Dekolonizacja i aspiracje terytorialne Maroka
W wyniku starań niepodległościowych 02.03.1956r., został zniesiony francuski dozór.
07.04.1956 r., Hiszpania wycofała się z kontrolowanej przez siebie części terytorium, poza Ifni.
Został zniesiony odrębny status Tangeru, przyłączając te terytorium do Maroka.
Dekolonizacja Mauretanii (kolonii francuskiej) spowodowała żądania złączenia tego terytorium z Marokiem, żądania zostały odrzucone przez Francję i lokalnych nacjonalistów, dzięki czemu 28.11.1960r., kraj ten uzyskał niepodległość. Jednak zanim tak się stało wybuchło powstanie dopingowane przez władze w Rabacie, zostało stłumione przez mocarstwa europejskie.
W 1963r., polityka marokańska doprowadziła do kolejnego konfliktu w regionie, roszczenia wobec Algierii doprowadziły do wybuchu wojny granicznej, zakończona mediacją ze strony Organizacji Jedności Afrykańskiej i porozumieniem rozejmowym ustanawiającym status guo.
W 1969r., Maroko odzyskało kontrolę nad Ifni, oraz uznało granicę z Mauretanią i Algierią.
Ostatnim etapem ekspansji Maroka stały się roszczenia do opanowania Sahary Hiszpańskiej.
Konflikt o Saharę Zachodnią
Hiszpania decydując się na opuszczenie swojej ostatniej kolonii, Sahary Hiszpańskiej, władze w Madrycie zgodziły się na przekazanie jej administracji Maroku i Mauretanii która również ujawniła swe dążenia do tego obszaru.
W Madrycie na mocy trójstronnego porozumienia z 1957r., 26.02.1976r., Sahara została podzielona przez oba kraje: ok. 2/3 obszaru zajęło Maroko, pozostałą część południową – Mauretania.
Ludowy Front Wyzwolenia Sakijat al-Hamara i Rio de Oro (POLISARIO) uznał w 1976r., powstanie Saharyjskiej Arabskiej Republiki Demokratycznej mającej wsparcie ze strony Algierii.
Rozpoczął się konflikt zbrojny między POLISARIO( wspieranym przez Algierię) a Marokiem i Mauretanią .
Dla Mauretanii koszty wojny okazały się zbyt wysokie i w 1979r., kraj ten wycofał swoje roszczenia , następnie uznając niepodległość Sahary Zachodniej. Tereny mauretańskie Sahary zostały zawłaszczone przez Maroko.
W roku 1988 uzyskano zgodę przedstawicieli Frontu Polisario i władz Maroka w sprawie planu pokojowego zaproponowanego przez ONZ, przyjęto uchwały na forum Rady Bezpieczeństwa ONZ (1990 r.) dotyczące planów referendum w sprawie samookreślenia się mieszkańców Sahary Zachodniej, w 1991 podpisano zawieszenie broni pomiędzy stronami konfliktu.
Problem Sahary Zachodniej wydawał się być na dobrej drodze do jego ostatecznego rozwiązania. Jak się jednak szybko okazało, Marokańczycy nie dopuszczali możliwości utworzenia niezależnego państwa saharyjskiego. Od 1991 r. masowo zaczęto osiedlać na tych terenach obywateli Maroka, zachęcając ich do przyjazdu niskimi podatkami, tanią ziemią i finansowaną benzyną.
Oczywiście wszyscy nowo-przybyli mieli otrzymać prawo głosu w mającym nadejść referendum, planowanym na styczeń 1992 r., a Maroko próbowało przekonać do tego pomysłu ONZ.
Referendum było odkładane przez stronę marokańską, niezadowoloną z proponowanych rozwiązań dotyczących kwalifikowania wyborców, wreszcie rozmowy zakończyły się fiaskiem. Jako że mając za sobą poparcie społeczeństwa i kilku krajów, np. Francji, Maroko nigdy nie planowało oddania władzy na terytoriach Sahary Zachodniej, nie dziwi fakt, że podobny los spotkał II Plan Bakera z maja 2003 r.
Władze marokańskie wydają się ustępować w niektórych sprawach Saharyjczykom i opinii międzynarodowej, zwalniając więźniów politycznych bądź pozwalając na ograniczony powrót uchodźców z obozu Tindouf w Algierii na teren Sahary Zachodniej, są to jednak działania, w gruncie rzeczy nieistotne, mające charakter propagandowy.
Na arenie międzynarodowej Maroko (wspomagane przez Francję) stara się przedstawić problem Sahary Zachodniej w kategoriach konfliktu z Algierią, niejako z pominięciem samych Saharyjczyków, a w swej polityce wewnętrznej dąży do ich integracji ze społeczeństwem marokańskim.