Urodził się 3 kwietnia 1881 w miasteczku Pieve Tesino kiedy obszar ten choć używano w nim języka włoskiego należał jeszcze do Imperium Austrio-Węgierskiego.
Stale podtrzymywał związek z tą ziemią, wracał do niej tak często jak tylko mógł. Pragnął nawet zostać pochowanym niedaleko swojego domu, ale ostatecznie jego grób stanął w murach bazyliki San Lorenzo w Rzymie.
Nabyta od dzieciństwa dwujęzyczność pomogła De Gasperiemu w postrzeganiu świata kultury niemieckiej i włoskiej. Ojciec Alcide był skromnym funkcjonariuszem policji krajowej, nie zarabiał dużo, a na utrzymaniu z żoną miał aż czwórkę dzieci. Była to rodzina o ciepłym domowym ognisku, z którego Gasperi wyniósł bardzo ważne nauki uczciwości, obowiązku i wysiłku, szacunku dla ludzi, żywego patriotyzmu włoskiego i wielką wiarę katolicką.
Alcide związał się z ruchem chrześcijańsko-społecznym już w gimnazjum. Dążenie do poprawy bytu warstw ludowych było mu bardzo bliskie. Uczestniczył w organizowaniu oporu przeciwko zapędom germanizacyjnym. Miejscowi proboszcze byli pewni, że znaleźli chłopca religijnego, którego nauka w seminarium przekształciłaby w bardzo dobrego księdza. Oni właśnie skierowali De Gasperiego do kolegium diecezjalnego. Alcide nie czuł się jednak powołany do kapłaństwa. Doszedł do wniosku, że jego misją jest bycie w świecie polityki. Bardziej niż kapłaństwo chciał poświęcić się narodowi. Dlatego wieku 16 lat po skończeniu gimnazjum odszedł z kolegium.
Maturę zdał w roku 1900 i zapisał się na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Wiedeńskiego, zgodnie ze swoimi zainteresowaniami i uzdolnieniami. W 1905 uzyskał doktorat. Studenckie czasy były bardzo ciężkie – dokuczliwa bieda. Prace dorywcze i korepetycje nie wystarczały De Gaspariemu do życia. Mimo wszystko ciągle brał udział w życiu studenckim, a w 1902 katolicki związek włoskich studentów Trentino wybiera go na przewodniczącego. Angażuje się w prace socjalne, pomaga proletariatowi włoskiemu napływającego wówczas do Wiednia w poszukiwaniu pracy. Odrzuca zdecydowanie socjalizm marksistowski. W doktrynie walki klas i dyktatury proletariatu widzi zagrożenie dla wolności i godności człowieka. Po ukończeniu studiów De Gasperi szybko wchodzi w życie polityczne. Ceniony za swą działalność wśród studentów i robotników cieszy się zaufaniem Biskupa Trydentu, który powierza mu stanowisko redaktora gazety diecezjalnej „La Voce Cattolica”.
W tym momencie, mając jeszcze nie skończone 25 lat, Alcide De Gasperi staje się diamentem w świecie politycznym Trentino. W 1909 roku zostaje wybrany do samorządu Trentino, a w 1911 wchodzi do Reichstratu - Parlamentu Wiednia . W Parlamencie wiedeńskim jest bardziej reprezentantem całej społeczności włoskiej Trentino, niż konkretnej partii politycznej.
Po wybuchu I Wojny Światowej jego rodzinna prowincja zostaje poddana tępej i brutalnej administracji wojskowej. W 1917 Alcide występuje nawet w Reichsratcie w obronie Trentino, zdecydowanie krytykując władze Austriackie. Rok później wszyscy włoscy deputowani do Reichsratu deklarują zerwanie związku prowincji włoskich z Monarchią i wycofują się z prac nad jej reformą. 3 listopada wojska włoskie wkraczają do Trydentu, lecz Trentino w skutek działań wojennych słabo radzi sobie z nową władzą, równie okrutną co poprzednia. Wszędobylska korupcja i nieudolność administracyjna kompletnie demobilizuje jej struktury. De Gasperi uważa za swój obowiązek bronić małej ojczyzny przed niesprawiedliwym traktowaniem. Od 1921 roku instrumentem jego walki jest trybuna Izby Deputowanych w Rzymie, do której zostaje wybrany jako przedstawiciel Włoskiej Partii Ludowej - Partito Popolare Italiano. W krótkim czasie staje się jej przewodniczącym. Początkowo poparł rząd Mussoliniego. Jednak bardzo szybko przeciwstawił się przemocy stosowanej przez reżim.
W konsekwencji swojej upartej opozycji, był najpierw izolowany, a później wyłączono go z Parlamentu. W 1926 r., wraz z innymi posłami chadeckimi, został przez reżim Mussoliniego pozbawiony mandatu parlamentarzysty. W 1927 aresztowano go i skazano na 4 lata więzienia. W ten sposób szerzący się we Włoszech faszyzm przerwał na kilka lat działalność polityczną De Gasperiego. W jego sprawie skutecznie interweniował papież Pius XI, a zwolniony warunkowo De Gasperi pracował potem kilka lat w Bibliotece Watykańskiej.
W czasie II wojny światowej Alcide de Gasperi działał czynnie we włoskim ruchu oporu, zaś w 1943 r. współtworzył Włoską Partię Chrześcijańsko-Demokratyczną, której potem przez wiele lat przewodniczył.
Po zakończeniu II wojny światowej utworzony został pierwszy rząd, w którym uczestniczyli reprezentanci wszystkich 6 partii antyfaszystowskich: De Gasperi został ministrem spraw zagranicznych, a od roku 1945 do 1953 nieprzerwanie był on szefem rządu. Szczególną rolę odegrał w procesie normalizacji stosunków włoskich z państwami zwycięskimi po II wojnie światowej. 10 sierpnia 1947 roku w Paryżu, De Gasperi dopuszczony został do głosu przed reprezentantami 21 państw zwycięskich, jego słowa były słowami wygranego, który czuł się wygranym, Włocha, który mówił za swój naród z podniesionym czołem. To dzięki niemu Włochy zostały takim państwem jakim są teraz, mimo trudnych warunków narzuconych po wojnie.
27 grudnia 1947 r. Zgromadzenie Konstytucyjne uchwaliło nową konstytucję republikańską, która dawała możliwość powstania nowej Zjednoczonej Europy. W 1948 Alcide wystąpił w Brukseli przedstawiając proces jednoczenia Europy jako budowanie zapory przeciwko działaniom wywrotowym partii komunistycznych i zagrożeniu sowieckiemu. Podkreślał on, że wspólnym czynnikiem kreującym Europę było chrześcijaństwo i to ono służyło mu jako przykład idealnej jedności. W tym samym roku wziął on jeszcze udział w europejskim kongresie haskim. Rok później Włochy znajdują się w pierwszej grupie państw członkowskich rady europy. 9 maja 1950 roku Włochy zgłosiły gotowość udziały w historycznym projekcie Roberta Schumana i weszły w skład szóstki państw, które powołały do życia Europejską Wspólnotę Węgla i Stali.
Największym wkładem polityki degasperiańskiej była polityka zewnętrzna i stworzenie embrionu przyszłej Unii Europejskiej: było to objawienie idei Europejczyka widzianej jako wielką szansę dla Włochów i Włoch, aby pokonać trudności losu.
Alcide De Gasperi był propagatorem pokoju i sprawiedliwości, dlatego w swoich wystąpieniach nawoływał do budowania społeczności, która będzie respektowała wszystkich ludzi. Mówił, że nie można zaprzestać w budowaniu pokoju w oparciu o wartości humanistyczne i chrześcijańskie. Taka społeczność winna respektować przyjęte umowy i zobowiązania. Wizję budowy społeczności europejskiej opartej na wolności, pokoju i bezpieczeństwie De Gasperi nakreślił już w 1911 roku będąc parlamentarzystą austriackim. W 1921 roku wraz z Don Struzo odwiedził w Kolonii Adenauera, gdzie wspólnie kreślili wizję przyszłej Europy. Ówczesne założenia wyprzedziły późniejsze wydarzenia o ponad 30 lat. Alcide podzielał również wizję Schumana w odniesieniu do ochrony mniejszości narodowych w Europie, które w przeszłości niejednokrotnie były źródłem wojny.
Alcide De Gasperi, podobnie jak Adenauer i Schuman uważał, że największym problemem jest kwestia niemiecka. Z tego powodu De Gasperi i Schuman głęboko zaangażowali się w budowę Wspólnoty Węgla i Stali, pierwszej organizacji ponadnarodowej tego typu w Europie. Wyszli oni z założenia, że Niemcy są w stanie porzucić swój nacjonalizm na rzecz budowy społeczeństwa solidarnego w Europie. 18 maja 1951 rodzi się „Mała Europa“. Alcide wówczas mówił: „Kiedy mówimy o pokoju mamy na myśli wspólną pracę, kiedy mówimy o solidarności mamy na myśli współpracę ekonomiczną.” De Gasperi uważał, że te idee winny objąć nie tylko ludy Europy, ale również całego świata.
W nocy z 18 na 19 sierpnia 1954 roku zmarł na atak serca, do końca swoich dni podejmował decyzję mające ważne znaczenia dla zbudowania wspólnej Europy.
Alcide De Gasperi jest kandydatem na błogosławionego Kościoła Rzymskokatolickiego. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się na szczeblu diecezjalnym 29 kwietnia 1993 roku w Trento.