Bieszczady

  1. Bieszczady– zachodnia część Beskidów Wschodnich, między Przełęczą Łupkowską a Przełęczą Wyszkowską . Najwyższy szczyt Bieszczadów to Pikuj zaś na terytorium Polski – Tarnica . Dzielą się na:

Bieszczady należą do Beskidów Wschodnich, które są częścią Zewnętrznych Karpat Wschodnich. Mimo iż szczytowe partie zajmują połoniny, to Bieszczady zaliczane są do pasma Beskidów Lesistych, a nie Połonińskich.

  1. W Bieszczadach występują rośliny i zwierzęta niespotykane w innych częściach naszego kraju, a zwłaszcza takie, które lubią ciepło, np. największy europejski wąż Eskulapa. Dobrze zachowane pierwotne lasy bukowe stanowią prawdziwy raj dla zwierząt. Żyją w nich m.in. żubry, jelenie, niedźwiedzie, wilki, rysie, żbiki, a od 2007 roku również koniki polskie.

  2. Klimat Bieszczadów jest umiarkowany ciepły przejściowy (nie jest on wysokogórski jak np. w Sudetach) z dominacją cech klimatu kontynentalnego. Lata są tu ciepłe – temperatury śr. ok. 15 °C, w wyższych partiach chłodniej. Zimy są mroźne: temperatury średnie od -5 °C w dolinach, do poniżej -10 °C powyżej granicy

  3. Bieszczadzki Park Narodowy, utworzony w 1973 r., jest jednym z 23 parków narodowych na terenie Polski w Euroregionie Karpackim.

  4. Roślinność stanowi ok. 780 gatunków roślin naczyniowych, 250 gatunków mchów, 500 gatunków porostów i 1000 gatunków grzybów. Około 30 to endemiczne gatunki wschodnio karpackie, np. tojad wschodnio karpacki i tauryjski, goździk kartuzek, goździk skalny, lepnica karpacka, pszeniec biały.

  5. Spośród 230 gatunków kręgowców, w parku można spotkać takie zwierzęta jak:

Poza kręgowcami jest też dużo wyjątkowych pierścienic, owadów i pajęczaków.

  1. Rzeki Bieszczadów, odprowadzają swe wody do Morza Bałtyckiego, wyjątek stanowi tu dorzecze Strwiąża w ok. Ustrzyk Dolnych należące do zlewni Morza Czarnego. Główną rzeką jest San wypływający na wschód od szczytu Piniaszkowy w rejonie Przeł. Użockiej. Największymi jego dopływami w rejonie Bieszczadów są: Osława wypływająca na południowo-zachodnich stokach Matragony; Solinka biorąca swój początek pod Rosochą i Strybem; Hoczewka , zwana w swym górnym biegu Jabłonką, ze źródłami w rejonie Wołosania; Wetlina zbierająca wody z Górnej Solinki wypływającej spod Krzemieńca i Małej Rawki i Wetlinki płynącej spod Połóniny Wetlińskiej oraz północnych stoków Działu; Wołosaty wypływający w kotle pomiędzy Krzemieniem, Szerokim Wierchem i Tarnicą. W przeważającej mierze rzeki te płyną dolinami równiległymi do grzbietów podkreślając, zwłaszcza w rejonie Otrytu, Ostrego i Żukowa, rusztowy charakter tych gór. W wielu miejscach tworzą atrakcyjne widokowo przełomy jak np.: San pod Kiczerą Sokolicką, Czereszenką i przez Pasmo Otrytu; Solinka koło Bukowa oraz powyżej Terki; Górna Solinka pomiędzy Jawornikiem a Działem; Wetlina koło Zawoju oraz Prowcza pomiędzy Połoninami Wetlińską a Caryńską.

  2. Bieszczady Zachodnie– rozciągają się od Przełęczy Użockiej na wschodzie po Przełęcz Łupkowską na zachodzie. Obszar ten w większości leży na terenie Rezerwatu Biosfery „Karpaty Wschodnie”. Charakterystyczny krajobraz Bieszczadów to równoległe, długie, ciągnące się z północnego zachodu na południowy wschód pasma górskie, których wysokość wzrasta z zachodu na wschód. Najwyższym szczytem Bieszczadów Zachodnich jest Tarnica , najwybitniejszym – Wielka Rawka . Termin Bieszczady używany jest zwykle w Polsce jako synonim polskich Bieszczadów (które są jedynie częścią Bieszczadów Zachodnich). Słowacka część Bieszczadów Zachodnich nazywana jest przez Słowaków Górami Bukowskimi, a przez Węgrów – Keleti Beszkidek.

  3. Na zachodzie Bieszczady Zachodnie graniczą z Beskidem Niskim, na północy z Górami Sanocko-Turczańskimi, na wschodzie z Bieszczadami Wschodnimi, na południu zaś z Wyhorlatem. Zachodnią granicę granicę wyznaczają doliny Osławy i Osławicy, Przełęcz Łupkowska i dolina Laborca, wschodnią – San, Przełęcz Użocka i dolina rzeki Uż. Natomiast granica północna bywa na terenie Polski przeprowadzana rozmaicie. Geofizyczna poprowadzona jest północnymi stokami Otrytu, Korbani i Chryszczatej, chociaż czasami Otryt wliczany jest do Gór Sanocko Turczańskich. Geomorfologicznie wyróżnia się Bieszczady Południowe (lub Wysokie) na południe od Sanu i Bieszczady Środkowe (lub Niskie) między Sanem a linią kolejową Zagórz-Ustrzyki Dolne (oraz Wyżynę Wańkowej, czyli północną część Gór Sanocko-Turczańskich). Natomiast w rozumieniu turystycznym Bieszczadami zwie się góry na południe od linii kolejowej, przy czym północną część tak rozumianych Bieszczadów nazywa się Przedgórzem Bieszczadzkim.

  4. Beskid Niski to dzisiaj najdziksze pasmo górskie w Polsce. Osobliwością Beskidu Niskiego są urokliwe doliny nieistniejących wsi, do szczególnie pięknych należą doliny: Bielicznej, Regetowa, Radocyny, Ciechani i Jasiela. Atrakcyjne są przełomy rzek: Jasiołki między Ostrą a Piotrusiem, Wisłoka pod Beskiem i pod Puławami Na szlakach spotkać można bardzo mało turystów, a zapomniane doliny, niegdyś tętniące życiem, są dziś zupełnie puste. Osobną kategorią atrakcji krajoznawczych są zabytki kultury, wśród nich drewniane cerkwie. Za najpiękniejsze uważa się cerkiew w Kwiatoniu, Owczarach, Bartnem i Kotani. Najcenniejsze drewniane kościoły znajdują się w Sękowej (wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO) i w Szymbarku. W Szymbarku stoi także renesansowy, dwór obronny rodu Gładyszów. Warto z mapą i kompasem spróbować znaleźć ślady dawnych mieszkańców – istniejące i nieistniejące cerkwie łemkowskie, ślady po wsiach, kapliczki przydrożne itp. W Beskidzie Niskim znajdują się znane uzdrowiska, w których warto zabawić dłużej: Rymanów-Zdrój, Iwonicz-Zdrój, Wysowa- Zdrój oraz Wapienne. Ponadto wiele miast, miasteczek i wsi ciągle nosi ślady dawnej świetności, należą do nich Grybów, Jaśliska, Dukla i Szymbark. Koniecznie trzeba zobaczyć niewielki skansen łemkowski w Zyndranowej, Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego im. Ignacego Łukasiewicza w Bóbrce oraz Skansen pogórzański w Szymbarku. Dla upamiętnienia faktu, że te tereny są kolebką przemysłu naftowego powstał Karpacko-Galicyjski Szlak Naftowy. Warto również obejrzeć pamiątki po wojennej przeszłości Beskidu Niskiego – cmentarze z okresu I wojny światowej budowane przez Austriaków w latach 1915-1917. Najpiękniejsze z nich, położone są na Przełęczy Małastowskiej, Rotundzie oraz Beskidku nad Konieczną – projektował je słowacki architekt .

Ponadto na obrzeżach Beskidu Niskiego zobaczyć warto: Sanok (wraz z Muzeum Budownictwa Ludowego), Krosno, Kościół św. Michała Archanioła w Binarowej – wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO, Trzcinicę (nazywaną Troją Północy), Biecz, Gorlice i Krynicę-Zdrój.

  1. Bieszczady Wschodnie– pasmo górskie w Karpatach, część tzw. pasma Beskidów Lesistych. Rozciąga się od Przełęczy Użockiej (853 m n.p.m.) na zachodzie do Przełęczy Wyszkowskiej na wschodzie, leży w całości na terytorium Ukrainy. Najwyższym szczytem jest Pikuj (1405 m n.p.m.), który jest jednocześnie najwyższym szczytem całych Bieszczadów

  2. Bieszczadzka Kolejka Leśna – kolej wąskotorowa w Bieszczadach. Powstała przed I wojną światową. Od kilku lat infrastruktura kolejki jest odbudowywana w celach turystycznych. W 2009 roku przywrócono ruch na odcinku z Woli Michowej do Smolnika. Pociągi zatrzymują się na stacjach Smolnik, Wola Michowa, Balnica, Majdan, Cisna, Dołżyca, Przysłup. Zamknięte pozostają odcinki Przysłup – Moczarne, Smolnik – Rzepedź oraz Smolnik – Nowy Łupków.

  3. Utworzony został rozporządzeniem Wojewody Krośnieńskiego w marcu 1992 r. Położony jest w południowo-wschodniej części województwa krośnieńskiego i wyodrębniony został z utworzonego w 1991 r. Wschodniobeskidzkiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, który spełnia funkcję strefy ochronnej Parku.Park reprezentuje tereny wyróżniające się szczególnym pięknem krajobrazu, wysokim stopniem naturalności środowiska przyrodniczego oraz znaczną atrakcyjnością turystyczną i rekreacyjną. Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy wchodzi w skład Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery "Karpaty Wschodnie" i stanowi równocześnie otulinę Bieszczadzkiego Parku Narodowego od strony zachodniej. Park obejmuje pow. 46 tys. ha, jest terenem o charakterze leśnym, bowiem lasy zajmują 83% jego ogólnej powierzchni. Położenie Parku na głównym wododziale Karpat stanowi o jego ważnym znaczeniu dla gospodarki wodnej zarówno Karpat jak i Niżu Polskiego. Dominującym zespołem leśnym Parku jest buczyna karpacka. Flora roślin naczyniowych liczy blisko 940 gatunków z czego blisko 170 gatunków to rośliny górskie. Fauna Parku posiada charakter typowo górski z wszyskimi charakterystycznymi jego przedstawicielami. Szczególny urok w krajobrazie mają liczne na tym terenie przełomy rzeczne i progi skalne na licznych potokach górskich oraz grzędy skalne i wychodnie. Najbardziej cenne, typowe lub unikalne fragmenty przyrody ożywionej oraz nieożywionej objęte są ochroną rezerwatową. Wysoka atrakcyjność turystyczna terenu wynikająca z wybitnych wartości środowiska przyrodniczego sprzyja rozwojowi turystyki i rekreacji. Szlaki turystyczne udostępniają najciekawsze partie terenu prowadząc trasy zarówno grzbietami górskimi jak i malowniczymi dolinami.

  4. Park Krajobrazowy Doliny Sanu wchodzi w skład Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery "Karpaty Wschodnie" i stanowi równocześnie otulinę Bieszczadzkiego Parku Narodowego od strony północno-wschodniej.

  1. Bieszczady

  2. Flora i fauna Bieszczad

  3. Klimat Bieszczad

  4. Bieszczadzki Park Narodowy

  5. Flora Bieszczadzkiego Parku Narodowego

  6. Fauna Bieszczadzkiego Parku Narodowego

  7. Rzeki Bieszczadów

  8. Bieszczady zachodnie

  9. Położenie Bieszczad zachodnich

  10. Beskidy wschodnie

  11. Turystyka i atrakcje turystyczne

  12. Bieszczadzka Kolejka Leśna

  13. Park Krajobrazowy Cienińsko-Wileński

  14. Park Krajobrazowy Doliny Sanu

Katarzyna Malina kl. III c T


Wyszukiwarka