1. Dynamika konfliktu

Występują konflikty zimne i gorące w zależności od temperamentu człowieka. W miarę rozwoju konfliktu zaczynają działać siły dynamiki konfliktu, które wywołują taką eskalację okoliczności, że zachodzi redukcja osobowych tożsamości. Im bardziej konflikt narasta tym bardziej jego strony szukają poparcia w osobach nie związanych z nim, tworzą się koalicje, konflikt się rozrasta, a jego pierwotne przyczyny często się rozmywają za sprawą wielu uczestników konfliktu a w szczególności ich zróżnicowanych postaw.

Fazy dynamiki konfliktu:

- jedność w niezgodzie

- formowanie się zwartej strony konfliktu

- dostosowanie

- wyłonienie się przywódcy i podległych zwolenników

2. Mediacja
Mediare po łacinie oznacza być w środku. Mediacja to proces w którym prócz stron konfliktu pojawia się „trzecia siła” zwana mediatorem, pomaga on dojść do zawarcia porozumienia i zażegnania konfliktu. Mediacja jest najskuteczniejszą metodą rozwiązywania konfliktów zbiorowych. Stosuje się ją w polityce, sprawach sądowych, zakładach pracy itd.

3. Mediator
To osoba lub grupa osób pomagająca zażegnać konflikt, identyfikuje różnice dzielące zwaśnione strony, ustala ich przyczyny, podpowiada interpretacje wzajemnych interesów, strukturyzuje zachodzące między stronami interakcje, namawia, perswaduje i nakłania do zawarcia obustronnie korzystnego porozumienia.

4. Czemu służy mediacja i mediator

5. Gdzie są stosowane techniki mediacyjne

W polityce, wśród dyplomatów,

6. Jakie funkcje i jakie zasady podejmuje mediator

Funkcje:

- budowanie wzajemnego zaufania

- edukowanie stron o konstruktywnym prowadzeniu negocjacji

- ułatwianie dojścia do porozumienia

Zasady mediacji:

- przekonanie o tym, że odpowiedzialność za efekty negocjacji należy do negocjujących stron

- zachowanie pełnej neutralności przez mediatora

- akceptacja poczynań mediatora przez strony.

7. Etapy mediacji:
- przygotowanie – mediator nawiązuje kontakty ze stronami, wyjaśnia zasady prowadzenia negocjacji i własną rolę,

- początek formalnego spotkania – wyjaśnienie zasad mediacji oraz uzyskanie zgody stron na respektowanie przyjętych zasad,

- prezentacja punktów widzenia przez strony – strony określają swoje stanowiska a następnie z mediatorem określają ustalają zakres omawianych spraw, ustalenie obiektywnych kryteriów jakie powinno spełniać rozwiązanie konfliktu,

- identyfikacja alternatywnych sposobów rozwiązania konfliktu – wspólnie ustalić alternatywy i dopasować je do interesów stron,

- ocena alternatyw i negocjacje między stronami – strony oceniają przydatność alternatyw ze względu na własne cele,

- podejmowanie decyzji – zachęcenie stron do współpracy, wskazanie negatywnych konsekwencji braku porozumienia,

- zamknięcie negocjacji – ponowna wspólna akceptacja przyjętych rozwiązań i potwierdzenie pisemnym porozumieniem.

8. Czym się kończą mediacje

Podjęciem decyzji i zamknięciem negocjacji.

9. Podaj kilka przykładów dyrektyw postępowania mediatora

- zapoznaj się z sytuacją obu stron

- na początku ustalcie wspólne zasady

- upewnij się czy strony akceptują ciebie jako mediatora

- interweniuj tylko w kwestiach formalnych

- okazuj swoją neutralność

- nie zabieraj głosu zbyt często

- zapewnij strony o pełnej dyskrecji

- dbaj o dyscyplinę czasową

- zaangażuj strony we wspólne zadanie

- zbieraj fakty

- dokonuj podsumowań ustaleń

- rozmawiaj ze stronami osobno (jeśli trzeba)

- sugeruj rozwiązania, nie narzucaj

- wyrażaj zadowolenie z postępów stron

- staraj się by strony porozumiały się najpierw w mniej ważnych sprawach

Inne dotyczące mediacji.

- procedura jednego tekstu – mediator nie nakłania żadnej ze stron do rezygnacji z zajmowanego stanowiska, stara się on dowiedzieć jak najwięcej o strukturze motywów, potrzeb, interesów stron, przygotowuje wspólną dla stron listę interesów, zaprasza strony do krytyki tej listy, wielokrotna krytyka sporządzonego przez negocjatora projektu porozumienia, procedura doprowadza do przedstawienia takiego projektu rozwiązania konfliktu, którego nie można już poprawić, jej zaletą jest likwidacja tzw. sporu pozycyjnego (uporczywa obrona własnych stanowisk).

Konflikty w przedsiębiorstwie( Stanisław Chełpa i Rennie Fritchie)

1. Co to jest dynamika konfliktu? (R. Fritchie)

Dynamika konfliktu nie jest chaotyczna czy przypadkowa. Ludzie uwikłani w konflikt działają zgodnie z możliwymi do zaobserwowania wzorami zachowań. Dr Fritz Glasl pierwszy wyodrębnił ten wzór formułując tezę o eskalatorze konfliktu. Uważa on, że w czasie obserwacji znaków i symptomów konfliktu należy wyodrębnić siły dynamiki działające w głębi konfliktu i zaangażowanych stron. Jeden incydent może doprowadzić do negatywnych odczuć, które pociągną agresywne zachowania, będące pierwszym krokiem dalszego etapu konfliktu. W ten sposób konflikt staje się samonapędzającym mechanizmem, generującym własną energię. W miarę eskalacji konfliktu mnożą się jego pułapki, co prowadzi do napięć. Rozpoczyna się niezdrowy proces uczenia się, a jego uczestnicy stają się bardziej biegli w technikach konfliktu. Zwiększa się liczba zachowań nienormalnych, które są całkowicie normalne w ramach konfliktu. Konflikt nabiera coraz większego pędu.

2.W jaki sposób tworzą się strony konfliktu i jak można scharakteryzować
(dołącz tą wiedzę do tekstu dotyczącego dynamiki konfliktu i jego faz)

3.Jedność w niezgodzie (zagadnienia zgodne ze spisem treści

4. Formułowanie się zwartej strony konfliktu (46str)
Gdy grupa jednoczy się przeciwko jednej ze stron, każdy z członków musi w naoczny sposób działać w ramach grupowej wspólnoty. Im bardziej strona postrzega swoją sprawę jako właściwą, tym bardziej pozostali muszą być w błędzie. Poczucie słuszności podnosi samoocenę grupy, wysokie morale zespołu często opierają się na wypaczonym samo postrzeganiu grupy. By wzmocnić tę solidarność częstsze są spotkania, rozmowy towarzyskie, wprowadza się znaki, emblematy odróżniające członków grupy, a osobom spoza tej grupy uświadamia fakt wykluczenia.

5. Wyłonienie się przywódców i podległych zwolenników

Jeśli strona konfliktu ma już silną strukturę hierarchiczną, struktura ta staje się bardziej widoczna, szczególnie w wypadku konfliktów pomiędzy różnymi działami firmy. Szef działu zarządza zabezpieczenie informacji, niedopuszczenie do odkrycia sekretów. Wypadki takie mogłyby osłabić pozycję grupy. Przywódca może zachowywać się w sposób bardziej autokratyczny niż normalnie. Członkowie strony konfliktu znają i akceptują swoje miejsce. Ci, którzy wykazują tendencję do zwiększonej agresji, przejęcia inicjatywy wysuwają się na czoło przyjmując znaczącą rolę w konflikcie, zwłaszcza w konflikcie gorącym. Pozostali członkowie grupy postrzegają swych przywódców jako osoby odważne, nieugięte (by poprowadzić grupę przeciwko nieprzyjacielowi).

6. Inne cechy charakteryzujące strony w konflikcie

- nieustępliwość

- zniekształcanie faktów

- stereotypy

- polaryzacja

- utrwalenie

7. Co to jest związek toksyczny

Związkami toksycznymi nazywamy takie stosunki między jednostkami, których jednostki są wobec siebie nawzajem wartościami nierównorzędnymi. Są to związki, w których jedna ze stron dąży do ustalenia, utrwalenia i rozszerzenia relacji podmitowo-przedmiotowej przez stosowanie różnych form przemocy psychicznej, fizycznej, ekonomicznej itp. (np. kara, wywołanie poczucia winy, szantaż emocjonalny, marginalizm, poniżenia, zastraszania itp.) Podmiotowo – przedmiotowe traktowanie.

W związkach toksycznych ludzie odczuwają przede wszystkim niskie poczucie własnej wartości.

8. Zasada panowania i posłuszeństwa

Jest to wzajemne uznanie stron za wartości nierównorzędne i budowanie hierarchicznej relacji podmiot-przemiot w połączeniu z przemocą. Dzięki niej możemy wyjaśnić naturę człowieka. Związana jest z przyrodą. Władza, pieniądze, prestiż.

• Relacja pionowa (autorytarna) to relacja typu podmiot – przedmiot (inny podmiot, który zgodził się na traktowanie go jak przedmiot). Nadrzędną wartością jestem „ja”, „nie ja” to wartość podrzędna. Wartości nie równorzędne. Co trzeba robić, aby utrzymać ten porządek? Należy stosować przemoc psychiczną, czyli szantaż emocjonalny, odrzucenie, poniżenie lub przemoc finansową lub fizyczną. Przemoc prowadzi do zniewolenia. Jakie osobowości powstają w tych relacjach? Dominator, autokrata oraz bierna osobowość.

• Relacja pozioma – zasada wolności, równości i sprawiedliwości, tolerancja, szacunek, honor; Normy wyznaczane są przez ogół demokratycznie w drodze dialogu, relacja podmiot – podmiot. Równorzędne potrzeby. Osobowość demokratyczna. Relacja partnerska. Prawa powstają tutaj w trakcie umowy, umowa to dialog (prawo liberalno – demokratyczne). Prawo jest ponad wszystkimi, bo jesteśmy wartościami równorzędnymi. Potrzeby są zaspokajane równorzędnie w układzie człowiek-człowiek. Właściwości: honor, szacunek, godność.

Natura człowieka jest podwójna, składa się z tego, co społeczne i tego, co przyrodnicze (biologiczne).

Skąd biorą się wartości? Z relacji Ja1-Ja2, poziomej i pionowej.

Sumienie budzi się w nas w relacjach z drugim człowiekiem np. kiedy się dzielimy.

Prawa ustala podmiot, czyli w relacji pionowej Ja1, a w relacji poziomej oba podmioty Ja1 i Ja2.

Wolność – nie ma jednej definicji wolności. Wolny jest Ja1 (pionowa) i obie jednostki w relacji poziomej. Nie zależnie od środowiska i od przyrody jesteśmy ludźmi, bo dokonujemy wyboru zasady określającej nasze relacje z innym człowiekiem, jest to przejawem wolnej woli.

Jak skutecznie zaspokoić swoje potrzeby?

Potrzeby są związane z tym, że jesteśmy jednostkami biologicznymi. Stanowimy jedność tego, co biologiczne i tego, co społeczne, nasza natura jest nierozerwalna. Każde „ja” ma swoje potrzeb, np. podstawowe, czyli konsumpcyjne. Mamy być silni i inteligentni – sprawi to, że wygramy w konkurencji, tylko wtedy będziemy skuteczni.