Obróbka elektrochemiczna ECM

Obróbka elektrochemiczna ECM polega na wykorzystaniu zjawiska rozpuszczania anodowego powierzchni przedmiotu obrabianego w procesie elektrolizy. Przedmiot obrabiany (anoda) jest połączony z biegunem dodatnim źródła prądu stałego. Elektroda robocza (katoda) jest narzędziem połączonym z biegunem ujemnym. Przestrzeń międzyelektrodowa stanowi szczelinę roboczą i jest wypełniona elektrolitem. Elektrolitem mogą być wodne roztwory, np.: NaCl, Na₂SO₄, NaNO₃.

Narzędzie (elektroda robocza) ma nadany kształt, który jest odwzorowany na powierzchni przedmiotu obrabianego przez roztwarzanie elektrochemiczne jego materiału. Typowe operacje technologiczne wykonywane na obrabiarkach do obróbki elektrochemicznej, to: kształtowanie złożonych powierzchni matryc, form odlewniczych metalowych, kształtowanie łopatek turbin silników odrzutowych ze stopów trudno obrabialnych, drążenie otworów (szczególnie o niekołowych przekrojach) frezowanie lub toczenie elektrochemiczne powierzchni o złożonych kształtach w materiałach nieskrawalnych. Innym rodzajem obrabiarek elektrochemicznych są obrabiarki do elektrochemicznego usuwania zadziorów i wygładzania powierzchni, zaokrąglania krawędzi, np. w otworach olejowych wałów korbowych.

Najdokładniejsza jest obróbka elektrochemiczna impulsowa, która polega na roztwarzaniu materiału impulsami o optymalnym rozkładzie prądu w czasie impulsu, w nieruchomym elektrolicie. Istnieje jeszcze ponadto obórka elektrochemiczna stykowa i anodowo-mechaniczna.