Rurki ustno-gardłowe
Rurki ustno-gardłowe używane są do utrzymywania drożności górnych dróg oddechowych, poprzez zapobieganie przesuwaniu się języka do tyłu i w dół, odsuwając jego nasadę od tylniej ściany gardła, co zapewnia swobodny przepływ powietrza przez drogi oddechowe. Rurki ustno-gardłowe umożliwiają utrzymanie rozwartych ust, co zapewnia dostęp do jamy ustnej i swobodne odsysanie płynnej treści z dróg oddechowych. Rurka ustno-gardłowa pozwala na umocowanie rurki intubacyjnej i zapobiega jej zagryzaniu lub przegryzaniu.
Wskazania do użycia rurek ustno-gardłowych
Rurek ustno-gardłowych używamy do utrzymania drożności dróg oddechowych u nieprzytomnego dziecka i osoby dorosłej. Rurka ustno-gardłowa utrzymuje rozwarcie szczęk przy założonej rurce intubacyjnej oraz zapobieganie jej nadgryzaniu i przegryzaniu przez pacjenta oraz przytwierdzanie rurki intubacyjnej.
Przeciwwskazania do użycia rurki-ustno gardłowej
Zachowane odruchy wymiotne u pacjenta, pacjent przytomny. Stan uniemożliwiający otworzenie ust chorego takie jak szczękościsk itp.
Opis budowy rurek ustno-gardłowych
Rurki ustno-gardłowe wykonywane są z elastycznego i przejrzystego tworzywa. Rurka składa się z poprzecznej płytki, wzmocnionego bloku o przebiegu prostym oraz łukowato wygiętego przewodu zakończonego otworem. Światło przewodu umożliwia przepływ gazów oddechowych oraz wprowadzenie cewnika do odsysania płynnej treści z dróg oddechowych i gardła. Używa się dwóch typów rurek ustno-gardłowych, którymi są rurki Mayo i rurki Gudela, a także rurek przystosowanych do przytwierdzenia rurki intubacyjnej. Rozmiar rurki ustno-gardłowej dobieramy, poprzez przyłożenie rurki od warg pacjenta do kąta żuchwy, jeżeli rurka jest równa tej odległości to możemy użyć tej rurki.
Opis zakładania rurki ustno-gardłowej
Po otwarciu ust pacjenta należy wprowadzić rurkę stroną wypukłą do języka, a następnie szybkim ruchem obrócić ją wokół długiej osi tak, aby krzywiznę wypukłą skierować ku podniebieniu.
Uwaga: W momencie powrotu odruchów obronnych rurkę należy natychmiast usunąć. Rurka ustno-gardłowa nie zastępuje intubacji dotchawiczej, nie zapobiega zachłyśnięciu się chorego i wymaga stałej kontroli jej położenia.
Rurki nosowo-gardłowe
Rurka nosowo-gardłowa zapobiega opadaniu języka i nagłośni do ty łuna tylną ścianę gardła. Rurka nosowo-gardłowa jest lepiej tolerowana przez chorych niż rurka ustno-gardłowa, można jej więc używać w przypadku zachowanego odruchu kaszlowego.
Opis zakładania rurki nosowo-gardłowej
Rurka nosowo-gardłowa jest stworzona do wprowadzania przez prawe nozdrze. Rurki nosowo-gardłowej nie należy używać u pacjentów ze złamaniami w obrębie twarzoczaszki lub krwiakami okularowymi.
Wprowadzanie rurki nosowo-gardłowej przez prawe nozdrze
1. Wybrać odpowiedni rozmiar rurki. Powinna być największa, jaka przechodzi przez nozdrze zewnętrzne chorego. Jej rozmiar odpowiada mniej więcej grubości małego palce ręki chorego.
2. Nawilżyć rurkę żelem wodnym. (Lidokaina, Xylokaina)
3. Wprowadzić rurkę do prawego otworu nosowego, pionowo w dół, ze ściętym końcem skierowanym do przegrody nosowej.
4. Delikatnie wprowadzać rurkę dalej do gardła, stosując ruch rotacyjny, aż do chwili gdy mankiet rurki oprze się o nozdrza.
Wprowadzenie rurki nosowo-gardłowej przez lewe nozdrze
1. Wprowadzić rurkę do lewego otworu nosowego, pionowo w dół ze ściętym końcem skierowanym do przegrody nosowej.
2. Wprowadzić rurkę dalej do tylnej ściany gardła.
3. Następnie obrócić ją o 180 stopni i wprowadzać ją dalej w dół gardła.
4. Przy wprowadzaniu rurki do lewego otworu nosowego na początku skierować rurkę ściętym końcem w kierunku przegrody, wsuwając ją aż do tylniej ściany gardła, następnie obrócić ją o 180 stopni i wprowadzić dalej w dół aż do gardła.
UWAGA: Jeśli język blokuje drogi oddechowe (opiera się o tylną ścianę gardła), przed wprowadzeniem rurki należy wykonać rękoczyn uniesienia lub wysunięcia żuchwy, tak by rurka przeszła za językiem.
Maska krtaniowa
Maski krtaniowe zostały wprowadzone do użytku w 1981 roku przez Braina. Stanowi połączenie maski twarzowej i rurki intubacyjnej. Istota jej działania polega na nakryciu wejścia do krtani małą elastyczną maseczką z mankietem uszczelniającym połączoną z rurką o szerokim przekroju, zakończoną łącznikiem o standardowej średnicy. Łącznik tan służy do połączenia z workiem samorozprężalny, respiratorem lub z układami do znieczulenia. Maska krtaniowa zapewnia dobrą drożność dróg oddechowych, nie powodując powikłań związanych z intubacją dotchawiczą. Maska krtaniowa jest jedną z metod udrażniania dróg oddechowych zakładaną na ślepo.
Wskazania do założenia maski krtaniowej
Utrzymanie drożności dróg oddechowych w wypadku zachowania oddechu własnego lub oddechu zastępczego (maska krtaniowa nie zabezpiecza całkowicie przed zachłyśnięciem się treścią pokarmową), jednak istnieje możliwość założenia drenu który odprowadza treść pokarmową na zewnątrz. Zapewnienie drożności dróg oddechowych podczas krótkich zabiegów (np. w ramach chirurgii jednego dnia lub zabiegów ambulatoryjnych) nawet u noworodków.
Przeciwwskazania do założenia maski krtaniowej
Przeciwwskazaniami do założenia maski krtaniowej jest użycie leków zwiotczających mięśnie, znieczulenia trwające dłużej niż jedną godzinę, zbyt krótki czas od ostatniego posiłku (ryzyko wymiotów, konieczność założenia drenu) lub brak informacji kiedy chory spożył ostatni posiłek (wypadki, urazy konieczność założenia drenu)
Opis zakładania maski krtaniowej
1. Wybierz odpowiedni rozmiar maski krtaniowej.
2. Opróżnij za pomocą strzykawki mankiet uszczelniający.
3. Posmaruj obojętnym żelem górną powierzchnię maski.
4. Maskę wraz z rurką trzymaj w prawej ręce. 5.Stojąc za głową chorego otwórz jego usta i wprowadź maskę do jamy ustnej, kierując otwór do przodu.
6. Następnie - przyciskając maskę do podniebienia - przesuwaj ją palcem wskazującym w kierunku krtani, aż do pojawienia się wyraźnego oporu, stawianego przez górny zwieracz przełyku.
7.Napełnij mankiet maski zalecaną objętością powietrza używając strzykawki.
8. Okresowo, jeżeli znieczulenie przedłuża się, sprawdzaj ciśnienie w mankiecie uszczelniającym.
Rurka LT
Rurka LT ( ang. laryngeal tube ) - jest doskonałym alternatywnym rozwiązaniem w stosunku do wentylacji przez maskę twarzową, maskę krtaniową lub dla procedur, gdzie intubacja dotchawicza nie jest konieczna.
Wskazania do założenia rurki LT
Zastosowanie rurki krtaniowej jest takie samo jak maski krtaniowej. Rurka krtaniowa lepiej chroni drogi oddechowe przez zachłyśnięciem treści żołądkowej. Zakładanie rurki jest proste i skuteczne. Wprowadzanie rurki „na ślepo” pozwala na szybkie zabezpieczenie drożności dróg oddechowych. Rurka krtaniowa znajduje zastosowanie głównie tam, gdzie intubacja nie jest możliwa lub gdy personel nie może jej wykonać.
Opis zakładania rurki LT
Natlenić pacjenta
Odessać treść z jamy ustnej
Sprawdzić szczelność mankietów
Nałożyć żel na opróżnione z powietrza mankiety
Wprowadzić rurkę przez środek szpary ust aż do czarnego znacznika, który powinien znaleźć się na wysokości zębów
Napełnić mankiety uszczelniające
Sprawdzić położenie rurki poprzez osłuchanie
Zabezpieczyć rurkę przez przygryzieniem
Umocować rurkę za pomocą plastra lub bandaża
Intubacja dotchawicza
Intubacja dotchawicza jest „złotym standardem’’ w postępowaniu z chorymi wymagającymi udrożnienia dróg oddechowych lub wspomagania wentylacji. Podczas intubacji dotchawiczej chorego z obrażeniami ciała można napotkać wiele problemów, dlatego istnieje wiele sposobów intubacji, które wybiera się w zależności od warunków. Dodatkowym problemem może stanowić konieczność ograniczenia ruchów kręgosłupa, chory może mieć założony kołnierz ortopedyczny lub inny sprzęt uniemożliwiający wejście do krtani do tego stopnia że konieczne będzie zastosowanie alternatywnych metod udrożnienia dróg oddechowych.
Intubacja dotchawicza polega na wprowadzeniu do tchawicy rurki o odpowiednim kształcie i długości, tak aby jej koniec znajdował się około 1 cm powyżej rozwidlenia tchawicy. Rurkę można wprowadzić przez nos lub usta; w zależności od tego wyróżniamy:
-intubację nosowo-dotchawiczą,
-intubację ustno-dotchawiczą.
Wskazania do przeprowadzania intubacji
Utrata przytomności i brak odruchów obronnych (połykania, kaszlu)
Ryzyko zachłyśnięcia się treścią żołądkową u nieprzytomnego chorego
Znieczulenie ogólne z zastosowaniem leków zwiotczających mięśnie
Niemożność utrzymania drożności dróg oddechowych innymi metodami
Konieczność stosowania oddechu zastępczego
Czynniki utrudniające przeprowadzenie zabiegu intubacji
Krótka szyja
Ograniczona ruchomość szyi (niemożność odgięcia głowy)
Trudności w rozwieraniu ust
Mała żuchwa
Duży język
Małe usta
Schemat przeprowadzenia intubacji ustno-dotchawiczej
Intubacja u ofiary urazu różni się od intubacji u chorych bez urazu tym, że podczas wykonywania tego zabiegu głowa i szyja powinny być ustabilizowane. Po wstępnej wentylacji i przygotowaniu chorego należy wykonywać poniższe czynności:
1. Asystent trzyma głowę, wykonuje rękoczyn Sellicka i powoli liczy na głos do 30.
2. Odchylić lekko żuchwę i wprowadzić łyżkę laryngoskopu do prawej części jamy ustnej chorego, zepchnąć język na lewą stronę i powoli zsuwać łyżkę laryngoskopu wzdłuż języka aż do momentu uwidocznienia nagłośni. Teraz łyżkę laryngoskopu przesuwa się do przodu, uciskając język tak, by unieść i uwidocznić nagłośnię.
3. W celu uniesienia języka i nagłośni wykonać laryngoskopem ruch do przodu w linii prostej. Opieranie łyżki na przednich zębach poszkodowanego i wykonywanie dźwigni jest częstym błędem popełniany podczas intubacji mogącym prowadzić do połamania zębów i innych obrażeń.
4. Po uwidocznieniu głośni powoli wprowadzać rurkę dotchawiczą po prawej stronie gardła. Po osiągnięciu głośni wprowadzić rurkę około 5 centymetrów poza struny głosowe.
5. Trzymając cały czas pewnie rurkę, napompować balon uszczelniający i sprawdzić położenie rurki osłuchując pacjenta.
Wyszukiwarka