Koncepcja cyklu życia organizacji wg R.e Quinna i K.Camerona

1. Faza przedsiębiorczości

   • Cel – przetrwanie, osiągnięcie „bezpiecznej” pozycji na rynku

   • Orientacja na otoczenie, klientów, rynek.

   • Działania przedsiębiorcze, wysoka aktywność i innowacyjność pracowników

   • Organizacja jest mała elastyczna, potrzeba niewiele planowania i koordynacji

   • Dominują stosunki nieformalne oraz wysoki poziom identyfikacji pracowników z organizacją (wspólnota norm, wartości i dążeń)

   • Główny instrument zarządzania – kultura organizacyjna

   • Częściowe wykorzystywanie niektórych elementów struktury organizacyjnej (procedur) oraz strategii.

2. Faza kolektywności (zespołowości):

• Cel – doskonalenie umiejętności pracy w zespole i współdziałanie pracowników

• Dominują nieformalne kanały łączności

• Brak rygorystycznego (formalnego) określenie ról i pozycji organizacyjnych

• Słabnie znaczenie kultury organizacji na rzecz struktury organizacyjnej (bez widocznych oznak biurokracji)

• Trwa innowacja

1. Faza formalizacji i kontroli

   • Rolę norm i wartości przejmują struktura organizacyjna i procedury

   • Instytucjonalizuje i formalizuje się coraz więcej obszarów funkcjonowania organizacji

   • Cele zarzadzania – stabilność, przewidywalność, sterowność, wydajność.

   • Do systemu zarządzania wprowadza się wiele formalnych i standardowych sposobów działania (szczególnie w zakresie planowania, kontroli i podejmowania decyzji).

2. Faza odnowy

   • Organizacja ponownie „otwiera” się na zewnątrz

   • Cel – przyspieszenie rozwoju organizacji (poprzez zwiększenie zakresu ekspansji i zróżnicowania działalności)

   • Odrzucane są stare sposoby zarządzania organizacją

   • Powstaje nowa kultura organizacyjna

   • Poszukiwanie nowego wzorca równowagi organizacyjnej

   • Zmianie ulegają struktura organizacyjna (poziom specjalizacji stanowisk, zakres centralizacji, spłaszczenie), procedury organizacyjne, strategii rozwoju organizacji

Koncepcja Cyklu życia organizacji wg r.e. Quinna i K.Camerona

W każdej z faz pojawiać się mogą zjawiska (procesy, zachowania, struktury) grożące powstaniem kryzysu:

• w fazie przedsiębiorczości – chaotyczność, improwizacja, konflikty i nieporozumienia między uczestnikami

• w fazie kolektywności – niechęć do współdziałania i brak przywództwa

• w fazie formalizacji i kontroli – biurokratyzm

• w fazie odnowy – opór przeciw zmianom

KONCEPCJA CYKLU ŻYCIA ORGANIZACJI L.E. GREINERA ( Rysunek znaleźć na necie)

Faza 1: wzrost przez kreatywność

• Zarządzanie oparte jest na przedsiębiorczości, osobistych kontaktach i przywództwie

• Wzrost organizacji jest możliwy dzięki przedsiębiorczości jej właściciela

• Cel – produkcja i sprzedaż

• Zorientowanie techniczne, niedocenianie znacznie organizacji pracy

• Błędy w zarządzaniu są najczęstszą przyczyną upadku organizacji

• Autokratyczny styl zarządzania, nieformalna struktura organizacyjna

• Osobista kontrola i nadzór

• Konflikty – 1) między dążeniami do wzrostu organizacji a efektywnością gospodarowania. 2) Pomiędzy pracownikami młodymi, a pracownikami o dużym doświadczeniu.

• Przejście do kolejnej fazy rozwoju – gdy występuje kryzys przywództwa wynikający z braku wystarczających umiejętności menedżerskich właściciela, podjęcia niezbędnych działań w celu zażegania kryzysu umożliwia dalszy wzrost przez kreatywność

Faza 2: Wzrost przez formalizację:

• scentralizowanie struktury organizacji i sformalizowanie zasad jej funkcjonowania , doskonalenia i rozbudowa systemu zarządzania

• Dyrektywy styl zarządzania, wzrost specjalizacji i podziału pracy

• Stabilizacja działalności techniczno-produkcyjnej i administracyjno-handlowej, racjonalizacja wykorzystania posiadanych zasobów

• Wprowadzanie systemów planowania, kontrolowania i budżetowania

• Postępujący wzrost prowadzi do problemów wynikających z braku decentralizacji

• Zaczynają występować: problemy koordynacje, krzyżowanie i nakładanie się kompetencji, blokowanie procesu decyzyjnego, brak jednolitego kierowania oraz różnego rodzaju konflikty.

• Organizacja coraz wolniej reaguje na dynamiczne zmiany w otoczeniu, co spowalnia i zakłóca proces jej dalszego wzrostu, prowadzi do spadku efektywności działania – początek kryzysu autonomii

• Zarządzający jest zmuszony do przeprowadzenia decentralizacji co prowadzi do kolejnej fazy rozwoju organizacji

Faza 3: Wzrost przez delegowanie uprawnień:

• Postępuje decentralizacja, delegacyjny style zarządzania

• Wzrasta elastyczność organizacji w reagowaniu na zmiany w otoczeniu

• Dążenie do zachowania równowagi między zakresami obowiązków uprawnień i odpowiedzialności

• Cel – ekspansja rynkowa

• Podstawowy problem – proces delegowania, który wymaga elastycznej postawy kierownictwa i pracowników, niezbiurokratyzowanego wprowadzenia zmian zachowań, modyfikacji obowiązków, uprawnień odpowiedzialności

• Podstawowe zagrożenie – konflikty pomiędzy interesami organizacji jako całości a partykularnymi interesami jej części, może to prowadzić do autonomizacji (wyobcowania) poszczególnych części organizacji.

• Poszczególne oddziały zaczynają osiągać własne cele, odbiegając od opracowanych przez centralę celów organizacji jako całości, wywołują kryzys kontroli.