1 Kierunki i rodzaje gimnastyki :- gimnastyka podstawowa (rodzaje: dzieci 3 – 7; 7-10; 11 – 13 lat; dziewcząt, chłopców) - sporty gimnastyczne (g. sportowa akrobatyczna)- gimnastyka pomocniczo - specjalna (w zakładach pracy, gim. specjalna w wybranych dyscyplinach)- gimnastyka lecznicza

7.Sport Gim-podzial zadania srodki ) AKROBATYKA SPORTOWA Akrobatyka Sporotwa są to elementy dynamiczne jak i statyczne zespołów oraz skoki na trampolinie. Jest ona podzielona na następujące konkurencje:
- dwójki trojki
-dwójki mieszane
- trójki mieszane
- skoki na ścieżce akrobatycznej
-skoki na trampolinie
Gimnastyka sportowa kobiet
Są to ćwiczenia na czterech przyrządach: skok przez konia, poręcze, równoważnia i ćwiczenia wolne
Gimnastyka sportowa mężczyzn
sześciu przyrządach: skok, koń z łękami, kółka, ćwiczenia wolne, drążek i poręcze.
Zawody rozgrywane są we każdej konkurencji oddzielnie oraz w wieloboju. W obu przypadkach - indywidualnie i drużynowo.

Gimnastyka artystyczna to sport uprawiany przez dziewczęta w wieku od około 4 do 24 lat. Polega na wykonywaniu układów taneczno-gimnastyczno-akrobatycznych z piłką, wstążką, obręczą, skakanką, parą maczug lub też bez przyboru.. Dziewczęta ćwiczą na specjalnej macie układy indywidualne układy zbiorowe składające się z 5-6 zawodniczek

12. Rola i znaczenie muzyki w gimnastyce. 1. ułatwia koordynację ruchową 2. ułatwia zapamiętywanie i wykonywanie ćw. 3. podkreśla piękno ruchu 4. podnosi aktywność ćwiczących 5. rozwija refleks kieruje ruchem 6. zwiększa emocjonalność 7. pobudza fantazję i inwencję twórczą 8. ułatwia rozplanowanie ćw. w przestrzeni 9. wzmacnia czucie mięśniowe istotne przy opanowaniu techniki ćw.

13. Ogólne zasady org i sędziów w Gim i akr sport.(regul i pr zawod rodzaje i wielkość bledow ) Komitet org zawody – przedst. Jednostki organiz – kierownik zawodow –sedzia GL – gosp zawodow- lekarz CZynnosci działań w org zawodow-

tworzenie regul zawodow ( cel miejsce termin program zawodow zasady uczestnictwa sposób i termin zgl zawodnikow sposób przeprowadz zaw wyl zwycięzcy i form ich nagradzania zasady finansowania sprawy rozne Punktacja- Bledy Male- 0,1-0,2 Srednie 0,3 duze-0,5 specjalne np. upadek 0,5 bledy niewykonania .

16. Prawa i obowiazki sedziego konkurencji Kierowanie zespołem sędziowskim, zwołuje i prowadzi krótkie narady w celu omówienia wykonania ćw i uzgodnienie oceny zawodnika, rejestruje ocenę poszczególnych sędziów, prowadzi protokół konkurencji. Sprawdzanie stanu technicznego i ustawienia przyrządów

Zadania sędziego głównego Odpowiedzialny za przygotowanie i przeprowadzenie zawodow zgodnie z przepisami opracowuje minutowy program zawodow

17-urzadzenia i sprzet na Sali Gim - Podstawowe warunki BHP

Sala – czysta, dobrze odświeżona, odpowiednie rozmieszczenie przyrządów.

Przyrządy – drabinki przyścienne, poręcze, kozioł, skrzynia, ławeczki, odskocznia, równoważnia.Przybory – materace, maty, stojaki, laski gimnastyczne, skakanki, kółka, obręcze, wstążki, piłki lekarskie, woreczki.

18 BHP ochrona i pomoc w Gim –Pomoc, podtrzymanie, ochrona, wlasciwa, samoochrona np. ochraniacze na dlonie materace pod przyzadem

19.. Główne przyczyny wypadków na sali gimnastycznej i sposoby ich eliminowania:1. nie przestrzeganie zasad BHP 2. brak dyscypliny ćwiczących 3. niedostosowanie ćw. do możliwości ćwiczących 4. zły plan lekcji 5. pozostawianie ćwiczących bez nadzoru 6. stan techniczny przyborów i przyrządów gimnastycznych 7. brak lub niewłaściwa asekuracja i pomoc przy ćw. 8. niewłaściwe ustawienie przyrządów

III-1 Rodzaje cw Gim- porzadkowo-dyscyplinujace SA Sr organizacyjnymi i pedagogicznymi do prowadzenia lekcji Wyrabiaja dobra postawe ciala kształtujące- można wpłynąć na prawidłowy rozwoj organizacyjno równomierny rozwoj ulk mięśniowego kształtują praw post ciala praw ruch i rozwoj cech motorycznych cw stosowane- naturalne formy ruchow człowieka chod bieg skok rodzaje- cw równoważne w zwisach podporach zwonnosciowo akrobatyczne skoki Uzupelniajace- cw o charakterze rozrywkowych i praktycznych jak gry i zabawy sporty tance

2 - 3 podzial ćwiczeń gimnastycznych-

a) z uwagi na bud autonomiczna czw ramion pasa barkowego tulowia szyi nog

b) z uwagi na rodzaj cw- cw wolne indywidualne zespol ćwiczących z przyborami na przyzadach ( lawki drabinki)

c) z uwagi na ksztal okresl cech motorycz- Sc silowe skocznościowe ,zwinnościowo-zrecznosciowe, gibkosciowe, kształtujące rownowege

d) wg plaszczyzn i osi ruchu – strzalkowe czolowa poprzeczna kombinowana strzałkowa--- skłony w tył i w przód ( T G )  , opady T w przód  i w tył, wymachy w przod w tyl    Czołowa-- skłony w bok , opady T w bok, wypady w bok wymachy w bok wznosy w bok Poprzeczna -- skręty tułowia i głowy.    Złożona -- skrętoskłony , krążenia T i głowy e) z uwagi na rodzaj pracy miesni- statyczne dynamiczne

4-Zadania i srodki ćwiczeń porzadkowo-dyscyplinujacych- Ćw. porządkowo dyscyplinujące są środkiem organizacyjnym i pedagogicznym niezbędnym do prowadzenia lekcji w-f.Zadania:- kształtuje świadomą dyscyplinę, co ułatwia sprawne przeprowadzenie zajęć podporządkowuje ćw. woli prowadzącego - rozwijają uwagę, pamięć - zapobiegają wadom i wypadkom na lekcji - umożliwiają ekonomiczne i właściwe wykorzystanie czasu na zajęciach - oddziaływają wychowawczo w celu wyrobienia poszanowania dobra i zła

5 Charakterystyka cw za współćwiczącym- musza być dobrani odp wzrostem waga itz

6- Charakterystyka cw z przyborem – uatrakcyjnia lekcje dyscyplinuje wykorzystywane w zabawach Ćw. równoważne na przyrządach – wyrabiają koordynację i równowagę. Są ćw. kształtującymi. Podwyższenie i zmniejszenie podstawy stawiają trudność w wykonywaniu ruchu i pobudzają do intensywnej działalności układu wewnętrzno – mięśniowego. Ćw. rozwijają uwagę, przezorność i śmiałość ćw. Wysokie położenie belki nad podłożem wywołuje obawę upadku. Jednym z zadań ćwiczącego jest oswajanie z wysokością i wyzbywanie się lęku przestrzennego.

 7 Charakterystyka cw silowych- sila pokonuje opory zewnętrzne lub przeciwdziała oporu wewnętrznemu Metody rozwijania sily Siła – jest to zdolność do pokonywania oporu zewnętrznego lub przeciwdziałania mu kosztem mięśni. Tępo rozwoju takiej cechy w pierwszych latach nauki jest nieznaczne. Znaczny wzrost sił zaczyna się na przełomie 12 – 13 roku życia. Ćw. siłowe to: zwisy, podpory, rzuty, chwyty (szybkościowo – siłowe) Ćw. zwinnościowo – akrobatyczne: piramidy, odmyk, wymyk. Należy stosować dobór specjalnych ćw. dla rozwoju mięśni brzucha, grzbietu, bioder, ramion, nóg. Dla kształcenia siły o gólnej i siły wytrzymałościowej można stosować trening obwodowy (stacyjny. Ćw. siłowe ze współćwiczącym, ćw. z piłkami lekarskimi, (wielobój rzutowy), ćw. z obciążeniem, ćw. z użyciem lekkich przyborów, ćw. na przyrządach gimnastycznych, specjalistyczne ćw. siłowe z użyciem sztangi.

8 . Charakterystyka ćw. statycznych i dynamicznych, oraz ich oddziaływanie na organizm ćwiczącego. I. Ćw. o dynamicznej pracy mięśni to:1. Ćw. indywidualne

a) przewroty –b) Wychwyty – c) Przejścia przerzutem – .2. Ćw. Zespołowe II. Ćw. o statycznej pracy mięśni. 1. Indywidualne a) stanie na głowie b) stanie na przedramionach c) stanie na ramionach d) podpór łukiem tyłem e) siad kroczny

2. Ćw. Zespołowe a) piramidy dwójkowe b) piramidy trójkowe Ćw. statyczne i dynamiczne kształtują zręczność, siłę, charakter, siłę woli, odwagę, podejmowanie decyzji. Wyrabiają siłę mięśni, zwinność, zręczność, koordynację ruchową.

Cw statyczne charakteryzuja się utrzymaniem przyjetych pozycji lub polaczen przy zachowaniu izometrycznego skurczu miesni cw dynamiczne charakt się zmiana pozycji polowej przy izotonicznym skurczu miesni

9 RODZAJE GIBKOŚCI
Wyróżnia się dwa rodzaje gibkości: gibkość ogólna i gibkość specjalna.

Gibkość ogólna oznacza dużą ruchomość we wszystkich stawach niezależnie od specyficznych wymagań dyscypliny. Jest podstawową sprawnością umożliwiającą podejmowanie różnych zadań treningowych, w ty dużej ilości ćwiczeń ogólnych i specjalnych.

Gibkość specjalna to sprawność wymagana przez daną dyscyplinę do określonych ćwiczeń.

11- Charakterystyka ćw. zwinnościowo – akrobatycznych.

Ćw. zwinnościowo – akrobatyczne – obejmują ćw. o dynamicznej i statycznej pracy mięśni, wykonywane indywidualnie lub zespołowo. Ćw. zwinnościowe obejmują ruchy naturalne oparte na elementach równowagi, szybkości, gibkości, zręczności, np. biegi na czworakach, biegi połączone z przewrotem, z omijaniem przeszkód.

Ćw. akrobatyczne zawsze zawierają elementy zwinności (stanowią ich podbudowę).

Ćw. zwinnościowo – akrobatyczne dzielą się na : - dynamiczne (przetaczania, przewroty, przerzuty, salta) - statyczne (stanie na rękach, mostki, szpagaty)

13 Definicja i fazy sokou akrobatycznego Skok – jest to przemieszczenie masy ciała w krótkotrwałym locie spowodowanym energicznym i szybkim wyprostem stawów nóg. Polega na oderwaniu ciała od podłoża z prędkością większą od prędkości nadanej przez siłę ciężkości w przeciwnym kierunku. Są ćw. sprawnościowymi, gdyż wymagają dużej koordynacji ruchowej, szybkiej reakcji i krótkotrwałej koncentracji. Dzielą się na: 1. Proste (wolne) – ramiona nie stanowią podporu w żadnej formie skoku, ułatwiają jedynie skok poprzez rozmach.

- proste z odbicia jednonóż (wzwyż, w dal) - proste z odbicia obunóż. Mogą być wykonywane z miejsca, marszu, rozbiegu. 2. Mieszane – ramiona wspomagają odbicie, ręce mają kontakt z podłożem przyrządu. - złożone: skok rozkroczny, kuczny, klęczny, lotny - boczne: prawą lub lewą stroną nad przyrządem

- z obrotem: przerzut na skrzyni Każdy skok składa się z 4 faz. Z pozycji wyjściowej stojąc: - rozbieg - odbicie – lot - lądowanie

14. charakterystyka cw statycznych Ćw. statyczne i dynamiczne kształtują zręczność, siłę, charakter, siłę woli, odwagę, podejmowanie decyzji. Wyrabiają siłę mięśni, zwinność, zręczność, koordynację ruchową.

18 RODZAJE CHWYTOW Chwyty przyrządów nachwyt , podchwyt , dwuchwyt ,chwyt wewnętrzny i zewnętrzny

V- 3METODA OPARTA NA  NAUCZANIU CAŁOŚCIĄ (metoda syntetyczna).

Metoda ta opiera się na nauczania całościowo a dopiero w dalszym przebiegu procesu dydaktycznego zwracamy uwagę na korygowanie błędów. Wadą może być trudność w opanowaniu całej techniki na raz przez dzieci.

 

4 METODA OPARTA NA NAUCZANIU CZĘŚCIAMI (metoda analityczna).

Metoda ta pozwala na skrócenie procesu nauczania konkretnej techniki. Należy zwrócić uwagę na rozbicie techniki danego stylu na kilka elementów w celu łatwiejszego przyswojenia jej przez uczniów. Wadą może być trudność w połączeniu w końcowej fazie wszystkich elementów w całą technikę.

 

5- zabawowa forma nauczania cw- przyg do dorosłego zycia jedna z teori (frobel) glosi ze zabawa jest przejawem potrzeby samo wyrazania się dziecka Wg współczesnych pogladow zabawa umozliwia zaspo konanie indywidualnych potrzeb Zainteresowan ulatwia dziecki wchodzenie w Zycie społeczne poznawanie otaczającej zeczywistosci dostosowania jej do wlasnych potrzeb odgrywanie roznych rol w zabawie umozliwia dziecki spełnienie fikcyjnych funkcji spolecznych wykonywanych pozniej w zyciu ludzi doroslych odtwarzanie tych rol staje się dla dziecka celem i przyczyna zadowolenia Rodz metod zabawowo nasladowcza Rodziaj zabaw- ze spiewem orientacyjno porzadkowa na czworaka bierzna rzutna z mocowaniem wyścigi na wesolo skoczne

8-9 Stacyjna metoda obwodowa - W sali lub na świeŜym powietrzu wyznacza się kilka lub kilkanaście punktow (od 6 do 12). W punktach tych umieszcza się przybory lub przyrządy do ćwiczeń. W kaŜdym z tych punktow uczniowie realizują określone zadania. Celem zadań moŜe być wyrabianie umiejętności ruchowych, rozwijanie sprawności motorycznej. Zadania te mogą rownieŜ dotyczyć kształtowania pewnych grup mięśniowych lub korygowania wad postawy ciała.

Stacje rozmieszczone są z reguły w układzie kolistym. Przy kaŜdym z punktow

znajduje się grupa uczniow. Ilość grup uczniow powinna być taka sama jak liczba punktow. KaŜdy zespoł rozpoczyna ćwiczenia na stacji przy ktorej się znajduje. Po upływie określonego czasu grypy uczniow zmieniają się stacjami. W trakcie lekcji kaŜdy uczeń powinien ćwiczyć na kaŜdej ze stacji.

10- strumieniowa- Jest to taka organizacja ćwiczeń,

gdzie uczniowie pokonują pewną przestrzeń strumieniowo. W przestrzeni tej znajdują się na przykład przeszkody terenowe lub przybory i przyrządy do ćwiczeń MoŜna wymienić tory otwarte i zamknięte. Do torow otwartych zalicza się biegi

wzdłuŜ linii prostej. Do zamkniętych zaś zalicza się tory w kształcie koła lub elipsy.

Ze względu na liczbę ścieŜek moŜna wymienić tory pojedyncze i tory wielostrumieniowe.

19- Zasady dydaktyczne-Zasada utrwalenia wyników nauczania polega na stosowaniu takich metod, form i środków, które przyniosą w efekcie utrwalenie, usystematyzowanie i pogłębienie wiadomości i umiejętności. Następna zasadą jest poglądowość nauczyciela. Nauczyciel powinien wywołać wyobrażenie ruchowe u ćwiczącego. Pokaz musi być poprawny, dokładny pod względem technicznym Kolejną zasadą jest zasada dostępności. Wymaga ona, aby przed ćwiczącym stawiać zadania odpowiednie do jego możliwości rozwojowych Zasada indywidualizacji polega na organizowaniu pracy zespołu w oparciu o dogłębną znajomość możliwości jego członków i utrzymywaniu należytych proporcji miedzy zespołem a jednostkami. Zasada systematyczności w nauczaniu gwarantuje stałe podnoszenie poziomu sprawności i odnosi się zarówno do programów nauczania, jak tez do pracy nauczyciela i uczniów. Realizacją dydaktycznych poglądowości, dostępności w procesie nauczania ćwiczeń gimnastycznych kierują się zasady świadomego i aktywnego udziału w procesie nauczania.

Stanie na głowie, Technika Głowa i dłonie oparte o podłoże, dłonie na szerokość barków. Punkty oparcia głowy i dłoni tworzą trójkąt równoramienny. Tułów i nogi wyprostowane w pionie, ciężar ciała równomiernie rozłożony na rękach i głowie. Mięśnie nóg i pośladków silnie napięte. Ćwiczenia pomocnicze: 4. Stanie na głowie skulone, poprzez kolejne oderwanie s tóp od podłoża, bez odbijania się. 5.Z klęku, skłon podparty na głowie i oderwanie stóp od podłoża, stanie w pozycji skulonej. 6.Ze stania skulonego na głowie wyprost na zmianę raz, jednej raz drugiej nogi. 7.Z klęku podpartego siłą o nogach prostych stanie na głowie i powolny powrót do klęku. 8. Stanie na głowie siłą o nogach prostych w rozkroku. 9.Ze stania na głowie opuszczanie prostych nóg i podnoszenie do góry, do stania prostego ĆWICZENIA PRZYGOTOWAWCZE: 1. Z przysiadu podpartego unoszenie bioder w górę, kolejne odbicia nogami z wymachami nożycowymi. 2. Z przysiadu podpartego, wyrzut nóg w tył do podporu przodem i odbiciem przejść do przysiadu podpartego. 3. Z uniku podpartego przodem, wymachy prostej nogi w górę w tył, ramiona naprężone ustawione na szerokości barków, głowa nieznacznie uniesiona, wzrok skierowany na dłonie. 4. Z uniku podpartego przodem zamachem zmiana nóg w górze. 5. Z przysiadu podpartego tyłem do drabinek wchodzenie nogami po szczeblach do stania na rękach i powrót do pozycji wyjściowej. 6. Z uniku podpartego odbiciem i zamachem stanie na rękach z pomocą współćwiczącego. 7. Stanie na rękach z oparciem o drabinki z odrywaniem nóg od szczebla i próbą samodzielnego stania.

Przerzut bokiem Z postawy przodem do kierunku ruchu, wznos ramion w górę i nogi odbijającej (prawa noga przy przerzucie w prawą stronę) w przód. Następnie skłon tułowia w przód, oparcie dłoni prawej ręki o podłoże z równoczesnym zamachem w górę w tył nogi lewej i dalej: oparcie lewej ręki i odbicie z nogi prawej. Obrót w płaszczyźnie czołowej o prostym tułowiu przez pozycję stania na rękach w rozkroku. Lądowanie następuje identycznie, zaczynając od postawienia nogi zakrocznej (lewej). Podczas dokładnego wykonania przerzutu ręce i nogi powinny wspierać się o podłoże wzdłuż linii prostej

 1. Stanie na rękach z pomocą współćwiczącego, nogi w rozkroku, kolejne odrywanie rąk od podłoża i przenoszenie ciężaru ciała z jednej ręki na drugą.

2. Z postawy wykrocznej w przód, ręce w górę, skłon tułowia w przód z równoczesnym przeniesieniem ciężaru ciała na ugiętą prawą nogę, kolejne oparcie dłoni przed sobą (prawa, lewa, palce dłoni skierowane w prawo) i odepchnięciem, wyprost do postawy, ręce w górę.

4. Przerzut bokiem przy pomocy współćwiczącego, który chwyta z tyłu, skrzyżnie za biodra i pomaga w dojściu ciała do pionu.

5. Z postawy wykrocznej, ręce w górę - przerzut bokiem wykonany na linii (narysowanej na podłożu).

6. Jw. z oparciem dłoni w wyznaczonych miejscach.

8. Przerzut bokiem z zatrzymaniem w fazie stania na rękach, następnie dojście do pozycji końcowej z pomocą współćwiczącego.

9. Przerzut bokiem, między dwiema liniami lub materacami postawionymi pionowo.

10. Przerzut bokiem

.

Stanie na rekach

Ręce oparte o podłoże, palce rozstawione i skierowane w przód. Odbicie z ugiętej nogi wykrocznej i równocze­snym zamachem prostej nogi zakrocznej, uniesienie bioder w górę nad głowę - dojście do stania na rękach o nogach złączonych. Przed odbiciem wysunąć barki w przód, aby znalazły się nad dłońmi. Dochodząc do stania lekko cofnąć je w tył, aby ramiona, tułów i nogi tworzyły jedną, prostą linię. Ręce wyprostowane i wyciągnięte w stawach barkowych. Głowa lekko odchylona w tył, twarz i wzrok skierowane na dłonie. Zejście analogicznie opuszczając nogi - powrót do pozycji wyjściowej.

Z przysiadu podpartego, odbiciem obunóż - unoszenie bioder w górę.

Z przysiadu podpartego, podskokiem - zmiana nóg.

Z uniku podpartego - wymachy prostej nogi w górę, w tył.

Ćwiczenie jw., zmiana nóg w powietrzu.

Z podporu przodem - w trójkach, chwytanie za nogi partnera i podnoszenie go do stania na rękach. W staniu - korygowanie postawy.

Z przysiadu podpartego, tyłem do drabinki - wejście w górę po szczebelkach, aż do stania na rękach. Powrót tą samą drogą.

Z uniku podpartego, z pomocą współćwiczącego - zamachem jednej i odbiciem drugiej nogi - stanie na rękach przy drabinkach.

Ćwiczenie jw., próba oderwania nóg od drabinek i samodzielne stanie.

Przewrot w Tyl

Z postawy szybkie przejście do siadu z amortyzacją rękami, przyjęcie pozycji skulnej i przeniesienie rąk za głowę. Z chwilą oparcia się plecami o podłoże, należy przenieść ugięte ręce w górę w tył i położyć dłonie na podłożu za głową, nieznacznie wyprostować nogi w stawach kolanowych i oprzeć stopy o podłoże. W tej po­zycji przetoczyć się w tył, mocniej przyciągnąć nogi do siebie i podnieść biodra w górę. Po przejściu ciężaru ciała poza punkt podparcia się dłońmi, wyprostować ręce i unieść barki, tułów w górę i przejść do przysiadu podpartego.  Przyjmowanie pozycji skulnej. Przetoczenie na plecy w pozycji skulnej. Ćwiczenia przewrotu w tył od przysiadu. Ćwiczenia przewrotu w tył z postawy.

Przewrot w przod

Z klęku na górnej części skrzyni, dłonie oparte poniżej na podłożu, przeniesienie ciężaru ciała na ręce z jednoczesnym skłonem głowy i oparciem karku na materacu, z uniesieniem bioder i odbiciem kolan przetoczenie w przód do siadu skulonego. Przewroty w przód w skuleniu na materacu.

: nauczyciel, klęcząc z boku jedną rękę podkłada pod kark ćwiczącego, co zabezpiecza skłon głowy w dół, drugą - nadaje ćwiczącemu ruch obrotowy.  Zwróć uwagę uczniów na prawidłowe skulenie, przyłożenie brody do klatki piersiowej i przetoczenie na plecy (głowa nie dotyka materaca).