Mikologia
Opracowanie do egzaminu ;)
Budowa komórki grzybów
ściana komórkowa zbudowana z chityny i chitozanu (tylko wyjątkowo występuje celuloza), z reguły 3 warstwowa:
zewnętrzna (glukan, galakton lub mannan, B-glukan)
środkowa (glikoproteidy)
wewnętrzna (chityna, chitozan)
materiałem zapasowym jest glikogen (jak u zwierząt)
brak plastydów (występuje wyłącznie heterotrofia)
jądro
małe i okrągłe
podziały komórkowe są niezależne od podziałów jąder
błony jądrowe nie zanikają podczas podziału jądra
rzadko występuje płaszczyzna równikowa oraz centriole
mitochondria (wniknęły do komórki heterotroficznej jako pasożyt, przyniosły jednak korzyść i nastąpiło przejęcie ich materiału genetycznego przez komórkę)
posiadają 2 błony
grzebienie mitochondrialne (rurkowate u Protozoa i Chromista, blaszkowate u grzybów właściwych, ślimakowato skręcone u śluzowców)
lomasomy – organella żyjące nietypowo, znajdują się poza cytoplazmą, są właściwe tylko dla grzybów typowo pasożytniczych. Dzięki nim następuje pobieranie substancji z cytoplazmy żywiciela za pomocą ssawek grzyba.
w poprzecznych ścianach komórkowych występują pory, przez, które odbywa się kontakt między komórkami.
Cechy różniące grzyby od innych organizmów
nie potrafią same produkować pokarmu i z tego powodu zmuszone są żyć na innych organizmach jako pasożyty, albo odżywiać się martwą materią jako saprofity
cechują się budową plechowatą – brak tkanek i organów, pozbawione są chloroplastów i są całkowicie heterotroficzne
szalona reprodukcja i ogromna żywotność
pozostałe cechy podane są w 1 zadaniu.
Fazy wzrostu grzybów
faza wegetatywna - faza wzrostu, rozpoczyna się w momencie wzrostu zarodników (faza wzrostu sferycznego - pobiera wodę i pęcznieje)
Faza kończy się w momencie powstania pierwszej ściany poprzecznej (następuje polaryzacja strzępki ). Rostek - miejsce, które wydłuża się w strzępkę
faza owocowania - zróżnicowanie komórek, plektenchymy i tworzenie się struktur. Grzybnia rozrasta się w sposób koncentryczny, (wzrost spiralny - różnicowanie się wokół wspólnego centrum)
Wzrost i rozwój strzępek
rozwój intramatrykularny (wewnątrz rośliny rozwija się grzybnia),
incelularnie - między komórkami żywiciela
intracelularnie – wewnątrz komórek żywiciela
extramatrykularny - na zewnątrz rośliny, do środka zapuszcza haustoria (ssawki), tylko i wyłąącznie ssawki rosną w roślinie a reszta na zewnątrz)
subkutikularny - wrasta pomiędzy ścianę komórkową a warstwę kutikuli
Sposoby życia grzybów
pasożytnictwo – na żywym organizmie żywicielskim
saprotrofizm – na na martwych szczątkach, rozkładanie ich i zapoczątkowywanie rozkładu materii organicznej
mikoryza – stała zależnośc między rośliną a grzybem. Mutualistyczna symbioza zlokalizowana w korzeniach lub w strukturach do nich podobnych. Zarówno grzyb jak i roślina czerpią korzyść.
ektomykoryza – mufki dookoła korzenia, deformacja korzenia, brak włośników, grzyb nie wnika do komórek, a narasta w przestrzeniach międzykomórkowych
endomykoryza – wytwarzanie włośników, wrastanie do wnętrza komórek
grzyby mykofilne – życie grzybów kosztem innych grzybów (mykotrofizm), mogą występować jako pasożyty obligatoryjne, biotroficzne, saprotrofy oraz nadpasożyty.
Odżywianie się grzybów
Absorpcja –wydzielanie na zewnątrz enzymów trawiennych i wchłanianie do wewnątrz strawionych substratów
Osmotrofia pierwotna – sposób odżywiania się w podłożu zasobnym w związki organiczne i nieorganiczne. Grzyby dzięki bardzo dużej powierzchni chłonnej jako pierwsze wychwytują np. pierwiastki promieniotwórcze i transportują je do owocników (świecące grzybki z Ukrainy )
Osmotrofia wtórna – po zubożeniu podłoża w związki odżywcze, grzyby zaczynają wykorzystywać zgromadzone materiały zapasowe, wydzielają mykotoksyny.
Stadia wegetatywne grzybów
Holokarpiczne – niewielkie, niższe (prymitywne) grzyby, których całe ciało wegetatywne w całości zmienia się w organ rozmnażania
Eukarpiczne – organ rozmnażania stanowi niewielką część organizmu (większośc grzybów jest ekurapiczna)
Struktury wegetatywne
Budowa grzybni
u niżej uorganizowanych strzępki nieseptowane (nie podzielone na komórki)
plazmodium – ogromny komórczak
strzępki podzielone, komórki jednojądrowe
strzępki jednojądrowe lub dikariotyczne
grzybnia prozenchymatyczna – odróżniamy od siebie poszczególne strzępki na ich przebiegu
grzybnia pseudoparenchymatyczna – silne zespolenie komórek, tworzą wszystkie struktury grzyba
Mycelium (grzybnia) - splot nitkowatych strzępek grzybów, rozwijający się na powierzchni lub w głębi podłoża, dochodzący do kilkunastu metrów średnicy, a nawet kilku hektarów powierzchni; niekiedy grzybnia tworzy sznury (ryzomorfy), np. grzybnia opieńki pod korą pni drzew. Ze strzępek grzybni powstają organy przetrwalnikowe i owocniki (grzyby kapeluszowe); grzybnia służy też rozmnażaniu wegetatywnemu (przez rozpad strzępek) lub płciowemu (przez połączenie dwóch różnych strzępek w tzw. grzybnię dikariotyczną o komórkach dwujądrowych).
Septy
Najprostszy typ – ściany poprzeczne niepełne
Pełna ściana komórkowa bez otworka w środku
Septy proste – mały otworek w środku
Septy doliporowe – ściany z jednym otworem, dookoła zgrubienie i kaptur osłaniający przejście
Typy plech śluzorośli
Nibyśluźnie (pseudoplazmodium) – agregacja pełzaków haploidalnych wokół pełzaka diploidalnego. Jest to śluźnia wegetatywna.
Śluźnie właściwe (plazmodium właściwe) – powstaje z pełzaka diploidalnego w wyniku połączenia się pełzaków haploidalnych (rozrasta się śluźnia, tworzy się komórczak, nie ma ścian komórkowych). Sposób odżywiania – fagotroficzny.
Paraśluźnie (paraplazmodia) – postać pojedyńczej komórki (haploidalnej albo diploidalnej); haploidalne – infekują, diploidalne – służą do rozmnażania. Występuje u pasożytów.
SPOSOBY POWSTAWANIA I PODZIAŁ ZARODNIKÓW GRZYBÓW
Powstawanie zarodników konidialnych:
Pączkowanie
fragmentacja (rozpad) strzępek
podział konidioforu
powstawanie właściwe zarodników :
endogeniczne (w zarodniach), powstają tak zarodnki pływkowe, sporangialne
egzogeniczne (na strzępkach) – konidia
podział zarodników:
pływkowe – planospory (z organellami ruchu)
Sporangialne /aplanospory (bez organelli ruchu)- powstają w wyniku podziałów mitotycznych w zarodniach o kulistym kształcie, zwanych sporangiami. Zarodniki te uwalniane są z zarodni w wyniku jej pęknięcia;
Konidialne - powstają również na drodze mitozy w haploidalnych strzępkach, z których uwalniane są przez jej oderwanie od grzybni;
Workowate - powstają w workowatych zarodniach ( 8 sztuk ) w wyniku podziałów mejotycznych;
Podstawkowe- wytwarzane na drodze podziałów mejotycznych w zarodni zwanej podstawką w liczbie 4.
Utwory związane z rozmnażaniem płciowym (stadia doskonałe grzybów)
Zarodnie pływkowe (grzyby niższe, zoosporangia) – rozwijają się po okresie przezimowania w zarodniku przetrwalnikowym po mejozie
Zarodnie właściwe (eurosporangia, u sprzężniaków) – powstają po mejozie, dwie komórki płciowe zlewają się ze sobą po przezimowaniu, kiełkuje trzonek konidialny, zarodniki tworzą strzępki „+” i „-”
Zarodnia ascus (worek) (u workowców) – zlanie się dwóch strzępek (komórki dikariotyczne) [strzępki workotwórcze -> kariogamia -> mejoza -> kariogamia -> ascus]
Basidium (podstawka) – w podstawce następuje kariogamia, następnie mejoza, tworzą się wyrostki z których powstają diploidalne zarodniki
Utwory strzępek grzybów pasożytniczych
przylgi lub ssawki, przy pomocy których przyczepia się lub wnika do wnętrza komórek glonów
strzępki infekcyjne
strzępki penetracyjne i perforacyjne (przebijają ścianę komórki)
ssawki (haustoria)
Typy owocników i 13. Budowa Hymenium
Grzyby niższe (sprzężniaki) – strzępki haploidalne otaczające zygosporę
Grzyby workowe:
Klejstotecjum – całkowicie zamknięte, owalne, bez otworu ujściowego. W środku znajdują się owalne worki z zarodnikami
Perytecjum – twór butelkowaty, gruba ściana owocnika, hymenium, parafizy (wstawki pomiędzy workami), peryfizy (zamykają ujście)
Apotecjum – miseczkowate, występuje podstawka wegetatywna, warstwa hymenialna, parafizy, oraz epitecjum zabezpieczające hymenofor
Grzyby podstawkowe
Grzybnia dikariotyczna
Owocnik = trzonek + kapelusz
Podstawki jednokomórkowe (holobasidia) – nie wykształcają ścian poprzecznych i podłużnych, 4 sterygmy najczęściej na szczycie
Podstawki czterokomórkowe (fragmobasidia) – podłużnie podzielone(chiastyczne) np. u galaretniaków, bądź poprzecznie (stychiczne)
Owocniki mogą być gymnokarpiczne (hymenium jest wystawione na działanie czynników zewnętrznych przez cały okres), hemiangiokarpiczne (hymenium jest pod osłonką całkowitą oraz/lub częściową, jednak zostają one zniszczone przed dojrzeniem zarodników) oraz angiokarpiczne (hymenium jest przez cały czas okryte osłonkami, aż do momentu dojrzenia zarodników).
BUDOWA HYMENIUM:
Tworzy się na hymenoforze
Parafizy – drobne strzępki oddzielające
Szczecinki – wystają ponad powierzchnię hymenium
Czopy strzępkowe – zbudowane z dużej ilości strzępek
Cystydy – wzmacniają hymenium
Hymenofor gładki
Hymenofor blaszkowaty
Hymenofor kolczasty
Hymenofor urkowaty
BUDOWA WORKÓW:
Worki protunikowe – nie posiadają mechanizmów uwalniających zarodniki, uwolnienie następuje po pęknięciu worka
Worki tunikowe – posiadają różne mechanizmy pozwalające na uwolnienie zarodników
Jednotunikowe wieczkowe – gdy dojrzeje wieczko odpada, wystrzeliwuje zarodniki
Jednotunikowe bezwieczkowe – posiada pierścień, przez które stopniowo przeciskają się zarodniki
Dwutunikowe – dwie wyraźne warstwy, pierwsza zewnętrzna, mocna i sztywna, a druga wewnętrzna, elastyczna, pomiędzy nimi śluzowata warstwa. Ściana zewnętrzna pęka, wewnętrzna się wydłuża i przez nią uchodzą zarodniki
Grzyby pojedynczopodstawkowe i złożonopodstawkowe:
Pojedynczopodstawkowe (Homobasidiomycetes), klasa grzybów, należąca do typu podstawczaki. Najbardziej znane: kurka (pieprznik jadalny), pieczarka polna, purchawka, sromotnik bezwstydny, mleczaj rydz, borowik szlachetny i inne.
Podstawka niepodzielona. Jednokomórkowa zarodnia, na której szczycie wykształcają się cztery zarodniki. Podstawki wykształcają się na powierzchni owocnika.
Złożonopodstawkowe – wytwarzają owocniki będące w stanie świeżym, konsystencji galaretowatej, a w stanie suchym są twarde i zbite. Są w większości saprobami nadrzewnymi. Np. ucho bzowe, ucho judaszowe, galaretek kolczasty, trzęsak pomarańczowy.
Zarodniki wielokomórkowe pączkują w konidia, a te dopiero w strzępki grzybni. Podstawka podzielona na 4 przegrody.
Rola grzybów w środowisku:
Jest to największa grupa destruentów (reducentów) materii organicznej, zwłaszcza w zakresie rozkładu celulozy i ligniny. Ma to ogromny wpływ na poprawę warunków wzrostu roślin przez dostarczaniedo gleby związków przyswajalnych dla roślin.
Liczna grupa grzybów saprofitycznych dokonuje selekcji drzew. Chore i słabe są usuwane, a zdrowe pozostawiane przy życiu. Powodują one także gnicie drewna. Taką zdolność mają także grzyby mikroskopijnej wielkości, które sprawiają, że powstaje szara zgnilizna . Taki typ grzybów może powodować przebarwienia drewna, szczególnie niekorzystne z punktu użytkowego. Są pokarmem dla wielu leśnych zwierząt- jeleni, sarni, dzików, wiewiórek. Dla wielu owadów są schronieniem.
Wśród grzybów wyodrębnia się grupę, która żyje kosztem innych organizmów- są to pasożyty. Najczęściej pasożytują na roślinach- mchach, paprociach, roślinach nasiennych. Taka działalność powoduje ogromne straty materialne. Przyczyniają się też do wywoływania wielu chorób. Często grzyby chorobotwórcze działają wolno, bez dostrzegalnych objawów. Schorzenia powodowane przez huby drzewne rozwijają się nawet przez kilkadziesiąt lat. Do takich grzybów należą: korzeniowiec wieloletni, opieńka miodowa, czyreń sosnowy. Choroby grzybowe spotyka się na roślinach pól, łąk, pastwisk, sadów i ogrodów. Powodują one duże straty materialne w ogrodnictwie i warzywnictwie. Grzyby są także pasożytami grzybów. Na samych kapeluszowych, które występują licznie w naszym kraju odnaleźć można szereg mikropasożytów. Są one przyczyną zniekształceń, karłowatości czy rozkładu. Takie grzyby powodują także choroby zwierząt (mikozy). Występują na robakach obłych, skorupiakach, mięczakach, owadach, rybach, ptakach czy wreszcie ssakach. Wyróżnia się także grzyby owadobójcze, które pełnią funkcje regulujące populacje owadów w lasach. Z tego punktu widzenia ich rola jest ogromnie pozytywna dla gospodarki leśnej. W świecie grzybów odnaleźć można niewielką grupę, która pasożytuje na grzybach pasożytniczych. Z tym zjawiskiem wiąże się jednak pewne nadzieje. Być może będą one mogły być wykorzystane do zwalczania szkodliwych dla upraw grzybów. Są także i takie grzyby, które współżyją z innymi organizmami na zasadzie wzajemnych korzyści. Najczęściej spotykaną symbiozą są wzajemne relacje między grzybami a sinicami, roślinami zielonymi, roślinami nasiennymi, owadami. Doskonałym przykładem symbiozy są porosty, czyli grupa organizmów powstałych w wyniku ścisłego zespolenia grzybów z glonami. Porosty występują we wszystkich strefach klimatycznych. Często są pionierami, rozwijają się tam, gdzie nie ma dostatecznych warunków do rozwoju. Z plechy porostów produkuje się różne barwniki, jak lakmus. Niektóre z nich mają dodatkowo właściwości lecznicze.
Grupy ekologiczne grzybów: oraz 17. Czynniki regulujące wyst. grzybów
Grupy ekologiczne są to organizmy, które posiadają podobny zakres tolerancji odnośnie danych czynników środowiskowych.
Grzyby są organizmamy wszędzobylskimi (ubikwistycznymi). Występują w glebie, powietrzu, wodach oraz tkankach organizmów żywych jak i martwych. Są zdolne do kiełkowania w ekstremalnych warunkach np. na wysokości 5000m, a także głębokości 4600m.
STRES – jest formą narzucania przez środowisko sytuacji ekstremalnych, które idą w kierunku redukcji biomasy.
Niszczące – pożary, wybuchy wulkanów, osuwiska ziemi, hałdy przy wykopaliskach, karczowanie drzew
Wzbogacające - gwałtowny opad liści, wysypisko śmieci, wzrost odchodów zwierząt, śmierć zwierząt.
SUBSTRAT
Gatunki oligotroficzne – wzrost przy minimalnym udziale związków węglowych
Eutroficzne – wzrost na substratach zasobnych w związki organiczne (większość grzybów)
Dystroficzne – grupa pośrednia o zróżnicowanej wybiórczości
KSEROTOLERANCJE – upodobanie suchych terenów, niskiej wilgotności
OSMOTOLERANCJE – wysoki potencjał osmotyczny substratu (gł. Drożdże). Np. miód, konfitury, syropy, nektary.
TEMPERATURA
Mezofile – optimum ok. 25-30 stopni C.
Termofile – optimum ok. 36-40 stopni
Psychofile - giną poniżej temperatury 0°C i powyżej 30°C
kriobionty, psychrofile obligatoryjne - organizmy, które przechodzą cały cykl życiowy w temperaturze bliskiej 0°C, optimum poniżej 15°C, nie znoszą temperatury powyżej 20°C.
kriofile, psychrofile fakultatywne - organizmy preferujące środowiska chłodne i zimne, jednak występujące także w wyższych temperaturach.
pH
większość gatunków ph od 5 do 6
grzyby nadrzewne ph=3
wielkoowocnikowe podstawczaki ph=5,5
Typy mykoryz
Ektomykoryza – grzyb nie wnika do komórek, rozrasta się w przestworach między komórkowych. Mufki dookoła korzenia, deformacja korzenia, brak włośników
Endomykoryza – tworzą ją grzyby mikroskopijne, wytwarzanie włosników. Wrastają do wnętrza komórek, tworzą arbuskule (wymiana substancji pomiędzy grzybem a rośliną)
Pozytywne oddziaływania mykoryz – absorpcja słabo dostępnych pierwiastków, udoskonalenie poboru wody, zabezpieczanie roślin przed wpływem toksyn i metali ciężkich
Mkoryza jest związkiem ścisłym i obustronnym. W jej wyniku może nastąpić zmiana morfologii, zmiana biochemii oraz fizjologii obu komponentów / korzeni lub całego organizmu roślin /.
Rozmieszczenie wielu gatunków roślin zależy od obecności odpowiedniego gatunku grzyba. Wiele gatunków grzybów może rozwijać się tylko w obecności odpowiedniej rośliny.
Istotność związku mykoryzowego.
Kolejne etapy powstawania wiadomości o mykoryzie:
1. mykoryza = grzybo - korzeń
2. mykoryza = grzyb i korzeń
3. mykoryza = grzyb + korzeń
4. mykoryza = grzyb i roślina
5. mykoryza = grzyb + roślina + gleba
Typy mykoryzy.
Rozróżnia się mykoryzę zewnętrzną /ektotroficzną / i wewnętrzną / endotroficzną /.
W mykoryzie zewnętrznej strzępki grzyba oplatają młode korzonki i tworzą dokoła nich coś w rodzaju "mufki" Strzępki wnikają także do kory pierwotnej, ale rozrastają się tylko w przestworach międzykomórkowych i nie wnikają do wnętrza komórek. Wzrost korzenia na długość zostaje zahamowany, ale tworzy on za to charakterystyczne rozgałęzienia. Włośniki zanikają, a ich funkcje przejmują strzępki grzyba. Mykoryza zewnętrzna jest charakterystyczna dla wielu drzew - dąb, brzoza, sosna, śliwa, jabłoń, grusza ; stanowi czynnik niezbędny dla ich normalnego rozwoju.
W mykoryzie wewnętrznej strzępki grzyba wnikają głębiej do wnętrza korzenia, natomiast na zewnątrz nie tworzą większej otoczki, tak że włośniki na korzeniach zostają zachowane. Strzępki grzyba nie ograniczają się tu do przestworów międzykomórkowych, ale wnikają też do wnętrza komórek. Mykoryza wewnętrzna występuje u niektórych drzew i wielu roślin zielnych, m. in. u roślin zbożowych - owies, żyto, pszenica, kukurydza.
Dla korzeni mykoryza oznacza silne zwiększenie powierzchni chłonnej, zwłaszcza przy mykoryzie zewnętrznej, poza tym grzyb rozkładając próchnicę glebową tworzy w otoczeniu korzenia strefę bogatszą w proste związki odżywcze. Prócz tego grzyby wytwarzają substancje witaminowe i hormony, pobudzające wzrost i przemianę materii komórek korzenia.
Typy mykoryzy a środowisko.
Najczęstszymi partnerami drzew leśnych są Basidiomycota wytwarzające owocniki.
Od wielu lat znamy symbiozę storczyków z przedstawicielami rodzaju Rhizoctonia o strzępkach septowanych, a także z przedstawicielami Endogonaceae - przykład mykoryzy pęcherzykowato - arbuskularnej.
Wiele roślin uprawnych, jak np. bawełna, cytryna, kukurydza, soja, tytoń i pomidory, tworzy taką mykoryzę. Określenie mykoryza pecherzykowato - arbuskularna odnosi się do wewnątrz komórkowych form grzyba. Odżywianie, gospodarka wodna, odporność na grzyby patogeniczne i inne czynniki wywołujące choroby oraz wrażliwość gospodarza na fungicydy znajdują się pod wpływem grzyba symbionta.
W różnych lasach, jak nietrudno zauważyć, a ściślej pod różnymi drzewami rosną rożne grzyby. Np. rydze rosną pod świerkiem, maślak żółty zawsze wyrasta pod modrzewiem, koźlarz babka towarzyszy brzozie.
Symbioza grzybów z roślinami zarodnikowymi - niektóre grzyby wraz z glonami wytworzyły odrębną grupę roślin, a mianowicie porosty. Rośliny te, dzięki symbiozie są pionierami życia w najuboższych miejscach, na przykład na nagich skałach w Tatrach.
Mykoryza zwiększa odporność roślin na nie sprzyjające warunki środowiskowe, np. niewystarczającą dostępność wody i składników pokarmowych w glebie, niewłaściwy odczyn gleby, zanieczyszczenia metalami ciężkimi, występowanie patogenów powodujących odglebowe choroby roślin. Rośliny mykoryzowane generalnie charakteryzują się większą żywotnością i konkurencyjnością czego widocznym efektem jest często lepszy wzrost, pokrój i adaptacja roślin wysadzanych na nowe, często nie odpowiednio przygotowane stanowiska.
Szczepionki mykoryzowe zapewniają roślinom:
- Warunki zrównoważonego nawożenia,
- Większą dostępność związków odżywczych / np. fosforu, azotu / z gleby za pośrednictwem poza korzeniowej sieci strzępek grzybowych,
- Zwiększoną tolerancję na stresy związane z deficytem wody, temperaturą, zbyt kwaśnym lub zasadowym odczynem podłoża,
- Wzrost bioróżnorodności roślin i środowiska glebowego w odtwarzanych ekosystemach,
- Zwiększoną odporność na choroby wywoływane przez patogeny korzeniowe.
Zakłócenia środowiska niszczące mykoryzę.
- hałdy
- wysypiska śmieci
- odpady przemysłu chemicznego / pestycydy, barwniki trucizny /
- przenawożenie
- zanieczyszczenie powietrza
- pożary
- wybuchy wulkanów, i inne...
Na obszarach zdeformowanych i jałowych /np. budowa / jako pierwsze pojawiają się rośliny niemykotroficzne, po nich - fakultatywnie mykotroficzne /trawy /, następne - obligatoryjnie mykotroficzne /drzewa /.
Obserwuje się zdolność integracji różnych gatunków roślin, czyli połączenie systemów korzeniowych jak to ma miejsce między olszą a sosną dzięki grzybni podgrzybka. Zdolność integracji umożliwia przepływ azotu między organizmami.
Pozytywne działanie mykoryzy.
1. Absorpcja słabo dostępnych pierwiastków.
2. Udoskonalenie poboru wody.
3. Zabezpieczenie przed wpływem toksyn i metali ciężkich, tzw. mechanizm unikania.Polega on na:
I strefa - na zewnątrz komórek grzyba zachodzi neutralizacja, detoksykacja, synteza związków nierozpuszczalnych, wytrącanie, wiązanie, krystalizacja, odcinanie części skażonych.
II strefa - odbywa się wewnątrz komórek, wytwarzają się peptydy / kadystyna /, wytwarzanie specyficznych białek, gromadzenie intercelularne.
Proces fitoremediacji.
1. Fitoeksrakcja - użycie roślin, które akumulują pierwiastki ciężkie, np. krzewy Salix -o dużej masie osobniczej ; Brassicaceae - duża masa populacyjna.
2. Rizofiltracja - wykorzystanie roślin mykoryzujących, głównie trawy; wychwytywanie metali ciężkich, lepsza gospodarka wodą w systemie korzeniowym.
3. Fitostabilizacja - generalne wykorzystanie roślin w celu eliminacji i redukcji pod warunkiem zastosowania dwóch poprzednich metod.
Podsumowanie.
Grzyby odgrywają niezmiernie ważną rolę biologiczną w przyrodzie. Mają również znaczenie gospodarcze. Dla zilustrowania znaczenia grzybów można wymienić następujące przykłady:
- grzyby wspólnie z bakteriami rozkładają martwą materię organiczną, co prowadzi do jej mineralizacji i decyduje o krążeniu pierwiastków w przyrodzie.
- występujące w glebie grzyby saprofityczne przekształcają złożone związki organiczne na bardziej proste, przyswajalne dla roślin wyższych.
- podnoszą urodzajność gleby przez tworzenie próchnicy;
- niektóre gatunki grzybów są wykorzystywane w przemyśle fermentacyjnym i piekarniczym; przemysł mleczarski do produkcji serów i kefirów.
- w farmacji wykorzystuje się grzyby do produkcji antybiotyków - penicyliny.
- współżycie w mykoryzie co ma szczególne znaczenie w hodowli drzew leśnych.
- straty przynoszą grzyby pasożytnicze wywołujące choroby roślin uprawnych, zwierząt i ludzi.