POSTĘPOWANIE PIELEGNIARKI W OKRESIE OKOŁOOPERACYJNYM

POSTĘPOWANIE PIELEGNIARKI W OKRESIE OKOŁOOPERACYJNYM – ZABIEGI W OBREBIE GŁOWY I KRWEGOSŁUPA/ RDZENIA KRĘGOWEGO.

PRZYGOTOWANIE CHOREGO DO ZABIEGU OPERACYJNEGO W NEUROCHIRURGII

Przygotowanie do operacji definiuje się jako całość działań świadomie podejmowanych przez personel, mających na celu osiągnięcie przez chorego gotowości do leczenia operacyjnego.

Operacja może być wykonana w trybie planowym lub w trybie nagłym.

Przygotowanie planowe obejmuje przygotowanie dalsze i bliższe.

PRZYGOTOWANIE DALSZE

Obejmuje okres od momentu kwalifikacji chorego do zabiegu przyjęcia na oddział do dnia poprzedzającego operację. Zadania pielęgniarki to:

W przygotowaniu psychicznym chorego do zabiegu pielęgniarka udziela informacji odnośnie opieki pooperacyjnej, ułożenia chorego po zabiegu, uczy chorego odwracania (dyskopatie), zachowania się w bezpośrednim okresie pooperacyjnym, czasu pionizacji. W rozmowie należy okazać szacunek i zrozumienie dla problemów i obaw chorego.

PRZYGOTOWANIE BLIŻSZE

Obejmuje dzień przed zabiegiem, aż do momentu zwiezienia chorego na blok operacyjny. Do pielęgniarki należy:

W dniu zabiegu do personelu należy :

Wykonując te czynności pielęgniarka informuje chorego o swoich działaniach, wyjaśnia ich cel. W zależności od sytuacji umożliwienie rozmowy choremu z lekarzem, kapelanem, rodziną.

Przygotowanie pacjenta do zabiegu w trybie nagłym

Pacjenci przygotowani w trybie nagłym są zazwyczaj w ciężkim stanie, dlatego rezygnuje się z pełnego przygotowania do zabiegu.

W przygotowaniu uwzględniamy:

Kraniotomia - operacyjne otwarcie czaszki celem przeprowadzenia zabiegów wewnątrzczaszkowych jak: ewakuacje krwiaków nad i podoponowych, śródmózgowych, operacji guzów mózgu i operacji tętniaków śródczaszkowych metodą klipsowania.

Polega na płatowym szerokim otwarciu czaszki, z możliwością przywrócenia płata kostnego. Kość czaszki nawierca się zaplanowanymi otworami trepanacyjnymi i pomiędzy nimi przecina piłką Gigliego (najczęściej).

Kraniektomia: Metoda otwarcia czaszki metodą zgryzania szczypcami kostnymi małych fragmentów kości bez możliwości przywrócenia płata kostnego. W późniejszym okresie szpecący ubytek kostny można uzupełnić, wszczepiając plastykową płytkę (codubix).

Po wybudzeniu ze znieczulenia, pacjent „wchodzi” w okres pooperacyjny, który może być krytycznym w leczeniu operacyjnym. Ponieważ uraz okołooperacyjny, okres po znieczuleniu mogą stanowić bezpośrednie zagrożenie życia

Ze znieczuleniem ogólnym wiążą się objawy niedrożności dróg oddechowych (duszność, stridor, wciąganie dołków międzyżebrowych). U pacjentów nieprzytomnych przyczyną niedrożności jest zapadanie się języka, dlatego nie należy śpieszyć się z extubacją. Zaburzenia wentylacji – hipowentylacja – prowadzić mogą do hipoksji i hiperkapnii co z kolei nasila obrzęk mózgu.

Czynniki sprzyjające powikłaniom ze strony układu krążenia to zaburzenia wentylacji, hipotermia i niedostateczna analgezja( tachykardia).

Ważne jest również obserwowanie stanu neurologicznego pacjenta, świadomości i szerokości źrenic.

W tym dynamicznym okresie pooperacyjnym, gdy stan pacjenta jest nieustabilizowany, musi być on poddany wnikliwej obserwacji, pielęgnacji i leczeniu.

Bezpośrednio po zabiegu pacjenci umieszczani są w Sali intensywnej opieki neurochirurgicznej a ważne dla życia parametry należy w pierwszych 3 -4 godz. kontrolować co 15 min lub zależnie od stanu chorego.

Pielęgnowanie chorego po zabiegu operacyjnym ( kraniotomii) ma na celu zapewnienie optymalnych warunków umożliwiających szybki powrót do zdrowia a także zapobiegania powikłaniom. Objęcie całościową opieka pielęgniarską ma na celu rozpoznanie i zapobieganie powikłaniom pooperacyjnym, rozpoznawanie problemów pielęgnacyjnych pacjenta a także czuwanie nad prawidłowym gojeniem się rany pooperacyjnej oraz przygotowanie pacjenta do samoopieki

PIELĘGNOWANIE PACJENTA PO KRANIOTOMI

KRANIOTOMIA - operacyjne otwarcie czaszki celem przeprowadzenia zabiegów wewnątrzczaszkowych jak: ewakuacje krwiaków nad i podoponowych, śródmózgowych,

operacji guzów mózgu

Kraniotomia: Metoda polegająca na płatowym szerokim otwarciu czaszki, z. możliwością przywrócenia płata kostnego. Kość czaszki nawierca się zaplanowanymi otworami trepanacyjnymi i pomiędzy nimi przecina piłką Gigliego (najczęściej).

Pielęgnowanie chorego po zabiegu operacyjnym ( kraniotomii) ma na celu zapewnienie optymalnych warunków umożliwiający szybki powrót do zdrowia a także zapobiegania powikłaniom. Bezpośrednio po zabiegu pacjenci umieszczani są w Sali intensywnej opieki neurochirurgicznej i objęci całościową opieka pielęgniarską. Ma ona na celu rozpoznanie, zapobieganie powikłaniom pooperacyjnym, a także czuwanie nad prawidłowym gojeniem się rany pooperacyjnej oraz przygotowanie pacjenta do samoopieki.

Istotne elementy postępowania pielęgniarskiego w bezpośrednim okresie po zabiegu operacyjnym:

Działania pielęgniarskie po zabiegu operacyjnym w bezpośrednim okresie po zabiegu operacyjnym:

− stanu świadomości/przytomności pacjenta z …..

− podstawowych parametrów życiowych (tętno, ciśnienie tętnicze, oddech, temperatura )

− diurezy

− założonych opatrunków i ewentualnych drenów

1.Obserwacja i monitorowanie czynności układu nerwowego

  1. kontrola stanu świadomości/przytomności

  2. obserwacja źrenic (szerokość źrenic, ich reakcja na światło)

  3. nawiązywanie kontaktu słownego w celu oceny czy nie występują zaburzenia mowy a także sprawdzenie orientacji co do czasu, miejsca i własnej osoby

  4. obserwacja pod kątem wzrostu ciśnienia śródczaszkowego – bóle głowy, nudności, wymioty

  5. ocena czucia, ewentualnych niedowładów

2.Obserwacja i monitorowanie układu oddechowego

  1. Kontrola szybkości i częstości oddechu

  2. Obserwowanie zabarwienia powłok skórnych i paznokci

  3. Odsysanie zalegającej wydzieliny

  4. Stosowanie tlenoterapii

  5. W razie konieczności stosuje się wentylowanie pacjenta

3.Obserwacja i monitorowanie układu krążenia

  1. Obserwacja pracy serca na kardiomonitorze

  2. Ciśnienie tętnicze krwi metodą

  3. Tętno ( szybkość, rytm, napięcie)

  4. Obserwacja powłok skórnych

  5. saturacji z wykorzystaniem puls oksymetru

  6. 4.Monitorowanie temperatury ciała

  1. Pomiar temperatury ciała co ok. 3 – 4 godz

  2. Zwracanie uwagi na występowanie dreszczy

5. Ocena funkcjonowania układu moczowego

  1. Obserwacja wydalanego moczu

  2. Prowadzenie bilansu wodnego

6. Ocena czynności układu pokarmowego

  1. Obserwowanie w kierunku nudności i wymiotów

  2. Na zlecenie lekarza podawanie leków p/wymiotnych drogą dożylna

  3. Pomoc przy wymiotach tj. podanie miski, ligniny

  4. Przy uporczywych wymiotach założenie sondy obarczającej, w celu uniknięcia zachłyśnięcia

  1. Ułożenie w pozycji wygodnej dla chorego

  2. Nie układać głowy pacjenta na stronie po której wykonana była kraniotomia

  3. Obserwować mimikę twarzy, wydawane dźwięki, ewentualny wzrost tętna i ciśnienia krwi a także ruchów ciała, które świadczyłyby o cierpieniu pacjenta

  4. Sprawdzenie czy opatrunek zbyt ciasno nie przylega do głowy

  5. Podawanie leków p/bólowych zgadnie ze zleceniem lekarza

  6. Zapewnić ciszę i spokój na sali

  1. Sprawdzanie opatrunku czy nie jest przesiąknięty krwią czy płynem mózgowo – rdzeniowym

  2. Sprawdzanie drożności drenów ( ilość i jakość drenującej wydzieliny) – jeśli są założone

  3. W razie potrzeby zmiana opatrunku z zachowaniem zasad aseptyki

  1. Uzupełnianie płynów drogą pozajelitową

  2. Przetaczanie krwi i preparatów krwiozastępczych

  3. Podawanie leków dożylnie, domięśniowo

  4. Pobieranie materiałów do badan laboratoryjnych

  1. Zapewnić spokój i ciszę na Sali

  2. Informować o podejmowanych działaniach

  3. Być wyrozumiałym i cierpliwym

Działania pielęgniarskie po zabiegu operacyjnym w dalszych dobach po zabiegu operacyjnym:

  1. obserwacja czynności układu nerwowego

  2. Obserwacja czynności układu krążenia

  3. Obserwacja czynności układu oddechowego – stosowanie nacierania, oklepywania klatki piersiowej,

- w przypadku zalegającej wydzieliny w nadmiarze - podanie środków ułatwiających odkrztuszanie i rozrzedzających wydzielinę, stosowanie inhalacji ( na zlecenia lekarza)

  1. Obserwacja i pielęgnacja układu moczowego – kontrolowanie stanu cewnika w pęcherzu ( usunięcie cewnika w miarę możliwości jak najszybciej), obserwowanie wydalanego moczu, zapobieganie powikłaniom tj. Zatrzymanie

moczu, infekcje, zachęcanie do picia wody i diety zakwaszającej

  1. Obserwowanie objawów ze strony układu pokarmowego – nudności, wymioty, zaparcia, biegunki – niwelowanie tych objawów,

karmienie pacjenta w zależności od stanu ( parenteralnie, entera lnie),

w przypadku zaparć, podanie środka przeczyszczającego lub wykonanie enemy.

Opieka okołooperacyjna - przed usunięciem przepukliny jadra miażdżystego, priorytetem jest nawiązanie dobrej komunikacji z chorym, z rodziną chorego i poznanie historii choroby. Obowiązki pielęgniarki to: ---omówienie okresu okołooperacyjnego, ----czynny udział w badaniach diagnostycznych ( badania laboratoryjne krwi, EKG, rtg płuc, MRI, zważenie pacjenta). Okres przedoperacyjny to czas nauki pacjenta wykonywania ćwiczeń oddechowych, efektywnego kaszlu, odkrztuszania, ćwiczeń ogólnousprawniąjacych, kinezyterapii.

W przeddzień zabiegu: --przygotowanie higieniczne pacjenta, ---przygotowanie pola operacyjnego ( w przypadku mocno owłosionej okolicy lędźwiowej), ----przygotowanie przew3odu pokarmowego – ostatni posiłek pacjent zjada 12 godz. Przed zabiegiem, płyny natomiast 6-8 godz.przed zabiegiem. Należy również opróżnić przewód pokarmowy przez podanie środka przeczyszczającego lub wykonanie enemy.

–przygotowanie psychiczne – zapewnienie o zapewnieniu pomocy po zabiegu, okazywanie życzliwości, wyrozumiałości i cierpliwości. – podanie środka nasennego na zlecenie anestezjologa.

W dniu zabiegu – wykonanie / zachęcenie do toalety, usunięcie protez zębowych, ściągnięcie biżuterii i jej zabezpieczenia, kontrola parametrów zyciowych, dopilnować opróżnienia pęcherza, ubranie bielizny operacyjnej, w ramach profilaktyki p/zakrzepowej założenie pończoch uciskających, podanie zleconej przez anestezjologa premedykacji, antybiotyku, przewiezienie pacjenta z pełną dokumentacją na blok.

Po zabiegu – przekazania przez zespół operujący informacji dotyczących przebiegu operacji, znieczulenia, przetoczonych płynów, podanych leków i innych czynników mogących mieć wpływ na opiekę pooperacyjną.

Działania pielęgniarskie obejmują monitorowanie stanu pacjenta, rozpoznawanie potrzeb, udzielanie pomocy w uzyskaniu zdolności do samo opieki w jak najkrótszym czasie. Najważniejsze działania to:

Usprawnianie fizyczne pacjenta rozpoczyna się od ćwiczeń oddechowych, które pacjent wykonuje w pierwszych godzinach po zabiegu operacyjnym. Potem wykonuje ćwiczenia izometryczne i rozluźniające. Wykonywanie tych ćwiczeń może być zaburzone z powodu dolegliwości bólowych oraz lęku pacjenta przed aktywnością fizyczną. Ważne zatem jest wyjaśnienie celu usprawniania, opanowanie bólu, częsta obecnośc przy chorym. Intensywność i częstość ćwiczeń dostosowujemy do możliwości pacjenta. W I dobie wykonywana jest pionizacja pacjenta, mobilizacja do samodzielnego utrzymywania higieny, spożywania posiłków, chodzenia. Istotna jest także nauka ćwiczeń gimnastycznych wzmacniających mięśnie brzucha, obręczy biodrowej i mięśnie przykręgosłupowe.

Rehabilitacja psychiczna – potrzebują jej pacjenci u których występuje obniżenie nastroju, niepokój związany z powrotem do swojego środowiska, lęk przed konsekwencjami operacji. Psychika odgrywa ważną rolę w procesie zdrowienia. pielęgniarka stosując elementy psychoterapii - wysłuchanie pocieszanie, wyjaśnianie, radę i pomoc w rozwiązywaniu problemów, łagodzi negatywne emocje związane z chorobą i leczeniem. Pomocna jest też koncentracja na silnych stronach osobowości chorego, pobudzanie wiary, nadziei co często mobilizuje siły obronne organizmu i uruchamia możliwości jakimi dysponuje psychika.

Rehabilitacja społeczna - ma na celu przywrócenie chorego do funkcjonowania w rodzinie, pełnienia ról społecznych. Duża liczba pacjentów po przebytym zabiegu operacyjnym wymaga zmiany warunków pracy, czasami zawodu oraz dłuższego i systematycznego usprawniania ruchowego. Rehabilitacja społeczna wymaga współpracy miedzy pacjentem a jego rodziną. Pielęgniarka powinna przekazać członkom rodziny wzorce pożądanych zachowań i wspierania chorego.

EDUKACJA PACJENTA – obejmuje przede wszystkim nauczenia działań ograniczających nadmierne obciążenia kręgosłupa oraz wyjaśnienie zasad mechaniki ciała. Odciążenie kręgosłupa polega na doborze właściwej pozycji podczas leżenia, chodzenia, stania, podnoszenia ciężarów i utrzymania właściwej wagi ciała. Wskazane jest również nakłanianie pacjenta do porzucenia nałogu palenia tytoniu oraz unikania sytuacji wywołujących wewnętrzny stres, ponieważ doprowadzają one do chronicznego, słabego tonusu mięśniowego i zwiększonego obciążenia krążków międzykręgowych.

Aktywność fizyczna jest istotnym czynnikiem utrzymania sprawności i wydolności organizmu, wzmacnia aparat mięśniowy i wiązadłowy, zmniejsza ryzyko wystąpienia otyłości. Zaleca się spacery na świeżym powietrzu po płaskim terenie, marsz, bieganie w obuwiu sportowym, pływanie kraulem i na plecach.

Pacjenci nie powinni uprawiać takich dyscyplin jak: siatkówka, piłka nożna, piłka ręczna, hokej, podnoszenie ciężarów. Kobiety nie powinny chodzić na wysokich obcasach, gdyż podobnie jak otyłość powoduje to przesunięcie srodka ciężkości do przodu, a w konsekwencji do hiperlordozy i nadmiernego obciążenia krążków lędźwiowych i chrząstek stawowych.


Wyszukiwarka