WERSJA B
D.D. Price wskazał na istnienie silnego zw. Między percepcją bólu i emocjami.
Istnieją 2 stanowiska dot. Zależności między stanem org. czł. a stanem jego psychiki.
Wśród przedstawicieli psych. konstytucjonalnej problematyka os. niepełnospr. nie wzbudzała większego zainteresowania.
W przypadku urazu ciała może dojść do powstania różnicy między rzeczywistym stanem org.i jego wyobrażeniem
Nurt somatopsychiczny nie koncentruje się na osobach, które doznały określonego urazu ciała.
Dla psychoanalityków odkrycie przez pacjenta uszkodzenia własnego ciała nie jest równoznaczne z doświadczeniem ciężkiej traumy.
Neuropsychologia podkreśla niezgodność między rzeczywistością cielesną, a umysłową reprezentacja
Czucie fantomowe częściej występuje po amputacji kończyn dolnych.
Wg teorii centralistycznej utrata części ciała nie jest jednoznaczna z natychmiastową zmianą umysłowej reprezentacji organizmu.
N. Kerr wymieniła 3 sposoby obrony stosowane przez os. niepełnosprawne w momencie uświadomienia sobie uszkodzenia ciała.
Zgodnie z teorią centralistyczną czucie fantomowe jest wynikiem działania mózgowej mapy ciała.
Problem niepewności os. niepełnospr. zaczyna się zwykle w szpitalu.
Pobyt os. niepełnospr. w szpitalu nazywa się okresem moratorium.
R.W. White uważa, że sprawą podstawową jest dostarczenie os. niepełnospr. odpowiednich informacji o stanie ich zdrowia oraz możliwościach i zasadach procesu usprawniania.
W terapii W. Glassera wyróżnia się 4 etapy.
Wszyscy badacze zajmujący się bólem podkreślają jego funkcję prozdrowotną.
Na poziomie kulturowym występują 2 typu reakcji na chorobę i niepełnosprawność.
W polskim piśmiennictwie termin rewalidacja jest używany w odniesieniu do osób w wieku senioralnym.
Z czuciem fantomowym mamy do czynienia wówczas, gdy człowiek po utracie jakiejś części ciała nie odczuwa jej.
Za twórcę polskiej szkoły rehabilitacji uważany jest A. Hulek.
M. Weiss przyczynił się do przyjęcia przez WHO w 1970 r. polskiego modelu rehabilitacji.
W medycynie klinicznej wyróżnia się 6 sposobów postępowania terapeutycznego.
Podstawowymi instrumentami usprawniającymi w rehabilitacji medycznej są: fizykoterapia i zaopatrzenie ortopedyczne.
W ujęciu neurofizjologicznym ból był rozumiany jako biologiczna odruchowa reakcja organizmu na uszkodzenie ciała.
Niepełnosprawność oznacza utratę zdolności do funkcjonowania tylko na poziomie biologicznym.
Akceptacja własnej straty, to wstępny warunek wytwarzania się motywacji do akceptacji celów rehabilitacji.
Z badań przeprowadzonych w ramach psychologii rozwojowej wynika, że reakcje bólowe u dzieci pojawiają się po ukończeniu przez nie pierwszego tygodnia życia.
Uważa się, że jądrem poczucia własnej wartości są uczucia dotyczące samego siebie.
B. Wright uważa, że akceptacja własnego inwalidztwa i samego siebie przeszkadza w rehabilitacji.
C. Getto uważa, że jeśli chcemy skutecznie pomóc pacjentom doświadczającym bólu chronicznego, powinniśmy możliwie dobrze ich zdiagnozować.
Wyróżnia się 5 rodzajów instrumentów rehabilitacji psychologicznej.
Celem poradnictwa rehabilitacyjnego jest nie tyle zmiana pacjenta, zgodnie z …..brak tekstu
W strukturze porady można wyróżnić 4 elementy.
W przypadkach os .niepełnosprawnych zarządzanie sobą i zarządzanie własną rehabilitacją nie jest w pełni uzasadnione.
Jedynymi kryteriami umożliwiającymi odróżnienie bólu psychogennego od somatycznego są zmiany reakcji bólowych na oddziaływania psychoterapeutyczne i wykluczenie uszkodzenia ciała.
Teorię wielowymiarowych rozbieżności w jakości życia opracował M. Weiss.
Idea równorzędności osób pełno- i niepełnosprawnych zaczęła się kształtować w Europie po roku 1939.
Dostrzeganie problemów odrębnych osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności nie znajduje uzasadnienia.
Model społeczny rozpatruje niepełnosprawność jako rezultat uszkodzenia organizmu.
Wg ONZ (1980) termin upośledzenie to zaburzenie lub wada normalnej struktury lub czynności organizmu.
Posługiwanie się terminem jakości życia w odniesieniu do osób niepełnosprawnych nie jest uzasadnione.
Dysfunkcjonalność organizmu traktuje się jako pewną predyspozycję wywołującą powstanie sytuacji problemowych, w których znajduje się jednostka.
Psycholog powinien zwracać szczególną uwagę na biologiczny wymiar niepełnosprawności.
Kryzys nowości wg W. Wolfensbergera polega na załamaniu się przewidywań dotyczących przebiegu własnego życia.
Przebieg życia osoby z niepełnosprawnością zależy od okresu rozwojowego w jakim pojawiła się niepełnosprawność.
Warunkiem wysokiej jakości życia jest zaspokajanie potrzeby autonomii poprzez utrzymywanie standardów życia w niezależności od innych.
S. Schachter wskazał na istnienie silnego związku między percepcją bólu i emocjami.
Niepełnosprawność w modelu medycznym to upośledzenie wynikające z utraty ważnych życiowo zdolności i umiejętności.
Określenie osoba sprawna inaczej jest w pełni akceptowane i uzasadnione.
Sytuacja problemowa to taka, w której zachowana jest równowaga między warunkami zewnętrznymi, w których człowiek niepełnosprawny żyje a jego możliwościami.
U osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności trudno jest mówić o problemach wspólnych.
Teorię wielowymiarowych rozbieżności w jakości życia określił D. Meyer.
N. Kerr zakwestionowała analizę niepełnosprawności w aspekcie rozwojowym.
Przebieg życia osoby niepełnosprawnej nie zależy od okresu rozwojowego w jakim pojawiła się niepełnosprawność.
Aby złagodzić ból i cierpienie osoby niepełnosprawnej należy dawać jej nadzieję na odzyskanie sprawności.
Upodmiotowienie człowieka chorego polega między innymi na traktowaniu go nie jako klienta lecz jako pacjenta.
P.W. Wall zwrócił uwagę na to, że w wielu przypadkach ból nie występuje bezpośrednio po uszkodzeniu ciała.
Dysfunkcjonalność to utracona sprawność organizmu, jako układów lub narządów.
Najczęściej wyróżnia się 5 rodzajów bólu.
Aktualnie pojmuje się, że rehabilitacja głównie dotyczy osób z dysfunkcjami narządów ruchu i z dysfunkcjami sensorycznymi.
WERSJA A
Dysfunkcjonalność to utracona sprawność organizmu, jego układów lub narządów.
Najczęściej wyróżnia się 5 rodzajów bólu.
S. Schachter wskazał na istnienie silnego związku między percepcją bólu i emocjami.
Jeśli chcemy skutecznie pomóc pacjentowi dośw. bólu chronicznego, powinniśmy możliwie dobrze go zdiagnozować.
Istnieje 5 stanowisk dotyczących zależności między stanem organizmu człowieka a stanem jego psychiki.
Stanowisko fizjologiczno-immunologiczne przyjmuje genetyczną determinacje zdrowia.
Nurt somatopsychiczny koncentruje się na osobach, które doznały określonego urazu ciała.
Dla psychoanalityków odkrycie przez pacjenta uszkodzenia własnego ciała jest…….
Niepełnosprawność w modelu medycznym to upośledzenie wynikające z utraty ważnych życiowo zdolności i umiejętności.
Określenie osoba sprawna inaczej jest w pełni akceptowane i uzasadnione.
Sytuacja problemowa to taka, w której zachowana jest równowaga między warunkami zewnętrznymi, w których czł. niepełnosp. żyje a jego możliwościami.
U osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności trudno jest mówić o problemach wspólnych.
Teorię wielowymiarowych rozbieżności w jakości życia opracował D. Meyer.
N. Kerr zakwestionowała analizę niepełnosprawności w aspekcie rozwojowym.
Przebieg życia osoby niepełnosprawnej nie zależy od okresu rozwojowego w jakim pojawiła się niepełnosprawność.
Aby złagodzić ból i cierpienie osoby niepełnospr. należy dawać jej nadzieję na odzyskanie sprawności.
Trudno jest rozstrzygać, czy u osób niepełnosprawnych występuje sublimacja w postaci klinicznej.
Upodmiotowienie człowieka chorego polega miedzy innymi na traktowaniu go nie jako klienta lecz jako pacjenta.
P.W. Wall zwrócił uwagę na to, że w wielu przypadkach ból nie występuje bezpośrednio po uszkodzeniu ciała.
Objawy bólu psychogennego mogą być identyczne z tymi jakie występują w bólach pstrych i chronicznych.
Czucie fantomowe częściej występuje po amputacji kończyn górnych.
Wg teorii centralistycznej utrata części ciała jest równoznaczna z natychmiastową zmianą umysłowej reprezentacji organizmu.
N. Kerr wyróżniła 4 sposoby obrony stosowane przez osoby niepełnosprawne w momencie uświadomienia sobie uszkodzenia ciała.
Problem niepewności osoby niepełnosprawnej zaczyna się zwykle po wyjściu ze szpitala.
Wg ONZ (1980) termin uszkodzenie, to brak lub osłabienie zdolności funkcjonalnych i aktywności życiowej.
Pobyt osoby niepełnosprawnej w domu nazywa się okresem moratorium.
Postępowanie rehabilitacyjne i leczenie nie zależą od funkcji przypisywanych bólowi.
W.A. Anthony uważa, że jak najwięcej właściwych informacji osobom niepełnosprawnym należy przekazywać w każdym czasie.
W terapii W/ Glassera wyróżnia się 6 etapów.
Wszyscy badacze zajmujący się bólem uznają, ze jego podstawową funkcją jest ostrzeganie.
Idea różnorzędności osób pełno – i niepełnosprawnych zaczęła kształtować się w Europie w połowie XX wieku.
Na poziomie kulturowym występują 4 typy reakcji na chorobę i niepełnosprawność.
Aktualnie pojmuje się, że rehabilitacja głównie dotyczy osób z dysfunkcjami narządów ruchu i z dysfunkcjami sensorycznymi.
Czucie fantomowe polega na niezgodności między rzeczywistością cielesną a jej umysłową reprezentacją.
Pionierskie badania nad bólem prowadzili przede wszystkim neurofizjolodzy.
Organizatorem i propagatorem rehabilitacji kompleksowej był W. Dega.
Wiele współczesnych technik rehabilitacji nie posiada wyraźnego statusu pojęciowego.
W przypadkach osób niepełnosprawnych zarządzanie sobą i zarządzanie własną rehabilitacją nie jest w pełni uzasadnione.
Pomysł rehabilitacji opartej na środowisku należy do przeszłości.
Podstawowymi instrumentami postępowania kompensacyjnego w rehabilitacji medycznej są farmakologia, korekcyjne zabiegi chirurgiczne.
B. Wright zwraca uwagę na to, że akceptacja własnego inwalidztwa i samego siebie jest kardynalną zasadą rehabilitacji.
Akceptacja własnej straty, to wstępny warunek wytwarzania się motywacji do przezwyciężania jej skutków.
Niepełnosprawność oznacza utratę zdolności do funkcjonowania tylko na poziomie biologicznym.
Teoria peryferyczna wyjaśnia istnienie czucie fantomowego.
Celem pomocy psychologicznej jest specyficzne oddziaływanie ukierunkowane na pomoc osobie w rozwiązywaniu jej problemów zdrowotnych i życiowych.
Głównym celem rehabilitacji niespecyficznej, zgodnie z przyjętym podejściem holistycznym jest protezowanie osoby niepełnosprawnej.
W procesie rehabilitacji społecznej wyróżnia się 6 etapów.
Z badań przeprowadzonych w ramach psychologii rozwojowej wynika, że reakcje bólowe u dzieci pojawiają się po ukończeniu przez nie trzech miesięcy życia.
R.W. White uważa, że sprawą mniej istotną jest dostarczanie osobom niepełnosprawnym informacji o ich stanie zdrowia oraz możliwościach i zasadach procesu usprawniania.
Wszyscy badacze zajmujący się bólem podkreślają jego funkcję prozdrowotną.
Na poziomie kulturowym występują 2 typy reakcji na chorobę i niepełnosprawność.
W polskim piśmiennictwie termin rewalidacja jest używany w odniesieniu do osób w wielu senioralnym.
Jedynymi kryteriami umożliwiającymi odróżnienie bólu psychogennego od somatycznego są zmiany reakcji bólowych na oddziaływania psychoterapeutyczne i wykluczenie uszkodzenia ciała.
Za twórcę polskiej szkoły rehabilitacji uważany jest A. Hulek.
M. Weiss przyczynił się do przyjęcia przez WHO w 1970 r. polskiego modelu rehabilitacji.
W medycynie klinicznej wyróżnia się 6 sposobów postępowania terapeutycznego.
Podstawowymi instrumentami usprawniającymi w rehabilitacji medycznej są: fizykoterapia i zaopatrzenie ortopedyczne.
Uważa się, że jądrem poczucia własnej wartości są uczucia dotyczące samego siebie.
B. Wright uważa, że akceptacja własnego inwalidztwa i samego siebie przeszkadza w rehabilitacji.
Wyróżnia się 5 rodzajów instrumentów rehabilitacji psychologicznej.