okres	Rzeźba pełna	Rzeźba architektoniczna	architektura	Malarstwo + mozaika	Ceramika	urbanistyka
Wieki Ciemne (1150-900 p.n.e.)	Okres submykeński (1150-1050)
	okres protogeometryczny (1050-900)
Okres geometryczny Attyka (900-700 p.n.e.)	Geometryczny wczesny (900-850)
	Środkowy (850-760)
	Późny faza I (760-735)
	Późny faza II (735-700)
Okres geometryczne Korynt (875-720)	Wczesny (875-825)
	Środkowy (825-750)
	Późny (750-720)
Okres archaiczny (720/710 – 480)	Wczesny orientalizujący – protoattycki (710-600)
	Wczesny orientalizujący protokoryncki (720-620)
	Okres przejściowy (630-620)
	Okres archaiczny (620/600-480)
Okres klasyczny (480-400)	Wczesny (480-450)				Polignot
	Dojrzały (450-400)	Fidiasz Poliklet – Doryforos, kanon Diadumenos Kresilas Uczniowie Fidiasza – Alkamenes (do klasyki) i Agorakritos			Agatarchos – malowane dekoracje teatralne Apollodoros - światłocień Parrasjos – próżny, tematy dramatyczne, mitologiczne, ważniejszy rysunek niż kolory Zeuksis – większa skala barw, ale też monochromatyczne, kanon, dużo kobiet i dzieci, też pyszny	Styl swobodny (450-420) – malarz Achillesa, malarz Fiale, Polignotos – od Malarza Niobidów, malarz Kleofona, grupa NH (późni manieryści, Malarz Nauzykai i Hefajstosa), malarz z Eretrii (sceny z życia kobiet) Technika biało gruntowana - lekyty ze scenami pogrzebowymi (też malarz Achillesa) Styl bogaty (420-390) –Malarz z Eretrii, Malarz Kąpieli – sceny z życia kobiet, zaślubiny, sceny miłosne, Afrodyty i Erosy. Malarz Mejdiasa Ceramika czarnopokostowana
	Późny (400-323)	Praksyteles - Hermes z Dionizosem, dekoracje świątyni Artemidy w Efezie, Satyr Nalewający, Afrodyta Knidyjska (pierwsza naga, pudica), Satyr Odpoczywający, Apollo Sauroktonos. Młodzieńcze przedstawienia bogów Skopas – w Megarze Eros, Himeros, Potos, zdobił Mauzoleum, Apollo Sminteos, Afrodyta Pandemos (na capie). Skręcone, ekspresyjne postacie, patos, wyrażenie bólu na twarzy Lizyp – Apoksjomenos, kanon, prekursor hellenizmu, realizm, kolosy, Helios na wozie, Kairos (sposobność). Afordyta z Kapui, Herakles stojący lub siedzący (nie w pracy), dużo Aleksandrów (typ władcy-herosa z włócznią) Kefizodotos - ojciec Praksytelesa, Eirene z Plutosem) Timoteos – Leda z łabędziem, świątynia Asklepiosa, Mauzoleum, Leochares – Apollo Belwederski	Świątynia Asklepiosa w Epidauros Timoteos, przyczółki E-Iliupersis, W-Amazonomachia) Ateny Elea w Tegei – Skopas i Satyros Mauzoleum w Halikarnasie – Skopas E, Timoteos S, Leochares W, Bryaksis Starszy N + architekci Satyros (posągi Mauzolosa i Atemizji) i Pyteos 4 fryzy (amazonomachia, liczne statuy, na szczycie kwadryga (Pyteos) Świątynia Artemidy w Efezie - Herakles, sceny bitewne, Nereidy na hipokampach Sarkofag Płaczek(Straton I z Sydonu), Stela znad Ilissosu – wpływy Skopasa lub Lizypa, reliefy zdobiące stele z tekstami dekretów i umów międzypaństwowych (np. Ateny-Kokryra: mężczyzna symbolizujący Demos, czasem też Demokracja	Mniej świątyń Apollina w Delfach – Spintaros Świątynia Asklepiosa w Epidauros – Teodotos Ateny Alea w Efezie – połączenie doryckiego z korynckim, projekt Skopasa, Artemizjon w Efezie – joński Delfy, Ateny Pronaja – tolos peripteralny Tolos w Epidauros – może grób Asklepiosa, Pomnik Lizykratesa w Atenach – pierwszy raz kolumny korynckie na zewnątrz Pomnik Nereid w Ksantos Mauzoleum w Halikarnasie – architekci Satyros i Pyteos, połączenie świątyni jońskiej z piramidą schodkową, wysoki cokół, monumentalizm, Grobowce macedońskie – Filipa II Świeckie – arsenały, nowe buleuterion, zmiany w teatrze (proskenion), domy z mozaikami	Tebańsko-attycka: Nikiasz (polichromie dla Praksytelesa, enkaustyka światłoceń, wielkie kompozycje) Nikomachos (4 kolory, menady z satyrami), Filoksenos (bitwa Aleksandra z Dariuszem) Eufranor (bitwa pod Mantineją) Eupompos (założyciel szkoły sykiońskiej), Pauzjasz (enkaustyka), Apelles (największy, Afrodyta Anadiomene z Kos, portrety, mitologiczne, personifikacje laserunek, elephantium, różowe kobiety), Groby z Werginy – porwanie Persefony (może Nikomachos), Polowanie (grób Filipa, może Filoksenos)	Styl kerczeński – czerwonofigurowa z dodatkowymi elemestami kryjącą farbą, złocenia (malarz Marsjasza, Malarz z Eleuzis, Czarnopokostowana, Gnathia	Priene - na 4 tarasach, plan szachownicowy, odległości wyznaczała insula-zespół domu mieszkalnego.
Okres hellenistyczny (323-30)	III w. (300-200)	portrety – władcy, filozofowie, mówcy (np. książę hellenistyczny, Antioch III Wielki, Demostenes Polieuktosa). Uczniowie Lizypa: Tyche Antiochii Eutychidesa, Kolos Rodyjski Charesa z Lindos (na Rodos). Serapis Bryaksisa w Aleksandrii; Afrodyta Kapitolińska; Grupa: grupa Galów, Menelaos z ciałem Patroklosa, Ukaranie Marsjasza, Stara Pijaczka	Sarkofag Aleksandra z Sydonu – klasycyzujący, polichromowany	Latarnia morska, pałac, Ołtarz Pergamoński (Eumenos II II w. jońska kolumnada, układ pergameński. Łaczenie stylu doryckiego z korynckim. Doryckie – Ateny Lindia w Lindos na Rodos, dzięki Hermogenesowi popularny porządek joński – Artemidy Leukofryene w Magnezji, Apollina w Didymie. Częściej porządek koryncki – Zeusa Olimpijskiego w Atenach, Hekate w Lagina; tolosy – Arsinoejon w Samotrace	Malarstwo: mitologia, martwa natura, pejzaż, Antyfilos z Egiptu III w. – u Ptolemeusza, karykatury. Perjajkos – malarz brudów, malarka Helena z Aleksandrii, malarstwo w grobach macedońskichh Mozaika: Opus tessalatum, opus vermiculatum Sosos II w. – niezamieciony pokój, gołębie, Różne techniki, tematy mitologiczne, mozaika z Domu Fauna w Pompejach – bitwa Aleksandra z Dariuszem	Czarno pokostowana, terra sigillata, szara, zachodniego zbocza, Gnathia, z ciemną dekoracją na jasnym tle, polichromowana , reliefowa, figuralne (Magenta ware), unguentaria	Nowy element: pałac – dookoła niego wszystko ważne, podział na dzielnice o odmiennej strukturze, podział ortogonalny tylko w dzielnicach mieszkalnych Aleksandria (biblioteka, Musejon), Nea Pafos (Cypr), Pergamon (monumentalizm, Ołtarz Pergamoński, biblioteka, pałace). Agory obudowane portykami (piętrowy portyk Attalosa w Atenach. Agora jońska – z 3 stron portyki, z jednej droga. Architektura jako element otoczenia – nie ma się wybijać wśród innych, tylko pasować. Na Agorze ateńskiej stare buleuterion na metroon.
	II w. (200-100)	Barok, dramatyczna - Nike z Samotraki, Ukaranie Dirke (Byk Farnese); rokoko - temat dziecka: Chłopiec z gęsią, śpiący Eros, Spinario (chłopiec wyciągający cierń z nogi), kompozycje erotyczne: Eros i Psyche, Hermafrodyta odrzucający zaloty satyra; Zaproszenie do tańca; realizm - śpiący Satyr Barberini; Stara kobieta z koszem; neoklasycyzm - Damofon i jego kolosalna grupa kultowa z Likosury; Afrodyta: Przykucnięta, Anadiomente, z Melos.	Ołtarz pergamoński – Gigantomachia: bardzo głęboki relief, kompozycja piramidalna, patos, nawiązania do fryzu partenońskiego emocje, Zeus i Atena najważniejsi; fryz Telefosa (mały): spokojny, niski relief
	I w. (100-30)	Szermierz Borghese (Agasjasz z Efezu), realizm – żokej z Artemizjonu, odpoczywający pięściarz. Dramatyczno-patetyczna, piramidalna – Grupa Laokoona. Neoklasycyzm i neoattycyzm – kopiowanie rzeźb klasycznych dla Rzymian