Slajd 6 (okładka konstytucji)

W cztery lata po opublikowaniu encykliki „Mater et Magistra”, a w dwa po opublikowaniu encykliki „Pacem in teris” Sobór Watykański II ogłasza konstytucję duszpasterską „Gaudium et spes” o Kościele w świecie współczesnym. Konstytucja Duszpasterska o Kościele w Świecie Współczesnym „Gaudium et spes” została wydana przez papieża Pawła VI 7 grudnia 1965. Stanowi obszerny wykład nauki społecznej Kościoła i jest tym samym najważniejszym dokumentem soboru watykańskiego II. W czasie trzeciej sesji soboru do zespołu przygotowującego konstytucję „Gaudium et spes” został włączony abp Karol Wojtyła, był on jednym z aktywniejszych członków i przyczynił się do ostatecznego jej kształtu. Podsumowuje nauczanie soboru poprzez wskazanie wynikających z niego konsekwencji duszpasterskich, szczególnie wobec wyzwań oraz nowych "znaków czasu". Konstytucja "Gaudium et spes" dotyczy misji Kościoła, jego zadań i roli w we współczesnym świecie, wobec których w dzisiejszej epoce staje Kościół. Dokument ten, stwierdza, że świat stworzony jest z istoty swej dobry. Świat - zamiast odgradzać Boga od ludzi - powinien być punktem pośredniczącym, czego przykładem może być użycie materii podczas sprawowania sakramentów. Zwraca też uwagę na konieczność podnoszenia poziomu kultury, ponieważ człowiek dochodzi do prawdziwego i pełnego człowieczeństwa poprzez korzystanie z dóbr i wartości kulturalnych oraz współodpowiedzialność Kościoła za wychowanie dzieci i młodzieży. Dokument ten jest adresowany do wszystkich istot ludzkich. Skierowany do wszystkich osób wyrażających chęć dialogu Kościoła ze wszystkimi społecznościami.

Slajdy o Pawle VI trzeba po prostu przeczytać :P

Slajdy od 15 do 19

Część 1: Powołanie Kościoła i człowieka

"Katolicka nauka społeczna uważa, że istoty ludzkie są, stworzone na obraz i podobieństwo Boga (Rdz 1,26-27), Godność osoby ludzkiej wypływa z faktu że, jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Boga. Chrystus objawia, co to znaczy być człowiekiem.

1.Godność osoby ludzkiej

Bóg stworzył ludzi, aby byli razem. Wspólnota ludzka odzwierciedla trynitarną wspólnotę. Jesteśmy powołani, aby być ze sobą, przebaczyć naszym wrogom.

2. Wspólnota ludzka

Biorąc pod uwagę postęp technologii i człowieka, wszystkie jego działania są doskonałe przez miłość. Zilustrowano to w tajemnicy paschalnej Chrystusa.

3. Aktywność ludzka w świecie

Sobór w Konstytucji o Kościele w świecie współczesnym „Gaudium et Spes” zauważa, że każdy może dostrzec wpisaną w ludzką naturę aktywność. Dostrzec to można bardzo szybko patrząc na rozwój wiedzy i techniki. Człowiek zawsze starał się swoją pracą i pomysłowością rozwijać swoje życie; dziś zaś, zwłaszcza dzięki wiedzy i technice, rozszerzył swoje panowanie i wciąż je rozszerza na całą prawie naturę. I tak głównie dzięki zwiększonym środkom różnorakiego kontaktu między narodami rodzina ludzka stopniowo uświadomiła sobie i stworzyła jedną na całym świecie wspólnotę. Dzięki temu człowiek wytwarza sobie dziś własnym trudem wiele dóbr, których przedtem oczekiwał przede wszystkim od sił wyższych (GS 33).

Kościół absolutnie nie potępia postępu ludzkiego, rozwoju nauki, medycyny i techniki. Nie robi tego, gdyż nie ma do tego żadnego prawa. Wręcz przeciwnie: pochwala i zachęca ludzi nauki i techniki do realizowania polecenia Bożego, które człowiek otrzymał na początku stworzenia świata. Dla wierzących jest pewne, że aktywność ludzka indywidualna i zbiorowa, czyli ów ogromny wysiłek, przez który ludzie starają się w ciągu wieków poprawić warunki swego bytowania, wzięty sam w sobie odpowiada zamierzeniu Bożemu. Człowiek bowiem, stworzony na obraz Boga, otrzymał zlecenie, aby rządził światem w sprawiedliwości i świętości, podporządkowując sobie ziemię ze wszystkim, co w niej jest, oraz żeby, uznając Boga Stwórcą wszystkiego, odnosił do Niego siebie samego i wszystkie rzeczy, tak aby przez poddanie człowiekowi wszystkiego przedziwne było po całej ziemi imię Boże (GS 34).

4. Zadania Kościoła w świecie współczesnym

Konstytucja przyznaje, że podstawowym zadaniem Kościoła w świecie jest czynienie go "bardziej ludzkim". Ojcowie Soborowi deklarują, że Kościół "mocą swojej misji i natury nie jest związany z żadną formą kultury ludzkiej albo systemem politycznym, gospodarczym lub społecznym ze względu na swoją uniwersalność". I to właśnie dlatego Kościół „może z racji swojej uniwersalności stanowić najmocniejszą więź pomiędzy ludzkimi wspólnotami i narodami".