Aerografia – technika malowania artystycznego polegająca na tworzeniu kolorów pośrednich – odcieni poprzez nakładanie na siebie kolorów podstawowych. Chcąc uzyskać np. barwę szarą można zastosować farbę czarną położoną w odpowiedniej ilości na białe tło.
Akwarela - nazwa techniki malarskiej i jednocześnie nazwa obrazów wykonywanych tą techniką. Technika ta polega na malowaniu rozcieńczonymi w wodzie pigmentami na porowatym papierze, który szybko wchłania wodę. Rozcieńczone pigmenty nie pokrywają całkowicie faktury papieru, lecz pozostawiają ją dobrze widoczną. Z tego względu na efekt końcowy bardzo duży wpływ ma barwa i faktura samego papieru.
Ekslibris – znak własnościowy danego egzemplarza, książki najczęściej ozdobny, wykonany w technice graficznej, z imieniem i nazwiskiem właściciela księgozbioru, (lub np. stylizowanymi inicjałami) albo nazwą instytucji. Typowy ekslibris jest małą, zadrukowaną karteczką przyklejoną do wewnętrznej strony okładki. W prostszej formie może to być np. pieczątka.
Faktura - w malarstwie termin ten określa sposób nakładania farb na podłoże. Może być faktura gładka, szorstka, impastowa itd.
Figuralny obraz –
Figuratywny obraz – obraz przedstawiający obiekt w naturalnych wymiarach z mocno zaznaczonymi, intensywnymi konturami.
Grafika - jeden z podstawowych obok malarstwa i rzeźby działów sztuk plastycznych. Obejmuje techniki pozwalające na powielanie rysunku na papierze lub tkaninie z uprzednio przygotowanej formy. Zależnie od funkcji rozróżniamy grafikę artystyczną zwaną też warsztatową oraz grafikę użytkową zwaną też stosowaną.
Graffiti - Dzieli się na malowanie "z ręki", a więc za pomocą samych farb, oraz na malowanie z szablonów polegające na przykładaniu do ściany wcześniej wykonanych szablonów i pokrywaniu wolnych obszarów farbą. Graffiti uliczne wykonywane jest też czasem za pomocą innych technik – np. pędzla i wodnej farby akrylowej, naśladuje się tutaj jednak zawsze efekty uzyskiwane za pomocą klasycznej metody z farbami w sprayu.
Kolaż - technika plastyczna polegająca na zestawianiu na płaszczyźnie wycinków różnych materiałów w zamierzona całość kompozycyjną za pomocą rożnych technik montażu. Pierwsi collage zastosowali kubiści - P. Picasso, G. Braque.
Kanon - zespół wzorców, reguł i metod wytwarzania obowiązujących w danym okresie w odniesieniu do przedstawiania ludzkiej postaci, stylu architektonicznego, lub wszelkich form artystycznych na określonym obszarze.
Kicz - potoczna nazwa określająca przedmiot sztuki jako tandetny, bezwartościowy lub zbyt łatwy w odbiorze.
Kolor(barwa) – jest to doznanie zmysłu wzroku wywołane przez promieniowanie elektromagnetyczne w paśmie fal od 380 do 780 milimikronów.
Kolory podstawowe - minimalne zestawy kolorów, które łączone umożliwiają uzyskanie dowolnych kolorów z podanego zakresu. Ogólnie przyjętym jest, że trzy podstawowe kolory to: czerwony, niebieski i żółty, które są uwarunkowane historycznie w sztuce i architekturze.
Kolory czyste - barwy złożone nie posiadające domieszki szarości.
Kolory pochodne - zwane także pochodnymi, są barwami otrzymywanymi przez zmieszanie ze sobą dwóch barw podstawowych w danym modelu kolorów.
Kolor złamany - przeciwieństwo barw czystych. Potoczne określenie barw z zauważalną domieszką bieli, szarości lub czerni. W malarstwie i innych sztukach wizualnych służą dość często do wyrażenia lub podkreślenia nastroju melancholii, smutku i zagubienia, lub jako tło sprzyjające szczególnie mocnemu uwydatnieniu plam lub obiektów o czystych, jaskrawych barwach.
Kolor rozbielony – kolor rozjaśniony za pomocą koloru białego. Najczęściej powoduje powstanie nowego koloru.
Kolor zgaszony – kolor przyciemniony za pomocą koloru czarnego. Najczęściej powoduje powstanie nowego koloru.
Kolor ciepły - subiektywne określenie barw przesuniętych w widmie barwnym w stronę czerwieni. Na kole barw; barwy ciepłe biegną od średniej zieleni poprzez żółcień, oranż i czerwień aż do średniego fioletu. W powszechnym pojęciu barwy ciepłe są uznawane za pobudzające, optymistyczne, czasem agresywne.
Kolor zimny - subiektywne określenie barw przesuniętych w widmie barwnym w stronę fioletu. W powszechnym pojęciu barwy chłodne są uznawane za uspokajające, skłaniające do rozluźnienia i refleksji, czasem przygnębiające.
Kompozycja - układ elementów zestawionych ze sobą w taki sposób, aby tworzyły one harmonijną całość. Kompozycją określa się również samo dzieło, zawierające połączone ze sobą składniki.
Kompozycja abstrakcyjna - kompozycja bezprzedmiotowa, nieprzetwarzająca świata realnych przedmiotów, jak najbardziej daleka od obrazowania rzeczywistości; posługuje się takimi środkami wyrazu jak linie, płaszczyzny, kolory i bryły.
Kompozycje rytmiczne – kompozycje w których kształty i wymiary współgrają ze sobą harmonicznie.
Kontrast - uwydatniona różnica, przeciwieństwo lub przeciwstawienie elementów obrazu bądź rzeźby. Kontrast służy do podkreślenia i zaakcentowania wybranych elementów dzieła. Może też służyć do podkreślenia nastroju pracy, na przykład przydawać niepokoju i niepewności. Różnica między dwoma zestawianymi ze sobą przedmiotami lub zjawiskami dotycząca na przykład barwy, kształtu lub faktury.
Kontur - element budowy kształtu kompozycji; kreska oddzielająca dwie płaszczyzny, odwzorowująca krawędź ich połączenia.
Martwa natura - w malarstwie ukazanie grupy przedmiotów, ułożonych atrakcyjnie pod względem kompozycyjnym, w ciekawej scenerii świetlnej i kolorystycznej. Jako samodzielny temat zaczęła funkcjonować we Włoszech na początku XVI wieku. Jako odrębny gatunek malarstwa rozwinęła się przede wszystkim we Flandrii i Holandii w XVII wieku.
Monogram – litera lub kilka liter powiązanych kompozycyjnie, stosowanych jako podpis lub znak własności (wyszywanych na pościeli i ubraniach, nanoszonych na sprzętach, drukowanych). Literami monogramu są inicjały osoby lub nazwy firmy. Litery monogramu powinny być ozdobne, jednak w sposób umiarkowany, ponieważ naczelną cechą monogramu jest jego czytelność, a dopiero potem ozdobność.
Mozaika - technika malarstwa o charakterze dekoracyjnym i często monumentalnym, polegająca na układaniu zaprojektowanej kompozycji malarskiej z drobnych kostek kamiennych, szklanych lub ceramicznych na odpowiednio przygotowanej zaprawie wapiennej lub cementowej. Technika ta charakteryzuje się wyjątkową trwałością.
Ornament- motyw lub zespół motywów zdobniczych, stosowanych w architekturze lub sztukach plastycznych. Motywy te, złożone z drobnych elementów, mogą pokrywać całą powierzchnię, występować tylko w określonych polach albo przybierać formę pasową. Mogą także współgrać z tektoniką lub nad nią dominować. Zazwyczaj ornament nie jest elementem niezbędnym dla istnienia struktury danego przedmiotu czy budowli, a jedynie jest stosowany jako element podziału określonej kompozycji.
Pejzaż- malarstwo krajobrazowe, czyli malarstwo przedstawiające krajobraz, widok natury lub otoczenia miejskiego.
W zależności od przedstawionej rzeczywistości wyróżnia się pejzaż topograficzny – odzwierciedlający konkretny motyw i pejzaż fantastyczny – będący wytworem wyobraźni. Dzieli się też pejzaże w zależności od obrazowanego motywu:
weduta – pejzaż przedstawiający scenę miejską
marina – krajobraz marynistyczny, morski
pejzaż ze sztafażem – w pejzażu pojawia się postać ludzka lub zwierzęca
Paleta- porządkowany zestaw kolorów, ograniczony w pewien sposób w stosunku do całej gamy widzialnych barw
Portret- obraz, zdjęcie lub inne dzieło będące przedstawieniem osoby i odwzorowujące jej wygląd zewnętrzny, a czasem także cechy osobowości.
Sgraffito- technika dekoracyjna malarstwa ściennego, polegająca na nakładaniu kolejnych, kolorowych warstw tynku lub kolorowych glin i na zeskrobywaniu fragmentów warstw wierzchnich w czasie, kiedy jeszcze one nie zaschły (nie utwardziły się). Poprzez odsłanianie warstw wcześniej nałożonych powstaje dwu- lub wielobarwny wzór.
Szkic- wstępna realizacja koncepcji artystycznej: malarskiej, rzeźbiarskiej (bozzetto), literackiej itp.; szkicem można również nazwać swobodnie wykonany rysunek, często o charakterze notatki, służącej później przy opracowaniu dzieła.
Szablon: 1) przedmiot będący pierwowzorem wykonania jakiegoś przedmiotu lub obrazu; 2) technika, w której do malowania wykorzystuje się matryce (również nazywane szablonami), wycięte zazwyczaj w tekturze lub grubej folii, które przykłada się do malowanej powierzchni, a następnie pokrywa farbą. Najczęściej wykorzystuje się w tym celu farbę w sprayu, można jednak nakładać farbę również pędzlem lub wałkiem. Techniką tą można wykonać zarówno proste, jednokolorowe prace jak i prace bardziej skomplikowane, wymagające wykonania wielu matryc i dokładnego zaplanowania kolejności nakładania farb.
Tepowanie- technika polegająca na delikatnym uderzaniu pędzlem z płasko ściętą szczeciną o szablon pod kątem 90 stopni do malowanej powierzchni. Technika ta używa na jest przy nakładaniu zarówno suchych, jak i tłustych gruntów malarskich na podobrazia twarde.
Technika mieszana- wykorzystanie w jednej pracy różnych technik malarskich
Walor- jasność barwy, natężenie światła względnie cienia (ilość jasności i ciemności), jaka zawarta jest w tonie kolorystycznym. Walor wiąże się z poczuciem ciężaru koloru, ponieważ barwy i odcienie jasne są lekkie i ulotne, a ciemne sprawiają wrażenie ciężkości i masywności. Odpowiednie rozłożenie walorowe organizuje kompozycję kolorystyczną. Siła waloru zależy od barwy przedmiotów w naturze, a także od kierunku ich oświetlenia.
Witraż- ozdobne wypełnienie okna, wykonane z kawałków kolorowego szkła wprawianych w ołowiane ramki osadzone między żelazne sztaby. Ramki stanowią kontur rysunku, kreskowanie na szkle lub malowanie na nim przeźroczystymi farbami podkreśla charakterystyczne elementy (głowę, oczy, ręce, fałdowanie szat, cieniowanie figur itp.)