Kuropatwa (Perdix perdix)

 Wygląd: Okrągła postać, skrzydła i ogon krótkie. Ogon w kolorze rdzawobrązowym. Ubarwienie szare i brązowe z delikatnym rysunkiem. Słabo zaznaczony dymorfizm płciowy. Samiec ma na piersi dużą, kasztanowato-brązową podkowę, która u samicy jest jedynie zaznaczona. Bardzo stare samice bywają podobne do samca. Pospolity ptak żyjący w całej Polsce na uprawnych polach, łąkach, ugorach i wśród niskich zadrzewień, które dają jej schronienie. Przywiązana do sowich miejsc bytowania, w których spędza zwykle cały rok. Występuje praktycznie w całej Europie z wyjątkiem rejonów najdalej wysuniętych na północ i południe. Jesienią i zimą towarzyski. Żyje w ścisłych stadach, a w porze lęgu parami. Lot furkoczący i niezbyt wytrwały, ale jest kuropatwa bardzo szybkim biegaczem. Zimuje na miejscu.
Głos kuropatwy to dziurryk, cerwik, kirek, stada zrywające się do lotu wydaje dźwięk triptriptrip. Wymiary: długość całego ciała 26-28 cm, rozpiętość skrzydeł 51-52 cm, skrzydło złożone 15-16 cm, ogon 8,8-8,3 cm, waga 375-450 g. 

 Rozmnażanie: Pora lęgowa rozpoczyna się pod koniec zimy. Powstają wtedy pary, które trzymają się ze sobą cały rok, a nawet dłużej. Bronią również swojego miejsca. Gniazda budują na ziemi, w trawie, w zbożu, koniczynie lub lucernie z niewielkiej ilości suchych źdźbeł. Jaja składają w kwietniu lub maju (10-20 sztuk), ale pierwsze lęgi często ulegają zniszczeniu wskutek zalania oraz wyjadania przez wrony i sroki. Wysiadujące samice często giną zabijane przez drapieżniki (w tym koty). Po zniszczeniu gniazd, kuropatwy zakładają nowe i znoszą jaja po raz kolejny ale w mniejszej liczbie (6-8 sztuk). Wysiadywanie trawa 23-25 dni. Zdarza się, że pomaga w nim samiec. Młode już w dzień po wykluciu są wodzone przez rodziców, po 10 dniach potrafią pokonać w powietrzu kilka metrów, a po 3 tygodniach fruwają prawidłowo. 

 Odżywianie: Kuropatwy żywią się przede wszystkim pokarmem roślinnym – ziarnami, nasionami chwastów i roślin uprawnych, ale zjadają również owady (stonka) i dżdżownice. Podczas ostrych zim w poszukiwaniu pokarmu potrafią podchodzić do siedzib ludzkich. 

Bażant (Phasianus colchicus)

 Wygląd: w Polsce dominuje bażant łowny, będący połączeniem kilku z ok. 40 występujących w środowisku odmian. Polski bażant jest efektem krzyżówki m.in. bażanta kolchijskiego kaukaskiego, mongolskiego i obroźnego. Rozróżnienie płci u bażantów ma olbrzymie znaczenie, kury objęte są bowiem całoroczną ochroną. Po pierwsze, koguty są większe od kur, ich długość razem z ogonem wynosi do 95 cm, ich waga wynosi ok. 1,5 kg. Kury są mniejsze i lżejsze - ok. 1 kg. Po drugie, koguty wyróżniają się długim ogonem i silnym dźwiękiem, który wydaje podczas podrywania do lotu. Wreszcie, koguty charakteryzują się jaskrawym upierzeniem i ciemną głową. 
Bażanty są typowymi zwierzętami stadnymi, najczęściej przebywają w krzakach, zaroślach i trzcinowiskach. Niestety, źle znoszą trudne warunki pogodowe - długo utrzymujący się mróz i śnieg potrafią zdziesiątkować niejedno stado. 

 Rozmnażanie: bażant rozpoczyna swe gody wczesną wiosną i trwają do jej końca. W maju i czerwcu kury składają jaja, które posiadają charakterystyczny, oliwkowozielony kolor. Okres wysiadywania trwa niecały miesiąc. Wiele młodych ginie z prozaicznego powodu - złego ulokowania gniazda - bażantyzakłądają je w niebezpiecznych miejscach, na drogach polnych, miejscach nieosłoniętych i łatwo dostępnych dla człowieka. Jedynym wybawieniem dla młodych jest fakt, że w bardzo krótkim czasie zdobywają samodzielność - potrafią się poruszać, a już w drugim tygodniu życia rozpoczynają naukę latania. 

 Odżywianie: ulubionym pokarmem bażantów są nasiona krzewów, chwasty, trawa, owoce leśne, kukurydza, a także różnego rodzaju owady, dżdżownice i ślimaki.

Jarząbek (Tetrastes bonasia) 

 Wygląd: ptak jarząbek, często mylony z kuropatwą. Osiąga następujące wymiary: długość całego ciała 36-45 cm, rozpiętość skrzydeł 50-62 cm, ogon 11-13 cm, waga 375-475 g. Kolorystyka upierzenia tego ptaka, to głównie szare i brązowe plamy. Jarząbka poznamy po charakterystycznym czarnym podgardlu i czubku na głowie. Ogon - co ważne - jest zaokrąglony przy końcu z jaśniejszą obwódką. 

 Tryb życia: jarząbki żyją powszechnie na terenie całej Polski, ale nie w większych stadach. Przeważnie można je spotkać w gęsto zarośniętych i cichych, rzadko uczęszczanych, lasach. Idealnie czuje się w środowisku leśnym, przeważnie biega, niż lata. 

 Rozmnażanie: gniazda jarząbków występują na ziemi, osłaniają je zazwyczaj gęste krzaki, korzenie, kamienie. Samica składa od 7 do 12 jaj. Po wykluciu młode dojrzewają w bardzo szybkim tempie, do tego stopnia, iż już po kilku dniach potrafią fruwać na niewielkie wysokości. 

 Odżywianie: w menu jarząbka można spotkać niemal wszystko, począwszy od pączków drzew, nasion, jagód, a skończywszy na dżdżownicach i ślimakach.

GŁUSZEC (TETRAO UROGALLUS)

 

WYGLĄD ZEWNĘTRZNY- Występuje silny dymorfizm płciowy (wielkość, wygląd zewnętrzny)

SAMIEC (kogut): Wielkości indyka, na głowie i szyi upierzenie ciemnopopielate, skrzydła mają odcień lekko brunatny, plecy czarno-popielate, brzuch czarny, gęsto poplamiony białymi piórkami. Na skrzydłach, w kąciku między tułowiem a barkiem, znajduje się biały trójkąt zwany lustrem. Pierś zielono połyskująca. Wachlarz (ogon), duży, czarny, zaokrąglony, biało nakrapiany. Dziób żółtoszary, zakrzywiony, długości około 4-5 cm, pod dziobem sztywne, dłuższe pióra tworzą tzw. brodę. Oczy (zielniki) otoczone sfałdowaną, od góry szczególnie silnie, purpurową skórą tworzącą czerwoną brew (tzw. korale), które silnie nabrzmiewają w okresie toków. Nogi obrośnięte piórami (nogawice). We wrześniu palce nóg dostają z boków rząd drobnych zrogowaciałych piórek, które ułatwiają mu chodzenie po śniegu, gdyż tworzą większą powierzchnię nóg i chronią przed zapadaniem się. Na wiosnę przed tokami piórka te odpadają. Kogut ma długość do 100 cm, w tym ogon 30 cm; rozpiętość skrzydeł do 140 cm, masa 3,5 - 5,5 kg.

SAMICA: Samica znacznie mniejsza od samca (o ok. 1/3, długość do 70 cm, w tym ogon 20 cm), ciemnobrązowa z rdzawobrązową tarczą na piersi. Na skrzydle brak białej pręgi. Dziób ma słabszy i korale mniejsze od samca. Ogon zaokrąglony.

PISKLĘTA: Wykluwają się już z gęstym puchem. Ubarwienie wierzchu ciała rdzawożółte z brązowymi plamami. Na głowie widoczne poprzeczne kreski. Spód ciała żółty, brązowordzawy wol. Dziób popielaty, nogi o kolorze cielistym.

 

TRYB ŻYCIA:

Głuszce, poza starymi kogutami, żyją w stadach od lata do połowy lutego, potem stada rozpadają się. W ciągu dnia głuszec przebywa na ziemi w poszukiwaniu żeru, na noc wzlatuje na drzewo i tam pozostaje do świtu.

GŁOSY:

Pieśń głuszca składa się z czterech części, które następują regularnie po sobie, tworząc jedną całość. Jedna pieśń trwa kilka sekund. W ciągu porannych toków kogut powtarza swoją pieśń do 200 razy. Pierwsza część pieśni to

KLAPANIE podobne do dźwięku kastanietów lub do uderzeń dwóch kijów o siebie albo dalekiego klekotu bociana. Dźwięk ten powtarza się 5-15 razy i trwa około 4 s. Klapanie przechodzi następnie w

TRELOWANIE (trwa około 2 s), które dalej zmienia się w pojedynczy, silny ton, podobny do odgłosu towarzyszącego wyciąganiu korka z butelki, zwany tonem głównym lub KORKOWANIEM. Bezpośrednio, po tym następuje ostatnia część tzw. SZLIFOWANIE. Są to dźwięki podobne do ostrzenia kosy o kamień. W czasie tej ostatniej części, która trwa 3-5 s, ptak jest prawie zupełnie głuchy. Nie jest to właściwie głuchota, ale niereagowanie na huk wystrzału lub na hałas kroków prawdopodobnie na skutek zamknięcia przewodu ucha lub zlanie się zewnętrznych odgłosów z głosem wydawanym przez ptaka i przez to nieodróżnianie ich. To przytępienie słuchu nie u każdego ptaka jest jednakowe.

Kury wydają gdaczące głosy zwane KWOKANIEM.

ŚRODOWISKO ŻYCIA : Rozległe i zwarte kompleksy borów lub lasów mieszanych na niżu i w górach po górną granicę lasu. Preferuje bory (na niżu sosnowe, w górach świerkowe i z udziałem jodły) i lasy o naturalnej strukturze, urozmaiconym podszycie i runie. Tokuje w miejscach na ogół bezludnych, w ustronnej leśnej głuszy, najczęściej w borach wilgotnych i bagiennych, na mszarach porośniętych karłowatą sosną, często także brzozą, osiką i świerkiem, gdzie w runie dominują mchy torfowce, bagno zwyczajne i borówka. Zimuje w miejscach suchszych, zwykle w enklawach piaszczystych wzniesień i starodrzewów sosnowych w otoczeniu błot i mokradeł. W takim mozaikowym siedlisku odbywa też wiosenne toki. Wykazuje daleko posunięty konserwatyzm siedliskowy, jego tokowiska mają dość stałą lokalizację. Starsze osobniki bywają przywiązane nawet do określonych drzew.

POKARM:

Głuszec żywi się jagodami, pączkami i liśćmi drzew, najchętniej osiki, , jagody żurawiny i borówek, igliwiem sosny, jodły, modrzewia, owadami, mrówczymi jajami, poczwarkami i ślimakami. Poza tym żywi się także ziarnem zbóż. Połyka również małe kamyki, które w jego żołądku stanowią jakby małe żarna ułatwiające trawienie.

Pokarm piskląt

Młode głuszce tuż po wykluciu potrzebują specyficznego, wysoko białkowego pokarmu, ponieważ bardzo szybko rosną. Dlatego w okresie pierwszych 7 - 8 tygodni odżywiają się głównie stawonogami (np.: larwy owadów, pajęczaki, mrówki), stopniowo przechodząc na dietę roślinną. Miejscami zdobywania takiego pokarmu są borówczyska, jagodziska i tereny podmokłe (np. śródleśne torfowiska i bagienka). Należy więc chronić powierzchnie borówek czernicy i brusznicy oraz wszelkie tereny podmokłe w ostoi. W młodszych drzewostanach należy tak prowadzić trzebieże, by promować rozwój borówczysk. Ponadto, nie wolno wprowadzać podszytów gatunków niezgodnych z siedliskiem, a zwłaszcza liściastych (czeremcha amerykańska, dąb czerwony, lipa, klon, buk), które zacieniając dno lasu eliminują borówki, a także eutrofizują siedlisko zmieniając skład gatunkowy runa, co jest bardzo niekorzystnym zjawiskiem.

MIGRACJE: Jest gatunkiem osiadłym. Jego areał życiowy zamyka się w promieniu kilku km od tokowiska. Jedynie młode kury mogą przemieszczać się na odległość 6-22km.

ROZDRÓD I ROZWÓJ

Toki: Toki zaczynają się w końcu marca i trwają przez kwiecień, w górach do połowy maja. Tokowiska są z roku na rok w tym samym miejscu. Miejscem toków na nizinach są pagórki z wysokopiennym drzewostanem, wśród mokradeł lub na mokradłach porośniętych karłowatą sosną, a w górach - wysokopienny drzewostan, zwłaszcza przerzedzony. Kogut tokuje zazwyczaj na drzewach górujących nad terenem (na sosnach, jodłach, rzadziej na bukach). Toki odbywają się tylko wcześnie rano, ale niekiedy wieczorem koguty też grają, lecz krótko (w końcowym okresie toków wieczorna gra jest intensywniejsza). Pogoda ma wpływ na przebieg toków, gdyż w wietrzne lub mroźne poranki koguty grają słabiej. Ciepły, spokojny deszcz, a nawet śnieg nie przeszkadza w tokach. W okresie toków koguty o zachodzie słońca obierają sobie drzewa w miejscu, gdzie mają odbyć toki, i tam zlatują, nocując na nich (zapady), Każdy kogut tokuje w innym miejscu (pojedynczo) i jeżeli znajdzie się tam drugi kogut, wywiązuje się między nimi walka, w której mocniejszy wypędza słabszego. Nad ranem, jeszcze przed wschodem słońca (około l/5 godziny), kogut rozpoczyna swą grę. Tokuje cichym głosem (słyszalnym w sprzyjających warunkach do 300 kroków), lecz czyni to z takim napięciem, że w czasie ostatniej (czwartej) zwrotki pieśni jest głuchy nawet na strzał. W czasie gry kogut przybiera różne pozy, podnosi i roztacza wachlarz, wyciąga szyję do góry, opuszcza skrzydła, powtarza te ruchy przy każdej pieśni. Chodzi po gałęzi i gra na zmianę. Przeważnie po dłuższym już graniu kogut zlatuje na ziemię i tutaj gra dalej oraz depcze kury.
Stare koguty grają także w jesieni, ale tylko w ciągu kilku dni.

Gniazdowanie

Jest to gatunek poligamiczny. Wysiadywaniem i opieką nad potomstwem zajmują się wyłącznie samice. Gniazdo-płytkie zagłębienie wydrapane w ziemi i skąpo wysłane liśćmi, trawą i igliwiem; pod osłoną pnia, korzeni, gałęzi, wysokiej trawy lub wrzosu budują podczas toków. Składa 6-10, wyjątkowo do 12 jaj, barwą podobne do cietrzewia, lecz nieco ciemniejsze i znacznie większe.

Pisklęta

Wysiadywanie jaj (wyłącznie przez samicę) odbywa się w maju i trwa z reguły 27 dni. Pisklęta klują się synchronicznie w ciągu kilku do 20 godzin. Pisklęta pozostają w gnieździe pod kurą jeszcze przeszło 28 godzin, nic nie jedząc. Są bardzo wrażliwe na zmiany temperatury i opady, które na tym etapie rozwoju silnie redukują populację. Młode są samodzielne, rozwój ich przebiega szybko. Już sześciodniowe pisklęta potrafią podlatywać. Z szacunkowych ocen  wynika, że przeżywa potomstwo z nie więcej niż połowy gniazd, reszta zaś ginie wskutek niekorzystnej pogody, wytropienia przez drapieżniki i z innych przyczyn. Zaledwie 25% piskląt osiąga dojrzałość (dojrzałość płciową osiąga w drugim (koguty) trzecim (kury) roku życia). Podczas deszczu i chłodnego lata może zginąć nawet 90% młodych. W nieeksploatowanej populacji głuszec żyje przeciętnie 12 lat.

Głuszec może krzyżować się z cietrzewiem (najczęściej samiec cietrzewia z samicą głuszca), dając bezpłodne potomstwo zwane skrzekotami Tetrao medius.

Królik (Oryctolagus cuniculus)

 Wygląd: królik to przedstawiciel rodziny zającowatych. Długość jego ciała dochodzi do 40 cm, wysokość do 18 cm, ogon do 6 cm, a waga do 1,6 kg.Króliki w Polsce charakteryzują się miękką, ciemnoszarą sierścią i białym spodem. Górna warga królika wyposażona jest w wąsy czuciowe. Występuje powszechnie w lasach oraz pagórkach porośniętych krzakami, gdzie może się skryć. Na gniazda wybiera nory, w których żyje kolonijnie. 

 Tryb życia: króliki, to bardzo towarzyski gatunek. Żyje z innymi osobnikami, rzadko opuszczając norę. Bardzo dobry słuch pozwala mu zawsze w porę schronić się przed zagrożeniem. 

 Rozmnażanie: czas rozmnażania królików przypada na kilka miesięcy - od lutego do września. W tym czasie mają miejsce 3, a nawet 5 miotów. W trakcie jednego miotu na świat przychodzi do 6 osobników. Młode, już po upływie jednego miesiąca, przestają odżywiać się mlekiem matki. Już po upływie półtora miesiąca osiągają dojrzałość płciową. 

 Odżywanie: menu królika stanowi pokarm roślinny - trawy, owoce krzewów i płody rolne. Żywi się rano i nocą, wychodząc poza norę. Niejednokrotnie podczas takich wypraw jego łupem padają uprawy rolnicze. 

Zając (Lepus europaeus europaeus)

 Wygląd: zając, jest jednym z najpopularniejszych zwierząt łownych w Polsce ze względu na duża powszechność występowania. Na masową skalę występuje w lasach, na łąkach czy w górach. Jego charakterystyczne cechy, to większe od głowy uszy oraz większe od przednich kończyny tylne. Przeciętnie zające mają długość ok. 75 cm i 30 cm wysokości. Osiągają wagę od 3 do 5 kg, dożywają do 10 lat. Oczy zająca są całkowicie osadzone na bokach. Skóra zarówno kolorem, jak i grubością kożucha dostosuje się do zmiennych pór roku. Latem skóra zająca, zwana smużem, pokryta jest kożuchem (turzycą), znacznie rzadszym i krótszym, niż w czasie zimy. Jeśli chodzi o kolor kożucha, to zimą jest on jaśniejszy, niż podczas ciepłej pory roku. 

 Rozmnażanie: czas, w którym zające rozmnażają się, to parkoty. Trwa on kilka miesięcy i w zależności od pogody obejmuje czas od połowy stycznia do końca wakacji, przy czym najintensywniej przebiega w maju i czerwcu. W czasie parkotów, ktore odbywają się zarówno w dzień, jak i w nocy, zdarza się, że za jedną samicą biega nawet kilka samców. Walka o samicę często kończy się dla niejednego gacha boleśnie, w czasie walk samce nie szczędzą sobie bowiem bicia i drapania pazurami. Młode przychodzą na świat ok. 42 dni od zapłodnienia. Warto dodać, iż samice już na bardzo wczesnym etapie życia młodych pozostawia je sama, a po 2-3 tygodniach karmienia przestaje się nimi opiekować. W ciągu roku może dojść nawet do 4 wykotów, w których na świat może przyjść łącznie nawet 10 młodych. Część niestety często nie dożywa odpowiedniego wieku, pozwalającego na przetrwanie, m.in. z powodu trudnych warunków pogodowych. 

 Odżywianie: zając jest typowym roślinożercą. W jego jadłospisie znajdują się: trawa, koniczyna, buraki, marchew, kapusta, a także zboża. W lesie ich pokarm stanowi kora, zioła, pączki drzew, żołędzie. W okresie zimy, ze względu na brak podstawowego pożywienia, które ginie pod warstwą śniegu potrafią być niezłymi szkodnikami. Wtedy często udają się do domowych ogródków, gdzie obgryzają kapustę, pączki drzew i krzewów. W czasie dnia nie żerują, żywią się przeważnie wczesnym rankiem i wieczorem oraz w nocy.

Borsuk (Meles meles)

 Wygląd: borsuk jest zwierzyną występującą w niemal wszystkich rodzajach lasów otoczonych polami. Borsuk wyróżnia się nieproporcjonalnie dużą, długą i wąską głową w stosunku do reszty ciała. Jego nogi są krótkie i grube, a oczy i uszy małe. Borsuk posiada gruczoł zapachowy, który jest zlokalizowany przy odbycie. Zwierzę osiąga długość do 90 cm i wagę 15-20 kg. Jeśli chodzi o ubarwienie borsuka, to jest ono ciemne, siwopopielate i czarne na łapach, piersi i karku. Jasne, białe elementy z czarnymi paskami znajduje się na głowie, nosie, oczach i uszach. Kita borsuka jest krótka i kończy się kiścią. Łapy wyposażone są w długie pazury. 

 Rozmnażanie: okres rozmnażania się borsuków przypada na lato, od lipca do sierpnia. W tym czasie toczą się walki między psami, które próbują dostać się do suki. Młode przychodzą na świat po upływie 7-8 miesięcznej ciąży. Podobnie jak w przypadku sarn mamy tu do czynienia z tzw. ciążą przedłużoną, utajoną, czyli w pierwszym okresie ciąża nie rozwija się. Dzieje się to dopiero pod koniec zimy, tak aby młode urodziły się wiosną, podczas lepszych warunków pogodowych. Od 3 do 5 młodych rodzi się pod koniec lutego, w marcu, bądź kwietniu. Na początku są one ślepe i odżywiają się tylko mlekiem matki. Z czasem przechodzą na mięsożerny żer, który najpierw przynosi im matka, a następnie same rozpoczynają naukę polowania. Po kilku miesiącach są zdolne do samodzielnego życia. 

 Odżywianie: borsuki wybierają się na żerowanie w nocy, zapuszczając się na dalsze tereny. Jest typowym zwierzęciem wszystkożernym. W jego jadłospisie znajdują się: grzyby, owoce, jagody, marchew buraki, larwy, owady, ślimaki, dżdżownice, młode króliki, zające czy ptaki. Generalnie dla tych zwierząt nie stanowi on jednak większego zagrożenia ze względu na bardzo powolne poruszanie się. Borsuk zaliczany jest to zwierząt, które potrzafią wyrządzić duze szkody w leśnej gospodarce, zwłaszcza tam, gdzie występuje obok bażantów, jarząbek czy cietrzewi, którym niszczy gniazda w poszukiwaniu pożywienia. 

Kuna leśna (Martes martes)

 Wygląd: kuna leśna, jak wskazuje sama nazwa, występuje w gęstych lasach, gdzie urządza sobie legowisko w dziuplach i zaroślach. Oprócz kuny leśnej w przyrodzie występuje również drugi gatunek kuny w polsce - kuny domowej, która jest mniejsza od leśnej. Ta ma długość ok. 50 cm i osiąga wagę do 1,5 kg. Dożywa do 10 lat. Kuna leśna charakteryzuje się dość dużą głową, ostrym pyskiem, krótkimi nogami i krótkimi uszami. Ogon jest długi i puszysty. Ubarwienie futra zmienia się w zależności od pory roku. Najciemmniejsze futro występuje na wierzchu, ciemne- brązowe, są również łapy wyposażone w pazury. Na szyi w okolicach głowy i na podbrzuszu futro jest żółte. Kunę łatwo rozpoznać po jasnej, kremowej, półokrągłej plamie, która znajduje się na piersiach. 

 Rozmnażanie: czas rozmnażania kun przypada na lato i trwa od lipca do sierpnia. W tym czasie kuny, które na co dzień prowadzą samotny tryb życia łączą się w pary. Cieczka u kun objawia się charakterystycznym odgłosem, który wydaje samica, a który przypomina miauczenie. Pomiot następuje u kuny po 38 tygodniach od zapłodnienia, a więc w kwietniu lub maju. Podobnie jak w przypadku saren, u kun występuje zjawisko ciąży przedłużonej, tak aby młode mogły się narodzić wiosną. Młode przychodzą na świat ślepe, zaczynają widzieć dopiero po upływie miesiąca, czasem nieco później. W pierwszych miesiącach życia przebywają przy matce, dopiero w drugim roku życia osiągają zdolnośc do samodzielnego życia. 

 Odżywianie: kuna wychodzi na polowanie po zachodzie słońca. Znana jest ze swojej szczególnej agresji podczas polowań - ofiarę chce zadławić, przegryźć gardło, a nawet odgryźć głowę. Można dostrzeć pewną powtarzalność, jeśli chodzi o miejsca polowań - kuna wraca w już odwiedozny rejon zazwyczaj po upływie tygodnia. Podstawą pożywienia kuny są myszy i szczury, ptactwo, króliki, zające, drób, a także jaja. Za jej przysmak uchodzą jagody i owoce leśne. jagody i owoce leśne. 

Norka amerykańska (Mustela vison) 

 Wygląd: Podobna do rodzimej norki europejskiej oraz do tchórza. Futro ciemnobrązowe z białą plamką na brodzie. Ogon puszysty, o długości niemal połowy ciała. Sierść gęsta, puszysta. Wymiary: długość ciała: 30-45 cm, masa 0,5 – 1,6 kg, długość kity – do 20 cm. Samce dwukrotnie większe od samic. 

 Tryb życia: Pochodzi z USA i Kanady. Norka amerykańska w Polsce mieszka w norach, których najczęściej nie opuszcza z dnia. Zwykle ma ich kilka. Zwinna – dobrze pływa i nurkuje, wspina się po drzewach i ścianach. Zwierzę poligamiczne. 

 Rozmnażanie: Gody przypadają na okres od marca do czerwca. Przedłużona ciąża trwa do 9 miesięcy. W miocie rodzi się 3-7 młodych, które oczy otwierają po miesiącu. Samodzielne robią się po 4 miesiącach. 

 Odżywianie: Norka amerykańska jest mięsożerna. Żywi się głównie rybami, rakami, ślimakami, ptactwem wodnym drobnymi ssakami, jajami.

Szop pracz (Procyon lotor) 

 Wygląd: Długość głowy i tułowia około 50-70 cm, długość ogona ok. 25 cm, masa 8-10 kg. Budowa krępa, krótkie nogi, podobny do jenota, ale o grubym ogonie z zarysowanymi czarnymi pierścieniami. Futro długie i gęste, szarożółte i czarne. Między oczami czarna pręga. 

 Tryb życia: Szop pracz pochodzi z Ameryki Północnej. W latach trzydziestych sprowadzony na fermy, skąd część populacji uciekła i przedostała do wielu krajów europejskich, m.in. do Polski. Szop pracz występowanie - zamieszkuje wilgotne tereny, lasy w pobliżu jezior, rzek i stawów. Wspina się na drzewa i świetnie pływa. Zakłada gniazda w dziuplach lub norach. Prowadzi głównie nocny tryb życia. Jest samotnikiem. W niewoli ma zwyczaj „prania” pożywienia w wodzie, stąd bierze swą nazwę. 

 Rozmnażanie: Okres godowy przypada na luty – marzec. Ciąża trwa 60-70 dni, w maju lub czerwcu samica rodzi od 2 do 5 młodych, które po dwóch miesiącach opuszczają gniazdo i razem z matką uczą zdobywać pożywienie. 

 Odżywianie: Szopy pracze są wszystkożerne. Pokarm roślinny to tylko połowa pożywienia. Resztę stanowią drobne gryzonie, ptaki, płazy, gady, ryby i owady. 

Tchórz (Mustela putorius) 

 Wygląd: tchórz charakteryzuje się bardzo urozmaiconym ubarwieniem - jest ciemnobrązowy z ciemniejszym grzbietem, natomiast boki ciała posiadają kremowożółte włosy. Z kolei ogon i spód ciała są czarne. Waga trzócha dochodzi do 1,5 kg w przypadku samca, który jest zawsze większy od samicy. 

 Tryb życia: Tchórz występowanie - Tchórza można najczęściej spotkać na skrajach lasów i przy brzegach zbiorników wodnych. Większe szanse na spotkanie z tchórzem są zimą, kiedy wygłodniałe osobniki zbliżają się do zabudowań. Świetnie chodzi po drzewach i ścianach, pływa i nurkuje. Tchórz, to zwierzę prowadzące nocny tryb życia. To gatunek znany w całej Europie. 

 Rozmnażanie: wczesna wiosna - marzec i kwiecień, to czas na który przypadają gody tchórzy. Ciąża trwa półtora miesiąca - po tym czasie na świat przychodzi od 3 do 7 młodych. 

 Odżywianie: tchórz pożywienie, to typowy mięsożerca, który pochłania małe gryzonie, ptaki i ślimaki. W jego jadłospisie znajdują się również myszy i szczury. 

Jenot (Nyctereutes procyonoides)

 Wygląd: jenot jest mniejszym odpowiednikiem gatunku, przypominającym lisa. Jego długość dochodzi do 80 cm, a masa do 4-6 kg. Można go rozpoznać po wyraźnie dłuższym tułowi i nogach oraz małej głowie posiadającej krótki i wąski pysk. Wydaje się, iż jenot wcale nie ma uszu - łatwo o zmyłkę, ponieważ uszy jenota zasłaniają długie włosy na głowie. Krótkie włosy występują u niego jedynie na tylnych kończynach, pysku i zewnętrznej stronie uszu. Jenot zwierze jest typowym drapieżnikiem, stąd też ostre zęby. Ubarwienie jenota jest różne - kończyny, uszy i środek pyska ma ciemnobrązowe natomiast zewnętrzną stronę szyi, czoło i pysk - jasne, żółte i prawie białe. Wyróżnikiem jenota, jeśli chodzi o ubarwienie, jest także krzyż stworzony z ciemnych włosów. Latem zmienia barwy sierści na nieco jaśniejsze. 

 Rozmnażanie: czas godów jenotów przypada na zimę i trwa aż do końca kwietnia. W tym czasie mają miejsce gody, ale osobniki łączą się w pary dopiero jesienią. Ciąża trwa 2 miesiące, czasami nieco dłużej. Najczęściej młode przychodzą na świat wiosną, w kwietniu i maju, czasami miot zdarza się czerwcu, bądź wrześniu. Z jednego miotu na świat przychodzi nawet 7 szczeniąt. Młode jenoty dojrzewają w niezwykle szybkim tempie, do tego stopnia, że już jako kilkumiesięczne osobniki potrafią pochłaniać pokarm dorosłych osobników. Mając zaledwie pięć miesięcy wielkością przypominają dorosłego jenota. 

 Odżywianie: jenot jest typowym wszystkożercą. W skład jego pokarmu wchodzą zarówno owoce, ptaki, myszy, ryby, zające, króliki, jak i inna drobna zwierzyna.