63. Niestabilność stawu ramiennego

Nadmierna przesuwalność głowy kości ramiennej względem panewki stawu.

Staw ramienny -> największy zakres ruchu, stosunek powierzchni główki do panewki 4:1

Stabilizatory: bierne: więzadła, torebka stawowa, obrąbek i ujemne ciśnienie wewnątrzstawowe;
czynne: pierścień rotatorów, naramienny, mm stabilizujące łopatkę (zębaty przedni,
czworoboczny, najszerszy, równoległoboczny, dźwigacz) oraz ważny biceps.

Niestabilność: urazowa/ nieurazowa
przednia/ tylna/wielokierunkowa

Niestabilność przednia: 95% przypadków. Najczęstszy mechanizm: oderwanie przednio- dolnej części obrąbka oraz uszkodzenia typu SLAP, czyli oderwanie górnej części obrąbka z uszkodzeniem ścięgna głowy długiej bicepsa.

Uraz: ustawienie ramienia w odwiedzeniu i rot zewnętrznej

Rzadziej niestabilność tylna: związana z mikro urazami, szczególnie przy rzutach.

Diagnostyka:

- zwiększona wiotkość staw, najlepiej porównać z drugim barkiem

- w zaawansowanych przypadkach występuje wychudzenie mięśni

- zakres ruchu pozostaje prawidłowy lub jest zwiększony

- Test szuflady: chory leży tyłem lub siedzi, badający jedną ręką stabilizuje łopatkę- kciuk na grzebieniu a palce na wyrostku kruczym; drugą ręką chwyta za ramię i stara się je przesunąć do przodu (test szuflady przedniej) lub tyłu (szuflady tylnej). Zwiększona możliwość przesunięcia -> niestabilność, trzaśnięcie -> może być uszkodzenie obrąbka

- Test obawy (obronny): w siadzie, badający staje z tyłu, chwytając jedną ręką za głowę kości ramiennej, a drugą wykonuje ruch odwodzenia i rot. Zewnętrznej, prowokując sytuację prowadzącą do zwichnięcia -> obronne napięcie mięśni i/lub dyskomfort połączony z obawą zwichnięcie = niestabilność. Również w leżeniu tyłem

RTG, MR, TK

Leczenie zachowawcze:

Unieruchomienie po zwichnięciu od 1-4 tyg ( u młodszych > starszych)

Po zdjęciu unieruchomienia:

- ćw zwiększające ROM z terapeutą, samowspomagane -> za zgodą lekarza jeszcze podczas unieruchomienia

- unikanie ruchów i pozycji prowokujących ponowne zwichnięcie dla przedniego: rot zewnętrzna max , dużego wyprostu (głowa k. ramiennej uciska wtedy przednią ścianę barku) dla tylnych: nadmiernej rot wewn

- wzmacnianie m. pierścienia rotatorów, początkowo izometrycznie z ramieniem wzdłuż ciała, następnie cw z ramieniem uniesionym w płaszczyźnie łopatki.

- ćw rytmicznj stabilizacji w różnych pozycjach ramienia

- wzmacnianie stab. Łopatki

- trening propriocepcji wg PNF, z pilka, beretem, bodyblade)

- od ok. 12 tygodnia trening funkcjonalny i cw plyometryczne

- wspomagająco taping -> aplikacja stabilizująca bark i łopatkę

Leczenie operacyjne:

Artroskopowa stabilizacja obrąbkowo- torebkowa: za pomocą kotwic i szwów przymocowuje się obrąbek w odpowiednie mu anatomicznie miejsce, zakotwicza się uszkodzone więzadła i Ew przesuwa rozciągniętą torebkę

Wykonuje się też stabilizacje stawu przeszczepem kostnym (wyr kruczy)