[...] to najmniejszy, położony na uboczu kraj Świata Wynurzonego. Usytuowany jest na zachodzie, z jednej strony otacza go Saar, Wielka Rzeką, zaś z drugiej zagraża mą Wielka Kraina. Nie da się znaleźć punktu, z którego nie widać by było najwyższej wieży Twierdzy, siedziby Tyrana. Rzuca ona cień, niczym ponura groźbę, na życie wszystkich mieszkańców okplicy. Przypomina każdemu, że nie ma takiego miejsca, gdzie Tyran nie byłby w stanie dotrzeć. Królestwo to jednakże jest jeszcze częściowo wolne.

Coroczne sprawozdanie Rady Czarodziejów,

fragment

Krainę Wiatru wyróżnia szczególna architektura jej miast, wznoszących się niczym olbrzymie wieże, wysoce zorganizowanych i w dużym stopniu samowystarczalnych. Każda część owych miejskich skupisk ma swoją ściśle określoną funkcję. Centrum każdej z wież stanowi obszerna i otwarta część środkowa przeznaczona pod uprawy. Miastowieża Salazar to ostatni przyczółek Krainy Wiatru przed Puszczą, ogromnym lasem wyznaczającym granicę z Krainą Skał [...].

Anonimowe pismo z zaginionej Biblioteki miasta Enawar,

fragment

1.
Salazar

Nizinę zalewały promienie słoneczne. Była to szczególnie łaskawa jesień: trawa wciąż jeszcze miała kolor żywej zieleni i delikatnie falowała przy murach miasta jak morze podczas flauty.

Na samym szczycie wieży Nihal rozkoszowała się porannym wiatrem. Taras ten stanowił najwyżej położone miejsce w całym Salazarze: stąd można było napawać się najlepszym widokiem na równinę rozciągającą się hen, jak okiem sięgnąć, na całe mile. To pośród tej rozległej przestrzeni wznosiło się jej miasto, górujące pięćdziesięcioma piętrami domów, sklepików i stajni. Jedna olbrzymia wieża, mierząca tysiąc dwieście łokci, mieściła w sobie małą metropolię, w której tłoczyło się piętnaście tysięcy mieszkańców.

Nihal lubiła przebywać tam, na górze, sama, kiedy lekki wietrzyk plątał jej niezwykle długie włosy. Siadała na kamieniach ze skrzyżowanymi nogami, z zamkniętymi oczami i z drewnianym mieczem opartym przy boku, tak jak to czynią starzy wojownicy. Kiedy była tam, na samym szczycie wieży, czuła, jak przepełnia ją spokój. Mogła skoncentrować się wyłącznie na sobie samej, na swoich najbardziej ukrytych myślach, na owej mglistej melancholii, która nieraz ją ogarniała, na leniwym pomruku, który co jakiś czas podnosił się z głębi jej duszy.

To jednak nie był jeden z tych dni. Był to dzień bitwy i Nihal patrzyła na nizinę jak spragniony walki przywódca.

Było ich mniej więcej dziesięcioro, dzieciaki od dziesięciu lat wzwyż. Sami chłopcy, tylko ona jedna dziewczyna. Wszyscy siedzieli, a ona stała pośród nich. Oto wódz: wątła i smukła dziewczynka o żywych fioletowych oczach, miękko opadających włosach z granatowym połyskiem i nieproporcjonalnych spiczastych uszach. Wcale nie wyglądała na szczególnie silną, ale pozostali spijali z jej ust każde słowo.

- Dzisiaj walczymy o porzucone domy. Panoszy się tam mnóstwo Famminów. Nic o nas nie wiedzą i nie spodziewają się naszego przybycia: zaskoczymy ich i przepędzimy siłą naszych mieczy.

Chłopcy słuchali uważnie.

- Jaki jest plan? spytał najpulchniejszy z nich.

- Zejdziemy zwartym szykiem na piętro nad sklepami, a potem skrótem przez kanały konserwacyjne za murami. Zajdziemy ich od tyłu: jeśli nas nie usłyszą, będzie to pestka. Ja pójdę na czele grupy, za mną drużyna atakująca. Kilku chłopców przytaknęło pewnie. Dalej łucznicy. Trójka dzieciaków z procami w dłoniach kiwnęła głowami na znak porozumienia. A na końcu piechota. Jesteście gotowi?

- Tak! Rozległ się entuzjastyczny chór.

- No to idziemy!

Nihal podniosła wysoko miecz i rzuciła się na dół przez klapę prowadzącą z tarasu do wieży, a za nią reszta drużyny.

Chłopcy maszerowali zwarci korytarzami przebiegającymi przez wewnętrzny krąg Salazaru, wśród rozbawionych choć częściej poirytowanych spojrzeń mieszkańców miasta, którzy doskonale znali heroiczne bitwy Nihal i jej bandy.

- Dzień dobry, generale.

Nihal odwróciła się. Głos pochodził od istoty mniej więcej jej wzrostu, dość krępej, z twarzą całkowicie pokrytą gęstą brodą. Gnom. Wykonał zabawny ukłon.

Nihal dala chłopcom znak, żeby się zatrzymali, i sama również się skłoniła.

- Dzień dobry.

- Dzisiaj również w pogoni za wrogiem ?

- Jak zawsze. Dzisiaj musimy przegonić z Wieży Famminów.

- Właśnie, jak zawsze... Ja jednak na twoim miejscu, w obecnych czasach, nie wymawiałbym tej nazwy z taką beztroską. Nawet dla zabawy.

- My się nie boimy! wrzasnął jeden ze stojących dalej chłopców. Nihal uśmiechnęła się zuchwale.

- No właśnie, nie boimy się. A poza tym, czym się martwisz? Nikt nie lubi Famminów, a tak czy inaczej Kraina Wiatru jest jeszcze wolna.

Gnom zachichotał i puścił do niej oczko.

- Rób, jak uważasz, generale. Miłej bitwy.

Po kolei przemierzali różne poziomy wieży, maszerując rytmicznym krokiem, zwarci niczym prawdziwi żołnierze. Przechodzili obok domów i sklepików, wśród chaosu ras i języków mieszkańców Salazaru, zataczając kręgi po kolejnych piętrach, a słońce w regularnych odstępach całowało ich przez okna otwarte na śródmiejski ogród. Wszystkie wieże w Krainie Wiatru były bowiem wyposażone w głęboki centralny szyb o dwojakiej funkcji: zapewniał on lepsze oświetlenie przestrzeni miejskich, stanowiąc jednocześnie niewielki obszar uprawny, mieszczący ogródki i sady.

Następnie Nihal pewnie weszła w jeden z bocznych zaułków i otworzyła stare, pokryte pleśnią drzwi. Za nimi panował głęboki mrok.

- No to jesteśmy. Dziewczynka przybrała uroczysty wyraz twarzy. Od tej chwili żadnego strachu, jak zawsze. Nasze szczytne zadanie nie pozwala nam na wahania.

Pozostali przytaknęli poważnie, a następnie, czołgając się, wsunęli się w chodnik.

Nic nie było widać. Nawet powietrze było gęste, stojące, przesycone stęchlizną. Jednak po pewnym czasie oczy przyzwyczaiły się do ciemności i można było dostrzec ginące w mroku schody o wilgotnych i nierównych stopniach.

- Nikt nie będzie tędy dzisiaj przechodził? Słyszałem, że zachodni mur ma pęknięcia, które trzeba naprawić... zaczął jeden z chłopców.

- Już przechodzili odpowiedziała Nihal. Dobry dowódca przewiduje i takie rzeczy. A teraz dość gadania, bierzmy się do roboty!

Ich kroki jeszcze przez chwilę rozbrzmiewały w owej wykutej przestrzeni, mieszając się z głosami po drugiej stronie muru. Potem, po kolejnym zakręcie cisza.

- Jesteśmy na miejscu szepnęła Nihal, łapiąc oddech. Zawsze tak było przed samym atakiem: serce mocno waliło jej w piersi, krew pulsowała w skroniach. Lubiła tę mieszankę strachu i pragnienia walki. Jej palce pobiegły po ścianie, aż znalazły drewniane drzwiczki. Przyłożyła ucho do muru. Kwadratowe kamienie były grube, ale i tak mogła usłyszeć głosy dzieci z drugiej strony.

- Zawsze my. Już mam dosyć bycia Famminem.

- I komu to mówisz! Ostatnim razem Nihal strasznie mi dołożyła.

- Mnie złamała ząb...

- Kiedy Barod był wodzem, przynajmniej się wymienialiśmy.

- Może i tak, ale ja z Nihal bawię się o wiele lepiej. Do licha, kiedy walczymy, wydaje się, że to naprawdę! Czuję w sobie coś takiego... to jak być żołnierzem!

- Tak czy inaczej, to ona jest najsilniejsza, więc powinna dowodzić.

Nihal oderwała ucho od ściany i bezszelestnie wydobyła miecz z pochwy. Jeszcze chwila oczekiwania, po czym jednym kopnięciem wywaliła drzwi i razem ze swoją grupą wtargnęła, wrzeszcząc dziko.

Pomieszczenie było obszerne i strasznie zakurzone, a zamiast firanek u okien wisiały wielkie pajęczyny. Opuszczony dom bogaczy, jak wszystkie lokale na tym piętrze. Na ziemi siedziało sześciu chłopców trzymających w dłoniach drewniane topory. Chociaż atak ich zaskoczył, podnieśli się raptownie i zaczęła się walka.

Nihal była jak furia: gwałtownie rzucała się na nieprzyjaciół, a jej miecz poruszał się w tę i w tamtą jak oszalały. W wirze walki zawodnicy przemieszczali się z pokoju do pokoju, przemierzając całe mieszkanie, aż do zewnętrznego korytarza.

Chłopcy z toporkami wyraźnie przegrywali. Zaczęły dobiegać różne „auć!" tych, którzy obrywali zbyt mocno.

- Odwrót! wrzasnął wódz Famminów. Ci, którzy jeszcze byli cali, pobiegli w kierunku schodów.

- Za nimi! krzyknęła Nihal i już miała się rzucić w pogoń za uciekinierami, kiedy chłopak z jej bandy złapał ją za ramię.

- Nihal, na dół do sklepów nie! Jeśli mój ojciec znowu mnie tam przyłapie jak rozrabiam, zatłucze mnie na śmierć.

Nihal wyrwała się.

- Wcale nie będziemy rozrabiać, pobiegniemy za nimi, a potem przetniemy centralne pola.

- No tak, z deszczu pod rynnę... mruknął do siebie chłopiec, ale nie miał innego wyjścia, jak tylko pobiec za swoim dowódcą.

Wszyscy rzucili się w dół po schodach, a potem pędem, jak zgraja opętańców, z bronią w garści, w kierunku piętra kupieckiego. Wiele sklepików od strony ulicy miało po prostu drzwi wejściowe i małą witrynę z wystawionym towarem, ale inne, zwłaszcza te, gdzie sprzedawano jarzyny i owoce, zajmowały część korytarza stoiskami i koszami. Pochłonięta pościgiem grupka wpadła właśnie na jeden z owych straganów, przewracając kilku niczego niespodziewających się stałych klientów.

- Przeklęci narwańcy! wrzasnął sprzedawca, kipiąc z wściekłości. Nihal, tym razem twój ojciec się o tym dowie!

Ale Nihal dalej gnała za zbiegami. Biegnąc tak z mieczem w dłoni, czuła się żywa i silna. Niektórzy z jej ludzi już złapali Famminów. Pozostawało tylko schwytanie ich wodza.

- Ja się nim zajmę! krzyknęła do swej armii, a następnie zmusiła nogi do dodatkowego wysiłku. Przyspieszyła i zaczęła deptać swojemu nieprzyjacielowi po piętach. Chłopiec prawie czuł jej oddech na karku. Rzucił się na schody, lecz spadł z impetem dwa piętra w dół. Podniósł się obolały, sprawdził, czy jest na właściwym poziomie, po czym wyskoczył przez okno.

Nihal wychyliła się: zeszli tak nisko, że pod nimi były już tylko stajnie. Jej ofiara przycupnęła u stóp okna, pośrodku jednego z warzywników centralnego ogrodu wieży. Zeskoczyła bez lęku, wylądowała na nogach i z wycelowanym mieczem rzuciła się na wroga, który już podniósł obie ręce.

- Poddaję się - powiedział zdyszany. Nihal podeszła do niego.

- Gratuluję, Barod. Jesteś coraz szybszy!

- Jasne. Mając ciebie na karku...

- Skaleczyłeś się?

Barod obejrzał swoje obtarte kolana.

- Nie umiem skakać tak zwinnie jak ty. Tak czy owak następnym razem niech ktoś inny będzie wodzem Famminów, ja już mam dosyć: narobiłaś mi więcej siniaków...

Jakiś rozwścieczony głos brutalnie przerwał śmiech Nihal.

- To znowu ty! Do kroćset, mam już tego dość!

- Oo! To Baar! zaniepokoiła się Nihal. Pomogła Barodowi wstać i pobiegli między główkami sałaty.

- Nie macie co uciekać, i tak wiem, kim jesteście! głos nie przestawał krzyczeć.

Kiedy dobiegli do końca ogrodu, Nihal zwróciła się do przyjaciela:

- Słuchaj, ty idź do domu. Ja się nim zajmę. Barod nie kazał sobie tego dwa razy powtarzać.

Nihal natomiast przywołała cały arsenał swoich sztuczek i poczekała na przybycie wieśniaka, bezzębnego staruszka, którego wściekłość była tak wszechogarniająca, że tryskała z każdej jego zmarszczki.

- Już zapowiedziałem twojemu ojcu, że jeśli jeszcze raz cię tu przyłapię, będzie musiał zapłacić mi za szkody! Dzisiaj trzy główki sałaty, wczoraj cukinie... Nie mówiąc już o tych wszystkich jabłkach, które mi ukradłaś!

Nihal przybrała skruszony wyraz twarzy.

- Baar, tym razem jestem niewinna! Po prostu mój przyjaciel wypadł z tamtego okna, widzisz, o tam... Ja tylko zeszłam, żeby mu pomóc.

- Od niepamiętnych czasów twoi przyjaciele spadają do mojego ogródka, a ty przychodzisz im pomagać! Jeśli macie nogi jak z galarety, trzymajcie się z dala od okien!

Nihal przytaknęła z miną pełną skruchy.

- Masz rację, przepraszam. To się już nigdy więcej nie powtórzy.

Następnie spojrzała na Baara z tak anielskim wyrazem twarzy, że wieśniak całkiem dał się na to złapać.

- No już dobrze, znikaj. Ale powiedz Livonowi, że będzie go to kosztować kolejne ostrzenie moich sierpów.

No pewnie!

Dziewczynka cmoknęła w powietrze i wzięła nogi za pas tak szybko, jak potrafiła.

Livon mieszkał na piętrze kupieckim, zaraz nad stajniami i wejściem do Salazaru: ciężkimi, wysokimi ponad dziesięć łokci drewnianymi wrotami o dwóch skrzydłach z wielkimi żelaznymi okuciami po bokach i szerokimi zawiasami. Na zużytym drewnie można było jeszcze dostrzec ślady płaskorzeźb wykonanych w odległej przeszłości. Postacie jednak były bardzo niewyraźne i poza kilkoma jeźdźcami i smokami nic więcej nie dało się tam rozróżnić.

Podobnie jak dla wielu kupców, również i dla Livona dom i warsztat stanowiły jedno: w ten sposób oszczędzało się czas, a także pieniądze na ewentualny czynsz. Jedyny mankament stanowił lekki bałagan, uwydatniony przez brak kobiecej obecności godnej tego miana. W dodatku Livon zajmował się płatnerstwem: dom był pełen narzędzi, broni, bloków metalu i kawałków węgla.

Nihal z rozmachem otworzyła drzwi.

- Wróciłam! zawołała głośno. 1 jestem głodna!

Jej słowa pochłonął panujący huk. W kącie pomieszczenia Livon wielkim młotem walił w rozpalony kawałek metalu, a tysiące iskier odrywały się od stali i kaskadą opadały na podłogę. Był to potężny mężczyzna, cały pokryty sadzą, z kruczoczarną czupryną na głowie. Tylko oczy połyskiwały na tej twarzy, która wydawała się kawałkiem węgla.

- Stary! wrzasnęła Nihal, ile sił w płucach.

- Ach, to ty... rzucił Livon, ocierając sobie pot z czoła. - Nie przychodziłaś, więc zabrałem się do kończenia czegoś na jutro.

- To znaczy, że nic nie przygotowałeś ?

- A nie ustaliliśmy, że raz w tygodniu ty gotujesz?

- No tak, ale... taka jestem zmęczona!

- Czekaj, czekaj. Nic mi nie mów. Założę się, że jak zwykle bawiłaś się z tymi szaleńcami.

Milczenie.

- I jak zwykle na piętrze porzuconych domów.

Dalej milczenie.

- I być może po raz kolejny skończyliście na polu Baara... Milczenie stało się pełne winy. Nihal otworzyła spiżarnię

i wzięła sobie jabłko.

- W każdym razie nie przejmuj się. Zjem sobie to - rzuciła, podskakując i umykając z zasięgu ramion Livona.

- Do diabła, Nihal! Ile razy ci mówiłem, żebyś nie chodziła się bawić do centralnych ogrodów? Ja tutaj nie mogę się opędzić od ludzi, którzy przychodzą się skarżyć i prosić o darmowe naprawy!

Nihal usiadła ze skruszoną miną.

- No tak, ale kiedy się walczy...

Livon prychnął zniecierpliwiony i zaczął kroić wyciągnięte ze spiżarni warzywa.

- Nie opowiadaj mi takich bzdur! Jak chcesz się bawić, to się baw. Tylko nikomu nie przeszkadzaj!

Nihal podniosła oczy do nieba: zawsze ta sama śpiewka...

- Przestań biadolić, Stary... Mężczyzna rzucił jej złe spojrzenie.

- A nie mogłabyś od czasu do czasu nazwać mnie tatą? Na usta Nihal wypłynął szelmowski uśmieszek.

- No już dobrze, tato! Przecież wiem, że jesteś zadowolony, że dobrze sobie radzę z mieczem...

Livon postawił przed nią szorstko talerz surowych jarzyn.

- To jest obiad ?

- To jedzą panienki, które uparcie zachowują się jak chłopaczyska. Gdybyś dotrzymała słowa i sama coś ugotowała, mielibyśmy teraz na stole coś ciepłego.

Usiadł i sam też zaczął jeść. Przez jakiś czas przeżuwał w zamyśleniu, po czym podjął:

- A w każdym razie nie, nie jestem zadowolony!

Nihal zaśmiała się do siebie. Livon wytrzymał jeszcze chwilę, po czym też wybuchnął śmiechem.

- No dobrze! Masz rację. Uwielbiam cię taką, jaka jesteś, ale inni... masz już trzynaście lat... no wiesz, kobiety wcześniej czy później muszą wyjść za mąż!

- A kto tak powiedział? Zamknąć się w domu i robić na drutach? Ja? Nie mam najmniejszego zamiaru! Ja chcę być wojownikiem!

- Nie ma kobiet wojowników powiedział Livon, ale jego głos zdradzał źle skrywaną dumę.

- To znaczy, że będę pierwsza.

Livon uśmiechnął się i zmierzwił dłonią włosy córki.

- Jesteś po prostu okropna! Ja tylko czasami myślę, że jednak przydałaby ci się matka...

- To nie twoja wina, że mama umarła - powiedziała z prostotą Nihal.

- Nie przyznał Livon, rumieniąc się. - Nie.

Nad postacią żony Livona unosiła się zasłona najmroczniejszej tajemnicy. Nihal szybko zorientowała się, że wszyscy w Salazarze mieli tatę i mamę, a ona tylko tatę. Jeszcze jako mała dziewczynka zaczęła zadawać pytania, na które Livon odpowiadał w sposób mglisty i niejasny. Mama umarła; nie sposób było się dowiedzieć, jak ani kiedy. Ale jaka była? Piękna. Tak, ale jak wyglądała? Tak jak ty, fioletowe oczy i granatowe włosy. Za każdym razem, kiedy temat ów powracał, Livon był wyraźnie zmieszany i Nihal z czasem nauczyła się takich rozmów unikać.

- Zawsze mi mówiłeś, że chcesz, żebym wyrosła na silną osobę, żebym podążała za swoimi pragnieniami... Staram się tak robić.

Jeśli chodziło o córkę, Livon miał miękkie serce: na te słowa łzy napłynęły mu do oczu.

- Chodź tutaj powiedział i przytulił ją tak mocno, że aż zabolało.

- Udusisz mnie, Stary...

Nihal próbowała się wyrwać, ale tak naprawdę rozkoszowała się tym uściskiem bardziej niż chciała to okazać.

Popołudnie poświęcili na swoje zwykłe zajęcie: wykuwanie broni.

Livon był nie tylko najlepszym płatnerzem na świecie znanym i prawdopodobnie również na tym nieznanym: był prawdziwym artystą. Jego miecze były niezwykłe, ich uroda tak jaśniejąca, że zapierała dech w piersiach. Potrafiły dostosowywać się do właściciela i uwydatniać jego umiejętności.

Wykonywał włócznie zaostrzone niczym kolce i tnące jak brzytwy, ozdobione wijącymi się ornamentami, które nie obciążały ich linii jako nieprzydatne błyskotki, lecz podkreślały ich rysunek. Livon był w stanie połączyć maksimum funkcjonalności ze wspaniałą elegancją. Swoje wyroby traktował jak dzieci, uważał je za swoje stworzenia i jako takie je kochał. Uwielbiał tę pracę, ponieważ pozwalała mu na wyrażanie własnej inwencji twórczej, która wydawała się niewyczerpana, a jednocześnie ekscytowało go wystawianie na próbę swoich umiejętności technicznych.

Każda nowa broń była wyzwaniem dla jego rzemieślniczej biegłości, tak więc za każdym razem próbował przeprowadzać śmiałe eksperymenty, używał nowych materiałów, szukał coraz bardziej złożonych form i łączył je z coraz bardziej skomplikowanymi rozwiązaniami technicznymi.

Sława Livona była tak wielka, że nigdy nie brakowało mu pracy i od zawsze, trochę z konieczności, a trochę z czystej przyjemności, pozwalał Nihal, aby mu pomagała. Kiedy ona podawała mu młot lub obsługiwała miech, on obdarowywał ją perłami mądrości wojowników.

- Broń to nie tylko przedmiot: dla wojownika miecz jest jak kończyna, jest jego wierną i nieodłączną towarzyszką. To jego miecz i nie zamieniłby go na żaden inny na świecie. A dla płatnerza jest jak dziecko: tak jak natura daje życie istotom z tego świata, tak płatnerz z ognia i żelaza wykuwa ostrze mówił Livon i okraszał swoją wypowiedź głośnym śmiechem.

Nie należało się więc dziwić, że przy ojcu żyjącym dla mieczy i mającym wśród swoich stałych klientów żołnierzy, jeźdźców i poszukiwaczy przygód, Nihal wyrosła tak zbuntowana i mało kobieca.

Byli zajęci pracą nad jednym z mieczy, kiedy Nihal wyskoczyła z odwiecznym pytaniem.

- Stary? Mhmm...

Livon opuścił młot na ostrze.

- Chciałam się zapytać... Kolejne uderzenie.

Nihal przyjęła niewinny i roztargniony wyraz twarzy.

- No to kiedy dasz mi prawdziwy miecz ?

Młot Livona zawisł w powietrzu. Rozległo się westchnienie, po czym mężczyzna wrócił do kucia stali.

- Trzymaj te szczypce nieruchomo.

- Nie zmieniaj tematu nalegała Nihal.

- Jesteś za mała.

- Ach, tak? Ale nie jestem za mała, żeby szukać sobie męża! Livon odłożył młot i opadł zrezygnowany na krzesło.

- Nihal, już o tym rozmawialiśmy. Miecz to nie jest zabawka.

- Wiem o tym doskonale i wiem też, jak się nim posługiwać, o wiele lepiej niż wszyscy chłopcy w tym mieście!

Livon westchnął. Często myślał, żeby podarować Nihal jeden ze swoich mieczy, ale zawsze hamował go lęk, że może zrobić sobie jakąś krzywdę. Z drugiej strony zdawał sobie sprawę, że z drewnianym mieczem Nihal potrafi wyczyniać cuda i że niejednokrotnie miała w dłoni prawdziwe miecze, udowadnia, że dobrze zna i wiążące się z nimi ryzyko, i możliwości.

Nihal dostrzegła to niezdecydowanie ojca i przypuściła kolejny atak.

- No więc, Stary? Co? Livon rozejrzał się dookoła.

- Zobaczymy rzucił tajemniczo. Podniósł się i podszedł do półek, na których trzymał swoje najlepsze dzieła, te, które wykonywał bez żadnego zamówienia, tylko dla siebie samego. Wziął jeden ze sztyletów i pokazał go Nihal.

- Ten zrobiłem parę miesięcy temu...

Była to piękna broń: rękojeść tworzyła pień drzewa, z korzeniami na jednym końcu i dwiema powykręcanymi gałęziami wystającymi z drugiego końca i rozszerzającymi się na zewnątrz. Inne gałązki skręcały się jeszcze przez jakiś czas, dopóki nie zlały się z ostrzem.

Oczy Nihal zabłysły.

- Jest mój ?

- Będzie twój, jeśli mnie pokonasz. Ale jeśli to ja wygram, gotujesz i sprzątasz przez miesiąc.

- Zgoda! Ale ty jesteś dorosły i wielki, a ja jestem tylko małą dziewczynką, nie? Sam zawsze tak mówisz! Więc żeby wyrównać szanse, będziesz musiał ograniczyć się do tych trzech belek w podłodze.

Livon zachichotał.

- Uważam, że tak będzie sprawiedliwie.

- No to daj mi miecz zażądała Nihal, podekscytowana na samą myśl o położeniu dłoni na stali.

- Nie ma mowy! To ja wezmę drewno.

Ustawili się oboje na środku sali - Nihal ze swoim drewnianym mieczem w garści, a Livon z kijem.

- Gotowa? No jasne!

Zaczęła się walka.

Nihal nie była obdarzona wielką wytrzymałością, a jej technika w żadnym wypadku nie była bez zarzutu, ale braki te pokrywała intuicją i wyobraźnią. Odpierała każdy atak i robiła skuteczne uniki, wybierała odpowiedni czas na ofensywę i skakała w prawo i w lewo z wielką zwinnością. W tym tkwiła cała jej przewaga i doskonale o tym wiedziała.

Nagle Livon poczuł, że przepełnia go duma z tego chłopaczyska o granatowych warkoczach. Drewniany kij wymknął mu się z dłoni i uderzył w stos włóczni opartych w kącie.

Nihal przyłożyła mu swoją broń do gardła.

- Co robisz, Stary? Potykasz się na takich podstawach? Tak pozwolić się rozbroić małej dziewczynce...

Livon odsunął drewniany miecz, wziął sztylet i podał go córce.

- Trzymaj, zasłużyłaś sobie na niego.

Nihal długo obracała sztylet w dłoniach, ważąc go i próbując jego ostrze na palcu, starając się ukryć, że szaleje z radości. Jej pierwsza broń!

- Ale pamiętaj: nigdy nie przechwalaj się przed pokonanym nieprzyjacielem. To w fatalnym guście.

Nihal popatrzyła na ojca chytrze.

- Dziękuję, Stary.

Była już dość doświadczona, żeby wiedzieć, kiedy ktoś pozwalał jej wygrać.

2.
Sennar

Nihal już od dziecka zadawała się z bandą chłopaków i razem z nimi szwendała się po Salazarze, wyrządzając różnego rodzaju szkody. I chociaż na początku traktowali ją z pewną nieufnością zarówno dlatego, że była dziewczyną, jak i z powodu jej dziwacznego wyglądu nie trzeba było wiele, aby przyjęli ją do swojego grona.

Wystarczyło kilka pojedynków, aby udowodnić, że jeśli chodzi o żywiołowość, to chociaż była dziewczynką, nie miała czego zazdrościć innym członkom paczki.

Od kiedy weszła w skład grupy, stopniowo stawała się coraz bardziej lubiana. Potem w walce na miecze pokonała Baroda, ich wodza: od tamtej chwili zaczęli ją wręcz ubóstwiać i sama została przywódcą bandy.

Chociaż nie brakowało jej towarzystwa, czasami jednak Nihal czuła się samotna. Wchodziła wówczas na szczyt Salazaru i kontemplowała widok rozciągający się z obszernego tarasu wychodzącego na step: wzrok bez ograniczeń przesuwał się po całej nizinie, a jedyne, co można było dostrzec, to wszechobecna Twierdza Tyrana i wyblakłe sylwetki innych miast.

W obliczu tego obrazu Nihal uspokajała się i na moment jej wojownicza natura milkła. To było dziwne: kiedy zachód słońca rozpalał w jeden stos niebo i step, potrafiła nie myśleć o niczym. Czuła tylko jakiś pomruk rodzący się w głębi jej duszy, coś jakby szept w języku, którego nie znała.

Od kiedy Nihal zdobyła sztylet Livona, otaczano ją jeszcze większym podziwem: chodziła z ostrzem wiszącym przy pasie, czując się silna niczym rycerz. Wielokrotnie wystawiała go jako nagrodę w różnych bójkach i chełpiła się faktem, że nigdy nie przegrała żadnego spotkania.

Pewnego poranka jej trzynastej jesieni Barod przyszedł do niej właśnie z tego powodu: jakiś nigdy wcześniej niewidziany chłopak chciał wyzwać ją do walki o sztylet. Nihal nie kazała sobie tego dwa razy powtarzać i śmiało udała się na dach Salazaru, miejsce wyznaczone dla wszystkich jej pojedynków.

Kiedy zobaczyła swojego przeciwnika, trochę zachciało jej się śmiać: był wysoki i chudy, musiał być parę lat od niej starszy i obnosił się ze strasznie potarganą rudą czupryną. Wystarczył jej jeden rzut oka, aby stwierdzić, że atutem jej rywala z pewnością nie jest siła. A tym bardziej zwinność, zważywszy na to, że miał na sobie coś w rodzaju obszernego kaftana opadającego aż do stóp, ozdobionego na piersi geometrycznym haftem. Jak można było walczyć w takim stroju?

Jedyną tajemną bronią tego typa mógł być pewien spryt, który Nihal dostrzegła w jego nadzwyczaj jasnych niebieskich oczach, ale nie przejęła się tym zbytnio: pokonała już wielu nieuczciwych wrogów.

- To ty po mnie posłałeś?

- We własnej osobie.

- I chciałbyś mnie wyzwać na pojedynek.

- Zgadza się.

- Jesteś małomówny. Nigdy cię tutaj nie widziałam: skąd jesteś?

- Przybywam ze skraju Puszczy, ale moją ojczyzną jest Kraina Morza. Mam na imię Sennar, odpowiadając na twoje następne pytanie.

Nihal nie rozumiała, dlaczego ten chłopak jest taki pewny siebie: musiał słyszeć o jej sławie, w przeciwnym razie nie wyzwałby jej, należało zatem wykluczyć, że jej nie docenia.

- Kto ci o mnie mówił i dlaczego chcesz się ze mną pojedynkować?

- Wszyscy tutaj mówią o demonie o spiczastych uszach i granatowych włosach, który tłucze niczym kowal. Powiedz no, nie zapomniałaś przypadkiem, że jesteś dziewczyną?

Nihal zacisnęła pięści: wiedziała, że utrata panowania nad sobą przed walką nie jest pożądana, a Sennar, z drwiącym tonem i ironicznym uśmieszkiem przyczepionym do ust, właśnie do tego dążył.

- To, co robię, to moja sprawa, a poza tym jeszcze mi nie odpowiedziałeś: dlaczego chcesz mnie wyzwać?

- Posłuchaj, nic a nic mnie nie obchodzą te wszystkie bzdury o chwale i honorze, chodzące po głowie dzieciakom, które się z tobą biją. Ja chcę zdobyć twój sztylet, bo jest piękny i dlatego, że wykonał go Livon, który jest najlepszym płatnerzem Świata Wynurzonego. A skoro, aby go mieć, muszę się z tobą pobawić, niech tak będzie.

Nihal świerzbiły dłonie, ale nie odpowiedziała na tę prowokację. Uzgodniła z Sennarem zasady potyczki. Kiedy zaczną pojedynek, odda mu z nawiązką.

Postanowili walczyć na kije: pierwsze z nich, które zostanie rozbrojone lub upadnie na ziemię przegrywa. Sztylet, trofeum starcia, został uroczyście przekazany najmłodszemu z obecnych.

- Pewnie zdejmiesz ten kaftan?

- Jestem przyzwyczajony. Dlatego jeśli nie będziesz się czuła upokorzona, kiedy pokona cię ktoś tak ustrojony...

Nihal przełknęła kolejną zniewagę. Potem zaczęła się walka.

Tak jak przewidywała, Sennar nie był silny, nie był zwinny, a jeśli chodzi o technikę, był od niej gorszy. Co zatem u diabła sprawiało, że był taki pewny siebie ?

Nihal szybko zyskała przewagę: korzystała ze swojej szybkości, żeby wciąż się przemieszczać, dezorientując przeciwnika. Chłopcy wokół zagrzewali ją do walki krzykami i gwizdami. Stopniowo poczuła, że walka podnieca ją coraz bardziej, aż porwała ją całkowicie: zwiększyła prędkość ruchów, odparowała atak, odwróciła się, uderzyła Sennara w bok i przygotowała się do złamania kija, który nieznajomy chłopak podniósł w górę, aby uchronić się przed nadchodzącym ciosem.

Już po wszystkim! - pomyślała triumfalnie.

Właśnie ten krótki moment pewności odebrał jej zwycięstwo.

Sennar popatrzył jej w oczy lodowatym spojrzeniem, uśmiechnął się półgębkiem i wyszeptał coś, czego Nihal nie zrozumiała.

Właśnie w chwili, kiedy dziewczynka miała spuścić kij na Sennara, poczuła, jak broń mięknie w jej dłoniach i staje się oślizgła i lepka. Podniosła wzrok: miejsce drewna zajął wielki wąż, który wił się, sycząc.

Nihal wydała okrzyk i rozluźniła uścisk. To był tylko moment, ale Sennar nie pozwolił mu umknąć: jedno podcięcie i dziewczynka upadła na ziemię, pokonana po raz pierwszy w życiu.

- Zdaje mi się, że mamy zwycięzcę.

Sennar wziął sztylet z rąk chłopca, który go trzymał. Przez moment Nihal siedziała jak skamieniała. Potem doszła do siebie i rozejrzała się dookoła. Nie było śladu po wężach.

- Przeklęty oszuście, jesteś czarodziejem! Nie powiedziałeś mi tego! Jesteś nieuczciwy! Oddaj mój sztylet!

Podniosła się gwałtownie, aby się na niego rzucić, ale Sennar zatrzymał ją dłonią.

- Zamiast wrzeszczeć, powinnaś podziękować mi za lekcję. Zapytałaś mnie, czy nie jestem czarodziejem? Nie. Powiedziałaś: „Ja nie walczę z czarodziejami"? Nie. Wyznaczyłaś zasadę, że w walce nie można używać magii? Nie. W takim razie przegrałaś wyłącznie z własnej winy. Dzisiaj nauczyłaś się, że przed walką należy dobrze poznać swojego wroga. I że siła bez inteligencji jest niczym. A teraz przestań marudzić: Livon z pewnością zrobi ci nowy.

Na odchodnym dodał:

- W każdym razie jesteś silna, nie ma co. - I oddalił się tak samo flegmatycznie jak przyszedł.

Nihal nie poruszyła się. Potem z zawstydzonej ciszą publiczności podniósł się glos Baroda:

- Przykro mi, Nihal, ale ten typ ma rację.

W odpowiedzi Nihal wymierzyła mu głośny cios pięścią w nos i uciekła, tonąc we łzach.

Zbiegała z wieży, pędząc na złamanie karku. Potrącała przechodniów, przeskakiwała przez stragany, przed jedną z oberży przewróciła gliniany dzban z oliwą. Wszystko, czego pragnęła, to schronić się w pocieszających ramionach Livona: on ją zrozumie i obroni, zgodzi się z nią, że ów chłopak to niegodziwiec, i da jej sztylet tysiąc razy piękniejszy niż ten, który straciła.

Livon w milczeniu wysłuchał całej historii, którą Nihal szczegółowo zreferowała wśród łez i szlochów, a na końcu wyskoczył z całkiem nieoczekiwanym komentarzem.

- No i co z tego ?

Trochę to potrwało, zanim Nihal przyjęła cios.

- Jak to: „No i co z tego?". Oszukał mnie!

- Wcale tak nie uważam. Jeżeli już, to on był sprytny, a ty naiwna.

Nihal wytrzeszczyła oczy z oburzeniem.

- Dzisiaj nauczyłaś się dwóch rzeczy. Po pierwsze, jeżeli naprawdę ci na czymś zależy, musisz bardzo tego pilnować.

- Ale...

- Po drugie, kiedy człowiek się pojedynkuje, trzeba wszystko jasno ustalić i poznać swojego nieprzyjaciela.

Te same, identyczne słowa, które powiedział jej tamten gad.

- Przegrywanie jest częścią życia, Nihal, i lepiej będzie, jak się do tego przyzwyczaisz. Trzeba umieć przyjmować również porażki.

Nachmurzona Nihal usiadła z rozmachem na krześle.

- Przynajmniej dasz mi miecz...

- Miecz? To nie moja wina, że straciłaś sztylet, który ci dałem. Następnym razem będziesz bardziej uważać.

- Ale zdobyłam go z takim trudem! A poza tym ty masz tyle tych mieczy, że...

Livon uciszył ją gestem dłoni. Jego twarz była poważna.

- Nie chcę już więcej słyszeć o tej historii, jasne?

Nihal zamknęła się w urażonym milczeniu, a gorące łzy wściekłości żłobiły jej policzki.

Przez całą noc rozmyślała. Przegrana strasznie ją paliła, ale przede wszystkim nie mogła sobie wybaczyć tego, że się rozpłakała. Kręciła się w łóżku i przewracała z boku na bok. Pragnienie zatarcia tej hańby nie dawało jej spokoju. Miała ochotę wyskoczyć z pościeli i zacząć szukać tego typa gdziekolwiek jest, choćby miała zajść na koniec świata.

Właśnie kiedy gryzła się, przechodząc od jednego planu zemsty do drugiego, przyszedł jej do głowy pewien pomysł: cała ta historia w gruncie rzeczy dowodziła, że wojownik powinien przynajmniej trochę władać sztukami magicznymi. Koniecznie zatem musiała nauczyć się magii.

W rzeczywistości Nihal nigdy nie przejawiała żadnego zainteresowania czarami. Miecz miał dla niej nieskończenie większy urok niż ów ulotny wdzięk udanego zaklęcia. Teraz jednak zdała sobie sprawę, że mogłoby się jej to przydać. A poza tym pokonanie tej kanalii na jej własnym terenie byłoby największą satysfakcją.

Oczami wyobraźni Nihal już niemalże widziała tę scenę: Sennar w szponach przywołanego przez nią nie wiadomo jakiego potężnego czaru, błagający o litość i pokornie wyciągający sztylet w jej stronę...

Tak, tak musi zrobić. Być może nauka magii zajmie jej wiele lat, ale kogo to obchodzi? Nawet po stu latach odnajdzie tego chłopaka i go pobije.

Teraz wystarczyło tylko znaleźć czarodzieja gotowego ją uczyć. Sama nikogo nie znała, ale dzięki tym wszystkim ludziom kręcącym się po warsztacie Livon na pewno znał kogoś, kto byłby skłonny przyjąć ucznia.

Nazajutrz rano Nihal oznajmiła swoją decyzję ojcu, który bynajmniej nie zareagował dobrze.

- Dlaczego robisz to całe niedorzeczne zamieszanie z powodu jednego wybryku? Już ci powiedziałem, że trzeba umieć przegrywać i im wcześniej się tego nauczysz, tym lepiej.

- To wcale nie jest żaden wybryk odcięła się urażona Nihal. Ja naprawdę chcę być wojowniczką, wielką wojowniczką, i aby

to osiągnąć, potrzebuję magii. Co ci szkodzi wskazać mi kogoś, kto by mnie uczył?

- Nie znam nikogo takiego wybuchnął zniecierpliwiony Li von i miał nadzieję, że na tym się wszystko zakończy.

Nihal jednak się nie poddała.

- To nieprawda. Doskonale wiem, że czasami sprzedajesz broń z nałożonym zaklęciem. Ktoś musi rzucać dla ciebie te zaklęcia, nie?

Przyparty do muru wobec oczywistości faktów, Livon zdenerwował się jeszcze bardziej. Uderzył pięścią w stół do pracy.

- Do diabła! Nie chcę, żebyś uczyła się magii!

- Ale dlaczego?

- Wcale nie muszę ci się tłumaczyć! uciął krótko i zamknął się w upartym milczeniu.

- Jeśli ty mi nie pomożesz, sama kogoś poszukam!

- W Salazarze nikogo nie ma.

- To pójdę do jakiejś innej wieży. Wcale nie boję się podróżować, wiesz ?

- No to rób, co chcesz, i idź sobie! wrzasnął Livon.

Do oczu Nihal napłynęły piekące łzy. Nie tylko dlatego, że po latach pokojowego i szczęśliwego wspólnego życia kłócili się po raz pierwszy. Po prostu nagle poczuła się niezrozumiana właśnie przez Livona, którego dotychczas uważała za jedyną osobę będącą w stanie zawsze właściwie odczytać jej myśli i uczucia. Teraz zaś traktował ją jak rozkapryszoną dziewczynkę.

Odegnała łzy i popatrzyła na potężne plecy ojca, definitywnie odwróconego tyłem.

- Doskonale! rzuciła ze złością.

Ale kiedy już miała odejść, zatrzymał ją głęboki głos Livona.

- Poczekaj... wymruczał płatnerz, obracając się ku niej. Nihal, ja tylko się boję. No dobrze, wreszcie to powiedziałem. Boję się, że odejdziesz. Dopóki chcesz być wojowniczką, jestem tu ja. Ale nauka magii...

Urwał, bo słowa nie przechodziły mu przez ściśnięte gardło.

- Czy ty oszalałeś? A gdzie miałabym pójść? Przecież na świecie mam tylko ciebie!

Nihal objęła go.

- Stary, ty zawsze będziesz moim domem.

Livon wzruszył się, ale te słowa wcale nie rozpogodziły jego ducha. Ściskał Nihal w ramionach jeszcze przez kilka chwil, po czym odsunął ją od siebie.

- Może znalazłaby się pewna czarodziejka powiedział z wahaniem.

Wiedziałam! Cudownie! Radość tryskała z każdej komórki Nihal. A gdzie?

- Na granicy Puszczy. Ach...

Puszcza była jedynym lasem Krainy Wiatru. Na ziemi takiej jak ta, pokrytej stepem i otwartą przestrzenią, jedyny las wzbudzał lęk: nie było mieszkańca Salazaru, który nie obawiałby się tego miejsca. I Nihal nie należała do wyjątków.

- No właśnie, stoi tam pewien dom. Mieszka w nim twoja ciotka. Nihal zamurowało. W ciągu trzynastu lat nigdy nie słyszała o żadnych krewnych.

- Nazywa się Soana i jest moją siostrą. To bardzo potężna czarodziejka.

- Mamy tak bardzo interesujących krewnych i nigdy mi o tym nie powiedziałeś? Skąd taka tajemnica?

Livon odruchowo zniżył głos.

- Tyran nie lubi, kiedy praktykuje się magię na jego ziemiach lub w Krainach z nim sprzymierzonych. Twoja ciotka musiała odejść z Salazaru. Powiedzmy, że... jest w wielkiej przyjaźni z nieprzyjaciółmi Tyrana, i tyle.

Nihal poczuła, jak przeszywa ją dreszcz podniecenia: spiskowiec! A niech to, Stary!

- Nie muszę mówić, że byłoby mi miło, gdybyś nie chwaliła się tym dookoła. Przed nikim. Czy to jasne?

- Ja? Za kogo ty mnie bierzesz?

3.
Soana

Następnego dnia Nihal z niecierpliwością wyczekiwała momentu wyruszenia w drogę. Miała ze sobą mały bagaż oraz zapas chleba, sera i owoców, do których zabrania zmusił ją Livon, chociaż droga nie miała być długa.

Stojąc pośrodku warsztatu, po raz kolejny wysłuchiwała wskazówek i zaleceń Livona.

- To ta droga, która prowadzi z miasta na południe, nie możesz się pomylić.

- Tak, już mi to mówiłeś.

- I zachowuj się odpowiednio. Soana to sroga osoba, nie myśl, że będzie dla ciebie tak pobłażliwa jak ja.

- Nie zgubię się, będę grzeczna i nie przyniosę ci wstydu. Dobrze ?

Livon cmoknął ją w czoło.

- Dobrze. A teraz idź, zanim zmienię zdanie.

- Cześć, Stary. Kiedy wrócę, jednym zaklęciem uporządkuję cały dom!

Kierując się ku drzwiom, Nihal nonszalancko złapała pierwszy lepszy miecz ze stosu właśnie wykutej broni. Nihal?

Dziewczynka odwróciła się z miną niewiniątka. Tak?

- Miecz. Nie przypominam sobie, żebym pozwolił ci go wziąć.

- A ty miałeś zamiar wysłać mnie w samotną podróż bez żadnej broni?

Livon westchnął i poddał się.

- To tylko pożyczka.

- Jasne! rzuciła Nihal i w podskokach wypadła z warsztatu.

Droga widniała przed nią prosta i pewna, niestwarzająca możliwości popełnienia błędu. Nowy miecz chronił bok dziewczynki i stopniowo, w miarę jak zagłębiała się w step, Nihal zaczynała czuć się pogodzona z samą sobą; nawet myśl o odwecie, do tej chwili dominująca w jej głowie, zaczynała blaknąć.

Poruszała się wśród traw, otoczona delikatną poranną mgiełką i czuła, jak jesień przenika jej kości. Widok natury od zawsze miał moc uspokajania jej. Jednocześnie jednak, kiedy była sama, otulała ją jej zwykła lekka melancholia, a ów dziwny pomruk wewnętrzny domagał się wysłuchania. Również tego poranka, kiedy szła przez mgłę i jedynym słyszalnym dźwiękiem był chrzęst jej kroków po suchych liściach, było tak, jak gdyby odległe głosy kierowały do niej ciche wezwania. Owe odczucia stały się już wszakże dla Nihal zwyczajnym, stałym towarzystwem. A ona o to nie dbała: nauczyła się kochać te szepty niczym starych przyjaciół.

Pierwsze odnogi Puszczy złowrogo zamajaczyły przed Nihal po kilku godzinach żwawego marszu i właśnie w pobliżu pierwszych drzew dziewczyna dostrzegła chatkę. Zrobiona z prostych drewnianych desek, była naprawdę mała. Nihal poczuła pewien zawód: po wielkiej czarodziejce spodziewała się czegoś więcej.

Podeszła do drzwi lekko zalękniona. Postała przed nimi kilka sekund. Ze środka nie dobiegał żaden dźwięk: przyłapała się na nadziei, że może nikogo tam nie ma. Potem wzruszyła ramionami, żeby przerwać ociąganie, i zapukała.

- Kto tam? spytał jakiś glos z wewnątrz.

- Jestem Nihal.

Milczenie, odgłos lekkich kroków kierujących się w stronę wejścia, wreszcie skrzypienie otwieranych drzwi.

Przed Nihal stanęła niewiasta naprawdę piękna. Wysoka i kobieca, ciemne włosy okalające twarz, której lekka bladość dodawała nutki podniosłości, czarne jak węgiel oczy, usta pełne i różowe. Miała na sobie długą tunikę z czerwonego aksamitu.

To zatem jest jej ciotka? Czy to możliwe, żeby była siostrą Livona?

Kobieta patrzyła na nią z zagadkowym uśmiechem.

- Urosłaś. Wejdź do środka. Wewnątrz panował przykładny porządek.

Drzwi wejściowe otwierały się na salkę, z której można było zobaczyć dwie sypialnie. Kto wie, może istniał też jakiś wujek... Główny pokój był niemal całkowicie obstawiony regałami: przy jednej ścianie wypełnionymi wyłącznie książkami, zaś przy drugiej zarówno grubymi tomiskami, jak i pojemnikami wypakowanymi ziołami i dziwnymi mieszankami. Poza tym mały kominek, a pośrodku pomieszczenia stół, również przykryty książkami.

Nihal poczuła się onieśmielona zarówno wyglądem ciotki, jak i tym domem, tak odmiennym od kojącego warsztatu Livona.

- Usiądź.

Nihal usłuchała. Soana także wzięła krzesło.

- Domyślam się, że przysłał cię Livon. Dziewczynka przytaknęła.

- Pamiętasz mnie?

Nihal była coraz bardziej zbita z tropu. Zatem już się znały!

- Kiedy twoja matka umarła, przez jakiś czas pomagałam Livonowi zajmować się tobą. Ale to normalne, że tego nie pamiętasz. Odeszłam, jak nie miałaś jeszcze dwóch lat; te mroczne czasy nie pozwoliły mi przy tobie zostać.

Zapadło kilka minut pełnej zażenowania ciszy. Nihal wolałaby mieć do czynienia z kimś kompletnie nieznajomym niż z osobą, która wychowywała ją, kiedy była mała; poza tym ta kobieta była tak piękna, że czuła się przy niej nieswojo. Nagle powód, dla którego do niej przyszła, wydał się dziewczynce nieskończenie głupi.

- Słucham, Nihal. Co cię do mnie sprowadza? Nihal zebrała się na odwagę.

- No więc... ja... przyszłam, ponieważ chciałabym, żebyś mnie wyszkoliła.

- Rozumiem.

- Tak naprawdę chciałabym zostać wojowniczką, w przyszłości poczuła się w obowiązku uściślić.

- Wiem. Livon dużo mi o tobie mówi.

Ten fakt zdenerwował Nihal: nie podejrzewała nawet istnienia tej kobiety, ona natomiast wiedziała o wszystkim.

- Chciałabym jednak nauczyć się też magii, bo sądzę, że jest przydatna. To znaczy, dla wojowniczki.

Soana kiwnęła głową niewzruszona.

A można wiedzieć, w jaki sposób nabrałaś takiej świadomości ?

Pytanie wydało się Nihal tajemnicze, ale postanowiła odpowiedzieć szczerze. Opowiedziała jej całą historię, starając się jednak podkolorować prawdę, tak aby wydawała się bardziej do przyjęcia. Miała nawet dziwne wrażenie, że to, co mówi, wcale nie jest dla Soany niczym nowym. Po wysłuchaniu opowiadania czarodziejka była lakoniczna.

- A nie wydaje ci się, że jest to bardzo głupi powód do uczenia się magii?

Ton jej głosu był tak twardy, że Nihal zaczęła żałować swojej decyzji.

- Nihal, to ważne, żeby twoja motywacja była silna, ponieważ nauka magii jest trudna. Poza tym czarodziej ma władzę nad wielkimi mocami, zatem koniecznie musi być mądry i używać swoich umiejętności dla ważnych celów. Tyran jest nim właśnie dlatego, że używa magii do złego.

Nihal próbowała się bronić.

- Ja nie chcę poznać magii dla zła czy dla jakiegoś głupiego powodu. Chcę tylko być wszechstronną wojowniczką. W gruncie rzeczy, czy nie była to niemal prawda?

- Nie jestem w pełni przekonana, ale chcę dać ci szansę udowodnienia, że mówisz prawdę. Wkrótce przyjdzie tu Sennar.

Nihal podskoczyła na krześle.

- Jak to: Sennar?

- To mój uczeń. Chcę, żebyś uścisnęła mu dłoń i obiecała, że nie będziesz szukała na nim zemsty za pomocą magii.

Nihal poczuła się, jak gdyby w pokoju zerwał się lodowaty wiatr: oto dlaczego zdawało się, że Soana zna całą historię! Jaka była głupia! A przecież Sennar powiedział jej, że pochodzi ze skraju lasu. A więc ten gad został wykarmiony na piersi jej własnej rodziny.

Straszliwe podejrzenie zabłysło w jej umyśle.

- Czy to ty wysłałaś go, żeby mnie wyzwał? zapytała słabym głosem.

- A po co? Dowiedziałam się o tej historii dopiero niedawno, kiedy Sennar mi ją wyznał. A poza tym nigdy nie mieszałabym się w dziecięce sprawy.

Nihal zlękła się, że czarodziejka się obraziła. Tak trudno było zrozumieć, co myśli...

- Powinien być tu lada moment powiedziała Soana, rzucając spojrzenie przez okno.

Nihal została sama z własnymi myślami. Oczywiście, uściśnięcie dłoni Sennarowi było jak zaakceptowanie swej porażki, a o honorze zdecydowanie mogła już zapomnieć. Z drugiej strony, odmowa równała się przyznaniu do faktu, iż naopowiadała Soanie bzdur.

W końcu postanowiła przyjąć warunek: obieca, na razie.

A swoją zemstę osiągnie kiedyś, nie musi się przecież spieszyć.

Sennar wszedł objuczony rozmaitymi ziołami.

- Soano, zebrałem wszystko, co ci było potrzebne, mam nadzieję, że teraz mi przebacz...

Zaskoczenie ucięło mu zdanie w gardle, ale po chwili dezorientacji chłopak wykrzyknął pogodnie:

- O, cześć. Przyszłaś po moją głowę?

- Mylisz się, Sennarze. Nihal jest tutaj, aby zostać moją uczennicą i pojednać się z tobą. Prawda, Nihal?

Dziewczynka stłumiła obrzydzenie i przygotowała się na najwyższe poświęcenie. Niechętnie podniosła się na nogi, popatrzyła Sennarowi prosto w oczy i żywo uścisnęła mu dłoń.

- Nie żywię urazy, przegrałam w uczciwej walce.

Tym samym gorzki kielich został wypity do końca powiedziała sobie.

- Dobra. Tym lepiej. Idę posortować zioła odrzekł Sennar i wyszedł z pokoju z całym swoim zbiorem.

Nihal odetchnęła głęboko, a Soana wreszcie się do niej uśmiechnęła.

- Postąpiłaś słusznie. Teraz możesz stawić czoła próbie. Próbie? Czyżby to, co musiała znieść przed chwilą, nie było próbą ?

Nihal poczuła, jak jej determinacja zaczyna się chwiać.

- Ale o tym porozmawiamy we właściwym czasie.

Gotowała czarodziejka we własnej osobie. Za domem znajdował się mały ogródek i spacerowało kilka kur.

Soana zebrała trochę świeżych warzyw i zaczęła przygotowywać zupę. Nihal przyglądała się: kiedy ciotka zajęta była krojeniem cukinii, wydawała się całkiem zwyczajną kobietą. Jedyny moment prawdziwego zaskoczenia nastąpił wtedy, kiedy Soana zbliżyła się do paleniska, wyciągnęła dłoń i wymruczała kilka dziwnych słów: drwa same zajęły się ogniem.

- A niech to! Czy ja też tak będę umiała?

- Może, Nihal. Może.

Obiad upłynął w milczeniu. Soana wydawała się swobodna, ale Sennar tylko przerzucał spojrzenie z dziewczynki na czarodziejkę i z powrotem, a Nihal trzymała twarz tak nisko, że prawie zanurzała ją w misce.

Dopiero po jedzeniu atmosfera nieco się rozluźniła.

Soana musiała pojąć, że obecność Sennara wprawia jej gościa w zakłopotanie, i wysłała go na zewnątrz, aby poćwiczył jakieś zaklęcie. Zostały same, siedząc przy przeciwległych krańcach stołu. Nihal czuła się tak bardzo zawstydzona, że chciała zapaść

się pod ziemię. W wypełniającej dom ciszy wczesnego popołudnia czarodziejka zaczęła zadawać jej pytania. Nagle wydawała się bardzo zainteresowana bratanicą i słuchała jej z zaciekawieniem.

Nihal powiedziała sobie, że jeśli chce dowiedzieć się czegoś więcej o swojej matce, to może jest to odpowiednia chwila.

- Co wiesz o mojej matce?

- Niewiele. Tak krótko z nami była... - Tata nigdy o niej nie mówi.

Wydawało się, że Soana nie chwyciła aluzji. Zawsze tak się działo, kiedy była mowa o jej matce. Ale w sumie dlaczego?

- Wystarczy mi tylko usłyszeć, jaka była, skoro, jak się zdaje, wszystko po niej odziedziczyłam.

- Była bardzo młoda, młodsza niż twój ojciec, i bardzo piękna. - Soana mówiła, nie patrząc na dziewczynkę, ze wzrokiem zagubionym w Puszczy. Umarła kilka dni po twoim urodzeniu.

- A te włosy, te oczy? Te durne spiczaste uszy?

- Rodzi się niezwykle mało osób o takich cechach, jakie masz ty i jakie miała twoja matka. Jedna na tysiąc lat, tak mówią. Powinnaś uważać się za szczęściarę.

Soana uśmiechnęła się, a dziewczynka poczuła, że może ten uśmiech odwzajemnić.

Resztę popołudnia spędziły na rozmowie o dzieciństwie Soany i Livona w Salazarze. Nihal świetnie się bawiła. Czarodziejka była zamknięta w sobie i potrafiła kontrolować swoje emocje, lecz chwilami uczucia wypływały na jej twarz, która zabarwiała się czułością lub wesołością. W tych momentach Nihal dostrzegała, jak bardzo w rzeczywistości podobna jest do brata.

Sennar wrócił, kiedy zapadła już ciemność. Nihal i Soana razem przygotowały kolację. Było śmiesznie: jeśli chodzi o posługiwanie się mieczem, Nihal nie miała rywali, lecz w kuchni jej poczynania były prawdziwą katastrofą.

Podczas kolacji wydawało się, że atmosfera wspólnoty, jaka zawiązała się pomiędzy ciotką a bratanicą, została zerwana: czarodziejka rozmawiała wyłącznie z Sennarem o sztuce magicznej, a Nihal się nudziła. Najwyraźniej Soana była skłonna do ukazywania jakiejś części siebie tylko w wyjątkowych przypadkach. Kiedy nadszedł czas pójścia do łóżka, wybuchł dramat.

- Zamieszkasz w pokoju z Sennarem oznajmiła Soana. Grzecznie ustępuje ci swoje łóżko. Sam będzie spał na podłodze.

Nihal zrobiła się czerwona jak pomidor. Ja śpię sama.

- Przecież nie gryzę... - odciął się chłopak, przenosząc przykrycie na swoje posłanie.

- Dobranoc, Nihal. Dobranoc, Sennarze.

Soana odeszła do swojego pokoju. Sprawa była zamknięta. Nihal usiadła na łóżku Sennara z groźną miną.

- Musisz się przebrać? Chcesz, żebym wyszedł? zapytał chłopak.

Nihal zgromiła go wzrokiem.

- Śpię w ubraniu.

- No cóż, a ja nie. Mogłabyś łaskawie się odwrócić? Dziewczynka nie kazała sobie tego dwa razy powtarzać. Zanurzyła głowę w poduszce, jak tylko mogła najgłębiej.

Już!

Kiedy się odwróciła, Sennar leżał na podłodze pod warstwą koców. Pośrodku pokoju błyszczał niebieski płomyczek, przyjemnie go rozświetlając. Nihal nie mogła się powstrzymać, by nie patrzeć z podziwem na efekt zaklęcia.

Przeszkadza ci?

Brak odpowiedzi.

- No to zostawię zapalony. Dobranoc.

Przez jakiś czas Sennar milczał, ale potem nie mógł się powstrzymać.

- Posłuchaj, wiem, że mnie nienawidzisz. Uścisnęłaś mi dłoń tylko dlatego, że tak kazała ci Soana. W każdym razie zaskoczyłaś mnie: sądziłem, że jesteś gotowa mnie pobić, byle tylko odzyskać swój sztylet. Nigdy bym nie pomyślał, że postanowisz nauczyć się magii.

Nihal uparcie milczała; nie, nie powie ani słowa.

- No dobrze, przyznam się: wykorzystałem twoją słabą stronę, byłem trochę podły. W porządku? Ale potrzebowałem sztyletu: jest wiele czarów, które wymagają ostrej klingi. Mogę ci kilka pokazać.

Nihal milczała jak zaklęta, ale Sennar nie dał się zniechęcić. Odsunął nakrycia, usiadł i skrzyżował nogi.

- Słuchaj, nie chce mi się spać. Jeśli cię denerwuję, przerwij mi. Od tej chwili nie zamilkł już nawet na moment.

Mówił, jak kocha wilgotną jesienną pogodę; jak uważa Soanę za nadzwyczajną, i jako kobietę, i jako czarodziejkę; o tym, że Soana co jakiś czas o niej mówiła, i o mnóstwie mniej czy bardziej błahych spraw.

Nihal milczała i nakazywała sobie zachowanie obojętności na to paplanie, ale nie udało jej się to. Po pierwsze, chciała dowiedzieć się więcej o swojej ciotce, a poza tym musiała przyznać, że podoba jej się słuchanie tego chłopaka, który zasypywał ją anegdotami.

Po czasie, który wydawał się wiecznością, postanowiła zatrzymać monolog Sennara.

- Posłuchaj, czy mogę się dowiedzieć, co ci takiego zrobiłam? Dlaczego chciałeś mnie upokorzyć wobec wszystkich?

Sennar spoważniał.

- Dlaczego? Bo ty bawisz się w wojnę, nie znając jej, Nihal.

- A ty co wiesz o wojnie?

- Ja urodziłem się i dorastałem na polach bitwy pomiędzy Krainą Morza a Wielką Krainą. I, uwierz mi, wojna nie jest taka, jak ją sobie wyobrażasz. To absolutnie nie jest żadna gra i nie ma w niej nic zabawnego.

Nihal nie wiedziała, co na to odpowiedzieć.

- Tak czy inaczej, teraz jest naprawdę późno. Jutro będziesz musiała przejść próbę, więc lepiej będzie, jeżeli się wyśpisz. Dobranoc.

Rudowłosy chłopak zagrzebał się pod przykryciem. Nihal przez jakiś czas wsłuchiwała się w ciemności w jego oddech.

4.
Wielka Puszcza

Kiedy Nihal się obudziła, niebo było przejrzyste, a słońce lśniło. Był to jeden z tych dni, podczas których wydaje się, że natura pragnie wziąć odwet na jesieni, jednak nadaremnie, ponieważ chłód nadciągającej zimy ściga ją, aby zdusić jej zapędy.

Sennara nie było w pokoju, więc Nihal odetchnęła z ulgą: słowa chłopaka wciąż ją piekły.

Jeszcze przez kilka minut ociągała się w łóżku, po czym wstała i dołączyła do Soany w głównym pomieszczeniu.

Czarodziejka siedziała przy stole pogrążona w lekturze. Obok niej stała dymiąca gliniana czarka i leżała pajda czarnego chleba.

- Dzień dobry, Nihal. Siadaj, zjedz śniadanie.

Napar był świetny i miał posmak miodu, a chleb jeszcze ciepły. Nihal wrócił dobry humor.

- Jeżeli jesteś gotowa, opowiem ci o próbie powiedziała do niej Soana, a Nihal z uwagą zaczęła wsłuchiwać się w jej słowa.

- Aby podjąć decyzję, czy przyjąć cię na nauki, muszę się dowiedzieć, jaki jest twój potencjał. Magia to po części wrodzone zdolności i jeżeli brakuje ci tych predyspozycji, nie będę cię mogła niczego nauczyć. Widzisz, Nihal, czarodziej to ten, kto potrafi wejść w harmonię z pierwotnymi duchami natury: z nich czerpie swoją siłę i swoje moce. Zwraca się on do siły witalnej, którą przesiąknięty jest świat, i jeżeli potrafi zdobyć jej akceptację, otrzymuje w darze jej dobra. Zdolność komunikowania się z naturą można wyostrzyć i wykształcić, i taka jest rola nauczyciela, ale musi być ona wrodzona. Próba odbędzie się właśnie po to, aby ocenić tę zdolność.

Ten aspekt zainteresował Nihal.

- Mówisz, że czarodziej jest nim tylko dlatego, że chcą tego duchy natury? przerwała Soanie.

- Na początku tak odpowiedziała czarodziejka, zadowolona z błysku ciekawości, jaki dostrzegła w oczach dziewczynki. - Formuły najprostszych zaklęć nie są niczym innym, jak modlitwami do duchów natury. Do tej kategorii należą najłagodniejsze zaklęcia lecznicze i kilka prostych zaklęć obronnych. Kiedy już umie się władać nimi swobodnie, przechodzi się do następnej fazy. - Soana przybrała poważny ton. - Ostatecznym celem jest umiejętność dominowania nad naturą i naginania jej do swojej woli: wówczas już nie duchy będą prowadziły dłoń czarodzieja, lecz on będzie panował nad żywiołami swoją wolą. Do tej drugiej kategorii należą wszystkie formuły ofensywne, łącznie z tymi, które rzuca się na broń. Dopiero wówczas, kiedy jest się w stanie to zrobić, jest się godnym miana czarodzieja.

- Czy potrzeba na to wiele czasu?

- To zależy. Sennar jest moim uczniem od czasu, kiedy skończył osiem lat i jeszcze nie jest gotowy. A jednak spośród czarodziejów, których poznałam, nikt nie ma takiej uderzającej inklinacji do magii. Ja sama uczę się jeszcze teraz, ponieważ natura jest nieskończoną księgą, bogatą w tajemnice i moce.

Te słowa rozentuzjazmowały Nihal, dzięki czemu zapomniała, że Soana powiedziała coś o latach szkolenia. Czuła się gotowa na wszystko.

- Dobrze, powiedz mi, co to za próba.

- Będziesz musiała pójść do Puszczy i tam, w najgłębszym i najgęstszym miejscu, odnaleźć wewnątrz siebie jedność z naturą. Dam ci dwa dni i dwie noce: jeżeli przez ten czas ci się nie uda, będzie to znaczyło, że magia do ciebie nie należy, i będziesz musiała zrezygnować. W przeciwnym razie rozpoczniemy szkolenie.

Cała determinacja Nihal rozpłynęła się niczym śnieg w promieniach słonecznych. Spodziewała się, że próba będzie ciężka, ale to, co proponowała Soana, naprawdę ją przeraziło. Natychmiast przypomniała sobie wszystkie historie, jakie słyszała na temat tego lasu, o tym, że nikt nigdy nie wyszedł z niego żywy, i o zamieszkujących go straszliwych złych duchach. Nie mówiąc już o zbrodniarzach czy o najgorszych szumowinach ludzkich, które obrały go sobie za królestwo.

Uspokajająca myśl rozwiała jej strach.

- No tak, jak będę z tobą...

- Nie, Nihal. Będziesz sama.

Dziewczynka znowu poczuła, jak ogarnia ją przerażenie. Ale... dlaczego muszę być sama? O Puszczy krążą złe plotki, a ja, cóż...

- Czy myślisz, że właśnie ja, siostra twojego ojca, wysłałabym cię samą w niebezpieczne miejsce? Uwierz mi, tereny Puszczy są bodajże jednymi z najbezpieczniejszych w całym regionie: strach trzyma z daleka od nich zarówno osoby o złych zamiarach, jak i ludzi uczciwych, a drapieżnych bestii tu nie ma. To, co słyszałaś, to bajki, dobre, aby straszyć dzieci. Ja nie mogę z tobą zostać musisz być sama, żeby się lepiej skoncentrować.

Nihal próbowała coś jeszcze wyjąkać:

- Ja nie... proszę cię... Soana uśmiechnęła się do niej.

- No już, zbierz odwagę i staw czoło próbie jak dzielny wojownik.

Dyskusja wygasła podczas przygotowań do drogi: Soana spakowała sakwę z najniezbędniejszymi rzeczami i dopiero po naleganiach Nihal pozwoliła jej zabrać ze sobą miecz.

Zagłębiły się w ciszę lasu.

Słońce przebijało przez nagie gałęzie, bawiąc się rzucaniem plam światła na suche liście poszycia. Strach nadal otulał Nihal, ale chwilami bladł w obliczu tego widowiska. Las był też jednak pełen cieni i szelestów, z których każdy zaraz przypominałjej o lęku i plotkach.

Nihal czuła, że przeszywają ją tysiące oczu, zupełnie jakgdyby to same liście miały złe spojrzenia. Przy każdym hałasie odwracała się i niepewnie szła za Soaną, która szybko posuwała się naprzód. Nieraz czuła ochotę, żeby powiedzieć, że rezygnuje z magii i z całej reszty: nic nie było warte podobnego poświęcenia. Jednak ostatecznie duma okazała się silniejsza niż przerażenie.

Szły przez dobrą godzinę, aż dotarły na małą okrągłą polankę, omywaną przez wodę z krystalicznego źródełka. Pośrodku polany stało coś w rodzaju prostego kamiennego siedziska.

- To tutaj powiedziała Soana.

Nihal rozejrzała się wokół z sercem w gardle.

- Ale co ja mam robić?

- Usiądź na skale, oczyść umysł ze wszelkich zmartwień i myśl tylko o życiu, które wokół ciebie wzrasta. W pewnej chwili poczujesz, jak przepływa ono przez twoje ciało, a to będzie znak, że osiągnęłaś jedność. Czarodziejka ruszyła w drogę powrotną. Do zobaczenia za dwa dni.

- Poczekaj! A potem? - spytała Nihal, desperacko próbując zatrzymać ją jeszcze przy sobie.

- A potem tu przyjdę i poproszę, abyś pokazała mi twoją moc. Do zobaczenia, Nihal.

Dziewczynka próbowała ją jeszcze wołać, coraz głośniej i rozpaczliwiej, ale las już pochłonął czarodziejkę. Wówczas Nihal upadła na kolana i poczuła się tak załamana, że zaczęła płakać.

Była sama. I bała się. Tak bardzo, jak nigdy w całym swoim życiu.

Nagie drzewa wydały jej się szkieletami gotowymi, aby ją zaatakować, a polana - drewnianym więzieniem. Gdyby przyszły do niej złe duchy, kto usłyszałby jej wołanie w tej nieskończonej samotności ? Płakała przez prawie godzinę. Potem uspokoiła się, bardziej ze zmęczenia niż z jakiegokolwiek innego powodu.

Jakiś spóźnialski ptaszek usiadł niedaleko od niej i pił z kałuży, szybko poruszając łebkiem. Ta scena odwróciła jej uwagę od strachów; starając się robić jak najmniej hałasu, sięgnęła po sakwę i wyciągnęła z niej kawałeczek chleba. Pokruszyła go i rzuciła

w pobliże ptaszka musiał to być mały ptak wędrowny z gatunku kwadrogłowych który początkowo wydawał się przestraszony, ale później upewnił się, że nie ma niebezpieczeństwa, i z zapałem rzucił się na okruchy.

Nihal położyła kilka z nich na dłoni i wyciągnęła ją w kierunku ptaszka, który przez parę minut patrzył na nią podejrzliwie, po czym wskoczył jej na rękę. Nihal pomyślała sobie, że jeżeli w lesie żyją takie stworzenia jak to, to być może złe duchy wcale nie są tak liczne, jak mówiono. Tak czy inaczej, nie mogła wrócić, ponieważ nie znała drogi.

Równie dobrze zatem mogła spróbować przejść tę próbę.

Kiedy ptaszek odleciał, Nihal znowu została sama. Usadowiła się na kamieniu i położyła miecz przy boku, gotowa na wszystko.

Spróbowała się skupić, ale zdała sobie sprawę, że nie jest to łatwe: przy najmniejszym szeleście wzdrygała się, a jej dłoń od razu biegła do broni. Niestety, Puszcza pełna była wszelkiego rodzaju trzasków: kiedy Nihal zamykała oczy, wydawało jej się, że słyszy ukradkowe kroki, a jedynym sposobem, aby się uspokoić, było uniesienie powiek i rozejrzenie się wokół. W takich warunkach wejście w kontakt z naturą było absolutnie niemożliwe, bo Nihal odbierała tę naturę jako wrogą.

W porze obiadowej była wyczerpana.

Usiłowała coś zjeść, ale miała ściśnięty żołądek.

Spróbowała zasnąć, bo czuła się śmiertelnie zmęczona, ale jej się to nie udało: strach jej nie opuszczał.

Wówczas rzuciła się na trawę i popatrzyła na niebo nad polaną: wyobraziła sobie, że jest ptakiem, który może stąd uciec, odlecieć daleko, ku nadzwyczajnym przygodom. Zaczęła cicho płakać. Czuła, że rozpaczliwie potrzebuje mieć blisko siebie kogoś, z kim mogłaby porozmawiać.

Wojownicy nie płaczą, wojownicy się nie boją powtarzała sobie i uspokajająca moc tej litanii stopniowo zaczęła przynosić efekty.

Powiedziała sobie, że stawi próbie czoło z odwagą.

Znowu usiadła na kamieniu i spróbowała się skoncentrować. Teraz poszło jej lepiej: przyzwyczaiła się do trzasków i nie zwracała już na nie uwagi. Zaczęła nawet wyczuwać życie natury, ale zdawała sobie sprawę z tego, że przepływa ono obok niej, nawet jej nie muskając.

Kiedy zaczęła zapadać noc, dotarło do niej, że nie potrafi rozpalić ognia. Ciemność nadciągała nieubłaganie, a Nihał, coraz bardziej zagubiona, rozpaczliwie wytrzeszczała oczy, starając się widzieć, ale mrok otulał ją coraz szybciej.

Nagle trzask inny niż zwykle. Nihal nadstawiła uszu. Kroki. Wzięła miecz i stanęła w pozycji do ataku.

- Kto tam? spytała niepewnie.

Żadnej odpowiedzi. Kroki cały czas rozbrzmiewały rytmicznie.

- Kto to? spytała głośniej. Cisza.

Wówczas dała się ogarnąć panice.

- Kto tam, do diabła? Proszę odpowiedzieć! Odpowiadać! wrzasnęła, zdzierając sobie gardło, kiedy kroki były już o kilka metrów od niej.

- Cicho, Nihal, to ja! Sennar. To jego głos.

Nihal odrzuciła miecz i podbiegła do chłopaka z płaczem. Bębniła pięściami po jego piersi, ale kiedy poczuła wokół siebie jego ramiona, mocno go objęła, szlochając bez opamiętania i zapominając, że ma przed sobą swojego najbardziej zaciekłego wroga.

- No już, no już, nie płacz. Teraz jestem z tobą. Już po wszystkim.

Pierwsze, co zrobił Sennar, to rozpalił ogień. Poszukał kilku suchych patyczków, zrobił z nich stosik i wyciągnął nad nim dłoń. Chwilę potem, jak zajaśniała niezwykłym blaskiem, zapłonął wesoło trzaskający ogień. Nihal otarła już łzy, ale jeszcze szlochała, skulona na uboczu.

- Przyszedłem po kryjomu, nie sądzę, żeby Soana się na to zgodziła zachichotał Sennar. Wiem, jak bardzo ludzie z Krainy Wiatru boją się Puszczy, więc domyśliłem się, że będziesz przerażona. Przepraszam, że cię przestraszyłem, nie chciałem.

Nihal pociągnęła nosem.

- Dziękuję.

- Ale za co? Trzeba dbać o swoich wrogów!

Dziewczynka uśmiechnęła się. Była szczęśliwa, że już nie jest sama. Trzaskający ogień dawał jej poczucie bezpieczeństwa i nagle polana wydała jej się przytulnym pokoikiem.

Sennar zaczął przygotowywać kolację.

- Nie musisz się bać, Nihal. Uwierz mi, w naturze nie ma niczego złego; żadnych złych duchów ani potworów. To ludzie są źli. Natura będzie ci wroga, dopóki będziesz ją tak odbierać, kiedy przestaniesz się jej bać, przyjmie cię w swoje ramiona. W tym tkwi tajemnica próby.

Podał jej kawałek podpieczonego mięsa. Było wyśmienite. Jedzenie i wybawienie z niebezpieczeństwa zmiękczyły dziewczynkę.

- Ty też przeszedłeś tę próbę ?

- Nie odpowiedział Sennar z pełnymi ustami. Nie było takiej potrzeby.

Zaciekawiona Nihal usunęła ostatnie bariery.

- Dlaczego nie było takiej potrzeby? A dlaczego postanowiłeś zostać czarodziejem? Ale jesteś tajemniczy!

- Jednym słowem, chcesz posłuchać mojej historii. Nihal przytaknęła.

- Masz szczęście. Nie można nazwać mojego życia nudnym. Niby nic takiego szczególnego, ale parę rzeczy mi się przydarzyło i sporo się przemieszczałem.

Sennar skrzyżował nogi i zaczął opowiadać.

- Jak już wiesz, urodziłem się w Krainie Morza i długo żyłem na polu bitwy. Mój ojciec był giermkiem Jeźdźca Smoka, a moja matka była jedyną kobietą w garnizonie.

- Była wojowniczką! - przerwała mu Nihal z lśniącymi oczami.

Sennar zaśmiał się.

- Nie, była tylko zakochana. Poznała mojego ojca, bo mieszkali w tej samej wiosce, a kiedy on postanowił zostać giermkiem, poszła za nim. I w ten sposób już od dziecka obracałem się wśród broni. Trochę tak jak ty. Rozciągnął się na trawie: niebo było przejrzyste, a gwiazdy jasno świeciły. Widziałaś kiedyś Smoka Morskiego?

Nihal potrząsnęła głową.

- To najbardziej niesamowite stworzenie, jakie można sobie wyobrazić: to coś w rodzaju węża o łuskach w kolorze bardzo intensywnego granatu, które w zależności od światła zmieniają odcień, stając się prawie zielone. A poza tym lata. To... to coś wspaniałego! powiedział Sennar.

Patrzył w niebo, jak gdyby przecinały je smoki.

- No cóż, jednym słowem uwielbiałem smoki. A co ważniejsze potrafiłem się z nimi porozumiewać. Wszyscy są przekonani, że tylko Jeździec umie rozmawiać ze swoim smokiem, ale ja komunikowałem się ze wszystkimi smokami i bawiłem z ich młodymi. Potrafiłem nawiązywać kontakt ze wszystkimi zwierzętami. Pewnego dnia, miałem wtedy osiem lat, w naszym obozie pojawiła się Soana. Nie wiem, czy o tym wiesz, ale należy ona do Rady Czarodziejów stojącej na czele ruchu oporu przeciw Tyranowi. Już od prawie czterdziestu lat Tyran prowadzi wojnę z Krainą Morza, Wody i Słońca...

Nihal przybrała zgorszony wyraz twarzy.

- Przecież wiem, co ty sobie myślisz?

- Ojejku, ale jesteś drażliwa droczył się z nią Sennar. Jednym słowem, Soana zwróciła na mnie uwagę i postanowiła porozmawiać z moimi rodzicami. Powiedziała, że widzi we mnie olbrzymią moc magiczną i że jeśli pozwolą mi z nią wyjechać, uczyni ze mnie bardzo potężnego czarodzieja. Decyzja nie była dla moich rodziców łatwa, ale w końcu pozwolili mi z nią odejść. Zresztą pole bitwy nie jest najodpowiedniejszym miejscem dla dziecka. Przez całe życie nie widziałem nic poza bronią, poległymi, rannymi, biedą. Na początku myśl o przebywaniu z Soaną wcale a wcale mi się nie podobała. Potem jednak, kiedy zacząłem rozsmakowywać się w atmosferze pokoju, tutaj, w Krainie Wiatru, sprawy się zmieniły. Oczywiście, tęskniłem za ojcem, matką i siostrą Kałą... Jednocześnie jednak byłem zadowolony, że już nie muszę patrzeć, jak ludzie wokół mnie giną jak muchy. Kiedy skończyłem dziesięć lat, Soana pozwoliła mi samemu wybrać: czy zostać z nią i kontynuować szkolenie, czy wrócić do domu i zapomnieć o magii. A ty?

- A ja przed podjęciem decyzji poprosiłem ją, żebym mógł wrócić do Krainy Morza, zobaczyć moją rodzinę.

Sennar urwał i odetchnął głęboko.

- To, co zastałem, było straszne: garnizon mojego ojca został praktycznie zmieciony, a prawie wszyscy, których znałem zginęli. Powiedziano mi, że ojciec własnym ciałem ochronił Parela, Jeźdźca, którego był giermkiem, ratując mu życie.

Sennar znowu przerwał. Nihal patrzyła na niego bez słowa.

Wypłakałem wszystkie moje łzy. Próbowano mnie pocieszać, mówiąc, że jestem synem bohatera, ale jakie to miało dla mnie znaczenie? Mój ojciec nie żył, wiedziałem, że już nigdy go nie zobaczę. Głos mu się załamał. W końcu postanowiłem: wrócę do Soany i nauczę się magii. Kiedy zostanę czarodziejem, będę używać swojej mocy w służbie pokoju i będę walczył z Tyranem, za mojego ojca i za wszystkich niewinnych, których ta wojna masakruje. Teraz rozumiesz, dlaczego byłem na ciebie zły? Wojna nie jest zabawą, to śmierć, i tylko pokój może ją odkupić.

Nihal patrzyła na Sennara z podziwem. Nagle ten chłopak wydał jej się silny, dojrzały i mądry niczym prawdziwy wojownik.

- Zdziwiona, co? rzucił Sennar, puszczając do niej oczko. Ty tu myślałaś, że jestem pierwszym lepszym głupkiem, który przychodzi szukać zaczepki, a tymczasem masz przed sobą mężczyznę po przejściach, mającego za sobą smutną historię.

Oboje się roześmiali.

- A ty? Opowiedz mi coś o sobie: dlaczego chcesz być wojowniczką ?

Nihal też położyła się na trawie. Niebo rozciągało nad nią całą gwiezdną sieć.

- Chcę być wojowniczką, żeby przeżyć wiele przygód. Chcę jeździć po świecie i poznawać ludy i narody. A poza tym lubię walczyć: kiedy mam w garści broń, czuję się bezpieczna i silna. Kiedy walczę, wydaje mi się, że jestem lekka jak powietrze. Ze jestem wolna. Nie wiem, dla kogo będę walczyć, ale wiem, że pokój jest piękny dla wszystkich, więc może będę walczyć o pokój. A poza tym chcę być wojowniczką dla Livona, on jest dla mnie wszystkim. Ojcem, matką, bratem.

Sennar usiadł i popatrzył na dziewczynkę z czułością.

- Dziś w nocy zostanę tu z tobą, będziesz mogła spać spokojnie. Ale jutro rano sobie pójdę w końcu masz przejść próbę, nie? Dlatego teraz postaraj się zasnąć, bo jutro czeka cię męczący dzień.

Nihal posłuchała rady Sennara i położyła się na płaszczu, który on przygotował dla niej jako łóżko.

Czuła się niezwykle spokojna.

Zanim osunęła się w sen, jeszcze raz podziękowała Sennarowi, lecz kiedy jej odpowiedział, już spała.

Ale za co? Jesteśmy sami na tej ziemi i możemy iść naprzód, tylko pomagając sobie nawzajem. Śpij dobrze, Nihal. I podciągnął jej koc na ramiona.

5.
Sny, wizje i miecze

Krainy tej nigdy wcześniej nie widziała, była tego pewna, a jednak czuła, że jest to jej ojczyzna. Znajdowała się w wielkim mieście i swobodnie poruszała się po tysiącach jego ulic. Tłumy ludzi, ciągły ruch, chaotyczne tło głosów i hałasów. Chociaż otaczało ją mnóstwo osób, nie potrafiła wyróżnić żadnej twarzy. Chyba była w czyimś towarzystwie.

W głębi dość szerokiej ulicy widziała kryształową, oślepiającą w porannym świetle wieżę. Wysoka, śnieżnobiała, zdawała się sięgać aż do samego nieba.

Nagle otaczający ją ludzie zaczęli krzyczeć.

Na bruku rozlała się olbrzymia czarna plama. Wydawało się, że to atrament. Przyjrzała się dokładniej. To była krew. Ciemnoczerwona, gęsta, lepka. Przykrywająca wszystko, barwiąca krajobraz i wieżę krew.

U jej stóp otworzyła się bezdenna otchłań, a ona zaczęła spadać. Krzyknęła, ile tchu w piersiach.

W zawrotnym tempie spadała na dno, ale wiedziała, że dna nie ma i że to spadanie trwać będzie wiecznie. Kiedy tak spadała, w jej głowie rozbrzmiewały lamenty, krzyki, rozdzierający płacz dzieci. Pomści] nas! Odkup nasz lud! Nie chciała słuchać, ale głosy popędzały ją, dręczyły. Zabij go! Zniszcz tego potwora!

Potem owa wizja śmierci rozwiała się tak samo nagle, jak się pojawiła.

Nihal znalazła się na skrzydłach lecącego smoka. Wiatr łaskotał ją po twarzy i czuła się wolna. Przyodziana była w czarną zbroję, a jej włosy były bardzo krótko ścięte. Za nią siedział Sennar. Miała świadomość, że odnalazła go znowu po długim czasie, i była szczęśliwa, bo w jakiś sposób była z nim związana.

Obraz rozwiał się w oślepiającej bieli.

Nihal zamrugała. Był poranek zwiastujący kolejny wspaniały, słoneczny dzień, a ona nadal znajdowała się na małej polance. Zatem to wszystko jej się śniło. Ale kim byli tamci ludzie? Co im się stało? I dlaczego dosiadała smoka? I to jeszcze z Sennarem! Chyba zadawała sobie zbyt wiele pytań: w końcu to był tylko sen.

Przeciągnęła się, usiadła, ale głośne ziewnięcie urwało się w połowie, pozostawiając ją bez tchu. Polana była wypełniona stworzeniami niewiele większymi od dłoni. Miały one czupryny mieniące się tysiącem kolorów i latały wokół niej, trzepocząc kruchymi, opalizującymi skrzydłami.

Nihal nie mogła uwierzyć w to, co widziała. Jeszcze śnię - powiedziała sobie, po czym kilka razy zamknęła i otworzyła oczy.

Jedno z owych stworzeń zatrzymało się przed nią, zmierzyło ją swoimi granatowymi oczami pozbawionymi źrenic, po czym nieco się oddaliło.

- Jesteś człowiekiem? - zapytało.

Nihal była tak zdziwiona, że odpowiedziała dopiero po chwili.

- No pewnie, że tak.

- To dziwne, inaczej pamiętałem ludzi. Wcale nie z takimi uszyskami jak nasze!

- Mnie się wydaje identyczna jak... urwał inny, dalej od dziewczynki. Zrozumiałeś, kogo mam na myśli, nie?

- Niemożliwe! Ich już nie ma zawtórował mu kolejny. Do dyskusji włączył się następny.

- No właśnie. Tyran ich...

- Cisza! wrzasnął ten, który znajdował się przed Nihal, i wszyscy zamilkli. Możliwe, że to jest człowiek. W Krainie Wiatru jest tyle dziwnych ludzi!

Nihal częściowo otrząsnęła się ze zdumienia.

- Kim ty jesteś? A te wszystkie inne... cosie, takie jak ty? Co tutaj robicie?

Stworzenie zrobiło urażoną minę.

- Panienko, proszę uważać na słowa. Nie jesteśmy „cosiami". Jesteśmy duszkami. Ja mam na imię Phos i jestem przywódcą społeczności Puszczy. Właśnie tutaj mieszkamy, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Jeżeli już, to co ty tutaj robisz? Czy wy, ludzie, nie powinniście bać się Puszczy?

- Ja jestem Nihal i pochodzę z Salazaru. Jestem tutaj, bo chcę zostać czarodziejką. Muszę przejść próbę.

- Ach, jasne! rzucił Phos tonem osoby, która wszystko już zrozumiała. Jesteś jedną z tych od Soany.

Na te słowa podniósł się ogólny szmer aprobaty.

- Wobec tego jesteś przyjaciółką. Ta Soana to dobry człowiek. Wyznam ci, że kiedy cię zobaczyliśmy, przestraszyliśmy się. A poza tym wczoraj wieczorem narobiłaś tu takiego zgiełku!

Phos jednym piruetem zbliżył się do ucha Nihal.

- Wielu z nas wymknęło się prześladowaniom Tyrana i już nikomu nie ufa.

Nihal zaczęło się podobać to stworzonko: było zabawne i traktowało ją tak, jak gdyby znało ją od zawsze.

- Posłuchaj, nie wiem, jak ty, ale ja jestem głodna. Mam coś do jedzenia. Jeśli chcecie, ty i twoi przyjaciele możecie zjeść ze mną śniadanie.

Phos i jego towarzysze nie dali się prosić. Polana wypełniła się głosikami i wybuchami śmiechu; duszki latały wszędzie i wiele z nich dziękowało Nihal tysiącami pieszczot. Dziewczynka usadowiła Phosa na swoim kolanie.

- A więc ty jesteś wodzem wszystkich duszków.

- No cóż, nie wszystkich, ale tych z Puszczy tak. Wiesz, nasza wspólnota jest największa w całym Świecie Wynurzonym. Po prostu teraz lasy znikają w oczach, więc nam podobni umierają albo są zmuszeni uciekać.

- Dlaczego żyjecie tylko w lasach?

- Żartujesz? My jesteśmy lasami! Duszek bez lasu jest jak ryba na suchym lądzie. Niektórzy z nas próbowali zamieszkać gdzie indziej, między innymi z ludźmi, ale stopniowo jakby... powiędli, tak. I w końcu umarli, bo my nie możemy przeżyć bez patrzenia na lasy i oddychania zapachem drzew. Czy jest coś piękniejszego od lasu ? Zimą bawisz się w chowanego między suchymi gałęziami i śpiewasz kołysankę zwierzętom zapadającym w sen zimowy. Z nadejściem ciepłej pory rozkoszujesz się cieniem liści i kąpiesz się w letnich ulewach.

- Mnie się wydaje, że Puszcza cieszy się doskonałym zdrowiem! powiedziała Nihal.

Oczy Phosa wypełniły się smutkiem, a jego uszy opadły jak u zbitego psa.

- To Tyran. Niszczy lasy na ziemiach, które podbija, aby wytwarzać broń. A jego słudzy, ci przeklęci Famminowie, nienawidzą nas. Wielu z nas zostało schwytanych i przymuszonych, aby być ich błaznami. To smutny koniec, wiesz? My jesteśmy wolni jak powietrze, a wszystko, czego chcemy, to trochę zieleni do życia.

- Doskonale cię rozumiem! Ja też chcę być wolna, pędzić od przygody do przygody...

Nihal poderwała się nagle.

- Wiesz, co ci powiem? Ja jestem wojowniczką, albo raczej nią będę, i zamierzam walczyć z Tyranem. Zostanę obrońcą wszystkich duszków, przyłączę się do jakiejś armii, uwolnię was z tej niewoli, a wy wrócicie do waszych lasów.

Phos spojrzał na nią wzrokiem pozbawionym złudzeń.

- To byłoby piękne, ale świat, który znamy, znika. Wszystko, co możemy zrobić, to schronić się tutaj i bronić naszego istnienia.

Siedząc ze skrzyżowanymi nogami na kolanie Nihal, Phos patrzył w dal, a w jego oczach odbijała się pradawna Puszcza. Dziewczynka czuła się dziwnie bliska tym zagrożonym stworzeniom. Przez moment miała wrażenie, że jej wewnętrzne wołania płaczą jednym głosem ze zranionym sercem duszka.

- Może masz rację. Ale zło nie może królować wiecznie. W przyszłości z pewnością znajdzie się miejsce dla twojego narodu.

Phos uśmiechnął się do niej i chwilę później znów był jowialny i wesoły, jak gdyby ta dyskusja nigdy się nie odbyła.

- No to dlaczego tutaj jesteś? Wspominałaś o jakiejś próbie...

- Soana powiedziała, że muszę wejść w kontakt z naturą i sprawić, aby mnie zaakceptowała.

- W jakim sensie wejść w kontakt z naturą?

- No, poczuć ją wewnątrz, że płynie w moim sercu... tak mi się przynajmniej wydaje.

- I to wszystko? Dla nas, duszków, to naturalne. A jak to się robi?

- Tego się nie robi. Czujesz to i tyle. Zniechęcona Nihal rzuciła się na trawę.

- A niech to. Soana mówi, że muszę się skoncentrować, ale nie udaje mi się. Te wszystkie szelesty... Ja po prostu się boję. Phos zaczął śmiać się do rozpuku.

- Boisz się ?

- No pięknie! Ja mam problem, a ty się śmiejesz! Phos uspokoił się.

- No dobrze. Lubię cię i poczęstowałaś nas śniadaniem: pomogę ci. Poprosimy drzewa i łąki, żeby ci pomogły. Ty ze swojej strony musisz tylko... jak mówiłaś? Ach, tak, skoncentrować się.

Nihal nie przestawała mu dziękować.

Phos zebrał swoich towarzyszy. Kiedy zgromadzenie się zakończyło, duszki rozpierzchły się, a Phos uczynił w kierunku Nihal gest zachęty.

Nad polanką zapadła cisza.

Nihal podeszła do skałki i usiadła, gotowa się skoncentrować: postanowiła, że tym razem nikt i nic. nie odwiedzie jej od zrealizowania zamiaru.

Okazało się to mniej łatwe, niż przypuszczała. Mimo pomocy duszków Nihal wydawało się, że słyszy wyłącznie proste, zwykłe dźwięki lasu: wiatr w koronach drzew, furkot ptasich skrzydeł, marszczącą się wodę w źródełku. Potem, powoli, zaczęła zdawać sobie sprawę, że w tych odgłosach ukryta jest muzyka. Początkowo pomyślała, że to tylko wrażenie, jej fantazja spowodowana wysiłkiem nieruchomego siedzenia na głazie. Potem jednak muzyka stała się bardziej natarczywa: dźwięki natury wydawały się podążać za swoją melodią: wiatr wśród gałęzi był basem i bębnem. Nocny szron, który topiąc się, wpadał do źródła harfą. Szczebiot ptaków był śpiewem. Nawet trawa brała w tym udział: Nihal słyszała, jak rośnie, i ten szmer stanowił kontrapunkt dla całej reszty.

To wtedy Nihal silnie poczuła pod sobą istotę skały, a potem ziemi. Czuła jej miarowe pulsowanie, jak gdyby niewidzialne arterie zasilały ją w rytm serca bijącego w każdej gałęzi.

Natura przemawiała tajemnymi słowami, których Nihal nie rozumiała, a jednak pojmowała ich ukryte znaczenie. Mówiły, że wszystko jest jednym, a jedno jest wszystkim. Ze każda rzecz zaczyna się i kończy w pięknie natury. Ze wszystkie istoty świata stanowią część wielkiego ciała stworzenia.

Nihal poczuła, że przenika ją niezmierzona światłość, wrażenie otulającego ciepła. Poczuła, że jej serce nie może pomieścić w sobie całego tego nadludzkiego piękna, i przestraszyła się, że się zagubi. Ale było tak, jak gdyby matczyne ramiona obejmowały ją i pocieszały, uczyły, że w blasku piękna każdy zachowuje własną tożsamość, chociaż jest częścią niepodzielnej całości. I wówczas zaczęła podróżować na skrzydłach wiatru, dosiadając różnokształtnych obłoków.

Zobaczyła ziemie, gdzie lasy nigdy się nie kończyły i wszystko było oślepiającą zielenią. Potem wydawało jej się, że jest trawą, kwiatem, że wystawia swoje delikatne płatki na dotyk promieni słonecznych. A potem była drzewem, czuła, jak jej listowie przenika niebo, i wyciągała liście na podmuchy wiatrów. Była owocem i była ptakiem, była rybą i zwierzęciem. A w końcu nagą ziemią, z której każde nasienie otrzymuje życie i z której pochodzi każda istota.

W jednej chwili wydało jej się, że pojęła sens istnienia. Poczuła się stara, tysiącletnia, i mądra.

Poczuła, że narodziła się, żyła i umarła miliardy razy w każdym z istnień, które stąpało po Świecie Wynurzonym. Poczuła, że życie nigdy się nie skończy.

Nihal otworzyła oczy. To było tak, jak gdyby nagle powróciła na ziemię.

Była głęboka noc. Siedząc nieruchomo na tej skale, podróżowała w sercu natury przez cały dzień. Wyczerpana, opuściła plecy na kamienne oparcie i dopiero wtedy zorientowała się, że duszki kręgiem otaczały jej stopy. Każdy z nich emanował słabym kolorowym światłem. Pośrodku nich zobaczyła Phosa: leżał na brzuchu, opierając brodę na dłoniach, i patrzył na nią z uśmiechem.

- Jak było?

- Cudownie odpowiedziała Nihal. Jej oczy i serce jeszcze wypełniało zdumienie.

- O kolację zatroszczył się Phos.

- Ty siedź sobie tutaj spokojnie. My poszukamy czegoś do wrzucenia na ząb powiedział i szybko zniknął w gęstwinie wraz z długim orszakiem swoich towarzyszy. Po jakimś czasie znowu się pojawił, a wtedy Nihal zobaczyła wielką górę najlepszych jesiennych nowalijek, niesioną w trzymanym za cztery rogi przez tyluż duszków płótnie.

Kiedy już napchali się różnymi orzechami, Phos podał Nihal czarkę wypełnioną gęstym i przejrzystym płynem.

- Spróbuj.

Nihal powąchała niepewnie.

- Spróbuj, mówię. Jest świetna, a poza tym pomaga dojść do siebie po wielkich wysiłkach.

Nihal zamoczyła delikatnie usta: to rzeczywiście było wyśmienite.

- To ambrozja, żywica Ojca Puszczy, największego drzewa tego lasu. Niezła, nie?

Nihal napiła się do syta, słuchając paplaniny Phosa i innych duszków. Kiedy wreszcie wyciągnęła się na trawie z zamiarem poobserwowania gwiazd, natychmiast zasnęła.

Tej nocy jej sen był pozbawiony jakichkolwiek obrazów.

Następnego ranka obudziła się doskonale wypoczęta. Obok niej siedział Phos, sam.

- Dzisiaj odchodzisz? Nihal przetarła sobie oczy.

- Myślę, że tak. Soana powinna po mnie przyjść.

- Teraz jesteśmy przyjaciółmi, prawda?

- No pewnie, że tak!

- Mam coś dla ciebie. Dowód przyjaźni.

Duszek podał jej jakiś klejnot: był biały, ale w jego wnętrzu tysiące drobinek połyskiwały wszystkimi kolorami tęczy. Nihal obracała go w dłoniach, patrząc z zachwytem.

- To Łza wyjaśnił Phos. Znajduje się je u stóp Ojca Puszczy: ambrozja, zasychając, tworzy takie kamienie. To coś w rodzaju naturalnego katalizatora, który wzmaga i przedłuża działanie czarów. Pomyślałem, że będzie to dobry prezent dla ciebie, kiedy zostaniesz czarodziejką. A poza tym to znak rozpoznawczy: takie drzewa jak Ojciec Puszczy są w każdym lesie, więc Łzy są symbolem naszego ludu. Gdziekolwiek się udasz, duszki rozpoznają cię jako przyjaciółkę.

- Dziękuję, Phos. Jest... jest przepiękna.

Nihal była wzruszona. Chciałaby móc odwzajemnić ten dar, ale nie miała nic równie wartościowego. Potem jej spojrzenie padło na miecz, wciąż oparty o skalny tron.

- Ja nie mam żadnego cennego przedmiotu, który mogłabym ci podarować powiedziała duszkowi. Ale najdroższą dla mnie rzeczą jest mój miecz. Poproszę ojca, żeby go przetopił, i przyniosę ci mieczyk odpowiedni do twojego wzrostu.

Phos entuzjastycznie zatrzepotał skrzydłami.

- Zobaczysz, nauczę się nim posługiwać i zostanę najsilniejszym duszkiem szermierzem w całym Świecie Wynurzonym.

Zaśmiali się razem, po czym Phos nadstawił uszu.

- Idzie Soana. Lepiej będzie, jeśli mnie tu nie zobaczy. Nie byłaby zadowolona, wiedząc, że ci pomogłem.

Uśmiechnął się do niej po raz ostatni i rozpłynął w powietrzu szybko jak błyskawica.

Soana dotarła na miejsce chwilę później, w towarzystwie Sennara. Była jeszcze piękniejsza niż zwykle. Z tej okazji miała na sobie okazałą fioletową tunikę z wyhaftowanymi na czarno i na złoto runami oraz innymi magicznymi symbolami.

- Jak poszło? spytała.

Nihal już czuła przedsmak triumfu.

- Dobrze. Weszłam w jedność z naturą. To było fantastyczne doświadczenie.

Soana uśmiechnęła się tajemniczo i dała znak Sennarowi.

- Zobaczymy.

Młody czarodziej wyciągnął ze swojej sakwy sześć kamieni, ułożył je na ziemi w określonym porządku i skoncentrował się: nagle uformowało się sześć łączących kamienie w pary świetlistych śladów, które utworzyły gwiazdę. Następnie położył dłoń pośrodku i zapłonął wysoki ogień.

Dopiero wtedy naprzód wystąpiła Soana. Zamknęła oczy i rozłożyła ramiona, zwracając ku niebu wnętrza dłoni.

- Na powietrze i wodę, na morze i słońce, na dni i noce, na ogień i ziemię, wzywam cię, najwyższy duchu, aby dusza mojej uczennicy została zahartowana przez języki twojego ognia.

Płomień zapłonął żywiej.

Soana otworzyła oczy i popatrzyła przeciągle na swoją kandydatkę na uczennicę.

- Nihal, włóż dłoń do ognia. Nihal myślała, że się przesłyszała.

- Co takiego ?

- Powiedziałam, żebyś włożyła dłoń w ogień powtórzyła poważnie Soana.

Nihal poczuła, że umiera.

- Jak to, dłoń do...

- Nihal. Usłuchaj.

Wzrok Soany nie dopuszczał dyskusji, ale Nihal trzęsły się nogi, a jej ramię odmawiało posłuszeństwa. Teraz ona musiała zamknąć oczy i rozpaczliwie błagać, aby natura rzeczywiście ją zaakceptowała. Wszystko jest jednym i jedno jest wszystkim, ogień nie parzy, ponieważ jest częścią mnie, a ja częścią jego - powtarzała sobie, wyciągając dłoń. Kiedy poczuła zbliżające się ciepło, zabrakło jej odwagi. Zaschło jej w gardle, a serce waliło jak szalone. Wszystko jest jednym i jedno jest wszystkim. Wszystko jest jednym i jedno jest wszystkim... Teraz albo nigdy! Nihal powstrzymała oddech i łzy i zanurzyła dłoń w ogniu.

Żadnego bólu. Nawet ciepła, które czuła chwilę wcześniej.

Kiedy nabrała odwagi, aby ponownie otworzyć oczy, stanęła zauroczona: jej dłoń otaczały języki płomieni, otulając ją niczym rękawiczka.

Potem Soana klasnęła raz w ręce, ogień zniknął, płomień się rozwiał i wszystko znów było takie, jak wcześniej.

Nihal popatrzyła na swoją dłoń ze zdumieniem - była różowa i chłodna.

- To cud... wyszeptała jakby do siebie.

- Nie, Nihal. To czarodziejski ogień. Gdybyś mi skłamała, twoja dłoń byłaby teraz popiołem.

Soana otoczyła ją ramieniem.

- Naprawdę dobrze się spisałaś, moja uczennico. I Nihal poczuła, że wygrała.

Rozpoczął się okres szkolenia.

Dla Nihal był to czas męczący, lecz fascynujący. Krok po kroku uczyła się doceniać magię. Każde nowe zaklęcie sprawiało, że coraz mocniej czuła się częścią życia pulsującego w każdej rzeczy, tego, które poczuła na polanie.

Oczywiście, medytacja nudziła ją, a tysiące ćwiczeń przygotowawczych, niezbędnych do nauczenia się nowego czaru, wzbudzały jej irytację. Jednocześnie jednak stopniowo rozsmakowywała się w tych wysiłkach i czuła, jak pojawia się w niej spokój, do którego nie była przyzwyczajona.

Po niedługim czasie stało się wszakże jasne, że nie to jest jej przeznaczeniem. Nihal łatwo się uczyła, ale brakowało jej tej porywającej siły magicznej cechującej wielkich czarodziejów, doskonale widocznej z kolei u Sennara.

Od tamtej nocy, kiedy przybył jej z pomocą w lesie, ich stosunki uległy poprawie* Przez jakiś czas Nihal jeszcze była powściągliwa i rzucała mu palące spojrzenia, ale nie udało jej się długo utrzymać takiego dystansu. Powoli, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, zaczęła uważać go za swojego najlepszego przyjaciela.

Cały czas spędzali razem, do tego stopnia, że Nihal przestała nawet zadawać się ze swoją bandą z Salazaru: w tym rudowłosym chłopaku znalazła przyjaciela, którego zawsze jej brakowało.

Oprócz nauki u Soany łączył ich fakt, że czuli się odmienni od innych: on był czarodziejem, a pod rządami Tyrana czarodzieje mieli jak najgorszą reputację, ona zaś wojowniczką, a zgodnie z powszechną opinią kobiety powinny zamknąć się w domu, rodzić dzieci i dogadzać mężowi. Czuli się buntownikami, robili to, co chcieli, i snuli historie o bohaterskich czynach, jakich mieli dokonać w przyszłości. Bo dla Nihal stało się pewne: dołączy do oddziałów walczących z Tyranem.

Soana i Sennar często opowiadali jej o Tyranie: o tym, jak siłą pozajmował trony królestw Świata Wynurzonego i zaprowadził tam rządy opierające się na terrorze; o tym, jak podbijane Krainy borykały się z postępującym upadkiem i biedą; o tym, jak nienawidził wszystkich ras i pragnął zgromadzić je pod swoim mrocznym panowaniem.

Poza tym w ostatnim okresie do kuźni Livona coraz częściej wpadali nieznajomi, którzy, powołując się na treść pewnej umowy pomiędzy Tyranem a królem Darnelem, plądrowali pracownię, nie płacąc za wynoszoną broń. Kowal zdawał się ich lękać i kiedy przybywali, ukrywał Nihal, która zmuszona była bezradnie przyglądać się, jak podejrzane typki przewracają warsztat do góry nogami i źle traktują jej ojca. Przy tych okazjach w jej ciele rozpalała się złość. A dłoń od razu biegła do miecza.

Teraz miała nowy: tak jak obiecała, swoją starą broń dała do przekucia na mieczyk, który Phos przyjął z wielkim entuzjazmem.

Swojemu ojcu natomiast wręczyła Łzę.

Stary, zrobiłbyś dla mnie miecz z tym kamieniem?

Livon nie kazał sobie tego dwa razy powtarzać. Podczas nieobecności córki miał okazję, aby przemyśleć ich stosunki. Było jasne, że Nihal zaczynała dorastać i podcinanie jej skrzydeł tylko dlatego, że on pragnął zatrzymać ją przy sobie, nie było właściwe. Do tamtej chwili podążał za swoim instynktem, ale wyraźnie pamiętał pęd do wolności, kierujący nim, kiedy był młody, i często doprowadzający go do tego, że przeciwstawiał się własnemu ojcu. Zrozumiał, że słusznie będzie dać jej wolność i ograniczyć się do śledzenia jej lotu z daleka, będąc w pełnej gotowości do wspierania jej w przypadku trudności i do zapobiegania gwałtownym upadkom.

Chciał udowodnić Nihal, że postanowił pozwolić jej dorastać: wydawało mu się, że wykucie dla niej miecza będzie dobrym sposobem.

Livon dał sobie czas. Pragnął stworzyć nadzwyczajny miecz, który nigdy Nihal nie zawiedzie i który w każdej chwili będzie przypominał jej o ojcu.

Traf chciał, że jeden z jego dostawców, pewien cwany gnom z prawdziwą smykałką do interesów, sprzedał mu za rozsądną cenę wielki blok czarnego kryształu, najtwardszego istniejącego materiału w całym Świecie Wynurzonym. Można było go znaleźć jedynie w Krainie Skał, i było to to samo tworzywo, z którego została wykonana Twierdza. Livon nigdy go nie obrabiał, ale znał właściwą technikę. Wystarczyło tylko znaleźć pomysł.

Płatnerz pomyślał zatem o Nihal, o jej sposobie bycia, o tym, co lubiła, i postanowił, że wykona coś z podobizną smoka. Wydawało mu się, że to zwierzę szczególnie nadaje się do reprezentowania natury jego córki. A poza tym Nihal uwielbiała rycerzy, a najpotężniejszymi w Świecie Wynurzonym byli bez wątpienia Jeźdźcy Smoka.

Miecz powoli formował się w jego wyobraźni w najdrobniejszych szczegółach: w końcu nie pozostało mu nic innego, jak tylko wydobycie go z kryształu. Pracował nad tym długo, przede wszystkim nocami, tak aby dla Nihal była to niespodzianka. W pocie czoła, całe godziny spędzał pochylony nad czarnym blokiem z dłutem w dłoni. Zaczął wykorzystywać wszystkie chwile nieobecności Nihal do tego stopnia, że zaniedbał swoją zwykłą pracę i jego klienci zaczęli narzekać.

- Obijamy się, co? drwiła z niego Nihal. Potem jednak stawała się poważna. Potrzebujesz pomocy, Stary?

Livon potrząsał głową i odpowiadał, że pewna bardzo ważna robota wymaga całej jego koncentracji. Nie mógł jej powiedzieć, że szykuje coś właśnie dla niej i że nie może w tym czasie zajmować się niczym innym.

Wszyscy płatnerze, wszyscy rzemieślnicy, wszyscy artyści czekają na chwilę taką jak ta, którą właśnie przeżywał, patrząc, jak rodzi się ta broń.

Miecz z czarnego kryształu miał być jego arcydziełem.

Pewnego ranka Livon wezwał Nihal do siebie. Miał brudny fartuch i ściągniętą twarz osoby, która przepracowała całą noc.

- Dobrze się czujesz? spytała zaniepokojona Nihal.

- Nigdy się lepiej nie czułem. To jedna z najpiękniejszych chwil w moim życiu odpowiedział Livon i wręczył jej skórzany pakunek.

Kiedy Nihal zobaczyła jego zawartość, zaparło jej dech w piersiach. W jasnym świetle poranka lśnił długi czarny miecz, przezroczysty i połyskujący, jak gdyby był ze szkła. Płaska klinga była ostra niczym brzytwa i zwężała się lekko przy rękojeści o prostokątnym przekroju. Wokół niej krętymi splotami owijał się smok. Jego biała głowa, Łza, odcinała się na tle czerni miecza. Paszcza zwierzęcia była otwarta, jak również wielkie, rozkładające się ku brzegom ostrza skrzydła, tak wypracowane, że można było zobaczyć wypukłość żył, i tak cienkie, że niemal przezroczyste.

Była to wspaniała broń. Nihal nie miała nawet odwagi wziąć jej do ręki. Livon wykonał wiele pięknych prac, ale to było prawdziwe dzieło sztuki.

- Prosiłaś mnie o miecz. To właśnie on. To nie jest zabawka: to jest twój miecz. Zrobiłem go z myślą o tobie. To narzędzie, które może bronić i atakować: prawdziwa broń dla prawdziwej wojowniczki.

Livon uśmiechnął się, a Nihal spojrzała na niego błyszczącymi oczami.

- No już, przynajmniej weź go do ręki!

Kiedy Nihal wreszcie go podniosła, zdumiało ją, jak dobrze broń dopasowywała się do jej dłoni i jaka była lekka i poręczna. Livon roześmiał się.

- Posłuchaj, on wcale nie jest ze szkła! To czarny kryształ, najtwardszy znany materiał. Tylko popatrz.

Wyjął miecz z dłoni Nihal i położył go na stole roboczym; następnie wziął młot i z całej siły uderzył nim w skrzydła smoka.

Nihal aż podskoczyła, ale zobaczyła, że nie pojawiło się nawet zarysowanie.

- Z tym mieczem będziesz mogła wyruszyć na poszukiwanie tylu przygód, ile tylko zapragniesz.

Nihal rzuciła się na szyję Livonowi, obejmując go z zapałem. Potem, wziąwszy w dłoń swój nowy miecz, podniosła go do góry.

- To jest mój miecz! I nigdy się z nim nie rozstanę! Livon znowu się roześmiał.

- No cóż, mogę umrzeć w spokoju.

Nihal z uśmiechem patrzyła na połyskujące ostrze.

Miecz stał się jej nieodłącznym towarzyszem: nie było dnia, żeby nie wisiał u jej boku. Często używała go, żeby sama się wprawiać, bo nie miała nikogo, z kim mogłaby ćwiczyć szermierkę. Sennar był zbyt zajęty swoją nauką, a kiedy zgadzał się walczyć, zdecydowanie nie był na poziomie Nihal. Czasami dziewczyna pojedynkowała się z Livonem, ale teraz już pokonywała go z łatwością. A poza tym prawie zawsze nocowała u Soany.

W przerwach w nauce Nihał chodziła do Puszczy i próbowała ćwiczyć z pomocą Phosa. Duszek rzucał jej nasiona, które dziewczyna starała się uderzać w locie. Innym ćwiczeniem było wymierzanie cięć suchym gałęziom. Nie był to dobry trening, nie było to nawet przyjemne, ale przynajmniej miała możliwość utrzymywać się w formie i zwiększać zwinność oraz siłę uderzeń. Starała się zadowolić tą niewielką praktyką, bo czuła gorączkową potrzebę używania miecza.

Okazja długo kazała na siebie czekać, ale wreszcie nadeszła.

6.
Jeździec Smoka

Minęły dwa lata od dnia, kiedy Nihal udała się na skraj lasu, aby poznać Soanc i prosić ją o przyjęcie na uczennicę. Dwa lata nauki, dorastania, stopniowo umacniających się związków. Przede wszystkim relacja z Sennarem: przyjacielem, powiernikiem, towarzyszem i, wreszcie, wspaniałym czarodziejem.

Ceremonia inwestytury musiała się odbyć w siedzibie Rady Czarodziejów i miała być jeszcze bardziej uroczysta z uwagi na to, że Sennar postanowił kontynuować naukę, aby móc stać się jej członkiem.

Rada Czarodziejów co roku przenosiła swoją siedzibę tak, aby kolejno każda z Krain miała zaszczyt ją gościć. Tworzyło ją ośmiu najpotężniejszych zarówno pod względem zdolności magicznych, jak i mądrości - czarodziejów, po jednym z każdej z ośmiu Krain.

Rada ta była wszystkim, co pozostało z demokracji Świata Wynurzonego. W przeszłości nadawała kierunek życiu kulturalnemu i naukowemu, lecz od prawie czterdziestu lat, we współpracy ze zgromadzeniem przywódców Wolnych Krain, organizowała ruch oporu i prowadziła wojnę przeciw Tyranowi.

Rada kierowała również wspólnotą czarodziejów Świata Wynurzonego i to do niej każdy z nich musiał zwracać się o inwestyturę. Od kiedy pojawił się Tyran, coraz częściej zdarzało się bowiem, że wśród szeregów armii był przynajmniej jeden czarodziej nakładający na broń zaklęcia, a nawet - w najbardziej rozpaczliwych przypadkach - sam stawał do walki, wykorzystując siłę swojej magii.

Dla Nihal była to pierwsza prawdziwa podróż w życiu. Nie żeby do tej pory siedziała zamknięta w murach Salazaru: towarzysząc Livonowi w wyprawach do jego dostawców, miała okazję zwiedzić inne wieże Krainy Wiatru. Nigdy jednak nie oddaliła się od miasta bardziej niż na pół dnia drogi. A o zachodzie słońca zawsze była w domu.

Tym razem było inaczej: miała spać pod gołym niebem, wędrować przez wiele mil, a na końcu dotrzeć do Krainy, której nigdy nie widziała i o której tylko słyszała niestworzone historie.

Ta perspektywa bardzo podniecała Nihal i dziewczynka była nader podekscytowana przez cały czas podróży. Kiedy tak zostawiali za sobą milę za milą lub kiedy wieczorami odpoczywali przy ognisku, z bolącymi nogami i pustką w głowie ze zmęczenia, dochodziła do wniosku, że lubiłaby prowadzić życie takie jak to, spędzane na ciągłych podróżach z Krainy do Krainy, z tysiącem przygód ze swoim mieczem.

Sennar miał zupełnie inny nastrój. Całkowicie zaabsorbowany nową rolą, ani na moment nie przestawał myśleć o swej rychłej inicjacji. Nie wiedział, czy silniejsze jest pragnienie szybkiego zostania czarodziejem, czy też strach przed rytuałem: z jednej strony obawiał się, że nie stanie na wysokości zadania, z drugiej zaś nie mógł się doczekać otrzymania inwestytury.

Poza tym była jeszcze Soana, której zachowanie było naprawdę dziwne. Ona, zazwyczaj taka zrównoważona i nieprzenikniona, nieoczekiwanie stała się nagle słoneczna, pogodna, wręcz skora do śmiechu. Nihal poznała ją i nauczyła się ją kochać, ale niewiele razy widziała, żeby kobieta tak otwarcie okazywała swą radość. Wydawało się, że oczekiwanie na coś rozjaśnia ją nowym światłem, światłem, które rozpromieniało jej urodę.

Dziesiątego dnia marszu dotarli w pobliże granicy. Kraina Wiatru, chociaż z pewnymi zastrzeżeniami, była uznawana przez Wolne Krainy jako terytorium przyjazne. Granica nie była jeszcze strzeżona, a przepływ ludzi i do pewnego stopnia również towarów nie podlegał kontroli.

Nihal szła z innymi, jak zwykle pochłonięta kontemplacją swojego wewnętrznego pomruku, kiedy jej uwagę przykuł ogromny cień, poruszający się zbyt szybko, aby mógł go rzucać popychany wiatrem obłok. Instynktownie podniosła wzrok ku niebu, a to, co zobaczyła, sprawiło, że stanęła jak wryta, z głową w chmurach i oczami przepełnionymi zachwytem.

Niezbyt wysoko nad nimi unosił się smok. Zwierzę zakreślało leniwe kręgi w nieruchomym porannym powietrzu, a promienie słoneczne przebijały się przez jego cienkie skrzydła. Był dokładnie taki, jak smok z jej miecza: ta sama potęga, ta sama żywiołowość, to samo piękno. Miał na sobie uprząż i pozłacane siodło i dosiadał go mężczyzna całkowicie zakryty lśniącą zbroją.

Po zatoczeniu obszerniejszego niż poprzednie koła smok delikatnie osiadł na trawie, niezbyt daleko od grupy. Nihal patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, jak gdyby chciała nasycić swój wzrok i serce tym widowiskiem. Nie dostrzegła, że Soana z niezwykłą dla siebie żywością pobiegła naprzeciw jeźdźca. Mężczyzna zwinnie zeskoczył ze smoka, zdjął hełm, wziął dłoń Soany w swoje ręce i złożył na niej długi pocałunek.

Soana uśmiechnęła się.

- Mój umiłowany...

Jeździec zwrócił na czarodziejkę porozumiewawcze spojrzenie.

- Wydaje mi się, jakbyśmy nie widzieli się od wieków.

A Soana, która zazwyczaj wytrzymywała spojrzenie każdego, a wręcz zmuszała innych do odwracania wzroku, opuściła oczy.

- Smok! Widziałaś? Smok!

Okrzyk Sennara przywrócił Nihal do świata śmiertelników. Młody czarodziej był zachwycony i zdecydowanymi krokami szedł w stronę tego olbrzymiego stworzenia.

Po chwili wahania Nihal postanowiła pójść za jego przykładem. W miarę, jak zbliżała się do smoka, mogła podziwiać go we wszystkich szczegółach: miał przenikliwe czerwone oczy, wpatrujące się w nią z dystansu zapomnianych epok, a jego skrzyd

ła były złożone i zakrywały majestatyczne boki tętniące życiem. Nieruchomy niczym rzeźba, miał w sobie dumę posągu. Zasadniczo był jasnozielony, ale zieleń ta przybierała zaskakujące odcienie: po bokach głowy przechodziła w czerwień, ciemniała na wypustce kręgosłupa i w unerwieniu skrzydeł i rozjaśniała się na imponującej piersi.

Nihal pomyślała, że nie istnieje nic równie pięknego i silnego, nic tak wspaniałego i potężnego: ach, jak pięknie musi być go dosiadać, czuć bicie jego serca, razem z nim przecinać niebo...

Kiedy Sennar zaczął głaskać smoka po pysku, jeździec natychmiast oprzytomniał.

- Uważaj, chłopcze!

- Nie martw się odpowiedział Sennar, nie przerywając. Jeździec patrzył na niego podejrzliwie, gotów zareagować nanajmniejszy choćby znak zagrożenia, ale zorientował się, nie bez pewnego zaskoczenia, że jego smok jest spokojny. Co więcej, wydawał się całkiem zrelaksowany.

Nihal nie wytrzymała. Podeszła jeszcze bliżej i teraz ona wyciągnęła rękę. Głos Soany zatrzymał ją w połowie gestu.

- Ty nie, Nihal! - zakazała jej. Smok jest wierny tylko swojemu jeźdźcowi i nie pozwala podchodzić do siebie obcym. Sennar może to robić dzięki swoim mocom.

Nihal opuściła dłoń z zawodem: strasznie pragnęła choć musnąć to stworzenie. Jeźdźcy Smoka reprezentowali sobą wszystko, czym chciałaby być. Byli wojownikami, najsilniejszymi w Świecie Wynurzonym, i razem z Wolnymi Krainami walczyli przeciwko Tyranowi. A poza tym latali po niebie w telepatycznym kontakcie ze swoimi smokami, stopieni z nimi w jedną całość.

- Dzieci, to jest Fen, generał Jeźdźców Smoka, z Krainy Słońca. Fen, pozwól, że ci przedstawię Sennara, mojego ucznia. A to jest Nihal... Nihal?

Teraz, kiedy Nihal miała przed sobą prawdziwego smoka, nie potrafiła oderwać od niego oczu. Była kompletnie oszołomiona, do tego stopnia, że ledwo zdawała sobie sprawę, iż Soana coś mówi.

Kuksaniec Sennara skłonił ją do przeniesienia uwagi ze smoka na jeźdźca. To było jak uderzenie pioruna.

Fen był młodym mężczyzną, chociaż już nie chłopakiem. Wysoki, imponujący, o takiej urodzie, jaką Nihal widziała wyłącznie u posągów. Pod zbroją można się było domyślać istnienia ciała szczupłego i silnego jak u atlety. Kasztanowe włosy wiły się w loczkach wokół czoła. Twarz miała doskonały owal, usta były wyraźnie zarysowane i mięsiste, rozciągnięte w zuchwałym uśmiechu, a oczy zwracały uwagę intensywną zielenią. W oczach tych zaklęta była barwa Puszczy wiosną, zieleń wszystkich szmaragdów Świata Wynurzonego.

Mężczyzna ten wydał się Nihal piękny, silny i odważny jak bohater. Nagle poczuła, że się rumieni, i wyjąkała coś, ale wydawało jej się, że wszelkie słowa uciekają jej z ust.

Fen uśmiechnął się do nastolatków.

- Miło mi was poznać. Soana dużo mi o was opowiadała powiedział. I, Sennarze, muszę ci to jednak powiedzieć: nigdy nie widziałem nikogo, kto by głaskał Gaarta, jak gdyby był małym kociakiem!

Potem znowu zwrócił się do Soany i delikatnie uścisnął jej ramię.

- Podróż była ciężka ?

- Skądże. Świetnie się bawiliśmy. To piękne lato.

- Nie lubię, jak kręcisz się sama w takich czasach jak teraz.

- Bzdury! rzuciła, kiwnąwszy niedbale dłonią. Dobrze wiesz, że potrafię się bronić.

- W każdym razie teraz zaprowadzę cię do samego pałacu królewskiego.

Jeździec nie powiedział nic więcej. Mimo rozbawionego sprzeciwu Soany, wziął ją w ramiona i z galanterią usadził na siodle Gaarta, tak aby jechała po damsku.

- Dla was, dzieci, zdobyłem dwa konie. Na granicy czeka na was jeden z moich giermków.

Nihal nagle odzyskała mowę.

- Czy ja też mogę wsiąść na smoka?

- Przykro mi, Nihal, ale Gaart nie uniesie na swoim grzbiecie więcej niż dwie osoby.

- No... bo... po prostu... jest taki piękny... wymamrotała Nihal, po czym zaraz przeklęła się w myślach, że nie powstrzymała języka.

Fen roześmiał się wesoło.

- Słyszałeś, Gaart? Dziś twój szczęśliwy dzień! Potem przyjrzał się uważnie bokowi Nihal.

- To raczej twój miecz: on jest naprawdę piękny.

- Jaki... jaki miecz?

- Ten powiedział mężczyzna i uzupełniając słowo gestem, dotknął rękojeści miecza.

Kiedy tylko dłoń Fena musnęła jej bok, Nihal poczuła, jak płoną jej uszy.

- Soana powiedziała mi, że chcesz zostać wojowniczką. Jak sobie radzisz w szermierce?

Nihal zwróciła na jeźdźca zdezorientowane spojrzenie. Kto, ja?

Sennar podniósł oczy do nieba i wymierzył przyjaciółce drugiego kuksańca.

- Radzę sobie - odpowiedziała wreszcie dziewczyna.

- Doskonale. Wobec tego, kiedy będziemy w Laodamei, w pałacu królewskim, wymienimy parę ciosów. Będziesz mogła pokazać mi, co potrafisz.

Następnie Fen wskoczył na Gaarta, otoczył ramionami Soanę i razem wzlecieli w przestworza.

Nihal poczuła się, jak gdyby znowu mogła zaczerpnąć powietrza po długim bezdechu.

Sennar położył jej dłoń na ramieniu.

- Po konie musimy iść sami. Lepiej ruszajmy.

- Jasne, jasne... powiedziała Nihal, przytomniejąc i starając się odzyskać spokój.

Kiedy jechali, zagłębiając się w Krainę Wody, Nihal nie przestawała myśleć o Fenie. Jego postać przyćmiła nawet Gaarta.

Zastanawiała się, co ją napadło: do diabła, w końcu w swoim życiu widziała o wiele więcej mężczyzn niż kobiet. A Fen nie był nikim innym, jak tylko wojownikiem, kropka. A jednak, kiedy myślała o tych oczach...

- On nie jest dla ciebie - odezwał się Sennar, uśmiechając się chytrze.

- Słucham?

- A co, myślisz, że nie zauważyłem, jak patrzyłaś na Fena? To spojrzenie, przysięgam, było naprawdę bezwstydne dodał szyderczo.

Nihal zaczerwieniła się.

- Ale... o czym ty, do diabła, mówisz? A poza tym, jak śmiesz? Przecież patrzyłam na smoka!

- No już, powiedz prawdę swojemu serdecznemu nieprzyjacielowi...

- Wcale nie patrzyłam na Fena! upierała się urażona Nihal.

- Po prostu on jest Jeźdźcem Smoka... A ja chcę być wojowniczką... A poza tym jego smok jest przepiękny... a jego zbroja... jego broń... Te żałosne usprawiedliwienia przekształciły się w mamrotanie.

- Słuchaj, przecież to nic strasznego, że ci się podoba jest wysoki, imponujący, silny. I jest Jeźdźcem, to tak, jakby powiedzieć: bohaterem, prawda? Ze też nie można nawet z ciebie po żartować!

Nihal nie raczyła odpowiedzieć. Ścisnęła mocniej wodze swojego konia i spróbowała pomyśleć o czymś innym. Jednak kiedy zamykała oczy, wciąż widziała Fena, a bicie jej serca przyspieszało.

Po kilku chwilach milczenia przestała się dąsać.

- Twój ojciec był giermkiem Jeźdźca. Co wiesz o Zakonie? - spytała Sennara.

- Jeździec, któremu służył mój ojciec, dosiadał Niebieskiego Smoka. To inne zwierzę, mniejsze, podobne do wielkiego węża. Fen należy do Zakonu Jeźdźców z Krainy Słońca, bardzo starego zakonu. Ich smoki hoduje się wyłącznie w Krainie Słońca, ale

kiedyś tak nie było. Smoki pochodziły z różnych Krain, a Jeźdźcy nie podlegali żadnej potędze. Byli związani tylko z własnym smokiem i z Zakonem, i żyli przede wszystkim jako najemnicy, oddając swoje umiejętności w służbę najlepszego pracodawcy. Podczas Wojny Dwustuletniej prawie każda armia miała w swoich szeregach Jeźdźca Smoka.

Nihal słuchała uważnie.

Kiedy ustanowiono pokój, wydawało się, że Zakon się rozwiązuje. Niektórzy z Jeźdźców pozostali w Krainie Słońca, aby założyć tam Akademię, inni zaś porzucili Świat Wynurzony, przekraczając nurty Saaru lub przemierzając Wielką Pustynię. Poza tym, od kiedy zaczęła się wojna z Tyranem i wszystkie Wolne Krainy zjednoczyły swoje oddziały w jedną wielką armię, Jeźdźcy Smoka są zaangażowani przeważnie jako generałowie i dowódcy oddziałów. Dzisiaj są na służbie Rady Czarodziejów. To wszystko, co wiem. A skoro już o tym mowa... Mogę udzielić ci pewnej rady? Na twoim miejscu nie myślałbym zbyt dużo o Fenie...

Ale ostatnie słowa Sennara były jak rzucone na wiatr.

Nihal znowu błąkała się zagubiona w spojrzeniu Jeźdźca Smoka.

7.
W Krainie Wody

Zdumienie narastało stopniowo. Przez wiele mil po wkroczeniu do Krainy Wody wydawało się, że w krajobrazie nic się tak naprawdę nie zmieniło: nadal step, może bardziej zielony niż ten, który otaczał Salazar, ale jednak zawsze ten sam niezmierzony, plaski ocean traw.

Potem, znikąd, zaczęły pojawiać się strumyki. Zdawały się wyłaniać z ziemi niczym krew powoli wypływająca z rany. Początkowo były to tylko strużki, szerokie na łokieć i niezbyt głębokie, ale wkrótce zaczęły się poszerzać, tworząc obfitsze strumienie, łączące się wreszcie w prawdziwe rzeki.

Woda stała się absolutną władczynią krajobrazu. Wszędzie płynęły rzeki i przejrzyste krynice, a także małe strumyczki, żłobiące ziemię jak łzy. Wodne nurty były krystalicznie przejrzyste: różnobarwne ryby ścigały się slalomem pomiędzy trzcinami, a długie wodorosty falowały, poruszane lekkim prądem. Intensywność koloru trawy oślepiała. To miejsce było królestwem zieleni i wody, czystą ziemią, obmytą tysiącem rzek i ozdobioną tysiącami drzew.

Nihal rozglądała się z wytrzeszczonymi oczami. Powróciła jej na myśl wizja, jakiej doświadczyła na polanie: może to właśnie była Kraina, gdzie duchy natury okazywały całą swoją moc, miejsce, gdzie puszcze ciągnęły się w nieskończoność.

- Zamknij usta, Nihal zażartował Sennar, ale on też był pod wrażeniem tych wspaniałości.

Powoli zaczęły też pojawiać się pierwsze wioski. Wyrastały na wysepkach utworzonych przez zakola różnych wodnych cieków i często rozciągały się na palach aż nad powierzchnię wody. Wydawało się, że w tej Krainie ludzie znaleźli najbardziej symbiotyczny sposób współżycia z wybujałą naturą.

Sennar i Nihal zdumiewali się raz po raz, ale najlepsze miało dopiero nadejść. Po kilku godzinach kłusowania dwójka podróżników dotarła wreszcie przed najwspanialszy pałac, jaki kiedykolwiek widzieli.

Budowla była czymś w rodzaju dość masywnego zamku z sześciennych kamieni, postawionego w całości na skraju olbrzymiego wodospadu. Woda płynęła po jego murach obronnych, rozdzielając się na tysiące strużek, które z furią rzucały się w otchłań i spadały jakieś sześćdziesiąt łokci, lądując w ciemnogranatowym jeziorze. Główna brama wychodziła właśnie na środkową część wodospadu. Tam, przed zamkiem, czekali na nich Fen i Soana.

Gości przyjęło kilku paziów, którzy powitali ich i odprowadzili do przylegających do siebie pokojów, wychodzących bezpośrednio na urwisko wodospadu.

Widok, jaki rozciągał się z okna, zapierał dech w piersi. Nihal wychyliła się i nie mogła ustalić, czy to, co widzi, to wody jeziora, czy też niebo, które z powodu jakiegoś kaprysu bogów postanowiło zejść na ziemię.

Stała tam oczarowana, dopóki Soana nie zapukała do jej drzwi: nadszedł czas poznania władców Krainy Wody.

Czarodziejka poprowadziła Sennara i Nihal do samego serca pałacu królewskiego. Była to idealnie okrągła sala, zwieńczona półkolistym dachem z kryształu, po którym płynęła woda z wodospadu.

Wydawało się, że znajdują się w jakimś innym świecie. Sennar i Nihal z nosami w górze nie mogli się napatrzyć na ruch wody, deformującej i od nowa rysującej kontury tego, co znajdowało się na zewnątrz, do tego stopnia, że kiedy Galla i Astrea weszli, zupełnie ich to zaskoczyło.

Nihal nigdy dotąd nie widziała nimfy wodnej. Astrea sunęła, jakby niesiona lekką bryzą i wydawało się, że nie dotyka ziemi. Była bosa, a jej delikatne ciało owijała zwiewna szata. Jej bardzo długie, przezroczyste włosy, podobne do czystej wody, rozwiewały się w otaczającym powietrzu, kreśląc w nim obszerne spirale. Było oczywiste, że jej rzeczywistością nie jest świat ludzi. Królowa Krainy Wody była bezpośrednim odbłyskiem Natury, jej ukochaną córką.

Galla trzymał ją za rękę. Król był zwykłym człowiekiem. Pewna delikatność rysów sprawiała, że wydawał się bardzo młody, ale idąc ramię w ramię z nimfą, wyglądał po prostu jak jeden z przeciętnych, przyciężkich mieszkańców stałego lądu.

W Krainie Wody od zawsze żyły obydwie rasy. Przez długi czas tolerowały się nawzajem, starając się kontaktować tak rzadko, jak to tylko możliwe: ludzie zamieszkiwali grody na polanach lub na palach, nimfy zaś usunęły się do lasów.

Małżeństwo Astrei i Galii było pierwszym oficjalnym związkiem mieszanym w regionie i zapoczątkowało nową erę.

Galla należał do rodziny królewskiej. Pomimo wspólnego zamieszkiwania na tym samym terenie, owe dwie rasy nie miały wspólnej organizacji: Krainą Wody rządzili ludzie zasiadający w Radzie Królów, nimfy zaś miały swoją królową, z trudem uznawaną przez ludzi. Wszystko do momentu, kiedy młody Galla okazał dość złego smaku, aby zakochać się w Astrei.

Ich związek napotkał na przeszkody z obu stron. Rodzice Galii biadolili, że nikt nigdy nie widział, by człowiek żenił się z którąś z tych diabelskich istot. Poza tym Astrea nie była ani królową, ani nawet księżniczką. Była byle jaką plebejuszką, spędzającą czas na bieganiu boso po lasach.

Nimfy ze swej strony zakazały Astrei dalszych kontaktów z tym mężczyzną: był człowiekiem, a więc stworzeniem nieokrzesanym, niezdolnym do życia w harmonii z pierwotnymi duchami.

Jednak Galla i Astrea nie dali za wygraną. Pomimo zakazów dalej się widywali, nie przestali marzyć o wspólnym życiu i zła

mali wszystkie niepisane reguły współżycia pomiędzy nimfami a ludźmi.

Od dnia ich ślubu wiele się zmieniło.

Król i królowa postanowili, że nie będzie już podziałów i że obie rasy mają ze sobą współpracować. W tym celu nakazali wybudować kilka wiosek, gdzie ludzie i nimfy mieszkaliby obok siebie. Był to udany eksperyment: początkowo obie strony patrzyły na siebie podejrzliwie, lecz wspólne życie stopniowo doprowadziło do tego, że zaczęły się akceptować.

Astrea zwróciła się do Soany:

- Moja czarodziejko, jestem szczęśliwa, że powracasz tutaj z wizytą po tak długiej nieobecności. Mój lud oraz Rada potrzebują twojej mądrości - krążą straszliwe pogłoski i czuję w sercu, że potęga Tyrana rośnie coraz bardziej.

Na te słowa jej małżonek popatrzył na nią z czułością i ścisnął jej dłoń.

- Dziękuję ci, królowo odrzekła Soana. Wiesz jednak dobrze, że mój wkład w decyzje Rady jest nieznaczny. Dlatego przyprowadziłam aż tutaj mojego ucznia, Sennara. Miałam okazję dostrzec jego olbrzymie zdolności i je wykształcić. Jestem też pewna, że będzie on bardzo przydatny dla naszego świata uciemiężonego przez tyranię.

Galla spojrzał na Sennara z sympatią.

- Myślę, Soano, że masz rację. Być może ten młodzieniec jest tym, na kogo Rada czeka od dawna, od dnia, w którym opuściła ją Reis. Silnym i pewnym przewodnikiem, który będzie umiał pokazać nam drogę do wolności.

Młody czarodziej odchrząknął.

- Na razie moim największym marzeniem jest włączenie się do walki wszystkich Wolnych Krain przeciwko Tyranowi. Nie wiem, jakie plany skrywa dla mnie przeznaczenie, lecz pochlebia mi okazywane przez was zaufanie.

Podczas tej wymiany zdań uwaga Astrei skoncentrowała się jednak całkowicie na Nihal. Przyglądała jej się z taką ciekawością, że dziewczynka poczuła się nieswojo.

- Soano, to dziewczę, które jest z tobą... - Królowa nie dokończyła. Soana spojrzeniem dała jej do zrozumienia, aby się powstrzymała.

Nihal była zdezorientowana. Zastanawiała się, co też chciała powiedzieć królowa i dlaczego tak intensywnie się jej przyglądała. Korciło ją, żeby poprosić Soanę o wyjaśnienia, ale towarzystwo już się rozeszło i teraz każdy zajmował miejsce przy długim stole pośrodku salonu.

Poszła więc za pozostałymi, wciąż jeszcze zamyślona, do momentu, kiedy widok wielkiego zastawionego stołu stłumił wszelkie rozterki. Pozostało tylko jedno miejsce wolne - obok Fena.

Nihal poczuła ucisk w żołądku. Serce zaczęło szybko walić jej w piersiach i przez chwilę obawiała się, że owo pulsowanie jest słyszalne dla pozostałych. Podeszła do swojego miejsca z udawanym opanowaniem, ale kiedy tylko sięgnęła ręką do krzesła, Fen skierował do niej promienny uśmiech.

Przeklęte uszy, pomyślała Nihal, czując, jak płoną. I przeklęte kolana. Dlaczego, u diabła, drżycie?

Sennar, siedzący dokładnie naprzeciwko niej, mrugnął do niej porozumiewawczo, delikatnie z niej kpiąc.

Po drugiej stronie Fena siedziała Soana. Przez cały czas trwania obiadu rozmawiała z Astreą i Galią o wojnie i o Tyranie. Tylko z rzadka odwracała się do Jeźdźca, ale on nie szczędził jej względów. Nalewał jej napoje, uśmiechał się do niej i od czasu do czasu muskał pod obrusem jej kolano.

Nihal starała się zachować spokój. Utkwiła oczy w talerzu i zaczęła pospiesznie jeść. Nie czuła smaku potraw. Nie uczestniczyła w rozmowie. Wyczuwała jedynie obecność mężczyzny u swojego boku. Wywierało to na niej takie samo wrażenie, jak gdyby siedziała przy ogniu. A poza tym czuła jego zapach: nie żaden konkretny aromat, po prostu zapach jego skóry. Tak, przy ogniu, i to z głową w dół.

Mimo wysiłków, Nihal nie udało się jednakże unikać Fena i jego spojrzenia przez cały czas trwania obiadu.

- No to jak, zechcesz zdradzić mi swój sekret?

Nihal zbyt szybko przełknęła kęs, który przeżuwała, popiła go obficie wodą, po czym odwróciła się do rycerza z miną jagniątka pozostawionego na pastwę wilka.

- Jaki... jaki sekret?

- Mam na myśli twój miecz. Skąd pochodzi ta piękna broń?

- Skąd pochodzi ?

Fen wybuchnął śmiechem.

- Słuchaj, czy ty zawsze odpowiadasz pytaniem na pytanie?

- Tak. To znaczy, nie. Nie zawsze. Czasami.

- Rozumiem, nie chcesz zdradzić mi imienia twojego zaufanego płatnerza. I słusznie. Każdy wojownik ma swoje tajemnice.

Nihal wymamrotała jakieś: „Oczywiście, właśnie...", kiedy opatrznościowy głos Soany przerwał tę żałosną konwersację.

- Nihal, Sennar będzie dzisiaj potrzebował asystentki. Ma spędzić tę noc na medytacji, aby przygotować się do jutrzejszej próby, i niezbędny jest mu ktoś, kto co nieco o magii wie i kto będzie mógł mu pomóc. Pomyślałam o tobie. Co ty na to?

Nihal nie mogła się doczekać końca obiadu i swojej męki.

- Tak, tak, oczywiście. Z przyjemnością się tym zajmę.

- To znaczy, że musimy się pospieszyć, żeby trochę powalczyć po południu podsumował Fen. A uszy Nihal po raz ostatni, definitywny, okryły się czerwienią.

Po zakończonym obiedzie Astrea i Galla pożegnali się, a goście rozeszli się do swoich pokojów. Przemierzając długi korytarz, Sennar zaczął dogryzać Nihal.

- No więc?

- Co: „No więc"?

- Jesteś gotowa na porządny, krzepiący sen ?

- Oczywiście. A co ?

- Nie, nic. Bo dziś w nocy czeka nas długie czuwanie, więc dobrze będzie teraz trochę odpocząć. A nie chciałbym, żebyś ty, z tymi twoimi wszystkimi myślami...

Nihal zdenerwowała się.

- Dla twojej informacji, będzie to najspokojniejszy sen mojego życia. Nie mam absolutnie żadnych myśli.

Sennar uśmiechnął się.

- Tym lepiej. Gdybyś mnie potrzebowała, wiesz, gdzie mnie znaleźć.

Nihal otworzyła drzwi do swojego pokoju i zamknęła je przyjacielowi przed nosem.

Gdyby tego popołudnia Nihal zapukała do drzwi Sennara, nie byłoby to niczym nowym. Nieraz zdarzało się, że podczas długich nocy spędzonych w domu na skraju Puszczy Nihal odkładała dumę na bok i przychodziła do przyjaciela.

Często nachodziły ją koszmary podobne do tego z pierwszej nocy w Puszczy, kiedy to we śnie słyszała tysiące głosów przesiąkniętych rozpaczą.

Z tych snów budziła się przerażona. Kilka razy płakała samotnie w ciemności, ale pewnej nocy zebrała się na odwagę i postanowiła pójść do Sennara. Od tamtej chwili zawsze mogła znaleźć w przyjacielu oparcie, aby przetrwać te straszliwe chwile, chociaż nigdy nie zdradziła mu natury swoich koszmarów.

Jednak tego popołudnia Nihal nie potrzebowała Sennara. Po prostu nie mogła zmrużyć oka.

Fen wyznaczył jej spotkanie kilka godzin później, a ona nie była w stanie myśleć o niczym innym. Miała stanąć naprzeciwko Jeźdźca Smoka, czyli jednego z najsilniejszych wojowników na świecie. Nadeszła chwila, aby dowieść, że naprawdę ma zadatki na wojowniczkę. Ale nie tylko to ją dręczyło. A jeżeli Sennar ma rację i ja się zakochałam? zastanawiała się. Ta możliwość wydawała jej się bardzo niestosowna: wojownicy walczą, a nie tracą czasu na sentymenty.

Mimo to ciągle myślała o Fenie i o tym, jak się do niej uśmiechnął, kiedy siadała do stołu.

Chociaż nie zasnęła, nadejście pory walki ją zaskoczyło: giermek Fena, młodszy od niej chłopiec, zapukał do jej drzwi i zaprowadził ją do pałacowej zbrojowni.

Jeździec czekał na nią już gotowy do pojedynku. Nieruchomy pośrodku sali, z wyjątkiem głowy cały okryty złocistą zbroją, miał wyraz twarzy zupełnie inny niż kilka godzin wcześniej. Uśmiech zniknął z jego ust, a w jego oczach można było wyczytać absolutne skupienie.

Wobec tego mężczyzny Nihal poczuła się mała i zagubiona. Miała pokusę, aby wziąć nogi za pas, ale powstrzymała się, powtarzając sobie, że pierwszą zaletą wojownika jest odwaga.

- Nie masz nic, żeby chronić ciało? -. spytał Fen na jej widok.

- Nie. Tak naprawdę nigdy do tej pory nie walczyłam. Mam na myśli na poważnie - odrzekła Nihal.

- Nic nie szkodzi. To znaczy, że twoim atutem musi być zwinność.

Nihal przytaknęła z powagą, ale ucisk w gardle nie przesuwał się ani w górę, ani w dół, a w głowie tłoczyły się dziesiątki myśli.

- Do broni zaordynował Fen.

Nihal sama nie wiedziała, jak się powinna zachowywać.

Próbowała się uspokoić i powtórzyć sobie wszystko, czego nauczyła się o sztuce wojennej w ciągu swojego krótkiego życia, po czym przygotowała się do ataku.

Natarcie Fena było niszczące i nieoczekiwane: walczył siłą, otwarcie dążąc do zmęczenia i zdezorientowania nieprzyjaciela. Przychodziło mu to bez trudu: Nihal była przerażona, zagubiona i niezbyt skupiona. Jakby tego było mało, nie potrafiła oderwać oczu od twarzy Fena. Wydawało jej się, że świat się kończy i zaczyna na tym człowieku, który precyzyjnymi ruchami zbliżał się do niej z mieczem w garści.

Nihal od razu zaczęła się cofać. Nie była w stanie zebrać się choćby do najsłabszego ataku. Po kilku wymianach ciosów miecz wyfrunął jej z ręki, a ona upadła niechlubnie na podłogę.

Fen popatrzył na nią zdumiony.

- No co? Chcesz walczyć czy nie? Chyba nie powiesz mi, że to wszystko, na co cię stać!

Nihal poczuła, że zbiera jej się na płacz.

Nie myśl o niczym. Walcz. Po prostu walcz i już! Nihal podniosła się, zdecydowana walczyć na serio. Zamknęła oczy. Opróżniła umysł. Kogo masz przed sobą, Nihal? Nieprzyjaciela. Nikogo innego, tylko nieprzyjaciela. Jest piękny, oczywiście, i być może się w nim zakochujesz. Ale to nie ma nic wspólnego z walkę A poza tym, chcesz wywrzeć na nim wrażenie? Więc udowodnij mu, jaka jesteś dobra w szermierce. Bo jesteś dobra, wiesz o tym. Ty jesteś dobra. Musisz mu to tylkp pokazać.

Nihal stała z zamkniętymi oczami, dopóki nie usłyszała opadającego na nią ciosu Fena. Dopiero wtedy była gotowa, aby zacząć naprawdę. W ostatniej chwili usunęła się na bok i zaczęła nabierać pewności w przestrzeni, po której się poruszała. Nie odpierała, nie atakowała. Ograniczała się do precyzyjnego unikania każdego ciosu Fena.

Znowu zamknęła oczy i wsłuchała się w kroki swojego przeciwnika. Odgadła ich rytm, zrozumiała, jakie były jego zwyczajowe ruchy. Potem zaczęła atakować.

Słabym punktem Fena była jego przewidywalność. Miał nieskazitelną technikę, ale właśnie dlatego była ona łatwa do rozszyfrowania. W krótkim czasie Nihal była w stanie przewidywać jego ruchy. Wówczas zaczęła się poruszać z dużą szybkością. Odparowywała każdy cios. Zaczęła atakować zamaszystymi cięciami z góry, zmuszając Fena do cofania się. Potem zrobiła kilka uników i podeszła bardzo blisko przeciwnika, zmuszając go, aby podniósł wysoko miecz. Właśnie na to czekała: opuściła się na kolanach i zaczęła uderzać od dołu. Jednak rycerz nie był aż tak nieprzygotowany. Nihal nie zauważyła, że od jakiegoś czasu trzymał miecz jedną ręką. Miał zatem wolną drugą dłoń i właśnie nią błyskawicznie chwycił dziewczynę za ramię i wykręcił nadgarstek: była rozbrojona.

Pozostali w tej pozycji nieruchomo przez kilka chwil, dysząc ciężko. Nagle Nihal zorientowała się, że znajduje się o włos od warg Fena. Zarumieniła się, uwolniła i jednym susem odzyskała bezpieczną odległość.

Fen otarł sobie pot z czoła.

- A więc Soana miała rację!

Nihal powstrzymała uśmiech pełen dumy. Podobała jej się walka z tym człowiekiem. Wcale nie był przewidywalny. Był dokładny. Potrafił zachować trzeźwość umysłu. I był gotowy na wszystko, byle tylko wygrać.

- Gotowa? Zaczynamy? - spytał Fen. Nihal przezwyciężyła już strach.

- O niczym innym nie marzę.

Para zawodników spędziła popołudnie na ćwiczeniach, walcząc bez chwili wytchnienia. Nihal czuła się wolna i szczęśliwa. Nie myślała o niczym, jej ciało wykonywało szybkie i precyzyjne gesty i wydawało się, że porusza się bez udziału jej woli. Zapał i żywioł starcia upajały ją, a im dłużej walczyła, tym bardziej czuła się podekscytowana. Nawet nie zauważyła, że dołączył do nich Sennar i teraz obserwował ich z kąta. W końcu usiedli na podłodze, opierając się plecami o ścianę, spoceni i wykończeni.

- Z kim zwykle ćwiczysz? spytał Fen.

- Z nikim.

- Jak to: „Z nikim"?

- No wiesz... Sennar z mieczem to tragedia...

- Wobec tego posłuchaj, Nihal. Mam dla ciebie propozycję. Masz naturalny talent, którego nie wolno zmarnować. Soana często mnie odwiedza. Chciałbym, żebyś ty też przychodziła, abym mógł cię wyszkolić.

Nihal poczuła, że jej serce się zatrzymuje.

Wyobraziła sobie, że przeżywa razem z Fenem tysiące popołudni takich jak to, a może też inne, spędzone tylko na rozmowach. Kipiąc radością, starała się ukryć emocje, przybierając minę starego wygi.

- Dla mnie... Tak, sądzę, że mogę się na to zgodzić.

Fen roześmiał się głośno. Potem wyciągnął dłoń i pomógł jej się podnieść.

I tak Nihal rozpoczęła karierę wojowniczki.

Nie mogła się doczekać, żeby opowiedzieć wszystko Sennarowi, ale kiedy tylko wyszła ze zbrojowni, niespodziewanie zobaczyła go przed sobą, z nachmurzoną twarzą.

- Sennar, nie wiesz, co mi właśnie... Sennar nie dał jej dokończyć.

- A właśnie, że wiem. I pozwól mi sobie powiedzieć, że pakujesz się w kłopoty.

- Ale o czym ty, do diabła, mówisz ?

- Nihal, nie rób sobie żadnych płonnych nadziei co do Fena.

- Och, no nie! Znowu? Ależ ty masz obsesję!

- Jeżeli ktoś tu ma obsesję, to właśnie ty. Dziewczyna prychnęła.

A nawet jeżeli? Nihal...

- Zawsze narzekasz, że wyglądam jak chłopak. Jeżeli mnie trafiło, to znaczy, że nie zapomniałam, jaka jest powinność grzecznej panienki...

- Nihal, posłuchaj mnie...

- ...Znaleźć kogoś, kto by ją poślubił! dokończyła Nihal z promiennym uśmiechem.

- Posłuchaj, Nihal. Chcę być z tobą szczery. Fen kocha Soanę. A Soana kocha jego.

Uśmiech powoli zniknął z warg dziewczynki.

- Przykro mi. Nie wiem, jak to się stało, że się nie zorientowałaś. Ale tak właśnie jest, uwierz mi.

Nagle Nihal poczuła się nieskończenie głupia. No właśnie, jak to się stało, że się nie zorientowała? To przecież było jasne jak słońce. Radość Soany podczas podróży. Ich spotkanie. Dłoń Fena na jej kolanie podczas obiadu.

Nihal nie wypowiedziała ani słowa. Ścisnęła rękojeść miecza i z wysoko podniesioną głową skierowała się do swojego pokoju.

Noc poprzedzająca inicjację Sennara była długa i bezsenna.

Nihal troskliwie asystowała przyjacielowi. Starała się nie myśleć o niczym i po prostu być przy nim, ale przy pierwszych blaskach świtu nie wytrzymała.

- Sennar, czy mogę cię o coś zapytać?

- Słucham.

- Byłeś kiedyś zakochany?

- Cóż... chyba tak. I jak to jest?

- To nie jest tak samo dla wszystkich, ale ogólnie, to cały czas myślisz o osobie, która ci się podoba, kiedy tylko ją widzisz, ściska cię w żołądku, serce bije ci mocniej... no wiesz, takie tam. Czy to możliwe, że o tym nie wiesz ?

- Sennar...

- Nihal, proszę cię! Daj mi się skoncentrować!

- Chyba miałeś rację.

Ceremonia inicjacji miała miejsce przy drzwiach zamkniętych, ku najwyższemu rozczarowaniu Nihal, która była bardzo ciekawa, jak to się odbywa. Musiała jednak zadowolić się ukradkowym zajrzeniem do sali Rady, kiedy Sennar przekraczał jej próg. Ledwo zdążyła zobaczyć wielką ciemną salę i ośmioro czarodziejów różnej płci i ras, siedzących uroczyście na ośmiu wysokich kamiennych siedziskach.

Potem drzwi zostały zamknięte, a Nihal została na zewnątrz, gryząc się z własnymi myślami.

Nie wiedziała, co ma robić. Nie miała odwagi szukać Fena. Nie znała tej Krainy, nie wiedziała więc nawet, gdzie pójść, żeby się przespacerować. W końcu wróciła do swojego pokoju, gdzie, co było nieuniknione, zaczęła rozmyślać o swoich cierpieniach miłosnych.

Świadomość, że Fen już ma kobietę, sprawiała jej ból i dziewczyna wylała kilka łez niczym zrozpaczona kochanka. Jednak ból ten był też niezmiernie słodki i Nihal rozkoszowała się nim bez umiaru. Nagle pokochała miłość. I pokochała uczucie bycia zakochaną.

Myśl, żeby zapomnieć o Fenie, bo okazał się partnerem Soany, nawet nie przeszła jej przez głowę. Tego popołudnia Nihal zamknęła zazdrośnie swoje uczucia wewnątrz siebie, aby podsycać je nadziejami i marzeniami, lekką rozpaczą i ulotnymi momentami egzaltacji.

Ceremonia inicjacji zakończyła się sukcesem. Członkowie Rady Czarodziejów byli głęboko poruszeni tym wysokim, chudym chłopcem i jego potężną siłą magiczną.

Sennar wyszedł z sali wykończony, blady i spocony. Od tej chwili był czarodziejem. Dostał w darze czarną szatę, której od tamtej pory nigdy nie porzucił: tunikę o kroju podobnym do tej, którą nosił jako nowicjusz, ale ozdobioną skomplikowanymi czerwonymi ornamentami, zwieńczonymi olbrzymim wytrzeszczonym okiem na brzuchu.

- A niech to! To naprawdę niepokojące skomentowała Ni hal.

Soana, Sennar i Nihal wyruszyli w drogę powrotną tego samego popołudnia, pożegnawszy się z Astreą i Galią.

Przed wejściem do pałacu, otoczeni hukiem wodospadu, Soana i Fen objęli się krótko.

Sennar i Nihal już odeszli o kilka kroków, kiedy głos jeźdźca przebił się przez huk wody.

Nihal!

Dziewczyna odwróciła się.

- Do zobaczenia! I trzymaj formę!

Zaraz po powrocie do domu Nihal zaczęła odliczać dni.

8.
Koniec bajki

Po powrocie do Krainy Wiatru sprawy znów zaczęły toczyć się zwykłym rytmem: Nihal bez większej ochoty poświęcała się magii, natomiast Sennar uczył się dzień i noc.

Ośmioro czarodziejów postanowiło, że chłopiec jeszcze przez rok zostanie z Soaną, aby nauczyć się obowiązków i zadań członka Rady. Po zakończeniu tego okresu Soana zda sprawozdanie z umiejętności swojego ucznia, zaś Sennar będzie mógł ubiegać się o miejsce w Radzie.

Od kiedy chłopak został mianowany czarodziejem, jego nowa rola całkowicie go pochłonęła. Spędzał całe godziny pochylony nad książkami, a po przeczytaniu wszystkich pozycji z biblioteki Soany zaczął krążyć po Krainie Wiatru w poszukiwaniu nowych tomów.

Po podróży do Krainy Wody Nihal zaczęła gorzej znosić bezczynne życie w Salazarze i nie mogła się doczekać poznania nowych krajów. Dlatego też, pod pretekstem, że podczas tych krótkich podróży jej przyjaciel może potrzebować ochrony, zawsze mu towarzyszyła.

Nihal podziwiała wytrwałość Sennara. Sama też chciałaby taka być: zdeterminowana, silna, ze spojrzeniem zawsze utkwionym w celu. To prawda, nie miała predyspozycji do magii, ale postanowiła, że musi nauczyć się przynajmniej tych zaklęć, które mogłyby okazać się potrzebne wojownikowi. I tak zaczęła przykładać się przede wszystkim do formuł uzdrawiających, przydatnych w przypadku odniesienia ran, oraz niektórych najprostszych formuł ataku, które w rozpaczliwej sytuacji mogłyby pomóc jej ocalić skórę. Nieoczekiwanie Soana zgodziła się na to, nalegając jednak, żeby dziewczynka dobrze nauczyła się nawiązywać głęboki kontakt z duchami natury.

Fen szkolił Nihal raz w miesiącu. Najczęściej to ona jechała do niego razem z Soaną, ale czasami Jeździec robił im niespodziankę. Kiedy przybywał nieoczekiwanie, Nihal przeżywała wielką radość.

Im więcej czasu mijało, tym bardziej czuła, że go kocha. Uwielbiała każdy jego gest, znała każdy grymas jego twarzy. Jakie znaczenie miało to, że nigdy nie będzie mógł być jej ? Miłość nie opiera się na posiadaniu - mówiła sobie. Miłość nie zatrzymuje się przed niczym. A ja go kocham.

Wyglądało na to, że Fen nie zauważył oddania swojej młodej uczennicy. Było oczywiste, że rozpoczął ten rodzaj szkolenia, aby sprawić przyjemność Soanie, ale w krótkim czasie sam zaczął się dobrze bawić: walka z tą kruszynką była prawdziwą przyjemnością. A poza tym była to dodatkowa okazja do spotkań z czarodziejką.

Z lekcji tych Nihal wynosiła bardzo wiele. Nauczyciel nie oszczędzał się, a uczennica była niczym gąbka. Chłonęła rady, nauki, techniki, a następnie przetwarzała je swoją niewyczerpaną fantazją wymyślała ruchy, studiowała nowe ciosy, skutecznie przystosowywała sztukę walki do swojej budowy.

Fen był pod wrażeniem tej dziewczyny i nie tracił okazji, aby ją komplementować. Nigdy nie widział, aby ktoś tak walczył. Był to prawdziwy taniec śmierci.

Nihal naturalnie to schlebiało, ale w głębi duszy miała nadzieję, że Jeździec pewnego dnia zauważy ją też w innym sensie i zrozumie, że chociaż walczy lepiej niż mężczyzna, wciąż pozostaje dziewczyną. Czasami czuła się jak nieszczęśliwa bohaterka wielu ballad, zakochana w niewłaściwym mężczyźnie, lecz heroicznie trwająca w swoim uczuciu. Teraz już doskonale zdawała sobie sprawę, że Sennar miał rację: Soana i Fen byli niczym jedna osoba. W obecności ukochanego oczy czarodziejki błyszczały nowym światłem, a on otaczał ją taką troską, o jakiej Nihal marzyła dla siebie. Oglądanie ich razem przysparzało jej wielkiej udręki i czasami, w całkowitej samotności, Nihal wybuchała płaczem, jednak za nic na świecie nie zrezygnowałaby z tej miłości.

Jeżeli ktoś był w stanie współzawodniczyć z Fenem o część snów Nihal, był to Gaart.

U niego miała chyba jeszcze mniejsze szanse niż u jego pana. Pewnego popołudnia próbowała się do niego zbliżyć. Początkowo smok okazał rozdrażnienie, później zaczął wykazywać oznaki nerwowości, a w końcu wypuścił z nozdrzy płomienie.

Nihal zrozumiała raz na zawsze, że nie ma co nalegać, ale nie zrezygnowała z pomysłu dosiadania smoka, być może należącego całkiem do niej. Od tamtego dnia trzymała się od Gaarta w bezpiecznej odległości, nadal jednak podziwiała go z daleka i fantazjowała o niekończących się lotach na jego grzbiecie.

Po co chodzisz do tego człowieka? Co w nim takiego nadzwyczajnego? Czy ja ci nie wystarczam?

Livon nie przyjął dobrze wiadomości o lekcjach u rycerza i na nic zdawało się przypominanie mu, że przecież sam pozostawił jej wolną rękę, aby mogła podążać własną drogą.

Kiedy Nihal zostawała w Salazarze przez kilka dni, płatnerzowi wydawało się, że wszystko znów jest tak jak dawniej: jego Nihal nadal jest dziewczynką, która podaje mu narzędzia, czarna od pyłu unoszącego się w sklepie.

Potem jednak córka wracała do Soany, a on bardzo z tego powodu cierpiał. Tęsknił za dziewczynką, którą wychowywał, i pragnął, żeby kobieta, którą stawała się Nihal, została z nim na zawsze.

Rok po inwestyturze Sennara życie codzienne w Krainie Wiatru wciąż płynęło spokojnie. Kupcy handlowali, oberżyści roz

lewali wino, a dzieci wszystkich ras biegały w górę i w dół po mieściewieży.

Pewne sygnały ostrzegawcze powinny jednak były skłonić mieszkańców do refleksji. Król Darnel schlebiał Tyranowi na wszelkie sposoby: podatki, które należało mu wpłacać, urosły niewspółmiernie, wielka część zbiorów trafiała bezpośrednio do jego spichlerzy, a wiele ziem leżało odłogiem, bo Tyran żądał ludzi do prowadzenia swojej wiecznej wojny z Wolnymi Krainami.

Podczas podróży z Sennarem Nihal mogła zauważyć, że wśród ludu powoli zaczyna szerzyć się bieda. Mieszkańcy Krainy Wiatru byli jednakże przekonani, że służalczość Darnela zapewni im jeszcze przez jakiś czas bezpieczeństwo, i dalej wiedli spokojną egzystencję.

Do momentu, kiedy pewnego dnia wydarzyło się coś niepokojącego.

Do miasta przybył jakiś stary wieśniak, wyglądający na zdruzgotanego. Krążył w łachmanach po schodach Salazaru, krzycząc przez łzy, że Famminowie splądrowali jego wioskę i wiele innych sąsiednich, i że nadchodzący po nich ludzie porwali wszystkie dziewczyny, zabijając każdego, kto ośmielił się stanąć im na drodze.

Kiedy ktoś próbował zadać mu jakieś pytanie, starzec wciąż powtarzał: „Lada, moja biedna Lada..." jak gdyby nie rozumiał, o co go pytano.

Większość wzięła go za szaleńca i przestała zwracać na niego uwagę, lecz Sennar i Nihal pospieszyli zawiadomić Soanę.

Czarodziejka szybko postanowiła wyruszyć w podróż ku granicom, aby odkryć, czy naprawdę było coś, czego należałoby się obawiać.

Po raz pierwszy, od kiedy ich losy się skrzyżowały, miała wyruszyć bez nich.

Dobrze, żeby w mieście został ktoś będący w stanie walczyć w razie potrzeby. Pamiętaj, Nihal dodała z uśmiechem - Salazar jest też trochę w twoich rękach.

Soanie towarzyszył Fen. Zostawili Nihal smutną, ale zarazem zadowoloną: myśl o czarodziejce i rycerzu swego serca podróżu

jących razem ani trochę jej się nie podobała, ale awans na obrończynię miasta przepełniał ją dumą.

Dzień po wyjeździe Soany Nihal i Sennar spotkali się jak zawsze na dachu Salazaru.

Nabrali zwyczaju chodzić tam pod koniec dnia, aby zrelaksować się i nacieszyć oczy zachodem słońca nad stepem. Stamtąd patrzyli na tarczę słońca, która z żółci powoli przechodziła w czerwień, barwiąc tym krwistym kolorem również niebo, dopóki nie zniknęła w ciemnozielonym bezkresie niziny. Rozmawiali o wszystkim i o niczym, wymieniając opinie i poruszając najprzeróżniejsze tematy.

Tego wieczoru Nihal wydawała się inna niż zwykle. Była poważna i patrzyła na Sennara spod oka. Kiedy czarodziej to zauważył, podniósł oczy ku niebu.

- No i dobrze, Nihal. Wyjechał. Ale nie wydaje mi się właściwe...

Nihal nie pozwoliła mu dokończyć zdania.

- Mówiłam ci kiedyś, że przychodziłam tu, już zanim się poznaliśmy?

- Nie, nie bezpośrednio. A co ?

- Sennar, jest coś, o czym ci nigdy nie powiedziałam. Nigdy z nikim na ten temat nie rozmawiałam.

Sennar się zaciekawił. Co to takiego?

- No cóż... Słyszę głosy.

Przez chwilę Sennar milczał, po czym wybuchnął śmiechem. Rozwścieczyło to Nihal.

- No nie, nie ma w tym nic śmiesznego! Jeśli chcesz mnie wysłuchać, to dobrze, jeżeli nie to też dobrze i koniec tematu.

- Nie, nie, wybacz! Po prostu usłyszeć „słyszę głosy"... No w każdym razie mów, słucham.

Nihal opisała mu wszystko ze szczegółami: dziwną melancholię, która od zawsze atakowała ją, kiedy była sama, dalekie głosy, które zdawały się ją przyzywać, obrazy śmierci, które przez wiele nocy wypełniały jej sny. Nie wiedziała, dlaczego poczuła, że musi o tym porozmawiać właśnie w tej chwili, skoro było to zagadką przez całe jej krótkie życie, ale tego wieczoru miała nadzieję, że może Sennar będzie w stanie udzielić jej jakiejś odpowiedzi.

Po skończonej opowieści czarodziej milczał przez kilka chwil, zanim zdecydował się przemówić.

- Jestem w kłopocie, Nihal. Naprawdę nie wiem, co ci powiedzieć. Być może jesteś jasnowidzem i to są sny przepowiadające. Ale nie wydaje mi się, żeby sprawdziło się cokolwiek z tego, o czym mi opowiadasz, więc... No, krótko mówiąc nie wiem. Może dobrze by było, żebyś porozmawiała o tym z Soaną.

- Tak, myślałam o tym, tylko...

Nihal urwała w pół zdania i wpatrzyła się w daleki punkt na nizinie.

- Co to jest? wyszeptała.

Na krańcu stepu widać było małą ciemną linię, jakby pociągnięcie ołówkiem znaczące kreskę horyzontu. Rozciągała się długa i kręta, i powoli nabierała grubości, aż wreszcie przybrała proporcje plamy: wyglądała jak atrament, który rozlewa się po kartce, czarne prześcieradło opadające, aby przykryć ziemię.

Nihal i Sennar wciąż wpatrywali się w horyzont, ale oślepiał ich blask zachodzącego słońca. Stopniowo zaczął narastać w nich mroczny strach, głuchy lęk. Potem zrozumieli.

Armia. Niezmierzona armia wojowników czarnych niczym smoła.

Dwoje młodych zamarło. Był to obraz końca świata, a jednak miał w sobie niewyjaśniony urok. Widowisko piękne i straszliwe zarazem: tysiące mrówek pędziły ku miastu. Ponurą równinę rozświetlało połyskiwanie setek tysięcy włóczni wycelowanych w słońce, a nad tym mrowiem wrzeszczących istot unosiła się uskrzydlona sylwetka - olbrzymi czarny smok, którego dosiadała postać całkowicie zakryta brunatną zbroją. W skupionym milczeniu zachodu słońca niczym dalekie echo zaczęły rozbrzmiewać tysiące dzikich krzyków mówiących o śmierci.

Nihal poczuła w sobie oddźwięk wspomnienia. Było tak, jak gdyby już widziała tę scenę, i to nie raz, lecz tysiąc razy. Głosy przebiegły przez jej umysł z hukiem grzmotu. Z jękiem bólu podniosła dłonie do uszu.

Ten jęk sprawił, że Sennar się otrząsnął. Złapał ją za ramiona i zmusił, aby go wysłuchała.

- To Tyran, Nihal! To Tyran, który przychodzi zawładnąć Sa lazarem! Musimy ostrzec ludność, musimy uprzedzić wszystkich, aby uciekali...

Nihal patrzyła na niego z pustką w oczach. Echo głosów wciąż jeszcze pobrzmiewało w jej głowie. Wrzaski armii nadciągały coraz bliżej i bliżej.

- Zrozumiałaś mnie, Nihal? Biegnij!

I Nihal pobiegła. Rzuciła się przez klapę prowadzącą z dachu i jednym susem spuściła się na dół. Zaczęła zbiegać po schodach, starając się wygnać z serca lodowatą zgrozę, którą poczuła chwilę wcześniej. Krzyknęła, ile tchu miała w piersiach:

- Nadchodzi Tyran! Jego wojska stoją u bram! Wiadomość jednak już się rozniosła, bo ktoś inny też to zobaczył.

Wybuchła panika. Salazar rozbrzmiewał przerażonymi głosami, ludzie gromadzili się w zaułkach i na schodach. Wszędzie widać było jedynie desperatów próbujących ucieczki. W kilka chwil korytarze wypełniły się wrzeszczącymi ludźmi, tłoczącymi się ku niemożliwym drogom ucieczki. Nihal nigdy nie widziała ulic swojego miasta tak przepełnionych, nawet wtedy, kiedy przybył z wizytą król we własnej osobie. Jednak ten chaos nie był pełen życia. W powietrzu już czuło się śmierć. Krzyki nakładały się na siebie, głosy kobiet, mężczyzn, dzieci, rwąca rzeka rozbijająca się o ściany i porywająca wszystko, co spotkała na drodze.

Oczywiście, niektórzy nawoływali do spokoju. Inni ogłaszali zbiórkę tych, którzy potrafili walczyć, próbowali zorganizować opór. Ale prawda była taka, że nie było dla nich ratunku. Nie mogli próbować niczego, ani obrony, ani niczego innego. Darnel oddał swoje wojsko na służbę Tyrana już wiele lat temu, cóż

zatem mieli robić mieszkańcy Salazaru, którzy schronili się tu przed wojnami w innych Krainach, ludzie, którzy uciekli przed trudami walki? Może umrzeć z honorem, starając się bronić? Ale po co, skoro w końcu i tak trzeba było zginąć?

To dlatego każdy próbował znaleźć nieprawdopodobne ocalenie w niemożliwej ucieczce: wojsko, z szaloną prędkością przebywszy nizinę, już stało pod murami i okrążało miasto.

Przerażenie już zawładnęło wieżą. Kobiety krzyczały, mocno ściskając swoje dzieci, mężczyźni rzucali się z okien w pustkę, zaś nieliczni odważni z bronią w ręku torowali sobie drogę przez oszalały tłum.

Nihal próbowała dotrzeć do Livona. Trzeba było uciekać razem. Ona znała wszystkie skróty Salazaru, w końcu przez lata bawiła się tu jako dziecko. Znajdą drogę ucieczki. Tak, uratują się. Nie powinna się bać. Powinna być zimna. I skoncentrowana.

Warsztat nie był daleko, ale Nihal unoszona była przez tłum. Słyszała wrzaski stojącej pod murami armii, a wkrótce potem uderzenia tarana usiłującego rozbić główne wrota Salazaru.

Nie ma ucieczki - powiedziała do siebie, ale odpędziła tę myśl całą siłą swojego ducha i szła dalej, ściśnięta wśród dziesiątek ciał.

Uderzenie, kolejne uderzenie.

Jeszcze kilka metrów. Widzę szyld. Widzę go!

Łoskot: brama wejściowa miasta ustąpiła.

Wielkie żelazne zawiasy wygięły się niczym łodygi traw.

Tysiącletnie drewno wrót rozprysło się na olbrzymie drzazgi.

Żołnierze Tyrana wdarli się do Salazaru ze zwierzęcymi wrzaskami.

Nihal wpadła jak bomba do warsztatu.

- Stary, musimy uciekać! Chodźmy, szybko!

Livon przygotował już tobołek z ubraniami i zbierał swoje miecze. Popatrzył przelotnie na Nihal i skierował się na zaplecze.

- Poczekaj, musisz się zakryć. Wezmę dla ciebie płaszcz.

- Ale co ty mówisz ? Chodźmy, szybciej!

- Nihal, nie mogą cię zobaczyć!

Dziewczynka zaczęła krzyczeć.

- Nie ma czasu, nie rozumiesz? Musimy uciekać, ukryć się!

- To ty nie rozumiesz! Jeśli cię zobaczą, to koniec! Zabiją cię! Na zewnątrz rozbrzmiewały krzyki, donośne śmiechy i gardłowe, nieludzkie odgłosy. Żołnierze weszli do miasta.

Nihal nie wiedziała, co robić. Wydawało jej się, że Livon zwariował. Postanowiła, że pora z tym skończyć. Rzuciła się ku niemu, by go pociągnąć ze sobą.

- Chodźmy, do diabła! No chodź!

Za późno. Drzwi warsztatu otworzyły się z hukiem na oścież.

Na progu pojawiły się dwie potworne istoty. Miały długie zakrzywione kły, podnoszące się od szczęki ku górze, i były całkiem pokryte szczeciniastą rudawą sierścią. Ich dłonie i stopy były identyczne: cztery palce uzbrojone w długie szpony. Pierwsza z nich ściskała toporek, zaś druga prymitywny olbrzymi miecz. Ich głosy wydawały się pochodzić bezpośrednio z piekła.

- Popatrz, popatrz, jaka niespodzianka. Starzec i PółElf. Co robisz jeszcze żywa, mieszańcu?

Nihal nie słuchała. Wszystkie jej zmysły były gotowe do ataku. Położyła dłoń na mieczu. Już miała rzucić się na Famminów, kiedy Livon schwycił ją za ramię, podniósł i odrzucił daleko.

Dziewczyna upadła, uderzając głową. Przez moment myślała, że zemdleje. Wszystko było ciemne. W tle brzęk ostrzy. Kiedy otworzyła oczy, zobaczyła, że Livon stara się dotrzymać kroku obu kreaturom. Wówczas podniosła się i pobiegła do niego.

Livon odepchnął ją gwałtownie.

- Uciekaj, Nihal! Uciekaj!

To była chwila. Mgnienie oka. Jeden z dwóch Famminów przeszył ciało Livona na wylot.

Nihal zobaczyła, jak jej ojciec osuwa się na ziemię niczym pusty worek.

Zobaczyła rozlewającą się po podłodze krew.

Zobaczyła, jak ten demon wyciąga miecz z ciała Livona.

Nic nie poczuła. Po prostu patrzyła na tę scenę wytrzeszczonymi oczami, a jej ciało ogarnął paraliż.

Potem przyszła rozpacz, a zaraz po niej zwierzęca wściekłość, której nigdy wcześniej nie doznała. Z nieludzkim wrzaskiem rzuciła się na zabójcę swojego ojca. Wystarczyło jedno zdecydowane uderzenie, aby odciąć mu głowę.

Przez moment drugi Fammin stał jak wryty w ziemię, ale szybko doszedł do siebie i cisnął swoim toporkiem w Nihal. Dziewczyna poczuła pęd powietrza. Rzuciła się w bok i ukryła za stołem roboczym, ale Fammin zbliżył się do niej, rycząc i wywijając bronią. Z drewnianego mebla pozostały drzazgi.

Potwór już stał nad nią, ale Nihal wykazała się refleksem i złapała za młotek, który tyle razy widywała w dłoniach Livona. Pochyliła się raptownie i wbiła go w kolano potwora. Ustąpiło z trzaskiem. Dopiero wtedy gwałtownie go przeszyła. Wystarczyło jedno pchnięcie, aby go wykończyć.

Potem Nihal poczuła coś dziwnego w lewym boku. Metaliczne zimno i wilgotne ciepło wzdłuż uda. Popatrzyła na siebie. Miała głęboką ranę. Obficie krwawiła. Spojrzała na Livona: leżał na ziemi z zamkniętymi oczami, jak gdyby spał.

Położyć się obok niego. Zamknąć oczy. Odpocząć. Myśl ta przebijała się w jej zmieszanym umyśle, kiedy dobiegający z ulicy wysoki i rozdzierający krzyk przywrócił ją do rzeczywistości. Musiała uciekać, musiała się ratować.

Pomyśl, Nihal. Oddychaj. Myśl. Droga ucieczki. Wszystko, czego potrzebujesz, to droga ucieczki.

Kanał! Była jeszcze dzieckiem, kiedy odkryła go podczas zabawy. Przebiegał dokładnie za warsztatem i początkowo używano go przy konserwacji murów. Był to ciemny i pozbawiony dopływu powietrza chodnik w przestrzeni między zewnętrznymi murami.

Nihal wzięła z kuźni wielki młot. Podniesienie go wymagało nieludzkiego wysiłku, ale kiedy cisnęła nim o ścianę, poprawiając cios ramieniem, mur ustąpił z łatwością. Przejście nadal istniało. Z wysiłkiem wcisnęła się tam i zaczęła schodzić po stopniach.

Było ciemno. Nihal miała zamglony wzrok, a jej serce galopowało jak szalone. Krew wciąż moczyła jej nogę, a każdy krok kosztował ją nieskończony wysiłek. Przez mury słyszała krzyki żołnierzy, rozdzierające wrzaski kobiet, płacz dzieci, głuchy łoskot ciał upadających na ziemie, syk toporów.

Wkrótce coraz więcej stopni trafiało się rozchwianych i niestabilnych. Ból w boku stał się już prawie nie do zniesienia. Nihal zaczęła płakać. Łzy płynęły jej z oczu i nie potrafiła ich powstrzymać. Schody zaczęły prowadzić w niewiadomym kierunku. W miarę jak schodziła, robiło się coraz cieplej.

Nihal nie wiedziała już, gdzie jest: czasami schody prowadziły w górę, czasami przekształcały się w małą dróżkę, czasami schodziły w dół. Czuła, że się dusi, nie miała już prawie wcale świadomości samej siebie. Pokusa, aby rzucić się na ziemię i pozwolić się znaleźć, była bardzo silna. Wydawało jej się, że jeśli zrobi jeszcze jeden krok, umrze. Ale dalej szła przez ciemności, powłócząc lewą nogą.

Musiała iść naprzód, nie zatrzymując się i nie myśląc. Livon umarł, aby ją ratować. I ona musiała żyć.

Nie wiedziała, jak długo już idzie. Godziny? Kilka minut? Kiedy poczuła na twarzy powiew świeżego powietrza, odruchowo przyspieszyła kroku. Jeszcze kilka minut marszu, a może godzin. Dopóki nie znalazła.

W murze było pęknięcie wychodzące na zewnątrz. Ku wybawieniu. Ku wolności. Nihal podeszła i wychyliła się: pod nią płynęła rzeka nieczystości. Dziewczyna zebrała resztki sił. Zaczęła drapać pomiędzy cegłami, aż otwór zrobił się wystarczająco duży. Potem nabrała w płuca świeżego powietrza i po prostu pozwoliła ciału opaść.

Uderzenie o wodę było nieprzyjemne. Nihal było zimno i czuła się słabo. Nie potrafiła skoordynować ruchów. Miała wrażenie, że zaraz utonie. Wtedy poddała się całkiem i pozwoliła, aby prąd pociągnął ją ze sobą przez odcinek, który wydał jej się bardzo długi. Od czasu do czasu orientowała się, że jest bardzo blisko brzegu, ale nie miała już sił. Chciała tylko unosić się z zamkniętymi oczami. Odpocząć. Zapomnieć.

Nagle poczuła, że ktoś łapie ją za ramię.

Już. To koniec - powiedziała sobie. Wreszcie koniec.

Ktoś wyciągał ją na brzeg, ale ona nie potrafiła dojrzeć jego twarzy.

Nihal!

Głos zdawał się pochodzić z bardzo odległego miejsca.

- Nihal, to ja, Sennar! Dziewczyna otworzyła oczy.

- Livon... Livon nie żyje wyszeptała. Potem było jak w jej śnie.

Ześlizgnęła się w tył i otoczyła ją ciemność.

WALCZYĆ

Kiedy wstąpił do Rady Czarodziejów, był zaledwie chłopczykiem. Urodzony w Krainie Nocy i obdarzony nadzwyczajną mocą magiczną, wydawał się młodym mędrcem, oddanym dobru i sprawiedliwości. Został przyjęty jednogłośnie. Dopiero kiedy wyznaczono go na Przewodniczącego Rady na bieżący rok, pokazał swoją prawdziwą naturę i zaczął wykluczać członków Rady z podejmowania najważniejszych decyzji.

[...] wypędzono go w niesławie, ale młody czarodziej wszystko doskonale zaplanował. Osobiście poprowadził atak na salę Rady z pomocą ludzi i broni dostarczonych przez królów zdetronizowanych przez Nammena, pałających żądzą ponownego przywłaszczenia sobie [swoich ziem].

Tylko kilku czarodziejów ocalało z tej rzezi i schroniło się w Krainie Słońca, lecz ten, który miał zostać Tyranem, nie przejął się tym: w ciągu kilku godzin stał się panem połowy Świata Wynurzonego. Stopniowo wywłaszczał też panujących, którzy go poparli, dopóki nie zyskał kontroli nad czterema Krainami: Krainą Dni, Ognia, Skał i Nocy. Od tej chwili wojna pomiędzy Tyranem a czterema Wolnymi Krainami stała się permanentna.

Roczniki Rady Czarodziejów,

fragment

9.
Prawda

Nie mogła poruszyć żadnym mięśniem. Nie rozumiała, gdzie jest ani co się dzieje. Słyszała niewyraźnie coś w rodzaju litanii. Uczucie ciepła w boku. Potem widziała już tylko światło.

Nic więcej.

Kiedy Nihal się przebudziła, był świt. Słabe światło przebijało przez okno blisko jej posłania. Prawie nic nie mogła sobie przypomnieć. Długa podróż jakąś ciemną i ciasną trasą, ucieczka przed czymś.

Pamięć powracała powoli i fragmentarycznie. Przypomniała sobie, że uciekała przed wojskiem i że została schwytana, ale pokój, w którym się znajdowała, nie wydawał jej się więzieniem. Spróbowała odwrócić głowę. Zobaczyła, że ktoś siedzi przy jej boku. Wytężyła siły, żeby przyjrzeć się dokładniej, aby rozróżnić jego twarz za mgiełką zaciemniającą jej wzrok. Wreszcie go rozpoznała.

- Nihal, obudziłaś się!

Sennar był blady i wymęczony. Chciałaby zadać mu mnóstwo pytań, ale z gardła nie wydobywał się żaden dźwięk.

- Szszsz... Jesteś w domu Soany, nie ma się czego bać. Postaraj się odpocząć, porozmawiamy, jak się lepiej poczujesz.

Wówczas Nihal zamknęła oczy i osunęła się w sen bez snów, który trwał cały dzień i całą noc.

Kiedy następnego poranka otworzyła oczy, słońce stało już wysoko. Nihal popatrzyła na jego światło i wydało jej się dziwnie blade.

Potem zrozumiała. W powietrzu unosił się cierpki zapach, a niebo było niemal całkowicie zasnute chmurami gęstego dymu po splądrowaniu Salazaru wojsko wydało miasto na pastwę płomieni.

Nadal czuła się bardzo zmęczona, ale wszystko pamiętała.

Lwon umarł. To była jej pierwsza myśl. Ponownie zobaczyła całą tę scenę ze wszystkimi szczegółami. Ciało opadające na posadzkę, tamten potwór wyciągający miecz. Zamknęła oczy, ale serce rozsadzało jej pierś: Lwon nie żyje.

Sennar wciąż siedział koło niej.

- Jak się masz ?

- Nie wiem odpowiedziała Nihal i zdziwiło ją, jak słaby ma głos.

- Rana była bardzo poważna. To cud, że żyjesz. Nihal odwróciła się do przyjaciela.

- Jak udało ci się mnie uratować ?

- Czarami, Nihal. Ale nie było to łatwe.

Sennar opowiedział Nihal, że rzucił zaklęcie niewidzialności i zapuścił się w zaułki miasta. Salazar wydawał się oszalałą termitierą, żołnierze Tyrana byli wszędzie: niczego nie mógł zrobić. Pewien, że Nihal poszła do Livona, starał się do niej dołączyć, ale zaklęcie wymagało od niego zbyt wiele energii. Ukrył się w jakiejś oberży. Leżał tam żołnierz. Martwy. Rozebrał go, wziął jego zbroję i włożył na siebie.

- Do kuźni przybyłem za późno. Zobaczyłem Livona, dwóch Famminów... Potem zauważyłem wyrwę w murze i wszystko zrozumiałem. Pobiegłem nad brzeg rzeki. Kiedy cię wyciągnąłem, wydawało mi się niemożliwe, żebyś jeszcze oddychała. - Sennar uśmiechnął się do przyjaciółki. To szczęście, że jesteś taka mała, wiesz ? Zawinąłem cię w mój płaszcz, zarzuciłem sobie na plecy jak worek i skierowałem się do domu Soany. Po drodze nikogo nie spotkaliśmy. Wojsko nadeszło ze wschodu, nawet nie otarło się o okolice Puszczy. Sennar przetarł zaczerwienione ze zmęczenia oczy. Od kiedy tu dotarliśmy, zastosowałem wszystkie zaklęcia uzdrawiające, jakie znam. Tak przetrwałem noc w nadziei,

że wojsko będzie biwakować w Salazarze i nie dotrze tutaj. Potem wróciła Soana: ona i Fen byli na granicy Krainy Wiatru, kiedy zobaczyli nadchodzące wojsko. Popędzili z powrotem. Fen, aby zebrać swoje oddziały i bronić naszej ziemi, a Soana, aby ostrzec ludność. Nie zdążyli, ale to już wiesz sama...

- Ile czasu byłam nieprzytomna?

- Trzy dni, Nihal. Trzy dni bez żadnych oznak poprawy.

- Sennar zamilkł na chwilę i popatrzył poważnie na przyjaciółkę.

- Naprawdę bałem się, że umrzesz.

Soana przybyła po południu. Wydawało się, że nie ma już w sobie nic z pięknej czarodziejki, którą pamiętała Nihal. Podpuchnięte oczy zdradzały, że płakała, twarz i włosy były brudne od sadzy, szaty w nieładzie. Twarz miała ściągniętą w wysiłku utrzymania wokół domu magicznej bariery. W ten sposób wojska Tyrana nie mogły go zobaczyć. Nawet gdyby jacyś żołnierze przechodzili w pobliżu, dostrzegliby jedynie gęstwinę drzew, a nieznana siła nakłoniłaby ich, aby się oddalili.

Soana usiadła przy łóżku i spróbowała się uśmiechnąć.

Jak się czujesz?

- Kim są PółElfy? spytała chłodno Nihal.

- Jeśli będziesz odpoczywać, może szybko wydobrzejesz i... Nihal podniosła głos.

- Dlaczego tamte dwa potwory nazwały mnie PółElfem? Soana głęboko westchnęła. Łza wyżłobiła bruzdę w jej brudnej od popiołu twarzy.

- No dobrze. Masz prawo wiedzieć powiedziała i zaczęła opowiadać: - Szesnaście lat temu nie wchodziłam jeszcze w skład Rady, byłam tylko asystentką jednej z jej najmądrzejszych członkiń, czarodziejki Reis z ludu gnomów. Byłyśmy z misją dyplomatyczną w Krainie Morza i postanowiłyśmy zwiedzić to, co pozostało ze wspólnoty PółElfów. To, co zastałyśmy, było straszne...

Krew była wszędzie.

W powietrzu unosił się jej metaliczny zapach i ciężka, absolutna cisza.

Nie było słychać nawet powiewu wiatru, żadnego głosu ani szumu liści drzew czy choćby oddalonego śpiewu ptaka. Tylko bezruch śmierci.

Soana podniosła dłoń do ust.

- Dotarł aż tutaj...

Drobne pięści Reis zaciskały się na fałdach jej długiej szaty. W jej oczach połyskiwała nienawiść.

- To się nigdy nie skończy.

Czarodziejki zaczęły krążyć wśród leżących na ziemi trupów, pośród domów tej wioski, wyludnionej ciosami mieczów. Chodziły oszołomione, jak we śnie, zmuszając się do patrzenia na rzeczy, których ich oczy chciały uniknąć. Gdziekolwiek spojrzały, widziały tylko wykrzywione bólem twarze, oczy wytrzeszczone w ciemność, ciała leżące ciężko i bezwładnie na ziemi.

Potem jakiś dźwięk, tak słaby, że wydawał się owocem wyobraźni.

Soana odwróciła się gwałtownie, jak gdyby węszyła w powietrzu. Przez kilka sekund słyszała tylko ogłuszającą ciszę. Potem znowu ten słaby lament. Zaczęła grzebać wśród trupów, odwracając je, szukając.

- Co tam jest? - spytała zimno Reis.

- Głos! Tu musi być jeszcze ktoś żywy!

W miarę, jak zbliżała się do źródła tego jęku, stawał się coraz wyraźniejszy. Nie była to skarga bólu. Nie był to cichy płacz rozpaczy tych, którzy przeżyli. Był silny i pełen życia. Kwilenie dziecka.

Pod zwłokami jednej z kobiet Soana dostrzegła poruszający się słabo kawałek płótna. Delikatnie odwróciła pozbawione życia ciało. Młoda, bardzo młoda dziewczyna trafiona od tyłu ciosem topora.

W jej ramionach leżało maleńkie niemowlę. Wrzeszczało gwałtownie, jak to dzieci, kiedy są głodne lub chcą, aby je przewinąć. Soana podniosła je i odwinęła okrywające je, brudne od krwi płótno. Sukieneczka była nieskalana - dziewczynka była cała i zdrowa.

Reis podeszła bliżej.

-Jest ranna? - Zawsze była taka bezpośrednia, taką lodowata. Tylko kiedy mówiła o Tyranie, jej oczy nabierały ponurego, straszliwego światła.

Soana patrzyła z niedowierzaniem na dziewczynkę: w jaki sposób ze śmierci mogło wyrastać tak czyste i niewzruszone życie?

- Wydaje się, że wszystko z nią dobrze...

Reis schwyciła ramię Soany, zmuszając ją, aby nachyliła się do jej wysokości, i długo przygłądała się dziewczynce. Nagle wyraz twarzy czarodziejki zmienił się.

- Widzisz coś? - spytała Soana z wahaniem.

- Żywe i nietknięte dziecko pośród trupów to znak; Muszę wypytać moje karty, dopiero wtedy będę w stanie dać ci odpowiedź.

Soana już się podniosła i zaczęła kołysać małą, szepcząc do niej czule, aby ją uspokoić.

Reis rozejrzała się dookoła.

- Nic tu już po nas. Nie powinnyśmy się ociągać: Famminowie mogą dopaść nas w każdej chwili. Przykryj dziecko tak aby nie było go widać. Wracamy do Rady.

Soana usłuchała i obie czarodziejki opuściły wioskę.

Soana urwała i popatrzyła na Nihal, która wysłuchała jej bez słowa.

Ta dziewczynka była jedyną, która przeżyła z całego narodu: ostatni PółElf Świata Wynurzonego. Postanowiłyśmy zabrać ją do Krainy Wiatru. Tam nikt nie powinien przywiązywać wagi do jej rysów...

Serce Nihał przyspieszyło.

- Miała wielkie fioletowe oczy, spiczaste uszy i granatowe włosy. To ty jesteś tą dziewczynką, Nihal.

W izbie zapadło milczenie, które wydawało się ciągnąć w nieskończoność.

Soana cierpliwie czekała na pytanie, które wcześniej czy później miało nadejść. Głos dziewczynki był słaby niczym tchnienie.

- Ale w takim razie... Livon...

- Livon był wyjątkowym człowiekiem. Kiedy przyniosłam cię do niego, przyjął cię bez wahania i przysiągł mi, że będzie cię chronił nawet kosztem własnego życia. Na początku wychowywaliśmy cię razem, ale potem sprawy się skomplikowały. Reis porzuciła Radę. W Salazarze ludzie zaczęli szemrać, wytykać mnie palcami jako wiedźmę. Zostałam zmuszona do wycofania się do tego domku. A Livon wychowywał cię sam. Kochał cię jak córkę, Nihal. Wiesz o tym.

Soana wyciągnęła dłoń, aby pogłaskać policzek dziewczyny, ale ona gniewnym gestem odsunęła głowę.

- Dlaczego nigdy nic mi nie powiedzieliście? Dlaczego utrzymywaliście mnie w nieświadomości?

- Bo chcieliśmy, żebyś żyła wolna i beztroska tak długo, jak to tylko możliwe. Przez szesnaście lat łudziłam się, że będziesz mogła prowadzić normalne życie. Reis coś w tobie zobaczyła, coś istotnego dla przyszłości całego Świata Wynurzonego, czego nigdy nie chciała mi zdradzić. Miałam nadzieję, że się pomyliła, że nie jesteś do niczego predestynowana. Ale Reis nigdy się nie myliła... Nie chciałam, żebyś odkryła to w ten sposób. Przykro mi, Nihal.

Ale Nihal już jej nie słuchała.

Myślała o Livonie, który, nie będąc jej ojcem, poświęcił jej całe swoje życie, aż po złożenie najwyższej ofiary.

Myślała o tych wszystkich momentach, kiedy fantazjowała o swojej matce.

Myślała o swojej rasie, która już nie istniała.

Myślała o zagładzie całego narodu.

Oto, czym były te głosy, te sny. Był to krzyk zemsty, która żądała krwi. I żądała jej od niej ostatniej, która przeżyła z narodu, z całego Salazaru, przeżyła wbrew sobie, bo tysiąc razy wolałaby raczej umrzeć razem z Livonem, niż znajdować się tam, w tamtym łóżku, zmiażdżona bólem.

Soana odsunęła jej z czoła kosmyk włosów.

Potem podniosła się i oddaliła, nic więcej nie mówiąc.

0.
W ucieczce

Następne cztery dni Nihal spędziła w całkowitym milczeniu. Została w swoim łóżku w towarzystwie bólu w boku. Patrzyła przez okno, nie wypowiadając ani jednego słowa.

Potrzebowała czasu na rozmyślanie. Miała wrażenie, jak gdyby nagle wrzucono ją w istnienie kogoś innego. Do tamtej chwili jej życie było budzeniem się, słuchaniem, jak młot Livona uderza w stal, patrzeniem na jego zgięte przy pracy plecy. Wyruszaniem na spotkanie Soany, aby nauczyć się magii, i rozmowami o przyszłości z Sennarem. Dobywaniem miecza, zabawą w wojownika i patrzeniem z ufnością w przyszłość. W jednej chwili wszystko się zmieniło. Zabiła: miecz nie był już zabawką. Już nigdy nie zobaczy Livona, tylko w swoich wspomnieniach jego ciało leżące martwo na ziemi. I była to jej wina.

Kto zdekoncentrował go przez swoje ciągoty do walki? Ona. Kto zachował się jak mała dziewczynka i uważał za zabawę nawet śmierć? Ona. I czy to nie ona była niebezpieczeństwem, ostatnią ocalałą z rasy, którą Tyran zgładził z powierzchni ziemi? Czy to nie ją Famminowie chcieli zabić, kiedy weszli do kuźni?

Nihal czuła się jak zwiastun złego losu.

Zawsze uważała dziwaczne cechy swojego wyglądu za żart natury. Miały one natomiast straszliwe znaczenie. Sny z bezlitosną bezwzględnością pokazały jej to, co się stało, jak gdyby tam była, jak gdyby była naocznym świadkiem zagłady ludu. Opowieść Soany to potwierdziła. Owa zapomniana rzeź dotyczyła jej bezpośrednio.

Podczas tych czterech dni każdej nocy głosy jej wymordowanego narodu dręczyły ją, dopominając się zemsty.

Ostatniej nocy śniły jej się twarze ludzi takich jak ona. Każda twarz wychodziła jej naprzeciw ze swoją rozpaczą, swoją historią, a w ich niemych spojrzeniach Nihal dostrzegała nieodwracalność tego, co się stało. Wśród nich ujrzała też twarz Livona. Miał w oczach głęboki smutek i szeptał do niej: „To ty sprawiłaś, że umarłem, to twoja wina, Nihal...".

Obudziła się z krzykiem, zlana potem. Sennar zaraz znalazł się przy niej.

- Kolejny koszmar?

Nihal kiwnęła głową, zdyszana.

- Jestem sama, Sennar. Moje miejsce nie jest tutaj, wśród żywych, ale z moim ludem. - Wyjrzała przez okno. - Dlaczego jestem żywa? Dlaczego Livon za mnie umarł?

Do tej chwili Sennar wolał jej nic nie mówić. Był przekonany, że Nihal sama powinna znaleźć drogę wyjścia. Sam jeszcze pamiętał puste słowa, jakie kierowali do niego żołnierze, próbując go pocieszyć. Już lepsze było milczenie. Jednak widząc ją we łzach, nie mógł się dłużej wstrzymywać.

- Nie wiem, Nihal. I nie wiem nawet, dlaczego Tyran zabił wszystkie PółElfy. Ale teraz jesteś tutaj. I musisz iść naprzód. Dla ciebie samej, dla Livona, bo on cię kochał i chciał, żebyś była szczęśliwa i silna.

Nihal potrząsnęła głową.

- To takie trudne... Myślę o nim nieustannie, o tym, co dla mnie zrobił, a przede wszystkim o tym, czego ja dla niego nie zrobiłam. I w każdej chwili powtarzam sobie, że to moja wina. Był dobry w walce, mógł pokonać Famminów, mogło mu się udać. Ale ja go zdekoncentrowałam i go zabiłam. Jestem głupia... ja...

Nihal zaczęła płakać. Od dnia bitwy nie wylała żadnej łzy. Sennar przycisnął ją do siebie, tak jak uczynił to w Puszczy tamtej nocy, która wydawała się już odległa o całe stulecia.

Następnego dnia Nihal zobaczyła, jak z drewnianej ramy okiennej wyłania się mała i wystraszona twarzyczka. Był to Phos. Sennar wpuścił go do środka, a on usadowił się na pościeli Nihal. Trochę to potrwało, zanim duszek zdecydował się odezwać.

Kiedy po kilku dniach najazdów w Krainie Wiatru armia Tyrana wtargnęła do Puszczy, aby zebrać zapasy drewna, żołnierze odkryli obecność duszków i rozpoczęli wielkie polowanie. To było straszne. Wiele zostało schwytanych, a wiele innych zabitych.

Phos zebrał tyle duszków, ile mógł, i poprowadził je do jedynego pewnego schronienia: Ojca Puszczy. Kiedy tylko Famminowie zbliżyli się do wielkiego drzewa, Ojciec Puszczy obronił swoich protegowanych. Gałęziami złapał za gardła i zadusił czterech czy pięciu tych okropnych napastników. Pozostali rzucili się do ucieczki. Phos i jego towarzysze pozostali w ukryciu przez wiele dni, dopóki nie przestali słyszeć krzyków Famminów i żołnierzy. Kiedy wyszli z kryjówki, Puszcza była na wpół zniszczona. Z ich licznej wspólnoty nie została nawet połowa.

- Potem spotkałem Sennara. Wszystko mi opowiedział. Wówczas postanowiłem przyjść do ciebie. Pomyślałem, że może lepiej nam będzie, jeśli popłaczemy razem.

Duszek zaczął szlochać. Nihal wzięła go w dłonie i podniosła sobie do policzka.

- Odwagi. Gdzie indziej znajdziecie nową ziemię, na której będziecie mogli zamieszkać.

- Nie rozumiesz. Nie możemy się ruszyć. Jeśli nas zobaczą, złapią nas, a to będzie koniec.

Przysłuchujący się wszystkiemu Sennar wtrącił:

- Posłuchaj, Phos, my wkrótce będziemy musieli wyruszyć w drogę. Soana jest wykończona, nie da rady długo utrzymywać bariery, a ja też jestem wyczerpany. Udamy się do Krainy Wody, gdzie Nihal będzie bezpieczna. Pójdziecie z nami, ukryjemy was. Tam jest wiele duszków, zaczniecie życie od nowa.

Phos wzleciał nad łóżkiem i otoczył szyję Sennara swoimi drobnymi ramionkami.

- Dziękuję, dziękuję... Co mogę zrobić, aby się wam odwdzięczyć?

- Potrzebujemy koni. I ambrozji na podróż odpowiedziała Nihal. - W przeciwnym razie obawiam się, że będziecie musieli zostawić mnie po drodze. - Dziewczynie zaczynała wracać przytomność umysłu.

Zaczęto organizować wyjazd. Postanowiono, że aby nie wzbudzać podejrzeń, Sennar włoży zbroję, którą ukradł w dniu najazdu, i że grupa pojedzie ukrytą ścieżką wskazaną przez Phosa. Pozostawało tylko wyznaczyć dzień.

Nihal jeszcze nie podnosiła się z łóżka. Przed wyruszeniem w drogę musiała przynajmniej stanąć na nogi. Początkowo było ciężko. Kręciło jej się w głowie i miała wrażenie, że nogi jej nie utrzymają, ale zmuszała się bez słowa skargi. Sennar miał rację: trzeba było stąd odejść. Gdyby tutaj zginęli, nic nie miałoby już sensu. Na ocalałych spoczywa większa odpowiedzialność niż na innych.

Wyruszyli nocą pod niewielkim sierpem księżyca.

Ciemność była prawie całkowita. Sennar miał na sobie zbroję, Nihal otulał czarny płaszcz, a Soana narzuciła na siebie pelerynę z juty.

Wtem ciemność rozjaśniła się bladymi światełkami: to były duszki. Nihal zdumiała się, jak mało ich było kilka dziesiątek, wszystkie w kiepskiej formie, z podkrążonymi oczami i spojrzeniem uchodźców.

- Znalazłem tylko tego, resztę zabrali Famminowie rzucił Phos, wskazując na chudą i wystraszoną szkapę. Sennar z trudem odwrócił się, aby na nią spojrzeć. W tej zbroi wyglądał naprawdę śmiesznie i Nihal zastanawiała się, jak udaje mu się znieść ten ciężar.

Będzie w sam raz. Dziękuję, Phos.

Duszki ukryły się w dwóch workach umocowanych na grzbiecie konia, po czym Nihal wsiadła na siodło. Rana, choć już prawie zasklepiona, wciąż jeszcze bolała. Do diabła I Jeszcze nie wyruszyliśmy, a już się źle czuję. Wypiła łyk ambrozji.

Karawana ruszyła.

Zaczęli posuwać się wzdłuż krawędzi Puszczy. Phos, ukryty pod płaszczem Nihal, pełnił rolę przewodnika. Noc była głęboka, cisza absolutna. Nawet drzewa nie szeleściły. Milczały na znak żałoby i Nihal czuła, że naturę przenika ból.

Szli przez całą noc. Sennar otwierał pochód, Soana i Nihal podążały za nim jedna obok drugiej. Od czasu do czasu z worków dawały się słyszeć szmery i wynurzała się z nich kolorowa główka. W workach nie można było oddychać, więc duszki czekały na swoją kolejkę, aby zaczerpnąć powietrza.

Soana szła z trudem, bo wyczerpało ją bezustanne recytowanie zaklęć w ostatnich dniach, zaś dla Nihal kłus konia był męczarnią.

Przy pierwszych światłach świtu zagłębili się w gąszcz. Postanowili, że pewniej będzie podróżować nocą i odpoczywać w dzień. Czuwali na zmianę, aby nikt nie zaskoczył ich we śnie. Obudzili się o zachodzie słońca i ponownie ruszyli w drogę.

Dopiero kolejnej nocy dotarli w pobliże Saaru. Wielka Rzeka rozciągała się niezmierzoną powierzchnią wody i nawet nie było widać jej drugiego brzegu. Nurt płynął z hukiem grzmotu. Niewielu śmiałków odważyło się ją przebyć i nikt nie wyszedł z tego bez szwanku. Wydawała się mrocznym i złym istnieniem, gotowym pochłonąć w swoich prądach każdego, kto spróbuje stawić mu czoła.

Brzegi były całkowicie pozbawione roślinności - żadna forma życia nie śmiała narażać się tam, gdzie Pan Wód miał swoje królestwo. Była to ta sama rzeka, z której rodziły się wspaniałe kanały Krainy Wody, jednak w tym miejscu pokazywała swoje najsroższe oblicze.

Phos był stanowczy:

- Tutaj jesteśmy na odkrytej przestrzeni, musimy posuwać się prędzej. Jeśli będziemy dość szybcy, uda nam się przebyć odsłonięty obszar Krainy Wiatru w ciągu jednej nocy.

Grupka przygotowała się do wytężonego marszu.

Kiedy uszli już spory kawał drogi, nagle rozbłysła nieoczekiwana jasność: podpalono wieżę. Wśród płomieni można było dostrzec jej czarną sylwetkę. Była to wieża taka jak Salazar i tak jak i on była ofiarą szaleństwa Tyrana.

Ze śmiercią w sercu przyspieszyli kroku. Miasto w płomieniach oznaczało bliskość nieprzyjaciół, ale naga ziemia wydawała się nigdy nie kończyć, a tymczasem pierwsze światła świtu już delikatnie barwiły nizinę.

Byli wykończeni. Należało znaleźć schronienie, lecz wydawało się, że w odległości wielu mil nic nie ma. Potem, kiedy słońce już podniosło się ponad horyzont, dostrzegli jakąś zagrodę.

Sennar poszedł na zwiad. Kiedy wrócił, jego twarz była ponura.

- Nie powinniśmy się tam zatrzymywać. Idźmy dalej. Nagle Nihal popędziła konia.

- Nie, Nihal! Wracaj!

Ale dziewczyna już galopowała w kierunku domu, nie zważając na krzyki czarodzieja.

Widok był przygnębiający: porzucone narzędzia, zarośnięty ogródek, pusta stajnia. Nihal z trudem zsiadła z konia i podeszła do drzwi wejściowych. Były przymknięte, a kiedy je popchnęła, zaskrzypiały na zawiasach.

Wewnątrz panował mrok. Czuć było zapach śmierci. Jakiś mężczyzna zwisał z sufitu, a dziewczynka i kobieta leżały na ziemi we własnej krwi.

Nihal zamurowało. Wydawało jej się, że półmrok zaludnia się twarzami z jej snów, zaczęła słyszeć krzyki i lamenty. To była historia, która się powtarzała, to były rzezie, które następowały jedna po drugiej. Krzyknęła i upadła na kolana.

- Chodź stąd. Nie patrz.

Dołączyła do niej Soana.

A właśnie, że trzeba patrzeć! Trzeba wyryć sobie w pamięci to, co Tyran robi z naszym światem! wrzasnęła Nihal ze złością. Czarodziejka wzięła ją za ramię i wywlokła na zewnątrz.

Pochowali ciała, dbając, aby ślady grobów nie były widoczne, po czym pospiesznie poszli spać w spichlerzu. Zasnąć nie było łatwo nikomu: prześladowały ich obrazy śmierci.

Mimo protestów Sennara Nihal postanowiła również odbyć wartę. Wzięła swój miecz i usiadła na progu. Patrząc na smutek i pustkę pól, gdzie owa rodzina spędzała przy pracy całe dnie, czuła, że traci oddech.

Dzień minął spokojnie.

Około zachodu Nihal udało się zasnąć z mieczem w objęciach i po raz pierwszy, odkąd odkryła, że jest PółElfem, nie miała koszmarów. Śniło jej się natomiast, że przybył Fen, aby ją stamtąd zabrać. Potem, przed wodospadem siedziby Astrei i Galii, składał na jej ustach długi pocałunek.

Już po wszystkim, Nihal, teraz ja tu jestem - mówił jej.

Po przebudzeniu zastanawiała się, jak mogła śnić coś tak pięknego w tak dramatycznym momencie. Nie myślała już o jeźdźcu, ale zdała sobie sprawę, że ta miłość nie zniknęła. Ciekawe, gdzie był, dla kogo walczył, czy miał się dobrze...

Podjęli podróż. Dotarli do obszaru pokrytego zaroślami i osłona drzew zapewniała im bezpieczeństwo. Kilka duszków wyszło z worków, żeby przeciągnąć zmięte skrzydełka.

Phos radował się, widząc, że ten niewielki lasek nie zdradzał oznak przejścia Famminów.

- Jeszcze można mieć nadzieję! Nie wszystko zostało zniszczone!

Sennar zdjął hełm i pełną piersią odetchnął świeżym powietrzem.

- Nihal, tu nikt cię nie zobaczy. Zdejmij płaszcz. Dziewczyna potrząsnęła głową.

- Nie. Nie chcę was narażać.

Blada, chuda i ubrana na czarno Nihal wydawała się postacią diabołiczną. Przez moment Sennar poczuł, że jej się boi. To już nie była mała dziewczynka, którą poznał w Salazarze. Zmieniła się, ale nie potrafił jeszcze ocenić, jak.

Również ta noc upłynęła bez kłopotów. Zatrzymali się na odpoczynek na krótko przed świtem. Po doświadczeniach poprzedniego dnia możliwość spania na trawie wydawała im się cudowna.

Nihal postanowiła objąć pierwszą turę warty. Skorzystała z tego, aby trochę pochodzić. Chciała dojść do formy najszybciej, jak było to możliwe. Patrzyła na otaczający ją krajobraz, zdumiona tym rajskim zakątkiem pośród spustoszeń wojny. Przypomniała sobie dni próby w Puszczy: wydawało jej się, że należą do innego życia.

Jakiś trzask wyrwał ją z zamyślenia. Odwróciła się gwałtownie: Soana. Nie rozmawiała z nią od dnia wyznania prawdy.

- Czujesz się lepiej? - Czarodziejka znów była taka jak zawsze piękna i potężna.

- Tak, lepiej.

- Nie potrafisz mi przebaczyć, prawda? Soana od razu przeszła do sedna sprawy.

Nihal odpowiedziała jej sucho i szczerze. Nie.

Nie chciała jej zranić, ale musiała uwolnić się z tego węzła urazy, który ściskał jej gardło.

- Słusznie. Wiem, jak się czujesz, wiem, że śmierć Livona jest czymś, czego nie będzie można nigdy naprawić, ale chciałabym, żebyś wiedziała, że w tym bólu jestem twoją towarzyszką. Nihal, Livon był moim bratem.

- Nie było cię, kiedy zginął.

- W twoich oczach widzę wszystko, co się wydarzyło. Dziewczyna przez długą chwilę milczała, walcząc ze łzami.

- Soano, chciałabym nie być na ciebie wściekła, ale nie potrafię. Jestem wściekła na cały świat. Jestem wściekła na siebie. Nienawidzę siebie za to, kim jestem.

Soana pochyliła głowę.

Wiem, Nihal. Ja też siebie nienawidzę: nie potrafiłam ocalić Krainy Wiatru, pozwoliłam mojemu bratu umrzeć, nie potrafiłam oszczędzić ci tego bólu... Wiesz, podjęłam pewną decyzję. Kiedy dotrzemy do Wolnych Krain, odejdę z Rady. Sennar zajmie moje miejsce. Nikt nie odczuje mojego braku.

Nihal otrząsnęła się.

Ale dlaczego? Jesteś cenna dla Rady!

- Moim zadaniem było czuwanie nad Krainą Wiatru, odkrywanie z wyprzedzeniem ruchów Tyrana i informowanie o nich Rady. Po prostu zawiodłam, Nihal. Przeceniłam moje umiejętności czarodziejki. A może nie doceniłam mrocznej potęgi Tyrana... Zresztą, to bez różnicy: to był niewybaczalny błąd.

- I co zrobisz ?

- Poszukam Reis. Muszę wiedzieć, Nihal. Dla Świata Wynurzonego, ale przede wszystkim dla ciebie.

Nihal popatrzyła czarodziejce w oczy.

- Zawsze byłaś dla mnie przewodniczką. Ale teraz jest tak, jak gdyby coś we mnie pękło. Być może nie będę już potrafiła być dla ciebie taka jak wcześniej, ale wiedz, że nadal cię kocham.

Soana pogłaskała ją po głowie.

- Stałaś się kobietą, Nihal.

Nocą czternastego dnia marszu byli jeszcze daleko od granicy, ale ich podróż miała się rychło zakończyć. W oddali można było dostrzec światła nieprzyjacielskiego obozowiska ponad dwadzieścia namiotów nieregularnie rozstawionych na małej równinie. Pośrodku widać było namiot trochę większy niż pozostałe, prawdopodobnie przywódcy garnizonu.

- Wydaje mi się, że nasza wędrówka tu się kończy powiedział Sennar, zdejmując hełm. Żadne z nich nie miało najmniejszego pomysłu, jak przebyć linię frontu.

Tylko Soana nie dała się zniechęcić.

- Jeśli jest tu obozowisko nieprzyjaciół, powinno też być wojsko naszych sojuszników. Musimy się tylko z nimi porozumieć.

Czarodziejka rozsiadła się na ziemi.

- Sennar, kamienie magicznego kręgu. Sennar był zmuszony zdjąć zbroję.

- Może to i przydatne, ale zabójcze.

Po uwolnieniu się ze zbroi zaczął grzebać w swojej sakwie i wyciągnął z niej sześć kamieni z wyrytymi runami. Soana ułożyła je w rogach wyobrażonej gwiazdy, tak jak wtedy, kiedy poddała Nihal próbie ognia. Po chwili pośrodku zajaśniał niebieski płomyk. Czarodziejka wyrecytowała jakąś litanię i z gwiazdy uniósł się gęsty granatowy dym, który błyskawicznie rozwiał się w powietrzu.

- Tak porozumiewamy się z Fenem, kiedy jesteśmy daleko od siebie. Nie wiem, gdzie w tej chwili jest, ale prawdopodobnie jest zaangażowany na tym froncie. Powiedziałam mu, gdzie się znajdujemy. Kiedy przejdziemy przez obozowisko, będzie wiedział, dokąd po nas przyjść.

Sennar wytrzeszczył oczy.

- Kiedy przejdziemy przez obozowisko? Ale jak? Przecież tam na pewno roi się od wartowników!

- Sennarze, wartownicy mogą paść ofiarą snu, a ty dobrze wiesz, w jaki sposób. Ruszymy, kiedy tylko dostaniemy wieści od Fena. Wejdziesz do obozowiska pod pretekstem przekazania wiadomości, po czym ich uśpisz. Duszki mogą przebyć tę przestrzeń lecąc, a ja i Nihal przejdziemy piechotą.

Sennarowi nie bardzo podobała się rola bohatera, ale musiał przyznać, że był to jedyny sposób, żeby stąd odejść.

Po dwóch dniach oczekiwania wszyscy zaczęli tracić nadzieję, że wiadomość dotarła do Fena. Tylko Soana nie miała wątpliwości.

- Odpowie.

Rankiem trzeciego dnia przyleciał do nich gołąb. Do jego nóżki przywiązany był mały arkusik. Staranną kaligrafią wyryto na nim kilka rozkazów i kilka nieznanych run. Nihal nie mogła powstrzymać się od myśli, że prawdopodobnie Fen chciał przekazać czarodziejce jakąś poufną wiadomość. To prawda, że sny kłamią - powiedziała sobie.

- Dziś w nocy wkroczymy do akcji. Sennarze, możesz już wyruszać.

Czarodziej przez całe swoje życie fantazjował o chwili, kiedy dokona heroicznych czynów, aby uwolnić Świat Wynurzony spod jarzma Tyrana. W tej chwili jednak czuł się o wiełe bardziej tchórzliwy, niż sądził.

Po krótkim wahaniu nabrał odwagi i pospiesznie wsiadł na konia, gotowy do drogi.

- Sennar! Nihal stała niedaleko niego. Uśmiechała się po raz pierwszy od wielu dni. Powodzenia. Wracaj cały.

Sennar mrugnął do niej.

- To będzie pestka, zobaczysz. I oddalił się.

Oczekiwanie wcale nie było pogodne. Myśl, że jej przyjaciel mógłby zginąć, bardzo poruszała Nihal. Nie zniosłaby odejścia kolejnej bliskiej osoby. Przeżywała to przez cały dzień, spięta i zmartwiona.

Phos próbował ją rozerwać.

- No już! Pomyśl, że wkrótce stąd odejdziemy! Już nie mogę się doczekać, kiedy będziemy w Krainie Wody! Rzeki, niekończące się lasy, inne duszki, pokój...

Nihal nawet go nie słuchała. Wciąż obgryzała paznokcie albo nerwowo bawiła się mieczem.

Z obozowiska nie dobiegał żaden dźwięk, a to był dobry znak. Gdyby Sennar został odkryty, z pewnością wybuchłoby zamieszanie.

Potem zapadła noc.

Uzgodnili z Fenem, że spotkają się o świcie za obozowiskiem, przy Wielkiej Rzece. Duszki odleciały, unosząc się dość wysoko, żeby małe światełka, które wydzielały, były jak najmniej widoczne. Również Soana i Nihal wyruszyły w drogę.

Kiedy przeszły przez wejście do obozu, Nihal przywołała zaklęciem małą błyskawicę: był to sygnał ustalony z Sennarem. Z sercem w gardle oczekiwała na odpowiedź. Wydawało jej się, że mija wieczność, aż wreszcie czarodziej, cały i zdrowy, wychynął z jednego z namiotów. Miała ochotę pobiec mu naprzeciw i go uściskać, ale ograniczyła się do zadania mu szeptem nurtującego ją pytania.

- Wszyscy śpią ?

- Sądzę, że tak. Strasznie dużo czasu mi to zajęło: to miejsce jest ogromne. Ale za to wziąłem kilka drobiazgów...

Sennar wyciągnął z fałd swojej szaty dwa długie miecze, jeden dla siebie, a drugi dla Soany.

Chociaż wszyscy spali, zaczęli czołgać się po trawie, starając się czynić jak najmniej hałasu. Nihal zobaczyła Famminów. Głęboko uśpieni, leżeli wokół resztek ogniska. Wśród nich było także wielu ludzi oraz kilku gnomów. Wszyscy błogo spali z otwartymi ustami, z dłońmi jeszcze zaciśniętymi na pucharach pełnych cydru, i głośno chrapali. Najwyraźniej przed zapadnięciem w sen balowali. Przeklęci, świętowali śmierć niewinnych mieszkańców Krainy Wiatru.

Nihal miała bardzo silną pokusę, żeby spalić to miejsce, żeby wszyscy zginęli w płomieniach. Powstrzymała ją tylko jedna myśl: Nie teraz. Nie ma pośpiechu. Wszystko w swoim czasie.

Obozowisko wydawało się nie mieć końca. Posuwali się powoli, dopóki nie dotarli w pobliże ostatniej strażnicy. Jeszcze tylko jedna przeszkoda, potem Fen i ocalenie. Nihal zdążyła nawet pomyśleć, że jest podekscytowana myślą o zobaczeniu Jeźdźca po tak długim czasie.

- Niegodziwy czarodziej! Zdrajca! Krzyk rozdarł ciszę nocy.

Z ciemności wyłoniło się dwóch Famminów. Byli daleko, ale szybko pokonywali teren.

- Nie uśpiłeś ich wszystkich? krzyknęła Nihal.

W ułamku sekundy dziewczyna oceniła sytuację: chowanie się nie miało sensu, trzeba było ich zdezorientować. Dobyła miecza i popędziła na wrogów.

Również Famminowie rzucili się w jej kierunku, ale Nihal nie dała się zastraszyć. Posuwała się dalej i dopiero w ostatniej chwili, kiedy pierwszy z nich zamierzał się do ciosu, pochyliła się gwałtownie i przeszyła go mieczem od dołu.

Drugi napastnik nie dał się zaskoczyć. Po kilku uderzeniach Nihal zaczęła się cofać. Wszystkie mizerne siły, jakie udało jej się odzyskać, już ją opuszczały. Nie dam rady. Ból w boku był rozdzierający, a miecz wydawał jej się strasznie ciężki. Nie może mi się udać.

Zielonkawa błyskawica przebiegła nad jej głową i spopieliła Fammina. Nihal odwróciła się.

Sennar patrzył na nią ironicznie.

- Musisz poszukać jakiegoś sposobu na spłacenie długu już drugi raz ratuję ci życie!

- Nie gadaj tyle, marny czarodzieju! Nie chciałabym już więcej niespodzianek odcięła się Nihal z uśmiechem.

Soana oraz dwójka młodych wybiegli z obozu nieprzyjaciela.

Pędzili, nie zatrzymując się, dopóki nie dotarli do brzegów Saaru, gdzie duszki czekały na nich już od jakiegoś czasu. Nihal ledwo mogła oddychać od bólu w boku.

- Pokaż.

Sennar podniósł jej koszulę. Opatrunek był splamiony krwią.

Mimo protestów Nihal przyjaciel kazał jej się położyć i zaczął recytować niezrozumiałe formuły. Dziewczyna rozluźniła się, jej oddech stał się regularny i wkrótce przeniknęło ją miłe poczucie błogostanu.

- Dziękuję, Sennar. Za wszystko.

Przez przymknięte powieki popatrzyła na niebo: barwiło się na różowo. W jasności świtu zobaczyła trzy zielone, powiększające się punkciki. Smoki.

Fen i jego ludzie znaleźli ich.

Byli ocaleni.

Później Jeździec wyszeptał coś do Nihal. Miało to coś wspólnego z Gaartem, ale ona była zbyt zmęczona, aby zrozumieć. Swój pierwszy lot na smoku odbyła pogrążona we śnie.

11.
Decyzja Nihal

Nihal i reszta zostali zaprowadzeni do jednej z wiosek Krainy Wody, bardzo blisko granicy. To Soana nalegała na to skromne zakwaterowanie: nie czuła się już członkiem Rady i nie chciała być gościem Astrei i Galii w Laodamei.

Wioska nazywała się Loos i była jedną z niewielu miejscowości, gdzie razem mieszkali ludzie i nimfy. Było to bardzo miłe miejsce, zaprojektowane, aby sprzyjać współistnieniu obu tak różnych ras.

Ludzie potrzebowali domów, zaś nimfom niezbędne były drzewa, gdzie nocą znajdowały schronienie. W niektórych strefach wioski tłoczyły się zatem małe chatki na palach wysuwające się nad wodę, zaś w innych pełno było drzew.

Początkowo Nihal była oszołomiona zieleniącym się chaosem Loosu.

Ona i Soana zostały ulokowane w domu pewnego rybaka. Mężczyzna otaczał dziewczynkę szczególnymi względami. Kiedy zobaczył, jaka jest wymęczona i pokiereszowana, zmusił ją do pozostania w łóżku przez całe dwa dni, nie pozwalając jej ruszyć palcem. Nocami jednak regularnie nawiedzały ją koszmary i rankiem ból odżywał. Dlatego zrobiła wszystko, aby szybko dojść do siebie, i kiedy tylko była w stanie utrzymać się na nogach, zaczęła wymykać się na zewnątrz i krążyć po tej cudownej Krainie.

No i był jeszcze Fen.

Jego obozowisko nie było odległe od wioski i często wpadał on z wizytą do Soany. Nihal z niecierpliwością wyczekiwała tych okazji. Nie obchodziło jej, że nie przychodzi do niej, lecz do kobiety, którą kocha. Fantazje były wszystkim, co jej pozostało, i pomagały jej trzymać w oddali wspomnienia.

Jeździec traktował ją serdecznie, rozmawiał z nią, ale przede wszystkim udzielał jej lekcji. Podczas pojedynku umysł Nihal się opróżniał. Było to lepsze niż wszelkie fantazjowanie. Brała w dłoń czarny miecz miała wrażenie, że jeszcze czuje pulsujące w nim życie Livona i jej ciało zaczynało poruszać się samo, pociągając w zapomnienie również i umysł.

Sennar uczył się jak opętany. Niezmordowanie przeciwstawiał się decyzji Soany. Oczywiście, byłby zadowolony, gdyby mógł od razu wstąpić do Rady, ale nie w ten sposób. Bardzo oddany swojej nauczycielce, za nic na świecie nie chciał, aby zrezygnowała ze swojej funkcji. Czarodziejka jednak była nieugięta i Sennar musiał się z tym pogodzić. Wówczas postanowił, że skoro przeznaczenie kieruje go do Rady, to przynajmniej dołoży wszelkich starań, aby przygotować się, jak tylko potrafi najlepiej

Całe dnie spędzał pogrążony w książkach królewskiej biblioteki i wracał do Loos dopiero wieczorem, zmęczony i głodny. Często był tak wykończony, że nawet nie odwiedzał Nihal. Ich tradycyjne pogawędki o zachodzie słońca stawały się coraz rzadsze, jednak chłopak bynajmniej o niej nie zapomniał.

Pewnego popołudnia Nihal jak zwykle poszła poćwiczyć do lasku, gdzie prowizorycznie osiedlili się Phos i jego pobratymcy. Sprawy duszków wcale nie układały się zbyt dobrze.

Nimfy traktują nas jak służących. Tobie się wydaje, że są piękne i czarujące, ale zapewniam cię, że są nieznośne! „I przynieś mi to, i zrób mi tamto..."! Przecież nie przybyliśmy tutaj, aby być paziami! - narzekał Phos. Jednym słowem, łatwo było się domyślić, że wkrótce przeniosą się do innej Krainy.

Tego dnia jednak w lesie nie było nikogo, tylko Nihal, która, skoncentrowana, wymierzała szerokie cięcia w pustkę. Sennar przybył cicho jak zwykle, ale dziewczyna nauczyła się wyczuwać jego obecność.

- Dzisiaj żadnej nauki?

- Żadnej nauki.

Czarodziej wyciągnął w kierunku dziewczyny pergamin, który trzymał pod pachą.

- Znalazłem to dla ciebie. Już od dawna tego szukałem...

Była to wymięta i nadpalona stronica. Widniał na niej spory rysunek: miasto o wysokich budowlach, nad którymi górowała biała wieża. Pomiędzy jednym budynkiem a drugim wyraźnie odcinały się granatowe włosy wielu PółElfów pogrążonych w najzwyklejszych, codziennych zajęciach. Wykaligrafowany wymyślnym pismem podpis pod obrazkiem głosił: „Miasto Seferdi, Kraina Dni".

- Piękne, prawda? To jedyne świadectwo o twoim ludzie, które znalazłem w bibliotece. Pomyślałem, że będziesz chciała to mieć...

Nihal nie odpowiedziała. Patrzyła i patrzyła na tę kartę, zniszczoną od upływu lat. Oczy wypełniły jej się łzami.

Kiedy Sennar to zauważył, poczuł, że serce mu pęka.

- Jaki ja jestem głupi! Przepraszam, nie sądziłem, że przysporzy ci to cierpień...

Ale Nihal przycisnęła pergamin do piersi i uśmiechnęła się do niego przez łzy.

Tego popołudnia rozmawiali o wszystkim i o niczym: o decyzji Soany, o zbliżającej się chwili inwestytury Sennara na członka Rady, o zielonej Krainie, w której się znajdowali. Gawędzili, jak gdyby wszystko było tak jak dawniej, kiedy Nihal była jeszcze dziewczynką opętaną ideą kariery wojowniczki, a Sennar obiecującym uczniem nauk magicznych.

Sennar jednak dobrze znał przyjaciółkę.

No więc?

- Co: „No więc"?

- Nihal, możesz zwodzić wszystkich, ale nie mnie. Nad czym rozmyślasz ?

- Nad niczym.

- Posłuchaj: zrobiłaś wszystko, żeby szybko wyzdrowieć, nie straciłaś żadnej okazji, aby pojedynkować się z Fenem, a popołudnia spędzasz na przecinaniu powietrza mieczem. Można wiedzieć, co ci chodzi po głowie?

Po raz kolejny Nihal zdumiała się, jak dobrze Sennar ją rozumie.

- Chcę walczyć. Sennar potrząsnął głową.

- Wiedziałem...

- Nie, zaczekaj. Nie chcę tak po prostu rzucić się do walki i zginąć. Jeśli mam umrzeć, musi to nastąpić po tym, jak pomszczę Livona i mój lud.

- A jak zamierzasz to zrobić, jeśli można wiedzieć?

- Postanowiłam zostać Jeźdźcem Smoka.

- Żartujesz, prawda?

- Jestem śmiertelnie poważna.

- Nihal, Zakon Jeźdźców Smoka z Krainy Słońca to najpotężniejszy oddział Świata Wynurzonego.

- Wiem. Właśnie dlatego postanowiłam do niego wstąpić.

- Mam na myśli to, że nigdy nie pozwolą kobiecie wstąpić do tak ważnego zakonu.

Nihal wiedziała, że Sennar ma rację: to nie będzie łatwe. Zakon Jeźdźców Smoka był pradawny i bardzo prestiżowy.

Nawet chętnemu i zdolnemu mężczyźnie trudno było się do niego dostać, a co dopiero takiej dziewczynce jak ona. Gdyby nawet udało jej się wstąpić do Akademii ukończenie szkoleń i tak było ciężkie: Jeźdźców Smoka było zaledwie kilkuset w całej Krainie Słońca i każdego roku nie więcej niż czterem czy pięciu aspirującym udawało się osiągnąć swoje marzenia. Ale podjęła już decyzję i nie zamierza się poddać, dopóki nie dane jej będzie przemierzać pola bitwy na grzbiecie własnego smoka.

- Sennar, ja nie jestem kobietą. I nie jestem już małą dziewczynką. Jestem wojowniczką. Muszę nadać znaczenie faktowi, że przeżyłam, a to znaczenie tkwi w walce. To nie kaprys, to konieczność. Muszę walczyć. Za tych, którzy zginęli, i za tych, którzy jeszcze zginą.

Sennar popatrzył na przyjaciółkę. Stojąca przed nim dziewczyna naprawdę była wojowniczką i światło błyskające w jej oczach było ogniem płonącym w kimś, kto wie, co ma robić. Czarodziej westchnął, po czym wziął ją za rękę i ścisnął ją mocno.

Nihal nie była już sama w swojej decyzji.

Dziesięć dni po przybyciu do Loos Nihal całkowicie wydobrzała. Sennar, Soana i Nihal spędzili tutaj pogodne dni, jednak nadszedł moment opuszczenia tej Krainy. Ich celem była Kraina Słońca, gdzie w tym roku urzędowała Rada Czarodziejów.

Każdy z podróżników wyruszał na spotkanie niepewnej przyszłości.

Soana zamierzała zrezygnować ze swojego stanowiska, aby podjąć podróż w nieznane i prawdopodobnie bez rezultatu - w poszukiwaniu Reis. Sennar miał zostać członkiem Rady i zastanawiał się, czy ze swoimi ledwo skończonymi osiemnastoma latami naprawdę może stanąć na wysokości zadania. Nihal zaś myślała tylko o wojnie; o tej, którą poprowadzi na polu bitwy, i o tej, którą toczyła wewnątrz siebie przeciwko rozpaczy.

Wyruszyli pewnego dnia o świcie.

Korzystając z kilku dni przepustki, Fen zaproponował im swoją eskortę. Soana miała wyruszyć w nie wiadomo jaką podróż, a on chciał skorzystać z pozostałego im czasu, aby przy niej być.

Nihal była szczęśliwa z tego powodu. Chciała osobiście zakomunikować mu swoją decyzję.

Byli już daleko od Krainy Wody, kiedy dziewczyna podjęła temat. Zatrzymali się w pobliżu jakiegoś lasu, aby coś zjeść i odpocząć, i atmosfera była rozluźniona.

Nihal zebrała się na odwagę.

Ja... no więc, muszę wam coś powiedzieć. Długo nad tym myślałam i... no, w każdym razie, postanowiłam zostać Jeźdźcem Smoka. Kiedy dojedziemy, byłoby mi miło, gdyby Fen zaprowadził mnie do Akademii.

Jej słowa wywołały efekt gromu padającego z jasnego nieba. Po kilku sekundach lodowatej ciszy pierwszy odezwał się Fen, Jeździec, jej mistrz i mentor.

- Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę z tego, co mówisz? Dopóki chodzi o udzielanie ci lekcji, nie ma problemu, ale tu mówimy o wojnie. Prawdziwej wojnie.

Nihal poczuła, jak grunt zapada jej się pod nogami. Wyobrażała sobie, że Jeździec z radością przyjmie jej decyzję, że ją poprze i że będzie ją podziwiał.

- Nigdy nie trenowałam dla zabawy...

Jedno spojrzenie Soany wystarczyło, aby Fen zmienił ton. Jego twarz złagodniała, przybierając jeden ze zwykłych uśmiechów, ale Nihal zauważyła w nim nutkę pobłażania, która ją zdenerwowała.

- Nie to miałem na myśli.

Oczy Nihal zaczęły wypełniać się łzami.

- Nie proszę cię o pomoc. Nie proszę nawet o twoją akceptację.

- Nihal, posłuchaj, postaraj się pomyśleć rozsądnie... Ona jednak skoczyła na nogi.

- Sama sobie poradzę. Nikogo nie potrzebuję.

Potem wzięła miecz i zanurzyła się w gąszcz. Nie chciała pokazywać swoich łez. Kiedy tak uciekała, z głęboką nadzieją, że nikt nie będzie próbował za nią iść, zastanawiała się, dlaczego Fen tak ją potraktował, dlaczego właśnie on. To była prawdziwa zdrada, próba złamania jej marzeń.

Usiadła pod drzewem i położyła głowę na kolanach. Wyobraziła sobie, jak Fen przychodzi do niej i mówi, że powiedział tak, bo się martwi, bo ją kocha i chce z nią być. Kogo ja chcę oszukać? Łzy zaczęły płynąć jej po policzkach. Fen kocha Soane, a ja jestem tylko dziewczynką..

Kiedy nadszedł Fen, Nihal wylała już wszystkie swoje łzy.

- Nie chciałem doprowadzić cię do płaczu. Dziewczyna dalej wpatrywała się w trawę.

- Jestem twoim nauczycielem i dobrze wiem, że masz wielkie zdolności. Po prostu szkolenie jest niezwykle ciężkie. A ty jesteś dziewczyną. To wszystko.

- Wiem, że jestem dziewczyną. Nie ma potrzeby, żebyście mi wszyscy o tym przypominali odrzekła Nihal, nie podnosząc twarzy.

- Chcę powiedzieć, że napotkasz na swojej drodze tysiące trudności.

- To też wiem. Fen westchnął.

- Jesteś naprawdę pewna, że właśnie tego chcesz? Nihal przytaknęła z przekonaniem.

- No dobrze. Przedstawię cię Ravenowi, Najwyższemu Generałowi. Poproszę, aby cię przyjął. Jesteś zadowolona?

Nihal podniosła zaczerwienioną twarz i popatrzyła na niego z uwagą: w jego uśmiechu nie było już owej nutki współczucia.

- Dziękuję - rzuciła półgłosem.

On podał jej dłoń, aby pomóc jej wstać, a Nihal nie wytrzymała i kiedy tylko stanęła na nogi, objęła go, mocno się do niego przytulając.

Dalsza podróż nie trwała długo. Mieli dobre konie i w pięć dni dotarli do Krainy Słońca. Nazwa ta przywoływała w umyśle Nihal wizję ziemi cudownej i bogatej we wszelkie wspaniałości, oczom jej jednak ukazało się gęsto zaludnione, chaotyczne terytorium.

Na ziemi tej mnożyły się bardzo zatłoczone miasta, gdzie domy pchały się na siebie w nieprzebytym labiryncie. Region ten obfitował też jednak w bujne lasy, więc Nihal pomyślała, że byłoby to miejsce idealne dla Phosa i jego pobratymców.

Kraina była zamożna i okazywała całe swoje bogactwo po oczach biły pełne przepychu stroje mieszkańców, zaś wymyślne dekoracje uszlachetniały tutejsze domy.

Każde miasto, wielkie czy małe, zorganizowane było wokół imponującego pałacu na planie kwadratu siedziby rządu miejskiego. Tam zbierali się delegaci i gubernator. Przed pałacem rozciągał się obszerny plac, na którym każdego dnia odbywał się targ przepełniony towarami. Była to jedyna otwarta przestrzeń, jaką znały miasta Krainy Słońca, cała reszta była gęstwiną posplatanych bez żadnego widocznego porządku uliczek, poprzerywaną krętymi, tylko trochę szerszymi alejami oraz placykami, które otwierały się niespodziewanie wśród labiryntu domów. Wszędzie złocone stiuki, posągi, tętniące wodą fontanny i gorączkowa krzątanina ludzi.

Cała ta ostentacja zamożności drażniła Nihal, która wszelki przepych w czasie wojny uważała za nie na miejscu. Bieda pokazywała się tylko w ciemniejszych zaułkach, gdzie w ubogich barakach mieszkali uciekinierzy z Krain podporządkowanych Tyranowi. Widząc ich, Nihal nie mogła nie myśleć o swoim ludzie: prawdopodobnie również i PółElfy, zanim zostały ostatecznie zgładzone, były zmuszone do takiego życia, prosząc o jałmużnę ludzi szastających swoim bogactwem, nieprzejmujących się nadchodzącą tragedią.

Przemierzyli mnóstwo miast (przynajmniej Nihal wydawało się, że jest ich nieskończenie dużo), aż dotarli do Makratu, stolicy, gdzie miały siedzibę zarówno Rada Czarodziejów, jak i Akademia Zakonu Jeźdźców Smoka.

Wrażenie, jakie na Nihal wywarła ta Kraina, nie mogło się nie spotęgować: książęce domy wybudowane bez planu, ludzie przychodzący i odchodzący, uciekinierzy osaczający podróżników na każdym kroku. To wszystko wywoływało poczucie chaosu i braku powietrza.

Fen wskazał jej budowlę dziwnie wyłamującą się ze standardów architektonicznych Krainy Słońca siedzibę Akademii. Nihal dobrze utrwaliła ją sobie w myślach. Następnego dnia, postanowiła, stanie przed Ravenem.

Zatrzymali się w gospodzie. Pokoi było mało i Nihal przez moment miała nadzieję, że spędzi noc z Fenem.

Oczywiście przypadło jej dzielenie pokoju z Sennarem. Łóżko było tylko jedno, więc czarodziej zmuszony był położyć się na podłodze.

Żadne z nich nie mogło zasnąć.

To chłopak przerwał ciszę.

Śpisz? Nie.

- Tak się zastanawiam, czy jutro wszystko się zmieni. Czy nasze drogi teraz w końcu się rozejdą...

Nihal uśmiechnęła się.

- Ja nie mam najmniejszego zamiaru stracić mojego ulubionego nieprzyjaciela. To raczej ty, członku Rady, czy nie będziesz zbyt zajęty, aby przychodzić do mnie z wizytą?

- No wiesz... postaram się znaleźć czas... między jednym zaklęciem a drugim...

Nihal rzuciła w niego poduszką.

Nihal i Fen skierowali się do gmachu Akademii wcześnie, przemierzając jeszcze opustoszałe ulice Makratu.

Jeździec był w innym nastroju niż zazwyczaj. Wydawał się spięty i dziewczyna wyczuła, że gdyby zależało to od niego, odpuściłby sobie tę niedorzeczną historię. Od czasu do czasu patrzył na nią spod oka, ale ona dalej szła zdecydowanie, skoncentrowana na tym, co ma zrobić.

Nihal miała na sobie długi czarny płaszcz, spod którego wystawał tylko miecz. Kaptur całkowicie zakrywał jej twarz. Nie mniej mroczne było ubranie skryte pod płaszczem: skórzany gorset i spodnie, również bezwzględnie czarne. Czuła się jak duch zemsty. Obiecała samej sobie, że nie porzuci żałoby, dopóki terror Tyrana nie ustanie.

Gmach Akademii był surową czworoboczną budowlą rozciągającą się wzdłuż obszernego placu. Wejście prowadziło przez olbrzymią bramę o dwóch skrzydłach. Na straży dwóch młodzieńców uzbrojonych w halabardy.

- Przybyliśmy, aby mówić z Najwyższym Generałem Zakonu, mistrzem Ravenem - oznajmił Fen.

Nihal pomyślała, że gra rozpoczyna się naprawdę: ile będzie musiała postawić na szali, aby otrzymać to, czego chciała?

Jeden z dwóch strażników poszedł przekazać wiadomość. Po chwili wrócił.

- Najwyższy Generał zgodził się was przyjąć. Możecie zaczekać w sali audiencji.

Nihal, przyzwyczajona do małych przestrzeni Salazaru, w tej niezmierzonej sali poczuła się mała jak mrówka. Dwa rzędy kolumn dzieliły pomieszczenie na trzy nawy. Gdyby próbowała objąć któryś z tych słupów, najprawdopodobniej nie udałoby jej się opasać ramionami nawet połowy. Całe wnętrze miało na celu wywołanie poczucia niższości i skrępowania w tym, kto czekał, aż przyjmą go na audiencji.

Spędzili tam prawie godzinę. Nihal zaczynała się denerwować.

- Jaki jest ten Najwyższy Generał?

- Choleryczny, wyniosły i mało skłonny do wyrozumiałości - uciął krótko Fen.

- Nieźle się zaczyna... próbowała zażartować Nihal. Nie miała jednak okazji do zadawania dalszych pytań, bowiem tajemniczy Raven wreszcie wkroczył do sali.

Miał na sobie złotą zbroję wysadzaną brylantami. ]a\ można walczyć w czymś takim? zastanawiała się Nihal. Jak gdyby to nie wystarczyło, na rękach trzymał włochatego pieska, którego cały czas pieścił i głaskał.

Najwyższy Generał usiadł w wysokim fotelu ustawionym w głębi sali.

- Mój dobry Fenie zaczął afektowanym głosem to dla mnie powód do dumy, że przychodzi do mnie taki bohater jak ty. Dowiedziałem się, że na froncie Krainy Wiatru sprawy ulegają poprawie. Cieszy mnie to. Wiadomość o jej upadku bardzo nas zasmuciła. To wielkie szczęście, że nasz Zakon może liczyć na takiego wojownika jak ty.

Fen pokłonił się szybko. Lepiej przejść od razu do rzeczy.

- Dziękuję wam, Generale. Przeceniacie mnie. Pozwoliłem sobie zakłócić wasz spokój, ponieważ mój młody uczeń pragnie wstąpić do Zakonu. Uważam, że jest bardzo obiecujący. To dlatego miałem czelność...

Ravenowi wyraźnie pochlebiał cały ten szacunek.

- I dobrze zrobiłeś, mój drogi Fenie. Dobrze wiesz, że nikt nie może mieć nadziei na wstąpienie do Akademii bez mojego ze1 zwolenia. Ale skoro ów młodzieniec jest tak uzdolniony, jak mówisz. .. Domyślam się, że kandydatem jest zamaskowany chłopak stojący obok ciebie.

Nadszedł moment ujawnienia się. Nihal zrobiła głęboki wdech. Potem odkryła czoło. I rozchyliła płaszcz.

W mgnieniu oka po twarzy Najwyższego Generała przebiegło kilka sprzecznych emocji: zdumienie, że widzi przed sobą chudziutką dziewczynkę o granatowych włosach i spiczastych uszach, wątpliwość, czy ten widok nie jest czasem iluzją, i wreszcie kipiąca wściekłość. Kurczowo zacisnął dłonie na ciele pieska, który zaskomlał niespokojnie. Wreszcie zwrócił się do Fena.

- To jakiś żart czy co? wycedził.

Jeździec starał się zachować postawę pełną szacunku, ale zdecydowaną.

- To nie jest żart, Najwyższy Generale. Ta dziewczyna jest jednym z najzdolniejszych szermierzy, jakich kiedykolwiek spotkałem.

Rozwścieczony Raven zerwał się na nogi.

- Po tobie nigdy bym się nie spodziewał podobnej niedorzeczności, Fenie! Przyprowadzić mi tu dziewczynkę, podając ją za wojowniczkę! Czyżbyś zapomniał o honorze Zakonu?

Fena kusiło, aby przeprosić, złapać Nihal za ramię i wyprowadzić. Cała ta sytuacja wydawała mu się szaleństwem, ale jednocześnie lubił tę dziewczynę i był przekonany o jej wartości.

Nihal wybawiła go z krępującej sytuacji.

- To ze mną powinniście rozmawiać.

- A ty, kto dał ci pozwolenie, aby otworzyć usta?

- To ja jestem kandydatką, to o mnie mowa. Więc to do mnie powinniście się zwrócić.

Twarz Ravena stała się purpurowa. Odwrócił się do Jeźdźca.

- Powiedz coś tej intrygantce! Nie toleruję jej braku wychowania!

- Powinniście uwierzyć Fenowi, kiedy mówi, że jestem zdolną szermierką. Poddajcie mnie próbie.

- Dziecko, my tutaj szkolimy wojowników, którzy bronią Wolnych Krain. Idź gdzie indziej szukać sobie rozrywek.

Nihal nie pozwoliła się zastraszyć. To, do czego dążyła, było zbyt ważne, żeby jakiś zadufany generał miał jej to uniemożliwić. Popatrzyła mu w oczy i odpowiedziała pewnym głosem:

- Nie jestem dzieckiem. Jestem wojowniczką i proszę, aby poddano mnie próbie. Czy macie w zwyczaju uniemożliwianie kandydatom pokazania ich zdolności?

Raven podniósł się i ruszył w stronę wyjścia. Nihal podniosła głos.

- Jestem PółElfem, ostatnim. Jestem tutaj, aby walczyć i pomścić mój lud. Nie możecie odmówić mi próby!

Raven odwrócił się i zgromił ją wzrokiem.

- Nie obchodzi mnie, kim jesteś i skąd przybywasz. Nie ma kobiet wśród Jeźdźców Smoka. Koniec dyskusji.

Najwyższy Generał jeszcze się oddalał, kiedy w sali rozbrzmiały ostatnie słowa Nihal.

- Nie odejdę, dopóki nie poddacie mnie próbie. Przysięgam wam!

12.
Dziesięciu wojowników?

Nihal była nieugięta. Na nic się zdały usiłowania Fena, żeby jej to wyperswadować, przywołać ją do rozsądku, nakłonić do powrotu.

- Podjęłam decyzję powiedziała mu po prostu.

Potem usiadła na posadzce ze skrzyżowanymi nogami, z mieczem przed sobą, w oczekiwaniu.

Początkowo pozwolono jej na to najwyraźniej Raven nie potraktował jej poważnie. Jednak po dziesięciu godzinach przyszło dwóch wartowników. Próbowali wyprowadzić ją siłą, ale Nihal nie dała się przesunąć nawet o milimetr i po krótkiej walce pokonała ich obydwóch.

Od czasu do czasu ktoś próbował ją przegonić, ale zawsze kończyło się to tak samo: uderzenie miecza i już, wartownicy rozbrojeni.

Po czwartym ataku Nihal się zniecierpliwiła. Jednym susem wskoczyła na nogę olbrzymiego posągu przedstawiającego wojownika i zwinnie wspięła się aż na jego wielką głowę. Tam nikt nie mógł jej przeszkodzić.

Tuż przed północą pojawił się Raven.

- Jeszcze tutaj, dziewczynko? Zobaczymy, co zrobisz, kiedy zgłodniejesz.

- To wy zobaczycie, do czego jestem zdolna, kiedy podejmę decyzję!

Rzeczywiście jednak kwestia braku pożywienia stanowiła nie lada problem: już od jakiegoś czasu burczało jej w brzuchu. Nihal oparła się plecami o ścianę, podkuliła nogi, przyciskając je do piersi, i usnęła.

Obudził ją dziwny hałas. Rytmiczny, natarczywy.

Zaczęła czujnie wytężać wzrok w ciemności sali. Potem zobaczyła: z nicości wyłonił się niewielki sokół, który unosił się teraz pomiędzy kolumnami nawy.

Nihal przetarła oczy, ale ptak wciąż tam był. Co więcej, skierował się prosto do niej, a kiedy był już blisko, upuścił jej na podołek zawiniątko i zniknął zaraz potem tak samo, jak się pojawił.

Dziewczyna otworzyła pakunek: chleb, ser, owoce, mały bukłaczek z wodą. I pergamin.

Cześć, wojowniczko!

Kiedy opowiedziano mi o przemowie, jaką wygłosiłaś do Najwyższego Generała, nie mogłem przestać się śmiać. Wyobrażałem sobie jego twarz. W każdym razie wiedz, że jestem z Tobą: do wytrwałych świat należy!

Ten głąb, Twój ukochany Fen, był pod wielkim wrażeniem Twojego gestu. Piszę Ci o tym, bo wiem, jak jesteś nim oczarowana i że sprawi Ci to radość. Soana nic nie powiedziała, ale widać było, że wcałe jej się to wszystko nie podoba. Co poradzisz, tyłkp ja Cię rozumiem...

Ponieważ będą próbować wziąć Cię głodem, masz tu trochę zapasów, abyś przetrwała oblężenie.

Smacznego i dobranoc życzy Ci Twój czarodziej.

Zamiast podpisu widniał śmieszny rysunek przedstawiający czarodzieja. Nihal nie mogła powstrzymać uśmiechu i uczucia wdzięczności dla swojego przyjaciela. A byłoby ono jeszcze mocniejsze, gdyby wiedziała, że w tej chwili Sennar miał na głowie coś zupełnie innego.

Tego samego dnia, kiedy Nihal udała się do Akademii, Soana stanęła przed Radą. Większość członków starała się odwieść ją od jej decyzji. Soana nie spodziewała się, że jej postanowienie napotka jakieś trudności, ale była nieugięta. Powtarzała, że nie czuje się już na siłach, by dalej zajmować swoje stanowisko i że odnalezienie Reis jest bardzo istotne. Potem na swoje miejsce zaproponowała swojego ucznia. Zgromadzenie czarodziejów z niepokojem wyraziło swoje wątpliwości, a Dagon, Starszy Członek, postanowił porozmawiać z nią na osobności.

- Soano, Sennar jest zbyt młody. Jego siła magiczna jest ogromna, tego nie neguję, ale musi jeszcze dojrzeć. Będzie miał mnóstwo czasu, aby stać się nadzwyczajnym czarodziejem i służyć Radzie jak najlepiej. Dobrze wiesz, że pośpiech w przyjmowaniu nowego członka może okazać się fatalny w skutkach.

Soana jednak nalegała.

- On może i będzie miał jeszcze czas, ale to Świat Wynurzony już go nie ma. Koniecznie trzeba wystawić wszystkie siły, jakimi dysponujemy, a Sennar to nasz atut. Kolejnym jest młody PółElf. Dlatego proszę cię o przyjęcie do waszego grona Sennara i zezwolenie mi na odnalezienie Reis. Tylko ona może rozwiązać zagadkę związaną z życiem Nihal.

Dagon długo rozmyślał nad słowami czarodziejki.

- Niech będzie. Wszyscy członkowie Rady, łącznie ze mną, przeegzaminują twojego ucznia i tylko jeżeli wszyscy będą zgodni co do jego kwalifikacji, zostanie przyjęty. Jeżeli zaś chodzi o ciebie, to chociaż z ciężkim sercem, nie pozostaje mi nic innego, jak tylko podporządkować się twojej woli: możesz czuć się odwołana ze swojej funkcji.

Sennar rozpoczął rozmowy tego samego popołudnia. Został przeegzaminowany tylko przez dwóch członków Rady, ale wieczorem i tak był wykończony. Zadawali mu pytania dotyczące jego pochodzenia, oczekiwań i motywacji. Jego zgromadzona podczas długich godzin samotnej nauki wiedza została przeanalizowana w najdrobniejszych szczegółach. Musiał dowieść swoich zdolności magicznych zaklęciami wszelkiego typu, tak że na koniec był już całkiem wyzuty z energii.

Właśnie w takim stanie Sennar pomyślał o swojej przyjaciółce i ostatkiem sił, zanim zapadł w sen, napisał list i zaczarował sokoła.

Trzy kolejne dni były trudne zarówno dla czarodzieja, jak i dla Nihal.

Sennar był przepytywany bez wytchnienia, Nihal zaś siedziała skulona na głowie posągu, od czasu do czasu broniąc się przed strzałami, którymi celowali do niej wartownicy. Wprawdzie obolała, trwała jednak przy swojej decyzji: była zdeterminowana, żeby otrzymać to, czego chciała. Nie obchodziła ją cena, jaką miała za to zapłacić.

Wieść migiem rozeszła się po Makracie: dziewczynka o granatowych włosach i parze ogromnych uszu na złość Ravenowi usadowiła się na szczycie posągu w Akademii i nikt nie potrafi jej stamtąd ściągnąć. Równie szybko na placu Akademii zaczął gromadzić się tłum ciekawskich, domagający się zobaczenia na własne oczy tego widowiska.

Czwartego dnia wydawało się, że coś w sytuacji drgnęło. Około południa Raven we własnej osobie, z wielką pompą i ze swoim pieskiem w ramionach, wkroczył do sali, torując sobie drogę pośród tłumu.

- Zważywszy na twoją wytrwałość, postanowiłem spełnić twoją prośbę: jutro rano, na placu ćwiczeń Akademii, zostaniesz poddana próbie. A teraz zejdź. To rozkaz.

Nihal zachowała kamienną twarz.

- Jakie są warunki?

- Będziesz musiała pokonać dziesięciu wojowników wybranych spośród naszych najlepszych uczniów. Wszystkich dziesięciu, ani jednego mniej.

Szmer przebiegł po zebranych zadanie było niewykonalne.

Reakcja PółEIfa była niespodziewana. Zwinnie zeszła z posągu, stanęła przed samym Ravenem i popatrzyła mu prosto w oczy.

- Przyjmuję. Ale chcę, żebyście przysięgli przed wszystkimi, że jeśli ich pokonam, będę mogła zostać uczennicą Akademii.

Raven uśmiechnął się drwiąco.

- Masz moje słowo.

Nihal spędziła popołudnie w samotności, zamknięta w swoim pokoju w gospodzie. Wyciągnięta na łóżku z mieczem u boku, patrzyła w sufit. Nie miała ochoty błąkać się po Makracie. Chętnie pobyłaby trochę z Sennarem, ale czarodziej był zajęty na swoich przesłuchaniach.

Długo myślała o czekającym ją dniu. Pomyślała o Fenie. Będzie obecny podczas próby i wreszcie przestanie uważać ją za małą dziewczynkę.

Potem wyciągnęła pergamin. Wpatrywała się w niego tak intensywnie, że miała wrażenie, iż znajduje się wewnątrz przedstawionej tam sceny. Z całego serca pragnęłaby spotkać gdzieś innego PółElfa, aby dzielić z nim ciężar schedy pozostawionej jej przez jej naród. Chciałaby się dowiedzieć, jak żyli jej pobratymcy, czy kochali i cierpieli tak jak ona.

Nigdy nie czuła się tak samotna, jak w tej chwili. Świadomość, że po jej rodakach został tylko ten wymięty pergamin i ona, zagubiona w obcej ziemi dziewczynka, była straszna.

Sny zagrzewały ją do zemsty, do walki, ale przede wszystkim do nienawiści. I Nihal nienawidziła: nienawidziła Tyrana, który zgładził jej ród, nienawidziła Famminów, którzy wydarli jej rodzinę, i nienawidziła siebie samej, za to, że przeżyła.

Sennar i Soana wrócili wieczorem. Nihal dowiedziała się od nich, że Fen już odjechał przepustka się skończyła i musiał wracać na pole bitwy. Poczuła przygnębienie.

Sennar wyglądał na wyczerpanego, ale pocieszał się myślą, że następnego dnia, po egzaminie Dagona, ta tortura się skończy.

- Walka jest oczywiście ciężka, to na pewno. Ale życie czarodzieja to też udręka powiedział żartem, lecz zobaczył, że jego przyjaciółka nie jest w nastroju.

Sennar wyczuwał, co burzyło się w sercu Nihal, i bał się o nią, ale zdawał sobie sprawę, że nikt nie może jej pomóc. Wygrzebanie się z otchłani było zadaniem, którego nie mogła nikomu zlecić. Kiedy się żegnali, przytulił ją.

- Powodzenia jutro.

Dziękuję. I dziękuję za wszystko, co dla mnie zrobiłeś. Ile jeszcze razy chcesz mnie ocalić? Nihal uśmiechnęła się. I w każdym razie powodzenia też tobie.

Była mu nieskończenie wdzięczna, bo ją rozumiał, bo jej pomagał, bo był. Był jej przyjacielem i był też jednym z niewielu, którzy jej pozostali.

Tej nocy Nihal spała bez problemów. Obudziła się wcześnie, wypoczęta i pewna siebie. Wzięła płaszcz i miecz, i sama poszła do Akademii.

Zdziwiło ją, że wielu ludzi próbowało się tam dostać. Wartownicy przepuścili tylko ją, ale godzinę później tłum napierający na bramę wejściową był już taki, że Raven wydał rozkaz, aby pozwolić im wejść.

Najwyższy Generał osobiście wybrał dziesięciu uczniów wojowników, którzy mieli stanąć w szranki. Zakończyli oni szkolenie i w krótkim czasie mieli zostać pełnoprawnymi Jeźdźcami Smoka: nie miał wątpliwości, że to pretensjonalne stworzenie będzie dla nich jednym kęsem.

Nihal weszła na arenę przygotowaną do zawodów. Był to olbrzymi kolisty plac z ubitej ziemi. W głębi znajdował się stojak z różnego typu bronią, a wokół zaczynali tłoczyć się widzowie. W pierwszym rzędzie zobaczyła Jeźdźców w połyskliwych zbrojach, otoczonych rojem młodzików poubieranych w rodzaj brązowych habitów. Za nimi stał tłum zwykłych ludzi popychanych ciekawością i podziwem dla tej dziwnej dziewczyny. Potem zobaczyła, jak wchodzą jej rywale. Wszyscy byli wysocy i potężni, więksi od chłopców w tunikach Raven wybrał osoby przewyższające ją fizycznie.

Najwyższy Generał kazał na siebie czekać. Kiedy pojawił się na małym podeście ustawionym na tę okazję, na powitanie tłumu odpowiedział pobłażliwym uśmiechem. Już smakował swój rychły triumf. Zwrócił się do Nihal, która dotarła do centrum placu:

- Jak obiecałem, dziewczyno, postanowiłem dać ci możliwość udowodnienia, co potrafisz, aby nikt nie mógł powiedzieć, że odmówiłem komuś szansy wstąpienia do Akademii. Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z łaski, jakiej ci udzielam.

Dziewczyna ograniczyła się do ironicznego uśmiechu i ukłonu.

- Reguły są następujące: każdy będzie walczył bronią, którą posiada. Potyczki nastąpią jedna po drugiej, bez przerwy. Będziesz musiała pokonać wszystkich dziesięciu przeciwników. Wygrywa ten, komu uda się spowodować upadek lub rozbrojenie konkurenta. Nie wolno ci zabić twoich przeciwników.

Było oczywiste, że Raven zamierza ją nastraszyć. Uzbrojona tylko w miecz i bez żadnej zbroi miała walczyć bez przerwy przeciwko dziesięciu zdolnym wojownikom. Wydawało się to zadaniem niewykonalnym.

Nihal zdjęła płaszcz i odpowiedziała pewnym głosem.

- Ja, Nihal z Wieży Salazar, ostatni PółElf na tym świecie, przyjmuję wasze warunki, Najwyższy Generale.

Wśród publiczności zapadło milczenie.

Pierwszy zawodnik był kimś w rodzaju giganta wysoki i potężny, szedł naprzód zdecydowanie. Był uzbrojony w miecz, a większość jego ciała osłaniała lekka zbroja.

Raven podniósł ramię, opuścił je i walka się rozpoczęła.

Gigant od razu spuścił na Nihal miecz z góry, z zamiarem zdruzgotania jej broni, ale trafił w próżnię. Nihal zrobiła unik, odskakując w bok, i natychmiast przypuściła atak. Przeciwnik nie dał się zaskoczyć i, nie zatrzymując się, próbował uderzyć ją z boku. Nihal ograniczyła się do pochylenia. Chłopak zatrzymał się na moment, aby zamachnąć się do następnego cięcia, a Nihal błyskawicznie trafiła go mieczem w bok. Zbroja chroniąca jego tors powoli zsunęła się na ziemię. Cios rozciął skórzane wiązania. Gigantowi miecz wypadł z dłoni. Przez moment stał zdumiony, z niedowierzaniem patrząc na czerwoną szramę znaczącą jego pierś.

Nihal wbiła w ziemię miecz przeciwnika.

- To jest pierwszy!

Szmer podziwu pełzał wśród tłumu: walka trwała niecałą minutę.

Raven ukrył własne wzburzenie. Nie sądził, że ta dziewczynka może być tak zdolna, ale chciał wierzyć, że jej zwycięstwo było owocem łutu szczęścia.

Również drugi przeciwnik był wyposażony w miecz i zbroję. Zważywszy na marny koniec swojego poprzednika, postanowił postawić nie na siłę, lecz na technikę i prędkość. Zaczął walczyć, jak gdyby czytał ruchy z podręcznika. Początkowo wydawało się, że ta decyzja da mu zwycięstwo. Nihal była tak zajęta odpowiadaniem na każdy cios, że pozornie nie miała jak przystąpić do ataku. W rzeczywistości jednak analizowała taktykę przeciwnika. Po kilku minutach potrafiła już przewidzieć jego ruchy. Pozwoliła mu poatakować jeszcze trochę, tyle tylko, aby uwierzył w swoją przewagę. Kiedy rywal poczuł, że ma zwycięstwo w garści i rzucił się z ostatecznym cięciem z góry, PółElf jedynie uskoczył. Jednym gestem dziewczyna zablokowała nieprzyjacielski miecz na ziemi stopą, przykładając swoją broń do szyi chłopaka. Ruchem nogi wyrzuciła w górę oręż przeciwnika, chwyciła go w locie wolną dłonią i wbiła w ziemię jako drugie trofeum.

Z tłumu podniósł się nieśmiały aplauz.

Raven zaczął się denerwować. Nie ma co Nihal była dobra i już pokonała dwóch zdolnych wojowników, chociaż zgodnie z założeniami miała nie poradzić sobie nawet z jednym.

Sprawy nie potoczyły się inaczej przy trzecim starciu ani przy trzech kolejnych. Nihal bez trudu pokonała przeciwników. Sześć mieczy stało wbitych w ziemię na arenie, w szeregu. Entuzjazm publiczności stopniowo narastał: krzyki zagrzewające do walki, oklaski, wrzaski aprobaty. Ale ona nic nie słyszała. Myślała tylko o walce, a jej ciało poruszało się precyzyjnie, unikając ataków i cięć.

Dopiero przy siódmym zawodniku zdała sobie sprawę, że nie wzięła pod uwagę zmęczenia. Walczył z nią prawie dorosły młodzian, a jego technika wydawała się pozbawiona braków.

Jasne, nie był szczególnie szybki, ale teraz już nawet Nihal nie była w stanie utrzymać szybkiego tempa walki, wyznaczanego rytmem odparć i ataków w sytuacji pozornej równowagi. Nagle Nihal zrobiła fałszywy krok. Źle postawiona stopa groziła utratą równowagi. Wtedy dostrzegła błysk sztyletu kierującego się szybko ku jej brzuchowi. Ledwo zdążyła się odsunąć. Ostrze zrobiło obszerne rozcięcie w jej skórzanym gorsecie. Przeciwnik nie dał za wygraną i zaczął atakować ją zarówno sztyletem, jak i mieczem. Nihal zrozumiała, że sobie nie poradzi. Dotarła do miejsca, gdzie powbijała miecze w ziemię. Nigdy nie walczyła dwoma mieczami naraz, ale wielokrotnie ćwiczyła też i lewą rękę.

Wcale nie szło jej tak źle. Publiczność, zahipnotyzowana wirowym ruchem mieczy, w milczeniu obserwowała tę dziewczynę, która wydawała się tańczyć. Również Sennar, który dotarł do areny, gdzie rozgrywał się turniej, nigdy wcześniej nie widział, aby jego przyjaciółka tak walczyła. Wydała mu się silna i piękna jak nigdy. Odparcie i atak, odparcie i atak, ciało napięte z wysiłku. Był oczarowany.

Przeciwnik Nihal za bardzo zaufał sztyletowi i teraz, kiedy stał się on niegroźny, już nie wiedział, co ma robić. Zaczął się cofać, po czym sztylet wymknął mu się z dłoni. Nihal odrzuciła drugi miecz i zaczęła na niego napierać, dopóki całkiem go nie rozbroiła.

Kiedy Nihal podniosła oba miecze i wbiła je w ziemię, nad audytorium podniósł się ryk.

Nagle rozległ się głos Ravena.

- Ogłaszam koniec próby. Dziewczyno, zostałaś ranna. Możesz odejść.

Rozległy się gwizdy i krzyki niezadowolenia. Nihal nie przejęła się. Z mieczem w dłoni podeszła do tronu Ravena i pokazała mu rozcięcie gorsetu.

- Jak widzicie, Najwyższy Generale, nic mi nie jest.

Raven kipiał z wściekłości. To dziwne stworzenie wystawiało na pośmiewisko jego uczniów. Wydawało się, że nie ma sztuczek, umiejętności i tajemnych ciosów, których by nie znało.

Ósmy przeciwnik był uzbrojony w toporek.

Nihal popatrzyła mu w oczy wyzywająco.

- Ostatnim, kto stanął przede mną z toporem, był pewien Fammin. Odcięłam mu głowę jednym ciosem.

Chłopak nie dał się zastraszyć.

- To znaczy, że muszę cię szybko wykończyć.

Zaczęła się walka. Wojownik uderzał, aby zabić. Był obdarzony niezwykłą siłą, ale nie brakowało mu też ani zwinności, ani techniki. Nihal wiedziała, że nie może odpierać zbyt wielu ciosów toporka, więc ograniczała się do uników. Jednak jej przeciwnik nie rezygnował: obracał bronią na wszystkie strony i zmuszał ją do ciągłego ustępowania. Dziewczyna zdała sobie sprawę, że nie będzie w stanie długo wytrzymać tej potyczki. Ostrze gwizdało o włos od jej ciała i przy pierwszej kropli krwi spadającej na ziemię jej nadzieja na wstąpienie do Akademii zostanie zaprzepaszczona na zawsze. Wtedy wpadł jej do głowy pewien pomysł.

Nihal zaczęła uważnie studiować ruchy rywala. W odpowiednim momencie chwyciła miecz ze wszystkich sił i uderzyła w rękojeść topora. Siła odbicia, jaką poczuła w nadgarstkach, była przemożna, ale zacisnęła zęby i wzmocniła uchwyt na rękojeści. Następnie gwałtownie się pochyliła.

Ostrze toporka zawirowało jak szalone i upadło na ziemię kilka metrów dalej. Bolał ją lewy nadgarstek, ale publiczność zaczęła ją wychwalać, rytmicznie wykrzykując jej imię.

Kolejne chłopaczysko, wysokie i potężne, okryte solidną zbroją i wyposażone w tarczę, rzuciło się na nią, nie pozostawiając jej nawet czasu na przygotowanie. Jego ataki następowały jeden po drugim bez wytchnienia, z wielką gwałtownością.

Publiczność zaniemówiła. Nihal cofała się nieuchronnie, niezdolna do kontrataku. Już zaraz miała dotknąć plecami stojaka z bronią. Zdecydowała się na rozpaczliwy gest: zbliżyła się do stojaka i przez chwilę stała nieruchomo. Nieprzyjaciel, przekonany, że ma zwycięstwo w garści, włożył całą siłę w ostatni cios. Nihal była szybka jak błyskawica: pochyliła się w dół i wycelowała ronią w podbrzusze nieprzyjaciela, na krótką chwilę odsłonięte przez zbroję.

Sztuczka nie zadziałała całkiem tak, jak dziewczyna chciała: miecz chłopaka zaplątał się w stojak, ale broń Nihal wbiła się w przytomnie opuszczoną tarczę. Znaleźli się w sytuacji patowej. Kiedy jej nieprzyjaciel zamierzał wyciągnąć broń, Nihal gwałtownie go kopnęła. Chłopak runął na ziemię, a tarcza wypadła mu z dłoni, uwalniając się z uchwytu czarnego kryształu Nihal. Również przedostatni miecz został wbity w ziemię wśród rozentuzjazmowanego aplauzu obecnych.

Nihal była wykończona: nie miała już sił fizycznych, a nawet te mentalne zaczynały się chwiać. Nigdy nie sądziła, że walka mogłaby tak ją osłabić. Potem raptem zdała sobie sprawę z ryku tłumu porwana wirem walki, nie zwracała uwagi na to, co ją otacza. Teraz jednak zrozumiała, że to, co do tej chwili wydawało jej się mglistymi głosami, było rytmicznym dopingiem. Wszyscy obecni skandowali jej imię.

Była silna, niepokonana, nic nie mogło przeszkodzić jej woli: to właśnie wykrzykiwał do niej tłum, a ona w to uwierzyła. Podniosła wysoko miecz, a publiczność pozwoliła sobie na entuzjastyczny wiwat.

Idąc na środek areny, Nihal kątem oka zobaczyła Sennara. Jej przyjaciel tam był, nigdy jej nie opuści, wszystko pójdzie dobrze. Uśmiechnęła się do niego i przez moment wydawało jej się, że czarodziej jej odpowiada.

Ostatni zawodnik szedł naprzód zdecydowanie i Nihal poczuła ukłucie strachu. Z pewnością nie sprawiał większego wrażenia niż przeciwnicy, z którymi do tej pory walczyła, jednak spojrzenie tego młodzieńca było niepokojące. Jego oczy były tak jasne, że wydawały się pozbawione tęczówki, a jej kolor zlewał się z bielą rogówki.

Mimo bólu w nadgarstku Nihal zacisnęła uchwyt na mieczu. Przeciwnik zatrzymał się przed nią. Wydawało się, że jest nieuzbrojony. Potem poruszył błyskawicznie ramieniem i długi czarny bicz ułożył się na ziemi niczym wąż. Nihal nigdy nie widziała tego rodzaju broni. Przygotowała się do starcia, ale kiedy bicz przemknął jej o włos od twarzy, aby z powrotem położyć się nieruchomo na ziemi, zbladła.

- Mogę pociąć cię na kawałki, kiedy tylko zechcę, dziewuszko. Bicz znowu śmignął w niewielkiej odległości. Nihal nie była w stanie dostrzec, kiedy nadchodził. Igrał wokół jej ciała, z rozbawieniem świszcząc jej w uszach, ale tak, aby jej nie trafić.

- Zapamiętaj sobie moje imię: Thoren z Krainy Ognia. Bo to ja rozerwę cię na strzępy.

Okrąg zataczany przez bicz zaciskał się wokół niej coraz precyzyjniej i ciaśniej.

Wtedy Nihal zamknęła oczy.

Przez moment panowała całkowita ciemność, ale wkrótce nicość zaludniła się świstami bicza i jej słuch, już nieblokowany przez wzrok, mógł przyjść jej z pomocą. Teraz słyszała ciosy. Rozumiała, skąd nadchodzą. Zaczęła odpierać je z mechaniczną precyzją.

Chłopak celował w nogi, starając się sprawić, aby straciła równowagę, ale ona odpierała i skakała, zwodziła i obracała się, unikając każdego ciosu. Odległość była jednak zbyt duża. Nihal była tak zajęta obroną, że nie miała nadziei na przeprowadzenie ataku.

Potem bicz zaczął świstać bliżej ciała jej nieprzyjaciela. Nihal wydawało się to cudem. Coraz bardziej się zbliżała, teraz mogła poczuć jego zapach. Zapach walki, zapach wojny.

Wystarczył jeden cios i nagłym ruchem odcięła bicz przeciwnika. Jednak uśmiech triumfu zastygł na jej wargach - wokół jej miecza owinięty był żelazny łańcuch. Chłopak odrzucił na ziemię kikut bicza. Potem zwrócił do niej lodowaty uśmiech.

- Brakuje ci doświadczenia, dziewuszko. Dlatego umrzesz. Nihal poczuła się zgubiona, ale nie chciała dać rywalowi satysfakcji zwycięstwa.

- Za dużo mówisz. W walce tylko ten, kto już wygrał, może pozwolić sobie na tracenie czasu na przemowy.

- Ja wygrałem. Thoren wyciągnął miecz ze zwisającej u jego boku pochwy. Mam po ciebie przyjść, czy sama przyjdziesz na śmierć?

Nihal zaczęła ciągnąć miecz, ale uchwyt łańcucha był silny.

- Zrozumiałem: rybka na haczyku nie chce współpracować... Thoren był mocniejszy niż przewidywała. Nihal zaparła się nogami, aby jej nie pociągnął. Nadgarstek bolał ją szaleńczo, nic nie mogła zrobić.

Z wysokości swojego tronu Raven rozkoszował się każdą chwilą tego dramatycznego przeciągania liny, które prowadziło Nihal na śmierć.

- Oszczędź ją! Walczyła uczciwie! Niech zostanie przyjęta do Akademii! wrzeszczała publiczność.

Ale Thoren chciał jej krwi.

- Skończmy tę głupią grę.

Nihal zobaczyła siebie samą na ziemi, martwą. Oczy wypełniły jej się łzami i ogarnęła ją nieopanowana wściekłość. Śmierć tutaj nie miała sensu. Całe jej życie aż do tego dnia nie miałoby sensu, a wraz z nim również życie jej całego narodu.

Chłopak mocno szarpnął łańcuchem.

To w tej chwili Nihal zadziałała: wykorzystała moc tego szarpnięcia i rzuciła się naprzód siłą rozpaczy. Thoren nie zdążył zorientować się, co się dzieje, gdy wpadła na niego, a jej czarny miecz przeszył mu ramię na wylot.

Obydwoje upadli z hukiem na ziemię i spod ich ciał rozlała się plama krwi. Potem, powoli, Nihal spróbowała się podnieść. Musi stanąć na nogi, w przeciwnym razie nie wygra.

Na niepewnych nogach dotarła na środek areny, podniosła zabrudzoną kurzem twarz do Ravena i spojrzała na niego z dumą.

Ta dziewczyna absolutnie wykraczała poza przeciętność. Wielki Raven, Najwyższy Generał, był zmuszony do kapitulacji.

- Zdobyłaś wstęp do Akademii, dziewczyno. Publiczność eksplodowała w krzykach radości.

- Ale jeszcze nie ciesz się zwycięstwem. Prawdziwe wyzwanie dopiero się zaczyna.

Ludzie otoczyli Nihal. Setki rąk zaczęły ją dotykać, głaskać, przyjacielsko poklepywać po plecach. Ale dziewczyna nie trzymała się już na nogach. Osunęła się na ziemię jak pusty worek.

Kiedy przedostał się do niej Sennar, utorowawszy sobie drogę wśród dzikiego tłumu, Nihal przytuliła się do niego i uśmiech rozjaśnił jej zmęczoną twarz.

13.
Akademia Jeźdźców Smoka

Sennar zaniósł Nihal w ramionach do gospody. Czuwał przy niej przez cały czas. Wspomnienie tamtych dni, kiedy niewiele brakowało, by umarła, wciąż jeszcze było żywe i chłopak bardzo się niepokoił.

Nihal jednak spała błogo, chwilami śniąc, że jest Jeźdźcem Smoka, a chwilami o swoim Fenie.

Obudziła się następnego poranka, kiedy żywe słońce przyszło powiedzieć jej „dzień dobry" bezpośrednio na poduszkę. Przeciągnęła się, usiadła i, po raz pierwszy od tak długiego czasu, poczuła się prawie pogodna.

- To fakt, bycie twoim przyjacielem to męcząca sprawa ryzykujesz życie niemal codziennie!

Nihal uśmiechnęła się do przyjaciela. Potem ukłucie w brzuchu przywołało ją do rzeczywistości.

- Udało mi się ?

- Tak.

- Jestem w Akademii?

- Mówię ci, że tak! Jestem ranna?

- Nic takiego. Masz prawie złamany nadgarstek i niewiele brakowało, a dałabyś sobie przebić brzuch. Głupstwa. A teraz leżeć, wojowniczko. Muszę kontynuować formułę.

Nihal pozwoliła Sennarowi podnieść szatę i położyć dłonie na brzuchu i nadgarstku.

Nie pierwszy raz czarodziej nakładał na nią zaklęcia uzdrawiające, ale kontakt z jej skórą był teraz czymś odmiennym.

- Sennar! Co się dzieje, robisz się czerwony? Czarodziej zmienił temat.

- Dowiedziałem się, że podobno nasz Najwyższy Generał zagrał nieczysto. Twój ostatni przeciwnik nie był uczniem, ale najemnikiem opłaconym przez Ravena. W każdym razie, gwoli ścisłości, prawie odcięłaś mu ramię.

Nihal pozostała niewzruszona. Nagle nie pragnęła niczego więcej, jak tylko rozpocząć szkolenie: każda minuta wydawała jej się stracona.

- Kiedy będę mogła wstąpić do Akademii ?

- Kiedy zechcesz. Chociaż nie sądzę, żeby Raven czekał na ciebie z niecierpliwością.

Nihal prychnęła.

- To jego problem.

Sennar skończył ją opatrywać, po czym spojrzał na nią poważnie.

- Posłuchaj, muszę ci coś powiedzieć...

- Co takiego ?

- No cóż, ja... jestem członkiem Rady. To wszystko.

Na tę wiadomość Nihal prawie podskoczyła na łóżku z entuzjazmem.

- To wspaniale, Sennarze! Fantastycznie! Jesteśmy parą zwycięzców! Jeszcze nie jesteśmy dorośli, a już zrealizowaliśmy nasze marzenia!

- Poczekaj, poczekaj. To wcale nie jest takie fantastyczne...

Sennar opowiedział jej, że po niekończących się próbach, którym został poddany, po rozmowach, zaklęciach i trwającym całe wieki tajemnym posiedzeniu Soany z Dagonem, Starszy Członek wreszcie zdecydował się z nim porozmawiać.

Zaprosił go do swojego gabinetu, kolistego pomieszczenia całkowicie z kamienia, wypełnionego po sufit książkami wszelkiego typu, i posadził go na marmurowym siedzisku pośrodku pokoju.

Sennar nagle poczuł się jak mały chłopiec. Pomyślał, że prawdopodobnie taki był cel Dagona: pokazać mu, jaki jest mały i niepozorny. Mylił się.

- Po uważnej ocenie twoich zdolności i twoich intencji podjęliśmy decyzję.

Dłonie czarodzieja drżały.

- Uznaliśmy cię za godnego wstąpienia do Rady, Sennarze. Zajmiesz miejsce Soany.

Sennar już otworzył usta, żeby podziękować, zapewnić, iż to dla niego zaszczyt, obiecać, że będzie służył interesom Świata Wynurzonego jak najlepiej potrafi, i wygłosić wszelkiego rodzaju formalne głupoty, jakie mogły przyjść mu do głowy w takiej chwili, jak ta, ale Dagon uciszył go jednym tylko gestem.

- Jednak - uwaga. Członek Rady nie jest po prostu czarodziejem, a nawet nie jest to jedynie czarodziej potężny. To mędrzec, polityk, rządzący. Od jego decyzji zależy przyszłość wielu ludzi. Ty na razie jesteś obiecującym czarodziejem bez żadnego doświadczenia. Przed tobą tylko Tyran uzyskał wstęp do Rady w tak młodym wieku, pojmujesz zatem, dlaczego tak długo zastanawiałem się przed daniem ci tej szansy. Przez rok będziesz pobierał nauki u członka Rady, który nauczy cię zadań związanych z tą funkcją i będzie oceniał twoje działania. Przez pierwsze sześć miesięcy to ja będę twoim nauczycielem. Wyruszymy na front w Krainie Wiatru, abyś nauczył się, co musi robić członek Rady podczas wojny. Pozostałe sześć miesięcy spędzisz w pokoju, tutaj, w Krainie Słońca, ponieważ członek Rady musi nauczyć się działać również w czasach spokojnych. Ta ziemia objęta jest jurysdykcją Flogistona i to on będzie cię prowadził. Poza tym, co miesiąc będziesz uczestniczył w zebraniach. To wszystko. Witam w Radzie Czarodziejów.

- Ale... w takim razie... wyjeżdżasz... - wymruczała Ni hal.

Sennar opuścił wzrok. Miał ochotę powiedzieć jej, że ta rozłąka będzie ciężka i dla niego, że wszystko, czego pragnął, to być

z nią zawsze i uwolnić ją od prześladujących ją duchów, ale żadne z tych słów nie wyszło z jego ust.

- To mój obowiązek. ASoana?

- Chciała poczekać, aż się obudzisz, żeby się z tobą pożegnać. Myślę, że wyruszy jeszcze dzisiaj po południu.

Nihal podniosła się gwałtownie i chwyciła swój miecz. Hej, co ty robisz...

- Idę ćwiczyć.

Chwilę później była już na zewnątrz. Sama nie wiedziała, dokąd idzie, a miejski galimatias sprawił, że poczuła się jeszcze bardziej odizolowana. Biegła, dopóki nie dotarła do rozległego tarasu z widokiem na lasy. Ponad linią horyzontu wyraźnie odcinał się straszliwy profil Twierdzy Tyrana.

Usiadła na balustradzie z nogami zawieszonymi nad próżnią. Tysiąc razy nazwała się głupią za to, jak się czuła, za uczucie samotności, które zaczęło ją przenikać Sennar daleko pośród zgiełku bitew, Soana goniąca za wyobrażeniem Reis, a ona w tej hałaśliwej i kiczowatej Krainie, sama ze swoim mieczem.

Popatrzyła na Twierdzę. Ten czarny budynek był monstrum, które powoli pochłaniało jej życie.

Nie powinnaś się bać. Jakie to ma znaczenie, że jesteś sama? Teraz jesteś wojowniczką. Musisz myśleć tylko o walce i o zniszczeniu Tyrana.

Przez chwilę siedziała i kontemplowała horyzont z wysoka.

Postanowiła wstąpić do Akademii jeszcze tego samego dnia.

Kiedy wróciła do gospody, Soana była gotowa do odjazdu. Czekała na nią i wydawała się Nihal piękna i dostojna jak zawsze.

Czarodziejka przytuliła ją do siebie.

- To również dla ciebie wyruszam w tę podróż. Wiem, że jesteś silna i będziesz szła naprzód swoją drogą mimo wszystko.

Chociaż to nie ona odjeżdżała, Nihal poczuła się jak córka, która opuszcza swój dom, aby odejść. Rozumiała, że było to raczej „żegnaj" niż „do zobaczenia".

- Dziękuję, Soano. Tylko tyle była w stanie wykrztusić. Potem Soana objęła swojego ucznia.

- Mam nadzieję, że spełnisz swoje zadanie lepiej ode mnie, Sennarze.

- A ja mam nadzieję, że wkrótce znowu się zobaczymy. I że do tego czasu stanę się czarodziejem godnym twoich oczekiwań.

Czarodziejka obdarzyła młodych ostatnim uśmiechem, po czym wyruszyła, nie odwracając się więcej. Część życia Nihal i Sennara oddalała się po tej drodze razem z nią.

Kiedy Soana była już tylko punkcikiem na horyzoncie, Nihal zwróciła się do przyjaciela.

- Sennar, odprowadź mnie do Akademii.

- Już teraz? Poczekaj przynajmniej, aż wyjadę, to ten wieczór spędzimy razem...

Ale Nihal już podjęła decyzję.

- Nie. Przepraszam cię. Nie dam rady patrzeć, jak ty też odchodzisz. A poza tym nie ma sensu tego odwlekać.

Przeszli przez Makrat, bardziej chaotyczny niż zwykle. Chociaż szli obok siebie, czuli się już odlegli o tysiące mil. Nie zamienili ani słowa, dopóki nie dotarli do bramy. Nihal miała ze sobą tylko sakwę, ubranie i pergamin swojego narodu. U jej boku połyskiwał czarny miecz.

- To nie jest „żegnaj", Nihal. Kraina Wiatru nie jest tak odległa. Będę przychodził do ciebie co miesiąc, przysięgam.

Nihal nie odpowiedziała.

Zapadło milczenie pełne zażenowania. Przez jakiś czas dwójka przyjaciół stała ze wzrokiem wbitym w ziemię, potem Sennar zaczął gorączkowo mówić.

- Musisz być twarda, nie dawać za wygraną. Wiem, przez co przechodzisz, ałe musisz mieć odwagę. Ja, chociaż z daleka, będę przy tobie zawsze. Zawsze.

- Ja też będę zawsze przy tobie. Jej głos się załamał. Nie zapomnij o mnie.

- Nie zapomnę.

Nihal dała Sennarowi pospiesznego całusa w policzek i ruszyła w stronę bramy.

Wartownik od razu ją rozpoznał.

- Nie spodziewaliśmy się ciebie tak szybko. Wchodź. Potem drzwi otworzyły się szeroko, a Nihal pochłonęła ciemność.

Doszła aż do sali audiencji. Nie sądziła, że Najwyższy Generał przyjmie ją osobiście. Wartownik, który ją tam doprowadził, klepnął ją w plecy i zmusił do przyklęknięcia. Nihal skrzywiła się.

- Przyzwyczajaj się, dziewczyno. Od tej chwili zawsze będziesz musiała okazywać mi posłuszeństwo powiedział jej wartownik.

Raven opuścił swój tron i zaczął przechadzać się po sali ze swoim pieskiem w ramionach.

- No, ostatecznie ci się udało. Wyobrażam sobie, jak wbija cię to w dumę, jaka czujesz się wielka i ważna... Wiedz zatem, że twój triumf będzie krótki. Zycie tutaj wcale nie będzie proste. Ja nie zapominam, kto wprawił mnie w zakłopotanie, a ty to zrobiłaś. Niestety, muszę przyznać, że jesteś nadzwyczajnym wojownikiem. Jednak to nie ułatwi ci sprawy. Będziesz musiała udowadniać, kim jesteś i ile jesteś warta, w każdej chwili twojej bytności tutaj. A jeżeli upadniesz na ziemię, wiedz, że będę zawsze gotowy, aby cię zdeptać.

Raven zamilkł na moment.

- Lahar oprowadzi cię po szkole i powie ci wszystko, co musisz wiedzieć zakończył pospiesznie. Następnie odwrócił się do Nihal tyłem i odszedł.

Dziewczyna wstała. Nie sądź, że mnie przestraszyłeś - pomyślała.

Za jej plecami wyrósł znikąd jakiś wychudzony typ.

- Chodź za mną, dziewczynko.

Przemierzyli długi korytarz, którego nadzwyczaj wysokie sklepienie wieńczył przyprawiający o zawrót głowy ostry łuk. Był ciemny jak śmierć i wydawało się, że nigdy się nie skończy. Wyszli na ogromną pustą salę.

Lahar traktował Nihal z wyższością.

Wrogość w jego głosie była bardzo wyraźna.

- To jest arena początkujących. Kto przybywa do Akademii, musi najpierw opanować posługiwanie się mieczem, a potem może przejść do ćwiczeń z innymi rodzajami broni. Jest wiele sal takich jak ta, każda poświęcona innym technikom walki. Jeździec Smoka musi umieć się posługiwać każdym typem broni. Dzisiaj nie ma tu nikogo, ponieważ uczniowie mają jeden dzień odpoczynku w tygodniu. To ciebie jednak nie dotyczy, ty nie masz do niego prawa.

Przez kolejny labirynt korytarzy dotarli na otwartą arenę.

- Tutaj starsi uczniowie oswajają się ze swoimi smokami. Tego miejsca być może nigdy nie zobaczysz. Lahar roześmiał się szyderczo.

Nihal nie mogła się powstrzymać.

- A to dlaczego, jeśli można wiedzieć?

- Nie zwracaj się do mnie takim tonem! Po pierwszym etapie szkolenia uczniowie muszą udowodnić, że dobrze się nauczyli, więc odbywają swoją pierwszą bitwę w charakterze żołnierzy piechoty. I zapewniam cię, że Famminowie nie widzą żadnej różnicy między dziewczynkami a mężczyznami.

- Znam Famminów. Zabiłam...

- Cisza! Przyzwyczaj się, żeby mówić tylko wtedy, kiedy zostaniesz o coś zapytana.

Następnie zwiedzili refektarz, gdzie w doskonałym porządku rozstawione były dziesiątki ław, a w końcu dotarli do długiego rzędu pokojów, z których w każdym stało około dwudziestu łóżek. Dormitorium było spartańskie: każda prycza miała obok siebie prosty stolik, na którym uczeń mógł położyć swoje rzeczy osobiste. To było całe umeblowanie.

Lahar doprowadził Nihal do ciemnej i śmierdzącej pleśnią klitki. Na ziemi leżało trochę słomy w charakterze posłania. Przez wąskie okienko w murze wpadał cienki snop światła.

- Ponieważ jesteś kobietą, będziesz spała tutaj.

Nihal popatrzyła na całość z mieszanką obrzydzenia i przygnębienia.

- Tu nie ma czym oddychać...

- A co, spodziewałaś się zamku? Do Akademii przychodzi się, aby nauczyć się walczyć, a nie na wczasy. A teraz posłuchaj uważnie, bo nie mam zamiaru powtarzać. Każdego ranka pobudka jest o wschodzie słońca, po czym następują ćwiczenia z bronią. Po obiedzie, który jest w samo południe, czas na naukę teorii i strategii. Kolacja jest o zachodzie słońca. Po kolacji spoczynek. Po zachodzie słońca nie wolno chodzić po Akademii. Przysługuje ci jeden dzień wolny w miesiącu. Dopóki nie skończysz pierwszego etapu szkolenia, musisz nosić ubiór uczniów. Potem zostaniesz powierzona Jeźdźcowi Smoka. Reguły, jakich będziesz musiała przestrzegać od tamtej chwili, zostaną wyznaczone przez twojego nauczyciela. To wszystko. Do jutrzejszego ranka nie masz zajęć, ale radzę ci, żebyś tu grzecznie siedziała. Miłego pobytu.

Lahar już miał odejść.

- Aha, zapomniałem. Uczniom nie wolno mieć broni. Oddaj mi miecz.

Dziewczyna zacisnęła uchwyt na rękojeści.

- Jestem pewna, że dla mnie zrobisz wyjątek.

- Dla ladacznicy półkrwi? A to dlaczego?

Chwilę potem Nihal celowała kryształowym czubkiem ostrza w gardło Lahara.

- Być może nikt cię nie poinformował: zasłużyłam sobie na wstęp do Akademii, pokonując dziesięciu najlepszych uczniów... a moje prawo do życia zdobyłam, zabijając dwóch Famminów w Krainie Wiatru.

Mężczyzna zaczął się pocić. Dobrze znał całą historię. Popatrzył na nią z nienawiścią, splunął na ziemię i wyszedł, trzaskając drzwiami.

Nihal schowała miecz. Brakowało jej powietrza.

Spróbowała wyjrzeć przez okienko, ale przez tę wąską szparę widać było jedynie chaotyczny skrawek Makratu.

Rzuciła się na stosik słomy i popatrzyła na sufit.

Próbowała pofantazjować o swoich przyszłych przygodach wojowniczki, ale szło jej to mizernie.

Wobec tego pomyślała o Livonie i sięgnęła dna rozpaczy.

Przebudziła się nagle, zbudzona nieoczekiwanym stukotem. Nie sądziła, że zasnęła. Hałasy dobiegały z sypialni.

Nihal właśnie się podnosiła, kiedy zobaczyła, jak drzwi do jej klitki powoli się uchylają.

Było bardzo ciemno, bo słońce zdążyło już zajść. W prześwicie Nihal dojrzała krępą, kulejącą sylwetkę.

- Kto tam? spytała wystraszona. Postać zatrzymała się.

- Nic złego, nic złego. Tu ciemno, chcesz światło może. Ja wchodzi, przynosi światło. Lahar mi powiedział. Nie bój się, nie bój.

Stworzenie miało głos piskliwy i marudny. Podeszło i zaczęło głaskać ją po ramieniu. Nihal skoczyła na nogi.

- Czego ode mnie chcesz ?

- Nic złego, przynosi dla ciebie światło, będziesz widziała. Woła na kolację też.

Wreszcie Nihal go zobaczyła.

Nie miał w sobie nic ludzkiego: był niski i gruby, z całkiem łysą głową i drewnianą nogą. W jego budowie nie było żadnej symetrii. Robił wrażenie starej, zepsutej szmacianej lalki. Na twarzy pojawiały się na zmianę przebiegłość i służalczość. W dłoni trzymał pochodnię.

- Nic złego, nic złego...

- Zrozumiałam, przestań już! Kim jesteś?

- Malerba, sługa tutaj. Nic złego, nie bój się... I znowu wyciągał do niej dłoń.

Nihal cofnęła się z przerażeniem: kontakt z tym stworzeniem budził w niej obrzydzenie.

- Dziękuję za światło. Już niczego nie potrzebuję. Idź sobie. Malerba przybrał zasmuconą minę i wycofał się tyłem jak rak, nie spuszczając z niej oczu.

Nihal powiesiła pochodnię na ścianie. Światło ją uspokoiło, ale ta wizyta ją zdenerwowała. Wydawało się, że wciąż jeszcze czuje na sobie przyklejone oczka tej zdeformowanej postaci. Postanowiła iść do refektarza, aby pozbyć się tego nieprzyjemnego wrażenia.

Sala stołówki była pełna głośno rozmawiających chłopaków siedzących przy stolach.

Widok rówieśników rozpogodził nieco Nihal i dziewczyna pomyślała, że w gruncie rzeczy tak naprawdę nie jest tu sama. Ruszyła w stronę stołów, szukając wolnego miejsca.

Na jej widok sala zamilkła.

Nihal zwolniła kroku. Nie rozumiała.

Czuła na sobie spojrzenia wielu par oczu: zdumione, przestraszone, złowrogie, nieufne. Nigdy jeszcze nie zdarzyło jej się, aby być tak na cenzurowanym.

Zbliżyła się do jednego z wolnych miejsc. Chłopak siedzący obok natychmiast zasłonił je dłonią.

- Zajęte.

Nihal szukała gdzie indziej, ale gdziekolwiek podeszła, odpowiedź zawsze była taka sama: „Zajęte".

Potem, w ciszy refektarza rozległ się grzmiący głos.

- PółElfie, dlaczego jesteś ubrana w ten sposób?

Nihal rozejrzała się dookoła. Na podniesieniu, na uboczu względem chłopców, siedzieli nauczyciele.

- Jak powinnam być ubrana ?

- Jesteś uczniem, a przynajmniej tak mówią powiedział z kwaśnym uśmiechem mężczyzna a zatem musisz nosić strój ucznia.

W tej olbrzymiej sali, otoczona wrogością, Nihal nagle poczuła, że traci całą swoją siłę.

- Nikt mi go nie dał... - usprawiedliwiła się.

- Wobec tego nie powinnaś była schodzić. Czy Lahar nie wyjaśnił ci reguł?

- Tak, ale...

- Odpłacisz za to uchybienie wartą do świtu. Jeżeli zaś chodzi o ubrania, później przyniesie ci je Malerba.

Któryś z chłopaków się zaśmiał.

- Teraz usiądź i jedz.

Również chłopcy wrócili do jedzenia.

Nihal skierowała się do ostatniego miejsca, które wydawało jej się dostępne. Nawet nie zdążyła zapytać.

- Żadnych potworów ani bab powiedział posępnie chłopak.

Dziewczyna oddaliła się. Co oznaczał ten tekst? Świat Wynurzony był pełen ras - nimf, duszków, gnomów, ludzi. Co to miało znaczyć, że nie ma miejsca dla potworów?

Nihal dorastała w Krainie pełnej mieszańców, toteż nigdy nie ciążył jej fakt, że była inna. Ale tam, wśród ludzkiej elity, wyglądała jak żart natury.

Usiadła w miejscu odosobnionym, oddalonym od wszystkich, i zjadła posiłek w milczeniu, z sercem przepełnionym goryczą.

Po kolacji szybko wróciła do swojej klitki, starając się nie rzucać zbytnio w oczy. Na progu czekał na nią Malerba z bezkształtnym zawiniątkiem w dłoni, uśmiechając się głupkowato.

Nihal wzięła ubrania, nie patrząc na niego, ale on już zamierzał przekroczyć próg.

- Możesz odejść rzuciła mu szorstko Nihal. Sługa znowu zrobił udręczoną minę i oddalił się.

Nihal zamknęła się w środku. Świadomość, że tam, na zewnątrz, czeka na nią to stworzenie, przyprawiała ją o szaleństwo. Ze wzburzeniem zablokowała mieczem zamknięte drzwi tak, aby nikt nie mógł wejść, czy miał to być Malerba, czy też jeden z owych nadętych studentów, którzy ją upokorzyli.

Była sama. Blade światło pochodni drżało i rysowało wyraźniej kontury tego pokoiku, który teraz naprawdę wyglądał jak cela.

Wzięła zawiniątko: na strój ucznia składały się para portek i szeroka płócienna koszula. Rzuciła je w kąt i w swoich ubraniach położyła się na słomie. Za drzwiami słyszała głosy innych uczniów, co jakiś czas przerywane wybuchami śmiechu. Ona była z tego wykluczona.

Po raz pierwszy miała głęboką świadomość, że nie jest człowiekiem. Była tam cudzoziemką, nikt inny nie był taki jak ona. Była Ostatnią, kimś starym, należącym do minionej epoki.

Co tam robiła? Wszystkie PółElfy zginęły, miejsce dla niej nie znajdowało się wśród żywych. Te myśli nie były dla niej nowe, ale teraz wiązały się z odczuciem, którego tego wieczoru doświadczyła na własnej skórze: była inna.

Długo płakała, starając się zdusić łkania. Ze złością osuszała łzy, zrzucając je z twarzy grzbietem dłoni. Zasnęła, płacząc.

Przed świtem ktoś spróbował sforsować drzwi. Nihal zbudziła się nagle, wystraszona.

Kto tam?

Z zewnątrz dobiegał niewyraźny głos Malerby: mówił o warcie, o zmianach. Nihal przypomniała sobie o karze i zdała sobie sprawę, że poczucie upokorzenia nie znikło.

Błyskawicznie się ubrała. Koszula była szeroka i zwisała z niej, sprawiając, że wydawała się jeszcze mniejsza. Złapała płaszcz i miecz i wyszła z pokoju.

Na jej widok Malerba rozpromienił się i położył dłoń na jej ramieniu.

- Brama, tam czekają...

- Nie dotykaj mnie! warknęła dziewczyna.

Przy bramie wejściowej Akademii Nihal zastała oczekującego na nią sennego wartownika.

- Upiekło ci się, do świtu brakuje zaledwie dwóch godzin powiedział, a następnie ziewnął.

Był niemal uprzejmy, ale kiedy tylko rozpoznał ją w świetle pochodni, nie omieszkał rzucić jej spojrzenia pełnego urazy.

Nihal przejęła włócznię swojego poprzednika. Chłód był przenikliwy. Te absurdalne szmaty, które jej dali, nie grzały ani trochę;

gdyby nie jej własny płaszcz, zamarzłaby na śmierć. Wzdrygnęła się. Zamykały jej się oczy. Nie ma co: doskonały początek.

Reszta dnia wcale nie była lepsza.

Jadła sama, jak poprzedniego wieczoru, a następnie poszła do sali, gdzie odbywały się ćwiczenia. Wielu chłopców już zaczęło i zauważyła, że byli podzieleni na grupy. Rozglądała się wokół, zastanawiając się, do której z nich ją przydzielono, kiedy jakiś mężczyzna skinął na nią, aby się zbliżyła.

- Ty musisz być tą nową uczennicą. Jestem Parsel, twój nauczyciel. Chodź.

Nihal poszła za nim na plac, gdzie byli zgromadzeni jacyś chłopcy, wszyscy mniej więcej w jej wieku.

- To nasza najmłodsza drużyna. Tutaj uczymy się pierwszych zasad posługiwania się mieczem oraz podstawowych technik.

Nihal okazała niedowierzanie.

- Jak to pierwszych zasad ? Zostałam przyjęta do Akademii, bo pokonałam dziesięciu najlepszych szermierzy tego miejsca!

- Naprawdę? No cóż, rozkazano mi cię uczyć, więc zostaniesz tu z nami.

Nihal nie chciała się poddać.

- No dobrze, no to powalczmy! W ten sposób poznasz mój poziom i będziesz wiedział, gdzie mnie odesłać.

Już miała dobyć miecza, ale Parsel ją przytrzymał. Zaczynał się irytować.

- Posłuchaj, dziewczynko. Dla mnie już i tak jest wystarczająco dziwaczne, żeby kobieta uczyła się posługiwać bronią, więc radzę ci podkulić ogon i robić, co ci mówię.

Nihal się poddała.

Przez cały ranek musiała słuchać o rzeczach, które już wiedziała, i ćwiczyć jak nowicjuszka, regularnie rozbrajając każdego chłopca, który z nią trenował.

Pomyślała o tym, jak wyobrażała sobie życie w Akademii.

Porównała swoje marzenia z tą rzeczywistością.

Ogarnął ją smutek.

14.
Rekrut Nihal

Tamten dzień był zaledwie pierwszym z długiej serii smutnych dni naznaczonych szarością opadającej na Krainę Słońca zimy oraz samotnością.

Przyzwyczajenie nie zmieniło zachowania innych studentów w stosunku do Nihal. Była kobietą, dziwacznie wyglądała, a stopniowo wszyscy zaczęli się jej też obawiać.

W miarę upływu czasu Nihal pokazywała coraz więcej swoich umiejętności, a historia o sposobie, w jaki zapracowała sobie na wstęp do Akademii, rozpowszechniła się również wśród tych, którzy nigdy dotąd jej nie słyszeli.

Zaczęły krążyć pogłoski, że jest kimś w rodzaju wiedźmy, pochodzącej z nikczemnej rasy oddanej rzeziom i wojnie. Ktoś nawet insynuował, że jest szpiegiem wysłanym przez samego Tyrana, aby zniszczyć Akademię od podstaw. W efekcie tych plotek wszyscy trzymali się od Nihal z daleka: kiedy przemierzała korytarze, chłopcy rozsuwali się w dwa skrzydła, a jej przejściu towarzyszyły wrogie szepty i spojrzenia pełne dezaprobaty.

Lęk przed nią wzrósł po pewnym epizodzie.

Nocami często zdarzało się, że chłopcy podchodzili pod jej drzwi, aby uciec, kiedy tylko słyszeli, jak się porusza.

Pewnego razu, pogrążona w swoim zwykłym niespokojnym śnie, Nihal nie zorientowała się, że komuś udało się wejść do środka. Stopniowo jednak błagalne twarze zaludniające jej koszmar zaczęły stawać się tak bliskie, że wydawało jej się, iż się dusi.

Potem poczuła, jak ktoś ją dotyka.

To Malerba: pochylał się nad nią z okropnym uśmiechem na twarzy, pochłonięty głaskaniem jej i bełkotaniem niezrozumiałej litanii.

Nihal wrzasnęła, dobyła miecza i wymierzyła broń w jego gardło.

Sługa wybuchnął łzami, błagając o przebaczenie, ale Nihal była rozwścieczona. Schwyciła go i wywlokła na zewnątrz, gdzie zgromadził się mały tłumek zaspanych chłopców. Na widok tej furii z mieczem w dłoni wszyscy się wycofali.

Popatrzcie uważnie, dranie! To stanie się z każdym, kto będzie chciał mnie skrzywdzić!

Po czym przesunęła ostrzem po gardle Malerby, który darł się jak prosiak. Ledwo go zadrapała, ale od tej chwili pielgrzymki dc jej pokoju ustały raz na zawsze.

Noce Nihal w każdym razie nie były spokojne.

Samotność i otaczająca ją oschłość sprawiały, że coraz bardziej zapadała się w swoje koszmary. Nie było nocy, żeby nie prześladowały jej twarze PółElfów. Budziła się z przerażeniem, a widok tego pokoju zamiast ją uspokajać, jeszcze bardziej ją rozstrajał. Czuła się jak zamknięta w trumnie. Wówczas siadała, otulała kolana ramionami i patrzyła na skrawek nieba widoczny przez wąski otwór, starając się z wysiłkiem odpędzić lęk.

Następnej nocy jednak wszystko znów zaczynało się od początku.

Coraz bardziej obsesyjnie myślała o pomszczeniu ojca i swojego narodu. Ból sprawił, że stała się twardsza. Początkowo cierpiała z powodu nienawiści swoich towarzyszy, ale w końcu się do niej przyzwyczaiła i w miarę upływu czasu zaczęła ją kochać. Strach innych uczniów spodobał się jej.

Sennar nie przyszedł jej odwiedzić ani w pierwszym miesiącu, ani w drugim, ani w trzecim.

Nihal rozpaczliwie potrzebowała z nim porozmawiać, usłyszeć, jak jeszcze raz jej mówi, że wszystko jest dobrze, że ta noc

minie. Ale otrzymała tylko lakoniczną wiadomość, przyniesioną przez małego sokoła, którego już nauczyła się rozpoznawać: „Umieram ze zmęczenia, nie mam chwili wytchnienia, ale wszystko u mnie dobrze. Nie zapomniałem o Tobie".

Nihal zmieniła się w istotę mroczną i milczącą.

Ciałem i duszą rzuciła się w wir nauki.

Jej styl walki stawał się coraz bardziej wściekły i gwałtowny.

A ona coraz sprawniejsza, szybsza, bezlitosna.

Parsel, nauczyciel szermierki, zdał sobie sprawę z potencjału Nihal i cierpiał, widząc, jak się marnuje wśród tych chłopców, którzy nawet nie potrafili trzymać broni.

Pewnego dnia wziął ją na stronę.

- Widziałem, jak się ruszasz, jak walczysz. Jesteś dobra, Nihal. Popatrzyła na niego podejrzliwie: nie wiedziała, czy ma mu wierzyć. To zdanie mogło znaczyć wszystko i nic.

- Miałaś już doświadczenia na wojnie?

Nihal opowiedziała mu o lekcjach Livona i Fena, o zabiciu trzech Famminów, dwóch w Salazarze i jednego na granicy Krainy Wiatru.

- Tak myślałem. A zatem nie opowiadałaś bzdur pierwszego dnia!

Nauczyciel uśmiechnął się do niej, a Nihal, zawsze zachowująca postawę dumną i zrównoważoną, opuściła wzrok.

Parsel był przekonany, że dziewczyna odniosłaby więcej korzyści, gdyby mogła ćwiczyć z użyciem broni kompletnie jej nieznanych.

- Zaproponowałem Ravenowi, aby pozwolił ci zacząć naukę innych technik walki, ale na razie moja prośba nie przyniosła rezultatów.

Nihal westchnęła. Przez tych kilka chwil widziała, jak drzwi jej więzienia otwierają się, tworząc szparę, ale zaraz znowu się zamknęły.

- Ten człowiek mnie nienawidzi...

- Nie powinnaś mówić tak o Najwyższym Generale. Nie poznałaś go, kiedy walczył. Był nadzwyczajnym wojownikiem. Te raz stracił wigor przy władzy, ale wierz mi, pod spodem jest jeszcze mężny i waleczny. Potrafi rozpoznać wojownika. Kiedy tylko udowodnisz mu swoją wartość w walce, zmieni zdanie. Bo wojna to coś zupełnie innego niż to, co się robi tu, w środku.

Kiedy Parsel zaproponował Nihal, że będzie ją szkolił w użyciu włóczni poza godzinami lekcji, dziewczyna poczuła się jak uwolniona po długim okresie więzienia. Walczyli prawie każdego wieczoru i wreszcie mogła wykorzystać maksimum swoich umiejętności. Poza tym posługiwanie się włócznią ją ekscytowało: nauczyła się walczyć wręcz i przeprowadzać ataki z konia. Dzięki wszystkim tym nowościom znowu czuła, że żyje.

Jeżeli chodzi o Parsela, to wziął sobie do serca los tej dziewczyny. Doceniał ją za jej nieugiętość, zdecydowanie i wytrwałość, i był coraz bardziej zdumiony jej talentem.

Wyczuwał w niej jednak głęboki smutek, niezwykły u tak młodej osoby. Właśnie on, który nigdy nie miał żadnych związków ani rodziny, bo zawsze poświęcał się tylko wojnie, czuł wobec tej dziewczynki niemal ojcowski instynkt opiekuńczy.

Tych dwoje zaczęła wiązać dziwna zażyłość.

Jedyną formą komunikacji, która ich łączyła, była walka.

Rozmawiali za pomocą broni: Nihal była zamknięta i skryta, a jedynym momentem, kiedy pozwalała wyjść na powierzchnię swoim uczuciom, były starcia.

Parsel nauczył się odczytywać z ruchów uczennicy stany jej ducha i odpowiadał jej, starając się naruszyć mur urazy, który Nihal wokół siebie wybudowała.

Nigdy nie byli prawdziwymi przyjaciółmi. Tylko raz Nihal mu się zwierzyła. Pewnego wieczoru opowiedziała mu o Malerbie, o lęku, który wobec niego odczuwała, o epizodzie, jaki wydarzył się w jej pokoiku.

Parsel wysłuchał jej, po czym potrząsnął głową.

Nie powinnaś go nienawidzić, wiesz? Ma za sobą straszliwą historię.

Nihal nadstawiła uszu.

- To gnom; nie wiemy, z jakiej Krainy pochodzi. Kilka lat temu znaleźliśmy go gnijącego w więzieniu - udało nam się wtedy zdobyć ważny przyczółek Tyrana w Krainie Dni. Był cały poraniony i miał na skórze ślady tortur. W tym samym lochu leżało wielu jego pobratymców, kobiet i mężczyzn, wszyscy umierający. Zabraliśmy ich w nadziei, że ich ocalimy, ale nic nie dało się zrobić. Tylko on przeżył. Oddanie, z jakim doglądał swoich towarzyszy z celi, i ból, jaki sprawiła mu ich śmierć, dały nam do zrozumienia, że mogli to być członkowie jego rodziny. Przez jakiś czas Malerba był tajemnicą: co robił tam, na dole, i dlaczego torturowano go w sposób tak okrutny? Nie znaliśmy jeszcze otchłani potworności, w jaką Tyran zrzuca narody, które sobie podporządkowuje. Później, kiedy zetknęliśmy się z wieloma analogicznymi przypadkami, zrozumieliśmy. Famminowie nie są rasą, jak by to powiedzieć, naturalną. To stworzenia Tyrana: ukształtował ich czarami, a teraz chce zmodyfikować inne stworzenia, aby mu ślepo służyły. To dlatego eksperymentuje na więźniach. Malerba jest tego żyjącym dowodem jego zmaltretowane ciało to owoc prób Tyrana przekształcenia gnomów w doskonałych wojowników. Nie wiemy, ile stworzeń było w to zamieszanych ani ile już umarło. Mogły to być całe narody.

Nihal poczuła dreszcz.

- Możliwe, że Malerba poczuł do ciebie jakąś, że tak powiem, sympatię, a może kogoś mu przypominasz. W celi była też jedna młoda dziewczyna. Kto wie, może jego córka... Nie chce zrobić ci krzywdy, postaraj się traktować go tolerancyjnie. Wiele wycierpiał od życia.

Nihal nie udało się odczuwać mniejszego strachu przed Malerba, ale zaczęła patrzeć na niego inaczej. Z wysiłkiem powstrzymywała swoje obrzydzenie i starała się traktować go uprzejmie, dziękując za jego usługi i odpowiadając na jego odpychające uśmiechy, w których potrafiła dostrzec mdłe światło wdzięczności. W pewnym sensie byli podobni: dwójka odmieńców wzbudzających lęk i głęboko samotnych.

Pięć miesięcy po przybyciu do Akademii Nihal została zawezwana przez Ravena. Udała się do sali audiencji gotowa na zwykłe irytujące oczekiwanie, ale Najwyższy Generał już siedział na tronie.

- Przekazano mi, że jesteś zdolna i robisz szybkie postępy, dziewczyno.

Nihal nie wierzyła własnym uszom.

- Twój nauczyciel wielokrotnie prosił mnie o pozwolenie, abyś rozpoczęła bardziej zaawansowaną fazę szkolenia. A zatem, uważam, że ten moment nadszedł: będziesz mogła nauczyć się posługiwać innymi rodzajami broni. Możesz odejść.

Po czym Raven opuścił salę, ciągnąc za sobą długi tren płaszcza i zostawiając Nihal z poczuciem niedowierzania. I szczęścia.

W nowej grupie od razu poczuła się swojsko.

Towarzysze byli równie aroganccy jak poprzedni, ale wreszcie nie była już zmuszona do walki na połowę swoich możliwości. A poza tym, od kiedy ćwiczyła z Parselem użycie włóczni, zaczęły ciekawić ją inne rodzaje broni. Godziny szkolenia upływały szybko, a wszystkie te nowości pobudzały Nihal do wysiłku.

Nauczyła się sposobów wykorzystywania sztyletu w walce wręcz, przestudiowała do głębi potencjał włóczni i chociaż malutka, zmierzyła się też z nabijaną maczugą oraz toporem.

Pierwsza z tych broni nie była dla niej szczególnie odpowiednia. Sprzęt wiele ważył: trudno jej było nawet go podnieść, a co dopiero wymierzać celne ciosy. Toporek natomiast bardzo przypadł jej do gustu, a pod pewnymi względami przypominał jej nawet miecz był potężną i prostą bronią, nadającą się do wyładowywania złości.

Dano jej także do ręki bicz, za pomocą którego osławiony Thoren niemal ją zabił, i dziewczyna zdała sobie sprawę, jak trudno było go używać.

Na koniec nabrała wprawy w posługiwaniu się łukiem.

Pierwsze zetknięcie nie było najlepsze: w walce Nihal kochała furię, starcia wręcz, pot i wysiłek. Łuk natomiast wymagał koncentracji i zimnej krwi, dwóch zalet, którymi nie mogła się poszczycić.

- Właśnie dlatego musisz nauczyć się nim posługiwać tłumaczył jej nauczyciel, kiedy dziewczyna się niecierpliwiła.

Po początkowych trudnościach Nihal zaprzyjaźniła się jednak z tym szczególnym rodzajem broni. Siła nie była w tym przypadku najważniejsza, a po przezwyciężeniu frustracji spowodowanej przypadkami nietrafiania do celu, zaczęła czerpać z łucznictwa wielką satysfakcję. Odkryła, że ma wspaniałą celność, a niewielu z jej grupy mogło się pochwalić takim darem. Nabrała też wprawy w strzelaniu w ruchu.

Jej ulubioną bronią pozostawał jednak miecz. W żadnej innej dziedzinie nie wyróżniała się tak bardzo i tylko kiedy dobywała swojego czarnego ostrza, naprawdę czuła się w swoim żywiole.

Nihal uczyła się z łatwością. Niewiele czasu potrzeba było, aby przewyższyła poziomem większość swoich towarzyszy. Jej zdolności wzbudzały wielki podziw, a nieufność, jakiej była przedmiotem, zaczęła barwić się respektem.

W Akademii Nihal skończyła siedemnaście lat. Wszyscy uczniowie byli od niej starsi, z wyjątkiem drobnego chłopczyka z głową pełną blond loczków, szarymi oczami i pulchnymi policzkami.

Dziewczyna ledwo zwróciła na niego uwagę, już od dawna przestała bowiem próbować nawiązywać jakieś znajomości. Dopóki pewnego ranka w refektarzu on sam do niej nie podszedł.

Nihal jadła posiłek sama, jak zwykle, kiedy usłyszała cienki głosik:

- Przepraszam, czy tu jest wolne?

Było to coś tak niezwykłego, że Nihal, zanim odpowiedziała, odwróciła się do nieznajomego, aby upewnić się, że dobrze usłyszała. A to kto, do diabła? Już go gdzieś widziałam... ale gdzie?

- No cóż, skoro nikogo nie ma, to ja tu siadam.

Nihal w dalszym ciągu patrzyła na niego z niedowierzaniem z łyżką zawieszoną w powietrzu.

Blondynek rozsiadł się, podniósł do ust jedną łyżkę zupy, następną, pobawił się trochę kawałkiem chleba, po czym odchrząknął i z jego ust wypłynął wezbrany potok słów.

- Ty jesteś Nihal, pochodzisz z PółElfów, prawda? Obserwuję cię, odkąd tu jesteś. To znaczy tak naprawdę, to odkąd przydzielili cię do naszej drużyny. No, jeżeli już mam być całkowicie szczery, to widziałem cię wtedy na arenie z tymi dziesięcioma facetami. Och, byłaś niesamowita! Walczyłaś w taki sposób... Nikt nie walczy tak jak ty! Przysięgam ci, byłem zupełnie jakby... jakby zahipnotyzowany, właśnie. A poza tym, co za miecz! Z czego on jest zrobiony? Wydaje się niemożliwe, żeby się nie złamał! Oj, ale ze mnie roztrzepaniec, nawet się nie przedstawiłem: jestem Lajos, z Krainy Nocy.

Chłopczyk wyciągnął dłoń, a Nihal ścisnęła mu ją, nie zdążywszy nawet otworzyć ust.

Lajos nie zamknął ust ani na chwilę przez cały czas trwania obiadu, obrzucając ją komplementami, opowiadając jej swoje życie i od czasu do czasu zadając jakieś pytanie, na które Nihal udawało się odpowiedzieć zaledwie jakimś „tak" lub „nie". Jego zapał przypominał entuzjazm dzieci i całkowicie porwał Nihal.

Oznajmił jej, że ma piętnaście lat i że jest w Akademii od półtora roku. Potem opowiedział jej o swojej ojczystej Krainie. Sam praktycznie nigdy jej nie widział, bo jego rodzina opuściła ją, kiedy miał zaledwie kilka lat, ale znał jej dziwną historię.

Podczas Wojny Dwustuletniej pewien czarodziej wpadł na pomysł, który początkowo wydawał się genialny: za pomocą zaklęcia przywołał nad swoją ziemię wieczną noc, aby utrudnić działania nieprzyjacielskim wojskom, nadając jednocześnie mieszkańcom regionu zdolność widzenia w ciemności. Potem jednak czarodziej umarł przedwcześnie i po zakończeniu wojny nikt nie był w stanie zdjąć zaklęcia.

- Bo to nie było normalne zaklęcie, rozumiesz? To była pieczęć! Wiesz, co to jest pieczęć? No, to takie nieodwołalne zaklęcie, coś wiecznego. Nie, przepraszam, niezupełnie wiecznego. To znaczy wiecznego, jeśli czarodziej umiera. Bo tylko czarodziej, który przywołał pieczęć, może ją przełamać. Tak, teraz wszystko jasne.

Chłopiec zakończył ten nawał słów zadowolonym westchnieniem. To wtedy Nihal zaczęła się śmiać. Najpierw nieśmiało, potem coraz głośniej. Jej śmiech zaraził też Lajosa i wkrótce obydwoje mieli łzy w oczach.

Tak zaczęła się ich przyjaźń.

Lajos nie opuszczał jej nawet na krok. Nihal sama nie wiedziała, czy ma być zadowolona z takiego uwielbienia, i nie robiła nic, aby je podsycać, ale nie mogła zaprzeczyć, że sprawiało jej ono przyjemność. To był pierwszy uczeń, który się jej nie bał, nie nienawidził jej ani nawet nią nie gardził. Ich więź nie miała nic wspólnego z głęboką przyjaźnią łączącą ją z Sennarem. Jednak mimo całej swojej naiwności i przesadnego zachwytu, Lajos rozgrzewał jej serce.

Coraz częściej wieczorami przychodził do jej klitki na pogawędki. Nihal dowiedziała się w ten sposób, że Lajos wstąpił do Akademii z woli ojca, wielkiego generała, który miał nadzieję uczynić z niego wartościowego wojownika.

On jednak miał zupełnie inne aspiracje.

- Podróżować, rozumiesz? Przemierzyć Świat Wynurzony wzdłuż i wszerz, odkryć niezbadane terytoria, nowe ziemie. Tego właśnie bym chciał. Gdyby to zależało ode mnie... przysięgam ci, porzuciłbym wszelką broń choćby jutro!

Nihal nie rozumiała, jak można być zmuszonym do robienia czegoś wbrew własnej woli.

- Lajos, jeżeli nie lubisz walczyć to przestań. Zycie wojownika to nic pięknego. Nie ma sensu decydować się na nie bez przekonania.

On wzruszał ramionami.

A co innego mogę zrobić ? Mój ojciec nigdy nie zaakceptowałby syna podróżnika. A raczej „włóczykija", jak by to określił. Zawsze chciał, żebym został wojownikiem. No więc będę wojownikiem.

Była to dla Nihal zupełnie nowa rzeczywistość ona zawsze sama podejmowała swoje decyzje, sama wybrała drogę, jaką ma pójść, i była przekonana, że tak samo postępują wszyscy. Teraz natomiast odkrywała istnienie osób, których droga była wytyczona przez innych, które nie mogły zdecydować, co zrobić z własnym życiem.

Kiedy protestowała, Lajos odpowiadał z prostotą:

- Każdy ma swoje przeznaczenie. W niektórych przypadkach zbiega się ono z tym, o czym ktoś zawsze marzył, w innych nie. Tak już jest. Co na to poradzisz?

Po tych rozmowach, kiedy Lajos wracał do sypialni, Nihal często zaczynała się zastanawiać, jakie jest jej przeznaczenie.

Naturalnie jej młody przyjaciel chciał dowiedzieć się czegoś również o niej. Kiedy pierwszy raz zadał jej jakieś pytanie dotyczące jej przeszłości, Nihal siłą wyprowadziła go z pokoju i zabarykadowała się w milczeniu trwającym kilka dni.

Potrzeba było czasu, żeby Nihal opowiedziała Lajosowi o swoich korzeniach i o Livonie. Zrobiła to z niewypowiedzianym trudem: ból z powodu śmierci ojca i zagłady jej narodu był jeszcze silny, a ona czuła się tak samo winna, jak pierwszego dnia.

Nihal opowiedziała mu też o Sennarze, o tym, jak bardzo była związana z młodym czarodziejem i jak bardzo jej go brakowało. A w pewnej chwili zwierzeń wyjawiła mu nawet, że od dłuższego czasu była zakochana w niezwykłym mężczyźnie, który jednak nawet w najmniejszym stopniu nie zwracał na nią uwagi.

Lajos przyjął tę wiadomość ze zdumieniem.

- Skoro tobie to odpowiada... Mnie tam miłość nie interesuje. Kobiety marudzą, zgrywają niedostępne... Jednym słowem, nie widzę w tym nic interesującego.

- Ja jestem kobietą, jakbyś nie wiedział.

- No tak, ale ty jesteś wojowniczką. To co innego.

Po tym zdaniu Nihal nie wiedziała, czy ma się czuć mile połechtana jako wojowniczka, czy też urażona w swojej kobiecości.

Minęło siedem miesięcy od wstąpienia Nihal do Akademii, kiedy Sennar spróbować pójść do przyjaciółki w odwiedziny.

Nihal była całkowicie nieświadoma wysiłków, jakie podejmował czarodziej, aby móc ją zobaczyć. Najwyższy Generał uparcie odmawiał mu pozwolenia, a Sennar, po serii niekończących się wyczekiwań i bezowocnych audiencji, postanowił poprosić o pomoc swojego nauczyciela.

Dagon z reguły wolał utrzymywać pełen dystans pomiędzy władzą polityczną a wojskową, ale był przywiązany do Sennara i wiedział, jak ważne było dla niego spotkanie z Nihal.

Starszy Członek Rady Czarodziejów stawił się przed Ravenem pewnego poranka w towarzystwie swojego ucznia.

- Powiedziano mi, że odkąd wstąpiła do Akademii, nigdy z niej nie wyszła: nie uważasz, że czas, aby pokazać jej trochę słońca?

Najwyższy Generał obstawał przy swojej decyzji, oburzony takim wtargnięciem na teren jego jurysdykcji.

- Ravenie, ta dziewczyna jest bardzo ważna: to jedyna ocalała z narodu PółElfów, a Reis dostrzegła w jej przeznaczeniu coś wielkiego. Jest jak broń. A przecież ty dbasz o swoją broń. Czy może nie?

Audiencja trwała długo, ale Dagon był cierpliwy.

Po kilku godzinach negocjacji Raven poddał się i otworzył drzwi Akademii, przeklinając po raz kolejny tę dziewczynkę, która zawsze musiała postawić na swoim.

Kiedy Sennar zobaczył, jak idzie mu naprzeciw, prawie jej nie rozpoznał: wychudła, zakutana w strój uczniów Nihal zdecydowanie przemierzała plac Akademii rytmicznym, żołnierskim krokiem.

To nie może być ona powiedział sobie. Chciał za wszelką cenę, aby jego przyjaciółka znów była taka jak kiedyś, żeby wreszcie przezwyciężyła swój ból. Kiedy już była dość blisko, uśmiechnął się do niej wzruszony i chciał ją objąć. Nihal cofnęła się, wyślizgując się z uścisku.

- Czego chcesz ?

Sennar był zdezorientowany.

- Jak to: czego chcę? Przyszedłem cię odwiedzić...

- Powiedziałeś, że przyjdziesz każdego miesiąca. Obiecałeś mi to.

- Wiem, ale było trudniej niż myślałem, nie...

- Mnie też było ciężko, to wszystko. Nie mam nic więcej do powiedzenia.

Nihal odwróciła się, aby odejść, ale Sennar złapał ją za ramię i zmusił, aby się zatrzymała. Dziewczyna uwolniła się z uścisku, po czym wybuchła wściekłym płaczem.

- Czy masz choć mgliste pojęcie, czym były dla mnie te miesiące? Jak bardzo byłam samotna, jak bardzo czułam się porzucona? Myślałam o wszystkim! Ze zginąłeś, że wyjechałeś w jakieś nieosiągalne miejsce, że o mnie zapomniałeś!

Sennar przycisnął ją do piersi.

- Przebacz mi.

Ona wykręcała się, ale ramiona czarodzieja jej nie puszczały.

- Przebacz mi. Teraz jestem tutaj.

Dopiero wtedy Nihal poddała się objęciu przyjaciela.

- Nienawidzę cię - wyznała mu półgłosem. - Tęskniłam za tobą.

Kiedy weszli do jej pokoiku, Sennar poczuł się jak najgorszy robak, że zostawił Nihal, swoją Nihal, w tak okropnym miejscu. Usiedli. Mieli sobie wiele do powiedzenia.

- Chciałem przyjść do ciebie od razu w pierwszym miesiącu, ale nie miałem nawet chwili wytchnienia. Przybywałem do Ma kratu tylko na czas niezbędny na zebrania Rady, a potem musiałem uciekać, bo w Krainie Wiatru sytuacja jest nieznośna.

Nihal w zasadzie nie pragnęła nic więcej usłyszeć. Wolała nie wiedzieć, jaki los spotkał tę pełną życia ziemię, gdzie niegdyś mieszkała.

Sennar jednak wszystko jej opowiedział.

- Pierwszego dnia nie mogłem w to uwierzyć - nie potrafiłem zrozumieć, jak to opustoszałe miejsce mogło być Krainą Wiatru. To było okropne. Chciałem odejść, ale Dagon dodał mi odwagi. Czułem się tak, jak gdybym znowu był dzieckiem: wojna, pustka, śmierć zawsze u boku, rozpacz. Wydawało mi się, że cofnąłem się w czasie o wiele lat, czułem się bezbronny i zagubiony, tak jak wtedy. Ale najgorsze było przypominanie sobie, jak wyglądało tamto miejsce. Świeże powietrze poranka, życie tętniące w wieżach. .. Te zachody słońca, pamiętasz?

Nihal wydawało się, że cofający się czas porywa ją ze sobą.

- Były magiczne. Podnosił się wiatr, słońce dawało nura w trawę, nizina barwiła się czerwienią, a... Głos zamarł jej w gardle.

Sennar podjął poważnym tonem.

- Nihal, tam już nic nie ma. Wszystko otula dym i sadza. Wszędzie wybuchają pożary. Słońca prawie nie widać. Panuje jakaś nierzeczywista atmosfera. Po starciach często pojawiają się stworzenia najprzeróżniejszych ras. Krążą pośród zgliszczy jak duchy. Potraciły wszystko i błąkają się, poszukując ocalenia. A może śmierci, kto wie. A poza tym ta cisza... Kiedy nie ma walk, wszystko spowija cisza. Pamiętasz, że w Salazarze nigdy nie można było mieć spokoju? Zgiełk warsztatów, wrzawa ludzi mówiących o swoich sprawach, muzyka dobiegająca z tawern... Teraz nie słychać już żadnego dźwięku przypominającego życie.

Czarodziej zaczerpnął powietrza.

- Kraj jest rozdarty na pół: z jednej strony jest nasza armia, a z drugiej strefa pod kontrolą Tyrana. Dokładnie nie wiemy, co się tam dzieje, ale kilku szczęśliwcom udało się przejść cało przez linię frontu. Ich opowieści były straszliwe. Zdaje się, że cała populacja jest w niewoli i pracuje, aby wykarmić oddziały Tyrana. Ten przeklęty człowiek ścina Puszczę z drewna robi broń, a wylesioną ziemię każe uprawiać niewolnikom. Harują dniem i nocą, a kiedy nie dają już rady, znikają i wszelki ślad po nich ginie. Ziemią zarządza niejaki Dola, despota cieszący się widokiem ludzkiego cierpienia. Dowodzi również wojskiem to niepokonany wojownik. Często walczy w pierwszej linii, na grzbiecie czarnego smoka. Mówi się, że Tyran dał mu dar nieśmiertelności nic nie jest w stanie go trafić, chociaż zawsze jest w pierwszym rzędzie, dziesiątkując nasze legiony. Jego wojsko jest potężne. Są tam Famminowie, ludzie, gnomy; walczą bez żadnych oporów. .. Wydają się mieć w pogardzie nawet własne życie. Jeżeli do tej pory wytrwaliśmy, to wyłącznie dzięki poświęceniu Jeźdźców Smoka. Niestety, jednak podczas tych sześciu miesięcy nie udało nam się odzyskać nawet skrawka ziemi. Kiedy Nihal się odezwała, drżał jej głos.

- Opowiedz mi o Salazarze...

- Salazar już po prostu nie istnieje. Po pierwszym ataku Dola zamknął tam nieprzyjaciół, których schwytał, i kazał podpalić. Pozwolił mu tak płonąć przez wiele dni. Opowiadają, że przed wznieceniem pożaru kazał ustawić więźniów w szeregu, Rozkazał im, aby rzucili mu się do stóp, błagając o przebaczenie, bo ocali życie tylko tym, którzy mu się podporządkują. Kto nie usłuchał od razu, został wysłany do wieży. Z pozostałych jakaś dziesiątka i tak została stracona. Losowo, wybrani z tłumu. Taki jest Dola.

Sennar popatrzył przez wąski otwór na skrawek nieba.

- Długo wierzyłem, że Tyran pragnie władzy. Myślałem, że chce władać całym Światem Wynurzonym. Jednak po tym, co widziałem, zrozumiałem, że władza nie ma z tym nic wspólnego. On chce zniszczenia, to jest jego celem samym w sobie.

Dłonie Nihal były zaciśnięte tak mocno, że knykcie stały się białe. Czarodziej wziął je w swoje i ścisnął czule.

- Wiem, co czujesz.

Sennar opowiedział jej także o sobie i o swojej roli w Krainie Wiatru.

- Pracowałem w ścisłym kontakcie z wojskiem. Pomyśl, że moim bezpośrednim współpracownikiem był Fen! Z nim i z Dagonem zaplanowaliśmy wiele ataków, aby zdobyć teren, aby osłabić nieprzyjaciela. Niestety, wszystko na nic. Często musiałem używać magii: zaklęcia zbiorowe, przede wszystkim na oddziałach, ale też na broni. To było bardzo męczące. Budziliśmy się o świcie i kończyliśmy w środku nocy. A nocami nieraz musieliśmy się przemieszczać lub organizować niespodziewaną obronę. Nie myśl, że o tobie nie pamiętałem, Nihal. Za każdym razem kiedy przybywałem do Makratu, miałem nadzieję, że znajdę czas, aby do ciebie przyjść, ale potem Rada, zebrania, czarodzieje... i wojna, która znowu wciągała mnie w swój wir... A moje oczy były pełne tylko śmierci...

Nihal słuchała go w milczeniu. W towarzystwie Sennara czuła się jak cztery lata wcześniej, w lesie. Nie była już sama. Wydawało się, że duchy, które były jej obsesją przez cały ten czas, gdzieś się rozpłynęły. Opowiedziała mu o niekończącym się szeregu takich samych dni, o nienawiści Ravena, o przyjaźni Parsela, o nowych rodzajach broni, którymi nauczyła się posługiwać.

Ale przede wszystkim o snach, które dalej ją prześladowały.

- Rozumiesz, Sennarze? To ludzie, którzy zginęli, którzy żyli, którzy naprawdę istnieli! Jak mogę ignorować ich płacz?

Sennar miał nadzieję, że czas uwolni ją od tej obsesji, ale zobaczył, że Nihal wciąż jeszcze nie znalazła swojego miejsca na świecie.

W pewnej chwili usłyszeli pukanie.

Zza drzwi zajrzała uśmiechnięta twarz. Kiedy Lajos zobaczył, że w pokoju Nihal jest jakiś chłopak, stanął jak wryty.

Aha, masz gościa, no to idę.

Sennar był nie mniej zdumiony. Brał pod uwagę, że Nihal może zawrzeć jakieś przyjaźnie, ale i tak przybycie tego typa wprawiło go w ponury nastrój. Czego on chciał?

- Nie, nie, chodź. To jest słynny Sennar. Nihal podniosła się i wpuściła go do środka.

- A to jest Lajos, mój towarzysz broni.

Lajos i Sennar uścisnęli sobie dłonie, patrząc na siebie podejrzliwie.

Umysł czarodzieja galopował jak szalony. Jak ten chłopczyk może pozwalać sobie, aby tak wchodzić do pokoju Nihal bez zapowiedzi? Czy byli w takich zażyłych stosunkach? Powiedziała, że są przyjaciółmi: jak bliskimi przyjaciółmi? Im dłużej na niego patrzył, tym mniej mu się podobał.

W pokoju zapanowało lodowate milczenie. Nagle Nihal odniosła dziwne wrażenie jakiegoś skrępowania, które jednak wydawało się nie należeć do niej, lecz do kogoś innego. Było to tak, jak kiedy słucha się brzmienia własnego głosu: wiemy, że do nas należy, a jednak wydaje nam się obcy. Poczuła się nieswojo.

- Słuchajcie, a może wyjdziemy na trochę? W końcu jest to mój comiesięczny dzień odpoczynku czy nie ?

Całe popołudnie spędzili na dworze, w zgiełku Makratu.

Nihal nie cierpiała całego tego zamieszania i czuła się jak cudzoziemka, zupełnie tak, jak pierwszego dnia. Sennar dalej był powściągliwy, a Lajos zdawał się piątym kołem u wozu.

Było to niezbyt przyjemne popołudnie.

Nadszedł czas odejścia Sennara. On i Nihal zostali sami przed wielką bramą Akademii.

- To teraz przez jakiś czas zostaniesz tutaj... - zaczęła Nihal.

- Tak. Od teraz będę starał się zrozumieć, jak porusza się członek Rady w czasach pokoju. Będę mógł odwiedzać cię częściej...

- No to do zobaczenia.

Nihal nie cierpiała długich pożegnań. Pocałowała go w policzek i już miała odejść, ale Sennar zatrzymał ją w nagłym przypływie odwagi.

- Słuchaj, ale... tak w ogóle... kto to jest, ten Lajos?

Nihal popatrzyła na niego zdumiona, po czym wybuchnęła śmiechem.

- A co, boisz się, że ktoś zajmie twoje miejsce? Lajos to dzieciak. I mnie uwielbia. Dzięki niemu czuję się mniej samotna. Nic go nie obchodzi, czy jestem człowiekiem, czy PółElfem. To bardzo wiele, wiesz?

- Tak, nie, jasne... Po prostu byłem ciekawy. To wszystko. Nihal znowu roześmiała się, kręcąc głową. Pożegnali się zadowoleni. W kolejnych miesiącach życie Nihal znacząco się poprawiło.

Po owym burzliwym początku przywiązała się do Malerby. On był uprzejmy: odkładał dla niej w stołówce specjalne kąski, porządkował jej pokój, a od czasu do czasu przynosił jej trochę polnych kwiatków, które Nihal przyjmowała z uśmiechem na ustach, bo od dawna nikt nie był dla niej tak serdeczny.

Czasami rozmawiali. Gnom we łzach i strumieniem niepowiązanych ze sobą słów opowiadał jej te same koszmary, które Nihal widziała w swoich snach. I ona się zapominała, wyznając mu swoje strachy i swoje pragnienie zemsty. Wydawało jej się, że Malerba, mimo wyraźnej demencji, sercem pojmował ból i poczucie wyobcowania, z którymi się borykała. A poza tym nie mogła już trzymać wszystkiego w sobie.

Również obecność Lajosa stała się ważna. Świadomość, że istnieje ktoś gotowy ją wysłuchać i pocieszyć w mrocznych momentach, uspokajała Nihal.

Miesiące szkolenia i surowa dyscyplina Akademii wcale go nie zmieniły. Lajos pozostał dzieciakiem z oczami szeroko otwartymi na przyszłość, którą widział w różowych barwach. Jego bliskość przypominała Nihal szczęśliwe dni, kiedy jeszcze mieszkała w Salazarze z Livonem.

Tworzyli dziwną parę: ona była najbardziej obiecującym uczniem szkoły, on najsłabszym i najmniej uzdolnionym. Ale zawsze byli razem.

Każdego miesiąca, punktualnie, Sennar stawiał się w Akademii.

Czasami przyłączał się do nich również Fen i wówczas Nihal pozwalała wypłynąć na powierzchnię swojej kobiecej naturze i pławiła się w swojej wiecznej i nieszczęśliwej miłości.

Jeździec był z niej dumny im więcej czasu mijało, tym bardziej zdawał sobie sprawę, że dziewczyna jest przeznaczona do wielkich rzeczy.

Walczyli na miecze na centralnej arenie, arenie smoków, kiedy nie było tam innych uczniów. Potrafili tak walczyć godzinami. Nihal nigdy nie nudziła się przebywaniem blisko niego, a on czerpał niezwykłą przyjemność z walki z tą dziewczynką.

Minął rok, od kiedy Nihal przekroczyła próg Akademii Zakonu Jeźdźców Smoka Krainy Słońca.

Teraz już doskonale władała wszystkimi rodzajami broni, w których się ćwiczyła, a w mieczu dalece przewyższała swoich kolegów.

Nawet Raven musiał skapitulować wobec świadectwa różnych nauczycieli, którzy przysięgali, że taki wojownik nie zdarza się każdego dnia i że należałoby czym prędzej pozwolić jej wyjść na pole bitwy.

Wcześniej niż przewidywał to program nauczania, Nihal była już gotowa na swoją najważniejszą próbę: bitwę.

15.
Wreszcie w walce

Było ich w sumie około trzydziestu. Mieli zostać podzieleni na małe grupki i przypisani do plutonów rozmieszczonych na różnych frontach.

Każda grupka miała być pod bezpośrednim nadzorem doświadczonego weterana, którego zadaniem była ocena ich zachowania na polu bitwy oraz oczywiście ratowanie skóry tych, którzy wpadną w kłopoty.

Każdy z nich miał dostać gorset w jaskrawym kolorze, by ułatwić ich identyfikację jako uczniów Akademii. W ten sposób ich przełożonemu łatwiej będzie kontrolować zachowanie młodych w walce.

Przed tą próbą treningi odbywały się ze zdwojoną intensywnością.

Począwszy od świtu, kandydaci na Jeźdźców Smoka walczyli na arenie, zgłębiali techniki każdego rodzaju broni, poprawiali błędy i szlifowali zachowanie podczas bitwy.

Kiedy słońce zachodziło, wszyscy byli wykończeni. Wszyscy z wyjątkiem Nihal.

Sama w swoim pokoiku, kręciła się pod przykryciem i nie mogła zasnąć. Jej umysł był już skoncentrowany na wojnie. Miało się spełnić jej marzenie: wreszcie miała się przyczynić do zniszczenia Tyrana. Nie mogła uwierzyć, że udało jej się dojść aż do tego punktu. I nie mogła doczekać się walki. Wydawało jej się, że w tej bitwie wreszcie odnajdzie sens swojego istnienia. Walcząc, miała odkupić winę, że ocalała jako jedyna spośród swoich, winę, że nie dość kochała Livona i pozwoliła mu umrzeć. Odliczała dni.

Nie wszyscy byli równie zadowoleni.

Lajos został dopuszczony do próby dzięki naciskom swojego ojca, ale był przerażony. Do tej pory nonszalancko przyjmował los, który wybrała dla niego rodzina dzień, w którym miał wyjść na pole bitwy, był na tyle odległy, że się nim nie przejmował. Teraz jednak nocą wydawało mu się, że słyszy szczęk broni rozbrzmiewający mu w głowie. Może nie umrze w walce, ale ze strachu na pewno.

Nihal starała się go podnieść na duchu, ale z miernym skutkiem.

Wreszcie zmusiła go do zawarcia paktu.

- Posłuchaj mnie dobrze, Lajos. Przysięgam ci, że jeśli sprawy zaczną przyjmować zły obrót, sama cię uratuję. Ale ty musisz mi obiecać, że porozmawiasz z ojcem i przekonasz go, aby pozwolił ci robić to, co chcesz.

Chłopak przytaknął, całym sobą mając nadzieję, że Nihal dotrzyma swojej przysięgi.

Sennar niepokoił się o Nihal, ale fakt tej próby go nie zaskoczył: od zawsze wiedział, że dziewczyna nie zatrzyma się, dopóki nie skosztuje pyłu na polu bitwy.

Miesiące spędzone w Krainie Słońca dobrze mu zrobiły. Po horrorach wojny cudownie było móc wreszcie pożyć w pokoju. Ta chaotyczna ziemia zaczynała mu się nawet podobać. A poza tym Flogiston, czarodziej, pod którego przewodnictwem dalej się doskonalił, był nadzwyczajną osobą staruszkiem o nieokreślonym wieku, zgiętym wpół od ułomności i ciągle o wszystkim zapominającym. Upływające lata pozostawiły mu w darze mądrość i zdolność rozumienia innych.

Sennar nauczył się od niego cierpliwości, dyplomacji, zrozumienia, empatii.

W końcu był gotowy, aby oficjalnie wstąpić do Rady Czarodziejów.

Z tej okazji w pałacu królewskim Krainy Słońca zorganizowano uroczystą ceremonię inwestytury, obejmującą oficjalne przedstawienie wysokim sferom oraz wystawny bankiet końcowy. Wszyscy pałacowi kucharze przez wiele dni zaangażowani byli w przygotowania do biesiady, a wielką centralną salę przyozdobiono zabytkowymi arrasami, kosztownymi tkaninami i złotymi rogami obfitości, z których wysypywały się owoce pochodzące z najdalszych zakątków Świata Wynurzonego.

Nominacja na członka Rady była ważnym wydarzeniem, toteż do Makratu zjechali notable nie tylko z Krainy Słońca, ale również różni przedstawiciele władców z innych Krain. Nie mówiąc już o generałach w galowych mundurach oraz rzeszy wystrojonych z wielką pompą ciekawskich, którzy nie przepuszczali żadnej tego typu okazji.

Po niekończących się naleganiach Nihal udało się wydrzeć Ravenowi pozwolenie na uczestnictwo. W dzień inwestytury włożyła swoje szaty: tak bardzo jej ich brakowało! Bez tego okropnego bezkształtnego habitu czuła się piękna jak nigdy.

Wypolerowała swój miecz na wysoki połysk, starannie splotła włosy i z uśmiechem na ustach udała się do pałacu królewskiego.

Kiedy wkroczyła do centralnej sali, połyskującej od świateł, przepełnionej stiukami i freskami, wielu zamilkło z wrażenia.

Wśród eleganckich dam, czarodziejów w galowych szatach i gości reprezentujących wszystkie warstwy szlacheckie dziewczyna o granatowych włosach w stroju wojownika, poruszająca się żołnierskim krokiem, nie mogła przejść niezauważona.

Pod tymi wszystkimi spojrzeniami Nihal nagle poczuła się nie na miejscu. Po raz pierwszy w życiu zapragnęła kobiecego ubrania, długiej spódnicy, ładnego dekoltu, klejnotów. A niech to. Co ja tutaj robię?

Potem jednak zobaczyła Sennara.

Miał długie, zmierzwione włosy i nie ogolił się. Co więcej, ubrany był w swoją starą czarną tunikę, tę z pierwszej inwestytury, z czerwonym okiem wyhaftowanym na piersi. Na wszystkie sposoby próbowano przekonać go, aby ją zdjął.

- Ale dlaczego miałbym to zrobić? To nie jest ubranie, to moja druga skóra. A ja nie mam w zwyczaju jej zmieniać, nie jestem przecież wężem! odpowiedział.

Wobec tego zaklinali go, aby przynajmniej związał sobie włosy i się ogolił, bo wyglądał jak rozbitek. On jednak tylko się roześmiał: lubił łamać różne głupie reguły i świetnie się bawił, kiedy tylko nadarzała mu się ku temu sposobność.

Przywitał Nihal mrugnięciem, po czym poddał się tej niedorzecznie pompatycznej ceremonii.

Całą zabawę zainaugurował jeden z dworzan, mianowany na tę okazję szambelanem, wygłaszając długie i niepotrzebne przemówienie o wielkim znaczeniu tego wydarzenia.

Potem nadeszła kolej na członków Rady: po kolei wstawali i wypowiadali swoje oracje, wymieniając powody, które skłoniły ich do uznania Sennara za godnego tego stanowiska.

Przy trzecim przedstawicielu Rady zebrani już umierali z nudów. Wydawało się, że to się nigdy nie skończy: przemowy, ceremoniały, kolejne przemowy, wyrazy szacunku, i znowu przemowy.

Znudzona Nihal rozglądała się wokół, przyglądając się zaproszonym.

Jej uwagę przyciągnęła jakaś dziewczynka.

Musiała być o kilka lat młodsza od niej. Sprawiała wrażenie małej dziewczynki, która przez pomyłkę trafiła na miejsce kobiety: przepiękna, poważna, pełna godności. Siedziała na czymś w rodzaju tronu i Nihal pomyślała, że może to jest córka króla, którego jednak nigdzie nie mogła wypatrzyć.

Jej zdumienie sięgnęło zenitu, kiedy w kluczowym momencie ceremonii zobaczyła, jak dziewczyna wstaje, podchodzi do Sennara i zatrzymuje się przed nim z medalionem w dłoni.

- Ja, Sulana, panująca w Krainie Słońca, obdarzam cię oznaką sług wolności i pokoju w Świecie Wynurzonym, abyś od dzisiaj nigdy nie zapomniał, na rzecz czego działasz.

Tak powiedziała dziewczynka.

Nastąpił aplauz. Sennar pokłonił się, ucałował dłoń królowej, a ona powróciła na swój tron powolnym i wdzięcznym krokiem.

Panująca tej ziemi była małą dziewczynką.

Nihal doznała wstrząsu.

Jakiś jej sąsiad, upudrowany bawidamek, zauważył wątpliwości, które wymalowały się na jej twarzy.

- Zdziwiona młodym wiekiem królowej ?

- Rzeczywiście... Sądziłam, że jest też król albo ktoś w tym stylu...

Dworzanin westchnął i przybrał żałosny wyraz twarzy.

- Mieliśmy króla, ale zginął w bitwie. Ach, jakiż to był król! Waleczny, lecz dbający o pokój, silny, ale wspaniały dyplomata... Ach, cóż za strata!

Ten typ przemawiał irytująco pretensjonalnie, ale Nihal była bardzo zaciekawiona.

I nie ma nikogo, kto mógłby objąć tron?

- Och, oczywiście! Przez jakiś czas rządził brat króla, ale w dniu swoich czternastych urodzin Sulana wobec wszystkich dworskich dygnitarzy zgromadzonych na audiencji przed władcą oświadczyła, że pragnie wstąpić na tron. Wuj starał się ją od tego odwieść, ale ona nie ustąpiła: oskarżyła go o głodzenie ludu i spekulowanie wojną.

- A była to prawda?

Dworzanin pochylił się i zaczął szeptać, jak gdyby zdradzał jej wielki sekret.

- Szczerze mówiąc, tak.

Po czym wrócił do swojego afektowanego stylu.

- Królowa oświadczyła, że czuje się gotowa. We śnie pojawił jej się ojciec i powiedział, żeby objęła władzę dla dobra Krainy Słońca. I rzeczywiście, należy to przyznać, królowa rządzi w sposób wielce przykładny.

Nihal była pełna podziwu tak mądra i dojrzała dziewczyna, że jest w stanie władać całą Krainą!

- A wy? Wydajecie się wojowniczką. I to jeszcze jakiejś nieznanej rasy!

- Tak, tak, to długa historia. Wybaczcie mi, proszę, ale muszę się z kimś spotkać...

Nihal wymknęła się szybko jak błyskawica. Podeszła do Sennara, wreszcie członka Rady, i objęła go z uśmiechem.

- Gratuluję, ty mierny czarodzieju! Twoje marzenie wreszcie się spełniło!

- No tak, chociaż niestety nic nie jest takie, jak w moich marzeniach.

- W jakim sensie?

- Rada nie jest dokładnie taka, jaką sobie wyobrażałem, wiesz? Tutaj też zasiadają ludzie myślący tylko o władzy albo o własnych interesach. Jasne, nie wszyscy. Ale czasami przygnębia mnie ograniczenie niektórych jej członków... W każdym razie, w tej chwili nie chcę o tym myśleć. Teraz czeka mnie wizyta na froncie w Krainie Wiatru. Tam trzeba zakasać rękawy. Problemom dyplomatycznym stawię czoła w odpowiednim momencie.

Nihal nie zrozumiała dokładnie, co miał na myśli jej przyjaciel. Dla niej wszyscy członkowie Rady byli bohaterami oddanymi sprawie ocalenia Świata Wynurzonego, jednak słowa Sennara wzbudziły w niej mgliste poczucie niepokoju.

W następnym tygodniu Nihal dowiedziała się, że ona i Lajos lada dzień wyruszą do Krainy Wiatru. Trochę podejrzewała, że to Sennar maczał w tym palce i naciskał, aby wysłano ją na jego terytorium. Nie miała nic przeciwko temu tam miała możliwość walki pod dowództwem Fena, a to bardzo ją cieszyło.

Wyruszyli w drogę pewnego poranka pod koniec lata.

Załadowano ich wszystkich na wielki drewniany wóz przykryty obszerną płachtą, podtrzymywaną przez metalowe pręty tak, aby nie musieli cierpieć z powodu przeciwności pogody.

Wóz ustawił się za karawaną z zaopatrzeniem i żołnierzami kierującymi się na front. Podróż się rozpoczęła.

Przemierzali Krainy i wioski. Na ich widok zaciekawieni ludzie wychodzili z domów, a dzieci machały do nich rękami. Ich spojrzenia były nieświadome, zupełnie jak gdyby ten wóz nie był sygnałem nadciągającej wojny, tylko po prostu zwykłym dziwactwem.

Po wioskach zaczęły się lasy Krainy Morza, a potem zieloniutkie pola Krainy Wody. Nihal ściskała miecz i myślała o Livonie.

Pamiętała go w kuźni, kiedy jeszcze wydawał jej się gigantem, czarnym od sadzy i otoczonym iskrami padającymi z kutego metalu. Wspominała swoje wieczory w dzieciństwie, kiedy opowiadał jej historie o wojnie. I przypomniała sobie ich walki, dzięki którym pokochała miecz. Wreszcie zobaczyła scenę jego śmierci i, podróżując ku nieznanemu i ku niebezpieczeństwom bitwy, mocno uczepiła się swojej wściekłości.

Łagodne krajobrazy Krainy Wody przeszły w step.

Przez moment Nihal wierzyła, że jej Kraina czeka tam na nią, dokładnie taka sama, jak wtedy, kiedy opuściła ją rok wcześniej. Ale w głowie rozbrzmiewały jej słowa Sennara: Pierwszego dnia nie mogłem w to uwierzyć- nie potrafiłem zrozumieć, jak to opustoszałe miejsce mogło być Krainę Wiatru. Ale najgorsze było przypominanie sobie, jak wyglądało tamto miejsce...

Bardzo szybko pojęła ich sens.

Najpierw była pustka i cisza. Mile i mile pustej niziny, pokrytej żółtą, jakby spaloną słońcem trawą. Światła było mało nawet w południe i z trudem przebijało się ono przez gęste kołdry dymu.

Potem zaczęły pojawiać się pierwsze ruiny. Kikuty wież poczerniałe od płomieni, kawałki powalonych murów, a wśród zgliszczy zagubione oczy z przerażeniem obserwujące karawanę. Porzucone na pastwę kruków pola, spalone tereny, z których podnosiły się zwęglone pnie.

No i wreszcie trupy. Głównie wieśniacy, i dzieci, i kobiety. Czasami żołnierze. Żywi grzebali wokół tych martwych ciał, rabując wszystko, co znaleźli.

Równina, którą Nihal wielokrotnie podziwiała z dachu Sałazaru, teraz przygnieciona była jarzmem śmierci.

Kiedy tylko karawana zaczęła zagłębiać się w terytorium wojny, kandydaci na pokładzie wozu zamilkli.

Również Lajos wyglądał na coraz bardziej przestraszonego. Całe to zniszczenie było dla niego zupełnie niezrozumiałe.

- To tutaj mieszkałaś ?

Nihal przytaknęła w milczeniu.

Po wielu milach podróży dotarli w pobliże pierwszych fortyfikacji i obozowisk armii. Wokół każdego z nich powyrastały małe skupiska ocalałych. Obdarte dzieci przestawały kręcić się wokół namiotów, aby rzucić się za karawaną, prosząc o coś do jedzenia.

Za pierwszym razem chłopcy z wozu rzucili im część swoich zapasów, ale komendant surowo ich skarcił.

- Przestańcie! Na drodze stąd do obozu są ich tysiące. I to nie jest wasza sprawa. Jeżeli macie czułe serce, wybraliście niewłaściwy zawód.

Do tej chwili spali w wozie, robiąc postoje podczas jazdy. Ale teraz, kiedy znajdowali się na terytorium wojennym, podróżowali, dopóki nie trafili na obóz, gdzie mogli spędzić noc, skąd następnie wyruszali w dalszą drogę przy pierwszych oznakach świtu.

Była to podróż wyczerpująca i straszliwa.

Na początku kandydaci na Jeźdźców Smoka traktowali ją jako wycieczkę - rozmawiali ze sobą wesoło, dyskutując o próbie, jak gdyby nie chodziło o kwestię życia i śmierci, ale o zabawę.

Teraz, kiedy zobaczyli surowość wojny, nikt już nie miał odwagi żartować.

Niektórzy przestali wyglądać na zewnątrz.

Inni starali się odprężyć, rozmawiając.

Tylko Nihal nawet na moment nie oderwała wzroku od tego spustoszonego krajobrazu. Wypełnij sobie oczy tę grozą - mówiła do siebie i pamiętaj o niej, kiedy będziesz walczyć.

Dwudziestego dnia podróży o zachodzie słońca dotarli do równiny Therorn. Wygląd tego miejsca nie zachęcał: niechlujnie rozbite namioty wyrastały w pobliżu ruin wieży, było też wielu rannych.

Nihal po raz pierwszy widziała obozowisko, ale zdumiała się, jak znajomo to wszystko wyglądało.

Sennara tam nie było. Pytała o niego i dowiedziała się, że przebywa w obozie głównym, dość odległym stąd. Za to oddziały Fena nie były daleko, a na następny dzień zaplanowano z nimi wspólną akcję. Na tę wieść Nihal poczuła klasyczny ucisk w sercu, ale nie miała czasu o tym myśleć ona i pozostałych pięciu chłopców z jej grupy zostali natychmiast zaprowadzeni do namiotu generała zajmującego się tym obszarem walk.

Generał był szorstkim mężczyzną. Od pierwszych słów zaczął ich straszyć.

To nie jest zabawa. To, czego uczą was w Akademii, to głupoty dla bawidamków. Wojna to zupełnie co innego: nie ma tu miejsca na konwenanse ani na podręczniki szermierki. Na polu walki liczy się tylko rozkaz waszego przełożonego oraz to, ilu nieprzyjaciół wyeliminujecie. Więc nie myślcie, że jesteśmy tutaj, aby was niańczyć. Waszym pierwszym obowiązkiem jest słuchać. Jeżeli nie posłuchacie rozkazów i wpędzicie się w kłopoty, sami będziecie musieli się z nich wygrzebać. I raczej nie liczcie zbytnio na waszego przełożonego: podczas walki przeżycie to wasza sprawa. Jeżeli chodzi o jutrzejszą bitwę, będzie to najazd na fortecę, którą od dawna oblegamy. Zapasy jedzenia i wody prawie im się skończyły, więc będzie to dobry moment na atak. Zaczniemy godzinę przed świtem. Najpierw łucznicy zasieją nieco zamętu w środku, a następnie Jeźdźcy Smoka zaatakują z nieba, a pierwsza linia piechoty przypuści szturm na mury i bramę. Wy będziecie w drugiej linii: po przełamaniu obrony wkroczycie wraz z innymi i wówczas będziecie musieli po prostu i zwyczajnie przedrzeć się do zamku. Szczegóły poznacie przed atakiem. Pobudka o trzeciej godzinie po północy, więc radzę wam się dobrze wyspać. Posiłek jest za dwie godziny. Tymczasem spotkacie się z waszym przełożonym, a potem możecie robić, co chcecie. Szczerze odradzam wam wychodzenie z obozowiska. I nie chcę patrzeć, jak myszkujecie po całym terenie.

Generał stuknął obcasami i wyszedł. Szóstka aspirantów stała niepewna i zniechęcona pośrodku namiotu. Lajos był bliski łez.

- Odwagi wyszeptała do niego Nihal.

Przełożony był na tyle młody, że jeszcze nie zapomniał, jakie są emocje ucznia Akademii przed jego pierwszą bitwą.

Ponownie wytłumaczył im przebieg misji, powiedział, że będą podlegać bezpośrednio jemu, że to on jest odpowiedzialny za ich życie. Pokazał im broń i zbroje, w jakich mieli walczyć, po czym zwolnił wszystkich z wyjątkiem Nihal.

- Ty jesteś PółElfem. Nihal przytaknęła.

- Jest sprawą najwyższej wagi, żeby nieprzyjaciel nie wiedział o twoim istnieniu. Na czas bitwy powinnaś być dobrze zamaskowana.

- Dlaczego? Nie sądzę, żeby Tyrana jakoś szczególnie obchodził fakt, że tu jestem.

- Tyran rozkazał zgładzić cały twój naród. Nie wiemy, dlaczego, ale wiemy, że jesteś ostatnia. Gdyby dowiedział się o twoim istnieniu, całe obozowisko mogłoby znaleźć się w niebezpieczeństwie. Wykrzykiwanie twojego imienia na cztery wiatry, tak jak podobno zrobiłaś to w Makracie, było błędem. Na wojnie można stracić człowieka, ale nie całą dywizję.

Nihal znowu poczuła, że jest zagrożeniem. To, co myślała po śmierci Livona, było zatem prawdą: jej istnienie stanowiło niebezpieczeństwo dla tych, którzy byli blisko niej.

Przełożony wręczył jej hełm, który całkowicie zakrywał jej głowę. Najistotniejszą kwestią było to, aby nie dało się zobaczyć jej uszu ani włosów.

Pierwszy problem: hełm ściskał ją boleśnie.

Drugim była zbroja nic, czym dysponowało wojsko, nie nadawało się dla drobnej Nihal. Żadna na nią nie pasowała.

Przełożony zniecierpliwił się.

- Kobiety! Jednak są jakieś powody, dla których powinny siedzieć w domu i zajmować się dziećmi!

Nihal rzuciła pancerz na ziemię.

- Nie potrzebuje tego wszystkiego.

- Ach, nie? Świetnie! A zatem należysz do kategorii bohaterów, którzy przybywają tutaj przepełnieni dumą i przekonani, że dokonają nadzwyczajnych czynów, tak? W każdej grupie uczniów jest ktoś taki. I wiesz, co ci powiem? To właśnie oni wytrzymują najkrócej: albo giną w walce, albo przy pierwszym ataku chronią się w jakimś zakamarku, ledwo żywi ze strachu.

- Ja nie jestem tu po to, aby się bawić, panie, lecz by walczyć. Przełożony uciął krótko.

- Rób, jak chcesz. Uważaj tylko, aby nie wystawiać na ryzyko życia innych.

Nihal pokręciła się po obozie, obserwując, jak również i w tym miejscu mimo wojny powoli płynie codzienne życie. Ktoś pisał listy, ktoś spał, ktoś prał swoje rzeczy. Uderzał dziwny brak hałasów, jak gdyby zawieszenie: wydawało się, że znajdują się w jakimś miejscu poza światem, w oczekiwaniu nie wiadomo na co.

Posiłek był skromny i spożyli go w milczeniu. Nihal zastanawiała się, czy zawsze tak jest przed bitwą. Czy wszyscy myśleli o jutrze? A może i do ryzykowania życia można się przyzwyczaić i w końcu już nie odczuwa się strachu? Jeżeli o nią chodzi, nie mogła doczekać się walki.

Po kolacji wszyscy pozamykali się w swoich namiotach. Nihal poczekała, aż Lajos zapadnie w sen. Kiedy usłyszała, że jego oddech jest już regularny, sama też się położyła. Ale niełatwo było jej zasnąć: kiedy tylko zamykała oczy, w mózgu wirowały jej obrazy wojny, strzępy jej zwykłych koszmarów, wspomnienia z dzieciństwa. Czuła, że głowa jej pęka. Podniosła się pokonana i wyszła z kwatery.

Na zewnątrz zaatakował ją chłód. Owinęła się płaszczem i ruszyła przez uśpiony obóz otoczony mgłą. Panował idealny, nierzeczywisty spokój. Atmosfera ta kontrastowała z obrazami zniszczenia, które widziała podczas podróży.

Nihal szła długo, dopóki z mroku nocy nie wyłoniła się sylwetka zrujnowanej wieży. Cegły tego nieznanego i martwego już miasta kierowały do niej coś w rodzaju wezwania. Dotarła tam i wdrapała się na to, co pozostało ze schodów. Cudem ocalały ze zniszczenia, ale były nierówne i brakowało niektórych stopni niepewnie wiły się od piętra do piętra, prowadząc prawie na szczyt wieży. Niedługo przed szczytem, tam gdzie kiedyś musiał być taras, kończyły się: najwyższe piętra całkiem runęły.

Kamienie wieży wydawały się mówić do Nihal o jej życiu w Krainie Wiatru. W tych murach, zdeformowanych przez ogień i ludzką przemoc, rozpoznawała sklepy, domy, sale zgromadzeń.

Znalazła też kuźnię, taką jak Livona. Kilka pomieszczeń nie zostało jeszcze naruszonych, zaś wiele innych, wypatroszonych, otwierało się nad pustką. Doszła do największego pokoju, przedzielonego na pół przez zawalone sklepienie. Wyjrzała i zobaczyła resztki wewnętrznego ogrodu wieży, tego, w którym mieszkańcy uprawiali niegdyś ogródki i lubili rozkoszować się cieniem drzew w letnie upały. Większość uległa zniszczeniu, ale pośrodku stało jeszcze jedno drzewo oliwne. Jego powykręcany pień opowiadał historię długiego życia, pełnego trudności, które jednak wciąż trwało, mimo wszystko. Nihal wydało się ono piękne jak rzeźba.

Ten widok otworzył wrota wspomnieniom. Wróciła jej w myślach inicjacja w lesie, kiedy to poczuła bicie serca ziemi. I teraz owo ukryte bicie Nihal znowu odbierała, co dowodziło, że chociaż wybrała drogę wojny, pakt z naturą nie został zerwany.

Wówczas porwał ją ocean emocji: nostalgia, nieobecność, żal. Chciała zwrotu swojego dzieciństwa, zabaw, niewinności, pokoju. Nagle jej życie wydało jej się cudowne. Zaczęła się bać, że umrze, że straci to wszystko, co miała do tej pory.

Przed tą nocą patrzyła na swoją egzystencję ze smutkiem: ból ostatniego roku, koszmary, skazanie na bycie ostatnią z całej rasy.

Ale teraz nie chciała umierać.

Teraz patrzyła na księżyc w pełni, tak błyszczący, że aż ranił oczy, i myślała, jak pięknie byłoby zrezygnować z wojny i znowu stać się dziewczynką, którą w rzeczywistości nigdy nie była. Co w tym było złego? Dość już broni, śmierci, obowiązków. Mogłaby zamieszkać w Krainie Słońca i może pomyśleć o miłości, znaleźć chłopaka, z którym mogłaby zamieszkać, mieć dzieci i umrzeć ze starości, w poczuciu szczęścia, że mają za sobą spełnione życie.

Co w tym było niewłaściwego? Nic.

A jednak nie mogła. Nie mogła żyć w spokoju, kiedy cały jej lud, mężczyźni, kobiety, dzieci, został zmieciony z powierzchni ziemi przez dziką i niczym nieumotywowaną nienawiść. Nie mogła patrzeć, jak życie przepływa jej przed oczami, kiedy w Świecie Wynurzonym dalej dokonywały się najgorsze okrucieństwa.

Potem wszystko znowu powróciło do swoich rzeczywistych kształtów: wieża odzyskała wygląd rudery, a oliwka ponownie stała się jedynie drzewem wyrastającym spośród chwastów.

Sen o normalnym życiu skończył się.

Nihal wiedziała, że tej nocy zostanie wojowniczką.

Rozplotła swój długi granatowy warkocz, który przez wiele lat nie miał kontaktu z nożycami. Popatrzyła na tę rzekę opadających jej za biodra włosów. Były to włosy królowej, takie, o których śpiewają minstrele, w których słodko toną kochankowie.

Wzięła miecz.

Kosmyki spadały na ziemię powoli, jeden po drugim.

Kiedy skończyła, na głowie miała krótką, zmierzwioną czuprynę.

Rzuciła włosy w głąb ogrodu.

Lajos obudził się na drugi dźwięk rogu i zobaczył ją przed swoją pryczą. Rozdziawił usta.

- Nihal! Co ty zrobiłaś?!

- Długie włosy są niewygodne w walce. A teraz wstawaj, bo nie zdążysz na przegląd.

Potem Nihal usiadła w kącie. Czuła się dziwnie pogodna: podjęła decyzję, nic już nie mogło jej zmienić. Wzięła długi kawał czarnego płótna i stanęła przed tarczą, której miała używać w bitwie. Udało jej się dostrzec w niej swoje odbicie, chociaż trochę zdeformowane: kiedy się zobaczyła, poczuła ucisk w gardle. Głupstwa. Przestań zachowywać się jak głupia.

Zaczęła owijać sobie ciasno głowę, dopóki nie można było już dostrzec żadnych szczegółów. Z pewnością ją zauważą, bo była zamaskowana i była kobietą, ale nikt nie rozpozna w niej PółElfa.

Chłopak dalej siedział na pryczy i obserwował ją z wytrzeszczonymi oczami.

Nihal popatrzyła na siebie po raz ostatni: oczy wyróżniały się na tle czarnej tkaniny. Nigdy nie zdawała sobie sprawy, jakie są piękne. No już, Nihal! Wystarczy tej próżności.

Kiedy oddziały wyruszyły w drogę, była jeszcze ciemna noc.

Musieli dotrzeć do obozowiska rozbitego pod murami fortecy, którą trzeba było zdobyć. Dla Nihal oznaczało to tylko jedno - idą do Fena.

Maszerowali w najgłębszej ciszy i w ciągu godziny znaleźli się w pobliżu obozu. Był o wiele większy i bardziej zorganizowany niż ten, w którym spędzili noc. Tutaj oddychało się atmosferą sprawności zmieszaną z panującym napięciem. Wśród ludzi kręcących się po obozie w przygotowaniach do ataku Nihal wypatrywała Fena, bacznie przyglądając się każdemu, kogo napotkała.

Wreszcie zobaczyła go, jak w złocistej zbroi wychodzi z namiotu. Miał poważny wyraz twarzy. Wymknęła się z szeregu, starając się, aby nie zobaczył jej przełożony, i podeszła do niego.

Fen?

Jeździec spojrzał podejrzliwie na zamaskowaną postać, która się przed nim pojawiła. Przez chwilę Nihal miała nadzieję, że rozpozna ją nawet tak okutaną. Rozchyliła płaszcz i pokazała mu gorset identyfikujący ją jako rekruta.

- To ja...

- Nihal!

Jeździec chwycił jej dłoń i długo ściskał ją w swoich.

- To twoja pierwsza bitwa, prawda?

Dziewczyna przytaknęła. Czuła, że miękną jej kolana.

- Staraj się nie ryzykować bardziej niż to konieczne, Nihal. W przyszłości będziesz miała jeszcze tysiąc okazji, aby się wykazać. Będę o tobie myślał w locie.

Nihal wydawało się, że śni, ale okrzyk jej przełożonego przywołał ją do rzeczywistości. Muszę iść... Fen puścił jej dłoń. Powodzenia.

Rekruci ustawili się za innymi piechurami w drugiej linii.

Była to grupa dość zróżnicowana tworzyli ją ludzie, gnomy, a nawet duszki, które świadczyły swoje usługi jako szpiedzy. Poza tym byli tu wojownicy w każdym wieku: młodzi, ledwo opierzeni, ale również dorośli, a nawet tacy, którzy już zmierzali ku starości.

Powtórzono im całą strategię: mają poczekać na rozpoczęcie ataku, wkroczyć dopiero po akcji pierwszej linii, a następnie dostać się do zamku.

Nihal była skoncentrowana. Jej głowa powoli się opróżniała i wypełniało ją tylko jedno słowo: bitwa. Już się nie bała, nie była rozemocjonowana ani niecierpliwa. Myślała tylko o tym, co będzie musiała zrobić.

Zajęli wyznaczone pozycje.

Pod linią horyzontu ledwo widoczne rozjaśnienie zasygnalizowało, że lada moment wstanie świt. Zaraz za łucznikami Nihal dostrzegła jeźdźców na smokach, nieruchomych w oczekiwaniu na sygnał.

Twierdza była po prostu wieżą mniej zniszczoną niż inne; umocniono ją różnymi przyporami, czyniącymi jej sylwetkę krępą i złowrogą. Wewnątrz wszystko zdawało się milczeć: ta sama pełna napięcia cisza łączyła dwa nieprzyjacielskie ugrupowania.

Potem jednocześnie wszyscy łucznicy wypuścili strzały, a jeźdźcy błyskawicznie unieśli się w powietrze.

Chwile dzielące rozpoczęcie ataku od momentu, kiedy strzały i jeźdźcy dotarli do fortecy, wydawały się trwać w nieskończoność.

Nagle z twierdzy zaczęły wylatywać olbrzymie ogniste pociski wyrzucane przez katapulty. Spadły kilka metrów od pierw

szej linii. Następnie z murów wieży podniosło się stado latających stworzeń.

- Przeklęte ptaszyska! zaklął sąsiad Nihal.

- Co to jest?

- Sami nie wiemy. Nazywamy je „ognistymi ptakami". Nie są szczególnie niebezpieczne, ale plują ogniem i zajmują łuczników, więc kiedy piechota wkracza do akcji, jest gorzej ochraniana.

Natychmiast zrewidowano strategię ataku: generał, który przyjął ich poprzedniego wieczoru, rozkazał pierwszej linii piechoty bezzwłoczny atak. Drugi szereg pozostał w oczekiwaniu, gotowy do zrywu.

Harmider zwiększył się ponad miarę. W którymś momencie liczne grudy ziemi zaczęły się nagle przekształcać i podnosić - z ziemi niczym karaluchy wyłoniły się setki wrzeszczących Famminów. Bestie w jednej chwili zajęły całą przestrzeń przed wieżą, zachodząc żołnierzy od tyłu.

Ponaglana hałasem bitwy Nihal poczuła bardzo silny impuls do walki serce wyrywało jej się z piersi. Takie oczekiwanie było wykańczające, ale bez komendy nie mogli ruszyć do ataku. To było pierwsze, czego ją nauczono: stosować się do rozkazów. Zobaczyła zaabsorbowanych jeźdźców na skrzydlatych stworzeniach i odniosła wrażenie, że rozpoznaje Fena. Potem spojrzała na Lajosa, który stał obok niej, drżący i zaciskający do krwi zęby na wargach.

- Spokojnie, nie bój się powiedziała do niego, ale sama też nie potrafiła utrzymać na wodzy tej mieszanki strachu, pragnienia walki i podniecenia.

Potem, niespodziewanie, nadszedł rozkaz.

Rozległ się okrzyk i ich oddział ruszył do ataku.

Nihal zaczęła szaleńczy bieg przez całe pole.

Mgliście widziała setki osób przed wieżą.

Zobaczyła coraz bardziej zbliżających się Famminów.

Odnalazła w sobie całą wściekłość, nienawiść, złość. I zaczęła walczyć.

Nihal dobrze wiedziała, że podczas pojedynku zapomina się o wszystkim, ale tam, na polu bitwy, było to coś kompletnie innego.

Nie miała nawet czasu, aby myśleć poruszała się jak maszyna, zdominowana przez furię. Całe jej istnienie redukowało się wyłącznie do egzystencji fizycznej, do faktu, że znajduje się właśnie tam i że zabija. Famminowie wychodzili jej naprzeciw z każdej strony. Czarny miecz wywijał we wszystkich kierunkach, wymierzając precyzyjne uderzenia: Nihal w każdej chwili wiedziała, kto jest blisko niej, kogo musi trafić i w jaki sposób.

Pierwszego wroga powaliła z rozpędu, popychana impetem biegu. Po nim nieskończenie wielu innych, jednego po drugim, bez przerwy.

Nie miała świadomości tego, co działo się poza nią. Posuwała się na polu krok po kroku, kładła trupem wroga za wrogiem. Był to piekielny bój. Ludzie rzucali się na innych ludzi, Famminowie skakali do gardeł żołnierzom. Bestie te nie ograniczały się do uderzania mieczami i toporkami, ale też rozdzierały zębami, rwały pazurami i znęcały się nawet nad tymi, którzy już zostali powaleni.

Na ziemi leżały setki ciał: ludzie, Famminowie, gnomy. Trawa była czerwona i śliska. Jaskrawoczerwone strużki spływały na ziemię niczym deszcz. Ale Nihal myślała tylko o tym, aby walczyć, aby zabijać, aby zdobywać nizinę metr po metrze, razem z innymi żołnierzami, depcząc po poległych i brudząc się ich krwią.

Nie bała się, nie była wstrząśnięta tym, co widzi, otaczającą ją śmiercią, cierpieniem rannych. Szła naprzód, wykonując cięcia i powalając nieprzyjaciół: nic innego nie miało znaczenia.

Potem zaczęła wyczuwać także to, co działo się wokół niej.

Po cieniach rzucanych na ziemię zaczęła poznawać pozycje Jeźdźców Smoka i skrzydlatych kreatur wylatujących z wieży.

W zgiełku bitwy zaczęła coraz wyraźniej rozróżniać rozkazy, które wykrzykiwał generał.

Po nieokreślonym czasie znalazła się pod murami. Strumień wrzącego oleju spłynął o włos od jej ramienia.

Ponieważ chwilowo była osłonięta, miała możliwość popatrzeć w górę: Famminowie w regularnych odstępach wylewali na walczących olbrzymie gary oleju. Czuli się pewnie deszcz strzał się rozrzedził, łucznikom zaczynało już brakować amunicji.

Nihal pobiegła wzdłuż murów wieży, aż znalazła coś w rodzaju niszy, w której się schroniła. Złapała oddech, po czym wychyliła się ze swojej kryjówki.

Widziała Fammina, ale trafienie jednego nie wystarczało - aby mieć dostęp do murów, należało oczyścić z nich przynajmniej jedną stronę wieży.

Rozejrzała się gorączkowo dookoła.

Niedaleko niej leżał żołnierz, który spadł z wieży. Obok niego - łuk. Nihal wybiegła z kryjówki, zwinnie unikając regularnych strumieni wrzącego oleju, po czym wróciła, by znowu się schronić.

Wiele strzał leżało na ziemi, a niektóre powbijały się w przestrzenie pomiędzy kamieniami murów. Nihal zgarnęła te najbliższe i umocowała je sobie przy pasie. Potem naciągnęła pierwszą i wypadła na zewnątrz. Kiedy jeden z Famminów pojawił się w jej polu widzenia, strzała trafiła go w locie. Stwór upadł do wewnątrz.

Natychmiast założyła kolejną strzałę.

Również drugi strzał sięgnął celu, ale Nihal nie miała czasu na świętowanie. Za jej plecami jakiś Fammin ryczał i wymachiwał zakrwawionym toporem. Dziewczyna przewiesiła sobie łuk przez plecy, gorączkowo szukając wolną dłonią rękojeści miecza.

Potwór zaraz ją dopadł. Nastawa! na nią, nie dając jej czasu na atak. Nihal zaczęła się cofać. Odpierała jeden cios za drugim, potykając się.

Potem generał ślizgiem podleciał na swoim smoku.

Przeszył "potwora włócznią, złapał Nihal za ramię i wciągnął ją na siodło.

Zwierzę zamachało potężnymi skrzydłami. Wznieśli się w niebo.

Trzymając się uchwytu siodła, dziewczyna złapała oddech i z góry przyjrzała się polu bitwy: Famminowie uniemożliwiali zbliżenie się do murów, a deszcz strzał stawał się coraz rzadszy.

- Zatoczę duży łuk wokół wieży, a ty ich ustrzelisz powiedział do niej generał.

- Jestem gotowa.

Nihal założyła strzałę i wymierzyła. Pocisk dosięgnął celu.

Strzeliła jeszcze, i znowu, i kolejnych dwóch wrogów spadło z wieży.

Nagle poczuła w nodze jakieś pieczenie. Jedna ze strzał trafiła ją lekko.

- A niech to, zrozumieli, co zamierzamy zrobić! Musisz ich zająć. Ja biorę na siebie wrzący olej.

Nihal wyciągnęła zza paska ostatnie dwie strzały, które jej zostały, i wystrzeliła jedną po drugiej.

Jeździec nie tracił czasu. Gwałtownie cisnął swoją włócznię w jeden z garów, który przewrócił się i wpadł do centralnego szybu wieży. Dały się słyszeć rozpaczliwe wrzaski bólu.

Smok natychmiast powrócił do Famminów.

- Generale...! - krzyknęła Nihal.

- Jeszcze jednego Fammina!

- Nie mam już strzał, generale... Wojskowemu wyrwało się przekleństwo.

- No dobrze, zostawię cię na ziemi.

Nihal znowu znalazła się pod murami, w wirze bitwy. Dobyła miecza i zaczęła walczyć.

Dołączyła do grupy, która przypuszczała atak na wejście. Niektórzy próbowali wyważyć drewnianą bramę taranem, ale ciągle przeszkadzali im Famminowie.

Nihal walczyła właśnie z jednym z nich, kiedy usłyszała dźwięk nieoczekiwany jak na pole bitwy wydawał się krzykiem dziecka.

Lajos!

Chłopiec też znajdował się pod murami.

Po rozpoczęciu bitwy razem ze wszystkimi ruszył do boju, ale potem, cały drżący, schronił się za jednym z krzewów. Przełożony zobaczył to i zmusił go do ataku na bramę razem z innymi piechurami. Lajos stał tam teraz jak ogłupiały. Miecz wypadł mu z dłoni.

- Uciekaj!

Nihal dobiegła do niego.

- No chcesz uciec czy nie? - wrzasnęła na niego wściekła. Lajos otrząsnął się i zaczął uciekać w kierunku obozowiska.

Nigdy nie udałoby mu się tam dotrzeć, gdyby przełożony nie ulitował się nad tym chłopczykiem, wrzuconym w wojnę wbrew własnej woli. Zgarnął go w locie i wciągnął na smoka.

- Już po wszystkim. Jesteś bezpieczny. To już koniec. Lajos przylgnął do niego i zaczął rozpaczliwie szlochać.

Nihal zabrała miecz przyjaciela i zaczęła walczyć dwoma ostrzami. Była zmęczona i odniosła wiele ran.

Usłyszała trzask. Brama zaczynała ustępować. Wkrótce zdobędą fortecę. Pole bitwy było pełne padłych Famminów, oddział był na dobrej drodze do zdobycia przyczółka.

Zmusiła się do wysiłku, ale piekły ją oczy. Wydawało się, że nagle na wszystko opadła gęsta mgła. Zrobiło się piekielnie gorąco. Powietrze przesycił mocny zapach dymu. Zaczęła kaszleć. Nie dawało się już oddychać.

- Co, u diabła...

Ostatni cios taranem i wrota rozwarły się na oścież.

Z otworu wybuchnął olbrzymi płomień.

Piechurzy z pierwszej linii zostali spaleni żywcem, podobnie jak żołnierze trzymający taran.

Okupanci twierdzy woleli raczej podpalić ją, niż oddać w ręce wroga.

Oddziały zaczęły się wycofywać.

Jeźdźcy Smoka oddalali się pojedynczo, gonieni pociskami z katapulty.

Biegnąc z innymi ku obozowi, Nihal nie widziała, że niektórzy z nich, trafieni ognistymi kulami, spadali za wieżą jak kamienie.

16.
Kolejny ból

Ogień objął wieżę niczym żyjące stworzenie. Ściskał ją coraz mocniej, otulając się wokół jej sylwetki, a wreszcie całkiem nią zawładnął. Płomienie podniosły swoje macki w niebo. Cegły ustąpiły, a cała konstrukcja zawaliła się, rozsypując się w chmurę dymu i pyłu.

Oddział obserwował scenę z obozowiska, a kiedy budynek upadł, wzniósł okrzyk zwycięstwa. Nihal też podniosła miecz do góry. Na widok dokonanego zniszczenia na jej twarz wypłynął uśmiech.

Generał stanął przy niej.

- Dobrze wykonałaś swoje zadanie powiedział jej szorstko, a Nihal zrozumiała, że jej się udało. Teraz będzie miała swojego smoka, nauczy się nim kierować i całkowicie poświęci się walce. W tym momencie myślała tylko o wrogach, których zabiła, i o swoim triumfie, a nie o odległym Sennarze, ani o Lajosie, który uniknął śmierci, ani o Fenie. Myślała o zemście: tego dnia PółElfy wzięły pierwszy odwet.

Również przełożony do niej podszedł.

- Możesz być zadowolona, przeszłaś próbę. Muszę przyznać, że dobrze zachowywałaś się na polu bitwy. Jednak twój przyjaciel... no wiesz, nie jest z nim całkiem w porządku. Idź, zerknij na niego.

- Tak jest. Dziękuję odpowiedziała pospiesznie Nihal. Po czym rzuciła się biegiem.

Znalazła Lajosa skulonego w kącie namiotu. Szlochał i pociągał nosem. Podeszła ostrożnie, ale i tak podskoczył ze strachu. Przycupnęła przy nim i zaczęła głaskać go po głowie.

- Już po wszystkim, mały. Nie musisz się bać. Teraz będziesz mógł porozmawiać z ojcem. Wytłumaczysz mu, co czujesz. Wszystko będzie dobrze.

Popatrzył na nią. Jego oczy były spuchnięte i zaczerwienione od płaczu.

- To było straszne. Nie sądziłem, że to może tak być ci wszyscy ludzie, którzy umierali... biegający wszędzie Fammino wie... i zabijani chłopcy, padający na ziemię jeden po drugim... To straszne, Nihal! Okropne!

Nihal nie wiedziała, co mu odpowiedzieć. To była oczywiście prawda. To naprawdę było straszne: śmierć, krew, Famminowie. Ale taka jest wojna.

- Dlaczego to wszystko musi się dziać? Dlaczego Tyran nas nienawidzi? Dlaczego nienawidzi też tych, którzy nic mu nie zrobili?

- Nie ma żadnego powodu, Lajos. Nienawidzi nas i już. To dlatego się walczy.

- Tak, walczy się... Powiedz raczej, że wy walczycie, bo ja nie mam odwagi! Bałem się, naraziłem na niebezpieczeństwo twoje życie... Nienawidzę siebie! Wiem, że trzeba walczyć, ale wiem też, że nie dam rady. Czuję się jak tchórz. Jak mogę spokojnie żyć po tym, co dzisiaj widziałem?

- Nie wszyscy mają obowiązek walczyć, Lajosie. Można pomagać naszemu światu na wiele sposobów. Pomyśl o członkach Rady albo o panujących Wolnych Krain. Oni nie używają broni, ale i tak wiele robią dla wolności Świata Wynurzonego. Ty też znajdziesz sposób, żeby się przydać.

Lajos znowu zaczął cicho płakać.

Nagle w obozie zapanowało dziwne poruszenie. Nihal wyczuła to po gwałtownym tupocie tuż przy ścianie namiotu. Wyjrzała. Wszyscy żołnierze powychodzili ze swoich kwater.

- Ej, ty! Co się dzieje?

Młody giermek nawet się nie zatrzymał.

- Straciliśmy Jeźdźców odpowiedział zdyszany i pobiegł dalej. Przez umysł Nihal jak błyskawica przebiegła jedna tylko myśl:

Fen. Nie widziała go po bitwie. Nie bądź śmieszna. Nic mu się nie stało. Jednak opanował ją dziwny niepokój. Wyszła z namiotu i krążyła po obozie pośród spieszących żołnierzy i coraz bardziej zdenerwowanych giermków, dopóki nie zobaczyła małego zgromadzenia tłoczącego się przed namiotem dowództwa.

Ona też podeszła, modląc się, aby usłyszeć głos Fena wśród innych, które dobiegały ze środka. Docierały do niej jakieś niewyraźne słowa, nakładające się na siebie wzburzone głosy, ale żaden z nich nie miał tembru Fena.

Zwróciła się do jednego z rekrutów.

Wiesz, co się stało?

- Myślę, że rozmawiają o bitwie. Nie poszła tak dobrze, jak się wydawało. Poległo mnóstwo piechurów, jeden Jeździec Smoka jest ciężko ranny, a czterech innych zaginęło.

Nihal poczuła, że serce podeszło jej do gardła.

- Znasz imiona tych Jeźdźców?

- Jeden to niejaki Dhuval... inny, zdaje mi się, nazywa się Pen, Ben, jakoś tak... brakuje też...

Nihal złapała chłopaka za szyję, nie dając mu nawet czasu na dokończenie zdania. Czy to Fen?

- Ej, do licha! Co cię opętało?

- Czy nazywa się Fen? powtórzyła, podnosząc głos.

- Być może, nie wiem!

Nihal puściła go i jak nawiedzona popędziła do infirmerii.

Nie wiedziała dokładnie, gdzie się ona znajduje, ale biegła, bo czuła, że jeśli się zatrzyma, postrada zmysły.

Przejrzała wszystkie namioty, dopóki nie dotarła do wielkiego pawilonu. Weszła do środka. Jakiś czarodziej recytował zaklęcia uzdrawiające obok umierającego. Nihal złapała go za ramię, przerywając mu.

- Kim jest ten ranny?

- Czy ty przypadkiem nie zwariowałaś ?

- Kto to? Proszę, powiedz mi, jak się nazywa! Czarodziej przyjrzał się jej: ta dziewczynka nie była sobą.

- To Dhuval, weteran. Ale ranny będzie już tylko krótko: zaklęcia nie dają żadnego efektu.

Nihal wybiegła. Nie wiedziała, czy cieszyć się, czy rozpaczać. Dopóki go nie znajdą, jest nadzieja. Być może zmarudził gdzieś w walce... albo Gaart został ranny i nie może go przywieźć z powrotem. .. Nic mu się nie stało. Jest cały i zdrowy. Nic mu się nie stało. Dalej pędziła do utraty tchu. Biegła i modliła się, aby Fen nie zginął. Kiedy dotarła pod namiot dowództwa, generał przesłuchiwał właśnie jakiegoś młodzieńca.

- A kiedy go widziałeś ?

- Kiedy brama ustąpiła i oddziały zaczęły się wycofywać. Jeźdźcy latali nad wieżą.

- Jesteś pewien tego, co mówisz ?

- Wielu nas to widziało, panie. Pocisk z katapulty trafił go, a Jeździec ten spadł na płonącą wieżę.

- Jesteś pewien, że to był on ?

- Tak jest. Rozpoznałem wyraźnie jego smoka. To był Fen. To wtedy Nihal zaczęła krzyczeć, przepychając się przez żołnierzy.

- Nie! To niemożliwe! Fen walczył w tysiącach bitew i zawsze wychodził z nich bez szwanku. Nie zginął! Nie mógł zginąć! Pojmali go! Tak, pojmali go, musimy go szukać! To mój nauczyciel! Nie zginął! Nie zginął!

Nie przestawała krzyczeć głosem złamanym od szlochów, z policzkami poznaczonymi łzami.

Generał siłą chwycił ją za ramiona i potrząsnął nią mocno.

- Cicho bądź! Uspokój się!

Wówczas Nihal opadła na kolana i wybuchnęła rozpaczliwym płaczem. Generał popatrzył na nią z litością, po czym kazał jakiemuś młodemu żołnierzowi odprowadzić ją do jej namiotu i nad nią czuwać.

Nihal płakała bez umiaru. Kiedy się uspokoiła, skuliła się w kącie, z głową ukrytą w kolanach, w milczeniu. Chciała zamknąć się w sobie, o niczym nie myśleć. Prześladowały ją jednak obrazy Fena: znów widziała jego uśmiech, słyszała jego głos. Wracały jej w pamięci momenty, które w ciągu ostatnich miesięcy spędzili razem, sposób, w jaki pożegnał się z nią przed rozpoczęciem swojej ostatniej bitwy, pierwszy raz, kiedy się spotkali, ich pojedynki i miliony innych nic nieznaczących chwil.

Żołnierz, który z nią był, patrzył na nią przejęty współczuciem.

Słyszał o niej była kimś w rodzaju wiedźmy należącej do wymarłej rasy i walczącej jak mężczyzna, lekka jak nimfa i śmiercionośna niczym skorpion. Kiedy zobaczył ją po raz pierwszy, był pod wrażeniem jej wątłości. Była dziwnym stworzeniem, ale faktycznie była tak piękna, jak mówili. Potem widział ją na polu bitwy i prawie uwierzył, że naprawdę jest wiedźmą nie wydawało mu się możliwe, żeby dziewczyna potrafiła tak wspaniale posługiwać się mieczem.

Teraz jednak, kiedy widział ją tak zrozpaczoną, wydawała mu się po prostu bezbronną dziewczynką.

Przez jakiś czas po prostu patrzył, potem nabrał chęci, aby ją pocieszyć, porozmawiać z nią.

- To był twój nauczyciel, prawda ? Nie było odpowiedzi.

- Tak słyszałem. Przykro mi z tego powodu. Współczuję też tobie. To musi być naprawdę smutne.

Nihal nawet nie podniosła głowy.

- Ja nie miałem nauczycieli, ale myślę, że cię rozumiem. Mam dwadzieścia dwa lata i walczę od szesnastego roku życia. Widziałem śmierć wielu moich przyjaciół. Pierwszych kilka razy czułem się tak, jak ty teraz. Potem się przyzwyczaiłem. Wojna taka już jest: ciągle ktoś umiera i niestety łzy na nic się nie zdadzą.

Nihal nie otworzyła ust, nie poruszyła się. Nie było słów, które by mogły ją pocieszyć, zresztą wcale nie chciała się pocieszyć. Pragnęła tylko stopić się z ziemią pod swoimi stopami i stracić świadomość siebie.

- Ja wierzę w to, co mówią kapłani. Jestem pewien, że po tym życiu czeka na nas świat bez wojen i bez bólu. Moi przyjaciele są wszyscy właśnie tam, czuję to. I tam będzie też i twój nauczyciel, dumny z ciebie. Widziałem, jak walczysz, wiesz? Zostaniesz świetnym Jeźdźcem Smoka. Ale teraz musisz postarać się wziąć w garść. Jestem pewien, że twój nauczyciel...

Nihal nie mogła już dłużej tolerować tego potoku banałów. Podniosła głowę znad kolan i utkwiła swoje fioletowe oczy w oczach chłopaka.

- Zostaw mnie w spokoju!

Żołnierz był zdezorientowany. Opuścił wzrok.

- Bądź dzielna mruknął. Nie był w stanie dodać nic więcej.

Wieczorem Lajos zaproponował, że zmieni żołnierza.

Jakiś chłopak, który był świadkiem rozpaczy Nihal, przekazał mu, co się stało. Lajos od razu domyślił się, że owym tajemniczym Jeźdźcem, o którym zawsze mówiła, był Fen, i postanowił, że tej nocy będzie przy niej, tak jak ona była przy nim poprzedniej.

Kiedy wszedł do namiotu, widok silnej dziewczyny, którą znał, skulonej na pryczy, wstrząsnął nim.

Była blada. Miała puste oczy. Wydawała się martwa.

Lajos nie powiedział ani słowa. Wyciągnął się koło niej, objął ją i powoli zapadł w sen.

Nihal wcale się nie poddała. Kiedy przezwyciężyła rozpacz, pewna idea zaczęła znowu torować sobie drogę w jej umyśle Fen zaginął. Nie umarł. Oczywiście, było świadectwo tamtego żołnierza, ale z daleka nie mógł rozpoznać Fena. Pomylił się. Fen żył. Fen musiał być żywy, może był więźniem nieprzyjaciela lub leżał ranny gdzieś w wieży, i każda upływająca godzina coraz bardziej zagrażała jego życiu.

Ogarnął ją niepowstrzymany niepokój i żądza działania. Musiała iść go szukać. Znajdzie go, przywiedzie całego i zdrowego do obozowiska, a następnego dnia razem będą śmiać się z tej przygody i niedorzecznego strachu, którego jej napędził.

Rozpaczliwy uśmiech zajaśniał na jej wargach.

Fen żyje i ja go uratuję.

Noc była ciemna. Z mroku wyłaniała się sylwetka wieży, oświetlona żarem ognia, który ją zniszczył.

Nihal nie obchodziło, że pożar jeszcze całkiem nie zagasł. Nie obchodziło jej, że jakiś nieprzyjaciel mógł zobaczyć, jak przejeżdża przez równinę. Fen był wszystkim, co jej pozostało, był jej życiem, i niczemu ani nikomu nie pozwoli się zatrzymać. Przemykała się przez uśpiony obóz, aż dotarła do zagrody z końmi. Chwilę potem galopowała dziko przez nizinę.

Brama leżała na ziemi zwęglona, a ogień płonął jeszcze w wielu miejscach fortecy. Nihal popatrzyła w czerwień płomieni. Nie bała się. Weszła pewnie. Cierpki zapach dymu złapał ją za gardło. Zakaszlała. Wnętrze było usłane ciałami: wiele z nich przywaliły gruzy spowodowane pożarem, niektóre uległy zwęgleniu.

Nihal z trudem poruszała się wśród wielkich kawałów zniszczonych murów leżących na ziemi. Było gorąco, nie dawało się oddychać, ale dziewczyna zdecydowanie szła naprzód, badając teren.

Jakiś trzask sprawił, że podskoczyła: coś jeszcze się zawaliło, niedaleko niej.

Szła dalej.

Zaczęła wykrzykiwać imię Fena. Odpowiedziało jej tylko ponure echo własnego głosu.

Zaczęła wołać głośniej. Nic. Tylko echo i trzaskanie ognia.

Wtedy zatrzymała się i zaczęła przerzucać gruzy. Podnosiła cegły, gruz, wielkie, jeszcze ciepłe kamienie.

Fen!

Pokaleczyła dłonie.

- Fen, gdzie jesteś?

Połamała paznokcie, aż zaczęły jej krwawić palce, ale nie przestała kopać.

Nagle gorące łzy zaczęły spływać jej po policzkach.

- Odpowiedz, Fen! To ja! To ja, Nihal!

Jej głos stał się lamentem, a płacz zamglił jej wzrok.

Podjęła marsz. Nie umarł, nie umarł.

Potem zobaczyła. Olbrzymi czarny korpus w oddali.

Spalony smok.

Wrzasnęła i podbiegła do stworzenia.

Mogło to być jakiekolwiek zwierzę, ale Nihal w głębi duszy wiedziała, że to Gaart. Coś w jej sercu pękło. Zaczęła szlochać.

Gaart leżał z rozłożonymi wielkimi skrzydłami.

Nihal instynktownie wsunęła się pod jedno z nich.

Tam znalazła Fena. Leżał na ziemi na wznak, pozornie nienaruszony. Obszerna plama krwi rozlewała się czernią pod jego głową, mocząc mu włosy.

Nihal zabrakło tchu, nie dowierzała własnym oczom. Patrzyła na niego jak zahipnotyzowana. Jaki blady. Nawet łzy przestały jej płynąć.

Pochyliła się, wyciągnęła dłoń i delikatnie dotknęła jego ramienia, potrząsając nim, jak gdyby chciała go obudzić. Jego skóra, pośród tego ognistego piekła, była lodowata.

Wówczas uklękła przy nim, spróbowała jeszcze nim potrząsnąć, i znowu, coraz mocniej, wykrzykując jego imię.

Następnego dnia, kiedy przełożony wszedł do namiotu, zastał Lajosa we łzach.

Zasnąłem... Zasnąłem, a ona sobie poszła... powtarzał, szlochając.

Szukali jej po całym obozowisku, a następnie w okolicach, ale bez skutku. Drużyna zwiadowcza, która miała zająć się sprawą Fena i innych zaginionych, została obarczona zadaniem znalezienia również Nihal.

Tymczasem zebrano wszystkich uczniów Akademii i zakomunikowano im wyniki próby. Mieli szczęście: żadnego poległego, tylko jeden ranny. Trzy osoby z sześciu przeszły przez próbę pomyślnie: za odwagę okazaną w bitwie, za brawurę w walce i zdolność samodzielnego radzenia sobie bez odwoływania się do pomocy przełożonego. Wśród nich była też Nihal.

Grupa zwiadowcza szybko natrafiła na ciało Fena.

Dwóch z trzech zaginionych znaleziono ciężko rannych w zaroślach wokół wieży. Czwarty Jeździec natomiast zniknął. Prawdopodobnie został pojmany, co było losem gorszym niż śmierć: nieliczni więźniowie, którym udało się wymknąć Doli, opowiadali o straszliwych torturach.

Po Nihal nie zauważono żadnego śladu.

W obozowisku doszli do wniosku, że po prostu uciekła.

Sennar, poinformowany o śmierci Fena, wziął konia i wyruszył niezwłocznie. Przez całą drogę myślał tylko o tym, co ta śmierć oznacza dla Nihal. Kiedy dotarł do obozowiska, odkrył, że jego obawy były uzasadnione.

- Co to, do diabła, znaczy, że sobie poszła?

- To, że w nocy po śmierci tego Jeźdźca zabrała swoje rzeczy, ukradła konia i odeszła. To wszystko odpowiedział mu żołnierz.

Sennar pobiegł do generała. Był wściekły.

- Powiedziano mi, że uczennica Akademii uciekła. Wojskowy przytaknął.

- Dobrze wam powiedziano.

- Wcale nie dobrze, do licha! Nie zostaliście poinformowani, że to ostatni PółElf Świata Wynurzonego i że jej życie jest niezwykle istotne ?

Generał był nieporuszony.

- Jeżeli o mnie chodzi, była rekrutem. Po przebyciu próby to, co się z nią dzieje, nie jest już moją sprawą.

- To wy odpowiadacie za życie rekrutów, generale!

- Dobrze powiedzieliście: życie. Ta dziewczynka wyszła z próby cała i zdrowa. Potem odeszła. I za to nie ponoszę żadnej odpowiedzialności.

- Tak, ale powinno się ją traktować jak członka armii. Nie szukacie zaginionych żołnierzy?

Generał zniecierpliwił się.

- Słuchajcie, jesteście młodzi i jesteście tu od niedawna, więc nie przychodźcie tutaj mnie pouczać, jak mam wykonywać swój zawód.

Kazałem jej szukać przez cały dzień, co jeszcze miałem zrobić? Jeżeli już chcecie wszystko wiedzieć, to i tak przymknąłem na to oko, bo zrozumiałem, co to za sytuacja. Gdybym trzymał się przepisów, wasza przyjaciółka już zostałaby wyrzucona z Akademii. Sennar nie dał za wygraną.

- Chcę, żebyście natychmiast zorganizowali grupę poszukiwawczą! Może jest jeszcze w pobliżu, możemy ją znaleźć. Pewnie jest zdezorientowana, dlatego uciekła i...

- Będę z wami szczery: nie mam najmniejszego zamiaru zajmować moich ludzi szukaniem waszej przyjaciółki. Pozwólcie być żołnierzem temu, kto to potrafi. A teraz wybaczcie uciął krótko generał i wyszedł z namiotu.

Sennar walnął gwałtownie pięściami w stojący przed nim stół. Generał miał rację.

Sennar usunął się do namiotu, który mu przygotowano. Postawił na ziemi miedniczkę wypełnioną wodą i usiadł obok niej.

Zaklęcie lokalizacji wymagało maksimum koncentracji. Młody czarodziej zaczął wyłączać wszystkie hałasy: głosy żołnierzy, kowali pracujących przy zbrojach zniszczonych podczas bitwy, krzyki i komendy rozlegające się w obozie. Oddychał głęboko, starając się uspokoić. Gdzie jesteś, Nihal? Powoli poruszył dłońmi nad miednicą. Pozwól mi się zobaczyć.

Po kilku chwilach powierzchnia wody zaczęła się marszczyć. Okutana w czerń postać jechała konno przez równinę. Daj mi znak. Gdzie jesteś? Obraz zniknął na chwilę. Nihal! Porysowana łzami twarzyczka młodego PółElfa pojawiła się w lustrze wody, aby zaraz potem zniknąć. Nihal!

Sennar zaklął. Nie potrafił zapanować nad swoimi emocjami. Niepokój o przyjaciółkę uniemożliwiał mu opróżnienie umysłu i swobodny przepływ magii. Woda nic więcej mu nie pokaże.

Tego samego wieczoru, nadal wstrząśnięty, musiał odbyć spotkanie z dowództwem obozu i Jeźdźcami Smoka, aby ustalić linię postępowania w przyszłych atakach na armię Tyrana.

Było to dla niego szczególnie przykre: już pierwszego dnia zrozumiał, że u wojskowych, zważywszy na swój młody wiek, nie ma posłuchu. Denerwowały go spojrzenia, jakie na niego kierowali patrzyli na niego jak na żółtodzioba, a kiedy tylko zabierał głos, zawsze na twarzy któregoś z obecnych dostrzegał cień szyderstwa.

Tak stało się i tym razem. Był to wieczór niekończących się dyskusji, a jego słowa padały w pustkę.

Sennar rozpoczął od analizy błędów popełnionych na polu bitwy, aby zaproponować serię innowacji taktycznych. Jeszcze nie skończył mówić, kiedy jeden z pułkowników przerwał mu, kręcąc głową z pobłażliwym uśmiechem wymalowanym na twarzy.

- Za pozwoleniem, doradco, ale nie byliście przy tym obecni, nie możecie zatem znać dokładnego przebiegu wydarzeń. Ponadto jest to wasze pierwsze doświadczenie wojenne. I nie jesteście strategiem. Uważam, że byłoby korzystniej pozwolić mówić najpierw nam, zanim zaczniecie wyskakiwać z waszymi propozycjami.

Był to zaledwie wstęp do niekończącej się kłótni, która zaczęła się ostrożnymi głosami, a w końcu doprowadziła Sennara do irytacji i wytrąciła go z równowagi.

Na nic się zdało powtarzanie, że naradę ze strategami już odbył, że wyrobił sobie opinię o sytuacji na froncie i że jego propozycje są owocem studiów wszystkie jego rady systematycznie odrzucano. Potem padły słowa, których nie był w stanie znieść.

- Być może w tej chwili nie jesteście w stanie prawidłowo ocenić sytuacji. Ucieczka waszej przyjaciółki z pewnością była dla was wielkim ciosem insynuował złośliwie jeden z obecnych.

Sennar podniósł się gwałtownie.

- Jeżeli o mnie chodzi, zebranie jest zakończone.

Odszedł, nie żegnając się z nikim.

Nie mógł znieść tej sytuacji. Pomiędzy wojskowymi a członkami Rady panowała wieczna wojna. Sennar miał coraz większą

pewność, że chodziło w niej o władzę: żołnierze domagali się swojej części, utrzymując, że bez nich cały Świat Wynurzony zostanie podbity przez Tyrana, a członkowie Rady podkreślali fakt, że to ich rozwiązania strategiczne, a często również magia, były decydujące w wielu kluczowych bitwach.

On pragnął po prostu uwolnić uciśnionych, przywrócić na tym świecie pokój i sam żyć w pokoju, a małostkowość niektórych członków Rady i wielu wojskowych budziła w nim obrzydzenie.

Wszedł do swojego namiotu i usiadł przy stole.

Przyniesiono mu jedzenie, ale miał ściśnięty żołądek. Nie mógł przestać myśleć o Nihal. Wyobrażał sobie, jak spędza noc pod gołym niebem. Chciał ją zobaczyć, taką, jaka była zaledwie rok wcześniej: zadowoloną, ruchliwą, pełną życia. Zastanawiał się, dlaczego los tak się nad nią znęcał. Jeszcze bardziej przygnębiła go myśl, że prawdopodobnie już nigdy jej nie odnajdzie.

Po pewnym czasie w wejściu do namiotu pojawiła się jakaś twarz. Sennar natychmiast ją rozpoznał. A ten czego tu teraz chce?

- Mogę? spytał Lajos nieśmiało.

Czarodziej starał się zwalczyć antypatię, jaką odczuwał do tego chłopca.

- Wejdź. Jak ci poszła próba? Onieśmielony Lajos zbliżył się do stołu.

- Źle, nie przeszedłem. To, że żyję, zawdzięczam Nihal. Sennar nie rozumiał, czego chce od niego ten chłopiec. Może wstawiennictwa ?

- Czyli nie zostałeś wojownikiem. Przykro mi, ale ja nic nie mogę na to poradzić.

Lajos westchnął głęboko.

- To moja wina, że Nihal uciekła.

Sennar poderwał się, przewracając krzesło, na którym siedział.

- Co to znaczy?

- Zostałem z nią tamtej nocy po śmierci Fena. Była taka smutna, nic nie mówiła, nie poruszała się. Nie znalazłem w sobie dość siły, żeby jej cokolwiek powiedzieć, kiedy ona właśnie potrzebowała, żeby ktoś ją pocieszył. Nawet nie byłem w stanie nie zasnąć. Następnego ranka już jej nie było.

Sennar milczał przez długą chwilę, po czym westchnął.

- To nie twoja wina, Lajosie. Nihal już taka jest kiedy jest jej źle, zamyka się w sobie. Gdybyś do niej mówił, nie słuchałaby. I wierz mi, uciekłaby nawet, gdybyś nie zasnął.

Ale ja byłem jej przyjacielem, a przyjaciele powinni przynajmniej umieć pocieszać!

- Powtarzam ci, że nie ma w tym twojej winy. Wracaj do swojego namiotu, Lajosie, idź spać.

Kiedy Lajos ze spuszczoną głową skierował się do wyjścia, Sennar zdał sobie sprawę, że przecież ten chłopiec spędził z Nihal wiele czasu. Poczuł ukłucie tęsknoty za dniami, kiedy on i jego przyjaciółka byli jednym, byli nierozłączni. Nie mógł pozwolić mu tak odejść.

- Nie, poczekaj! zatrzymał go. Opowiedz mi jeszcze o Nihal, zanim odeszła...

Lajos opowiedział mu o wszystkim: o bitwie, o odwadze, jaką się wykazała, o tym, jak go ocaliła i potem pocieszała po bitwie, kiedy czuł się do niczego.

- Ona... Sennar, ona jest wyjątkowa. Dlatego czuję, że wróci. Bo jest silna, nie ucieka ot, tak. Zawsze chciała walczyć. Wróci, jestem tego pewien.

Słysząc te słowa, czarodziej niemal wyczuwał obecność Nihal.

- Co będziesz teraz robił? spytał w końcu.

- Długo o tym myślałem w ostatnich dniach. Skoro sam nie mogę być użyteczny w walce, chcę przynajmniej przydać się temu, kto walczy: postanowiłem zostać giermkiem.

Sennar uśmiechnął się.

- Będziesz wspaniałym giermkiem. Jestem tego pewien. Dwóch młodzieńców uścisnęło sobie dłonie, po czym Lajos wyszedł z namiotu.

Tak powiedział sobie czarodziej, Nihal wróci. Nie dla niego, nie dla innych, ale dlatego, że ból dawał jej kolejny powód, aby walczyć.

Sennar i uczniowie wyruszyli następnego dnia, zabierając ze sobą ciała Dhuvala i Fena.

Czarodziej zatrzymał się na trochę przed obozowiskiem, w nadziei, że Nihal ich zobaczy. Chciał wierzyć, że została w okolicy i że na widok zabieranego ciała Fena da znak życia.

Jednak Nihal się nie pojawiła.

Przez cały czas podróży Sennar wpatrywał się w nizinę, później w lasy Krainy Wody, aż wreszcie w chaotyczne peryferie Krainy Słońca. Nie mógł uwierzyć, że Nihal się poddała. To była ucieczka, a Nihal nie uciekała.

Dotarli do Akademii, nie spotkawszy jej.

Czarodziej miał jedynie nadzieję, że wiadomość o zniknięciu Nihal jeszcze tutaj nie dotarła. Wielki Raven nie byłby tak wyrozumiały, jak generał obozowiska.

Sennar poprosił o audiencję Najwyższego Generała, jeszcze zanim to on go wezwał.

- Jestem szczęśliwy, że stajecie przede mną, doradco. Koniecznie trzeba od razu zacząć ustalać przyszłe akcje...

- Tak naprawdę nie po to tutaj przyszedłem.

Raven popatrzył na niego zdumiony. Już miał wpaść w złość.

- To znaczy, miałem na myśli, że nie przyszedłem tutaj po to w tej chwili. Oczywiście, planowałem skonsultować się z wami w najbliższych dniach. Wasza opinia jest dla mnie bardzo cenna.

Generał się rozpogodził. Sennar zrozumiał, dlaczego ten zadufany mężczyzna tak bardzo nienawidził niezbyt dyplomatycznej Nihal.

- Chodzi o to, że w Krainie pod moją jurysdykcją, podczas próby uczniów wydarzył się przykry wypadek. Czy już wam o nim mówiono? spytał młodzieniec i wstrzymał oddech.

- Nie wiem, o czym mówicie.

- Przypuszczam, że pamiętacie młodego PółElfa...

Raven prychnął zdenerwowany i dał czarodziejowi znak, aby kontynuował.

- No właśnie, kiedy przybyłem do obozowiska, przekazano mi, że zniknęła. A konkretniej uciekła.

- Przeklęta dziewucha! Ja wiedziałem, że...

- Poczekajcie, Generale. Mam dowody, że Nihal nie uciekła. Zostawiła mi wiadomość. Mówi, że wróci do Akademii sama. Wiecie, że Fen był jej nauczycielem. Z wielkim bólem przyjęła jego śmierć. To zrozumiałe, że chciała...

Najwyższy Generał podniósł się z fotela.

- Ta dziewczyna nic, tylko sprawia mi kłopoty! Przeklinam dzień, w którym przekroczyła próg Akademii! Może i jest zdolną wojowniczką, ale nie może zawsze robić tego, co chce. To niesubordynacja. Czy już tu dotarła?

- Jeszcze nie. Obawiam się, że mogła się zgubić albo napotkać nieprzyjaciół. Byłoby z waszej strony wielkodusznym gestem, gdybyście wysłali oddział...

Najwyższy Generał wzniósł oczy ku niebu. Sennar zrozumiał, że prosi o zbyt wiele.

- Nie omieszkam jej ukarać, kiedy wróci do Akademii. W tej chwili nie mam czasu na te niedorzeczności. Zginęło dwóch moich najlepszych ludzi. Proszę, abyście teraz zostawili mnie samego

Sennar wyszedł, niepewny, czy ma odczuwać niepokój, czy satysfakcję. Nie udało mu się przekonać Ravena, aby jej szukał, ale przynajmniej Nihal była wciąż uczennicą Akademii.

Ceremonia pogrzebowa Dhuvala i Fena odbyła się tego samego popołudnia.

Wzięli w niej udział notable z Krainy Słońca, wszyscy uczniowie Akademii i cały Zakon Jeźdźców Smoka.

Ciała Jeźdźców w strojach bitewnych zostały złożone na dwóch wielkich stosach. Na stosie Fena były również pozostałości Gaarta: smok miał towarzyszyć swojemu panu w jego ostatnim locie.

Przemowa Ravena była nadzwyczaj stonowana.

Mówił o Fenie ze szczególnym afektem, wspominając, jak był ceniony przez wszystkich w armii i poza nią za swoje zalety wojownika, prawość, spokój.

Sennar ze smutkiem przyglądał się ceremonii.

Jeździec nigdy nie zdobył jego sympatii. Jak na jego gust był zbyt kategoryczny i zbyt zaabsorbowany wojną, jednak nie mógł zaprzeczyć, że w ciągu tych miesięcy terminowania dobrze się czuł w jego towarzystwie. Fen zawsze brał pod uwagę jego pomysły i nie miał przy tym znaczenia jego młody wiek czy fakt, że był uczniem kobiety, którą kochał. A poza tym był blisko Nihal w najtrudniejszych chwilach. Czarodziej pomyślał też o będącej w podróży Soanie, nieświadomej tego, że jej mężczyzna poległ w bitwie.

Następnie stosy zostały podpalone i płomienie strawiły to, co pozostało z dwóch Jeźdźców, oddając ich wiatrowi i chmurom.

Panował zwyczaj, że kto miłował zmarłego, zapalał od ogniska pochodnię. Sennar poczuł się w obowiązku wykonać ten gest: w imieniu Soany, w imieniu Nihal, ale w gruncie rzeczy również i w swoim własnym. Podszedł do ognia razem z mnóstwem innych osób: żołnierzy, Jeźdźców, cywilów.

To wtedy dostrzegł okutaną na czarno postać. Miała w dłoniach gałązkę, na której szczycie połyskiwał mały płomyk.

W jego sercu rozpaliła się nadzieja. Utorował sobie drogę przez tłum, ale chwilę potem to objawienie znikło.

Nie sposób było odnaleźć jej w tym tłoku.

Kiedy stos był w dużej części spalony i ludzie zaczęli się oddalać, Sennar znów rozpoczął poszukiwania. Czarny płaszcz wciąż pojawiał się, po czym zaraz znikał. A jednak tam była, o kilka kroków od niego.

Przyspieszył kroku. Wymijał uczniów i wojskowych. Dotarł do postaci. Musnął jej ramię.

Nihal!

To naprawdę była ona, blada i brudna, jak gdyby powróciła z długiej podróży. Popatrzyli na siebie przez moment.

Nie tutaj, chodź za mną powiedziała mu.

Z tarasu widokowego obserwowali Twierdzę Tyrana, siedząc jedno obok drugiego, w milczeniu. Sennar czule pogładził ją po krótkich włosach. Wygląda jak pisklę pomyślał.

- Chcesz porozmawiać? Nihal potrząsnęła głową.

- Powiesz mi przynajmniej, gdzie byłaś?

- Musiałam porozmyślać.

- To rozumiem, ale gdzie byłaś, co robiłaś? Nihal nie odpowiedziała.

- Co zamierzasz teraz zrobić?

- Muszę wrócić do Akademii. Przeszłam próbę i mam prawo do własnego smoka. Co powiedział Raven?

- Powiedział, że cię ukarze. Nic poza tym.

Nihal podniosła się i bez słowa ruszyła w kierunku Akademii. Sennar pobiegł za nią, zirytowany. Czuł się całkowicie bezradny.

- Dlaczego nie chcesz rozmawiać? Dlaczego się nie wyładujesz, nie wypłaczesz, nie zrobisz czegokolwiek, co pozwoliłoby mi zrozumieć, co ci chodzi po głowie?

Nihal szła dalej.

- Zareaguj, Nihal. Nie daj się pożreć nienawiści. Powiedz coś. Proszę cię.

Dziewczyna zatrzymała się i popatrzyła przyjacielowi w oczy.

- Nie mam nic do powiedzenia, Sennarze. Fen zginął, to wszystko. Teraz muszę iść do Akademii.

Raven przygotował sobie całą przemowę. Był okrutny, agresywny, sarkastyczny i złowrogi, ale reakcja Nihal całkiem go zaskoczyła.

- Wiem, że popełniłam błąd, i błagam was o przebaczenie. Przyjmę każdą karę, jaką zdecydujecie się mi wymierzyć. Przysięgam wam, że to się już więcej nie powtórzy. Wszystko, czego pragnę, to kontynuowanie mojego szkolenia.

Dziewczyna uklękła przed jego tronem i pochyliła głowę.

- Proszę was o to, Najwyższy Generale.

Zachowanie Nihal wywarło na Ravenie wielkie wrażenie, ale jeszcze bardziej uderzyło go jej spojrzenie. Wyczytał w nim całą determinację, do jakiej zdolne było to stworzenie. Ta dziewczyna obrała swoją drogę i zrobi wszystko, aby tylko osiągnąć cel - może nawet upokorzyć się przed nim.

Dostrzegł w nim jednak także rozpacz kogoś, kto zgubił samego siebie, kto nie jest w stanie pogodzić się z utratą. Przez moment człowiek, którym niegdyś był, wziął górę. Zszedł z tronu i po raz pierwszy do niej podszedł. Położył jej dłoń na ramieniu.

- Przykro mi z powodu Fena. Był niegdyś moim towarzyszem broni. Dla mnie to też jest niepowetowana strata.

Potem cofnął dłoń i przyjął swój zwykły ton.

- Możesz kontynuować szkolenie, ale będziesz musiała spędzić tydzień w celi. Wojownik musi potrafić zapanować nad swoimi uczuciami.

Nihal zacisnęła pięści.

- Dziękuję, Generale.

Następnie podniosła się, ukłoniła i odeszła odbyć karę.

OCALIĆ SWOJĄ DUSZĘ

Trzysta lat temu Świat Wynurzony został wciągnięty w niekończący się konflikt, jaki osiem Krain prowadziło jedna przeciw drugiej o absolutną dominację: była to Wojna Dwustuletnia.

W owych czasach Krainę Dni zamieszkiwały PółElfy, pochodzące z połączenia Elfów, starożytnych mieszkańców Świata Wynurzonego, oraz ludzi. Był to lud pokojowy, oddany nauce i wiedzy, i przez długi czas nie brał udziału we wrogich działaniach. Jednak zwinność tych istot sprawiała, że obdarzone były szczególnymi predyspozycjami do sztuka walki. Leven, ich najambitniejszy król, pragnąc poszerzyć swoje królestwo, postanowił wykorzystać tę skłonność.

PółElfy nie walczyły od wieków, ale ich władca był nadzwyczajnym strategiem: w ciągu kilku lat jego armia stała się najpotężniejsza w Świecie Wynurzonym i podbiła wszystkie pozostałe Krainy. Leven nie mógł jednak nacieszyć się swoją władzą, umarł bowiem wkrótce po ostatecznym zwycięstwie, pozostawiając swoje nowe królestwo synowi - Nammenowi.

Po koronacji Nammen zwołał do siebie władców Świata Wynurzonego. Pokonani królowie stawili się przed jego obliczem, z rezygnacją przygotowując się do złożenia aktu posłuszeństwa, lecz młody król ich zdumiał.

- Nie chcę władzy, którą mój ojciec wybudował na krwi - oświadczył. - Osiem Krain znów odzyska wolność.

Następnie podyktował swoje warunki.

Każda z Krain miała zrezygnować z części swego terytorium, a ich połączenie miało dać życie Wielkiej Krainie. Tam miała znajdować się siedziba Rady Królewskiej, decydującej w sprawach polityki Świata Wynurzonego, oraz Rada Czarodziejów, zajmująca się życiem naukowym i kulturalnym. W obydwóch Radach mieli zasiadać przedstawiciele każdej Krainy, każda z nich miała także być reprezentowana w armii Świata Wynurzonego. Nammen ogłosił wreszcie detronizację wszystkich obecnych królów, tak aby każdy lud mógł wybrać własnych panujących. Jego wola została całkowicie wypełniona.

Anonim, z zaginionej Biblioteki miasta Enawar,

Fragment

Z wielu okrucieństw Tyrana najstraszniejszym była zagłada ludu PółElfów. W ciągu miesiąca Kraina Dni została przemieniona w pustynię. Ocaleli z rzezi szukali azylu [...]

Pod koniec roku pozostało przy życiu zaledwie około setki PółElfów. Wybudowały one kolonię w Krainie Morza, ale kiedy oddziały Wolnych Krain utraciły kontrolę nad terytorium [...] Famminowie zajęli się ostatecznym rozwiązaniem sprawy.

Annały Rady Czarodziejów,

fragment

17.
Ido

Nihal spędziła tydzień w celi. O niczym nie myślała, nic nie czuła. Dużo spała, odzyskała siły. W dniu, kiedy została zwolniona, była gotowa, aby zaczynać od początku. Kiedy wyprowadzono ją z Akademii, zdumiała się.

- Czy nie powinni mi przyznać smoka? spytała swojego przewodnika, niewiele od niej starszego chłopaka.

- Najpierw będziesz musiała poznać swojego nauczyciela. To Jeździec Smoka, z którym od tej chwili będziesz związana. To on cię wszystkiego nauczy, łącznie z tym, jak okiełznać twojego smoka.

- Ale czy Jeźdźcy, którzy nie walczą, nie przebywają w Akademii?

Właśnie: ci, którzy nie walczą. Lecz nie każdy uczeń zostaje przydzielony Jeźdźcowi, który nie walczy. Poza tym bitwa o Therorn nieco zmieniła stan rzeczy. W Akademii nie ma wystarczająco dużo nauczycieli. Wielu udało się na front.

Nihal i jej przewodnik dotarli do stajni, wzięli dwa konie i wyruszyli w drogę.

Przemierzyli Krainę Słońca, kierując się na południe, gdzie były linie frontu.

Przewodnik Nihal uwielbiał prędkość. Długo galopowali do utraty tchu przez zalesione obszary. Jeżeli o nią chodziło, to ani krajobraz, ani pęd tak naprawdę jej nie interesowały. Widziała już wystarczająco dużo leśnych terenów, a jedyny pęd, jaki teraz naprawdę mógł ją napełnić entuzjazmem, to ten na grzbiecie smoka. Pomyślała, że ostatecznie dobrze się stało, iź jej nauczyciel walczy - będzie miała więcej okazji, aby wyjść na pole bitwy. Niczego innego nie pragnęła.

Po trwającej pół dnia podróży zrobili postój. Zwierzęta były zmęczone, a cel jeszcze odległy. Zatrzymali się na posiłek blisko strumienia. Pożywienie rozwiązało przewodnikowi język.

- To ty jesteś tym PółElfem, który w ostatniej bitwie pozabijał mnóstwo Famminów, prawda ?

Nihal wcale nie miała ochoty na ten temat rozmawiać. Nie odrywała oczu od swojej porcji.

- Straciłaś mowę? Dziewczyna podniosła się.

- Wybacz. Muszę rozprostować nogi.

- Rób jak chcesz mruknął do siebie przewodnik.

Nihal zaczęła błąkać się po puszczy.

Nie była w lesie, odkąd opuściła Krainę Wiatru. Chociaż jesień już zmieniała kolory drzew, wszystko wydawało jej się cudowne. Chodziła po dywanie z opadłych liści, czując pod stopami ich miękkość. Jak wspaniale byłoby roztopić się w tym morzu liści, znowu stać się tylko naturą...

Usłyszała jakiś odgłos i odwróciła się gwałtownie. Coś miotało się wśród listowia. Po cichu dobyła miecza, skierowała się do krzaka i zdecydowanym ruchem uderzyła w gałęzie.

Ze środka wyleciał przestraszony duszek.

- Ej! A niech cię! Chcesz mnie zabić? Ja bym was wszystkich szermierzy... Duszek urwał. Nihal?

- Phos!

Phos zaczął unosić się wokół niej zadowolony, wyśpiewując jej imię i okazując swoją radość z tego spotkania. Nihal uśmiechnęła się do niego, ale duszek po kilku fikołkach zatrzymał się i popatrzył jej w oczy.

- Coś jest nie tak?

- Nie.

- Słuchaj, widać na milę, że jest ci źle. Nihal usiadła na pniaku.

- Phos, co robisz w Krainie Słońca?

Duszek podfrunął i usadowił się jej na kolanach.

- Już nie mogliśmy wytrzymać w Krainie Wody. Te głupie nimfy cały czas nami komenderowały! No więc w końcu spakowaliśmy się i wyruszyliśmy.

- Tutaj jest pięknie.

- My też tak myśleliśmy. Natura jest świeża i witalna, jest nawet drzewo podobne do Ojca Puszczy, no i nie ma nimf prześladowczyń. .. Ale potem...

- Potem ?

- Potem przybyli ludzie. Łapią nas i wykorzystują jako szpiegów. Początkowo niektórzy z nas spontanicznie przyłączali się do armii. Wiesz, chcieliśmy pomóc. Ale kiedy ludzie zobaczyli, jak bardzo jesteśmy przydatni, zaczęli nas porywać. Dlatego teraz właśnie wybieram się do Makratu. Chcę, aby nasz głos usłyszano na posiedzeniu Rady Czarodziejów. To niesprawiedliwe, że duszki nie mają tam swojej reprezentacji.

Nihal słuchała, ale nie potrafiła się zaangażować. Wydała się sobie niewrażliwa, jak gdyby wszystkie jej emocje gdzieś uleciały.

- Sennar jest członkiem Rady, zwróć się do niego. Wybiera się do Krainy Wiatru, ale sądzę, że jeszcze przez kilka dni zastaniesz go w Makracie.

Phos entuzjastycznie zaklaskał w rączki.

- Jesteś prawdziwą przyjaciółką! Następnie uniósł się w powietrze i zbliżył się do jej twarzy. Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć, co ci jest?

Nihal wstała.

- Muszę już iść, Phos. Do zobaczenia.

- Zaczekaj! Może mogę ci pomóc! Ale Nihal już się oddaliła.

Podróżowali jeszcze przez całe popołudnie, a o zachodzie słońca zobaczyli, jak czerwona tarcza kładzie się na kołdrze drzew. Panowała już całkowita ciemność, kiedy dotarli do wejścia do obozowiska. Zsiedli z koni i zbliżyli się do stojącego na warcie żołnierza.

- Przybywam do Ida, to jest jego uczeń zaczął przewodnik.

- W głębi obozu - odpowiedział wartownik. Przewodnik zwrócił się do Nihal.

- Moje zadanie tutaj się kończy. Możesz iść do niego nawet sama. Powodzenia, PółElfie.

Nihal oddała chłopakowi lejce swojego konia i bez słowa weszła do środka.

Baza ta była ogromna. Znajdowało się tu główne obozowisko Krainy Słońca, gdzie przebywali generałowie i stratedzy. Nie była to prowizoryczna konstrukcja, ale prawdziwa ufortyfikowana cytadela. Prosta, lecz potężna palisada otaczała jej obwód, którego końca nie było widać. Większość zabudowań stanowiły drewniane chatki, była nawet arena, jak w Akademii.

Nihal musiała wielokrotnie pytać o kwaterę Ida, aż w końcu wskazano jej zniszczoną i zaniedbaną chatkę. Skierowała się tam zdecydowanym krokiem, ale kiedy dotarła przed drzwi, opuściła ją odwaga. Była zdenerwowana: miała poznać swojego nauczyciela, osobę, która naprawdę nauczy ją walczyć.

Zawahała się przez chwilę, przełknęła ślinę, po czym zapukała.

Nikt nie odpowiedział, ale kiedy tylko Nihal oparła dłoń o drzwi, otworzyły się ze skrzypnięciem.

W środku było jeszcze gorzej niż na zewnątrz: ubrania spiętrzone w każdym kącie, porzucona w nieładzie broń, resztki jedzenia i wszelkiego rodzaju zioła porozkładane na stole i na podłodze.

Z półmroku doszedł ją ospały głos.

Kto tam?

- Jestem... jestem uczniem... Kim?

Nihal podeszła z wahaniem.

- Uczniem, którego wam przydzielono...

W chwili, kiedy go zobaczyła, raptownie zamilkła.

Na nieposłanym łóżku, pośród zwiniętych kołder, leżał niedbale gnom, zajęty paleniem fajki.

Miał bardzo długą brodę, wąsy zakończone dwoma grubymi warkoczami i gąszcz potarganych włosów, również uszlachetnionych, jeśli można tak powiedzieć, serią rozsianych warkoczyków. Nihal oceniła, że na stojąco musi sięgać jej mniej więcej do piersi. Była wstrząśnięta.

Gnom ziewnął i przeciągnął się tak teatralnym gestem, że fajka wypadła mu z rąk, rozsiewając na ziemi swoją zawartość. Wówczas poderwał się gwałtownie i zaczął przydeptywać nogą żar, mrucząc pod nosem stek przekleństw.

Trochę potrwało, zanim Nihal odnalazła głos, aby się odezwać.

- Szukałam Ida... Jeźdźca Smoka... I znalazłaś go. Powiedziałaś, że kim jesteś? Jeździec Smoka? Ten tutaj?

- Uczniem, panie.

Gnom zaczął się jej przyglądać. Wydawał się zdumiony.

- Uczniem? Tak naprawdę powiedziano mi, że dzisiaj ma przybyć giermek, a nie uczeń. A poza tym, wybacz, ale czy ty nie jesteś dziewczyną?

Nihal podniosła dumnie brodę.

- Tak, jestem dziewczyną, i co z tego?

A to, do kroćset, że w moich czasach dziewczyny nie walczyły. Nawet nie były giermkami, jeżeli już o tym mowa. A przecież nie jestem znowu aż tak bardzo stary!

Usiadł na łóżku i ponownie rozpalił fajkę.

- Poza tym ty, tak na oko, nie jesteś człowiekiem. Do jakiej rasy należysz? Wyglądasz na... PółElfa?

- Jestem ostatnim PółElfem Świata Wynurzonego, panie. Czy mam wnioskować, że wy jesteście... gnomem?

- Och, do diabła, przestań z tymi wszystkimi formalnościami! Czuję się przez to zgrzybiały. Przejdźmy na ty i wyjaśnij mi dokładniej, co to za historia z tym uczniem. Aha, znajdź sobie coś do siedzenia. Gdzieś powinny być krzesła. Są dobrze zamaskowane, ale są.

Nihal rozejrzała się dookoła i dostrzegła stołek ukryty pod górą szmat. Usiadła na nim, nie przesuwając ich.

- No i? Więc? Mów popędził ją gnom. Nihal zdecydowała się odezwać.

- Przybywam z Akademii. Tydzień temu przeszłam pomyślnie próbę bitwy i muszę dokończyć moje szkolenie. Wysłali mnie tutaj, ponieważ w bitwie, w której wzięłam udział, zginęło dwóch Jeźdźców, a pozostali odnieśli rany. I w związku z tym... jednym słowem... powierzono mnie tobie. Tak sądzę.

Ido słuchał jej, wypuszczając ze swojej fajki całą serię białych obłoczków. Potem uderzył się mocno w czoło.

- Ależ oczywiście, bitwa o Therorn! Ta, w której zginął Fen, dobrze mówię ?

Nihal przytaknęła.

- Czyli przychodzisz z Akademii. Ktoś mi wspominał o dziewczynce, która została uczennicą. I pomyśleć, że w to nie uwierzyłem! Ido zachichotał. No popatrz! Ten nadęty balon Raven pozwala na podobne bezeceństwo! Najwyraźniej sprawy się pozmieniały. No cóż, co mogę powiedzieć. Szczerze mówiąc, nie pamiętam, czy ktoś mi wspominał, że będę miał ucznia. Może i tak. W każdym razie, najwyraźniej padło na mnie. Jak masz na imię ?

Nihal.

- To nie jest imię PółElfa.

- A bo co, znałeś PółElfów?

- Nie, nie bezpośrednio uciął krótko Ido. Skąd takie absurdalne imię?

- Nadał mi je ojciec.

- Od jak dawna się szkolisz?

- Od zawsze - mój ojciec był płatnerzem. Potem do szesnastego roku życia trenowałam z Fenem, a rok temu wstąpiłam do Akademii.

Ido przyjrzał jej się uważnie.

- Przykro mi z powodu Fena. Kilka razy walczyliśmy razem. Wielki wojownik.

Nihal nic nie odpowiedziała.

Konwersacja przybrała formę przesłuchania. Nihal w odpowiedziach ograniczała się do niezbędnego minimum, a Ido naciskał, starając się dowiedzieć czegoś więcej o tej dziwnej dziewczynie.

- I tak przeżyłaś bitwę w jednym kawałku.

- Niektórzy mówią, że dobrze się spisałam.

- Szczęście, nic poza tym. Widziałem wielu wartościowych młodzieńców ginących podczas pierwszej bitwy, chłopaków, w których chwalebnej przyszłości pokładano wielkie nadzieje. Jednym słowem - porządnych ludzi.

Ido opróżnił fajkę, uderzając nią hałaśliwie o wezgłowie łóżka.

- Zresztą, później też przeżywa się głównie dzięki szczęściu. Na polu bitwy śmierć gra w kości z losem każdego wojownika.

Nihal poczuła się urażona tą przemową, ale nic nie powiedziała.

Cała ta sytuacja wydawała się niedorzeczna. Ten znajdujący się przed nią człowieczek, ten zabałaganiony pokój... Nic nie było tak, jak oczekiwała.

- Słuchaj, dziś wieczorem rób sobie, co chcesz. Przejdź się po obozie, jak masz ochotę. Ja w tym czasie posłucham, co powie dowództwo, i znajdę ci miejsce do spania. A teraz idź.

Dziewczyna wyszła z chatki z poczuciem wyzwolenia.

Kiedy Nihal włóczyła się po obozie, Ido wielkimi krokami skierował się do dowództwa.

- Czy wyście powariowali?

Nelgar, odpowiedzialny za cytadelę, był bardzo poważny.

- Nie, Ido. To twoja uczennica.

- Posłuchaj mnie dobrze. Ja nie mogę mieć uczniów, a już zwłaszcza takich, jak ta... dziewczynka! Powiedz śmiało Ravenowi, że... jeżeli sądzi, że ja ją sobie wezmę... No cóż, chyba poprzestawiały mu się klepki!

- Ido, nie wiem, co ci powiedzieć. Ten PółElf ma być twoim pierwszym uczniem. Nie powiadomiłem cię o tym wcześniej, bo wiedziałem, jak zareagujesz. A tak czy inaczej dobrze wiesz: nie możesz się wycofać.

- Najwyższy Generał od siedmiu boleści! Postanowił upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu! Wtrynił mi ten spiczastouchy balast i tak pozbył się dwóch niewygodnych postaci. Doprawdy, nieźle mnie urządził...

Ido wrócił do swojej kwatery wściekły. Myśl, że będzie miał ucznia, wcale mu się nie podobała. Był jedynym Jeźdźcem Smoka należącym do rasy gnomów, po długim czasie wreszcie znalazł swoje miejsce w tej armii... A teraz wszystko miało się zmienić! A poza tym, do kroćset, PółElf! Czy ta historia nigdy się nie skończy?

Zastanawiał się, co ma robić. Odesłanie jej z powrotem nie wchodziło w rachubę. Z Ravenem nie było żartów.

A poza tym, szczerze mówiąc, ta dziewczyna zrobiła na nim wrażenie. Przebywanie z nią było ryzykowne, to pewne.

Ale w gruncie rzeczy, dlaczego jej nie wyszkolić? Mogło to być zabawne.

Dziewczyna wydała mu się zdecydowana. Miała w oczach dziwne światło. Może ból? Tak czy inaczej, zainteresowała go. Może najlepiej będzie najpierw ocenić, co to za typ człowieka, i na tej podstawie zdecydować, czy należy ją szkolić, czy nie. W najgorszym razie zawsze będzie mógł powiedzieć, że nie uważa jej za dość dobrą, aby kontynuowała naukę.

Kiedy poszedł jej szukać, musiał się natrudzić, aby ją znaleźć. W końcu ją zobaczył: siedziała na kamieniu na skraju lasu otaczającego cytadelę.

- Lubisz samotność. To nie było pytanie. Nihal odwróciła się.

- Chodź, idziemy jeść.

Nihal poszła za nim, nie mówiąc ani słowa.

Kolację zjedli w milczeniu w wielkim namiocie służącym za stołówkę całemu obozowi.

Po drodze do kwatery gnoma przechodzili obok areny. Był to wielki okrągły plac ubitej ziemi. Dookoła unosiły się drewniane trybuny. W mroku bulgotała fontanna poidła.

Nihal zatrzymała się, aby popatrzeć, ale Ido szedł naprzód nieporuszony.

- Kiedy przybędzie mój smok? spytała. Były to pierwsze słowa, jakie wypowiedziała od wielu godzin.

Ido zatrzymał się i przygładził sobie brodę.

- Twój smok? Nie mam najbledszego pojęcia.

Kiedy Ido wskazał jej łóżko, Nihal popatrzyła na niego zaskoczona.

- A ty gdzie będziesz spał?

- Nie martw się. Przygotowałem sobie pryczę przy wejściu. Nihal potrząsnęła głową.

- Nie, nie, to jest twoja chatka, a to jest twoje łóżko. Ty jesteś Jeźdźcem, a ja uczniem. To ja będę spać przy wejściu.

- Nie ma mowy. Dla gnoma gościnność to podstawa. Ale...

- Żadnych ale, uczennico. To rozkaz. Ido wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

Nihal została sama. Zdejmując ubrania, pomyślała, że następnego dnia będzie musiała znaleźć sposób, aby je wyprać. Następnie usiadła na łóżku. Pohuśtała się kilka razy w górę i w dół. Już od wieków nie spała na prawdziwym łóżku. Wyciągnęła się z mieczem przy boku i zamknęła oczy, rozkoszując się dotykiem miękkiej wełny materaca.

Powoli zapadła w sen, w którym dominowała pogodna twarz Fena.

Następnego dnia cytadela przypominała rozległe bagno.

Kiedy Nihal się obudziła, pomyślała, że jest jeszcze noc, po czym uświadomiła sobie, że słyszy odgłos deszczu uderzającego w dach. Wyjrzała przez okno: niebo było czarne od chmur. Wypadnie jej spędzić cały dzień tu, w środku, z indywiduum, które nie wzbudzało w niej wielkiego zaufania i do którego nie czuła żadnego szacunku.

Pomyślała, że zabarykaduje się w pokoju i wypierze płaszcz, ale jej planom przeszkodził głos Ida grzmiący zza drzwi.

Można?

- Nie!

- Przygotuj się do wyjścia!

Do wyjścia? Nihal błyskawicznie się ubrała i wyskoczyła z pokoju.

A gdzie idziemy? Pada!

- Nie przypominam sobie, żeby wojna kiedykolwiek zatrzymała się z powodu deszczu. Stworzenia na tym świecie zabijają się i przy ładnej, i przy brzydkiej pogodzie, moja droga - oświadczył Ido, po czym odwrócił się i skierował w stronę stołu, na którym stało gotowe śniadanie.

- Jedz. Dobrze wrzucić coś na ząb przed intensywnym dniem

- powiedział, zanurzając kawałek czarnego chleba w misce.

- Kiedy skończysz, pokażesz mi, jak sobie radzisz w walce.

Nihal była zdumiona - wysłali ją na szkolenie do półczłowieka, który chciał trenować w deszczu i nic nie wiedział o jej smoku.

- A ja nie sądzę, aby dzisiaj był odpowiedni dzień na walkę

- powiedziała poirytowana.

Ido popatrzył na Nihal znad miski. Potem z pełnym spokojem odłożył kromkę chleba, wypił hałaśliwie ostatni łyk i otarł sobie wąsy.

- Wiem, o czym myślisz, dziewczynko: czego może nauczyć mnie gnom? No więc mylisz się, i sama to zauważysz. Tak czy inaczej, właśnie to przypadło ci w udziale. Jeżeli ci to nie odpowiada, to sobie idź. Ale jeżeli zostaniesz, pamiętaj, że wymagam szacunku: ja jestem Jeźdźcem Smoka, a ty jesteś nikim. Teraz podejmij decyzję.

Ido wrócił do śniadania. Nihal przez kilka chwil stała bez ruchu, po czym usiadła. Jeżeli chciała walczyć, musiała robić dobrą minę do złej gry. Wzięła swoją miskę. Nie wiedziała, co w niej jest, ale było to takie dobre, że wszystko zmiotła.

Po śniadaniu wyszli. Deszcz stał się gęsty i drobny.

Nihal otuliła się płaszczem, okryła głowę i poszła za Idem, który nie zwracał uwagi na krople deszczu spływające mu po twarzy i po brodzie.

Arena była pusta.

- Czym walczysz? - spytał ją gnom.

Nihal z ciężkim sercem zdjęła płaszcz i pokazała mu swój miecz.

- Czarny kryształ. Wspaniała broń.

- Zrobił ją dla mnie mój ojciec.

- Zdecydowanie zdolny płatnerz... zauważył Ido i wyciągnął swoje ostrze. Była to broń długa i cienka, chociaż może tak się tylko wydawało, bo Ido był niski. Jej rękojeść pokrywały zdobienia i symbole, z których część została siłą zdrapana z drewna.

Ido obracał nią w powietrzu przez kilka chwil. Nihal pomyślała, że gnom się rozgrzewa, kiedy nagle zobaczyła, jak z góry opada na nią cięcie. Udało jej się go uniknąć, ale straciła równowagę i upadła.

- No i co, to wszystko ?

Nihal podniosła się rozwścieczona.

- Sądziłam, że dasz mi czas na przygotowanie!

- Ach, tak? To nie jest jeden z tych baletów, do których przyzwyczajają was w Akademii. Ja chcę zobaczyć, jak walczysz w bitwie, więc zapomnij o podręcznikach dobrego wychowania.

Gnom jeszcze nie skończył zdania, a już przystąpił do ataku.

Nihal zaczęła odpierać, ale była tym wszystkim zaskoczona. Czuła się niezgrabnie, przeszkadzał jej deszcz i pojedynkowała się bez większego przekonania. Nagle odprysk błota wpadł jej do oka. Instynktownie podniosła dłonie do twarzy. Ido wykorzystał to, aby ją podciąć. Kiedy otworzyła oczy, leżała na ziemi, a miecz Ida celował w jej gardło.

- To nie jest uczciwe! - wybuchnęła.

- Widzę, że źle się wyraziłem: ja walczę na poważnie, ty nie. Tu nie ma reguł, których należy przestrzegać - to jest wojna. Masz walczyć jak trzeba albo przy następnym sztychu, niech mi będzie świadkiem ziemia, po której stąpam, przeszyję cię na wylot. Podnieś się!

Ido nie żartował, Nihal wyczytała to w jego spojrzeniu. Ale za kogo się ten człowieczej uważa? Jednym susem podniosła się na nogi i z impetem zaczęła atakować.

Ido był nieporuszony. Jego styl walki zdumiewał: gnom stał prawie nieruchomo i rzadko robił uniki, przesuwając się w bok. Manewrował jedynie dłonią ściskającą rękojeść. W tym tkwił cały jego kunszt - celował precyzyjnie, bawiąc się z ostrzem przeciwnika, drażniąc je i uderzając. Potem w odpowiedniej chwili wykonywał wypad, całkowicie nieoczekiwany.

Nihal zaczęła się denerwować. Było tak, jak gdyby ten typ znał jej ruchy z wyprzedzeniem. To nie miało nic wspólnego z siłą - wyglądało na to, że to tylko zwinność nadgarstka. Kiedy Nihal starała się do niego zbliżyć, trzymał ją na dystans. Próbowała ataku z góry, a Ido odpierał bez trudu.

Wyczerpawszy już cały swój zasób umiejętności taktycznych, dziewczyna rzuciła się na niego z krzykiem złości, szukając nowych trajektorii, aby wyminąć ostrze gnoma.

Wówczas Ido też się poruszył. Pochylił się, przemknął jej między nogami i ją wywrócił.

Nihal znowu siedziała w błocie.

- To lepiej, ale mi nie wystarczy. Musisz starać się mnie zranić. Zaczynamy.

Nihal podniosła się. Deszcz ograniczał jej widoczność i ślizgała się w błocie. Postanowiła zamknąć oczy. Udało jej się lepiej skoncentrować na regularnym odgłosie swojego miecza, kiedy napotykał na broń Ida. Starała się przełamać ten rytm, ale gnom natychmiast dopasowywał się do zmian prędkości, które narzucała. Wówczas spróbowała go przewrócić, ale Ido zwinnie potrafił utrzymywać przeciwnika na dystans. W końcu wykorzystała odpowiedni moment: obróciła miecz gnoma i spróbowała wyrwać mu go z dłoni. Jedyny efekt, jaki uzyskała, był taki, że ostrze przeciwnika uniosło się do góry. Zdenerwowana rzuciła się na niego, ale zorientowała się, że jego nóż celuje w jej brzuch.

- Założę się, że cię już tak wykiwali powiedział Ido z uśmieszkiem, odkładając broń. - Nie jest źle. Dla Famminów i zwykłych wojowników twoja technika jest więcej niż wystarczająca. Jednak Jeździec Smoka często walczy z innymi Jeźdźcami, i z tego punktu widzenia jesteś słaba. Ale to nie szkodzi, nabierzesz doświadczenia.

Nihal zacisnęła pięści.

- Masz jeszcze jeden wielki mankament ciągnął dalej Ido. Walczysz jak zranione dzikie zwierzę. W walce nigdy nie wolno tracić jasności umysłu. Ty natomiast pozwalasz się ponieść złości. Pamiętaj: złość oślepia wojownika i sprawia, że popełnia on głupie błędy. Złość prowadzi do grobu.

To wszystko była prawda, wszystko przeklęta prawda. Ido wycisnął swoją przemoczoną brodę.

- Ten deszcz jest denerwujący, wracamy. Później zajmiesz się moim Vesą, w ten sposób zaczniesz oswajać się ze smokami.

Ociekająca wodą i pokryta błotem Nihal stała na arenie. Patrzyła na oddalającego się gnoma. Chyba popełniła błąd w ocenie.

Dużą część popołudnia spędziła na obserwowaniu deszczu.

Kiedy była w Akademii, przez wąskie okienko w swojej izbie widziała tylko skrawek nieba, ale teraz przez drzwi chatki mogła spojrzeniem objąć je w całości.

Lubiła deszcz. Pod kroplami wody wszystko wydawało się spokojniejsze, porządniejsze, czystsze. Zaskoczyła ją myśl, że Fen jest częścią pędzących chmur, które widziała wysoko w górze. W tym deszczu było trochę niego, powracającego na ziemię. Wówczas zamarzyła, że ona także odlatuje i znika jak dym na wietrze.

Ido natomiast siedział na łóżku, paląc i rozmyślając o pierwszym wrażeniu, jakie wywarła na nim Nihal. Tak, stanowiła materiał na wspaniałego wojownika, ale było w niej coś, co mu się wymykało.

Ido zastanawiał się, jaki sekret w sobie nosi.

Stajnia smoków była wielkim i imponującym budynkiem, wznoszącym się w centrum cytadeli, niedaleko od areny.

Kiedy tylko Nihal przekroczyła jej próg, poczuła oddech wszystkich olbrzymich zwierząt mieszkających tam, w środku. Była przejęta.

Roztoczył się przed nią wspaniały widok.

Pomieszczenie podzielone było na dziesiątki obszernych nisz wydrążonych w ścianach, a w każdej z nich przebywał smok. Zobaczyła zwierzęta we wszystkich możliwych odcieniach zieleni i we wszystkich rozmiarach. Niektóre gigantyczne, mające w kłębie ponad cztery łokcie, inne mniejsze i o bardziej zwartym ciele.

Dziewczynie zabrakło tchu. Jak bardzo pragnęła smoka!

Ido poruszał się pewnie, a ona szła za nim, posuwając się powoli, zupełnie jak gdyby bała się sprofanować to święte miejsce.

Długim korytarzem przemierzyli cały budynek aż do końca, po czym gnom zatrzymał się przed ostatnią niszą.

Zajmował ją wielki smok o niezwykłym kolorze: był całkiem czerwony, a jego żółte, otoczone zielenią tęczówki odcinały się na tle szkarłatnego płaszcza. Był piękny.

Widząc nieznajomą, zwierzę od razu przyjęło pozycję obronną, ale Ido zbliżył się doń i pogłaskał go po pysku.

- Spokojnie, Vesa, nie ma się czego obawiać. To moja uczennica. Musisz przyzwyczaić się do jej obecności.

Wydawało się, że smok się uspokoił, ale dalej patrząc w kierunku Nihal, głośno wypuszczał powietrze z nozdrzy. Ona stała z dala.

- Jest tylko zdenerwowany. Zbliż się.

Nihal zrobiła kilka kroków. Vesa nie zareagował. Wówczas podeszła jeszcze bliżej, nabrała odwagi, a nawet wyciągnęła dłoń. Smok odsunął się z pogardą.

Ido wybuchnął śmiechem.

- No, nie przesadzaj. Przecież to nie jest piesek. To wojownik i lubi, jak się go w ten sposób traktuje.

Przez moment Nihal pomyślała, że Ido i jego smok wydają się bardzo do siebie podobni.

Potem dotarło do niej, że dokładnie wyczuwa emocje smoka: nieufność, ale jednocześnie ciekawość. Te uczucia do niej nie należały, a jednak było tak, jak gdyby sama je odczuwała. Takie samo wrażenie miała podczas spotkania Lajosa z Sennarem.

- Dlaczego się tak nazywa? spytała Ida.

- Bo jest to mój smok, smok jedynego gnoma będącego Jeźdźcem. „Vesa" to słowo w dialekcie Krainy Ognia, skąd pochodzę. Oznacza „szybki".

Ido jednym susem znalazł się na jego grzbiecie i wydawało się, że Vesa dla zabawy chce go z siebie strząsnąć. Zwierzę starało się go wyrzucić z siodła, ale gnom cały czas trzymał się wyprostowany. W końcu skapitulował.

- Wiem, wiem: to zawsze ty rządzisz powiedział, klepiąc go w bok. Potem zwrócił się do Nihal: Chcę, żebyś dzisiaj ty dała mu jeść. Jedzenie znajdziesz tam, w głębi.

Nihal była zalękniona. Jeszcze pamiętała, jak Gaart próbował upiec ją swoim ognistym oddechem. Stała jak wryta, przenosząc spojrzenie z Vesy na Ida i z powrotem.

- Zauważ, że jeśli będziesz się bała, nie pozwoli ci nawet zbliżyć się do siebie. Musisz sprawić, żeby cię zaakceptował. A smok akceptuje cię tylko wówczas, jeśli ocenia cię jako godną. Wyryj to sobie dobrze w głowie, kiedy przybędzie twój własny.

W kącie stajni stał szereg wózków wypełnionych krwistym mięsem.

Nihal wzięła jeden z nich i z wysiłkiem popchnęła go aż do niszy Vesy, ale smok nie wydawał się zainteresowany jedzeniem.

Wciąż przypatrywał się jej podejrzliwie, dmuchając z rozszerzonych nozdrzy.

Nihal nie bała się podczas bitwy ani nawet za pierwszym razem, kiedy znalazła się twarzą w twarz z Famminem. Teraz jednak była zalękniona.

Ido patrzył na nią z rękami skrzyżowanymi na piersi.

- Musisz być spokojna. To jak bitwa. Daj mu poczuć, że jesteś pewna siebie.

Nihal przełknęła ślinę i podeszła kilka kroków.

Vesa wydał z siebie głuche warczenie, które przeszło w coś w rodzaju ryku, kiedy dziewczyna dała poznać, że zamierza podejść jeszcze bliżej.

Nihal zatrzymała się. Ogarnął ją blady strach.

Vesa podniósł się na tylne łapy, stając w pozycji do ataku. Wyglądało, jak gdyby w każdej chwili gotowy był na nią skoczyć.

- Nie zostawiaj wózka. Masz mu go podetknąć pod nos.

Wtedy Nihal zrobiła krok, potem kolejny, potem jeszcze następny, a Vesa wyciągał w jej kierunku łapę i dmuchał na nią z całych sił. Kiedy poczuła, że jest wystarczająco blisko, postawiła wózek i czmychnęła z duszą na ramieniu.

- Jak na pierwszy dzień może być. Ido podszedł do Vesy.

- Mój biedny, biedny smok powiedział ironicznym tonem, dając mu prztyczka w pysk.

Przestało padać pod wieczór, w samą porę, aby Nihal zdążyła nacieszyć się płomiennym i pięknym zachodem. Siedziała przed chatką, opie*rając plecy o deski, spod przymkniętych rzęs patrzyła na słońce płonące nad drzewami lasu i czuła się spokojna.

Ten Ido nie był ostatecznie taki zły. A Vesa był cudownym zwierzęciem. Może jej pobyt w tym obozie nie okaże się bezowocny.

Głosy nadeszły nieoczekiwanie.

Nihal instynktownie zacisnęła dłonie na skroniach.

Pożar zachodu przekształcił się w stos Salazaru.

Znowu zobaczyła leżące bez życia ciało Livona. Płonący stos Fena.

Poczuła, że głowa jej eksploduje.

Nie, nie, błagam.

Ido wyrwał ją z jej koszmaru.

No chodź, na dzisiaj spełniłaś swój obowiązek. Pora na posiłek.

Nihal otrząsnęła się, głosy ustały.

Poszła za swoim nauczycielem z lekką głową.

Przez kilka dni wszystko toczyło się spokojnie: rankiem Nihal ćwiczyła walkę na miecze razem z Idem, po południu oswajała się z Vesą, a wieczorami polerowała broń swojego nauczyciela.

Ido ze swojej strony zdawał się nie robić zbyt wiele. Prawie zawsze siedział w swojej chatce i tylko od czasu do czasu odlatywał z Vesą. Czasami, wraz z innymi Jeźdźcami, brał udział w posiedzeniach dowództwa, podczas których decydowano o przyszłych strategiach.

W rzeczywistości jednak przez cały czas rozpracowywał swoją uczennicę.

Kiedy walczyli, wyczuwał złość Nihal i w tej złości rozpoznawał coś, co należało też do niego, w przeszłości.

Myśl o wyszkoleniu jej, o przekazaniu jej tego wszystkiego, czego nauczyły go lata walk, wydawała mu się bardzo pociągająca.

Co więcej, chodziło o wyszkolenie PółElfa.

Nakazywał sobie ostrożność, ale to zlecenie zaczynało mu się podobać.

Nihal próbowała wyrobić sobie opinię o miejscu, w którym się znajdowała.

Zrozumiała, że cytadela, którą wszyscy nazywali po prostu „bazą", była czymś w rodzaju przyczółku, skąd wyruszały misje wojenne przeciwko nieprzyjaciołom w Krainie Dni.

Odkrycie, że znajduje się o krok od swojej ziemi rodzinnej, bardzo nią poruszyło.

Ido zabrał ją na wzgórze. Stamtąd, jak okiem sięgnąć, rozciągał się przygnębiający krajobraz spustoszenia.

- Proszę. To jest ziemia twoich przodków i tobie podobnych. Chociaż chyba lepiej byłoby powiedzieć: „była".

Dziewczyna patrzyła w milczeniu, ale w duchu powiedziała sobie, że tak, pewnego dnia jej nienawiść znajdzie ujście. I wówczas wszyscy umarli zostaną pomszczeni.

Minęło ponad dwadzieścia dni, odkąd przybyła do bazy, a o jej smoku nadal nic nie było wiadomo.

Nihal prawie nie miała czasu, aby o tym myśleć. Większość dnia spędzała na walce z Idem. Nauczyła się doceniać swojego mistrza za biegłość w posługiwaniu się mieczem, rzecz jasna, ale również za charakter. Prawie nie zdając sobie z tego sprawy, przeszła od nieufności do podziwu.

Pewnego wieczoru, zmęczona po treningu, Nihal poczuła potrzebę, żeby pobyć trochę na powietrzu. Wyszła z chatki, położyła się na trawie i popatrzyła na gwiazdy. Były ich tysiące. Pomyślała o Sennarze - on lubił noc. Kiedy byli dziećmi, dziesiątki nocy podobnych do tej spędzili na tarasie w Salazarze albo na łące za domem Soany. Wydawało się, że od tamtej pory minęło tysiąc lat. Potem jej myśli zaczęły błądzić. Fen, Livon, PółElfy... Głosy rozległy się słabym echem w jej głowie. Oto powracają starzy przyjaciele.

- Piękne to niebo, prawda ? Ido usiadł na ziemi, z nieodłączną fajką w zębach.

- Piękne, naprawdę... odrzekła Nihal. Obecność gnoma jej nie przeszkadzała.

- Zaspokój moją ciekawość. Nihal odwróciła ku niemu twarz.

- Jesteś uroczą dziewczyną, z pewnością bez trudu znalazłabyś męża... Ido zaciągnął się fajką. Wojna jest okropna, Nihal. Dlaczego postanowiłaś walczyć?

Nihal podniosła brew.

- A ty dlaczego postanowiłeś walczyć?

Ido uśmiechnął się i wypuścił chmurę białego dymu.

- Ja? Ja pewnego dnia zrozumiałem różnicę między tym, co dobre, a tym, co niewłaściwe. Zrozumiałem, że ludzie Świata Wynurzonego mają prawo do pokoju. Wówczas wziąłem mój miecz i oddałem go na służbę armii. To wszystko.

Nihal nie wiedziała, dlaczego, ale tego wieczoru miała ochotę mówić.

- Ja zawsze wiedziałam, gdzie jest dobro i zło, od dziecka. Nigdy nie myślałam, żeby robić w życiu coś innego niż zostać wojowniczką.

- Jeżeli czegoś się nauczyłem przez te wszystkie lata walk, Nihal, to tyle, że i dobro, i zło nigdy nie znajdują się wyłącznie po jednej stronie.

Nihal poderwała się do siadu.

Ach nie? Ja wiem tylko, że Tyran chce zniszczyć nasz świat. I wiem, co zrobił. Oto, gdzie jest zło. Przelana krew musi zostać odkupiona!

Gnom prychnął i położył się na trawie.

- Mówisz, jak niektóre nadęte żołnierzyki...

- Mówię tak, jak nauczył mnie ojciec. To dla niego walczę, przede wszystkim.

- To on chce, żebyś była wojowniczką ?

- To jego śmierć chce, żebym była wojowniczką.

Ido nic nie powiedział, ale Nihal nie zatrzymała się. Zapora została przerwana, a ona chciała tylko mówić, mówić o tym wszystkim, czego mu nigdy nie opowiedziała: o końcu jej dzieciństwa tamtego dnia w Salazarze, o odkryciu swoich korzeni, o pragnieniu zemsty...

Gnom cały czas palił w milczeniu.

Nihal była pewna, że rozumie. Jako wojownik nie mógł nie odczuwać tych samych emocji.

Słowa wylatywały z jej ust jedno po drugim, jej historia płynęła w ciemności jak wezbrany strumień.

- Ido, Tyran zgładził mój lud. Znaleziono mnie pośród jeszcze ciepłych ciał moich rodaków, kiedy byłam noworodkiem. Krew zmarłych przesiąknęła moją duszę i ja teraz chcę tę krew odzyskać.

Kiedy Nihal zamilkła, Ido wyjął fajkę z ust i usiadł.

- Nie ma sposobu, aby zrekompensować utratę kogoś, kto zginął, Nihal. Nie ma na świecie tak cennego skarbu, który mógłby odkupić jedno chociaż życie. A teraz wracajmy do środka, zbliża się zima i zaczyna być chłodno.

18.
Smok

Smok przybył w olbrzymiej żelaznej klatce ku wielkiemu zdumieniu całej bazy. Z reguły smoki dla nowicjuszy były młode i transportował je Jeździec, który był w stanie zdobyć ich akceptację.

Ten natomiast podróżował na wozie w towarzystwie trzech żołnierzy.

Kiedy Nihal z zachwytem zbliżała się do klatki, Ido uważnie mu się przyglądał. Było to wspaniałe zwierzę: silne i potężne, o płomiennych czerwonych oczach, ciele w kolorze szmaragdowej zieleni, żywej jak świeże wiosenne listki. A jednak...

- Dlaczego jest zamknięty? zapytał.

Jeden z żołnierzy odpowiedział przekleństwem.

- Ta bestia to jakiś koszmar! Nie pozwala się nikomu zbliżyć. Prawie zabił Jeźdźca, który próbował go dosiąść, gnojek.

- Ma blizny.

- No pewnie, że ma. Przecież już walczył odpowiedział inny żołnierz. Jego pan zginął jakiś czas temu w bitwie - to ten Dhuval, pamiętacie?

Ido przetarł twarz i potrząsnął głową.

Nihal...

Dziewczyna nie odrywała oczu od wozu.

- Tak?

- Można wiedzieć, co, u diabła, zrobiłaś Ravenowi? Nihal odwróciła się do niego z pytającym wyrazem twarzy.

- W jakim sensie?

- Ten smok już miał Jeźdźca, który zginął w walce. Wiesz, co to oznacza?

Ale Nihal natychmiast znowu zapomniała o całym świecie, patrząc na swojego smoka.

- Jak on się nazywa? spytała jednego z żołnierzy.

- Jego dawny pan wołał na niego Oarf. Ido podniósł głos.

- No to słuchasz mnie czy nie? Nihal zwróciła oczy do nieba.

- Tak, tak... słucham...

- Smok, którego Jeździec zginął, nie przyjmuje obecności żadnej innej istoty ludzkiej. Tylko doświadczonemu Jeźdźcowi może udać się go dosiąść i razem z nim walczyć.

Nihal rzuciła swojemu nauczycielowi zdeterminowane spojrzenie.

- No to co z tego? Przeżyłam zniszczenie Salazaru i Fammi nów. Z pewnością nie zatrzyma mnie ten smok.

Ido ostatecznie stracił cierpliwość.

- Dobrze. To znaczy, że zaczniemy jeszcze dzisiaj zarządził, oddalając się.

Gdyby to zależało od niej, Nihal zaczęłaby nawet od razu.

Tego popołudnia udali się na arenę.

Oarf stał pośrodku, nieruchomy i skupiony, jak gdyby w każdej chwili spodziewał się ataku. Kiedy zobaczył zbliżających się Ida i Nihal, przybrał pozycję obronną i rozłożył groźnie skrzydła. Były olbrzymie i unerwione, o membranach cienkich jak papier, kruche i potężne zarazem. Nihal zaparło dech w piersiach - wydawały się dokładnie takie same, jak te, które Livon wyrzeźbił na jej mieczu.

Ido kazał jej usiąść obok siebie na trybunie.

- Teraz posłuchaj mnie uważnie, Nihal. Ten smok różni się od innych. Pamiętaj o tym zawsze, kiedy będziesz się do niego zbliżać. Jego Jeździec zginął. On już nie ma zaufania do ludzi.

Nihal przytaknęła skupiona.

- Będzie próbował cię zaatakować. Ty zaś nie możesz się go bać, stój przed nim wyprostowana jak wojownik przed nieprzyjacielem i nigdy nie opuszczaj wzroku. A teraz idź.

Nihal podniosła się i ruszyła do przodu.

Myślała, że z Oarfem będzie tak jak z Vesą: przez jakiś czas będzie patrzył na nią krzywo, ale w końcu pozwoli jej się do siebie zbliżyć. Myliła się. Kiedy tylko zaczęła podchodzić, Oarf groźnie zamachał w jej stronę przednimi łapami.

Nihal cofnęła się.

Oarf nie przestawał na nią ryczeć.

Nihal spróbowała raz, drugi, dziesiątki razy, ale smok stopniowo stawał się coraz bardziej agresywny: jego ogon nerwowo zamiatał ubitą ziemię areny, a nozdrza drgały.

Przy ostatniej próbie podniósł się, rycząc, gotowy się na nią rzucić.

Nihal oddaliła się przepełniona złością. Teraz ja ci pokażę. Dotarła do krańca areny, odwróciła się do Oarfa, wzięła głęboki oddech i z krzykiem rzuciła się biegiem w jego kierunku.

- Stój! Tak nic nie osiągniesz: nie możesz narzucić swojej woli smokowi!

Nihal potknęła się i zatrzymała. Była zirytowana.

- Ale co ja mam zrobić? Ja go potrzebuję, rozumiesz?

- Ty go nie potrzebujesz. Ty chcesz, żeby on był twoim towarzyszem, twoim sojusznikiem. Musisz postarać się wejść z nim w kontakt, posłuchać, co on czuje. Skoncentruj się.

Wobec tego Nihal odwołała się do swoich zapomnianych zdolności czarodziejki. Koniec końców ten smok też był dzieckiem natury, z którą kilka lat temu zawiązała pakt.

Głęboko odetchnęła. Wszystko jest jednym i jedno jest wszystkim. Zamknęła oczy. Wszystko jest jednym i jedno jest wszystkim. Skoncentrowała się. Wszystko jest jednym i jedno jest...

Uczucia smoka ogarnęły ją jak fala. Strach, nienawiść, cierpienie, pogarda. Strumień emocji uderzył ją z siłą pięści. Zachwiała się.

Ido złapał ją za ramię chwilę przed tym, nim upadłaby na ziemię.

- Już go czujesz?

- Ja... tak, wydaje mi się, że tak. Trochę uczono mnie magii...

- Dobrze. Bardzo ci się to przyda. No to dalej, teraz. Postaraj się go uspokoić.

Nihal odzyskała równowagę i znowu otworzyła się na emocje Oarfa.

Poczuła, że złość zwierzęcia jest jej złością.

Ból Oarfa jej bólem.

Starała się z nim porozumieć, ale Oarf odpowiadał wrogością, lękiem, nieufnością.

Znowu próbowała podejść. Ryk bestii rozbrzmiewał w całej bazie, ale Nihal wciąż posuwała się do przodu z otwartymi dłońmi. Jestem z tobą. Jestem taka jak ty.

Gnom podniósł się gwałtownie i zaczął biec.

- Nihal!

Ale Nihal nie słyszała. Ja też wszystko straciłam. Jestem taka jak ty.

Oarf rozdziawił paszczę.

Ido rzucił się na Nihal, odpychając ją na bok.

Płomień zaskwierczał tuż nad ich głowami.

- Gdzie ty masz rozum, dziewczyno? Wejść z nim w kontakt nie oznacza odizolowania się od całej reszty! Musisz mieć sytuację pod kontrolą!

Ido podniósł się, otrząsnął z pyłu i wyciągnął do Nihal dłoń.

- Próbuj dalej.

Nihal spróbowała znowu, potem jeszcze i jeszcze, ale zwierzę odpowiadało tylko agresją, nie nawiązując z dziewczyną żadnego rodzaju kontaktu. Ido dawał jej rady, zachęcał, aby się nie poddawała. I Nihal się nie poddawała.

Tak minęło popołudnie, a na arenie zgromadzili się rycerze, giermkowie i żołnierze zaciekawieni spotkaniem dziewczyny wojownika i smoka bez pana.

Po kolejnym płomieniu Oarfa pewien młody Jeździec zwrócił się do gnoma.

- Ido, przesadzasz. Nie sądzisz, że pora ją zatrzymać? Ido popatrzył na niego niewzruszony.

- A to dlaczego? Na początku każdy z nas musiał się natrudzić.

- Oarf należał do Dhuvala. Tej dziewczynce nie może się udać wtrącił się inny Jeździec.

- Zadziwiasz mnie. Powinieneś wiedzieć lepiej ode mnie, że smok nie należy do nikogo. I wierz mi: to na pewno nie jest dziewczynka.

Zmęczona, brudna i sina Nihal postanowiła opuścić arenę dopiero o zachodzie słońca.

Chwilę przed odejściem odwróciła się do Oarfa.

- Zobaczymy, kto w końcu wygra! krzyknęła do niego. Ido uśmiechnął się pod wąsem i klepnął ją po plecach.

- No chodź już, pyszałku!

Następnego ranka Nihal obudziła się, kiedy było jeszcze ciemno. Nawet nie czekała, aż przebudzi się Ido, i sama poszła do stajni.

Dopiero świtało i smoki jeszcze odpoczywały, skulone w swoich niszach.

Oarf nie był wyjątkiem. Kiedy spał, nie wydawał się tak dziki, jak poprzedniego dnia. Nihal usiadła i patrzyła na niego w milczeniu. Była oczarowana. Jego wielka głowa spoczywała luźno na skrzyżowanych przednich łapach. Boki podnosiły się i opuszczały w pulsujący rytm oddechu, a ogon od czasu do czasu lekko się poruszał. Ciekawe, czy smoki też śnią zastanawiała się Nihal. Widok tej olbrzymiej bestii odprężonej we śnie był fascynujący. Nie myliła się: to był właśnie smok w sam raz dla niej.

Przez jakiś czas zwierzę nie zdawało sobie sprawy z jej obecności. Potem, powoli, otworzyło oczy. Zielone powieki mrugnęły kilka razy, pokazując, skrywając i znów pokazując płomienne tęczówki. Pionowa źrenica skurczyła się w słabym świetle stajni. Oarf się obudził.

Kiedy tylko zobaczył dziewczynę, zerwał się, unosząc się na tylnych łapach i rycząc ze złością.

Z sercem walącym jak szalone Nihal zacisnęła pięści. Zmusiła się, aby zostać nieruchomo. Nie boję się ciebie. Jesteśmy tacy sami. Nie boję się ciebie. Oarf zaryczał głośniej i spróbował się zbliżyć, ale wielki łańcuch przytrzymywał go za łapę.

Żołnierz pełniący nocną wartę w stajni wyłonił się z półmroku z wrzaskiem.

- Zwariowałaś? Co ci strzeliło do głowy, aby wkradać się tu bez pozwolenia? Zostaw w spokoju tę bestię, nie jest dla ciebie!

Złapał ją za ramię, ale Nihal szybko się wywinęła.

- Ej, ty, ręce przy sobie! To jest mój smok i przychodzę do niego, kiedy tylko mam taki kaprys lub ochotę. Kto ci kazał go związać?

- Jeżeli to twój smok, to spraw, żeby się ciebie słuchał, dziewczynko! Przywiązałem go, bo chciał uciec!

Harmider przyciągnął innych ludzi.

Ido przepchnął się przez grupkę żołnierzy i Jeźdźców.

- Co się tu, u diabła, dzieje? Nihal była oburzona.

- Przyszłam zobaczyć mojego smoka i zastałam go przykutego. Chcę, aby go uwolniono!

- To nie jest twój smok, jest niczyj, ile razy mam ci to powtarzać? W każdym razie, jeśli jest przywiązany, to nie bez powodu. A teraz wychodź.

Gnom wywlókł ją brutalnie na zewnątrz.

- Nigdy więcej nie ośmielaj się działać po swojemu, zrozumiałaś? Nie jesteś wojownikiem, nie jesteś Jeźdźcem, jesteś nikim! Musisz mnie słuchać albo do niczego nie dojdziesz.

- Ja... ja poszłam tam, aby ćwiczyć! Czy nie tego chcesz? Nie złamałam żadnego rozkazu!

Ido zatrzymał się i wbił wzrok w Nihal. Jego spojrzenie nie dopuszczało odpowiedzi.

- Nie igraj ze mną, dziewucho! Ja jestem twoim nauczycielem. To ja decyduję, kiedy masz, a kiedy nie masz iść do Oarfa, jasne?

Nihal zmuszona była spuścić z tonu.

Kiedy Ido odprowadził ją na arenę, z ołowianego nieba padał lodowaty deszcz.

Oarf był przywiązany łańcuchem do wielkiego słupa wbitego w ziemię. Nihal ze złością otuliła się płaszczem. Nie mogła znieść tego widoku jej smok powinien być wolny. Przyspieszyła kroku w kierunku zwierzęcia, ale Ido uchwycił ją za skraj płaszcza i zmusił, aby usiadła na trybunach. Stanął przed nią i popatrzył jej prosto w oczy.

- Nihal, pamiętaj, że Oarf do ciebie nie należy. Jeśli będziesz miała szczęście, będzie twoim towarzyszem, nic więcej. Daj mu odczuć, że mu ufasz, a on zaufa tobie. Musisz znaleźć swój sposób, aby go zdobyć. Czujesz się gotowa?

Nihal przytaknęła.

- Dobrze. Zaczynamy.

Nihal podniosła się i zdecydowanie ruszyła w kierunku smoka. W połowie drogi jednak obróciła się na pięcie i skierowała do poidła.

- Hej! Gdzie ty idziesz ? wrzasnął Ido. Nihal nawet się nie obróciła.

- Zaufaj mi!

Kiedy stanęła przed fontanną, zdjęła płaszcz.

Chłód był dotkliwy, ale dziewczyna zdawała się nie zwracać na to uwagi.

Podstawiła płaszcz pod strumień wody, dopóki nie zaczął ociekać wodą, po czym owinęła się nim i przykryła głowę kapturem.

Drżąc z zimna, ruszyła do Oarfa.

Na arenie rozległ się ryk smoka.

Nihal szła dalej.

Oarf zaryczał pełną mocą swoich płuc, rozdrażniony, że to małe stworzonko na tyle się odważyło.

Nihal była coraz bliżej.

Bestia zaczęła szarpać łańcuchem.

Nihal zatrzymała się jakieś dwadzieścia kroków od smoka.

Popatrzyła mu prosto w czerwone oczy.

Poczuła, co on czuje. Nienawiść. Strach. Samotność.

Płomień był nieoczekiwany i potężny. Prawie ją dosięgnął. Nihal nie cofnęła się nawet o krok. Owinięta w przemoczony płaszcz stała w miejscu, wyprostowana jak tyczka.

- A niech mnie kule biją... - wymruczał Ido.

Oarf zawahał się, ogarnięty wątpliwościami. Płomień stracił siłę, po czym całkiem zanikł.

Nihal cały czas patrzyła mu w oczy.

Było tak, jak gdyby smok do niej mówił.

Nie chciał mieć już więcej do czynienia z tymi niegodnymi stworzeniami, które zabijały się nawzajem. Nienawidził ich wszystkich. Przekształciły tę wspaniałą ziemię w miejsce śmierci.

Zabrali mu jego towarzysza.

Nienawidził też jej, tak. Nienawidził jej i ją zabije.

Drugi płomień wypłynął z jego gardła.

Nihal poczuła, jak ciepło błyskawicznie osusza płaszcz. Nie poruszyła się bez Oarfa to wszystko, co zrobiła do tej pory, nie miałoby żadnego sensu.

Żar stawał się coraz mocniejszy. Wokół nich deszcz parował, rozwiewając się, zanim zdążył dotknąć ziemi.

Nihal zaczęła krzyczeć.

- Ja się nie poddam, zrozumiałeś? Nie widzisz, że ja i ty jesteśmy tacy sami? Ja też straciłam mojego pana, ja też nienawidzę tego świata!

Smok zionął dalej.

Nihal poczuła, jak parzą ją brwi. Małe języczki ognia liznęły krawędź jej płaszcza.

- Zaakceptuj mnie!

Gorąco stało się nie do zniesienia.

- Zgódź się walczyć razem ze mną! krzyknęła po raz ostatni.

Zakręciło jej się w głowie. Zabrakło jej tchu. Ta\. To kpniec. Upadła na kolana.

Dopiero wtedy Oarf przestał zionąć ogniem. Przez moment patrzył na nią z góry, po czym usunął się w głąb areny.

Ido zaniósł ją do infirmerii, pięknego murowanego budynku.

Poza kilkoma lekkimi oparzeniami nic jej się nie stało: była tylko śmiertelnie zmęczona.

Dość wiekowa uzdrowicielka rozsmarowała jej na oparzeniach świeżą, pachnącą ziołami maść. Potem Nihal usnęła.

Kiedy się obudziła, było już późne popołudnie. Ledwo zdążyła przebiec myślą w pamięci to, co się wydarzyło, kiedy zobaczyła, jak do jej pryczy podchodzi Ido.

Nihal próbowała zgadnąć po jego spojrzeniu, czy jest zły, ale twarz gnoma była nieprzenikniona.

- Jesteś na mnie zły?

- Nie. To było piękne wyzwanie. Problem tkwi gdzie indziej. Nihal wpatrywała się w niego zdumiona.

- To znaczy?

Ido usiadł na stołku przy łóżku.

- Nihal, to problem strategii i szansy. Pomysł, który wykorzystałaś z Oarfem, był dobry, ale rezultat fatalny.

- Ja nie...

- Cisza. Posłuchaj mnie. Na wojnie za każdym razem, kiedy podejmujesz jakieś działanie, musisz dobrze ocenić, jak się poruszasz. Wojsko składa się z ludzi, z których każdy jest ważnym elementem w grze o zwycięstwo. A życie Jeźdźca Smoka jest dla wojska jeszcze cenniejsze. Jeździec to kondotier, od jego działań zależy los wielu żołnierzy. Jeśli on ginie, w większości przypadków pociąga za sobą również tych, którymi dowodzi. Dlatego każdy musi dbać o własne życie, bo nie należy ono tylko do niego, ale do wszystkich tych, którzy walczą.

Ido zapalił fajkę i zaciągnął się.

- Nie ma sensu marnować swojego życia w samobójczej akcji. Nie służy to nikomu, a już najmniej temu, kto umiera. Dobry Jeździec robi tylko to, co mu rozkazano, a jeśli podejmuje inicjatywę, musi znać własne ograniczenia i się do nich dopasować. Teraz tak: ty podjęłaś działanie niepotrzebne i niebezpieczne, nie znając swoich ograniczeń i ryzykując życie dla głupoty. Nihal śmiertelnie się obraziła. Usiadła zdenerwowana.

- Wiedziałam, co robię!

- Nie, nie wiedziałaś. No co ty, myślałaś, że poradzisz sobie z pomocą mokrego płaszcza? Byłaś świadoma, że twoja sztuczka nie wystarczy na długo, ale postanowiłaś i tak się w to rzucić.

Ido znowu zaciągnął się ze stoickim spokojem.

- Być może ktoś nawiedzony powiedział ci, że wojownik nie boi się śmierci. Nic bardziej fałszywego. Wojownik to stworzenie takie samo, jak inne: kocha życie i nie chce umierać. Jednak nie pozwala strachowi nad sobą panować i dlatego rozumie, kiedy trzeba umrzeć, a kiedy jest to niepotrzebne. Taki jest wojownik. Ty natomiast ryzykowałaś śmierć dla czego? Abym ja cię docenił i aby okazać brawurę przed smokiem, który cię nie chce. Nie wydaje mi się, żeby były to powody potrzebne ani mądre. Wyłącznie głupie.

Nihal poczuła się ukłuta do żywego. Od kiedy nabrała świadomości, kim jest, przysięgła, że nie umrze na darmo. A teraz jej; nauczyciel oskarżał ją o szukanie niepotrzebnej śmierci.

- Mylisz się rzuciła z werwą. Byłam pewna, że Oarf mnie nie zabije!

- Nihal, nie znamy się długo, ale sądzę, że cię zrozumiałem. Ty natomiast jeszcze nie pojęłaś, z kim masz do czynienia. Nie potrafisz mnie oszukiwać. Nie byłaś pewna dosłownie niczego. Chciałaś mi tylko udowodnić, że jesteś odważna. Cóż, to nie była odwaga. To niefrasobliwość. A ta powoduje więcej śmierci niż wszystkie oddziały Tyrana razem wzięte.

Nihal milczała.

Diabelska myśl pojawiła się w jej głowie: a jeśli naprawdę postąpiła w ten sposób, bo nie interesowało ją już, czy żyje, czy umrze? Nie, to nieprawda! Wiedziałam, co robię! Ja chcę żyć! Mu szę żyć, bo mam do wypełnienia misję!- •

- Zapamiętaj dobrze to, co ci dzisiaj powiedziałem. Tym ra^ zem nie będę się gniewał, bo ja też nieraz bywałem impulsywny.

Ale od tej chwili musisz nauczyć się zastanawiać nad tym, co robisz, i nad powodami, jakie cię do tego popychają.

- Wiem, że ten smok, to mój smok powiedziała Nihal porywczo.

Ido nachylił się nad pryczą.

- Czy woda jest czyjaś? Wiatr? Siła huraganu? Smok to siła natury i od czasu do czasu wybiera sobie towarzysza. Jeśli nie potrafisz tego zrozumieć, nigdy nie dosiądziesz Oarfa. Dzisiaj rano powiedziałaś, że twój pan umarł. Przykro mi to mówić, ale ktokolwiek to był, nie był twoim panem, Nihal.

Dziewczyna opuściła wzrok na kołdrę. Nie chciała, żeby gnom zauważył, że jej oczy wypełniały się łzami.

- Żaden człowiek, żaden PółElf, żaden gnom, który chce się takim mienić, nie należy do nikogo. Każdy musi znaleźć siłę, aby wyznaczyć drogę swojego własnego przeznaczenia. Panów mają niewolnicy, a ty taka nie jesteś. Jeżeli chcesz być Jeźdźcem Smoka, musisz uwolnić się od bólu i wziąć swoje życie we własne dłonie. To od ciebie zależy, czy dobrze je wykorzystasz, czy je roztrwonisz.

Ido cofnął się i spokojnie znów zapalił fajkę.

Nihal przyglądała mu się przez chwilę. Ileż siły, ile odwagi tchnęło z tego małego człowieczka. Przez moment wydał jej się gigantem.

- Czujesz się na siłach, aby wyruszyć w podróż? zapytał gnom, kiedy fajka zapłonęła.

- Myślę, że tak. Dokąd idziemy?

- Na wojnę, moja droga. Musimy pomóc grupie buntowników, którzy uwolnili miasto niedaleko od linii frontu. Oblega ich kilka oddziałów Tyrana. Idziemy ich wyzwolić.

Nihal poczuła, jak bicie jej serca przyspiesza.

- Ja też będę mogła walczyć ?

- Ty też będziesz musiała walczyć: muszę zobaczyć, jak radzisz sobie w bitwie.

Marsz do miasta był krótki.

Strategię ustalono przed wyruszeniem, ponieważ po przybyciu na miejsce nie będzie już ani czasu, ani miejsca na robienie planów, gdyż w pobliżu nie było obozowisk. Atak opierał się wyłącznie na zaskoczeniu: mieli spróbować zajść oblegających od tyłu. Ido był jedynym Jeźdźcem Smoka w oddziale, dlatego też miał dowodzić natarciem.

Ido i Nihal jechali konno ramię w ramię. Gnom spokojnie palił, ale dziewczyna drżała.

- Boisz się? spytał. Nie.

- To źle. Wszyscy boją się przed walką, to dobrze, że tak jest. Ja też się boję.

- Nie wydaje mi się, żebyś się bał - skomentowała Nihal.

- Boję się, ale nie jestem przerażony. Strach daje mi wymiar tego, co mam zrobić. Strach to mój przyjaciel, bo pomaga mi zrozumieć, jak postępować w bitwie, oszczędza mi niepotrzebnego ryzyka i zapewnia jasność umysłu.

Nihal podniosła brew.

- Mówisz? A to nie strach powoduje, że żołnierze uciekają przed nieprzyjacielem?

- Również, Nihal, również. Strach to niebezpieczny przyjaciel. Musisz nauczyć się go kontrolować, słuchać tego, co ci mówi. Jeżeli ci się to uda, pomoże ci dobrze wypełniać twój obowiązek. Jeżeli pozwolisz, aby to on nad tobą zapanował, zaprowadzi cię do mogiły.

Nihal przyjrzała się Idowi: ten typ jej się podobał, chociaż nie zawsze rozumiała, co miał na myśli.

- Jesteśmy już blisko. Dalej idziemy pieszo oznajmił Ido. Zostawili konie. Nihal wyciągnęła z sakwy czarne płótno i zaczęła owijać sobie głowę.

- Walczysz bez zbroi ?

- Tak wolę.

- Rób, jak uważasz...

Gnom oddalił się do swojego smoka znajdującego się na tyłach. Miał wzbić się w powietrze i obserwować sytuację z wysoka.

Piechurzy przyspieszyli kroku.

Nihal posuwała się naprzód w ciszy, szybko jak kot, z wytężonymi zmysłami, uważając na to, co ją otacza.

Potem dotarli na odległość wzroku od miejsca oblężenia.

Czarna masa otaczała poszczerbione mury zrujnowanego miasteczka.

Okrzyk Ida dał sygnał do rozpoczęcia walki.

Nihal jako jedna z pierwszych wyrwała się naprzód z furią i gniewem jeszcze większymi niż za pierwszym razem, kiedy walczyła. Rzucała się na nieprzyjaciół bez żadnego lęku, że wystawia się na cięcia siekier Famminów, a jej umysł zdominowała myśl, aby zniszczyć wszystko, co znalazło się w zasięgu jej broni.

Ido z wysoka od czasu do czasu mógł dostrzec swoją uczennicę, która bezlitośnie znęcała się nad wrogiem.

Również Nihal, w nielicznych chwilach, kiedy bitwa dawała jej odetchnąć, obserwowała swojego nauczyciela unoszącego się razem z Vesą.

Oddział pod dowództwem Ida wydawał się niepokonaną maszyną wojenną. Gnom zarządzał swoim wojskiem stanowczo, nie tracąc zimnej krwi, ale i nie oszczędzając się. Unikał strzał, a jednocześnie atakował bez lęku. Języki ognia jego smoka siały panikę wśród wrogów na ziemi, zaskoczonych niespodziewaną napaścią.

Kiedy sytuacja była opanowana, Ido zostawił Vesę, aby mógł swobodnie kontynuować atak z góry, a sam wrócił na ziemię i stanął do walki wręcz. Nihal szła za nim pewnie, dalej dokonując rzezi.

Odnieśli łatwe zwycięstwo: mało strat, wielu jeńców. Miasto odzyskało wolność. Nie było to byle jakie osiągnięcie - w ciągu czterdziestu lat wojny oddziałom Wolnych Krain rzadko udawało się wydrzeć skrawek terytorium Tyrana.

Sukces świętowano radośnie wewnątrz oswobodzonego miasta, a wojowników fetowano jak bohaterów. Wszyscy oferowali żołnierzom gościnę na noc, a Ido chętnie przyjął zaproszenie.

Wieczorem na placu odbyła się zabawa, z tańcami i zaimprowizowaną ucztą przygotowaną z nielicznych dostępnych zapasów przez wojownicze miejscowe kobiety, które w potrawy te przelały całą swoją wdzięczność do żołnierzy.

Nihal nie brała udziału w ogólnej euforii. Wszystkim, czego w tym momencie chciała, była dalsza walka, zabijanie kolejnych wrogów. Nawet podczas zabawy nie była w stanie myśleć o niczym innym.

- Chcesz zatańczyć ?

Strumień jej myśli przerwał dość młody giermek, przyjaźnie wyciągający do niej dłoń. Zarumieniła się. Tańczyć? Ja? Pierwszy raz ktoś potraktował ją jak kobietę.

- Nie, dziękuję. To nie dla mnie wykręciła się.

- No przestań! Dalej! Umknęliśmy śmierci, bawmy się! nalegał chłopak z zachęcającym uśmiechem na twarzy.

- Naprawdę, nie umiem tańczyć.

Giermek wzruszył ramionami, pokłonił jej się i chwilę później już rzucił się w tany z jakąś miejską dziewczyną.

Nihal przyszedł na myśl Fen.

Ile razy marzyła, że z nim tańczy! Unosić się w jego ramionach w długiej sukni, w sali błyszczącej od świateł... Marzenia. Ta scena nie mogła już istnieć nawet w jej snach.

Przetarła oczy. Nie powinna już fantazjować w ten sposób. Była wojownikiem, nie miało już znaczenia, czy jest mężczyzną, czy kobietą. Była tylko bronią.

Wśród radującego się tłumu dostrzegła Ida. Popijał coś z kufla, żartował z żołnierzami, patrzył na wesołe zamieszanie panujące na miejskim placu. Ten sukces był jego zasługą.

Potem gnom zauważył ją i wyszedł jej naprzeciw.

- Muszę z tobą porozmawiać powiedział jej do ucha i pociągnął ją na bok, pod portyk.

Po pierwsze podał jej kufel.

- Pij, nieświętowanie zwycięstwa przynosi pecha.

Nihal spróbowała zawartości kufla: szczypała w język, ale miała doskonały smak. Łzy nabiegły jej do oczu. Ido roześmiał się.

- Widzę, że nigdy nie piłaś piwa! To ulubiony napój gnomów, wiesz ?

Nihal oddała mu kufel.

Dobre...

Ido pociągnął łyk, po czym grzbietem dłoni otarł sobie wąsy.

- Dlaczego nie bierzesz udziału w zabawie?

- Nie mam ochoty.

- Widzę.

Ido przełknął kolejny łyk.

- Przyglądałem ci się uważnie podczas bitwy.

Nihal nie mogła powstrzymać uśmiechu i przygotowała się na deszcz pochwał.

- Nie podobałaś mi się, Nihal. Uśmiech zamarł na jej wargach.

- Popełniłam jakiś błąd?

- Nie. To twój sposób zachowania podczas bitwy mi się nie podoba.

- Nie rozumiem...

- Rzucasz się w wir walki bez zastanowienia, z jedyną myślą, aby zniszczyć wszystko to, co znajdzie się w twoim zasięgu. Dla jakiegokolwiek piechura może to być nawet skuteczna technika. Ale to nie tak walczy Jeździec Smoka.

- Na wojnie liczy się, ilu nieprzyjaciół powalisz, nie? Ja tylko próbuję się zaangażować!

Ido znów poczęstował ją piwem. Nihal przełknęła, starając się zapanować nad złością i zawodem spowodowanym przez słowa jej nauczyciela.

- Podczas bitwy sprawiasz wrażenie zwierzęcia w klatce, które walczy, aby się uwolnić. Pozwalasz się prowadzić swojemu ciału, działasz instynktownie. A poza tym zachowujesz się, jak gdybyś na polu bitwy była tylko ty jedna. Tak nie jest. Musisz zawsze wiedzieć, gdzie są inni i co robią. To jest ważne, kiedy będziesz Jeźdźcem, bo wtedy będziesz prowadzić innych ludzi i zawsze będziesz musiała mieć globalną wizję starcia. A na koniec, Nihal, walka to konieczność, a nie przyjemność.

- Lubię walczyć, co w tym złego? - wybuchnęla dziewczyna.

- Nie, to ja lubię walczyć. I wybrałem tę drogę z własnej woli. Ty lubisz zabijać. Posłuchaj mnie dobrze: w tych oddziałach nie ma miejsca dla kogoś, kto jest spragniony krwi. Jeżeli sądzisz, że będziesz wychodzić na pole, aby dać upust swojej nienawiści, możesz zapomnieć o dalszym udziale w walkach. Jasne?

Gnom zakończył przemowę i spokojnie zapalił fajkę, jak gdyby gawędził o wszystkim i o niczym.

Nihal poczuła, jak krew podchodzi jej do twarzy.

- Famminowie zabili mojego ojca, Ido! wrzasnęła. - I Fena! I wybili mój naród! Jak mam ich nie nienawidzić?

Ido nie stracił panowania nad sobą.

- Famminowie i Tyran zabili mojego ojca, zabrali mi brata i zniewolili mój naród. Wszyscy tutaj mają do opowiedzenia historię taką jak twoja czy taką jak moja, ale ze wszystkich sił staramy się, aby cały czas pamiętać o tym, dlaczego walczymy. A ty wiesz, dlaczego walczysz?

Ido wpatrywał się w nią z taką intensywnością, że Nihal zmuszona była opuścić wzrok.

- Jeżeli nie wiesz, to pora, żeby postawić sobie pytanie, czy ma sens, żebyś dalej była wojowniczką.

- Ja zawsze chciałam...

- Wystarczy. Teraz chodź tańczyć.

- Nie umiem tańczyć...

- To rozkaz.

Zanim Nihal się zorientowała, już znalazła się pośrodku placu, porwana przez rytm.

Co niewłaściwego było w nienawidzeniu Tyrana? Czy może to nie nienawiść dawała jej siłę do walki, czy nie było może właściwe nienawidzenie Famminów i życie po to, aby ich wybić? Co złego było w tej logice ?

Ciało dziewczyny dalej tańczyło, ale jej umysł był gdzie indziej.

Zabawa skończyła się późno w nocy i Nihal oraz Ido poszli do pewnego kupca, który oddał im do dyspozycji swój dom.

- Nie podobał ci się dzisiejszy wieczór? spytał Ido, kiedy się żegnali. Nie czułaś, jak miło jest się bawić? Doceń życie, Nihal, a wtedy zrozumiesz, dlaczego walczysz.

Nihal położyła się jeszcze bardziej zagubiona niż zwykle.

19.
Lekcje latania

Dla Nihal właściwe szkolenie zaczęło się po pierwszej bitwie. Poranki całkowicie poświęcała technikom walki. Ido nie dawał jej wytchnienia. Rozpoczynali o wschodzie słońca i nie przerywali, dopóki nie nadchodziła pora obiadu i arena nie stawała się zatłoczona.

Nie było łatwo. Nihal przyzwyczajona była do walki instynktownej. Wiedziała, że ma dar, i starała się wykorzystywać go jak najlepiej. Ido natomiast chciał, aby zawsze była gotowa, uważna i trzeźwa. Tak w szkoleniu, jak i w walce, gnomowi nigdy nie zdarzały się błędne ciosy, jakąkolwiek bronią się posługiwał.

Nihal ponownie wzięła do ręki włócznię, nabijaną gwoździami maczugę, toporek i bicz, z którymi trenowała w Akademii.

Nauczyła się koncentrować podczas walki, zachowywać świadomość samej siebie w każdym momencie ataku, ale Ido nigdy nie był zadowolony.

Nie wystarczało mu, że Nihal opanowała technikę. Chciał, aby była silna i pewna siebie, aby zawsze była całkowicie świadoma powodów, dla których walczy, aby nie powierzała się ślepej furii nienawiści. Chciał zrobić z niej prawdziwą kobietę, przydatną sobie i Światu Wynurzonemu.

Ido bardzo lubił Nihal, znał jej potencjał i podziwiał jej wytrwałość. Ale zrozumiał, co nią powodowało: złość, chęć zemsty, pogarda dla samej siebie. I nie mógł pozwolić, aby zniszczyła własne życie. Była zbyt silna, zbyt piękna i zdecydowana, aby się zmarnować.

Dlatego nie dawał jej spokoju.

Prawie nigdy jej nie chwalił, wykańczał ją, wielokrotnie powalał na ziemię, aby następnie zmusić do podniesienia się z pyłu i próbowania jeszcze raz. I Nihal zawsze się podnosiła, bez skargi, nie dbając o rany. Miała ceł i chciała dążyć do niego za wszelką cenę.

Jednak w miarę upływu tygodni jej pewność się rozwiewała. Zawsze była przekonana co do swojego przeznaczenia do zemsty, nigdy nie zastanawiała się, czy było to słuszne, czy nie, ale słowa Ida po bitwie zasiały w niej wątpliwości.

W dalszym ciągu powtarzała sobie, że nie rozumie, co może być błędnego w jej nienawiści. Dlaczego miałaby przeżyć swój naród, jeśli nie po to, aby go pomścić? Kiedy nocą budziła się z koszmarów, przekonywała się, że jej jedynym celem jest obalenie Tyrana. I śmierć. Ponieważ nie potrafiła wyobrazić sobie, co mogłoby się z nią stać po tym, kiedy Tyran zostanie pokonany. Gdzie by poszła? Co by zrobiła? Bez tego celu byłaby jak pusty worek. A jednak...

A jednak bliskość Ida wywoływała w niej tysiące wątpliwości. Jak jej nauczycielowi udawało się walczyć, nie nienawidząc? Skąd czerpał tę swoją siłę?

Piękno życia, mówił...

Tak, był taki czas, kiedy Nihal wydawało się, że życie jest piękne. Ale ten czas minął. Teraz jej istnienie wyznaczał rytm ciężkich dni szkolenia i nocy gęstych od koszmarów.

Czasami wracała myślą do tego, co czuła w noc przed swoją pierwszą bitwą, do możliwości, jakie dostrzegła. Czy to było życie, które wszyscy kochali? Może i tak, ale jej wydawało się ono odległym snem.

W bazie wielu zauważyło Nihal i powoli mały tłumek giermków i żołnierzy zaczął przyglądać się jej ćwiczeniom.

Obserwowanie, jak walczy z Idem, którego sprawność znana była wszystkim, stało się atrakcją nie do przegapienia. Bo Nihal była zwinna, sprawna, ale przede wszystkim piękna.

Nie można było powiedzieć, że odpowiadała typowym kanonom urody, ale cala jej postać emanowała jakimś urokiem. Jej fioletowe oczy ukryte pod długimi rzęsami rzucały dzikie spojrzenia. Była smukła jak trzcina, ale miała też pewne krągłości. Sposób, w jaki poruszała się w walce, oczarowywał każdego, kto na nią patrzył. A poza tym wobec wszystkich z wyjątkiem swojego nauczyciela, jedynej osoby, z którą rozmawiała, była chłodna jak lód.

Zaczęto uważać ją za idealną zdobycz. Krążyły wręcz zakłady, komu pierwszemu uda się ją usidlić. Ale Nihal nadal chodziła po obozie marszowym krokiem, ignorując spojrzenia, jakie na nią kierowano. Przeszkadzało jej, kiedy patrzyli na nią zbyt lubieżnie. Przestała uważać się za kobietę w dniu, kiedy zginął Fen. Teraz była wojowniczką i już.

Od czasu do czasu ktoś próbował się do niej zbliżyć bez ukrytych zamiarów, ale również i przy tych okazjach dziewczyna zachowywała dystans.

Z kobietami w obozie nie było lepiej. Zazdrościły jej powodzenia, jakim cieszyła się wśród mężczyzn, bo była silna i walczyła jak mężczyzna. Oczywiście, nie brakowało wyjątków. Parę dziewczyn próbowało się z nią zaprzyjaźnić, ale Nihal czuła, że niewiele wspólnego łączy ją z tymi panienkami, które siedziały w domu i pomagały matkom, czekając na dorosłość i na zamążpójście.

Była sama. A jedyne stworzenie, które obdarzała uwagą, nie należało do rasy ludzkiej, lecz było smokiem.

Nihal była w nim dosłownie zakochana.

Czuła, że, nigdy nie będzie mogła dosiadać smoka innego niż ta zdziwaczała bestia.

Po pierwszych katastrofalnych podejściach Ido zostawił jej wolną rękę.

Wytłumaczyłem ci, jakie są smoki i jak należy do nich podchodzić. Teraz do ciebie należy znalezienie sposobu, aby cię zaakceptował. Kiedy wsiądziesz na grzbiet, zaczniemy pracować na serio.

I tak to Nihal wybierała czas i sposób, w jaki zbliżała się do smoka: uzgodniła ze strażnikiem stajni, że smok ma być gotowy do treningu codziennie zaraz po obiedzie.

Za pierwszym razem Oarf ukazał jej się w głębi areny, wciąż na łańcuchu, i kiedy tylko ją zobaczył, wydał głęboki pomruk.

Nihal stała po przeciwnej stronie, nieruchoma, z zaciśniętymi pięściami. Czuła nienawiść smoka, ale została na swoim miejscu. To było wyzwanie: musiała udowodnić, że jest od niego silniejsza, że nie ustąpi. Długo się w niego wpatrywała, starając się wytrzymać to czerwone spojrzenie przesycone wzgardą.

Przez kilka dni wartownik zatrzymywał się, aby się im przyglądać, ale rytuał przebiegał zawsze tak samo: Nihal i Oarf patrzyli na siebie wilkiem przez całe popołudnie. Śmiertelna nuda.

Tym, którzy pytali go o nowiny, odpowiadał niezmiennie:

Według mnie ona jest szalona. Stoi tam jak słup i patrzy na niego. Te PółElfy to musiały dopiero być dziwne typy!

Po tym pierwszym okresie Nihal zaczęła z Oarfem rozmawiać.

Siadała w głębi areny, nawet na moment nie odrywając od niego oczu, i wysilała się, aby przekazać mu swoje myśli. Nie było to łatwe i kiedy próba spełzała na niczym, radziła sobie słowami. Pomyślała, że bardziej niż próby przymilania się przyda się siła jej własnej historii: była całkowicie przekonana, że ona i to zwierzę są związani tym samym przeznaczeniem.

Opowiedziała mu o koszmarach, jakie ją dręczyły, o śmierci Livona, o zniszczeniu jej miasta. Powiedziała mu o Fenie, o tym, jak go kochała, o okrutnym sposobie, w jaki go straciła, i o chwili, kiedy zapaliła pochodnię od jego stosu w nadziei na pochwycenie części jego ducha.

Oarf pozostawał niewzruszony. Żadnej reakcji poza głuchym warkotem. Ale Nihal kontynuowała. I jednocześnie starała się przeniknąć umysł zwierzęcia.

Ido często obserwował ją z daleka. Nihal postępowała dobrze Oarf nadal patrzył na nią podejrzliwie, ale w jego dzikich czerwonych oczach zaczynało być dostrzegalne światełko zainteresowania.

Jednocześnie Nihal walczyła.

Ona i Ido często zaangażowani byli w walki. Gnom postanowił, że Oarf będzie chodził z nimi i zostawał na tyłach.

Przed każdym starciem Nihal składała mu wizytę.

Czujesz to napięcie? Tę ciszę? Wołają cię, Oarf. Proszą, abyś wrócił do walki.

Potem wychodziła na pole z całym zapałem, do jakiego była zdolna, zawsze pierwsza wśród swojej grupy, nie troszcząc się o niebezpieczeństwa. Wiele bitew wygrała, wiele przegrała i musiała się przyzwyczaić do widoku ziemi pokrytej trupami współtowarzyszy.

Ido w dalszym ciągu twardo ją karcił. I za każdym razem Nihal przysięgała, że postara się zmienić, że postara się walczyć z innym nastawieniem. Wszystko nadaremnie. Szczęk broni uderzał jej do głowy.

Kiedy była na polu, stawała się wyłącznie narzędziem śmierci.

Proces oswajania Oarfa trwał nadal.

Nihal każdego dnia starała się podejść nieco bliżej, codziennie posuwając się o krok. Oarf nie bał się już tego skracania dystansu i ograniczał się do patrzenia na nią podejrzliwie. Dziewczyna czuła, że smok nie jest już wrogi, nie boi się jej. Teraz próbowała nawiązać z nim głębszy kontakt.

Przez dwa tygodnie wszystkie popołudnia spędzała skulona przed nim.

Było tak jak wtedy, kiedy musiała przejść próbę w lesie: koncentrowała się i starała uchwycić jego myśli. Ido wytłumaczył jej, że pomiędzy Jeźdźcem a jego smokiem komunikacja następuje tylko wtedy, jeżeli oboje tego chcą. A Oarf w tej chwili jeszcze nie chciał.

Nihal jednak była pewna, że jej się uda.

Pewnego dnia, przypadkiem, przyszła trochę wcześniej niż zwykle i zobaczyła wejście Oarfa na arenę.

Wartownik ciągnął go z pomocą dwóch nowych sług. To była żałosna scena. Smok wycofywał się, zapierał tylnymi łapami, starając się stawić opór, ale zaraz potem ustępował, bo na łapie, która skuta była łańcuchem, miał sporą ranę. Posuwał się szarpnięciami wśród przekleństw trzech mężczyzn i własnych skowytów bólu.

Nihal dotychczas nie zauważyła tej rany. Przeklęła się w myślach, że nie zainteresowała się wcześniej tym, jak traktuje się jej smoka. Kiedy Oarf znalazł się na swoim miejscu, ona wielkimi zamaszystymi susami dotarła do sług, którzy opuszczali arenę.

- Ej, wy! zawołała. Od tej chwili nie chcę już widzieć tego łańcucha!

Dwóch mężczyzn spojrzało na siebie i zachichotało.

- A co ty o tym możesz wiedzieć, panienko? rzekł jeden z nich. Przecież bez łańcucha ta bestia najpierw połknie cię jednym kęsem, a potem odleci!

Nihal złapała go za kołnierz.

- Jestem przyszłym Jeźdźcem Smoka. Radzę ci zachowywać większą ostrożność, kiedy ze mną rozmawiasz.

Drugi towarzysz ledwo zdusił wybuch śmiechu. Nihal dobyła miecza i wymierzyła go w niego.

- Mówię do was obu. Od jutra żadnego łańcucha. Jeśli mnie zabije to moja sprawa. Jeśli ucieknie, zwalniam was z wszelkiej odpowiedzialności: sama wezmę na siebie winę za wszystkie szkody.

Dwóch służących oddaliło się pospiesznie.

Nihal odwróciła się do Oarfa lizał zranioną łapę, starając się bez większego powodzenia dotrzeć też do części zakrytej przez łańcuch. Nihal ruszyła w jego kierunku, wciąż z mieczem w dłoni.

Oarf przyjął pozycję do ataku, ale Nihal była już bardzo blisko.

Smok wydał z siebie ostrzegawczy ryk.

Już był gotów zionąć płomieniem, kiedy Nihal wymierzyła gwałtowny cios mieczem. Gładko przecięła żelazne ogniwo łańcucha i odsłoniła znajdującą się pod nim wielką ropiejącą ranę.

Oarf zdumiał się tym gestem, a jeszcze bardziej faktem, że dziewczynka uklękła i wyciągnęła dłonie ku jego łapie.

Smok poczuł nagłe ciepło w okolicy rany, przyjemne ciepełko, które zdawało się gasić dręczący go ból.

Nihal wyczuła ulgę zwierzęcia.

Oarf opuścił wielki szmaragdowy łeb i zobaczył, że z dłoni Nihal wydobywa się blade, różowawe światło. Próbował się wycofać, bo nie chciał niczyjej pomocy, ale zrobił to bez większego przekonania. Nihal znowu się do niego zbliżyła i zaczęła go uzdrawiać.

Oarf dalej na nią patrzył. Od dawna nikt nie traktował go z taką miłością. To właśnie wtedy smok otworzył się na emocje Nihal. Pojął jej smutek, zagubienie, ból. Dotarły do niego jej wspomnienia, zaczął odbierać uczucie, jakie wkładała w ten gest.

Nihal nie miała dość doświadczenia, aby móc długo utrzymać zaklęcie uzdrawiające, ale kiedy przerwała, rana nie była już zakażona. Cała spocona usiadła na ziemi. Ten drobny czar stanowił dla niej wielki wysiłek.

Oarf powąchał ją z zaciekawieniem jak kruche są stworzenia należące do ras tej ziemi...

Nihal uśmiechnęła się słabo i podniosła na nogi.

- Zawdzięczasz mi wolność, Oarf. Od dzisiaj staraj się dobrze zachowywać.

Po raz pierwszy Oarf spontanicznie wrócił na swoje legowisko.

Następnego dnia wyszedł na arenę z własnej woli.

Nihal podeszła i wyciągnęła rękę w jego kierunku. Nigdy nie głaskała smoka. Nawet Vesa nigdy nie pozwolił się dotknąć, chociaż już przywykł do jej obecności.

Oarf wycofał się oburzony.

- Ej, no jak to? Uwolniłam cię, wyleczyłam... Jesteś mi winien chociaż głaśnięcie, Oarf!

Smok chrząknął i żywo pokręcił głową.

- No już, zobaczysz, że ci się spodoba.

Nihal znowu wyciągnęła rękę. Drżała, bo dziewczyna była rozemocjonowana. Palce musnęły skórę Oarfa." była pancerna, wilgotna, ale przyjemna w dotyku.

Nihal oparła całą dłoń na piersi zwierzęcia i natychmiast wyczuła rytmiczne, mocne pulsowanie. Zycie, to było życie. Coraz szerszymi gestami zaczęła przesuwać dłoń po pełnym łusek boku.

Oarf nie ruszał się.

Wydawał się nasłuchiwać jeszcze nikt go nie głaskał.

Było to słodkie, przyjemne. Ta dłoń mała i świeża. I to stworzenie takie uprzejme dla niego. A jednak znal jej nienawiść. Wyczuł ją już za pierwszym razem, kiedy ją zobaczył. Była istotą upartą, pełną żalu i smutku. Jak on.

Może naprawdę można znów zaufać ludziom? Miał ochotę rozłożyć skrzydła i latać, muskany przez wiatr, jak wiele razy, kiedy był mały...

- Ja też zawsze pragnęłam latać, wiesz? - powiedziała Nihal, głaszcząc go.

Podobał jej się dotyk łusek.

Teraz był naprawdę jej smokiem.

Wydawało jej się niewiarygodne, że jej się udało: pieściła smoka. Swojego smoka. I pewnego dnia miała go dosiąść.

Przez moment Nihal odnalazła tę część siebie, którą straciła w płonącym stosie swojego miasta. Znowu poczuła się wolna, poczuła, że ma przed sobą życie, którego ścieżka nie została jeszcze wyznaczona. ]ak to się stało, że tak bardzo oddaliłam się od tego, kim byłam?

Potem Oarf uchylił się od pieszczot, ale Nihal i tak udało się dojrzeć w jego oczach błysk uczucia bardzo podobnego do pogodnej równowagi.

Później Nihal opowiedziała swojemu nauczycielowi, jak minął dzień.

- Dobrze, Nihal. Jestem z ciebie zadowolony.

- Teraz nauczysz mnie go dosiadać, prawda?

Gnom wypuścił chmurę dymu. Wydawało się, że się waha. Nihal czekała jak na szpilkach. No co? To jak?

Kolejna chmura dymu. Ido pociągnął się za brodę w zamyśleniu, po czym przytaknął.

- Tak, myślę, że nadszedł czas. Jesteś tu już trzy miesiące. Już dosyć czekaliśmy.

Nihal poczuła ucisk w sercu. Dosiądzie swojego smoka. Nauczy się walczyć jak Jeździec. To było coś, czego zawsze pragnęła. I miało się spełnić.

Ido nie podzielał jej entuzjazmu.

Przywiązał się do Nihal i przede wszystkim chciał jej pomóc uwolnić się od bólu, jaki czuła. Wiedział też jednak, że jeśli mu się to nie uda, będzie zmuszony uniemożliwić Nihal karierę Jeźdźca Smoka. Była zbyt skoncentrowana na zemście, zbyt zamknięta w sobie samej, aby mogła być naprawdę przydatna oddziałom Wolnych Krain.

W technice walki Nihal zrobiła wielkie postępy, ale w bitwie wciąż oślepiała ją furia. Dopóki nie nauczy się bić za kogoś innego, a nie tylko dla siebie, zawsze będzie niebezpieczeństwem.

Ido miał nadzieję, że wcześniej czy później Nihal zacznie naprawdę wcielać w życie jego nauki. Ale jednocześnie czuł, że musi podjąć decyzję.

Przez dwa kolejne tygodnie Nihal wszystkie popołudnia spędzała na arenie. Rozmawiała z Oarfem, głaskała go, a potem odprowadzała do stajni i osobiście zajmowała się jego karmieniem.

Smok przyzwyczaił się do jej względów i przyjmował je ze źle skrywaną przyjemnością. Ta kruszynka zaczynała mu się podobać, chociaż nie chciał tego za bardzo pokazać.

Jednak w miarę, jak mijały dni, Nihal stawała się coraz bardziej niecierpliwa i za każdym razem, kiedy zdarzało jej się spotkać gnoma, dręczyła go o to samo.

- Co robisz jutro ?

- Idę do dowództwa, Nihal.

- Aha. Znowu? Tak, Nihal.

- A pojutrze ?

- Jestem w innym obozie.

- A kiedy nauczysz mnie latać?

- Nie wiem, Nihal.

Ido był bardzo zajęty. Wkrótce miała się rozpocząć wielka ofensywa i gnom należał do jej głównych strategów. W wirze narad wojennych w bazie i spotkań z generałami i Jeźdźcami z innych obozowisk nie miał dla niej chwili.

- Jeżeli nie masz czasu, mogę spróbować sama - zaryzykowała pewnego wieczoru Nihal, kiedy jedli w stołówce.

Ido upuścił łyżkę do miski i popatrzył jej prosto w oczy.

- Uważaj, żeby nie chodziły ci po głowie żadne dziwne pomysły: dosiadanie smoka to nie przelewki.

- Wiem, ale...

- Temat zamknięty!

Ale pomysł już się zrodził.

Dziewczyna usiłowała oprzeć się pokusie. Ufała Idowi i podziwiała jego spokój, jego pewność. Jednak coraz częściej zadawała sobie pytanie, po co czekać. Ona miała do wypełnienia misję. Stanie w miejscu było stratą czasu.

Pewnego ranka Nihal obudziła się i udała na arenę wcześniej niż zwykle. Nie wiedziała, dlaczego przyszła przed czasem, ale poczuła potrzebę, żeby od razu pobiec do Oarfa. Była ostra zima, chłód przenikał do kości. Nihal owinęła się płaszczem i usiadła na trybunach w oczekiwaniu.

Widziała, jak powoli wyłania się z mgły w towarzystwie giermka. Wielka sylwetka Oarfa dostojnie kroczyła naprzód.

Wyobraziła sobie poranek zwykłe pogaduszki, zwykłe gesty, zwykła droga do stajni i, na koniec, zwykły wózek świeżego mięsa.

A gdyby tak dzisiaj...

Oarf szedł w jej kierunku.

Nie, Nihal, odpuść sobie. Ido byłby wściekły.

Oarf był coraz bliżej.

Ale z drugiej strony...

Nihal czuła, że całe jej ciało prosi ją, aby wznieść się ponad tę wilgotną mgłę i odlecieć daleko stąd.

Nie, nie mogę. Nawet nie wiem, od czego zacząć.

Potem jakiś głosik podpowiedział jej, że nie może to być takie bardzo skomplikowane: już przecież dosiadała smoka. Nie sama, oczywiście, ale koniec końców, cóż to za różnica ?

Oarf już przed nią stał. Opuścił swój imponujący łeb.

- Jak tam? spytała Nihal, drapiąc go po pysku. Oddech smoka ogrzewał jej zlodowaciałe dłonie.

Nihal zaczęła go głaskać. Po dwóch miesiącach walk, fałszywych kroków i prób, ona i Oarf wreszcie znaleźli porozumienie. Obydwoje byli gotowi na ten krok.

- Co byś dzisiaj powiedział na latanie?

Smok popatrzy! na nią czerwonymi oczami. Oddalił pysk od ręki Nihal.

Teraz może nie chce, ale to normalne. Kiedy już znajdę się na grzbiecie, będzie zadowolony.

- Oarf, pozwól mi wsiąść.

Odpowiedzią smoka był głuchy pomruk i zwierzę zaczęło się od niej odsuwać.

Ale Nihal już podjęła decyzję: tego dnia go dosiądzie, za wszelką cenę. Podniosła głos.

- Zatrzymaj się!

Oarf jednak przyspieszył kroku.

Nihal zareagowała instynktownie: dogoniła go biegiem, skoczyła i, złapawszy się jego boku, zwinnie wspięła mu się na plecy.

To było niesamowite, że jej, osobie, która nigdy sama nie dosiadała smoka, od razu udało się usadowić na grzbiecie. Oarf naprawdę się wściekł i zaczął gwałtownie wierzgać.

Nihal w odpowiedzi wczepiła się w zwisającą skórę szyi zwierzęcia. Oarf zintensyfikował wysiłki i zaczął ryczeć, aby ją przestraszyć. Dziewczyna jednak nie rezygnowała.

Smok nie mógł sobie wytłumaczyć, jak to możliwe, że ta kruszyna na tyle się ośmieliła był jednocześnie rozwścieczony i zdumiony. Odwrócił pysk do Nihal, rycząc z całych sił, ale ona była cała zelektryzowana perspektywą lotu.

- Przykro mi, mój przyjacielu, musisz się z tym pogodzić. To wtedy Oarf wzbił się w powietrze.

Zaczął podnosić się ku niebu, wykorzystując potężną siłę odbicia skrzydeł.

Nihal czuła, jak przewiewa ją wiatr, wydawało jej się, że prawie nie może oddychać. Zamknęła oczy. Bardzo się bała. Potem jednak zdała sobie sprawę, że lata. Lata! Na grzbiecie smoka! Swojego smoka!

Otworzyła oczy i zaczęła wrzeszczeć z radości. Teraz, kiedy jak błyskawica przebijała się przez chmury, wznosząc się coraz wyżej i wyżej, czuła się potężna jak bóstwo.

Złapała się ze wszystkich sił i spojrzała w dół.

Wysokość, na jakiej się znajdowali, przyprawiała o zawroty głowy drzewa lasów otaczających bazę wyglądały na bardzo dalekie i wynurzały się z mgły niczym wyspy w mlecznym morzu.

Było to piękne i przerażające.

Trwało moment.

Wydawało się, że Oarf zatrzymał się w powietrzu. Jego skrzydła napięły się, nieruchome. Potem całym ciężarem rzucił się w dół.

Na początku spadali powoli, ale prędkość coraz bardziej się zwiększała, a drzewa, budowle, łąki, ziemia zbliżały się złowróżbnie.

Nihal wczepiła się w szyję Oarfa, starając się stawić opór wiatrowi, który chciał ją zmieść. Ogarnęło ją przerażenie.

- Ufam ci! Ufam ci! - zaczęła krzyczeć do smoka. W rzeczywistości jednak wcale mu nie ufała.

Ziemia była bardzo bliska, a uderzenie rychłe i nieuniknione.

Nihal wrzasnęła co tchu w piersiach.

Właśnie wtedy, kiedy wydawało się, że ziemia nie czeka na nic innego, tylko na ich uderzenie, Oarf poderwał się i poszybował nad obozem koszącym lotem, niemal muskając dachy budowli, podczas gdy mieszkańcy cytadeli uciekali we wszystkich kierunkach.

Pod swoimi nogami, kurczowo zaciśniętymi wokół boków smoka, Nihal mogła wyczuć mięśnie, pracujące w wysiłku poruszania olbrzymimi skrzydłami, wielkimi jak cała długość ciała zwierzęcia.

Była zdruzgotana, żołądek wywracał jej się na lewą stronę, a serce waliło tysiącem uderzeń na minutę. Nie widziała Ida, jak wychodził z kwatery dowództwa i patrzył w górę wytrzeszczonymi oczami, nie słyszała też przekleństw, które gnom wykrzykiwał do niej i tej przeklętej bestii.

Oarf, ze swojej strony, świetnie się bawił.

Już tak dawno nie latał! Rozkoszował się odczuciem wiatru na skórze, przyjemnością lotu koszącego, radością poddawania się prądom powietrznym. Zapomniał o swojej nieznośnej pasażerce i z zuchwałością szczeniaka zapamiętywał się we wszystkich sztuczkach, do jakich był zdolny. Cały czas podnosił się, opadał bezwładnie, zwalniał i nagle przyspieszał.

W szczytowym momencie entuzjazmu zaczął kręcić się wesoło w przestworzach, obracając się w długiej serii fikołków.

Dla Nihal było to za dużo: widziała, jak niebo i ziemia ciągle zamieniają się miejscami. Góra i dół straciły już znaczenie.

Zakręciło jej się w głowie. Dłonie puściły. Spadła w próżnię.

Porwał ją wściekły wicher. Krzyknęła, nie słysząc nawet własnego głosu. Zamknęła oczy. Co za głupia śmierć- zdążyła jeszcze pomyśleć.

Potem gwałtownie uderzyła w coś twardego i pokrytego łuskami.

Pod jej ciałem smok leciał powoli, łagodnie szybując w kierunku bazy.

Na arenie zgromadził się tłum.

Zwierzę delikatnie wylądowało, a następnie skuliło się tak, aby można było zdjąć dziewczynę. Dało się słyszeć aplauz dla PółElfa szczęśliwie powracającego ze swojego pierwszego lotu i wie

le komplementów dla smoka, który ją ocalił. Kiedy pomagano jej zejść, obolała i oszołomiona Nihal wyszeptała:

- Ocaliłeś mi życie. Teraz naprawdę jesteś moim smokiem. - Oarf jednak oddalił się z lekceważeniem.

Kiedy tylko dotknęła ziemi, dostała głośny policzek.

- Czy ty w ogóle potrafisz zrobić cokolwiek, nie ryzykując głowy? Do diabła, kiedy wreszcie się opamiętasz?

Ido wyszarpnął ją z rąk tych, którzy ją podtrzymywali, i Nihal upadła na kolana: drżenie nóg nie ustawało.

- Nie miałeś nigdy czasu... sądziłam, że... Ido zaklął.

- Powinnaś była czekać, do diabła! Ale nie, ty zawsze musisz zrobić po swojemu.

Gnom zmusił ją, aby wstała.

Nihal czuła tępy ból w całym ciele i z trudem szła.

Ido przeciągnął ją za ramię przez całą bazę, dopóki nie dotarli do niskiego budynku, odizolowanego od kwater mieszkalnych.

Miał niewiele okien, wszystkie wyposażone w kraty.

Kiedy żołnierz zamykał rygiel jej celi, Nihal próbowała protestować:

- Proszę cię, Ido... Nie chciałam zrobić nic złego...

- Poukładaj sobie rzeczy w głowie, Nihal zakończył gnom i odszedł.

Nihal oparła się o ścianę. Strasznie bolały ją plecy.

Wyciągnęła dłoń, aby się pomacać, i poczuła silne pieczenie. Kiedy ją cofnęła, zobaczyła, że jest umazana krwią.

Była zbyt zmęczona, aby wyrecytować formułę uzdrowienia. Położyła się na podłodze na brzuchu i zasnęła.

Kilka godzin później obudziła się z wrażeniem świeżości na plecach. Powoli odwróciła głowę i uchyliła jedno oko to Ido rozsmarowywał jej na ranie jakąś maść. Nie poruszyła się. Nie chciała, aby gnom zorientował się, że jest przytomna. Bardziej niż rana piekła ją świadomość, że tym razem jej nauczyciel miał rację.

- Dzień dobry powiedział Ido. Nihal milczała.

Ido zaczął wcierać pomadę z większą energią. Nihał wydała jęk bólu.

- Przestraszyłaś całe obozowisko, sprzeciwiłaś się moim rozkazom i popełniłaś kolejne głupstwo. Już nie wiem, jak mam ci to mówić, Nihal: twoje zachowanie to nie odwaga, to idiotyzm. Zostaniesz tu do jutra.

Kiedy skończył ją opatrywać, wyszedł, trzasnąwszy drzwiami.

Nihal została na ziemi.

Była naprawdę zła.

Na siebie, bo wiedziała, że nie ma racji.

I na Ida, bo zwrócił jej na to uwagę.

Następnego dnia Ido osobiście przyszedł wypuścić ją z więzienia.

Nihal spędziła okropną noc.

Kiedy jeszcze znajdowała się między snem a jawą, w owej chwili, kiedy ciało nie odpowiada umysłowi, ale jest się jeszcze świadomym, cela zaludniła się eterycznymi bytami.

Nihal leżała jak sparaliżowana, nie mogąc odwrócić oczu od tych zakrwawionych, poszarpanych, okaleczonych postaci, które szeptały jej, aby je pomściła. Chciała krzyczeć, ale miała ściśnięte gardło. Chciała zamknąć oczy, ale te były szeroko otwarte w ciemności.

I to wszystko z winy Ida.

To on ją tam wrzucił, w miejsce, gdzie żaden znajomy przedmiot nie mógł uspokoić jej swoją zwyczajnością.

To on przeszkadzał jej w wypełnieniu postanowienia zemsty, kierując do niej te wszystkie przemowy o miłości do życia, o strachu, o tym, za co się walczy.

Ona nie była taka jak inni.

Nie była dziewczyną.

Nie była nawet zwykłą wojowniczką.

Była bronią w dłoniach zmarłych. Ido wytrzymał jej pełne urazy spojrzenie. Zasłużyłaś sobie na to, Nihal. I dobrze o tym wiesz. Tego dnia nic więcej sobie nie powiedzieli. Nihal musiała zajmować się Vesą i pielęgnowaniem broni gnoma.

Nie trenowali i nie było jej wolno zobaczyć się z Oarfem.

20.
Głupi wyskok

Atmosfera wewnątrz sali Rady była ciężka. Dziewięciu czarodziejów, siedzących na swoich kamiennych tronach, z powagą słuchało słów Dagona.

- Rzeczy wcale nie mają się dobrze, Sennarze. Ile terytorium ostatnio straciliśmy? Za dużo, i dobrze o tym wiesz. Naszym słabym ogniwem jest Kraina Wiatru. Nie obwiniam cię o to, twoje zachowanie jest bez zarzutu, okazujesz się godny moich nauk... Sennar wiedział, że Starszy Członek Rady jest jedynym, który tak myśli. Czuł, że otaczają go wrogie spojrzenia. - Jednak siły Tyrana mają kontrolę nad pięcioma Krainami, a w każdej z nich nieustannie wytwarzają nową broń i zapasy na wojnę. Nasze oddziały nie są tak liczne, a Jeźdźców Smoka jest zbyt mało. Należy znaleźć jakieś rozwiązanie.

Dagon zakończył i usiadł. W sali Rady zapadła cisza.

Nadeszła kolej Sennara. Podniósł się. Nie podobało mu się to, co miał powiedzieć. Kiedy zaczął mówić, drżał mu głos.

- Dagonie, czcigodni członkowie Rady... Tak, sytuacja jest dramatyczna. Laboratoria Tyrana bez przerwy wypuszczają nowych wojowników. W Krainie Wiatru mogliśmy obserwować nowe bestie, nowy rodzaj ognistych ptaków, często dosiadanych przez zminiaturyzowanych Famminów. A my nie możemy wystawić przeciw nim nic poza ludźmi i gnomami. Ostatnio ponieśliśmy wiele strat, morale oddziałów jest niskie. Muszę to przyznać, ja sam też często padam ofiarą zniechęcenia. Temu ostatniemu stwierdzeniu towarzyszyło kilka złośliwych uśmieszków, ale Sennar ciągnął dalej. Żołnierze wciąż giną na polach bitwy, a nasze siły coraz bardziej słabną. Tworzy się błędne koło. Mógłbym prosić was o więcej oddziałów, ale to by nie wystarczyło. Mamy do czynienia z bardzo potężnym wrogiem. Dola to wielki strateg, poza tym, jak się wydaje, jest niepokonanym wojownikiem. - Sennar przetarł oczy. Tej nocy, w oczekiwaniu na zebranie, napięcie nie pozwoliło mu zasnąć. Atakują nas, ponieważ chcą dobrać się do Krainy Wody, która jest najsłabiej obsadzona ze wszystkich Wolnych Krain. Nie ma własnego wojska i może polegać tylko na garnizonach Krainy Słońca. Na granicy ataki następują jeden po drugim. Do dzisiaj udało nam się zachować terytorium, jednak cena, jaką płacimy, jest nader wysoka: liczba ofiar jest ogromna. Przeprowadziłem wiele rozmów z Galią i Astreą. Wszystkie nimfy zaangażują się we wzniesienie magicznej bariery obronnej granic. To ich jedyna broń, ale ile będą w stanie wytrzymać?

Przerwał mu Sate, gnom z Krainy Słońca.

- A ty co proponujesz?

Zawsze, od kiedy Sennar został członkiem Rady, patrzył na niego z pogardą. Niestety, nie był jedyny.

Młody czarodziej zrobił długą pauzę. Popatrzył po kolei na każdego z członków Rady z osobna, po czym zebrał się na odwagę.

- Nie pozostaje nam nic innego, jak prosić o pomoc ludy ze Świata Zanurzonego.

Pomruk zdumienia, którego spodziewał się Sennar, był w rzeczywistości prawdziwym rykiem pogardy. Sate wyraził opinię wszystkich.

- Świata Zanurzonego? Zwrócił się do zgromadzenia sarkastycznym tonem. Być może członek Sennar nie wie, że Świat Zanurzony postanowił nie interesować się nami podczas Wojny Dwustuletniej. Zresztą członek Sennar jest bardzo młody. Ów historyczny detal musiał mu umknąć!

W sali Rady rozległo się kilka wybuchów śmiechu. Sate popatrzył na Sennara chłodno.

- Nie wiemy już nic o tamtym kontynencie, członku Senna rze. Zatarła się nawet pamięć, jak tam dotrzeć.

Nad zebranymi podniósł się pomruk aprobaty. Sennar potrząsnął głową. Odwagi, kontynuuj!

- Tyran jest niebezpieczeństwem dla wszystkich, również dla Świata Zanurzonego. I sami nie damy sobie rady.

Teraz zabrała głos nimfa reprezentująca Krainę Wody.

- Sennarze, oni przecież postanowili nas opuścić. Nie zawrócą z raz obranej drogi. Nie mogą zapomnieć, że doszło do próby inwazji ze strony Świata Wynurzonego. A poza tym, jak mielibyśmy się tam dostać?

Sennar wyciągnął z sakwy zwinięty arkusz pergaminu.

- Znalazłem to w bibliotece pałacu królewskiego to mapa, która w przybliżeniu wskazuje położenie zaginionego kontynentu.

Mapa przeszła z rąk do rąk wszystkich członków Rady. Była niedokładna, stara i nadgryziona zębem czasu.

- Jeżeli on sądzi, że z pomocą tego czegoś znajdzie Świat Zanurzony. .. skomentował ktoś.

Sennar zacisnął pięści i podniósł głos.

- Ja nie mogę stać i patrzeć na zniszczenie naszego świata! To dlatego wstąpiłem do Rady! Tyran wkrótce nas zniszczy. Sami sobie nie poradzimy. Dobrze wiem, że wielu generałów nie życzy sobie ingerencji innych oddziałów. I wiem także, że wielu z was oraz wielu panujących nie chce się zniżyć do proszenia Świata Zanurzonego o pomoc...

- Jak śmiesz, młodzieńcze, insynuować podobne nikczemności! podniósł się z sali oburzony głos, ale Dagon uciszył go gestem.

Sennar uspokoił się. Podjął przemowę.

- Prawda jest taka, że nie chcemy upokarzać się przed tymi, którzy się nas wyrzekli, i że Rada boi się stracić prestiż na korzyść armii. Ja na to wszystko odpowiadam: to mnie nie obchodzi. Gierki o władzę są teraz nie na miejscu. Ja również zdaję sobie sprawę, że to rozpaczliwe działanie, ale nie chcę pozostawić żadnej niewykorzystanej szansy. Jeżeli to jest jedyny sposób, aby dać ludziom ze Świata Wynurzonego nadzieję na przeżycie, cóż, ja jestem gotów, aby spróbować. A wy?

Skończył. Serce rozrywało mu pierś. Usiadł.

Sala zamknęła się w długim milczeniu.

Potem podniósł się członek Rady z Krainy Morza.

- A kto powinien dokonać tego czynu ?

- Delegacja polityków i wojskowych. Członek Rady i generał, na przykład. Tak byłoby idealnie odrzekł Sennar.

Cisza stała się jeszcze głębsza. Przerwał ją Dagon.

- Członkowie, sądzę, że Sennar ma rację. Wojna ciągnie się już zbyt wiele lat. To cud, że w ogóle istnieją jeszcze Wolne Krainy. Nie możemy dłużej czekać. Poddamy jego propozycję pod głosowanie.

Sate podniósł się z krzesła.

- Niech będzie, głosujmy. Ale pod jednym warunkiem: że to on wyruszy do Świata Zanurzonego, skoro jest tak mocno przekonany do tego, co mówi.

- Jeżeli przyjmiecie moją propozycję pojadę odpowiedział Sennar porywczo.

- Jeszcze nie skończyłem, członku Sennarze ciągnął Sate. Generałowie są nam w tym okresie potrzebni bardziej niż kiedykolwiek. Sugeruję, aby Sennar wysłuchał ich żądań i sam przedstawił je mieszkańcom Świata Zanurzonego. Jeżeli ich odnajdzie, naturalnie...

Potem Rada Czarodziejów rozpoczęła głosowanie. Sennar miał wyruszyć na poszukiwanie Świata Zanurzonego. Sam.

Jestem tchórzem powtarzał sobie Sennar, podróżując przez Krainę Słońca. Stąd miał dotrzeć do Krainy Morza. Następnie miał przemierzać ocean w poszukiwaniu kontynentu, który - o ile wiedział mógł już nawet nie istnieć. Bał się. Już od stu pięćdziesięciu lat nie otrzymano żadnych wiadomości od Świata Zanurzonego. To cała wieczność.

Na razie kierował się do obozowiska Nihal.

Od kiedy opuściła Akademię, aby dołączyć do swojego nowego nauczyciela, pisali do siebie od czasu do czasu, ale nie widzieli się już od miesięcy. Teraz szedł się z nią pożegnać, być może na zawsze.

Sennar wiedział, że ten wyjazd jest dla niego tak bolesny również z tego powodu.

Zostawiał ją po raz kolejny. Tak pomyśli Nihal. I będzie go nienawidzić.

Jednak mimo iż bał się, mimo iż cierpiał na myśl o rozłące z osobą, na której zależało mu najbardziej na świecie, i chociaż prawdopodobieństwo, że owa podarta mapa nie doprowadzi go do celu, było wysokie, Sennar wiedział, że musi spróbować.

Po przybyciu do bazy czarodziej od razu kazał się zaprowadzić na arenę. Był pewien, że zastanie tam przyjaciółkę. Jednak wielka okrągła przestrzeń wypełniona była ćwiczącymi żołnierzami. Ani śladu PółElfa.

- Gdzie mogę znaleźć Nihal? zapytał jakiegoś giermka.

- Tę dziką furię? Na pewno jest u swojego smoka. Tych dwoje to prawdziwa para postrzeleńców!

Sennar poszedł do stajni. Przebył cały długi korytarz, rozglądając się dookoła. Potem ją zobaczył.

Nihal pochylała się obok Oarfa, dawała mu jeść.

Czarodziej zatrzymał się i patrzył na nią w milczeniu, wzruszony. Wydawało mu się, że w ciągu tych kilku miesięcy stała się jeszcze piękniejsza. Podszedł.

Nihal?

Dziewczyna podniosła oczy i odsunęła kosmyk włosów z czoła. Nawet nie wstała.

- Cześć, Sennar. Co cię sprowadza w te strony? Sennar stal wyraźnie zawiedziony.

- Ale przywitanie...

Miał nadzieję, że rzuci mu się na szyję, że powie mu, jak bardzo cieszy się z jego widoku. Ale Nihal już się odzwyczaiła od takich demonstracji uczuć. Dalej podawała kawałki mięsa smokowi, który podejrzliwie przypatrywał się czarodziejowi parą olbrzymich szkarłatnych oczu.

Spacerowali po obozie. Nihal opowiedziała Sennarowi o postępach, jakie uczyniła z Oarfem, i o tym, że udało jej się go dosiąść, zataiła jednak reakcję swojego nauczyciela. Nadal była zła na Ida. Nie rozmawiali ze sobą od wielu dni, a treningi wciąż jeszcze były zawieszone.

Sennar słuchał, ale był dziwnie milczący. Chodzili i chodzili, jednak wszystkie usiłowania Nihal, aby nawiązać rozmowę, spełzały na niczym.

- Oj, już przestań, Sennar. Co jest? spytała wreszcie.

- Naprawdę się cieszysz, że przyszedłem ?

- Co to za pytanie ? No pewnie, że się cieszę.'

- Już dawno się nie widzieliśmy i... Nie wiem, Nihal. Czuję, że już mnie nie potrzebujesz.

W głosie czarodzieja zabrzmiała gorycz. Dziewczyna zatrzymała się.

- Nie rozumiem, co masz na myśli.

- Chcę powiedzieć, że ty już nikogo nie potrzebujesz. Znalazłaś sposób na życie, tak aby nie zależeć od innych, i nie wiem, czy to zachowanie mi się podoba. Przeciwnie, wcale mi się nie podoba.

Nihal popatrzyła na niego zimno.

- Moje życie to moja sprawa, jeśli nie masz nic przeciwko temu.

- Nie, twoje życie to nie tylko twoja sprawa. To też sprawa moja, Soany i tych wszystkich, którzy cię kochają. Ja cię już nie poznaję, Nihal.

Słowa te uderzyły Nihal niczym policzek. Poczuła, jak wzbiera w niej gniew.

- Można wiedzieć, co cię napadło? Co ty, do diabła, mówisz? Co wy wszyscy macie przeciwko mnie? „Nie powinnaś nienawidzić", „Tak nie można", „Już nie jesteś taka jak kiedyś"! Tylko to potraficie mi powiedzieć. Ale czy ty może jesteś w mojej głowie? Wiesz, co myślę, co czuję? No to siedź cicho i nie mów o rzeczach, o których nie masz pojęcia!

Pomiędzy dwójką młodych zapadła długa cisza. Potem Sennar opuścił wzrok.

- Muszę wyjechać. Nie wiem, kiedy wrócę. Nihal była zaskoczona.

- A gdzie jedziesz tym razem? spytała półgłosem.

- Do Świata Zanurzonego, prosić o posiłki. Dopiero po chwili pojęła, co mówił do niej czarodziej.

- Wyruszasz na zaginiony kontynent? Tak.

- Dlaczego ty?

- To była moja propozycja.

- Rozumiem. Nihal wymierzyła kopniaka w kamień. Dobrze. Rób, jak uważasz - dokończyła, po czym odwróciła się i wielkimi krokami ruszyła w kierunku stajni.

Ile już razy przeżywała tę scenę? Tysiąc, zdawało jej się. Może jej przeznaczeniem było patrzeć, jak oddalają się ci, których kocha.

Sennar dogonił ją, złapał za ramię, zmusił, aby się odwróciła. Zaczął krzyczeć.

- Dlaczego chociaż raz nie powiesz tego, co myślisz? Dlaczego nie krzyczysz, nie złościsz się? Zrób coś, do licha! Powiedz mi, że nie chcesz, żebym jechał! Pokaż mi, że jesteś jeszcze żywą istotą, a nie mieczem!

Nihal uwolniła się z uścisku. Krew pulsowała jej w skroniach. Nie dała sobie nawet czasu do namysłu. Zadziałała instynktownie, jak w bitwie. Dłoń pobiegła do rękojeści. Dobyła miecza.

Na policzku Sennara pojawił się długi czerwony znak.

Przez moment było tak, jak gdyby czas się zatrzymał. Nawet krew nie od razu wypłynęła z rozcięcia. Minęło kilka chwil, zanim spłynęła z twarzy czarodzieja na ziemię w jednej, jedynej kropli.

Po raz pierwszy, od kiedy zaczęła walczyć, Nihal wypuściła miecz z dłoni. Zraniła Sennara, który niezliczoną ilość razy jej pomagał, chronił ją, leczył. Sennara, jedyną osobę, która jej pozostawała, jedynego, który ją rozumiał, jej przyjaciela.

- Sennar... ja...

Czarodziej uśmiechnął się z goryczą.

- Dobrze. Odjeżdżam z pamiątką od ciebie, która mnie nie opuści. Przesunął palcami po rozcięciu. Wróć do żywych, Nihal. Zrób to dla siebie. Albo może dla Fena, którego teraz już nie ma, a którego tak bardzo kochasz.

Odszedł, nie odwracając się. Po raz pierwszy od śmierci swojego ojca zapłakał.

Nihal nie wiedziała, jak długo jeszcze stała tam, na żwirowej ścieżce, jak skamieniała, patrząc na krew Sennara spływającą po krawędzi jej miecza. Wydawało jej się, że nie ma już siły się poruszyć.

To Ido wyrwał ją z odrętwienia.

- Można wiedzieć, gdzie się podziewałaś? No już, robi się ciemno.

Nihal ruszyła za nim, zjadła kolację, poszła do łóżka. Długo patrzyła w sufit, nie mogąc zasnąć. Potem poczuła dziwną ciszę i wyjrzała przez okno. Padał śnieg.

Treningi powróciły dopiero po kolejnych dwóch tygodniach. Przez pierwsze dni Nihal to odpowiadało. Od kiedy Sennar odjechał, nie miała ochoty na nic. Spędzała godziny z Oarfem, po prostu na niego patrząc, a on przyglądał jej się z pytaniem w oczach.

Pod koniec drugiego tygodnia dziewczyna pomyślała, że już wystarczająco odkupiła swoją winę. Nadszedł czas, aby Ido znów zaczął zmuszać ją do pracy. Potrzebowała wymazać ze swojej głowy widok Sennara z przeciętym policzkiem, odwracającego się do niej plecami i odchodzącego. Potrzebowała walczyć. Postanowiła porozmawiać ze swoim nauczycielem. Znalazła go, kiedy polerował swoją zbroję.

- Czy to nie moje zadanie? spytała. Ido nie odpowiedział.

Nihal od razu przeszła do rzeczy.

- Chciałam cię przeprosić, Ido. Przyznaję, że zachowałam się jak głupia. Obiecuję ci, że od tej chwili będę posłuszna. Proszę cię tylko, abyś znów zaczął mnie szkolić.

Gnom, niewzruszony, dalej doprowadzał do połysku pancerz.

- Ido?

- Co, Nihal?

- Proszę cię. Daj mi jeszcze jedną szansę. Ido nawet na nią nie spojrzał.

- Nie, Nihal.

Dziewczyna przyjęła cios, ale nie poddała się.

- Dlaczego?

- Myślisz, że wystarczy przyjść tu do mnie z miną niewinnego jagniątka?

- Ja nic nie myślę, Ido. Ja chcę zostać Jeźdźcem Smoka i, przysięgam ci, tylko do ciebie mam zaufanie. Chcę być ci posłuszna! Po prostu nie mogłam już dłużej czekać. Byłam głupia, wiem. Ale...

Ido przeszedł do nakolanników.

- Jutro wyruszam na bitwę. Porozmawiamy o tym, kiedy wrócę.

- Co to" znaczy „wyruszam"?

Ido zdecydował się wreszcie podnieść wzrok i utkwił go w oczach Nihal.

- Ze ja i inni pójdziemy walczyć. Nihal nie wierzyła własnym uszom. 1 zostawiasz mnie tutaj ?

- Nie zabieram ze sobą wojowników, którym nie mogę ufać. Popełniłem w twoim przypadku błąd w ocenie: jesteś jeszcze

dzieckiem, które nie potrafi się powstrzymać i robi tylko to co mu się podoba.

Nihal porzuciła wszelką powściągliwość.

- Nie możesz mi tego zrobić! Ja muszę walczyć! Wiesz jakie to dla mnie ważne!-- I właśnie dlatego, że o tym wiem, uważam, że powinnaś się od tego na jakiś czas odsunąć. Istnieje jeszcze coś innego poza wojną, rozumiesz? Również dla ciebie jest na tym świecie miejsce, miejsce, gdzie możesz czuć się jak w domu.-Ale Nihał nie rozumiała, nie chciała zrozumieć.

- Jesteś niesprawiedliwy, jesteś niesprawiedliwy! wrzasnęła. Ido nie dał się wzruszyć.

Nihal pobiegła zamknąć się w swoim pokoju.

Przygotowała wszystko w tajemnicy: wypolerowała miecz, położyła na łóżku strój bitewny, gotowy do włożenia. W nocy nie spała, wytężając słuch, aby wychwycić przygotowania Ida do wyjazdu.

Nie obchodziła jej niewątpliwie ostra reakcja Ida, której mogła się spodziewać, ani wiedza, z kim będą walczyli i w jaki sposób. Czuła, że miarka się przebrała. Walczyć, teraz i od razu: to należało zrobić.

Usłyszała, jak gnom wychodzi z chatki przed świtem. Śnieg padał szerokimi płatami. Oddziały zaczynały się ruszać. Nihal owinęła się płaszczem i wymknęła przez okno.

Przeskoczyła przez ogrodzenie obozu i okrążyła je całe tak, aby nikt jej nie zobaczył.

Aby uniknąć rozpoznania przez innych, postanowiła włożyć zbroję. Będzie miała problemy z poruszaniem się w walce, ale ufała, że i tak da sobie radę. W swoim życiu wojowniczki przezwyciężała już większe trudności.

Czekała na wojska na skraju lasu. Pośród śnieżnej bieli jej płaszcz był zbyt widoczny, dlatego postanowiła, że będzie szła gęstwiną, polegając na słuchu i rozpoznając trasę żołnierzy po ich rytmicznym kroku. Stała tam długo, ale jej cierpliwość została nagrodzona: oddziały zaczęły ją mijać.

Szyk był szeroki, a kolumna żołnierzy bardzo długa.

Nihal umiejscowiła się na poziomie ogona kolumny i rozpoczęła swój marsz pośród drzew. Śnieg potęgował skrzypienie jej kroków, ale i tak były one niesłyszalne wobec szczęku, jaki czynili maszerujący żołnierze. Co jakiś czas wychylała się z boku kolumny, skryta jak łasica, która zaczaja się na swoją ofiarę.

Słyszała niewyraźnie mruczenie żołnierzy. Starała się wychwycić ich słowa, aby zrozumieć coś na temat strategii, którą mieli przyjąć w walce, ale kolumna była zbyt odległa. Trudno. Dowiem się wszystkiego na miejscu.

Maszerowali długo. Nihal nie była przyzwyczajona do ciężaru pancerza. Ukradła go ze zbrojowni tego ranka, kiedy obóz opustoszał. Na oko oceniła, że może się dla niej nadać, ale było jej w nim naprawdę niewygodnie ściskał ją w piersiach, był zbyt szeroki w biodrach i drapał jej ramiona.

O świcie zobaczyła, jak powoli bieleje niebo - śnieg dalej prószył, niewzruszony. Jeszcze nie przywykła do tego widowiska: w Krainie Wiatru prawie nigdy nie padał śnieg. Jeszcze pamiętała swoje zdumienie i radość z pierwszego śniegu, który widziała. Livon zaprowadził ją na dach Salazaru, a ona stanęła z nosem w górze i patrzyła, jak śnieżynki unoszą się w zimnym powietrzu niczym płatki kwiatów. Potem, przy akompaniamencie śmiechu ojca, otworzyła usta i próbowała zjadać je w locie.

Przez moment pomyślała o swojej pierwszej walce. Odbyła się ona zaledwie kilka miesięcy temu, a jednak od tego czasu wszystko się zmieniło.

Wtedy była wzruszona, spięta. Wystraszona też.

Teraz po prostu szła i już. Niczego nie czuła, jeśli nie liczyć niecierpliwości. Był to marsz jak wszystkie inne, nowa bitwa. Nic innego.

Kiedy dotarli na miejsce starcia, Nihal wmieszała się w grupę wojowników i, korzystając z zamieszania, wślizgnęła się do obozowiska.

Hełm był dla niej torturą dokładnie tak, jak pamiętała: ściskał jej uszy i sprawiał, że brakowało jej powietrza. W takim stroju poruszanie się było bardziej skomplikowane niż przypuszczała, ale bardzo się ucieszyła, kiedy zorientowała się, że może wybrać miejsce, jakie zajmie podczas walki. Zazwyczaj to Ido ustalał jej pozycję i niezmiennie ustawiał ją w rzędach centralnych, gdzie zaangażowanie i ryzyko były mniejsze. Teraz nie było nikogo, kto by za nią decydował.

Bez wahania skierowała się ku pierwszej linii. Tego dnia da z siebie wszystko.

W połowie poranka ruszyli w kierunku pola bitwy.

Do tego dnia Nihal uczestniczyła tylko w wypadach z zaskoczenia albo w akcjach mających na celu uwolnienie małych strategicznych obszarów.

To przedsięwzięcie było zupełnie inne.

Po raz pierwszy stanęła przed linią nieprzyjaciela. Od oddziałów szturmowych Tyrana dzieliło ją zaledwie kilka łokci odległości i gruba ściana śniegu, który mylił wzrok i wchodził w usta przy każdym powiewie.

Długa czarna linia, najeżona włóczniami i zamknięta tarczami, ograniczała jej pole widzenia.

Ta linia żyła. Falowała niczym wąż, który leniwie łapie promienie słoneczne, miała też zwartość węża. Było to jedno ciało należące do wielu Famminów, którzy poruszali się jednocześnie, będąc członkami jednego organizmu napędzanego wyłącznie wolą Tyrana.

Ten widok ją poruszył. Poczuła, jak jej serce przyspiesza.

Jakiś generał, którego nigdy nie widziała, dokonał przeglądu, odświeżając im w pamięci plan taktyczny: mieli ruszyć do ataku i impetem przerwawszy front nieprzyjaciela, przeniknąć do drugiej linii. Następnie mieli rozsunąć się w dwa skrzydła, aby ułatwić otoczenie najbardziej zewnętrznych oddziałów.

Na mój rozkaz rozproszcie się i zacznijcie odwrót zakończył generał, oddalając się.

Nagle Nihal zobaczyła jakieś chude indywiduum podchodzące do generała i idące u jego boku. Jego długa szata powiewała na wietrze.

Sennarl

Poruszyła się, ale zbroja jej zawadzała, a masa żołnierzy zagradzała drogę. Sennarl Chciała go dogonić, mocno objąć i błagać o przebaczenie, prosić, aby nie wyjeżdżał i z nią został. Szorstko trąciła jakiegoś wojownika, posunęła się do przodu.

Potem tamten się odwrócił.

To nie był Sennar.

Był to, owszem, czarodziej, może nawet przedstawiciel Rady, ale nie Sennar. Sennar odjechał.

Nihal poczuła ucisk w sercu.

Jeźdźcy Smoka mieli wyruszyć z drugiej linii. Wśród nich Nihal dostrzegła też Ida, ale nawet przez moment nie poczuła wyrzutów sumienia z powodu tego, co robiła.

Przygotowała się do zrywu na sygnał do ataku. Na widok tych wszystkich nieprzyjaciół serce biło jej jak szalone. Śnieg padał coraz gęściej. Mimo zimna pociła się pod zbroją.

Potem usłyszała okrzyk rozpoczynający akcję.

Pierwsza linia rozpoczęła bieg na złamanie karku, dla wielu zakończony na włóczniach, które Famminowie opuścili w ostatniej chwili.

Zderzenie z pierwszą linią nieprzyjaciela było niesamowicie mocne i w zamieszaniu Nihal upadła na ziemię. Zbroja ocaliła ją przed ciosem topora. Podniosła się z trudem. Zaczęła walczyć.

Fammindwie zdawali się wyłaniać z nicości, mnożąc się. Pole walki już było pokryte trupami.

Nihal starała się o niczym nie myśleć, rzucała się na wroga z nienawiścią, ale ta bitwa była odmienna od poprzednich. Nie było przed nią innych rzędów wojowników, którzy tłumiliby impet natarcia. Wydawało jej się, że wszyscy nieprzyjaciele znajdują się wokół niej. Posuwała się z trudem. Nie widziała nic poza gęstwą włóczni, ostrzy i mieczy zasłaniających niebo.

Dalej wymierzała ciosy i cięcia we wszystkich kierunkach, a krew zaczerwieniła jej zbroję.

Nagle zaczął padać gęsty deszcz strzał. Nihal jednak przestała zwracać uwagę na to, co się wokół niej działo.

Wreszcie jej umysł się opróżnił. Sennar, samotność, śmierć, jej misja wszystko rozwiało się w nierytmicznym zgiełku mieczy i precyzyjnych ruchach jej ciała. Nawet ból fizyczny zniknął. Nihal nie czuła żelaza nieprzyjacielskich ostrzy gwałtem wdzierających się w jej ciało.

Okrzyk nakazujący odwrót rozległ się nieoczekiwanie. Chwila była dobrze przemyślana, bo naprawdę wyglądało na to, że armia Wolnych Krain znalazła się w niekorzystnej sytuacji.

Nihal usłyszała rozkaz, ale dla niej wycofywanie się nie miało sensu. To była jej wojna, jej zemsta na wrogu; ona kierowała się logiką odmienną od motywów, które skłaniały do wysiłku resztę walczących.

Zignorowała sygnał. Inni wojownicy szybko się wycofali, a ona została odcięta wśród nieprzyjaciół. Zorientowała się, kiedy front wroga znajdował się już dwa rzędy poza jej pozycją. Przez moment czuła się zagubiona.

Gdziekolwiek się obróciła, widziała odrażające istoty, które rzucały się na nią z toporkami ociekającymi krwią.

Uderzenie w głowę sprawiło, że jej hełm odleciał daleko.

Z gardeł Famminów wypłynął jeden okrzyk.

- To PółElf!

Nihal zmobilizowała wszystkie swoje siły. Podeszła do pierwszego wroga, ale z każdej strony atakowali ją inni. Te bestie śmiały się z rozdziawionymi pyskami, pokazując jej kły, śmiały się z niej.

Wpadła w popłoch. Zaczęła miotać się na oślep, tracąc koordynację ruchów. Uderzali w nią zewsząd i każdy cios dosięgał celu. Nihal poczuła, jak noga się pod nią ugina. Dotarło do niej, że jest ranna w udo. Upadla na kolano. W jednej chwili nieprzyjaciele znaleźli się nad nią. Gdziekolwiek się odwróciła, tam byli tylko Famminowie, chichoczący z rozbawieniem nad tą łatwą ofiarą.

Boję się?

Pytanie to przebiegło przez jej umysł jak olśnienie.

Rozbrzmiały jej w głowie słowa Ida: Strach to niebezpieczny przyjaciel: musisz nauczyć się go kontrolować, słuchać tego, co ci mówi. Jeżeli ci się to uda, pomoże ci dobrze wypełniać twój obowiązek. Jeżeli pozwolisz, aby to on nad tobą zapanował, zaprowadzi cię do mogiły.

Nie, nie bała się.

Poruszała się automatycznie, unikając ciosów.

Zaraz umrę pomyślała.

Nic nie poczuła. Tylko lekki dyskomfort w zranionej nodze.

Nagle kilku Famminów, którzy ją otaczali, ogarnęły płomienie. Nihal zorientowała się, że ktoś mocno chwyta ją za włosy. Ostatkiem sił uczepiła się dłoni, która je trzymała, i chwilę później znalazła się na grzbiecie Vesy.

Ocaleli Famminowie rzucili się na smoka, wyjąc ze złości.

Toporek uderzył Ida w ramię, ale gnom nie przejął się tym. Kiedy Vesa ział ogniem i płomieniami, Jeździec dobył miecza i zaczął pastwić się nad Famminami. Krew obficie lała się z rany, ale on dalej walczył, a wolną dłonią jednocześnie przyciskał do siebie dziewczynę, chroniąc ją od strzał.

Nihal patrzyła na swojego mistrza. Mimo że go nie posłuchała, przybył jej na ratunek, a teraz ryzykował dla niej życie.

Co się ze mną stało? Dlaczego się nie bałam? Dlaczego nie posłuchałam rozkazów?

Nagle dotarła do niej powaga tego, co zrobiła. Gorące łzy zaczęły rysować jej twarz, brudną od pyłu i krwi.

Wreszcie podnieśli się do lotu. Z wysoka Nihal zorientowała się, że manewr otoczenia się nie powiódł. Grupa wysunięta do przodu ryzykowała, że zostanie odcięta pośród wojsk nieprzyjaciela.

Zamknęła oczy i zaczęła płakać w milczeniu.

Wylądowali na tyłach pola bitwy. Ido brutalnie zepchnął Nihal z siodła. Dziewczyna upadła pod nogi jakiegoś żołnierza.

- Umieść ją w celi razem z więźniami rozkazał Ido.

- Ale... czy to nie jeden z naszych?

- Rób, co ci mówię! ryknął gnom, wzbijając się do lotu na pole bitwy.

Nihal nie protestowała, kiedy chłopak wziął ją za ramię i zawlókł do klatki.

Płakała w dalszym ciągu i nie przestała nawet wówczas, kiedy okazało się, że jej towarzyszami w celi jest pięciu Famminów. Potwory nie patrzyły na nią, nie drwiły z niej. Siedziały przygarbione, cierpiące.

Nihal usunęła się w kąt klatki i skuliła z głową w kolanach, aby ich nie widzieć.

Wtedy wydarzyło się coś dziwnego: poczuła, jak od tej małej grupki więźniów płynie strumień bólu i beznadziei, smutek, którego nigdy by się po tych kreaturach nie spodziewała.

Te emocje porwały Nihal.

Noga jej pulsowała, straciła wiele krwi.

Nie miała nawet siły, aby wyrecytować formułę uzdrawiającą.

Poczuła się sama i zagubiona. Sennar...

Powoli ześlizgnęła się w nieświadomość.

Po kilku godzinach spędzonych w klatce przeniesiono ją do infirmerii, gdzie opatrzono jej ranę, która okazała się powierzchowna. Kiedy poczuła się lepiej, poszła śledzić walki ze wzgórza górującego nad polem. Spędziła tam cały dzień, przyglądając się klęsce ze łzami w oczach.

Były to dwa dni nieprzerwanych walk, krwi i śmierci.

Bitwa zakończyła się klęską. Armia Wolnych Krain nie zdobyła nawet łokcia terenu. Na polu pozostały setki poległych.

Oddziały wróciły do bazy z transportem rannych. Nihal szła z trudem, ale nie chciała niczyjej pomocy. Powoli, z pustką w głowie przemierzyła tę samą trasę, którą dwa dni wcześniej przebyła z taką niecierpliwością.

Ido oczekiwał na nią w chacie, paląc jak zwykle fajkę. Siedział na mocnym drewnianym siedzisku, kilka poduszek podpierało mu plecy. Szerokie bandaże, zakrywające mu tors i ramię, w kilku miejscach przesiąknięte były krwią.

Nihal weszła ze spuszczoną głową, niezdolna spojrzeć mu w oczy.

Gnom palił gniewnie, wypuszczając małe obłoczki zbitego dymu, który rozwiewał się w zimnym powietrzu pokoju. Długo wpatrywał się w nią ponurym spojrzeniem. Po czasie, który Nihal wydawał się wiecznością, wyjął z ust fajkę.

- Można wiedzieć, co ci strzeliło do głowy? Nihal podniosła na niego oczy.

- Ja... chciałam walczyć. Gnom zaczął krzyczeć.

- Nie posłuchałaś mnie, nie wypełniłaś rozkazu odwrotu, naraziłaś całą naszą strategię na niepowodzenie! Grałaś na korzyść nieprzyjaciela, Nihal!

Nihal odpowiedziała nikłym głosem.

- Przebacz mi, Ido. Nie wiedziałam, co robię...

- Nie opowiadaj mi bajek, dziewczyno! Doskonale wiedziałaś, co robisz! Och, jasne, że wiedziałaś! A chcesz, żebym ci powiedział, dlaczego to zrobiłaś? Bo nic a nic nie obchodzi cię ani twoje życie, ani życie innych. Chcesz tylko zabijać! Ty nie jesteś wojowniczką. Jesteś zabójczynią.

Nihal zacisnęła pięści.

- Mylisz się.

- Mylę się? Co odróżnia armię Wolnych Krain od wojsk Tyrana? No, słucham, odpowiedz.

Nihal zastanowiła się, ale teraz, kiedy słowa Ida raniły ją tak głęboko, wydawało jej się, że nie znajduje odpowiedzi.

- Ze walczymy za wolność... wyjąkała.

- Nigdy się nad tym nie zastanawiałaś, prawda? zaśmiał się Ido szyderczo. Ech, właśnie, dla ciebie liczy się jedynie twoja zemsta!

- To nieprawda! powiedziała Nihal, podnosząc głos. Ido skoczył na nogi i wycelował w nią palec.

- Cisza! Różnica pomiędzy nami a nimi jest taka, że my walczymy za życie. Zycie, Nihal! To, którego ty nie znasz, któremu zaprzeczasz ze wszystkich sił. Walczymy, aby wszyscy mieli prawo żyć na tej ziemi swoim życiem, aby każdy mógł zdecydować, co zrobić z własną egzystencją, aby nikt nie był niewolnikiem, aby panował pokój. Walczymy za ludzi, którzy tańczyli z nami na placu, za kupca, który nas gościł, za dziewczyny, które flirtowały z naszymi żołnierzami. I walczymy ze świadomością, że wojna, tak, jest okropna, ale jeśli jej nie podejmiemy, świat, który kochamy, zostanie zniszczony! To nie nienawiść nami porusza! To nadzieja, że pewnego dnia to wszystko się skończy. Nienawiść należy do Tyrana!

Ido usiadł z impetem i zniżył głos.

- Nie ma powodu, żebyś tutaj była. Nawet nie wiesz, dlaczego walczysz. Jedyne, co wiesz, to to, że chcesz umrzeć.

- Nie! Ja nie jestem taka! wykrzyknęła Nihal.

- Ty się boisz żyć. Za każdym razem, kiedy idziesz na bitwę, masz nadzieję, że jakiś cios miecza uwolni cię od odpowiedzialności za stawienie czoła twojemu własnemu życiu. Co ty myślisz, że potrzeba odwagi, aby umrzeć? Umrzeć jest łatwo. To życie wymaga odwagi. Jesteś tchórzem, Nihal.

- Ja nie umrę, zanim nie przyłożę ręki do ocalenia tego świata!

- Uważasz się za bohaterkę? Tak myślisz? No więc cóż, wcale nią nie jesteś!

Nihal upadła na kolana, zatykając dłońmi uszy, z oczami pełnymi łez.

- Cicho bądź, cicho!

Ido podniósł się i podszedł do niej. Przez moment Nihal myślała, że chce ją pocieszyć, ale gnom złapał jej dłonie i siłą odsunął od uszu.

- Nie, teraz mnie wysłuchasz! Sądziłem, że tkwi w tobie coś dobrego. Widziałem, że jest pogrzebane pod górą żalu, i miałem nadzieję, że uda mi się to wydobyć na powierzchnię. Ale ty nigdy nie chciałaś mnie słuchać, zawsze udawałaś, że wszystko jest dobrze...

Nie! Nie!

- Powtarzam ci. Tutaj już nie ma dla ciebie miejsca. Jeśli szukasz okazji, aby walczyć, masz wojsko Tyrana. To ty postanowiłaś stać się maszyną śmierci, więc idź do podobnych do ciebie.

Nihal krzyknęła. Niepowstrzymany strumień łez tryskał z jej oczu. Ido stał przed nią i patrzył na nią bez litości. Skuliła się na ziemi i płakała dalej, wstrząsana łkaniem. Wydawało jej się, że już nigdy nie przestanie, że będzie płakać już zawsze.

- Co powinnam była zrobić, no co? spytała swojego nauczyciela, podnosząc zaczerwienioną twarz. Byłam tylko małą dziewczynką, rozumiesz? Dziewczynką! Co ty wiesz o tym, co widziałam w moich snach, o rzeziach, których byłam świadkiem?

Ido pochylił się i popatrzył jej w oczy.

- O czym ty mówisz? Co to za historia? Nihal dalej szlochała.

- Ja widziałam masakrę mojego narodu! Dzieci, kobiet, mężczyzn! Noc po nocy, przez całe życie! Szepczą mi jakieś niezrozumiałe słowa, prześladują mnie, mówią mi, abym ich pomściła! Co powinnam była zrobić?

Ido przez chwilę trwał w zamyśleniu, po czym usiadł przed swoją uczennicą. Przemówił do niej łagodnie.

- Ty jesteś wolna, rozumiesz? Wolna! Miejsce duchów nie jest na tej ziemi. Ta nienawiść należy do nich, a nie do ciebie.

Nihal znowu się wzdrygnęła.

- A ci wszyscy, których zamordowano? Dlaczego zginęli? Ktoś musi pomścić tę rzeź] Jestem jedyną ocalałą z całego ludu! Dlaczego ja?

- Umarli są umarłymi, Nihal. Ten, kto został zabity, nie ma już innych szans na tym świecie. Nie możesz im pomóc. Ale możesz zrobić coś dla żywych, dla tych, którzy codziennie cierpią okrucieństwa Tyrana.

Gnom odsunął włosy z mokrej twarzyczki Nihal.

- Posłuchaj mnie. Ja też widziałem straszliwe rzeczy. Też musiałem walczyć z nienawiścią, która we mnie narastała. Potem zrozumiałem, że są ludzie, którzy mnie potrzebują. Dlatego postanowiłem walczyć. Nie wiem, dlaczego akurat ty przeżyłaś. Ale jesteś

tutaj i żyjesz. Nie możesz pozwolić sobie na zmarnowanie swojego życia, bo nie jest ono jedynie twoje, ale całego twojego ludu.

Nihal znów płakała, zrozpaczona, a drobnym ciałem wstrząsał szloch.

Ido objął jej ramiona.

- Płacz, płacz, ile chcesz. Od jak dawna tego nie robiłaś? Nihal nie potrafiła przestać.

- Widziałam, jak umiera mój ojciec. A potem Fen. Ido, ja go kochałam. To on łączył mnie jeszcze z tym światem, dawał mi powód do życia. Potem pozostała mi tylko nienawiść. Nic poza tym.

Ido popatrzył na to zagubione stworzenie i poczuł litość.

- To nie w nienawiści znajdziesz odpowiedź, Nihal. Tylko idea nadaje sens walce. Nie jest łatwo ją znaleźć, nie jest łatwo być wobec niej konsekwentnym i do niej dążyć, ale życie, walka bez ideałów nie mają znaczenia.

Pogłaskał ją po głowie.

Nihal płakała przez cały dzień. Gwałtowny szloch się uspokoił, ale łzy nie ustały.

Ido nie powiedział już nic więcej. Był przekonany, że teraz jej kolej na znalezienie właściwej drogi. Zostawił ją siedzącą na drewnianej podłodze w chatce, szlochającą z głową wciśniętą w kolana.

Zjadł kolację sam i podczas tego smutnego posiłku przypomniał sobie wiele rzeczy, o których sądził, że zapomniał, ale których tak naprawdę nigdy nie udało mu się wymazać z pamięci. Wspomnienia zaczęły go ranić.

Kiedy skończył jeść, zorientował się, że z pokoju Nihal nie dochodzi już żaden odgłos.

Uchylił drzwi.

Nihal leżała wyciągnięta na łóżku, ubrana, z mieczem u boku. Spała i wreszcie wydawała się spokojna.

Kiedy następnego ranka się obudziła, wydawało jej się, że to taki sam dzień, jak inne. Potem jednak ze świadomością, którą

przynosi ze sobą przebudzenie, zaczęła z narastającym bólem przypominać sobie to, co się wydarzyło. Zatopiła głowę w poduszce. Ido zajrzał przez drzwi.

- Dzień dobry! Długo spaliśmy! Jak się czujesz?

- Trochę boli mnie noga - odpowiedziała, odpędzając łzy.

- Jedz. Potem zaprowadzę cię do infirmerii powiedział Ido i postawił jej przed nosem miskę wypełnioną mlekiem.

Nihal miała ściśnięty żołądek, ale mimo to wszystko wypiła.

W infirmerii zaaplikowali jej zaklęcie uzdrawiające rana była zainfekowana.

Nihal przypomniała sobie, jak była umierająca i przez trzy kolejne dni Sennar przywoływał najpotężniejszy czar, jaki znał, wyrywając ją śmierci. Byłoby jej miło, gdyby dłonie, które teraz ją muskały, należały do niego. Gdyby był tu jej przyjaciel, te godziny nie wydawałyby się jej tak mroczne.

Ido wrócił do infirmerii późnym popołudniem.

Zastał ją, jak wyglądała przez okno. Tam, na zewnątrz, wszystko było takie spokojne... Wydawało jej się, że ten biały, uśpiony krajobraz przypomina jej duszę. Płacz ją oczyścił. Teraz była spokojna.

Nihal...

Dziewczyna odwróciła się do swojego nauczyciela.

- Muszę z tobą porozmawiać.

Ido usiadł obok niej na pryczy. Nihal czekała w milczeniu.

- Sądzę, że najlepiej będzie, jeśli na jakiś czas oddalisz się z obozu.

Nihal uśmiechnęła się z goryczą, a łzy znów zaczynały torować sobie drogę po jej twarzy.

- Nie wypędzam cię, dziewczyno. Ale w tej chwili nie ma sensu, żebyś tutaj przebywała. Chcę po prostu, żebyś wzięła przepustkę. Oczywiście, jeżeli pragniesz zostać, nie mogę i nie chcę zmuszać cię do wyjazdu. Ale jeżeli naprawdę chcesz znaleźć powody tego, co robisz, myślę, że powinnaś odejść.

Nihal spojrzała na niego.

- Ja potrzebuje kogoś, Ido. Sama nie dam rady.

- To kłamstwo i dobrze o tym wiesz: jesteś silna i poradzisz sobie. Ja nie mogę ci bardziej pomóc. To ty musisz wybrać. Chcesz tę przepustkę ?

Nihal wpatrywała się w kołdrę, niezdecydowana. Może Ido miał rację. Potrzebowała pomyśleć. Musiała zostać sama.

- Mogę wyjechać na tyle, na ile chcę ?

- Na taki czas, na jaki zechcesz. Będę na ciebie czekał. Nihal kiwnęła głową.

Postanowiła wyruszyć jeszcze tej samej nocy. Zrozumiała, że Ido jest jej drogi, nie chciała go zostawiać. Przeżyła już zbyt wiele pożegnań, aby znieść jeszcze kolejne.

Wstała przed świtem i otulona płaszczem wymknęła się z infirmerii. Było bardzo zimno. Weszła do chatki swojego nauczyciela przez okno, ostrożnie, aby nie uczynić najmniejszego hałasu.

Nie miała wielu rzeczy do zabrania: trochę ubrań, miecz.

I pergamin z obrazem Seferdi. Ta zniszczona karta nabierała teraz podwójnego znaczenia była wszystkim, co pozostało z jej korzeni, a jednocześnie jedyną namacalną pamiątką po Sennarze.

Długo patrzyła na dokument, zastanawiając się, gdzie popełniła błąd.

Czy naprawdę całe znaczenie jej istnienia zawarte było w tej karcie? Często tak myślała, ale teraz nie była już pewna niczego. Starannie zrolowała pergamin i włożyła go razem z ubraniami do zawiniątka, będącego jej jedynym bagażem.

Wstąpiła do stajni. Nie mogła odejść bez pożegnania się z Oarfem.

Zastała smoka śpiącego. Pogrążony we śnie, wydawał się mniej dziki niż kiedykolwiek. Nihal ogarnęła fala czułości do zwierzęcia. Pogłaskała je.

Smok się obudził. Z czasem nauczył się rozumieć tę dziewczynę, wiedział, jak bardzo cierpi. Popatrzył na nią i pojął, że go zostawia.

Nihal pogłaskała go żywiej.

- Muszę odejść, Oarf. Muszę zrozumieć, czego naprawdę pragnę. Dopiero wtedy będziemy mogli razem latać.

Oarf odsunął pysk, wymykając się pieszczocie. Wówczas Nihal otoczyła ramionami jego szyję i oparła głowę na jego piersi.

- Wybacz mi. Wrócę.

Oarf opuścił pysk na czoło Nihal i przez chwilę tak trwali: smok i dziewczyna, jedno przy drugim.

Słońce zaczynało oświetlać sine od śniegu niebo. Wkrótce obóz się obudzi.

Nihal wzięła konia, dosiadła go z pewnym trudem, ponieważ noga znów ją bolała. Kiedy tylko przekroczyła bramę bazy, popędziła zwierzę do galopu w kierunku puszczy.

Ido ocknął się z dziwnym przeczuciem.

Popędził do infirmerii, nie ubrawszy się nawet, boso biegnąc po miękkim śniegu.

Łóżko Nihal było puste.

Przeklął się w myślach po tysiąckroć, bo nie powinien był wspominać Nihal o możliwości odejścia, dopóki nie wyzdrowieje.

Wrócił do chatki, bluzgając na wszystkich bogów. Z impetem wpadł do pokoju uczennicy. Na łóżku leżał list.

Drogi Ido,

wybacz mi, że odchodzę w taki sposób.

Nie pożegnałam się z Tobą, bo wiedziałam, że nie pozwoliłbyś mi wyjechać od razu, a może także dlatego, że byłam pewna, iż gdybym Cię jeszcze zobaczyła, zmieniłabym zdanie.

Odchodzę i zostawiam za sobą moje łzy i mój ból, które postanowiłam odrzucić.

Nie wiem, czy wrócę.

Nie wiem, czy będę potrafiła żyć dala od pola bitwy.

Jedyne, czego jestem pewna, to to, że po raz pierwszy chcę spróbować zrozumieć, kim jestem.

Dziękuję Ci za wszystko, co dla mnie zrobiłeś.

To, że mogłam mieć takiego nauczyciela, było dla mnie bardzo ważne. Jesteś najlepszym wojownikiem, jakiego kiedykolwiek poznałam, jedyną osobą, która otworzyła mi oczy. Zegnaj.

Twoja jedyna uczennica.

21.
Nowa rodzina

Nihal zeszła po zboczu góry, posuwając się z biegiem strumienia wesoło bulgoczącego wśród pobielonych skał.

Długo musiała wędrować po krętych ścieżkach i na równinę dotarła dopiero wtedy, kiedy słońce stało już wysoko. Las zaczynał się przerzedzać. Miejscami pokazywało się niebo, przerywając brązową fakturę nagich gałęzi.

Koń był zmęczony, a ona wykończona: było jej coraz bardziej gorąco, a noga ją piekła. Zatrzymała się; w ciągu tego pół dnia jazdy oddaliła się od bazy o wystarczającą liczbę mil, aby nie ulec pokusie powrotu.

Kiedy tylko zsiadła z konia, zakręciło jej się w głowie. Usiadła na głazie i oddychała głęboko. Spróbowała wyrecytować zaklęcie uzdrawiające, ale znowu poczuła, że zaraz zemdleje. Jak tak dalej pójdzie, nie poradzi sobie. Musiała znaleźć jedzenie i miejsce, gdzie trochę odpocznie. Kiedy się prześpi, wszystko będzie łatwiejsze i może nawet uda jej się wyleczyć ranę.

Nachyliła się i chciwie piła ze strumienia. Lodowata woda zdawała się nektarem dla jej zaschniętych ust. Moja skóra parzy. Pewnie mam gorączkę.. Była zmęczona; nie tylko fizycznie. Po zaledwie kilku godzinach błąkania się już miała wrażenie, jak gdyby nigdy nie miała domu.

Popatrzyła w górę niebo było teraz ciemnoniebieskie, bez żadnej chmurki. Odlecieć, odejść daleko, już nie wrócić...

Z rozmyślań wyrwał ją wrzask, cienki głosik pełen przerażenia. Nihal podniosła się i z trudem zaczęła biec w stronę miejsca, skąd pochodził ten dźwięk.

Kolejne krzyki, rozpaczliwy płacz. To głos dziecka.

Na ile mogła, przyspieszyła kroku, dobyła miecza.

Dotarła do małej polanki, całkiem podobnej do owej, na której przeszła przez próbę inicjacji do magii.

Zobaczyła przerażone dziecko. Przed nim warczały dwa olbrzymie szare wilki, gotowe do ataku.

Jedno ze zwierząt runęło do przodu. Nihal skoczyła i stanęła przed dzieckiem, uderzając wilka mieczem. Zraniła go lekko. Zwierzę rzuciło się znowu, a jego towarzysz poszedł za jego przykładem. Tym razem ostrze trafiło celu: głowa pierwszego wilka odleciała, pozostawiając na śniegu szkarłatny ślad, ale drugi wilk był szybszy i wbił się zębami w ramię dziewczyny.

Dziecko płakało dalej, zakrywając sobie oczy.

Nihal krzyknęła z bólu i padła na ziemię, starając się odczepić od siebie tę wygłodniałą bestię. Potoczyli się razem jak jedna istota. Kły zwierzęcia szarpały jej ciało. Potem, nadludzkim wysiłkiem, dziewczyna zaparła się nogami o brzuch wilka i odepchnęła go daleko.

Korzystając z krótkiej chwili, kiedy zwierzę spróbowało się podnieść, Nihal rzuciła się w jego kierunku. Dobrze wymierzone cięcie poderżnęło mu gardło. Zduszony skowyt umierającego wilka wygasał stopniowo, pozostawiając miejsce przytłumionej ciszy polany.

Nihal oparła się ciężko na mieczu, jej pierś falowała w poszukiwaniu powietrza. Rozejrzała się wokół. Dziecko siedziało skulone u stóp drzewa i cicho szlochało.

Podeszła do niego, kulejąc, używając miecza jako kija.

- Już po wszystkim. Nie płacz. Już po wszystkim. Dzieciak wstał i mocno objął ją za nogi. Nihal zobaczyła siebie samą jako dziecko, samotną w lesie, przerażoną. Pogłaskała go po głowie.

- No już, jesteś dzielnym człowieczkiem.

Chłopiec podniósł twarz i popatrzył na nią oczami pełnymi łez. Był naprawdę bardzo mały.

- Dziękuję, panie, dziękuję! Panie? Wziął mnie za mężczyznę!

- Zgubiłeś się? Chłopiec potrząsnął głową.

- Nie. Bawiłem się z moimi przyjaciółmi i weszliśmy do lasu. Bawiliśmy się w chowanego i wszyscy inni się ukryli... A potem przyszły wilki! - Pociągnął nosem.

Nihal wysiliła się, aby się do niego uśmiechnąć, ale wszystko ją bolało. Przebiegały ją dreszcze, a pot na niej zamarzał.

- Odprowadzić cię do domu ? Dziecko przytaknęło.

- Jak masz na imię ?

- Jona, panie.

- Jechałeś kiedyś konno, Jona? Potrząsnął zdecydowanie głową.

- Dobrze. To znaczy, że będzie to pierwszy raz. Wzięła go za rękę i ruszyli przez las.

Koń nadbiegł od razu na wezwanie dziewczyny.

- Włóż tu nogę i podciągnij się - nakazała Nihal Jonie i zdrową ręką pomogła mu się wdrapać. Potem, z wielkim trudem, sama wspięła się na siodło.

Otoczyła Jonę ramieniem i popędziła konia. Dziecko oparło jej się o pierś.

- Ale... ty jesteś kobietą! Jesteś miękka tak jak mama! zauważył zdumiony.

Nihal uśmiechnęła się słabo.

- No tak... Drżała i jej oczy zaczęły zachodzić mgłą. Odwagi, Nihal. Dasz radę.

- Twój dom jest daleko?

- Nie, zaraz za wsią, zaprowadzę cię.

- Ile masz lat?

- Siedem odpowiedział dźwięcznym głosem. Strach już minął.

- Nie powinieneś chodzić do lasu. Mama ci tego nie mówiła?

- No tak, ale jak nie idę, to inni mówią, że jestem tchórzem...

- A ty im odpowiedz, że są głupi. Miałeś szczęście, że tędy przechodziłam, ale co by było, gdybyś był sam? Nihal pomyślała sobie, że w tym wieku ze swoimi szalonymi kumplami robiła rzeczy o wiele bardziej niebezpieczne. Daleko jeszcze? Wszystko pod kontrolą. Nie jest ze mną tak źle.

- Nie, skręć w prawo, tak będzie szybciej.

- Jesteś świetnym przewodnikiem, Jona.

Nihal uparcie mówiła w nadziei, że odrętwienie jej nie pokona, ale była wykończona. Tamtym razem w Salazarze było o wiele gorzej. Nie czuję się tak źle...

Usłyszała tylko Jonę wołającego: „Mama! Mama!".

Jakaś kobieta wybiegła dziecku naprzeciw i wydarła je ze słabego uścisku Nihal.

- Jona! Co się stało? Ćo to za krew? Przycisnęła go mocno do siebie, sprawdzając, czy nie jest ranny.

- Byłem w lesie... były wilki... Ta panienka mnie uratowała... Wreszcie bezpieczny w ramionach mamy, Jona znowu zaczął płakać.

- Ile razy ci mówiłam, żebyś nie chodził do lasu, no ile? spytała kobieta, gładząc synka po twarzy.

Potem usłyszała głuchy łoskot.

Jeździec, który przywiózł jej dziecko, leżał na ziemi jak czarna kukła.

Pierwszą rzeczą, którą Nihal wyczuła, jeszcze zanim całkiem oprzytomniała, była miękkość kołder, w jakie ją owinięto. Otworzyła szeroko oczy i zobaczyła pochyloną nad sobą dziecięcą twarzyczkę, bardzo blisko.

- Mamo! Mamo! Obudziła się!

Krzyk dziecka rozbrzmiał jej w bolącej głowie. Jona znowu zaczął jej się uważnie przyglądać. Nihal zamrugała powiekami, światło ją raziło.

- Jona, odejdź stamtąd! Daj jej oddychać!

W polu widzenia Nihal pojawiła się sylwetka kobiety, była młoda i zgrabna, o ładnej, serdecznej twarzy. Gdzie się znalazłam?

- Jak się czujesz?

Miała melodyjny głos, w którym dało się słyszeć nutkę szczerego niepokoju.

- Źle - wyszeptała Nihal. Kobieta uśmiechnęła się.

- To normalne: rany były ciężkie, miałaś wysoką gorączkę... Kobieta urwała na chwilę. - Nie wiem, jak mam ci dziękować za ocalenie mojego syna. Jestem ci dozgonnie wdzięczna...

Z pewnym wysiłkiem Nihal wydobyła na powierzchnię wspomnienie tego, co się wydarzyło: dziecko, wilki, droga przez las. Pamięć urywała się w momencie, kiedy Jona mówił, że dom jest już blisko.

- Nie ma potrzeby mi dziękować mruknęła Nihal i modliła się, żeby zostawiono ją w spokoju.

Kobieta musiała zdać sobie sprawę z jej cierpienia, bo zaczęła mówić bardzo cicho.

- Miałaś gorączkę przez cały wczorajszy dzień, dopiero dziś w nocy opadła. Opatrzyłam ci ranę na ramieniu, stosując kilka ziół. Straciłaś dużo krwi, ale już wszystko będzie dobrze. A teraz śpij, potrzebujesz tego.

Z tymi słowy opuściła pokój i zamknęła za sobą drzwi.

Nihal rozkoszowała się ciszą. Rzuciła okiem za okno śnieg padał powoli i spokojnie. Naciągnęła kołdrę aż po oczy i poczuła się bezpiecznie.

Zorientowała się, że zbliża się pora obiadu, bo dom wypełnił się przyjemnym ziołowym aromatem. Zza drzwi dobiegały stłumione odgłosy i, od czasu do czasu, wysoki głosik Jony.

Kobieta weszła do pokoju, niosąc drewnianą tacę z miseczką i kawałkiem czarnego chleba. Nihal spróbowała się podnieść, ale była zbyt słaba.

- Poczekaj, pomogę ci powiedziała kobieta. Postawiła tacę na ziemi, a następnie pomogła dziewczynie usiąść, wkładając jej pod plecy poduszkę.

Nihal rozejrzała się dookoła. Pokój był dość mały, a całe umeblowanie sprowadzało się do łóżka, wielkiego lustra i ławy skrzyniowej stojącej pod oknem, z którego zwisała niebieska zasłonka z cienkiej bawełny. Dziewczynie wydawało się to królewskim apartamentem. Opuściła oczy i zauważyła, że ma na sobie wełnianą koszulę nocną z tasiemką zawiązaną pod szyją

- Gdzie jest mój miecz? spytała, nagle zaniepokojona. Kobieta wskazała kąt pokoju.

- Nie denerwuj się, położyłam go tam. Miecz, wciąż w pochwie, stał oparty o ścianę. Ubrania uprałam, były całe przesiąknięte krwią. Mam nadzieję, że ta koszula nocna jest dla ciebie wystarczająco ciepła...

Nihal zaczerwieniła się nie zachowała się zbyt grzecznie.

- Tak, oczywiście. Dziękuję - wymamrotała.

Kobieta postawiła tacę na jej kolanach i Nihal rzuciła się na jedzenie, głośno przełykając zawartość miski, a następnie ugryzła kawałek chleba.

Jona, stojący nieruchomo w progu pokoju, patrzył na nią ze zdumieniem.

Kobieta uśmiechnęła się.

- Pewnie od dawna nic nie jadłaś...

Nihal zatrzymała się na chwilę i popatrzyła na miskę.

- No cóż... tak. Uprzejmość tej kobiety wprawiała ją w zakłopotanie.

- Czy mi się wydaje, czy teraz jest pora na twoją drzemkę? odezwała się kobieta do dziecka.

- Oj, mamo... Pozwól mi zostać z panienką...

- Spać, bez dyskusji!

Jona wyszedł, wzdychając ostentacyjnie.

- W ten sposób nie będzie ci przeszkadzał. Jak się rozkręci, jest nieznośnym gadułą...

Nihal jadła w milczeniu. Nie ma co, wpakowała się w niezłe tarapaty. Jeżeli chce zacząć życie od nowa, musi jak najdalej odsunąć się od wojny. Przebywanie tu było niebezpieczne. Musiała szybko odejść.

Kobieta przyglądała jej się przez jakiś czas.

- Ja jestem Eleusis. A ty?

Nihal popatrzyła na nią podejrzliwie.

Zapadła chwila zawstydzonego milczenia, które Eleusis pospiesznie wypełniła.

- Nic nie szkodzi, jak nie chcesz mi powiedzieć...

Zupa była prawie skończona. Dziewczyna odstawiła miseczkę i krótko uścisnęła dłoń, którą wyciągnęła do niej Eleusis.

- Nihal.

- Jakie dziwne imię. Nie jest z tych stron. Skąd... ?

No właśnie. Zaczyna być ciekawską. Nihal zrobiła gest, jak gdyby chciała wstać.

- Bardzo ci dziękuję za wszystko, co dla mnie zrobiłaś... Eleusis zatrzymała ją.

- Nie, nie, zaczekaj. Przepraszam, że byłam wścibska. Chciałam tylko trochę porozmawiać.

Nihal poczuła się nieswojo.

- To nie o to chodzi, ja po prostu naprawdę nie mogę... Eleusis łagodnie zmusiła ją, aby się położyła.

- Posłuchaj, nie jesteś w stanie wyruszyć w drogę. Jesteś wyczerpana gorączką, słaba. A poza tym musiałam zszyć ci nogę...

Nihal wytrzeszczyła oczy.

Co?

Słyszała o tej praktyce. Kiedy nie było pod ręką czarodzieja, który mógłby wyrecytować zaklęcia, to kapłani musieli zajmować się ranami i czasami brali igłę z nitką i je zszywali. Raz w bazie, przechodząc koło infirmerii, słyszała wrzaski żołnierza, któremu zaaplikowano tę kurację. Powiedziała sobie wtedy, że wolałaby umrzeć niż pozwolić sobie zrobić coś takiego.

- No wiesz, rana się otworzyła... wytłumaczyła jej Eleusis. Musisz odpocząć. Co najmniej tydzień. Wierz mi, mówię to dla twojego dobra.

A niech to. Nihal ułożyła się na poduszce.

- Jesteś kapłanką ?

- Nie. Ale mój ojciec był kapłanem. To on mnie wszystkiego nauczył. Dobrze trafiłaś, jestem rozchwytywana jako uzdrowicielka! zażartowała kobieta.

Nihal skończyła jeść. Eleusis zobaczyła pustą tacę.

- Jesteś jeszcze głodna? Chcesz trochę sera? Mam kilka jabłek...

Nihal kiwnęła słabo głową i kobieta wybiegła z pokoju. Wróciła chwilę później z talerzem w dłoni: kilka kasztanów, orzechy, parę jabłek i malutki kawałek sera.

- To niewiele, przykro mi. Ten rok jest bardzo chudy. Nihal wbiła zęby w jabłko: było nadzwyczaj słodkie. Eleusis usiadła na skrzyni.

- Kiedy byłam mała, zawsze chodziłam bawić się do lasu. Wilki nigdy nie atakowały ludzi. Najwyżej jakąś owcę, ale i to rzadko. Teraz natomiast wojna przegania je z ich terytoriów i zaczęły się robić agresywne. To już czwarty raz od początku zimy, kiedy atakują dzieci. Przeklęta wojna...

Nihal skończyła jabłko. Odchrząknęła.

- Posłuchaj, Eleusis...

- Słucham.

- Ja... no wiesz... no właśnie, nie chcę zajmować twojego łóżka. Wystarczy mi trochę słomy.

Kobieta potrząsnęła głową.

- Nie ma mowy! Uratowałaś Jonę. Odstąpienie ci mojego łóżka to minimum. Wzięła tacę i chciała odejść.

Nihal zatrzymała ją.

- Poczekaj! Byłaś nawet zbyt uprzejma. Wyleczyłaś mnie, poczęstowałaś jedzeniem. Nawet nie wiesz, kim jestem...

Przed wyjściem z pokoju Eleusis uśmiechnęła się do niej.

- Ja oceniam po czynach. I nie możesz być nikim innym, jak tylko dobrą dziewczyną.

Przez kilka dni Nihal była zmuszona pozostać w łóżku. Jona często ją odwiedzał. Był zabawnym, bardzo ciekawym świata dzieciakiem i niemożliwym gadułą, dokładnie, jak powiedziała jego matka. Wczesnym rankiem wpadał do pokoju niczym huragan, aby życzyć jej miłego dnia.

Rzeczą, która interesowała go najbardziej, był miecz. Zarzucał Nihal pytaniami: czy jest ciężki, z czego jest zrobiony, czy bardzo tnie...

Nihal czuła instynktowną sympatię do tego dzieciaka.

- Jeżeli tak bardzo ci się podoba, weź go do ręki powiedziała mu pewnego dnia.

- Mówisz na serio? Mogę? dopytywał rozemocjonowany. Nihal zastanawiała się, czy ona w dzieciństwie też robiła taką samą minę na widok broni Livona.

- Oczywiście, że możesz. Ale nie wolno ci dotykać ostrza. I nie możesz się ode mnie oddalać.

Nie bez wysiłku Jona wziął miecz razem z pochwą był mniej więcej jego wzrostu. Podał go Nihal, która pomogła mu go wyciągnąć.

Oczy mu się świeciły.

Ale błyszczy...

- Zrobiony jest z materiału, który nazywa się czarny kryształ. Jona oglądał miecz pod każdym kątem.

A to białe?

- To się nazywa Łza. Podarował mi ją pewien duszek. Buzia Jony się rozjaśniła.

Znasz duszki? Nihal uśmiechnęła się.

- No pewnie.

- A jak wyglądają? Tutaj ich nie ma!

- Są niewiele większe niż twoja twarz i mają włosy we wszystkich kolorach tęczy. A poza tym mają skrzydła i latają sobie tu i tam. Ten biały kamień to znak rozpoznawczy. To znaczy, że jestem przyjaciółką narodu duszków. A poza tym służy też do wzmacniania zaklęć. Jona rozdziawił buzię.

- Zaklęć? Potrafisz rzucać zaklęcia?

- Nie. To znaczy tak, ale tylko trochę... broniła się Nihal.

- Oj, proszę cię! Pokażesz mi jedno?

- Teraz nie, Jona. Może jak się lepiej poczuję... Jona zaklaskał w dłonie podekscytowany.

Dni rekonwalescencji mijały przyjemnie. Eleusis była wspaniałą gospodynią. Otaczała Nihal wzruszającą troską, dbając, aby niczego jej nie brakowało. Nie zadawała jej już więcej pytań, ale od czasu do czasu zabawiała ją rozmową, nie skąpiąc opowieści o swoim życiu.

Nihal dowiedziała się w ten sposób, że kobieta jest bardzo młoda i że jej mąż jest żołnierzem. Walczył w Krainie Wiatru i wracał do domu raz na rok, na miesiąc.

- Zazwyczaj dają mu przepustkę jesienią i przybywa akurat w porę, aby zaorać pole. Jednak czasami robi nam niespodziankę i pojawia się w zimie albo latem. Jasne, ostatnio nie zdarza się to często... Wiesz, wojna nie idzie najlepiej.

Nihal była zaskoczona.

I nie tęsknisz? No wiesz, nie jest ci przykro, że go nigdy nie ma?

- Oczywiście, że tęsknię. Zanim postanowił wyruszyć, dwa lata temu, długo na ten temat dyskutowaliśmy. Ale nie mógł już dłużej znosić niesprawiedliwości, których ciągle był świadkiem, i miał dosyć patrzenia, jak jego przyjaciele wyruszają i już nie wracają... Kiedy jestem smutna, pocieszam się myślą, że walczy, aby pewnego dnia Jona mógł żyć wolny. Jaką przyszłość mógłby mieć nasz syn pod rządami Tyrana? Eleusis zrobiła długą pauzę. Jestem dumna z mojego męża.

Te słowa uderzyły Nihal. Towarzysz Eleusis wiedział, co robi i dla kogo to robi. Miał kogoś do chronienia, walczył w jakimś

celu. Wobec tego nieznajomego, który dla syna i żony zrezygnował ze spokojnego życia, poczuła się bardzo mała.

Nihal miała dużo czasu na rozmyślanie. Ciepłe i przytulne wnętrze tego małego domku sprawiało, że czuła się wyłączona ze świata, co pozwalało jej uporządkować myśli.

Po pierwsze obiecała sobie, że nie będzie roztrząsać swoich koszmarów. Kosztowało ją to wiele wysiłku, ale codzienne życie z Eleusis i Joną bardzo jej w tym pomagało. Nigdy nie widziała, jak żyje prawdziwa rodzina: prostota ich gestów, naturalna świeżość uczucia, jakie ich łączyło, były dla niej całkowicie nowe. Nie oddychała taką atmosferą nawet wtedy, kiedy mieszkała z Livonem.

Upływ czasu wyznaczały zajęcia, jakim oddawała się Eleusis: porządkowanie, przygotowywanie chleba, wyprawy na targ, tkanie materiałów, które później sprzedawała. Wieczorami kobieta siadała ze swoim synem przy kominku i rozmawiała z nim, opowiadała mu historie i na swój sposób kształciła go tak, żeby następnego dnia, kiedy razem z innymi dziećmi pójdzie do mędrca wioski na naukę, coś już wiedział.

Więc tak zachowuje się dobra matka? Nihal przypatrywała się Eleusis nigdy nie poznała kobiety takiej jak ona.

Minęły mniej więcej trzy dni od przybycia Nihal, kiedy Eleusis wróciła z targu z parą kul.

Z triumfującym uśmiechem wkroczyła do pokoju Nihal.

- Widzisz, co znalazłam? Jak chcesz, to teraz będziesz mogła wstać!

Nihal chciała natychmiast wypróbować nowy zakup. Usiadła na łóżku i wzięła kule, ale kiedy chciała wstać, od razu zakręciło jej się w głowie, a serce zaczęło bić w piersi jak oszalałe.

Eleusis zaniepokoiła się.

- Chyba jesteś jeszcze zbyt słaba. Nihal potrząsnęła głową.

- Nie, nie, wszystko jest dobrze... Znowu oparła kule na podłodze, spróbowała ponownie i po kilku zachwianiach udało jej się ustać na nogach.

Zrobiła kilka niepewnych kroków. Padało na nią światło późnego poranka. Po raz pierwszy od lat miała na sobie coś, co nie było jej strojem bitewnym. Popatrzyła na siebie koszula nocna opadała jej aż do kostek. Długo przyglądała się sobie ze zdumieniem.

- Co się dzieje, Nihal?

- Nic, nic, po prostu... Nihal zaczerwieniła się przy tym wyznaniu. Pierwszy raz mam na sobie spódnicę...

Eleusis wytrzeszczyła oczy. A ile ty masz lat?

- Prawie osiemnaście - wymruczała Nihal. I nigdy nie byłaś ubrana jak kobieta?

- No... nie!

Nihal i Eleusis popatrzyły po sobie przez chwilę, po czym obie parsknęły śmiechem.

Dziewczyna uparła się, aby wyjść i zaczerpnąć powietrza.

Obfity śnieg wciąż jeszcze otulał ziemię. Formował miękką i delikatną pierzynę. Skorzystała z pomocy przy wkładaniu wysokich butów, otuliła się swoim płaszczem i wyszła na zewnątrz, a Eleusis i Jona obserwowali ją, stojąc w progu.

Chodziła w przód i w tył, zanurzając kule w bieli. Była radosna, ale jej nogi stąpały jeszcze niepewnie. Niewiele było trzeba, a już leżała twarzą w śniegu. Mróz kłuł ją w skórę, wyrywając z odrętwienia rekonwalescencji. Nihal podciągnęła się do siadu i wybuchnęła śmiechem, zarażając swoją wesołością też Jonę, który natychmiast rzucił się na nią, obsypując ją śniegiem.

Eleusis uśmiechnęła się.

- Teraz wystarczy, wy dwoje! Jona, już,do domu! A ty co, chcesz złapać przeziębienie?

Nihal popatrzyła na czyste niebo.

- Tam, gdzie się urodziłam, nigdy nie było śniegu. Jest piękny.

Nihal przez cały dzień ćwiczyła z kulami.

Eleusis prosiła ją, aby trochę przystopowała, ale ona ani myślała. Po tak długim okresie unieruchomienia możliwość chodzenia wydawała jej się zbyt piękna, aby mogła być prawdziwa. Czuła, że żyje.

Udało jej się przenieść do głównego pokoju, tak aby Eleusis odzyskała swoje łóżko. Kobieta wypełniła słomą wielki wór z juty, następnie przykryła go świeżo wypranym prześcieradłem, dwoma grubymi wełnianymi kocami i ułożyła wszystko przed kominkiem. Jak na zaimprowizowane legowisko, było nadzwyczajnie wygodne. Nihal od razu dobrze się w nim poczuła.

Wieczorem zjadła przy stole razem ze swoimi gospodarzami, a po kolacji przyglądała się, jak Eleusis tka na krosnach; było to coś wspaniałego.

Nihal nigdy nie widziała podobnej machiny. Warsztat tkacki, olbrzymi, cały z drewna, wydawał się jej zadziwiającym urządzeniem. Zafascynowana patrzyła na szybkie i dokładne ruchy, którymi Eleusis przeprowadzała czółenko z jednej strony osnowy na drugą.

Później Eleusis pomogła jej się położyć.

- Jesteś naprawdę niezwykłą dziewczyną: nigdy nie miałaś na sobie spódnicy, nie potrafisz tkać, masz krótkie włosy, umiesz posługiwać się mieczem. Wiesz, chętnie dowiedziałabym się, skąd pochodzisz... tak, z ciekawości... Kobieta uśmiechnęła się do niej szczerze. Ale jeżeli nie masz ochoty o tym mówić, nic nie szkodzi. Naprawdę.

Nihal, siedząc na swoim legowisku, patrzyła na dogasający powoli żar kominka. Miło by jej było nadal rozkoszować się tym spokojem. Z drugiej strony ta kobieta była dla niej taka uprzejma; powinna wiedzieć, kogo przyjęła do własnego domu. Zrobiła głęboki wdech.

- Jestem wojowniczką, Eleusis. Przychodzę z obozu po drugiej stronie gór. Baza, tak go nazywają. Może o nim słyszałaś.

- Zdezerterowałaś ? spytała Eleusis szeptem.

Nihal wyrwał się krótki wybuch śmiechu.

- Zdezerterowałam? Skąd ci to przyszło do głowy?

- No wiesz, jak to jest... Pomyślałam sobie, że to dziwne: pozwolić odejść rannemu wojownikowi, nie lecząc go... Nagle Eleusis wydała się lekko zalękniona wobec tej dziwnej dziewczyny.

- Nie zdezerterowałam - odpowiedziała Nihal. - Mój nauczyciel dał mi przepustkę, a ja postanowiłam wyruszyć, mimo że nie byłam jeszcze zdrowa. To wszystko.

Eleusis wyraźnie ulżyło.

- A zatem, kiedy znalazłaś Jonę, jechałaś do swojej rodziny!

- Nie odparła spokojnie Nihal. Ja nie mam rodziny. Nastąpiła chwila ciszy. Nihal popatrzyła Eleusis prosto w oczy.

Muszę jej to powiedzieć. Muszę.

- Jest coś jeszcze, co powinnaś wiedzieć. Nihal zebrała się na odwagę. Jestem... jestem PółElfem.

Kobieta długo wpatrywała się w nią z niedowierzaniem.

- A ja myślałam... no wiesz, byłam przekonana, że PółElfy nie istnieją. A przynajmniej już nie istnieją. Mówi się, że wszystkie. .. Eleusis urwała, zakłopotana.

- Zginęły? rzuciła zimno Nihal. To prawda. Wszystkie, z wyjątkiem jednego: mnie. Mój naród został wybity przez Tyrana. Jestem ostatnim PółElfem Świata Wynurzonego. To dlatego chcę stąd odejść tak szybko, jak to będzie możliwe, aby moje przeznaczenie było tylko moje i nie miało wpływu na innych.

Eleusis poczuła cały smutek Nihal, całą jej samotność. Jakaś jej część mówiła jej, aby pozwolić dziewczynie odejść, i to szybko. Ale jakiś głos sugerował jej także, że nie może odrzucić tej zagubionej istoty.

- Dlaczego nie zostaniesz tutaj przez jakiś czas? Dojdziesz porządnie do siebie, dotrzymasz towarzystwa Jonie... Bardzo się do ciebie przywiązał, wiesz? A poza tym jesteśmy daleko od wioski. Jeśli chcesz, możesz się ukrywać... nie pokazywać się...

Nihal przerwała jej.

- Nie, Eleusis. Sądzę, że w przyszłym tygodniu podejmę moją podróż.

Kobieta kiwnęła głową zawiedziona. Przyzwyczaiła się do obecności Nihal i zdała sobie sprawę, że będzie jej przykro, kiedy ta odejdzie.

- Dokąd pójdziesz? spytała.

- Nie wiem.

- No tak, pewnie masz jakiegoś przyjaciela, narzeczonego... Kogoś, kto na ciebie czeka...

- Nie ma nikogo, kto by na mnie czekał. Będę podróżować i tyle.

Na te słowa Eleusis żywo zaprotestowała.

- No nie, Nihal! Widzisz, że mam rację? Zostań! Ja i Jona będziemy zadowoleni, że z nami zostaniesz. A poza tym będziesz mogła mi pomóc w tkaniu, w rąbaniu drewna... Będzie nam dobrze!

Nihal uśmiechnęła się lekko.

- Dziękuję, Eleusis, ale...

Kobieta wzięła jej dłoń i mocno ścisnęła.

- Obiecaj mi, że o tym pomyślisz. Nihal odwzajemniła uścisk.

- Pomyślę.

Następnego dnia, wróciwszy do domu, Eleusis zastała Nihal siedzącą blisko kominka, z odbandażowaną nogą i z ręką opartą na ranie. Z otwartej dłoni dziewczyny wydobywało się słabe różowawe światło.

- Co robisz? W jej głosie dało się słyszeć nutkę niepokoju. Nihal podskoczyła i oderwała dłoń od nogi.

- Nic... oglądałam tylko ranę... 1 przykryła się z powrotem. Ale nie uszło uwagi Eleusis, że stan rany znacznie się poprawił.

- Jesteś czarodziejką... wymruczała.

- Nie, naprawdę nie. Znam tylko kilka prostych formuł. Wiesz, wojownikowi mogą być przydatne, więc...

Nihal zauważyła nagły chłód kobiety. Od kiedy Tyran doszedł do władzy, istniało wiele uprzedzeń w stosunku do czarodziejów.

Eleusis uparła się, aby sprawdzić ranę. Szwy nie były już potrzebne. Kiedy pewną dłonią przecinała nitkę i wyciągała ją z nogi Nihal, spoglądała na dziewczynę spod oka, niezdecydowana, czy powinna martwić się tą ostatnią nowiną. Pod koniec operacji wydawało się, że się rozpogodziła. Popatrzyła na Nihal i uśmiechnęła się do niej.

Wiesz, czego teraz potrzebujesz? Gorącej kąpieli! Zaraz ci ją przygotuję.

Gorąca kąpiel? Nihal zawsze myła się w sposób najprostszy z możliwych: wiadro lodowatej wody.

Eleusis zaczęła się krzątać. Wyszła z domu i po chwili wróciła z olbrzymią miedzianą balią, którą wepchnęła do swojego pokoju. Potem zakręciła się przy palenisku z serią garnków wypełnionych wodą.

Kiedy wszystko było gotowe, wciągnęła Nihal do izby.

- No już, co to za mina? Zobaczysz, że potem poczujesz się jak królowa!

Nihal rozebrała się przed lustrem. W dzieciństwie miała okres wielkiego zainteresowania lustrami. Przeglądała się w nich i starała się zrozumieć, czy ta dziewczynka, którą widzi po drugiej stronie srebrzystej tafli, to naprawdę ona, czy może jakiś duszek, który ją oszukuje.

Popatrzyła na siebie z ciekawością osoby, która ogląda się po raz pierwszy. Przyjrzała się zwartym mięśniom nóg, płaskiemu brzuchowi, silnym ramionom, będącym owocem ćwiczeń z mieczem i walk. Zdziwiła się, że jej ciało tak szybko urosło, prawie bez jej wiedzy, przekształcając ją w kobietę miała piękne kształty i piersi może trochę zbyt obfite, ale dobrze zarysowane. Zbliżyła się do odbicia swojej twarzy. Mam za duże oczy. Ale ich kolor podobał jej się: był intensywny i głęboki. Spróbowała się uśmiechnąć, ale na dnie jej spojrzenia pozostawała nutka smutku.

Wysunęła nogę, aby sprawdzić temperaturę wody: była bardzo przyjemna. Weszła do balii i poddała się wrażeniu ciepła, które powoli ją otulało. Potem zanurzyła również głowę. Granatowe włosy falowały wokół twarzy. Może to właśnie było życie.

Eleusis była zaskoczona prośbą Nihal.

- Pożyczyć ci ubranie? Oczywiście. W każdym razie, jeśli chcesz twoje, to jest już wyprane...

Nihal zaczerwieniła się aż po czubki uszu.

- No bo... chciałabym jakiś strój kobiecy... Eleusis posłała jej entuzjastyczny uśmiech. Ależ oczywiście! Kobiecy!

Wyciągnęła ze skrzyni jedną ze swoich najlepszych sukni, taką, którą wkładała, idąc z mężem na zabawy w wiosce. Potem pomogła Nihal ją włożyć ona sama nie miała nawet pojęcia, jak zawiązać sznurki w gorsecie. Uniform, który nosiła do tej pory, był nieskończenie łatwiejszy w obsłudze: zapinała skórzany gorset z przodu, zaciskała boczne tasiemki spodni i już. Ta suknia natomiast miała gorsecik, halkę, spódnicę, zapaskę... Wydawało się, że rzeczy, które miała na siebie włożyć, nigdy się nie skończą.

Kiedy Nihal obejrzała się w lustrze, zobaczyła coś bardzo dziwnego. Nie umiała powiedzieć, czy się sobie podoba, czy nie.

- No i co? spytała Eleusis z zadowoleniem.

- Trochę mi zimno w nogi. A poza tym ta spódnica jest ciężka! Prawie nie mogę się poruszać.

Eleusis wybuchnęła śmiechem.

- To tylko kwestia przyzwyczajenia, Nihal! Tylko kwestia przyzwyczajenia!

Tego dnia Nihal chciała zabawić Jonę.

Usiedli na ławce przed domem z plecami opartymi o ścianę, rozkoszując się bladym zimowym słońcem, a Nihal pokazała mu kilka drobnych zaklęć, których nauczyła się w dzieciństwie. Wywołała kilka niewinnych kolorowych błyskawic, rozpaliła suchą gałązkę pstryknięciem palców, a w końcu wykreowała małą świetlistą kulę. Trzymała ją przez chwilę na dłoni, potem przekazała chłopcu.

- Jest śliczna! Jest najprześliczniejsza! - powtarzał, nie posiadając się z radości.

Bawiąc się z nim, Nihal poczuła rozdzierającą tęsknotę za Sennarem. Gdyby mógł widzieć ją w tej chwili, ubraną jak dziewczyna, zajmującą się dzieckiem, pewnie by się z niej nabijał. Ale byłby zadowolony. Całym sercem modliła się, aby wrócił cały i zdrowy. Teraz, kiedy go nie było, zdawała sobie sprawę, jak bardzo go potrzebuje. Jak bardzo jest jej drogi.

Wieczorem, kiedy Jona poszedł już spać, Nihal i Eleusis zostały przy ogniu. Dziewczyna siedziała na podłodze, patrząc w płomienie, a kobieta kołysała się na fotelu na biegunach i wyszywała.

To Eleusis przerwała milczenie.

- Zdecydowałaś już, co zrobisz?

- Tak odpowiedziała Nihal, wygładzając fałdy spódnicy i pieszcząc miękki materiał, tak delikatny i lekki w porównaniu ze skórą jej munduru.

- No i... ? spytała Eleusis z wahaniem.

- Zostanę na trochę.

Eleusis odłożyła haft, nachyliła się do niej i przyciągnęła do siebie z uśmiechem.

22.
Pożegnanie

Dzięki leczeniu Eleusis oraz swoim zaklęciom Nihal szybko wróciła do formy. Od razu starała się być przydatna zima zapowiadała się trudna, a ona nie chciała być ciężarem. Nalegała, aby kobieta znalazła jej jakieś zadanie, ale szybko zorientowała się, że prawie nic nie umie.

Eleusis postanowiła nauczyć ją zagniatać chleb.

Zrobisz wszystko sama, ja tylko dam ci wskazówki zapowiedziała i postawiła przed nią składniki.

To była prawdziwa katastrofa. Nihal ubrudziła się mąką od stóp do głów, wylała na ziemię dzban z wodą, a bochenek okazał się grudkowaty i źle wyrośnięty.

Eleusis przekonała ją, aby i tak włożyła go do pieca. Efektem był niski, twardy podpłomyk o wstrętnym smaku drożdży, ale obie kobiety doskonale się bawiły. Dobrze się razem czuły: Nihal kosztowała normalności, której jej zawsze brakowało, a Eleusis nie była już sama.

Pewnego dnia postanowili wyjść wszyscy razem Nihal, Eleusis i Jona na targ. Nihal uparła się, żeby się zasłonić. Kazała pożyczyć sobie szal, owinęła nim głowę tak, aby nie wystawał spod niego nawet jeden kosmyk włosów, i mocno go zacisnęła, aby zatuszować uszy. Potem obejrzała się w lustrze. Nieźle, Nihal. Nieźle. Od pierwszego dnia, kiedy przejrzała się w lustrze, spodobało jej się to i często łapała się na zerkaniu w tamtą stronę.

Wciąż jeszcze nie mogła pojąć, jak to się dzieje, że dzięki takiemu strojowi może wyglądać tak kobieco.

Mała grupka ruszyła przez śniegi. Jona był bardzo podekscytowany. Dzień targowy był dla niego świętem, chociaż odkąd trwała wojna, handel znacznie się skurczył.

- Kiedy byłam małą dziewczynką opowiadała Eleusis front był jeszcze daleko i targ był naprawdę cudowny. Przybywali tu kupcy z innych Krain, powietrze wioski wypełniało się zapachem przypraw i nawet zimą sprzedawano mnóstwo rozmaitych towarów: tkanin, owoców, warzyw, małych zwierząt w klatkach... Przykro mi, że zobaczysz go teraz... Kobieta westchnęła.

Nihal nie odpowiedziała. Była spięta i szła ze spuszczoną głową.

- Ej, co się stało? spytała przyjaciółka.

- Nic, nic. Może byłoby lepiej, gdybym została w domu... Eleusis uspokoiła ją.

- Rozluźnij się i myśl o tym, aby się dobrze bawić. Nikt nie zwróci na ciebie uwagi.

Przez jakiś czas maszerowali w milczeniu i dopiero po dłuższym czasie Nihal usłyszała za swoimi plecami zduszony wybuch śmiechu. Odwróciła się. Eleusis natychmiast przybrała poważny wyraz twarzy, ale na jej czerwonych wargach widać było jeszcze cień rozbawienia. Nihal spojrzała na nią pytająco.

- Przepraszam. Po prostu... chodzisz zupełnie jak mężczyzna! Nihal zatrzymała się.

- W jakim sensie?

- No tak, po prostu idziesz takim marszowym krokiem... Nihal naburmuszyła się.

- W wojsku wszyscy tak chodzą.

- Tak, oczywiście. To nie była krytyka. Po prostu, to trochę zabawne.

Jakiś czas później Nihal pozwoliła się wyprzedzić i została w tyle małej karawany. Zaczęła uważnie obserwować chód Eleusis. Nie zauważała niczego odmiennego od własnego sposobu chodzenia. Czy tak chodzi kobieta ?

- Eleusis! Poczekaj, wytłumacz mi. Dlaczego to jest zabawne?

- Cóż, posuwasz się do przodu bardzo zdecydowanie, wielkimi krokami. A poza tym ani trochę nie kołyszesz biodrami! Twoja matka nie mówiła ci, że chłopcom się to podoba? zażartowała Eleusis.

Nihal spochmurniała.

- Nigdy nie poznałam mojej matki. Wychowywał mnie płatnerz.

Eleusis po cichu zwymyślała się od głupich i ruszyła przodem.

Kiedy dotarli do wsi, Nihal zaczęła panikować.

Było pełno ludzi, kręciło jej się w głowie. Wydawało jej się, że wróciła do czasów Salazaru, kiedy w wieży panowało zamieszanie i wszędzie rozbrzmiewały głosy, krzyki, śmiechy. Nostalgia zaatakowała ją bez uprzedzenia. Wydawało jej się, że w tym anonimowym tłumie rozpoznaje znajome twarze ze swojego miasta: sąsiadów, chłopców, z którymi bawiła się jako dziecko, właścicieli sklepików. Zdawało jej się niemal, że dostrzega Sennara, w łopoczącej tunice i bez szramy na policzku. Zamknęła oczy, oszołomiona.

- Może przejdziecie się, kiedy ja będę sprzedawać materiały? Spotkamy się za godzinę przy moim stoisku: jest w głębi ulicy powiedziała Eleusis i dała dziewczynie kilka monet, na wypadek, gdyby chciała coś kupić. Aha, Nihal... Nie spuszczaj z oka Jony!

Nihal posłuchała i kurczowo ścisnęła dłoń chłopczyka. Dziecko zaczęło ciągnąć ją za rękę ze spojrzeniem pełnym nadziei.

- Chodź, idziemy kupić coś słodkiego? Co? Idziemy? Nihal była niezdecydowana.

- Nie wiem... Co o tym myśli twoja matka?

- No, tak w ogóle, to jakieś słodycze zawsze mi kupuje rzucił Jona ze sprytną minką.

Co było w tym złego, nawet jeśli kłamał? Nihal postanowiła spełnić jego prośbę.

Poszli do pewnej staruszki, która miała na sprzedaż trochę ciasteczek i kilka kandyzowanych jabłek. Była zadowolona z wizyty klientów i z wdzięcznością podała im paczuszkę.

Nihal rozejrzała się wokół. Na innych straganach również oferowano niewiele towaru. Ludzie wysilali się, aby żyć normalnie, w dzień targowy ubierali się porządnie, spacerowali, zatrzymywali się, aby potargować się o cenę. Ale bieda zaczęła wkradać się i do tej wioski u stóp gór. Wojna przybywała i tutaj.

Nagle w jej uszach rozbrzmiała fala głosów. Tutaj nie jest twoje miejsce. Chwyć do ręki miecz! Pomścij nasi

Nihal zatrzymała się, potrząsnęła głową i zamknęła oczy, aby odpędzić te myśli. Kiedy znowu je otworzyła, Jona patrzył na nią zaniepokojony.

- Źle się czujesz? Trzymał w dłoni kandyzowane jabłko i cukier sklejał mu palce.

- Nie, wszystko w porządku. Tylko zakręciło mi się w głowie, nic poza tym.

Jona podał jej paczuszkę.

- Może jesteś głodna. Weź ciasteczko, no, już.

Były to niewyszukane ciastka, ale Nihal doceniła ich domowy smak.

Razem z Joną kręcili się pomiędzy straganami, zatrzymując się, aby oglądać rzeczne ryby, jeszcze miotające się w wiadrach, jakieś wielkie jabłka zerkające na nich z wiklinowego koszyka, kolorowe tkaniny zwisające z namiotu.

Nihal odkryła, jaki piękny jest świat przefiltrowany przez oczy tego dziecka: wszystko było nowe, wszystko było odkryciem. Jona był żywy, na wszystko patrzył z entuzjazmem i paplał, nie milknąc nawet na chwilę.

Po przejściu przez cały targ wzdłuż i wszerz zatrzymali się przy jakimś murku. Nihal pierwszy raz wypuściła się bez kul na taki długi spacer i potrzebowała odpoczynku. Odgarnęli śnieg, który na nim leżał, usiedli i podzielili się ostatnim ciastkiem, jakie zostało w paczuszce.

- To prawda, że jesteś żołnierzem? spytał znienacka Jona. Nihal poczuła się, jak gdyby wymierzono jej policzek przyzwyczaiła się do myśli, że nikt nie wie, kim jest.

- Tak odpowiedziała niedbale. Jona popatrzył na nią z zachwytem.

- Mój tata też jest żołnierzem, wiedziałaś? Mama powiedziała mi, że nie powinienem zadawać ci pytań, bo będziesz smutna, ale ja widziałem miecz i wtedy zrozumiałem!

Nihal dalej jadła, udając, że nic się nie stało. Jona ciągnął, niewzruszony.

- Zabiłaś wielu nieprzyjaciół?

- Kilku.

- A Famminowie? Czy naprawdę są tacy brzydcy, jak się mówi ?

- Nawet bardziej ucięła krótko Nihal.

Jona zrobił krótką pauzę, po czym przypuścił atak.

- Posłuchaj, Nihal...

- Co, Jona?

- Czy kiedyś, jak będziesz już zdrowa, nauczysz mnie szermierować ?

Nihal nie mogła powstrzymać się od uśmiechu.

- „Szermierować"? Nie sądzę, żeby to był najlepszy pomysł, wiesz? Wojna to nic dobrego. Pokój jest o wiele piękniejszy.

- Po prostu tak bardzo chciałbym być taki jak mój tata. Jeśli nauczę się być wojownikiem, będę mógł do niego dołączyć i wtedy szybko skończymy z tą wojną, i on będzie mógł wrócić do domu, do mamy.

W jego rozumowaniu nie było żadnych luk.

- Zobaczysz, że wojna szybko się skończy. A ty przez ten czas będziesz dzielnym małym mężczyzną i będziesz pocieszał twoją mamę, kiedy będzie smutna.

Jona nie był przekonany.

- No tak, ale... Ojej, ale kiedyś pobawimy się w walkę? Tylko raz! poprosił błagalnie.

- Co? Ty chciałbyś ze mną walczyć? spytała Nihal, przygotowując po kryjomu śnieżkę.

Tak!

- Jesteś tego pewien ?

- Tak! wykrzyknął Jona, coraz bardziej podekscytowany. No to do broni!

Nihal zeskoczyła z murku i cisnęła śnieżką w chłopczyka, który z entuzjazmem włączył się do walki.

Gonili się po zaułkach, śmiejąc się i obrzucając śnieżkami, dopóki się nie zmęczyli. Nihal odzyskała dobry humor. Poczuła się beztroska, zupełnie tak jak wtedy, kiedy była dzieckiem. Chciałaby żyć tak zawsze.

Na swoim straganie Eleusis wystawiała utkane w domu przez siebie materiały, kurze jajka i trochę jarzyn z ogródka. Zimą, iw dodatku bez pomocy męża, nie była w stanie nic więcej wyprodukować. Ona i Jona żyli z tego, co sprzedała, oraz z dochodów, jakie przynosiły jej usługi w zakresie uzdrawiania.

Nihal usiadła koło niej i zaczęła przyglądać się mijającym ich przechodniom. Byli to wyłącznie ludzie, nie było śladu innych ras. Wszyscy uchodźcy mieszkali w wielkich centrach, gdzie były większe szanse na znalezienie pracy czy czegoś do zjedzenia.

- Miasta, te to są bogate! wyjaśniła jej Eleusis. Mieszkają tam ludzie, którzy mają dużo pieniędzy: szlachta, wojownicy, którzy dzięki wojnie zdobyli wielkie połacie ziemi. Inni mieszkają na wsi. Wielu spośród wieśniaków, których widzisz, nawet nie posiada ziemi, na której pracuje: uprawiają ją dla innych. Nie ma wiele sprawiedliwości na tym świecie.

Nagle pewien rycerz zatrzymał się właśnie przy ich straganie.

Nihal zakryła się kapturem najszczelniej jak tylko mogła był to mieszkaniec bazy, jeden z tych, którzy walczyli w pierwszych rzędach. Zdawało się, że Eleusis dobrze go zna, bo wdała się z nim w pogawędkę.

Rycerz jednak natrętnie wpatrywał się w Nihal. Uśmiechną] się do niej.

- Witaj. Mylę się czy już się gdzieś widzieliśmy?

Nihal opuściła wzrok i potrząsnęła głową. Serce biło jej w piersi. Zdała sobie sprawę, że boi się tego żołnierza. Bała się, że nawet tylko jego obecność może przerwać czar tych dni.

- Nie sądzę. To moja krewna skłamała Eleusis. Przybyła do mnie w odwiedziny z Makratu.

Żołnierz nie odrywał od Nihal oczu.

- Bardzo wdzięczna krewna... Jak masz na imię?

- Lada mruknęła dziewczyna, podając pierwsze imię, jakie przyszło jej do głowy, a kiedy je wymawiała, przypomniała sobie, że usłyszała je z ust pewnego starca, który kręcił się po Salazarze na kilka dni przed najazdem.

- Lada. Piękne imię! I jak się czujesz tutaj na... Eleusis przerwała tę próbę nawiązania rozmowy.

- Lado, proszę cię, pójdziesz poszukać mojego Jony?

Nihal przytaknęła i szybko się podniosła. Chwilę później była już daleko.

Tego wieczoru wróciły do domu, mając w kieszeniach zaledwie kilka groszy więcej niż wcześniej.

W obliczu tych niewielkich zysków Nihal poczuła się jak intruz. Tuż przed pójściem spać popatrzyła na Eleusis poważnie.

- Jesteś pewna, że mogę tu zostać? Kobieta spojrzała na nią zdumiona.

- No pewnie! Dlaczego pytasz?

- No wiesz, jestem kolejną gębą do wyżywienia, a wy nie macie wiele pieniędzy...

Eleusis uśmiechnęła się.

- Nie bój się, znajdę sposób, żeby zaprząc cię do pracy! A teraz śpij i skończ już z tymi głupimi myślami.

Nihal położyła się pogodna.

Tej nocy, sama w łóżku, pomyślała o tym wszystkim, co się wydarzyło w ciągu tych niewielu dni. Zaczynało jej się podobać noszenie kobiecych strojów, poruszanie się pośród ludzi bez miecza towarzyszącego jej krokom. Czuła się jak nowo narodzona: może naprawdę była wskrzeszoną Ladą, zwykłą dziewczyną, która prowadziła normalne życie.

Nihal nigdy nie mieszkała w tak pogodnym otoczeniu. Zrozumiała, czym jest prawdziwa rodzina, i doszła do wniosku, że to coś o wiele lepszego niż to, czego doświadczyła z Livonem. Ona i Stary nie byli rodziną, tylko parą rozbitków, których życie postawiło obok siebie, aby się wzajemnie wspierali. Kochali się, ale on nie potrafił zapewnić jej tego, co Eleusis dawała swojemu synkowi. W jej życiu nigdy nie było spokoju, poczucia bezpieczeństwa, które panowało w tych czterech ścianach. Dziwiła się, jak to się stało, że nigdy wcześniej tego nie zauważyła. Ale teraz mogła temu zaradzić, mogła odebrać to, czego ją pozbawiono: przebywanie tutaj oznaczało drugą szansę.

Przed zaśnięciem fantazjowała, że zostaje w małym żółtym domku na zawsze.

Oparty o ścianę miecz zaczynał pokrywać się kurzem.

Rankiem pomagała w domu. Jeśli chodzi o prace domowe, była do niczego, ale przepełniała ją wszechogarniająca chęć nauki. Krok po kroku podążała za krzątającą się po obejściu Eleusis i starała się być przydatna.

Nauczyła się gotować. Mimo pierwszej fatalnej porażki z chlebem odkryła, że całkiem jej się to podoba. Co więcej, miała talent: dawała się prowadzić instynktowi i jej potrawy były pełne smaku.

Przede wszystkim jednak zajmowała się pielęgnacją ogródka. Lata ćwiczeń w sztuce walki uczyniły ją silną i lubiła wykorzystywać swoją wytrzymałość w służbie temu skrawkowi ziemi, który dawał im jeść.

Wieczorami Jona opowiadał historie, których dowiedział się od starca, i o wyczynach, jakich dokonywał razem z kolegami. Nihal przysłuchiwała się, nie myśląc o niczym.

Nie opłakiwała już Livona, Soanę odsunęła w oddalony zakątek umysłu, i nawet twarz Fena stała się już tylko mglistym obrazem. Ale nie mogła zapomnieć o wszystkich. Sennar nadal był wspomnieniem żywym, obecnym, które chwytało ją za serce. Starała się wypędzić ze swoich myśli również i jego, ale w głębi duszy czuła, że wcześniej czy później będzie musiała rozliczyć się sama ze sobą.

Zima była surowa i zaczynało brakować drewna. Trzeba było iść po nowe i Eleusis pomyślała, że poprosi, aby zajęła się tym Nihal.

- Bardzo kiepsko radzę sobie z siekierą powiedziała przepraszająco. Zazwyczaj zajmuje się tym mój mąż...

Dziewczyna chętnie się zgodziła.

- Nie przejmuj się, zrobię to z przyjemnością. A nawet wezmę ze sobą Jonę, to pospacerujemy sobie po lesie.

Nihal i Jona często chodzili do lasu bawić się, opowiadać sobie historie lub po prostu spacerować. Jona wpatrywał się w nią rozmarzonym wzrokiem. Dla niego kobieta będąca żołnierzem była ideałem dziewczyny wprawiały go w zakłopotanie z tym swoim przymilaniem się i zwyczajem zadzierania nosa, ale ona była inna. Ją bawiło rzucanie się w śnieg, nigdy nie męczyła się słuchaniem jego słów i była silna jak mężczyzna. Jona z dumą pokazywał ją swoim przyjaciołom, przedstawiając ją jako żołnierza.

W Jonie Nihal dostrzegała siebie samą w dzieciństwie. Jego towarzystwo rozpogadzało ją. Kochała ten niewinny sposób, w jaki patrzył na rzeczy, lubiła się z nim bawić czy też rozweselać go jakimiś drobnymi czarami. Parę razy zgodziła się nawet na walkę drewnianym mieczem, ale kiedy chłopiec prosił ją o opowiedzenie jakiejś historii wojennej, zmieniała temat, mówiąc, że nie pamięta.

Tego ranka dobrze się otulili i skierowali do lasu. Szli, podśpiewując melodyjkę, którą Jona nauczył Nihal, a siekiera, zwisając z rąk PółElfa, rysowała w śniegu długą, krętą linię.

Kiedy dotarli do małej polanki, gdzie spotkali się po raz pierwszy, Nihal zobaczyła piękne suche drzewko, doskonale nadające się do kominka.

- Odsuń się, Jona. Myślę, że nasze poszukiwania się skończyły.

Chwytając za siekierę, poczuła jakby nagły przepływ prądu. Popatrzyła na ostrze tak, jak gdyby widziała taki przedmiot po raz pierwszy.

- Co ci jest? - spytał Jona. Zamyślona twarz Nihal nie uszła jego uwagi.

Dziewczyna potrząsnęła głową.

- Nic, tylko przypomniało mi się, jak tym walczyłam. Jona nie zmarnował takiej okazji i zaczął koło niej skakać.

- Pokaż mi, co robiłaś, proszę! Pokaż!

Toporek tam był, wydawało jej się, że ją wzywa. No tak, dlaczego go nie zadowolić? Złapała go mocno. Potem pamięć ciała wprawiła broń w ruch.

Nihal zaczęła obracać siekierą coraz szybciej, po czym jęła przecinać powietrze szybkimi i dokładnymi ruchami. Ostrze wirowało, a ona pamiętała każde ćwiczenie, każdy pojedynczy dzień w Akademii, każdą godzinę treningów. Zdziwiła się, że trochę tęskni do tej szkoły: źle jej było w tamtym budynku, była samotna, z wyjątkiem towarzystwa Malerby i Lajosa, a jednak żałowała lekcji, miecza, potu. Żałowała bitwy, swego ciała poruszającego się zwinnie, czarnego ostrza połyskującego w słońcu... wrażenia, że jest wreszcie sobą... odkrycia swoich korzeni w walce i... Nie!

Nagle pozwoliła siekierze opaść.

To nie wojny chcesz, nie walki! Wieczorów przed ogniem, życia z Eleusis i Joną, czarującej sukienki, którą masz na sobie... To musi być twoja przyszłośc!

Jona zobaczył, jak Nihal pochmurnieje, i uśmiech znikł mu z warg.

- Jesteś zła? spytał z wahaniem.

- To nic odpowiedziała Nihal jeszcze zmieszana. Złe wspomnienia. Pospieszmy się, zanim zrobi się późno. I nie dodając nic więcej, zaczęła rąbać drzewo mocnymi, zdecydowanymi ruchami.

Drogę do domu pokonała w milczeniu.

Jona patrzył na nią spod półprzymknictych powiek.

- To moja wina, prawda?

- Co takiego, Jona? odpowiedziała zimno Nihal. Nie miała ochoty mówić. Potem jednak zauważyła, że oczy chłopczyka wypełnione są łzami.

- Ze zrobiłaś się smutna...

Nihal zatrzymała się i uśmiechnęła do niego. Potem nachyliła się i cmoknęła go w policzek.

- Nie, mały. Nie jestem smutna. Naprawdę. A teraz już chodźmy do domu na pyszny podwieczorek! odpowiedziała, klepiąc go żartobliwie w pupę.

Jona zaczął biec truchtem po ścieżce, rozpogodzony, ale Nihal wiedziała, że skłamała.

Pewnego popołudnia Eleusis złożyła jej propozycję. Siedziały przy stole, a Jona bawił się na dworze. Kobieta odłożyła fartuszek, który cerowała, i spojrzała na Nihal.

- Słuchaj, ty jesteś czarodziejką, czy tak?

- Dlaczego mnie o to pytasz? - spytała Nihal z wahaniem.

- Pomyślałam, że mogłabyś chodzić ze mną i uzdrawiać. No wiesz, pomagać mi zaklęciami...

Nihal była raczej sceptyczna. Sama myśl o pokazywaniu się wśród ludzi wprawiała ją w zdenerwowanie. No, nie wiem...

- Powiemy, że pochodzisz z innej Krainy, z jakiegoś dalekiego miejsca, że uciekłaś przed wojną. Mogłybyśmy powiedzieć, że jesteś córkąnimfy! Tutaj nikt nawet nie wie, jak wyglądają nimfy. A poza tym nie możesz się już zawsze ukrywać, Nihal...

Eleusis pragnęła, żeby dziewczyna zapuściła korzenie. A jeśli zacznie czuć się potrzebna, może nie odejdzie.

Pierwsze zadanie otrzymały pewnego wieczoru, kiedy gęsto padał śnieg. Pewne dziecko z wioski spadło ze schodów, uderzając głową, i nie odzyskało przytomności. Eleusis i Nihal w ciemności nocy maszerowały ścieżką, a chłód przenikał ich kości.

Po dojściu na miejsce, na palcach weszły do środka. Na łóżku leżał blady jak płótno chłopiec. Na czole miał wielką czerwoną plamę, a przez niewprawny opatrunek wciąż sączyła się krew. Ten obraz przywiódł Nihal na myśl wojnę, ale wysiliła się, aby odpędzić wspomnienia.

- To ja, Miro. Nie płacz, przyszłam tutaj w sprawie twojego syna powiedziała Eleusis półgłosem. Musiała wziąć kobietę delikatnie za ramiona, aby odsunąć ją od posłania. W pokoju był jeszcze mężczyzna, za którym chowała się zalękniona jasnowłosa dziewczynka. To do niego zwróciła się Eleusis.

- Opowiedz mi dokładnie, co się stało.

Kiedy mężczyzna wzburzonym głosem relacjonował, co się wydarzyło, Nihal rozglądała się dookoła. Czuła się nie na miejscu nie była kapłanką, nie potrafiła powiedzieć, co jest temu dziecku. Do tej pory leczyła tylko siebie, i to bardzo lekkimi zaklęciami. A poza tym dziewczynka nie odrywała od niej wzroku.

- Nie obawiajcie się, nie sądzę, aby było to poważne - rzekła uspokajająco Eleusis, po czym podeszła do chłopca, dając znak Nihal, aby się zbliżyła.

Kobieta odwinęła mu opatrunek i zaczęła analizować ranę. Jej oczy, doświadczone i uważne, przemierzały ciało chłopca, zatrzymując się na każdym szczególe.

- Na razie chciałabym tylko, abyś zrobiła coś z tym rozcięciem powiedziała do Nihal. Ja zajmę się jego cuceniem. Ma trochę gorączki, ale to nie powinno stanowić problemu.

Nihal przytaknęła. Podciągnęła rękawy sukienki, usiadła na łóżku i złożyła dłonie. Czuła, że spojrzenia obecnych wbijają się w nią jak szpilki. Mimo to postarała się skoncentrować, po czym nałożyła dłonie na ranę. Nie była głęboka, niewiele będzie potrzeba, aby się zasklepiła.

Matka zaczęła się denerwować.

- Kim jest kobieta, którą ze sobą przyprowadziłaś?

- To moja przyjaciółka. Przybyła z Krainy Wody, aby mnie odwiedzić, i zostanie u mnie przez jakiś czas.

- Co ona robi mojemu Doranowi?

- Nie martw się, ona wie, co robi. To moja pomocnica. Jednak kiedy tylko Nihal zaczęła wypowiadać zaklęcie i jej dłonie otoczyły się niebieskawą poświatą, kobieta zaczęła krzyczeć.

- To wiedźma! Przyprowadziłaś mi do domu wiedźmę! - I gwałtownie zepchnęła ją z łóżka.

Nihal upadła na podłogę. Kosmyk włosów wysunął się spod szala, który służył jej za turban.

Dziewczynka wskazała na nią palcem.

- Mamo, popatrz! Ma granatowe włosy! Kobieta spojrzała na Nihal z nienawiścią.

- Zabierzcie ją od mojego syna! - wrzasnęła. Eleusis zbliżyła się do niej.

- Nie powinnaś się bać - powiedziała pokojowym tonem. - To przyjaciółka, znam ją od dawna. Jest bardzo dobra.

Ale Mira wciąż powtarzała.

- To wiedźma! To wiedźma!

Nihal usunęła się w kąt. Było tak samo, jak w Akademii. Pamiętała owe wrogie spojrzenia, tę źle skrywaną nieufność. Eleusis nie dawała za wygraną. Podniosła głos.

- Aby ocalić twojego syna, potrzebujemy także i jej. Od lat leczę ludzi w wiosce. Wszystkich was leczyłam. Dlaczego teraz nie chcesz mi zaufać ?

- Nie chcę w tym domu żadnych wiedźm!

- Jak sobie życzysz, Miro. Nihal, wychodzimy... oznajmiła Eleusis, kierując się do drzwi.

- Poczekaj! Kobieta z wahaniem podniosła się z łóżka syna i wbiła wzrok w oczy Nihal. Módl się, aby nic złego mu się nie stało. W przeciwnym razie już po tobie.

Kiedy chłopiec odzyskał przytomność, Mira objęła go z płaczem. Eleusis zapłacono kilkoma monetami i niewielkim workiem mąki.

Do Nihal nie zwrócono się ani słowem.

Wieść rozniosła się w wiosce. Mira powiedziała o wszystkim swoim przyjaciółkom i wiadomość przechodziła dalej z ust do ust.

- Przybyła wiedźma...

- Ma granatowe włosy...

- Zaczarowała biedną Eleusis!

- Ale co ty mówisz!

- No tak, nie widzisz, że wszędzie ją ze sobą zabiera?

- Może to szpieg Tyrana...

Ja już zapowiedziałam mojemu synkowi, że jeśli go zobaczę z Joną, to złoję mu skórę!

Nihal od pierwszej chwili wiedziała, jak to się skończy. Rok spędzony w Akademii nauczył ją, że strach może zostawić w duszy ludzkiej głębokie bruzdy.

- Lepiej będzie, jeśli już nie będę z tobą chodzić. Ludzie się mnie boją, Eleusis - powiedziała zaraz, kiedy tylko wyszły z domu Miry.

- Ależ nie, to dlatego, że nigdy cię nie widzieli! Nie daj się zniechęcić, przyzwyczają się...

Jednak nieufność pojawiła się również za drugim razem, kiedy leczyła kobietę, która zacięła się nożem, oraz za trzecim i ostatnim, kiedy wybawiły nowo narodzoną dziewczynkę od gorączki. Od tamtej pory przestano już wzywać Eleusis do chorych w jej wiosce. Aby znaleźć pracę, musiała zapuszczać się do sąsiednich miejscowości, sama.

Nihal początkowo postanowiła udawać, że nic się nie stało. Towarzyszyła Eleusis na targu, pokazywała się razem z Joną, ale gdziekolwiek szła, wyczuwała wrogie spojrzenia mieszkańców wioski.

Wkrótce potem za spojrzeniami nadeszły i słowa. Przyjacielskie sugestie, rady udzielane Eleusis przez tych, którzy ją znali. Kiedy Nihal nie było, podchodzili do niej i pytali, kim jest cudzoziemka.

Eleusis wychwalała PółElfa pod niebiosa, opowiadając, z jaką odwagą dziewczyna uratowała jej syna przed wilkami, jaka była dobra w magii i jaką jest czarującą osobą.

Kobiety jednak nie ustępowały.

- Zastanów się, Eleusis. Wzięłaś do domu kogoś, kogo nawet nie znasz! Co o niej wiesz? Ma granatowe włosy, to wiedźma, zajmuje się magią i każda wypowiadała swoje zdanie, opowiadając epizody zasłyszane od innych lub całkowicie wymyślone o niegodziwych wiedźmach, które podstępem wkradały się do domów porządnych ludzi, aby porwać ich dzieci.

Eleusis słuchała przepełniona złością, ale czasami, chociaż nigdy by się do tego nie przyznała, zaczynały nachodzić ją wątpliwości. Naprawdę nic o tej dziewczynie nie wiedziała i była nieroztropna, że ją tak przyjęła, bez żadnych pytań. Jednak wspomnienie rannej Nihal, leżącej u stóp swego konia, zmazywało wszelkie wahania. Będzie bronić swojej nowej przyjaciółki za wszelką cenę, bo desperacko jej potrzebowała.

Nihal próbowała kontynuować swoje dotychczasowe życie, ale czar zaczynał pryskać.

Wyczuwała coś w rodzaju niepokoju, jakby delikatnego bólu, który starał się wyjść na światło dzienne z najgłębszych części jej duszy. Zastanawiała się, kiedy to się zaczęło: może w chwili, kiedy złapała za siekierę, a może wtedy, kiedy poczuła pełne nienawiści spojrzenia ludzi, do których szła z pomocą. Nie wiedziała. Czuła jednak odległe wezwanie, które czarowało ją i jednocześnie przerażało.

Pewnego dnia jej spojrzenie padło na oparty o ścianę miecz. Pochwa pokryta była grubą warstwą kurzu. Chwilę potem już trzymała go w rękach, obracała w dłoniach, przyglądała się zdobionej rękojeści. Wciąż jeszcze można było dostrzec ciosy młota Livona, wyżłobienia uczynione jego narzędziami. Długo mu się przyglądała. Potem wyszła z domu i poszła do spichrza. Odłożyła broń do piwniczki, tak aby nie musiała codziennie na nią patrzeć.

Pewnego ranka pod koniec zimy sama poszła na targ. Nie był to pierwszy raz Nihal zrozumiała, że Eleusis chce, aby stała się bardziej samodzielna. Tego dnia była w dobrym humorze. Świeciło piękne słońce, a chłodne powietrze krzepiło. Postanowiła zapuścić się aż do sąsiedniej wioski, gdzie jej nie znano tam mogła wtopić się w anonimowy tłum i być jedną z wielu.

Dobrze się bawiła, z zaciekawieniem krążąc wśród straganów. Kupiła słodycze dla Jony, a nawet chusteczkę dla siebie. Teraz już miała ich całą kolekcję. Włosy zaczynały jej odrastać były miękkie i błyszczące, takie jak wtedy, zanim je obcięła.

Z przyjemnością błąkała się po placu, słuchając pogaduszek kum. Ludzie plotkowali, rozmawiali o wojnie, o tym, kto był daleko, kto zginął, jak mijała zima, jak zbiory, jak dzieci. Jednak tematem dnia byli najemnicy, którzy wymknęli się regularnym oddziałom wojsk Wolnych Krain i po dezercji zaczęli oddawać się plądrowaniu. Na te wieści Nihal poczuła, że drży, ale nakazała sobie spokój. To cię nie dotyczy, Nihal. Wracaj do domu.

Wracając^ postanowiła przejść przez las. Ta trasa nieco wydłużała drogę, ale przechadzka wśród drzew była przyjemnością, z której nie chciała rezygnować.

Potem zobaczyła ślady. Wychodziły z leśnej gęstwiny i ginęły wzdłuż drogi prowadzącej ku wiosce. Ślady koni.

Nihal pochyliła się i przyjrzała im uważnie: przeszły niedawno.

Poczuła ucisk w sercu. Przyspieszyła kroku, szybko, coraz szybciej, aż zaczęła biec. Potknęła się i upadła w śnieg spódnica plątała jej się między nogami. Gwałtownie podniosła się i podjęła bieg. Po pierwsze, wziąć miecz. Miecz jest w spichrzu. Nawet jeśli nikogo nie ma, a z pewnością nikogo nie ma, po pierwsze wziąć miecz. Bała się, i to bardzo, a jednak była całkowicie przytomna.

Kiedy dotarła w pobliże domu, serce zatrzymało jej się na chwilę: dwa konie stały na klepisku, wąchając ziemię.

Nadstawiła uszu, ale słyszała jedynie, jak krew pulsuje jej w skroniach.

Po cichu okrążyła budynek, przywierając do ścian, aby nie dać się zauważyć, po czym wspięła się do spichrza.

Dobyła ostrza i odniosła wrażenie, że jej dłoń stapia się z rękojeścią w jedno... że ona i jej broń tworzą jedną całość.

Potem krzyk, po którym nastąpiło kilka wybuchów śmiechu, przyprawił ją o gęsią skórkę.

Kiedy wdarła się do domu, jakiś mężczyzna stał nad wyrywającą się rozpaczliwie Eleusis, a inny unieruchamiał Jonę. Ten, który przytrzymywał Eleusis, odwrócił się.

- Och, widzę, że mamy gości. Cóż, jak to się mówi, w kupie raźniej! - rzucił ze śmiechem i uwolnił Eleusis, popychając ją w kąt. Jaka ładna dziewczynka! Widzę, że lubisz miecze... Chodź się z nami pobawić, no chodź!

Nihal skoczyła i powaliła go jednym tylko ciosem.

Mężczyzna upadł na ziemię bez jęku. Z jego gardła wytrysnął strumień ciemnej krwi. Eleusis wrzasnęła, ile tchu miała w piersi.

Drugi, wymachując mieczem, rzucił się naprzód jak furia i rozpoczęło się starcie.

Ciało Nihal w jednej chwiłi odnalazło całą swoją zwinność i gotowość poruszała się szybko, unikała ciosów i odpierała je z precyzją. Serce dziewczyny śpiewało z radości. Po długim okresie zagubienia Nihal wydawało się, że się odnajduje: znowu była sobą.

Po pierwszym ataku mężczyzna odsunął się, tocząc pianę z wściekłości.

Nihal otarła pot i zaśmiała się szyderczo.

- Czy to wszystko, na co się stać, gnojku? Następnie znowu rzuciła się do ataku, mocno raniąc mężczyznę w ramię. Chwilę potem udało jej się go rozbroić.

Najemnik upadł na kolana. Miecz Nihal był wymierzony prosto w jego gardło.

- Nie czyń mi krzywdy, błagam cię, wybacz mi... Nihal popatrzyła na niego z pogardą.

- Zabierz to bydlę, z którym przyszedłeś, i idź sobie. Nie będę marnować ostrza mojego miecza dla takiego ścierwa.

Mężczyzna usłuchał bardzo szybko. Podniósł towarzysza i ruszył w kierunku drzwi, ale Nihal zatrzymała go słowami.

- I pamiętaj: jeżeli znowu ośmielisz się postawić nogę w tej wiosce, przysięgam, że posiekam cię na kawałki.

- Nie, nie, dziękuję, dziękuję... odpowiedział mężczyzna, zanim pierzchnął.

Nihal stała nieruchomo pośrodku pokoju.

Znowu walczyła. Znowu dobyła miecza. I podobało jej się to. Czuła, jak broń pulsuje jej w dłoni, zaprasza ją, aby znowu razem podjęły przerwaną drogę, aby znowu walczyły. Była szczęśliwa, niedorzecznie szczęśliwa.

Eleusis, skulona przy ścianie, przyciskała do siebie Jonę.

- Już po wszystkim - powiedziała Nihal, podchodząc, ale kobieta odsunęła się z krzykiem.

Boi się mnie. Ta świadomość poraziła Nihal. Eleusis, której uchwyciła się jak kotwicy ratunkowej, bała się jej. Miecz wysunął się jej z dłoni.

Eleusis podniosła się, podeszła do niej, chciała ją objąć.

- Wybacz mi, nie chciałam... Ale tym razem to Nihal się odsunęła. Odeszła o krok, zobaczyła leżący na ziemi miecz, z ostrzem czerwonym od krwi.

Wybiegła.

W półmroku spichrza rozbrzmiewało rytmiczne, precyzyjne kapanie. Może to śnieg powoli topniał. Zresztą świeciło słońce.

Nihal schowała głowę między kolanami: ile razy w życiu już tak zrobiła? Prawie nabrała ochoty, żeby je policzyć.

Eleusis wyjrzała ze szczebli drabiny.

- O, tutaj jesteś, jak dobrze! Milczenie.

- Przepraszam cię, Nihal. To... to było silniejsze ode mnie. Jestem ci nieskończenie wdzięczna za ocalenie, nieskończenie... Po prostu ta cała krew, ten człowiek na ziemi i ty... wydawałaś się kimś innym... Powiedz coś, proszę cię.

Nihal podniosła głowę i popatrzyła na nią, nie mówiąc ani słowa.

- Niedobrze jest trzymać wszystko w środku. Powiedz mi, co myślisz.

- Nie wiem, co myślę.

- Chcesz, żebym sobie poszła ? Nihal przesunęła dłonią po twarzy. Tak.

Oczy Eleusis wypełniły się łzami.

- Dobrze. Jak chcesz.

Nihal otworzyła oczy i zobaczyła, jak światło przebija przez szparę pomiędzy jej kolanami. Wystarczyło znów wziąć miecz do ręki, aby wszystko wywrócić do góry nogami.

Nagle wspaniałe kolory tych miesięcy spędzonych z Joną i Eleusis gdzieś się rozpłynęły. Tak, było miło, ale owa nieśmiała dziewczyna, której odbicie dostrzegła w lustrze, to nie była ona.

Zycie tych ostatnich miesięcy nie należało do niej. Ona była PółElfem z mieczem, tą, która zawsze walczy w pierwszym rzędzie, tą, która rzuca się w wir walki.

Co ja mam zrobić? Nihal zaczęła rytmicznie uderzać głową w kolana. Co ja mam zrobić?

Weszła do domu w porze kolacji. Bez słowa usiadła przy stole i zaczęła jeść.

Eleusis popatrzyła na nią przez chwilę, nie wiedząc, jak ma się zachować.

Jona milczał, szukając wzrokiem oczu swojej matki.

Kiedy Nihal skończyła, odłożyła łyżkę i wstała od stołu.

Wtedy Eleusis zaczęła krzyczeć.

- Do diabła, skończysz już z tym milczeniem? Wyjaśnij mi przynajmniej, co ci chodzi po głowie!

Jona wzdrygnął się.

Nihal popatrzyła na nią z urazą.

- Czy ty nigdy nie potrzebowałaś chwili przerwy, Eleusis? Nigdy nie czułaś, że słowa na nic się nie przydadzą? Nigdy nie miałaś nawet cienia wątpliwości, co ? Przyznaj! Czy ty kiedykolwiek potrzebowałaś pomyśleć?

Kobieta zrobiła się cała czerwona i gwałtownie poderwała się z krzesła.

- Ja... Cokolwiek zrobiłam, nie zasługuję na takie traktowanie!

- Dlaczego nie możesz wysilić się, aby zrozumieć ? Nihal też podniosła głos. Myślisz, że świat się kręci wokół ciebie? Nic nie zrobiłaś i ja nic do ciebie nie mam. Moje problemy są inne i nie ma co o nich mówić. Ty siedzisz sobie w tym domu pod kloszem! Co ty chcesz wiedzieć o tym, co chodzi mi po głowie, o tym, co się dzieje w świecie, o tym, co się dzieje na wojnie?

- Ależ oczywiście! - wydarła się Eleusis. Co ja, głupia wieśniaczka, której nie warto o niczym mówić, mogę wiedzieć? A jeżeli chodzi o klosz nad moim domem, to nie wydaje mi się, żeby ci kiedykolwiek przeszkadzał, skoro tak się tu rozgościłaś!

Nihal złapała za płaszcz i wyszła. Tej nocy spała w spichrzu.

Przez kilka dni było tak, jak gdyby czas trwał w jakimś zawieszeniu. Mały żółty domek wydawał się zamknięty w szklanej kuli i godziny upływały w nienaturalnym spokoju. Wszyscy na coś czekali.

Jona na to, aby zrozumieć, dlaczego wszystko wydawało się inne.

Eleusis na to, aby zobaczyć, jakie wrażenie wywarły na przyjaciółce jej słowa.

Nihal na odpowiedź. Czy nie to właśnie zawsze robiła w życiu? Kim była? Dlaczego ocalała? Jakie było jej zadanie na tym świecie? Zastanawiała się nad tym od zawsze. Kto wie, czy naprawdę istniała jakaś odpowiedź.

Kolacja skończyła się jakiś czas temu. Jona leżał już w łóżku, a jego regularny oddech odmierzał czas ciszy panującej w domu.

Nihal była na zewnątrz. Eleusis przez okno widziała jej niewyraźne plecy.

Kobieta wyszła na wieczorny chłód. Dziewczyna znowu miała na sobie swój strój wojenny. W dłoni trzymała miecz. Na śniegu odznaczały się granatowe kosmyki.

- Nie postanowiłaś ich zapuszczać? spytała Eleusis. Nihal opuściła miecz i spojrzała na kobietę.

- Kiedyś miałam bardzo długie włosy, wiesz? Obcięłam je w noc mojej pierwszej bitwy.

Eleusis nie chciała zrozumieć.

- Co chcesz mi powiedzieć? Co ta historia ma do rzeczy? Nihal uśmiechnęła się łagodnie.

- Ty wiesz, Eleusis. Nie mogę już tu zostać. Muszę wrócić do mojego życia.

Kobieta starała się powstrzymać łzy złością. Podniosła głos.

- Ale dlaczego? Źle ci tu? Czy to z powodu ludzi w wiosce? Przyzwyczają się do ciebie, potrzeba tylko czasu. Ty jesteś stworzona do tego życia, wiesz o tym! Nie możesz odejść!

Nihal nie przestawała się uśmiechać. Podniosła miecz i patrzyła, jak połyskuje w promieniach księżyca.

- Posłuchaj mnie. Tamtego dnia, kiedy wzięłam go w dłonie, ten miecz do mnie przemówił. Powiedział mi, że muszę za nim iść, że muszę mu zaufać, bo moje przeznaczenie tkwi właśnie w nim. Walka to jedyne, co umiem robić. Nihal zrobiła pauzę. I jedyne, co lubię robić.

Kobieta milczała: to był naprawdę koniec. Nihal już była daleko od niej, już do niej nie należała.

- Będzie mi ciebie brakowało. Dużo ci zawdzięczam. Gdyby nie ty, nie wiem, jak bym skończyła powiedziała Nihal, odwracając się do niej.

Eleusis dalej wpatrywała się w ziemię. Jej łzy dziurawiły śnieżny dywan.

- Dałaś mi do zrozumienia, że moja samotność się skończyła, że tu zostaniesz. Dałaś to do zrozumienia mnie i Jonie. Teraz, kiedy już nie jesteśmy ci potrzebni, odchodzisz.

- Nigdy ci nie obiecywałam, że zostanę - powiedziała Nihal półgłosem.

- Ale dawałaś mi to do zrozumienia na tysiące sposobów. Rób, co chcesz, idź sobie, idź zabijać i umrzeć, jeżeli tylko tego pragniesz! Eleusis podniosła się i gwałtownie weszła do domu.

Nihal długo słyszała przez ściany domu jej szloch.

Na krótko przed świtem była gotowa do drogi. Przygotowała konia, zebrała swoje rzeczy, włożyła płaszcz. Potem weszła do pokoiku, gdzie spał Jona. Dziecko oddychało cicho, z otwartymi ustami. Nihal potrząsnęła nim lekko, a on z wysiłkiem otworzył zaspane oczy.

- Co się dzieje?

- Przyszłam się z tobą pożegnać. Chłopiec usiadł gwałtownie. Dlaczego?

- Odchodzę, Jona.

- Nie! zajęczał. Dwie wielkie łzy spłynęły mu po policzkach.

- Nie płacz, mały. Jeszcze się zobaczymy. Ja idę „szermierzować", ale wrócę. A wtedy będzie też twój tata, i ja i on razem nauczymy cię posługiwać się mieczem. Musisz tylko mieć trochę cierpliwości.

- Nie odchodź szepnął Jona, szlochając, i mocno się w nią wtulił.

Nihal pomogła mu się wyciągnąć w łóżku i przykryła go kołderką.

- Muszę iść. Ty dbaj o mamę. Jesteś mężczyzną w tym domu czy nie? powiedziała, starając się uśmiechać.

Pocałowała go w czoło. Potem, cały czas mając w uszach płacz Jony, pobiegła do swojego konia i popędziła go do galopu.

Kamień przesuwał się po ostrzu tam i z powrotem, tworząc małe iskierki. Lubił sam ostrzyć swój miecz i poświęcał się temu z pełnym zaangażowaniem. Mimo że hałas tłumił wszystkie inne odgłosy, Ido poczuł, że ktoś przyszedł. Podniósł oczy.

Na skraju chatki stała drobna, ubrana na czarno sylwetka, w oczekiwaniu. Serce podskoczyło mu w piersi. Był zadowolony, ale nie chciał dać tego po sobie poznać. Wrócił do swojej pracy.

- No i co? spytał.

- Żyłam, tak jak mi kazałeś.

- Zrozumiałaś, dlaczego walczysz?

- Nie jestem pewna. Teraz wiem, czym jest życie, wiem, czym jest pokój, ale czuję, że muszę walczyć, że to jedyne, co mogę robić. To nie zemsta mnie popycha, ale coś, czego jeszcze dobrze nie rozumiem. Może nie mam na razie wystarczającej jasności, aby podjąć szkolenie. Jeżeli mnie nie przyjmiesz, zrozumiem, ale...

- To wystarczy przerwał jej gnom.

Nihal została na progu z pochyloną głową. Bała się. W tych sekundach rozgrywało się jej życie.

Potem zauważyła, że Ido podszedł do niej.

- Oarf na ciebie czeka. Jutro rano zaczniemy szkolenie. Dziewczyna uściskała swojego nauczyciela. Roześmiała się.

Wróciła.

Słowniczek postaci i miejsc

Assa stolica Krainy Ognia.

Astrea nimfa, królowa Krainy Wody.

Barod - kolega Nihal z dzieciństwa.

Dagon starszy członek Rady Czarodziejów.

Eleusis wieśniaczka, u której Nihal mieszkała przez jakiś czas w Krainie Słońca.

Fen Jeździec Smoka, towarzysz Soany.

Flogiston czarodziej z Krainy Słońca, dawny nauczyciel Sennara podczas jego terminowania, aby mógł zostać członkiem Rady.

Gaart smok Fena.

Galla król Krainy Wody.

Ido gnom, Jeździec Smoka i nauczyciel Nihal.

Jona syn Eleusis.

Lajos kolega Nihal z Akademii i jej przyjaciel.

Laodamea stolica Krainy Wody.

Livon - przybrany ojciec Nihal, brat Soany.

Makrat stolica Krainy Słońca.

Nammen dawny król PółElfów, syn Levena, zapoczątkował okres pokoju po zakończeniu Wojny Dwustuletniej.

Nelgar naczelnik bazy w Krainie Słońca.

Nihal wojowniczka i Jeździec Smoka, ostatni PółElf Świata Wynurzonego.

Oarf smok Nihal.

Parsel Jeździec Smoka, nauczyciel fechtunku Nihal w Akademii.

Phos duszek, przywódca społeczności Puszczy.

Raven Najwyższy Generał Zakonu Jeźdźców Smoka w Krainie Słońca.

Reis - gnomka, była członkini Rady Czarodziejów.

Salazar miastowieża w Krainie Wiatru.

Sate - gnom, członek Rady Czarodziejów, przedstawiciel Krainy Ognia.

Seferdi stolica Krainy Dni.

Sennar członek Rady Czarodziejów, przedstawiciel Krainy Wiatru, najlepszy przyjaciel Nihal.

Soana - czarodziejka, była członkini Rady Czarodziejów, pierwsza nauczycielka magii Sennara, siostra Livona.

Sulana młodziutka królowa Krainy Słońca.

Theris nimfa należąca do Rady Czarodziejów, przedstawicielka Krainy Wody.

Tyran despotyczny władca pięciu z ośmiu Krain.

Vesa smok Ida.

Wyszukiwarka

Licia Troisi Kroniki Świata Wynurzonego Nihal z Krainy Wiatru

DZIEWCZYNKA

1. Salazar

2. Sennar

3. Soana

4. Wielka Puszcza

5. Sny, wizje i miecze

6. Jeździec Smoka

7. W Krainie Wody

8. Koniec bajki

WALCZYĆ

9. Prawda

0. W ucieczce

11. Decyzja Nihal

12. Dziesięciu wojowników?

13. Akademia Jeźdźców Smoka

14. Rekrut Nihal

15. Wreszcie w walce

16. Kolejny ból

OCALIĆ SWOJĄ DUSZĘ

17. Ido

18. Smok

19. Lekcje latania

20. Głupi wyskok

21. Nowa rodzina

22. Pożegnanie

Słowniczek postaci i miejsc

1.
Salazar

2.
Sennar

3.
Soana

4.
Wielka Puszcza

5.
Sny, wizje i miecze

6.
Jeździec Smoka

7.
W Krainie Wody

8.
Koniec bajki

9.
Prawda

0.
W ucieczce

11.
Decyzja Nihal

12.
Dziesięciu wojowników?

13.
Akademia Jeźdźców Smoka

14.
Rekrut Nihal

15.
Wreszcie w walce

16.
Kolejny ból

17.
Ido

18.
Smok

19.
Lekcje latania

20.
Głupi wyskok

21.
Nowa rodzina

22.
Pożegnanie