Koronacja Napoleona i powstanie蝧arstwa Francuskiego

Zamach stanu i okres Konsulatu

Po 艣ci臋ciu聽Maximiliena de Robespierre'a聽w艂adz臋 w republice przej膮艂聽Dyrektoriat, pi臋cioosobowy organ rz膮dz膮cy. Rz膮dy Dyrektoriatu by艂y r贸wnie nieudolne jak jego poprzednik贸w.聽Napoleon Bonaparte, powr贸ciwszy z Egiptu do Francji, dokona艂 zamachu stanu 9 listopada 1799 r. (18 brumaire'a). Dyrektoriat zosta艂 zlikwidowany, a na jego miejscu powsta艂聽Konsulat, obsadzony trzema konsulami: pierwszy Bonaparte, drugi prawnik Cambac茅r猫s, trzeci finansista Lebrun. Projekty ustaw prawo mia艂 zg艂asza膰 pierwszy konsul, redakcj臋 dawa艂a im Rada Stanu, Trybunat omawia艂, a o przyj臋ciu lub odrzuceniu decydowa艂o Cia艂o Prawodawcze. Nowa konstytucja (nazywana roku VIII) dawa艂a szeroki zakres w艂adzy pierwszemu konsulowi (Napoleonowi). Kadencja konsula trwa艂a 10 lat
Gdy Napoleon uzyska艂 w艂adz臋 pierwszego konsula, natychmiastowo przej膮艂 inicjatyw臋 wojskow膮 zawi膮zanej w 1799聽II koalicji antyfrancuskiej聽i przeprowadzi艂 trudn膮 przepraw臋 przez聽Prze艂臋cz 艢w. Bernarda. Do starcia z Austriakami dosz艂o 14 czerwca 1800 r. pod聽Marengo, podczas kt贸rego Bonaparte rozbi艂 wojska austriackie, mimo pocz膮tkowej pora偶ki. Nast臋pnie Francuzi pokonali wroga pod聽Hohenlinden. 9 lutego 1801 r. zawarto pok贸j z Austri膮 w聽Lun茅ville, daj膮cy Republice posiad艂o艣ci we W艂oszech, a聽pok贸j w Amiens聽z Wielk膮 Brytani膮 rozwi膮zywa艂 II koalicj臋.
Po zako艅czeniu wojny przed pierwszym konsulem sta艂y wa偶ne zadania: przywr贸cenie wewn臋trznego 艂adu pa艅stwa. Lud by艂 wyczerpany wojn膮 i rewolucj膮, 偶膮da艂 spokoju. W roku 1802 zorganizowany plebiscyt ustanowi艂 w艂adz臋 Bonapartego do偶ywotni膮 (3 568 00 g艂os贸w za, 8370 przeciw). Republika by艂a ju偶 tylko formalnie republik膮. Napoleon nie posiada艂 szczeg贸lnych uzdolnie艅 finansowych, lecz z pomoc膮 grona finansist贸w uda艂o mu si臋 ustabilizowa膰 sprawy ekonomiczne. W 1800 roku powsta艂 Bank Francji, wprowadzaj膮cy w obieg pieni膮dze papierowe. Bezpiecze艅stwo zosta艂o przywr贸cone, surowo karz膮c bandytyzm. Przemys艂 rozwija艂 si臋, lecz rozw贸j pa艅stwa nie przebiega艂 r贸wnomiernie: za priorytet Napoleon uwa偶a艂 rozwijanie "Starej Francji", czyli teren贸w francuskich sprzed 1789 roku. Bonaparte wznowi艂 kontakty z Ko艣cio艂em, podpisuj膮c 15 lipca 1801 r. w Pary偶u konkordat, co nie podoba艂o si臋 monarchistom i dzia艂aczom rewolucyjnym. 21 marca 1801 roku og艂oszono "Cywilny Kodeks Napoleona".

Koronacja Napoleona i powstanie Cesarstwa Francuskiego

Reformy Napoleona utwierdza艂y jego w艂adz臋. Zacz臋to knu膰 spiski, jak zg艂adzi膰 konsula. Spisek sko艅czy艂 si臋 fiaskiem, gdy偶 policja francuska trafi艂a na trop spiskowc贸w. Zgilotynowano 12 oskar偶onych, Genera艂a Moreau wygnano z kraju. Podejrzewano o udzia艂 w zmowie kogo艣 z Burbon贸w. Pojmano ksi臋cia Ludwika d'Enghiena z rodu Cond茅 i skazano na 艣mier膰, cho膰 nie bra艂 udzia艂u w intrydze przeciwko konsulowi. Po rozstrzelaniu d'Enghiena pojawi艂 si臋 pomys艂 ustanowienia Napoleona oficjalnym monarch膮. Senat popar艂 ten pomys艂, a zorganizowany plebiscyt aprobowa艂 3 572 329 g艂osami przeciwko 2579. Napoleon nazywa艂 si臋 cesarzem Francuz贸w, a nie Francji. Koronacja odby艂a si臋 2 grudnia 1804 roku, z udzia艂em papie偶a. Osobliwym zjawiskiem by艂 fakt, 偶e papie偶 Pius VII sam nie na艂o偶y艂 korony na g艂ow臋 cesarza, lecz Napoleon sobie j膮 sam w艂o偶y艂. 25 maja roku nast臋pnego cesarz mianowa艂 si臋 kr贸lem W艂och.


Wyszukiwarka