Pragnę – chcę Nie chcę już kwiatów przeszłości, Niech nicość swą dłonią je zgarnie, I choć SA matczynej miłości, Me życie już ich nie pragnie. Teraz chcę kwiatów przyszłości, Tak barwnych, jak tylko są maje, A czy będą od czyjejś miłości? Bo nikt mi – takiego znaku nie daje. Lecz dziś pragnę jednego: - To krzyk - serca mego – wielki, Chcę iść plażą i zbierać: - złoty bursztyn, zjeżone muszelki, Do zwieszonej przez ramię torby, A w blaskach wieczornej zorzy - zatańczyć w rytmie Zorby… I. Iwańska Warszawa 2015-02-24