ANALOGOWY SWIAT

ANALOGOWY ŚWIAT

Analogowy-> znaczy ciągły, zmieniający się płynnie pomiędzy poszczególnymi stanami. To główna własność zjawisk fizycznych. Inaczej mówiąc analogowy znaczy opisujący rzeczywistość w sposób ciągły. Jest to przeciwieństwo zapisu cyfrowego, czyli skokowego.

Sygnał analogowy-> jest to sygnał będący ciągłą funkcją czasu, którego amplituda w każdym momencie jest proporcjonalna do wielkości przekazywanej informacji, np. do wartości luminancji analizowanego elementu obrazu.

AUDYCJA A PROGRAM TELEWIZYJNY

Audycją jest część programu radiowego lub telewizyjnego, stanowiąca odrębną całość ze względu na treść, formę, przeznaczenie lub autorstwo.

Programem jest uporządkowany zestaw audycji radiowych lub telewizyjnych, reklam i innych przekazów, regularnie rozpowszechniany, pochodzący od jednego nadawcy.

APARATURA STUDYJNA: WIZYJNA, FONICZNA I OŚWIETLENIOWA

Aparatura studyjna stanowi tę część wyposażenia studia, która umożliwia techniczną realizację produkcji telewizyjnej. W najszerszym znaczeniu tego określenia rozumie się wytwarzanie całkowitego sygnału telewizji kolorowej lub jego części składowych za pomocą urządzeń stanowiących techniczne wyposażenie studia i związanych z nim pokojów aparatury wizyjnej, fonicznej i oświetleniowej.

Do podstawowych urządzeń wizyjnych zespołu studyjnego zalicza się: kamery, urządzenia kodujące i wzmacniające, miksery, krosownice, generator synchronizujący, magnetowidy oraz generatory efektów, napisów i sygnałów kontrolnych. Ponadto niezbędnym wyposażeniem są monitory kontrolne, umożliwiające podgląd sygnałów na wyjściach torów kamerowych, sygnałów wyjściowych ze studia, dowolnych sygnałów zewnętrznych.

Urządzenia aparatury fonicznej to przede wszystkim mikrofony, wzmacniacze o regulowanych poziomach i korektory charakterystyk częstotliwościowych torów mikrofonowych, koder sygnału stereofonicznego, mikser, magnetofony kasetowe oraz krosownica, umożliwiająca wprowadzenie dowolnych sygnałów fonicznych bezpośrednio do dyspozycji realizatora dźwięku lub za pośrednictwem urządzeń fonicznych kabiny komentatora. Odsłuch kontrolny dowolnych sygnałów fonicznych studyjnych, wewnętrznych i zewnętrznych oraz interkomowych, jest dokonywany za pomocą zestawów głośnikowych lub słuchawek nagłownych.

Właściwe i optymalne oświetlenie planu studyjnego zapewnia wiele rodzajów źródeł światła, których dobór, pod względem barwy, natężenia i usytuowania, jest sterowany elektronicznie. Urządzenia sterujące wymienionymi parametrami oświetlenia sceny mają decydujący wpływ na poziomy składowych sygnału wizji, dlatego też kontrola realizacji tych procesów jest dokonywana łącznie, przy uwzględnieniu wymagań co do standardowych parametrów sygnału wizyjnego.

Do urządzeń aparatury studyjnej są zaliczane również urządzenia do montażu elektronicznego materiałów pochodzących z procesu rejestracji magnetycznej, one bowiem służą do nadania ostatecznej postaci zrealizowanego programu.

CYFRYZACJA URZĄDZEŃ STUDYJNYCH – CYFROWE PAMIĘCI OBRAZU

W ośrodkach telewizyjnych wykorzystuje się obecnie coraz więcej urządzeń, w których obróbka sygnału wizyjnego odbywa się w sposób cyfrowy. Większość z nich jest dostosowana do współpracy zarówno z urządzeniami analogowymi, jak i z innymi urządzeniami cyfrowymi. W celu ujednolicenia sposobu przesyłania sygnałów cyfrowych pomiędzy urządzeniami różnych producentów opracowano międzynarodowy standard równoległego szeregowego formatu cyfrowych sygnałów wizyjnych i odpowiednich interfejsów, podany w zaleceniu CCIR-656.

Obecnie większość wizyjnych urządzeń cyfrowych jest wyposażana w odpowiednie interfejsy zarówno cyfrowe, jak i analogowe, umożliwiające dowolne łączenie ich między sobą i tworzenie dowolnych konfiguracji systemowych.

CYFROWA FILOZOFIA

Gdy zbiór elementów opisujących dane zjawisko jest policzalny mamy do czynienia ze zjawiskiem „cyfrowy”. Nie do końca jest, więc ona analogowa, bo składa się ze skończonej ilości elementów. Cząstkami elementarnymi cyfrowego świata są bity. „Cyfrowego”, ponieważ często możemy zobaczyć jego nieciągłość oraz bo za pomocą maszyn cyfrowych potrafimy określić dokładna liczbę jego składowych elementów – bitów.

CYFRYZACJA SYGNAŁU ANALOGOWEGO

Sygnał analogowy jest to sygnał będący ciągłą funkcją czasu, którego amplituda w każdej chwili jest proporcjonalna do wielkości przekazywanej informacji, np. do wartości luminacji analizowanego elementu obrazu. Sygnał ten można przetworzyć w sygnał cyfrowy, czyli w serię liczb reprezentujących sygnał analogowy kolejnych, dyskretnych chwil, liczby te są zakodowane binarnie i przekazywane w postaci impulsów zero-jedynkowych.

Przetwarzanie sygnału analogowego w sygnał cyfrowy odbywa się w dwóch krokach:

- pobranie próbek sygnału analogowego w określonych odstępach czasu i zapamiętanie tych próbek.

- kwantowanie i kodowanie próbek sygnału analogowego, tzn. wyrażenie amplitudy każdej próbki przez liczbę poziomów kwantowania, a następnie zakodowanie jej w postaci cyfrowej.

ELEMENTY CYFROWEJ OBRÓBKI SYGNAŁU WIZYJNEGO

Cyfrowa obróbka sygnału umożliwia takie same operacje, jak technika analogowa. Niektóre z nich łatwiej realizuje się w technice cyfrowej, inne w sposób podobnie skomplikowany. Technika cyfrowa ma jednak swoje niezaprzeczalne zalety, takie jak: większa niezależność parametrów od warunków zewnętrznych, większa niezawodność urządzeń, łatwiejsza konserwacja i przygotowanie do pracy, większa odporność na szumy i zakłócenia. W konsekwencji dzięki technice cyfrowej uzyskuje się dużo lepszą jakość finalnego sygnału.

W technice analogowej dysponujemy jednym sygnałem, który jest w zasadzie ciągłą funkcją czasu, w technice cyfrowej posługujemy się sygnałem cyfrowym, który interpretujemy jako ciąg odpowiednio zakodowanych liczb binarnych. Liczby te reprezentują amplitudy próbek sygnału analogowego, pobranych dostatecznie często, w stałych odstępach czasu.

Sygnał cyfrowy w postaci równoległej uzyskuje się w wyniku poddania sygnału analogowego modulacji kodowo-impulsowej w przetworniku analogowo-cyfrowym (A/C).

Skoro sygnał cyfrowy jest ciągiem liczb, to wszystkie operacje liniowe, jak wzmacnianie, tłumienie, odwracanie, dodawanie czy mieszanie sygnałów, będą się sprowadzać do mnożenia tego ciągu liczb przez jakąś stałą wartość lub dodawania albo odejmowania dwóch ciągów, a więc a więc kolejnych liczb. Do tego typu bezpośredniej obróbki cyfrowego sygnału wizyjnego w czasie rzeczywistym stosuje się m.in. szybkie scalone układy mnożące, sumatory, komparatory, rejestry buforowe i pamięci lub specjalizowane układy bardzo wielkiej skali integracji (ASIC), zawierające w sobie wymienione elementy jako podzespoły.

Technika cyfrowa umożliwia realizację również operacji bardziej skomplikowanych , jak interpolacja, filtrowanie czy celowo nieliniowe deformacje sygnału, które najczęściej polegają na mnożeniu kilku kolejnych próbek sygnału przez odpowiednio dobrane współczynniki i dodawanie ich do siebie w celu stworzenia nowego zmodyfikowanego sygnału.

Cyfrowa postać sygnału i możliwość jej zapamiętywania pozwala zrealizować w technice cyfrowej szereg nowych funkcji, niedostępnych w technice analogowej, takich jak: automatyczne syn fazowanie sygnałów wizyjnych, korekcję błędów czasowych, przemianę standardów, wiele specjalnych efektów trikowych tworzenie magazynów obrazów stałych, syntezę napisów lub generację nowych obrazów za pomocą grafiki komputerowej.

GATUNKI TELEWIZYJNE

Gatunek telewizyjny to wyróżniający się ze względu na swój cel i formę rodzaj programów telewizyjnych. Wykorzystuje on pewną uznaną przez producentów i widzów konwencję przedstawiania świata.

Gatunki telewizyjne:

• film telewizyjny,

• film dokumentalny,

• magazyn telewizyjny (informacyjny, tematyczny),

• program poranny (magazyn poranny, ang. morning show, breakfast television)

• program dla dzieci,

• program informacyjny (serwis),

• program muzyczny (koncerty, wykonania studyjne),

• program popularnonaukowy,

• program publicystyczny,

• program rozrywkowy,

• program sportowy (transmisja wydarzeń sportowych),

• reality show,

• reportaż telewizyjny,

• serial telewizyjny,

o opera mydlana,

o serial animowany,

o serial młodzieżowy,

o serial prawniczy,

o serial medyczny,

o sitcom,

o telenowela,

o telenowela dokumentalna,

• talk-show,

• teatr telewizji,

• telesklep (programy z ofertami)

• teleturniej.

KOLOR

Barwa-> to konkretne wrażenie wzrokowe, jest rozumiana jako zjawisko psychofizyczne związane ze zdolnością do widzenia.

Kolor -> kolor jest cechą "materii", farby.

3 podstawowe czynniki określające kolor-> odcień (wyznaczany jest przez dominującą długość fali), nasycenie (przedział w jakim dany kolor jest ciągle tej samej barwy, np. jasnoczerwony, ciemnoczerwony) i jaskrawość (to ilość światła które dany kolor odbija lub przepuszcza).

MODULACJA FAL RADIOWYCH

Modulacja fal radiowych-> nazywamy proces przemieszczania informacji zawartej w pewnym paśmie częstotliwości do innego pasma częstotliwości, a więc pewnego rodzaju kodowania informacji. Inaczej, aby przesłać na odległość obraz i dźwięk musi nastąpić zamiana radiowej fali nośnej pod wpływem fali wizyjnej lub fonicznej, czyli po prostu zmiana jednej fali drugą falą. Ta jedna fala to ta wytworzona przez nas w nadajniku. Fala wizyjna uderza w falę foniczna, tworząc falę radiowa zmodulowaną.

Demodulacja fal radiowych-> Proces dekodowania. Jest to przywracanie sygnałowi jego pierwotnego kształtu. To inaczej zmiana przebiegu fali radiowej, do odczytania informacji. To powtórne oddzielenie fali radiowej od informacji. Fala radiowa już nie jest potrzebna, była tylko nośnikiem. Stosowana w popularnych odbiornikach radiowych i telewizyjnych.

Sygnał modulujący-> sygnał użyteczny zawierający informację małej częstotliwości.

Sygnał zmodulowany-> przeniesienie informacji zawartej w przebiegu sygnału o małej częstotliwości na przebieg o wielkiej częstotliwości (przebieg nośny), czyli zakodowanie jej w parametrach tego przebiegu.

Rodzaje modulacji-> analogowa, impulsowa, cyfrowa, w telekomunikacji.

MIKSER WIZYJNY

W ośrodku telewizyjnym z reguły pracuje jednocześnie kilka źródeł sygnału wizji, np. kamera, analizator przezroczy, telekino, magnetowid, itp. Do uzyskania z nich obrazów lub do wybrania jednego z nich służy mikser wizji.

Mikser wizji umożliwia przełączenie lub nakładanie się obrazów uzyskiwanych z poszczególnych torów kamerowych. Stosowane są systemy przełączania lub nakładania obrazów:

METODY KOMPRESJI DANYCH

Metody kompresji danych – sposoby na zmniejszenie objętości zajmowanej przez obraz lub dźwięk miejsca na dyskach. Rozróżniamy dwa rodzaje kompresji:

- kompresja bezstratna- umożliwiająca zmniejszenie objętości danych przeciętnie tylko o połowę, ale za to odtwarzany obraz lub dźwięk będzie matematycznie i wizualnie identyczny z oryginałem.

- kompresja z utratą danych- pozwala na o wiele większy stopień „spakowania” danych, ale rekonstruowany obraz Kub dźwięk nie bedzi idealnie taki sam jak oryginał. Straty te mogą być zauważalne lub nie mieć większego wpływu na odbiór.

OBRAZ ANALOGOWY- ANALIZA OBRAZU – PRZETWARZANIE INFORMACJI NA SYGNAŁ ELEKTRYCZNY

Podstawą techniki transmisji obrazu jest jego elektroniczna analiza i kolejne przesyłanie wartości luminacji poszczególnych punktów obrazu do miejsca, w którym następuje jego odtworzenie, tj. synteza.

Analiza obrazu metodą elektroniczną (odnosi się do obrazu czarno-białego) – to jego rozkład na określoną liczbę elementów o różnej treści wizyjnej, które po przetworzeniu na odpowiednie wielkości elektryczne (zależnie od rodzaju zastosowanego przetwornika fotoelektrycznego), są wybierane (rozpoznawane i wymiarowane) za pomocą wiązki elektronów lub impulsów zegarowych zgodnie z przyjętym standardem w celu uformowania analogowego sygnału wizyjnego.

Analiza obrazu kolorowego metodą elektroniczną polega na rozkładzie światła białego (za pomocą odpowiednich układów optycznych) na trzy strumienie świetlne odpowiadające trzem barwom podstawowym, tj. czerwonej R, zielonej G i niebieskiej B, oraz analizie zmian ich nasycenia w trybie analizy monochromatycznej. W następstwie tego procesu zostają uformowane trzy analogowe sygnały wizyjne: Er, Eg i Eb.

OBRAZ ANALOGOWY – SYNTEZA OBRAZU METODĄ ELEKTRONICZNĄ

Ostatnim etapem przetwarzania informacji, realizowanym podczas transmisji, jest synteza obrazu telewizyjnego, czyli proces złożenia obrazu z określonej liczby elementów przetwornika pobudzanych do świecenia wskutek oddziaływania na te elementy durzą energią kinetyczną wiązki elektronów odchylanej synchronicznie z procesem analizy.

Synteza polega na jednoczesnym wykonywaniu trzech elementarnych czynności:

- powierzchownym orientowaniu miejsca emisji światła, czyli tzw. adresowaniu

- wytwarzaniu strumienia świetlnego o natężeniu uzależnionym od wartości sygnału wizyjnego tzw. wyświetlaniu

- podtrzymywaniu świecenia zaadresowanego punktu sceny do czasu jego ponownego pobudzania, tzw. zapamiętywaniu.

PROPAGACJA FAL ELEKTROMAGNETYCZNYCH

rozchodzenie się fal w powietrzu. Warunki propagacji zmieniają się w zależności od dnia, pory roku i warunków atmosferycznych. Na propagację fal maja wpływ właściwości elektryczne Ziemi, długość fali oraz przede wszystkim przewodność górnych warstw atmosfery (jonosfery). Propagacja daje możliwość transportu przetworzonych informacji na duże odległości od nadajnika.

PODSTAWOWE ELEMENTY OPTYCZNE

Optyka geometryczna-> najstarsza i podstawowa do dziś część optyki. Wprowadza pojęcie promień świetlny jako cienką strużkę światła (odpowiednik prostej w geometrii). Opisuje rozchodzenie się światła jako bieg promieni, bez wnikania w naturę światła. Według optyki geometrycznej, światło rozchodzi się w ośrodkach jednorodnych po liniach prostych, na granicy ośrodków ulega odbiciu (odbicie światła) a przechodząc do drugiego ośrodka ulega załamaniu. Podstawowe zjawiska jakimi się zajmuje to zjawisko odbicia i załamania.

3podstawowe elementy optyczne:

Zwierciadło-> to obiekty mające gładką powierzchnie odbijającą światło/ Aby uzyskać dobre zwierciadło

należy wypolerować powierzchnię szkła lub metalu do takiej gładkości aby nierówności tej powierzheni były mniejsze niż długość odbijanej fali. Spotyka się zwiercoadła płaskie (lustra) lub kuliste (wypukłe lub wklęsłe).

Soczewka-> to przeźroczysty przedmiot najczęściej ze szkła, ograniczone dwoma powierzchniami, wypukłymi lub wklęsłymi. Podobnie jak zwierciadła mają zdolność to ogniskowania} czyli skupiania lub rozpraszania^ wiązki światła. Szerokie zastosowanie w przemyśle fotograficznymi filmowym.

Pryzmat-> to bryła przeźroczystego materiału, ograniczona przynajmniej dwoma nierównoległymi płaszczyznami. Powodują zmianę kierunku wiązki światła i jego (rozszczepienie na barwy sładowe. Zastosowanie wMometkacbi' peryskopach, spektrografach.

Właściwości oka ludzkiego-> oko nie jest w stanie zaobserwować szybkich zmian uśredniając dostrzeżone obrazy co pewien czas, średnio co 1/15 sekundy. Powoduje to że sekwencje szybko zmieniających się scen o nieznacznie różnej treści wywołują wrażenie ruchu. Te wady ludzkiego oka stały się błogosławieństwem dla inżynierów i konstruktorów w przemyśle filmowym, telewizyjnym i komputerowym.

PODSTAWY TELEWIZJI

Telewizja obejmuje swoim zasięgiem nadawanie, przesyłanie na odległość, i odtwarzanie ruchomych obrazów i dźwięków, możliwe jest to dzięki linia kablowym (TV kablowa inaczej przewodowa) lub fala radiowym (TV rozsiewcza, naziemna lub satelitarna) dźwięk towarzyszący obrazowi przesyłany jest oddzielnym sygnałem na częstotliwości nośnej dźwięku położonej powyżej częstotliwości nośnej wizji w odległości uzależnionej od przyjętego standardu.

Nadawanie obrazu odbywa się za pomocą przetworzenia wszystkich elementów obrazu w ustalonej kolejności w sygnały elektryczne, które przesyła się dalej za pomocą fal elektromagnetycznych do odbiorników telewizyjnych. W odbiorniku odebrany sygnał powoduje zmianę jaskrawości plamki świetlnej na ekranie kineskopu. Plamka ta, jako element odbieranego obrazu, przesuwa się po powierzchni ekranu kineskopu w taki sam sposób, w jaki były wybierane (nadawane) elementy obrazu.

PRZETWORNIKI ANALOGOWO-CYFROWE

Przetwornik analogowo-cyfrowy A/C (ang. A/D – analog to digital; ADC – analog to digital converter), to układ służący do zamiany sygnału analogowego (ciągłego) na reprezentację cyfrową (sygnał cyfrowy). Dzięki temu możliwe jest przetwarzanie ich w urządzeniach elektronicznych opartych o architekturę zero-jedynkową oraz gromadzenie na dostosowanych do tej architektury nośnikach danych. Proces ten polega na uproszczeniu sygnału analogowego do postaci skwantowanej (dyskretnej), czyli zastąpieniu wartości zmieniających się płynnie do wartości zmieniających się skokowo w odpowiedniej skali (dokładności) odwzorowania. Przetwarzanie A/C tworzą 3 etapy: próbkowanie, kwantyzacja (dyskretyzacja) i kodowanie. Działanie przeciwne do wyżej wymienionego wykonuje przetwornik cyfrowo-analogowy C/A.

Rozdzielczość przetwornika określa liczbę dyskretnych wartości jakie może on wytworzyć. Zwykle wyraża się ją w bitach. Przykładowo, przetwornik A/C, który potrafi przetworzyć próbkę sygnału na jedną z 256 wartości liczbowych posiada rozdzielczość równą 8 bitów, ponieważ 28 = 256.

Rozdzielczość może być również wyrażona w woltach. Rozdzielczość napięcia przetwornika A/C jest równa jego całkowitej skali pomiaru podzielonej przez liczbą poziomów kwantyzacji.

Analogowy sygnał jest ciągły w czasie, więc konieczne jest przetworzenie go na ciąg liczb. To, jak często sygnał jest sprawdzany i - zależnie od jego poziomu - zamieniany na liczbę, określane jest mianem częstotliwości próbkowania. Innymi słowy można powiedzieć, że częstotliwość próbkowania jest odwrotnością różnicy czasu pomiędzy dwiema kolejnymi próbkami.

Ze względu na metodę działania wyróżnia się dwie podstawowe metody pracy:

• metoda bezpośrednia

• metoda kompensacyjna

Przetwornik o przetwarzaniu bezpośrednim (nazywany także Flash) działa na zasadzie bezpośredniego i zazwyczaj jednoczesnego porównania wartości napięcia wejściowego z szeregiem napięć odniesienia reprezentujących poszczególne poziomy kwantowania za pomocą szeregu komparatorów analogowych. Rezultat tego porównania wprowadzany jest na specjalny enkoder który wyprowadza wartość cyfrową sygnału wejściowego w stosownej formie binarnej. Podstawową zaletą takich przetworników jest szybkość działania (czas przetworzenia) na którą składają się wyłącznie dwa czynniki: opóźnienie na komparatorze analogowym oraz opóźnienie na enkoderze cyfrowym. Uzyskiwane szybkości przetwarzania są nawet od kilku razy do kilku rzędów wielkości większe od pozostałych typów przetworników A/C. Niestety ogromna szybkość okupiona jest relatywnie małą rozdzielczością oraz dokładnością. Przetworniki tego typu stosowane są wszędzie tam gdzie wymagana jest bardzo duża częstotliwość próbkowania i jednocześnie nie jest wymagana bardzo duża dokładność przetwarzania (najczęściej nie większa niż 8- lub 9-bitowa)

PRZETWORNIKI CYFROWO - ANALOGOWE

Przetwornik cyfrowo-analogowy, przetwornik C/A lub DAC (z ang. Digital to Analog Converter, DAC) przyrząd elektroniczny przetwarzający sygnał cyfrowy (zazwyczaj liczbę binarną w postaci danych cyfrowych) na sygnał analogowy w postaci prądu elektrycznego lub napięcia o wartości proporcjonalnej do tej liczby. Innymi słowy jest to układ przetwarzający dyskretny sygnał cyfrowy na równoważny mu sygnał analogowy. Taki przetwornik ma n wejść i jedno wyjście. Przetworniki C/A pracują w oparciu jedną z trzech metod przetwarzania:

• równoległą

• wagową

• zliczania

Przetwornik analogowo-cyfrowy w skrócie zwany ADC wykonuje odwrotną konwersję.

Do elementów przetwornika zalicza się także obwody wejściowe układu. Ze względu na sposób pracy obwodów wejściowych wyróżnia się przetworniki równolegle, w których wszystkie bity sygnału są doprowadzane jednocześnie, oraz przetworniki szeregowe, w których sygnał wyjściowy jest wytwarzany dopiero po sekwencyjnym przyjęciu wszystkich bitów wejściowych, co sprawia, że są wolniejsze od przetworników połączonych równolegle.

Zasadnicza część przetwarzająca sygnał cyfrowy na analogowy składa się z:

• rejestr stanu, będący oddzielną częścią, może być zintegrowany z zespołem przełączników, a w przetwornikach równoległych może nie występować;

• zespół przełączników elektronicznych, sterowanych wejściowymi sygnałami cyfrowymi, każdemu bitowi odpowiada jeden przełącznik;

• sieć rezystorów;

• precyzyjne źródło napięcia odniesienia.

Są również przetworniki szeregowe, w których sygnał wyjściowy jest wytwarzany dopiero po sekwencyjnym przyjęciu wszystkich bitów wejściowych, co sprawia że są wolniejsze od przetworników połączonych równolegle.

Zastosowanie:

Sprzęt audio

Odtwarzacz CD wraz z zewnętrznym przetwornikiem C/A.

W dzisiejszych czasach większość scieżek audio jest przechowywana jako zapis cyfrowy ( np. MP3ki, dyski Music-CD ) i aby można było je usłyszeć w głośnikach należy je najpierw prze konwertować na sygnał analogowy. Dlatego też przetworniki C/A znalazły szerokie zastosowanie w odtwarzaczach muzycznych oraz komputerowych kartach muzycznych lub wbudowanych w głośniki USB.

Sprzęt video

Sygnał z cyfrowych urządzeń (takich jak np. komputer, kamera, odtwarzacz CD/DVD/Blue-ray, dekoder telewizji satelitarnej itd.) musi zostać prze konwertowany na sygnał analogowy zanim będziemy mogli zobaczyć go na ekranie telewizora lub ekranie rzutnika. Od pewnego czasu analogowe wyjścia zastępują ich cyfrowe odpowiedniki (np. VGA i DVI, HDMI i inne), zmienia się w ten sposób miejsce przetwarzania sygnału cyfrowego na analogowy. Im tor analogowy jest krótszy tym mniej zakłóceń w postaci szumów i zniekształceń jest wnoszonych do sygnału.

PODZIAŁ PRODUKCJI TELEWIZYJNEJ

Dziennik

Reportaż

Audycja publicystyczna

Audycja rozrywkowa

Transmisja sportowa

PALEOTELEWIZJA, NEOTELEWIZJA I ICH CECHY

Paleotelewizja spełnia rolę pedagogiczną- uczy i pokazuje. A czego nie pokazuje to twierdzi, że tego nie ma. Wyraźnie zaznacza się podział i hierarchia ról. Widz jest jedynie uczniem, którego podstawowym i jedynym zadaniem jest chłonięcie wiedzy. Odbiorcami programów są bliżej niezidentyfikowani członkowie społeczeństwa. Pod względem formalnym w paleotelewizji jest sztywnie, zewnętrznie określona ramówka (drukowana w prasie), która wyznacza następowanie po sobie programów.

Neotelewizja- jednostronność przekazów została zastąpiona wzajemną aktywnością, interaktywnością. Nie ma tu hierarchii. Najważniejsza jest przestrzeń wzajemnego kontaktu. Widz musi poczuć, że nie jest uczniem, słuchaczem, ale partnerem w dyskusji. To on decyduje o rodzajach programów, jakie chce oglądać, jak często i w jakich porach dnia. Do tego dochodzi jeszcze rzecz najważniejsza- wybór kanału. W neotelewizji nie ma miejsca na tematy naukowe, tu jest istotna rozrywka. Neotelewizja używa nowego stylu narracji- form nowych, dynamicznych, krótszych i bardziej różnorodnych w swojej strukturze. Odbiorca programu przestaje być anonimowym członkiem zbiorowości. Zostaje mu nadana ranga indywidualności przez zwracanie się do niego w drugiej osobie liczby pojedynczej. Kluczowe staje się przeświadczenie , że jeśli nie możesz teraz włączyć telewizora, to nic się nie stało. Powtórkę swojego ulubionego programu zdążysz obejrzeć w inny dzień i o innej godzinie. Na równi z konkretną audycją sytuują się również wstawki z zapowiedziami. Natomiast reklamy stają się coraz bardziej natrętne i przerywają program. Neotelewizja odsłania ośrodki techniczne (kamera, mikrofon itp.) przez produkcje typu ma king of. Jest tu miejsce na opinie widzów i inne współtworzenie ramówki (telefony do studia, konkursy interaktywne, teleturnieje), jak również na przekazywanie bieżących informacji z najbliższego otoczenia i reszty świata.

RODZAJE NADAWCÓW TELEWIZYJNYCH, RÓŻNICE POMIĘDZY NIMI, ŹRÓDŁA FINANSOWANIA

Nadawca telewizyjny jest podmiotem gospodarczym, który nadaje i rozpowszechnia program telewizyjny w całości i bez zmian. Koncesję na nadawanie programu telewizyjnego nadawca musi uzyskać od Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.

Rodzaje nadawców telewizyjnych:

- publiczny

- niepubliczny

- społeczny

Ad 1) Nadawca publiczny ma zagwarantowaną koncesję na nadawanie programu telewizyjnego z mocy ustawy.

Rolę publicznego nadawcy pełni TVP SA. Jej siedziba znajduje się w Warszawie ale dysponuje także ośrodkami regionalnymi tzw. terenowymi. TVP SA ma zagwarantowane ustawowo wpływy z abonamentu, który płaci każdy posiadacz odbiornika telewizyjnego oraz wpływy z normalnej działalności operacyjnej: sprzedaży czasu reklamowego, z audycji sponsorowanych, z konkursów np. audiotele, z obrotu prawami do audycji, ze świadczonych usług np. wynajmowania środków produkcji . Może również otrzymywać dotacje celowe z budżetu państwa na cele oświatowe.

Ad 2) Nadawcami niepublicznymi są pozostałe podmioty gospodarcze, które otrzymały koncesję na nadawanie programu telewizyjnego od KRRiTv. Motywem działalności telewizji niepublicznych jest osiąganie zysku. Można wyróżnić w tym wypadku telewizje płatne i bezpłatne, płatne są kodowane, czyli można je odbierać za pomocą specjalnych dekoderów. Telewizja niepubliczna utrzymuje się z własnych przychodów ze sprzedaży: reklam i audycji sponsorowanych, świadczonych usług, produkcji audycji np. reklamówek, konkursów audiotele, czasu antenowego innego niż emisja reklam i pozostałej. Odbiorcy telewizji kodowanej płacą abonament za tę ofertę programową co jest głównym źródłem jej przychodów.

Ad 3) Nadawcą społecznym jest nadawca:

- którego program upowszechnia działalność wychowawczą i edukacyjną, działalność charytatywną, respektuje chrześcijański system wartości za podstawę przyjmując uniwersalne zasady etyki oraz zmierza do ugruntowania tożsamości narodowej

- w którego programie nie są rozpowszechniane audycje ani inne przekazy, które mogą zagrażać fizycznemu, psychicznemu i moralnemu rozwojowi niepełnoletnich

- który nie nadaje reklam lub telesprzedaży oraz sponsorowanych audycji lub innych sponsorowanych przekazów

- który nie pobiera opłat z tytułu rozpowszechniania, rozprowadzania lub odbierania jego programu

RUCH FALOWY

Ruch falowy -> powstaje zazwyczaj w wyniku zaburzenia jakiegoś ośrodka i charakteryzuje się tym, że przenoszenie energii z jednego miejsca w inne w tym ruchu odbywa się bez przenoszenia masy. W ruchu falowym nie jest transportowany jakiś konkretny, materialny obiekt, ale jedynie energia, która porusza się wykorzystując fizyczne właściwości danego ośrodka (wody, powietrza..)

Fala elektromagnetyczna-> powstaje w momencie zaburzenia pola elektromagnetycznego. Traktować to można jako przenoszenie drgań pola elektromagnetycznego od jednego do drugiego punktu w przestrzeni.Cechą charakterystyczną fal jest ta sama prędkość rozchodzenia się w próżni (ok. 300 000 000 m/s równa prędkości światła)

Pole elektromagnetyczne-> pole znajdujące się wokół ładunków, Klektrycznc gdy mówimy o oddziaływaniu ładunków nieruchomych, magnetyczne , gdy mówimy o oddziaływaniu pomiędzy ładunkami poruszającymi się. Wokół ładunków występuje przynajmniej jedno z tych pól, bądź oba razem. Ody pole elektromagnetyczne zostanie z jakiś przyczyn zaburzone powstają fale elektromagnetyczne.

2 parametry określające fale->

-długość ( odległość pomiędzy kolejnymi grzbietami)
-częstotliwość fali ( zmiana amplitudy – największe wychylenie)

RYNEK PRODUKCJI TELEWIZYJNEJ I JEGO PODMIOTY

Rynek telewizyjny składa się ze wszystkich potencjalnych klientów, mających określoną potrzebę lub pragnienie, którzy w celu ich zaspokojenia są gotowi i są w stanie dokonać wymiany . Wielkość rynku zależy od liczby osób, które odczuwają daną potrzebę, mają środki, będące przedmiotem zainteresowania innych i są gotowi zaoferować te środki w zamian za to, czego pragną.

Głównymi uczestnikami podstawowego rynku telewizyjnego są:

- nadawcy telewizyjni

- producenci telewizyjni

- dystrybutorzy oferty programowej

- domy Medowie

- widzowie

ŚWIATŁO

Światło-> część widzialna fali elektromagnetycznej. Fale widzialne (fale świetlne,światło) to inaczej promieniowanie elektromagnetyczne o długości fali od 0,38 um do 0,76 um, wartość ta zawiera się w zakresie czułości ludzkiego oka, gdzie największa czułość oka przypada na długość fali ok.0,55 um. Prędkość światła wynosi: 299 792 458 m/s(metry na sekundę).

Szybkość światła – 299.792.456,2 km sek (z odchyleniem ±1,1 m, jeśli dbamy o

szczegóły). Wielkość ta dotyczy próżni. W ośrodkach materialnych i cieczach jest niższa;

Światłość, umowna wielkość fotometryczna; stosunek elementarnego strumienia

świetlnego wysyłanego przez punktowe źródło światła w jednostkowy kąt bryłowy - mierzona w kandelach (cd) lub świecach Hefnera (1 HK = 0,903 cd);

Luminancja, to jaskrawość, blask światła. Jako parametr mówi o relacji miedzy światłością strumienia świetlnego a wielkościa powierzchni na którą ten strumień pada. Czyli jest to stosunek światłości w danym kierunku do iloczynu pola powierzchni i cosinusa kąta α między powierzchnią świecącą a danym kierunkiem - mierzona w kandelach na metr kwadratowy (cd/m²), nitach (nt), stilbach (sb), apostilbach (asb), lambertach(L) i foot-lambertach (fL)

Strumień świetlny, czyli moc promieniowania widzialnego – parametr mierzony w lumenach (lm)

Natężenie oświetlenia, czyli stosunek elementarnego strumienia świetlnego do powierzchni na którą pada – mierzone w luksach (lx)

Chrominancja - barwowość, związana z długościa fali świetlnej i temperaturą barwy źródła światła mierzoną w stopniach kelvina (K) lub niekiedy w stopniach mired. Wartości długości fal mierzone w ηm wyznaczają jednolitą skalę barw.Każda z barw (kolorów) może mieć różny odcień i nasycenie.

Skuteczność świetlna – znamionowy wskaźnik jakości źródła światła. Jest to stosunek całkowitego strumienia świetlnego wysyłanego przez źródło światła do całkowitej mocy zużytej. Jednostka: lumen na wat (lm/W)

Oświetlenie – jednostką jest LUX – stosunek wartosci promienia swietlego do powierzchni na jaką pada.

SYSTEMY UZYSKIWANIA KOLORÓW

Systemy uzyskiwania kolorów: addytywny i subtraktywny.

System addytywnym-> kombinacja trzech źródeł światła o przyjętych barwach podstawowych: CZERWONEJ, NIEBIESKIEJ I ZIELONEJ może dać pełne spektrum kolorów. W wyniku zmieszania równej ilości wszystkich trzech barw otrzymamy barwę białą. Kiedy natomiast połączymy tylko dwa podstawowe kolory addatywne otrzymamy tzw. Kolor uzupełniający. W systemie addatywnym nowy kolor powstaje w wyniku dodania do siebie przynajmniej dwóch innych kolorów podstawowych, stąd nazwa tej metody („add" -dodawać). Telewizja jest najbardziej wymownym przykładem uzyskiwania kolorów za pomocą techniki addatywnej - wystarczy przyjrzeć się ekranowi kineskopu aby zobaczyć skupiska punktów lub pasków świecących na czerwono, zielono i niebiesko.

STRUKTURA ZESPOLONEGO SYGNAŁU TVC I JEGO ZASTOSOWANIE

Cechą szczególną zespolonego sygnału telewizji kolorowej jest to, że widmo sygnału barwy znajduje się wewnątrz widma sygnału czarno-białego. Jest to możliwe dzięki temu, że sygnał telewizyjny nie jest sygnałem o widmie ciągłym. Energia widma skupia się mianowicie wokół częstotliwości, które są wielokrotnościami częstotliwości napięcia odchylenia poziomego. A zatem w sygnale telewizyjnym można zaobserwować pewną okresowość powtarzania się określonych skupisk energii sygnału.

SZYBKOŚĆ PRZESYŁU DANYCH

Ilość informacji przekazywanych w czasie jednej sekundy w różnych standardach obrazu i dźwięku:

MODELTRANSMISJI STRUMIEŃ

Obraz filmowy 35 mm teoretyczny 14400 mb/s

Obraz filmowy 35 mm statystyczny 2400 mb/s

Obraz telewizji HDTV pełno pasmowej 1500 mb/s

Obraz telewizji HDTV z kompresją 995 mb/s

Obraz telewizji PAL 265 mb/s

DVD z kompresją MPEG 2 9,8 mb/s

Dźwięk cyfrowy profesjonalny 3 mb/s

Dźwięk płyta CD 1,4 mb/s

STANDARDY I SYSTEMY TELEWIZYJNE

Standardy telewizyjne:

- CCIR

- OIRT

- C-MAC

Systemy telewizji kolorowej:

- NTSC

- SECAM

- PAL

- PAL plus

TOK PRODUKCJI TELEWIZYJNEJ

Tok produkcji jest to przebieg kolejnych, wzajemnie uzależnionych działań, których celem jest otrzymanie gotowego produktu w postaci audycji telewizyjnej, począwszy od zatwierdzenia kosztorysu audycji, a skończywszy na przekazaniu gotowego produktu do archiwum telewizyjnego lub emisji realizowanej w przekazie bezpośrednim ze studia telewizyjnego lub wozu transmisyjnego

Etapy postępowania w procesie produkcji:

  1. Wstępna faza produkcji

- przygotowanie scenariusza lub konspektu i jego wstępna akceptacja

- ustalenie założeń produkcyjnych i technologicznych

- wstępna kalkulacja kosztów audycji

- przyjęcie przez decydenta oferty programowej na podstawie wcześniejszych ustaleń

- ustalenie założeń produkcyjnych i technologicznych, zawierających: określenie niezbędnych w produkcji audycji środków technicznych, obsady realizacyjnej i obsady aktorskiej oraz określenie harmonogramu produkcji.

2) Uruchomienie procesu produkcji: decydent na podstawie scenariusza lub konspektu oraz założeń produkcyjnych i technologicznych zatwierdza kosztorys wstępny i uruchamia proces produkcyjny przez nadanie identyfikatora audycji (identyfikator to złożony ze znaków symbol używany do oznaczenia danej audycji).

3) Etap zasadniczy produkcji

- produkcja studyjna

- produkcja transmisyjna

- produkcja audycji „szybkiego przebiegu”

TEMPERATURA BARWOWA

Temperatura Barwowa-> wartość charakteryzująca pomieniowanie, określana jako temperatura ciała doskonale czarnego ( mającego zdolność do całkowitego pochłaniania światła ), w której jego promieniowanie ma taką samą barwę jak badane przez nas źródło. Inaczej to temperatura do jakiej musimy podgrzać ciało doskonale czarne, aby miało taki kolor jak badane przez nas źródło światła. Mierzymy ją w Kełvinach.

TELEWIZYJNE WOZY TRANSMISYJNE

Telewizyjny wóz transmisyjny stanowi niezależny, a więc w pełni samowystarczalny zespół programowy ośrodka telewizyjnego, mający zdolność realizacji najistotniejszych zadań związanych z przekazem „na żywo” lub rejestracji programu z terenu leżącego poza obszarem ośrodka macierzystego. Pod względem wyposażenia technicznego stanowi ścisły odpowiednik głównych zespołów programowych ośrodka (z wyłączeniem telekina) i zawiera kompletną aparaturę wizyjną (obejmującą kilka torów kamerowych), foniczną oraz urządzenia zasilające, które uniezależniają wóz konwencjonalnych źródeł energii w miejscu transmisji. Ważnym wyposażeniem wozu transmisyjnego jest urządzenie linii radiowej, umożliwiającej transmisję za pośrednictwem ośrodka telewizyjnego. Obsługa wozu utrzymuje stały kontakt z ośrodkiem macierzystym. Dla zapewnienia łączności wewnętrznej w wozie stosuje się instalację komunikacji wewnętrznej, tzw. interkom, umożliwiającą porozumienie się z operatorami kamer i mikrofonów, reżyserem transmisji, obsługą nadajnika UKF i linii radiowej. Wyposażenie wozu powinno być niezawodne, zwarte, mieć lekką konstrukcję i charakteryzować się odpornością na narażenia mechaniczne i klimatyczne, aby jego obsługa była nieuciążliwa, efektywna i zapewniała przeprowadzanie reportaży nawet w najtrudniejszych warunkach. W skład personelu technicznego wozu, poza kierowca, wchodzą operatoży kamer, realizator wizji, realizator fonii, technik poziomów oraz inżynier wozu.

URZĄDZENIA REJESTRACJI MAGNETYCZNEJ – ANALOGOWA TECHNIKA STUDYJNA

Zapis magnetyczny Jest to proces zapisu dźwięku (magnetofon) lub obrazu (magnetowid) na taśmę magnetyczną. Polega on na utrwaleniu informacji w postaci śladu magnetycznego (ścieżki) na nośniku magnetycznym w celu przechowywania i późniejszego wielokrotnego odtwarzania. Sygnałowi elektrycznemu odpowiadają zmiany pola magnetycznego, możliwe jest zapisanie tych zmian na taśmie za pomocą głowicy magnetycznej. Dzięki niej cząsteczki magnetyczne nośnika ulegają lokalnemu namagnesowaniu w zależności od chwilowego natężenia pola magnetycznego. Mówiąc prościej: zmiany stopnia namagnesowania zarejestrowane na nośniku umożliwiają zapis.

URZĄDZENIA TELEKINOWE, ANALOGOWA TECHNIKA STUDYJNA

Urządzenia telekinowe umożliwiają przetwarzanie obrazów zapisanych na taśmie filmowej na sygnały telewizyjne. Obraz z projektora jest rzutowany na lampę analizującą lub na komórkę fotoelektryczną, gdzie powoduje powstanie odpowiedniego prądu sygnału obrazu. Analiza obrazu otrzymanego z projektora filmowego może być przeprowadzana w różny sposób. Urządzenia telekinowe można podzielić na dwie zasadnicze grupy:

- urządzenia bez akumulacji energii świetlnej, czyli tzw. urządzenia z ruchomą plamką świetlną. W tym systemie obraz znajduje się na taśmie filmowej i jest analizowany plamką świetlną z kineskopu analizującego. Wybierany element jest oświetlany w krótkim czasie wybierania. Strumień świetlny, po przejściu przez taśmę filmową, pada na powielacz fotoelektronowy.

- Urządzenia z akumulacją energii świetlnej, czyli urządzenia z kamerami telewizyjnymi. Nadawana klatka taśmy filmowej jest cała oświetlona światłem z żarówki projekcyjnej, przez czas potrzebny do zakumulowania obrazu w lampie analizującej, na którą pada obraz klatki filmowej. Konstrukcja telekina zależy od zastosowanego sposobu oświetlania klatki filmowej. Oświetlenie to można uzyskać za pomocą światła rozproszonego pochodzącego z żarówki projekcyjnej rzutnika, oświetlającej równomiernie całą klatkę filmową, której treść jest następnie analizowana lampami analizującymi kamery.

URZĄDZENIA TELEWIZJI PROGRAMOWEJ W PROCESIE REALIZACJI TELEWIZYJNEJ

Urządzenia telewizji programowej są obsługiwane przez specjalistyczny personel techniczny i wykorzystywane przez wiele różnych zespołów opracowujących i realizujących program telewizyjny. W celu realizacji programu telewizyjnego muszą być zapewnione połączenia UTVp ze źródłami sygnału wizji i fonii oraz synchronizacja ich pracy zarówno w obrębie danego ośrodka, jak i poza jego terenem. Współpracę pomiędzy poszczególnymi zespołami, w sposób ciągły, zapewniają urządzenia aparatury studyjnej oraz centralnej. Połączenia foniczne wewnętrzne, tzw. interkomowi, są realizowane również za pośrednictwem aparatury centralnej.

Rezultat finalny procesu realizacji w postaci całkowitego, zespolonego sygnału wizji jest przekazywany do urządzenia nadawczego w celu wyemitowania, na użytek powszechnego odbiorcy programu telewizyjnego.

WSPÓÓŁCZESNE NOŚNIKI OBRAZU I DŹWIĘKU

Głośnik- przetwarza falę elektryczną w dźwiękową

Mikrofon -urządzenia do rejestracji dźwięku przetwarzają fale dźwiękowe na impulsy elektryczne.

Dookolne, doskonale rejestrują dźwięk ze wszystkich stron, obejmują przestrzeń dźwiękową wokół siebie. Spełniają swoją rolę dobrze gdy znajdują się blisko przedmiotu. Mała wrażliwość na wiatr i dźwięk oddechu.

Kierunkowe (jednokierunkowe), rejestrują dźwięk dochodzący z jednego kierunku, mogą się znajdować dalej od źródła dźwięku niż mikrofony dookolne. Najlepiej rejestrują dźwięki z przodu wytłumiając dźwięki z boku. Mikrofony kierunkowe wyglądają zawsze jak rurka.

Kamera video- połączenie magnetowidu z kamerą wizyjną. Urządzenie służące do nagrywanie obrazu na analogowy nośnik danych np. VHS, po przez zmianę sygnałów optycznych na sygnały elektryczne.

ZAWODY TELEWIZYJNE I ZWIĄZANE Z NIMI ZADANIA

Dziennikarz - osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowaniem materiałów prasowych (programy radiowe i telewizyjne, oraz kroniki filmowe) pozostająca w stosunku pracy z redakcją lub zajmująca łania te się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji.

Redaktor – dziennikarz decydujący lub współdecydujący o publikacji materiałów prasowych, emisji audycji telewizyjnych itp.

Redaktor prowadzący - opiekuje się jedną lub wieloma pozycjami programowymi, pełniąc rolę kierownika redakcji lub jego zastępcy i posiadając ich uprawnienia decyzyjne.

Dokumentalista - zajmuje się wyszukiwaniem w najróżniejszych źródłach informacji niezbędnych w procesie tworzenia audycji telewizyjnej.

Kierownik produkcji – osoba odpowiedzialna za stworzenie planu ekonomiczno-finansowego audycji na podstawie zatwierdzonego scenariusza, organizację przebiegu prac produkcyjnych i kontrolę wydatkowania środków finansowych oraz rozliczenie finansowe po zakończeniu pracy.

Reżyser – specjalista panujący nad ogółem czynności związanych z realizacją audycji telewizyjnej. Opierając się na scenariuszu i wykorzystując swoją wiedzę o sztuce aktorskiej oraz znajomość praw rządzących sztukami audiowizualnymi, doprowadza do powstania dzieła w kształcie zakładanym przez autorów.

Realizator wizji – osoba odpowiedzialna w produkcji telewizyjnej za jej obrazową stronę. Człowiek, którego podstawowym zadaniem jest przełożenie założeń merytoryczno-artystycznych audycji na język telewizyjny, przekształcenie idei w obraz.

Operator kamery telewizyjnej – człowiek bezpośrednio obsługujący tę kamerę. Wykonuje polecenia realizatora wizji, musi podporządkować się jego sposobowi patrzenia, ale powinien jednocześnie proponować swoje rozwiązania wizualne.

Realizator światła – pracownik twórczy zajmujący się w procesie produkcji telewizyjnej całą sferą związana z oświetleniem. Jego działanie obejmuje zarówno artystyczną część oświetlenia, a więc wszystko, co powoduje, iż światło jest jednym z najważniejszych środków wyrazu artystycznego, jak i wykorzystanie światła jako czynnika niezbędnego do zapewnienia właściwych parametrów technicznych przekazu telewizyjnego.

Realizator dźwięku – człowiek, który odpowiada za całą sferę akustyczną pracy realizacyjnej. Musi dbać o to, aby sygnał akustyczny audycji spełniał wszelkie, wymagane przez techniczne wymagania normy.

Scenograf – ma za zadanie organizację przestrzeni, w której rozgrywa się audycja telewizyjna. Planuje zabudowę przestrzeni wizualnej, wybierając do tego środki, które sam tworzy, wszelkiego rodzaju dekoracje i rekwizyty sceniczne, albo poruszając się w przestrzeni zastanej, adaptując ją do potrzeb programowych.

Kostiumolog – zakres jego pracy koncentruje się na szeroko pojętej dziedzinie ubioru oraz wyglądu zewnętrznego osób pokazywanych w telewizyjnym dziele, a działania te często przenikają się z czynnościami wizażystów czy charakteryzatorów. Wszyscy oni dbają, aby wygląd zewnętrzny aktorów widowiska zgodny był z intencjami autorów telewizyjnej audycji.

Mikser wizji – wykonuje czynności przełączania źródeł obrazu, posługując się mikserem wizji, sam zajmuje się pracą koncepcyjną.

Operator obrazu – dokonuje w sposób twórczy zmiany wybranych elementów obrazowych świata rzeczywistego na sygnał telewizyjny, umożliwiając w ten sposób dalszą obróbkę tego sygnału i kreację nierzeczywistego świata telewizyjnego.

ZADANIA PRODUCENTA TELEWIZYJNEGO, PRODUCENT NIEZALEŻNY I PRODUCENT WEWNĘTRZNY

Producentem telewizyjnym jest podmiot gospodarczy, który zajmuje się i organizuje produkcję audycji telewizyjnych lub programu telewizyjnego i/lub świadczy usługi na ich rzecz.

Producentami mogą być:

- nadawcy telewizyjni

- operatorzy telewizji kablowych

- producenci nie związani bezpośrednio z nadawaniem lub rozpowszechnianiem programu telewizyjnego

Zadania producenta telewizyjnego obejmują:

- pisanie scenariuszy

- produkcję audycji telewizyjnych

- produkcję całych programów telewizyjnych

- organizację produkcji audycji telewizyjnej lub jej części

- usługi w zakresie: montażu audycji, wynajmu sprzętu, studia telewizyjnego i radiowego, funkcjonowania zespołów realizacyjnych

- inne specyficzne usługi potrzebne do zrealizowania audycji lub programu telewizyjnego.

Producentem niezależnym wobec danego nadawcy, jest producent nie pozostający w stosunku pracy z danym nadawcą, nie będący sam nadawcą i nie posiadający udziałów w organizacji nadawcy oraz w którym nadawca ani żaden podmiot od niego zależny bądź należący do tej samej grupy kapitałowej nie posiada żadnych udziałów, a w zarządach nie zasiadają żadne osoby pozostające w stosunku pracy z danym nadawcą lub będące nadawcami.

Producent wewnętrzny to: „osoba zatrudniona w Telewizji Polskiej, podejmująca się wytworzenia audycji telewizyjnej zgodnie z zatwierdzonym wcześniej scenariuszem i w ramach środków określonych w kosztorysie produkcyjnym, potrafiąca dobrać zespół realizacyjny i przeprowadzić audycję przez cały okres produkcji. Producent otrzymuje określone pełnomocnictwa finansowe wraz ze zleceniem produkcji, działa na rynku wewnętrznym TVP i na rynku zewnętrznym w celu wytworzenia audycji telewizyjnej. Ma pełną swobodę doboru członków swojego zespołu oraz rozwiązywania zespołu po wykonaniu zlecenia. Producent jest osobiście odpowiedzialny za każdy aspekt programu: kreatywny, techniczny, i finansowy, choć wykonanie części tych prac może powierzyć innym członkom zespołu” (Na podstawie dokumentu Reforma Telewizji Polskiej SA )

ZADANIA URZĄDZEŃ TELEWIZYJNYCH

Urządzenia telewizyjne to zespół urządzeń elektronicznych, które wspomagają lub bezpośrednio realizują proces nadawania i odbioru obrazów kolorowych (także czarno-białych) drogą radiową, czyli służą do transmisji obrazów na dalekie odległości drogą radiową.

Urządzenia TV programowej (Utp) , zadania: zamiana programu TV na odpowiedni sygnał elektryczny i skierowanie tego sygnału do urządzenia nadawczego. Podstawowym procesem jest analiza która zapewnia utworzenie analogowego sygnału wizyjnego.

Urządzenia nadawcze (Un), zespół urządzeń których zadaniem jest zrealizowanie modulacji tzn. zmodulowanie fali nośnej która powstaje w generatorze fali nośnej sygnałem urzytkowym.

Antena nadawcza (An), przetwornik zmodulowanego sygnału na falę elektromagnetyczną

Antena odbiorcza (Ao) – przetwornik fali elektromagnetycznej na sygnał elektryczny

Radiolinie i łącza kablowe (RL), jest to wyposażenie kanału transmisyjnego

Odbiornik TV, urządzenie umożliwiające odtworzenie nadawanego obrazu na ekranie specjalnego przetwornika.

Urządzenia TV nieprogramowe, nie uczestniczą w transmisji obrazu tylko pełnią funkcję pomocniczą

- podgląd, kontrola, pomiar

ŹRUDŁA INFORMACJI DZIENNIKARSKIEJ I GATUNKI DZIENNIKARSKIE

System gatunków dziennikarskich można podzielić na dwa podsystemy: pierwszy obejmuje gatunki informacyjne, drugi - publicystyczne.

wzmianka - najmniejszy gatunek informacyjny. Zawiera powiadomienie o pojedynczym fakcie lub wydarzeniu.

notatka - jest odmianą wzmianki wzbogaconej o dodatkowe fakty szczegółowe. Cechą charakterystyczną notatki jest statystyczne wyliczanie tych faktów.

sprawozdanie - prezentacja zdarzeń, które już się zakończyły i mają swój finał. Fakty przedstawiane są w sposób dynamiczny oraz w porządku czasowym.

relacja - równoległa prezentacja zdarzeń, które trwają. Przekaz barwny, emocjonalny.

życiorys - chronologiczne przedstawianie wydarzeń z życia postaci. Obowiązuje ograniczenie do istotnych dat i faktów.

sylwetka - sposób prezentacji osób przez opis ich osobowości, a także wyglądu zewnętrznego, sposobu bycia, upodobań itd.

kalendarium - uporządkowane chronologicznie wzmianki lub notatki przekazujące informacje o zdarzeniach, jakie miały miejsce w ściśle określonym przedziale czasowym (tydzień, miesiąc, rok itd.).

przegląd prasy - seria cytatów z najciekawszych materiałów zamieszczonych w innych mediach.

reportaż - sprawozdanie dziennikarskie z prawdziwych wydarzeń, wzbogacone o dokładny opis środowiska, charakterystykę postaci oraz o wrażenia samego reportera.

wywiad - rozmowa przeprowadzona przez dziennikarza z budzącą zainteresowanie osobą. Składa się z celowo formułowanych pytań i odpowiedzi.

komentarz - wypowiedź publicystyczna o najwyższym stopniu aktualności i silnie zarysowanym stanowisku autora (autorów).

artykuł - wypowiedź publicystyczna na aktualne w danym momencie tematy, w której wywód podporządkowany jest wyraźnie sformułowanym tezom.

esej - obszerny utwór, swobodnie rozwijający i interpretujący jakieś zjawisko lub dociekający problemu. Charakteryzuje go niekonsekwentna erudycja, brak linearności, skojarzenia poetyckie, zaskakujące sformułowania, paradoksy oraz narracja liryczno-refleksyjna.

recenzja - omówienie lub ocena jakiegoś faktu kulturalnego (wydania książki, wystawy, koncertu, spektaklu, filmu). Powinna zawierać skrótowe przedstawienie treści omawianego utworu.

felieton - krótki utwór publicystyczny w lekkiej i dowcipnej formie, poruszający aktualne sprawy, także trudne i bulwersujące. Jest cykliczny i ma stałą pozycję w czasopismach i mediach elektronicznych.

dyskusja (debata) - jest formą wywiadu, bierze w niej udział większa ilość osób reprezentująca różne stanowiska na dany temat. Istotną rolę pełni prowadzący.

INNE

Analiza-> przetworzenie w ustalonej kolejności obrazu optycznego na odpowiadające im sygnały elektryczne będące częściami składowymi sygnału wizyjnego. Głównym elementem odpowiadającym za takie przekształcenie się obrazu jest przetwornik optyczno-elektroniczny np. CCD znajdujący się w kamerze tv. Tak uzyskany sygnał jest następnie modulowany.

Synteza-> odtwarzanie obrazu tj. przekształcenie sygnału wizyjnego na obraz widzialny stanowiący reprodukcję obrazu transmitowanego. Odtwarzanie obrazu możliwe jest dzięki kineskopom lub ekranom ciekłokrystalicznym umieszczonym w odbiorniku tv.

Synchronizacja-> łączenie obu tych procesów tj. uzyskanie zgodności zarejestrowanego obrazu (analiza) z obrazem odtwarzanym (synteza).

Mikrofony-> są przetwornikami służącymi do przetwarzania przebiegów akustycznych na przebiegi elektryczne. Źródło dźwięku- drgania powietrza- drgania membrany mikrofonu- przebiegi elektryczne w mikrofonie. W wyniku przetwarzania z mikrofonu otrzymuje się przebieg elektryczny- sygnał foniczny, w postaci siły elektromotorycznej odpowiadającej przebiegowi akustycznemu.

Rodzaje mikrofonów z punktu widzenia ich charakterystyki->

- wszechkierunkowe (kulowe, kołowe, bezkierunkowe, dookólne)

- dwukierunkowe (ósemkowe)

- jednokierunkowe (kardioidalne, nerkowe)

- ultrakierunkowe

głośnik (z technicznego punktu widzenia)?

Głośnik-> służy do przetwarzania sygnałów fonicznych na przebiegi akustyczne. Sygnał foniczny doprowadzony do układu napędowego membrany powoduje ruchy drgające membrany. Ruchy membrany wprawiają w drgania cząstki środowiska powietrznego wytwarzając w nim falę dźwiękową.

Kamera wideo-> zapisuje widziany obraz na taśmie światłoczułej.

1 przetwornik ma za zadanie przechwycić całe pasmo widzialne które przez obiektyw trafia do kamery, przetwornik taki podzielony jest na naprzemiennie ułożone piksele R (czerwone) G (zielone) i B (niebieskie). Teoretycznie więc przetwornik ma fizycznie 1/3 rozdzielczości która jest podana w specyfikacji, reszta to już. interpolacja. W praktyce okazuje sie jednak że zielonych pikseli jest najwięcej, gdyż ludzkie oko jest najbardziej wrażliwe na ten kolor (tak przynajmniej było w aparatach fotograficznych myślę że w kamerach podobnie). 3 przetworniki dają bez prównania lepszą jakość sygnału wizyjnego, większą precyzje odwzorowania kolorów i detali a także mniejsze zaszumienie obrazu. Obraz przelatuje przez obiektyw, trafia na układ optyczny któtyj^rozbija go" na trzy składowe barw RGB - i każda wiązka pada na osobny przetwornik. Dane z każdego układu CCD trafiają później da procesorkąj który je łączy w jedną spójną, kolorową całość.

Podstawowe moduły budowy elektronicznej kamery video->

- blok optyczny

- blok analizy obrazu

- blok elektronicznej obróbki i uporządkowania sygnału

LCD-> wykorzystuje właściwości optyczno-elektryczne ciekłych kryształów, które pod wpływem przyłożonego do nich napięcia elektrycznego przestają przepuszczać światło, powodując powstanie widocznych punktów ekranu. Sercem takiego monitora jest matryca zbudowana z milionów mikroskopijnych tranzystorów, z których każdy odpowiada za jeden świecący punkt na ekranie. Trzy sąsiednie punkty tworzą jeden piksel. Potrzebne jest jednak oświetlenie matrycy w tylnej części ekranu.

Monitor plazmowy- >zasada działania oparta jest na właściwościach świetlnych gazów. Ekran złożony jest z mikroskopijnych komórek w kształcie baniek, wypełnione rozrzedzonym zjonizowanym gazem (ksenonem). Mają wbudowane dwie elektrody, umieszone u gory i u dołu każdej komórki. Każda taka komórka to jeden punkt ekranu. Aby uzyskać kolor wypełnione są barwnym luminoforem. Trzy sąsiednie bańki tworzą piksel.Kiedy do elektrod przyłoży się napięcie powstaje wyładowanie elektryczne powodujące emitowanie przez gaz promieniowania ultrafiloetowego. Promieniowanie pobudza do świecenia luminofory na dnie każdej komórki.

Monitor kineskopowy: zasadniczą częścią odpowiedzialną za powstanie obrazu jest kineskop, czyli lampa elektro-promieniowa w postaci szklanej bańki w kształcie piramidy. Jej podstawą jest ekran luminescenbcyjny, pokryty nieprzeźroczystą maską z licznymi otworami, paskami, lub szczelinami zawierającymi luminofory tworzące trójkolorowe grupy. W tylnej części kineskopu znajdują się 3 wyrzutnie elektronów, emitującą zależnie od zmiany sygnału wizyjnego wiązkę elektronów które padając na luminofory tworzą kolorwy obraz.

Metody łączenia obrazu w technice TV-> szybkie (miksowanie błyskawiczne), powolne ( miksowanie poprzez przenikanie, czyli powolne przechodzenie jednego obrazu w drugi) oraz miksowanie trikowe (efcktowe). W przypadku miksowania błyskawicznego przełączanie obrazu z jednej kamery na drugą nie powinno być widoczne, dlatego następuje ono zwykle podczas trwania impulsu gaszącego. W przypadku miksowania przez przenikanie obrazy nakładają się. Najbardziej widowiskowe efekty można uzyskać przy miksowaniu trikowym, gdyż wtedy obraz wypadkowy składa się z kilku obrazów dostarczonych z różnych źródeł sygnału wizji. Najróżniejsze formy przejścia lub nałożenia się obrazów na siebie zależą od konstrukcji miksera efektów.

Zapis magnetyczny-> Jest to proces zapisu dźwięku (magnetofon) lub obrazu (magnetowid) na taśmę magnetyczną. Polega on na utrwaleniu informacji w postaci śladu magnetycznego (ścieżki) na nośniku magnetycznym w celu przechowywania i późniejszego wielokrotnego odtwarzania. Sygnałowi elektrycznemu odpowiadają zmiany pola magnetycznego, możliwe jest zapisanie tych zmian na taśmie za pomocą głowicy magnetycznej. Dzięki niej cząsteczki magnetyczne nośnika ulegają lokalnemu namagnesowaniu w zależności od chwilowego natężenia pola magnetycznego. Mówiąc prościej: zmiany stopnia namagnesowania zarejestrowane na nośniku umożliwiają zapis.

Zapis helikalny-> inaczej zwany ukośnym. Opracowany w 1959r w japońskiej firmie Toshiba. Ścieżka obrazu składa się z ukośnie zapisanych sygnałów wizji znajdujących się w środkowej części taśmy magnetycznej. Marginesy na bokach taśmy służą do zapisu dźwięku i sygnału synchronizacji (tak jak w magnetofonie). Elementem zapisującym jest walec ze szczeliną i wirujący dysk z głowicami ustawionymi pod pewnym kątem.

Wyświetlanie progresywne-> polega na wyświetlaniu pełnej klatki obrazu. Dzięki temu obraz pojawia się w całości na ekranie telewizora, a nie jest wyświetlany za pomocą półpól. Technika ta w znaczący sposób zwiększa jakość obrazu oraz niweluje zmęczenie oczu spowodowane migotaniem obrazu.

Wyświetlanie z przeplotem-> technika wyświetlania obrazu, polegająca na naprzemiennym wyświetlaniu parzystych i nieparzystych linii obrazu, powszechnie stosowana w telewizji. Stosuje sięjąw celu zmniejszenia pasma przenoszenia przesyłanego sygnału, bądź w celu zwiększenia pozornej rozdzielczości wyświetlanego obrazu. W telewizji stosowana głównie do zmniejszenia efektu migotania ekranu (dwukrotnie częstsze wyświetlenie połowy linii, zamiast rzadszego wyświetlania pełnej klatki).


Wyszukiwarka