Nawrócony grzesznik

Anglia, 1817 rok. Po niespodziewanej utracie bliskich Charles Alden, wicehrabia Dayle, przechodzi autentyczną przemianę. To już nie złoty młodzieniec, bohater licznych skandali, a oddany własnemu krajowi członek Izby Lordów. Charles uważa, że jego wizerunek szacownego przedstawiciela socjety umocni małżeństwo z cnotliwą panną z dobrego domu. Kiedy jednak poznaje czarującą Sophie Westby, traci dla niej głowę, a nawet jest gotów stanąć z nią na ślubnym kobiercu. Stawia jednak pewien warunek. Mająca opinię buntowniczki, śmiało wyrażająca własne zdanie piękność musi się stać ugrzecznioną damą z towarzystwa. Tymczasem niezależna Sophie ani myśli rezygnować z dotychczasowego stylu życia.

Rozdział pierwszy

Charles Alden, wicehrabia Dayle, opadł na oparcie ulubionego, solidnie wypchanego fotela w pokoju dziennym u White'a. Była wczesna pora. Nie opuszczono jeszcze markiz i jasne światło wpadało do wnętrza przez wielkie okna sięgające od podłogi do sufitu. Obok stał dzbanek kawy, talerz z bułeczkami i piętrzył się stos gazet. Charles otworzył „Timesa" i z lubością nadgryzł gorące pieczywo.

Przez chwilę cieszył się pogodnym nastrojem poranka. Niestety, wiosną 1817 roku w Anglii nawet wicehrabiemu trudno było znaleźć spokój. Ledwie odłożył „Timesa" i sięgnął po „Edinburgh Review" zorientował się, że coś jest nie w porządku.

Sala, zazwyczaj pełna dżentelmenów zaczynających nowy dzień lub kończących poprzedni, była dziwnie pusta. Tylko kilku mężczyzn rozmawiało ściszonymi głosami pod ścianą. W pewnej chwili jeden z nich posłał Charlesowi pogardliwe spojrzenie i szybko wyszedł.

Tknięty nagłym przeczuciem, Charles skinął na kelnera.

- Bartlett - powiedział cicho. - Widzę, że wiesz o czymś, o czym ja nie mam pojęcia.

6

Kelner odchrząknął.

- Pozwoliłem sobie dodać dzisiejsze wydanie „Oracle" do pańskich gazet, milordzie. Gdyby zechciał pan łaskawie ją przejrzeć...

- „Oracle"... - Była to gazeta niewiele ambitniejsza od brukowca. - Dziękuję, Bartlett.

Szybko znalazł interesujący go artykuł tuż pod ostrą odpowiedzią na apel lorda Sidmoutha o zaprzestanie publikowania „wywrotowych poglądów".

PIESZCZOSZEK TORYSÓW CZY WILK W OWCZEJ SKÓRZE?

Podobno nawrócony łajdak jest doskonałym mężem... lecz jakiż z niego może być polityk?

Mamy na myśli lorda D., niegdyś zawadiakę co się zowie, obecnie szacownego para Anglii. Czyżby istotnie się zmienił? Pozwalamy sobie w to powątpiewać. Najświeższe plotki każą się domyślać, że jedynie zmienił swe tereny łowieckie w poszukiwaniu nowej zwierzyny.

Lord D. był ostatnio często widywany w towarzystwie lady A., dosłownie uwieszonej na jego ramieniu. Nie powinno to nikogo zaskakiwać, zważywszy na upodobanie lorda do śmiałych kobiet i fakt, iż wspomniana dama ma wyraźną słabość do młodych członków partii politycznej męża. Dziwi jednak, że słynny uwodziciel zatracił nagle swój doskonały instynkt. Trudno znaleźć inne wytłumaczenie dla dramatycznych wydarzeń wczorajszego wieczoru. Gdy lord A. wrócił do domu wcześniej, niż zamierzał, zastał ciemnowłosego mężczyznę w pośpiechu opuszczającego przez okno sypialnię lady A.

Dama została przykładnie ukarana i odesłana na wieś. Co jednak stanie się z dżentelmenem?

Trzeba przyznać, że lordowi D. nie brak rozmaitych talentów. Podobno wkrótce ma otrzymać wysokie stanowisko państwowe. „Oracle" uważa, że torysi powinni cofnąć mu nominację. Z pewnością znajdą w swym gronie kandydata o lepszej reputacji! Czyżby, nie mogąc zaufać lordowi D. w sprawie swych małżonek, zamierzali powierzyć mu naród?

Przez chwilę Charles siedział nieruchomo, skamieniały z oburzenia. Do diabła! Miał za sobą wiele miesięcy ciężkiej pracy nad swym nowym wizerunkiem, podlizywania się możnym tego świata, lecz jak się okazało, cały jego trud został zniweczony jednym artykułem jakiegoś złośliwego pismaka.

Nie słyszał codziennych odgłosów dochodzących z sąsiednich sal: szelestu przewracanych stronic gazet, delikatnego brzęku porcelany, ściszonych rozmów bywalców klubu. Myślał o tym, jaki czeka go koszmar.

Podskoczył jak oparzony, gdy lord Rackham przystanął za jego fotelem i poklepał go po ramieniu.

- No, chłopcze! - huknął. - Musisz być dzielny. Głowa do góry! Nie możesz dać satysfakcji wrogom! Jutro bez wątpienia pojawi się jakiś nowy plotkarski temat i wszyscy o tym zapomną. - Ponownie klepnął Charlesa i odszedł w stronę przyjaciół.

Charles bez pośpiechu dopił kawę. Stary lord miał rację. Nie należało okazywać zdenerwowania. Spokojnie wstał, wsunął plugawą gazetę pod pachę i zostawiwszy złotą monetę dla Bartletta, wyszedł z White'a.

Na St James's Street przystanął, oślepiony promieniami słońca i oszołomiony szumem ulicy. Po chwili głośno się ro-

8

ześmiał. Czego się tak obawiał? Nie był przecież bohaterką powieści gotyckiej. Żadna błyskawica nie przeszyje nieba tylko dlatego, że polityczna kariera wicehrabiego Dayle'a legła w gruzach.

Jakby w odpowiedzi, silny wiatr zmierzwił mu włosy. Charles ruszył w stronę Mayfair, zastanawiając się, kim jest naprawdę.

Istniała tylko jedna odpowiedź. Był wicehrabią Dayleem, który rozpaczliwie starał się być godny swego tytułu, do czego niezbędna była kariera polityczna.

Idąc w stronę Piccadilly, rozważał różne możliwości ratowania sytuacji. Pogrążony w myślach, nie zwrócił uwagi na wzmagający się wiatr i głośne okrzyki. Powrócił do rzeczywistości, dopiero gdy ktoś chwycił go za ramię.

- Dayle, nie słyszysz nas?

To byli Henley i Matthews, hulaki z jego starej gwardii. Wciąż mieli na sobie stroje wieczorowe, a twarze zdradzały nieprzespaną noc. Charles pomyślał, że dawni kompani za chwilę dobiją go uwagami na temat artykułu w gazecie.

- Przepraszam, zamyśliłem się - powiedział, starając się nadać swemu głosowi beztroskie brzmienie.

- Mam nadzieję, że twoje myśli nie są tak gęste, jak mgła w Hyde Parku tego poranka. - Matthews ze śmiechem pochylił ku Charlesowi. - O świcie Blackmoor spotkał się z Ven-trym. Ventry tak się trząsł, że nim zdołał unieść rękę, pistolet mu wypalił, a sam upadł na ziemię. Co za safanduła!

Charles poczuł ulgę. Najwyraźniej kompani nie wiedzieli jeszcze o jego kłopotach.

- Blackmoor chyba go nie zabił? - zapytał jakby od niechcenia.

- Nie - powiedział Henley. - Ledwie drasnął go w ramię,

chociaż drań zasłużył na srogą nauczkę. - Popatrzył z uśmiechem na Charlesa. - Cieszę się, że cię spotkaliśmy, Dayle. Zostaw te nudne obrady i chodź z nami. Jesteś jeszcze za młody na to, żeby po uszy zagrzebać się w parlamencie.

- Koniecznie do nas dołącz - ochoczo poparł go Matthews. - Idziemy na śniadanie, a potem do domu. Byłeś już w nowym przybytku rozpusty na Bentinck Street? Rano wydają tam śniadania. Pani Pritchett doskonale potrafi zadbać o serce i żołądek. Idziesz?

Charles miał wielką ochotę ulec pokusie. Przy szklaneczce mocnego trunku, w ramionach kobiety, zapomniałby o doznanym upokorzeniu i choć na chwilę przestałby odgrywać żałosną farsę z sobą w roli szanowanego polityka. W roli głównej, rzecz jasna.

Pokręcił głową. Nie istniał już Charles Alden. Tamten Charles umarł wraz z bratem i pogrążonym w rozpaczy ojcem. Nie było od tego odwrotu.

Grzecznie, lecz stanowczo odmówił, pożegnał się z kompanami i odszedł. Przechodząc przez Piccadilly, zobaczył, jak Matthews i Henley wsiadają do dorożki. Mijając Devonshire House i kierując się w stronę Berkeley Square, nie odczuwał już żadnych pokus. Znów był wicehrabią Dayleem, snującym wielkie, dalekosiężne plany.

Wiatr przybrał na sile, a ciemne, szybko przesuwające się po niebie chmury zakryły słońce. Miał wrażenie, że to niebiosa wybrały scenerię do dramatu, który rozgrywał się w jego duszy.

- Milordzie - powitał go kamerdyner, gdy Charles przestąpił próg swego domu przy Bruton Street - Proszę mi wybaczyć, nie spodziewałem się, że pan wróci...

-Nie musisz się usprawiedliwiać, Fisher - powiedział

10

Charles, kierując się do biblioteki - ale czy mógłbyś posłać kogoś po mojego brata? Niech nawet siłą odciągnie go od książek, jeśli zajdzie taka konieczność. Muszę pilnie się z nim zobaczyć. I podaj mi kawę.

- Milordzie! - zawołał Fisher za odchodzącym Charlesem. - Ma pan gościa.

- O tej porze?

Kamerdyner nie zdążył odpowiedzieć, bo drzwi biblioteki otworzyły się gwałtownie.

- Dayle! - rozległ się tubalny głos. - Zapłacisz za swój występek! Podaj nazwiska sekundantów!

- Lordzie Avery, miło pana widzieć - odpowiedział Charles, przeczesując włosy palcami. - Fisher, nie przynoś kawy, podaj coś mocniejszego... brandy. - Milordzie - zwrócił się spokojnym tonem do lorda Avery'ego, gdy znaleźli się w bibliotece, z dala od ciekawskich oczu i uszu. - Nie ma potrzeby poruszać sprawy sekundantów. Mimo tak wczesnej pory proponuję rozmowę na temat zasiłków i ulg dla najuboższych.

- Nie próbuj zmieniać tematu, rozpustniku! Cały Londyn wie, co robiłeś z moją żoną! - Lord Avery, starszy już mężczyzna, był siny z oburzenia.

Charles wskazał mu fotel. Brakowało mu tylko tego, by nieszczęśnik zemdlał w jego gabinecie.

- To nonsens. Byłem na kolacji w Clarendon i spędziłem tam cały wieczór, który bardzo się przeciągnął. Mam na to całe mnóstwo świadków.

- Wiem, co widziałem, łajdaku.

- Nie wiem, co pan widział, milordzie, ale z pewnością nie byłem to ja - oznajmił stanowczym tonem Charles.

- Myślisz, że jestem głupcem? Przyłapałem was na gorącym uczynku, a wszyscy wiedzą, jaki z ciebie ptaszek.

- Moja znajomość z pańską żoną ogranicza się do towarzyskich rozmów w obecności osób trzecich. Przyznaję, że pańska żona to piękna, czarująca kobieta, ale nie jestem w najmniejszym stopniu odpowiedzialny za państwa kłopoty. - Zauważył pierwsze oznaki wahania na twarzy lorda Avery'ego. Szczerze mu współczuł, jednak nie mógł dać tego po sobie poznać. Przybrał nieprzejednany wyraz twarzy. - Jeśli pan mi nie uwierzy, rzeczywiście będę musiał rozejrzeć się za sekundantem.

W tej właśnie chwili nadszedł gotów bronić honoru brata Jack, lecz lorda Avery'ego opuścił już bojowy nastrój. Siedział ze zwieszoną głową, gdy Charles witał się z Jackiem i gdy wniesiono brandy. Wziął kieliszek, wypił go duszkiem, poprosił o następny, wychylił go i wstał.

- Przyjmuję pana wyjaśnienia, Dayle, jednak zamierzam zgłębić tę sprawę, a jeśli okaże się, że pan kłamał, jeszcze tu wrócę. Dlaczego wymienia się pańskie imię? To nie ma sensu.

- Czyta pan w moich myślach, milordzie. Lord Avery zjeżył się.

- To nie jest temat do żartów! To sprawa honoru, mojego i mojej żony. - Przeszył Charlesa świdrującym wzrokiem. - Myślę, że są tacy, którzy wierzą w pańską przemianę. Nawrócony łotr! - Prychnął wzgardliwie. - Znam pańską przeszłość, a ta historia podejrzanie do niej pasuje. Zuchwały, obraźliwy postępek, taki jak pańska rzekomo łagodna polityka. Opowiada się pan po stronie niedomytych mas, występując przeciwko równym sobie stanem w Izbie Lordów. To haniebne. Zapewniam pana, że zdołam przekonać o tym niejednego torysa, jak już doprowadzę tę sprawę do końca. - Podszedł do drzwi i przystanął w progu. - Jeśli

12

nie potwierdzi się pańska wersja co do wczorajszego wieczoru, spotkamy się jutro rano. Wyszedł, trzaskając drzwiami. Charles zaczął przechadzać się po pokoju od biurka do ściany z regałami pełnymi książek. Nie miał odwagi unieść wzroku na portret ojca wiszący i nad kominkiem. I

- Przykro mi - powiedział cicho Jack. - Nic z tego nie rozumiem, ale wiem, jak ważna jest dla ciebie twoja kariera polityczna.

Charles kiwnął głową i wypił łyk brandy W milczeniu patrzył na zalane deszczem szyby.

- No, powiedz coś. Staram się odgrywać rolę współczującego brata. - Jack podszedł do niego. - Ten człowiek wszystko sprawdzi i przekona się, że nie kłamałeś. W końcu chodzi tylko o artykuł w brukowcu. Dlaczego aż tak bardzo cię to przygnębia?

Charles przyjrzał się odbiciu brata w szybie.

- Bo to jest przygnębiające, a w dodatku nie mogło zdarzyć się w gorszym momencie. Ministerstwo Handlu zamierza nominować przewodniczącego komisji do spraw upadających gospodarstw rolnych. Wiem, że w grę wchodziła moja kandydatura. W przyszłości mógłbym objąć jeszcze wyższe stanowisko. - W zamyśleniu potarł czoło.

- Tyle pracy... udało mi się zajść już tak daleko. Rozejrzyj się dookoła, braciszku, a przekonasz się, że w tym kraju panuje straszny bałagan. Nareszcie zdobyłem pozycję, która pozwala mi na skuteczne działanie. Mógłbym pomóc...

- Uderzył pięścią w dłoń w przejawie bezsilnego gniewu.

- Dlaczego ktoś chce wykorzystać moją przeszłość przeciwko mnie? Po tym artykule nikt nie będzie poważnie traktował mojej kandydatury. Uznają, że jestem tylko lwem

salonowym, który nie potrafi opanować swych popędów. To do szczętu zrujnuje mi reputację. Moja kariera polityczna skończy się, zanim naprawdę się zaczęła.

-1 to byłoby dla ciebie takie straszne? - Jack położył dłoń na ramieniu brata. - Phillip zmarł, a ty możesz cieszyć się życiem. Rany zagoją się z czasem, będziesz mógł zająć się swoimi sprawami, poświęcić czas naszej matce w Fordham...

- Nie - uciął Charles i zapatrzył się w kieliszek. Jak mógł to wszystko wyjaśnić bratu? Istniały sprawy, których Jack nigdy nie zrozumie. - Po prostu jest mi to potrzebne jak powietrze. Nie potrafię ci tego wytłumaczyć, ale muszę działać i chcę, żebyś pomógł mi się wyplątać z tej sytuacji.

W pokoju zapanowało milczenie. Jack zdjął rękę ramienia brata i nalał sobie brandy.

- A można jeszcze coś naprawić? Co zamierzasz zrobić?

- Myślę, że muszę pokazać charakter - odparł z kwaśnym uśmiechem.

- Jak to sobie wyobrażasz? - Jack roześmiał się. - Jak chcesz udowodnić swą niewinność? Przecież to chyba nie ty wychodziłeś przez okno sypialni tej starej sekutnicy?

- Na miłość boską, pewnie, że nie! Jestem gotów na wiele wyrzeczeń dla dobra sprawy, ale nie stać mnie na takie poświęcenie. Myślę, że lady Avery flirtuje z młodymi parlamentarzystami, by wzbudzić zainteresowanie męża i oderwać jego uwagę od setek tysięcy żołnierzy, którzy zostali odesłani do domów bez grosza przy duszy, jednak tym razem posunęła się stanowczo za daleko. - Zamyślił się na moment. - Muszę przyznać, że to było mistrzowskie posunięcie. Ten, kto za tym stoi, jest szatańsko sprytny. Udało mu się zniweczyć moje wysiłki, wykorzystując moją własną broń. W dodatku nie mam pojęcia, kto to może być.

14

- Komuś wyraźnie nie podoba się twoja popularność i wpływy. Jak możemy go znaleźć?

-Zamierzam złożyć wizytę temu skończonemu idiocie, który napisał artykuł w „Oracle". Będzie musiał mi powiedzieć, w jaki sposób zdobył tę wiadomość, choć to może nie wystarczyć. Pewnych spraw nie da się już naprawić, bo burza już się rozpętała. Jednak jeśli podrzucę inny temat do towarzyskich plotek...

- Inny? A co może być lepsze od seksu i skandalu?

- Mam coś na myśli, braciszku.

- Co?

Ogromna błyskawica przecięła niebo.

- Małżeństwo - odpowiedział spokojnie Charles. Dom zatrząsł się w posadach od potężnego grzmotu.

- Zamierzasz się ożenić? Z kim? - Jack wydusił z siebie te słowa z wielkim trudem.

- Z najbardziej odpowiednią damą, jaką można znaleźć wśród londyńskiej śmietanki. Wydaje mi się, że jedynym sposobem na przekonanie otoczenia, iż wybryki młodości mam już za sobą, jest zapewnienie sobie nudnej, statecznej przyszłości. Muszę tylko wybrać pannę odpowiednio pruderyjną i poprawną aż do bólu.

Szyby zatrzęsły się w oknach po kolejnym grzmocie. Portret ojca zsunął się ze ściany, uderzył o nadstawę kominka i spadł na podłogę licem do parkietu.

Rozdział drugi

Sophie Westby szła żwawym krokiem przez Cheapside, niosąc teczkę z rysunkami. Służąca musiała co chwila podbiegać, by nie zostać w tyle. Silny wiatr chłostał przechodniów i zrywał kapelusze. Sophie uniosła podbródek, głęboko zaczerpnęła tchu i uśmiechnęła się z zadowoleniem. Choć w dziwnie pozbawionym dla niej kolorów Londynie było brudno, a gdzieniegdzie cuchnęło, miasto podniecająco tętniło życiem.

Po latach spędzonych na wsi, nieledwie w odosobnieniu, Sophie miała poczucie, że budzi się ze snu. Od dawna interesowała się wnętrzarstwem, a chcąc pocieszyć swą serdeczną przyjaciółkę Emily Lowder, która źle znosiła ciążę, pomogła jej zaprojektować pokoik dziecinny. Emily była zachwycona efektem i namówiła Sophie do zmiany wystroju ciemnych, zagraconych salonów. Nowe wnętrza zostały zaprezentowane gościom, gdy mały Edward Lowder skończył trzy miesiące. Ku zażenowaniu Sophie jej dzieło wzbudziło większy zachwyt niż uroczy cherubinek.

Najwytworniejsza dama w sąsiedztwie, wicehrabina Dayle, była pod wrażeniem talentu Sophie. Bystrym okiem oceniła

16

projektantkę i wystrój wnętrz, po czym niespodziewanie zaproponowała Sophie i Emily przyjazd do Londynu na sezon w celu wykonania dużego projektu, chwilowo owianego mgłą tajemnicy.

I tak oto, opuściwszy Blackford Chase, Sophie zamieszkała w londyńskiej rezydencji Lowderów, co niezmiernie ją radowało.

Jako szanująca się młoda dama nie powinna była tego dnia wysiadać z powozu, który ugrzązł w ulicznym korku spowodowanym przez wywrócony wóz z węglem, a jednak mimo protestów służącej postanowiła odbyć dalszą drogę pieszo. Nie żałowała swej decyzji. Czuła, że naprawdę jest w mieście, a nie tylko mu się przygląda.

- Gazeta! „Augur"! - wołał mały gazeciarz, z trudem dźwigający ciężką torbę. Dziesięcioletni na oko chłopak miał ręce czarne od farby drukarskiej, kontrastujące z nienagannie czystą buzią i błękitnymi oczami.

Sophie miała ochotę chwycić ołówek i uwiecznić go na papierze. Wszechwiedzący uśmiech malca zdradzał doświadczenie życiowe nieprzystające do jego wieku.

- Gazeta dla pani? Najświeższe towarzyskie plotki... tylko sześć pensów! - Zauważywszy dwie elegancko ubrane młode damy wyłaniające się ze sklepu po drugiej stronie ulicy, z nadzieją pomachał w ich stronę. - „Augur"! Dalsze, fascynujące perypetie niegodziwego lorda Dayle'a!

Wielce zaintrygowana Sophie kupiła gazetę, po czym zwróciła się do służącej przydzielonej jej przez Lowderów.

- Schowaj gazetę do swojej torby, Neli. Oddasz mi w domu. - Służąca sprawiała wrażenie zaskoczonej, na co Sophie dodała z uśmiechem: - Obiecuję, że dam ci ją, jak tylko skończę czytać.

Czuła, że ma w Neli sojuszniczkę. Służąca włożyła gazetę do torby, pod robótkę. Chłopak uśmiechnął się do nich, ukazując szczerbate zęby, i bezczelnie mrugnął okiem. Neli zachichotała.

Sophie miała ochotę otworzyć szkicownik, by narysować małego gazeciarza, lecz musiała pamiętać o odwiedzinach w modnym sklepie z zasłonami.

Wiele razy toczyła z sobą podobną walkę. W różnych sytuacjach życiowych, mimo rozgrywających się przed nią rozmaitych scen i dramatów, odczuwała nieprzepartą chęć sięgnięcia po przybory do rysowania. Miała ochotę uwiecznić imponujące wieże kościołów, czyjeś pyzate policzki, trzepoczące na wietrze spódnice dam. Londyn dostarczał ogromnie dużo tematów.

Nie zamierzała jednak ulegać pokusie. Szkicowanie wiązało się z przyjmowaniem biernej pozycji obserwatora, a Sophie miała już dość patrzenia na świat z dystansu.

Los nareszcie uśmiechnął się do niej i zamierzała w pełni wykorzystać swą szansę. To właśnie dlatego jej obecne zadanie było dla niej takie ważne. Choć wciąż jeszcze nie miała pojęcia, o jaki projekt chodzi lady Dayle, postanowiła ją olśnić. W tym celu podjęła odpowiednie kroki przygotowawcze. Gdy nadejdzie czas, Sophie doskonale będzie się oriento-wać, jakie materiały dostępne są na rynku, dzięki czemu zadowoli gust wybrednej wićehrabiny. Chciała, by jej dzieło dało lady Dayle powód do dumy.

Pragnęła odwdzięczyć się wicehrabinie za okazaną dobroć. Lady Dayle nie miała nawet pojęcia, że zapraszając Sophie do Londynu, spełniła jedno z jej najskrytszych marzeń.

Zaprojektowanie wnętrza w stolicy stwarzało wielkie możliwości. Uśmiechnęła się na myśl o tym, jak ogromne uznanie

18

wzbudził wystrój salonu Emily. Teraz Sophie marzyła o zyskaniu sławy w londyńskim towarzystwie.

Drugim, większym nawet niż poprzednie, marzeniem Sophie ; było spotkanie z lordem Dayleem. Na myśl o tym, że Charles jest w Londynie, serce gwałtownie zatrzepotało jej w piersi.

Zastanawiała się, co lady Dayle wie o jej znajomości z Char-lesem. Natychmiast uznała, że „znajomość" to nieodpowiednie słowo. Charles był przecież przyjacielem, powiernikiem, rycerzem z dzieciństwa.

Uśmiechnęła się na myśl o gazecie spoczywającej w torbie Neli. Sophie uwielbiała czytać wiadomości o Charlesie. Przez te wszystkie lata śledziła plotki o nim z taką samą dziewczęcą fascynacją, z jaką niegdyś słuchała opowieści o jego chłopięcych wybrykach. Miała ochotę podroczyć się z nim, poruszyć drażliwą kwestię skandalicznych podbojów. Często oddawała się marzeniom o tym, że znów, jak dawniej, będą razem się śmiać i rozmawiać o życiu.

Była pewna, że któregoś dnia się spotkają, lecz teraz, gdy mogło się to stać w każdej chwili, wszystko nabrało dla niej nowego znaczenia.

Jakim jest teraz człowiekiem? Czy bardzo się zmienił? Co będzie jej miał do powiedzenia? Otwierały się przed nią nowe możliwości, lecz nie była w stanie wybrać żadnej z nich, dopóki nie uzyska odpowiedzi na te pytania.

- Panienko! - usłyszała za sobą zdyszany głos Neli. - Czy jeszcze daleko?

Zdała sobie sprawę, że pogrążona w myślach znacznie przyśpieszyła kroku. Natychmiast zwolniła.

-Chyba nie...

Postanowiła odgonić myśli na temat odległej przeszłości i niepewnej przyszłości.

Dzielnica Cheapside, pełna warsztatów rzemieślniczych sklepów, stanowiła istne wyzwanie dla zmysłów. Sophie zmarszczyła nos, czując gorąco buchające z warsztatów złotniczych i kwaśny zapach świeżej farby u tkaczy. Z zaciekawieniem przyjrzała się zapełnionej najprzeróżniejszymi przedmiotami wystawie u grawera, po czym przystanęła przed sklepem z towarami kolonialnymi.

Kupiec dysponował lokalem z wykuszowym oknem, przy którym urządził herbaciarnię. Podobna do paryskiej kafejki, kusiła klientów egzotycznymi naparami, lecz uwagę Sophie przyciągnęły przede wszystkim krzesła.

- Neli, popatrz tylko - niemal zawołała z zachwytu. - O ile się nie mylę, to są krzesła z okresu restauracji... i tak sobie stoją na ulicy! Tak... - Z upodobaniem pogładziła mebel. -Te charakterystyczne łuki... Neli, potrzymaj moją teczkę, a ja jeszcze coś sprawdzę.

Nawet po pewnym czasie nie byłaby w stanie powiedzieć, jak doszło do tego, co się wtedy stało. Może zamek przy teczce był już rozpięty albo otworzyła go przez nieuwagę, w każdym razie teczka gwałtownie się rozchyliła, a porywisty wiatr porwał cenne rysunki i projekty.

Przez chwilę Sophie tylko stała, patrząc, jak jej artystyczny dorobek unosi się nad ruchliwą ulicą, szybko jednak przystąpiła do działania. Kazała Neli pozbierać papiery z chodnika, a gdy zamiatacz ulic zaproponował, że pozbiera kartki z jezdni, Sophie dała mu monetę, prosząc jednak, by miał na względzie swe bezpieczeństwo.

Rozpaczliwie podskakiwała, starając się chwycić w locie bezcenne projekty, nie bacząc na to, że robi z siebie widowisko. Prace były jej nadzieją na przyszłość, bez nich mogła choćby dziś wracać z podkulonym ogonem do Blackford Chase.

20

W końcu jej wysiłki odniosły skutek i na ziemi pozostała już tylko jedna kartka papieru. Ilekroć próbowała ją podnieść, złośliwy podmuch wiatru porywał ją tuż sprzed jej palców.

Wreszcie dopisało jej szczęście. Kartka miękko spłynęła na but dżentelmena, który wychodził z budynku jakiegoś wydawnictwa.

Z okrzykiem triumfu Sophie schyliła się, by podnieść swe dzieło.

- No tak. Tylko tego mi brakowało. Co za dzień! - z ironią skomentował nieznajomy.

Sophie powoli wstała i uśmiechnęła się. Stojący przed nią mężczyzna miał na sobie żółtobrązowe spodnie i niebieski surdut, był niezwykle przystojny... To był Charles.

Poczuła gwałtowny skurcz żołądka, z wrażenia omal nie osunęła się na ziemię.

Chwycił ją za ramię. Uniósłszy wzrok, uważnie przyjrzała się jego twarzy. Miękkie, młodzieńcze rysy ustąpiły miejsca surowej męskiej urodzie, we wzroku pojawiła się nieznana jej powaga, lecz z pewnością miała przed sobą Charlesa Aldena.

Mimo niecodziennych okoliczności to niespodziewane spotkanie tak ją ucieszyło, że uśmiechnęła się szeroko.

Wyraźnie nie podzielał jej radosnego nastroju. Szybko puścił jej ramię, jakby nagle uznał ją za trędowatą.

Domyśliła się, że jej nie poznał.

- Nie wiem, skąd bierze się pani wesołość. Co za tupet! Że też coś podobnego musiało mi się przytrafić, w dodatku w publicznym miejscu! - Zmierzył ją surowym wzrokiem. -Wygląda pani jak dama, a zachowuje się pani jak... Gdzie jest pani przyzwoitka?

- Moja służąca zaraz tu przyjdzie - odpowiedziała bez zastanowienia, nie mogąc oderwać od niego wzroku. Nic dziwnego,

że miał reputację uwodziciela; wyrósł na niezwykle urodziwego mężczyznę. Była gotowa iść o zakład, że kobiety Ścielą się u jego stóp.

- Proszę przestać się uśmiechać - burknął. - Niech pani popatrzy na moje buty!

Natychmiast spoważniała.

- Proszę mi wybaczyć. - Zauważyła, że kreda z jej szkicu ubrudziła jego błyszczący but. - Zapewniam pana, że zazwyczaj zachowuję się znacznie bardziej powściągliwie, ale musiałam odzyskać moje prace, chyba mnie pan rozumie.

- Nie rozumiem. - Rozejrzał się dookoła. - Jest pani pisarką, dziennikarką?

- Nie. Jestem...

- Szkoda - przerwał jej. - Przydałaby mi się dziennikarka wielbicielka. - Gwałtownym ruchem wyjął kartkę z jej dłoni. - Chciałbym się dowiedzieć, co jest warte tak karygodnego zachowania.

Sophie popatrzyła na projekt szezlonga wykonany dla matki Charlesa, opatrzony notatkami na temat kolorów i rodzajów tkanin i ozdób.

- Mebel - prychnął.

- Projekt wystroju wnętrza - poprawiła, odbierając mu kartkę.

- Proszę mi wybaczyć - odpowiedział, dobitnie akcentując słowa.

Sophie dobrze znała ten ironiczny ton, jednak nigdy dotąd Charles nie przemawiał do niej tak szorstko. Zmrużyła oczy.

- Nie zamierzam panu wybaczyć - odpowiedziała. Szeroko otworzył oczy, najwyraźniej zaskoczony jej zuchwałością.

22

- Czy to miał być śmiertelny cios wymierzony w moją dumę? Czy nieszczęsny, zgnębiony mężczyzna ma teraz błagać panią o zmiłowanie? Oj, chyba naczytała się pani zbyt wielu powieści. Proszę tylko rozejrzeć się dookoła. - Zatoczył ręką łuk. - Na tym świecie jest tak wiele rzeczy, które wymagają naszej troski... są nawet warte wystawiania się na pośmiewisko. Zapewniam jednak panią, że meble do nich nie należą.

Sophie uniosła brwi na znak szczerego zdumienia.

- Może meble nie mają dla pana żadnego znaczenia, jednak pozwolę sobie zauważyć, że nie ma pan pojęcia o tym, co mnie zajmuje. Dla mnie meble są bardzo ważne.

- Oczywiście - stwierdził z przekąsem. - Proszę mi wybaczyć, że dekoracja wnętrz ma dla mnie mniejsze znaczenie niż los angielskich farmerów czy zawieszenie ustawy Habeas Corpus.

- A pan zechce mi wybaczyć, że dekoracja wnętrz ma dla mnie większe znaczenie niż nienaganny połysk pańskich butów.

Charles mocniej nasadził na głowę kapelusz.

- Punkt dla pani. - Zdjął kapelusz i skłonił się przed Sophie. - Co ja wyprawiam? Przepraszam panią. - Uśmiechnął się blado. - Nie mam zwyczaju łajania młodych kobiet na ulicy, ale w moim życiu wszystko tak dziwnie się układa... Od dawna już nie prowadziłem normalnej rozmowy i nie wiem, jak powinna wyglądać.

Sophie milczała, wpatrzona w jego twarz. Nareszcie był sobą, jej Charlesem.

Nie zauważył niemego zachwytu w jej oczach.

- Pozwoli pani, że jej pomogę.

Ułożył rysunki w teczce i zatrzasnął zamek Podziękowała mu, czując, że powinna teraz ujawnić swą tożsamość lub szybko się pożegnać.

Odezwał się do niej, nim zdążyła podjąć decyzję.

- Widzę, że ma pani wiele projektów. Zapewne przyjęła pani jakieś duże zlecenie.

Sophie zarumieniła się. Co miała teraz powiedzieć, nie narażając się na śmieszność? Powinna była od razu się przedstawić.

- Tak, ale prawdę mówiąc, jeszcze dokładnie nie wiem, na czym ma polegać moja praca. - Czuła, że Charles ma ochotę odejść, lecz nie chciała się z nim pożegnać, zanim nie zdoła mu wybaczyć nieuprzejmości. Zmusiła się do uśmiechu. -Skoro nie jest pan przyzwyczajony do normalnych rozmów, to jakie pan zazwyczaj prowadzi?

- Och. - Zamilkł, a po chwili, ostrożnie rozejrzawszy się dookoła, spytał: - Chce pani usłyszeć prawdę czy grzecznościową odpowiedź?

- Interesuje mnie tylko prawda.

- Zgoda. Przez większość życia rozmawiałem na błahe tematy. Tak jak inni młodzi mężczyźni chełpiłem się miłosnymi podbojami...

- No cóż, ostrzegł mnie pan - weszła mu w słowo. - Powinnam teraz uderzyć pana w twarz albo odejść z urażoną miną. Na szczęście nie jestem aż tak delikatna. Proszę kontynuować.

- Teraz prowadzę rozmowy na temat polityki. Długie, nużące, zazwyczaj monotonne, ale cenne i warte trudu. Oba rodzaje rozmów mają swoje plusy i minusy. - W jego oczach pojawił się wesoły błysk. Pochylił się ku Sophie i ściszył głos. - Zdradzę pani pewien sekret. Czasami, kiedy gra idzie o wy-soką stawkę, debaty polityczne przypominają prymitywne zaloty. Najpierw mamy chwile uprzejmego, łagodnego uwodzenia, potem pokaz męskiej siły, wreszcie dużo zamieszania, gdy

24

następuje łączenie się w pary. Czasami dochodzi do brutalnych scen... W końcu ktoś wygrywa, zwycięzca zgarnia łupy, a nazajutrz wszystko rozpoczyna się od nowa. Sophie roześmiała się.

- To interesujące. Dzięki panu zyskałam nowe spojrzenie na parlament.

- Takie podejście pomaga mi przetrwać trudne chwile w Izbie Lordów.

- Żałuję, że nie jestem dziennikarką. Napisałabym fascynujący artykuł: „Dziki Westminster, tajemnice parlamentu". Wydawcy gazet w Londynie pełzaliby mi u stóp. Niestety, niebiosa poskąpiły mi pisarskiego talentu.

Charles popatrzył na teczkę Sophie, po czym z upodobaniem objął wzrokiem jej sylwetkę.

- Mam nadzieję, że nie obrażę pani stwierdzeniem, że przyozdabia pani nasze miasto samą swoją obecnością.

Poczuła, że oblewa ją fala gorąca. Zanim zdążyła odpowiedzieć, wykrzywił twarz w grymasie na widok mijającego ich okazałego powozu, z którego patrzyła na niego jakaś zdumiona kobieta.

- Boże - powiedział, przenosząc wzrok na Sophie. - Miło było z panią pogawędzić, jednak nie mogę narażać się na kolejne plotki. Muszę też mieć na względzie pani reputację. - Skłonił się. - Życzę pani dużo szczęścia.

Nieznacznie pochyliła głowę.

- Rozumiem. Proszę dalej pracować nad naprawieniem naszego świata. Ja będę zadowolona, jeśli uda mi się go trochę przyozdobić.

Poslał jej karcąca spojrzenie.

- To byl cios ponizej pasa, tym boleśniejszy, że byłem skłonny uznac panią za obiecującego przeciwnika.

Sophie odprowadziła go wzrokiem. Postanowiła pozwolić, by ostatnie słowo należało do niego. Cieszyła się na myśl o kolejnym spotkaniu.

Poczuła delikatne poklepywanie po ramieniu. To Neli powróciła z naręczem papierów.

- Kim był ten dżentelmen? Wydawał się smutny. - Służąca otarła spocone czoło.

- To, droga Neli, był niegodziwy lord Dayle we własnej osobie.

- Och! - Służąca gwałtownie zaczerpnęła tchu.

- Tak, chociaż pamiętam go jako mojego rycerza w lśniącej zbroi.

Neli zbyt wiele przeżyła tego ranka, by zachować powściągliwość.

- No cóż, z czasem zbroja matowieje.

- Owszem - mruknęła Sophie. - A wtedy przyjemnie jest ją polerować. -

- Skoro pani tak uważa, panienko...

Rozdział trzeci

Panna Corinne Ashford podała Charlesowi koniuszki zimnych palców i pożegnała się z obojętnym wyrazem twarzy. Mimo to udał się do domu w radosnym nastroju.

Na Portman Street poczuł, że znów może odetchnąć pełną piersią po raz pierwszy od czasu ukazania się artykułu w „Oracle". Został oczyszczony z zarzutów po tym, jak okazało się, że ciemnowłosym mężczyzną wychodzącym przez okno z sypialni lady Avery był kamerdyner lorda Avery'ego. Londyńskie towarzystwo szybko zajęło się nowymi plotkami. Podobno lady Avery uciekła z młodym kochankiem, zabierając część pieniędzy i rodzinne klejnoty.

Nic jednak nie było w stanie naprawić wyrządzonej Charlesowi krzywdy, a brukowce wciąż rozpisywały się o jego starych grzeszkach.

W wieku dwudziestu siedmiu lat zdążył się już przyzwyczaić do epitetów, którymi go obdarzano. Dziki, nieokiełznany, nieodpowiedzialny. Był świadom tego, że na nie zasłużył. Młodość upłyneła mu na hulankach i swawolach w ramionach łatwych kobiet.

Jednak ten etap jego zycia był juz zamknięty raz na zawsze.

27

Charles Alden z upodobaniem oddawał się niewyszukanym przyjemnościom, jednak wicehrabia Dayle był zupełnie innym człowiekiem. Dwa lata temu zmarł mu brat, wkrótce potem ojciec i jego życie nieodwracalnie się zmieniło.

Dręczony wyrzutami sumienia, zadał sobie pokutę i chyba tylko praca uratowała go przed popadnięciem w obłęd.

Z niezwykłym oddaniem zajął się majątkiem i polityką. Udało mu się przetrwać najgorszy okres, aż wreszcie mógł nieco odetchnąć, cieszyć się z sukcesu i snuć plany na przyszłość.

A potem pojawił się ten nieszczęsny artykuł w gazecie. Jego nazwisko znów zaczęto kojarzyć ze skandalami. Na korytarzach Westminsteru i w salonach Mayfair traktowano go z chłodną rezerwą. Miotał się w poczuciu bezsilności, nie wiedząc nawet, kto tak usilnie stara się mu zaszkodzić.

Na pewien czas zrezygnował z szukania winnego, skupiając się na planach matrymonialnych. Po głębokim namyśle doszedł do wniosku, że ożenek z panną Corinne Ashford pomógłby mu naprawić reputację. Córka barona pochodziła z rodziny słynącej ze szczególnie konserwatywnych poglądów. Wysoka, prezentująca nienaganną elegancję młoda dama była uosobieniem przyzwoitości i szacowności. Charles miał nadzieję, że jej powszechnie znane przymioty będą stanowiły skuteczną przeciwwagę dla jego wad.

Prawdę mówiąc, spodziewał się, że zostanie odtrącony, jednak lata ciężkiej pracy nie poszły widać na marne - a może o wszystkim zadecydował jego tytuł i fortuna? - w każdym razie pozwolono mu starać się o rękę panny Ashford. Wkrótce miało się okazać, z jakim skutkiem.

W pogodnym nastroju wszedł do domu. Lady Dayle zstępowała właśnie ze schodów, wkładając rękawiczki.

- Wychodzisz, mamo? - zapytał.

28

- Owszem, w dodatku razem z tobą. Każ podstawić powóz. Nie możemy się spóźnić.

Charles skinął na lokaja.

- Dokąd się wybieramy?

Lady Dayle westchnęła afektowanie.

- Byłam pewna, że zapomnisz. Obiecaliśmy złożyć wizytę pani Lowder. Nawet nie próbuj się od tego wykręcić. Dobrze wiesz, że Edward Lowder ma duże wpływy w ważnych kręgach. Poza tym Emily Lowder ma w domu coś, co koniecznie chciałabym ci pokazać.

Charles z uśmiechem podał matce ramię.

- Jak śmiałbym się wymawiać od tej wizyty! Nie zrobię tego po tym, jak wykręciłem się od pójścia w odwiedziny do ciotki Eugenie.

Roześmiała się.

- Nigdy nie kazałabym ci iść za karę do swego pokoju, gdyby przyszło mi do głowy, że Phillip może zrobić coś podobnego! Myślałam, że trzeba będzie wyważyć drzwi. A wiesz, że do tej pory nie znaleźliśmy klucza?

Na wspomnienie brata po jego twarzy przemknął cień. Zauważywszy to, matka pogładziła go po policzku.

- To były dobre czasy, Charles. Miło jest je powspominać. - Poprawiła mu fular. - Czuję, że znów nadchodzą dla nas szczęśliwe dni.

Patrząc na uśmiechniętą matkę, był skłonny przyznać jej rację. Przyjechała z Fordham Park do Londynu odmieniona, pełna werwy, i ciągle gdzieś bywała. Gdy powiedział jej o skandalu z Averym, roześmiała się i odrzekła, że nikt nie ośmieli się oczerniać syna w jej obecności.

- Jak udało się polowanie? - zapytała. - Całe miasto aż huczy od plotek, ze niegodziwy lord Dayle pragnie się

ustatkować i szuka żony. Najwyraźniej najgorsze masz już za sobą, skoro ta wyniosła Lavinia Ashford pozwoliła ci przekroczyć próg swego salonu.

Zajechał powóz, ratując Charlesa z opresji, lecz matka nie zamierzała zmieniać tematu. Zapytała, jakie panny bierze pod uwagę, wydobyła z niego odpowiedź, po czym rzeczowo omówiła wady i zalety kandydatek.

- Jeśli naprawdę chcesz się ożenić z chodzącą cnotą, Char-lesie, pozostają trzy, najwyżej cztery młode damy. Na szczęście wszystkie są teraz w Londynie. Będziesz miał dużo czasu, by im się dokładnie przyjrzeć i wybrać najlepszą.

Czuł się dziwnie nieswojo, gdy matka tak beznamiętnym tonem rozprawiała o jego małżeńskich planach. Jeszcze większą udrękę sprawiała mu świadomość, że oto dobrowolnie zamierzał związać się na całe życie z jakąś nudną mumią. Niespodziewanie stanęła mu przed oczami roześmiana panna spotkana w Cheapside.

Dobrze pamiętał jej egzotyczną urodę, uśmiech, figlarny błysk w oku. Często powracał myślami do ich rozmowy. Być może młoda dama kogoś mu przypominała? A może tylko stanowiła dla niego symbol tęsknoty za przyjemnościami? Bystra i inteligentna, byłaby z pewnością ciekawszą towarzyszką codziennych małżeńskich śniadań.

Nie miał jednak wyboru. Nie powinien nawet rozważać podobnych możliwości. Minione tygodnie były jednym wielkim koszmarem. Nie zamierzał już narażać się na podobne przeżycia. Udało mu się znaleźć najlepsze wyjście z sytuacji, a jego decyzja o zawarciu małżeństwa z rozsądku była jak najbardziej słuszna.

Uważał, że postępuje uczciwie. Postanowił wyrzec się miłości w zamian za dobre imię. Powinien się cieszyć, że udało

30

mu się wyjść z opresji. Był gotów poświęcić wiele dla osiągnięcia swych celów.

To przekonanie towarzyszyło mu w drodze przez Mayfa-ir wypełnionej trajkotaniem matki, aż do wejścia do salonu Lowderów. Mogłoby trwać przez cały sezon... gdyby nie par ra damskich kostek wyłaniająca się spod spódnicy na wysokości jego oczu.

- Czy goście już przyszli, Thomas? - zapytała młoda kobieta stojąca na drabinie. - Zaczekaj chwilę, to podam ci swoje przybory. Nie chcę, by zastali mnie przy pracy.

- Za późno, moja droga - zaszczebiotała lady Dayle. - Proszę cię, zejdź z tej drabiny, bo zaraz zemdleję ze strachu.

Zaskoczona panna wykrzyknęła:

- Och! - i straciła równowagę.

Lokaj rzucił się, by podtrzymać drabinę, gdy tymczasem Charles bez namysłu chwycił nieznajomą damę na ręce.

- Charles, muszę ci się przyznać, że chciałam, byś spotkał się z panną Westby - powiedziała kpiąco matka.

W osłupieniu wpatrywał się w piękną kobietę, którą trzymał w ramionach. Patrzyła na niego rozszerzonymi ze strachu oczami, obejmując jego szyję i dotykając torsu swymi pełnymi piersiami. Po chwili z przerażeniem zdał sobie sprawę, kogo ma przed sobą.

- To ty! - zawołał.

Sophie miała wrażenie, że serce za chwilę wyskoczy jej z piersi. Z zachwytem wpatrywała się w Charlesa. Musiała przyznać, że jest niezwykle urodziwy. Miał gęste, kasztanowe włosy i piwne oczy, w których malowało się zaskoczenie i wyraźne zainteresowanie, mocno zarysowane kości policzkowe i podbródek... Wspaniały, cudownie męski, prezentował najlepsze angielskie cechy.

Najwyraźniej jednak zapomniała o jego angielskim poczuciu wyższości. Ledwie zdążył ochłonąć, spoważniał i przybrał groźną minę. Co sprawiło, że roześmiany chłopak zmienił się przez te lata w dumnego, władczego mężczyznę?

- Cóż, milordzie, znów złapał mnie pan, tym razem dosłownie, w niekorzystnym dla mnie położeniu. - Popatrzyła karcącym wzrokiem na lokaja. - Thomas, powinieneś był mnie ostrzec. Wprawiliśmy naszych gości w zakłopotanie. -Podała lokajowi mokry pędzel i gestem dłoni przerwała jego przeprosiny. - Co się stało, to się nie odstanie. Weź moje przybory, a my jakoś sobie poradzimy, prawda, milordzie?

Charles nie odpowiedział.

- Na miłość boską, synu, natychmiast postaw ją na podłodze - rozkazała lady Dayle.

Zaczerwienił się i szybko spełnił polecenie matki. Sophie uśmiechnęła się i otarła poplamione farbami dłonie. Postanowiła zedrzeć tę kamienną maskę z jego twarzy, choćby miała do tego użyć dłuta i młotka.

- Czuję się doskonale - odpowiedziała na uprzejme zapytanie lady Dayle. - Powinnam była wiedzieć, że nie mogę liczyć na Thomasa. Flirtuje z jedną z pokojówek i nie ma się co dziwić, że zapomina o bożym świecie.

- Mamo - powiedział chłodnym tonem Charles - odnoszę wrażenie, że dobrze wiesz, co tu się dzieje. Może zechciałabyś mnie oświecić?

-Właśnie staram się to zrobić. - Z uśmiechem wzięła Sophie za rękę. - Pozwólcie, że przypomnę was sobie nawzajem. Nie używam słowa „przedstawię", bo wiem, że przed laty spotkaliście się w Dorsetshire.

- Rzeczywiście się spotkaliśmy - powiedział kwaśno Charles - ale raczej całkiem niedawno... - Urwał. - W Dorsetshire?

32

- Tak, to panna Westby. Sophie, zapewne przypominasz sobie mojego syna?

Była w stanie jedynie skinąć głową.

- Westby - powtórzył w zamyśleniu Charles i nagle na jego twarzy odmalowała się radość. - Sophie?!

Poczuła się tak, jakby wielki ciężar spadł z jej serca. Charles przypomniał ją sobie i wyraźnie się ucieszył! Ujął jej dłonie.

- Sophie! Nie mogę w to uwierzyć! Minęło tyle czasu...

- Oj, tak. - Uśmiechnęła się. - Minęło tak wiele czasu, że mnie nie poznałeś. Gdyby nie to, że ogromnie się cieszę z naszego spotkania, czułabym się urażona.

- Spotkaliśmy się w Cheapside, a ty mi się nie przedstawiłaś, szelmo. Jak mogłem cię nie poznać? Powinienem był wiedzieć, że nikt inny nie odgryzałby mi się tak zuchwale!

- Usłyszałeś tylko to, na co zasłużyłeś. Zachowywałeś się tak opryskliwie, że nie byłam pewna, czy to naprawdę ty.

Drzwi otworzyły się i do pokoju weszła Emily.

- Proszę mi wybaczyć - powiedziała drżącym głosem. -Powinnam była już dawno wrócić do domu, ale przytrafiło nam się coś okropnego.

- Emily, nic ci się nie stało? - Sophie odwróciła się w stronę przyjaciółki.

- Nie, ale znaleźliśmy się w samym środku zamieszek! - odpowiedziała Emily, ściskając się z Sophie.

- Jakich zamieszek? - spytała przerażona lady Dayle. Emily zdjęła kapelusz i oparła się o fotel.

- Może zamieszki to zbyt mocne słowo. Mam na myśli żałobników wracających z pogrzebu pana Cashmana. Zachowywali się spokojnie, ale było ich tak wielu! Przestraszyłam się, kiedy nagle znalazłam się w samym środku tłumu.

- Nie mieli broni, nie plądrowali sklepów? - Charles zbladł, spochmurniał, wyglądał jak człowiek, który dźwiga na swych barkach wielki ciężar.

Sophie bezwiednie postąpiła krok w jego stronę.

- Dzięki Bogu, nie. - Emily westchnęła. - Wiem, że ten dzielny człowiek nie zasłużył sobie na taki los, ale nie chciałabym się w to mieszać.

- Biedak - dodała Sophie. - Został oszukany, okradziony i ukarany przez kraj, dla którego narażał swe życie. - Opadła na fotel. - Żałuję, że nie byłam na jego pogrzebie.

Historia Cashmana była niezwykle tragiczna. Dzielny marynarz przez wiele lat wiernie służył krajowi. Po zakończeniu wojny został zdemobilizowany i nie mógł odzyskać należnych mu pieniędzy. Upominając się o zaległe wypłaty, narażał się na poniżenie i obraźliwe traktowanie. W dniu, w którym został zignorowany w sztabie Marynarki Wojennej, rozgoryczony i podochocony alkoholem, wziął udział w zamieszkach i został aresztowany. Oskarżono go o kradzież broni z war-sztatu rusznikarza, skazano i publicznie powieszono. Stał się symbolem losu wielu zubożałych mieszkańców tego kraju, pozbawionych pracy, wyrzuconych na bruk.

- Nie mówmy już o tym. - Emily zadrżała. - To strasznie przygnębiające. Poprośmy o herbatę i porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym. - Zadzwoniła na służbę i usiadła na sofie obok lady Dayle. - Milordzie, proszę nam powiedzieć, jak się pan czuje po tym rzekomym skandalu.

Charles popatrzył na Sophie, jakby szukając w niej sojusznika. Najwyraźniej nie uznał tego tematu za przyjemny.

- Zdążyłem już dojść do siebie. Najważniejsze, że prawda wyszła na jaw, choć wolałbym nie zgłębiać tego tematu, madame.

34

- Nie mieści mi się w głowie, że ktoś mógł dać wiarę tak podłym plotkom - odezwała się wicehrabina. - Przecież to oczywiste, że nie mogłeś zainteresować się tą maszkarą.

- Mamo - napomniał ją Charles.

- Wybacz mi, moje dziecko, ale to najszczersza prawda. Lord Avery i jego żona od lat żyją jak pies z kotem, rozpaczliwie walcząc o wzbudzenie zainteresowania drugiej strony. Uważam, że powinni wreszcie wyznać sobie miłość i zostawić innych w spokoju.

- Charles nie jest pierwszym młodym torysem, którego lady Avery próbowała wykorzystać do wzbudzenia zazdrości męża - dodała Emily.

- Nie jestem też pierwszym, którego kariera polityczna została zagrożona - powiedział Charles - jednak tylko mnie publicznie napiętnowano.

- Stare grzechy sprawiają, że wciąż jest pań łakomym kąskiem dla brukowców, milordzie - włączyła się do rozmowy Sophie, mając nadzieję, że uda jej się rozweselić Charlesa. -Wydawcy czerpią z tego niemały zysk.

- Chciałbym, żeby to była jedyna pobudka ich postępowania, mam jednak wrażenie, że ktoś uparł się, by mi szkodzić.

Sophie straciła rezon, Charles wyraźnie sposępniał. Gdy wniesiono herbatę, Emily nalała ją do filiżanek i zachęciła do jedzenia ciasteczek, po czym wymieniła spojrzenia z lady Dayle.

- Minęły już całe wieki, odkąd po raz ostatni bawiłeś w tym salonie, synu - powiedziała wicehrabina. - Czy zauważyłeś tu jakieś zmiany?

To pytanie wyraźnie zaskoczyło Charlesa. Chyba każdy mężczyzna na jego miejscu byłby teraz w nie lada kłopocie. Sophie poczuła ciarki, przypomniawszy sobie, jak pogardliwie wyrażał się o jej pracy podczas spotkania w Cheapside.

Gdy zaczął rozglądać się dookoła, poszła za jego przykładem. Była niezmiernie zadowolona ze wspólnego dzieła jej i Emily. Stolarka w salonie została pomalowana na ciemnozielony kolor; ściany miały jaśniejszy odcień tej samej barwy, pódobnie jak obicia foteli i zasłony. Meble z drewna czereśniowego, w tym potężny zegar po dziadku, doskonale komponowały się z otoczeniem.

- Jest tu bardzo przytulnie - powiedział Charles.

- Chciałam uzyskać taki właśnie efekt - wyjaśniła Emily. -Marzyłam o tym, żeby po wejściu do pokoju mieć wrażenie, że znalazłam się w dolinie otoczonej lasami. Jestem bardzo zadowolona z pracy artysty, który pomógł mi w projektowaniu wnętrza. Chociaż miało to pozostać tajemnicą, wyznam, że pokój został urządzony specjalnie dla mnie. Proszę nikomu nie zdradzać tego, co za chwilę powiem. - Sophie wstrzymała oddech. Wicehrabina sprawiała wrażenie zaintrygowanej. Charles najwyraźniej miał ochotę jak najszybciej wyjść, jednak Emily nie dała się zbić z tropu. - Kiedy byłam małą dziewczynką - powiedziała z rozmarzeniem - uwielbiałam bajki. Często chodziłam po lasach w naszym majątku, a kiedy znajdowałam jakąś polanę, długo na niej przesiadywałam, rozmyślając o wróżkach, elfach i duchach opiekuńczych.

- Twoja mama robiła dokładnie to samo, kiedy byłyśmy dziećmi - wtrąciła cicho lady Dayle.

- Tak... - powiedziała Emily. - Pewnego dnia zastała mnie na polanie i usiadła obok mnie wśród muchomorów w swojej najlepszej dziennej sukni. Potem jeszcze wiele razy spędzałyśmy czas w ten sposób - Urwała, wyraźnie wzruszona. - Więc kiedy chciałam odnowić ten salon - podjęła po chwili - usiłowałam przekonać... mojego projektanta, by użył tapet z mo-tywami wróżek, które zobaczyłam w jednym z pism. Tapety

— 36 —

były utrzymane w jaskrawych barwach i z pewnością nie tak gustowne jak obecne. Mój projektant namówił mnie na inne, a jednocześnie znalazł sposób, by znalazły się tu istoty z moich dziecięcych marzeń.

- Nie trzymaj nas tak długo w niepewności, moja droga -powiedziała lady Dayle. - Gdzie są te istoty?

- Jest ich pełno dookoła - odparła z uśmiechem Emily -a nikt ich nie zauważył! Jeśli przyjrzycie się państwo dokładniej, zobaczycie wróżki, nimfy, elfy...

Wicehrabina wstała i rozpoczęła poszukiwania. Charles popatrzył na poplamione zieloną farbą palce Sophie, potem przeniósł wzrok w miejsce, w którym znajdowała się, gdy wszedł do salonu. Nad serwantką dostrzegł małego zielonego duszka ze złotymi włosami.

Sophie uśmiechnęła się.

- Charles - powiedziała kpiąco matka, powróciwszy na sofę - masz dziwnie kwaśną minę. Czy w herbacie było za dużo cytryny, czy też coś cię boli?

- Ani jedno, ani drugie. - Zaśmiał się gorzko. - Czuję się tak, jak na moim miejscu czułby się każdy mężczyzna zmuszony do słuchania rozmów dam na temat wystroju wnętrz.

Jego słowa głęboko zraniły Sophie. Była pewna, że Charles celowo sprawił jej przykrość, nie wiedziała jednak, co nim powodowało.

- Weź się w garść - poradziła matka - bo czekają cię jeszcze inne atrakcje.

- Tak. Zostawiłyśmy największe niespodzianki na koniec - oznajmiła Emily.

- Myślę, że Charles czegoś się już domyśla - rzekła wicehrabina. - Tak, masz rację, synu. To Sophie jest tym „projektantem". Przyznasz chyba, że spisała się doskonale. Zna

— 37 —

komicie zaprojektowała też wnętrza rezydencji pani Lowder w Dorsetshire.

- Gratuluję, panno Westby - powiedział oficjalnym tonem. - Życzę pani podobnego sukcesu podczas pani debiutu.

Sophie zaczynała mieć serdecznie dosyć zmieniających się nastrojów Charlesa. Co się z nim działo? Nic nie toczyło się tak, jak sobie zaplanowała.

- Jestem projektantką wnętrz, milordzie, a nie debiutant-ką - oznajmiła.

Przechylił głowę, jakby nie dowierzając jej słowom.

- Nonsens. Przecież jest pani bratanicą hrabiego. Jest pani szlachetnie urodzona i ma odpowiednie koneksje. Z jakie-goż innego powodu miałaby pani przyjeżdżać do Londynu na sezon?

- Sophie przyjechała tu na moje zaproszenie, Charles - wyjaśniła lady Dayle - by zostać przedstawioną w towarzystwie i pomóc mi w sprawieniu ci urodzinowego prezentu.

Przeszył matkę lodowatym spojrzeniem.

- Chyba się przesłyszałem?

- Nie popisuj się przede mną swoją światową wyniosłością, sir - napomniała syna lady Dayle, po czym dodała łagodniejszym tonem: - Chodzi mi o twój dom w Sevenoaks. Polityk musi mieć miejsce, w którym może się schronić przed zgiełkiem, do którego może zaprosić kolegów, by przedyskutować pewne sprawy i miło spędzić czas. Pokoje znajdują się w opłakanym stanie. Chciałabym zlecić remont domu w prezencie urodzinowym i poprosić pannę Westby, by zajęła się wystrojem wnętrz.

Sophie miała ochotę ucałować rąbek sukni lady Dayle. Od dawna marzyła o zaprojektowaniu wnętrz rezydencji należącej do kogoś szlachetnie urodzonego.

38

- Dziękuję ci za troskę, mamo, ale nie powinnaś podejmować się tak wielkiego trudu. Nie chciałbym też zabierać czasu pannie Westby w jej pierwszym sezonie.

Sophie najchętniej huknęłaby lorda Dayle'a z całej siły. Czyżby postradał zmysły, czy tylko zamierzał doprowadzić ją do obłędu? Kim był ten człowiek? Wyniosłym arystokratą czy sympatycznym dżentelmenem?

- Nonsens - odpowiedziała matka. - Dopilnuję, żeby na wszystko starczyło czasu. Emily również chętnie nam pomoże. Z pewnością doskonale będziemy się przy tym bawić. A ty - dodała - w żaden sposób nie będziesz narażony na niewygody.

- Mamo - zaoponował łagodnie - myślę, że nad wszystkim powinna czuwać moja przyszła żona.

- Wzięłabym pod uwagę ten argument, gdyby taka osoba istniała. - Wicehrabina prychnęła pogardliwie. - Jednak jak dotąd nie zaręczyłeś się jeszcze z żadną zagorzałą purytanką.

Emily postanowiła wtrącić się do rozmowy.

- Wydaje mi się, że pańska mama marzy o tym, by zająć się remontem pana posiadłości, milordzie.

O dziwo, udało jej się trącić czułą strunę w jego sercu.

- No dobrze - skapitulował, po czym spojrzał na Sophie. -Tylko błagam, proszę mnie do tego nie mieszać. Oddaję sprawy w ręce pań. Nie chcę słyszeć o żadnych naradach, nie życzę sobie jakichkolwiek pytań. Proszę aż do zakończenia prac nie mówić przy mnie o przywracaniu dawnej świetności mojej rezydencji.

Jeszcze nim skończył, Sophie poczuła się zdradzona. Okazało się, że bardzo myliła się co do tego dżentelmena. Dawny Charles Alden, pogodnie usposobiony chłopiec, który pojawiał się w jej dziewczęcych marzeniach, już nie istniał. Obecny wicehrabia Dayle był jego dorosłą, nieudaną karykaturą.

Prawdziwy Charles Alden był zimny i nieprzystępny. Nie zamierzał odnowić ich znajomości, a Sophie już dawno przestały wystarczać marzenia.

Napotkawszy jego wyczekujące spojrzenie, kiwnęła głową na znak zgody. Lady Dayle i Emily trajkotały wesoło, podekscytowane czekającym je zadaniem. Sophie zamierzała wykonać swoją pracę jak najlepiej, uczynić dom wicehrabiego świątynią piękna i harmonii. Miała jednak nadzieję, że potem lord Dayle zniknie z jej życia.

Charles wstał.

- Zostawiam panie z duszkami, meblami i falbankami. -Skłonił się i ruszył do wyjścia, nie spojrzawszy nawet w stronę Sophie.

Odprowadziła go wzrokiem, mając wrażenie, że Charles unosi z sobą jej marzenia. Odrobinę satysfakcji sprawił jej widok zielonej plamy - odcisku dłoni na jego lewym ramieniu.

Gdy zamknęły się za nim drzwi, Charles drżącą ręką sięgnął po kapelusz. Przez chwilę stał nieruchomo, myśląc o Sophie.

Nie był w stanie sobie przypomnieć, kiedy po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że piękna kobieta z Cheapside to właśnie ona. Krew zaczęła szybko tętnić mu w żyłach, ogarnęła go wielka radość. W końcu los ulitował się nad nim i zesłał mu jedyną osobę, która w pełni go rozumiała. Odzyskał sojusznika, przyjaciela, odzyskał swoją Sophie.

Potem pani Lowder zaczęła mówić o zamieszkach i uzmysłowił sobie, że nikt, nawet Sophie, nie zdoła go zrozumieć. Ta myśl przyprawiała go o wręcz fizyczny ból.

Jego przyjaciółka z dzieciństwa dorosła i wypiękniała, zachowując temperament i niezależność. Pragnął znów znaleźć

40

się w jej towarzystwie. Chciał opowiedzieć jej o sobie i usłyszeć, co się z nią działo przez te wszystkie lata.

Nie mógł sobie na to pozwolić. Dwa spotkania w niecodziennych okolicznościach dowodziły tego, że Sophie się nie zmieniła. Wciąż była porywcza, miała własne zdanie na każdy temat i co chwila wpadała w kłopoty. Przyjaźń z taką panną mogła się okazać niebezpieczna.

Zachował się niestosowanie i zrugał ją w gniewie. Miał nadzieję, że go za to znienawidzi. Byłoby mu wtedy lżej na duszy.

Wyprostował się. Postanowił, że w domu przy butelce brandy zastanowi się nad sytuacją, a potem spędzi resztę życia samotnie, tak jak na to zasługiwał.

Rozdział czwarty

- Sophie, ty mnie nie słuchasz.

Słowa lady Dayle z trudem przedarły się do jej świadomości.

- Och. - Zamrugała, starając się skupić na oglądaniu rozłożonych przed nią próbek tkanin i tapet. - Tak, ten zestaw bardzo mi się podoba, ale nie będę mogła podjąć ostatecznej decyzji, dopóki nie zobaczę domu.

Nie dodała, że choć traktuje swe zadanie jako życiową szansę, nie była w stanie skupić się na pracy, bijąc się z myślami o właścicielu domu w Sevenoaks. Miała ochotę, by Charles raz na zawsze zniknął z jej życia, a jednocześnie z dziką chęcią wytargałaby go za ucho, by powiedział, dlaczego zachowuje się jak skończony dureń, tak jak wtedy, gdy miał dwanaście lat i schował pudełko z jej ulubionymi kredkami.

- Wiem. Posłałam już list z poleceniem zdjęcia wszystkich nakryć i zrobienia porządku. Za kilka dni pojedziemy tam... och, mam wspaniały pomysł! Urządzimy małe przyjęcie!

- Przyjęcie? Przecież czeka nas mnóstwo pracy, skoro wybieramy się tam tylko na jeden dzień.

- To prawda, ale co nam szkodzi urządzić piknik. Z pewnością Emily i jej uroczy malec bardzo się z tego ucieszą. Za-

42

proszę Jacka, przynajmniej na moment oderwie się od książek. A Charles nas tam zawiezie. Już się cieszę na myśl o rodzinnym spotkaniu!

- Nie powinnyśmy niepokoić lorda Daylea - gwałtownie zaoponowała Sophie. - Obiecałam mu, że nie będziemy go o nic prosić.

- Nie bądź taka zasadnicza! Jestem jego matką, a poza tym chodzi o jego dom. Zaprosimy też tę nudną pannę Ashford, żeby nie miał poczucia marnotrawienia czasu.

- Pannę... Ashford? - niemal wydukała Sophie.

- Tak. To murowana zwyciężczyni konkursu na najnudniej-szą londyńską debiutantkę roku. O dziwo, Charles zainteresował się nią właśnie z tego powodu. Wymyślił sobie, że ożeni się z zasadniczą, rozsądną aż do bólu panną z szanowanej rodziny. Ma nadzieję, że w ten sposób za jednym zamachem rozwiąże wszystkie swoje problemy. - Zamyśliła się. - Moim zdaniem to nonsens.

- Dlaczego?

- Charles łudzi się, że małżeństwo z tą panną przekona wszystkich, iż jest człowiekiem godnym szacunku i zaufania, a brukowce przestaną wypominać mu stare grzechy.

Sophie poczuła piekące łzy pod powiekami. Skoro Charles gustował w kobietach pokroju panny Ashford, nic dziwnego, że z nią nie chciał mieć nic do czynienia.

- Zamierzam zaprosić go na piknik na dzisiejszym balu u lady Edgeware - ciągnęła wicehrabim, nie mając pojęcia o dramacie rozgrywającym się w duszy Sophie.

- Milady, doskonale wiem, że zadała sobie pani wiele trudu, bym otrzymała zaproszenie na bal, ale nie czuję się najlepiej

i wolałabym spędzić ten wieczór w domu. Nie przyjechałam tu, by korzystać z uciech sezonu. Czeka mnie wiele pracy.

- Co ty opowiadasz! Czasami trzeba się odprężyć. Wybacz, ale muszę poruszyć drażliwy temat. - Pogładziła dłoń Sophie. - Musisz się z nim spotkać. Pamiętaj, że Emily i ja będziemy przy tobie. Nie masz się czego obawiać.

Sophie wyprostowała się gwałtownie.

- Nie boję się lorda Daylea. - Brakowało jej wprawdzie obycia panny Ashford, lecz nie była przecież tchórzem.

- Na litość boską, a z jakiego to powodu miałabyś się go bać? Nie miałam na myśli mojego syna. Chodzi mi o lorda Cranbournea, twojego wuja.

Wuj był jej obojętny. Żałowała, że nie może tego powiedzieć o lordzie Dayle’ u.

- Jego również się nie boję, wcale mi jednak nie śpieszno do spotkania.

- Zapewniam cię, że wszystko przebiegnie w miłej atmosferze. Ostatnio tak pochłonęła nas praca nad projektem, że haniebnie zaniedbałyśmy towarzyskie obowiązki. Musisz przyjść na bal, choćby po to, by zobaczyć słynny pokój egipski lady Edgeware.

- Och... Czy mam wziąć z sobą szkicownik? Czy chciałaby pani urządzić pokój w tym stylu w Sevenoaks?

- Broń Boże! Lady Edgeware zastosowała się do rad pana Hopea. Moim zdaniem pokój jest szkaradny.

Sophie z rozmarzeniem pomyślała o cichym wieczorze w swym pokoiku, o kolacji, ciepłej kąpieli i pracy nad portretami lorda Dayle'a, które potem powinna podrzeć i cisnąć w ogień. Po chwili wyobraziła sobie Charlesa, jak tańczy z panną Ashford, przechadza się z nią w ogrodzie, całuje jej idealnie wykrojone wargi.

- W takim razie koniecznie muszę zobaczyć ten salon.

44

Prowadząc pannę Ashford na parkiet, Charles pomyślał, że udało mu się znaleźć doskonałą kandydatką na żonę. Corinne zachowywała się bez zarzutu i wypowiadała się z wielką powściągliwością. Nawet w tańcu zachowywała nienagannie wyprostowaną postawę, a jej twarz nie wyrażała żadnych emocji.

Dlaczego więc usilnie starał się dostrzec jakąś skazę kryjącą się za tą wspaniałą fasadą? Przez cały wieczór miał nadzieję, że uda mu się odkryć jakąś słabość panny Ashford, na przykład nadmierne zainteresowanie modą, nieprzepartą ochotę na słodycze, upodobanie do rzeźb przedstawiających nagich antycznych bohaterów. Po prostu cokolwiek.

Wszystko na nic. Młoda dama nie miała żadnych zachcianek, żadnych namiętności i niecodziennych zainteresowań. Nie okazała mu też cienia serdeczności. Przyjmowała jego zaloty ze stoickim spokojem i godnością, nie pozwalając mu się domyślić stanu swych uczuć. Miał wrażenie, że umizga się do słupa. Wprawiało go to w przygnębienie.

Gdy umilkły dźwięki muzyki, odprowadził pannę Ashford do jej matki, wymienił zwyczajowe uprzejmości i odszedł, z trudem powstrzymując się od ziewnięcia.

Jak spod ziemi wyrósł przy nim brat.

- Dobry wieczór, Charles - powiedział Jack. - Wyglądasz, jakbyś miał ochotę na drinka. - Skinął na lokaja, który podał im kieliszki z szampanem. - Wypijmy za to, że w minionym tygodniu nie pojawiła się w gazetach żadna wzmianka na twój temat. Są za to wpisy w księdze zakładów u White'a. Nasi przyjaciele obstawiają, która panna zakuje cię w małżeńskie kajdany.

Charles uśmiechnął się z zadowoleniem. W końcu wszystko zaczynało się układać tak, jak to sobie zaplanował. Sukcesy towarzyskie powinny pomoc mu odzyskać dobre imię na niwie parlamentarnej.

- Zdaniem zakładających się, największe szanse ma panna Ashford - powiedział Jack. - Nie będę zdziwiony, jeśli w rubrykach towarzyskich szanujących się gazet pojawi się wzmianka na temat waszej znajomości.

Charles spochmurniał. Popatrzył na pannę Ashford pogrążoną w poważnej rozmowie z jakąś matroną. Trudno było mu spokojnie myśleć o swym planowanym małżeństwie z rozsądku. Z drugiej jednak strony powinien być wdzięczny losowi za daną mu szansę.

- Wcale mnie to nie zmartwi - odpowiedział. - Niestety, nie udało mi się porozmawiać z wydawcą „Augura" i wciąż nie wiem, komu zależało na wywołaniu skandalu.

- Pewnie ktoś go ostrzegł.

- Wątpię, czy uda mi się czegoś od niego dowiedzieć, jeśli jest podobny do wydawcy „Oracle", w której to gazecie nawet opowieści lorda Avery'ego o rewolucji robotniczo-chłopskiej wydają się sensowne i niepozbawione podstaw. Łajdak nie cierpi szlachetnie urodzonych i cieszy go, gdy może utrzeć mi nosa, wypominając stare grzechy.

- Z pewnością zadał sobie wiele trudu, by poznać twój życiorys. - Jack uśmiechnął się. - Nawet ja nie wiedziałem, że to ty pomalowałeś pomnik króla Alfreda na niebiesko. Pamiętaj, że w tym wszystkim jest jakaś sprawiedliwość. Musisz odpokutować swe winy.

- Ktoś dostarcza im informacji i jest bardzo sprytny. Mój człowiek niczego się jeszcze nie dowiedział.

- Więc co teraz zrobimy?

- Chciałbym, żebyś zajął się poszukiwaniem tego wydawcy. - Poklepał Jacka po ramieniu. - Wybacz, bracie. Wiem, że to odciągnie cię od twoich badań naukowych.

- Chętnie zabawię się w detektywa, wszak to też praca ba-

46

dawcza. Choć przyznaję, że w bibliotece uniwersyteckiej idzie mi znacznie lepiej.

- Jestem ci bardzo wdzięczny. Zdążyłem się czegoś nauczyć od tego padalca i postanowiłem pokonać go jego własną bronią.

- To znaczy?

- Jeden z moich lokajów został „przekupiony" przez prasę.

- Ależ z ciebie spryciarz! - Jack naprawdę był pod wrażeniem. - Będziesz mógł podrzucać brukowcom odpowiednie wiadomości!

- Niedługo będą mieli zupełnie inną opinię na temat „niegodziwego lorda Daylea".

- Wzniósłbym za to toast, ale mam pusty kieliszek. Chyba zatańczę. - Rozejrzał się po sali. - O, widzę kobietę, która sprawia, że mam ochotę wymazać z pamięci koszmarne lekcje tańca. To ta protegowana naszej matki. Spójrz tylko, jak znakomicie sobie radzi.

Charles nie poszedł za wzrokiem brata. Przez cały wieczór unikał Sophie, mimo to dobrze wiedział, że dawna przyjaciółka prezentuje się doskonale w ozdobionej haftem sukni barwy kości słoniowej. Szkarłatny szal wspaniale kontrastował z błyszczącymi czarnymi włosami.

Nie chciał na nią patrzeć, by nie opadły go wątpliwości co do słuszności swych poczynań. Musiał stłumić myśli o Sophie, jeśli istotnie gotów był poświęcić wszystko dla kariery.

Nie wiedział tylko, jak wielkie czeka go poświęcenie.

Jack pochylił się ku niemu.

- Powiedz, co sądzisz o tej całej sytuacji? Ludzie zaczynają gadać, Nie są to Jakieś złośliwe plotki, ale wszyscy są ciekawi, o co chodzi z tym jej wujem i pasją do dekorowania wnętrz.

- Popatrzył na Sophie, która itała w towarzystwie lady Dayle

i jej przyjaciółek. - Doszły mnie słuchy, że ta panna miała jakieś towarzyskie kłopoty w rodzinnej miejscowości. Charles zacisnął szczęki aż do bólu.

- Myślę, że mamie dobrze służy obecność Sophie i powinniśmy być jej za to wdzięczni.

- Bez wątpienia. Nie widziałem mamy w tak doskonałym humorze od czasu... od dłuższego czasu. Z początku myślałem, że zamierza bawić się w swatkę.

Charles nie potrafił powstrzymać się od uśmiechu.

- Ja też tak myślałem. W końcu zdobyłem się na odwagę i zagadnąłem ją na ten temat. Nie chciałem, by niepotrzebnie robiła sobie nadzieje, a tymczasem otrzymałem poważne ostrzeżenie.

- Ja też musiałem wysłuchać matczynego wykładu. -Jack przewrócił oczami. - Ta biedna dziewczyna dość już wycierpiała ze strony szlachetnie urodzonych - ciągnął, przedrzeźniając matkę. - Chciałabym pomóc Sophie i nie zamierzam narażać jej na zaloty mężczyzny, któremu dnie i noce mijają na czytaniu książek. Nie potrafiłbyś należycie jej traktować.

Charles roześmiał się.

- Natomiast ja usłyszałem, że jestem gburem i dziwakiem. -Cóż, bracie, nasza matka ma rację. Jesteś dziwakiem

i gburem, a ja nie zamierzam dać się zakuć w małżeńskie kajdany, ale to jeszcze nie oznacza, że nie mogę zatańczyć z tą piękną panną.

Charles odprowadził brata wzrokiem. Widział, jak Sophie uśmiecha się do Jacka, a matka posyła mu ostrzegawcze spojrzenie. Zauważył, że inni mężczyźni też patrzą w stronę tajemniczej debiutantki. Sophie podała Jackowi rękę i pozwoliła poprowadzić się na parkiet. Charles odwrócił się i poszedł do

48

pokoju karcianego, w którym jeden z pracowników Ministerstwa Handlu trwonił właśnie swój majątek.

Sophie spostrzegła, że Charles wyszedł z sali. Przez cały wieczór przyglądała mu się ukradkiem, zauważając, że jest jedynym mężczyzną, który nie zwraca na nią uwagi.

Uczestnicy balu, stanowiący towarzyską elitę Londynu, nie wiedzieli, co o niej myśleć. Była szlachetnie urodzona i majętna, lecz rodzinna fortuna w pewnej części pochodziła z handlu. Dwudziestotrzyletnia panna była też nieco zbyt dojrzała na debiut towarzyski. Co gorsza, wyróżniała się niekonwencjonalnym zachowaniem, mówiła to, co myślała i zbyt otwarcie okazywała emocje, a jej uroda była niepokojąco egzotyczna. Z tych to przyczyn w obecności panny Westby dżentelmeni czuli się nieswojo.

Przyglądali się jej jak rzadkiemu okazowi fauny. Wielu czyniło to z fascynacją, byli jednak i tacy, w których wzbudzała niechęć. Sophie nie przejmowała się tym w najmniejszym stopniu, wiedziała też, że gdyby jakiś mężczyzna zaczął zabiegać o jej względy, lady Dayle znalazłaby się w nie lada kłopocie.

Postanowiła odpłacić Charlesowi pięknym za nadobne, ignorując jego obecność. Dbała jednak o to, by ani przez chwilę nie pozostać sama, tak by zerkając na nią, zawsze widział ją w towarzystwie. Zależało jej na tym zwłaszcza teraz, gdy znów stał się popularny. „Niegodziwy lord Dayle" mógł mieć kłopoty w Whitehallu, lecz odkąd rozeszły się pogłoski o tym, że szuka kandydatki na wicehrabinę, w Mayfair szeroko otwarto przed nim wszystkie drzwi.

Tak więc uśmiechała się promiennie, tańczyła i rozmawiała z wieloma nudnymi dżentelmenami, popatrując czasem na Charlesa i zastanawiając się nad istotą jego przemiany.

Prezentował się niezwykle przystojnie w granatowym fraku i kremowych spodniach. Do tego, o dziwo, miał porządnie uczesane włosy.

Dlaczego tak się kontroluje? - myślała. Z pewnością cieszył się, że znów jest akceptowany w towarzystwie, jednak nie było tego po nim widać. Jedynie w rozmowie z bratem okazał cień emocji. Przyjmował hołdy składane mu przez kobiety jako coś najnaturalniejszego pod słońcem. Gawędził też z politykami, tańczył, w tym dwa razy z panną Ashford, jednak przez cały czas pozostawał doskonale obojętny.

Nie podobał jej się w tym nowym wcieleniu, musiała jednak przyznać, że ją fascynował. Miała wielką ochotę zapytać go, dlaczego tak się zmienił, lecz postanowiła z tym zaczekać do sposobniejszej okazji.

Niech teraz pławi się w komplementach, niech pozwala nieszczęsnym kobietom się adorować. Sophie dobrze znała Charlesa i wiedziała, że wiele może zdziałać, okazując mu obojętność.

Uprzejmie podziękowała Jackowi za taniec i czekała na właściwy moment. Po pewnym czasie, znudzona niezdrowym zainteresowaniem, które wzbudzała na sali, udała się do toalety dla dam. Stanąwszy przed lustrem, oddała się rozmyślaniom. Była przyzwyczajona do wzgardy. W wieku siedmiu lat, została sierotą i musiała przenieść się ze swego domu w Fi-ladelfii do Anglii. Łudziła się, że czeka tam na nią kochający wuj, tymczasem po męczącej podróży statkiem została przez niego umieszczona w skromnej rezydencji, ukryta przed światem wraz z ekscentryczną ciotką, która czasami zachowywała się tak, jakby sama była siedmioletnią dziewczynką.

Mieszkańcy Blackford Chase, nie chcąc narażać się hrabiemu, zapomnieli o jej istnieniu. Była bardzo samotna, gdy

50

poznała Charlesa, a po jego wyjeździe znów doświadczyła bolesnej pustki. Mimo wszystko udało jej się przetrwać i znaleźć sobie zajęcie. Wszystko wskazywało na to, że podobny los czeka ją w Londynie. Miała tu jednak do rozwiązania zagadkę przemiany Charlesa Aldena i pracę do wykonania. Wychodząc z toalety, poczuła czyjąś rękę na ramieniu.

- Dobry wieczór - powitał ją znajomy głos.

Tak nagle wyrwana z głębokiej zadumy, Sophie zesztywniała. To był wuj.

Zaczerpnęła tchu i odwróciła się. Wiedziała, że czeka ją to spotkanie, wciąż jednak nie była na nie gotowa.

- Dobry wieczór, wuju.

Postarzał się, przygarbił, włosy przyprószyła siwizna.

- Dawno się nie widzieliśmy - powiedział.

W milczeniu pochyliła głowę. Nie była w stanie zdobyć się na uprzejmą odpowiedź.

- Widzę, że doskonale sobie radzisz. Zdecydowałaś się na przyjazd do Londynu... - Z uśmiechem przyjrzał się jej szacującym wzrokiem, jakby oglądał konia w Tattersallu. W jego oczach nie było jednak wesołości, przeciwnie, błyszczały groźnie jak u głodnego pająka. - Bardzo się zmieniłaś od czasu, gdy jako rozbeczana dziewczynka przyjechałaś do Anglii.

Nie zamierzała ułatwiać mu zadania.

- Owszem - powiedziała spokojnym tonem. - W ciągu minionych łat zaszło w moim życiu wiele zmian, z których najważniejsza jest ta, że nie potrzebuję już twojej życzliwości.

Jeśli nawet poczuł się urażony, nie dał tego po sobie poznać.

- Widzę, że jesteś podobna do matki nie tylko z urody.

- Wystarczająco podobna, by powtórzyć za nią, że możesz sobie iść do diabła.

- Ho, ho, jesteśmy też inteligentni. Młoda damo, kryjesz w sobie talenty, o które cię nie podejrzewałem.

- Lordzie Cranbourne - rozległ się dźwięczny głos lady Dayle. - Miałyśmy nadzieję, że pana tu spotkamy. Cieszę się, że Sophie pana odnalazła.

- Żałuję, że sam nie odszukałem jej wcześniej, ale zamierzam to naprawić. W najbliższym czasie złożę ci wizytę, moja droga. - Skłonił się i odszedł.

Lady Dayle z zatroskaniem pogładziła Sophie po policzku.

- Dobrze się czujesz?

- Doskonale.

- Szkoda, że nie zdążyłam wcześniej przyjść ci z pomocą.

- Nic się nie stało. - Sophie uśmiechnęła się do wicehra-biny. - Najgorsze mam już za sobą. Teraz może być tylko lepiej.

- Mam nadzieję, że się nie mylisz. - Lady Dayle westchnęła. - Twój wuj nie ucieszył się zbytnio z mojego towarzystwa. Pewnie uznał, że niepotrzebnie się wtrącam. No cóż! Goście zasiedli do kolacji. Może obejrzałybyśmy teraz salon egipski?

- Proszę prowadzić, milady. - Sophie szczelniej otuliła się szalem, starając się nie zwracać uwagi na drżenie rąk.

Gdy przestąpiły próg salonu, natychmiast zapomniała o rozmowie z wujem. Była tak oszołomiona, że nie zauważyła, jak szal zsunął się z jej ramion na podłogę. Spodziewała się ujrzeć ascetyczne wnętrze, tymczasem jej zmysły zostały zaatakowane przez mnogość barw. Oranż i błękit ostro kontrastowały z czernią i czerwienią.

- Przyznasz chyba, że to straszne - powiedziała lady Dayle.

- Myślę, że pan Hope nie taki efekt miał na myśli.

- Wydaje mi się, że wnętrze jest utrzymane w jego stylu

- usłyszały czyjś głos dochodzący z głębi fotela obitego lwią

52

skórą. - Z wyjątkiem tych dziwnych elementów zwierzęcych, które zapewne znalazły się tu z inicjatywy lady Edgeware.

Charles uniósł się z fotela. Serce Sophie zamarło. Nie zdążyła jeszcze dojść do siebie po spotkaniu z wujem, a tymczasem czekało ją nowe wyzwanie.

- Charles! Co ty tu robisz? - zapytała ostrym tonem jego matka.

- Przyszedłem obejrzeć nowy nabytek lady Edgeware. -Wskazał sofę o nogach imitujących słoniowe.

- Och! - Sophie zobaczyła wypchanego krokodyla z rozdziawioną paszczą.

- Boże - jęknęła lady Dayle. - Lady Edgeware naprawdę posunęła się za daleko! Charlesie, nie powinieneś się tu ukrywać. Jakiś baron mający dobra na północy Anglii zajął twoje miejsce i odprowadził pannę Ashford do jadalni.

- Przychodzę tu co roku. Widok tego pokoju pozwala mi zapomnieć o własnym szaleństwie.

- Uważam, że nie powinieneś tak interesować się tym salonem. To tylko zachęca lady Edgeware do jeszcze śmielszych poczynań. To miejsce wcale mi się nie podoba, choć przyznaję, że jest tu kilka ładnych rzeczy. Na przykład to. - Szybko ruszyła w stronę bogato zdobionego marmurowego kominka.

- Uważaj! - ostrzegł Charles, lecz było już za późno. Lady Dayle zaczepiła przybranym perłami trenem sukni o pysk krokodyla. Rozległ się dźwięk rozdzieranej tkaniny, a perły rozsypały się po parkiecie.

- Wstrętne straszydło - syknęła wicehrabina. - Proszę, pomóż mi się wyplątać, Sophie, i powiedz mi, jak wielkie jest uszkodzenie.

Sophie przyklękła.

- Niestety, to duże rozdarcie, milady. Proponuję, żebyśmy

przeszły do pokoju wypoczynkowego. Poszukam służącej i poproszę ją, żeby zszyła suknię.

- Nie, moja droga. Zostań tu i dokładnie wszystko obejrzyj. Jeśli znajdziesz moje perły, bądź tak dobra i zbierz je do swej torebki. Charlesie, marsz do jadalni. Wrócę tu po Sophie.

Zanim Sophie i Charles zdążyli zaprotestować, wyszła z pokoju. Na swoje szczęście nie widzieli chytrego uśmieszku na jej twarzy.

Czując, że w obecnym nastroju zdoła stawić Charlesowi czoło, Sophie schyliła się i zaczęła zbierać perły.

- Powinien pan iść na kolację, milordzie. Panna Ashford z pewnością nie byłaby zadowolona, gdyby się dowiedziała, że przebywa pan sam na sam z inną kobietą.

- Oczywiście ma pani rację. - Ruszył do wyjścia.

- Nic nie rozumiem - mruknęła na tyle głośno, że ją usłyszał.

- Co pani mówi?

Sophie dumnie uniosła podbródek.

- Mówiłam do siebie, że nie rozumiem pańskiego zachowania. - Ściągnęła wargi. - Myślę jednak, że nie warto się nad tym zastanawiać.

- Czego pani nie rozumie?

- Tego, jak chłopiec, który zmierzył się z Ottonem, wiejskim osiłkiem przerastającym go o głowę; jak chłopak, który wspinał się na wysokie słupy, by wygrać zakład; jak młodzieniec, który nago pływał w jeziorze Serpentine z dwiema słynnymi kurtyzanami... jak taki człowiek mógł się zmienić w pozbawionego ikry dżentelmena, którego mam przed sobą.

Charles zamrugał.

- Powiedziała pani: pozbawionego ikry?

- Tak, ale równie dobrze mogłam powiedzieć: w dandysa, mięczaka, safandułę... nie zapominajmy też o pantoflarzu.

54

Przez chwilę wyglądał tak, jakby miał zamiar wybuchnąć gniewem, lecz niespodziewanie się roześmiał. Potem opadł na fotel i śmiał się dalej.

- Do diabła, Sophie - powiedział, opanowawszy się w końcu. - Zawsze potrafiłaś mnie brutalnie wyrwać z ponurego nastroju. Powinienem był o tym pamiętać.

Ich spojrzenia się spotkały. Sophie poczuła, że zaczyna brakować jej tchu. Patrzył na nią przyjaźnie, lecz w jego wzroku kryło się coś jeszcze... znów był Charlesem, jakiego znała. Wiedziała jednak, że to tylko chwilowa przemiana.

- Nie jestem brutalna - zaprotestowała. - To ty na mnie krzyczałeś, obrażałeś i ignorowałeś. Zasłużyłeś sobie na burę.

Uśmiechnął się.

- Skąd wiesz o kąpieli w Serpentine?

- Podobnie jak cała Anglia, z gazet. Czytałam o wszystkich twoich swawolach od czasu, gdy ukończyłeś piętnaście lat.

- Boże, damy nie powinny znać niektórych faktów.

- Nikt nigdy nie nazwał mnie mięczakiem - powiedziała z dumą. - Wiesz, że nie zwracam uwagi na to, co ludzie mówią. Ciebie też dawniej to nie obchodziło.

Wstrzymała oddech. Przez chwilę wydawało jej się, że Charles wyjaśni jej całą sytuację, opowie o swych problemach, jednak tylko się skrzywił i znów skrył się za maską.

- Za to teraz zwracam na to uwagę - odpowiedział szorstko - i sądzę, że najwyższy czas, żebyś i ty zaczęła mieć na względzie swe dobre imię.

- Nie przypuszczałam, że nadejdzie dzień, w którym będę mogła to szczerze powiedzieć... Nie lubię cię, Charles. Źle się czuję w towarzystwie mężczyzny, którym się stałeś. Jesteś zamknięty w sobie, zimny i okrutny.

- Tak już lepiej - odpowiedział głucho.

- Dlaczego starasz się mnie ignorować? - spytała szeptem. Zamknął oczy. Sophie cierpliwie czekała, czując, że Charles

stacza z sobą wewnętrzną walkę. Nagle wstał i ujął jej dłonie. Owionął ją zapach jego wody kolońskiej.

- Wiele się zmieniło - odpowiedział łagodnym tonem. -Masz rację, jestem już innym człowiekiem i nie możemy być sobie tak bliscy jak dawniej.

- Dlaczego? - zapytała, starając się ukryć głębokie rozczarowanie.

- Nie pytaj, Sophie. - Puścił jej dłonie i zaczął przechadzać się po pokoju. - Odkąd cię znów spotkałem, wszystko się skomplikowało. Nie jesteś... nie mogę... - W jego głosie pobrzmiewał paniczny lęk. Przystanął. - Posłuchaj, Sophie. Pozostańmy przyjaciółmi. Nie mogę zaoferować ci niczego więcej.

Widziała, że Charles cierpi. Czuła się winna. Miała ochotę mu pomóc, dowiedzieć się, czego tak się obawiał.

- Zawsze byliśmy przyjaciółmi, Charles, i zawsze nimi będziemy.

- Dziękuję - odpowiedział z wyraźną ulgą.

Powróciła do zbierania pereł, choć jej oczy były zamglone od łez.

- Pozwól, że ci pomogę, a potem odprowadzę do matki. Gwałtownie zamrugała. Była pewna, że Charles chce się

jej pozbyć.

Przez chwilę w milczeniu zbierali perły.

- Myślę, że mogą być jeszcze w paszczy krokodyla - powiedział.

Sophie zmusiła się do uśmiechu. W żadnym razie nie mogła dopuścić do tego, by Charles domyślił się, że czuje się upokorzona.

- Wyjmiesz je?

56

Zrobił pocieszną minę i wyciągnął perły spomiędzy krokodylich zębów.

- Zawsze zostawiałaś dla mnie najgorszą robotę.

- Jak możesz tak mówić? - powiedziała, udając oburzenie. - Przecież to ja ściągałam z ciebie pijawki, kiedy poszedłeś na torfowisko szukać żurawin.

- Prawda, ale kto musiał uprzątnąć szopę ogrodnika, kiedy postanowiłaś trzymać tam kozła?

Roześmiała się. Cieszyło ją, że wciąż jeszcze potrafią rozmawiać tak swobodnie. Od pierwszego spotkania zawsze dobrze się czuli w swoim towarzystwie.

- Biedny William. - Westchnęła. - Wciąż sprawia mnóstwo kłopotu.

Zachichotał.

- William! Zapomniałem, jak ten kozioł się nazywa. Uznałaś, że Billy brzmiałoby zbyt trywialnie!

Roześmieli się oboje.

- Ech, Sophie - powiedział po chwili, ocierając oczy. - Często się śmialiśmy. - Podał jej garstkę pereł i chwycił jej dłoń. - Nawet nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo mi tego brakuje.

Tym razem to Sophie poczuła strach. Charles był blisko, tak blisko... Sprawiał wrażenie zadowolonego ze spotkania, lecz przecież zdążył ją ostrzec, że nie powinna zbyt wiele po nim oczekiwać.

Zagryzła wargę. Decydując się na wyjazd do Londynu, miała nadzieję na odnowienie znajomości. Przed chwilą Charles właśnie to jej zaproponował. Dlaczego więc przeżyła rozczarowanie?

Musiała pogodzić się z rzeczywistością i przyjąć to, co oferował.

Postanowiła odważnie spojrzeć mu w oczy, lecz nie było jej to dane.

Charles gwałtownie nakrył jej usta pocałunkiem, przyciągnął ją do siebie i zaczął delikatnie wodzić palcami po jej karku.

Perły wypadły jej z dłoni i rozsypały się po podłodze.

- Jestem pewna, że tu jest. Poprosiłam go, żeby pozbierał perły z mojej sukni - usłyszeli dochodzący zza drzwi głos lady Dayle.

Natychmiast odskoczyli od siebie.

- O, jesteście. - W progu stanęły lady Dayle i panna Ashford. - Jeszcze nie znaleźliście wszystkich pereł? Powiedziałam pannie Ashford o naszym zamiarze urządzenia pikniku, Charlesie, i pozwoliłam sobie ją zaprosić.

- O jakich planach mówisz, mamo?

Wyszedł z salonu, nie oglądając się za siebie. Sophie czuła, że powodem przerażenia malującego się na jego twarzy nie było jedynie nadejście matki.

Rozdział piąty

Wspaniałe poranne światło, ciche skrzypienie piórka po papierze zazwyczaj wprawiały Sophie w błogostan. Tym razem jednak, siedząc w swym pokoju, otoczona ulubionymi przedmiotami, nie była w stanie się skupić.

Rozpraszał ją zapach bzu. Okazały bukiet stał w wazonie na stoliku, a dołączona do niego karteczka kusiła, by przeczytać ją po raz kolejny.

A więc jesteśmy przyjaciółmi.

Tylko tyle.

Sophie odłożyło piórko i postanowiła nie udawać przed samą sobą, że pracuje. Zaczęła nerwowo przechadzać się po pokoju. Musiała być wobec siebie szczera. Jej problem polegał na tym, że przyjaźń z Charlesem w żadnym razie nie wystarczała jej do szczęścia.

Chciała odzyskać dawnego, wesołego Charlesa, który pozostawiony sam na sam z urodziwą panną nie poprzestałby na jednym namiętnym pocałunku.

Bezwiednie przyłożyła dłoń do ust. Czyżby żałowała tego,

59

że Charles porzucił swój beztroski tryb życia? Zdała sobie sprawę, że pewnie jest jedyną osobą, której nie podoba się odmieniony lord Dayle. Powszechny podziw budził właśnie ten nowy Charles, pracowity, powściągliwy i tak niewiarygodnie przystojny.

Najgorsze było jednak to, że pragnęła go również i w jego nowym wcieleniu.

Och nie! Była równie chimeryczna w swych nastrojach jak on! Poprosił ją o przyjaźń i potwierdził to na piśmie, choć rozpłomieniony wzrok i gorące wargi dowodziły, że pragnie czegoś więcej.

Przystanęła z ciężkim westchnieniem. Musiała się dowiedzieć, dlaczego Charles skrywa prawdziwe oblicze pod maską powściągliwości. Gdy pozna prawdę, łatwiej jej będzie poradzić sobie z własnymi uczuciami.

Powąchała bukiet po raz kolejny i zadzwoniła na służącą. Nie należało zwlekać z szukaniem odpowiedzi na swe pytania.

- Neli - zwróciła się do niej - jak tylko Emily wróci z dzieckiem z parku, proszę, daj mi znać.

- Dobrze, panienko. - Neli z niedowierzaniem popatrzyła na niezliczone kartki leżące na łóżku i stole, pokrywające niemal każdą płaską powierzchnię w pokoju. - Ależ panienka jest pracowita. Myślałam, że zrobiła już panienka wszystko, co można, i teraz czeka, aż zobaczy dom.

- To prawda, ale... - Sophie zatoczyła ręką łuk - to jest inny projekt. Coś niezwykłego, coś, o czym marzyłam od dawna. - Projekt był już prawie gotowy, jednak nikomu go jeszcze nie pokazała.

- Pani Lowder mówiła, że po południu zjawią się goście. Czy mam poprawić panience fryzurę?

Sophie roześmiała się.

60

- Jesteś nadzwyczaj delikatna. Wiem, że zawsze okropnie mierzwię sobie włosy przy pracy.

Neli zaczęła wyjmować szpilki z jej włosów. Gdy przystąpiła do szczotkowania, Sophie zapytała:

- Jak długo jesteś już u Lowderów?

- Prawie siedem lat, panienko. Zazwyczaj zajmuję się tylko pokojami na piętrze, więc bardzo się cieszę, że mogę służyć panience - odparła wyraźnie skrępowana. Rzadko miała okazję mówić o sobie.

- Spisujesz się doskonale - pochwaliła Sophie. - Często mówię to pani Lowder.

- Dziękuję, panienko. Postaram się pięknie panienkę uczesać. Pomagałam siostrze pani Lowder przy debiucie i patrzyłam, jak fryzjerka czesze jej włosy, więc trochę się na tym znam.

- Zawsze mieszkałaś w Londynie?

- Tak, panienko, lecz po cichu marzę o życiu na wsi. Sophie zachichotała.

- Ja marzyłam o życiu w mieście. Zazwyczaj nasze marzenia dotyczą tego, czego jeszcze nie znamy. - Popatrzyła na odbicie Neli w lustrze. - Zapewne wiele słyszałaś o przygodach lorda Daylea.

Neli pochyliła głowę, skupiając się na szczotkowaniu.

- Podobno bardzo się zmienił. Muszę jednak przyznać, że byłam zaskoczona, kiedy okazało się, że taka miła panienka jak pani go zna.

- Tak... - Sophie starała się nadać swemu głosowi obojętne brzmienie. - Znam lorda Dayle'a od dzieciństwa. - Przechyliła głowę. - Jednak nie znałam jego starszego brata. Pracowałaś dla państwa Lowderów, kiedy zmarł?

- Tak. Boże, taki młody człowiek. Widziałam go nawet kilka razy, ale był tak zajęty polityką jak teraz pan Lowder. Bardzo

współczułam matce. Straciła syna, a wkrótce po tym zmarł jej mąż. - Neli zadrżała, jakby przeniknął ją dreszcz.

- Phillip zginął w bitwie pod Waterloo, ale byłam w Dorset, kiedy zachorował lord Dayle. Wszyscy myśleli, że to nic poważnego. Nikt nie przypuszczał, że już z tego nie wyjdzie.

Neli ściągnęła wargi i skupiła się na swej pracy. Sophie przyjrzała się jej w lustrze.

- W okolicy plotkowano, że w rodzinie były jakieś poważne problemy. Czy te wiadomości dotarły do miasta? - spytała.

- No, już prawie skończyłam. Ma panienka wspaniałe włosy. Proszę włożyć nowy kapelusz na jutrzejszy piknik. Pięknie się w nim panienka prezentuje.

- Neli?

Służąca westchnęła.

- To tylko plotki służących, panienko. Sophie popatrzyła na nią pytającym wzrokiem.

- Podobna lord Dayle umarł dlatego, że sam tego chciał. Stracił chęć do życia.

-Chyba nikt nie sugeruje, że... - powiedziała Sophie, wstrząśnięta tym, co usłyszała. Neli pokręciła głową.

- Nie, mówiono tylko, że się poddał. Nie miał ochoty walczyć z chorobą.

Sophie obróciła się w krześle i uważnie popatrzyła na służącą.

- Jak myślisz, czy przy następnej wizycie u pani Dayle mogłabyś...?

Oczy Neli rozbłysły ożywieniem.

- Wypytać służbę?

- Oczywiście bardzo dyskretnie. Wiem, że jesteś lojalna, Neli, i mogę ci zaufać w tej kwestii.

62

Służąca wyprostowała się dumnie.

- Oczywiście, panienko.

Pochłonięte rozmową, podskoczyły na odgłos pukania do drzwi. Gdy Sophie wyraziła zgodę na wejście, lokaj oznajmił, że jakiś dżentelmen czeka na nią w salonie. Bezwiednie popatrzyła na bukiet bzu. Czyżby to był Charles? Narzuciła na siebie szal i zmusiła się do opanowania. Zapewne otrzyma odpowiedzi na dręczące ją pytania szybciej, niż była skłonna przypuszczać.

Niezadługo spokojnym krokiem weszła do salonu.

- Lord Cranbourne - zaanonsował służący.

Kolejny raz zjawił się wtedy, gdy Sophie spodziewała się ujrzeć Charlesa!

- Witam, wuju - powiedziała lodowatym tonem.

- Witaj, bratanico.

Usiedli w fotelach. Służący wyszedł, by przynieść herbatę. Wuj zmierzył Sophie badawczym wzrokiem, a gdy ucichł odgłos kroków służącego na marmurowej posadzce, przemówił:

- Muszę wyznać, że kiedy po raz pierwszy usłyszałem, że przyjechałaś do Londynu, nie byłem z tego rad.

- Jestem zaskoczona, że w ogóle cię to obchodzi. Nonszalancko założył nogę na nogę.

- Powinnaś tu przyjechać na mój koszt. Nie zamierzam jednak robić z tego problemu.

Hardo odwzajemniła spojrzenie.

- Myślę, że tak będzie najlepiej. Wychylił się ku niej z fotela.

- Posłuchaj, bratanico. Możemy tu spędzić całe popołudnie na szermierce słownej albo przejdziemy do rzeczy. Co wolisz?

- To, co pozwoli nam się szybciej rozstać. Zaśmiał się z uznaniem.

- Zdumiewasz mnie swoją inteligencją, a wiedz, że jestem oszczędny w pochwałach. - Pokręcił głową. - Nie przypuszczałem, że masz tak silny charakter.

- Nie możesz nic wiedzieć o moim charakterze! - Wujowi z miejsca udało się wyprowadzić ją z równowagi, musiała jednak szybko się opanować, gdyż służący wniósł herbatę.

W pokoju zapadła cisza. Sophie marzyła o tym, by Emily jak najszybciej wróciła do dornu.

- Wiem o tobie więcej, niż myślisz - powiedział wuj po wyjściu służącego. - Zdaję sobie sprawę, że jesteś mi nieprzychylna, ale nie możemy cofnąć czasu. Co się stało, to się nie odstanie. Okoliczności się zmieniły i myślę, że możemy sobie pomóc.

Sophie wypiła łyk herbaty. Przyrzekła sobie, że wuj nigdy już nie zobaczy jej w stanie wzburzenia.

- Twoja propozycja jest spóźniona o piętnaście lat. Nie jestem nią zainteresowana.

- Nie grymaś. Decyzja o przyjeździe do Londynu dowodzi twojej bystrości i odwagi. Jestem pewien, że razem możemy zajść bardzo daleko. Mam potężne wpływy. Powiedz, o czym marzysz. Chcesz zostać uznana za sensację sezonu? Prowadzić salon? - Wskazał jej umazane farbą palce. - A może wolisz być mecenasem sztuki?

W odpowiedzi jedynie przecząco pokręciła głową.

- Wiedz, że za pozornymi błahostkami kryje się wielka władza. Potężne imperia powstają i upadają dzięki przypadkowym spotkaniom na balu, a czasem z powodu paru nieostrożnych słów wypowiedzianych pod wpływem alkoholu. Możesz okazać się bardzo pomocna, a ja zadbam o to, byś spotkała odpowiednie osoby.

Przymknęła powieki. Przez wiele lat żyła nadzieją, że wuj

64

okaże jej odrobinę zainteresowania. Teraz na jego widok czuła obrzydzenie. Oczywiście nadal nie przejmował się jej losem, liczyło się jedynie to, że mogła okazać się przydatna.

- Widzę, że odziedziczyłaś charakter po matce - ciągnął wuj. - Twoja matka była piękna, inteligentna i obdarzona dużym temperamentem, jednak źle wybrała męża i zobacz, dokąd ją to zaprowadziło. Spędziła kilka lat w byłej kolonialnej głuszy i zmarła. - Przeszył Sophie świdrującym wzrokiem. -Nie powinnaś powtarzać jej błędów.

- Dziękuję za zaufanie, które w końcu zdecydowałeś się mi okazać, ale nie czuję się dobrze. - Nie była w stanie kontynuować rozmowy. Wuj nie zdawał sobie sprawy, do czego naprawdę była zdolna. Miała ochotę natychmiast odrzucić jego propozycję i chlusnąć mu herbatą w twarz. Jedynie myśl o lady Dayle i Emily zmusiła ją do opanowania. - Zechciej mi wybaczyć.

Wstał i skłonił się nieznacznie.

- Powtarzam, razem możemy osiągnąć bardzo wiele. Dam ci czas do zastanowienia, ale radzę nie zwlekaj, Sophie - powiedział ostrzegawczym tonem.

Stanęła na drżących nogach. Wuj po raz pierwszy zwrócił się do niej po imieniu. Złość gdzieś się ulotniła, pozostało poczucie bolesnej pustki. Ledwie dosłyszalnie pożegnawszy się z wujem, pomknęła do swego pokoju i rzuciła się na łóżko. Najpierw Charles, a teraz wuj... dlaczego spotykały ją same rozczarowania?

Zaniosła się szlochem. Płakała z żalu nad małą dziewczynką i dojrzałą kobietą, które przez długie lata rozpaczliwie szukały miłości.

Lord Cranbourne wsiadł do powozu, starając się nie zwracać uwagi na ból przeszywający lewe ramię.

Krnąbrna dziewucha stawiła mu opór. Miał tej wiosny dość problemów z ubieganiem się o stanowisko, które powinien był otrzymać bez najmniejszego trudu, a na domiar złego ciało zaczynało odmawiać mu posłuszeństwa.

Nie mógł być już niczego pewien. Nie był przyzwyczajony do takiej sytuacji. Zazwyczaj przemawiał z pozycji siły, zręcznie manipulował ludźmi i szybko osiągał pożądany skutek.

Był człowiekiem niezmiernie wpływowym, jednak przez większość życia działał za kulisami. Teraz, w obliczu zbliżającej się śmierci, postanowił powalczyć o więcej. Chciał grzać się w blasku sławy i zdobyć należne mu uznanie.

Był już bliski osiągnięcia celu, lecz elementy starannie opracowanego planu zaczęły się niespodziewanie rozsypywać. Przyłożył dłoń do rozdzieranej bólem piersi i głośno zaklął. Nie zamierzał poddać się bez walki.

Wysiadł na Green Street i powoli wstąpił na schody. Powinien poczuć się lepiej po mocnym drinku. Podał płaszcz lokajowi i kazał przywołać sekretarza, po czym udał się do swego gabinetu.

- Dopilnowałeś, żeby wiadomość dotarła do Filadelfii? -zapytał niewysokiego, oddanego pracownika.

-Tak.

- Kiedy możemy się spodziewać odpowiedzi?

- O tej porze roku za dwa tygodnie... najdalej za trzy. Cranbourne jęknął. Trzy tygodnie. Dobrze, że zajął się

wszystkim odpowiednio wcześnie. Biorąc pod uwagę upór bratanicy, pomoc z Ameryki może się okazać nieoceniona.

- Czy wolno mi coś powiedzieć? Ma pan gościa. Czeka w salonie.

- To Wren?

- Nie, pan Huxley.

66

- Co? Odwiedził mnie stary Huxley? - Wstał z zamiarem udania się do salonu.

- Nie, to młody dżentelmen. Przyniósł mapy. Cranbourne marzył o chwili spokoju i drinku, miał jednak

do załatwienia ważne sprawy.

- Mapy? Ach tak. - Westchnął. Wyświadczył staremu przyjacielowi przysługę, zlecając jego synowi wykonanie dobrze płatnych prac.

- Lordzie Cranbourne. - Młody mężczyzna wstał, mrużąc oczy za grubymi szkłami okularów. - Mam dobre wiadomości. Skończyłem pracę.

Gdy słońce zalśniło w rozwichrzonych jasnych włosach, Cranbournebwi przyszedł do głowy pewien pomysł. Chłopak był w odpowiednim wieku, wysoki, zgrabny.

- Doskonale. - Szybko przejrzał mapy. - Usiądź, mój chłopcze - dodał, z ulgą opadając na fotel.

- Zostały zaktualizowane, tak jak pan prosił. Przemierzyłem każdą piędź ziemi w Lancashire i naniosłem na mapy wszystkie drogi i ścieżki. - Podał Cranbournebwi kolejną porcję papierów. - Brakuje tylko informacji o tym, kto w tej chwili korzysta z tych dróg - zażartował nieśmiało.

- Istotnie, mapy są bardzo dokładne - przyznał Cranbourne, myśląc o czymś zupełnie innym. Młody Huxley mógł mu się przydać, jeśli bratanica okaże się nieprzejednana.

- Mam też dodatkowe informacje, o które pan prosił. Spisałem wszystkie gospody i zajazdy wraz z nazwiskami ich właścicieli, a także miejsca spotkań towarzystw dyskusyjnych i wichrzycieli.

- Doskonale, doskonale. Udziela się pan towarzysko, panie Huxley?

Młody człowiek zamrugał, zaskoczony nieoczekiwanym pytaniem. -Nie.

- W takim razie najwyższy czas zacząć. Ile pan ma lat, trzydzieści?

- Dwadzieścia osiem... ale nie wiem, jaki to ma związek z moją pracą.

- Mam na myśli nowe zlecenie. Moja bratanica jest tegoroczną debiutantką. Chciałbym, żeby przystojny młody człowiek zaczął zabiegać o jej względy, od czasu do czasu poprosił ją do tańca, zaproponował przejażdżkę powozem...

- Nie myślę jeszcze o...

- Proszę nie przerywać. Panna jest piękna, odebrała staranną edukację, ale po raz pierwszy przyjechała do Londynu i nie zna tu jeszcze nikogo. Chyba nie zamierza pan zostać starym kawalerem?

- Czyni mi pan wielki zaszczyt, ale nie dojrzałem jeszcze do decyzji o małżeństwie.

Cranbourne lekceważąco wzruszył ramionami.

- Moja bratanica nie jest majętną panną, ale zamierzam hojnie uposażyć jej męża. - Łypnął chytrze na młodzieńca. - Tak się składa, że jestem członkiem wielu ważnych towarzystw i zamierzam zaproponować panu kolejne wyprawy w teren w celu sporządzenia mapy... mam na myśli mapę całej Anglii.

- Hm... Chętnie poznam pańską bratanicę.

Rozdział szósty

W dniu zaplanowanej wyprawy do Sevenoaks od rana świeciło słońce. Uczestnicy pikniku spotkali się na Bruton Street i szybko podzielili się na grupki. Lady Dayle, Emily, jej maż i synek zajęli miejsca w krytym powozie, natomiast Jack zaprosił Sophie do swego okazałego ekwipażu. Niańka i służący, w tej chwili zajęci załadunkiem koszy z żywnością, mieli podróżować w dwóch innych pojazdach. Charles stał na schodach, patrząc na nadjeżdżający karykieł.

- Nie chciałabym narzekać, lordzie Dayle - powiedziała panna Ashford - ale jak pan sobie wyobraża kilkugodzinną jazdę w takim małym powozie? Proszę pamiętać, że czeka nas również droga powrotna. Jestem pewna, że mamie by się to nie spodobało - dodała żartobliwie.

Charles odniósł wrażenie, że panna Ashford próbuje z nim flirtować.

Uśmiechnął się.

- Chętnie zrezygnuję z możliwości powożenia moimi gniadoszami, jeśli jazda karyklem pani nie odpowiada, panno Ashford. Jesteśmy niezmiernie radzi, że zgodziła się pani nam towarzyszyć. - Szybko wydał służbie odpowiednie polecenia.

69

Podziękowała mu uprzejmie. Po chwili jej uwagę przyciągnął mężczyzna w zniszczonym żołnierskim mundurze, zmierzający wolnym krokiem w ich stronę. Nieznajomy przystanął obok powozu Jacka, zdjął czapkę i powiedział coś ściszonym głosem.

- Bardzo mi żal tego człowieka. Podobnie jak moja rodzina, darzę serdecznym współczuciem wszystkich biedaków, niemniej jednak uważam, że Mayfair nie jest dla nich odpowiednim miejscem do spacerów. Czy mógłby pan jakoś zaradzić sytuacji, milordzie?

- Jestem pewien, że właśnie robi to Jack - odpowiedział Charles, patrząc, jak brat sięga po sakiewkę, a Sophie zadaje staremu wiarusowi jakieś pytanie. Odpowiedział jej, nie kryjąc zaskoczenia. Sophie, która najwyraźniej zainteresowała się jego losem, zadała mu kolejne pytania. Potem sięgnęła do torebki, wyjęła kartkę papieru i coś na niej napisała.

Zajechał okazały czteroosobowy powóz z opuszczoną budą. Charles pomógł pannie Ashford wsiąść. Nie wiedząc, jak zakończyła się rozmowa Sophie z weteranem, dał znak do odjazdu. Zauważył, że żołnierz mocno ściska kartkę otrzymaną od Sophie i patrzy za odjeżdżającymi z wyrazem szczerego zdziwienia.

Charles pomyślał, że Sophie często wprawia swych rozmówców w stan osłupienia. Sam przecież był tego najlepszym przykładem.

Była jak żywioł, który pięknieje i potężnieje wraz z upływem lat. Ot, choćby owo zdarzenie na balu u lady Edgeware. Kilka minut wystarczyło, by Charles wypadł z roli, zapomniał o wszelkiej ostrożności i śmiał się jak nigdy od czasu śmierci Phillipa.

Sophie fascynowała go, lecz jednocześnie się jej bał. Zna-

70

ła go zbyt dobrze i bez trudu znajdowała jego słabe punkty Zdążyła mu już uświadomić, że choć ma tytuł wicehrabiego, pozostaje zwykłym człowiekiem ze swymi wadami i niedo-skonałościami.

Zawsze była sobą, nieprzewidywalną, zuchwałą dziewczyną, a teraz kobietą, niepasującą do krępowanego konwenansami towarzystwa. Szczerze ją za to podziwiał, lecz z tego samego powodu musiał jej unikać jak ognia.

Miał już za sobą okres beztroskiego życia, które zaprowadziło go donikąd. Zyskał jedynie złą sławę. Potem zginął brat i zmarł ojciec, w wyniku czego Charles odziedziczył tytuł i nastał dla niego czas skruchy i pokuty.

Nigdy nie marzył o tym, by zostać wicehrabią, jednak gdy o wszystkim zadecydował los, wyrzeczenia stały się nieodzowne. Tytuł oznaczał dlań przede wszystkim utratę wolności.

Był pewien, że obrał właściwą drogę. Ludzie byli skłonni do wydawania szybkich opinii, lecz jednocześnie łatwo pozwalali sobą manipulować. Bezustannie wypominali mu niechlubną przeszłość; tymczasem wystarczyło podrzucić im łakomy kąsek i dać do zrozumienia, że zamierza porzucić kawalerski stan, by wszystko się zmieniło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

Kilka tańców ze szlachetnie urodzonymi debiutantkami, garść komplementów, cięte riposty przyniosły oczekiwany skutek. Ledwie zasugerował, że pragnie uczynić jedną z młodych dam swą wicehrabiną, jego wykroczenia zostały uznane za młodzieńcze swawole, a zaproszenia znów posypały się jak z rogu obfitości.

Poprawiły się także jego notowania wśród polityków. Na balu u lady Edgeware podszedł do niego sir Harold Luskison, wpływowy członek komisji Ministerstwa Handlu. Po krótkiej

wymianie uprzejmości Luskison poklepał Charlesa po ramieniu, pochwalając zainteresowanie panną Ashford.

- Wiem, że ostatnio wiele przeżyłeś - rzekł sir Harold. -Pół biedy z tymi absurdalnymi plotkami na temat twojego romansu z lady Avery... gorzej, że gazety wyraźnie się na ciebie uwzięły. - Nie dając Charlesowi szansy na odpowiedź, ciągnął: - Nie tylko ja zauważyłem, że twoje wybryki to już od-legła przeszłość. Pamiętaj o tym. - Uśmiechnął się przyjaźnie. - A wiesz, że sam kiedyś brałem udział w jednej z twoich eskapad? Przypominasz sobie?

Jak mógłby zapomnieć? W tawernie „Pod Pantofelkiem" na Strandzie wywołali kiedyś taką awanturę, że właściciel kazał wyrzucić Charlesa i jego kompanów na ulicę. Groził nawet, że obciąży ojca Charlesa kosztami napraw.

Sir Harold nie przestawał się uśmiechać.

- Pamiętam, że przyrządziłeś wspaniały poncz rumowy. Przyznaję, że go skosztowałem.

Zażenowany Charles zasłonił oczy dłonią. Następnego wieczoru po bójce zgromadzili się przed tawerną. Przynieśli z sobą wazę w kształcie damskiego pantofelka i kociołek. Charles przyrządził wspaniały poncz rumowy i częstował wszystkich zdążających do gospody, co przyniosło właścicielowi straty, doprowadzając go do tym większej wściekłości. Wezwano straż. Na szczęście Charlesowi udało się uciec.

- A wiesz, że jeszcze mam tę wazę? - powiedział, odwzajemniając uśmiech sir Harolda.

- Myślę, że każdy z nas mógłby sypać jak z rękawa opowieściami o twoich młodzieńczych wybrykach. Chcę, byś wiedział, że masz licznych obrońców. Twoja praca i oddanie krajowi nie poszły na marne. Wiemy, że bardzo się zmieniłeś, odkąd odziedziczyłeś tytuł. - Sir Harold popatrzył w stronę tańczą-

72

cych par. - Chyba od czasów tej okropnej panny Fitzherbert nie przyglądano się tak uważnie czyimś zalotom. Uważam, że dobrze robisz. Małżeństwo z panną z dobrej rodziny sprawi, że wszyscy zapomną o twej przeszłości.

Charles poczuł się jak w siódmym niebie. Okazało się, że przeczucia go nie myliły, jego plan się powiódł. Nie widział niczego zdrożnego w swym postępowaniu... do czasu, gdy pocałował Sophie.

- O czym pan myśli, milordzie?

Panna Ashford wyrwała go z rozmyślań w idealnym momencie. Otrzymał jeszcze jeden dowód na to, że była wymarzoną kandydatką na żonę. Spojrzał na nią z wdzięcznością.

- Przepraszam, istotnie się zamyśliłem.

- Pytałam pana - powiedziała z lekką przyganą w głosie - jak mogłabym zyskać przychylność panny Westby.

- Przychylność panny Westby?

- Myślę, że panna Westby mogłaby się ode mnie wiele nauczyć. Zamierzam wziąć ją pod swoje skrzydła. Moje wskazówki sprawią, że będzie się czuła swobodnie w londyńskim towarzystwie.

- To bardzo uprzejme z pani strony, odnoszę jednak wrażenie, że panna Westby doskonale radzi sobie sama. Nie chciałbym, żeby pani niepotrzebnie się trudziła.

Panna Ashford popatrzyła na Charlesa i uśmiechnęła się nieznacznie.

- Zdaję sobie sprawę, że dżentelmen tak zajęty jak pan nie ma ochoty poruszać błahych tematów, a ja nie zwykłam przekazywać plotek, chciałabym jednak poruszyć kilka kwestii. -Tym razem w jej wzroku kryło się ostrzeżenie.

Charles skłonny byłby uznać całą sytuację za zabawną, lecz nagle wyobraził sobie, że jako mąż panny Ashford byłby narażony

na odbieranie tysięcy podobnych spojrzeń. Tym razem należało postawić krzyżyk w rubryce „Powody, dla których warto rozważyć inną kandydaturę".

- Na szczęście nie dzieje się nic takiego - mówiła dalej -czemu nie mogłabym zaradzić. Problemy są doprawdy niewielkie i mało znaczące, jak na przykład ten dzisiejszy epizod z żebrakiem.

Charles czuł, że powinien być wdzięczny pannie Ashford za jej troskę. Corinne wyraźnie miała ochotę go zadowolić. Prawdę mówiąc, podzielał jej zdanie na temat zachowania Sophie, niemniej jednak ogarnęła go złość na myśl o tym, że panna Ashford zamierza ukształtować ją na swój obraz i po-dobieństwo.

- Ten weteran wojenny i jemu podobni zasługują na nasze serdeczne współczucie, panno Ashford. Wszyscy doskonale wiemy, że otrzymali bardzo niewiele od kraju, dla którego narażali życie.

- Przyznaję panu rację, niemniej jednak dama nie powinna wdawać się w rozmowę z żebrakiem. Jeśli panna Westby zamierza prowadzić działalność charytatywną, mogę jej podsunąć o wiele lepsze rozwiązania.

Charles pomyślał, że jednak panna Ashford jest osobą znacznie ciekawszą, niż się spodziewał. Nie miał pojęcia, że brała udział w akcjach charytatywnych. Wzbudziło to jego szczere uznanie.

- Na przykład jakie? - zapytał.

- Założyłam organizację dobroczynną. Zamierzam zaproponować pannie Westby, by się do nas przyłączyła.

- Z pewnością chętnie to uczyni - odparł z przekonaniem. - Sam jestem bardzo zainteresowany tą organizacją. Proszę mi o niej opowiedzieć, a być może okażę się pomocny.

74

- Och, nie przypuszczam, by to pana zainteresowało. Nasza organizacja jest bardzo niewielka i powstała całkiem niedawno.

- To nie ma znaczenia. Mimo wszystko chciałbym pomóc. Co udało się już państwu osiągnąć? Czy powołali państwo komitet, mają statut? Mógłbym pelnic funkcje doradcy finansowego.

Panna Ashford była wyraźnie zakłopotana.

- Obawiam się, że mnie pan przecenia, milordzie. Chodzi o grupkę dam. Spotykamy się co tydzień przy herbacie i rozmawiamy o problemach społecznych.

Charles z trudem ukrył rozczarowanie. Było aż nadto oczywiste, że grupka przyjaciółek panny Ashford nigdy nie osiągnie celów, jakie miał na myśli. Panie mogły co najwyżej wydać bal dobroczynny, jednak z pewnością nigdy poważnie nie zainteresują się rzeczywistymi problemami poszkodowanych przez los. W rubryce „Nie panna Ashford" niepokojąco przybywało krzyżyków.

- Obawiam się, że muszę panią ostrzec. Panna Westby nigdy nie gustowała w dyskusjach. Jeśli widzi, że dzieje się zło, czuje natychmiastową potrzebę działania.

- No właśnie, i jest to jedna z cech, które należy jak najszybciej wyeliminować. Czy wie pan, co powiedziała panna Westby księżnej Charmouth?

- Mogę się domyślać, więcej, idę o zakład, że skrytykowała zimną, pełną przeciągów salę balową, w której księżna od lat przyjmuje gości. - Omal się nie roześmiał, wyobraziwszy sobie, jak Sophie prawi kazanie starej jędzy.

- Co gorsza - ciągnęła panna Ashford - wytknęła księżnej wszystkie niedoskonałości wystroju wnętrza, a na koniec powiedziała, że zna kogoś, kto mógłby pomóc - zniżyła głos do szeptu - za odpowiednią opłatą! - Charles z trudem powstrzymywał się od śmiechu.

Nie mógł jednak pozwolić sobie na wybuch wesołości, widząc, że panna Ashford aż zesztywniała ze zgrozy. - Nic w tym śmiesznego, milordzie. Panna Westby stanowczo nie powinna sobie pozwalać na takie uwagi - dodała zasadniczym tonem.

- Czy księżna poczuła się urażona? - spytał.

- Nie. - Panna Ashford nie kryła zdziwienia.

- Co odpowiedziała pannie Westby?

- Że cieszy się ze spotkania z kimś, kto powiedział jej prawdę, nie zważając na tytuł.

Charles roześmiał się. Mógł bez trudu wyobrazić sobie wiele podobnych sytuacji. Sophie co chwila narażała się na popadnięcie w niełaskę. Wszystko przemawiało za tym, by trzymać się od niej z daleka, czuł jednak, że to będzie niemożliwe.

Najprawdopodobniej Sophie przeżyje jeszcze niejedno upokorzenie w ciągu sezonu, była jednak jego najlepszą przyjaciółką z dzieciństwa i dlatego musiał jej bronić, nie zważając na konsekwencje.

Dlaczego jednak nie chciał jej dać przystępu do swego życia?

Przyjechawszy późnym rankiem do Sevenoaks, zatrzymali się na skraju wioski, by podziwiać siedem okazałych dębów, którym mała miejscowość zawdzięczała swą nazwę.

Po chwili wytchnienia znów wsiedli do powozów i udali się do zaniedbanego domostwa lorda Dayle'a. Służba wybiegła na powitanie i natychmiast zapanował wielki chaos. Stajenni zajęli się końmi, służący przybyli z Londynu zaczęli rozładowywać kosze z jedzeniem i szukać odpowiedniego miejsca na piknik.

Sophie była niezmiernie zadowolona, że dotarli już do celu podróży. Przez całą drogę nie mogła usiedzieć spokojnie, co

76

chwila usprawiedliwiając się tym, że nie może się doczekać chwili, w której obejrzy dom. Nie chciała przecież się przyznać, że prawdziwym powodem jej zdenerwowania była świadomość obecności panny Ashford u boku Charlesa.

Nie miała ochoty oglądać, jak przechadzają się po parku czy pływają po jeziorze. Zadbała o to, by szybko przedstawiono jej gospodynię, a potem wraz z nią i lady Dayle udała się na oględziny domu.

Przestąpiwszy próg, natychmiast zapomniała o bożym świecie. W Londynie miała okazję zapoznać się z planem budynku, jednak dopiero na miejscu uzmysłowiła sobie ogrom zadania. Miała zmienić zaniedbaną rezydencję w miejsce przytulne i pełne życia.

Dokonywanie oględzin i pomiarów, czynienie notatek i szkiców zajęło jej wiele godzin. W końcu lady Dayle i Emily przyszły po nią, nalegając, by dołączyła do towarzystwa i się posiliła.

- Nie zapominaj, że musisz dbać o swe ciało tak jak o swą duszę - powiedziała lady Dayle. - Cieszę się, widząc, że z takim zapałem oddajesz się swojej pracy, ale już najwyższy czas uwolnić Charlesa od towarzystwa panny Ashford.

- Uwolnić? - zdziwiła się Sophie. - Myślałam, że jest szczęśliwy, mogąc spędzać z nią czas.

- Cóż, kilka godzin sam na sam z tą damą powinno pozbawić go złudzeń - odpowiedziała z kwaśnym uśmiechem lady Dayle. - Chodźmy.

Wicehrabina wyszła z pokoju. Sophie posłała pytające spojrzenie Emily, lecz przyjaciółka tylko wzruszyła ramionami. W Sophie wstąpiła nadzieja. Ujęła Emily pod rękę i razem ruszyły za lady Dayle.

Za radą Charlesa na miejsce pikniku wybrano lasek nad

jeziorem. Było ciepło, śpiewały ptaki, wszystkim dopisywały humory, a na rozłożonych na ziemi obrusach pyszniły się zestawy zimnych mięs, serów i liczne owoce.

- Gdzie jest drzewo, w którym schowałeś zęby Cabota, Charles? - Choć brat zgromił go wzrokiem, Jack ciągnął nie-zrażony: - Jedna z naszych suk oszczeniła się w stajni. Ochmistrz nie pozwolił nam przynieść szczeniaków do domu, więc Charles postanowił się na nim zemścić.

- Nieładnie jest zdradzać sekrety brata, panie Alden - powiedziała Emily, dyskretnie wskazując wzrokiem pannę Ashford.

Jack się roześmiał. Po pewnym czasie przystąpiono do jedzenia. Chcąc ulżyć Charlesowi, lady Dayle poprosiła, by panna Ashford usiadła obok niej, i zajęła młodą damę rozmową. Sophie zauważyła, że Charles jest za to matce wdzięczny. Nałożywszy sobie jedzenie na talerz, usiadł koło brata. Sophie dołączyła do Emily i jej rodziny.

Emily kroiła brzoskwinię dla swego synka.

- Musisz zobaczyć, jak mój mały Edward ładnie chodzi, Sophie - powiedziała radośnie.

- Spodobała mu się miękka trawa - dodał pan Lowder. -Zobaczycie, wkrótce będzie biegał, chociaż na razie upadanie podoba mu się tak samo jak chodzenie.

- Sophie, masz zakurzoną spódnicę, pajęczynę we włosach i umazany policzek - zwróciła się do Sophie lady Dayle. - To chyba dowodzi tego, że podoba ci się twoja praca.

- Tak, wręcz jestem szczęśliwa. Kiedy przyjadą tu murarze, będę wyglądać jeszcze gorzej, ale przecież najważniejsze, by prace posuwały się naprzód. - Zamyśliła się na moment. - O właśnie, lordzie Dayle, proszę mi wybaczyć, ale chciałabym zapytać, czy mogę kazać zburzyć ścianę łączącą tylne pokoje na piętrze?

Bała się zadać to pytanie, mając w pamięci prośbę Charlesa,

78

by nie zawracano mu głowy sprawami dotyczącymi remontu, nie chciała jednak podejmować tak śmiałej decyzji bez jego zgody. Na szczęście pytanie jedynie go rozbawiło.

- Dałem pani carte blanche, panno Westby. Proszę śmiało sobie poczynać. Wszystko zależy od pani. - Popatrzył na nią z uśmiechem, przyprawiając ją o żywsze bicie serca. - Błagam tylko, by nie próbowała pani sama rozbierać muru.

Sophie zmarszczyła nos.

- Dziękuję za szczerość. Obiecuję, że zostawię tę przyjemność murarzom.

Zaspokoiwszy apetyt, mały Edward przydreptał do niej i poklepał ją lepkimi rączkami po twarzy. Sophie uśmiechnęła się.

- Nie wiem, dlaczego wypomina mi pani mój wygląd, lady Dayle. Proszę tylko spojrzeć na tego dżentelmena... cały jest poplamiony sokiem brzoskwini i trawą! Z takim wyglądem nie masz szans na podbój serc niewieścich, mój chłopcze - żartobliwie złajała Edwarda, na co chłopczyk zaśmiał się i usiadł Sophie na kolanach. - Hm... może jednak ci się to uda. - Przytuliła go.

Emily z rozczuleniem popatrzyła na synka.

- Wolę plamy od trawy niż siniaki, Sophie. - Oparła się o męża i wystawiła twarz ku słońcu. - Miała pani wspaniały pomysł z urządzeniem pikniku, lady Dayle.

-Na szczęście pogoda nam dopisuje - dodała panna Ashford. - Szkoda, że nie może pani wypoczywać jak my wszyscy, panno Westby.

Sophie wolała się nie zastanawiać, jak panna Ashford spędziła dzień.

- Dziękuję, ale proszę się o mnie nie martwić. Jestem bardzo szczęśliwa.

- To dziwne, że potrafi pani czerpać przyjemność z tak ciężkiej pracy - nie dawała za wygraną panna Ashford.

- Przyznaję, że to zastanawiające, ale panna Westby ma niezwykły talent - wtrącił Jack Alden. - Udało mi się podpatrzeć, jak pracuje nad zestawami kolorów. Proszę nam powiedzieć, jak doszło do tego, że zajęła się pani projektowaniem wnętrz, panno Westby?

- Sophie jest zbyt skromna, by się chwalić, więc musi ci o tym powiedzieć ktoś inny. Wszystko zawdzięczamy temu uroczemu malcowi - odpowiedziała lady Dayle, wskazując synka, który zasypiał w ramionach Sophie. - Emily, proszę, opowiedz, jak to było.

Emily wstała, by wziąć Edwarda od przyjaciółki.

- Rzeczywiście wszystko zaczęło się od mojego synka - powiedziała, usiadłszy z nim na kocu. - Tuż przed jego narodzinami do naszego domu przyszła wielka paczka. Nie miałam pojęcia, co się w niej znajduje... - Urwała, by wygodniej ułożyć dziecko w ramionach.

- Mamy zgadywać, co w niej było, pani Lowder, czy też sama nam pani powie? - spytał z rozbawieniem Jack.

- Proszę o chwilkę cierpliwości. - Uśmiechnęła się. - To była kołyska. Wspaniała kołyska z wyrzeźbionym zamkiem, rycerzami i końmi... była tam nawet księżniczka w wieży. Dosłownie zaparło mi dech z wrażenia.

- Kołyska rzeczywiście jest piękna - dodał pan Lowder.

- To był prezent od Sophie. Zapytaliśmy ją, gdzie znalazła takie cacko. Chcieliśmy dokupić inne mebelki do kompletu.

- Czy to hiszpańska kołyska? - zapytała pani Ashford. -Widziałam różne meble z Hiszpanii, są naprawdę nadzwyczajne i bardzo pomysłowe.

- Nie - odpowiedziała Emily. - Okazało się, że Sophie sa-

— 80 —

ma ją zaprojektowała, a znajomy rzeźbiarz ją ozdobił. Byliśmy zachwyceni.

Wszyscy wyrazili pannie Westby uznanie. Sophie zaczerwieniła się po czubki uszu, miała jednak wrażenie, że Charles nie słuchał opowiadania Emily.

- Gdy byłam brzemienna, lekarze zalecili mi leżenie w łóżku

- ciągnęła Emily. - Myślałam, że z nudów popadnę w obłęd! Dlatego zaczęłam projektować wystrój wnętrza pokoju dziecinnego. Za wszelką cenę chciałam się czymś zająć.

- Emily wszystkim kierowała - wtrąciła Sophie. - Ja służyłam jej tylko swymi rękami i nogami.

- Nieprawda, twoja praca i inwencja były niezastąpione. No, ale całe przedsięwzięcie wspaniale się udało, a w dodatku miałyśmy przy tym tyle radości, że po urodzeniu Edwarda namówiłam Sophie do zaprojektowania kilku innych pokoi. - Popatrzyła na pannę Ashford. - Zapewniam państwa, że efekt jest wspaniały. Pokoje są urządzone z myślą o wygodzie, a jedno-cześnie imponują elegancją wystroju.

- Miło to słyszeć - skwitowała panna Ashford.

- Kiedy zobaczyłam piękne salony państwa Lowderów, natychmiast pomyślałam o domu w Sevenoaks - wtrąciła lady Dayle. - Postanowiłam zlecić odnowienie domu w prezencie urodzinowym dla Charlesa, myśląc też o skorzystaniu z atrakcji sezonu. To dlatego tu jesteśmy.

- Zamierzam jeszcze chwilkę tu zabawić - rzekła Sophie, chcąc za wszelką cenę zmienić temat. Popatrzyła na Charlesa.

- Pańska mama i ja chciałybyśmy dopatrzyć rozpoczęcia prac.

- Nie masz żadnych ważnych spraw w mieście, mamo? -zapytał Charles.

- Nie. Zresztą zatrzymamy się tu tylko na dwa dni. Wrócimy do Londynu w środę na bal u Almacka.

— 81 —

- To dobrze. Nie chciałbym, żeby panna Westby zapracowywała się w czasie swego pierwszego sezonu.

Sophie wyprostowała się gwałtownie.

- Nie wiem, z jakiego powodu uważa mnie pan za płochą debiutantkę, zainteresowaną jedynie flirtowaniem i szukaniem męża.

Charles zmierzył ją przeciągłym spojrzeniem.

- Nie miałem tego na myśli, ale skoro już poruszyła pani ten temat, chciałbym pani uzmysłowić, że projektowanie wnętrz dla przyjemności może narazić panią co najwyżej na opinię dziwaczki i ekscentryczki, lecz jako źródło dochodu wyklucza panią z towarzystwa. Żaden szanujący się, szlachetnie urodzony dżentelmen nie weźmie pod uwagę pracującej kobiety jako kandydatki na żonę.

- Wcale mnie to nie martwi - odpowiedziała. - Mam talent i pieniądze, a do tego rzadko spotykane u kobiet cechy, jak choćby poczucie niezależności. - Uniosła podbródek, zamierzając kontynuować swą przemowę, jednak nie pozwoliła jej na to panna Ashford.

- Żałuję, że nie zamierza pani z nami wrócić do Londynu, panno Westby - powiedziała. - Jutro będę gościć u siebie młode damy z kółka dobroczynnego i chciałam panią zaprosić. - Panna Ashford najwyraźniej miała nadzieję, że Sophie pod wpływem jej propozycji zmieni swe plany.

- Jestem pani niezmiernie wdzięczna, panno Ashford, ale muszę tu zostać. Jutro przyjedzie tynkarz. Chcę, by robotnicy dokładnie wiedzieli, o co mi chodzi. Najważniejszy jest dobry początek.

- Rozumiem - powiedziała panna Ashford, lecz ton jej głosu dowodził czegoś wręcz przeciwnego. Wzięła od służącego szklankę lemoniady i ponownie zwróciła się do Sophie. -

82

Chciałabym się dowiedzieć, z jakiego powodu zainteresowała się pani dekoracją wnętrz, panno Westby. To naprawdę niezwykłe zajęcie dla młodej damy.

Sophie z trudem powstrzymała się od złośliwego uśmie-1 chu. Słowo „niezwykłe" w ustach panny Ashford nie brzmiało jak komplement.

- Myślę, że to była życiowa konieczność. Niebiosa poskąpiły mi talentu do śpiewu i gry na fortepianie, szyję tylko wtedy, gdy muszę...

- Panna Westby ma wielki talent plastyczny - włączył się niespodziewanie do dyskusji Charles. - Nie pamiętam, bym kiedykolwiek widział ją bez szkicownika w ręku. - Uśmiech-1 nął się. - No, chyba że go jej schowałem. Nie mogłem wymyślić dla niej cięższych tortur.

Sophie była mu wdzięczna za to, że stanął w jej obronie. Zmusiła się do uśmiechu.

- A ja wymyślałam dla pana jeszcze cięższe represje.

- Owszem, nawet pozostały mi po nich blizny - odpowiedział pół żartem, pół serio.

- Panna Ashford z pewnością chętnie posłucha, czym można zmusić Charlesa do uległości, moja droga Sophie - powiedziała lady Dayle tonem matki napominającej niesforne dzieci - ale musimy z tym zaczekać, bo widzę wóz murarzy na podjeździe.

- Tak, to oni - powiedziała Sophie, wstając. - Mieli przyjechać po południu. - Obdarzywszy Charlesa szerokim uśmiechem, pochyliła się ku pannie Ashford i nie spuszczając wzroku z lorda Dayle'a, powiedziała scenicznym szeptem: - Nienawidzi prztyczków w ucho - po czym ruszyła w stronę domu.

Rozdział siódmy

Popołudniowe słońce stało jeszcze wysoko na niebie, gdy Charles wszedł do domu w poszukiwaniu Sophie. Mimo wczesnej pory uczestnicy pikniku chcieli już wyruszyć w drogę powrotną do Londynu, by dotrzeć tam za dnia. Wokół powozów zaroiło się od służby niosącej bagaże i puste kosze. Charles powiedział matce, że idzie po pannę Westby, by mogła się z wszystkimi pożegnać. Teraz przemierzał puste pokoje domu, który początkowo nie był przeznaczony dla niego, szukając zdecydowanie nieodpowiedniej dla siebie kobiety.

Nie mógł jej nigdzie znaleźć. Mijał odsłonięte meble i sterty prześcieradeł pod szeroko otwartymi oknami. Wszędzie walały się próbki tkanin i szkice.

W końcu zobaczył Sophie na drabinie. Tym razem dokonywała pomiarów okna. Stanął w drzwiach i z upodobaniem przyglądał się jej gibkiej sylwetce, promieniom słońca odbijającym się W lśniących włosach, spódnicy delikatnie kołyszącej się na wietrze.

Nie powinien był tu przychodzić. Igrał z ogniem i lada chwila mógł się poparzyć. Nie był jednak w stanie oprzeć się pokusie.

84

- Nie spadnij z drabiny - powiedział spokojnym tonem, wciąż mając żywo w pamięci wypadek w domu Lowderów.

Uśmiechnęła się do niego.

- Nie martw się. Tym razem nie spadnę.

- Towarzystwo zbiera się do odjazdu. Pomyślałem, że będziesz chciała się pożegnać.

- Oczywiście, już idę, tylko skończę pomiary.

Charles cierpliwie czekał wsparty o framugę drzwi, słuchając śpiewu ptaków za oknem.

- Powiedz mi, Charlesie, czy widujesz się z lordem Averym? Zaskoczyła go tym pytaniem.

- Tylko oficjalnie, w Westminsterze.

- Jak się czuje?

- Nie mam pojęcia. Przy każdym spotkaniu wytyka mi moje ciągoty do przeprowadzenia reform. On i jego stronnicy wyraźnie za mną nie przepadają i dają mi to odczuć. Przyznaję, że nie jest to przyjemne. Dlaczego pytasz?

- Tak mi przyszło do głowy. Masz prawo czuć się pokrzywdzony, ale żal mi lorda i lady Avery. Im też musi być ciężko.

- Zgadzam się z tobą, ale jestem pewien, że Avery nie życzyłby sobie mojego współczucia. Wciąż w skrytości ducha obwinia mnie za to, co się stało.

- Ludzie często nie potrafią przyznać się do winy i szukają kozła ofiarnego. Mimo wszystko jest mi go żal. Czy miał jakieś wiadomości od żony?

- Po tym, jak uciekła z kamerdynerem? Nie mam pojęcia i nie jestem tego ciekaw. Co cię napadło, żeby zadawać mi takie pytania?

- Nic. Po prostu nie lubię, kiedy rozpada się jakiś związek, a przecież wszystko wskazuje na to, że państwo Avery darzyli się miłością.

Zwinęła miarkę, zeszła z drabiny, wygładziła spódnicę i zaczęła poprawiać potargane włosy. Ten znajomy widok działał na niego kojąco. Lubił przebywać w towarzystwie Sophie.

- Czemu tak dziwnie na mnie patrzysz? - zapytała, wycierając policzek brudną ręką.

Zachichotał.

- Z umazaną buzią i włosami w nieładzie wyglądasz jak jedenastoletnia dziewczynka. - Przesunął wzrokiem po jej krąg-łościach. - No, może jednak się mylę - dodał po chwili.

Znieruchomiała jakby w przeczuciu nadciągającego niebezpieczeństwa. Podszedł do niej.

- Nie chciałem poruszać tego tematu przy wszystkich, ale pamiętam naszą pierwszą rozmowę o twoich projektach. Przypominasz ją sobie?

- Tak - powiedziała ledwie dosłyszalnie.

Jej ostrożność, niepewność, lęk działały na niego jak potężny afrodyzjak. Serce mocno waliło mu w piersi.

- To było latem, poszliśmy do altany nad jeziorem. Narysowałaś jakiś pokój, który istniał tylko w twojej wyobraźni. Pamiętam, jak wiatr poruszał kartkami szkicownika. Nigdy cię nie pytałem, dlaczego rysujesz te salony i kuchnie, sale balowe i spiżarnie, zamiast malować kwiaty, domy czy krajobrazy jak inne młode damy. Jednak tamtego dnia obserwowałem cię uważnie, widziałem twoje skupienie, policzki zaróżowione z emocji... i cię o to spytałem. Pamiętasz, co mi wtedy odpowiedziałaś?

Zamknęła oczy, wspominając słoneczny, upalny dzień sprzed lat. -Tak.

- Mówiłaś o magazynie twojego ojca, o tym, że cię tam

86

zabierał. Opisałaś mi kurz unoszący się w powietrzu, słońce przesączające się przez okna i oświetlające pudła, skrzynie, beczki, meble, obrazy i naczynia stołowe. Powiedziałaś mi, że kiedy zamykasz oczy, widzisz domy, do których trafią te wszystkie wspaniałe przedmioty, pokoje, które zostaną nimi przyozdobione.

Sophie otworzyła oczy. Zrozumiał, że nie życzy sobie dalszych wspomnień.

- Tylko błagam, nie mów o tym pannie Ashford - poprosiła. - Wiem, że nie powinnam przyznawać się do tego, jak zarabiał mój ojciec. Że miał kompanię przewozową.

- Przepraszam, jeśli panna Ashford cię uraziła. Sophie wzruszyła ramionami.

- Zapewne chodziło jej o moje dobro. Westchnął.

- W każdym razie ona tak uważa.

- Co tu się dzieje? - Sophie uśmiechnęła się domyślnie, jak za dawnych lat. - Na miłosnej ścieżce pojawiły się przeszkody? Wiedzie pod górkę?

- Nie, chociaż pewnie wolałbym, żeby tak było. To byłoby znacznie lepsze od przemierzania nudnych, bezbarwnych równin.

- Cieszę się, że to mówisz. Myślałam, że tego nie widzisz. Zaskoczyła go nuta ulgi w jej głosie.

- Czego?

- Tego, ze nie pasujecie do siebie. - Znów się uśmiechnęła. - Myślałam, ze będę musiała siłą wydobyć cię z jej szponów.

Skrzywił się.

- Zle mnie zrozumiałaś. Nie powinienem był tego mówić, popełniłem błąd.

- Błędem będą dalsze zaloty.

- Nie bądź śmieszna. To małżeństwo jest niezwykle korzystne dla obu stron. - Nie tak wyobrażał sobie rozmowę z Sophie.

- Charles, widziałam was razem. Obserwowałam ciebie. -Mówiła powoli, starannie dobierając słowa, jak dziecko niezdolne do szybkiego wyciągnięcia właściwych wniosków. - W jej towarzystwie tracisz cały swój urok, stajesz się inny, nieznośnie poważny.

- O taki właśnie efekt mi chodzi - powiedział ostro.

- Nie rozumiem. Chcesz mi powiedzieć, że pragniesz być nieprzystępnym, sztywnym nudziarzem?

- Nie. Chcę tylko, by nareszcie dostrzeżono, że jestem dorosły, odpowiedzialny, godny miana para Anglii.

- Ho, ho! To bardzo piękne, ale mało oryginalne. Nie sądziłam, że będziesz przede mną odgrywał rolę pana na włościach. To wszystko stało się z tobą po tym, jak odziedziczyłeś tytuł?

- Oczywiście, że to wiąże się z tytułem! - niemal wykrzyknął. - Mam teraz na głowie wiele obowiązków i nawet nie wiesz, jak mi jest ciężko.

- Bzdury! Rób, co do ciebie należy, pogódź się z tym, że musisz wykazać się odpowiedzialnością, ale nie pozwalaj, żeby to ciebie zmieniało! - Mówiąc to, gwałtownie wymachiwała rękami.

Choć wrzała w nim złość, Charles miał ochotę się roześmiać. Sophie uciekała się w rozmowie do pomocy rąk tylko w stanach wielkiego wzburzenia. Po chwili jednak dotarło do niego znaczenie jej słów i natychmiast opuściła go wszelka wesołość.

- Możesz mi nie wierzyć, Charles, ale ja też mam dobrą pamięć. Przypominam sobie małą dziewczynkę, która stawała na głowie, by zadowolić dorosłych, choć oni najchętniej zapo-

88

mnieliby o jej istnieniu. Pamiętam chłopca, który uczył ją, jak odnaleźć w sobie szczęście. Pamiętam nasze wyznania, szczere rozmowy o moim wuju i twoim ojcu, o mojej nieszczęsnej ciotce i twoim bracie. Dokładnie przypominam sobie twoje słowa. Chcesz je usłyszeć?

- Nie - odpowiedział szorstkim tonem.

- „Myślmy o innych, ale żyjmy własnym życiem". Zdumiewająco głębokie przemyślenie jak na małego chłopca. Szkoda, że dorosły mężczyzna o nim zapomniał.

W jej głosie pobrzmiewała pogarda. Charles przyjął ten fakt ze spokojem, świadom, że sobie na to zasłużył. Odwróciła się i uniosła spłowiałą zasłonę.

- Sprzeniewierzasz się swoim ideałom. Żyjesz tak, by zadowolić innych.

Wiedział, że Sophie nie jest w stanie go zrozumieć. Miał ochotę wyrzucić z siebie skrywaną prawdę, bał się jednak tego, co potem nastąpi.

- To tylko tytuł, Charlesie - klarowała dalej. - Określa twój status, ale nic więcej. Ukrywasz się przed samym sobą od tak dawna, że pewnie już zapomniałeś, jaki naprawdę jesteś. Przypominasz Phillipa. - Urwała, doznawszy nagłego olśnienia. -Chodzi o Phillipa... - powiedziała szeptem.

Drgnął. Powinien był wiedzieć, że Sophie jest niebezpieczna. Próbował zmusić się do opanowania, skryć za maską obojętności.

Było już jednak na to za późno.

- Na miłość boską, Charles! Naprawdę o to chodzi? Phillip był poważnym i niezwykle pracowitym młodzieńcem, ale taka miał naturę; nie zawdzięczał swych cech tytułowi. Chcesz zmienić się w brata?

Czuł, że zaczyna brakować mu tchu.

- Nie jesteśmy już dziećmi, Sophie. Nie znasz mnie tak dobrze, jak ci się wydaje.

- Znam cię wystarczająco dobrze. Nie próbuj uciec od swoich problemów, wstępując w ten związek małżeński. Phillip by tego nie pochwalił. Chciał, żebyś był szczęśliwy.

Miotały nim różne emocje. Sophie była tak piękna w swym gniewie... Miał ochotę uciec do Londynu, oddać się pracy i wymazać brata z pamięci. Jednocześnie pragnął zrzucić maskę, wyznać prawdę Sophie w nadziei, że uzyska przebaczenie, i cieszyć się jej bezgranicznym oddaniem. Dudniły w nim jednak słowa: „Nie mogę być szczęśliwy! Nie zasługuję na szczęście!"

W poczuciu bezradności wsunął ręce w potargane włosy Sophie i nakrył jej usta pocałunkiem.

Znieruchomiała, lecz zaraz potem z ochotą poddała się gorączkowej pieszczocie.

Przez wiele lat, w czasie których Charles towarzyszył jej jedynie w marzeniach i wspomnieniach, był dla niej przyjacielem, koił ją i zapewniał poczucie bezpieczeństwa. Spotkawszy go ponownie, doświadczyła głównie jego niechęci. Natomiast ten żarłoczny pocałunek zwiastował niebezpieczeństwo, budził nieznane dotąd pragnienia.

Przytuliła się do niego z całej siły i zarzuciła mu ręce na szyję.

Udało jej się znaleźć szczelinę w zbroi, którą się opancerzał. Wiedziała, że wybuch namiętności jest grą na zwłokę, próbą ucieczki, lecz jednocześnie manifestacją prawdziwych uczuć.

Wiatr załopotał zasłoną i zarzucił ją na nich.

Charles, przerażony tym, że lada chwila przestanie się kontrolować, cofnął się z bolesnym jękiem. Położył Sophie ręce

90

na ramionach i na dłuższą chwilę znieruchomiał, ciężko dysząc. Potem zamknął oczy i oparł się czołem o jej głowę.

- Wszystko doskonale pamiętam, Sophie - wyszeptał - nawet to, czego nie chciałabyś usłyszeć. Tamtego dnia zapytałem cię, dlaczego pokoje, które rysujesz, zawsze są puste. Odpowiedziałaś, że czekają na szczęśliwych ludzi, którzy w nich zamieszkają.

Mocno zacisnęła powieki. Jego słowa przywołały bolesne wspomnienia.

On zaś mówił dalej:

- Nie licz na to, że tak będzie tutaj. Nie twórz pokoi z myślą o mojej szczęśliwej rodzinie. Takiej rodziny nigdy tu nie będzie.

Gwałtownie oderwał się od niej i wyszedł.

Rozdział ósmy

Sophie zanurzyła pióro w kałamarzu i zamaszyście podpisała ostatni ze stosu formularzy, po czym przesunęła papiery w stronę pana Fowlera.

- Dziękuję, panno Westby. - Szybko przebiegł wzrokiem umowy i włożył je do teczki. Dopiero wtedy pozwolił sobie na chwilę odprężenia, wypił łyk herbaty i obdarzył Sophie uśmiechem. - Rzadko zdarza mi się tak miłe spotkanie, no, ale wszystko, co dotyczy tego przedsięwzięcia, można uznać za niezwykłe.

Westchnęła. Znów padło słowo „niezwykłe", którym tak często określano jej dokonania. Niedawno wypowiedziała je z odcieniem ledwie skrywanej pogardy panna Ashford. Powinna chyba się już do niego przyzwyczaić i zacząć interpretować na swoją korzyść.

- No, no - powiedział pan Fowler, dopiwszy herbatę. - Nie mam żadnych wątpliwości co do efektu. Pani praca budzi moje najwyższe uznanie. Jestem pewien, że odniesiemy sukces.

- Mam na to wielką nadzieję. - Wstała, by się z nim pożegnać.

Sięgnął po teczkę i ujął dłoń Sophie.

92

- Przepraszam, że jeszcze raz zadam to pytanie, ale czy rzeczywiście jest pani pewna, że cały dochód ma być przekazany temu... dżentelmenowi?

- Tak, panu Darveyowi. - Sophie popatrzyła swemu gościowi prosto w oczy. - Jak słusznie się pan domyśla, pan Dar-vey nie jest szlachetnie urodzony, lecz zapewniam pana, że to człowiek prawy i uczciwy. Z pewnością zadba o to, by pieniądze trafiły tam, gdzie są najbardziej potrzebne.

- Prawdziwy z niego szczęściarz, że znalazł mecenasa takiego jak pani.

- To ja jestem w czepku urodzona, że znalazłam tak dobrego przyjaciela. - Uśmiechnęła się. - Mam też wielkie szczęście, że udało mi się znaleźć tak znamienitego wydawcę jak pan, panie Fowler.

Uśmiechnął się z wyraźnym zadowoleniem.

- Przyślę pani egzemplarz książki, gdy tylko będzie gotowa. Miło mi było panią poznać.

Sophie podeszła do okna, patrząc, jak Fowler, pogwizdując, idzie tanecznym krokiem w stronę wynajętego powozu. Nie podzielała radosnego nastroju wydawcy. Przyłożyła rozpalone czoło do chłodnej szyby i stała tak jeszcze długo po odjeździe powozu.

Udało jej się osiągnąć już tak wiele, powinna więc promienieć ze szczęścia, tymczasem czuła dziwne zniechęcenie. Miała serdecznych przyjaciół, którzy stali jej się bliscy jak rodzina. Mieszkała w Londynie, prace nad realizacją projektu przebiegały nad podziw sprawnie, a w dodatku udało jej się znaleźć wydawcę swego poradnika dekoracji wnętrz. Odniosła zwy-cięstwo, spełniły się jej marzenia, a co ważniejsze, sukces sprawił, że mogła pomóc najbiedniejszym.

Łaskawe niebiosa kilka miesięcy temu zesłały jej pana Darveya.

Oboje rozpaczliwie potrzebowali wtedy jakiejś iskierki nadziei. Dzięki połączeniu ich talentów powstało kilka pięknych dzieł, jak choćby kołyska małego Edwarda Lowdera. Takie były początki. Potem, dzięki pieniądzom Sophie, rozsądkowi pana Darveya i pomocy jego kolegów z byłego pułku, stworzyli piękne meble i udało się im je sprzedać. Zatrudnili wielu bezrobotnych. Dochody z poradnika także miały ich wspomóc.

Powinna więc triumfować, tymczasem nie była w stanie się cieszyć, nękana ciągłym niepokojem.

Wiedziała, że wszystkiemu jest winien Charles. Nie odezwał się do niej przez całe dwa tygodnie, które upłynęły od zapierającego dech w piersi pocałunku. Co gorsza, Sophie nie radziła sobie ze swymi uczuciami.

Wtedy, w Sevenoaks, ochłonąwszy po wyjściu Charlesa, wpadła w złość. Jak śmiał wspominać najwspanialsze chwile z ich przeszłości, by móc się do niej zbliżyć, a za chwilę ją odtrącić?!

Potem doszła do wniosku, że pocałował ją, by się bronić. Gdy udało jej się przebić przez mur, którym otoczył swe serce, wpadł w popłoch i wycofał się jak wystraszony chłopak, starając się ją zniechęcić.

Nie udało mu się jednak osiągnąć celu. Uzyskał wręcz przeciwny efekt, co było niezmiernie charakterystyczne dla ich znajomości. Paradoksalnie poczuła ulgę, przekonawszy się, że to jakieś dramatyczne wydarzenie, coś, co ściśle łączyło się ze śmiercią starszego brata, kazało Charlesowi ukryć się za maską powściągliwości.

Charles i Phiłlip pozostawali w dobrych stosunkach, choć oczywiście czasami się kłócili, jak to bracia. Byli sobie bardzo bliscy w dzieciństwie. Odbywali długie wędrówki po lasach,

94

jeździli na kucykach, razem psocili i robili różne figle. Nawet później, gdy uczęszczali do różnych szkół, a ojciec nalegał, by Phillip poświęcał coraz więcej czasu sprawom majątku, przetrwała łącząca ich więź.

Czy potem coś poróżniło braci? Musiała się tego dowiedzieć za wszelką cenę. Miała nadzieję, że jeśli w końcu pozna prawdę, pomoże Charlesowi odnaleźć szczęście.

To było najważniejsze zadanie. Marzyła o tym, by uśmiech na stałe powrócił na twarz Charlesa, nawet gdyby miało jej zabraknąć u jego boku.

Znów powróciła myślami do pocałunku. Wiedziała, że osiągnęli wtedy duchową jedność. Uśmiechnęła się triumfalnie. Niech teraz Charles pocałuje pannę Ashford! Z pewnością przekona się, że to coś zupełnie innego.

Oderwała się od okna. Dziś lady Dayle wyda kolację, na którą zaprosiła także Charlesa. Sophie musiała starannie przygotować się do tego spotkania. Postanowiła włożyć jedwabną suknię i oczarować wszystkich.

- Wiem tylko tyle, przysięgam na grób mojej matki! Charles mocniej ścisnął szyję wydawcy „Augura". Miał serdecznie dość jego kłamstw.

- Pańska matka mieszka w Kensington i czuje się doskonale - powiedział z odrazą. - To dzięki niej udało mi się pana odnaleźć.

Matka wydawcy lubiła pieniądze, podobnie jak syn. Charles umiał to wykorzystać i szybko zaspokoił jej chciwość. Znacznie trudniej było przezwyciężyć fanatyzm, który wciąż uniemożliwiał mu wskóranie czegokolwiek u wydawcy „Oracle".

- Tylko tyle ma mi pan do powiedzenia? - Charles puścił wydawcę, który, ciężko dysząc, oparł się o ścianę. - „Ciemno-

— 95 —

włosy, niski, krępy mężczyzna". Nie wie pan, jak się nazywa? Dla kogo pracuje?

- Nie - odpowiedział Mills, pocierając szyję. - Przyszedł tu późnym wieczorem, zostawił plik notatek... wszystkie dotyczyły pana.

- Idę o zakład, że zostawił też wypchaną sakiewkę. - Charles prychnął pogardliwie. - Wciąż ma pan te notatki?

- Tak. - Mills wyraźnie spokorniał. - Są u mamy.

Nic dziwnego, że matka przyglądała mi się tak podejrzliwie, pomyślał Charles.

- Co było w tych papierach? - zapytał. Wydawca zerknął na niego uważnie.

- Opisy pańskich wyczynów, milordzie. - Zachichotał. -Powinienem pogratulować panu pomysłowości! Rzadko mam okazję publikować tak łakome kąski.

- Jest pan pewien, że ten niski, ciemnowłosy mężczyzna nie powiedział, skąd ma notatki?

- Nie. Powtarzał tylko: „Mój chlebodawca życzy sobie tego, mój chlebodawca życzy sobie tamtego". Nie wiem, kto go zatrudniał, ale z pewnością był pan uważnie obserwowany, i to od dłuższego czasu.

Przychodząc do redakcji, Charles miał nadzieję, że dowie się prawdy, lecz zagadka okazywała się coraz trudniejsza do rozwiązania. Zawiedziony opadł na krzesło. Wydawca patrzył, jak Charles wyciąga sakiewkę i rzuca ją na biurko.

- Daję to panu w dowód zaufania. Wierzę, że powiedział mi pan wszystko, co wie, i mam nadzieję, że jeśli pan sobie coś przypomni, natychmiast mnie o tym powiadomi.

Łajdak szybko sięgnął po pieniądze.

- Przysięgam, powiedziałem wszystko. Charles wyciągnął drugą, okazalszą sakiewkę.

96

- Dostanie pan i tę, jeśli zgodzi się pan opublikować kolejny artykuł na mój temat, tym razem pochlebny.

Mills patrzył na sakiewkę łakomym wzrokiem.

- Nie chciałbym pana urazić, milordzie, ale artykuły o pańskich młodzieńczych szaleństwach bardzo podnoszą nam nakład. Co może wywołać podobne zainteresowanie czytelników?

- Prawda. Przeprosiny za wyrządzoną mi krzywdę. Parę zdań na temat moich dokonań w parlamencie, wiadomość o tym, że wspieram liczne akcje dobroczynne... cokolwiek. Tym razem proszę samemu przeprowadzić wywiady.

Wydawca skinął głową i wyciągnął rękę po drugą sakiewkę. Charles schował ją do kieszeni.

- Otrzyma ją pan w dniu, w którym ukaże się artykuł. -Wstał. - I proszę jutro doręczyć mi wspomniane notatki.

Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się i wyszedł. Z ulgą opuściwszy obskurną kryjówkę wydawcy, wsiadł do swego powozu, przejął lejce od stangreta i ostro ruszył karyklem. Miał jeszcze kilka godzin, zanim będzie musiał wrócić na Bruton Street na kolację wydawaną przez matkę. Jęknął na myśl o domu pełnym ludzi. W obecnym nastroju nie miał najmniejszej ochoty na uczestniczenie w przyjęciu.

Mimo swych wysiłków, mimo coraz intensywniejszych zalotów do panny Ashford, znów miał opinię publiczną przeciwko sobie.

To nie przewrażliwienie kazało mu tak uważać. Z nieznanego powodu ktoś uwziął się, by mu szkodzić, tym razem zmieniając taktykę. W gazetach nie pojawiły się żadne artykuły na jego temat, za to krążyły coraz to nowe złośliwe plotki. Szeptano, że jest dwulicowy, że wcale się nie zmienił, a jedynie stał się ostrożniejszy i stara się uśpić ludzką czujność. Podejrzewano go o to, że okłamuje torysów, że jest katolikiem,

sympatyzuje z wigami, że jest uzależniony od alkoholu, a być może także od opium. Oskarżenia zmieniały się w zależności od tego, z jakiego źródła pochodziły wiadomości.

Byłby gotów się z tego śmiać, gdyby nie świadomość, że prawda wygląda jeszcze gorzej, niż ktokolwiek byłby w stanie to sobie wyobrazić. W dodatku zdołałby w porę wszystkiemu zapobiec, gdyby nie jego obsesyjne zainteresowanie Sophie.

Dyskretne kaszlnięcie stangreta zmusiło go do skupienia się na drodze. Dojechali do Westminster Bridge, gdzie wszystkie pojazdy zwabiały. Stangret ostrzegł go w samą porę.

Charles westchnął. Nie chciał wracać do domu, w którym bez wątpienia panował rozgardiasz i nerwowa krzątanina towarzysząca przygotowaniom do przyjęcia. Zawrócił i skierował gniadosze w stronę klubu.

U Whitea zgromadził się tego dnia spory tłum. Przepychając się łokciami przez kolejne zadymione pomieszczenia, Charles na próżno wypatrywał miejsca przy stoliku. Wreszcie dostrzegł krzesło w rogu salki. Zapewne dlatego było wolne, że sąsiednie miejsca zajmowali dwaj podpici mężczyźni w wisielczych humorach.

Charles z przerażeniem rozpoznał ponure jak chmura gradowa oblicza swych dawnych przyjaciół, Matthewsa i Henleya.

- Panowie - zagaił - czy mogę się przysiąść?

Matthews nawet na niego nie spojrzał. Henley uniósł zamglony wzrok i wskazał krzesło niedbałym machnięciem ręki.

Charles usiadł i skinął na kelnera. Popatrzywszy na stojące na stole puste butelki po brandy, poprosił o następną.

Dawni przyjaciele milczeli, co bardzo odpowiadało Charle-sowi. Miał dość własnych kłopotów i chciał spokojnie wszystko przeanalizować. Nie był jednak w stanie się skupić. Niestety, ostatnio potrafił myśleć tylko o Sophie.

98

Pocałował ją, dając upust tłumionej namiętności, choć nie powinien był sobie na to pozwolić. Postąpił nieodpowiedzialnie, a w dodatku na odchodnym wypowiedział niepotrzebne, okrutne słowa. Jak jednak mógł jej nie pocałować, gdy była tak kusząco piękna, uwodzicielsko bystra, tak bliska odkrycia prawdy? I dlaczego potem bezustannie o niej myślał?

Nie mógł nic na to poradzić. Miał obsesję na jej punkcie, a na domiar złego Sophie stała się niezmiernie popularna w londyńskim towarzystwie. Wszyscy nagle ją pokochali. Dookoła roiło się od plotek na jej temat, co martwiło go chyba jeszcze bardziej niż własna niesława.

Kelner przyniósł brandy i zaczął zbierać puste butelki. Usłyszawszy brzęk szkła, zaskoczony Matthews uniósł głowę. Jeszcze większe zdumienie pojawiło się na jego twarzy na widok Charlesa.

- Boże, skąd się tu wziąłeś, Dayle?

- Siedzi tu od dobrych dziesięciu minut, pijanico - mruknął Henley, przypatrując mu się uważnie. - Dayle, wyglądasz tak kiepsko, jak ja się czuję.

- Bo na wasz widok robi mi się słabo - odparł lekko. - Co się z wami dzieje?

- Kłopoty z kobietami, cóż by innego? - odpowiedział Henley.

Matthews nalał brandy do kieliszków, napełniając swój aż po brzegi.

- Ech, kobiety!

Charles uniósł kieliszek na znak solidarności i wypił tęgi łyk.

- Wiemy, że niedługo dasz się zakuć w małżeńskie kajdany, Dayle - powiedział współczującym tonem Matthews. - Jednak ja tego nie chcę, choć rodzina nalega. - Głowa mu opadła,

lecz szybko się wyprostował i poparzył zaczerwienionymi oczami na Charlesa. - Mój ojciec się wściekł. Obciął mi kwartalne uposażenie, nie chce pokrywać moich wydatków i grozi, że nie spłaci moich długów honorowych, dopóki nie znajdę sobie odpowiedniej panny. - Popatrzył nienawistnym wzrokiem na Henleya. - Nawet moi przyjaciele opuścili mnie w potrzebie.

- Mówię ci po raz ostatni... odczep się od mojej siostry! - wrzasnął Henley. - Stać ją na lepszą partię. - Zwrócił się do Charlesa. - Wytłumacz mu, Charles... chyba nie chciałbyś, żeby taki pijus ożenił się z twoją siostrą?

- Dayle nie ma siostry - parsknął Matthews - ale ma tę śliczną dzierlatkę, którą jego matka stara się wprowadzić do towarzystwa. - Charlesowi nie spodobał się nagły błysk ożywienia w mętnych oczach kompana. - Ta panna bardzo by mi odpowiadała. Zrobisz to dla mnie, Dayle? Przedstawisz mnie? Wstawisz się u niej za mną?

- Nie - warknął Charles.

Matthews gwałtownie zaczerpnął tchu, oczy zaszły mu pijackimi łzami.

- Widzisz? - triumfował Henley. - Dayle też nie życzy sobie, żebyś interesował się kobietami z jego rodziny.

- Panna Westby nie należy do mojej rodziny - wyjaśnił Charles, z trudem trzymając nerwy na wodzy. - Posłuchaj, Matthews - powiedział tonem usprawiedliwienia. - Panna Westby nie jest typową debiutantką. Twój ojciec z pewnością nie życzyłby sobie, żebyś starał się o jej rękę.

- Nie próbuj mydlić mi oczu. Na pewno uważasz, że jestem dla niej nieodpowiednim kandydatem. Czego chcesz od tej panny? Ma dobre pochodzenie i majątek. Twoja matka i Low-derowie bardzo ją lubią.

100

-Sam widziałem, jak księżna Charmouth zaprosiła ją w parku do swego powozu - wtrącił Henley. - Podobno prosiła ją o radę w sprawie zmiany wystroju sali balowej. Jeśli księżna tak wyróżnia tę pannę, towarzystwo będzie musiało ją zaakceptować, nawet gdyby miała pryszcze i sześć palców u rąk.

Na tym właśnie polega problem, pomyślał Charles. Sophie była na ustach wszystkich, podobnie jak on. Nagle każdy miał do opowiedzenia jakąś zabawną historyjkę na temat panny Westby. Bez końca omawiano przyjęcia i bale, w których uczestniczyła. Jej skłonność do noszenia sukien w żywych kolorach była podziwiana jako przejaw artystycznego temperamentu. Nawet szacowne matrony zaczęły rezygnować z pastelowych barw swych strojów. Sam książę regent zażyczył sobie, by przedstawiono mu Sophie, obejrzał jej prace, a potem wdał się z nią w długą dyskusję o wystroju wnętrz. Jej zainteresowania stały się zaletą, nie dziwactwem, a przedstawiciele kapryśnego świata mody często prosili ją o radę.

Nie mógł tego znieść. Żył jak mnich, a podejrzewano go o najdziksze swawole, podczas gdy Sophie łamała wszelkie konwenanse i była za to uwielbiana.

Nie chciał nikogo za to winić. Sophie wdarła się do zamkniętego światka londyńskiej śmietanki z siłą kuli armatniej, zmiatając ze swej drogi wszystkie bezbarwne debiutantki, lecz jeszcze większą krzywdę wyrządziła Charlesowi. Oczarowała go swą urodą, uwiodła radosnym śmiechem, sprawiła, że na chwilę zapomniał o wszelkich troskach i kłopotach.

Matthews i Henley patrzyli na niego z domyślnymi uśmieszkami.

- Chyba nie chodzi o ciebie, Matthews - powiedział Henley. - Dayle chce mieć tę pannę dla siebie.

- Przecież masz pannę Ashford! - krzyknął Matthews. -Nie potrzebujesz obu naraz.

Charles miał już serdecznie dość ich towarzystwa.

- Muszę już iść. - Wstał. - Życzę udanych łowów, Matthews. - Rzucił na stół kilka monet, wystarczających na opłacenie kompanom całej uczty, i skierował się do swego powozu.

Stracił mnóstwo czasu, oddając się rozmyślaniom godnym uczniaka. Musiał się skupić na rozwiązaniu poważniejszych problemów, których przecież mu nie brakowało.

Powrócił myślami do swej rozmowy z Millsem. Niski, ciemnowłosy mężczyzna. Jakieś notatki. To za mało, by rozwikłać zagadkę. Mimo iż wytężał umysł, nie był w stanie odgadnąć, kto aż tak bardzo może go nienawidzić. Ci, którym wyrządził krzywdę, już nie żyli. Skąd więc wziął się ten zajadły wróg, który od lat bacznie śledzi jego poczynania? To wszystko nie miało sensu, jednak wystarczało, by wyprowadzić go z równowagi.

Miał nadzieję, że Jackowi udało się zdobyć jakieś informacje. Jeśli dopisze mu szczęście, powinien zdążyć porozmawiać z bratem przed kolacją. Przejął lejce od stangreta i ruszył.

Mijał słynną drukarnię Humphreys, przy której jak zwykle gromadził się tłum oglądających wyłożone na wystawie nowe gazety, gdy usłyszał czyjś krzyk:

- To on!

- Hej, Dayle! Zaprosisz mnie na przyjęcie?

Przeszył go zimny dreszcz. Jakaś starsza kobieta odciągała na bok młodą damę.

- Nie patrz na niego, kochanie - powiedziała pogardliwym tonem. - Chodźmy stąd.

Oddał lejce stangretowi i podszedł do wystawy.

To, co ujrzał, było gorsze, niż mógł się spodziewać. Zawrzał

102

w nim gniew. Zaklął siarczyście, wszedł do środka i chwycił jedną z oszczerczych gazetek z wystawy. Podszedł do pierwszego z brzegu czeladnika przy akompaniamencie śmiechów i gwizdów.

- Gdzie jest twoja chlebodawczyni? - warknął.

- N.. .na piętrze - wyjąkał chłopak.

- Prowadź - rozkazał Charles.

- O! - Jack popatrzył na gazetkę wręczoną mu przez brata. - O Boże.

- Tylko tyle masz mi do powiedzenia? - ponuro ironizował Charles. Znajdowali się w kawalerskim pokoju Jacka. Charles nerwowo krążył po pomieszczeniu, uważając, by nie potrącić piętrzących się wokół stosów książek.

- Prawdę mówiąc, tylko tyle. Mam do ciebie pretensję o to, że nigdy nie zaprosiłeś mnie na żadną z tych orgii.

Charles zaśmiał się gorzko.

- Cholerni karykaturzyści. Łatwo ci żartować, bo nie ty padłeś ich ofiarą.

- Tak, ale to sam Cruikshank! Człowiek staje się naprawdę znany, dopiero gdy narysuje go Cruikshank. - Jack uważniej przyjrzał się karykaturze. - Przykro mi to mówić, ale ten rysunek jest bardzo dowcipny. Zabawiasz towarzystwo w salonie, podczas gdy za uchylonymi drzwiami innego pokoju dzieją się dzikie orgie! Muszę przyznać, że lubię jego kreskę.

- Jest bardzo groźny.

- Popatrz... połowa bywalczyń Almacka stoi z jednej strony, a z drugiej... - Jack uniósł wzrok. - Naprawdę miałeś romans z Annie Ewing? - zapytał z podziwem w głosie.

- Nie - warknął Charles.

- Bardzo podoba mi się jej głos. Patrząc na ten rysunek, nietrudno się domyślić, skąd wziął się jej słynny przydomek.

- Nie zwróciłeś dotąd uwagi na to, co najistotniejsze, Jack.

- A cóż może być bardziej interesujące od nagiego biustu Hojnie Wyposażonej Przez Naturę Annie?

- Zobacz, co czytają półnadzy uczestnicy zabawy.

- Hm, ten szczęściarz rzeczywiście ma jakąś gazetę. „Radi-cal Review"? O, a tutaj, na podłodze, obok tych swawolnych panien, leży książka „Prawa człowieka". No cóż, nie należy mieszać zabawy z polityką.

- To jest kolejny atak na moją reputację i moją politykę.

- Myślisz, że stoi za tym ta sama osoba?

- Jestem tego pewien, ale nie mam pojęcia, kto to może być.

- Wydaje mi się, że to nie Avery - powiedział z powagą Jack. - Śledziłem go, tak jak prosiłeś. On naprawdę jest przygnębiony, Charlesie. Nie sądzę, by udawał, i myślę, że cierpi nie tylko z powodu uszczerbku na honorze. Mam wrażenie, że on tęskni do żony.

- W takim razie dlaczego uparł się rzucać mi kłody pod nogi? Otwarcie atakuje mnie w Whitehall, więc może robi to także i skrycie.

- Jesteś dla niego łatwym celem. Kojarzy cię ze skandalem, który naraził go na upokorzenie, a poza tym dzieli was różnica poglądów. Szczerze mówiąc, podziwiam go za to, że nie wyjechał z Londynu. Wielu na jego miejscu już dawno zaszyłoby się na wsi.

Charles przystanął i popatrzył na brata.

- Może właśnie o to chodzi? Może ktoś chce, żebyśmy obaj się wycofali z polityki? - Usiadł naprzeciw Jacka i podrapał się po głowie. - Chyba jednak chodzi o mnie. Ostatni atak był wymierzony w moją osobę.

104

- A może ten rysunek satyryczny jest tylko konsekwencją wcześniejszych ataków?

- Och, nie powiedziałem ci jeszcze, czego dowiedziałem się od wydawcy „Augura". - Charles zwięźle przedstawił bratu przebieg rozmowy sprzed kilku godzin. - A kiedy zobaczyłem to - wskazał rysunek - uciąłem sobie pogawędkę z Hannah Humphreys.

- Zdradziła Cruikshanka?

- Powiedziała mi, gdzie mogę go zastać. Cruikshank nie okazał skruchy, ale przekazał mi ciekawą informację.

- Tak? - Jack pytająco uniósł brwi.

- Powiedział, że to nie był jego pomysł. Podsunął mu go któryś ze stałych bywalców jego pubu.

- Niech zgadnę. To był ten niski, ciemnowłosy, krępy mężczyzna?

- Owszem. Któregoś popołudnia wdał się z Cruikshankiem w dyskusję na tematy polityczne, a następnego wieczoru postawił mu kolację, by, jak się wyraził, kontynuować interesującą rozmowę.

-1 na deser zjedli ciebie.

- No, niezupełnie. - Charles zamyślił się. - W tym wszystkim coś wydaje mi się dziwnie znajome.

- Znajome? - Jack roześmiał się. - Dobry Boże, jeśli takie rzeczy wydają ci się znajome, to tym bardziej nie ma ci czego zazdrościć. - Potrząsnął głową. - Wciąż nie mamy punktu zaczepienia. Nawet jeśli uda nam się znaleźć tego człowieka, to przecież nie oskarżymy go o rozpowszechnianie plotek.

- Znajdę jego zleceniodawcę i zapewniam cię, że zadbam o to, by jego życie stało się równie ciężkie jak moje.

- To nie wynagrodzi ci strat moralnych, a możesz zostać zmuszony do wyjazdu z Anglii. - Zamyślił się. - Nie zwracaj uwagi na plotki.

Kiedy ten podlec zobaczy, że zachowujesz się, jakby nic się nie stało, znudzi się swoją grą i weźmie sobie na cel kogoś innego.

- Na to jest już za późno - odparł Charles.

- Nieprawda. Skup się na swojej pracy i poszukiwaniu żony. Skoro wszyscy zakładają się, która z debiutantek zostanie twoją wicehrabiną, nie będą interesować się tym, z kim zabawiałeś się w zeszłym roku... nawet jeśli była to Hojnie Wyposażona Przez Naturę Annie Ewing - dokończył z uśmiechem.

- Chyba nawet planowane małżeństwo już mi nie pomoże. Znów zaczęto mnie unikać. Ten rysunek może się okazać śmiertelnym ciosem.

Jack wstał.

- Mamy za sobą ciężkie lata, Charlesie. Nie chciałbym być w twojej skórze i mieć na głowie tylu obowiązków. Szczerze cię podziwiam i uważam, że jesteś bardzo dzielny. - Poklepał brata po ramieniu. - Czas już, żebyś trochę odpoczął. Rozejrzyj się dookoła i zdecyduj, czego naprawdę chcesz, a ja zrobię, co tylko w mojej mocy, byś mógł to osiągnąć. - Uśmiechnął się. - A teraz wracaj do domu i przygotuj się na przyjęcie gości. Mama nas zastrzeli, jeśli się spóźnimy.

- Zapomniałem! - Charles odstawił drinka i wstał, by uścisnąć dłoń brata. Przytrzymał ją dłużej niż zwykle, chcąc wyrazić swą wdzięczność. - Dziękuję, Jack.

Gdy ruszał karyklem w stronę domu, zaczęło padać. Zdjął pelerynę i podał ją stangretowi. W głowie wciąż dźwięczały mu słowa brata: „zdecyduj, czego naprawdę chcesz".

Rozdział dziewiąty

Sophie przestąpiła próg domu lady Dayle w bojowym nastroju. Cieszyła się, że nareszcie zobaczy Charlesa i skończą się nieznośnie długie chwile oczekiwania. Nie umiała cierpliwie czekać. Gdy skończyła osiem lat, przestała liczyć na pojawienie się wuja, który nie odwiedził jej od ponad roku. Pewnego dnia przestała udawać grzeczną małą dziewczynkę, zdjęła wdzięczny fartuszek, wspięła się na najwyższy dąb w lesie i tam, w gąszczu listowia, spotkała chłopca o zmierzwionych włosach.

Teraz, wygładzając suknię i rękawiczki, pomyślała, że istnieje jednak na tym świecie jakaś sprawiedliwość. Charles zbierał owoce swych nauk, które przekazywał jej przed laty. Był w dużym stopniu odpowiedzialny za to, kim się stała.

Zabrała z sobą Neli, której wcześniej wydała odpowiednie polecenia. Po niedługim czasie weszła do salonu, prowadzona pod ramię przez lady Dayle, świadoma tego, że prezentuje się doskonale. Czuła, że Charles nie będzie mógł już dłużej jej ignorować.

Straciła odrobinę pewności siebie, ujrzawszy wuja. Popatrzyła pytająco na lady Dayle, lecz wicehrabina tylko się

107

uśmiechnęła i podeszła do niego wraz z Sophie. Niestety, wkrótce lady Dayle wezwały obowiązki gospodyni i Sophie kolejny raz została sam na sam z wujem. Od czasu jego wizyty w domu Lowderów widziała go zaledwie raz, na wieczorku muzycznym u pani Dawson. Na szczęście nie mieli tam okazji do rozmowy. Teraz wuj poprosił Sophie, by usiadła wraz z nim na sofie pod ścianą.

- Miałem nadzieję, że uda mi się tu z tobą porozmawiać. Skinęła głową. Wuj sprawiał wrażenie zmęczonego. Jego

niegdyś urodziwa twarz ściągnęła się pod wpływem cierpienia. Przez chwilę Sophie zastanawiała się, czy gdyby jej ojciec dożył późniejszego wieku, byłby podobny do wuja. Od razu przystąpił do rzeczy.

- Przemyślałaś naszą ostatnią rozmowę? - zapytał.

- Dużo o niej myślałam, wuju. -I...?

Głęboko zaczerpnęła tchu i odważnie ujęła chudą, zimną dłoń wuja.

- Wuju, był czas, kiedy oddałabym wszystko w zamian za odrobinę zainteresowania z twojej strony, ale teraz wiem, że muszę dbać przede wszystkim o siebie. Nie zamierzam pozwolić na to, by ktokolwiek decydował o moim życiu.

- Uparta jesteś! Mogłaś...

- Nie - przerwała mu. - Obawiam się, że oboje jesteśmy zbyt uparci na to, by działać razem.

Wysunął rękę z jej uścisku.

- Cóż, tego się spodziewałem. - Popatrzył na nią z żalem. - Miałem jednak nadzieję, że się mylę.

- Chciałabym, żebyśmy utrzymywali poprawne stosunki. Nie odzywał się przez dłuższą chwilę. W końcu, nie patrząc jej w oczy, powiedział:

108

- Zastanawiałem się, czy przypominasz sobie... Czy twój ojciec mówił ci coś na mój temat?

- Tak, oczywiście. Miał nawet miniaturę z twoją podobizną i często mi ją pokazywał. Opowiadał mi o waszym dzieciństwie. Kochał Cranbourne House. - Była to główna posiadłość hrabiego, oddalona o dwadzieścia pięć mil od niewielkiego majątku, w którym dorastała Sophie. Nigdy nie została tam zaproszona.

- A twoja matka?

Wciąż unikał jej wzroku i nie mogła niczego wyczytać z wyrazu jego twarzy.

- Wyrażała się o tobie bardzo pochlebnie. - Popatrzyła na swe dłonie złożone na kolanach. - To między innymi dlatego tak bardzo chciałam u ciebie mieszkać.

Czyjś radosny śmiech wyrwał ich z poważnych rozmyślań. Sophie przypomniała sobie, że są na przyjęciu. Życie dopominało się o swoje prawa.

- Cóż, w takim razie... - Wuj najwyraźniej odzyskał wigor i energicznym ruchem ręki przywołał młodego mężczyznę. -Przypominasz sobie pana Huxleya?

Dżentelmen podszedł do nich i dwornie się skłonił. Sophie i wuj wstali, by się z nim przywitać. Wuj przedstawił jej pana Huxleya na wieczorku muzycznym u pani Dawson.

Huxley mówił coś wtedy o swojej kolekcji map. Sophie uznała go za sympatycznego dziwaka.

- Miło mi pana widzieć.

- To ja czuję się zaszczycony, panno Westby. Czy zechciałaby mi pani towarzyszyć?

- Wy, młodzi, pospacerujcie sobie - zachęcił wuj - a ja włączę się do dyskusji na temat praw zbożowych.

Sophie z przerażeniem pomyślała, że wuj próbuje bawić

się w swatkę, lecz pozwoliła panu Huxleyowi poprowadzić się w głąb sali.

- Pani wuj powiedział mi, że ostatnio często podróżuje pani do hrabstwa Kent.

- To prawda. To wiąże się z pewnym zleceniem.

- Jakimi drogami pani podróżuje? Idę o zakład, że znam trasę, która pozwoliłaby skrócić jazdę co najmniej o kwadrans.

Charles zjawił się w salonie jako ostatni, tuż przed podaniem kolacji. Podszedł do matki, by przeprosić za spóźnienie. Lady Dayle rozmawiała właśnie z panną Ashford.

Matka serdecznie go uściskała i natychmiast złajała za nie-słowność. Panna Ashford powitała go z typową dla siebie chłodną uprzejmością. Powinien być jej wdzięczny, że w ogóle raczyła zauważyć jego obecność, zważywszy na otaczającą go aurę skandalu. Zdążył już zauważyć, że na sali brakuje kilka młodych dam zaproszonych przez matkę, która miała na względzie jego plany matrymonialne. Panna Ashford dała tego wieczoru dowód swej lojalności i silnego charakteru. Postanowił, że poświęci jej cały wieczór, ignorując wszelkie wątpliwości co do jej kandydatury.

Ojciec panny Ashford, baron, poprosił Charlesa o chwilę rozmowy. Odciągnąwszy go na bok, wskazał barwny dum gości.

- Miły wieczór - powiedział. - Każdy znajdzie tu coś dla siebie. Można ubić interes, można doskonale się zabawić.

- Dziękuję. Mam nadzieję, że pan i pańska rodzina przyjemnie spędzicie czas.

- Nie mam co do tego żadnych wątpliwości, Dayle. Panie omawiają ostatnie przygotowania do planowanego balu dobroczynnego.

Charles pokiwał głową. Pomysłodawczynią była panna

110

Ashford, która wykazywała ostatnio entuzjazm, jakiego nigdy dotąd u niej nie widział.

-To dobrze, że pańska córka angażuje się w podobne przedsięwzięcia.

Lord Ashford uśmiechnął się wyrozumiale.

- To szlachetna panna, Dayle. Ideał damy.

- Całkowicie podzielam pańską opinię.

- Właśnie na ten temat chciałbym z panem porozmawiać. Myślałem, że dobrze odczytujemy pańskie zamiary, ale ostatnio nie jestem już tego pewien.

Charles wybałuszył oczy.

- Wybaczy pan, ale nie rozumiem.

- Mniejsza o plotki, Dayle. Człowiek, zwłaszcza ktoś o takiej przeszłości jak pańska, nie ma wpływu na to, co piszą o nim brukowce. - Skłonił głowę z szacunkiem. - Osfatnio wiele pan przeszedł i pomyślałem, że dzielnie pan sobie radzi. To się musiało tak skończyć i nawet dobrze się składa, że cały ten szum powstał u progu pańskiej kariery, a nie później. Jak to się mówi, hartowana stal jest mocniejsza.

- Przyznaję, że nigdy nie rozważałem problemu w tych kategoriach.

- No tak, ale ta gazetka satyryczna przenosi sprawy na inny poziom. Nie mogę dopuścić, by moja córka była łączona z czymś takim.

- Chyba nie wierzy pan w te bzdury, lordzie Ashford? - obruszył się Charles.

- Nieważne, w co wierzę, ważne, co mówią inni. Mam duże wpływy. Myślałem o tym, by udzielić panu poparcia, jeśli pan i moja córka uznają to za stosowne. Nie zamierzam jednak pozwalać mojej córce na szaleńczą jazdę na karuzeli. Mam na względzie jej dobro.

- Rozumiem, co pan ma na myśli. - Charles nie miał już najmniejszych wątpliwości, że tajemniczy wróg zyskuje nad nim coraz większą przewagę.

- Proszę się nie martwić. Niech pan podąża uczciwą ścieżką, a wszystko z czasem wróci do normy. - Ojcowskim gestem uścisnął ramię Charlesa. - Moja córka lubi pana. Jeśli będzie pan potrzebował mojej pomocy, wystarczy tylko poprosić.

- Jest pan niezwykle wspaniałomyślny - powiedział Charles, starając się ukryć rozgoryczenie.

Baron oddalił się w poszukiwaniu żony. Charles powrócił do matki i panny Ashford, jednak trudno było mu się skupić na rozmowie. Czuł zmęczenie po długim, ciężkim dniu. Wydawało mu się, że cały świat sprzysiągł się przeciwko niemu.

W pewnej chwili goście rozstąpili się tak, że ujrzał Sophie. Natychmiast zapomniał o swoich kłopotach. Prezentowała się olśniewająco. Czarne włosy zostały wysoko upięte, odsłaniając smukłą szyję. Błyszcząca granatowa suknia udrapowana na białej, satynowej, wspaniale podkreślała kobiece krągło-ści. Sophie stała obok pani Lowder i jakiegoś nieznanego mu blondyna, ów dżentelmen skorzystał z okazji, że Sophie na chwilę odwróciła głowę, i z upodobaniem wpatrzył się w jej dekolt.

- Czy to pani Lowder stoi obok Sophie?

- Tak - odpowiedziała matka. - Prawda, że prezentuje się wspaniale? Macierzyństwo doskonale jej służy.

- Chciałbym porozmawiać z jej mężem. Proszę mi wybaczyć, ale zapytam ją, gdzie mogę go znaleźć.

Pomyślał, że jest skończonym durniem. Przez dwa tygodnie unikał Sophie, by zapomnieć o tym, co czuł, gdy trzymał ją w ramionach. Długo rozmyślał nad tym, co powinien

112

jej dzisiaj powiedzieć, i obiecywał sobie, że już nigdy nie zachowa się nierozsądnie w jej obecności. Zamierzał dotrzymać towarzystwa pannie Ashford, a zaledwie przed paroma minutami otrzymał poważne ostrzeżenie od jej ojca. Tymczasem wystarczyło jedno spojrzenie w stronę Sophie, by zapomniał o swych postanowieniach. Przeklinał się w duchu za swą nieroztropność.

- Dobry wieczór - przywitał się.

- Charles! Nareszcie przyszedłeś! - powiedziała z wyraźną ulgą Sophie, wyciągając ku niemu dłoń. Czy poczuła ulgę na jego widok, czy też miała nadzieję na to, że zostanie uwolniona od swego towarzysza? - Pozwól, że przedstawię ci pana Huxleya. Panie Huxley, to nasz gospodarz, wicehrabia Dayle.

- Gdy wymienili uprzejmości, Sophie kontynuowała: - Oczywiście znasz już panią Lowder.

- Czy mogę powiedzieć pani komplement? Wygląda pani wspaniale, pani Lowder.

Emily podziękowała z uśmiechem, w którym kryło się rozbawienie.

- Teraz się przekonałaś, na czym polega słynny urok lorda Daylea! - Sophie roześmiała się. - Charlesie, dość już tych pochlebstw, musimy obejrzeć twoją dłoń.

- Dłoń?

- Tak, milordzie! - Pani Lowder uśmiechnęła się. - Byłyśmy dzisiaj z panną Westby w parku.

- W którym parku? - zapytał pan Huxley.

- W Hyde Parku, jakżeby inaczej - odpowiedziała Sophie

- a szłyśmy tam Brook Street aż do Park Lane.

- Ja wybrałbym raczej Mount Street - rzekł Huxley. - Ruch uliczny jest tam znacznie mniejszy.

- W każdym razie zostałyśmy w parku przedstawione pewnej

nadzwyczaj bezczelnej młodej damie. Wiedziała, że cię znamy, Charlesie.

- A co to ma wspólnego z moją dłonią?

- Chciała się dowiedzieć, czy to prawda, że jest pan pół-foką, lordzie Dayle! - wtrąciła pani Lowder. - Może pan to sobie wyobrazić?

Charles roześmiał się.

- Niestety, mogę. - Popatrzył na Sophie z komiczną powagą. - A ty, jak cię znam, powiedziałaś tej biedaczce, że to prawda.

- Powiedziałam jej tylko, że kiedy następnym razem cię spotkamy, sprawdzimy, czy masz błonę między palcami, ale zważywszy na to, w jakim świetle postawiłoby to lady Dayle, szybko wszystkiemu zaprzeczyłam. Na wszelki wypadek powiedziałam jej, że z pewnością masz nos ojca.

Charles z niedowierzaniem kręcił głową. Nie wiedział, czy powinien być bardziej oburzony plotkami, czy tym, w jaki sposób Sophie radzi sobie z nimi.

- Dziękuję za obronę rodzinnego honoru. - Zauważył, że matka wymienia jakieś uwagi z lokajem i zamierza wyjść z sali. Popatrzył na panią Lowder. - Pamiętam, jak pięknie grała pani na fortepianie. Mam nadzieję, że zagra pani dla nas po kolacji, ale teraz muszę państwa przeprosić. Moja matka życzy sobie, by panna Westby dotrzymała jej towarzystwa.

- Z przyjemnością, czuję się zaszczycona pańską prośbą -odpowiedziała z uśmiechem Emily.

- Panie Huxley, cieszę się, że mogłem pana poznać - powiedział Charles, chwytając Sophie za łokieć i prowadząc ją ku drzwiom, zanim Huxley zdążył cokolwiek powiedzieć. Przystanęli na chwilę w holu. Charles pomyślał, że matka z pew-

114

nością udała się do kuchni, a w jadalni roi się od służących. Nie mógł się zdecydować, dokąd ma pójść z Sophie.

- Gdzie jest pańska matka, lordzie Dayle?

- Myślę, że próbuje uspokoić kucharkę. -I nie potrzebuje mojego towarzystwa.

- Nie, to ja go potrzebuję. Musimy porozmawiać. Zaprowadził Sophie do biblioteki i zostawił uchylone drzwi.

Z zaciekawieniem rozejrzała się po pomieszczeniu.

- Jestem rozczarowana. Nie ma tu żadnego radykała ani swawolnych panien.

- Bardzo zabawne. - Charles skrzywił się.

- Cóż, mam wiadomości z pierwszej ręki. Dobrze wiem, co wyczyniasz w pustych pokojach.

- Sophie, przestań. Czy możemy przez chwilę poważnie porozmawiać?

Odetchnęła głęboko.

- Nie raczyłeś się do mnie odezwać przez dwa tygodnie i nagle musisz koniecznie ze mną porozmawiać? I to właśnie teraz, podczas przyjęcia, którego jesteś gospodarzem?

- To moja matka wydaje przyjęcie... poza tym wszystko, co powiedziałaś, jest prawdą. - Zamilkł. Przez głowę przelatywały mu tysiące myśli. - Ktoś cię już całował - powiedział w końcu.

Zdumienie Sophie nie miało granic, Charles natomiast nerwowo przeczesał włosy palcami. Nie tak powinien był zacząć tę rozmowę.

Jej pierś unosiła się i opadała w rytm przyśpieszonego oddechu.

- Chyba się przesłyszałam. Przyprowadziłeś mnie tutaj, żeby dyskutować na taki temat? Tylko tyle zapamiętałeś z naszego... spotkania?

Musiał przyznać, że właśnie ta kwestia niepokoiła go najbardziej, dręczyła może nawet bardziej niż życiowe problemy.

- Umiesz się całować. Ktoś cię musiał nauczyć.

Zaśmiała się głucho, odwróciła się i ruszyła do drzwi.

Pomyślał, że Sophie ma prawo wyjść z biblioteki i nie odezwać się do niego już nigdy więcej, ale nie mógł się powstrzymać; musiał dowiedzieć się prawdy.

-Czy to był Sean Hill?

- Syn kowala? - Zawróciła chyba tylko po to, by okazać mu swą złość. Jej ciemne oczy płonęły, policzki pokrył szkarłatny rumieniec. Natarła na niego jak Ney i d'Erlon na wojska Wellingtona. - Charles, wyjechałeś do szkoły i nigdy już nie wróciłeś. Nie winię cię za to. Wiem, że trudno ci było porozumieć się z ojcem. - Stanęła przed nim, wspaniała i groźna w swym gniewie. - Jednak ja wciąż tam byłam. I mieszkałabym tam dalej, gdyby nie twoja matka i Emily. - Cofnęła się. - Myślisz, że chłopcy trzymali się ode mnie z daleka, bo tak kazały im ich mamy? Chyba wiesz, żę to tylko wzmagało ich zainteresowanie. Byłam samotna, Charles - dodała szeptem, a potem spojrzała na niego hardo. - Powinnam dziękować Bogu za Emily. Gdyby nie ona, pewnie nie poprzestałabym na pocałunkach. Mogłabym nawet uciec z pierwszym napotkanym mężczyzną, któremu by na tym zależało, ciesząc się, że będę miała z kim porozmawiać. Byłam gotowa zrobić prawie wszystko dla kogoś, kto okazałby mi odrobinę zainteresowania.

-Nie wiedziałem... - powiedział wstrząśnięty Charles. -Nigdy bym nie przypuszczał...

- Możesz sobie o mnie myśleć, co tylko ci się podoba, ale pamiętaj, że nigdy cię nie oceniałam, kiedy cały świat był

116

zgorszony twoim postępowaniem, a nawet żałowałam, że nie mogę uczestniczyć w niektórych twoich wybrykach. Nie winiłam cię za to, że nie odezwałeś się do mnie przez tyle lat, nie napisałeś nawet listu. Przyjechałeś do domu na dwa dni na pogrzeb Phillipa, a potem na jeden dzień na pogrzeb ojca, ale nie zadałeś sobie trudu, by mnie odszukać. - Opuścił ją gniew, na jej twarzy malowało się rozczarowanie. - Nie oceniałam cię, Charles, nawet kiedy o mnie zapomniałeś.

Tym razem to Sophie wyszła z pokoju, nie oglądając się za siebie.

Czyżby naprawdę o niej zapomniał? Podczas kolacji jadł bardzo niewiele, kiwał głową, gdy panna Ashford mówiła o swym balu dobroczynnym - miała to być maskarada, i zastanawiał się nad zarzutami Sophie.

Pamiętał siebie jako niepokornego młodzieńca, gotowego wziąć udział w każdej awanturze, byle tylko zrobić na złość ojcu, który nigdy nie darzył go szacunkiem. Rzeczywiście wyjechał, by kontynuować naukę, lecz zawsze towarzyszyła mu świadomość, że ojciec śledzi jego postępy.

Nie zapomniał o Sophie. Myślał o niej często jako o jedynej osobie skłonnej do wybaczenia mu jego win. Nigdy jednak nie wyobrażał jej sobie jako młodej kobiety. Został mu w pamięci obraz dziewczynki z warkoczykami, towarzyszki dziecięcych psot.

Nie zapomniał o niej, lecz ją zawiódł.

Ta myśl dręczyła go przez pozostałą część wieczoru. Sophie była kolejną osobą, która cierpiała z jego powodu, gdy trwonił czas na uganianie się za ulotnymi przyjemnościami życia. Nie wiedział, czy zdoła unieść ciężar swych win.

Obserwował ją uważnie. Z pewnością dotkliwie ją zranił,

jednak zachowywała się tak, jakby nic się nie stało. Sophie dojrzała, a choć skłonność do niekonwencjonalnych zachowań przysparzała jej czasem kłopotów, potrafiła ująć ludzi swą dobrocią, poczuciem humoru i inteligencją. Była jak promyk słońca ożywiający wszystko dookoła. Oczarowała siedzących obok niej przy kolacji, a potem nie mogła się opędzić od adoratorów w salonie. Charles zauważył, że często towarzyszył jej panHuxley.

Powinien jak najszybciej pozbyć się złudzeń, a przecież nie mógł oderwać od niej wzroku. Jej widok budził w nim nadzieję. Sophie krążyła wśród gości toczących ożywione rozmowy na temat kostiumów na bal maskowy i plotkujących o wystawnym trybie życia księcia regenta. Dyskutowano też o modzie i, jakżeby inaczej, o polityce.

Czyniąc zadość prośbie Charlesa, matka zaprosiła na przyjęcie kilku wpływowych polityków z Ministerstwa Handlu. Czuł, że powinien zabawiać ich rozmową, lecz nie mógł się przemóc, by do nich podejść. Niepokoiło go ogromne powodzenie Sophie. Czyżby chodziło jej o taki właśnie rodzaj zainteresowania? Nie był w stanie myśleć o walkach frakcji parlamentarnych.

Musiał jednak pamiętać o swych powinnościach. Niechętnie dołączył do grupki mężczyzn, którzy omawiali doniosłe problemy kraju.

Znajdował się w sytuacji równie niewesołej jak nękana kryzysem Anglia. Chociaż obecni na przyjęciu zapewniali go o swym wsparciu, byli przecież inni, którzy wciąż traktowali go nieufnie. Westchnąl. Przed pojawieniem się pierwszego artykułu w „Oracle" był pewnym kandydatem na stanowisko przewodniczącego nowej komisji Ministerstwa Handlu, teraz mógł liczyć co najwyżej na członkostwo.

— 118 —

Sir Harold serdecznie mu współczuł i radził uzbroić się w cierpliwość.

- Musisz zaczekać, aż ucichną plotki, Dayle - powiedział. - Powstaną nowe komisje, znajdą się inne drogi do ministerstwa. Wciąż nie wiesz, kto stara się ci zaszkodzić?

- Niestety nie wiem. - Nie zamierzał wprowadzać sir Harolda w szczegóły. - Jack jest przekonany, że to nie Avery.

- Hm... Wiem, że Avery nie darzy cię sympatią, ale skłonny jestem przyznać twemu bratu rację. To nie w jego stylu. Pamiętaj, że zawsze atakował cię otwarcie. - Sir Harold zamilkł na dłuższą chwilę. - Czuję, że twój wróg jest potężniejszy, niż przypuszczamy. Niełatwo będzie go zdemaskować.

- Zaczynam się zastanawiać, czy w ogóle warto z nim walczyć. - Był już zmęczony rozpaczliwymi próbami udowadniania swej niewinności.

- Nie wolno ci się poddawać, Dayle. Masz przed sobą wielką przyszłość. Znajdź tego niegodziwca i zniszcz go. Potem trochę odpocznij i weź sobie którąś z tych uroczych debiu-tantek za żonę, pomyśl o dzieciach. Pokaż wszystkim, że jesteś człowiekiem rozważnym i godnym zaufania, a czas beztroskiej młodości już się dla ciebie skończył. - Wskazał polityków zawzięcie dyskutujących nad ostatnią ustawą o zasiłkach dla najuboższych. - Pamiętaj, że możesz na nas liczyć.

Charles uścisnął dłoń sir Harolda i podziękował za okazaną życzliwość. Przygnębiony rozejrzał się po salonie, marząc o tym, by goście poszli już do domów i mógł spokojnie zasiąść w ulubionym fotelu. Westchnął. Gdyby babcia miała wąsy, to by była dziadkiem. Szczęście najwyraźniej go opuściło i zapewne polegnie, nim zdoła posłać nieznanego wroga do stu diabłów. Postanowił odszukać brata.

Zauważywszy Jacka żywo rozprawiającego o czymś w gro-

119

nie młodych dżentelmenów, ruszył w jego stronę, gdy wtem ktoś szyderczym tonem wypowiedział imię Sophie. Szybko spojrzał w stronę stojącej nieopodal grupki dandysów.

- Bezczelna smarkula. Co z tego, że jest bratanicą hrabiego, przecież spędziła całe życie na wsi. Co taka prowincjuszka może wiedzieć o modzie?!

Charles nie wierzył własnym oczom. Czyżby te słowa wypowiedział jego kuzyn Theo, ubrany w koszmarny turkusowo--żółty strój? Tak, wzrok go nie mylił.

- Nie spodobała jej się twoja haftowana kamizelka? - zakpił jeden z kolegów.

-Nie waż się śmiać... kamizelka jest bardzo szykowna i kosztowała mnie dziesięć gwinei! Ta młoda dama wykazała się wielką ignorancją, mówiąc, że nie wolno tak zestawiać kolorów!

- Chyba że ktoś jest dżokejem!

Młodzieńcy zanieśli się śmiechem. Policzki Thea zabarwił gniewny rumieniec.

- Theo ma rację - wtrącił dandys w srebrnym fraku i fio-letowo-brązowej kamizelce. - Ta panna nie powinna udzielać porad w sprawach mody.

- Musisz jednak przyznać, że odniosła sukces, a poza tym prezentuje się wspaniale - powiedział ktoś.

- To prawda! - zawtórował mu chór głosów.

- Ciekawe, jaki ma posag - zastanawiał się głośno ktoś inny. - Mam zamiar zaproponować jej partyjkę wista.

- Nie możesz nam jej odbierać! - zawołał jego kolega, po czym wszyscy ruszyli w stronę Sophie, zostawiając Thea wraz z drugim malkontentem.

Charles postanowił zdusić problem w zarodku.

- Dobry wieczór, Theo. Dawno się nie widzieliśmy.

120

- Dayle - odpowiedział wciąż nadąsany Theo.

- Matka bardzo się cieszy, że zaszczyciłeś nas swą obecnością. Zależy jej na tym, by cała rodzina poznała jej przyjaciółkę, pannę Westby.

To powinno wystarczyć za ostrzeżenie, pomyślał. Chyba się nie mylił, gdyż Theo i jego przyjaciel wkrótce wyszli.

Charles był zły na kuzyna, jednak za całą sytuację obwiniał Sophie. Powinna umieć powściągnąć swój język. Owszem, Theo wyglądał cudacznie, ale czy koniecznie musiała publicznie go krytykować?

Gdy lokaj podał mu kieliszek szampana, podeszła matka.

- Charlesie - powiedziała, biorąc go na stronę. - Czy mógłbyś przekonać Sophie, by pozwoliła mi publicznie ogłosić, że wkrótce zostanie wydana jej książka?

- Jej książka? Nic o tym nie wiem...

- Tak, jej książka - odpowiedziała z irytacją matka, lecz widząc szczere zdumienie malujące się na twarzy syna, natychmiast złagodniała. - Nie powiedziała ci? Och, w takim razie rzeczywiście chce zachować to w tajemnicy.

- Proszę, zechciej mnie oświecić, mamo.

- Skoro i tak wszystko się wydało... Jestem pewna, że zamierzała ci o tym powiedzieć. Proszę, zachowaj tę wiadomość dla siebie.

- Mamo...

- Sophie napisała poradnik dekoracji wnętrz, a pewien znany wydawca podjął się jego rozpowszechnienia. Dochód ze sprzedaży zostanie przekazany na cele charytatywne. Bardzo się z tego cieszę. Sophie nareszcie poczuje się dowartościowana.

Charles potrafił docenić jej osiągnięcia, jednak z niewiadomego powodu ogarnął go gniew. Dlaczego dobre

wiadomości o Sophie wprawiały go w taki stan? Przeprosił matkę, mówiąc, że idzie poszukać lokaja roznoszącego drinki, zapominając o tym, że trzyma już pełny kieliszek w ręku.

Wkrótce przyjęcie dobiegło końca. Gdy goście zbierali się do wyjścia, Charles podszedł do stojącej w holu Sophie i chwycił ją za rękę. Zamierzał coś powiedzieć, lecz powstrzymała go ruchem głowy. Przez dłuższą chwilę stali w milczeniu, nie patrząc sobie w oczy. Gdy usłyszeli chrząknięcie Emily Lowder, Sophie wysunęła dłoń z ręki Charlesa i odeszła.

Z trudem przetrwał następną godzinę. Pożegnawszy się z gośćmi, pocałował na dobranoc matkę, polecił służącym, by zajęli się sprzątaniem dopiero nazajutrz rano, po czym udał się do biblioteki. Nalał sobie brandy, lecz nie wypił ani kropli. Usiadł w ulubionym fotelu i niewidzącym wzrokiem wpatrzył się w ogień.

Miał wrażenie, że jest bliski szaleństwa. W jego głowie roiło się od myśli. Prześladowały go wspomnienia wydarzeń i rozmów z minionych tygodni. „Zdecyduj, czego naprawdę chcesz... poświęć wszystko... zapomniałeś o mnie".

Czuł, że traci grunt pod nogami. To, co dotąd wydawało mu się najistotniejsze, przestawało mieć jakiekolwiek znaczenie. Jeśli jednak zawiedzie jako wicehrabia Dayle, cóż zostanie dla Charlesa Aldena?

Czyżby jego praca miała pójść na marne? Stracił możliwość zostania przewodniczącym komisji, przepadły wysokie notowania w towarzystwie. Ponownie stał się obiektem szyderczych drwin, niegodziwym lordem Dayle'em, tym razem próbującym wystrychnąć na dudka parów Anglii.

Wstał i oparł się o kominek. Znów musiał zaczynać wszystko od nowa. Był jednak zdecydowany ratować swe dobre imię.

122

Zajmie się tym, gdy tylko uda mu się uporządkować chaotyczne myśli, gdy upora się ze swym problemem z Sophie.

Serce zaczęło mocno bić mu w piersi, ręka, w której wciąż trzymał kieliszek, zadrżała. Popatrzył na bursztynowy płyn, czując, że tego dnia nie znajdzie w nim pocieszenia. Cele, o które walczył, stały się dlań nieosiągalne, jego życie mogło lada chwila lec w gruzach... a on miał ochotę myśleć jedynie

o Sophie.

Gwałtownym ruchem wylał zawartość kieliszka w ogień, na chwilę podsycając płomienie. Potem wybiegł z biblioteki, sięgnął po laskę i minąwszy zdumionego lokaja, wyszedł w ciemną noc.

Przeklinał w duchu Sophie za to, że znów zjawiła się w jego życiu w tak niefortunnym momencie i zburzyła mu resztki spokoju. Że też musiała być taka piękna, pełna nieodpartego uroku! Niepotrzebnie obudziła w nim dawne tęsknoty, sprawiła, że zaczął marzyć o szczęściu.

Długo przechadzał się ulicami Londynu, lecz nie dało mu to ukojenia. Do tej pory nękała go przeszłość, teraz także i przyszłość jawiła się jako niekończące się pasmo kłopotów. Nie wiedział, czy bardziej niepokoiły go stracone możliwości, czy też te, które się dopiero przed nim otwierały.

„Zdecyduj, czego chcesz". Być może Jack miał rację, może powinien stawić czoło prawdzie, a ta była bajecznie prosta, lecz zarazem przerażająca, bo pragnął Sophie, nieokiełznanej, pięknej, nieznośnej Sophie.

Zdawała się czytać w jego myślach i duszy, działała kojąco na jego skołatane nerwy i kusiła go egzotyczną urodą.

Przez chwilę zastanawiał się, jak potoczyłoby się jego życie, gdyby Phillip nie przyszedł do niego tamtego feralnego dnia. Być może odnowiłby swą znajomość z Sophie jako człowiek

wolny, nieobarczony poczuciem winy. Mogli przecież przypadkowo spotkać się w Dorsetshire czy w Londynie... Nie, jego myśli nie mogły podążać tą ścieżką. Nigdy już nie będzie wolny.

Nie mógł sprzeniewierzyć się swym postanowieniom, nawet dla Sophie. Od chwili ich spotkania w Cheapside wiedział, że jej pragnie, lecz gdyby zdecydował się związać z nią swój los, musiałby zapomnieć o wszystkim, co był winien bratu i ojcu.

Wielokrotnie powtarzał sobie w myślach, że Charles Al-den umarł wraz z bratem. Wicehrabia Dayle, odrodzony jak Feniks z popiołów beztroskiego życia, był jedynie pustą skorupą człowieka, a jedynym jego celem było spłacenie długów wobec swych bliskich.

Sophie udało się to wszystko zmienić. Charles Alden poczuł nagle przypływ sił, ożywiony jej radosnym śmiechem, rozdarty pomiędzy głosem serca i rozumu, pragnieniami i powinnościami; dylematami, które nękały ludzkość od zarania dziejów.

Zbyt długo pozostawał jedynie żałosnym cieniem człowieka. Usiadł na kamiennej ławce i ukrył twarz w dłoniach.

Wciąż nie mógł uwierzyć w to, że Sophie udało się napisać poradnik. Pamiętał, jak w dzieciństwie pomagał jej zapełniać puste pokoje, które istniały jedynie w jej wyobraźni. Zdobycie uznania musiało wiele dla niej znaczyć. Jego matka miała rację.

Poczuł wyrzuty sumienia. Sophie w końcu mogła cieszyć się tym, na co od dawna zasługiwała: była akceptowana, wzbudzała zainteresowanie. Powinien był podzielać jej radość, tymczasem jej pierwszy wielki sukces zaniepokoił go i zmartwił, gdyż mógł oddalić ją od niego.

124

Szczerze się też o nią martwił. Kapryśne londyńskie towarzystwo lubiło umieszczać kogoś na piedestale tylko po to, by z przyjemnością go potem z niego strącić. Wystarczyło przywołać los Byrona.

Chłodny wiatr zmierzwił mu włosy. Charles uniósł głowę. Nagle wszystko wydało mu się proste. Czy to naprawdę możliwe, by Charles Alden i wicehrabia Dayle mogli zaspokoić swe pragnienia?

Rozejrzał się dookoła. Znajdował się w pobliżu ogrodu przy Hanower Square. Jak długo tu siedział, tuż obok domu, w którym mieszkała Sophie? W jednym z okien paliło się jeszcze światło. Charles zaśmiał się cicho. Niebiosa w końcu się nad nim ulitowały. To był z pewnością jej pokój. Któż inny w całym domostwie mógłby jeszcze czuwać o tej porze?

Znalazł mały kamyk i z poczuciem déjà vu rzucił go w stronę okna.

Sophie nie mogła zasnąć. Zbyt wiele myśli kłębiło się w jej głowie. Charles okazał się perfidny. Jak śmiał mieć do niej pretensje o to, że się z kimś całowała! On, który przez te wszystkie lata zdążył poznać połowę żeńskiej populacji. Zachowywał się jak rozkapryszone dziecko; odtrącał ją, lecz nie życzył sobie, by interesował się nią ktoś inny.

Nie podejrzewała, że Charles jest tak potwornym hipokrytą. Nigdy by też nie pomyślała, że aż tak bardzo się zmienił. Jego dziwne nastroje doprowadzały ją do obłędu.

Okazała się bardzo naiwna, myśląc, że ich dawne porozumienie przetrwało okres rozłąki. Charles miał rację, mówiąc, że go nie zna. Zaczynała jednak podejrzewać, że nie znał również samego siebie.

Powróciła myślami do informacji zdobytych przez Nell

podczas rozmowy ze służącymi z Bruton Street. Neli chętnie wyruszyła na przeszpiegi, jednak efekt jej działań był raczej znikomy. Zdołała się jedynie dowiedzieć, że stary lord Dayle wpadł w szał, gdy Phillip zgodził się podjąć misji, którą zlecił mu lord Castlereagh, i wyjechał do Brukseli z ważnymi dokumentami dla Wellingtona. Sophie wciąż nie miała pojęcia, jak doszło do tego, że zginął w bitwie pod Waterloo. Cóż, podzielił los tysięcy dzielnych żołnierzy.

Być może w ogóle za tym wszystkim wcale nie kryła się żadna rodzinna tajemnica i tylko bujna wyobraźnia podsuwała Sophie różne scenariusze. Może Charles po prostu zmienił się z wiekiem lub też chciał stać się podobny do brata, by wymagający ojciec był z niego zadowolony?

Mimo wszystko czuła, że Charles coś przed nią ukrywa. Była w nim jakaś dzika determinacja. Wprost wychodził ze skóry, by zrobić karierę polityczną, by zadziwić wszystkich swą odpowiedzialnością i rozwagą. Stary lord Dayle wkrótce zmarł, więc nie chodziło tylko o chęć zaimponowania ojcu. Skąd brały się dziwne pogłoski na temat jego śmierci? Przyczyna musiała tkwić gdzieś głębiej.

Zadzwoniła na Neli. Miała wrażenie, że za chwilę się udusi. Musiała wyjść, by odetchnąć świeżym powietrzem.

Podskoczyła, usłyszawszy ciche stuknięcie. Z bijącym sercem wychyliła się z łóżka i omiotła wzrokiem podłogę, nie zauważyła jednak żadnego gryzonia. Znów rozległo się stuknięcie, tym razem głośniejsze. Teraz doskonale rozpoznała ten dźwięk. Wstała, odsłoniła zasłonę i spojrzała w dół.

Na chodniku stał Charles. Miał na sobie ten sam frak, w którym widziała go na przyjęciu.

- Oszalałeś? - powiedziała głośnym szeptem. - Co ty najlepszego wyprawiasz?

126

- Zejdź na dół!

- O tej porze? Nie możesz odwiedzić mnie w dzień, jak normalny człowiek?

- To byłoby zbyt banalne. - Wyciągnął rękę, wskazując pierwsze oznaki świtu. - Wstaje dzień. Chodź! Musimy porozmawiać!

Zaspana Neli zapukała do drzwi. Zorientowawszy się, co się dzieje, natychmiast oprzytomniała.

- Panienko! - wykrzyknęła.

- Już schodzę! - zawołała Sophie do Charlesa. - Wiem, Neli... Błagam, nie patrz na mnie takim wzrokiem. Przynieś moją suknię.

Wiedziała, że postępuje nierozsądnie, nie była jednak w stanie oprzeć się pokusie. Ta scenka przypominała jej stare, dobre czasy. Włożyła suknię, poprosiła, by Neli luźno upięła jej włosy, i szybko zstąpiła ze schodów.

Nocny lokaj spał w swym fotelu.

- To Richard - powiedziała szeptem Neli. - Śpi jak zabity. Sophie przyłożyła palec do ust i wolno odsunęła rygiel.

Z ulgą wciągnęła do płuc świeże, rześkie powietrze. Ulica była pusta; tylko Charles stał po drugiej stronie jezdni i przywoływał Sophie skinieniem. Zostawiając zamknięcie drzwi Neli, szybko przebiegła przez ulicę.

- Ty szaleńcu! Podobno nie chcesz narażać się na plotki! - napomniała go.

- Postanowiłem zaryzykować. Czułem, że nie śpisz. Sophie cofnęła się o krok.

- Jesteś pijany, Charlesie? Chwycił jej dłonie.

- Nie... tylko czuję się, jakbym się budził z długiego, koszmarnego snu.

Przyjrzała mu się uważnie, starając się uspokoić mocno bijące serce. Co mogły oznaczać jego słowa? Nie wiedziała, czy może się z nich cieszyć. Była jedynie pewna tego, że rozczochrany, nieogolony Charles podoba jej się stokroć bardziej niż ten nieskazitelny. Pomyślała o swej zmiętej pościeli i niespodziewanie się zaczerwieniła.

- Gdzie jest twój płaszcz, kapelusz? Boże, ależ ty wyglądasz! - Roześmiała się. - Oj, chyba spędzam za dużo czasu z twoją matką... Mniejsza o to! Co takiego masz mi do powiedzenia, że nie możesz z tym zaczekać do ludzkiej pory?

- Chcę cię przeprosić. Wciąż słyszę twoje słowa wypowiedziane na przyjęciu. Jest mi tak przykro... Nie mogę znieść myśli, że przysporzyłem ci dodatkowych cierpień.

Pochyliła głowę.

- To ja cię przepraszam za to, że tak niesprawiedliwie cię zaatakowałam. Nie wyrządziłeś mi żadnej krzywdy. Nie powinnam była tego sugerować. Wiem, że bardzo wiele ci zawdzięczam. To ty kazałeś mi odnaleźć szczęście w sobie, dzięki tobie zrozumiałam, że jestem odpowiedzialna za swoje życie. Wybacz, że nie umiałam zastosować się do twoich rad.

- Co ty mówisz! - Uniósł jej podbródek. - Spójrz tylko, czego udało ci się dokonać, Sophie. Widziałem cię, jak serdecznie rozmawiałaś na przyjęciu z wujem, a myśleliśmy, że nigdy do tego nie dojdzie! Wiele się nauczyłaś i umiesz dawać ludziom szczęście. Powinnaś być dumna ze swych osiągnięć. Ja jestem z nich dumny. I jestem ci bardzo wdzięczny, że zaprzyjaźniłaś się z moją matką. Jednak nie dlatego chciałem z tobą porozmawiać.

Zamknęła oczy i westchnęła z rozkoszą. Nie powinna dopuszczać do tego, by pochwały Charlesa wywierały na niej tak ogromne wrażenie, nie mogła jednak nic na to poradzić. Fakt,

128

że Charles ją doceniał, znaczył dla niej bardzo wiele; tym wię cej, że musiała pokonać liczne przeszkody, by odnaleźć swe miejsce w życiu. Otworzyła oczy.

- W takim razie z jakiego powodu? - zapytała.

- Panienko! - syknęła Neli. - Ulicą idzie córka piekarza Musimy wracać!

Charles mocno ścisnął ręce Sophie.

- Nie odchodź - poprosił błagalnym tonem i rozejrzał się dookoła. - Chodźmy na klatkę schodową dla służby. Tam będziemy mogli spokojnie porozmawiać.

- Neli, pozostań jeszcze przez chwilę na straży - poprosiła Sophie.

Służąca nie sprawiała wrażenia uszczęśliwionej tym zadaniem, lecz posłusznie skinęła głową.

Gdy usiedli na schodach, Charles popatrzył na Sophie rozpłomienionym wzrokiem.

- Jesteś piękna - powiedział szeptem.

- Przyprowadziłeś mnie tutaj z jakiegoś powodu - przypomniała, starając się ukryć zmieszanie. Miała nadzieję, że w panującym wokół mroku Charles nie zauważy jej zaczerwienionych policzków. - Miałeś mi powiedzieć, dlaczego musisz ze mną porozmawiać.

- Nie chciałem, żebyś myślała, że cię zapomniałem - powiedział głosem ochrypłym od emocji.

- Tak naprawdę to nie...

Nie pozwolił jej dokończyć, nakrywając jej usta dłonią.

- Nie mogłaś tego wiedzieć - powiedział szeptem - i chyba nawet ja sam nie zdawałem sobie z tego sprawy, ale zawsze byłaś przy mnie, zarówno w dobrych, jak i złych chwilach mego życia. W moim sercu zawsze było miejsce dla ciebie. I byłaś tam, uśmiechałaś się do mnie, pocieszałaś i mi wybaczałaś.

Cofnął rękę i złączył się z Sophie w pocałunku. Była zgubiona. Wiedziała to od chwili, gdy pocałował ją po raz pierwszy, lecz wolała o tym nie myśleć. Mocno przyciągnął ją do siebie i pogłębił pocałunek. Odwzajemniła go, zapominając o wszelkiej ostrożności. Jak słodko, jak cudownie było zatracić się w jego ramionach!

Przerwał pocałunek i wtulił twarz w zagłębienie jej ramienia. Potem szybko rozpiął guziki jej sukni, ściągnął koszulkę i władczo objął dłońmi nagie piersi.

Sophie jęknęła cichutko i poddała się pieszczotom jego rąk, warg i języka. Niespodziewanie uniósł kraj jej nocnej koszuli i odważył się na najbardziej śmiałą pieszczotę.

Gwałtownie zaczerpnęła tchu...

Usłyszeli głośne chrząknięcia.

- To Neli - wydyszała rozogniona Sophie. - Charlesie, musimy przestać.

Chwycił ją za ramiona.

- Panienko! - powiedziała donośnym głosem Neli. - Musimy wracać. Słońce już wzeszło i pokojówki zaraz zaczną zamiatać schody.

- Możemy być razem, Sophie. Wiem, że to nam się uda -wyrzucił z siebie gorączkowo Charles, a potem z powagą spojrzał jej w oczy. - Dokąd się wybierasz wieczorem? Musimy się spotkać.

Sophie posmutniała.

- Wyjeżdżam dziś z twoją mamą do Sevenoaks. Wrócimy dopiero w sobotę, na bal panny Ashford.

Ujął jej dłonie.

- A zatem spotkamy się w sobotę. Mam pewien pomysł, a raczej plan. - Uśmiechnął się. - Musisz uzbroić się w cierpliwość. Wiem, że to trudne, ale błagam, nie napytaj sobie ja-

130

kiejś biedy. Znajdę cię na balu. - To powiedziawszy, ucałował jej dłoń.

- Panienko! - syknęła Neli.

- Do zobaczenia w sobotę!

Sophie uśmiechnęła się. Charles wbiegł na schody i wyszedł na zalaną słońcem ulicę.

Rozdział dziesiąty

Chrzęst kół, skrzypienie uprzęży, stukot końskich kopyt. Powóz zwalniał i w końcu się zatrzymał. Nie mogąc doczekać się lokaja, Sophie wychyliła się, by otworzyć drzwiczki, lecz Emily Lowder przytrzymała ją za rękę.

Przyjechały nieco wcześniej do Argyll Rooms, gdzie miał odbyć się bal zorganizowany przez pannę Ashford.

- Mam wątpliwości - powiedziała Emily.

- Dlaczego? - zapytała Sophie, lecz gdy otworzyły się drzwi, szybko wysiadła z powozu, nie czekając na odpowiedź. Rozpierała ją ogromna radość. Była pewna, że tego wieczoru Charles poprosi ją o rękę.

Emily przystanęła w pustym holu.

- Wydaje mi się, że powinnyśmy wszystko jeszcze raz przemyśleć. Obawiam się, że możesz zostać niewłaściwie oceniona, Sophie.

- Przecież zaakceptowałaś plan panny Ashford! Co cię tak niepokoi?

- Chodzi mi o twój kostium.

-Nie rozumiem cię. Dlaczego ktoś miałby mieć jakiekolwiek zastrzeżeniach do tego stroju? Jest bardzo skromny.

132

Przecież na balach występuję w sukniach, które odsłaniają znacznie więcej...

- Wiem, i właśnie dlatego uznałam, że kostium jest po prostu zabawny, ale teraz, kiedy widzę efekt... nie tak to sobie wyobrażałam.

- Nie przejmuj się - powiedziała Sophie, szczelniej otulając się peleryną. - Odszukajmy pannę Ashford. To ona wpadła na ten pomysł, a trudno ją podejrzewać o chęć wywołania skandalu, prawda?

- Nie wiem, czy akurat w tej sprawie powinnaś zdać się na opinię panny Ashford.

- Emily, naprawdę nie rozumiem, o co robisz tyle szumu. Któż może mieć większe pojęcie o tym, co przyzwoite?

- Tak, ale czasami widzę coś niepokojącego w jej wzroku, kiedy na ciebie patrzy.

-Cii... właśnie tu idzie. - Sophie zerknęła na pannę Ashford, za którą podążali liczni służący. Gospodyni balu była przebrana za boginię łowów, Dianę.

- Pani Lowder, Sophie! Nareszcie! - ucieszyła się na ich widok. - Weź od pań okrycia - zwróciła się do lokaja. - Muszą panie zobaczyć... - Urwała, gdy Sophie zdjęła pelerynę.

- Boże, pani też ma wątpliwości - jęknęła Sophie. Do tej pory myślała, że prezentuje się doskonale i jest ubrana stosownie do roli, którą zamierzała odegrać na prośbę panny Ashford. Miała na sobie szerokie jedwabne spodnie w głębokim odcieniu błękitu i dopasowany krótki kaftan tej samej barwy z długimi białymi rękawami, sięgającą kolan tunikę, bogato zdobioną srebrną i białą nicią oraz aksamitne granatowe pantofelki. Czarne włosy, przytrzymywane jedynie plecioną przepaską z szafirem w kształcie łezki, spływały falami na ramiona. Całości dopełniał naszyjnik ze złotych monet i

bransolety na jednym z nadgarstków i nad kostką. - Przecież tak właśnie pani sobie to wyobrażała. Czyż nie wyglądam jak siostra Szeherezady?

- Istotnie, rozmawiałyśmy o takim stroju - powiedziała panna Ashford - ale wygląda pani bardzo... przekonująco.

- Wyglądasz tak, jakbyś wyszła z haremu! - wykrzyknęła Emily. - Nie mam zastrzeżeń co do samego stroju. Może na pannie Ashford albo na mnie wyglądałby zupełnie inaczej, ale na tobie - zniżyła głos do szeptu - wygląda bardzo zmysłowo.

Sophie roześmiała się pogodnie.

- Doskonale! W takim razie zbiorę duże datki.

Panna Ashford zaproponowała, by goście, miast wrzucać datki do wielkiej misy przy wejściu do sali balowej, przekazywali je pannom prezentującym swe talenty na licznych scenach. Młode damy z kółka dobroczynnego postanowiły wykorzystać także talent artystyczny Sophie, która przebrała się za siostrę Szeherezady.

Uwaga Sophie przywróciła pannę Ashford do rzeczywistości.

- Tak, musimy mieć na uwadze cel balu, ale najpierw proszę zobaczyć, co przygotowałyśmy.

Weszły do sali balowej. Sophie zaparło dech z wrażenia.

Galeryjka została udekorowana marszczonymi tkaninami, muzycy stroili już tam swe instrumenty. Setki świec i liczne rośliny tworzyły bajeczną scenerię.

- Prawda, że dobrze wyszło? - zapytała panna Ashford z pełnym satysfakcji uśmiechem.

- Bardzo podobają mi się te dekoracje roślinne, dzielące salę na wiele kwadratów - powiedziała Emily.

Panna Ashford stworzyła w ten sposób liczne scenki na

134

planowane występy artystyczne. Damy, które zgodziły się zaprezentować swe talenty, były już obecne na sali i oceniały nawzajem swe stroje.

Jedna z panien, ubrana w zwiewną białą szatę, skierowała się ku przydzielonej jej scenie, niosąc ogromną harfę. Panna, dla której przewidziano miejsce przy stoliku w udekorowanym barwnymi proporczykami rogu pokoju, miała na sobie twarzowy kostium Cyganki. Nieopodal ustawiono scenę dla urodziwej dziewczyny w szkarłacie, która miała zabawiać gości śpiewem.

Nic nie mogło się jednak równać z miejscem, w którym Sophię miała rysować portrety. Pod ścianą stanął błyszczący namiot barwy kości słoniowej. Wnętrze namiotu, usłane jedwabiami, było jakby żywcem wyjęte z „Księgi tysiąca i jednej nocy". Podłogę zdobiły ogromne poduchy i niezliczone płatki róży. W środku namiotu ustawiono ogromne sztalugi i dwa krzesła.

- Panno Ashford - powiedziała Sophie - dlaczego tak starannie ukrywała pani swój wielki talent scenograficzny?

- Szczerze panią podziwiam - przyznała Emily, podchodząc do namiotu. - Wspaniale przygotowała pani scenę dla Sophie, jednak wciąż się obawiam, że jej strój może wywołać niezdrową sensację. Nie chciałabym, by moja przyjaciółka została uznana za kobietę płochą - oznajmiła zdecydowanym tonem.

- Ja również bym sobie tego nie życzyła - odpowiedziała panna Ashford. - Nie możemy uchybić poczuciu przyzwoitości. Proponuję, byśmy na zmianę towarzyszyły pannie Westby jako przyzwoitki.

- Dobrze - powiedziała po namyśle Emily. - To powinno wystarczyć. Pozwoli pani, że będę czuwać jako pierwsza.

- Spojrzała na Sophie. - Musisz mi obiecać, że będziesz zachowywać się nienagannie. Twój kostium może wzbudzać różne reakcje, a nie powinnyśmy dawać pożywki dla plotek.

- Obiecuję - powiedziała Sophie, dotykając kosztownej, tworzącej namiot tkaniny.

- Doskonale, w takim razie każę tu wnieść dodatkowe krzesło. Nawet w celach charytatywnych nie zamierzam siedzieć na tych poduchach.

Sophie rozejrzała się po wnętrzu.

- Czuję się tu wspaniale. Proszę wejść, panno Ashford. Jako pomysłodawczyni, powinna pani jako pierwsza zostać uwieczniona przez Dunjazadę. - Ściszając głos i przybierając wschodni akcent, dodała: - Usiądź tu, moja droga, rozsiądź się wygodnie. Narysuję ci portret twych marzeń.

- Nie, nie - broniła się panna Ashford. - Mam jeszcze mnóstwo zajęć.

- Wystarczająco się pani napracowała. - Sophie zatoczyła ręką łuk, wskazując mieniącą się barwami salę. - Wszystko jest już gotowe. Czuję, że to będzie magiczny wieczór.

- Zmusiła pannę Ashford do zajęcia miejsca w fotelu. -Proszę się odprężyć. - Delikatnie ujęła jej ręce i zaczęła je masować.

- To śmieszne - zaprotestowała nieśmiało panna Ashford.

- Nic podobnego. Proszę zamknąć oczy. - Sophie usiadła przy sztaludze. Był już do niej przypięty papier; obok leżało pudełko kredek. - A teraz proszę przenieść się myślami w swoje ulubione miejsce. Gdzie chciałaby się pani teraz znaleźć? To miejsce może istnieć jedynie w pani wyobraźni.

Zauważyła moment, w którym panna Ashford przeniosła się w świat swych marzeń, i szybko przystąpiła do pracy.

- Proszę mi powiedzieć, co pani widzi.

136

- Widzę ogród pełen kwiatów i błękitne niebo. - Panna Ashford westchnęła z rozmarzeniem.

- Jest pani sama?

- Nie. Dookoła stoją ludzie. Patrzą na mnie.

- Proszę spojrzeć niżej - poprosiła Sophie. - Co pani ma w ręku?

- Kwiaty. Lilie. Czuję ich zapach.

- Jak się pani czuje w tym pięknym ogrodzie? Panna Ashford zamyśliła się.

- Jestem spokojna. Czuję się doceniona.

Sophie odetchnęła z ulgą. Skoro udało jej się zmusić do wyznań rzeczową, rozsądną pannę Ashford, nie miała się czego obawiać.

- Może już pani otworzyć oczy, chociaż wcale bym się nie zdziwiła, gdyby wolała pani zostać w swym ogrodzie.

Panna Ashford zamrugała.

-Dobrze... tak... tak... pójdę teraz do kuchni. Muszę dopatrzyć...

- Proszę jeszcze chwilę zaczekać. - Sophie zdjęła karton ze sztalug i podała go pannie Ashford. - To pamiątka wizyty u Dunjazady.

- Och - wyszeptała z podziwem. - Tak właśnie to sobie wyobrażałam.

- Piękny obrazek - powiedziała Emily, wskazując służącemu miejsce, w którym ma postawić krzesło.

Sophie narysowała ją w ogrodzie pełnym kwiatów. Panna Ashford miała na sobie wdzięczną białą suknię z bufiastymi rękawami, kwietny wianek na głowie, a w ręku trzymała bukiet lilii

- Życzę pani wielu takich chwil - powiedziała Sophie. Panna Ashford była bliska łez.

- Dziękuję - wyszeptała.

- A teraz - powiedziała Sophie, zwracając się do Emily i dając pannie Ashford czas na dojście do siebie - musisz mi pomóc. Gdzie są te wstążki, o których mówiłyśmy, planując bal? Aha, w koszu. Zwiążmy ładnie rysunek dla panny Ashford.

- Dziękuję, a teraz już muszę panie opuścić. Widzę, że nie wniesiono jeszcze półki na książki dla panny Harraday, która ma czytać wiersze. - Wyszła z namiotu. Złote wstążki zdobiące jej włosy zamigotały w świetle świec.

- Może jednak wszystko dobrze się ułoży - powiedziała Emily.

- Mam nadzieję - westchnęła Sophie.

Salony powoli zapełniały się różnobarwnym tłumem. Mleczarki wesoło gawędziły z królami, piraci prowadzili na parkiet średniowieczne księżniczki. Młode damy z kółka dobroczynnego panny Ashford rozpoczęły przedstawienia i srebrne misy ustawione przy scenkach zaczęły się zapełniać.

Pusto było jedynie przy namiocie Sophie. Do portretu pozowała właśnie lady Dayle. Wcześniej tylko księżna Charmouth poprosiła Sophie, by namalowała jej portret na tle odnowionej sali balowej. Pozostali uczestnicy balu gapili się na Sophie-Dunjazadę, szeptem wymieniali między sobą jakieś uwagi, lecz do namiotu nie wchodzili.

- Dlaczego wszyscy nas omijają, lady Dayle? - spytała Emily.

- Plotkują o spodniach Sophie, ale nawet największe świętoszki muszą przyznać, że jej strój nie uchybia wymogom przyzwoitości - odpowiedziała strapiona wicehrabina. - Chodzi chyba o coś innego. Ktoś rozpowszechnia podłe plotki, a mianowicie oskarża Sophie o to, że za wszelką cenę stara

138

się przyćmić inne panny. Mówi się o jej trudnym charakterze, wybuchowym temperamencie...

- Tego się właśnie obawiałam - powiedziała zdenerwowana Emily. - Co możemy zrobić?

Niespodziewanie sytuację uratował Theo Alden, kuzyn Charlesa. Nie miał najmniejszego zamiaru pomagać Sophie, wprost przeciwnie, wszedł do urządzonego z przepychem namiotu z zamiarem utarcia jej nosa. Przybrał nonszalancką pozę, a zapytany o miejsce marzeń, zamiast opisać swój kawałek nieba, wyraziście odmalował scenę upadku towarzyskiego Sophie, ubierając to w nad wyraz czytelne i złośliwe aluzje.

Jednak gdy otrzymał gotowy rysunek, znieruchomiał z wrażenia.

Sophie przedstawiła go podczas przechadzki w parku, ubranego w elegancki, modny strój. Młodzi dandysi przyglądali mu się z zazdrością, zachwycone damy patrzyły na niego z uwielbieniem.

- Zieleń płaszcza doskonale komponuje się z barwą moich oczu! - wykrzyknął. - A te zaszewki w spodniach podkreślają długość moich nóg. - Uniósł wzrok. - Byłem wobec pani niesprawiedliwy, panno Westby. Ze skruchą przyznaję, że pozwoliłem sobie na niestosowne złośliwości. Błagam o wybaczenie. Ma pani oko i duszę artystki, co wzbudza mój szczery podziw. Jutro zaniosę ten rysunek do mojego krawca.

- Cieszę się - odparła z uśmiechem - że moja praca się panu podoba.

- Jak nazwałaby pani ten złotawy odcień kamizelki?

Od tej chwili Sophie nie miała już kłopotów z zamówieniami. Wkrótce przed namiotem ustawili się koledzy Thea, a za ich przykładem poszli inni. Sophie narysowała tak wiele portretów, że zaczęły boleć ją palce. Misa przed namiotem

napełniła się datkami i trzeba było ją opróżnić. Sophie nie miała czasu, by zatańczyć, lecz nawet tego nie zauważyła. Miała nadzieję, że w kolejce chętnych do zajęcia miejsca w namiocie Dunjazady czeka Charles.

Charles zaklął, widząc, że kamerdyner ma kłopoty z włożeniem mu wysokich butów. Wiedział już, że się spóźni.

Nie mógł nic na to poradzić. Przez cały dzień uczestniczył w obradach komisji debatującej nad problemem niezadowolenia farmerów. Z radością pomyślał, że poczyniono znaczny postęp. Nie mógł wyjść wcześniej, wymawiając się koniecznością przygotowania się do balu maskowego.

Crocker, jego kamerdyner, który właśnie narzucił mu na ramiona czarną pelerynę, i tak spisał się doskonale. Charles miał na sobie kostium osiemnastowiecznego rozbójnika napadającego na podróżujących gościńcami. Crocker uparł się, by jego pan włożył staromodną koszulę, koronkowy kołnierzyk i mankiety.

- Milordzie, musi pan wyglądać jak romantyczny, dobrze urodzony złodziejaszek, a nie jakiś współczesny obdartus. To straszne, z kim człowiek ma teraz do czynienia na drogach.

Charles popatrzył z ukosa na kamerdynera, zastanawiając się, jak spędza swój wolny czas. Uznał, że bezpieczniej będzie go o to nie pytać. Przytroczywszy do pasa rapier, powiedział Crockerowi, że nie wie, kiedy wróci.

Przed domem czekał już karykiel zaprzężony w dwa konie. Charles zaśmiał się w duchu, zastanawiając się, kogo uda mu się przestraszyć swym wyglądem podczas przejazdu przez Mayfair. Doszedł do wniosku, że doskonale wybrał kostium. Tego wieczoru zamierzał stawić wyzwanie losowi.

Nie wyobrażał sobie życia bez Sophie. Jego plan musiał

140

się powieść. Sophie z pewnością będzie potrafiła zostać prawdziwą damą, a takiej właśnie kobiety potrzebował na towarzyszkę swego życia. Niepotrzebnie tak długo się bał, że ich bliższa znajomość może zagrozić jego planom. Złośliwy los sprawił, że to właśnie Sophie mogła teraz urato-wać ich oboje.

Nie udało mu się nikogo wystraszyć swym wyglądem. Ulice były puste, bo cała londyńska śmietanka zgromadziła się na balu dobroczynnym. Ze zniecierpliwieniem przedarł się przez tłum czekających na wejście do środka. Pomyślał, że londyńskie modniarki ostatnio nie miały czasu na sen. Dookoła roiło się od syren, kawalerów i rzymskich senatorów. O ile wzrok go nie mylił, jeden z członków królewskiej rodziny przebrał się za samego księcia regenta.

W sali balowej natychmiast dostrzegł pannę Ashford przebraną za jakąś boginię, zapewne Dianę, sądząc po łuku zawieszonym na ramieniu. Musiała być szczęśliwa, że tak liczni goście przybyli na jej bal. Charles szczerze ją podziwiał, jednak nie miał teraz ochoty na spotkanie. Szybko schował się za półkę z książkami.

Skąd wzięła się ta półka w sali balowej Argyll Rooms? Ostrożnie wychyliwszy głowę, zobaczył urodziwą młodą damę, zajmującą miejsce na środku czerwonego dywanu. Kilka osób uprzejmie przystanęło naprzeciwko niej. Panna odetchnęła głęboko i zaczęła recytować:

Gdy bramy Raju już się zamknąć miały,

Rzut oka za się wzbudził żal człowieka,

Kazał mu wspomnień zebrać wór niemały

I los przeklinać, co go teraz czeka.

O Boże, tylko nie Byron, pomyślał Charles.

- Ej - zwrócił się stojący obok satyr do czarnoksiężnika. - Pamiętasz, jak Dayle przebrał się kiedyś za Byrona, odwiedził Towarzystwo Byronowskie Dam z Mayfair i podpisywał tomiki poezji?

Charles zasłonił twarz dłońmi. Goście w maskach zaczęli bić brawo i wrzucać monety i biżuterię do srebrnej misy na podeście. Charles mgliście przypominał sobie, że panna Ashford mówiła mu coś o tym, że damy zaprezentują na balu swe talenty.

Musiał jak najszybciej odnaleźć Sophie.

Jego niepokój jeszcze się wzmógł, gdy przemierzając salę, mijał kolejne damy. Śpiewaczka. Harfistka. Czyżby Sophie miała wystąpić w tańcu z mieczami?

W końcu zobaczył namiot i krew zawrzała mu w żyłach. Sophie miała rozpuszczone włosy, które opadały aż do pasa, i mocny makijaż. Spodnie, choć szerokie, pozwalały domyślić się długości i kształtu nóg. Pod tuniką zauważył ciasno opięty kaftan.

Była uosobieniem zmysłowości, budziła najśmielsze marzenia, kierując myśli ku miłosnym sztukom Orientu. Wszyscy mężczyźni na jej widok musieli czuć to samo co on.

Rozpaczliwie starając się zmusić do opanowania, podszedł do namiotu.

Sophie zaczynała być już zmęczona swą rolą, marząc o chwili zabawy. Mimo wszystko z radością powitała pojawienie się wuja w towarzystwie jakiegoś mężczyzny.

- Wuju, cieszę się, że cię widzę. Panna Ashford z pewnością będzie ci wdzięczna. - Uśmiechnęła się. - Czy Dunjazada może namalować ci portret? Widzę, że nie masz maski. Proszę, usiądź i zdejmij kaptur.

142

- Twój wuj zawsze jest gotów wesprzeć zbożny cel, ale to jest prawdziwy powód mojej obecności. - Wskazał swego towarzysza. - Chciałem zrobić ci niespodziankę.

Sophie uśmiechnęła się. Wysoki, szczupły mężczyzna miał na sobie prosty, skromny strój i czarny kapelusz. Wydawał jej się znajomy, lecz nie mogła sobie przypomnieć, gdzie się już spotkali.

- Jest pan kwakrem, który przybył tu, by przypomnieć mi o rodzinnych stronach?

- Jestem tylko przebrany za kwakra, ale istotnie przyjechałem tu, żeby przypomnieć pani o rodzinnych stronach - odpowiedział z promiennym uśmiechem, ukazując nieskazitelnie białe zęby kontrastujące z ciemną karnacją. - Pewnie mnie pani nie poznaje, panno Westby, ale ja roz-poznałbym panią wszędzie. Jest pani niezwykle podobna do matki.

- Do mojej matki? - Sophie znieruchomiała i spojrzała pytająco na wuja.

- Minęło wiele lat, odkąd widzieliście się po raz ostatni -powiedział wuj. - To jest twój kuzyn, pan Cardea.

Sophie przypomniała sobie psotnego chłopca z kręconymi włosami, który ciągnął ją za warkocze i ganiał za nią po całym domu, a ona uciekała z radosnym piskiem.

- Mateo? - wyszeptała.

- Tak, to ja! - Niespodziewanie chwycił ją w objęcia i okręcił dookoła. Emily, która zmieniła się z panną Asford na swym stanowisku przy wejściu, gwałtownie zaczerpnęła tchu. Mateo filuternie zmrużył oko w jej stronę i puścił Sophie.

- Co cię sprowadza do Londynu? - zapytała z uśmiechem.

- Lord Cranbourne i ja prowadzimy interesy. Zastanawiałem się nad przyjazdem do Londynu, ale kiedy wspomniał mi

o tobie w jednym ze swych listów, wsiadłem na pierwszy statek i oto jestem.

- Oto jesteś - powtórzyła jak echo Sophie. Zastanawiała się, jakie interesy łączą go z wujem. I dlaczego przyjechał właśnie teraz? Zanim zdołała go o cokolwiek taktownie zapytać, wejście do namiotu przesłonił mężczyzna w czarnym stroju, z twarzą zasłoniętą niewielką czarną maską.

-Charles! - Jej serce natychmiast przyśpieszyło rytmu. Miała przy tym nadzieję, że Charles zawdzięcza swój groźny wygląd jedynie kostiumowi. Zarazem jednak niejasne przeczucie podpowiadało jej, że za chwilę stanie się coś złego.

- Dobry wieczór, Sophie - powiedział, wchodząc do namiotu. - Witam, lordzie Cranbourne i...

- Och, Charlesie, pozwól, że przedstawię ci swego kuzyna. Mateo, to jest lord Dayle. Charlesie, to mój kuzyn, pan Cardea. ,

Mateo uśmiechnął się promiennie i nisko się skłonił.

- Rad jestem, że mogłem pana poznać, lordzie Dayle.

- Ja również jestem rad, mogąc poznać pana. - Zwrócił się do wuja Sophie. - Gratuluję, Cranbourne. Słyszałem, że został pan przewodniczącym komisji Ministerstwa Handlu. Nie zdążyłem panu pogratulować po wstępnym posiedzeniu, ale cieszę się, że będziemy razem pracować.

Cranbourne uśmiechnął się z wyraźnym zadowoleniem.

- Dziękuję, Dayle. Mam nadzieję, że uda nam się wiele osiągnąć wspólnymi siłami.

Charles skinął głową.

-Bardzo panów przepraszam, ale zamierzam poprosić Sophie do tańca.

Zarumieniła się i podała mu rękę z uśmiechem. Czuła się jak w siódmym niebie.

144

- Tak się cieszę... Nie zatańczyłam jeszcze ani razu. Wuju, Mateo, proszę nam wybaczyć.

- Mam nadzieję, że wkrótce się zobaczymy - rzekł z uśmiechem kuzyn.

Sophie zdążyła jedynie kiwnąć głową. Charles mocno ścisnął ją za rękę i pociągnął za sobą.

- Parkiet do tańca jest gdzie indziej, Charlesie.

- Nie będziemy tańczyć.

Niemile zaskoczona, popatrzyła na niego pytająco. Mierzył ją chłodnym wzrokiem.

- O co chodzi? - zapytała.

Nie odpowiedział, z trudem powściągając gniew. Rozglądał się dookoła, jakby czegoś szukał. Spojrzawszy na galerie na górze, na chwilę przystanął, po czym poprowadził Sophie ku schodom.

Musieli przedzierać się przez gęsty tłum. Sophie czuła się jak lalka ciągnięta na sznurku przez rozkapryszone dziecko, które tyranizuje otoczenie. Jej radosny nastrój gdzieś się ulotnił.

- Nie zrobię ani kroku, dopóki nie powiesz mi, co cię tak rozwścieczyło - powiedziała w końcu.

Szybko obejrzał się.przez ramię.

- Musimy porozmawiać na osobności.

Zawahała się. Charles znów stał się nieprzystępny. Miała już serdecznie dosyć szukania wyłomów w murze, którym się otaczał. Słyszała jednak, że na piętrze znajdują się zaciszne alkowy, a wspomnienia porannych pieszczot wciąż żywo stały jej w pamięci. Posłusznie zaczęła wstępować na schody.

Nietrudno było się zorientować, dlaczego alkowy i bale maskowe cieszyły się tak wielkim powodzeniem. Większość salek była już zajęta, a wejścia do nich zaciągnięto kotarami.

Niektórzy uczestnicy balu nie zadali sobie jednak trudu, by skryć się przed oczami ciekawskich.

- Charles - powiedziała szeptem Sophie - czy ta pasterecz-ka całująca rycerza to...

- Wzrok cię nie myli - odpowiedział - ale nie wolno ci nikomu pisnąć na ten temat ani słowa.

- Możesz być pewny, że nikomu nic nie powiem. Jej mąż nie byłby zadowolony.

Charles wypatrzył pokój z drzwiami. Wprowadził Sophie do środka i natychmiast je zamknął. Dookoła stały półki z książkami i czasopismami; najwyraźniej była to czytelnia. Sophie wciąż nie mogła zapomnieć o tym, co przed chwilą zobaczyła.

- Poczynają sobie bardzo śmiało. Pomyśl tylko, ile hałasu narobi za chwilę ten rycerz w zbroi.

Charles zaśmiał się cynicznie. Sophie popatrzyła na niego z niepokojem. Nie miała najmniejszej ochoty przeżywać kolejnej huśtawki nastrojów.

- Powiesz mi, co tak zepsuło ci humor?

- Jestem zdziwiony, że musisz o to pytać.

- Skąd mam wiedzieć, o co ci chodzi? Zbywasz mnie półsłówkami, nie masz ochoty tańczyć, ciągniesz mnie tu jak jakąś zabawkę... - Zagryzła wargi. - Co się stało? Jesteś zupełnie inny niż rano.

Zorientowała się, że gniewne błyski w jego oczach ustępują miejsca pożądaniu. Powoli przyłożyła dłoń do jego torsu.

- Dobrze, mniejsza o to. Zapomnij o swoich problemach i wróćmy myślami tam, gdzie się rozstaliśmy.

- Sophie, doprowadzasz mnie do szaleństwa. - Chwycił ją w ramiona i natychmiast przestała żałować, że dała się tu przyprowadzić.

146

Owionęła ją woń olejku sandałowego i niepowtarzalny męski zapach. Miała wrażenie, że Charles za chwilę zmiażdży jej wargi w zachłannym pocałunku. Odwzajemniła go z długo tłumionym pożądaniem.

Zadrżał i mocno przyciągnął ją do siebie. Po chwili władczym gestem objął jej piersi, po czym przesunął dłonie niżej i zaczął niecierpliwie ugniatać pośladki.

Przerwał pocałunek, by musnąć wargami jej podbródek i szyję. Tęsknie otarła się o niego.

Charles rozsunął jej uda kolanem i dotknął najwrażliwsze-go miejsca. Wreszcie zrozumiała, dlaczego jej spodnie omal nie stały się przyczyną skandalu. Po raz pierwszy czuła pożądanie przyprawiające o całkowitą bezwolność. Była gotowa poddać się żądzom Charlesa, ulec potężnej fali namiętności., i nagle odskoczył od niej jak oparzony.

Gwałtownie zaczerpnęła tchu. Charles dyszał ciężko i patrzył na nią z wyrzutem, jakby to ona przerwała namiętne pieszczoty.

- Widzisz, do czego mnie doprowadzasz? Wiesz już, na co mają ochotę wszyscy mężczyźni, którzy widzą cię w tym stroju?

Jego słowa wprawiły ją w stan osłupienia.

- Nie bądź śmieszny.

- Niestety, mówię szczerą prawdę. Prosiłem cię, żebyś jak ognia unikała kłopotów, tymczasem skorzystałaś z pierwszej się okazji, by zrobić z siebie widowisko.

- Jakie widowisko?! To są występy na cel charytatywny. Inne damy też odgrywają rozmaite role.

- Żadna z dam nie wygląda jak żywcem wyjęta z haremu! Masz na sobie spodnie! Już sobie wyobrażam tytuły jutrzejszych gazet! Trzeba będzie wyciąć połowę lasów w Anglii, żeby starczyło papieru na dodatkowy nakład!

- Przesadzasz. A poza tym, nawet jeśli pojawią się jakieś artykuły, nic wielkiego się nie stanie. - Odrzuciła włosy do tyłu. - Przecież próbowałam ci uzmysłowić, że nie mamy wpływu na to, co myślą o nas inni. Mogą sobie o mnie myśleć, co tylko chcą. - Gdyby przejmowała się plotkami, załamałaby się już dawno temu.

- A ja ci mówiłem, że powinnaś dbać o reputację. - W przypływie nagłej irytacji zdarł z siebie maskę. - Jeśli zamierzasz zostać moją żoną, musisz zachowywać się jak dama.

Sophie znieruchomiała. Radosne uniesienie przepadło bez śladu.

- Czegoś tu nie rozumiem, Charles.

- Znasz moją sytuację. Muszę mieć stateczną żonę o nieskazitelnej reputacji. Wszyscy bacznie mnie obserwują, oceniają na podstawie dokonywanych przeze mnie wyborów. Chcę uchodzić za człowieka odpowiedzialnego i roztropnego, za dżentelmena, który wiedzie godne życie.

Z trudem zaczerpnęła tchu.

- Mam rozumieć, że małżeństwo ze mną będzie świadczyć na twoją niekorzyść?

- Wiesz, że cię pragnę, ale muszę liczyć się z ludzką opinią. -1 chodzi ci tylko o mój kostium?

Wskazał jej miejsce w fotelu i usiadł naprzeciwko niej.

- Nie tylko o kostium, Sophie. Nie wiem, jak mam ci to wyjaśnić. Nie chodzi nawet o to, co robisz, tylko o sposób...

-Aha, sposób... - powtórzyła cicho. Żadne z upokorzeń z dzieciństwa nie zabolało jej tak bardzo jak obecne oskarżenia ze strony Charlesa. Udało mu się bezbłędnie trafić w jej słaby punkt.

- Nie chodzi mi o twoje zainteresowania, o rysunki. Wciąż ci jest mało. Nie wystarcza ci projektowanie wnętrz... wy-

148

dajesz książkę. Dyskutujesz o modzie z samym księciem regentem! - Chwycił ją za rękę. - Posłuchaj. Jestem pewien, że nam się uda, ale to będzie wymagało wysiłku z twojej strony, Sophie. - Uśmiechnął się. - Zobaczysz, nie będzie tak źle. Moja matka nam pomoże. Wiem, że nie lubisz panny Ashford, ale trzeba przyznać, że ma nienaganną reputację. Może ci po-służyć za wzór. Kiedy wreszcie przestanę być kojarzony z wybrykami z przeszłości i stanę się szanowanym politykiem pnącym się po szczeblach ministerialnej kariery, tobie także będzie znacznie łatwiej.

Miała wrażenie, że w pokoju zrobiło się nagle zimno. Pokręciła głową. Charles najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy, jak wielki zawód jej sprawił, zupełnie nie rozumiał, że właśnie zdeptał ostatnią iskierkę nadziei.

- Próbujesz mi powiedzieć - odezwała się w końcu - że możemy się pobrać, jeśli nauczę się odpowiednio zachowywać?

Westchnął z rezygnacją.

- Nie ujmowałbym tego w ten sposób. Znasz moją sytuację. Musimy tylko zmienić twój wizerunek.

Czuła, jak wzbiera w niej gniew.

- Myślisz, że to ci wystarczy? - zapytała z przekąsem. -Spójrz tylko na siebie! Zmieniłeś wizerunek, a potem robiłeś, co w twojej mocy, by zmienić swą osobowość, serce i duszę. Zmieniłeś się bardziej niż skłonna byłabym przypuszczać, skoro ośmielasz się mówić do mnie w taki sposób. - Odwró-ciła się, nie chcąc, by zobaczył w jej oczach łzy.

Podszedł do niej i pochylił się, owiewając ją ciepłym oddechem. Zanim jednak zdołał wypowiedzieć kolejne słowa, usłyszeli jakieś poruszenie w korytarzu.

- Nie patrz na nich, Corinne - rozległ się ostry nosowy głos.

- Już ja potrząsnę tą podłą pannicą, pokażę jej, gdzie raki zimują! Mam nadzieję, że się mylisz, ale musimy to sprawdzić.

- Jestem pewna, że nie dzieje się nic złego - starała się uspokoić matkę panna Ashford.

Drzwi otworzyły się i do środka zajrzały dwie zaciekawione twarze.

- Panna-Westby! - krzyknęła lady Ashford. - Nie wierzyłam w plotki na pani temat, ale teraz widzę, że bardzo się myliłam! Że też musiało trafić akurat na pana, lordzie Dayle!

- Mamo, wszystko jest w jak najlepszym porządku, tak jak ci mówiłam - odezwała się panna Ashford. - Lord Dayle i panna Westby znają się od dzieciństwa i są dla siebie jak brat i siostra, nic więcej. - Zmierzyła Sophie przeciągłym spojrzeniem od stóp do głów. - Nikt nie będzie ich o nic podejrzewał. Jestem pewna, że są niewinni.

- Czy moja córka ma rację, lordzie Dayle? - zapytała lady Ashford.

Nie odpowiedział, nawet nie spojrzał w jej stronę. Nie odrywał wzroku od Sophie, która wstała z zamiarem wyjścia z pokoju.

- Poczekaj - zwrócił się do niej. - Żałuję, że nasza rozmowa potoczyła się w ten sposób. Czy naprawdę proszę o zbyt wiele, zważywszy na to, co możemy zyskać?

Opuścił ją gniew, ustępując miejsca zmęczeniu. Nie czuła nawet bólu. Spojrzała Charlesowi prosto w oczy.

- Tak - odpowiedziała. - Prosisz o zbyt wiele. Gdybyś naprawdę mnie znał, nie musiałbyś mnie o to pytać.

Wyszła z pokoju, walcząc ze łzami. Musiała jak najszybciej opuścić Argyll Rooms. Nikt nie mógł jej zobaczyć w takim stanie.

Pogrążona w rozpaczy, skupiona tylko na własnych dozna-

150

niach, niechcący potrąciła dwóch mężczyzn rozmawiających ściszonymi głosami przy schodach.

- Przepraszam - powiedziała szybko, nie zatrzymując się.

- Sophie! - To byli jej wuj i kuzyn. - Dobrze się czujesz? Sprawiasz wrażenie zmartwionej.

- Czuję się fatalnie, wuju. Przepraszam.

- W takim razie musisz natychmiast jechać do domu. Powstrzymała się od zrobienia złośliwej uwagi na temat jego spóźnionej o piętnaście lat troski.

- Czy byłby pan łaskaw odwieźć kuzynkę do domu, panie Cardea?

Mateo nisko się skłonił.

- Uczynię to z wielką przyjemnością.

Sophie nie miała siły odmówić. Zostawiła wiadomość dla lady Dayle i wyszła w towarzystwie kuzyna.

W dwóch parach patrzących za nią oczu kryło się głębokie zadowolenie.

Rozdział jedenasty

Najgorsza była świadomość, że Charles miał rację. Wszystkie londyńskie brukowce rozpisywały się na temat Sophie, prześcigając się w złośliwościach. Charles zapewne oddychał z ulgą, że cała sytuacja już go nie dotyczy.

Atmosfera skandalu i podłe plotki towarzyszyły Sophie niemal przez całe życie. Nauczyła się nimi nie przejmować, jednak tym razem było inaczej. Stała się obiektem wyjątkowo dotkliwych szyderstw i drwin, a w dodatku trafiały one na podatny grunt. Jednego dnia plotkowano o tym, że miała na sobie spodnie, drugiego, że haniebnie prześwitywały. Na koniec zaczęto oskarżać ją o to, że była prawie naga. Podobno wykonała taniec brzucha, uwodziła księcia regenta, śpiewała na środku stołu. Ludzka pomysłowość nie znała granic.

Już wcześniej opowiadano o niej niestworzone historie, lecz ani trochę się nimi nie przejmowała, a nawet udało jej się obrócić je na swoją korzyść. Zapewne i obecny skandal ucichłby z czasem, tym razem jednak wierutne brednie trafiały w jej najczulszy punkt, stanowiły potwierdzenie słów Charlesa. Uważał, że nie jest go warta.

Wprawdzie nie powiedział tego wprost, jednak z pewnoś-

152

cią to miał na myśli. Powinna się była tego spodziewać. Nie po raz pierwszy nie potrafiła sobie zasłużyć na czyjeś uczucie.

Rozczarowała swego wuja, nie udało jej się zdobyć przychylności ciotki, mieszkańcy Blackford Chase traktowali ją jak trędowatą. Jedynie Charles akceptował ją wtedy taką, jaką była. Gdyby i teraz stał po jej stronie, opinia londyńskiego towarzystwa nic a nic by jej nie obchodziła, lecz straciła już wszelkie złudzenia co do jego uczuć.

Wałęsała się po domu przepełniona bólem, z poczuciem bolesnej pustki. Dopiero teraz zdawała sobie sprawę z tego, jak głęboko była od niego uzależniona. Zawsze miała przeciwko sobie opinię publiczną, lecz mogła liczyć na zrozumienie Charlesa. Teraz miotała się bezsilnie, zagubiona jak nigdy od śmierci rodziców.

Starała się nie zwracać uwagi na swe cierpienia i rozpaczliwie szukała jakiegoś punktu oparcia, lecz wszystkie wysiłki okazywały się daremne.

Rodzina Emily również ucierpiała z powodu skandalu. W dzień po balu drzwi domu Lowderów prawie się nie zamykały. Przychodzono, by wyrazić swe współczucie lub nasycić się triumfem. Sophie nie ruszała się ze swego pokoju, na próżno czekając na odwiedziny Charlesa.

Zainteresowanie skandalem wkrótce zmalało i goście przestali się pokazywać. W domu zapanowała ciężka atmosfera. Smutne twarze, prowadzone ściszonymi głosami rozmowy, przedłużające się chwile milczenia doprowadziły Sophie na skraj załamania nerwowego. Miała też dość czekania na Charlesa. W końcu spakowała bagaże i wyjechała do Sevenoaks.

Tam natychmiast rzuciła się w wir pracy, podejmując się najcięższych robót. Kładła tapety, wieszała zasłony i uzupełniała uszkodzone stiuki, urażając tym próżność włoskiego stuccatore.

Tonowała potem jego nastroje, by nie myśleć o swym zranionym sercu i upojnych chwilach w ramionach Charlesa.

Narzuciła sobie morderczy rytm, pracowała nieprzerwanie i dopiero późnym wieczorem kładła się do łóżka skrajnie wyczerpana, lecz nie udawało jej się uciec od bolesnych wspomnień. Zasypiała dopiero nad ranem.

Rozmyślając nocami nad tym, co się stało, dochodziła do wniosku, że Charles miał rację. Nie wymagał od niej zbyt wiele, skoro planował wspólne życie. Zmęczona i dojmująco samotna, marzyła o poślubieniu Charlesa, postanawiając, że się zmieni. Była gotowa stać się choćby nawet i słoniem, jeśli tego od niej zażąda.

Mimo wszystko codziennie powracała do pracy, nie mając ochoty na powrót do Londynu. Nocami tęskniła za Charle-sem, lecz rano powracały inne wspomnienia. Przypominała sobie jego zimne, obojętne spojrzenia i okrutne słowa. Nie podobał jej się w swym nowym wcieleniu.

Czyżby oczekiwał od niej, że stanie się do niego podobna? Nawet tutaj, zakurzona i umazana gipsem, hardo kręciła głową. Przez wszystkie lata upokorzeń udało jej się nie popaść w rozpacz, nie dopuścić do siebie uczucia zgorzknienia. Nie chciała pielęgnować w sobie gniewu i otaczać się murem chłodu. Nie mogła wyrzec się siebie nawet w imię miłości.

Miłość... Charles pożądał Sophie, pragnął jej, lecz jej nie kochał. Prawdziwa miłość nie stawia warunków, nie wymusza zmian.

Remont powoli dobiegał końca, co witała z mieszanymi uczuciami.

Dom prezentował się wspaniale. Bez trudu potrafiła wyobrazić sobie w nim Charlesa. Widziała go wszędzie: w bibliote-

154

ce, w holu, w sypialni. Zapewne przeżyje tu wiele szczęśliwych chwil... bez niej.

W końcu musiała pogodzić się z bolesną prawdą. Decydując się na przyjazd do Londynu, łudziła się nadzieją, że uda jej się zdobyć uznanie dla swego artystycznego talentu i odnowi znajomość z Charlesem. To drugie okazało się niemożliwe. Zmienili się oboje i było już za późno na ponowną przemianę.

Ta sytuacja przypominała jej chwile sprzed wielu lat, gdy jako osierocona mała dziewczynka marzyła o kochającym wuju, który będzie starał się zastąpić jej rodziców. Kiedy pozbyła się złudzeń, przelała całą swój głód miłości na Charlesa. On jeden naprawdę ją lubił i rozumiał. Po jego wyjeździe żyła w przekonaniu, że wciąż wspiera ją myślami.

Teraz była już dorosła i umiała oddzielać marzenia od rzeczywistości. Okazało się, że Charles był tylko marzeniem. Jaka była jednak rzeczywistość?

Niezależnie od opinii londyńskiego towarzystwa, niezależnie od tego, co myślał Charles, dobrze wiedziała, kim jest naprawdę. Owszem, zdawała sobie sprawę, że daleko jej do ideału, miała jednak talent i potrafiła umilać ludziom życie, a co ważniejsze, dzięki swym umiejętnościom mogła pomóc bardziej od niej pokrzywdzonym przez los.

Londyńskie salony zamknęły się przed nią i nie zamierzała nikogo błagać o litość. Miała swoje projekty, swą książkę, pana Darveya i pracowników z Blackford Chase. Będzie musiała się tym zadowolić.

Doszedłszy do tego wniosku, przeszła do salonu i stanęła przed kominkiem. Kazała pomalować gzyms na biało, by pasował do sztukaterii, nie mogła jednak się zdecydować, jaki

obraz powinien zawisnąć na ścianie. Do tej pory żaden nie wydał się jej odpowiedni.

Była natomiast niezwykle zadowolona z wystroju wnętrza. Bordowe welurowe obicia i zasłony wspaniale kontrastowały z licznymi akcentami bieli. Taki salon mógł zadowolić najwybredniejszego męża stanu. Był gotów na przyjęcie członków królewskiej rodziny, dygnitarzy, lecz także najbliższych przyjaciół i członków rodziny. Udało jej się sprawić, że imponujące swym rozmiarem pomieszczenie zyskało ciepły, domowy klimat.

Nawet o tym nie mogła myśleć bez uczucia żalu.

Usłyszała jakieś poruszenie przed domem i wkrótce otwarły się drzwi salonu.

- Teraz rozumiem, dlaczego nie wracasz do Londynu. Muszę przyznać, że warto było tu przyjechać.

- Mateo! - krzyknęła Sophie.

- We własnej osobie! Uciekłaś z Londynu tuż po moim przyjeździe, więc musiałem cię dogonić, tak jak w dzieciństwie. - Podszedł do Sophie i ujął jej dłonie. - Warto tu było przyjechać już choćby po to, by cię ujrzeć. A to - zatoczył ręką po pokoju - jest, jak to mówią Anglicy, śmietanka śmietanek.

Roześmiała się.

- Jak mnie znalazłeś?

- Nachodziłem wicehrabinę tak długo, aż w końcu się poddała i pozwoliła mi sobie towarzyszyć. Zaraz tu przyjdzie, ochmistrz ją zatrzymał, a ja natychmiast do ciebie przybiegłem, zapominając o dobrych manierach.

- Cieszę się, że przyjechałeś - powiedziała szczerze.

- Ja również. - Puścił jej ręce i zaczął krążyć po pokoju. -To jest piękne. Wspaniałe. Nie dziwię się, że sam książę regent podziwia twój talent.

- Przesadzasz.

156

- Oho! Widzę, że nie czytałaś tu gazet.

- Nie - odpowiedziała cierpko. - Jeśli tyje czytałeś, to pewnie domyślasz się, dlaczego nie miałam ochoty na lekturę.

Mateo odrzucił do tyłu ciemne loki i wybuchnął serdecznym śmiechem. Sophie patrzyła na niego jak urzeczona, myśląc o tym, że będzie musiała narysować mu portret. Był taki młody, pewny siebie, beztroski... Wspaniały symbol wital-ności i radości życia.

- Sophie! - krzyknął z entuzjazmem. - Postawiłaś na nogi cały Londyn i nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy!

- Pan Cardea mówi prawdę. - Do salonu weszła lady Dayle; po chwili Sophie utonęła w jej uścisku.

-Tak mi przykro, milady... - zaczęła Sophie, nieco już ochłonąwszy.

- Nie przepraszaj - przerwał jej Mateo. - To wszystko przez tych Anglików. Lubią robić z igły widły. Nie potrafią cieszyć się życiem. Na pewno nie chciałabyś stać się taka jak oni.

Uśmiechnęła się.

- Twoje słowa brzmią w moich uszach jak najpiękniejsza muzyka. Mimo wszystko jest mi bardzo przykro, że naraziłam panią na nieprzyjemności, lady Dayle.

- Nie ma o czym mówić, moja droga. Posłuchaj swojego kuzyna. - Z wyraźnym zadowoleniem rozejrzała się po pokoju. - Jak tu pięknie! Usiądźmy na chwilę.

Zajęli miejsca w fotelach.

- Czyżby zmieniły się okoliczności? - spytała Sophie.

- Tak, to była tylko złość w szklance wody - rzekł Mateo.

- Burza w szklance wody, panie Cardea. W każdym razie, Sophie, już po wszystkim. Twoje problemy się skończyły. -Wicehrabina z uśmiechem chwyciła jej dłonie.

- Skończyły się? - zdumiała się.

- Tak - oznajmiła lady Dayle. - Po twoim wyjeździe plotki ucichły i jedynie od czasu do czasu pojawiała się jakaś historyjka w gazecie. Po niedługim czasie ludzie zaczęli zauważać, że artykuły na temat wydarzeń na balu i twego rzekomo szokującego zachowania były podobnie sformułowane, tak jakby za tym wszystkim stała jedna osoba.

- Masz bardzo licznych obrońców! - wykrzyknął Mateo. -Największymi przyjaciółkami okazały się oczywiście wicehrabina i pani Lowder.

Sophie poczuła łzy pod powiekami. Do tej pory nie bronił jej nikt z wyjątkiem Charlesa.

- A lord Dayle? - Musiała to wiedzieć.

- Nie widziałam go od tamtej pory - odparła jego wyraźnie strapiona matka. - Jack powiedział, że ma wiele pracy w komisji, lecz prawda jest inna. Sir Harold doniósł mi, że posiedzenia zostały odroczone do czasu otrzymania raportów z północy. Niktnie wie, gdzie Charles się podziewa. Myślałam, że może ciebie wtajemniczył w swe plany.

Sophie w milczeniu pokręciła głową.

- Nie potrzebujesz pomocy lorda Daylea, Sophie - powiedział Mateo. - Twoja przyjaciółka księżna oznajmiła, że zerwie stosunki z tymi, którzy ośmielą się powiedzieć o tobie choćby jedno złe słowo. A ta wyniosła panna... panna Ashford? -Gdy Sophie przytaknęła, kontynuował: - Nawet ona w końcu przyznała się, że ten kostium to był jej pomysł i że jej zdaniem nie można było mieć do niego zastrzeżeń. Jednak największy cios twoim krytykom zadał sam książę regent.

Sophie przyłożyła dłoń do ust.

- To niemożliwe - powiedziała szeptem.

- To prawda - oznajmiła z uśmiechem lady Dayle.

- Powiedział, że masz wielki talent, a prawdziwych artystów

158

należy traktować z większą wyrozumiałością niż zwykłych zjadaczy chleba. Oznajmił też, że będzie bardzo niezadowolony, jeśli ktokolwiek okaże ci lekceważenie. No cóż, jest nieudolnym władcą - rzekł protekcjonalnym tonem Mateo - ale trzeba przyznać, że zna się na sztuce, ceni artystów i umie korzystać z życia. - Gdy wszyscy się roześmiali, dodał z entuzjazmem: - Najzabawniejsze jest to, że po oświadczeniu księcia zaczęto gremialnie wystawiać na honorowych miejscach twoje rysunki. Ludzie chcą pokazać, że podzielają zdanie władcy. Prace Dunjazady stały się niezwykle modne. To naprawdę nieładnie, że ja, twój kuzyn, nie mam żadnego twojego dzieła. Sophie uśmiechnęła się.

- Obawiam się, że Dunjazada już nigdy nie narysuje żadnego portretu, ale ja zrobię to z największą przyjemnością, kuzynie.

Oczy Matea rozbłysły ożywieniem.

- Teraz? Roześmiała się.

- Przykro mi, ale to niemożliwe. Mam jeszcze mnóstwo pracy, ale jutro rano, kiedy jest najlepsze światło, możemy zacząć szkice. Oczywiście - powiedziała, zwracając się do wice-hrabiny - o ile państwo zamierzają zatrzymać się na noc.

- Owszem, mamy taki zamiar - odpowiedziała lady Dayle -i w związku z tym muszę udać się na górę i przypilnować rozpakowywania bagaży. Winston nie będzie wiedział, w której sukni mam wystąpić na kolacji. O właśnie - dodała jakby od niechcenia. - Po drodze wstąpiłam do Emily i przywiozłam tu Neli i twoje ubrania.

- Dziękuję. Bardzo mi brakowało Neli. Mam nadzieję, że nie jesteś rozczarowany moim wyglądem, Mateo, ale nie mogę wkładać najlepszych sukien do tej pracy.

- Nawet w łachmanach prezentowałabyś się wspaniale -pośpieszył z zapewnieniem. - Za kilka dni muszę wracać do Londynu... wzywają mnie interesy, ale mam nadzieję, że miło spędzimy razem tych parę chwil.

- Do zobaczenia na kolacji - powiedziała lady Dayle, podnosząc się z fotela. W drodze do drzwi przystanęła przy kominku. - Miałaś wspaniały pomysł z tą bielą, ale czy zamierzasz zawiesić tu jeden z tych obrazów? - Wskazała dwa malowidła oparte o marmurowe obramowanie.

- Mówiąc szczerze, nie jestem do nich przekonana, ale nie znalazłam na strychu niczego lepszego.

- W takim razie nic tu nie wieszaj. Mam odpowiedni obraz. Każę posłać po niego do Fordham, przywiozą go tu za kilka dni.

- Dziękuję, milady. Mateo, zechciej mi wybaczyć...

- Nie wybaczam. Jeśli tylko mi pozwolisz, zostanę twym wołem roboczym. To jedyny sposób na przebywanie w twej obecności, kuzyneczko.

Tego dnia Sophie udało się osiągnąć naprawdę wiele z pomocą Matea, który chętnie podejmował się wszelkich prac. Wspomagał ją też śmiechem i dobrym humorem. Wieczorem z przyjemnością zjadła kolację w pokoju śniadaniowym, jako że jadalnia nie była jeszcze ukończona.

Potem zasiedli przy herbacie w saloniku w tylnej części domu. Sophie starała się nie spoglądać w stronę okna, przy którym Charles pocałował ją po raz pierwszy.

Mateo zatrzymał się dokładnie w miejscu, w którym stał wtedy Charles, i przyjrzał się wnętrzu.

- Sophie, ten dom rozsławi twoje nazwisko.

- Jeśli tak się nie stanie, zacznę rysować portrety jako Madame Dunjazada - zażartowała.

160

- Mateo ma rację - powiedziała lady Dayle. - Nie mogę już się doczekać, kiedy wszyscy zobaczą twe dzieło.

- Proszę do mnie napisać, czy dom spodobał się lordowi Daylebwi.

Wicehrabina odstawiła filiżankę i szybko wymieniła spojrzenia z Mateem.

- Nie będę musiała pisać - powiedziała.

- Dlaczego?

- Jak zapewne wiesz, pod koniec tygodnia są urodziny Charleśa.

-Tak...

- Zaprosiłam tu z tej okazji kilka osób na parę dni. Sophie znieruchomiała.

- Milady, nie wszystko jest jeszcze gotowe!

- Co ty mówisz, dziecko! Dom jest wspaniały, a resztę prac dokończymy później.

Sophie dokonywała pośpiesznych obliczeń.

- Może uda się zakończyć remont na czas, ale przez najbliższe dni musimy ciężko pracować. Jeśli wszystko potoczy się zgodnie z nowym planem, zdążę wyjechać jeszcze przed przyjęciem.

- Nie ma mowy! Musisz tu zostać.

- Wolałabym wyjechać.

- Musisz zostać, kochanie, i koniec tematu. Zaprosiłam gości również w twoim imieniu. To będzie przyjęcie urodzinowe połączone z otwarciem domu.

Sophie siedziała nieruchomo. Nie wiedziała, czy w tej sytuacji ma się śmiać, czy płakać. Charles. Kilkudniowa wizyta...

- Postępuje pani nieuczciwie, lady Dayle - powiedziała w końcu.

Wicehrabina zachichotała.

161

- Wiem.

- Milady ma rację, Sophie. Twoje dzieło jest wspaniałe i nie powinnaś się go wstydzić. - Głos Matea drżał z emocji. - To będzie twój wielki triumf. Od tej pory będziesz mogła przebierać w zamówieniach.

- Nie mam najmniejszych wątpliwości co do tego, że otrzymasz całe mnóstwo propozycji, kiedy goście zobaczą twe dzieło - powiedziała lady Dayle.

- Ech, będziesz się tu marnować wśród tych sztywnych Anglików. - Mateo wpatrywał się w Sophie z napiętą uwagą. - Wiem, że powinnaś odebrać należne słowa uznania za swój wspaniały projekt, ale potem musisz wrócić ze mną do Filadelfii. Tam natychmiast zrobisz wielką karierę. Dama projektant, której dzieła podziwiał sam książę regent! Wszyscy będą się bić o twoje prace.

- Cóż za uroczy obrazek. - Lady Dayle uniosła oczy ku niebu. - Pozwalam sobie jednak zauważyć, że Sophie również tutaj jest kochana i podziwiana. Dowiodły tego wydarzenia ostatnich dni.

- Owszem, ale w Anglii nie odniesie takiego sukcesu jak w Ameryce. - Z powagą popatrzył Sophie prosto w oczy. -Przemyśl to, błagam.

Postanowiła spełnić jego prośbę po tym, jak znajdzie sposób, by wymówić się od udziału w przyjęciu.

Rozdział dwunasty

Charles znów miał piętnaście lat i wyjeżdżał do szkoły. Ojciec w końcu niechętnie uległ, chociaż przewidywał, że marnotrawny młodszy syn zostanie odesłany do domu jeszcze przed końcem kwartału.

Nie słuchał napomnień, znał je już na pamięć. Utyskiwania ojca nie mogły go już zranić. Nareszcie opuszczał rodzinny dom i świat stał przed nim otworem. Radość mąciła mu jedynie konieczność pożegnania się z Sophie.

Siedziała na najniższej gałęzi drzewa, na którym spotkali się po raz pierwszy. Czarne jak heban włosy opadały na plecy; łzy płynęły po policzkach. Gdy usiadł obok niej na sękatej gałęzi, położyła mu głowę na ramieniu i tak trwali w milczeniu przez dłuższy czas. Potem dał jej pożegnalny prezent, książkę Thomasa Hopea „Meble i dekoracja wnętrz". Uśmiechnęła się z wdzięcznością, a on powiedział coś zabawnego.

W panującej dookoła ciszy rozdzwonił się jej srebrzysty śmiech, i nagle Sophie mocno otoczyła Charlesa ramionami.

Las gdzieś się rozpłynął. Nie byli już dziećmi. Miał przed sobą kobietę, której pragnął. Wsunął palce w jej gęste włosy i nakrył rozpalone ciało swoim, łapczywie chłonąc pocałunki Sophie.

163

Nagle go odepchnęła i roześmiała się szyderczo.

- Nie, Charlesie. - Wstała.

Wychodząc z pokoju, mocno trzasnęła drzwiami. Potem je otworzyła i trzasnęła nimi jeszcze raz, i znowu, i znowu. Bum! Bum!

Miał wrażenie, że za chwilę pęknie mu głowa.

- Nie masz klucza? - spytała poirytowanym tonem. Nie, to nie ona. To był głos jacka.

- Miał go z sobą - odpowiedział ktoś. Bum!

- Do cholery! - ryknął Charles i chwycił się za głowę. -Przestań tak trzaskać drzwiami, bo cię uduszę! - Przewrócił się na plecy. Nie miał zamiaru nikogo-zabijać, chciał tylko spokojnie umrzeć.

- Będzie żył - powiedział z wyraźną ulgą jego brat. Bum!

Ostatnie trzaśnięcie sprawiło, że zapadł się w ciemność.

Po przebudzeniu ujrzał nad sobą brata i kamerdynera, którzy przyglądali mu się z osobliwym zafascynowaniem.

- Może wiesz, gdzie się podziewał przez cały ten czas? - zapytał Jack.

- Nic mi o tym nie wiadomo. Lorda Daylea przynieśli wczoraj jacyś dwaj dżentelmeni. Znaleźli go u Bellamyego. Nie wiem, co pił, ale u nas w domu na pewno nie ma takich podłych trunków. - Crocker skrzywił się. - Poszedłem zaparzyć kawę, a kiedy wróciłem, drzwi były zamknięte na klucz. Pomyślałem, że trzeba je wyważyć, więc posłałem po pana.

- Dobrze zrobiłeś.

- Przygotuję gorącą kąpiel - zaproponował Crocker. Charles jęknął i przewrócił się na bok.

164

- Kiedy kazałem ci zdecydować, czego naprawdę chcesz, nie miałem na myśli samobójstwa - powiedział Jack, a nie otrzymawszy odpowiedzi, ciągnął: - Wstawaj, leniu! Kiedy ty przez trzy dni piłeś, ja ciężko pracowałem i kogoś ci przyprowadziłem.

- Idź stąd... i daj mi umrzeć.

- Nie dzisiaj, bracie. No, rusz się, Crocker niesie kawę.

- Idź... do... diabła - wystękał Charles. Jack roześmiał się.

- Wygląda na to, że szatan wyrzucił dziś jednego Aldena ze swego królestwa, więc pozwolisz, że nie skorzystam z propozycji.

- Kawa, milordzie - powiedział Crocker, podsuwając swemu panu pod nos filiżankę z parującym napojem. Charles mężnie zwalczył odruch wymiotny i odprawił kamerdynera gestem dłoni. W tej właśnie chwili do pokoju wkroczyła cała armia lokajów z balią i wiadrami gorącej wody. Szybko schował się pod kołdrę, lecz Jack i Crocker unieśli go i wsadzili do balii. Mimo że ból głowy natychmiast się wzmógł, po wypiciu kilku łyków kawy Charles poczuł się niemal jak człowiek.

- Nie zamierzam pytać, co było powodem twojej eskapady -powiedział Jack, gdy Charles włożył szlafrok i usiadł w fotelu.

- Kobieta - mruknął Crocker, chowając przybory do golenia. Zaczerwienił się pod gniewnym spojrzeniem Charlesa, lecz nie dał się zbić z tropu. - Nic innego nie jest w stanie doprowadzić mężczyzny do takiego upadku.

- Wszyscy wiedzą o twojej skłonności do wybryków, ale czas już wracać do pracy. - Jack surowo spojrzał na brata opo-ja. - Przyprowadziłem ci gościa. Z pewnością chętnie wysłuchasz, co ma ci do powiedzenia.

Charles westchnął i pozwolił Crockerowi zaczesać do tyłu

mokre włosy. Miał wrażenie, że są igłami, które boleśnie wwiercają się w czaszkę.

- Chyba się nie spodziewasz, że w tym stanie będę mógł prowadził sensowną rozmowę, a poza tym nikt i nic nie jest w stanie zmusić mnie do ubrania się. Albo przyjdzie tutaj, albo będzie musiał zaczekać, aż wydobrzeję.

Jack powrócił w towarzystwie jakiegoś nastolatka. Charles miał nadzieję, że ten dzieciak nie załamie się na widok ruiny człowieka. Spiorunował brata wzrokiem.

- Charlesie, to jest pan Lionel Humbert, pomocnik drukarza. Panie Humbert, oto lord Dayle.

Chłopak stał z pochyloną głową, obracając w rękach kapelusz.

- Dzień dobry, milordzie.

- Nie wiem, czy dzień jest dobry, ale nie będziemy się o to spierać, panie Humbert. - Wskazał mu krzesło. - Proszę usiąść.

Chłopak zbladł.

- Dziękuję, milordzie, to znaczy, postoję, milordzie.

- Napije się pan kawy? - Charles próbował go ośmielić.

- Nie, to znaczy nie powinienem teraz pić kawy. Bardzo się denerwuję, sir.

Charles ucieszył się, że chłopak nie nazwał go powtórnie „milordem".

- Nie ma się pan czym denerwować. Wiem, że wyglądam strasznie, ale zapewniam, że nie jadam młodych ludzi na śniadanie. Proszę mi powiedzieć, czym mogę panu służyć, panie Humbert?

Chłopak popatrzył na Jacka, który zachęcająco kiwnął głową.

- Chyba mogę panu pomóc. Jestem pomocnikiem pana Prescotta, drukarza.

166

- Pan Prescott pracuje między innymi dla „Oracle", Charlesie - wtrącił Jack.

- Współczuję panu, że ma pan do czynienia z wydawcą tego brukowca - powiedział Charles.

- Dziękuję, sir. Pan Griggs trochę szwankuje na umyśle, jeśli wie pan, co mam na myśli.

- Powiedziałbym, że nie tylko trochę.

- Niech pan opowie o tym mężczyźnie, o którym rozmawialiśmy - przynaglił Jack.

- Jakiś czas temu niosłem panu Griggsowi próbne odbitki, tak jak zawsze. To było mniej więcej wtedy, gdy zaczęto o panu pisać w tej gazecie, sir. Wtedy po raz pierwszy zobaczyłem mężczyznę, którego pan szuka.

- Niskiego, ciemnowłosego, krępego? - zapytał Charles, prostując się gwałtownie.

- Tak, sir. To dziwny człowiek. Porusza się szybko, nerwowo, zupełnie jak ptak. Dlatego zapamiętałem jego nazwisko.

- Jak się nazywa? - spytał Charles.

- Wren, sir. Wren, jak strzyżyk.

- Bystrzak z pana - pochwalił Charles. - Czy wie pan może, o czym Wren rozmawiał z panem Griggsem?

Chłopak zamyślił się.

- Pan Wren przeczytał artykuł i zaakceptował go, tak jak zwykle to robi pan Griggs.

-Hm.

- Rozmawiali o panu, sir. Śmiali się głośno, a potem kazali mi oddać gazetę do druku.

- Bardzo mi pan pomógł, panie Humbert. A teraz proszę, żeby dobrze się pan zastanowił. Czy Wren wspomniał kiedykolwiek, dla kogo pracuje?

Chłopak milczał dłuższą chwilę.

- Nieee - rzekł w końcu. Gdy Charles z rezygnacją opadł na oparcie fotela, dodał: - Choć raz powiedział: „Jego Lor-dowska Mość będzie niezadowolony".

- Jego Lordowska Mość? - Charles popatrzył na Jacka.

- Tak, ale powiedział to wesołym tonem. Rozumie pan, może tylko żartował.

- Czy Wren wciąż przychodzi oglądać próbne odbitki? -spytał Charles, któremu coś nagle przyszło do głowy.

- Nie, sir. Odkąd Griggs przestał obśmiewać pana w gazecie, nigdy już go nie widziałem.

- Dziękuję, panie Humbert, bardzo nam pan pomógł. -Skinął na Crockera. - Zaprowadź naszego młodego przyjaciela do kuchni. Myślę, że kucharka znajdzie coś pożywnego dla dorastającego młodzieńca. I daj mu coś za to, że okazał się tak pomocny. - Charles wstał i uścisnął dłoń chłopca. - Mam nadzieję, że pewnego dnia będziemy razem robić interesy.

Chłopak, najwyraźniej już rozluźniony, wyszedł z Crocke-rem. Charles usiadł i popatrzył na Jacka.

- Dziękuję ci. Nareszcie coś wiemy. - Zamilkł na chwilę, po czym uderzył pięścią w fotel. - Tyle że wciąż bardzo niewiele! Dlaczego nie możemy go zdemaskować?!

- Mamy jeszcze kilka dni. Może uda się znaleźć coś bardziej konkretnego.

- Kilka dni do czego?

- Do twoich urodzin.

Charles potarł skronie. Zastanawiał się, co jeszcze uszło jego uwagi w ciągu minionego tygodnia.

- Moich urodzin?

Jack kpiąco popatrzył na brata i roześmieli się oboje.

- Gdybyś czytał listy, zamiast wychylać kolejne kieliszki,

168

wiedziałbyś, że nasza matka organizuje dla ciebie przyjęcie urodzinowe.

- Jest aż tak źle?

- Naprawdę nie wiesz? Zaprosiła mnóstwo osób na kilka dni na wieś w ten weekend.

-Na kilka dni? I wszyscy będą musieli jechać aż do Fordham?

- Nie, do Sevenoaks. Przyjęcie będzie połączone z uroczystym otwarciem domu.

Charles przygarbił się w fotelu, czując nieznośne bębnienie w głowie. Jack i Crocker mylili się. Naprawdę zamierzał umrzeć. Miał nadzieję, że uda mu się to przed przyjęciem urodzinowym.

Rozdział trzynasty

Oczywiście nie umarł, a nawet nie próbował się wymigać od przyjęcia urodzinowego. Nie chciał niepotrzebnie stwarzać dodatkowych problemów. Jego nieobecność uraziłaby gości, zraniła matkę i stanowiła pożywkę dla plotek. Przeciwnicy i tak triumfowali po jego ostatnich pijackich wyczynach. Był teraz śledzony przez całe stada dziennikarzy zbrojnych w ołówki i notatniki, czekających, aż obrzuci ich wyzwiskami albo zacznie cudzołożyć na ulicy. Starał się nie zwracać na to uwagi. Miał poważniejsze zmartwienia.

Przeżył szok, gdy Sophie zostawiła go na balu dobroczynnym. To prawda, wściekł się na nią za ten kostium, miał jednak nadzieję, że dojdą do porozumienia. Wydawało mu się, że znalazł rozwiązanie dla ich problemów. Przez następne dni w bezsilnym gniewie przeklinał kobiecą niestałość i źle pojęte poczucie honoru.

A potem, na spotkaniu komisji, słuchając doniesień z Birmingham, gdzie szerzyły się strajki wywołane głodem, nagle zrozumiał, co musiała czuć Sophie, gdy przedstawił jej swą znakomitą, jak mu się wydawało, propozycję.

Nie był w stanie ubolewać nad losem farmerów, którzy od-

170

mawiają pracy na polach, i myśleć o gnijących plonach. Ciągle miał przed oczami Sophie. Przypominał sobie jej dziecięcą twarzyczkę ściągniętą bólem, gdy ciotka zapomniała jej imienia; próby udawania, że nic się nie stało, gdy nikt oprócz niego nie pamiętał o jej urodzinach; niechęć do bywania w towarzystwie; wyzywające oświadczenie, że jest projektantką, a nie płochą panienką debiutującą w sezonie.

Była tak dzielna, że nawet on, który dobrze wiedział o tym, co kryło się za jej witalnością, o tym zapomniał. A przecież od razu dostrzegł przerażoną małą dziewczynkę pod piękną kobiecą powierzchownością. Był tak pochłonięty kreowaniem swego wizerunku, że przestał zwracać uwagę na jej problemy.

Poniewczasie uznał swą winę, poczuł, jak bardzo zranił Sophie. Pewnego dnia, po posiedzeniu komisji, rozmawiał z lordem Cranbourneem, jej wujem, który uświadomił mu, co się stało. Charles podziękował mu, wyszedł z Westminste-ru i udał się do najbliższej tawerny, gdzie wlał w siebie całe morze taniego ginu. Potem pił jeszcze przez kilka dni.

Swe ocalenie zawdzięczał Jackowi i Crockerowi. Usiłował wrócić do normalnego życia, lecz nic mu się nie udawało. Sprawy polityczne, oczekiwania panny Ashford, a nawet myśl o nieuchwytnym Wrenie, nie były w stanie na dłużej zająć jego udręczonej uwagi. Czuł wewnętrzną pustkę. Nie wiedział, kim jest naprawdę. Z pewnością nie był już ani beztroskim Charlesem Aldenem, ani wicehrabią Dayleiem, młodym poli-tykiem pnącym się po szczeblach kariery.

Był pewien jednego - musiał porozmawiać z Sophie, by się dowiedzieć, czy uda mu się naprawić wyrządzoną jej krzywdę. Zamierzał ukorzyć się przed nią i serdecznie przeprosić za swe postępowanie.

Trzymał się tej myśli jak ostatniej deski ratunku. Nie dane

mu było usprawiedliwić się przed bratem i ojcem, miał jednak nadzieję, że będzie mógł wytłumaczyć wszystko Sophie. Nie zamierzał tracić swej szansy.

Tak więc stał teraz na progu swego wyremontowanego domu jak na skrzyżowaniu życiowych dróg. Głęboko zaczerpnął tchu i wszedł do wnętrza.

Oświetlony promieniami słońca hol błyszczał świeżością. Z rozkoszą wciągnął w nozdrza znajome zapachy pszczelego wosku, świeżej farby i pieczonych ciasteczek.

Jadalnia znajdująca się na prawo od wejścia była pusta, a zapach farby był tu ostrzejszy. Odwrócił się i wszedł do salonu.

Zastał tam Sophie w towarzystwie jego matki. Panie pochylały się nad jakąś skrzynią. Na podłodze leżały kawałki siana, a kiedy matka się wyprostowała, zobaczył, że źdźbła trawy utkwiły także w jej włosach. Jednak nie ten widok zaskoczył go najbardziej. Matka śmiała się głośno. Po prostu była szczęśliwa.

Sophie także zaśmiewała się do rozpuku. Na jej starej, spło-wiałej sukni jaśniała duża plama białej farby. Miała umorusaną twarz, związane na karku ciemne loki opadały burzliwą kaskadą aż na plecy. Mimo wszystko wyglądała zachwycająco pięknie. Charles wpatrywał się w nią jak urzeczony, chłonąc jej radosny śmiech. Teraz w pełni rozumiał, jak wielkim okazał się durniem.

Sophie była jak promyk słońca w ciemnej otchłani. Życie jej nie pieściło, a jednak nigdy się nie załamała. Mogła zgorzknieć, tymczasem niosła światu jedynie radość. Nie zamierzała kryć się za maską konwenansów, tłumić swego talentu, by uczynić zadość etykiecie. Była szczera i prawdziwa w każdej chwili swego życia, narażając się na wzgardę i poniżenie.

Pozostała jednak sobą, podobnie jak jej matka, która przecierpiała wiele; jak Emily Lowder, która po wielu dramatycz-

172

nych przejściach odniosła zwycięstwo. Sophie mogła go ocalić, gdyby w porę się zorientował, jaki skarb zesłał mu los.

Zamknął powieki, wyobrażając sobie jej niosący przebaczenie uśmiech i delikatny dotyk ręki. Wiedział, że na to nie zasługuje. Odniósł się do niej lekceważąco, próbował ją pouczać, dotkliwie zranił. Była cudownie bezpośrednia, podczas gdy on krył mroczne tajemnice, którymi nie mógł się z nikim podzielić. Marzył jednak o tym, by zatopić się w jej dobroci, a jednocześnie pragnął jej aż do bólu.

- Charles! - Otworzył oczy. To była matka. - Przyjechałeś!

- Tak - odpowiedział, starając się ukryć zmieszanie. - Pomyślałem, że powinienem tu się pojawić jeszcze przed przybyciem pierwszych gości.

Sophie milczała. Matka zamknęła wieko skrzyni i skinęła na lokaja.

- Bardzo się cieszę, że przyjechałeś, synu. Wszystko jest już prawie gotowe, ale muszę porozmawiać z panią Hepple na temat jutrzejszego obiadu, więc Sophie sama oprowadzi cię po domu. - Wychodząc z pokoju, ucałowała Charlesa w policzek. - Zobaczymy się później - rzuciła na odchodnym.

Powoli postąpił kilka kroków w głąb salonu.

- Sophie...

- Byłam przekonana, że przyjedziesz dopiero jutro. - Opuściła wzrok.

- Chciałem się z tobą zobaczyć, porozmawiać. Pomyślałem, że w towarzystwie czulibyśmy się skrępowani.

Zerknęła na niego z ukosa.

- Tak. - Uśmiechnęła się blado. - Tyle że teraz też czujemy się niezręcznie.

Uśmiechnął się z wyraźną ulgą.

- Owszem, ale nie mamy świadków. - Sophie gwałtownie

spoważniała, on zaś przeklinał w duchu swoją głupotę. - Nie chciałem, żeby to tak wyszło. - Podszedł do niej, walcząc z pragnieniem wzięcia jej w ramiona i całowania do utraty tchu. Może wtedy przestałaby patrzeć na niego z wyrzutem? - Ilekroć chcę z tobą porozmawiać, czuję się jak nieporadny nastolatek. - Gdy milczała, ciągnął: - Chciałem cię serdecznie przeprosić. Wszystko sobie przemyślałem i doszedłem do wniosku, że zachowałem się haniebnie i cię zraniłem. Omal nie umarłem, kiedy zdałem sobie z tego sprawę. Gwałtownie zaczerpnęła tchu.

- Przyjmuję twoje przeprosiny.

- Dziękuję. - Ujął jej dłonie. Były poplamione farbą, szorstkie, z połamanymi paznokciami. Świadczyły o tym, ile przeszła, by przywrócić świetność jego domowi. Dotyk tych zgrubiałych dłoni działał na niego bardziej kojąco niż pieszczoty wypielęgnowanych rąk. - Wiem, że byłem samolubny, ślepy i uparty jak kozioł William. - Zauważył nieznaczny uśmiech na jej twarzy. -1 wiem też, że darzę cię najszczerszym, stałym uczuciem. Czy uda nam się ocalić coś z wraku, którym przeze mnie stała się nasza przyjaźń?

Uśmiech zniknął z jej twarzy równie szybko, jak się pojawił. Charles puścił ręce Sophie.

- Nie, Charles. Miałeś rację. Nie uda nam się wskrzesić przeszłości. Okazaliśmy się naiwni jak dzieci.

Czuł, że brakuje mu tchu.

- Sophie, mam ci tyle do powiedzenia...

Na jej twarzy odmalował się paniczny strach. Powstrzymała Charlesa gwałtownym ruchem ręki.

- Przykro mi, ale nie możemy teraz odbyć tej rozmowy. Przyjęcie będzie dla mnie wielkim wyzwaniem. Muszę przez to wszystko przejść z godnością, więc proszę, żebyś zaczekał.

174

- Mam czekać? Po tym, co się stało?

- Tak. Wszystkie problemy, o których musimy porozmawiać, nie uciekną. Może nawet z czasem wydadzą nam się łatwiejsze.

- Rozumiem... Nie chcę cię dręczyć. Czy w takim razie mam wyjechać pod byle pretekstem?

- Nie - odparła bez wahania. - To przyjęcie tak wiele znaczy dla twojej matki...

Powinien był się spodziewać takiej właśnie reakcji. Naprawdę był głupszy, niż przypuszczał.

- W takim razie dajmy sobie carte blanche i spędźmy te dni jak ludzie, którzy ledwie się poznali.

Popatrzyła na niego poważnym wzrokiem.

- Muszę przyznać, że ten pomysł mi się podoba.

- Panno Westby, czy w takim razie, jako moja nowa znajoma, a zarazem projektantka i wykonawczyni nowej aranżacji wnętrz mojej rezydencji, zechce mnie pani oprowadzić po domu?

Przechadzając się po odnowionych pokojach, poczuli, że opuszcza ich napięcie. Charles szczerze wyrażał swe najwyższe uznanie. Sophie udało się zmienić ponurą rezydencję w przytulny, gościnny dom.

Najbardziej podobała mu się biblioteka. Stare wąskie wy-kuszowe okna z wytartymi siedziskami zostały usunięte wraz z kawałkiem dzielącego je muru, a w ich miejsce pojawiły się liczne szyby, dzięki którym ciemny niegdyś pokój wypełnił się światłem. Za oknami rozpościerały się trawniki, które ciągnęły się aż do jeziora. Promienie słońca mieniły się w wodzie, oświetlając jakąś budowlę na drugim brzegu.

- Co to jest?

- Altana wzniesiona w klasycznym stylu na specjalną

prośbę twojej matki. Sama nadzorowała prace, a teraz spędza tam niemal każdy ranek.

- Możemy tam pójść?

- Nie w tej chwili. To miedziana kopuła tak lśni w słońcu, ale kiedy miedź pokryje się patyną, nie będzie już takiego efektu.

- Nie zamierzam się tym teraz przejmować. - Chodził po bibliotece, podziwiając nowe półki na książki, gustownie dobrane kolory stolarki i ścian. - To nowy dywan?

Sophie uśmiechnęła się szeroko.

- Nie. Kazałyśmy tylko wyczyścić stary. Nie odświeżano go od lat.

- Prezentuje się wspaniale. - Przesunął palcem po lśniącym blacie biurka. - Widzę, że nie dociera tu jeszcze moja korespondencja. - Gdy Sophie drgnęła nerwowo, Charles zachichotał. - Wyobrażam sobie, jakie wiadomości ostatnio otrzymywałaś. Mogę w tym służyć za eksperta. - Spoważniał i popatrzył jej w oczy. - Zaczekam na naszą rozmowę, ale już teraz chcę ci powiedzieć, że niezmiernie się cieszę, iż wyszłaś z całej sytuacji bez szwanku. Mam na względzie jedynie twoje dobro - podkreślił.

- Dziękuję - odparła ze zbielałą nagle twarzą.

- Skoro nie czytałaś listów ani gazet, zapewne o czymś nie wiesz - dodał lżejszym już tonem.

-Tak?

- Wróciła lady Avery.

Nareszcie udało mu się ją czymś zainteresować.

- Naprawdę?

- Skończyły jej się pieniądze, a kamerdyner zbiegł z klejnotami, więc wróciła do Londynu.

- jak zachował się w tej sytuacji lord Avery?

176

- Przyjął ją z powrotem.

- Och, jestem z niego taka dumna! Musiało mu jej bardzo brakować. Mam nadzieję, że odtąd będą żyć szczęśliwie.

- Ja również, zwłaszcza że ostatnio nie wiedzie mu się na innych polach.

Zmarszczyła czoło.

- Co masz na myśli?

- Cóż, stał się pośmiewiskiem, dlatego atakują go jeszcze bardzie zajadle niż wcześniej.

- Tylko dlatego, że kocha swą żonę? - spytała, nie kryjąc wzburzenia.

- Sprawia wrażenie zakochanego po uszy młodzieńca, a ludzie... są tylko ludźmi. Nikt w towarzystwie nie poda lordostwu ręki. Będą musieli znaleźć własny krąg przyjaciół, tak jak uczynili to lord i lady Holland, ale lord Avery zapewne straci też wpływy w parlamencie. Jego stronnicy rozpierzchli się jak szczury. - Podobny los czeka mnie, pomyślał, a widząc ogromny niesmak malujący się na twarzy Sophie, dodał: - Przecież znasz takie sytuacje. Przypomnij sobie, przez co musiałem przejść. Sama też byłaś zamieszana w skandal.

- Tak - rzuciła hardo. - Wiem, że w Londynie aż się roi od hipokrytów, którzy chętnie krytykują innych, a sami wcale nie są święci.

- No właśnie! - wykrzyknął Charles. - Odebrałaś lekcję od londyńskiego towarzystwa. Wiesz już, że wystarczy zachować dyskrecję i ostrożność, a wszystko ujdzie płazem. Największym grzechem jest dać się przyłapać.

- Jak można tolerować taką świętoszkowatość? - zapłonęła oburzeniem. - Dlaczego tak łatwo godzisz się z tak rażącą niesprawiedliwością?

Boże, ależ była piękna, nawet w gniewie. Ochłonąwszy z podziwu, poważnie zastanowił się nad jej pytaniem.

- Pozostaję bierny, bo próbowałem już z tym walczyć i poniosłem dotkliwą porażkę. Zapomniałaś już o moich młodzieńczych ekstrawagancjach? Łamałem wszelkie konwenanse i afiszowałem się ze swymi szaleństwami. Rzucałem je hipokrytom w twarz, i co osiągnąłem? Moje życie to ruiny i zgliszcza.

- Dlaczego tak mówisz o swoim życiu? Pomyślał, że niepotrzebnie wzbudził jej ciekawość.

- Dlatego - odparł wymijająco - że nawet teraz, po tylu latach, plotki niszczą moją polityczną karierę. W dodatku sam dałem swoim krytykom broń do ręki.

Zatroskanie malujące się na jej twarzy dowodziło, że nie udało mu się jej przekonać, iż to właśnie miał wcześniej na myśli.

- Lord i lady Avery dobrze o tym wiedzą, Sophie - dodał, starając się zmienić temat. - I myślę, że się z tym pogodzili. Mam nadzieję, że będą szczęśliwi w życiu prywatnym, bo o publicznym muszą już zapomnieć.

- Powinni móc cieszyć się i jednym, i drugim. Nie wyrządzili nikomu krzywdy, zranili tylko siebie. Jeśli sobie wybaczą, to cała sprawa nie powinna już nikogo obchodzić. - Jej złość gdzieś wyparowała, w oczach rozbłysły iskierki. Znał to jej spojrzenie na tyle dobrze, by wiedzieć, że Sophie znów nieuchronnie pakuje się w tarapaty. - Lordostwo Avery potrzebują pomocy.

- Pomocy? - powtórzył jak echo.

- Tak. Ktoś powinien teraz im okazać poparcie. Charles zamyślił się.

- Przyznaję ci rację. Niektórzy przyjaciele Avery'ego zajmują bardzo wysokie stanowiska. Może uda mu się jakoś z tego wybrnąć z ich pomocą.

178

- Mam nadzieję. - Westchnęła. - Widziałeś się z lordo-stwem Avery?

- Ja? - Charles parsknął śmiechem. - Jestem ostatnią osobą którą mieliby ochotę ujrzeć.

- Uważam, że się mylisz. Jestem pewna, że lord Avery to człowiek honoru. - Uniosła podbródek i popatrzyła Charle-sowi w oczy. - Z pewnością byłby zadowolony, że dałeś mu szansę na przeprosiny. Mógłbyś ich odwiedzić, zapewnić, że , nie żywisz do nich urazy. Twoje dobre słowo znaczyłoby dla nich więcej, niż myślisz.

Charles potarł czoło. Nie lubił przyznawać Sophie racji.

- W takim razie dobrze. Odwiedzę ich.

- Doskonale. - Wyraźnie zadowolona z wygranej, dodała: - Mam nadzieję, że twój'dom ci się podoba. - Odwróciła się ; w stronę okna, jakby niepewna tego, co zaraz usłyszy.

- Dobrze wiesz, że jestem zachwycony. Jest piękny. - Jak ty, miał ochotę powiedzieć.

- Jest mi bardzo miło z tego powodu. - Spojrzała na Char-lesa. - Muszę się teraz przebrać do kolacji, ale najpierw powinnam porozmawiać z twoją matką. Jadamy tu posiłki dość wcześnie. Mam nadzieję, że to ci nie przeszkadza. Jest już trochę za późno, by wydawać nowe dyspozycje kucharce. - Gdy kiwnął głową, zaproponowała: - W takim razie spotkajmy się w salonie o szóstej.

- Dobrze, niech będzie szósta. - Odprowadził Sophie wzrokiem, po czym opadł na fotel. Od nadmiaru wrażeń kręciło mu się w głowie. Spojrzał w okno i postanowił udać się na przechadzkę w stronę altany. Musiał wszystko starannie przemyśleć. Miał nadzieję, że dojdzie do odpowiednich wniosków jeszcze przed kolacją.

Nie postawiłby jednak na to złamanego szeląga.

Rozdział czternasty

Sophie siedziała przed lustrem, patrząc, jak Neli wyczesuje mączkę gipsową z jej włosów i stara się ułożyć niesforne loki. Kąpiel znacznie się opóźniła, gdyż Sophie musiała pilnie porozmawiać z lady Dayle. Lord Avery i jego żona znaleźli się w potrzebie i musiała im pomóc. Na szczęście milady poparła jej pomysł.

Starannie opracowała ryzykowny plan, który miał jej również dać odpowiedź na dręczące pytania o prawdziwą naturę Charlesa. Czy okaże się jej Charlesem, czy też przekona się, że jest podobny do panny Ashford? Nadszedł czas na decyzje, tak by wszyscy zainteresowani mogli obrać właściwą drogę.

Jej Charles. Te słowa brzmiały jak najpiękniejsza muzyka. Sophie myślała, że jest gotowa na jego przyjazd i potrafi stawić mu czoło, choć była świadoma, że spośród wszystkich ludzi na świecie on najłatwiej może ją zranić. Zamierzała się wycofać, rozluźnić znajomość, lecz okazało się to niełatwym zadaniem. Charles przyjechał skruszony, szczerze ją przepraszał. Na szczęście nie wypadła z narzuconej sobie roli.

Tak było, dopóki nie powiedział jej o lordostwie Avery. Szczerze im współczuła, odkąd dowiedziała się o ich trud-

180

nym związku. Chciała im pomóc, by miłość zatriumfowała nad zdradą i gniewem. Miała jednak także inny, ukryty motyw.

Sytuacje obu panów nie były wprawdzie identyczne, lecz wystarczająco podobne. Jeśli Charles zobaczy, że mimo skandalu lord Avery cieszy się towarzyskim poparciem i zachowuje polityczne wpływy...

Jej rozmyślania przerwała Neli:

- Może mi pani podać grzebień, panienko? Ten wykładany macicą perłową? Dziękuję, już kończę. -i dodała z wahaniem:

- Nie rozmawiałyśmy już od dłuższego czasu, ale pomyślałam sobie, że panienka może się ucieszyć, kiedy się dowie, że tutejsi służący plotkują jeszcze chętniej niż londyńska służba wicehrabiego.

Sophie odwróciła się gwałtownie, na co służąca aż krzyknęła ze strachu.

- Przepraszam, Neli. Dowiedziałaś się czegoś nowego?

- To nic wielkiego, ale pomyślałam, że panienka może zechcieć to usłyszeć.

- Więc mów, proszę.

- Krążą plotki o śmierci starego lorda Daylea, podobne do tych, które już znamy. - Ich spojrzenia spotkały się w lustrze.

- Jeden z lokajów twierdzi, że stary lord był wściekły na panicza Charlesa.

Sophie prychnęła.

- To żadna sensacja, Neli. Od wielu lat nie mogli dojść do porozumienia. Ojciec Charlesa był z niego niezadowolony przez większą część swego życia.

- Nie chodzi o niezadowolenie. John mówi, że był wściekły

- obstawała przy swoim Neli. - Po tym, jak nadeszła wiadomość o śmierci starszego syna, nie chciał rozmawiać z obecnym

lordem Dayle'em, nie chciał przebywać z nim w jednym pokoju. Nie życzył sobie nawet jego obecności na pogrzebie.

- To już przesada. Charlesa musiało to bardzo zaboleć. -Sophie westchnęła. - Zastanawiam się, co między nimi zaszło. To by też wyjaśniało parę rzeczy. Jeśli stary lord zmarł, zanim zdążyli się pogodzić, nic dziwnego, że Charles nie chce o tym rozmawiać.

- Służący pozwalali sobie na bardzo śmiałe uwagi na temat Jego Lordowskiej Mości, panienko.

Sophie zgromiła Neli wzrokiem.

- Mam nadzieję, że im powiedziałaś, co o tym sądzisz?

- Może być tego panienka pewna - odparła Neli z odcieniem satysfakcji w głosie. - To już się nie powtórzy.

- Dziękuję, Neli. Milord również byłby ci za to wdzięczny.

- Wypełniam tylko swe obowiązki. Sophie z wdzięcznością ujęła jej dłoń.

- Robisz znacznie więcej i mam nadzieję, że wiesz, jak bardzo to doceniam.

W drodze do salonu zastanawiała się nad otrzymanym kawałkiem łamigłówki. Wiedziała, że Charles i jego ojciec nie byli w stanie dojść do porozumienia, jednak opisana sytuacja mogła dziwić, nawet jeśli wzięło się pod uwagę smutne okoliczności.

Charles był już w salonie, wpatrując się w obraz nad kominkiem.

- Och! - wykrzyknęła Sophie. - Lady Dayle kazała powiesić portret! - Przystanęła obok Charlesa, by podziwiać efekt.

Takiego właśnie obrazu jej dotąd brakowało. Barwy, w których utrzymany był portret, doskonale komponowały się z wystrojem wnętrza, podobnie jak temat pracy. Portret

182

przedstawiał lady Dayle w karmazynowej sukni z turniurą. Wicehrabina obejmowała ramieniem dwóch synów, a najmłodszy siedział na podłodze u jej stóp. Najstarszy, Phillip, patrzył przed siebie poważnym wzrokiem. Charles stał obok brata, trzymając na ręku malutkie pieski. Jack, mały szkrab, siedział na podłodze otoczony klockami i szczeniaczkami z tego samego miotu.

- Uważam, że to idealne miejsce na ten portret - powiedziała Sophie. - Co o tym sądzisz, Charlesie? - Z przerażeniem zauważyła jego ściągniętą bólem, pobladłą twarz. - Dobrze się czujesz? - spytała z troską.

- Tak - odpowiedział zduszonym głosem, a po chwili dodał: - Uważasz, że ten portret pasuje charakterem do tego wnętrza? Mamy całe mnóstwo dzieł słynnych mistrzów. Myślę, że powinniśmy znaleźć coś bardziej neutralnego.

- To obraz Reynoldsa - powiedziała. - Uważam, że jest wspaniały. - Gdy milczał, postanowiła szczerze wyrazić swoją opinię. - Powinieneś się cieszyć, że twoja matka zdecydowała się go tu zawiesić. Najwyraźniej wraca do siebie po tym, co przeżyła w ciągu minionych dwóch lat. To chyba ważne, że znów może patrzeć na ten portret z przyjemnością, nie sądzisz? - Charles wzdrygnął się, jakby zabolały go jej słowa, lecz się nie odezwał, tylko zamknął oczy. Sophie spytała z niepokojem: - Charles, mam go zdjąć?

- Nie. - Otworzył oczy. - Zniosę ten widok ze względu na matkę. - Podszedł do stolika, by nalać sobie brandy.

Wychylił całą zawartość kieliszka jednym haustem i nalał kolejny. Sophie przypomniała sobie, co w tym pokoju powiedziała kiedyś w gniewie do Charlesa: „Chcesz zmienić się w brata?".

- Jak umarł Phillip? - spytała cicho.

- Co?! - Omal nie upuścił kieliszka.

- Jak umarł Phillip? Wszyscy w Blackford Chase wiedzą, że zginął pod Waterloo, ale nikt nie ma pojęcia, jak doszło do tego, że się tam znalazł. To jest otoczone mgłą tajemnicy.

Ich spojrzenia się spotkały. Było oczywiste, że Charles nie zamierza jej odpowiedzieć. Co więcej, wcale by się nie zdziwiła, gdyby wybiegł bez słowa z pokoju.

W końcu odstawił kieliszek i podszedł do ściany, by przyjrzeć się zdobiącym ją ornamentom, lecz oczami wyobraźni z pewnością widział coś innego.

- Phillip obsesyjnie interesował się wojną - odezwał się wreszcie cichym głosem. - Od dzieciństwa czytał wszystkie artykuły i komunikaty na ten temat. Chciał kupić stopień oficerski i pewnie by to zrobił, gdyby nie...

- Jego poczucie obowiązku? - nie wytrzymała Sophie.

- Tak. - Wymamrotał pod nosem jakieś przekleństwo. -I gdyby nie ojciec. Zapewne bez trudu możesz sobie wyobrazić, co myślał o tym.

Sophie skrzywiła się.

- Owszem.

- Nie mogąc więc pójść za swym powołaniem, Phillip zaangażował się w wojnę tu, w Anglii. Pracował dla Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Myślę, że był z tego bardzo zadowolony. - Charles zamilkł na chwilę. - Aż do powrotu Napoleona do Francji.

- Co się wtedy zmieniło?

- Phillip się zmienił. Ogarnęło go jakieś szaleństwo. Wtedy wszyscy zachowywali się podobnie, więc nie przywiązywałem do tego większej wagi... a potem było już za późno.

Sophie czekała w milczeniu.

- Wydawało się, że książę regent chce mu dać szansę. Phil-

184

lip marzył o wyjeździe do Brukseli, podobnie jak większość jego kolegów z towarzystwa. Oczywiście ojciec nawet nie chciał o tym słyszeć, jednak gdy Castlereagh poprosił Philli-pa o dostarczenie Wellingtonowi ważnych wiadomości, zgodził się wypełnić misję.

Doskonale rozumiała brata Charlesa. Dobrze wiedziała, jak trudne są marzenia bez nadziei. Domyślała się już, co zdarzyło się potem.

- Więc tam pojechał i został?

- Tak - odpowiedział Charles.

Sama by tak postąpiła, gdyby była mężczyzną i znalazła się w podobnej sytuacji, nakazywały to bowiem poczucie honoru i obowiązki wobec ojczyzny. Phillip zginął jak tysiące młodych Anglików, lecz nie była to śmierć nadaremna czy bezsensowna, wręcz przeciwnie. Skąd więc brał się tak wielki ból w głosie Charlesa? Musiało kryć się za tym coś więcej, nie tylko żal po stracie brata.

- Z pewnością czuł się potrzebny i był szczęśliwy - podjął przerwaną opowieść Charles. - W sztabie Wellingtona roiło się od przypadkowych ludzi, którzy przypomnieli sobie o jego istnieniu dopiero wtedy, gdy został w uznany za bohatera, ale Phillip okazał się bardzo pomocny.

-1 poległ pod Waterloo wraz z wieloma dzielnymi towarzyszami broni?

- Nie.

Miała wrażenie, że to szorstko wypowiedziane słowo wyrwało się z samej duszy Charlesa.

- Nie? Przecież były listy poległych... - Urwała przerażona wyrazem jego twarzy.

- Tak myślą wszyscy. - Charles zaczął mówić szybko, gorączkowo, jakby chciał mieć już za sobą tę opowieść. - Prawda

wygląda tak, że Phillip zginął jeszcze przed rozpoczęciem bitwy. Tamtego ranka Wellington wraz ze swym oddziałem wyruszył konno na przegląd wojsk. Towarzyszył mu Phillip. Pod Hougoumont, blisko pozycji francuskich, stacjonował nasz batalion. Żołnierze stracili morale i zaczęli pierzchać, zanim padł pierwszy strzał. Książę wydał rozkaz, by ponownie zebrać wojsko w szyki. - Charles głęboko zaczerpnął tchu. - Kiedy odjeżdżał, kilku straceńców zaczęło do niego strzelać. Jak wiesz, nic się mu nie stało, ale jednak z kul dosięgła mojego brata - dokończył niemal szeptem.

- Boże. - Sophie opadła na kanapę.

- Zauważ, jak mógł się zmienić bieg historii, gdyby ci żołnierze celniej strzelali - powiedział z goryczą w głosie. - Czasami myślę, że chętnie bym odmienił losy Europy za życie mojego brata.

- Charlesie, serdecznie ci współczuję. To wielka strata. Nic dziwnego, że twój ojciec nigdy potem nie doszedł już do siebie.

Pobladł jeszcze bardziej. Sophie patrzyła, jak z trudem zmuszał się do opanowania.

- Wellington osobiście powiadomił moich rodziców o śmierci Phillipa i złożył im kondolencje.

- Zapewne nie pocieszyło to matki opłakującej syna...

- Nie, ale przyniosło odrobinę ulgi mojemu ojcu.

- Dziękuję, że mi o tym powiedziałeś. - Zdawała sobie sprawę, jak wiele musiało go to kosztować.

- Był już najwyższy czas, żebyś się o tym dowiedziała, ale proszę, nie wspominaj matce o naszej rozmowie. Wygląda na to, że nareszcie doszła do siebie. - Popatrzył z czułością na Sophie. - Wiem, że w dużej mierze zawdzięcza to tobie i bardzo ci za to dziękuję.

186

- To wspaniała kobieta. Szczerze ją kocham.

Kiedy postąpił kilka kroków w jej stronę, Sophie wstrzymała oddech.

- Dlaczego macie takie ponure miny? - zapytała lady Dayle, wchodząc do salonu. - Charlesie, mam nadzieję, że nie zanudzasz Sophie rozmową o finansach?

- Nie jest aż tak źle, mamo.

Zmusił się do uśmiechu i odwzajemnił uścisk matki.

- Doskonale, będziecie mieli na to mnóstwo czasu później. Chciałabym się dowiedzieć, co sądzisz o swym domu!

Rozdział piętnasty

Następnego dnia, układając bukiety kwiatów w wazonach, Sophie wciąż myślała o tragicznej śmierci Phillipa. Wkrótce mieli przybyć goście, lecz nie to stanowiło jej największe zmartwienie. Los sprawił, że musiała sobie radzić z wieloma kłopotami naraz.

Okoliczności śmierci brata nie wyjaśniały tajemnicy Char-lesa. Dlaczego dręczył go aż tak wielki ból? Wczorajsza opowieść nie tłumaczyła też napięcia, które panowało między nim a jego ojcem. Sophie była pewna, że brakuje jej sporego kawałka układanki.

Niepokoiło ją również zachowanie Matea, który otwarcie okazywał jej swe zainteresowanie, a nawet pozwalał sobie na śmiałe aluzje. Obawiała się, że wkrótce poprosi ją o rękę.

Martwiła ją też sytuacja lordostwa Avery.

Na koniec wreszcie, mając już tylko siebie na względzie, zupełnie nie wiedziała, jak powinna zaplanować swą przyszłość.

Do jadalni zajrzał Charles, zdecydowanie największe jej utrapienie.

- Sophie - powiedział, wyciągając ku niej kartkę papieru. Ubrany z nieskazitelną elegancją, był już gotów na powitanie

188

gości. Miał na sobie wysokie buty, żółtobrązowe spodnie i dopasowany brązowy frak. - To list od twego wuja. Lord Cran-bourne przeprasza, że dołączy do nas dopiero jutro, ale pan Cardea przyjedzie dzisiaj, jak to było zaplanowane.

- Dziękuje. - Głęboko zaczerpnęła tchu. Problemem był nie tyle Charles, co jej niekontrolowane reakcje na jego widok. - Powiem o tym twojej matce. Niestety, zepsuje jej to plan rozmieszczenia gości przy stole.

Sophie zastanawiała się, czy Charles wie, co spowodowało zwłokę w przyjeździe wuja. Nie chciała pierwsza przekazywać mu tej wiadomości. Sama dowiedziała się o wszystkim z listu Matea.

- Musimy mu pogratulować - powiedział Charles jakby od niechcenia. - Ma zostać mianowany skarbnikiem Ministerstwa Handlu.

- Wiem, że trudno jest ci się pogodzić z jego kolejnym sukcesem po tym, jak otrzymał stanowisko przewodniczącego komisji, na którym tak ci zależało.

- Nie zazdroszczę mu, wręcz przeciwnie, cieszę się z jego sukcesów. Uważam, że jest właściwą osobą na właściwym miejscu.

- Dziękuję ci za przekazanie wiadomości. - Odwróciła się, by kontynuować układanie bukietów, lecz Charles nie wyszedł z pokoju.

- Chyba cię widziałem, jak dziś rano układałaś ten sam bukiet. Roześmiała się, wsuwając ulistnioną gałązkę między kwiaty.

- To prawda. Staram się za wszelką cenę czymś zająć, by uspokoić skołatane nerwy.

- Nie powinnaś martwić się o to, czy gościom spodoba się dom. Jest wspaniały. Zapewniam cię, że wszyscy będą zachwyceni. Każdy, kto go zobaczy, natychmiast się zakocha.

Sophie cofnęła się o krok, dopatrując się aluzji w jego słowach. Od przyjazdu do Sevenoaks Charles był jakiś odmieniony. Rozmawiał z nią niezwykle jak na siebie szczerze i otwarcie, a nawet wyznał jej jedną z głęboko skrywanych tajemnic.

Niezmiernie ją to cieszyło. Nareszcie stał się taki, jakim pragnęła go widzieć. Nie wierzyła jednak w trwałość tej przemiany. Wciąż liczyła się z tym, że lada chwila Charles znów otoczy się murem, a w jego oczach pojawią się stalowe błyski. Przyprawiało ją to o huśtawkę nastrojów, zwłaszcza gdy myślała o zaproszeniu wysłanym tego ranka do Londynu.

- Nie chodzi mi o dom. Jestem zadowolona ze swej pracy. Jest nawet piękniejszy, niż przypuszczałam.

- W takim razie co cię tak niepokoi?

- Och... - Rozłożyła bezradnie ręce.

- Chyba mi nie powiesz, że martwisz się o to, jak zostaniesz przyjęta? - Uniósł brwi. - Gdzie się podziała ta Sophie, która nigdy nie martwiła się o to, co ludzie o niej pomyślą, która nikogo nie potrzebowała?

Popatrzyła mu w oczy.

- Znasz moje życie i nie powinno cię dziwić, że boję się na kogoś liczyć. - Nie powiedziała, że to właśnie on zawiódł ją najbardziej, zadał jej najdotkliwszy cios. Zbladł. Choć nie oskarżyła go wprost, doskonale zrozumiał przesłanie i Sophie to wiedziała. - Chyba jednak mimo wszystko czegoś mnie nauczyłeś, Charles. Trochę wydoroślałam. Nie chcę być zależna od dobrej woli innych ludzi, ale wiem już, że czasami bywa to konieczne.

- Naprawdę nie powinnaś się niczego obawiać. Masz licznych i potężnych obrońców. Kiedy będziesz gotowa, z radością zostaniesz powitana w towarzystwie.

- Nie mam ochoty wracać na salony - oznajmiła stanów-

190

czym tonem. - Dziwnie się to ułożyło. W Blackford Chase byłam odtrącana jako dziwaczka, tymczasem moje niekonwencjonalne zachowanie i bezpośredniość budzą teraz uznanie i zdobywają poklask znudzonej londyńskiej śmietanki.

- Nie rozumiesz jeszcze - powiedział szorstkim tonem - że twoja popularność w każdej chwili może zmienić się w niesławę. Zachwyty nie będą trwać wiecznie, naprawdę coś o tym wiem. To dlatego chciałem...

- Nic mnie to nie obchodzi - przerwała mu, by nie słuchać kolejnego wykładu. W żadnym razie! - Nie chcę być piesz-czoszką beau monde. Wystarczy, jeśli chwilowa popularność pozwoli mi zdobyć sławę projektantki.

- A jeśli ci się to nie uda?

- Nie tylko londyńska śmietanka towarzyska potrzebuje mebli. Są też bogaci mieszczanie. Mogę również pójść za radą Matea i wyjechać do Ameryki. Tam na pewno uda mi się zrobić karierę.

- Co?! - Nie krył zaskoczenia. Okrążył stół i podszedł do Sophie. - Dawno już nie słyszałem czegoś równie niedorzecznego. To nie wchodzi w rachubę.

Ogarnął ją gniew. Czyżby Charles traktował ją jak swą zabawkę? A może nie wierzył, że była w stanie odnieść sukces?

- Nie masz prawa...

Zamknął jej usta pocałunkiem i przyciągnął do siebie z całej siły.

Pomyślała, że musi natychmiast się od niego uwolnić. Wciąż jeszcze nie wiedziała, czy może mu zaufać. Takie zachowanie było wysoce niewłaściwe. Nie była jednak w stanie mu się przeciwstawić, odwzajemniła więc pocałunek wbrew podszeptom rozumu, ciesząc się chwilowym poczuciem bezpieczeństwa w silnych męskich ramionach.

To tylko złudzenie, przemknęło jej przez myśl, gdy ogarnięta falą pożądania, mocno wtuliła się w Charlesa i wsunęła mu palce we włosy.

Zamiast z nim walczyć, coraz bardziej otwierała się na rozkoszne doznania.

Charles przyciągnął ją do siebie w jawnym geście pożądania. W odpowiedzi zaczęła gorączkowo wodzić rękami po jego plecach.

To był odurzający, lecz niebezpieczny pojedynek. Pomału lęk zaczynał brać w niej górę nad pożądaniem. Przypomniała sobie, że Charles dotkliwie ją zranił. O ileż większych cierpień jej przysporzy, jeśli staną się dla siebie kimś więcej niż przyjaciółmi! Jako sierota marzyła o chwilach prawdziwej bliskości, lecz czasy dzieciństwa minęły już dawno. Musiała zachowywać się rozsądnie, jak przystało na kobietę w jej wieku. Odsunęła się raptownie.

Zaskoczony wyciągnął ku niej ręce, lecz Sophie cofnęła się jeszcze o krok.

- Nie, Charlesie - powiedziała, opanowując wzbierający szloch. - Chociaż wciąż coś nas łączy, mamy zbyt wiele problemów.

- W takim razie wspólnie stawmy im czoło.

- Tyle że ja... - Nie była w stanie zdobyć się na odwagę i szczerze wyznać mu, że po prostu się boi. - Przepraszam -powiedziała tylko, pocałowała go w policzek i wyszła z pokoju, walcząc ze łzami cisnącymi się do oczu.

Gdy zdołała już nieco ochłonąć, do pokoju weszła Neli.

- Pani Hepple ma kłopot z zasłonami w niebieskim pokoju gościnnym - powiedziała z uśmiechem służąca. - Zapytała, czy nie zechciałaby jej panienka pomóc.

- Już tam idę. - Z ciężkim sercem wyszła na korytarz.

192

Lady Dayle z długą listą w ręku wstępowała właśnie na schody.

- Zaraz zjawią się pierwsi goście. Jesteś już gotowa? - zapytała.

- Tak, milady.

- Co się dzieje, moja droga? Dlaczego jesteś taka smutna? - Wicehrabina położyła jej ręce na ramionach i spojrzała w oczy, po czym cmoknęła z zatroskaniem. Rozejrzawszy się po pustym korytarzu, usiadła na dębowym stopniu i poklepała miejsce obok siebie. - Usiądź tutaj, a ja spróbuję cię pocieszyć.

Sophie nie potrafiła się oprzeć tej czułej, matczynej prośbie.

- Pani Hepple potrzebuje mojej pomocy. Co będzie, jeśli wyjdzie mi na spotkanie i zastanie nas siedzące na schodach?

-Nie masz większych zmartwień? Wystarczy, że na ciebie spojrzy, a zaraz zaproponuje ci filiżankę herbaty, a potem usiądzie obok ciebie. - Gdy Sophie roześmiała się, milady lekko odetchnęła. - Tak lepiej. Więc mów, co wprawiło cię w tak fatalny humor.

Westchnęła. Nie mogła powiedzieć wicehrabinie prawdy, a poza tym nie tylko problemy z Charlesem były przyczyną jej udręki.

- Sama nie wiem. Czy kiedykolwiek miała pani wrażenie, że nadeszła ta chwila, która zdecyduje o całej pani przyszłości? Wiem, że to śmieszne, zwłaszcza że można to powiedzieć o każdej chwili.

- To wcale nie jest śmieszne. Doskonale cię rozumiem

i wiem, że to wspaniałe, a zarazem przerażające uczucie.

- Właśnie... - Sophie pokiwała głową, czując, że łzy znów napływają jej do oczu.

Wicehrabina ujęła ją za rękę.

- Pozwól, że ci powiem, co najbardziej w tobie podziwiam. -Odgarnęła niesforny kosmyk z jej czoła. - Choć jesteś jeszcze bardzo młoda, wiem, że wiele przeszłaś w swym życiu. - Sophie usiłowała zaprotestować, lecz lady Dayle ciągnęła niezrażona: -Owszem, wszyscy napotykamy rozmaite przeszkody. Czasami wydają nam się tak wielkie, że przesłaniają nam cały świat i wydaje nam się, że już nigdy nie zaznamy szczęścia. - Uniosła pal-cem podbródek Sophie i zajrzała jej w oczy. - Jednak ty nigdy nie dopuściłaś do tego, by jakiekolwiek przeszkody cię powstrzymały. Wiem, że potrafisz brzydko zakląć, kiedy nie wszystko układa się po twojej myśli, a czasami wyglądasz jak chodzące nieszczęście, ale jesteś silna. Zawsze znajdujesz wyjście z sytuacji i znów mocno stajesz na nogach. Jeszcze nigdy się nie poddałaś, Sophie Westby, a to naprawdę niezwykle rzadko się spotyka. - Otoczyła ją ramieniem. - Potrafisz znaleźć we wszystkim dobre strony i zawsze pamiętasz, że po burzy wychodzi słońce.

- To pani jest moim słońcem - powiedziała Sophie, ocierając łzę toczącą się po policzku.

- Nie, to ja ci wiele zawdzięczam, drogie dziecko. Wierz mi, nawet jeśli najbliższe dni okażą się dla nas trudne, przyjdą po nich następne, lepsze.

Potem jeszcze długo siedziały obok siebie w milczeniu, objęte ramionami. W pewnej chwili rozległ się dźwięk dzwoneczków przy uprzęży, sygnalizujący, że przybyli pierwsi goście.

- Założę się o belę pięknego jedwabiu, że to Emily. - powiedziała lady Dayle.

- Nie jestem tak nierozsądna, by przyjmować ten zakład -roześmiała się Sophie.

Ująwszy się pod ręce, wyszły, by powitać gości.

Rozdział szesnasty

Popołudnie upłynęło na witaniu się z gośćmi i oprowadzaniu ich po wyremontowanym domu. W panującej wokół radosnej krzątaninie Charles nie miał czasu zastanowić się nad poranną rozmową z Sophie. Teraz jednak, siedząc w towarzystwie zajętych sobą, hałaśliwie zachowujących się przyjaciół, którzy zdążyli już wznieść niezliczone urodzinowe toasty, oddał się rozważaniom.

Nie powinien lekceważyć swych gości, jednak jego myśli bez reszty wypełniała Sophie. Pragnął jej i chciał dzielić z nią życie bez względu na konsekwencje.

Matka zaprosiła na przyjęcie państwa Ashford. Zapewne wiązali z tym faktem wielkie nadzieje, tymczasem zamierzał taktownie powiadomić ich o zmianie swych planów.

To zadanie wydawało mu się jednak banalne w porównaniu z koniecznością zachowania dobrych manier wobec pana Cardei. Jego sposób bycia, uśmiech od ucha do ucha, a przede wszystkim nieskrywane zainteresowanie Sophie w najwyższym stopniu irytowały Charlesa, podobnie jak podejrzenie, że lord Cranbourne zamierza tych dwoje wyswatać. Postanowił nie spuszczać oka z Matea.

195

Sir Harold zaproponował kolejny toast. Zawtórował mu pan Chambers, jego młody kuzyn. Charles uśmiechnął się i wzniósł kieliszek, starając się nie zastanawiać nad tym, jaki widok na dekolt Sophie ma pan Cardea, który siedział obok niej przy stole.

Poczuł ulgę, gdy matka zaproponowała damom przejście do salonu.

Okazało się, że radość była przedwczesna.

- Jeszcze jeden dziwny angielski zwyczaj - powiedział głośno pan Cardea. - We Włoszech to właśnie damy zabawiają gości. - Wstał, przeprosił zdumionych towarzyszy i udał się w ślad za paniami.

Wniesiono porto i w pokoju na chwilę zaległa cisza, którą przerwał głośny rechot lorda Ashforda. Wkrótce śmiali się wszyscy. Nawet Charles uśmiechnął się i uniósł swą szklaneczkę w wyrazie uznania dla sprytnego manewru pana Cardei.

Okazało się, że nie on jeden był zawiedziony odejściem dam. Panowie wkrótce podążyli śladem Matea, by zobaczyć panie skupione wokół fortepianu i z zachwytem słuchające miłego barytonu pana Cardei.

- Przejrzałem jego zamiary - mruknął pan Huxley. - Owszem, podziwiają go wszystkie damy, ale nietrudno zauważyć, że zabiega o względy panny Westby. Zamierzam podzielić się tym spostrzeżeniem z wujem tej damy. Tak bliscy kuzyni nie powinni łączyć się węzłem małżeńskim.

- Przecież to dozwolone - odezwał się pan Chambers. -Często słyszy się o małżeństwach pomiędzy kuzynami.

- To dobry sposób na zachowanie majątku w rodzinie - dodał pan Lowder.

- Myślę, że właśnie z tego powodu starożytni Egipcjanie żenili się ze swymi siostrami - poparł go Jack.

196

- Nadal jednak uważam, że to zbyt bliskie pokrewieństwo

- powiedział pan Huxley, usiłując oderwać Sophie od kuzyna rozmową o wyższości dróg angielskich nad amerykańskimi.

Po raz pierwszy Charles solidaryzował się z panem Hux-leyem. Konieczność przyglądania się temu, jak inni mężczyźni adorują pannę Westby, doprowadzała go do szaleństwa i budziła w nim pierwotny instynkt posiadacza. Miał ochotę porwać Sophie w ramiona i krzyknąć: „Moja!".

Wiedział jednak, że nie ma prawa tak postąpić.

Podszedł do grupki zaśmiewających się z dowcipu opowiedzianego przez podochoconego pana Chambersa i zamienił parę zdań z sir Haroldem, cały czas zastanawiając się nad swymi planami.

Musiał być wobec siebie szczery. Nie wiedział, czy jest odpowiednim kandydatem na męża Sophie. Przerażały go słowa, które wypowiedział do niej w gniewie. Przypomniał sobie jej propozycję, by pozostali przyjaciółmi, wspomniał własne reakcje. Zawsze się wycofywał. Był wobec niej nieuczciwy. Zapewne pisane jej było szczęśliwe życie z kimś innym.

Usłyszał jej radosny śmiech. Natychmiast opadły go wspomnienia. To Sophie przywróciła mu radość życia, obudziła w nim uśpione nadzieje.

Patrzył na nią, wspominając jej oczy błyszczące pożądaniem, dotyk, smak pocałunków. Nagle jego wątpliwości rozwiały się jak poranna mgła. Był pewien, że Sophie należy do niego i musi znaleźć sposób, by ją o tym przekonać.

Postanowił nie tracić czasu i wybawić ją od towarzystwa panny Ashford i jej mamy.

Uprzedziła go jego matka.

- Myślę, że Hannah More to bardzo utalentowana pisarka

- mówiła lady Dayle.

- Tak - potwierdziła z uśmiechem panna Ashford. -Mama bardzo ją ceni.

- Teraz, w okresie powojennego kryzysu, powstało tak wiele organizacji dobroczynnych, że trudno się zdecydować, którą warto wspomóc - powiedziała Emily Lowder.

- Mama i ja postanowiłyśmy przekazać fundusze Towarzystwu Walki ze Złem. Mama miała zaszczyt poznać pana Wilberforcea i panią More, i żywi nadzieję, że zostanie wspomniana w następnej książce tej wybitnej pisarki.

Charles, który stał za panią Lowder, usłyszał jej wypowiedzianą cicho uwagę o tym, że lady Ashford dziwnym trafem nie zdecydowała się zaprezentować swego talentu na balu.

- Hannah More to święta osoba - oznajmiła lady Ashford.

- Czyni tak wiele dla tych nieszczęśników, jednocześnie starając się ich nakłonić do uczciwości, pracowitości i pogodzenia się ze swym losem, przeznaczonym im przez Pana.

Charles uznał, że już najwyższy czas wtrącić się do rozmowy.

- Czy mogę się przyłączyć? - zapytał.

- Proszę, usiądź, synu - powiedziała matka, przesuwając się na kanapie. - Wystarczy tu miejsca dla nas dwojga.

Charles podziwiał spiralne ornamenty w drewnianej ramie oparcia, stanowiące zwierciadlane odbicie stiuków na ścianie.

- To jeden z moich ulubionych nowych mebli - oznajmił, kiwając głową w stronę Sophie.

- jestem z ciebie bardzo dumna - powiedziała pani Lowder.

- Dom zmienił się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Aż trudno uwierzyć, Sophie, jak wiele udało ci się dokonać od czasu, gdy bawiliśmy tu na pikniku.

- Bardzo podobają mi się stiuki, podobne do wzorów na meblach - wyznała lady Ashford.

198

- Prawdę mówiąc, było na odwrót. Zaprojektowałam meble tak, by odzwierciedlały sztukaterie z ubiegłego wieku - odpowiedziała uprzejmie Sophie.

- Ach, zapomniałam, że zajmuje się pani także projektowaniem mebli.

Charles pomyślał, że głos panny Ashford zabarwiony był złośliwością.

- Właśnie przyszło mi do głowy, komu mogłaby pani przekazać pieniądze na cel dobroczynny - powiedziała jego matka.

Sophie usiłowała zaprotestować, lecz lady Dayle nie zwróciła na to uwagi.

- Kochanie, panna Ashford może nie wiedzieć o podobnych przedsięwzięciach. - Powiodła wzrokiem po zgromadzonych. - Sophie założyła warsztaty, w których wykonywane są meble według jej projektów. Mistrz stolarski, pan Daryey, służył w Królewskiej Kompanii Saperów i stracił nogę podczas marszu na Tuluzę. Został odesłany do kraju bez żadnego wynagrodzenia. Był załamany... - Przez twarz lady Ashford przemknął cień obrzydzenia, lecz matka Charlesa zdawała się tego nie zauważać. - Sophie spotkała go na ulicy, gdy sprzedawał wspaniałe rzeźby, walcząc o byt. Teraz pan Darvey jest szanowanym rzemieślnikiem, a jego prace zyskały wielkie uznanie. - Popatrzyła na Sophie z wyraźną dumą. - Organizują stałą pracę miejscowej ludności, a także weteranom wojennym, którzy nie mieli się gdzie podziać. - Zatoczyła ręką łuk. - Widzicie państwo, jak wiele osiągnęli.

Charles nie słyszał odpowiedzi pań Ashford. Oczami wyobraźni ujrzał Sophie, jak wychyla się z powozu Jacka i rozmawia z mężczyzną w postrzępionym mundurze. Przypomniał sobie kartkę, którą mu podała, i wyraz osłupienia na jego twarzy.

Przypomniał też sobie grubą teczkę z pracami, którą Sophie miała przy sobie, gdy po latach spotkali się w Londynie, i matkę, która wyjawiła mu, że dochód ze sprzedaży książki Sophie zostanie przeznaczony na cel charytatywny.

Spędził ponad rok, łasząc się i przymilając do możnych i wpływowych, doskonale obojętnych na jego los. Wmawiał sobie, że czyni to w imię wyższych celów. Myślał, że gdy zdobędzie upragnione stanowisko, będzie mógł pomagać swym rodakom w trudnych powojennych czasach.

Podczas gdy snuł wielkie plany, opowiadał wszystkim dokoła o swych staraniach, usiłując wykazać, jak wielu poszkodowanych przez los wymaga jego pomocy, mała Sophie szczodrze obdarzała potrzebujących.

Powrócił myślami do minionych miesięcy. Głęboko skrywając swą rozpacz, prowadził czcze rozmowy z ludźmi o wąskich horyzontach, dokonywał niezliczonych łamańców myślowych, by usprawiedliwić się przed samym sobą, śmiał się, gdy jego serce ściskało się bólem, tańczył, choć miał ochotę położyć się i umrzeć. Co w zamian osiągnął?

Nic. Miał anonimowego wroga, zrujnowaną reputację, kariera polityczna stanęła pod znakiem zapytania. Popatrzył na Sophie, wyraźnie zakłopotaną pochwałami. Do listy porażek musiał też dopisać odtrąconą miłość.

Sophie miała rację. Nigdy się naprawdę nie znali.

Nie była płochą, kapryśną dziewczyną. Miała duszę równie piękną jak jej doczesna powłoka. Okazał się potwornym głupcem.

Nie był w stanie znieść bolesnej prawdy. Musiał natychmiast wyjść. Wstał, skinął głową zgromadzonym i udał się nad jezioro.

200

Sophie odprowadziła go wzrokiem. Przed wyjściem posłał jej niepokojące, trudne do odczytania spojrzenie.

Nie mogła winić go za to, że był nią rozczarowany. Wstydziła się swego zachowania. Po raz pierwszy w życiu zachowała się jak tchórz.

- Dokąd poszedł lord Dayle? - spytała po pewnym czasie lady Ashford. - Nie podoba mi się, kiedy gospodarz przyjęcia opuszcza je bez słowa. - Popatrzyła z przyganą na córkę, najwyraźniej obwiniając ją o zniknięcie Charlesa.

- Widzę, że sir Harold także opuścił salę - odpowiedziała lady Dayle. - Myślę, że omawiają jakieś ważne sprawy polityczne w bibliotece.

- Zapewne ma pani rację - odpowiedziała nieco udobruchana baronowa. - Myśli pani, że niedługo wrócą?

- Trudno powiedzieć. Czasami takie dyskusje ciągną się godzinami. Może napije się pani herbaty? Panno Ashford, jeśli ma pani ochotę, przyniosę planszę do tryktraka.

- Dziękuję, ale nie mam ochoty na grę - oznajmiła lady Ashford, wstając. - Podróże zawsze bardzo mnie męczą. Myślę, że powinnyśmy odpocząć. Chodź, kochanie, dobrze nam zrobi mała drzemka dla urody.

Ta drzemka dobrze też zrobi innym, pomyślała złośliwie Sophie, gdy panna Ashford posłusznie wstała i udała się za matką. Cieszyła się, że nie będzie musiała dłużej znosić nad wyraz męczącego towarzystwa tych dam. Nie wybaczyła jeszcze paniom Ashford niedawnego skandalu na balu dobroczynnym.

Większość dam poszła za ich przykładem i udała się do pokoi gościnnych na piętrze. Niektórzy mężczyźni również wyszli, inni zasiedli do gry w karty. Sophie życzyła lady Dayle dobrej nocy, zamierzając opuścić salon.

Wicehrabina zatrzymała ją na chwilę, usiadła przy biurku i napisała coś na kartce.

- Sophie, bądź tak dobra i zanieś tę wiadomość do kuchni. Chcę, by kucharka przeczytała ją z samego rana. - Zniżyła głos do szeptu. - Proszę, upewnij się, że tylne drzwi są otwarte. Cabot powiedział, że Charles wyszedł na spacer. Nie chciałabym, by musiał do rana czekać na dworze. - Wstała. - Zawsze doskonale sypiam na wsi, mam nadzieję, że ty też. - Pocałowała Sophie w policzek i ruszyła ku schodom.

W kuchni było cicho i ciemno; służący udali się już na spoczynek. Sophie położyła kartkę na środku starannie wyszorowanego dębowego stołu i sprawdziła, czy drzwi prowadzące na zewnątrz są otwarte. Były zaryglowane. Odsunęła zasuwę i znieruchomiała z ręką na metalowej gałce.

Wciąż miała w pamięci wypowiedziane na schodach słowa lady Dayle. Tym razem musiała pokonać przeszkodę kryjącą się w głębi jej serca. Nie mogła dopuścić do tego, by jej poczynaniami kierował strach. Był na to tylko jeden sposób. Pchnęła drzwi i wyszła na dwór.

Owionęło ją rześkie nocne powietrze. Ogromny księżyc, bliski już pełni, mżył srebrzystym światłem, zmieniając park w baśniową krainę.

Przeszła przez trawnik, kierując się w stronę jeziora. Dobrze wiedziała, z jakiego powodu zdecydowała się na ten krok. Po tym wszystkim, co zaszło między nią a Charlesem, koniecznie musiała go odszukać.

Wiedziała, że ryzykuje bardzo wiele. Narażała się na cierpienia jeszcze dotkliwsze niż te, które teraz trapiły jej duszę. Mimo to szła tam, gdzie przyzywało ją światło księżyca od-

202

bijające się w miedzianej kopule altany wzniesionej na prośbę lady Dayle.

Czuła, że właśnie tam zastanie Charlesa. Nie myliła się. Blask księżyca tworzył przedziwną grę światłocieni na doryc-kich kolumnach. Charles ze zwieszoną głową skrytą w dłoniach siedział w ulubionym fotelu lady Dayle.

- Charles - powiedziała cicho.

Uniósł głowę, wcale nie zaskoczony nadejściem Sophie.

- Powinienem był się domyślić, że mnie tu znajdziesz - powiedział spokojnie.

Usiadła w fotelu obok niego. Przez dłuższą chwilę żadne z nich nie wymówiło ani słowa.

- Co się stało? O co chodzi? - spytała w końcu.

- O ciebie. O mnie. O cały cholerny świat. Wybieraj. Do wyboru, do koloru.

Westchnęła.

- jestem pewna, że mamy do czynienia z zawiłym splotem tych trzech czynników. Jestem też pewna, że znajdziesz w sobie dość siły, by pokonać wszystkie przeszkody.

Parsknął śmiechem.

- Nie wiesz nawet, jak bardzo się mylisz. Och, jeszcze kilka miesięcy temu byłem na tyle zuchwały, by tak myśleć, ale ty to wszystko zmieniłaś.

- Ja? - spytała zdumiona.

Zaklął i gwałtownie wstał. Fotel zazgrzytał o kamienną posadzkę.

- Sophie, nawet nie wiesz, co mi zrobiłaś! Zanim wróciłaś, byłem pewny swych celów, przekonany o tym, że odkupię swe winy, jeśli tylko będę ciężko nad tym pracował. - Zaczął przechadzać się między kolumnami. - A potem wdarłaś się do mojego życia i zaczęłaś mnie kusić. Piękna, pełna ży

cia i tak radośnie roześmiana! Mimo wszystko opierałem się twym urokom. Wiedziałem, że chociaż mogę cię utracić, są inne sprawy, o których nie wolno mi zapominać.

Wyczuła, że za jego ostatnimi słowami kryją się odpowiedzi na dręczące ją pytania. Wyprostowała się w fotelu, zamierzając je zadać, lecz Charles mówił dalej, nie patrząc w jej stronę:

- Teraz widzę, czego udało ci się dokonać swoim uporem, siłą woli i szczodrym sercem, i jest mi okropnie wstyd. Byłem bez reszty skupiony na osiągnięciu wzniosłych celów, na mojej pracy... tymczasem nie mam się czym pochwalić. - Popatrzył na nią. Serce ścisnęło jej się na widok jego ściągniętej bólem twarzy. - Potrafiłaś wykorzystać swój talent. To ty po-magasz ludziom, ty zmieniasz świat na lepsze.

- Robiłam, co mogłam w moich skromnych warunkach, ale ty masz szansę pomóc tysiącom, milionom.

- Tak mi się kiedyś wydawało, ale widzę, że wszystko przecieka mi przez palce. Co gorsza, nie wiem już, czy chcę dalej walczyć. Boże... a jeśli nie mam racji? Nie wiem, co mam myśleć, co powinienem czuć. Jestem zmęczony udawaniem. - Wsparł się dłonią o kolumnę i zapatrzył na jezioro. - Pewnie nie wiesz, o co mi chodzi. Ty niczego nie udajesz, mówisz prawdę, nie zważając na konsekwencje. Myślisz o innych i za to jesteś tak uwielbiana.

- Przestań, Charles. Nie jestem święta. Przypomnij sobie, jak mnie łajałeś za moje zachowanie i nie stawiaj mnie na piedestale.

Zaśmiał się gorzko, ze smutkiem, po czym zaczął powoli iść w jej stronę.

- Sophie - powiedział cicho. - Jestem ostatnią osobą, która byłaby skłonna nazwać cię świętą. Wiesz, kim jesteś? - Deli-

204

katnie uniósł jej podbródek. - Moim utrapieniem. - Obwiódł palcem jej dolną wargę. - Pięknym, doprowadzającym mnie do szaleństwa potworem o wielkim sercu. - Chwycił ją za ramiona i przyciągnął do siebie.

- Dziękuję - odpowiedziała zduszonym głosem. Roześmiał się, tym razem serdecznie i szczerze.

- Ech, Sophie, wywróciłaś moje życie do góry nogami.

- A ty zawsze byłeś moją ostoją i opoką - wyszeptała. Porzuciwszy ostrożność, zaczął zachłannie całować jej usta.

Przywarła do niego z całej siły. Śniła o takiej chwili od wielu dni i nocy. Jego nienasycenie napełniało ją rozkosznym poczuciem dumy. Nie wiedziała, jak Charles zachowa się, gdy odkryje jej spisek. Czuła się jak złodziej, który kradnie ostatnie być może chwile szczęścia. Nie wiedziała, czy mają przed sobą wspólną przyszłość, lecz nawet gdyby zdarzyło się najgorsze, gotowa była z pokorą znieść ból w zamian za spełnienie swych marzeń.

Zarzuciła mu ręce na szyję i pociągnęła za fular. Charles szybko go zdjął i odrzucił za siebie. Wtulił twarz w zagłębienie jej ramienia, obsypując ją delikatnymi pocałunkami.

Nagle znieruchomiał. Chwycił ją na ramiona i zaniósł na ławeczkę nad jeziorem. Tam powoli uniósł jej spódnicę i zaczął przesuwać dłońmi wzdłuż łydek. Zauważywszy znamię na jej nodze, delikatnie je ucałował.

- Nawet nie wiesz, ile razy mi je pokazywałaś, kiedy byliśmy dziećmi. Widziałem je, kiedy biegłaś, wspinałaś się na drzewo albo zadzierałaś spódnicę, by przejść przez rzekę. Nie miało to wtedy dla mnie żadnego znaczenia. Jednak kiedy patrzyłem, jak tańczysz na balu u lady Edgeware, nagle sobie o nim przypomniałem i od tej pory nie mogę o nim zapomnieć.

Uśmiechnęła się.

- Teraz jest twoje.

Przytulili się, po czym na chwilę odsunęli się od siebie i pośpiesznie, gorączkowo zaczęli się rozbierać, pieszcząc i obsypując pocałunkami.

Charles nie mógł oderwać wzroku od Sophie. Jej piersi były krągłe i jędrne, otoczki brodawek miały barwę róż.

- Jesteś piękna - powiedział.

Z upodobaniem objął wzrokiem jej wąską talię, płaski brzuch, ciemny trójkącik i smukłe nogi. Sophie dokonała cudu. Znów miał ochotę cieszyć się życiem, doświadczać rozkoszy.

Pochylił się, by musnąć jej piersi wargami, po czym rozpoczął gwałtowniejszą pieszczotę. Sophie krzyknęła cicho, z trudem łapiąc oddech.

Przesunął dłonią wzdłuż jej ciała i dotknął najczulszego miejsca.

- Charlesie... też chcę cię dotykać.

Zaczęła nieśmiało przesuwać dłońmi po jego torsie i brzuchu, aż dotarła do tam, gdzie pragnęła dotrzeć. Nakrył jej dłoń swoją i pokazał, jak ma go pieścić.

- Przestań - szepnął po chwili, powstrzymując jej rękę.

- Zrobiłam coś nie tak?

- Wprost przeciwnie. Jeszcze chwila i nie byłbym w stanie się powstrzymać.

Znów zwarli się w pocałunku. Charles rozsunął kolanem jej uda.

- Pokaż mi, co mam robić - poprosiła szeptem.

- Jesteś pewna? Nie musimy... - Urwał, bojąc się,"że Sophie zmieni zdanie.

- Tak, jestem.

Dotknął ją najbardziej intymnie, delikatnie zmierzając do

206

ostatecznego połączenia. Drżąc z rozkoszy, poczuła, jak od stóp do głów oblewa ją fala gorąca.

- Naprawdę tego chcesz? - upewnił się.

- Tak, chcę!

Wszedł w nią i zaczął się w niej poruszać, z początku wolno, potem coraz szybciej.

Przywarła do niego z całej siły, pragnąc zespolić się z nim całkowicie. Pot zaperlił się na jej czole, oczy zaszły łzami, lecz rozkosz była silniejsza niż ból. Jak wspaniale, jak cudownie było zatracić się w sobie tak do końca, bez reszty!

Wydał przeciągły jęk, osiągając spełnienie.

Pomału wracali do rzeczywistości. Fala uniesienia opadła, pozostały im po niej ciche westchnienia i szeptem wypowiadane czułe słówka. Odprężony położył głowę na jej piersiach, a ona leciutko zaczęła kołysać go w ramionach. Przepełniała ją wielka, ogromna radość. Spełniło się to, o czym marzyła od tylu nocy i dni. Zachwyt w oczach Charlesa, wspólnie przeżyte upojne chwile już na zawsze zostaną w jej pamięci.

Starała się nie dopuszczać do siebie żadnych obaw i wątpliwości. Ubrali się i wolnym krokiem poszli w stronę domu. Żal było im się rozstawać. Charles usiadł na niskim murku otaczającym przykuchenny ogród i wziął Sophie na kolana. Przytuliła się do niego.

- Jack powiedział mi, że udało wam się osiągnąć postęp w szukaniu twego wroga - zagaiła.

- Niestety, postęp jest bardzo niewielki. - Skrzywił się i zapytał ze śmiechem: - Nie widziałaś tu gdzieś przypadkiem niskiego, krępego mężczyzny o ciemnych włosach, który przypomina ptaka?

Sophie roześmiała się.

- Nie, zresztą bym go nie zauważyła, chyba że byłby to jakiś murarz albo cieśla. - Po chwili zastanowienia dodała: - Kiedyś znałam takiego człowieka. Miał nawet ptasie nazwisko.

Poczuła, jak Charles sztywnieje.

- Jak on się nazywał?

- Wren. Pracował dla mojego wuja. To dziwne, że go pamiętam, bo nie widziałam go od lat... No, może nie takie znów dziwne.

- Dlaczego tak mówisz?

- Nie wiem, to głupie, ale po prostu nie lubiłam go. Zawsze pojawiał się u nas zamiast wuja, kiedy trzeba było porozmawiać z zarządcą majątku. Przekazywał wiadomości, czeki bankowe i przedstawiał mi postanowienia wuja dotyczące mojej osoby. Nienawidziłam jego wizyt.

- Dlaczego?

- Nigdy nie zrobił mi nic złego, ale byłam samotnym dzieckiem, a on przypominał mi, że wuj się mną nie interesuje. Zresztą przypominał o tym nie tylko mnie. Kiedy składał nam wizytę, w wiosce odżywały plotki. Mówiono, że wuj nie interesuje się ciotką ani mną, że mój ojciec zhańbił swe nazwisko, że do niczego się nie nadaję.

Mocno ją przytulił.

- Tak mi przykro, Sophie. Popatrzyła mu w oczy i uśmiechnęła się.

- To już odległa przeszłość. Wiele się od tego czasu zmieniło, prawda? Popatrz, jak daleko zaszliśmy.

Pocałował ją w czoło.

- To dopiero początek. Przyszłość należy do nas.

- Charlesie, co miałeś na myśli, mówiąc o odkupieniu win? - Natychmiast pożałowała swych słów.

Znieruchomiał.

208

-To nic nie znaczyło - odpowiedział po dłuższej chwili. Oparł głowę o jej ramię. - Tej nocy cieszmy się sobą.

Mocno zacisnęła powieki. Charles wciąż nie potrafił otworzyć przed nią serca, obdarzyć jej zaufaniem.

Złączyli się w namiętnym pocałunku.

- Niedługo wstanie świt - powiedział po pewnym czasie, owiewając ją ciepłym oddechem.

Popatrzyła w stronę rezydencji.

- Nie powinniśmy wchodzić do domu razem.

- Tak. - Pocałował ją w policzek. - Pamiętaj, że wszystko będzie dobrze. Będzie dobrze, rozumiesz?

- Tak... - Skinęła głową, choć mu nie wierzyła.

- Idź pierwsza. Posiedzę tu jeszcze chwilę.

Ruszyła przed siebie, starając się nie myśleć o przyszłości.

Rozdział siedemnasty

Charles obudził brata, zanim jeszcze niebo na wschodzie pojaśniało. Znalazł się na londyńskim trakcie, nim słońce na dobre wzeszło. Wciąż nie mógł pogodzić się z prawdą, mimo że usłyszał ją z ust Sophie.

Czyżby to lord Cranbourne był jego tajemniczym wrogiem? Taki pomysł wydawał mu się czystym absurdem. Przez cały czas zakładał, że to ktoś, z kim kiedyś popadł w konflikt. Mąż rogacz, porzucona kobieta, ofiara bezmyślnego żartu. Zupełnie nie pojmował jednak, w jaki sposób mógł nadepnąć na odcisk wujowi Sophie.

Może chodziło więc raczej o przyszłość lorda Cranbournea? On zawsze siedział w polityce i zawsze miał potężne wpływy, choć działał bez' ostentacji, wolał nie rzucać się w oczy. Tak było do niedawna. Bo przecież w końcu uzyskał stanowisko przewodniczącego komisji, to samo, na którym zależało Charlesowi. Dzięki temu mógł awansować jeszcze wyżej w strukturach Ministerstwa Handlu. Ministerstwo stanowiło wszak następny logiczny krok i dobrze służyło Cranbournebwi, chociaż Charles miał kiedyś nadzieję, że to on znajdzie się w tym miejscu. Czyżby

210

o to chodziło? Czyżby pogłoski o możliwościach młodego polityka Cranbourne potraktował jako zagrożenie?

Konia miał wypoczętego i stęsknionego za galopem, więc kolejne mile mijały szybko, choć i tak bieg myśli był znacznie szybszy. Nawet jeśli nie znał jeszcze dokładnie pobudek kierujących Cranbourneem, musiał je odkryć. Tylko co wtedy? Mógł skompromitować tego człowieka i oczyścić swoje imię. Odzyskałby wtedy szanse na karierę polityczną.

Jakie konsekwencje oznaczałoby to jednak dla Sophie? Jedno Charles wiedział na pewno. Nigdy więcej jej nie skrzywdzi, dość bólu już jej sprawił. Należało postawić jej szczęście na pierwszym miejscu.

Tylko co z jego szczęściem? Długo wydawało mu się, że coś takiego w ogóle nie istnieje, a jedyny rozsądny wybór to praca w rządzie.

Tak naprawdę jednak była to przyszłość jego brata. To przecież Phillip przygotował mu tę drogę, chociaż sam chciał na nią wstąpić. Widziano w nim nawet przyszłego premiera. Charles wiedział już, że jego aspiracje nigdy nie sięgną tak wysoko. Przeszłość zawsze będzie ciągnęła go w dół.

Długo żył w pewności, że dążenie do urzeczywistnienia marzeń Phillipa jest dla niego jedynym sposobem na odkupienie win. Że powinien zająć miejsce brata. Może jednak były na to inne sposoby. To pokazała mu Sophie.

Sophie. Sama myśl o niej sprowadziła na niego dziwny spokój, natchnęła go nadzieją. Niczego sobie nie obiecali, ale ostatnia noc wszystko zmieniła. Musiał wreszcie uporządkować ten chaos i wtedy będą mogli pomyśleć o wspólnej przyszłości.

Późnym przedpołudniem dojechał do Londynu. Dusząc wściekłość w sobie, patrzył na zatłoczone ulice. Zastanawiał się,

czy nie pojechać najpierw do siebie, uznał jednak, że nie ma na to czasu. Skierował się prosto na Green Street.

- Słucham? - Kamerdyner lorda Cranbournea był nastawiony przyjaźnie, choć wyraźnie nie przejął się widokiem rozchełstanego wicehrabiego przed drzwiami.

Charles nie był jednak w nastroju do dyscyplinowania służby, której przewraca się w głowie.

- Czy Cranbourne już wyszedł z domu?

Kamerdyner zmierzył go spojrzeniem od stóp do głów, jakby rozważał, czy należy udzielić odpowiedzi.

- Tak, proszę pana. Niecałe pół godziny temu.

- Wobec tego chcę się widzieć z panem Wrenem - powiedział pod wpływem nagłego natchnienia.

Służący wydał się zaskoczony, szybko jednak zapanował nad mimiką.

- Przykro mi, ale nie wiem, kogo pan ma na myśli.

- Wiesz, kim jestem?

- Tak, proszę pana. - Aż dziw, ile pogardy można zawrzeć w trzech krótkich słowach.

- Wiesz więc też zapewne, że łączą mnie z twoim panem sprawy natury zarówno osobistej, jak i politycznej. Cranbourne bez wątpienia właśnie jedzie do mnie. Powiedz mi więc, gdzie znajdę pana Wrena.

Autorytatywny ton zrobił swoje. Kamerdyner zapomniał się na tyle, że Charles dostrzegł jego zmieszanie.

- Tego nie potrafię powiedzieć, proszę pana. Wren przychodzi, kiedy chce, i wychodzi, kiedy chce, ale tu nie mieszka.

-1 nie wiesz, gdzie mieszka?

- Nie. - Ten bezczelny kamerdyner ośmielił się unieść brew. - Jestem jednak pewien, że tą informacją dysponuje lord Cranbourne.

212

- Więc dobrze... Posłuchaj teraz uważnie. Jeśli zobaczysz pana Wrena, nie zapomnij mu powiedzieć, że Jego Lordowska Mość potrzebuje go w Sevenoaks. Ma tam niezwłocznie się udać.

- Dobrze, proszę pana. - Kamerdyner przyglądał się z uwagą Charlesowi przeglądającemu zawartość kieszeni.

- Chcę teraz odwiedzić adwokata Cranbournea, ale zgubiłem gdzieś kartkę z adresem. - Wyciągnął rękę, na której zalśniła złota moneta. - Jak on się nazywa?

Po długim namyśle kamerdyner zdecydował się wreszcie odpowiedzieć.

- Bridewell, proszę pana. Bridewell z kancelarii Bridewell i Locke.

- Dziękuję. - Charles rzucił monetę i odwrócił się, nie czekając, by sprawdzić, czy służący ją złapie. Po krótkim zastanowieniu odjechał w kierunku St James's Street.

Instynkt go nie omylił. Wystarczyło zapytać portiera u Whitea i już miał adres kancelarii. Kilka minut później wprowadzano go do przestronnych pomieszczeń.

- Dzień dobry, milordzie. - Młodzieniec, który wstał zza gigantycznego biurka, zdecydowanie nie był postawnym człowiekiem z portretów wiszących na ścianach.

- Dzień dobry. Nazywam się Dayle. Przyjechałem do pana Bridewella.

- Niestety, pan Bridewell zmarł w zeszłym roku. Jestem Locke. - Widząc nieufne spojrzenie Charlesa, dodał: -Locke młodszy. Przykro mi o tym wspominać, ale mojemu ojcu zdrowie ostatnio również nie dopisuje. Był zmuszony przekazać sprawy w moje ręce.

- Czy również sprawy lorda Cranbourne a?

- W większości - odrzekł pan Locke z szerokim uśmiechem.

- Może mi pan więc pogratulować, zamierzam bowiem poślubić bratanicę Cranbournea.

- Życzę milordowi wszystkiego najlepszego. Czy przyjechał pan omówić warunki?

- Tylko bardzo ogólnie. Musimy z tym poczekać, aż Cranbourne również tu się stawi, podobnie jak mój adwokat. Chciałem tylko poinformować o samym fakcie, żeby mógł pan przystąpić do przygotowywania dokumentów.

- Nie potępiam pańskiej niecierpliwości, skoro w grę wchodzi tak znaczna suma. Rozumie pan jednak, mam nadzieję, że sam nie mogę przedsięwziąć niczego, dopóki nie usłyszę w tej sprawie zdania lorda Cranbournea.

- Rozumiem. - Charles zastanawiał się, czy błysk złotej monety nie podziała na młodego Locke'a podobnie jak na kamerdynera, doszedł jednak do wniosku, że nie.

- Jeśli jednak nie zostanie mi to poczytane za nadmierną śmiałość - ciągnął pan Locke - proszę przekazać moje najlepsze życzenia lordowi Cranbournebwi. I oczywiście samej oblubienicy.

- Nie omieszkam - obiecał Charles i wstał. Wypytywanie tego młodego człowieka wydawało się bezużyteczne. Zapewne i tak niczego ważnego nie wiedział.

- Dziękuję - odezwał się znów pan Locke. - To może być niemały wydatek dla lorda Cranbournea, jestem jednak pewien, że bardzo go ucieszy widok bratanicy szczęśliwie wydanej za mąż. - Adwokat odwzajemnił taksujące spojrzenie Charlesa. - Wolno mi będzie spytać, jak długo pan zna tę damę?

- Od niepamiętnych czasów. - Charles uśmiechnął się, nie ulegało jednak wątpliwości, że pytanie zostało zadane poważnie. - Odkąd przyjechała jako dziecko do Anglii. - Zawahał się, ale dodał. - Darzę ją niemałym uczuciem.

214

Pan Locke uśmiechnął się.

- Miło mi to słyszeć. Wszystkie młode damy potrzebują kogoś, kto zadbałby o ich dobrze pojęte interesy. - Jego uśmiech nieco zbladł. - Powiem panu coś, czego zapewne nie powinienem. Ktoś jeszcze powinien jednak o tym wiedzieć, moim zdaniem. - Spojrzał w oczy Charlesowi. - W testamencie jej ojciec poczynił zastrzeżenie. Jeśli panna Westby nie wyjdzie za mąż przed ukończeniem dwudziestego piątego roku życia, to jej roczna pensja nieco wzrośnie, ale główna część majątku przejdzie w ręce powiernika.

- Którym jest...? - Charles znał już odpowiedź i byłby gotów postawić na nią dużą sumę, chciał jednak usłyszeć to od adwokata.

- Naturalnie lord Cranbourne.

- Rozumiem. - Nagle rozjaśniło mu się w głowie.

- Proszę zrobić dobry użytek z tej informacji. Niejedno można osiągnąć, dysponując osiemdziesięcioma tysiącami funtów. - Locke pochylił się naprzód i powiedział obojętnym tonem: -1 na niejedno można się zdecydować, aby zyskać dostęp do takiej sumy.

Adwokat próbował go ostrzec, to jednak już nie było konieczne. Charles uścisnął mu dłoń.

- Dziękuję bardzo za pomoc, panie Locke.

- Jeszcze raz wszystkiego najlepszego, milordzie. Charles dosiadał konia z prawdziwym mętlikiem w głowie. Robiło się późno, a on wciąż miał przed sobą długą drogę. Cranbourne mógł już nawet dotrzeć do Sevenoaks. Tyle oszustw przez tyle lat. Charles wiedział, że zbliżające się starcie będzie przykre, lecz stary łajdak musiał wreszcie odpowiedzieć za swoje winy. Żal mu było tylko Sophie, która z pewnością o wszystkim się dowie.

Ruszył na południe, ale niespodziewanie przyszedł mu do głowy inny pomysł. Zawrócił konia ku Mayfair. Przed powrotem powinien był złożyć jeszcze jedną wizytę.

Tego ranka Sophie zeszła na śniadanie późno, przez co musiała znieść dobroduszne przytyki Jacka Aldena, który wypomniał jej, że wstała na szarym końcu.

- W każdym razie nie jest ostatnia - powiedziała lady Ashford, wymownie spoglądając na puste krzesło u szczytu stołu.

- Jest, jest - odparł Jack. - Charles wstał bladym świtem. Miał pilną sprawę do załatwienia w Londynie.

Lady Ashford miała wiele do powiedzenia w tej sprawie, lecz Sophie nie chciała tego słuchać. Charles musiał wyjechać zaraz po jej odejściu. Nie wiedziała, co o tym myśleć, miała jednak przeczucie, że dzieje się coś złego. Z drugiej strony ulżyło jej, że się nie spotkają. Byłoby trudno udawać jej obojętność po tym, co zaszło między nimi w nocy.

Najbardziej jednak doskwierało jej poczucie straty. Tylko jedna noc? To nie wydawało się uczciwe. Szczerze mówiąc, miała nadzieję, że idylla potrwa nieco dłużej, a ona zdąży zgromadzić więcej wspomnień, zanim Charles wyjedzie.

Właśnie brzmienie jego imienia wyrwało ją z zadumy.

- Tym razem zgadzam się z lady Ashford - mówił pan Huxley. - To doprawdy przejaw wyjątkowo złych manier zostawiać nas w takim kłopotliwym położeniu. Nie sądzi pani, panno Westby?

- Nie - odparła stanowczo Sophie. - Lord Dayle wykonuje ważną pracę. Jestem pewna, że skoro wyjechał, to miał ku temu ważny powód.

- To prawda - poparł ją Jack Alden, przesyłając jej spoj-

216

rzenie pełne uznania. - Zresztą wcale nie jest pan w kłopotliwym położeniu ani nawet nie musi o nic się martwić. Charles poprosił mnie wczoraj, abym w jego zastępstwie przejął obowiązki gospodarza, i ma nadzieję, że już wieczorem będzie znowu wśród nas.

- Zważywszy na stan naszego państwa - odezwała się Emily, piorunując wzrokiem lady Ashford - jestem zdania, że ten jeden dzień powinniśmy milordowi wybaczyć.

- Nie będziemy po nim płakać - stwierdziła lady Dayle. -Mam cały dzień zaplanowany, a wieczorem obiecuję wspaniałą niespodziankę.

jack Alden odstawił filiżankę i wstał.

- Panno Westby, jeśli skończyła pani śniadanie, to chciałbym zaprosić ją na spacer nad jeziorem. - Potoczył spojrzeniem po zebranych. - Naturalnie każdy, kto zechce się przyłączyć, będzie mile widziany.

Prawie wszyscy obecni postanowili skorzystać z zaproszenia i w końcu Sophie, która bez przerwy z kimś rozmawiała, nie miała zbyt wiele czasu na rozmyślania. Nawet była z tego zadowolona, bo po ostatniej nocy wciąż przypominała sobie dotyk Charlesa, zapach piżma i kształty jego ciała wyczuwane dłońmi.

Jej grupka właśnie przystanęła na przystani. Sophie poruszyła kilka razy wachlarzem, mając nadzieję, że słońce grzeje dostatecznie mocno, by miała prawo do rumieńców na policzkach. Goście zajmowali tymczasem miejsce w łódkach, dwu- i czteroosobowej. Mateo usiłował zwabić ją do siebie, ale z uśmiechem podziękowała za zaproszenie i namówiła pannę Ashford, by zajęła jej miejsce. Patrząc, jak niedobrana para usiłuje wspólnie wiosłować, wycofała się w cień i usiadła na ławce obok Emily.

- Jesteś dziś wyjątkowo milcząca - powiedziała przyjaciółka. - Czy na pewno dobrze się czujesz?

- Dziękuję, całkiem dobrze. - Sophie uśmiechnęła się z wysiłkiem. - Zresztą właśnie miałam cię spytać o to samo.

- To przez Edwarda. Ząbkuje, więc źle śpi. Dałam wczoraj wieczorem trochę odpocząć piastunce, a potem sama nie mogłam zasnąć. - Zerknęła na niedobitki pozostałe na brzegu. - Myślę zresztą, że skorzystam z okazji i pójdę do niego zajrzeć. - Uśmiechnęła się szeroko. - Gdyby mój mąż zauważył, że zniknęłam, powiedz mu, że zamierzam uciąć sobie małą drzemkę.

- Dobrze. - Sophie westchnęła smutno, Emily bowiem istotnie zaczęła się oddalać w stronę domu, a ona została na ławce sama. Również czuła się zmęczona, choć naturalnie ze znacznie milszego powodu. Mimo woli pomyślała o ich pierwszym pikniku w tym miejscu. Wydawał jej się bardzo już odległym zdarzeniem. Charles pływał wtedy po jeziorze z panną Ashford, ale potem przyszedł do niej i oszołomił ją namiętnym pocałunkiem. Zamknęła oczy. Następnym razem pocałował ją jednak, aby uniknąć rozmowy o swojej przeszłości. Może miniona noc też była formą samoobrony?

Nie, niemożliwe. Ostatniej nocy jego uczucia były szczere. Wreszcie pokonali wszystkie przeszkody i zdołali się spotkać. Te chwile przerosły jej najśmielsze oczekiwania. Co więcej, Charles powierzył jej sekret śmierci swojego brata.

Mimo to Sophie nie była taka naiwna, by sądzić, że niczego więcej już nie ukrywał. Instynkt podpowiadał jej, że wszystko to ma związek z jego rodziną i karierą polityczną.

- Czy mogę mieć tę nadzieję, panno Westby? Raptownie otworzyła oczy.

- Słucham?

218

Łodzie przybiły już do brzegu, gdzie zaroiło się od ludzi, a pan Huxley stał przed nią, spoglądając z powagą.

- Pytałem - powiedział, siląc się na spokój - czy wybaczy mi pani niepotrzebną uwagę dziś rano. Nie zamierzałem obrazić naszego gospodarza, aczkolwiek jestem bardzo poruszony lekceważeniem, które okazał pannie Ashford.

- Panna Ashford jest gościem w domu lorda Dayle'a, podobnie jak my wszyscy - odparła ostrzej, niż zamierzała. -Nie widzę powodu, dla którego akurat ona miałaby się poczuć szczególnie obrażona.

Niewątpliwie trochę go uraziła tą odprawą.

- Wiem, że nic jeszcze nie zostało oficjalnie podane do publicznej wiadomości, ale mam poczucie, że między nimi istnieje pewien rodzaj zrozumienia, a przynajmniej wzajemnych oczekiwań.

- Między kim a kim? - spytał z uśmiechem Mateo, siadając obok Sophie.

Pan Huxley zmieszał się tą bezceremonialnością kuzyna.

- Między lordem Dayle'em a panną Ashford, jeśli musi pan wiedzieć - odrzekł.

- Mateo, pokaż, że maniery nie są ci obce - skarciła go Sophie.

- Przepraszam. Długo nie wiosłowałem i trochę mnie to zmęczyło. Zanadto przywykłem do stania przy kole sterowym i wykrzykiwania rozkazów. - Zwrócił się do pana Hux-leya. - Bardzo przepraszam, że tak obcesowo panu przerwałem. W każdym razie na przeprosiny dam panu pewną radę. Skoro nic jeszcze nie zostało podane do wiadomości, przyjacielu, na pańskim miejscu nie oddawałbym tak łatwo pola lordowi Daylebwi. Słyszałem, że panna Ashford ma bardzo duży posag.

- Dziwi mnie wobec tego, że sam pan się nie zainteresuje tą damą - odparł sztywno pan Huxley.

- Angielskie panny są nie dla mnie. - Mateo uśmiechnął się szeroko i zerknął na Sophie. - Wolę kobiety o bardziej ognistym temperamencie.

- Panna Ashford wcale nie jest takim znowu więdnącym kwiatem - zaprotestowała Sophie. - Opowiadała mi, że dużo podróżowała. O ile wiem, była w Bath, a nawet odwiedzała rodzinę w Walii.

- Czy tak? - Na panu Huxleyu wywarło to pewne wrażenie. - Może wobec tego skorzystam z okazji, by zapytać ją, w jakim stanie są walijskie drogi. - Skłonił się przed Sophie i przesłał nienawistne spojrzenie w kierunku Matea, po czym podszedł do panny Ashford.

- Nie dalej jak wczoraj prosiłam, żebyś przestał prowokować pana Huxleya. - Sophie uśmiechnęła się do Matea. -1 co? Dzisiaj przez cały czas podsuwasz mu pannę Ashford jak robaka na przynętę.

- Nie wypieram się, ale przecież to przez ciebie prowokacja nabrała uroku.

Parsknęli śmiechem.

- Powinniśmy się wstydzić - powiedziała w końcu Sophie.

- Ja nie. W każdym razie mam nadzieję, że ci dwoje zajmą się sobą przez pewien czas.

- Och, popatrz, jest i dodatkowa korzyść. - Sophie dyskretnym gestem wskazała lady Ashford, niechybnie zmierzającą ku miejscu, w którym stała jej córka zajęta rozmową z panem Huxleyem. - Może lady Ashford znajdzie sobie nową ofiarę do wylewania żółci. - Uśmiechnęła się do kuzyna. - Za to jestem ci wdzięczna.

Mateo ujął ją za rękę. Uśmiech znikł mu z twarzy.

220

- Miło mi to słyszeć. - Nagle przybrał tak poważny ton, jakiego jeszcze u niego nie słyszała. - Zaczynasz mi dawać nadzieję, choć obawiałem się, że nie ma już żadnej. - Melancholijnie spojrzał jej prosto w oczy. - Czy wolno mi pomarzyć o innych formach wdzięczności?

Sophie nie mogła udać, że nie rozumie, o co chodzi. Spodziewała się zresztą, że ta chwila wcześniej czy później nadejdzie.

- Przykro mi, Mateo, ale nie. jednak bardzo cię lubię, kuzynie, i cieszę się, że znowu mam rodzinę. Liczę, że tak już zostanie.

W jego oczach pojawił się smutek. Sophie wstrzymała oddech, ale chwilę potem znów ujrzała takiego Matea, jakim był zawsze.

Wzruszył ramionami.

- No, trudno. - Ujął ją za rękę i z uczuciem pocałował. -Musiałem spróbować, prawda? Jednak możesz być pewna, że jesteśmy rodziną. - Uśmiechnął się. - Skoro cię już odnalazłem, to trudno teraz będzie ci się pozbyć kuzyna Matea.

- Panno Westby! - Słysząc ten okrzyk, podeszli do brzegu. Jack Alden machał do nich z łodzi: - Mamy miejsce dla jednej lub dwóch osób!

Sophie odwzajemniła uśmiech Matea, uścisnęła jego dłoń

i pomachała parze siedzącej w łodzi.

- Jestem gotowa!

Rozdział osiemnasty

Gdy zbliżała się pora kolacji, a Charlesa wciąż jeszcze nie było, Sophie z każdą chwilą ogarniał coraz większy niepokój. Nie dość, że nie miała pojęcia, co ta nieobecność oznacza dla nich dwojga, to jeszcze wszystko wskazywało na to, że plan, który zaczęły wprowadzać w życie razem z lady Dayle, zakończy się klęską.

Próbowała się czymś zająć, wdała się więc w rozmowę z wujem, który przybył tego popołudnia. Był w dobrym nastroju i chętnie opowiadał o swoim nowym stanowisku. Sophie z przyjemnością słuchała jego wynurzeń. Była zadowolona, że przynajmniej komuś los sprzyja. Po kilku minutach zwróciła jednak uwagę, że lord Cranbourne coraz częściej rozciera lewe ramię.

- Dobrze się czujesz, wuju? - spytała.

- Słucham? Ach tak, naturalnie. To stara sprawa, nie ma się czym przejmować. - Dobył zegarka z kieszeni kamizelki. - Musisz się przebrać na kolację, moja droga. Jeśli możesz, powiedz po drodze swojemu kuzynowi, że na niego czekam, bo mamy sprawę do omówienia.

Była to niewątpliwie odprawa, Sophie poszła więc na

222

górę przygotować się do wieczornych uroczystości. Szykowała się z wielką starannością, wyjątkowo jednak gadanina Neli nie pomogła jej zapanować nad zdenerwowaniem. Z mocno bijącym sercem dołączyła do towarzystwa w salonie i tam przekonała się, że wcale nie została wtajemniczona w całość planu lady Dayle. Podobnie jak reszta obecnych omal nie otworzyła ust ze zdumienia, gdy wicehrabina powiodła ich nie do jadalni, lecz na zewnątrz, gdzie przygotowano czarodziejski piknik.

Bogowie niewątpliwie brali udział w tym spisku, bo pogoda była wymarzona. Gasnące światło dnia i lekkie powiewy od strony jeziora tworzyły wspaniały nastrój. Na drugim brzegu rysowały się kontury altany na tle zachodzącego słońca, bliżej mieniła się srebrem wodna tafla. Zastawione stoły czekały pod czujnym okiem służby i niewątpliwie mogłyby zadowolić samego księcia regenta. Trio muzyków cicho przy-grywało do posiłku.

Goście byli oczarowani, toteż konwersacja toczyła się swobodnie, a na winie nikt nie oszczędzał. Wkrótce zaczęło się zmierzchać i w pewnej chwili wszyscy nagle umilkli. Jak jeden mąż zaczęli wpatrywać się w księżyc wschodzący nad jeziorem. Tylko Sophie zamknęła oczy i nie chciała patrzyć na ten wspaniały widok. Dręczona niepewnością nie mogła się na to zdobyć. Zbyt bolesne byłoby dla niej wspominanie, co zaszło przy księżycu poprzedniej nocy.

Z zadumy wyrwał ją chrzęst kół na podjeździe. Zerknęła na lady Dayle i przekonała się, że wicehrabina bez wątpienia usłyszała to samo. Dała jej znak skinieniem głowy i dyskretnie odeszła w kierunku domu. Po drodze szepnęła coś jednemu ze służących i chwilę potem całą uwagę gości przykuło nowe zjawisko. Na drzewach rozbłyskały coraz liczniejsze ogniki.

Nawet Sophie mimo woli poddała się czarowi tej chwili. Efekt naprawdę był magiczny, zupełnie jakby dla ich przyjemności cząstka nieba nagle zbliżyła się do ziemi.

Właśnie zapalono ostatnią latarnię, gdy w mroku pojawiła się sylwetka lady Dayle, wspartej na ramieniu dżentelmena.

- O, dobrze się stało - powiedziała lady Ashford. - Wicehrabia w końcu wrócił.

Sophie wiedziała jednak, że dama się myli. Mocno zacisnęła dłoń na krawędzi stołu, widząc, że milady razem ze starszym mężczyzną wkraczają w krąg światła. Przez chwilę stali nieruchomo, wreszcie lady Dayle odchrząknęła i poprosiła o uwagę.

- Moi najdrożsi przyjaciele. Proszę, abyście powitali w naszym gronie nowych znakomitych gości. Naturalnie lorda Avery'ego większość spośród was już zna. - Dżentelmen skłonił się, a za nim wyszła z cienia kobieta. - Pamiętacie zapewne również lady Avery.

Po tych słowach zapadła złowroga cisza, którą przerwał jedynie stłumiony syk lady Ashford. Sophie poczuła, że nie zniesie narastającego napięcia. Korzystając z chwili przerwy, wstała i dygnęła przed gośćmi.

- Milordzie, milady, witajcie w Sevenoaks. Obawiam się, że na kolację jesteście spóźnieni, ale wciąż jeszcze czeka nas przyjemność zjedzenia deseru.

Odetchnęła z ulgą, widząc, że również Emily wstaje.

- Zapraszamy serdecznie. Są akurat dwa wolne krzesła obok mnie i mojego męża.

Lady Avery podeszła do niej z wyrazem wdzięczności na twarzy, a lord Avery przystanął jeszcze, by wymienić uścisk dłoni z sir Haroldem.

- Bardzo przepraszam, nie sądziłem, że dojedziemy o tak

224

późnej porze - powiedział. - Mieliśmy nieprzewidziany postój. Jeden z koni zgubił podkowę i musieliśmy go wymienić.

Sophie poczuła niewyobrażalną ulgę. Wraz z lady Dayle podjęły wszak niemałe ryzyko. Lordostwo Avery też musieli wykazać się odwagą, by zdecydować się na tę wizytę. Przez pewien czas wydawało jej się, że bez pomocy Charlesa ich plan jest skazany na niepowodzenie, a jednak pierwszy krok został zrobiony. Może więc wszystko samo zdążało do po-myślnego rozwiązania.

Lecz oto lady Ashford zerwała się z miejsca.

- No, nie! - wykrzyknęła w kierunku swego męża, po czym zwróciła spojrzenie ku lady Dayle. - To jest zupełnie niewyobrażalny tupet! Najpierw opuszcza nas gospodarz, a teraz to! - Wyrazistym gestem wskazała lady Avery, której mimo wszystko udało się zachować godność i dumną pozę.

Lady Ashford chwyciła córkę za rękę i zmusiła ją do wstania od stołu. Lord Ashford tylko zwiesił głowę.

- Moja córka jest niewinna. Nie może przestawać w obecności takich osób. Chodź, Corinne. - Demonstracyjnie opuszczając zgromadzenie, przystanęła jeszcze przy lady Dayle: -Pakujemy się i wyjeżdżamy. Jutro rano już nas nie będzie.

- To nawet dobrze... - rozległ się w mroku męski głos. Nie tylko Sophie dała się zaskoczyć. Widziała, że kilka dam zacisnęło dłonie na ramionach swoich partnerów. - Nie mógłbym przecież tolerować tak nietaktownego zachowania wobec moich gości.

Wszyscy patrzyli jak urzeczeni na lorda Dayle'a, który właśnie w tej chwili wkroczył na scenę. Sophie odetchnęła. Charles był w pełnym stroju wieczorowym, w czerni i lśniącej bieli. Wyglądał niezwykle efektownie, ale wyraz twarzy miał bardzo surowy.

Lady Ashford wyminęła go bez słowa, ciągnąc za sobą córkę. Sophie zauważyła, że panna Ashford wbija wzrok w ziemię i nie patrzy na Charlesa. Lord Ashford wolno wstał, wymamrotał kilka słów przeprosin i przystanął, by uścisnąć dłoń Charlesowi.

- Nie tak miało to przebiec, prawda? - powiedział z rezygnacją. - Trudno. -1 powlókł się za swoją rodziną.

Znów zapadło milczenie, ale tylko na chwilę. Głośne chrząknięcie zwróciło uwagę na pana Huxleya, który również wstał od stołu.

- Przykro mi to mówić, ale w tym wypadku lady Ashford ma rację. - Zdegustowany pokręcił głową. - Panna w takim towarzystwie to doprawdy niestosowne. - Zerknął na Sophie i również ruszył w stronę domu.

- Jeśli jeszcze ktoś podziela tę opinię, proponuję, aby niezwłocznie to wyjawił. - Z tonu wynikało, że Charles nie oczekuje dalszych zgłoszeń. Omiótł grupę surowym spojrzeniem. Ponieważ nikt się nie odezwał, po chwili podjął wątek: - Powitajmy wobec tego naszych nowych gości. - Roześmiał się i podszedł uścisnąć dłoń lorda Avery'ego. - Teraz już rozu-miem, dlaczego nikogo nie było w domu, gdy chciałem złożyć państwu wizytę przed wyjazdem z Londynu.

Milord mocno uścisnął dłoń Charlesowi.

- Chodź tu, Avery - odezwał się sir Harold. - Opowiesz mi, co ci przeklęci wigowie knują ostatnio w parlamencie.

- Zapraszam do mnie, Annalise - ciepło zachęciła milczącą dotąd damę lady Dayle. - Kucharka Charlesa przygotowała wyśmienite petit soufflśts au chocolat. Daję pani słowo, że rozpływa się w ustach.

Sophie mogła się wreszcie trochę odprężyć. Reszta gości z ożywieniem podjęła przerwane rozmowy. Lordostwo Avery

226

przyjęto z dużą życzliwością i wyraźnie starano się zatrzeć złe wrażenie wywarte przez tych, którzy zrejterowali.

Początek został zrobiony. Nawet jeśli lady Avery nie mogła liczyć na akceptację w najwyższych kręgach, to przynajmniej powstał wyłom. Mogła powoływać się na znajomość z wicehrabią Dayle'em i jego rodziną. Dzięki lady Dayle, Emily i in-> nym życzliwym duszom, mającym dość rozsądku, by okazać wyrozumiałość i powstrzymać się od ocen, należało się też spodziewać dalszych zaproszeń. Przede wszystkim jednak by ło to dzieło Charlesa.

Sophie zerknęła na niego z nadzieją, że wybaczy jej wetknięcie nosa w nie swoje sprawy. Liczyła też, że ich problemy również jakoś się rozwiążą. Tymczasem Charles bawił gośd podchodził do wszystkich po kolei i zamieniał po kilka zdań a jednocześnie pilnował, by lordostwo Avery nie znaleźli się na uboczu. Tylko do niej nie podszedł ani razu. Nawet nie zerknął w jej stronę, choć bezwstydnie na niego spoglądała.; Zwróciła uwagę na jego poważną minę i zrozumiała, że Char les przeprasza gości za swoją nieobecność. Zapewne również dziękował za życzliwe przyjęcie nowych biesiadników.

Atmosfera stawała się powoli coraz bardziej senna. Pan Chambers zasłonił usta dłonią, by ukryć ziewnięcie, i nagle wszyscy zorientowali się, że jest już późno. Lordostwo Avery, \ zaproszeni na nocleg, udali się do swoich pokoi. Również in- ' ni goście powoli zaczęli się oddalać w kierunku domu. Sophie nie mogła ich za to winić, wieczór był wszak pełen wrażeń.

Zmęczenie natychmiast ją jednak opuściło, gdy zobaczyła zbliżającego się Charlesa. Uśmiechnęła się do niego dość , niepewnie.

- Czy naprawdę odwiedziłeś dzisiaj lorda Avery'ego? -spytała.

Nie odwzajemnił uśmiechu. Minę miał śmiertelnie poważną.

- Sophie, muszę cię prosić o spotkanie w bibliotece. Spojrzała mu w oczy, usiłując w nich wyczytać, co złego

się stało. Czyżby miał do mej większą niż myślała pretensję za udział w towarzyskiej intrydze, która tak naprawdę nie powinna jej dotyczyć? Nie była w stanie tego odgadnąć.

- Bardzo cię o to proszę. Będą obecni również moja matka i twój wuj.

- Naturalnie.

Jack Alden odwrócił się do pozostałych gości i poprosił muzyków o zagranie walca, żeby najbardziej wytrwali mogli zatańczyć pod gwiazdami, a tymczasem mała grupka, która zebrała się w bibliotece, trwała w milczeniu. Sophie zauważyła, że Jack chciał się przyłączyć, powstrzymał go jednak dyskretny sygnał od brata.

Sophie przesłała pytające spojrzenie lady Dayle, lecz ona tylko wzruszyła ramionami, bez wątpienia tak samo skonsternowana. Tylko wuj zdawał się wiedzieć, czego należy oczekiwać. Gdy Charles zamykał drzwi, lord Cranbourne miał na twarzy dziwny uśmiech.

Charles nie spojrzał na niego, lecz podszedł prosto do Sophie i usiadł obok niej. Drgnęła, gdy ujął ją za rękę, i przesłała przepraszające spojrzenie lady Dayle.

- Przed kilkoma dniami poznałem nazwisko człowieka, który dostarczał do gazet informacje o mojej przeszłości - zaczął Charles. - Odniosłem jednak wrażenie, że to jedynie pionek, który wypełnia cudze polecenia.

Lady Dayle najpierw spojrzała ponuro na lorda Cran-bournea, a potem powiedziała:

228

- Proszę, Charles, nie trzymaj nas w niepewności. Któż to taki?

I wreszcie wszystkie kawałki łamigłówki zbiegły się w głowie Sophie. W jednej chwili zapomniała o ludziach w bibliotece, którzy trwali w pełnym napięcia oczekiwaniu. Znowu była noc, siedziała obok Charlesa, ciesząc się ciepłem otaczającego ją ramienia. I nagle poczuła, jak wszystko się zmienia, jak wyrasta między nimi mur. Usłyszała głos Charlesa: „jak on się nazywał?"

- To był pan Wren - powiedziała. - Mam rację?

Gdy w oczach Charlesa dostrzegła potwierdzenie, zwróciła wzrok ku wujowi. Starał się siedzieć w swobodnej pozie, za uważyła jednak, że wciąż masuje lewą rękę.

- Nie rozumiem - powiedziała lady Dayle. - Kim jest pan Wren?

- Człowiekiem Cranbourne'a - odrzekł Charles. Wuj wreszcie zdecydował się przemówić.

- To śmieszne. Co mogło pana skłonić do wygłoszenia takiego przypuszczenia, Dayle? - spytał, kręcąc głową. - Wiem, że nie może mi pan wybaczyć przewodniczenia komisji Ministerstwa Handlu, ale te słowa przekraczają wszelkie granice, nawet gdy się wspomni o krążącej o panu opinii człowieka wybitnie niefrasobliwego.

- Koniec z tym, Cranbourne. Czas wyznać prawdę. To pan stoi za wszystkim. Pan zorganizował publikację pierwszego artykułu w „Oracle", żeby zdyskredytować lorda Avery'ego i mnie, by uniemożliwić nam ubieganie się o stanowisko, które chciał pan dla siebie. Udało się panu, prawda?

- Nie rozumiem, o czym pan mówi - odparł lord Cranbourne.

Sophie widziała jednak, że kłamie. Jego oczy miały

dziwny wyraz. Malowało się w nich cierpienie... a także lęk. Dobrze mu tak, pomyślała. Przez tyle lat ją krzywdził... ale żeby to właśnie on krył się za wszystkimi napaściami na Charlesa? Miała nadzieję, że prawda wreszcie zatriumfuje. Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę. Był na to najwyższy czas.

- Za późno na zaprzeczenia - stwierdził stanowczo Charles. - Popełnił pan błąd. Tę jedną historię powinien pan był zachować dla siebie. Wtedy miałbym niewielkie szanse, by odkryć pańskie niecne knowania i mógłby pan wciąż cieszyć się przewodniczeniem komisji. Nie umiał pan jednak zatrzymać się we właściwym momencie, tylko koniecznie chciał mnie zniszczyć. Ciekawe, dlaczego.

Sophie słuchała tego z nieukrywaną trwogą. Usiłowała pochwycić spojrzenie Charlesa, żeby dać mu znak, jak bardzo jej przykro.

- Stanowczo wszystkiemu zaprzeczam. Nigdy w życiu nie słyszałem większych bredni. - Wstał. - Lady Ashford ma rację. Jest pan młodym głupcem, który nie umie się zachować. - Twarz wykrzywił mu grymas, zachwiał się, ale jakoś zdołał utrzymać równowagę. Z nienawiścią spojrzał na Charlesa. - Pan nie ma pojęcia, co zrobił. Jeszcze mi pan za to zapłaci. - Królewskim gestem wyciągnął rękę w stronę Sophie. - Chodźmy, bratanico. Najlepiej będzie, jeśli opuścimy ten dom razem z Ashfordami.

Charles również się podniósł.

-I sądzi pan, że pozwolę ją tak po prostu stąd zabrać? Pan niczego nie zrozumiał, lordzie Cranbourne. Wiem o panu wszystko. O pana podstępach, manipulacjach i bezwzględności. Myśli pan, że pozwolę zniszczyć przyszłość panny Westby taką podłością? - Jego głos był przesycony najgłębszą pogardą. - Ty gadzie, pamiętaj, że masz do czynienia z ludźmi, a nie

230

bezwolnymi lalkami. Nie będziesz dłużej snuł swych podłych intryg. - Wyciągnął ramię ku drzwiom. - Rzeczywiście, opuścisz ten dom, tyle że zrobisz to bez Sophie. A jeśli kiedykolwiek spróbujesz się do niej zbliżyć, ujawnię wszystkie twoje oszustwa.

- Coś ci się pomyliło, chłopcze. Pomyśl tylko, czyje słowo więcej znaczy, a przecież do tego rzecz się sprowadza, bo nie masz żadnych dowodów. - Lord Cranbourne pobladł, na twarz wystąpiły mu się kropelki potu.

- Mam mnóstwo dowodów. Przede wszystkim kilku wiarygodnych świadków, nawet z twojego domu. Nie powinno być kłopotów ż przekonaniem sędziego.

- Nieprawda... - odparł Cranbourne, trzymając się za lewe ramię. Zrobił krok w stronę drzwi, ale znów się zatoczył i tym razem nie zdołał już utrzymać równowagi. Bezwładnie upadł na podłogę. - Moje lekarstwo... - wycharczał błagalnie. - U mnie w pokoju...

- Mamo! -zawołał Charles, lecz lady Dayle nie trzeba było ponaglać. Już dzwoniła na służbę.

Rozdział dziewiętnasty

Sophie odwróciła wzrok od leżącej postaci. Miała wprawdzie świadomość, że wuj przez wiele lat ją krzywdził, nie czuła się jednak na siłach chłodno przyglądać się jego cierpieniu. Wiedząc, że posłano po doktora, podeszła do okna. Nie patrzyła więc już na wynoszących wuja lokajów, nie odwróciła się również, czując krzepiący uścisk lady Dayle, tylko ją minęła, by zaraz potem stać się częścią wielkiego zamieszania wokół lorda Cranbournea.

Tymczasem niepokój ogarnął również resztę domu. Goście próbowali się dowiedzieć, co właściwie zaszło. Przybył miejscowy doktor i został natychmiast zaprowadzony na górę. Służba biegała tam i z powrotem po schodach z płótnem, wodą i ziołami.

Sophie spokojnie stała i czekała. Chciała po prostu usłyszeć, czy wuj przeżyje, czy umrze. Miała nadzieję, że zanim pozna wyrok, targające nią uczucia nieco osłabną i będzie umiała zdecydować, która z tych możliwości jest dla niej lepsza. Wreszcie w domu zrobiło się ciszej. Usłyszała trzask drzwi zamykających się za doktorem.

232

- Sophie, moja droga, jak się czujesz - zabrzmiał tuż za jej plecami głos wicehrabiny.

- Czy on... ? - Nie była w stanie dokończyć zdania.

- Nie. jest bardzo słaby, ale przytomny. - Urwała, a po chwili dodała, kładąc jej rękę na ramieniu. - Doktor nie jest pewien, wydaje mu się jednak, że Cranbournebwi zostało niewiele czasu. Kilka tygodni, może kilka miesięcy. - Gdy Sophie milczała, dodała łagodnie: - Chce cię zobaczyć, moja droga.

- Nie - odparła Sophie. Tego była absolutnie pewna. Nie czuła się gotowa do konfrontacji z wujem.

- Obawiam się, że musisz to zrobić. Bez względu na to, czym zawinił, powinnaś mu dać szansę przyznania się do błędów. Niech spróbuje naprawić przynajmniej część zła, które wyrządził, zanim będzie za późno. - Ponieważ Sophie stanowczo pokręciła głową, nalegała dalej: - Zresztą wydaje mi się, że te słowa są potrzebne tak samo jemu, jak i tobie, jeśli nie chcesz zrobić tego dla siebie ani dla wuja, zrób to przynajmniej dla Charlesa. Poślę również po niego.

Sophie uległa, choć wcale nie była przekonana, że robi dobrze. Wspierając się na ramieniu lady Dayle, weszła do pokoju, w którym leżał Cranbourne. W wielkim łożu wydawał się żałośnie malutki i wychudzony. Twarz miał niemal w odcieniu prześcieradeł. Wyraźnie było słychać świszczący oddech.

Charles z bratem weszli do pokoju zaraz za nią. Nie wydawali się zresztą mniej zakłopotani od niej. Tymczasem lady Dayle pomogła jej usiąść na krześle przy łóżku i wypowiedziała imię wuja.

Z wysiłkiem uniósł powieki. Spojrzał w twarz Sophie i ciężko westchnął. Na chwilę jego wzrok objął stojącego z tyłu Charlesa.

- Bratanico - powiedział ledwie słyszalnie.

- Jestem, wuju. - Nie wiadomo czemu, ale ta odpowiedź wywołała u niego uśmiech.

- Dayle ma rację - powiedział. - Chcę tylko, żebyś zrozumiała, dlaczego tak się stało.

- Szukasz przebaczenia? - wybuchnęła nagłą złością Sophie.

- To nie teatr, gdzie przestępcy na łożu śmierci odpuszcza się winy tylko dlatego, że wygłosił mowę pełną skruchy. Igrałeś życiem prawdziwych ludzi.

- Nie oczekuję przebaczenia - odparł cicho. - Chcę tylko, żeby prawda wyszła na jaw. - Kilka razy głośno odetchnął.

- Więc dobrze. Powiedz nam, dlaczego.

- Jestem stary... Długo i ciężko pracowałem dla tego kraju, robiłem to, co należało. Często maczałem palce w brudnych sprawach, o których w salonach się nie mówi. Jednak to wszystko było objęte tajemnicą, działo się za kulisami. Racja stanu, jak mawiają. - Bezsilnie wzruszył ramionami. - Długo byłem z tego zadowolony, powiedziałbym nawet, że szczęśliwy. Potem jednak zacząłem coraz dotkliwiej zdawać sobie sprawę, że mój czas na ziemi jest ograniczony, a prawie nikt o mnie nie słyszał. Tylko garstka ludzi wie, czego dokonałem.

- Spojrzał na Sophie w wielkim napięciu. - Pragnę rozgłosu. Zanim odejdę z tego świata, chcę, aby uznano moje zasługi.

I żeby moje nazwisko zapisano w książkach historycznych.

- Co to wszystko ma wspólnego z moim bratem? - spytał stojący przy drzwiach Jack Alden.

- Początkowo nie miało nic. - Wuj znowu zerknął na Charlesa, który tymczasem zbliżył się do łoża. - Kto by traktował poważnie lekkoducha, który ma kaprys zająć się polityką? Okazało się jednak, że on się zawziął. Najpierw wykazywał się w drobnych sprawach, potem zaczęto go zauważać i chwalić. W końcu mówiono już o nim jak o wielkiej nadziei partii

234

torysów. - Wuj ciężko oddychał. - Stanowczo za często wymieniano pańskie nazwisko - zwrócił się po chwili do Char-lesa. - Pojawiało się w związku ze stanowiskiem, które chciałem objąć, jest pan jeszcze młody, więc się pozbiera, mimo swej nierozważnej skłonności do trzymania z tymi, którzy nie mają wpływów ani władzy.

- A te wszystkie historie? O figurze króla Alfreda, o dżokeju na wyścigach w Hampstead? Nie słyszałam nawet połowy z tego, co lord Dayle wyczyniał - stwierdziła Sophie. - Skąd o tym wiedziałeś?

- Od lat zbierał o mnie informacje - powiedział cicho Charles. - Chciałbym tylko wiedzieć, po co.

Cranbourne wydał z siebie chrapliwy skrzek.

- Wielki Boże, chłopcze. Zbieram informacje o wszystkich. Znam wszystkie brudne sekrety Londynu. A dlaczego o panu? - Uśmiechnął się lekko. - Z powodu listu, który dostałem przed laty od pewnego zuchwałego szczeniaka, już pan zapomniał? - Wyraźnie rozbawiło go zaskoczenie Charlesa, jednak uśmiech znikł mu z twarzy, gdy przeniósł wzrok na Sophie. - Dostałem od tego żółtodzioba list z pretensjami. Pouczał mnie, że choć jestem dżentelmenem, to niewłaściwie traktuję swoją rodzinę.

- O Boże! - Charles wybuchnął śmiechem i również spojrzał na Sophie. - Zupełnie o tym zapomniałem. Napisałem do twego wuja oburzony tym, jak ciebie zaniedbuje. Odpowiedzi nigdy nie dostałem.

- Ja w każdym razie o tym Uście nie zapomniałem - powiedział Cranbourne nieco mocniejszym głosem. - Przeczuwałem, że może mi pan kiedyś napytać kłopotów, więc wolałem mieć pana na oku. - Skinął głową ku Sophie. - Jest tak, jak jej powiedziałem. Wiedza to władza. Jak twoim zdaniem

zmogliśmy Napoleona? Wellington złoił mu skórę na polu bitwy, ale prawdziwa praca odbywała się za kulisami. Tam też dostał baty - zakończył z dumą.

- Mam wrażenie, że mowa o kosztownym przedsięwzięciu - zauważył Charles.

Cranbourne przymknął oczy.

- Bardziej kosztownym, niż ci się zdaje. - Znowu uniósł powieki i wbił wzrok w Charlesa. - Muszę wyrazić ci uznanie, Dayle. Nie sądziłem, że i to odkryjesz.

Sophie miała już wszystkiego dość. A więc wszystkie cierpienia, które spadły na Charlesa w ostatnich miesiącach, były z jej winy! Miała absolutny mętlik w głowie. Lady Dayle bezgłośnie łkała. Charles jednak jeszcze nie skończył.

- Sophie - powiedział cicho, by wyrwać ją z zamyślenia.

- Tak bardzo przepraszam - szepnęła, kręcąc głową.

- Nie przepraszaj, moja droga. To nie koniec.

- O Boże! Jeszcze jakiś sekret? Charles spojrzał na Cranbournea.

- Niech pan jej powie - zażądał.

Wuj odwrócił wzrok. Sophie zrozumiała, że najgorszego jeszcze nie usłyszała.

- O co chodzi? - spytała Charlesa.

- Moim zdaniem twój wuj ukradł wszystkie twoje pieniądze.

- Jakie pieniądze? - Spojrzała przenikliwie na wuja. Cranbourne bezsilnie poruszył głową na poduszkach.

- Nie wszystkie - zdołał w końcu powiedzieć.

- Rodzice zostawili ci pieniądze - włączył się Charles. -Miał to być posag.

Sophie poczuła niemal ulgę.

- Zgodnie z testamentem, majątek rodziców przeszedł na

236

własność rodzinnej kompanii przewozowej. Dostałam udziały w kompanii i co kwartał odbieram dywidendę.

- Szczegółów nie znam, ale był też posag. Osiemdziesiąt tysięcy funtów, jeśli nie wyjdziesz za mąż przed ukończeniem dwudziestego piątego roku życia, wszystko przejdzie na jego własność. - Wskazał wuja. - Podejrzewam jednak, że on ukradł te pieniądze.

- Nie ukradłem - szepnął Cranbourne. - Wydałem. Zrobiłem z nich właściwy użytek dla dobra kraju. Myślisz, że przekupienie ludzi z otoczenia Napoleona było łatwe i tanie? - jego głos brzmiał coraz bardziej chrapliwie.

Osiemdziesiąt tysięcy funtów! jak wiele można byłoby dokonać z takimi pieniędzmi. Sophie pomyślała o szpitalach i szkołach. O panu Darveyu i wszystkich ludziach ciężko pracujących w rodzinnej posiadłości. Inna sprawa, że posag to posag. Te pieniądze nigdy nie były jej, tylko miały się stać własnością męża.

- Nie potrzebuję tych pieniędzy - powiedziała stanowczo. - Radzę sobie dostatecznie dobrze z tym, co mam.

- To prawda, moja droga - szepnęła przez łzy lady Dayle, ujmując ją za rękę.

- Niestety, odebrał ci również coś cenniejszego niż pieniądze.

- już dość usłyszałam... - Naprawdę miała tego wszystkiego dość.

- Pamiętasz jego kampanię przeciwko mnie w Londynie? To nie były tylko artykuły, lecz również plotki, podszepty, insynuacje. - Spojrzał jej w oczy. - Pamiętasz, co powiedziałaś mi o skutkach odwiedzin pana Wrena? Zdaje mi się, że i przeciwko tobie twój wuj toczył podobną wojnę. Zamierzał do-prowadzić do tego, żeby nikt nie chciał cię poślubić.

Niemożliwe. Nawet jej wuj nie mógłby być taki okrutny. Parzyła na niego w absolutnym osłupieniu.

- Nie żałuję tego - wychrypiał Cranbourne. - Sama jest sobie winna. Popatrz na nią. Ona ma ducha, jest silna!

Lady Dayle wstała.

- Dość tego - powiedziała. - Przyniosę panu lekarstwo, lordzie Cranbourne. A my - potoczyła wzrokiem po reszcie zebranych - porozmawiamy o tym później.

Sophie opuściła pokój najszybciej, jak tylko zdołała. Nie poczekała na Charlesa. jak mogłaby spojrzeć mu w oczy, wiedząc, ile kosztowała go ich przyjaźń?

Nie wróciła do pokoju. Nie zniosłaby poczucia, że więżą ją cztery ściany. Musiała wyjść z domu, odetchnąć świeżym powietrzem, miała bowiem nadzieję, że pomoże jej to odzyskać przynajmniej namiastkę spokoju.

Drzwi kuchenne znów były zamknięte. Odciągnęła rygiel i znalazła się w mroku, jakże inaczej się czuła niż poprzedniego wieczoru!

Szła przed siebie zirytowana, że noc nie straciła ani trochę ze swej urody. Wszystko wyglądało tak samo jak ostatnio. Tylko jej życie nagle legło w gruzach.

Machinalnie skierowała kroki do altany lady Dayle. Gdy wreszcie przytknęła twarz do chłodnej kolumny, napłynęły jej do oczu łzy. Wylewała z siebie cały bezsilny gniew, szukając pociechy w zimnym marmurze.

Kroki Charlesa usłyszała znacznie wcześniej, nim wyczuła jego obecność za plecami. Nagle owionęło ją ciepło. Charles objął ją i znów poczuła się bezpiecznie. Pragnęła zapomnieć. Zapomnieć o wszystkim, co zaszło, i pozostać w jego ramionach na zawsze.

238

- Tak bardzo przepraszam - szepnął.

Westchnęła. Obejmował ją tak samo jak poprzedniego wieczoru, wiedziała jednak, że tym razem ta chwila szybko się skończy. Charles odejdzie, a ona zostanie z otwartą raną. W jej życiu to doświadczenie powtarzało się aż nazbyt często. Na wszelki wypadek odsunęła się nieco od Charlesa.

- Nie masz za co przepraszać - powiedziała cicho. - Możesz najwyżej żałować, że mnie spotkałeś. To ja przepraszam. Od samego początku tylko przysparzam ci kłopotów.

- Proszę, nawet tak nie myśl! Po prostu się cieszmy, że już po wszystkim. Wiemy to, co najgorsze, i możemy zacząć budować.

- Po wszystkim? - Miała wrażenie, że jej głos należy do kogoś innego. - Trudno tak to nazwać. To ty możesz wreszcie wrócić do normalnego życia. Wystarczy, że publicznie ujawnisz postępki Cranbournea. Masz na to moje błogosławieństwo. - Ironia losu była wyjątkowo okrutna. Odkrycie zdrady wuja znakomicie pomoże Charlesowi, natomiast jej nadzieje przekreślało raz na zawsze. Ten akurat skandal bardzo mu się przysłuży, ją jednak zniszczy, wraz z wujem oczywiście. Oboje pójdą na samo dno. To zaś oznaczało, że Charles na zawsze znajdzie się poza jej zasięgiem. - Prawda wyjdzie na jaw, a za kilka tygodni będziesz mógł znów rozpocząć starania o posadę w ministerstwie. - Choć próbowała cieszyć się jego szansą, sama słyszała, że jej słowa nie brzmią przekonująco. Myśl o tym, że Charles zacznie szukać odpowiedniej towarzyszki, z którą będzie mógł się pokazać w salonach, była bardzo bolesna. - Proszę mnie zostawić, chcę być sama. - Z trudem powstrzymała łzy.

- Mylisz się - powiedział z troską. - Zresztą nie musisz stawiać czoła tej sytuacji samotnie.

- Proszę tylko, żebyś nie utrudniał mi tego, co i tak jest trudne.

- Nie utrudniam, tylko staram się ci pomóc. Liczę, że mi na to pozwolisz, bo rozumiem twoje uczucia.

W pierwszej chwili zirytował ją swoją arogancją. Nagle przypomniała sobie jednak, że nie ona jedna doświadczyła zdrady.

- Masz rację - dodał Charles. - Nie ma porównania z tym, jak podle postąpił wuj wobec ciebie. Najchętniej zabiłbym go gołymi rękami. - Przyciągnął ją do siebie. Tym razem nie napotkał oporu. - Tak naprawdę nie wiem więc, co czujesz. Proszę, opowiedz mi o tym.

Przycisnęła skrzyżowane ramiona do ciała.

- Czuję się całkiem obnażona. Bezbronna.

Chociaż twarz miał schowaną w jej włosach, wiedziała, że się uśmiechnął.

- Nie tak. Wczoraj byliśmy bezbronni i samotni, ale spotkaliśmy się, i to właśnie tutaj, teraz więc jesteśmy razem, i to daje nam siłę.

- Chciałabym, żeby to była prawda - szepnęła.

- To jest prawda. - Ujął ją za ręce. - Jeśli o mnie chodzi, wczorajsza noc jest najważniejsza. Dziś rozwiązaliśmy wiele zagadek, ale brudy można odgarnąć i wywieźć, a poza tym to nic nie zmienia.

- Naprawdę nie rozumiesz? - spytała zdumiona. - To zmienia wszystko! Zmienia i moją przeszłość, i naszą przyszłość.

- Przeszłość jest sprawą zamkniętą. - Puścił jej rękę, by pogłaskać ją po policzku. - W twoim wuju poznałem kanalię niemal natychmiast, kiedy spotkałem cię w lesie tak strasznie samotną, tak rozpaczliwie zapłakaną. I tego już się nie zmieni. Byliśmy zależni od innych, i ty, i ja, nie mieliśmy wpływu na

240

nasze losy, mogliśmy się tylko bezsilnie buntować. Lecz naszą przyszłość możemy zbudować sami. Naszą.

Pomyślała, że musi to być absolutnie najpiękniejsze słowo we wszystkich językach świata. Charles zaś objął ją mocniej i czule pocałował. Na chwilę pozwoliła się unieść miłemu doznaniu i zapomniała o brutalnej rzeczywistości.

- Nikt nie musi o tym wiedzieć, jeśli nie chcesz - powiedział, kryjąc twarz w jej włosach. - Nikomu nie powiemy, co zrobił twój wuj.

Podziałało to na nią jak kubeł zimnej wody. Czy naprawdę tego chciał Charles? Kolejnych sekretów i kłamstw?

- Nie - odparła zdecydowanie. - To w ogóle nie wchodzi w grę. - Odsunęła się od niego. - Niczego się nie nauczyłeś? Sama widziałam, jak przygniótł cię ciężar twoich sekretów. Myślisz, że chcę jeszcze powiększyć ten nie-znośny balast? I czy chciałbyś, żebym i ja musiała dźwigać podobne brzemię?

- Nie rozumiem - odparł, a jego twarz zamieniła się w dobrze jej znaną maskę.

Sophie wpadała w coraz większą złość.

- Powiedziałeś to tak, jakbyś sam w to wierzył. Przeszłość jest sprawą zamkniętą? Mam wierzyć twoim słowom czy czynom, Charles? - Gdy nie odpowiedział, jakby skryty za tym milczeniem, krzyknęła: - Widzisz! Nawet w tej chwili zamykasz się przede mną! Moje życie, moja dusza. . . to wszystko leży przed tobą jak na dłoni, a mimo to odgradzasz się ode mnie. Nawet po tym wszystkim... - Niecierpliwie machnęła ręką. - Wciąż mi nie ufasz.

- Jak możesz opowiadać takie androny? - Teraz i on stracił cierpliwość. - I masz czelność wspominać o zaufaniu?!

Po tym nieprzemyślanym wyczynie z lordem Averym i jego żoną?

- Próbowałam im pomóc.

- Tak, ale wcześniej rozmawialiśmy o tym. Obiecałem, że złożę im wizytę, i zrobiłem to przy pierwszej nadarzającej się sposobności. To jednak nie wystarczyło, postanowiłaś wściubić swój nos, gdzie nie trzeba, i upichcić intrygę. Czy to był wobec mnie dowód zaufania? Nie! To był następny z twoich głupich pomysłów, który omal nie zamknął przed lordostwem Avery wszystkich drzwi raz na zawsze!

- Dobrze wiesz, co chciałam osiągnąć. I dla nich, i dla nas. Nie zamierzam jednak teraz o tym rozmawiać. To jest zwykły wybieg, żeby odciągnąć mnie od właściwego tematu. Po prostu budujesz następny jeden mur, żebym na pewno pozostała na zewnątrz.

- Dość tego! - Był już nie tylko zły, lecz i przekonany o tym, że ta rozmowa nie ma sensu. - Masz muchy w nosie i tyle.

- Tak? A ty nie masz żadnych sekretów? No to mi wyjaśnij, Charles, w jaki sposób doszedłeś do wniosku, że zabiłeś swojego brata?

Zdarzyło mu się kiedyś, że rywal w klubie Dżentelmena Jacksona zwyczajnie go znokautował. Przez dobry kwadrans leżał, chwytając ustami powietrze jak ryba wyciągnięta na brzeg. Jednak nawet ten cios nie miał mocy słów Sophie. Patrzył na nią wytrzeszczonymi oczami, nie dowierzając, że coś takiego potrafiła powiedzieć mu prosto w twarz.

- O to chodzi, prawda? To tę prawdę z wielkim wysiłkiem starałeś się ukryć? A właściwie nie prawdę, tylko kompletną brednię, która wydała ci się prawdą.

Zastygł jak słup soli. Niby przywykł już do tego, że w obec-

242

ności Sophie trudno mu jasno myśleć, teraz jednak chaos w jego głowie osiągnął zupełnie nowy wymiar. Charles nie był w stanie ubrać w słowa najprostszej myśli. Stał i czekał, aż paniczny lęk sam go opuści.

- Mówisz o czymś, o czym nie masz pojęcia - zdołał w końcu wybąkać.

- Jestem innego zdania i sama się dziwię, że doszłam do tego dopiero teraz. Bo to tak wiele wyjaśnia. Twoje poczucie winy, przemowy o odkupieniu, wzdryganie się na samą wzmiankę o Phillipie. Kiedyś spytałam cię, czy chcesz wejść w skórę swojego brata, a tymczasem tak naprawdę uważasz za swój obowiązek godnie go zastąpić. - Stanęła tak, jakby chciała mu odciąć drogę ucieczki. - Proszę, wyjaw mi przyczynę. Słucham.

Bał się na nią spojrzeć. Odwrócił głowę i nerwowo przeczesał włosy dłońmi. Najchętniej zasłoniłby sobie uszy, żeby nie musieć jej słuchać. Kiedy był małym chłopcem, właśnie w ten sposób doprowadzał Philłipa do wybuchów złości. O Boże! Jak bardzo mu brakowało brata.

Z tej sytuacji jednak Phillip nie mógł go wyratować. Westchnął ciężko. Miał nadzieję, że starczy mu odwagi.

- Dobrze więc - powiedział w końcu. - Tylko ty mogłaś po takim piekielnym wieczorze dołożyć jeszcze swoich pięć pensów. Widzę, że nie spoczniesz, póki i ja nie będę obnażony i bezbronny. - Rozpoczął nerwowy spacer tam i z powrotem. - Chcesz poznać przyczynę? Dobrze. Phillip przyjechał do mnie po tym, jak Castlereagh złożył mu propozycję wyjazdu do Brukseli. Jeszcze nie był zdecydowany, czy ją przyjmie.

-1 ty go do tego zachęciłeś?

- Nie. Zacząłem z niego żartować. Widziałem, że aż się pali do podjęcia się tej misji. Powrót Napoleona tak naprawdę

bardzo go ucieszył, bo dał mu ostatnią szansę na przystąpienie do działania. Ojciec jednak nie pozwolił mu na wyjazd. A ja go wyśmiałem. Spytałem, czy zawsze zamierza grzecznie słuchać tatusia. - To było bardzo bolesne wspomnienie. Charles przystanął w drugim końcu altany i wbił wzrok w jezioro. - Rozwścieczyłem go tym.

-1 myślisz, że właśnie z tego powodu twój brat wyruszył na kontynent?

- Następnym razem gdy go zobaczyłem, był już gotowy do drogi. Chciał się pożegnać. Gdybym wiedział... - Głos mu się załamał.

Sophie stanęła za nim. Położyła mu dłonie na ramionach, a potem zsunęła je niżej, by go objąć. Przytknęła policzek do pleców.

- Phillip był dobrym człowiekiem. Spełnił swój obowiązek, ale przecież sam decydował o sobie. To był jego wybór, a nie odpowiedź na kpiny brata.

- Nie widziałaś jego twarzy. Prześladuje mnie do dziś.

- Na pewno miał poczucie, że znajdzie się w swoim żywiole. I musiał być uszczęśliwiony podjętą decyzją.

- Mało mnie to obchodzi. Nie powinien był pojechać i już. Nie wolno mu było zginąć. To on był dobrym, pożytecznym człowiekiem, który miał kiedyś zyskać powszechną sławę. -Zwiesił głowę. - Ja powinienem był umrzeć, a nie on.

Obeszła go dookoła i spojrzała mu prosto w oczy.

- Jak możesz tak mówić?

- Nie musiałem. Ojciec powiedział to za mnie.

- Och, Charles. - Do oczu napłynęły jej łzy. - To straszne. - Postanowiła nie poddać się rozpaczy. - Jestem pewna, że potem twój ojciec żałował swoich słów.

- On żałował jedynie straty Philłipa. Był z niego niesamo-

244

wicie dumny. Ne wyobrażał sobie życia w świecie, w którym go nie ma. Kiedy zachorował na płuca, nawet nie próbował wałczyć. Po prostu się poddał. A mnie nigdy nie wybaczył.

Przysunęła się do niego, ich ciała się zetknęły. Ten dotyk podziałał na Charlesa krzepiąco, podobnie jak dłoń Sophie głaszcząca go po głowie.

- Mój biedny Charles - powiedziała cicho.

-To jeszcze nie koniec - szepnął. - Kiedy usłyszałem o śmierci Philłipa, myślałem, że i mnie pęknie serce. Czy jednak wyobrażasz sobie, co czułem, kiedy zmarł mój ojciec? -Mocno ujął ją za ramiona. Chciał, żeby patrzyła mu w oczy i widziała jego trwogę. - Poczułem ulgę. Prawie się cieszyłem, że nie muszę już znosić tego rozczarowania, które miał w oczach, ilekroć na mnie patrzył. - Puścił ją. - Teraz już wiesz, Sophie. Znasz wszystkie najgorsze klęski mojego życia, ale znasz je jak kobieta, która rozumie wartość zwierzeń. I mnie się teraz wydaje, że jest jakiś sens w tym, kiedy dwoje ludzi wie o sobie tak wiele. Cóż, poznaliśmy swoje najtajniejsze sekrety. Ty obawiasz się, że znów ktoś cię zrani, a ja, samolubny głupiec, właśnie to robię.

W jej oczach odbijało się współczucie i zrozumienie, on jednak nie chciał tego zauważyć.

- Jesteś dla siebie zbyt surowy. Za długo dusiłeś to wszystko w sobie. Teraz, kiedy demony wreszcie wyszły, możesz spróbować pogodzić się z samym sobą, Charles. Tylko wtedy uda ci się dojść do ładu z przeszłością.

- Nie. Ludzie, których przebaczenia potrzebuję, nie żyją.

- Charles, proszę cię...

- Nigdy już nie spojrzysz na mnie tak jak przedtem. Tego nie zniosę. - Odwrócił się. - Nawet trudno mi patrzeć na ciebie ze świadomością, że wiesz o wszystkim.

Bał się, że będzie dalej naciskać, ale nie zrobiła tego. Przez dłuższy czas po prostu stała w absolutnym milczeniu. Wreszcie wyprostowała się i powiedziała:

- Mylisz się, Charles. Jest tylko jedna osoba, której przebaczenia potrzebujesz. Ty sam. - Przytuliła mu głowę do piersi.

- Dzisiejszy wieczór był bardzo trudny dla nas obojga. I mamy teraz trudne decyzje do podjęcia. - Objęła go mocno. -Poczekajmy trochę, spróbujmy się z tym wszystkim oswoić.

- Znów spojrzała mu prosto w oczy. - Jeśli dojdziesz do punktu, w którym będziesz gotów pożegnać przeszłość i spojrzeć w przyszłość, przyjdź do mnie. - Zniżyła głos do szeptu. - Będę czekała.

Pocałowała go w usta i znikła.

Rozdział dwudziesty

Rankiem rodzina Ashfordów wyruszyła w drogę. Podobnie Sophie. Pan Huxley przygotowywał się do odjazdu. A chociaż zdaniem Charlesa lord Cranbourne nie zasługiwał na nic lepszego niż opuszczenie tego padołu, to doktor uznał, że jego stan nieco się polepszył.

Siłą rzeczy grupka, która spotkała się w pokoju śniadaniowym, była nieliczna. Charles zmusił się, by do niej dołączyć. Przez chwilę zastanawiał się, gdzie podziali się lordostwo Avery, nie czuł się jednak na siłach rozwiązywać cudzych problemów, wystarczyło mu swoich. Wkrótce wstał od stołu i opuścił towarzystwo, miał bowiem wrażenie, że za chwilę da upust rozsadzającej go złości.

Między gośćmi zapanowało milczące porozumienie, wszyscy bowiem zaczęli się nagle szykować, by wrócić do Londynu. Charles z głęboką irytacją myślał o tym, że niefortunne wieczorne przyjęcie w ogrodzie będzie przez lata tematem wspomnień jego uczestników. Nie wchodził więc nikomu w drogę i nie przeszkadzał w pakowaniu. Wreszcie udał się do stajni z nadzieją, że zdąży jeszcze zamienić parę słów z Mateem Cardeą.

247

Udało się. Wkrótce Charles stał w słońcu i trzymał konia za uzdę, a Cardea mocował niewielki sakwojaż za siodłem.

- Chcę wiedzieć, co on na pana ma - odezwał się Charles. Cardea nie udawał, że nie rozumie.

- Poznał kilka niebezpiecznych dla mnie szczegółów z burzliwych lat mojej młodości. Kiedyś sądziłem, że korsarstwo może być o wiele atrakcyjniejszym zajęciem niż legalny przewóz ładunków. - Mateo bezczelnie puścił oko do Charlesa. -Powiedzmy po prostu, że nie chciałbym, aby takie informacje dotarły do uszu pewnych ludzi, z którymi dzisiaj robię interesy. - Wzruszył ramionami. - Nie było mi trudno dogadać się ze starym. Nie dość, że zachował moje sprawy dla siebie, to jeszcze złożył mi całkiem hojną propozycję. A kto nie chciałby poślubić pięknej Sophie? - Charles zacisnął zęby, lecz Cardea, wyciągając do niego rękę na pożegnanie, miał już poważną minę. - Proszę uważać, jak pan ją traktuje. Obiecałem jej, że znowu będziemy bliskimi krewnymi. - Mocno uścisnął mu dłoń. - Jeszcze pamiętam to i owo z dawnych czasów.

Charles nie odpowiedział, ale przez chwilę stał i przyglądał się, jak Mateo odjeżdża.

Po południu Charles stał przy oknie w bibliotece, gdy do pokoju wszedł lord Avery.

- Wracamy z żoną do Londynu, Dayle. Chcemy podziękować za pańską wielkoduszność. Wykazał jej pan znacznie więcej niż ja.

- Och, milordzie, nie mówmy już o...

- Zaskoczył nas pan - przerwał mu. - Bez wątpienia jeśli o mnie chodzi, jest to szansa niezasłużona, ale dziękuję, że mi ją pan dał. Nie wiem, w jakim stopniu uda nam się ją wykorzystać, w każdym razie przyjechaliśmy tutaj razem, i to ma

248

znaczenie. - Poklepał Charlesa po plecach. - Do zobaczenia w Westminsterze.

Wreszcie wszyscy opuścili dom. Została tylko jego matka i Cranbourne na łożu boleści. Charles chodził po pustym wnętrzu i w każdym kącie widział Sophie. Rozumiał już, w jak wielu sprawach nie miał racji.

Matkę zastał w czerwonym salonie. Siedziała na ławie przed kominkiem i w milczeniu przyglądała się portretowi wiszącemu nad gzymsem.

Charles uśmiechnął^ się do niej i dał znak, by zrobiła dla niego miejsce. Usiadł obok i zapatrzył się w przeszłość, zamierzał jednak ułożyć swoją przyszłość.

Matka cicho westchnęła i położyła mu głowę na ramieniu. Charles ujął ją za rękę i wszystko jej opowiedział. O Phillipie, o ojcu i o swoich próżnych staraniach, by jakoś to odpokutować.

Rozpłakała się, a każda jej łza otwierała mu serce odrobinę bardziej. Opanowała się jednak szybko, a nie byłaby jego matką, gdyby go nie zrugała. Potem przyszedł czas na słowa pokrzepienia i wreszcie na przebaczenie.

Nadszedł wieczór. Służba widocznie wyczuła, że lepiej im nie przeszkadzać, bo nikt nie przyszedł rozpalić ognia. Charles zrobił to sam, a potem stanął oparty o gzyms i przyglądał się skaczącym płomieniom.

- Chciałbym ci jeszcze coś powiedzieć - odezwał wreszcie. I opowiedział matce o Sophie. O dawnych czasach i o burzliwych chwilach w niedawnej przeszłości, aż wreszcie doszedł do tego, jak ją odepchnął i pozwolił, żeby poczucie winy wzięło nad nim górę. Zanim skończył, sam miał łzy w oczach. Z niepokojem wyczekiwał reakcji matki.

- Synku, nie spodziewałam się, że masz aż tak pusto w

głowie - powiedziała z czułą przyganą. - Przysięgam, że cofnę moje przebaczenie, jeśli nie pojedziesz za tą panną!

- Obiecuję, że pojadę, ale najpierw muszę załatwić jeszcze jedną sprawę.

Wrócił do domu. Odkąd stąd wyjechał, mając piętnaście lat, nie spędził w Fordham więcej niż kilka dni. Wreszcie jednak znów się tutaj znalazł.

Pierwszego dnia odwiedził grób Phillipa. Stał nad nim długo, wpatrując się w kamień, a potem usiadł i zaczął rozmowę z bratem. Śmiał się, wspominając chwile z dzieciństwa. Płakał, błagając o przebaczenie. Opowiedział mu o Sophie i o tym, jak bardzo wszystko skomplikował. Kiedy słońce chowało się za horyzontem, wstał i obiecał jeszcze wrócić.

W sąsiednim grobie leżał ojciec. Charles starannie ułożył lilię przy kamieniu. Stary lord lubił lilie, może nawet bardziej niż swego marnotrawnego młodszego syna. Charles wiedział jednak, że musi uwolnić się od żalu i pretensji.

- Może któregoś dnia mi się uda - szepnął.

Następnego ranka zaraz po śniadaniu poszedł do lasu, pod dąb, na którym pierwszy raz spotkali się z Sophie. Stanął pod olbrzymim starym pniem i spojrzał na skąpaną w zieleni plątaninę gałęzi. Zdjął płaszcz i chwycił za najniższy konar.

Wspinaczka nie była tak łatwa, jak się spodziewał, mimo że przecież był znacznie wyższy niż kiedyś, w końcu jednak dotarł prawie na sam czubek. Zdawał sobie jednak sprawę, że przybyło mu nie tylko stóp, lecz i funtów, zatrzymał się więc niżej niż dawniej. Usiał w rozwidleniu gałęzi i zaczął obserwować las.

Sam zapach przywołał wiele wspomnień. Ujrzał znowu

250

załzawioną twarz Sophie. Tak bardzo była zaskoczona tym spotkaniem. Uśmiechnął się na widok zabawnej niedużej twarzyczki z warkoczykami i fartuszka leżącego na ziemi pod drzewem.

Potem zszedł i odwiedził wszystkie wspólne kryjówki. Pozostało w nich wiele śmiechu, trochę łez i wielkie wzajemne zaufanie. Bogactwo tej przyjaźni stanowiło prawdziwy balsam na dusze dwojga osamotnionych dzieci. Teraz aż trudno mu było uwierzyć, że wtedy nie zdawał sobie sprawy z wartości tego, co dzielili.

Najbardziej przerażająca była jednak myśl, że dostał od losu drugą szansę i mimo to omal nie powtórzył starego błędu. Długo siedział w altanie, w której spędzili z Sophie wiele godzin, i cieszył się wiatrem targającym włosy.

Nie wiadomo skąd wróciły do niego jego słowa. Słyszał je całkiem wyraźnie, gdy przelatywały obok Był gotów wszystko poświęcić i wszystko zrobić, byle pójść własną drogą. Ta przysięga wciąż była aktualna, nabrała jednak nowego znaczenia. Już wiedział, co musi uczynić.

Sophie miała rację. Potrzebował tego. Teraz był już gotów pomyśleć o przyszłości, osiągnąć coś w życiu. Razem z Sophie.

Los dał mu drugą szansę. Miał nadzieję, że Sophie postąpi podobnie.

Rozdział dwudziesty pierwszy

Pędzelek przejechał przez krawędź kartki. Sophie nie zwróciła na to uwagi i wykonała kolejne nerwowe pociągnięcie. Dopiero po dłuższej chwili spostrzegła długą smugę błękitu paryskiego na stole.

- Ojej! - Ze złością odłożyła pędzelek i zaczęła szukać rozpuszczalnika.

Rozległo się energiczne pukanie i w pokoju pojawiła się Neli. Postawiła tacę na stole.

- Tylko nie to - westchnęła. - Bardzo przepraszam, ale może panienka powinna najpierw coś zjeść, a dopiero potem malować, bo inaczej stół będzie wyglądał tak jakby siedział przy nim mały Edward.

- Dziękuję, Neli. Pewnie masz rację. - Sophie usiadła na krześle podsuniętym jej przez służącą, ale jeść nie zaczęła. Trudno jej było wziąć się w garść. Odkąd wróciła do londyńskiego domu Emily, nie przyjmowała gości i nie składała żadnych wizyt. Najczęściej siedziała przy biurku, gapiła się w okno i próbowała zgadnąć, czy Charles kiedykolwiek pójdzie po rozum do głowy.

Przycisnęła dłonie do skroni. Zaczynała dochodzić do

252

wniosku, że nic z tego nie będzie. Złapawszy się na tej myśli, natychmiast otarła oczy. Nie mogła pozwolić sobie na łzy, dość się napłakała od czasu wyjazdu z Sevenoaks. Cały czas utwierdzała się też w przekonaniu, że postąpiła słusznie. To, że Charles nie przyjechał, stanowiło bardzo wyraźny dowód.

- Czy nalać panience herbaty? - spytała Neli z zatroskaną miną.

- Tak, naturalnie. - Spróbowała się uśmiechnąć. Wzięła od służącej filiżankę, ale machinalnie odstawiła ją na stół. Myślała o planach na przyszłość, które należało poczynić. Dostała kilka interesujących ofert udekorowania wnętrz i powinna jak najszybciej jedną z nich wybrać. Poza tym Mateo powtórzył propozycję przyjęcia jej pod swój dach w Filadelfii. Podkreślił, że jedynie w roli kuzynki, a potem mrugnął do niej porozumiewawczo. Nad tym też musiała się zastanowić.

Gdy Neli po kwadransie wróciła do pokoju, okazało się, że herbata w filiżance stoi nietknięta. Z niedowierzaniem pokręciła głową.

- Panienka ma gościa - powiedziała.

-Nie jestem w nastroju do przyjmowania kogokolwiek, Neli. Proszę powiedzieć, że nie ma mnie w domu.

Neli pociągnęła ją za rękę i zmusiła do wstania, po czym zaczęła poprawiać jej fryzurę i sukienkę.

- Tego gościa panienka na pewno przyjmie, proszę mi wierzyć.

Zaintrygowana Sophie zeszła na dół. Z zachowania służącej wywnioskowała, że nie może to być Charles. Wprawdzie trudno jej było odgadnąć, czy gdyby się pokazał, Neli promieniałaby szczęściem, czy raczej zdzieliła go nocnikiem w głowę, na pewno jednak nie zachowałaby tak stoickiego spokoju.

W salonie Emily czekał na nią obcy człowiek. Na jej widok wstał, nerwowo się skłonił i powiedział:

- Dzień dobry, panno Westby.

- Witam pana - odpowiedziała z dygnięciem. - Obawiam się, że nie wiem, z kim mam do czynienia.

- Nazywam się Mills, szanowna pani. jestem wydawcą gazety „Augur". Może pani o niej słyszała.

- Owszem, słyszałam. - Zmarszczyła czoło. Ten dziennika-rzyna chyba nie przyszedł domagać się materiału na artykuł. Służba nie wpuściłaby kogoś takiego.

- To dobrze. Wobec tego jest pani zapewne świadoma, że łączą mnie pewne interesy z lordem Dayleem?

- O tym nic mi nie wiadomo - odrzekła, wstrzymując oddech.

- Mniejsza o to. W każdym razie lord Dayle prosił mnie, abym osobiście to pani dostarczył. - Podał jej złożony egzemplarz gazety.

Zerknęła na pierwszą stronę z olbrzymim nagłówkiem:

KARIERA POLITYCZNA LORDA DAYLE DOBIEGA KOŃCA

Głośno nabrała powietrza i chciała zażądać wyjaśnień, ale mężczyzna znikł już za drzwiami. Zaczęła więc czytać artykuł.

Według krążących pogłosek przeżywający ostatnio poważne problemy Charles Alden, wicehrabia Dayle, ma dość skandalicznych oszczerstw i ordynarnych ataków.

Ze źródeł zbliżonych do jego domu dowiadujemy się, że wicehrabia zamierza zrezygnować z udziału w życiu londyńskiego towarzystwa, opuścić partię i zwolnić krzesło w Izbie Lordów.

254

Podobno chce osiąść w wiejskiej rezydencji, aby zająć się zbio rem żurawin i produkcją sera z pomocą licznego potomstwa kozła Williama.

Sophie wybuchnęła śmiechem. Chciała dowiedzieć się, co dalej, ale gdy przewróciła stronę okazało się, że tekst się skoń czył. Za to spomiędzy białych kartek coś wypadło i wylądo wało u jej stóp. Pochyliła się. To była gałązka bzu z zapieczę towanym liścikiem. Złamała wosk i przeczytała:

Powiedziałaś mi kiedyś, że znasz wszystkie zbytki, których dopuściłem się w swej karierze niegodziwca. Dowiedź tego. Przyjdź zaraz w miejsce, gdzie igrałem z syrenami.

Syreny? No tak, tę historię znała. Chodziło o skandaliczny wyczyn Charlesa, gdy pływał nago z kurtyzanami w jeziorze Serpentine w Hyde Parku.

- Neli! - zawołała, dziarsko podchodząc do drzwi. - Przynieś okrycia. Idziemy do parku.

- Tak się składa, że mam je pod ręką - powiedziała służąca, wchodząc z sieni z ulubioną pelisą swej pani.

-Szelma z ciebie, ale i tak cię lubię - roześmiała się Sophie.

Wyruszyły. Słońce stało wysoko, raz po raz powiewał rześ ki wietrzyk. Sophie uśmiechnęła się i powąchała gałązkę bzu którą wzięła z sobą. Nie zauważyła, że jej odejście z domu obserwują dwie osoby, które dyskretnie wysunęły głowy zza uchylonych drzwi.

Sophie nie pamiętała, by kiedykolwiek szła tak szybko pod czas spaceru. Do parku dotarła w okamgnieniu i nie mogła się doczekać, kiedy ujrzy Serpentine. Z oddali zauważyła na brze-

gu samotnego dżentelmena. Podciągnęła spódnicę i zaczęła biec na skos przez trawę. Mężczyzna obrócił się...

Stanęła jak wryta. To był Theo Alden. Zastygł w dramatycznej pozie i przesłał jej piękny uśmiech. Nie pojmowała, co to ma znaczyć, póki nie skojarzyła dwóch faktów. Otóż Theo trzymał gałązkę bzu i był ubrany dokładnie tak jak na rysunku Dunjazady. Sophie puściła spódnicę i wybuchnęła śmiechem.

- Jestem pani wizją powołaną do życia - oznajmił ciepłym głosem. - Wspaniała, prawda? Wszyscy moi przyjaciele umierają z zazdrości. - Wskazał ręką i Sophie ujrzała grupkę dan-dysowatych młodych ludzi. Pozdrowiła ich ruchem dłon, oni zaś jak jeden mąż pomachali jej w odpowiedzi.

- Proszę bardzo. - Theo wręczył jej gałązkę bzu, a z kieszeni kamizelki wyciągnął kolejną złożoną i zapieczętowaną kartkę. - Czy kiedy zostanie pani członkiem naszej rodziny, zechce pani coś jeszcze dla mnie zaprojektować? - spytał błagalnym tonem.

Sophie nie odpowiedziała, pochłonęło ją bowiem łamanie pieczęci. I znów znalazła tylko króciutki liścik.

Wiedziałem, że to za łatwe. Oto następna wskazówka: piwo nawarzone w bucie.

Natychmiast domyśliła się, że mowa o bójce w tawernie „Pod Pantofelkiem". Była to jedna z jej ulubionych historii. Spojrzała na Thea z uśmiechem.

- Zaprojektuję panu całą garderobę, jeśli w minutę znajdzie mi pan dorożkę.

Puścił się biegiem ku bramie i wkrótce jechały z Neli w kierunku Strandu. Rozbawione trzymały się za ręce. Nagle jed-

256

nak Nell pisnęła przestraszona, za jej głową rozległo się bowiem rytmiczne dudnienie. Otrząsnąwszy się z zaskoczenia, wyjrzała przez okno, a gdy zajęła poprzednie miejsce, znów miała na twarzy uśmiech. Pokazała Sophie, żeby i ona sprawdziła, co się dzieje.

Na tylnej platformie starego powozu przycupnęło kilku kolegów Thea. To oni hałasowali, starając się utrzymać na swojej grzędzie. Sam Theo, bez wątpienia wyższy ponad takie figle, jechał drugim powozem za nimi i również wyglądał przez okno. Raz po raz wołał do kolegów, żeby uważali i nie spadli, a swojego woźnicę napominał, by trzymał się za pierwszym powozem.

jazda zdawała się trwać bez końca. Sophie skryła się ponownie w pudle powozu, czuła jednak, że najchętniej wykrzyczałaby całemu światu swoją irytację z powodu ulicznego korka. Strand był zatłoczony bardziej niż zwykle i im bliżej celu się znajdowali, tym posuwali się wolniej. Wozy farmerów, platformy z beczkami i prywatne powozy całkowicie zablokowały ulicę. Zirytowana Sophie nie mogła tego znieść. Wysiadła i ruszyła dalej pieszo. Wkrótce poznała też przyczynę korka.

Tawernę otaczał gęsty tłum. Prości, lecz wyraźnie uszczęśliwieni ludzie wychodzili na ulicę ze śpiewem na ustach, i to oni uniemożliwili ruch pojazdów, jakoś przepchnęła się w kierunku wejścia, gdy jednak mała już blisko do celu, zamarła z wrażenia. Za niesławną wazą w kształcie buta stał sir Harold Luskison i rozdawał naczynia z ponczem tak szybko, jak tylko nadążał z nalewaniem.

- Dzięki Bogu, że pani przyszła! - zawołał. - Właściciel jest wściekły i już się odgrażał, że każe mnie aresztować. Grzecznie, panowie! - zawołał do otaczających go mężczyzn. - Damie też należy się napitek.

Sophie podeszła i dostała pełną czarkę. Płyn był gorący i mocny. Tymczasem sir Harold z diabolicznym uśmiechem wręczył jej gałązkę bzu i liścik, odsunął się od dymiącej wazy i zagrzmiał na całą ulicę:

- Reszta wasza, panowie! - Tłum odpowiedział rykiem radości. Sophie nawet tego nie słyszała, bo czytała już kolejną wskazówkę.

Skoro zaspokoiłaś już pragnienie, daj teraz pożywkę swojemu umysłowi. Oto podpowiedź: Urodziłem się poeta, ale nikt oprócz mnie tego nie wiedział.

Tym razem zabił jej ćwieka. Gorączkowo przekopywała zakamarki pamięci, ale nie mogła sobie przypomnieć w przeszłości Charlesa niczego związanego z poezją. Pokazała liścik sir Haroldowi, lecz tylko pokręcił głową. Potem wiadomością zainteresowała się Neli. Zerknęła na kartkę i oczy jej zabłysły.

- Wiem! Słyszałam, jak lokaje rozmawiali o tym w kuchni lady Dayle. Milord przebrał się za Byrona i poszedł na spotkanie Towarzystwa Byronowskiego Dam z Mayfair. Podpisywał tomiki poezji, a nawet zdążył przeczytać wiersz, zanim go zdemaskowano.

Sophie plasnęła się w czoło.

- Że też o tym nie pomyślałam! Aż trudno mi uwierzyć.

- Nie sądzę, żeby damom z tego towarzystwa podobało się, że ludzie o tym mówią. Kilka podobno zemdlało, zanim lord Dayle został rozpoznany.

- Gdzie to było, Neli? - Sophie chwyciła służącą za ramiona. - Gdzie one się spotykały?

- W tej modnej księgarni, u Hatcharda.

258

- Co ja bym bez ciebie zrobiła, Neli! - zawołała Sophie i mocno ją uściskała. - Szybko! Chodźmy!

Wróciły do powozu i kazały woźnicy zawrócić. Poncz najwidoczniej się skończył, bo tłum zaczął rzednąć. Sir Harold pojechał z nimi. Część dandysów odłączyła się, zwabiona perspektywą darmowego trunku, ale Theo, a nawet niektórzy członkowie zbiegowiska, podążali za ich powozem.

Na Piccadilly ruch był niewiele mniejszy i Sophie znowu miała wrażenie, że nigdy nie osiągną celu. Zdołała jednak powstrzymać się przed wyskoczeniem z powozu i wreszcie jej cierpliwość została nagrodzona.

Przy wejściu stała panna Ashford i wymachiwała zapieczętowanym welinem. Uśmiechała się promiennie, wsparta na ramieniu pana Huxleya.

- Och Sophie! - zawołała z entuzjazmem. - Mam niesamowitą nowinę! Jesteśmy zaręczeni z panem Huxleyem!

- To wspaniale!

- Proszę bardzo. - Panna Ashford wręczyła jej list. - Życzę wam, abyście byli tak szczęśliwi jak my. - Przybrała bardzo pewną minę. - W podróż poślubną jedziemy do Krainy Jezior.

- Zawsze uważałem, że powinno się sporządzić dobrą mapę tych wszystkich szlaków w Cumbrii - powiedział pan Huxley, wręczając jej gałązkę bzu. - I proszę powiedzieć wujowi, że przykro mi, ale sprawy nie ułożyły się po jego myśli. - Z satysfakcją popatrzył na pannę Ashford, po czym dodał: - Sądzę jednak, że tak jest znacznie lepiej.

Wzmianka o wuju nieszczególnie zainteresowała Sophie. Znacznie ważniejsza była następna wskazówka. Tym razem ograniczała się do jednego zdania.

Król jest znowu niebieski.

Sophie powiodła wzrokiem po twarzach naznaczonych oczekiwaniem.

- Westminster! - zawołała.

Tam wreszcie go znaleźli. Charles przemawiał do kolejnej grupy ludzi przy Bramie Królewskiej Pałacu Westminster-skiego. Z pokaźnym bukietem bzu w ręce stał obok nieszczęsnego króla Alfreda. Posąg wyniesiono ze stałego miejsca w Westminster Hall i znów pomalowano od stóp do głów na niebiesko.

Sophie wolno wysiadła z powozu i popatrzyła z wielkim zdziwieniem na zgromadzenie. Zeszli się tu wszyscy. Absolutnie wszyscy. Obok Charlesa zajęły miejsce lady Dayle oraz Emily z rodziną. Dalej wydawca, pan Fowler, ocierający oczy chustką. Z boku stały wszystkie dziewczęta, które występowały na balu maskowym. Mateo otaczał ramieniem niepotrafiącego powstrzymać płaczu mężczyznę... jej włoskiego stuccatorel Poznała też niektórych ludzi z warsztatów w Blackford Chase, a pośrodku tej gromadki stał pan Darvey.

Tylko Charles zdawał się całkiem obojętny na jej przyjazd. Niezrażony niczym ciągnął swoje przemówienie. Sophie z trudem powstrzymała łzy. Charles uśmiechał się do ludzi, wysoki, postawny. Jego kasztanowe włosy lśniły w słońcu.

- .. .tak więc wycofuję się z areny politycznej. Zrezygnowałem z udziału we wszystkich komisjach i ze wszystkich stanowisk.

Sophie słuchała tego z niedowierzaniem. Czy naprawdę Charles zamierzał całkiem zerwać z polityką? Rozejrzała

260

się gorączkowo dookoła. Czy ci wszyscy ludzie zdawali sobie sprawę z ogromu jego poświęcenia?

- Och nie! - rozległ się gwałtowny głos sprzeciwu. Należał do lady Dayle.

Charles roześmiał się.

- Nie martw się. To jedyny słuszny koniec przypadkowo rozpoczętej kariery. Jestem pewien, że sfery rządowe łatwo poradzą sobie bez jednego hulaki i nicponia.

- Dayle, czy pan pomyślał o nas? - rozległ się głos z tłumu. Sophie popatrzyła w miejsce, z którego dobiegł, i dostrzegła dziennikarzy z otwartymi notatnikami. - Nasi czytelnicy pana kochają. Będą zdruzgotani.

- Nasi wydawcy jeszcze bardziej - oznajmił dramatycznym głosem ktoś inny.

- Będziecie musieli znaleźć sobie innego chłopca do bicia, panowie. - Charles uśmiechnął się szeroko. - I chodzić krok w krok za kimś innym, bo ja wstępuję na drogę o wiele ciekawszą. - Odsunął się od króla Alfreda i przybrał poważniejszą minę. - Przez długi czas poruszałem się w mroku. Byłem więźniem swojej przeszłości. - Wskazał Sophie i przesłał jej piękny uśmiech. - Trzeba było dopiero bardzo niezwykłej damy, żeby dobitnie mi to uświadomić. - Wyciągnął ku niej ramiona, a ludzie rozstąpili się, by zrobić jej przejście.

Oszołomiona tą sytuacją, oczarowana brzmieniem głosu Charlesa i czystością jego spojrzenia, ruszyła w jego stronę.

- Byłem całkiem zagubiony - oznajmił. - Nie wiedziałem, kim jestem ani czego chcę. I nie będę twierdził, że to wszystko jest już za mną - Z szelmowską miną potoczył wzrokiem po zebranych. - Obawiam się, że nawet ta jedna jedyna kobieta będzie potrzebowała lat, by dopełnić dzieła ocalenia. - W tłumie dał się słyszeć śmiech. - Początek jednak został zrobio

ny. Dla tej właśnie kobiety okazałem się dostatecznie ważny, by chciała mnie odszukać. Wyznać muszę, by pozostać przy prawdzie, że nie zawsze wszystko układało nam się gładko i bezkonfliktowo, ale wreszcie stoję przed wami, przyjaciółmi i rodziną, nie jako wicehrabia Dayle i nawet nie jako Charles Alden, lecz jako zakochany po uszy mężczyzna. - To oświad-czenie zostało przyjęte wiwatami, a Charles jeszcze raz gestem przyzwał Sophie. - Chciałem przedstawić wam wszystkim niezwykłą kobietę, która pokazała mi, jak odnaleźć słońce, jak zachować wspomnienia, lecz jednocześnie uwolnić się od poczucia winy, jak docenić uczucia bliskich i kochanych ludzi, którzy jeszcze są wokół mnie. Pokazała mi, że istnieje jeszcze na tym świecie prawdziwa wielkoduszność. Dowiodła swojej odwagi i siły, a także, co wydaje mi się największym cudem, zdołała zburzyć mury, którymi się otoczyłem, i uznała, że to, co się za nimi kryje, jest warte jej miłości.

Wszedł w szpaler ludzi i spotkali się w pół drogi. Sophie patrzyła na niego z zachwytem, gdy wręczał jej bukiet. A potem, nie zważając na świadków, objął ją i namiętnie pocałował.

Znowu rozległy się wiwaty. Charles odsunął się nieco i powiedział już tylko do Sophie:

- Boję się, że część tego mroku przeszłości jednak ze mną pozostanie. Mogę już jednak patrzeć przed siebie i wiem na pewno, że to ty jesteś moją przyszłością. - Pogłaskał ją po policzku. - Poślubisz mnie, prawda?

Nie mogła wydobyć z siebie głosu. Po prostu nie wierzyła, że to wszystko dzieje się naprawdę. Okazało się, że i szczęście może odebrać mowę. Nagle poczuła mocne szturchnięcie. To Neli przywróciła ją do rzeczywistości.

Charles nie przejął się milczeniem Sophie. Poderwał ją z ziemi, wykonał radosny obrót i znów żarliwie pocałował.

262

- Powiedziała: „tak" - zawołał ktoś z tłumu i wszczął się wielki tumult. Sophie i Charles rozstąpili się ze śmiechem. Coś miękkiego upadło jej na nos i wtedy zorientowała się, że wszyscy obrzucają ich bzem. Spadł na nich deszcz fioletu.

-Stop! Poczekajcie! - Okrzyki, choć słabe, przebiły się jednak przez gwar i dobiegły uszu Charlesa. Oderwał wzrok od rozpromienionej twarzy Sophie i skierował go ku bramie.

Stał tam lord Cranbourne, o własnych siłach, choć wspierany przez niższego człowieka, zapewne pana Wrena.

- Mówię, żebyście poczekali - burknął.

Tłum z wolna cichł. Wszystkie oczy zwróciły się ku Cranbournebwi.

- jestem opiekunem tej panny, powinna więc uzyskać moją zgodę, zanim postanowi kogoś poślubić. - Nie wszyscy go dobrze słyszeli, stary głos brzmiał słabo i mało donośnie. Jednak ci, którzy zrozumieli te słowa, zaczęli gniewnie sykać. Charles zauważył matkę, która zbliżała się do Cranbournea z wyjątkowo złowieszczym wyrazem twarzy.

- Ty nędzna gnido... - rozległ się głos lady Dayle.

- Dajcie mi szansę... - wydusił z siebie Cranbourne. - Pozwólcie mi powiedzieć to, co chcę. - Zdołał jakoś ponownie uciszyć ludzi. - Zgadzam się na ślub Sophie, ale... - Wszyscy wstrzymali oddech, a Charles z najwyższym trudem hamował wybuch wściekłości. - Ale nie mogę się pogodzić z rezygnacją lorda Dayle'a z udziału w życiu publicznym. To porządny człowiek, niczego nie musi się wstydzić.

Tym razem wypowiedź Cranbourne'a spotkała się z wybuchem entuzjazmu, tylko Charles parsknął pod nosem, a Sophie wpatrywała się w wuja z dużym zainteresowaniem.

Nagle Charles poczuł, że jej dłoń mocniej go ściska, i zrozumiał, czego należy się spodziewać.

- W ostatnich miesiącach lord Dayle był ostro atakowany. Padło pod jego adresem wiele przykrych słów, po prostu oszczerczych. Postawiono mu wiele zarzutów. Fałszywych zarzutów. Wiem to najlepiej, ponieważ sam byłem sprawcą tej kampanii.

Charles zerknął w lewo. Dziennikarze ledwie nadążali z pisaniem, uniesieni najwyższym zachwytem.

- Dlatego to ja deklaruję wycofanie się z życia publicznego

- oznajmił Cranbourne. - Rezygnuję ze wszystkich swoich stanowisk, a chociaż w tej sytuacji moje słowo znaczy niewiele, zwracam się do zebranych, aby pomogli mi przekonać lorda Daylea do zmiany decyzji.

-1 co pan na to, milordzie? - wykrzyknął sir Harold. - To-rysi potrzebują zdolnych ludzi. Zostanie pan?

Charles poczuł na sobie pytające spojrzenie Sophie.

- Nie wiem - powiedział do niej. - Przywiązałem się już do myśli, że zacznę szukać innych dróg wiodących do tego, co ważne. - Spojrzał w górę na wznoszące się nad nimi majestatyczne budowle. - To była droga Phillipa. Może okaże się również moja, ale na razie tego nie wiem. - Uścisnął jej dłonie.

- Nie wszystkie decyzje jeszcze podjąłem, ale co do jednego nie mam wątpliwości. Chcę, abyś była ze mną. Zawsze.

- Nareszcie jesteś wolny - powiedziała z błyszczącymi oczami. - Możesz iść każdą drogą, którą wybierzesz. Jest tylko jedna absolutna konieczność w twojej przyszłości.

- Jaka, kochanie?

- Musisz jeszcze raz mnie pocałować. Natychmiast. Uznał tę konieczność bez zastrzeżeń.

Epilog

- Nie mam pojęcia, jak twoja mama tego dokonała - powiedziała lady Dayle do malucha gaworzącego w jej ramionach - ale popatrz, jesteś tutaj jak żywy.

Wskazała na ścianę, gdzie wisiał jej elegancko oprawiony portret. Sophie namalowała go przed wieloma miesiącami, gdy wcieliła się w postać Dunjazady. Wicehrabina zachwyciła się tym wizerunkiem natychmiast, gdy Sophie zdjęła go ze sztalug, jednak dopiero ostatnio zauważyła uderzające podobieństwo.

- Muszę przyznać, że kiedy powiedziała mi pani o tym, wydawało mi się, że traci pani kontakt z rzeczywistością - stwierdziła Emily Lowder. - Już byłam gotowa przekazać pani synom złą wiadomość, że ich matka zaczyna mieć urojenia, bez wątpienia związane z wiekiem. Tymczasem miała pani całko-witą rację! To właśnie ten malec, nie kto inny.

Tego dawno już minionego wieczoru, podczas balu maskowego u panny Ashford, obecnie pani Huxley, Sophie rzeczywiście odkryła najtajniejsze marzenie lady Dayle i namalowała ją w otoczeniu rozbrykanej sfory wnucząt. Zachwycona wicehrabina kazała powiesić ten obraz u siebie w salonie.

265

Poprzedniego dnia nagle dostrzegła zadziwiające podobieństwo dziecka, które trzymała na portrecie, do najmłodszego mieszkańca Fordham.

- Niewiarygodne! - zawołała Emily. - Jak ona to zrobiła? Sophie przecież nie mogła wiedzieć, prawda? - Wyprostowała się tknięta nagłą myślą. - Kazała tu pani przewieźć z Seve-noaks swój portret z chłopcami, prawda?

- Tak - przyznała całkiem zmylona lady Dayle.

- Chciałabym na niego popatrzeć.

Przeszły więc do galerii, gdzie w długim pomieszczeniu wisiały wszystkie portrety rodzinne. Malca wzięły z sobą.

- Czy pozwoli mi się ponieść? - spytała nieśmiało Emily.

- On może pozwoli, ale czy ja pozwolę? - roześmiała się lady Dayle. - No zgoda, ale tylko dlatego, że nie ma tu w tej chwili Edwarda. Inaczej usłyszałybyśmy głośny protest.

- Chodź, maluszku. - Emily zasypała jego szyję głośnymi pocałunkami, a przyszły wicehrabia Dayle zaśmiewał się do rozpuku.

- No, i jesteśmy na miejscu - powiedziała milady, stając przed obrazem. - Co właściwie chciałaś sprawdzić?

- Chcę zobaczyć, jak wyglądał Charles, kiedy był młodszy - odpowiedziała Emily. Zerknęła na obraz, a potem na chłopca trzymanego w ramionach. - No proszę - oświadczyła z satysfakcją. - Sophie musiała wykorzystać jako model wizerunek Charlesa z chłopięcych lat.

- Niemożliwe - odparła lady Dayle. - Nic mi nie wiadomo o tym, żeby Sophie tutaj była. Nie widziała tego portretu, zanim kazałam go przewieźć do Sevenoaks.

- Jak więc to zrobiła? - zastanawiała się Emily.

-Nie wiem, ale może lepiej, żebyśmy nie wiedziały. -Uśmiechnęła się. - Daj mi go już. - Odebrała malca od Emily

266

i podniosła go wysoko, żeby mógł zobaczyć obraz na ścianie. - Widzisz tego chłopca z uśmiechem diabełka? To twój ojciec, chłopcze. - Wskazała nieco w bok. - A to Phillip. Przykro mi, ale nie będziesz miał okazji go poznać. Był wspaniałym człowiekiem i znakomicie nadawał się na wujka.

- Tak - przyznała Emily. - To był ktoś taki, kto bez ustanku napominałby twoich rodziców, że nie wolno ci dawać za dużo słodyczy, ale zawsze miałby w kieszeni pełno łakoci specjalnie dla ciebie.

- A to jest twój wujek Jack. Teraz go nie ma, ale przyjedzie do domu na święta.

- Przypomina sobie pani dzień oficjalnego otwarcia mojego salonu? Kto by mógł wtedy przewidzieć, że sprawy tak się potoczą?

- Wydaje mi się - powiedziała lady Dayle z uśmiechem - że wystarczała szczypta wyobraźni, by zgadnąć, jak szczęśliwie wszystko się skończy. - Pocałowała wnuka i jeszcze raz spojrzała na obraz. - Mam nadzieję, że twoi rodzice nie będą cze- i kać zbyt długo, żeby dopasować się do tego portretu.

Dziecko zaśmiało się radośnie.