Logika 19-10-2010
Działy semiotyki:
Syntaktyka-nauka, która zajmuje się relacjami miedzy znakami, wewnętrznym życiem języka, struktura języka. Podstawowe pojęcia syntaktyki: kategoria wyrażeniowa, zdanie, nazwa, funktor, operator, wynikanie, zastępowanie, dowodzenie, tekst, system. Wewnętrzne życie języka: reguły składania i przekształcania znaków.
Semantyka- zajmuje się relacjami pomiędzy znakami językowymi a rzeczywistością czyli światem. Główne kategorie semantyki: prawda- centralna kategoria, fałsz, oznaczanie, denotowanie, desygnowanie, supozycja, stopnie języka, spełnianie, model, interpretacja(w naukach formalnych)
Pragmatyka- zajmuje się relacjami pomiędzy językiem a użytkownikiem języka, czyli nadawcą lub odbiorcą znaków językowych. Główne kategorie pragmatyki: znaczenie, rozumienie, wyrażanie, komunikowanie, stwierdzanie, uznawanie, asercja, kontekst sytuacyjny.
Ad. 2 Zdanie P jest prawdziwe wtedy i tylko wtedy, gdy P istnieje, np. Krasnoludek istnieje wtedy i tylko wtedy, kiedy krasnoludek istnieje.
Semiotyczna charakterystyka języka:
Semiotyczna definicja języka- język jest zbiorem znaków formalnych, scharakteryzowanych możliwie jednoznacznie, za pomocą reguł używania, służącym pewnej grupy ludzkiej do przekazywania (komunikowania) myśli. serduszka- relacja przestrzenna
Definicja znaków- znak jest to cos podpadającego pod zmysły przy pomocy czego dochodzimy do poznania czegoś innego niż on sam. 3 elementy definicji znaku: 1 element -substrat materialny- coś dostępne dla myśli,2 element- jeśli czegoś nie możemy objąć zmysłem nie jest znakiem, coś innego niż znak, 3 element- użytkownik znaku
Rodzaje znaków- podział: ze względu na rodzaj zmysłów: słuch, np. sygnał karetki, dzwony w kościele, bicie zegara; wzroku: znaki drogowe, język migowy, sygnalizacja świetlna, nuty, gesty; węch: coś przypalonego, np. bigosik sąsiada, zapach kwiatów, perfumy, jabłek; dotyk: alfabet Braila, podanie dłoni, faktura materiału; smak: np. czegoś zepsutego; zmysły wewnętrzne: zmysł równowagi. Ze względu na ich naturę: świetlne, graficzne, akustyczne, ruchowe. Jeżeli znak jest wzrokowy jest też graficzny lub świetlny, jeżeli jest słuchowy jest zarówno akustyczny. Ze względu na genezę: naturalne(relacja miedzy znakiem a tym do czego znak się odnosi nie jest ustalona przez człowieka ,np. dym ) i konwencjonalne (relacja pomiędzy znakiem a tym do czego znak się odnosi jest ustalona przez człowieka, np. zaręczyny- pierścionek zaręczynowy, kolor czarny- żałoba w Polsce). Znaki w logice: właściwe(stałe logiczne i zmienne) oraz interpunkcji. Terminy bliskie dla znaków: symptom, objaw, oznaka, wskaźnik(dzięki wskaźnikowi możemy mieć dostęp do zjawisk empirycznie nieuchwytnych, np. bezrobocie), hasło, sygnał, znak ikoniczny(znak ikoniczny jest charakterystyczny pod tym względem, że łączy go relacja podobieństwa z tym, co go oznacza, np. zdjęcie w dowodzie, makiety czegoś, mapy), obraz, ślad, indeks, np. czasopisma, książki, znaki diagnostyczne, symbol-można go rozumieć głębiej, np. krzyż- s. chrześcijaństwa, cierpienia, itd., kod, szyfr. Podział zasadniczy na znaki instrumentalne- znak drogowy, ślady w lesie(ex signo) i formalne(in signo)- jest znakiem czegoś dla kogoś, jest przeźroczysty(in signo), czyli nie koncentruje naszej uwagi na sobie, odnosi nas od razu do tego co nas otacza(np. nie patrzymy na ton głosu, ale przesłanie osoby mówiącej), jest wielopostaciowy-można go nadawać i odbierać na różne sposoby(np. różne wielkości liter).
Reguły używania znaków- reguły syntaktyczne: są to reguły składania i przekształcania wyrażeń, reguły sematyczne: są to reguły uznawania zdań za prawdziwe (Kazimierz Ajdukiewicz wyróżnił 3 reguły: empiryczne, aksjomatyczne, dedukcyjne)