Pozycja badacza - badacz nie jest w stanie być obiektywnym poznając daną kulturę, ponieważ sam z jakiejś się wywodzi, posiada zbiór stereotypów i norm, których nie można się zupełnie pozbyć podczas badania odmiennej kultury. Więc jest on SUBIEKTYWNY.
Polityczność – badacz, który poznaje inną kulturę nie jest tylko i wyłącznie neutralnym obserwatorem, który nie wywiera wpływu na sytuacje. Jest on osobą biorącą często czynny udział. Przykładowo podczas danego obrzędu w obcej kulturze, badacz często w niej uczestniczy.
Instytucjonalność – pisząc książki, są one skierowane do jasno określonej grupy, bądź przeciw niej w tradycji badacza. W związku z tym, badacz piszący tekst antropologiczny pisze dla swoich odbiorców (najczęściej z jego kręgu kulturowego) aby zrozumieli cały przekaz tak, jak chce autor. Pozwalają na to wspólne kody czy wzorce kulturowe.
Gatunkowość – tekst antropologiczny pisany przez badacza jest subiektywny. Gatunek odróżniany jest od powieści czy relacji podróżniczej. Posiada on swoje cechy.
Retoryczność – badacz pisząc dany tekst o danej kulturze, tworzy pewnego rodzaju obraz obiektu badań. W swoim dziele zawsze się odwołuje do panujących wówczas konwencji wyrażania się.
Historyczność – w przypadku tradycyjnej konwencji badań antropologicznych, badało się kulturę, a tekst pozostawał jej ponadczasowym modelem, czymś co jest od pewnego dnia i wciąż trwa. Natomiast w postmodernizmie wszystko jest ponownie badane, jest świadomość ciągłych zmian, rozwoju kultury, co pozwala na badanie jej i porównywanie jak się zmienia na przełomie lat.
Przedmiot badań – w ramach buntu postmoderniści zaczęli opisywać własną kulturę, a raczej jej o jej obliczach, mających miejsce na skrajach (o różnych orientacjach seksualnych, sytuacjach różnych osób itp.), a także o kulturze popularnej – czyli o tym wszystkim co dawniej uchodziło za bezwartościową wiedzę, za coś, czym nie warto się zajmować.
Kontekstualność – badacz tworząc tekst, zarówno korzysta z powstałych dawniej znaczeń w danym środowisku kulturowym, ale również sam tworzy nowe. Wcześniej badania opierały się na wcześniej wypracowanych teoriach kultury. Więc postmodernizm był w tym wypadku powiewem świeżości w tekstach.
Postmodernizm jest czymś co zrywa ze sztywnymi zasadami metodologii (tego co trzeba zrobić, aby poznać kulturę, jak trzeba to zrobić, jak długo), z pojęciem epistemologii a także z teorią, która dla nich jest czymś co przeszkadza, są niechętni również tworzeniu nowych teorii. Dzięki temu można odkryć coś, co wcześniej zostało pomijane, zrozumieć, poznać nową pozycję, pogląd na otaczający nas świat, a także ten, który jest odległy.