Pedagogia potoczna – zespół intuicyjnych przekonań nauczyciela.
4 modele pedagogii potocznej:
Postrzeganie dzieci jako uczące się przez naśladowanie i obserwację. Dominuje myślenie – dziecko uczące się samoistnie, dziecko jako nowicjusz, którego ekspert prowadzi. Dziecko musi rozpoznać o co chodzi dorosłemu i chcieć za nim podążać. Podstawą kontaktu z dzieckiem jest praktyka, doświadczenie. Nauczyciel zakłada cele które dziecko ma osiągnąć.
Obserwacja – opiera się na wymiarze teoretycznym, dziecko uczy się reguł które ma zapamiętać i zastosować. Brak tu dialogu, (Bruner), wiedza ulokowana w umyśle nauczyciela, w książce – poza dzieckiem.
Uczenie jako wymiana – dziecko i dorosły są równymi partnerami, dziecko wie wszystko na swoim poziomie, zna swoje miejsce w świecie i rozumie pewne procesy. Dziecko jest partnerem dla nauczyciela, ważny jest wymiar dialogu, nauczanie kooperatywne. Dziecko może zakwestionować zdanie nauczyciela, ma prawo do własnego zdania, posiada własną wiedzę – negocjowanie wiedzy.
Dziecko jako wiedzący – nauczyciel pomaga odkrywać świat, aby dziecko mogło wyjść poza własny zasięg wiedzy osobistej, w kierunku wiedzy obiektywnej. Nauczyciel ma odkryć co jest jego wiedzą osobistą i pomagać dziecku. Ważny jest wymiar kooperacji, wiąże się ściśle z nauczaniem rówieśniczym, dziecko jest podmiotem które dokonuje odkryć, tworzy kulturę uczących się.