Laboratorium z Metrologii
Grupa: M2 Grupa lab.: 5

1. Cel ćwiczenia

Celem ćwiczenia było wyznaczenie odchyłek kształtu od średnicy nominalnej dla danego elementu. Pomiar wykonywany był dwoma metodami – bezodniesieniową, podniesieniową.

Pomiar dokonywany był w trzech przekrojach.

1. Rysunek naszego elementu

1. Metoda bezodniesieniowa – pomiary w kłach obrotowych

Lp.	Przekr. 1 [um]	Przekr. 2 [um]	Przekr. 3 [um]
1	0	0	0
2	-200	100	100
3	-300	40	60
4	-280	-180	20
5	-160	-320	-180
6	80	-320	-320
7	120	-220	-300
8	180	0	-220
9	160	140	-20
10	-20	160	120
11	-140	160	140
12	-160	-60	160
13	-80	-180	-20
14	-80	-220	-160
15	100	-160	-200
16	60	0	-160

Odchyłki kształtu:

Przekrój 1 – 300um

Przekrój 2 – 320um

Przekrój 3 - 320um

Wykresy odchyłek:

1. Metoda odniesieniowa – w pryźmie 90^o

Lp.	1	2	3
1	40	40	0
2	140	180	20
3	300	360	140
4	440	340	340
5	400	340	400
6	360	100	380
7	140	-20	280
8	80	-80	100
9	60	0	20
10	120	120	40
11	280	380	100
12	460	380	320
13	440	340	440
14	340	80	420
15	100	-40	240
16	60	-80	40

Odchyłki kształtu:

Przekrój 1 – 460um

Przekrój 2 – 380um

Przekrój 3 - 440um

Wartość odchyłki okrągłości EFK
EFK= $\frac{\text{ΔA}}{F}$ ; F=2 ΔA-największa różnica wyników

EFK₁=(460-60)/2=200um

EFK₂=(380+80)/2=230um

EFK₃=440/2=220um

Wykresy odchyłek:

Wnioski

Metoda odniesieniowa wykazała większe rozbieżności odchyłek kształtu dla poszczególnych pomiarów. Z tego wynika, że metoda bezodniesieniowa jest metodą dokładniejszą.