Modlitwa przed jedzeniem « : Pn, 23.05.2005, 18:34 »   Modlitwa przed jedzeniem Błogosław Panie Boże nas i te dary Twoje, które z Twej szczodrobliwości spożywać mamy, abyśmy Cię chwalili. Przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Amen. Pobłogosław Panie Boże nas,    pobłogosław ten posiłek i tych którzy go przygotowali, i naucz nas dzielić się chlebem i radością ze wszystkimi. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen. Przedstawione wyżej, najpierw tradycyjna, a następnie nowoczesna modlitwa przed jedzeniem, z pozoru niewiele tylko się różnią. Lecz w takim razie po co dokonano zmiany? Nowa modlitwa wydaje się nie zawierać niczego złego, przeciwnie, reprezentuje tę postawę beztroskiej radości, która obecnie, w przekonaniu wielu osób, uchodzi za istotę chrześcijaństwa. Niestety, nie zdają sobie one sprawy z rzeczywistego charakteru owej religijności, którą ujawnić może dopiero analiza porównawcza obu tekstów. Obydwie modlitwy, w prawie jednakowych słowach, zwracają się do Boga - na początek z prośbą, aby pobłogosławił nas. Lecz od tego miejsca zaczynają się istotne różnice. Modlitwa nowoczesna wyraża poza tym pragnienie Bożego błogosławieństwa dla posiłku oraz ludzi z nim związanych i najwyraźniej uznaje temat za wyczerpany. Na pierwszy rzut oka, jak już wspomniano, nie widać w tym niczego złego; dopiero przy porównaniu ujawnia się arogancja, z jaką nowoczesność odnosi się do Boga. Bo tradycyjna modlitwa, mająca także formę prośby, przede wszystkim uznaje Dawcę, przez co podkreśla aspekt dziękczynienia. Zamiast naturalistycznie: "posiłek", mówi do Boga: "dary Twoje", po czym dodaje jeszcze, że pochodzą one z Jego "szczodrobliwości". Tymczasem nowoczesność o potrzebie podziękowania Bogu nic nie wie. I nawet trudno się temu dziwić, skoro tutaj ów posiłek zdaje się pochodzić tylko od "tych którzy go przygotowali". W rezultacie tylko ludziom należy się jakaś wdzięczność, rzeczywiście też wyrażona w tej modlitwie, natomiast Bóg potraktowany jest w sposób bezduszny. Z kolei obydwie modlitwy starają się osiągnąć jakiś wyższy cel, wykraczający poza sam posiłek. Modlitwa tradycyjna wyraża go jasno i jednoznacznie, nadając mu od razu formę zobowiązania: "abyśmy Cię chwalili". Jest to przypomnienie podstawowej racji istnienia i zarazem ostatecznego celu człowieka, jakim jest wieczność, a w niej sam Bóg. W zupełnym przeciwieństwie do tego, modlitwa nowoczesna nie widzi innego wymiaru poza doczesnością, ani innego celu poza człowiekiem. A jeśli dostrzega jeszcze Boga, to jedynie po to aby Go poniżyć, przez sprowadzenie do roli pomocnika w ludzkich zamiarach. Przekonajmy się zatem, jak może wyglądać wyświadczanie ludziom dobra, gdy jest ono pojmowane w sposób tylko ludzki. Zgłaszana jest więc najpierw kolejna prośba: "naucz nas". Sformułowanie to nie jest jednoznaczne, bo można je też zrozumieć jako warunek dalszego działania, czyli po prostu wymówkę. Następnie nowoczesność obiecuje chleb i radość, nawet nie tylko dobroczyńcom, lecz wszystkim. Niewątpliwie, pragnieniu dzielenia się chlebem trudno jest cokolwiek zarzucić - wobec głodnych to obowiązek. Natomiast zamiarom rozdawania radości warto przyjrzeć się nieco bliżej. Jak chrześcijanie powinni wiedzieć, istnieją po dwa rodzaje niektórych upragnionych przez ludzi dóbr, na przykład jedności, pokoju i właśnie radości. Z jednej strony jest to co oferuje świat, z drugiej to co przynosi Chrystus. Nie tylko są one różne, ale i wzajemnie sprzeczne. Dobitnie wyraża to Pismo święte, mówiąc o pierwszym: "Biada wam, którzy się teraz śmiejecie" (Łk 6,25); zaś o drugim: "Radujcie się zawsze w Panu" (Flp 4,4). Który więc rodzaj radości jest nam tu obiecywany? Wskazówką jest fakt, iż owa radość jest wymieniana razem z chlebem, tak jakby miała związek z najedzeniem się. Co jeszcze istotniejsze, nowoczesna modlitwa nie zwraca się do Boga z prośbą, aby najpierw tych dzielących się obdarzył swoją, nadprzyrodzoną radością. Takiej radości żaden człowiek z natury w sobie nie ma, a wobec tego jedynym czego realnie możemy oczekiwać, jest jej fałszywa światowa namiastka, potocznie zwana też wesołością. Podsumowując, można wyrazić przekonanie, iż nowoczesna religijność uznaje Boga za istotę wyższą - skoro zwraca się do Niego z prośbami. Natomiast nie dostrzega już w Nim istoty lepszej, godnej aby Jej służyć i Ją uznawać za cel - w czym zresztą naśladuje demony. A wobec tego celem staje się sam człowiek i jego doczesne tylko potrzeby - w tym przypadku chleb i igrzyska. Tym samym, nowoczesna religijność nie jest zdolna wznieść się ponad poziom typowego pogaństwa. Zapewne, niejeden zwolennik nowości poczuje się zaskoczony tą konkluzją, stwierdzając że on sam nie ma takiego nastawienia. Mając nadzieję że jest to prawda, należało jednak ukazać tym osobom, w czym rzeczywiście biorą udział. Biorą bowiem udział w poniżaniu Boga, które ktoś rozmyślnie zamierzył. Takiego zamiaru dowodzi z kolei fakt, że omawiana tu modlitwa nie jest wcale jakimś szczególnym wyjątkiem. Identyczny wynik da podobna analiza każdego przypadku religijnych reform, z Mszą świętą na czele. A oceniając owoce, można już chyba ustalić tożsamość tak zwanego "nowego ducha", który od około czterdziestu lat inspiruje rzekomą odnowę Kościoła.