Pedagogika Petera Petersena

Peter Petersen żył w latach 1884 – 1952. Pochodził z Niemiec, studiował w Lipsku, Kolonii, Kopenhadze i Poznaniu.

Organizował tzw.”Tygodnie Pedagogiczne”, czyli coroczne spotkania Koła Przyjaciół Szkoły Uniwersyteckiej na których omawiano prace poświęcone planowi jenajskiemu (pedagogika Petersena).

Stworzył samodzielną „pozbawioną iluzji” naukę o wychowaniu, którą on sam nazwał realizmem pedagogicznym. Pojęcie wspólnoty definiował on opisowo i mało precyzyjnie twierdząc że „ wspólnota jest wszechstronnym, duchowym związkiem ludzi wynikającym z naturalnego popędu, jest ona źródłem wszelkiej twórczej siły, zatem powinna stać się celem życia ‘’.

Pojęcie wychowania wg Petersena : „Wychowanie to funkcja obejmująca całą rzeczywistość, która sprawia to, co w człowieku nazywamy uduchowieniem, uczłowieczeniem, osobowością. Wychowanie jest takim samym faktem jak życie, w gruncie rzeczy tak samo nie dającym się wyjaśnić.”(czyli koncepcja dominacji wychowania nad nauczaniem)

Wychowawcę miała cechować: harmonia wewnętrzna, otwarcie na cele wspólnoty duchowej, wiara w idee braterstwa, opieranie się na działaniach pozawerbalnych.

Zadania nauczyciela: tworzenie zdrowej atmosfery pracy, pobudzenie wychowanków do swobodnej wypowiedzi, wyjaśnienie technicznych trudności związanych z podjętą przez dzieci pracą.

Koncepcja tygodniowego planu pracy: brak sztywnego programu nauczania, przedmiotem pracy były tematy wysuwane przez grupę, ale dyskretnie ukierunkowane przez nauczyciela.

Wraz z dojrzewaniem młodzieży zmieniała się forma pracy jaką było tzw. KOŁO: główną formą kształcenia była swobodna rozmowa, a obok niej także praca, zabawa i uroczystości. Te 4 formy aktywności zewnętrznej dopełniały również 4 formy aktywności wewnętrznej: myślenie, oglądanie, rozważanie i odczuwanie. Czas trwania zajęć był zróżnicowany, sięgał nawet 100 minut. Co pół roku praca uczniów podlegała kontroli, jednak to uczniowie decydowali z czego chcą zdać relacje.

Szkoła Petersena: 8 roczników dzieci podzielonych na 3 szczepy(łącznie nie więcej niż 500 uczniów), zasady szkoły: powszechność, narodowość, koedukacja, wolność. Każdy tydzień pracy miał swoje naczelne hasło, które było przedmiotem dyskusji w kole. Praca dzieci powinna być spontaniczna, w ciszy i skupieniu. Uczniowie sami ustalali prawa, których sami konsekwentnie przestrzegali. Ogromna rolę w życiu szkoły odgrywały uroczystości(np.: przyjęcie nowego rocznika, pożegnanie starego, urodziny dzieci i święta religijne).