Na korozję międzykrystaliczną narażone są elementy spawane, bowiem

w łączonym metalu, w pobliżu spoiny, wskutek oddziaływania ciepła następuje

wydzielanie węglików na granicach ziarn austenitu. Zapobieganie skłonności

do korozji międzykrystalicznej polega na stabilizowaniu stali dodatkiem

tytanu lub niobu w ilości wystarczającej do związania węgla w postaci

węglików tytanu lub niobu, które nie rozpuszczają się w austenicie w temperaturach

do 1100°C (np. gat 1H18N1OT, OH18N12Nb). Stabilizowanie

stali dodatkiem niobu jest korzystniejsze, ponieważ ulega on tylko nieznacznemu

wypaleniu podczas spawania w przeciwieństwie do tytanu. Najpewniejszym

jednak sposobem uniknięcia podatności na korozję międzykrystaliczną

jest obniżenie zawartości węgla w stali co najmniej do 0,03%.