Judyta Baczmaga
Monika Nadolińska
BIOCHEMIA – ZAJĘCIA LABORATORYJNE
SPRAWOZDANIE nr 2
Gr. czwartek 13:15 – 15:00
Temat: Właściwości białek i kwasów nukleinowych. Reakcje charakterystyczne.
Zadanie 1. Wykrywanie aminokwasów w reakcji z ninhydryną.
Materiały i odczynniki:
1%-wy hydrolizat białka
1%-wy roztwór glicyny
1%-wy roztwór proliny
1%-wy roztwór żelatyny
etanolowy roztwór ninhydryną
4 czyste probówki
łaźnia wodna
Wykonanie:
Do każdej z próbówek kolejno wlano po 1 ml hydrolizatu białka, roztworu glicyny, roztworu proliny i roztworu żelatyny. Następnie do każdej z probówek dodano po 0,5 ml etanolowego roztworu ninhydryną. Na koniec ogrzewano w łaźni wodnej przez 3 minuty.
Obserwacje:
zawartość próbówki z hydrolizatem białka zabarwiła się na ciemny fiolet,
zawartość próbówki z roztworem glicyny zabarwiła się na ciemny fiolet,
zawartość próbówki z roztworem proliny zabarwiła się na żółto,
zawartość próbówki z roztworem żelatyny zabarwiła się na jasny fiolet,
Wnioski:
W probówce z hydrolizatem pojawił się kolor fioletowy, ponieważ hydrolizat był dobrze pocięty co świadczy o występowaniu aminokwasów w większości.
W probówce z glicyną pojawił się kolor ciemno fioletowy, ponieważ glicyna jest aminokwasem i zawiera dużo wolnych grup NH3.
W probówce z proliną pojawiło się żółte zabarwienie, ponieważ prolina jest aminokwasem, ale nie posiada wolnych grup NH3.
W probówce z żelatyną pojawiło się zabarwienie jasno fioletowe, ponieważ żelatyna jest białkiem i ma małą zawartość grup NH3.
Zadanie 2. Wykrywanie białek i aminokwasów aromatycznych metodą ksantoproteinową.
Materiały i odczynniki:
1%-wy hydrolizatu białka
2%-wy roztwór albuminy
1%-wy roztwór tryptofanu
1%-wy roztwór glicyny
stężony HNO3
20%-wy roztwór NaOH
4 czyste probówki
łaźnia wodna
Wykonanie:
Do każdej z czystych probówek dodano kolejno po 1 ml hydrolizatu białka, roztworu albuminy, roztworu tryptofanu oraz roztworu glicyny. Następnie do każdej próby dodano po 1 ml kwasu azotowego. Próby ogrzewano przez 5 minut w łaźni wodnej. Schłodzono i małymi dawkami, stel mieszając, dodawano 3,5 ml roztworu NaOH.
Obserwacje:
zawartość próbówki z hydrolizatem białka zabarwiła się na intensywny żółty,
zawartość próbówki z roztworem albuminy zabarwiła się na jasny żółty,
zawartość próbówki z roztworem tryptofanu zabarwiła się na żółto-pomarańczowo,
zawartość próbówki z roztworem glicyny zabarwiła się na żółto.
Wnioski:
W probówce z hydrolizatem pojawił się intensywny żółty, ponieważ mogły się już tam aminokwasy aromatyczne.
W probówce z roztworem albuminy pojawił się jasny żółty, ponieważ nie jest aminokwasem aromatycznym. Zabarwienie wynika z samej specyfiki odczynnika.
W probówce z roztworem tryptofanu zabarwił się na żółto-pomarańczowo, ponieważ jest aminokwasem aromatycznym.
W probówce z roztworem glicyny pojawił się kolor żółty, ale glicyna nie jest aminokwasem aromatycznym. Zabarwienie wynika z samej specyfiki odczynnika.
Zadanie 3. Wytrącanie białek jonami metali ciężkich.
Materiały i odczynniki:
0,2%-wy roztwór albuminy
octan ołowiu (trucizna)
chlorek rtęciowy (trucizna)
2 czyste probówki
Wykonanie:
Do dwóch probówek dodano kolejno o 1 ml roztworu albuminy. Do pierwszej probówki dodano kilka kropel octanu ołowiu, do drugiej probówki chlorku rtęciowego (także kilka kropel).
Obserwacje:
W probówce z octanem ołowiu powstało zmętnienie i biały osad,
W probówce z chlorkiem rtęci nie pojawiły się żadne widoczne zmiany.
Wnioski:
pH w probówce z octanem ołowiu było znaczenie wyższe niż punkt izomeryczny.
pH w probówce z chlorkiem rtęci było niewiele wyższe od punktu izomerycznego.
Jony metali ciężkich powodują rozerwanie wiązań wodorowych.
Białka ulegają denaturacji pod wpływem jonów metali ciężkich.
Zadanie 4. Wytrącanie białek etanolem.
Materiały i odczynniki:
etanol
roztwór białka kurzego
woda
2 czyste probówki
Wykonanie:
Do obu probówek wlano po 2 ml etanolu i dodano po 0,5 ml roztworu białka kurzego. Do pierwszej od razu dolano 10 ml wody, druga odstawiono na 30 minut. Po upływie tego czasu, również dolano 10 ml wody.
Obserwacje:
W pierwszej probówce pojawił się niewielki osad,
W drugiej probówce pojawiła się znaczna ilość osadu.
Wnioski:.
W probówce pierwszej, która od razu była zalana wodą struktura białek nie uległa zniszczeniu, otoczka dehydratycyjna odtwarzała się.
W drugiej probówce, do której woda była dolana po opływie 30 minut, alkohol całkowicie zniszczył otoczkę dehydratycyjna.
Etanol wpłynął na ilość białek które uległy denaturacji.
Zadanie 6. Próba Taubera z benzydyną na pentozy – pokaz.
Materiały i odczynniki:
4%-wy roztwór benzydyny
arabinoza
glukoza
kwas nukleinowy
DNA
4 czyste probówki
Wykonanie:
Do wszystkich czterech probówek wlano po 1 ml roztworu benzydyny. Następnie kolejno wprowadzono po 3 krople arabinozy, glukozy, kwasu nukleinowego i uzyskanego na wcześniejszych zajęciach DNA. Ogrzano do wrzenia. Po oziębieniu do każdej z prób dodano po 2 ml wody.
Obserwacje:
Próba zawierająca arabinozę zabarwiła się na intensywny czerwony.
Próba zawierająca glukozę zabarwiła się na żółtobrązową.
Próba zawierająca kwas nukleinowy zabarwiła się na intensywny czerwony.
Próba zawierająca DNA przybrała barwę odczynnika.
Wnioski:
Próba Taubera może służyć do określenia z jakim cukrem mamy do czynienia, czy jest to pentoza czy heksoza.
Próby które zabarwiły się na intensywny czerwony, czyli próba z arabinozą i kwasem nukleinowym, świadczą o tym że te związki są pentozami.
Próba z glukozą zabarwiła się na żółtobrązowo, co oznacza, że jest ona heksozą.
Próba zawierająca DNA, była próba kontrolną, barwienie wykazało że DNA nie jest ani pentozą, ani heksozą.