„Palinodia” jest utworem wybitnego bajkopisarza i satyryka żyjącego w epoce oświecenia – Ignacego Krasickiego. Już sam tytuł utworu wskazuje, że zawiera on pozorne odwołanie stawianych komuś – w tym wypadku Polskiemu społeczeństwu – zarzutów.
W tej satyrze Ignacy Krasicki krytykuje wiele sarmackich cech Polaków takich jak pijaństwo oraz beztroskie, puste życie. Nie podoba mu się pojmowanie gościnności w sposób ukazany w tym oraz w innych utworach, na przykład w satyrze „Pijaństwo”. Potępia również upodobanie do cudzoziemskiej mody, przenoszenie obcych wzorców kulturowych na Polskie realia, o czym wspomina również w „Żonie Modnej”. Poprzez stosowanie ironii oraz komizmu słownego zwraca uwagę również na rozrzutność cechującą ówczesne, żyjące ponad stan społeczeństwo, któremu bardzo łatwo przychodziło trwonienie majątków. Podkreśla panującą wśród ludzi rozpustę oraz odrzucenie wartości honoru i cnoty. Aby podkreślić negatywne cechy Polaków Krasicki stosuje wyolbrzymienie opisanych wad oraz kontrasty. Bohaterowie zostają przez niego stypizowani, dzięki czemu krytykuje on wyłącznie ich wady, a nie postaci. Dla uwydatnienia niektórych cech zastosował on środki stylistyczne takie jak apostrofy, wykrzyknienia oraz pytania retoryczne. Pomimo zawarcia w swoich utworach wielu postaci o negatywnych cechach osobowości, można doszukać się w nich również pozytywnych bohaterów, jak na przykład Król w satyrze „Do Króla”. Jest on doskonałym władcą, człowiekiem wykształconym, popierającym łagodne metody rządów. Krytykowanie cech Polaków przez Krasickiego ma charakter dydaktyczny. Oznacza to, że próbuje on zmienić sposób myślenia ówczesnego społeczeństwa. Jest to ściśle związane z epoką w jakiej opisane dzieła powstały. Oświecenie było czasem, w którym królował racjonalizm, wszystko opierało się na rozumnym poznaniu świata, w którym nie było miejsca na zachowanie sarmackich wzorców.
Podsumowując, Ignacy Krasicki stara się wyplenić ze społeczeństwa przestarzałe zachowania i przekonania ukazując społeczeństwu komizm ich postępowania. Dokonuje tego poprzez krytykę postaci, którym przypisuje wady Polaków, jednak znacznie je uwydatnia, aby spotęgować wrażenie wywierane na czytelniku.