Co mówią jesienne drzewa?

SCENARIUSZ

Dwóch uczniów trzyma dużą tkaninę (w kolorze nieba) zasłaniającą scenę.

Przed kurtynę wychodzi dziewczynka i zapowiada przedstawienie. Uczniowie odsłaniają scenę, a tkaninę zostaje umieszczona w tle na trzech haczykach.

W głębi sceny stoją po lewej i prawej stronie dwa wieszaki. Na jednym wiszą zielone peleryny, na drugim czapki, rękawiczkami, kawałki białej, tkaniny (delikatnej jak mgła).

Na scenę wbiegają dzieci, zakładają zielone pelerynki, bawią się dużą, żółtą jak słońce piłką, podrzucając ją wesoło. Po chwili umieszczają ją na jednym z wieszaków.

Uczeń I

Było to tajemniczo wyglądające, najrozkoszniejsze miejsce, jakie sobie można wyobrazić

Uczniowie I, II, III, IV

Drzewa i krzewy liśćmi wzięły się za ręce,

Jak do tańca stające panny i młodzieńce.

Uczeń V

Szumiał las, śpiewał las,

gubił złote liście,

świeciło się jasne słonko

chłodno a złociście…

Uczeń VI

Rano mgła w pole szła,

wiatr ją rwał i ziębił;

opadały ciężkie grona

kalin i jarzębin.

Uczeń VII

Listki śpiewają cicho

Tańcząc, każdy szeleszcze!

Jeszcze daleko słoty.

Jesień wesoła jeszcze.

Uczeń I

Czym pachnie jesień?

Uczeń II

Bukietem liści!

Uczeń III

Czym jeszcze?

Uczeń IV

Wiatrem, chłodem i deszczem.

Uczniowie zakładają białe czapki i rękawiczki. Słonko zasłaniają białą, prześwitującą tkaniną.

Uczeń I

Jak pięknie się zrobiło dziś!

Park pełen białych jest koronek:

każda gałązka, zeschły liść

są przystrojone białym szronem.

Uczeń II

Wierzby o długich włosach ostrzyżono teraz,

za nimi topole idą do fryzjera.

Kasztan wyłysiał, lipa zbrzydła naraz,

Przestała szumieć brzózek biała para.

Uczeń III

Lecz gdy śnieg spadnie – dziś lub jutro

nad ranem

wszystkim drzewom założy

ciepłe czapy futrzane.

Z jednej z tkanin dwoje dzieci wysypuje białe papierowe kule. Biorą je i po chwili rzucają nimi jak śnieżkami. Robi się rozgardiasz, do którego włączają się recytatorzy. Gdy zabawa się rozkręca, dwóch chłopców zdejmuje niebieską kurtynę i zasłania scenę.

Uczeń I (wychodzi przed kurtynę i mówi z przekąsem)

Było to tajemniczo wyglądające, najrozkoszniejsze miejsce, jakie sobie można wyobrazić.

Przed kurtynę wybiegają pozostałe dzieci. Mówią chórem:

Uczniowie

Ileż to cudownych rzeczy zdarzyło się w ogrodzie!

KONIEC