Dialekty na terytorium Polski: wlkp, śląski, małopolski, mazowiecki, kaszubski, dialekt – zespół gwar gwara – mowa mieszkańców wsi danego regionu dialektyzm – wyrażenia pochodzące z gwary(dotyczy mieszkańców wsi) regionalizm – wyraz charakterystyczny dla mieszkańców danego regionu udźwięcznienie wsteczne międzywyrazowe – brat ojca (brad ojca) mazurzenie – zamiast sz ż cz dż wymawia się s z c dz
fonetyczne środki stylistyczne:
eufonia – (instrumentacja głosowa) autor powtarza pewne głoski lub tworzy z nich odpowiednie kombinacje
onomatopeje – naśladowanie dźwięków za pomocą wyrazów
powtórzenia – rymy żeńskie długie męskie krótkie; rytm to stała powtarzalność dźwięku
morfologiczne środki stylistyczne: zdrobnienia, zgrubienia, archaiczne formy fleksyjne, używanie czasu teraźniejszego dla wydarzeń z przeszłości.
leksykalne środki stylistyczne: neologizmy, archaizmy, dialektyzmy, zapożyczenia, synonimy(wyr bliskoznaczne)
składniowe środki stylistyczne: apostrofa(bezpośredni zwrot do rzeczy osoby) inwokacja (apostrofa zwykle na początku utworu) anafora (powtórzenie na początku wersu) inwersja (szyk przestawny wyr)
tropy stylistyczne: epitet(określenie rzeczownika uwydatniające charakterystyczne cechy przedmiotu); porównanie (zestawienie dwóch przedmiotów lub zjawisk podobnych do siebie, zespalane jest za pomocą spójników); porównanie homeryckie (rozbudowane porównanie najczęściej do zwierząt); metafora (wypowiedź w której słowa użyte uzyskują nowej znaczenie); personifikacja (nadanie przedmiotom lub pojęciom cech ludzkich); animizacja (nadanie przedmiotom lub pojęciom cech istot żywych); hiperbola (wyolbrzymienie cech przypisywanych przedmiotom); metonimia (przeniesienie nazwy z jednego przedmiotu na inny na podstawie ich związku); synekdocha (uwzględnienia zależności ilościowe miedzy przedmiotami, zbudowana wg łacińskiej zasady); peryfraza (uzycie rozbudowanej konstrukcji opisu) oksymoron (dwa sprzeczne wyrazy) alegoria (rodzaj metafory tylko że bardziej rozbudowana) symbol (znak językowy)
styl potoczny – praktyzm użyteczność spontaniczność konkretny obrazowy typowy antropocentryczny większa ekspresywność użycie frazeologizmów.
styl urzędowy – dyrektywny standardowy bezosobowy precyzyjny urzędowy.
styl naukowy – ścisły systematyczny operatywny poprawny
styl publicystyczny – zawiera propagandę i publicystykę ekspresywny oceny komentarze opinie

Dialekty na terytorium Polski: wlkp, śląski, małopolski, mazowiecki, kaszubski, dialekt – zespół gwar gwara – mowa mieszkańców wsi danego regionu dialektyzm – wyrażenia pochodzące z gwary(dotyczy mieszkańców wsi) regionalizm – wyraz charakterystyczny dla mieszkańców danego regionu udźwięcznienie wsteczne międzywyrazowe – brat ojca (brad ojca) mazurzenie – zamiast sz ż cz dż wymawia się s z c dz
fonetyczne środki stylistyczne:
eufonia – (instrumentacja głosowa) autor powtarza pewne głoski lub tworzy z nich odpowiednie kombinacje
onomatopeje – naśladowanie dźwięków za pomocą wyrazów
powtórzenia – rymy żeńskie długie męskie krótkie; rytm to stała powtarzalność dźwięku
morfologiczne środki stylistyczne: zdrobnienia, zgrubienia, archaiczne formy fleksyjne, używanie czasu teraźniejszego dla wydarzeń z przeszłości.
leksykalne środki stylistyczne: neologizmy, archaizmy, dialektyzmy, zapożyczenia, synonimy(wyr bliskoznaczne)
składniowe środki stylistyczne: apostrofa(bezpośredni zwrot do rzeczy osoby) inwokacja (apostrofa zwykle na początku utworu) anafora (powtórzenie na początku wersu) inwersja (szyk przestawny wyr)
tropy stylistyczne: epitet(określenie rzeczownika uwydatniające charakterystyczne cechy przedmiotu); porównanie (zestawienie dwóch przedmiotów lub zjawisk podobnych do siebie, zespalane jest za pomocą spójników); porównanie homeryckie (rozbudowane porównanie najczęściej do zwierząt); metafora (wypowiedź w której słowa użyte uzyskują nowej znaczenie); personifikacja (nadanie przedmiotom lub pojęciom cech ludzkich); animizacja (nadanie przedmiotom lub pojęciom cech istot żywych); hiperbola (wyolbrzymienie cech przypisywanych przedmiotom); metonimia (przeniesienie nazwy z jednego przedmiotu na inny na podstawie ich związku); synekdocha (uwzględnienia zależności ilościowe miedzy przedmiotami, zbudowana wg łacińskiej zasady); peryfraza (uzycie rozbudowanej konstrukcji opisu) oksymoron (dwa sprzeczne wyrazy) alegoria (rodzaj metafory tylko że bardziej rozbudowana) symbol (znak językowy)
styl potoczny – praktyzm użyteczność spontaniczność konkretny obrazowy typowy antropocentryczny większa ekspresywność użycie frazeologizmów.
styl urzędowy – dyrektywny standardowy bezosobowy precyzyjny urzędowy.
styl naukowy – ścisły systematyczny operatywny poprawny
styl publicystyczny – zawiera propagandę i publicystykę ekspresywny oceny komentarze opinie

Dialekty na terytorium Polski: wlkp, śląski, małopolski, mazowiecki, kaszubski, dialekt – zespół gwar gwara – mowa mieszkańców wsi danego regionu dialektyzm – wyrażenia pochodzące z gwary(dotyczy mieszkańców wsi) regionalizm – wyraz charakterystyczny dla mieszkańców danego regionu udźwięcznienie wsteczne międzywyrazowe – brat ojca (brad ojca) mazurzenie – zamiast sz ż cz dż wymawia się s z c dz
fonetyczne środki stylistyczne:
eufonia – (instrumentacja głosowa) autor powtarza pewne głoski lub tworzy z nich odpowiednie kombinacje
onomatopeje – naśladowanie dźwięków za pomocą wyrazów
powtórzenia – rymy żeńskie długie męskie krótkie; rytm to stała powtarzalność dźwięku
morfologiczne środki stylistyczne: zdrobnienia, zgrubienia, archaiczne formy fleksyjne, używanie czasu teraźniejszego dla wydarzeń z przeszłości.
leksykalne środki stylistyczne: neologizmy, archaizmy, dialektyzmy, zapożyczenia, synonimy(wyr bliskoznaczne)
składniowe środki stylistyczne: apostrofa(bezpośredni zwrot do rzeczy osoby) inwokacja (apostrofa zwykle na początku utworu) anafora (powtórzenie na początku wersu) inwersja (szyk przestawny wyr)
tropy stylistyczne: epitet(określenie rzeczownika uwydatniające charakterystyczne cechy przedmiotu); porównanie (zestawienie dwóch przedmiotów lub zjawisk podobnych do siebie, zespalane jest za pomocą spójników); porównanie homeryckie (rozbudowane porównanie najczęściej do zwierząt); metafora (wypowiedź w której słowa użyte uzyskują nowej znaczenie); personifikacja (nadanie przedmiotom lub pojęciom cech ludzkich); animizacja (nadanie przedmiotom lub pojęciom cech istot żywych); hiperbola (wyolbrzymienie cech przypisywanych przedmiotom); metonimia (przeniesienie nazwy z jednego przedmiotu na inny na podstawie ich związku); synekdocha (uwzględnienia zależności ilościowe miedzy przedmiotami, zbudowana wg łacińskiej zasady); peryfraza (uzycie rozbudowanej konstrukcji opisu) oksymoron (dwa sprzeczne wyrazy) alegoria (rodzaj metafory tylko że bardziej rozbudowana) symbol (znak językowy)
styl potoczny – praktyzm użyteczność spontaniczność konkretny obrazowy typowy antropocentryczny większa ekspresywność użycie frazeologizmów.
styl urzędowy – dyrektywny standardowy bezosobowy precyzyjny urzędowy.
styl naukowy – ścisły systematyczny operatywny poprawny
styl publicystyczny – zawiera propagandę i publicystykę ekspresywny oceny komentarze opinie

Dialekty na terytorium Polski: wlkp, śląski, małopolski, mazowiecki, kaszubski, dialekt – zespół gwar gwara – mowa mieszkańców wsi danego regionu dialektyzm – wyrażenia pochodzące z gwary(dotyczy mieszkańców wsi) regionalizm – wyraz charakterystyczny dla mieszkańców danego regionu udźwięcznienie wsteczne międzywyrazowe – brat ojca (brad ojca) mazurzenie – zamiast sz ż cz dż wymawia się s z c dz
fonetyczne środki stylistyczne:
eufonia – (instrumentacja głosowa) autor powtarza pewne głoski lub tworzy z nich odpowiednie kombinacje
onomatopeje – naśladowanie dźwięków za pomocą wyrazów
powtórzenia – rymy żeńskie długie męskie krótkie; rytm to stała powtarzalność dźwięku
morfologiczne środki stylistyczne: zdrobnienia, zgrubienia, archaiczne formy fleksyjne, używanie czasu teraźniejszego dla wydarzeń z przeszłości.
leksykalne środki stylistyczne: neologizmy, archaizmy, dialektyzmy, zapożyczenia, synonimy(wyr bliskoznaczne)
składniowe środki stylistyczne: apostrofa(bezpośredni zwrot do rzeczy osoby) inwokacja (apostrofa zwykle na początku utworu) anafora (powtórzenie na początku wersu) inwersja (szyk przestawny wyr)
tropy stylistyczne: epitet(określenie rzeczownika uwydatniające charakterystyczne cechy przedmiotu); porównanie (zestawienie dwóch przedmiotów lub zjawisk podobnych do siebie, zespalane jest za pomocą spójników); porównanie homeryckie (rozbudowane porównanie najczęściej do zwierząt); metafora (wypowiedź w której słowa użyte uzyskują nowej znaczenie); personifikacja (nadanie przedmiotom lub pojęciom cech ludzkich); animizacja (nadanie przedmiotom lub pojęciom cech istot żywych); hiperbola (wyolbrzymienie cech przypisywanych przedmiotom); metonimia (przeniesienie nazwy z jednego przedmiotu na inny na podstawie ich związku); synekdocha (uwzględnienia zależności ilościowe miedzy przedmiotami, zbudowana wg łacińskiej zasady); peryfraza (uzycie rozbudowanej konstrukcji opisu) oksymoron (dwa sprzeczne wyrazy) alegoria (rodzaj metafory tylko że bardziej rozbudowana) symbol (znak językowy)
styl potoczny – praktyzm użyteczność spontaniczność konkretny obrazowy typowy antropocentryczny większa ekspresywność użycie frazeologizmów.
styl urzędowy – dyrektywny standardowy bezosobowy precyzyjny urzędowy.
styl naukowy – ścisły systematyczny operatywny poprawny
styl publicystyczny – zawiera propagandę i publicystykę ekspresywny oceny komentarze opinie