VI SA/Wa 620/08 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2008-05-13 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu	2008-04-01
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Andrzej Wieczorek Ewa Marcinkowska /przewodniczący/ Pamela Kuraś-Dębecka /sprawozdawca/
Symbol z opisem	6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne	Transport
Sygn. powiązane	II GSK 232/09 - Wyrok NSA z 2009-12-01
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Oddalono skargę
Powołane przepisy	Dz.U. 2004 nr 204 poz 2088 art. 92 ust. 1 i ust. 4 i art. 93 ust. 1 oraz lp. 1.1. i lp. 2.9.lit. l załącznika do tej ustawy Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity.
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka (spr.) Protokolant Monika Staniszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 maja 2008 r. sprawy ze skargi R. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę
Uzasadnienie W dniu [...] sierpnia 2006 r. o godzinie [...] w S. zatrzymano do kontroli drogowej pojazd marki [...] o nr rej. [...] kierowany przez R. K. (skarżącego). Opisywanym pojazdem wykonywany był zarobkowy przewóz drogowy osób i w ramach przewozu okazjonalnego przewożone były 3 osoby z J. do S. Podczas kontroli kierowca okazał zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej oświadczając, iż żadnej licencji na wykonywanie zarobkowego przewozu drogowego osób nie posiada. W wyniku wszczętego postępowania w dniu [...] września 2006 r. w siedzibie Oddziału Terenowego WITD w J. stawił się pełnomocnik strony, który zapoznał się w pełnym zakresie z aktami sprawy, nie odniósł się on do stwierdzonych podczas kontroli drogowej z dnia [...] sierpnia 2006 r. naruszeń. Decyzją z dnia [...] listopada 2006 r. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego we W. nałożył na skarżącego karę pieniężną w wysokości 13.000 zł, działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 204, poz. 2088, ze zm.; dalej jako: u.t.d.) oraz zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli z dnia [...] sierpnia 2006 r. W uzasadnieniu organ podał, że skarżący wykonywał transport drogowy bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek, za które to naruszenie nałożono karę pieniężną w wysokości 8.000 zł na podstawie art. 92 ust. 1 i ust. 4 u.t.d. i lp. 1.1. załącznika do tej ustawy. Zdaniem organu bezspornym jest, że kierujący będąc jednocześnie właścicielem firmy w momencie kontroli wykonywał zarobkowy transport drogowy osób bez posiadania wymaganej licencji, co stanowi naruszenie przepisu: art. 5 ust. 1 u.t.d. oraz art. 3 Rozporządzenia Rady (EWG) NR 881/92 i art. 1 pkt 3 Rozporządzenia Rady (EWG) NR 11/98. Organ wskazał również, że skarżący wykonywał przewozy okazjonalne w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazu umieszczania lub używania w pojeździe taksometru, za które to naruszenie nałożono karę pieniężną w wysokości 5.000 zł na podstawie art. 92 ust. 1 i ust. 4 u.t.d. i lp. 2.9. lit. l załącznika do tej ustawy. Organ wskazał, iż podczas oględzin pojazdu stwierdzono, że w pojeździe jest zainstalowany taksometr. Według organu na podstawie art. 18 ust. 5 "a" u.t.d. przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nic więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą zabrania się umieszczania i używania w pojeździe taksometru. Ponadto organ administracyjny uznał, iż w dniu kontroli wykonywany był okazjonalny przewóz osób pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób. Organ wskazał, iż brak było podstaw do zmiany kwalifikacji naruszenia lub umorzenia postępowania, gdyż na podstawie art. 5 ust. 1 u.t.d. podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego. W dniu [...] listopada 2006 r. wpłynęło odwołanie skarżącego, w którym wniósł on o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania, ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, zarzucając naruszenie: art. 92 ust.1 i 4 u.t.d. oraz l.p I pkt I 1.1 i l.p I pkt 1.1 załącznika do tej ustawy przez pominięcie, że skarżący działał na podstawie i w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej; naruszenie art. 92 ust.1 i ust. 4 u.t.d. oraz l.p. 2.9 lit.1 załącznika do tej ustawy przez przyjęcie, że doszło do przewozu tzw. okazjonalnego z umieszczonym i użytym taksometrem, podczas gdy w rzeczywistości brak było podstaw do takich ustaleń; naruszenie art. 79 k.p.a. przez pozbawienie strony prawa uczestniczenia w przesłuchaniu świadków (zadawania pytań). Decyzją z dnia [...] kwietnia 2007 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję pierwszej instancji, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 5, art. 18 ust. 5, art. 92 ust. 1 u.t.d. oraz lp. 1.1. i lp. 2.9. ust. 1 załącznika do ustawy. W uzasadnieniu organ podał, że w przedmiotowym stanie faktycznym zachodzą przesłanki do uznania, iż w chwili kontroli doszło do naruszenia przepisów prawa w zakresie obowiązku posiadania licencji na wykonywanie usług transportowych, a także w zakresie instalowania taksometru w pojeździe. W ocenie Głównego Inspektora działanie organu I instancji było prawidłowe i zgodne z prawem. Według organu bezsprzecznym jest fakt, że w dniu kontroli wykonywany był okazjonalny transport drogowy osób pojazdem wyposażonym w taksometr, co potwierdza: protokół z kontroli drogowej z dnia [...] sierpnia 2006 r., protokoły przesłuchania świadków oraz materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania. Zdaniem organu bezspornym jest, że skarżący wykonywał przewóz osób zarobkowo, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, co potwierdza sam kontrolowany oraz treść zeznań złożonych przez pasażera pojazdu zatrzymanego do kontroli, a także włączony do akt sprawy paragon za usługę przewozu na trasie J.-S. Organ uznał, że skarżący wykonuje przewozy drogowe osób o charakterze okazjonalnym, więc zgodnie z definicją tego rodzaju przewozu wynikającą z art. 4 pkt 11 u.t.d., powinien on mieć licencję uprawniającą go do wykonywanie transportu drogowego osób. Obowiązek ten wynika z art. 5 tej ustawy. W ocenie organu nie jest wystarczającym do świadczenia usług transportowych wpis do ewidencji działalności gospodarczej. Jednocześnie organ wskazał, że z dowodu rejestracyjnego, seria i nr [...], kontrolowanego pojazdu wynika, że pojazd przeznaczony jest dla 9 osób. Ponadto organ uznał, że bezspornie w kontrolowanym pojeździe został zainstalowany taksometr, co jest niezgodne z art. 18 ust. 5 pkt 1 u.t.d. Przepis ten nie tylko zabrania używania taksometru przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, ale także umieszczania przedmiotowego urządzenia w takim pojeździe. Organ wskazał także, że skarżący był przez organ I instancji powiadomiony o przysługującym mu prawie do przeglądania akt, sporządzania z nich notatek i odpisów, lecz wbrew twierdzeniom zawartym w odwołaniu nie skorzystał z tego uprawnienia. W dniu [...] maja 2007 r. skarżący złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję, w której wniósł o jej uchylenie, zarzucając: zupełne pominięcie i nieustosunkowanie się organu II instancji do podstawowego zarzutu odwołania, tj. naruszenia art. 79 k.p.a. poprzez pozbawienie strony prawa uczestniczenia w czynności przesłuchania świadków, zadawania świadkom pytań, ustosunkowania się w czasie przesłuchania do zeznań, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na treść zaskarżonej decyzji; a także przyjęcie przez organ II instancji za prawidłowe przesłuchanie skarżącego w charakterze świadka, a nie strony. W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o jej oddalenie i przytoczył argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonych decyzji, a odnosząc się do zarzutów sformułowanych w skardze uznał je za nieuzasadnione. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne sprawują więc kontrolę aktów i czynności z zakresu administracji publicznej pod względem ich zgodności z prawem materialnym i procesowym. Ponadto, zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; dalej jako: p.p.s.a.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi i powołaną podstawą prawną. Badając zaskarżoną decyzję według wskazanych wyżej kryteriów, Sąd uznał, że skarga nie jest zasadna. Stosownie do art. 92 ust. 1 u.t.d., kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych lub przepisów wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 złotych. Konsekwencją tego rozwiązania jest treść lp. 1.1. załącznika do w/w ustawy, która karą w wysokości 8.000 złotych sankcjonuje wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek. Zgodnie natomiast z art. 5 u.t.d. podjęcie i zarobkowe wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego; licencji udziela się na czas oznaczony, nie krótszy niż 2 lata i nie dłuższy niż 50 lat, uwzględniając wniosek przedsiębiorcy. W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że skarżący nie posiadał stosownej licencji na wykonywanie transportu drogowego, co wynika również wprost z jego oświadczenia, złożonego w toku kontroli drogowej. Zgodnie natomiast z treścią lp. 2.9. ust. 1 załącznika do u.t.d., karą w wysokości 5.000 złotych sankcjonuje się wykonywanie przewozów regionalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowca z naruszeniem zakazu umieszczania lub używania w pojeździe taksometru. Stosownie z kolei do art. 18 ust. 5 u.t.d. przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą zabrania się: a) umieszczania i używania w pojeździe taksometru. Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie w toku kontroli drogowej, w pojeździe skarżącego umieszczony został taksometr. Fakt ten został bezspornie dowiedziony w toku kontroli i wykazany dowodami w postaci dokumentacji fotograficznej, stanowiącej załącznik do protokołu kontroli z dnia [...] sierpnia 2006 r. W ocenie Sądu zarzuty powołane w skardze nie zasługują na uznanie. Mianowicie, zarzut przesłuchania skarżącego w charakterze świadka, a nie strony jest całkowicie bezzasadny w świetle treści protokołu przesłuchania skarżącego z dnia [...] sierpnia 2008 r., w którym wprost wskazano, że R. K. został przesłuchany w charakterze strony. Również zarzut, dotyczący naruszenia art. 79 k.p.a. nie jest trafny, gdyż przepis ten stanowi, że strona powinna być zawiadomiona o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu ze świadków, biegłych lub oględzin przynajmniej na siedem dni przed terminem. W niniejszej zaś sprawie przesłuchanie świadka W. K. (korzystał on z przewozu świadczonego przez skarżącego) odbyło się ad hoc, tuż po kontroli drogowej. Jak wynika z protokołu kontroli odbyła się ona o godz. 11:20, skarżący został przesłuchany o godz. 11:35, zaś świadek o godz. 11:50 - wszystkie te czynności miały miejsce tego samego dnia ([...] sierpnia 2006 r.). Nie można więc zdaniem Sądu wymagać od organu, aby zawiadomił on skarżącego o terminie przesłuchania świadka, które odbyło się w ramach czynności inspektorów w dniu kontroli. Nie jest również uzasadniony zarzut braku odebrania od strony wyjaśnień, bowiem - jak wskazano wyżej - skarżący został przesłuchany, mógł więc skorzystać z przysługującego mu prawa wypowiedzi. Należy również podkreślić, pełnomocnik skarżącego, co wynika z protokołu z dnia [...] września 2006 r., w tymże dniu zapoznał się z aktami sprawy. Ponadto, skarżący pismem z dnia [...] września 2006 r. został zawiadomiony o możliwości zapoznania się z aktami sprawy oraz pouczony o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych w toku postępowania dowodów i materiałów. Sąd podziela pogląd organu, iż przedsiębiorca jest profesjonalistą, od którego można wymagać należytej staranności przy wykonywaniu przez niego działalności gospodarczej, w tym także znajomości podstawowych przepisów dotyczących jego działalności w zakresie transportu, skoro go wykonuje. Skarżący zaś powinien tak prowadzić działalność gospodarczą, aby przestrzegać obowiązujących przepisów. Jednocześnie - zdaniem Sądu - podkreślić należy, iż wydając obie zaskarżone decyzje administracyjne w sprawie nałożenia kary pieniężnej organy co do zasady uwzględniły wszelkie rygory procedury administracyjnej, określające ich obowiązki w zakresie sposobu przeprowadzenia postępowania, a następnie końcowego rozstrzygnięcia sprawy. Z tej przyczyny należy stwierdzić, iż w obu zaskarżonych decyzjach brak jest jakichkolwiek istotnych uchybień formalnych, które uniemożliwiłyby Sądowi dokonanie prawidłowej oceny zarzutów skargi i wypowiedzenie się co do zasadności podjętego rozstrzygnięcia pod względem materialnym. Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny, nie znajdując uzasadnionych podstaw faktycznych i prawnych do uwzględnienia skargi, w oparciu o art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku

VI SA/Wa 630/08 - Postanowienie WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2008-05-13 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu	2008-04-02
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Andrzej Wieczorek /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem	6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne	Inne
Sygn. powiązane	II GSK 147/09 - Postanowienie NSA z 2009-03-17 II GZ 143/08 - Postanowienie NSA z 2008-07-17
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Odmówiono zawieszenia postępowania
Powołane przepisy	Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 125 par. 1 .pkt 1 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Wieczorek po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. W. i A. W. [...] o zawieszenie postępowania w sprawie ze skargi A. W. i A. W. [...] na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej postanawia odmówić zawieszenia postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie
Uzasadnienie Pismem z dnia 16 lipca 2007 r. A. W. i A. W. złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie za pośrednictwem Głównego Inspektora Transportu Drogowego skargę na decyzję ww. organu z dnia [...] czerwca 2007 r. Nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej. W dniu 17 kwietnia 2008 r. do sądu wpłynął wniosek strony skarżącej o zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego. W uzasadnieniu powyższego wniosku reprezentujący skarżącą radca prawny [...] podniósł, iż w dniu 28 marca 2008 r. Gmina L. wystąpiła do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Do przedmiotowego wniosku o zawieszenie postępowania pełnomocnik skarżącej załączył poświadczoną za zgodność z oryginałem kopię skierowanego do Trybunału Konstytucyjnego wniosku Gminy L. z dnia 28 lutego 2008 r. (prezentata T.K.: 28 marca 2008 r.) w powyższym zakresie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - cytowana dalej jako "p.p.s.a.", sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym. W sprawie niniejszej, strona skarżąca jako uzasadnienie swojego wniosku wskazała, że w dniu 28 marca 2008 r. został złożony do Trybunału Konstytucyjnego przez wnioskodawcę - Gminę L. - wniosek o stwierdzenie niezgodności z prawem przepisów: art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, a także art. 8 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw. Na powyższą okoliczność przedłożył kserokopię wniosku z prezentatą kancelarii Trybunału Konstytucyjnego. Stwierdzić należy, iż dokument ten stanowi dowód, iż podmiot nie będący stroną toczącego się postępowania, jakim jest Gmina L., wystąpił do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z prawem wyżej wskazanych norm prawnych. Przechodząc do rozpoznania złożonego wniosku o zawieszenie postępowania, przede wszystkim trzeba mieć na uwadze, że z treści art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. wynika fakultatywność zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego. Nadto, w przepisach ogólnych p.p.s.a. została zawarta zasada koncentracji materiału procesowego - vide: art. 7 p.p.s.a. (M. Romańska w: T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz", Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2005, str. 109). Zgodnie z art. 7 p.p.s.a. sąd administracyjny powinien podejmować czynności zmierzające do szybkiego załatwienia sprawy i dążyć do jej rozstrzygnięcia na pierwszym posiedzeniu. Wskazać też trzeba na prawo strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki - art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1993 r., Nr 61, poz. 284, ze zm.). Z uwagi na powyższe unormowania, zmierzające do przeciwdziałania przewlekłości postępowania sądowego, dla rozpoznania niniejszej sprawy nie jest celowe ponowne oczekiwanie na ewentualny wyrok Trybunału Konstytucyjnego. Sądowi z urzędu wiadomo, że analogicznemu wnioskowi O. odmówiono nadania dalszego biegu (postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 marca 2008 r., sygn. akt Tw 32/07). Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego, który wskazuje, że ze względów celowościowych nieuzasadnione jest zawieszenie postępowania do czasu wydania orzeczenia w innym postępowaniu, gdy można samodzielnie dokonać ustaleń potrzebnych do rozstrzygnięcia (vide - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz, red. Jan Paweł Tarno, Wyd. Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2006 r. - uwagi do art. 125 p.p.s.a.; nadto - uchwała Sądu Najwyższego z 17 maja 1985 r., III CZP 69/84 - OSNCP 1986, nr 3, poz. 24). Sąd będzie mógł również, w razie powzięcia w składzie rozpoznającym daną sprawę wątpliwości co do konstytucyjności danego przepisu przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu - w trybie art. 193 Konstytucji RP i art. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) - pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na to pytanie zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. Wobec powyższego, Sąd uznał, że nie jest celowe zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego w niniejszej sprawie i na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji

VI SA/Wa 708/08 - Postanowienie WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2008-05-28 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu	2008-04-08
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Izabela Głowacka-Klimas /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem	6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne	Zawieszenie/podjęcie postępowania
Sygn. powiązane	II GSK 145/09 - Postanowienie NSA z 2009-03-17 II GZ 175/08 - Postanowienie NSA z 2008-09-02
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Odmówiono zawieszenia postępowania
Powołane przepisy	Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 125 par. 1 pkt 1, art. 131 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka - Klimas po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. W. i A. W. o zawieszenie postępowania w sprawie ze skargi A. W. i A. W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej postanawia odmówić zawieszenia postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie
Uzasadnienie Decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję [...] Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2007 r., nr [...] o nałożeniu na skarżących, A. W. i A. W. kary pieniężnej w wysokości 15 000 złotych. Pismem z dnia [...] marca 2008 r., skarżący reprezentowani przez pełnomocnika radcę prawnego A. P. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję zarzucając organowi naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i zastosowanie art. 18 ust. 5 u.t.d. oraz naruszenie przepisów postępowania art. 7, 10 i 77 k.p.a. poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz uniemożliwienie stronie czynnego udziału w postępowaniu. W treści skargi pełnomocnik zawarł wniosek o zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego do czasu rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny wniosku O. o zbadanie zgodności z Konstytucją RP przepisu art. 18 ust. 5 u.t.d. Do skargi załączono kserokopię skierowanego do Trybunału Konstytucyjnego wniosku z dnia [...] września 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: W myśl art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - dalej p.p.s.a. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), Sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym. W niniejszej sprawie skarżący podnieśli, iż przed Trybunałem Konstytucyjnym toczy się obecnie sprawa z wniosku O. o zbadanie zgodności z Konstytucją RP przepisu art. 18 ust. 5 u.t.d., stanowiącego podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji. Jak wynika z informacji uzyskanych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z urzędu, postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym, na które powołuje się skarżąca zostało zakończone. Postanowieniem z dnia [...] marca 2008 r., wydanym w sprawie [...], Trybunał Konstytucyjny orzekł o nie uwzględnieniu zażalenia na odmowę nadania dalszego biegu wnioskowi O. Powyższe orzeczenie zakończyło postępowanie w sprawie o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją RP art. 18 ust. 5 u.t.d. Wobec powyższego, Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie nie zachodzi przesłanka zawieszenia postępowania i na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. w zw. art. 131 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji

VI SA/Wa 618/08 - Postanowienie WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2008-05-26 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu	2008-04-01
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Olga Żurawska-Matusiak /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem	6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne	Zawieszenie/podjęcie postępowania
Sygn. powiązane	II GSK 146/09 - Postanowienie NSA z 2009-03-17 II GZ 174/08 - Postanowienie NSA z 2008-09-02
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Odmówiono zawieszenia postępowania
Powołane przepisy	Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 125 par. 1 pkt 1 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Żurawska - Matusiak po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. W. i A. W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej postanawia: odmówić zawieszenia postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie
Uzasadnienie W dniu [...] lipca 2007 r. A. W. i A. W. złożyli skargę na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej. Postanowieniem z dnia 8 listopada 2007 r. (sygn. akt VI SA/Wa 1441/07) postępowanie zostało zawieszone, a następnie postanowieniem z dnia 1 kwietnia 2008 r. zostało podjęte. W dniu [...] kwietnia 2008 r. do Sądu wpłynął wniosek strony skarżącej o zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego. Skarżąca podała, że w dniu [...] lutego 2008 r. Gmina L. wystąpiła to Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) Sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. W niniejszej sprawie skarżąca wskazała, że do Trybunału Konstytucyjnego złożony został wniosek Gminy L., zarejestrowany pod sygn. akt [...], jednak w ocenie Sądu nie zachodzi przesłanka do zawieszenia postępowania. Przede wszystkim trzeba mieć na uwadze, że z treści art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. wynika fakultatywność zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego. Nadto, w przepisach ogólnych p.p.s.a. została zawarta zasada koncentracji materiału procesowego - vide: art. 7 p.p.s.a. (M. Romańska w: T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz", Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2005, str. 108). Zgodnie z tymże art. 7 p.p.s.a. sąd administracyjny powinien podejmować czynności zmierzające do szybkiego załatwienia sprawy i dążyć do jej rozstrzygnięcia na pierwszym posiedzeniu. Wskazać też trzeba na prawo strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki - art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1993 r., Nr 61, poz. 284, ze zm.). Z uwagi na powyższe unormowania, zmierzające do przeciwdziałania przewlekłości postępowania sądowego, dla rozpoznania niniejszej sprawy nie jest celowe ponowne oczekiwanie na ewentualny wyrok Trybunału Konstytucyjnego. Tym bardziej, iż Sądowi z urzędu wiadomym jest, że dwóm kolejnym wnioskom w przedmiocie oceny konstytucyjności art. 18 ust. 5 ww. ustawy o transporcie drogowym TK odmówił nadania dalszego biegu. Ponadto, ze względu na możliwość wznowienia postępowania, rozpoznanie niniejszej sprawy nie będzie w ocenie Sądu zamykać stronie drogi do ewentualnego wzruszenia wydanego orzeczenia. Na ten aspekt wskazał również NSA (wyrok z dnia 23 stycznia 2007 r., sygn. akt II OSK 702/06, LEX nr 321527), mianowicie: celowość zawieszenia postępowania na podstawie pkt 1 § 1 art. 125 p.p.s.a. powinna być analizowana z punktu widzenia wystąpienia w przyszłości przesłanek do wznowienia postępowania administracyjnego, zakończonego zaskarżoną decyzją lub innym aktem, jak i przesłanek do wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego. Argument ten podnoszony jest także w doktrynie (zob. w: B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz", Zakamycze, Kraków 2005, s. 302). Wobec powyższego, Sąd uznał, że nie jest celowe zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego w niniejszej sprawie i na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji

IV SAB/Wa 114/09 - Postanowienie WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2009-10-23 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu	2009-07-20
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Agnieszka Góra-Błaszczykowska /sprawozdawca/ Aneta Dąbrowska /przewodniczący/ Grzegorz Czerwiński
Symbol z opisem	6135 Odpady
Hasła tematyczne	Administracyjne postępowanie
Skarżony organ	Inspektor Ochrony Środowiska
Treść wyniku	Odrzucono skargę
Powołane przepisy	Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 3 par. 1, art. 2-3, art. 58 par. 1 pkt 6 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Dz.U. 2007 nr 124 poz 859 art. 25 ust. 2, art. 27 ust. 1, art. 3 ust. 3 Ustawa z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów. Dz.U.UE.L 2006 nr 190 poz 1 art. 24 ROZPORZĄDZENIE (WE) NR 1013/2006 PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aneta Dąbrowska, Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Czerwiński, Sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska (spr.), Protokolant Agnieszka Olszewska, po rozpoznaniu w dniu 23 października 2009 r. na rozprawie sprawy ze skargi "P." Sp. z o.o. z siedzibą we [...] na bezczynność Głównego Inspektora Ochrony Środowiska w przedmiocie: rozpoznania wniosku p o s t a n a w i a - odrzucić skargę -
Uzasadnienie "P." Sp. z o.o. we W. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Głównego Inspektora Ochrony Środowiska w sprawie określenia sposobu zagospodarowania odpadów przechowywanych na dwóch naczepach, wydania tych naczep oraz zawiadomienia o prowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie. Skarżąca spółka wniosła o wydanie decyzji we wskazanej sprawie w terminie 14 dni. W uzasadnieniu strona skarżąca podniosła, że [...] marca 2009r. wystąpiła do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska w W. z wnioskiem o: - określenie sposobu zagospodarowania odpadów przechowywanych na dwóch naczepach zatrzymanych do kontroli [...] października 2008r. przez funkcjonariuszy Izby Celnej w R.; - wydanie obu naczep spółce; - uznanie "P." Sp. z o.o. we W. jako strony prowadzonego przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska postępowania administracyjnego w sprawie nielegalnego wwozu do Polski odpadów bez zgody i przekazanie odpisów wszelkich postanowień, orzeczeń i decyzji wydanych dotychczas w toku prowadzonego postępowania. Skarżąca spółka wskazała, że organ nie podjął w sprawie żadnych czynności, a zażalenie pozostawił nierozpatrzone. Następnie w piśmie procesowym z 29 września 2009r. skarżąca spółka wskazała, iż Główny Inspektor Ochrony Środowiska w W. dopiero w odpowiedzi na skargę stwierdził brak kompetencji do wydania wnioskowanych decyzji, postanowień lub do dokonania czynności dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Spółka zarzuciła, że gdyby tak było, to obowiązkiem organu byłoby wydanie na podst. art. 65 K.p.a. postanowienia o przekazaniu wniosku do organu właściwego. Jednakże, w ocenie skarżącej, organ posiada kompetencje do wydania wnioskowanych decyzji (postanowień) lub dokonania czynności dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Główny Inspektor Ochrony Środowiska - w odpowiedzi na skargę - wniósł o oddalenie skargi, jako nieuzasadnionej, albowiem Główny Inspektor Ochrony Środowiska nie posiada kompetencji zapisanych w przepisach prawa materialnego do podjęcia czynności, których żąda skarżący. Po wtóre organ niezwłocznie wykonał wszelkie działania, do których posiada kompetencje wynikające z przepisów regulujących międzynarodowe przemieszczanie odpadów. Sąd zważył, co następuje: Rozpoznając przedmiotową skargę na bezczynność Głównego Inspektora Ochrony Środowiska w pierwszej kolejności należało przeanalizować kwestię jej dopuszczalności. Sąd administracyjny sprawuje sądową kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta ogranicza się do zakresu określonego ustawą z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (D.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej w skrócie jako P.p.s.a.) oraz do spraw, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę. Stosownie do treści art. 3 § 1 P.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Zakres tej kontroli precyzuje przepis § 2 i 3 powołanego przepisu. W ocenie Sądu żądania zawarte w skardze będącej przedmiotem niniejszego postępowania nie podlegają kontroli sądów administracyjnych z uwagi na to, iż nie mieszczą się w katalogu czynności i aktów poddawanych nadzorowi sądowemu, których enumeratywne wyliczenie zawiera dyspozycja art. 3 P.p.s.a. W myśl przepisu art. 3 § 2 P.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 5) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 6) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Skarżąca spółka dnia [...] marca 2009r. wystąpiła do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska o określenie sposobu zagospodarowania odpadów przechowywanych na naczepach, zatrzymanych do kontroli w dniu [...] października 2008r. przez funkcjonariuszy Izby Celnej w R., wydanie obu naczep, a także o uznanie jej za stronę postępowania administracyjnego prowadzonego w sprawie nielegalnego wwozu do Polski odpadów. Rozpatrzenie powyższych wniosków nie jest objęte zakresem przedmiotowym wyznaczonym przez art. 3 P.p.s.a., dlatego skarga musiała zostać odrzucona. Międzynarodowe przemieszczanie odpadów regulują przepisy rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz.U.WE seria L nr 190/1 z 12.07.2006) oraz ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów (Dz.U. nr 124 poz. 859). Główny Inspektor Ochrony Środowiska może swoje działania opierać tylko o przywołane powyżej akty prawne. Główny Inspektor Ochrony Środowiska i Holenderski organ SenterNovem wyraził zgodę na planowane przemieszczanie odpadów w postaci paliwa alternatywnego o kodzie [...]. Podmiotem, któremu udzielono zezwolenia była holenderska firma N., a jako odbiorcę odpadów określono polską firmę Przedsiębiorstwo O. Sp. z o.o., w decyzji określono również firmy transportowe, które mogą realizować transporty odpadów. Wśród trzech firm wskazanych jako przewoźnicy odpadów w ww. decyzji Głównego Inspektora Ochrony Środowiska nie było skarżącego - firmy "P." Sp. z o.o. z siedzibą we W. Firma "P." Sp. z o.o. wykonywała transport na zlecenie firmy P. z siedzibą w G. W dniu [...].11.2008 r. do Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska wpłynęła informacja o nielegalnym przemieszczaniu odpadów z Holandii do Polski. Referat Mobilnej Grupy Kontrolnej w O. z Izby Celnej w R. zatrzymał do kontroli drogowej trzy pojazdy przewożące odpady z holenderskiej firmy N. do polskiej firmy Przedsiębiorstwo O. Sp. z o.o. Dwa z trzech zatrzymanych pojazdów przewożących odpady należały do skarżącego - firmy "P." Sp. z o.o. z siedzibą we W. Z uwagi na fakt, że przedstawione do kontroli zgłoszenie [...] oraz decyzja Głównego Inspektora Ochrony Środowiska dotyczyły innego rodzaju odpadów, niż znajdujące się pojazdach, a nie przedstawiono innego zgłoszenia i zezwolenia na międzynarodowe przemieszczanie odpadów, transporty uznano za nielegalne. Zgodnie z art. 24 rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przemieszczania odpadów, jeżeli właściwy organ ujawnił przemieszczanie, które uważa za nielegalne, niezwłocznie powiadamia o tym pozostałe zainteresowane właściwe organy. Właściwym organem w przedmiotowym przypadku jest SenterNovem -Uitvoering Afvalbeheer z siedzibą w H. Pismem z dnia [...].11.2008 r. znak: [...] Główny Inspektor Ochrony Środowiska powiadomił SenterNovem o stwierdzonym nielegalnym przemieszczaniu odpadów o masie ok. 70 ton znajdujących się na trzech zatrzymanych pojazdach i wystąpił do SenterNovem o podjęcie działań gwarantujących zwrot do Holandii tych odpadów. Do podjęcia działań mających na celu zwrot odpadów zobowiązany jest w pierwszej kolejności podmiot odpowiedzialny za ich nielegalną wysyłkę do Polski tj. firma N. a w przypadku nie wywiązania się z tego obowiązku podmiotu holenderskiego, działania te przejmuje SenterNovem jako właściwy organ kraju wysyłki zgodnie z art. 24, ust. 2 rozporządzenia nr 1013/2006 w terminie 30 dni od dnia otrzymania ww. powiadomienia. W odpowiedzi na wniosek pełnomocnika firmy "P." Sp. z o.o., z dnia [...].03.2009 o podjęcie niezwłocznych działań mających na celu usunięcie odpadów znajdujących się na naczepach, Główny Inspektor Ochrony Środowiska, w ramach posiadanych kompetencji, wydał postanowienie z dnia [...].03.2009 r. znak: [...], w którym wezwał firmę N. jako podmiot odpowiedzialny za wysyłkę pozostałości z mechanicznego przetwarzania odpadów komunalnych lub komunalnopodobnych oznaczonych kodem [...], nielegalnie przywiezionych do Polski - do zastosowania procedur określonych w 24 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów poprzez powrotny wywóz odpadów do kraju wysyłki, w tym odpadów znajdujących się na naczepach skarżącego. Zgodnie z treścią art. 25 ust. 2 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów postanowienie skierowano do firmy N. oraz przekazano do wiadomości właściwego organu państwa wywozu -SenterNovem, ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Komendanta Głównego Straży Granicznej, Komendanta Głównego Policji, Głównego Inspektora Transportu Drogowego, a także wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska. Postanowienie, które dostarczono pełnomocnikowi firmy N. w dniu [...].03.2009 r., nie zostało dotychczas zrealizowane. Zgodnie z brzmieniem art. 26 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów (D.U. nr 124 poz. 859) po bezskutecznym upływie terminu wskazanego w postanowieniu, o którym mowa w art. 25 ust. 1 ustawy, Główny Inspektor Ochrony Środowiska, w drodze decyzji, nakazuje odbiorcy odpadów odesłanie ich do kraju wysyłki albo określa sposób gospodarowania tymi odpadami na terenie kraju - jeżeli za nielegalne międzynarodowe przemieszczanie odpadów odpowiedzialność ponosi wysyłający odpady sprowadzone nielegalnie spoza terenu kraju. Od przystąpienia Polski do Unii Europejskiej w sprawach dotyczących nielegalnego przemieszczania odpadów zastosowanie mają wprost przepisy prawa wspólnotowego tj. obecnie rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14.06.2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów. Stanowisko to potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 7 września 2007 r., sygn. Akt IV SA/Wa 951/07 wydanym w analogicznej sprawie. Główny Inspektor Ochrony Środowiska wykonywał w terminach swoje obowiązki, w szczególności kierowania wystąpień do właściwych do działania organów, w tym obowiązek określony w art. 24 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. (w sprawie przemieszczania odpadów) dotyczący niezwłocznego powiadomienia właściwych organów w kraju przeznaczenia odpadów. Postanowienie Głównego Inspektora Ochrony Środowiska wzywające firmę holenderską do zwrotu odpadów zostało wydane w przeciągu 4 dni po otrzymaniu wniosku skarżącego datowanego na dzień [...].02.2009 r. Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów organem właściwym do podjęcia działań w celu zabezpieczenia przed oddziaływaniem odpadów na środowisko jest ten organ administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 ust. 3 ustawy, który stwierdził nielegalne międzynarodowe przemieszczenie odpadów. Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy organami tymi mogą być: organy celne, organy Straży Granicznej, Inspekcji Transportu Drogowego lub wojewódzki inspektor ochrony środowiska. Nie jest takim organem Główny Inspektor Ochrony Środowiska. Jego działania mogą mieć jedynie charakter pomocniczy, ponieważ podjęcie decyzji oraz konkretnych działań dotyczących zwrotu odpadów leży po stronie holenderskiej. Jakkolwiek o początkowej fazie postępowania skarżący faktycznie nie był powiadamiany, to jednak organ w terminie podejmował te czynności, do których był uprawniony. Podkreślenia wymaga, że skarżący nie był ujęty w żadnych dokumentach jako dokonujący przewozu, skoro skarżący był tylko podwykonawcą innej firmy przewozowej. Zgodnie z treścią postanowienia WSA z dnia 31 stycznia 2008 r. (II SAB/Wa 114/07 LEX nr 471257), skoro skarżący zarzucił organowi bezczynność w przedmiocie niewydania decyzji administracyjnej w sytuacji gdzie organ nie miał podstawy prawnej do wydania decyzji administracyjnej, a jedynie mógł wystosować do skarżącego pismo, to podnoszona przez stronę bezczynność organu nie mieści się w dyspozycji przepisu art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. Wskazane powyżej czynności Głównego Inspektora Ochrony Środowiska wskazują, że w sprawie wykonywał on należące do niego zadania, nie miał jednak podstawy prawnej do wydania decyzji administracyjnej, zwłaszcza w stosunku do skarżącego, nie ujętego w żadnych dokumentach dotyczących przewozu odpadów. Gdyby zatem nawet dopuszczalna była skarga na bezczynności w przedmiotowej sprawie, to biorąc pod uwagę całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dotyczącego terminów i sposobów reagowania GIOŚ na zatrzymanie nielegalnego przewozu odpadów musiałaby ona zostać oddalona. Główny Inspektor Ochrony Środowiska podejmował czynności, do których był uprawniony. GIOŚ nie miał podstawy prawnej do podejmowania czynności, których żądał od niego skarżący. Według NSA (wyrok z dnia 19 lutego 1999 r. IV SAB 153/98) z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności. Główny Inspektor Ochrony Środowiska nie miał możliwości wydania decyzji, postanowienia lub też innego aktu dotyczącego czynności, o które wnosił skarżący. Stosownie do wyroku WSA we Wrocławiu (IV SAB/Wr 6/08) w przypadku skarg na bezczynność organów kontrola sprawowana przez sądy administracyjne ogranicza się do zbadania, czy postępowanie organu zaskarżane jako bezczynność nie narusza przepisów postępowania administracyjnego. W przedmiotowej sprawie Sąd orzekający nie stwierdził naruszenia przez GIOŚ przepisów postępowania administracyjnego. Sąd nie może w tym miejscu czynić dalej idących rozważań na temat tego, które organy i jak prawidłowo powinny się zachować w sprawie niniejszej, gdyż stosownie do treści wyroku NSA z dnia 28 sierpnia 2008 r. (II OSK 1155/07, LEX nr 493176) w ramach skargi na bezczynność nie można rozstrzygać kwestii merytorycznych i określać, w jaki sposób powinna być rozpatrzona sprawa w postępowaniu administracyjnym. W myśl art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. Sąd odrzuca skargę jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne. Mając na uwadze treść powyżej cytowanych przepisów, orzeczono jak w sentencji postanowienia

VI SA/Wa 501/08 - Postanowienie WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2008-05-12 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu	2008-03-17
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Pamela Kuraś-Dębecka /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem	6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne	Zawieszenie/podjęcie postępowania
Sygn. powiązane	II GSK 143/09 - Postanowienie NSA z 2009-03-18 II GZ 142/08 - Postanowienie NSA z 2008-07-17
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Odmówiono zawieszenia postępowania
Powołane przepisy	Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 125 par. 1 pkt 1 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja 0. POSTANOWIENIE 0. 0. Dnia 12 maja 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Pamela Kuraś - Dębecka po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku S. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. o zawieszenie postępowania w sprawie ze skargi S. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej postanawia: odmówić zawieszenia postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie
Uzasadnienie W dniu [...] lutego 2008 r. S. Sp. z o.o. z siedzibą w W. złożyła skargę na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej. Razem ze skargą został złożony wniosek o zawieszenie postępowania, w uzasadnieniu którego skarżąca wskazała, iż okolicznością uzasadniającą wniosek jest wystąpienie przez O. do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją RP przepisu art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Skarżąca podała, że sprawa została zarejestrowana pod sygn. [...]. Do wniosku strony załączono kserokopię wniosku O. w W. z dnia [...] września 2007 r., której skarżąca jest członkiem. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) Sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. W niniejszej sprawie skarżący wskazał, że przed Trybunałem Konstytucyjnym toczy się sprawa o sygn. akt [...] z wniosku O., jednak należy wskazać, że w ocenie Sądu nie zachodzi przesłanka do zawieszenia postępowania. Mając na uwadze treść art. 106 § 4 p.p.s.a., Sąd z urzędu zwrócił uwagę na fakt, iż postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym, na które powołuje się skarżąca zostało zakończone. Mianowicie, postanowieniem z dnia [...] marca 2008 r., wydanym w sprawie [...], Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia na odmowę nadania dalszego biegu wnioskowi O. Orzeczenie to zatem zakończyło postępowanie o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją RP art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym. Wobec powyższego, Sąd uznał, że nie istnieje przesłanka zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego i na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z art. 131 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji

VI SA/Wa 1997/07 - Postanowienie WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2008-01-09 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu	2007-11-20
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Grażyna Śliwińska /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem	6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne	Wstrzymanie wykonania aktu
Sygn. powiązane	II GSK 110/09 - Postanowienie NSA z 2009-03-11
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Wstrzymano wykonanie zaskarżonej decyzji
Powołane przepisy	Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 61 par. 3 i par. 5 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. W. i A. W. o wstrzymanie wykonania decyzji w sprawie ze skargi A. W. i A. W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej postanawia: wstrzymać wykonanie decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2007 r. nr
Uzasadnienie W dniu 20 listopada 2007 r. wpłynęła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarga A. W. i A. W., reprezentowanych przez pełnomocnika: radcę prawnego [...], na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej. W skardze został również zawarty wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, w uzasadnieniu którego strona skarżąca podniosła, iż na przedmiotowy wniosek należy spojrzeć całościowo z uwagi na łączną wartość kar pieniężnych nakładanych przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego, która na dzień 30 września 2007 r. sięgnęła kwoty trzystu tysięcy złotych. Wydatek natomiast w tak wysokiej kwocie doprowadzić może stronę skarżącą do bankructwa i utraty pracy przez zatrudnionych przez nią kierowców. Rozpoznając wniosek Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 z późn. zm.) po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Przepis powyższy odnosi się do szkody (majątkowej, a także niemajątkowej), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego (tak postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/2004, nie publikowane). Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż argumentacja strony skarżącej zasługuje na uwzględnienie. Wykonanie bowiem zaskarżonej decyzji w sytuacji, w której łączne obciążenie z tytułu nałożonych kar pieniężnych sięga kwoty trzystu tysięcy złotych spowodowałoby niebezpieczeństwo wyrządzenia stronie skarżącej znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, ze względu na możliwość zagrożenia dalszego prowadzenia przez stronę skarżącą działalności gospodarczej. Tym samym, na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a., Sąd postanowił, jak w sentencji

VI SA/Wa 802/08 - Postanowienie WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2008-05-30 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu	2008-04-18
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Magdalena Maliszewska /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem	6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne	Zawieszenie/podjęcie postępowania
Sygn. powiązane	II GSK 89/09 - Postanowienie NSA z 2009-02-17 II GZ 169/08 - Postanowienie NSA z 2008-08-08
Skarżony organ	Komendant Policji
Treść wyniku	Odmówiono zawieszenia postępowania
Powołane przepisy	Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 125 par. 1 pkt 1 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Maliszewska po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. o zawieszenie postępowania w sprawie ze skargi A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Komendanta Policji z dnia [...] lutego 2008 r. Nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej postanawia odmówić zawieszenia postępowania
Uzasadnienie Decyzją z dnia [...] lutego 2008 r. Nr [...] Komendant Policji utrzymał w mocy decyzję Komendanta Rejonowego Policji W. VI z dnia [...] grudnia 2007 r., nr [...] o nałożeniu na skarżącą, A. sp. z o.o. z siedzibą w W. kary pieniężnej w wysokości 10 000 złotych. Podstawę faktyczną nałożenia kary stanowiło wykonywanie przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazów określonych w dyspozycji art. 18 ust. 5 lit. a i c ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - dalej utd - (Dz. U. z 2004 r. Nr 204 poz. 2088 ze zm.) tj. umieszczanie lub używania w pojeździe taksometru oraz umieszczanie na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych. Pełnomocnik skarżącej w skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 marca 2008 r. na powyższą decyzję zarzucił organowi naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i zastosowanie art. 18 ust. 5 utd oraz naruszenie przepisów postępowania art. 7, 10 i 77 Kpa poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz uniemożliwienie stronie czynnego udziału w postępowaniu. W treści skargi pełnomocnik zawarł wniosek o zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego do czasu rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny wniosku O. o zbadanie zgodności z Konstytucją RP przepisu art. 18 ust. 5 utd. Do skargi załączono kserokopię skierowanego do Trybunału Konstytucyjnego wniosku z dnia 17 września 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: W myśl art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - dalej p.p.s.a. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), Sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym. W niniejszej sprawie skarżąca podniosła, iż przed Trybunałem Konstytucyjnym toczy się obecnie sprawa z wniosku O. o zbadanie zgodność z Konstytucją RP przepisu art. 18 ust. 5 utd., stanowiącego podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji. Jak wynika z informacji uzyskanych z urzędu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym, na które powołuje się skarżąca, zostało zakończone. Mianowicie - postanowieniem z dnia 11 marca 2008 r., wydanym w sprawie Tw 32/07, Trybunał Konstytucyjny orzekł o nie uwzględnieniu zażalenia na odmowę nadania dalszego biegu wnioskowi O. Powyższe orzeczenie zakończyło postępowanie w sprawie o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją RP art. 18 ust. 5 utd. Wobec powyższego, Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie nie zachodzi przesłanka zawieszenia postępowania i na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. w zw. art. 131 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji

,

VI SA/Wa 1064/08 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2008-08-29 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu	2008-05-21
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Andrzej Czarnecki /sprawozdawca/ Jolanta Królikowska-Przewłoka Piotr Borowiecki /przewodniczący/
Symbol z opisem	6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne	Transport
Sygn. powiązane	II GSK 4/09 - Wyrok NSA z 2009-08-27
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Oddalono skargę
Powołane przepisy	Dz.U. 2007 nr 125 poz 874 art. 92 ust. 1 pkt 8 Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Borowiecki Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki (spr.) Sędzia WSA Jolanta Królikowska-Przewłoka Protokolant Marcin Just po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi P. P. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę
Uzasadnienie W dniu [...] sierpnia 2007 r., we W., zatrzymano do kontroli drogowej pojazd marki [...] o numerze rejestracyjnym [...] wraz z naczepą o nr rejestracyjnym [...] należący do przedsiębiorcy P. P. Pojazdem kierował T. O. Wyniki kontroli zamieszczono w protokole nr [...] z dnia [...] sierpnia 2007 r., podpisanym przez kontrolowanego. Podczas kontroli kierowca udokumentował okres pracy za 19 poprzednich dni. Analiza danych, po uwzględnieniu zdarzeń lub błędów wykazała, przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do jednej godziny, przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu za każdą następną rozpoczęta godzinę oraz skrócenie tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu transportu drogowego. Kierowca podczas kontroli nie okazał dokumentu (wykresówki/wydruku/karty dziennej), uzasadniającego odstąpienie od przestrzegania norm czasu pracy prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw lub odpoczynków. Pismem z dnia [...] sierpnia 2007 r., organ I instancji zawiadomił stronę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego, jak również pouczył o treści art. 10 § 1 k.p.a. tj. prawie czynnego udziału w postępowaniu, wypowiadania się, co do zebranych materiałów i dowodów, oraz możliwości zgłaszania żądań. W piśmie tym organ zawarł również wezwanie do uzupełnienia materiału dowodowego zgodnie z dyspozycją art. 50 § 1 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a. Pismem z dnia [...] sierpnia 2007 r., skierowanym do Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego we W., przedsiębiorca P. P., wyjaśnił iż, kierowca T. O., zatrudniony był w jego firmie od niedawna. Specyfika wykonywanego w dniu kontroli transportu wymagała od niego szczególnej uwagi. Kierowca przewoził wówczas masę asfaltową, na rzecz firmy B., a z uwagi na brak doświadczenia w tym przedmiocie obawiał się, iż masa ta może zastygnąć w aucie i dlatego też nie wykonywał odpowiednich przerw w pracy. Przedsiębiorca podkreślił, iż masa asfaltowa przewożona jest w temperaturze 170oC i w czasie postojów stygnie co następnie uniemożliwia jej położenie. P. P., oświadczył iż z powodu braku doświadczenia kierowcy, doszło do stwierdzonych naruszeń, jednak sytuacja taka nie powtórzy się więcej, gdyż w dniu [...] sierpnia 2007 r. przeprowadził w swej firmie odpowiednie przeszkolenie zaznajamiając szczegółowo kierowców z zasadami przewozu mas bitumicznych oraz przepisami ustawy o transporcie drogowym. Przedsiębiorca w załączeniu pisma przedstawił kopię wpisu do ewidencji działalności gospodarczej oraz oświadczenie spółki B. z siedzibą we W. Według załączonego oświadczenia spółki z dnia [...] sierpnia 2007 r., firma P. P., w okresie od [...] lipca do [...] sierpnia 2007 r., wykonywała usługi transportowe z zakresu przewozu mieszanek mineralno-bitumicznych, używanych do budowy dróg, których technologia budowania wymagała odpowiedniej temperatury materiału, co związane było z pracą ciągłą samochodu ciężarowego. Organ administracyjny po zapoznaniu się z całym zgromadzonym materiałem dowodowym uznał, iż nie było podstaw do umorzenia postępowania lub zmiany kwalifikacji naruszenia w tym zakresie. W związku z powyższym [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, w oparciu o zebrany w postępowaniu administracyjnym materiał dowodowy, na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, decyzją z dnia [...] listopada 2007 r., nałożył na P. P., karę pieniężną w kwocie 8400 złotych. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał konkretne naruszenia stwierdzone w okresie 19 dni, sankcjonując je odpowiednio karami pieniężnymi: przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do jednej godziny - 150,00 zł, przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu za każdą następną rozpoczętą godzinę - 200,00 zł, przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego za każde następne rozpoczęte 30 minut - 2.600,00 zł, przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego za każde następne rozpoczęte 30 minut - 600,00 zł, przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego za każde następne rozpoczęte 30 minut - 1.400,00 zł, przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej 15 minut do 30 minut - 4 x 150,00 zł, przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu o 3 godziny - 1.000,00 zł, skrócenie tygodniowego czas odpoczynku przy wykonywaniu transportu drogowego o czas do jednej godziny - 50 zł, przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego za każde następne rozpoczęte 30 minut - 1.800,00 zł. W odwołaniu od niniejszej decyzji, (data nadania pisma [...] grudnia 2007 r.) strona zarzuciła organowi I instancji rażące naruszenie prawa materialnego, m.in. art. 92a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym poprzez ich niezastosowanie i nieumorzenie postępowania mimo ziszczenia się przesłanek określonych w tych przepisach; art. 12 ust. 2, art. 13, art. 14 i art. 15 ust. 1 oraz art. 17 ustawy o czasie pracy kierowców poprzez ich niezastosowanie, a w konsekwencji naruszenie art. 92 ustawy o transporcie drogowym i lp. 10.3 lit a i b załącznika do ustawy poprzez bezpodstawne wymierzenie kar pieniężnych oraz art. 6 ust. 1 i 4 oraz art. 7 Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 poprzez błędną wykładnię tych przepisów i niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji naruszenie art. 92 ustawy o transporcie drogowym i lp. 10.3 lit. a i b załącznika do ustawy poprzez bezpodstawne wymierzenie kar pieniężnych. Strona podniosła, iż organ dopuścił się również rażącego naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, a w szczególności art. 7 k.p.a. poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego oraz rozstrzygnięcie niniejszej sprawy w sposób sprzeczny z interesem społecznym i słusznym interesem skarżącego, art. 7, 77 § 1, 80, 107 § 3 i 139 k.p.a. przez niedostateczne i niewyczerpujące odniesienie się w zaskarżonej decyzji do zarzutów i wyjaśnień skarżącego do protokołu kontroli oraz przedstawionego przez niego dowodu w postaci zaświadczenia firmy B. Sp. z o.o. we W. z dnia [...] sierpnia 2007 r. o rodzaju ładunku przewożonego w czasie zakwestionowanych transportów. Strona w odwołaniu podkreśliła również błędy organu w ustaleniach faktycznych, polegające na przyjęciu, że zatrudniony przez skarżącego kierowca dopuścił się przekroczenia maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego, przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego oraz skrócenia tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu transportu drogowego. W uzasadnieniu skarżący podkreślił, iż wykonuje usługi transportowe od 1998 r. na potrzeby budowy dróg i autostrad na terenie W. i okolic, współpracując z firmami z W., które zlecają mu transport kruszyw i mas asfaltowych. Skarżący wyjaśnił, iż cykl technologiczny układania asfaltu wymaga nieprzerwanej pracy aż do ukończenia odcinka. Kierowca T. O. nie mając doświadczenia w tego typu transportach, bał się, że asfalt zastygnie na aucie i dlatego nie wykonywał odpowiednich przerw w pracy. Powstałe zaś przekroczenia czasów pracy zaistniały wskutek zdarzeń niezależnych od skarżącego, tj. utrudnień w ruchu drogowym i korków. Skarżący nie miał więc wpływu na powstanie stwierdzonego naruszenia podkreślając, iż w związku z powyższym według niego spełnione zostały przesłanki do zastosowania w sprawie art. 92a ust. 4 oraz art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym. Po rozpatrzeniu odwołania, Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] marca 2008 r. nr [...], utrzymał zaskarżoną decyzję w zakresie nałożonych kar pieniężnych z tytułu naruszeń przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego oraz przekroczenia maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu, przy wykonywaniu przewozu drogowego, zaś uchylił zaskarżoną decyzję w zakresie orzeczonej kary pieniężnej z tytułu skrócenia tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego. Jako podstawę wskazał art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, art. 92 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r., Nr 125, poz. 874 ze zm.) oraz lp. 10.1 lit. a, lp. 10.3 lit. a, lp. 10.3 lit. b, lp. 10.4. lit. a, lp. 10.4 lit. b załącznika do ustawy o transporcie drogowym, art. 4 lit. g, art. 6 ust. 1, art. 8 ust. 1, ust. 3 pkt 8 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) 3820/85 (Dz. Urz. UE nr L 102/1 z 11 kwietnia 2006 r.), art. 31 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2004 r., Nr 92, poz. 879 ze zm.). Przytaczając treść wymienionych wyżej przepisów, organ stwierdził, iż działanie organu I instancji było prawidłowe i zgodne z prawem. Uzasadniając swą decyzję w zakresie utrzymania w mocy części zaskarżonej decyzji, organ podkreślił, iż przekroczenie czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy, oraz skrócenie dziennego czasu odpoczynku jest rażącym naruszeniem prawa i w istotny sposób zagraża bezpieczeństwu na drodze. Organ uznał, iż w niniejszym stanie faktycznym należało stwierdzić, że przedsiębiorca miał wpływ na powstałe naruszenia i mógł w taki sposób zaplanować przejazd, aby do wymienionych naruszeń nie doszło. Podkreślono również, iż wymierzenie kary pieniężnej nie miało żadnego związku z winą lub jej brakiem po stronie przedsiębiorcy, czy też zatrudnionego przez niego kierowcy, gdyż kary te nakładane są bowiem za naruszenie przepisów administracyjnych i to niezależnie od przyczyn, które leżą u podstawy tych naruszeń. Tak więc kwestie winy lub jej braku, szkodliwości czynu, znajdowały się poza zakresem badania i orzekania przez organy inspekcyjne. Odpierając zarzuty zawarte w odwołaniu organ, podkreślił iż za działalność przedsiębiorstwa zawsze ponosi odpowiedzialność osoba, która je prowadzi - z podmiotowego punktu widzenia - przedsiębiorca. To na nim spoczywa ciężar odpowiedzialności za ewentualne skutki działań osób (w tym kierowcy), którymi w wykonywaniu działalności gospodarczej się posługuje. Zgodnie bowiem z zasadą ryzyka pracodawcy, to właśnie pracodawca obciążony jest skutkami niewłaściwego doboru pracowników i zmuszony jest ponosić straty wynikłe wskutek ich niezaradności i braku należytego przygotowania do pracy (Ludwik Florek, Tadeusz Zieliński, Prawo pracy, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2004). Reguła ta obowiązuje tak na gruncie prawa cywilnego jak i administracyjnego. Strona jako profesjonalista ma obowiązek i powinność zadbać o staranne wykonywanie ciążących na niej obowiązków wskazanych w przepisach regulujących daną sferę prowadzonej działalności gospodarczej. Organ odwoławczy wypowiadając się w zakresie uchylenia zaskarżonej decyzji w części, przywołał treść lp. 10.1. załącznika do ww. ustawy, sankcjonującego skrócenie tygodniowego czasu odpoczynku, przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas do jednej godziny karą pieniężną w wysokości 50 złotych oraz karą w wysokości 100 złotych za każdą następną rozpoczętą godzinę, a z uwagi na brak uzasadnienia faktycznego naruszenia w decyzji podlegała ona uchyleniu i przekazaniu do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, w tym zakresie. P. P. zaskarżył opisaną wyżej decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, domagając się jej uchylenia w całości, zarzucając jej obrazę przepisów prawa materialnego, która miała istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez dowolne i błędne przyjęcie, że brak było podstaw do zastosowania w sprawie art. 92a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym. W uzasadnieniu strona potrzymała argumentację zawartą w odwołaniu oraz dodała, iż w postępowaniu odwoławczym brak było dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, co stanowiło naruszenie przepisów art. 7, art. 77, art. 80, art. 107 § 3 oraz art. 139 k.p.a. Zdaniem skarżącego, organy obu instancji przyjęły jednostronnie stan faktyczny bez uwzględnienia wyjaśnień strony. Strona podkreśliła również, iż do stwierdzonych naruszeń doszło wyłącznie na skutek okoliczności całkowicie niezależnych, których skarżący nie mógł przewidzieć i zapobiec. Główny Inspektor Transportu Drogowego w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko i argumentację zaprezentowane w zaskarżonej decyzji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Chodzi więc o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywaną pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności. Sprawy należące do właściwości sądów administracyjnych rozpoznają, w pierwszej instancji, wojewódzkie sądy administracyjne (art. 3 § 1 w/w ustawy). Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, iż jest ona niezasadna. Zaskarżona decyzja nakładała na P. P. kary pieniężne za naruszenie przepisów o czasie pracy kierowcy. Skarga faktycznie jest treściowo tożsama z odwołaniem po dokonaniu drobnych korekt i sprowadza się do zakwestionowania niezastosowania art. 93a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym. Sąd administracyjny nie dokonuje ustaleń faktycznych. Skarżący zarzucał natomiast organowi administracji niewłaściwe odczytanie danych z wykresówek. Badając zatem czy wydana decyzja jest w tym zakresie zgodna z prawem należy stwierdzić, iż odpowiada ona m. in. wymaganiom art. 107 § 3 k.p.a. Organ administracji uzasadnił każde naruszenie ze wskazaniem i omówieniem właściwych przepisów, które te naruszenia regulowały. Zważyć należy, iż kontrola miała miejsce już w dacie obowiązywania przepisów wspólnotowych, tj. rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85, dlatego zasadnie organ administracji na podstawie art. 4, art. 6, art. 7 i art. 8 rozporządzenia nr 561/2006 określił naruszenia dotyczące czasu pracy kierowcy. W tym zakresie organ administracji uwzględnił również przepisy ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, która w dacie kontroli miała również zastosowanie. Po zastosowaniu tych przepisów, ustalając karę pieniężną uwzględniono art. 92 ust. 1 pkt 8 ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z którym naruszenie warunków wynikających z przepisów wspólnotowych podlega karze pieniężnej w wysokości, o której mowa w załączniku wskazanym w ust. 4 art. 92 ustawy. Uwzględniono również ust. 1 pkt 2 art. 92 ustawy o transporcie drogowym, co wynika z powołania się również na ustawę o czasie pracy kierowców. Stosownie do wymienionego art. 92 ust. 4 ww. ustawy, w pkt 10 załącznika wskazanego w ust. 4, określono kary pieniężne za wykonywanie przewozu drogowego z naruszeniem przepisów o czasie prowadzenia pojazdu, obowiązkowych przerwach i odpoczynkach. Zgodnie z powołanymi przepisami tego załącznika, zawartymi w lp. 10.3. i 10.4. - przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego i przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego - zostały naliczone kary pieniężne w wielkości sumarycznej podanej w decyzji. Żądanie skarżącego kierowało się zasadniczo na zastosowanie art. 92a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, a nie zastosowanie tych przepisów przez organ administracji przedsiębiorca uważał za wadę decyzji. Stosownie do art. 92a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym postępowania administracyjnego wobec przedsiębiorcy lub podmiotu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 pkt 3, nie wszczyna się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazują, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia. Natomiast zgodnie z art. 93 ust. 7 ww. ustawy przepisów ust. 1-3 (przepisy te mówią o tym jakie organy są właściwe w sprawie nałożenia kary pieniężnej oraz o nakładaniu rygoru natychmiastowej wykonalności) nie stosuje się, jeżeli stwierdzone zostanie, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. W takiej sytuacji, właściwy ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli organ wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej. Cytowane przepisy określają nieco odmienne stany faktyczne, gdyż art. 92a ust. 4 jako przesłankę jego zastosowania wskazuje na brak wpływu przedsiębiorcy na powstanie naruszenia, a przepis art. 93 ust. 7 uzależnia jego zastosowanie od braku możliwości przewidzenia przez przedsiębiorcę, że mogło dojść do naruszenia przepisów. W przypadku określonym w art. 92a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym przedsiębiorca powinien wykazać, okolicznościami sprawy i dowodami, że nie miał wpływu na powstanie naruszenia. W ocenie Sądu w składzie orzekającym przedsiębiorca nie wykazał tej okoliczności bowiem nie kontrolował wykresówek kierowcy, a powinien to zrobić chociażby z uwagi na fakt, iż kierowca T. O. był zatrudniony od niedawna, co podkreślał sam skarżący. Nadto należy zauważyć, iż zgodnie z art. 92a ust. 5 ustawy o transporcie drogowym przepisu ust. 4 nie stosuje się, jeżeli naruszenie, o którym mowa w ust. 1, ma charakter rażący, a w szczególności zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego lub zostało popełnione wielokrotnie. Odwołanie do ust. 1 art. 92a ustawy wskazuje na rodzaje naruszeń, z których wymienione pod pkt 2 zostało stwierdzone w przypadku dotyczącym skarżącego. Punkt ten wskazuje na naruszenie zasad dotyczących maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu, dziennego czasu odpoczynku lub przekraczania maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy, określonych w rozporządzeniu (WE) nr 561/2006 oraz w Umowie europejskiej dotyczącej pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (AETR), sporządzonej w Genewie dnia 1 lipca 1970 r. (Dz. U. z 1999 r. Nr 94, poz. 1086 i 1087). Nie powinno być wątpliwości co do tego, że naruszenie zasad dotyczących czasu pracy kierowcy nastąpiło wielokrotnie. Ustalenia organu administracji w tym zakresie są jednoznaczne, zatem zachodzi przesłanka - art. 92a ust. 5 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym - (wielokrotność popełnienia naruszenia) wyłączająca możliwość zastosowania art. 92a ust. 4 ww. ustawy. Zdaniem Sądu nie można również wykluczyć przesłanki z art. 92a ust. 5 pkt 1 (zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego), gdyż nieprzestrzeganie zasad czasu pracy kierowcy prowadzi bardzo często do zmniejszenia wydolności psychomotorycznej kierującego na skutek zmęczenia i w rezultacie do braku należytej jego koncentracji, co w efekcie może doprowadzić do spowodowania przez kierowcę kolizji drogowej lub nawet wypadku drogowego. Przechodząc do omówienia braku podstaw do zastosowania art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym należy przypomnieć, iż ma on zastosowanie w przypadku, gdy przedsiębiorca nie mógł przewidzieć, że do naruszenia przepisów dojdzie. W takiej sytuacji, właściwy ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli organ wydaje decyzję o umorzeniu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej i takiego rozstrzygnięcia skarżący się domagał. Organ administracji nie wymienił co prawda wprost art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, lecz odniósł się do przesłanki występującej w tym przepisie - braku możliwości przewidzenia, że dojdzie do naruszenia. Organ podkreślał bowiem, że sprawą przedsiębiorcy jest takie zorganizowanie wykonywanej działalności, by nie dochodziło na łamania prawa. Wypowiedź ta koreluje z tłumaczeniem skarżącego, iż do naruszenia przepisów o czasie pracy kierowcy dochodził z powodu zmian w organizacji ruchu na trasie przewożenia asfaltu. Trudno jest przyjąć, iż skarżący nie mógł przewidzieć, że dojdzie do naruszenia przepisów wskazanych w zaskarżonej decyzji, w świetle jego stwierdzenia, że od dziesięciu lat trudni się wykonywaniem transportu na potrzeby budowy dróg, w tym również przewozi asfalt. Jest on zatem przedsiębiorcą z pokaźnym doświadczeniem w szczególności dotyczącym sposobu przewożenia gorącego asfaltu oraz przewidywania takich sytuacji jak ewentualne zmiany organizacji ruchu z powodu np. remontu drogi. Dlatego tłumaczenie skarżącego, że nowy kierowca przewożąc asfalt naruszał przepisy o czasie pracy z tego powodu, że bał się by ładunek nie zastygł, nie można uznać za uzasadniające możliwość zastosowania art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym. Skarżący bowiem wiedząc, że zatrudnia kierowcę bez doświadczenia w przewożeniu takiego ładunku, powinien poinstruować go jak się z tym ładunkiem obchodzić. Potrzebę przeprowadzenia właściwego szkolenia w tym zakresie przedsiębiorca dostrzegł, lecz dopiero po kontroli. W tych warunkach Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji

Powrót do listy

Powered by SoftProdukt

VI SA/Wa 1109/08 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2008-08-05 orzeczenie prawomocne
Data wpływu	2008-05-29
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Ewa Marcinkowska /sprawozdawca/ Grażyna Śliwińska /przewodniczący/ Pamela Kuraś-Dębecka
Symbol z opisem	6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne	Transport
Sygn. powiązane	II GSK 1109/08 - Wyrok NSA z 2009-07-30
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Uchylono zaskarżoną decyzję
Powołane przepisy	Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 7, art. 15, art. 77 par. 1, art. 80, art. 107 par. 3, art. 138, art. 140 Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 145 par. 1 pkt 1 lit. c, art. 152, art. 200 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś - Dębecka Sędzia WSA Ewa Marcinkowska (spr.) Protokolant Monika Staniszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi K. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz skarżącej K. K. kwotę 870 (osiemset siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania
Uzasadnienie VI SA/Wa 1109/08 UZASADNIENIE W dniach 31 sierpnia 2004 r. oraz 3 września 2004 r. Inspektorzy Wojewódzkiej Inspekcji Transportu Drogowego w [...] przeprowadzili kontrolę przedsiębiorstwa skarżącej K. K. w zakresie przestrzegania przepisów o czasie pracy kierowców, obejmujące miesiące maj-lipiec 2004 r., w wyniku czego stwierdzono naruszenie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088 ze zm.), rozporządzenia Rady (EWG) Nr 3820/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz. WE L370) i w konsekwencji także przepisów ustawy o czasie pracy kierowców, a także przepisów rozporządzenia Rady (EWG) Nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L370), poprzez: - skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu transportu drogowego, co zagrożone jest karą pieniężną przewidzianą w przepisie lp. 1.11.1 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, - skrócenie tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu transportu drogowego, co zagrożone jest karą pieniężną przewidzianą w lp. 1.11. 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, - przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia bez przerwy, przy wykonywaniu transportu drogowego, co jest zagrożone karą pieniężną przewidzianą w lp. 1.11.4 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, - przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia przy wykonywaniu transportu drogowego, co zagrożone jest karą pieniężną przewidzianą w lp. 1.11.5 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, - nieprawidłowe działanie przyrządu kontrolnego - nieuzasadnione użycie kilku wykresówek w ciągu tego samego 24 godzinnego okresu - za każdy dzień, co zagrożone jest karą pieniężną przewidzianą w lp. 1.11.9 ust. 1 lit. c) załącznika do ustawy o transporcie drogowym, - nieprawidłowe działanie przyrządu kontrolnego - przełącznik grup czasowych nie był używany lub był używany nieprawidłowo, co zagrożone jest karą pieniężną przewidzianą w lp. 1.11.9 ust. 3 lit. c) załącznika do ustawy o transporcie drogowym, - używanie nieprawidłowych wykresówek, co zagrożone karą pieniężną przewidzianą w lp. 1. 11.10 ust. 2 lit. c) zał. do ustawy o transporcie drogowym, - brak w wykresówkach przewidzianych wpisów, co zagrożone karą pieniężna przewidzianą w lp. 1.11.11 pkt 4 lit. a) i f) załącznika do ustawy o transporcie drogowy. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, po ustaleniu naruszenia przez K. K. przepisów prawa w powołanym wyżej zakresie, decyzją z dnia [...] kwietnia 2005 r., nr [...], nałożył na skarżącą karę pieniężną w wysokości 30.000 zł. K. K. wniosła odwołanie od powyższej decyzji do Głównego Inspektora Transportu Drogowego zaskarżając decyzję w całości i zarzucając rażące naruszenie przepisów prawa: art. 4 pkt 3 rozporządzenia Rady Nr 3820/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych, odnoszących się do transportu drogowego; art. 15 w zw. z art. 1 pkt 3 i art. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców; przepisów art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym; przepisów art. 6, 7, 8, 75, 80, 84 k.p.a.; art. 32 ust. 1 ustawy zasadniczej. Skarżąca wniosła z uwagi na powyższe na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i w tym zakresie orzeczenie co do istoty, bądź na podstawie art. 138 § 3 k.p.a. uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W następstwie odwołania skarżącej Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] sierpnia 2006 r. 1. uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej nieprawidłowego działania przyrządu kontrolnego (przełącznik grup czasowych nie był używany lub był używany nieprawidłowo) i w tej części przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji, 2. w pozostałym zakresie utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W pierwszej kolejności organ odwoławczy w decyzji zajął się kwestią związaną z działaniem przyrządu kontrolnego, co zagrożone jest karą pieniężną przewidzianą w lp. 1.11.9 ust. 3 lit. c) załącznika. Przypomniano przepis art. 15 ust. 3 powołanego rozporządzenia Nr 3821/85 w myśl którego kierowcy: - zapewniają zgodność czasu zapisywanego na wykresówce z oficjalnym czasem kraju rejestracji pojazdu, - obsługują przełączniki umożliwiające osobną i wyraźną rejestrację następujących okresów: a) czas prowadzenia pojazdu, b) wszystkie inne okresy czasu, c) okres dyspozycyjności, a mianowicie: - czas oczekiwania, tzn. okres, w którym kierowcy pozostają na stanowisku pracy tylko w celu odebrania informacji i rozpoczęcia bądź wznowienia jazdy lub wykonywania innej pracy, - czas spędzony obok kierowcy prowadzącego pojazd w trakcie ruchu pojazdu, - czas spędzony w kuszetce w trakcie ruchu pojazdu, d) przerwy w pracy i okresy dziennego odpoczynku. Według ustaleń organu I instancji na okazanych podczas kontroli przedsiębiorstwa wykresówkach stwierdzono przypadki nie używania przez kierowców przełącznika grup czasowych bądź jego nieprawidłowe używanie za co nałożona została kara w wysokości 1.000 zł. Organ odwoławczy uchylając decyzję organu I instancji w tym zakresie wskazał, iż zgodnie z art. 77 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. We wskazanym zakresie niezbędne jest, w ocenie organu odwoławczego, przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w znacznej części. Na podstawie akt sprawy nie można bowiem stwierdzić, czy kierowca nieprawidłowo używał przełącznik czy też wykonywał inną pracę, biorąc pod uwagę, iż nie ma dowodu na inną aktywność kierowcy niż wynika to z załączonych kopii wykresówek. Organ odwoławczy podkreślił jednocześnie, iż uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa (art. 107 § 3 k.p.a.). Przechodząc do naruszeń sankcjonowanych w przepisie lp. 1.11.1 załącznika powołano się na przepisy art. 8 powołanego rozporządzenia Nr 3820/85, stosownie do którego w każdym 24-godzinnym okresie kierowca korzysta z dziennego okresu odpoczynku, wynoszącego co najmniej 11 kolejnych godzin, który to okres może być skrócony do minimum dziewięciu kolejnych godzin, nie częściej niż trzy razy w każdym tygodniu, pod warunkiem że przed upływem następnego tygodnia otrzyma równoważny okres odpoczynku, stanowiący rekompensatę. W dni, kiedy odpoczynek nie jest skrócony zgodnie z pierwszym akapitem, może być wykorzystany w dwóch lub trzech oddzielnych okresach w ciągu 24 godzin, z których jeden musi trwać co najmniej osiem kolejnych godzin. W takim przypadku minimalna długość odpoczynku będzie zwiększona do 12 godzin (ust. 1). W każdym 30-godzinnym okresie, gdy pojazd jest prowadzony co najmniej przez dwóch kierowców, każdy kierowca będzie uprawniony do okresu odpoczynku trwającego nie mniej niż osiem kolejnych godzin (ust. 2). Dzienny okres odpoczynku może być wykorzystywany w pojeździe, jeśli jest on wyposażony w miejsce do spania i znajduje się na postoju (ust. 7). Analizując okazane podczas kontroli wykresówki organ stwierdził skrócenie odpoczynku dziennego kierowców o czas do jednej godziny oraz za każdą rozpoczętą kolejną godzinę. Za powyższe naruszenia nałożono łączną karę pieniężną w kwocie 1.100 zł. Odnośnie naruszenia przepisów o czasie pracy kierowców, sankcjonowane przepisami lp. 1.11.2 załącznika, w ostatecznej decyzji wskazano na przepisy art. 8 ust. 3 i 4 powołanego rozporządzenia Nr 3820/85, zgodnie z którymi w trakcie każdego tygodnia jeden z okresów odpoczynku, określonych w ust. 1 i 2, przedłuża się jako odpoczynek tygodniowy do ogólnej liczby 45 kolejnych godzin. Taki okres odpoczynku może być skrócony do minimum 36 kolejnych godzin, jeżeli będzie on odbierany w miejscu normalnej bazy pojazdu lub w miejscu zamieszkania kierowcy, albo do minimum 24 kolejnych godzin, jeśli jest odbierany gdzie indziej. Każde skrócenie będzie rekompensowane równoważnym okresem odpoczynku odbieranym łącznie przed upływem trzeciego tygodnia następującego po tygodniu, o którym mowa (ust. 3). Tygodniowy okres odpoczynku, zaczynający się w jednym tygodniu i kontynuowany w następnym tygodniu, może być połączony z dowolnym z tych tygodni (ust. 4). Według ustaleń zawartych w ostatecznej decyzji na okazanych wykresówkach stwierdzono skrócenie odpoczynku tygodniowego kierowców o czas do jednej godziny i za każdą rozpoczętą kolejną godzinę. Ze względu na przepis art. 92 ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym karę pieniężną za powyższe naruszenie ograniczono do kwoty 14.100 zł. Przechodząc do naruszenia przepisów zagrożonych karą pieniężną, stosownie do lp. 1.11.4 załącznika, wskazano na przepisy art. 7 ust. 1-5 powołanego rozporządzenia Nr 3820/85. W myśl tych przepisów po czteroipółgodzinnym okresie prowadzenia pojazdu kierowcy przysługuje przerwa, co najmniej 45-minutowa, chyba że zaczyna on okres odpoczynku (ust. 1). Przerwa taka może być zastąpiona przerwami wynoszącymi po co najmniej 15 minut, rozłożonymi na okres prowadzenia pojazdu lub bezpośrednio po tym okresie w taki sposób, aby było to zgodne z przepisami ust. 1 (ust.2). W drodze wyjątku od ust. 1 w przypadku krajowego przewozu osób wykonywanego na zasadzie usług regularnych Państwa Członkowskie mogą ustalić minimalną przerwę nie krótszą niż 30 minut po okresie prowadzenia pojazdu nieprzekraczającym czterech godzin. Takie wyjątki można przyznać tylko w tych przypadkach, gdzie przerwy w prowadzeniu pojazdów przekraczające 30 minut zakłócałyby miejski ruch uliczny i gdzie kierowca nie ma możliwości odebrania 15-minutowej przerwy w ciągu czterech i pół godziny prowadzenia pojazdu przed przerwą 30-minutową (ust. 3). Podczas tych przerw kierowca nie może wykonywać żadnej innej pracy. Do celów niniejszego artykułu czas oczekiwania i czas niepoświęcony prowadzeniu pojazdu, spędzony w pojeździe w ruchu, na promie lub w pociągu nie będzie uważany za "inną pracę" (ust. 4). Przerwy przestrzegane na podstawie niniejszego artykułu nie mogą być uznawane za dzienne okresy odpoczynku (ust. 5). W świetle ustaleń poczynionych w ostatecznej decyzji, dokonanych na podstawie okazanych wykresówek, kierowcy dopuścili się przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia bez przerwy pojazdów o czas powyżej 15 minut do 30 minut oraz za każde rozpoczęte 30 minut. Za powyższe naruszenia nałożono łączną karę pieniężną w wysokości 2.250 zł. Przechodząc do naruszeń zagrożonych sankcją przewidzianą w lp. 1.11.5 załącznika powołano się w ostatecznej decyzji na przepis art. 6 ust. 1 cytowanego rozporządzenia Nr 3820/85. Stosownie do tego przepisu okres prowadzenia pojazdu między każdymi dwoma okresami dziennego odpoczynku lub między okresem dziennego i tygodniowego odpoczynku, zwanego dalej "dziennym okresem prowadzenia pojazdu", nie może przekraczać dziewięciu godzin. Może być przedłużony dwukrotnie w każdym tygodniu do 10 godzin. Kierowca musi, po nie więcej niż sześciu dziennych okresach prowadzenia pojazdu, skorzystać z tygodniowego okresu odpoczynku, określonego w art. 8 ust. 3. Tygodniowy okres odpoczynku można odłożyć do końca szóstego dnia, jeżeli całkowity czas prowadzenia pojazdu przez tych sześć dni nie przekracza wartości maksymalnej odpowiadającej sześciu dziennym okresom prowadzenia pojazdu. W przypadku międzynarodowego przewozu osób, wykonywanego inaczej niż na zasadzie usług regularnych, terminy "sześciu", "sześć" i "szóstego" w drugim i trzecim zdaniu są zastąpione odpowiednio terminami "dwunastu", "dwanaście" i "dwunastego". Państwa Członkowskie mogą w obrębie swych terytoriów rozszerzyć stosowanie poprzedniego akapitu na krajowe usługi przewozu osób inne niż wykonywane na zasadzie usług regularnych. Na okazanych w trakcie kontroli wykresówkach, jak ustalił organ odwoławczy, stwierdzono przekroczenie dziennego okresu prowadzenia przez kierowców, o czas do 1 godziny oraz za każdą następną rozpoczętą godzinę. Za powyższe naruszenie nałożono łączna karę pieniężna w kwocie 2.600 zł. Rozpoznając sprawę odnośnie naruszenia sankcjonowanego przepisem lp. 1.11.9 pkt 1 c) załącznika organ odwoławczy powołał przepis art. 15 rozporządzenia Nr 3821/85, w myśl którego kierowcy stosują wykresówki w każdym dniu, w którym prowadzą pojazd, począwszy od momentu, w którym go przejmują. Nie wyjmuje się wykresówki z urządzenia przed zakończeniem dziennego okresu pracy, chyba że jej wyjęcie jest dopuszczalne z innych powodów. Wykresówka nie może być używana przez okres dłuższy niż ten, na który jest przeznaczona. Jeżeli w wyniku oddalenia się od pojazdu kierowca nie jest w stanie używać urządzenia rejestrującego zainstalowanego w pojeździe, wówczas okresy aktywności powinny być nanoszone na wykresówkę ręcznie, automatycznie lub w inny sposób, czytelnie i bez zabrudzeń wykresówki. Kierowcy zmieniają odpowiednio wykresówki, jeżeli w pojeździe znajduje się więcej niż jeden kierowca, a taki sposób, aby wszelkie przepisowe informacje były zapisywane na wykresówce kierowcy prowadzącego pojazd. W świetle ustaleń poczynionych przez organ odwoławczy stwierdzono przypadki używania przez kierowców dwóch wykresówek w ciągu tego samego 24 godzinnego okresu. Łączna kara pieniężna z tego tytułu wynosi 400 zł. Przechodząc do naruszenia zagrożonego sankcją kary pieniężnej przewidzianej przepisem lp. 1.11.10 pkt 2 lit. c) załącznika organ odwoławczy wskazał przepis art. 14 ust. 1 powołanego rozporządzenie Nr 3821/85, zgodnie z którym pracodawca wydaje kierowcom wystarczającą liczbę wykresówek, mając przy tym na uwadze, że wykresówki te mają charakter osobisty, uwzględniając długość okresu pracy, możliwość konieczności zastąpienia uszkodzonych wykresówek lub wykresówek zabranych przez upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych. Pracodawca wydaje wyłącznie wykresówki, których wzór otrzymał zatwierdzenie i które są odpowiednie dla urządzenia rejestrującego zainstalowanego w pojeździe. Jak ustalił organ odwoławczy w dwóch przypadkach kierowcy używali nieodpowiednich wykresówek, co uzasadnia nałożenie kary pieniężnej w kwocie 200 zł. Odnośnie naruszenia sankcjonowanego przepisem lp. 1.11.11. pkt 4a załącznika organ odwoławczy powołał się na przepis art. 5 ust. 5 powołanego rozporządzenia Nr 3821/85. W świetle tego przepisu każdy członek załogi pojazdu nanosi na swoją wykresówkę następujące informacje: na początku używania wykresówki - swoje nazwisko i imię (pkt a), datę i miejsce rozpoczęcia używania wykresówki oraz datę i miejsce zakończenia jej używania (pkt b), numer rejestracyjny każdego pojazdu, do którego członek załogi został przydzielony zarówno na początku pierwszej jazdy zapisanej na wykresówce jak i następnych, w przypadku zmiany pojazdu, w czasie używania wykresówki (pkt c), wskazania licznika długości drogi: - przy rozpoczęciu pierwszej jazdy zarejestrowanej na wykresówce, - przy zakończeniu ostatniej jazdy zarejestrowanej na wykresówce, - w razie zmiany pojazdu w ciągu dnia pracy (odczyt licznika w pojeździe, do którego był przydzielony oraz odczyt licznika w pojeździe do którego zostaje przydzielony) - pkt (d), czas, kiedy miała miejsce zmiana pojazdu (pkt e). Według ustaleń organu odwoławczego na jednej z wykresówek brak było wpisu dotyczącego imienia kierowcy, co uzasadnia nałożenie kary pieniężnej w kwocie 50 zł. Przechodząc do naruszenia zagrożonego karą pieniężną przewidzianą w lp. 1.11.11 pkt 4 f załącznika organ przypomniał powołany już przepis art. 15 ust. 1 rozporządzenia Nr 3821. Jak ustalił stwierdzono przypadki braku na wykresówkach wpisów dotyczących stanu licznika w chwili zakończenia użytkowania pojazdu. Uzasadnia to nałożenie kary pieniężnej w kwocie 8.300 zł. Odnosząc się do zarzutów odwołania organ stwierdził, że strona powołała się na nieoficjalną wersję tłumaczenia rozporządzenia Rady (EWG) nr 3820/85, z której wynika, iż wyłącznie zawarte w art. 4 pkt 3 ww. rozporządzenia dotyczy przewozów dokonywanych pojazdami przeznaczonymi do przewozu osób wykonywanego w ramach usług regularnych, których droga przebiegu przekracza 50 km. Natomiast w oryginalnej wersji językowej rozporządzenia Rady (EWG) Nr 3820/85, z art. 4 pkt 3 wynika, iż rozporządzenie nie ma zastosowania do przewozów dokonywanych: m.in. pojazdami przeznaczonymi do przewozu osób wykonywanego w ramach usług regularnych, których droga przebiegu nie przekracza 50 km. Za niezasadne organ odwoławczy uznał także zarzuty strony, iż organ I instancji "niesłusznie odmówił dopuszczenia dowodu z opinii biegłego" wskazując, iż organ administracji publicznej może zwrócić się do biegłego lub biegłych o wydanie opinii, gdy w sprawie wymagane są wiadomości specjalne. Inspektorzy Transportu Drogowego posiadają natomiast odpowiednią wiedzę i doświadczenie aby ustalić wskazania tarcz tachografu dokumentujące czas pracy kierowców. Wobec powyższego organ I instancji słusznie odmówił przeprowadzenia ww. dowodu, gdyż żądanie strony dotyczy okoliczności już stwierdzonych innymi dowodami. Za bezzasadne zostały uznane także argumenty strony wskazujące na naruszenie przez organ I instancji przepisów art. 6, art. 7, art. 8, art. 75, art. 80, art. 84 k.p.a. Organ odwoławczy wyjaśnił jednocześnie, iż kary w transporcie drogowym określono w sposób sztywny w ramach poszczególnych przewinień, a decyzja wydawana na podstawie tych przepisów ma związany, a nie uznaniowy charakter. Natomiast, gdy strona znajduje się w sytuacji uniemożliwiającej poniesienie kary w orzeczonej wysokości może - w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 czerwca 2006 r. w sprawie sposobu i trybu umarzania, odraczania lub rozkładania na raty spłat należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów ustawy Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 117, poz. 791) - wystąpić ze stosownym wnioskiem w tym trybie. Na powyższą decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego K. K. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zaskarżając ww. decyzję w całości i zarzucając jej rażące naruszenie przepisu art. 58 Aktu Przystąpienia, przepisów art. 1, 4, 5 rozporządzenia nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej oraz rozporządzenia nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej i w konsekwencji przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2004 r., Nr 92, poz. 879) w szczególności przepisu art. 15 w zw. z art. 1 pkt 3 i art. 3; przepisów art. 3 ust. 1 rozporządzenie Rady (EWG) Nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. U. WE L 370 z 31 grudnia 1985 r.); przepisów ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (Dz. U. z 1999 r., Nr 90, poz. 999 z późn. zm.); przepisów art. 6, 7, 8 k.p.a., a także art. 75 k.p.a. i 84 k.p.a. poprzez lekceważący stosunek organu do przepisów obowiązującego prawa, twierdzeń strony i jej wniosków dowodowych, a w konsekwencji art. 80 k.p.a. poprzez wadliwe stosowanie obowiązujących przepisów prawa oraz zaniedbania organu wydającego zaskarżoną decyzję naruszającą zasady równego traktowania wobec prawa oraz takiego traktowania przez władze publiczne, statuowanej przez art. 32 ust. 1 ustawy zasadniczej, oraz przepisów art. 7 k.p.a. - poprzez zastosowanie dyskrecjonalnej oceny dowodów zebranych w sprawie. Wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i w tym zakresie orzeczenie co do istoty, bądź o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Wniosła również o dołączenie akt sprawy prowadzonej przed organem I instancji wraz ze zobowiązaniem organu do przedłożenia wszelkich dokumentów łącznie z dołączonym wynikiem pomiarów kontrolnych na oprogramowanie TACHO-SCAN, które według niej nie zostały dołączone do postępowania odwoławczego, a w konsekwencji całkowicie pominięte przez organ II instancji. Skarżąca za bezzasadne uznała twierdzenie organu II instancji zarzucające jej stosowanie nieoficjalnej wersji tłumaczenia rozporządzenia Rady (EWG) nr 3820/85 oraz stanowisko, że oryginalna wersja językowa rozporządzenia stanowi, "iż rozporządzenie nie ma zastosowania do przewozów dokonywanych: m.in. pojazdami przeznaczonymi do przewozu osób wykonywanego w ramach usług regularnych, których droga przebiegu nie przekracza 50 km. Wskazała, iż zgodnie z treścią art. 4 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (Dz. U. z 1999 r., Nr 90, poz. 999 z późn. zm.) język polski jest językiem urzędowym. Nie jest natomiast znana żadna norma prawna, która nakazywałaby przedsiębiorcy stosowania aktów prawnych w obcych językach na terytorium RP. Co więcej na podstawie art. 58 Aktu Przystąpienia (Dz. U. WE L 236 z dnia 23 września 2003 r.) oraz rozporządzenia nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej oraz rozporządzenia nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej w szczególności art. 1, 4 i 5 - język polski jest jednym z 21 urzędowych i roboczych języków Unii Europejskiej. Rozporządzenia i inne dokumenty o zasięgu ogólnym są sporządzane w 21 językach urzędowych, a Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej publikuje się w 21 językach urzędowych w tym w języku polskim. Wymóg wielojęzyczności oznacza więc obowiązek tworzenia aktów prawnych we wszystkich językach urzędowych jak również to, że wszystkie wersje językowe mają jednakową moc prawną i są równie autentyczne. Fakt, że polska wersja językowa Dz. U. UE zawierała błąd w tłumaczeniu rozporządzenia zgodnie z obowiązującymi przepisami tj. art. 6, 7 i 8 k.p.a. nie może więc stanowić podstawy do ukarania i obciążania skarżącej ww. stanem faktycznym przy dołożeniu z jej strony wszelkiej staranności w przestrzeganiu przepisów prawa. Skarżąca podkreśliła, że wymierzona kara pieniężna jest bardzo wysoka biorąc pod uwagę fakt, że kontrola była przeprowadzona na przełomie sierpnia i października 2004 r. tj. w bardzo krótkim okresie od przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Główny Inspektor Transportu Drogowego w odpowiedzi na skargę wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji oraz wskazując, że w toku postępowania administracyjnego starannie dokonano ustaleń faktycznych i stosownie do tego zastosowano obowiązujące przepisy prawa. Rozpoznając powyższą skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 22 stycznia 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 1893/06 uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji wskazując w uzasadnieniu wyroku, iż organ odwoławczy, nakładając kary pieniężne na podstawie przepisu art. 92 ust. 1 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym (naruszenie ustawy o czasie pracy kierowców) i na podstawie art. 92 ust. 1 pkt 6 (naruszenie umowy międzynarodowej) nie wyjaśnił, jakie przepisy o czasie pracy kierowców zostały naruszone oraz nie wyjaśnił, dlaczego naruszenie przepisów prawa wspólnotowego jest równoznaczne z naruszeniem umowy międzynarodowej. Toteż organy obu instancji dopuściły się naruszenia zarówno prawa materialnego, jak i procesowego (art. 7, 77 § 1, 107 § 3 k.p.a.) w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy. W wyniku skargi kasacyjnej wniesionej przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 13 maja 2008 r. sygn. akt II GSK 108/08 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną nie dopatrzył się w wyroku Sądu I instancji naruszenia przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Natomiast uznał za zasadny zarzut skargi kasacyjnej naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. NSA wskazał, iż wynikające z art. 249 Traktatu o Unii Europejskiej oraz z art. 91 ust. 1 i ust. 3 Konstytucji RP reguły stosowania prawa wspólnotowego, mają zasadnicze znaczenie dla wykładni art. 92 ust. 1 pkt 6 ustawy o transporcie drogowym w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania zaskarżonej decyzji. Według art. 92 ust. 1 powołanej ustawy o transporcie drogowym, kto wykonuje transport drogowy lub przewozy na potrzeby własne, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów enumeratywnie wyliczonych ustaw oraz wiążących Rzeczypospolitą Polską umów międzynarodowych, podlega karze pieniężnej. W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy wysokość kar pieniężnych za wspomniane naruszenia prawa wspólnotowego określały, zastosowane przez organy Inspekcji Transportu Drogowego, przepisy załącznika do ustawy o transporcie drogowym, do którego odsyłał przepis art. 92 ust. 4 tej ustawy. Wprowadzone nowe brzmienie art. 92 ust. 1 cytowanej ustawy, przez dodanie w enumeracji pozytywnej pkt 8 "lub przepisów wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych" ustawą z 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 180, poz. 1497), nie daje podstawy do wyprowadzenia wykładni, że naruszenie przepisów powołanych rozporządzeń Rady (EWG) nie było obwarowane sankcją kary pieniężnej. Warunkiem stosowania sankcji administracyjnej: kary pieniężnej, jest ustanowienie obowiązku publicznoprawnego. Przepisy prawa wspólnotowego, aby były podstawą do stosowania sankcji administracyjnej, a zatem były bezpośrednio skuteczne, muszą nadawać się do stosowania w drodze autorytatywnej konkretyzacji, a zatem muszą spełniać zasadnicze elementy struktury normy prawnej, a więc zawierać reguły zachowania. Norma prawna określa adresata, warunki w jakich ma stosować regułę postępowania (hipoteza), sposób postępowania (dyspozycja). Te wymogi spełniają powołane wyżej przepisy rozporządzeń Rady (EWG) Nr 3820/85 i Nr 3821/85, a tym samym przepisy te mają bezpośrednią moc wiążącą. Z powyższych względów Sąd I instancji, rozpoznając ponownie skargę, powinien dokonać kontroli, czy ustalenia ostatecznej decyzji i utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji, uzasadniały zarzut naruszenia przez skarżącą powołanych rozporządzeń wspólnotowych, sankcjonowanych przepisami ustawy o transporcie drogowym. Skarżąca K. K. w piśmie procesowym z dnia 31 lipca 2008 r. podtrzymała zarzuty skargi. Wskazała jednocześnie na niejednolitość orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego w przedmiocie obowiązywania i stosowania norm prawa wspólnotowego. Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznając ponownie sprawę zważył, co następuje: Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych, sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Chodzi więc o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywaną pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności. W myśl zaś art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oceniając zaskarżoną decyzję w świetle wskazanych wyżej kryteriów Sąd stwierdził, iż skarga w niniejszej sprawie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego wydana została z naruszeniem przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przede wszystkim, w ocenie Sądu, zaskarżona decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2006 r., wydana została z istotnym uchybieniem przepisu art. 138 k.p.a. Zgodnie z art. 138 § 1 k.p.a. organ odwoławczy wydaje decyzję, w której: 1) utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję albo 2) uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy bądź uchylając tę decyzję - umarza postępowanie pierwszej instancji, albo 3) umarza postępowanie odwoławcze. Z kolei § 2 przepisu art. 138 stanowi, że organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, gdy rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości lub w znacznej części. Przekazując sprawę organ ten może wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Zgodnie z poglądami doktryny oraz orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego przepis art. 138 k.p.a. zawiera zamknięty katalog decyzji organu odwoławczego. Oznacza to, że organ odwoławczy nie jest uprawniony do wydania decyzji o sentencji innej, niż wymienione w komentowanym przepisie (tak m.in. R. Kędziora, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2005, s. 354, tak również: P. Przybysz /w:/ Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2004, s. 272, a także NSA w wyroku z dnia 11 kwietnia 2008 r. II GSK 29/08). W świetle przepisu art. 138 § 2 k.p.a. organ odwoławczy może więc uchylić zaskarżoną decyzję jedynie w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. W niniejszej sprawie Główny Inspektor Transportu Drogowego wydając zaskarżoną decyzję z dnia [...] sierpnia 2006 r., orzekł natomiast co do istoty sprawy (merytorycznie) w części, utrzymując decyzję organu pierwszej instancji w mocy (na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.), zaś w pozostałej części uchylił decyzję organu pierwszej instancji w zakresie kary nałożonej za nieprawidłowe działanie przyrządu kontrolnego (przełącznik grup czasowych nie był używany lub był używany nieprawidłowo) i przekazał sprawę w tej części do rozpoznania organowi pierwszej instancji, działając w tym zakresie na podstawie przepisu art. 138 § 2 k.p.a. W ocenie Sądu wydając powyższe rozstrzygnięcie organ dopuścił się naruszenia art. 138 k.p.a., albowiem sentencja zaskarżonej decyzji nie znajduje uzasadnienia w treści tego przepisu. Nie można bowiem jednocześnie orzec merytorycznie w części, zaś w pozostałej części wydać rozstrzygnięcie stricte kasacyjne na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. Wskazane uchybienie Głównego Inspektora Transportu Drogowego miało w konsekwencji istotny wpływ na wadliwe rozstrzygnięcie sprawy przez organ odwoławczy, co stanowi podstawę do wyeliminowania z obrotu prawnego ww. decyzji z dnia [...] sierpnia 2006 r. Ponadto niezależnie od stwierdzonego powyżej uchybienia należy wskazać, iż zgodnie z art. 15 k.p.a. w postępowaniu administracyjnym obowiązuje zasada dwuinstancyjności. Oznacza to, że sprawa administracyjna winna być dwukrotnie rozpoznana i rozstrzygnięta. Dwukrotne rozpoznanie oznacza obowiązek przeprowadzenia dwukrotnie postępowania wyjaśniającego, konsekwentnie do tego ukształtowane jest postępowanie odwoławcze, którego przedmiotem nie jest weryfikacja decyzji, a ponowne rozpoznanie sprawy administracyjnej (B. Adamiak, Odwołanie w polskim systemie postępowania administracyjnego, Wrocław 1980). Zgodnie natomiast z zasadą wyrażoną w art. 140 k.p.a. w sprawach nie uregulowanych w art. 136-139 w postępowaniu przed organami odwoławczymi mają odpowiednie zastosowanie przepisy o postępowaniu przed organami pierwszej instancji. Wydanie prawidłowej decyzji przez organ odwoławczy poprzedzać powinno dokładne ustalenie stanu faktycznego i prawnego istotnego w sprawie (stosownie do treści art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a.), zaś sama decyzja powinna być należycie uzasadniona - stosownie do wymogów art. 107 § 3 k.p.a. W uzasadnieniu faktycznym decyzji organ powinien ustosunkować się do wszystkich okoliczności faktycznych mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Zasadniczym celem uzasadnienia prawnego jest natomiast wykazanie, że przyjęte w decyzji rozstrzygnięcie jest wynikiem poprawnego logicznie procesu stosowania normy materialnej przy równoczesnym przestrzeganiu norm procesowych, skutkiem czego treść rozstrzygnięcia należy uznać za zgodną z prawem (vide: Dawidowicz - Postępowanie Administracyjne, s. 103). Zdaniem Sądu zaskarżona decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego nie odpowiada powyższym wymogom. Organ odwoławczy w zaskarżonej decyzji nie odniósł się bowiem w ogóle do zarzutów podniesionych przez stronę w odwołaniu, a dotyczących rozliczania przez nią czasu pracy kierowców przy pomocy programu TACHO-SCAN. Według skarżącej rozliczanie czasu pracy kierowców przy wykorzystaniu tego programu było zalecane przez Inspekcję Transportu Drogowego w [...]. Wyliczenia dokonane przez nią przy wykorzystaniu programu TACHO-SCAN różnią się natomiast od tych, których organ I instancji dokonał "odręcznie". W ocenie skarżącej analiza czasu pracy poszczególnych kierowców przy wykorzystaniu programu TACHO-SCAN nie wykazuje takich uchybień jakich dopatrzył się organ I instancji. Na poparcie swoich zarzutów skarżąca w toku postępowania przedstawiła organowi zestawienia "Czas pracy kierowcy według rzeczywistych dat", które według jej oświadczenia sporządzone zostały właśnie przy wykorzystaniu tego programu. Organ odwoławczy nie ustosunkował się w decyzji do powyższych zarzutów oraz przedstawionych przez stronę zestawień czasu pracy kierowców. Odniesienie się do powyższych kwestii było natomiast istotne w sytuacji, gdy nie został uwzględniony zgłoszony przez stronę w toku postępowania administracyjnego wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia rzeczywistych wskazań tarcz tachografów dokumentujących czas pracy kierowców. Organ odwoławczy ma obowiązek rozpatrzenia sprawy ponownie merytorycznie w jej całokształcie. Oznacza to, iż ma obowiązek rozpoznać wszystkie żądania, wnioski i zarzuty strony oraz ustosunkować się do nich w uzasadnieniu swojej decyzji...(...). Stąd obowiązkiem organu odwoławczego o podstawowym znaczeniu jest również przytoczenie w tym względzie treści odwołania oraz ustosunkowanie się do niego w uzasadnieniu wydanej decyzji (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 grudnia 1999 r. IV SA 274/97, LEX nr 48234). Naruszenie przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego przepisu art. 138 k.p.a., a także inne błędy popełnione w postępowaniu odwoławczym uniemożliwiają Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu ocenę, czy zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem. W toku ponownego rozpatrzenia sprawy organ odwoławczy zobowiązany będzie w sposób prawidłowy zastosować przepis art. 138 k.p.a., a także wyjaśnić szczegółowo w decyzji na jakich ustaleniach faktycznych i prawnych oparł swoje rozstrzygnięcie, ustosunkowując się przy tym do wszystkich zarzutów strony podniesionych w odwołaniu od decyzji I instancji. W świetle powyższych ustaleń rozważanie pozostałych zarzutów skargi stało się zbędne. Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 152 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002r. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), orzekł jak w sentencji wyroku. Orzekając zwrot kosztów postępowania, Sąd działał na podstawie przepisu art. 200 p.p.s.a.

Powrót do listy

Powered by SoftProdukt

VI SA/Wa 865/08 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia	2008-07-23 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu	2008-04-28
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie	Grażyna Śliwińska Magdalena Maliszewska /przewodniczący sprawozdawca/ Małgorzata Grzelak
Symbol z opisem	6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne	Transport
Sygn. powiązane	II GSK 1078/08 - Wyrok NSA z 2009-07-14
Skarżony organ	Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku	Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy	Dz.U. 2007 nr 125 poz 874 art. 4 pkt 7; art. 18; art. 92; lp. 2.1 załacznika do ustawy Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Maliszewska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Grzelak Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Protokolant Patrycja Wrońska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lipca 2008 r. sprawy ze skargi Z. S. i M. W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego osób bez wymaganego zezwolenia 1. uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2008 r.; 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu; 3. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz skarżących Z. S. i M. W. kwotę 1457 (jeden tysiąc czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
Uzasadnienie VI SA/Wa 865/08 UZASADNIENIE Decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na Z. S. i M. W. karę pieniężną w wysokości 6.000 zł za wykonywanie regularnego transportu drogowego osób bez wymaganego zezwolenia. Stwierdził, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie przeczy twierdzeniom strony, jakoby wykonywany był jedynie okazjonalny przewóz osób. Strona wniosła odwołanie od powyższej decyzji, w którym podniosła, iż świadczy usługi nieregularne, na którą to działalność posiada stosowne uprawnienia. W wyniku postępowania odwoławczego Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego o nałożeniu kary pieniężnej za wykonywanie regularnego transportu drogowego osób bez wymaganego zezwolenia. Pełnomocnik strony wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie: - prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 4 pkt 7, art. 18 oraz art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm. - dalej u.t.d.), poprzez błędne przyjęcie, iż skarżący wykonywali regularny przewóz osób bez wymaganego zezwolenia, - przepisów postępowania tj., art. 7, 77 i 107 k.p.a. poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, wskazującego na okazjonalny przewóz osób. Skarżący w uzasadnieniu skargi podnieśli, że ich przedsiębiorstwo nie posiada rozkładu jazdy (nie jest on nigdzie wywieszony), nie posiada własnych przystanków, nie korzysta z przystanków innych przewoźników, a ponadto ilość kursów nie jest stała i nie są to kursy o ściśle określonych godzinach odjazdów i na ściśle określonych trasach. Skarżący twierdzili, iż są to kursy sporadyczne, aczkolwiek dokonywane w podobnych godzinach. Zarzucili, iż organ przesłuchał tylko dwóch spośród kilkunastu uczestników kursu, w związku z tym jego ocena na podstawie tylko tych zeznań nie może zostać uznana za wiarygodną. Z faktu, iż świadek zadzwonił iż trochę się spóźni na godz. 7.00 i poprosił o poczekanie na jego osobę skarżący wywodzi, iż nie miały miejsca przewozy regularne, wiążące się z koniecznością terminowego przyjazdu i odjazdu. Strona skarżąca podniosła, iż prowadzi nieregularny transport o stałych godzinach, przy czym transport ten nie jest wykonywany zgodnie ze schematem i ustalonym programem, wręcz przeciwnie ma on miejsce jedynie w godzinach zapotrzebowania ogłoszonego przez zainteresowanych. Zdaniem skarżących organ wydając zaskarżoną decyzję nie wyjaśnił w sposób wszechstronny i dokładny stanu faktycznego przedmiotowej sprawy. Według nich nie jest wystarczające przesłuchanie jedynie dwóch świadków z kilkunastu jadących danym kursem, organ nie ustalił nadto czy skarżący wykonują kursy jedną trasą, czy też uwzględniają sugestie i prośby zainteresowanych, co powoduje, iż dany kurs nie może być uznany za regularne wykonywanie przewozów przez skarżącego. Ponadto, zdaniem skarżących, organ winien również ustalić, czy wykresówki wskazujące odjazd o tej samej godzinie dotyczyły odjazdu z tego samego miejsca i czy były one związane z regularnym przewozem osób, czy też z zapotrzebowaniem różnych grup na przejazd o tej właśnie godzinie w kolejnych dniach. W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał prezentowane dotychczas stanowisko. Odnosząc się do argumentów skargi stwierdził, iż regularny charakter przejazdów oferowanych przez skarżącego wynika z analizy wykresówek, a ponadto zeznań świadków przesłuchanych w toku postępowania administracyjnego: [...] i [...] które korzystały z usług przewoźnika; pierwsza ze świadków dwukrotnie, druga - trzykrotnie. Przewoźnik - jak wskazują zeznania i okazane wykresówki - odjeżdżał o określonych godzinach, tj. ok. 7.00. Tarcze tachografu wskazują regularność co do tras na jakich wykonywany był przewóz osób. Jak wynika z zeznań świadków, skarżący podał rozkład jazdy do publicznej wiadomości rozdając wizytówki. Z kontroli został sporządzony protokół, przesłuchano dwie osoby spośród 7 odbywających kontrolowany kurs, pomiędzy zeznaniami świadków nie zachodzą sprzeczności, dlatego nie ma podstaw, by nie dać wiary zebranym dowodom. Organ podniósł, iż w świetle powyższego bezzasadne są zarówno zarzuty naruszenia procedury administracyjnej (art. 77 k.p.a.), jak i zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez błędne przyjęcie, że skarżący wykonywał regularny przewóz osób bez wymaganego zezwolenia. Zdaniem organu za przewóz mający charakter regularny należy uznać przewóz wykonywany za odpłatnością w określonych godzinach i na określonych trasach, przy czym ewentualne niewielkie zmiany odnośnie godzin odjazdu i trasy nie pozbawiają takich przewozów przymiotu regularności Organ podniósł ponadto, iż w jego ocenie przewoźnik wykonujący regularny przewóz osób bez stosownego zezwolenia będzie czynił to w sposób ostrożny, "zawoalowany", przykładowo - udostępniając rozkład jazdy w formie wizytówek lub na stronie internetowej, aby utrudnić prawidłową kontrolę jego działalności. Na rozprawie przed WSA w Warszawie pełnomocnik skarżących złożył do akt sprawy kopię Decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transport Drogowego w G. z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...], z której wynika, iż po kolejnej kontroli w dniu [...] grudnia 2007 r. odstąpiono od wymierzenia kary skarżącym za wykonywanie regularnego przewozu osób, dając im w tym zakresie wiarę co do nieregularnego charakteru wykonywanych przez ich firmę przewozów. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje. Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słusznościowych. Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 - zwanej dalej p.p.s.a. Zgodnie z art. 18 ustawy o transporcie drogowym (u.t.d.) - wykonywanie przewozów regularnych i przewóz regularnych specjalnych wymaga zezwolenia. Art. 4 pkt 7 u.t.d. definiuje przewozy regularne jako publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (Dz. U. z 2000 r., Nr 50, poz. 601 ze zm.) Stosownie do art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15 000 złotych. Konsekwencją tego rozwiązania jest treść lp. 2.1 załącznika do ww. ustawy, która sankcjonuje wykonywanie transportu drogowego osób bez wymaganego zezwolenia karą pieniężną w wysokości 6.000 złotych. W niniejszej sprawie skarżący - Z. S. i M. W. wykonywali krajowy transport drogowy ("nieregularny") w zakresie przewozu osób w formie spółki cywilnej [...] na podstawie licencji nr [...] udzielonej przez Starostę [...]. Inspektorzy transportu drogowego dokonujący w dniu [...] października 2007 r. kontroli w pojeździe skarżących oparli swoje przekonanie co do regularności wykonywanych przewozów w rozumieniu art. 18 u.t.d. na dwóch źródłach dowodowych: wykresówkach oraz zeznaniach przesłuchanych na tę okoliczność świadków - [...] i [...]. Należy stwierdzić, iż ani zapisy wykresówek, ani treść zeznań świadków nie przesądzają regularnego charakteru przewozów wykonywanych przez M. s.c. [...] w ramach prowadzonej działalności. Sąd uznał, iż zapisy wykresówek w żaden sposób nie mogą być podstawą dla przyjęcia poglądu o regularności przewozów z tego względu, iż wskazują wyłącznie czas odjazdu i kierunek tras. W sposób oczywisty nie wynika z nich w szczególności konkretne miejsce odjazdu - ewentualny przystanek co miałoby istotne znaczenie dla ustalenia charakteru przewozów. Zeznania świadków zawierają kwestie nasuwające poważne wątpliwości co do regularnego charakteru przewozów. Świadek [...] o godzinie odjazdu przewoźnika dowiedziała się przypadkowo. Korzystała z jego usług zaledwie dwukrotnie (k-47/48 akt adm.). Świadek [...] o kursie dowiedziała się z wizytówki od kierowcy; telefonowała do niego, że się spóźni na godzinę odjazdu i uzyskała zgodę. Korzystała z usług przewoźnika zaledwie 3 razy (k 21/22 akt adm.). W tym miejscu należy wskazać, iż nie został przeprowadzony dowód z dokumentu, jakim jest wizytówka, o której mowa w zeznaniach pierwszego ze świadków - a zatem przypisywanie mu określonych treści w postaci rozkładu jazdy jest bezpodstawne. Podzielając poglądy zawarte w wyroku NSA w Warszawie z dnia 22 lutego 2006 r.- sygn. akt I OSK 463/05 Lex nr 297201 cytowane m.in. w treści decyzji I instancji, iż objęcie szerokiej gamy działalności przewozowej ramami wymagających zezwoleń przewozów regularnych osób - leży w interesie społecznym, nie można jednak pod tę działalność "podciągać" wszelkich przewozów osób, które cech przewozów regularnych nie ujawniają. Przewozowe "usługi regularne" oznaczają usługi przewidziane dla przewozu pasażerów w określonych odstępach czasu, na określonych trasach, pasażerów wsiadających i wysiadających na wcześniej ustalonych przystankach. Usługi regularne są otwarte dla wszystkich - z zastrzeżeniem, tam gdzie to stosowne, obowiązkowej rezerwacji. Powyższa definicja legalna została sformułowana w Rozporządzeniu Rady (WE) nr 12/98 z dnia 11 grudnia 1997 r. ustanawiającym warunki dostępu przewoźników nie mających stałej siedziby do transportu drogowego osób w Państwie członkowskim (Dz. U. UE L z dnia 8 stycznia 1998 r. - art. 2). W obecnym stanie prawnym - z chwilą przystąpienia Polski do Unii Europejskiej - obowiązująca jest "prowspólnotowa" wykładnia prawa krajowego. Ponieważ cytowane wyżej Rozporządzenie Rady jest częścią europejskiego dorobku prawnego - nie można dokonywać prawidłowej interpretacji polskich instytucji prawnych w oderwaniu od odpowiednich regulacji od prawa wspólnotowego. Podobny pogląd wyraził WSA w Warszawie z dnia 13 czerwca 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 718/06 Lex nr 214071. W odniesieniu do niniejszej sprawy należy skonstatować, iż cechami przewozu regularnego, od których istnienia zależy byt wyżej wymienionej instytucji prawnej są: - przewóz pasażerów w określonych odstępach czasu; - na określonych trasach - uprzednio określone przystanki - powszechna dostępność usług. Jak wynika z dotychczasowego orzecznictwa sądowoadministracyjnego, zewnętrznym przejawem powszechności dostępu, a także określoności tras i godzin odjazdu jest istnienie rozkładu jazdy jak również stałej taryfy opłat. Nie jest przy tym niezbędne ogłoszenie tych elementów w sensie dosłownym na terenie infrastruktury przystanku, lecz podanie do publicznej wiadomości - np. za pośrednictwem Internetu (por.: wyrok NSA w Warszawie z dna 1 lutego 2006 r. sygn. akt I OSK 412/05 Lex 194026). Powyższe okoliczności nie zostały w sprawie niniejszej zbadane i ustalone. Jak wyjaśnił skarżący w odwołaniu: "(...) firma nie posiada rozkładu jazd, rozkład jazdy nie jest nigdzie wywieszony, nie posiada własnych przystanków, nie korzysta z przystanków innych przewoźników, ilość ich kursów nie jest stała przewozy przez nich wykonywane odbywają się na podstawie dobrowolnych uzgodnień dopasowanych do potrzeb osób przewożonych, powstałego zapotrzebowania, a grupa przewożona danym kursem nie spotkała się podczas jednego kursu dlatego, iż o konkretnej godzinie organizowany był kurs, tylko dlatego że takie było ich zapotrzebowanie, nie zaś szczególnie ustalenie przewoźnika." W tym miejscu należy podzielić pogląd prezentowany przez skarżącego, iż istotnym przy ocenie charakteru przewozów osób jest sposób pozyskiwania pasażerów. Jeżeli nie odbywa się on w oparciu o rozkład jazdy i stała taryfę opłat podane do publicznej wiadomości, lecz o ogólną ofertę zawierającą informację o świadczonych usługach na zasadzie dostosowywanie się firmy do potrzeb potencjalnych klientów - to nie można przypisywać takiej działalności usługowo-przewozowej cechy regularności. Należy przy tym mieć na uwadze pogląd wyrażony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 lutego 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 2064/05 Lex 220061, zgodnie z którym nawet stwierdzenie pewniej regularności przy wykonywaniu transportu - wynikającej z zapotrzebowania pasażerów - nie uzasadnia przypisania cechy regularności wykonywanym przewozom osób. W konsekwencji nie jest możliwe wymierzenie kary za brak stosownego zezwolenia. Reasumując - organ nie przeprowadził logicznego rozumowania prowadzącego do jednoznacznej konkluzji uzasadniającej zakwalifikowanie świadczonych przez skarżących usług jako przewozy regularne, co stoi w sprzeczności z art. 77 § 1 i 80 k.p.a. Nie wskazał nadto przyczyn, dla których odmówił mocy dowodowej i wiarygodności twierdzeniom strony. Brak prawidłowego zgromadzenia dowodów i ich oceny uniemożliwia kontrolę sądu. Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 145 § pkt 1 lit. a) i c) ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd orzekł jak w sentencji, zaś na podstawie art. 152 ww. ustawy stwierdził, iż uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu

II SA/Ke 297/09 - Wyrok WSA w Kielcach

Data orzeczenia	2009-06-30 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu	2009-05-26
Sąd	Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach
Sędziowie	Jacek Kuza /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem	6135 Odpady
Hasła tematyczne	Ochrona środowiska Administracyjne postępowanie Odpady
Skarżony organ	Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku	Stwierdzono nieważność zaskarżonej decyzji w części Oddalono skargę w części
Powołane przepisy	Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 156 par 1 pkt 2 Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity Dz.U. 2007 nr 39 poz 251 art. 30 ust 1 i 2, art. 3 ust 3, pkt 23 Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach - tekst jednolity Dz.U. 1996 nr 132 poz 622 art. 7 ust 1 pkt 2 i 6, art. 9 Ustawa z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Dz.U. 2008 nr 25 poz 150 art. 362 Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska - tekst jednolity
Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Kuza (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Dorota Chobian, Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal, Protokolant Asystent sędziego Dorota Pawlicka - Armańska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 26 czerwca 2009r. sprawy ze skargi A. P. i J. P. na decyzję Samorządowego kolegium Odwoławczego z dnia [...] znak:[...] w przedmiocie odmowy cofnięcia zezwolenia na przeprowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji w części, w jakiej -po uchyleniu decyzji organu I instancji -uchyla ostateczną decyzję Starosty z dnia [...] znak: [...]6 i orzeka o odmowie cofnięcia Spółka "A" z siedzibą w S., Gm. Ch. zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie transportu odpadów, udzielonego decyzją Starosty z dnia [...] znak: [...]; II. oddala skargę w pozostałej części ; III. stwierdza, że zaskarżona decyzja w części o jakiej mowa w pkt I wyroku, nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się niniejszego wyroku
Uzasadnienie Decyzją z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze , po rozpatrzeniu odwołania A. P. i J. P., uchyliło decyzję Starosty z dnia [...] orzekającą o: 1. uchyleniu ostatecznej decyzji Starosty z dnia [...] znak: [...] umarzającej postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów, udzielonego decyzją Starosty z dnia [...] znak i o 2. odmowie cofnięcia Przedsiębiorstwu "A" S.C. M. S. i J. zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów, udzielonego w/w decyzją Starosty z dnia [...] i w tym zakresie orzekło o: 1. uchyleniu ostatecznej decyzji Starosty z dnia [...] znak: [...] umarzającej postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów, udzielonego decyzją Starosty z dnia [...] znak: [...] Przedsiębiorstwu "A" S.C. M. S. i J., , 2. i jednocześnie o odmowie cofnięcia Przedsiębiorstwu "A" S.C. M. S. i J z siedzibą S, gmina C, zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów udzielonego w/w decyzją Starosty z dnia [...]. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy ustalił, że w decyzji organu I instancji, wydanej na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 kpa, art. 105 kpa oraz art. 30 ust. 2 ustawy o odpadach, organ ten wskazał, iż Przedsiębiorstwo "A" S.C. M. S. i J dysponuje decyzją Starosty z dnia [...], udzielającą zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów. Organ podał, że w dniu [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska wystąpił w oparciu o art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach do Starosty o cofnięcie Przedsiębiorstwu "A" S.C. M. S. i J zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów, gdyż w ocenie organu podmiot ten naruszał warunki wydanego zezwolenia, gdyż prowadzono również segregację odpadów. Organ odwoławczy wskazał, że ostateczną decyzją Starosty z dnia 6 lutego 2006 r. postępowanie w sprawie cofnięcia zezwolenia zostało umorzone, natomiast wnioskiem z dnia [...] A. P. i J. P. zwrócili się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o wznowienie powyższego postępowania podnosząc, że byli pozbawieni udziału w tym postępowaniu w charakterze strony, a ponadto że działalność spółki stanowi stałe zagrożenie dla ich zdrowia i życia oraz utrudnia prowadzenie działalności gospodarczej przez A.P.. Organ II instancji podał, że po rozpoznaniu powyższego wniosku, Starosta decyzją z dnia [...], uchyloną na mocy decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...], odmówił wznowienia postępowania, uznając, że wnioskodawcy nie posiadają przymiotu strony postępowania w rozumieniu art. 28 kpa. Rozpoznając sprawę ponownie Starosta decyzją z dnia [...], utrzymaną w mocy decyzją organu II instancji z dnia [...], odmówił wznowienia postępowania. Powyższe decyzje zostały uchylone wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 29 marca 2007 r. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd wskazał, że odmowa wznowienia postępowania z powodu braku przymiotu strony może nastąpić, gdy okoliczność ta jest oczywista. Jeżeli natomiast istnieją wątpliwości, badanie przymiotu strony następuje po wznowieniu postępowania. Następnie organ odwoławczy ustalił, że Starosta postanowieniem z dnia [...] wznowił postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie i po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego wydał opisaną na wstępie decyzję. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ ten podał, że A. P. i J. P. przysługiwał status strony w postępowaniu dotyczącym cofnięcia zezwolenia wydanego decyzją z dnia [...], gdyż treścią kwestionowanej decyzji nie jest wyłącznie udzielenie firmie "A" S.C. M. S. i J., zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów, lecz w decyzji tej zgodnie z art. 63 ust. 6 pkt 6 cyt. ustawy określa się miejsce i sposób magazynowania odpadów, a także na podstawie art. 28 ust. 5 ustawy, zawarte zostały wskazania odnoszące się do min.: rodzaju odpadów, oznaczenia obszaru prowadzonej działalności, a w przypadku zbierania odpadów miejsce, sposób oraz rodzaj magazynowanych odpadów, a także opis sposobu ich dalszego zagospodarowania, jak również sposób i środki transportu odpadów. Zezwolenie to zawiera również wymogi dotyczące ograniczenia uciążliwości powodowanych w/w działalnością. Stwierdzając zatem wystąpienie przesłanki uzasadniającej wznowienie, określonej w art. 145 § 1 pkt 4 kpa, organ I instancji uznał za zasadne uchylenie własnej decyzji z dnia 6 lutego 2006 r. umarzającej postępowanie w sprawie cofnięcia kwestionowanego zezwolenia i konieczność powtórnego rozpatrzenia sprawy. Organ I instancji podkreślił, że przeprowadzane kontrole oraz wyniki badań nie potwierdzają negatywnego oddziaływania działającego zakładu "A" na środowisko, w tym na działki sąsiednie stanowiące własność A.P. i A.P.. Nie wykazano, aby choć jeden czynnik środowiska był narażony na ponadnormatywne oddziaływania w zakresie, który obejmuje aktualnie obowiązujące prawo, przy czym nie można odnieść się wprost do uciążliwości odorowej oraz zadymienia, gdyż polskie prawo nie zawiera żadnych regulacji w tym zakresie. W związku z powyższym uchylono decyzję Starosty z dnia [...] i odmówiono cofnięcia zezwolenia Przedsiębiorstwu "A" S.C. M. S. i J, udzielonego decyzją Starosty znak: [...] z dnia [...]. Odwołanie od powyższego rozstrzygnięcia złożyli A. P. i J. P. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji. W odwołaniu podnieśli że decyzja została skierowana do podmiotu gospodarczego, który formalnie nie istnieje, gdyż PPUH "A" S.C. obecnie przybrała nazwę PPUH "A" Spółka Jawna M. S., M. J., a co więcej pozwolenie na budowę -rozbudowę hali magazynowo-garażowej S. i J. M. otrzymali w Urzędzie Gminy C. w okresie kiedy żona S. M. była sekretarzem gminy C.. Skarżący podnieśli, że właściciele firmy samowolnie zmienili przeznaczenie nieruchomości i zorganizowali "składowisko odpadów komunalnych" przywożonych z różnych powiatów i gmin. Wskazali również, że przywołanie przez Starostę art. 63 ust. 6 pkt 6 ustawy o odpadach stoi w sprzeczności z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 grudnia 2008 r. C.387/07, a co więcej o cofnięcie zezwolenia dla PPUH "A" SC na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów, na podstawie art. 30 ustawy o odpadach, wnioskował Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska. W przekonaniu odwołujących się, w decyzjach Gminy C. i Starostwa występują niespójności w orzekaniu w sprawach dotyczących PPUH "A" SC. A. P. i J. P. podali, że w czasie trwania postępowania wznowieniowego Starosta wydał decyzję z dnia [...] orzekającą o wprowadzeniu zakazu przywozu, przeładunku, segregowania odpadów komunalnych o kodzie 200301 na teren bazy PPUH "A" S.C. w S. Rozpoznając powyższe odwołanie Samorządowe Kolegium Odwoławcze podkreśliło, że w niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że J. i A. P nie uczestniczyli w postępowaniu zakończonym wydaniem decyzji [...]. Mając na uwadze, że skarżący są właścicielami sąsiedniej nieruchomości, zaś prowadzona działalność powoduje uciążliwości odorowe i akustyczne, posiadają przymiot stron w postępowaniu dotyczącym cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności polegającej na zbieraniu i transporcie odpadów. Skoro zatem skarżący bez swojej winy nie brali udziału w powyższym postępowaniu należało uznać, że wystąpiła przyczyna wznowienia postępowania określona w art. 145 § 1 pkt 4 kpa. Przytaczając treść art. 151 kpa organ odwoławczy wskazał, że w sytuacji, gdy strona nie brała udziału w dotychczasowym postępowaniu istnieje konieczność przeprowadzenia ponownego postępowania co do istoty sprawy w celu stwierdzenia, czy organ orzekający wydał prawidłową decyzję. Uchylona decyzja Starosty z dnia [...] dotyczyła kwestii cofnięcia P.P.U.H. "A" zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów udzielonego decyzją tego organu z [...]. Organ orzekający w sprawie zobowiązany był zatem w trakcie tego postępowania ustalić bezspornie, czy wystąpiły przesłanki ustawowe uzasadniające podjęcie decyzji o cofnięciu w/w zezwolenia. Powołując przepis art. 30 ust. 1 i 2 ustawy o odpadach organ II instancji podkreślił, że przedmiotem niniejszego postępowania jest ocena zgodności działań przedsiębiorcy z przepisami ustawy o odpadach i z posiadanym zezwoleniem, nie obejmuje ono kwestii, czy prowadzona działalność oddziałuje negatywnie na środowisko (ta kwestia jest bowiem przedmiotem odrębnego postępowania, rozstrzygniętego decyzją Starosty z dnia [...], co do której toczy się aktualnie postępowanie odwoławcze). Organ odwoławczy podkreślił, że decyzją z dnia [...] udzielono przedsiębiorcy zezwolenia na zbieranie i transport wymienionych w tej decyzji rodzajów odpadów, w tym niesegregowanych odpadów komunalnych. Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 23 ustawy o odpadach przez zbieranie odpadów rozumie się każde działanie, w szczególności umieszczanie w pojemnikach, segregowanie i magazynowanie odpadów, które ma na celu przygotowanie ich do transportu do miejsca odzysku lub unieszkodliwienia. W decyzji tej określono, że działalność w zakresie zbierania odpadów będzie prowadzona na terenie bazy Spółki w S. Dozwolono jednocześnie magazynowanie odpadów na terenie tej nieruchomości (nie dłużej niż 3 lata), w celu zebrania uzasadnionej ekonomicznie partii transportowej. W tej sytuacji nie można uznać, że przeładunek odpadów, ich segregowanie w celu oddzielenia odpadów do odzysku bądź unieszkodliwienia oraz magazynowanie odpadów narusza warunki tego zezwolenia. W przekonaniu organu odwoławczego sortowania odpadów nie można uznać za równoznaczne z niedozwolonym w świetle udzielonego zezwolenia poddawaniem odpadów procesom technologicznym, które mogą zmienić ich charakter fizyczny czy chemiczny, przy czym należy zauważyć, że Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w piśmie z dnia [...], w którym domagano się ograniczenia decyzji Starosty z dnia [...] w zakresie przywożenia na teren bazy w S., przeładunku i segregowania odpadów komunalnych niesegregowanych o kodzie 200301, które ze względu na charakter i właściwości mogą być powodem znaczących uciążliwości odorowych, stwierdził, iż w trakcie kontroli zakładu w dniu [...] nie stwierdzono prowadzenia segregacji tego typu odpadów. Organ odwoławczy podkreślił, że z ustaleń organu I instancji wynika, że Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska przeprowadził w dniach [...] pomiary hałasu przenikającego do środowiska z terenu przedsiębiorstwa PPUH "A", które wykazały brak naruszenia dopuszczalnych norm określonych w przepisach Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku. Ponadto przeprowadzono również kontrolę pojazdów stacjonujących na terenie przedsiębiorstwa pod kątem zadymienia spalin i z pisma Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] wynika, że poziom zadymienia spalin każdego z przebadanych pojazdów mieścił się w wymaganych normach. SKO wskazało, że w dniu [...] organ I instancji przeprowadził w siedzibie PPUH "A" kontrolę w zakresie realizacji warunków decyzji Starosty z dnia[...], w trakcie której nie stwierdzono prowadzenia segregacji odpadów na bazie w S, w tym również niesegregowanych odpadów komunalnych. Mając na uwadze powyższe organ odwoławczy podniósł, że cofnięcie zezwolenia na prowadzenie działalności, z uwagi na bardzo dużą dotkliwość tego środka, wymaga jednoznacznego i bezspornego wykazania, że przedsiębiorca pomimo wezwania go do zaniechania naruszenia warunków zezwolenia nadal narusza te warunki. W niniejszej sprawie nie można stwierdzić, iż spełniona jest powyższa przesłanka uzasadniająca cofnięcie PPUH "A" przedmiotowego zezwolenia. Odnosząc się do zarzutów podniesionych w odwołaniu, organ II instancji wskazał, że stosownie do treści art. 26 § 4 ksh, spółka cywilna może być przekształcona w spółkę jawną. Z chwilą wpisu tej spółki do rejestru sądowego spółce tej przysługują wszelkie prawa i obowiązki stanowiące majątek wspólników. Zgodnie zaś z art. 553 kodeksu spółek handlowych spółce przekształconej przysługują wszystkie prawa i obowiązki spółki przekształcanej. Spółka ta pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej. Jednocześnie wspólnicy spółki przekształcanej uczestniczący w przekształceniu stają się z dniem przekształcenia wspólnikami spółki przekształconej. Nie można zatem uznać, że decyzja została skierowana do podmiotu nieistniejącego. Jeśli zaś chodzi o zarzuty dotyczące nieprawidłowości przy przebudowie obiektów budowlanych znajdujących się na terenie zakładu organ podkreślił, że wykraczają one poza ramy niniejszego postępowanie. Nie mogą podlegać również rozpatrzeniu przez Kolegium podnoszone przez skarżących zarzuty dotyczące niespójności między decyzjami dotyczącymi firmy "A" wydawanymi przez różne organy, ponieważ przedmiotem niniejszego postępowania nie jest ocena prawidłowości tych decyzji. Nie można również w przekonaniu SKO uznać, że art. 63 ust. 6 pkt 6 ustawy o odpadach stoi w sprzeczności z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 grudnia 2008r. Przepis ten przywołany został przez organ I instancji jako podstawa do określenia miejsca i sposobu magazynowania odpadów. Przedmiotem niniejszego postępowania nie jest zaś ocena prawidłowości udzielenia tego zezwolenia lecz ustalenie czy Przedsiębiorca narusza jego warunki. Przepis powyższy przywołany został w celu wykazania, iż skarżącym należy przyznać status strony w kwestionowanym postępowaniu. Rozpatrując przedmiotową sprawę, organ uznał natomiast za zasadne uchylenie zaskarżonej decyzji i podjęcie merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie ze względu na oczywistą omyłkę zawartą w osnowie decyzji Starosty , co do daty decyzji, której dotyczy niniejsze postępowanie a także ze względu na konieczność uwzględnienia opisanej wyżej zmiany formy prawnej działania Przedsiębiorcy. Skargę na powyższe rozstrzygnięcie złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach A. P. J. P. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji. Skarżący podnieśli, że od 2005 r. do dnia wniesienia skargi organy Gminy w C. oraz Starosta Powiatu odmawiają im przyznania prawa strony w postępowaniu administracyjnym , przy czym okazało się, że posiadają oni legitymację do "wniesienia skargi o wznowienie postępowania w zakresie decyzji Starosty z dnia [...] Autorzy skargi wskazali, że nie zgadzają się z oceną dokonaną przez SKO , że nie można stwierdzić "naruszenia warunków określonych w decyzjach wydanych na rzecz spółki "A". Dodatkowo w piśmie przygotowawczym z dnia [...] skarżący wnieśli o zobowiązanie Starosty Powiatu do powołania biegłego rzeczoznawcy w celu opracowania opinii merytorycznej w zakresie "bazy transportowej" zlokalizowanej w S.. Gm C. oraz występujących zagrożeń dla miejscowego środowiska, zdrowia i życia ludzi zamieszkałych w rejonie S. i gospodarstw rolnych. W uzasadnieniu tego pisma J. i A. P. podnieśli, że z treści odpowiedzi na skargę oraz z analizy dotychczasowego postępowania wynika, że organy administracji w sposób stronniczy i przewlekły rozpatrują ich skargi i "manipulują dokumentami i dowodami" na rzecz S. i J. M., współwłaścicieli PPUH "A" sp. jawna. W przekonaniu skarżących za powyższym twierdzeniem przemawia fakt, że pomimo zwartej zabudowy mieszkalnej w S., w dniu [...] pozytywnie zaopiniowano wnioski dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie zbierania i transportu odpadów przez spółkę "A", na co miał wpływ fakt, że żona S. M., a matka J. M. pozostaje sekretarzem Gminy. Co więcej z mapy opracowanej przez geodetów ze Starostwa Powiatu wynika, iż baza transportu i składowisko odpadów są położone 17,5 m od granicy gospodarstw rolnych J. i A. P.. Ponadto skarżący zarzucili, że istnieje niespójność pomiędzy decyzją Starosty z ustaleniami - decyzjami Burmistrza Miasta i Gminy C., które wskazują, że wywożenie odpadów powinno odbywać się do miejscowości P., gmina S. Z treści pisma prezesa składowiska w P. - H. Ł. wynika, że śmieci i odpady komunalne zbierane przez spółkę "A" trafiają na składowisko w P. w nieznacznych ilościach. Co więcej z Zarządzenia Nr 31/07 Burmistrza Miasta i Gminy C. z dnia 30 marca 2007 r. wynika, że przedsiębiorca ubiegający się o wydanie zezwolenia na świadczenie usług w zakresie zbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, zobowiązany jest do przekazywania tych odpadów bezpośrednio na składowiska i nie ma tu mowy o ich przeładunkach. Autorzy skargi wskazali, że w dniu [...] ze składowiska S. wyjechał samochód specjalny, który posiadał kontener odpadów przywiezionych na "bazę transportu" poprzedniego dnia i udał się w kierunku składowiska spółki "A" , o czym świadczą załączone do akt zdjęcia. Wobec podjęcia interwencji samochód zmienił kierunek jazdy i zatrzymał się na postój w zakładach gospodarki komunalnej w K. D. i wrócił do bazy ok. godziny 19.30. Takiemu procederowi służą pozwolenia Starostwa Powiatu na przeładowywanie odpadów w S. Skarżący podnieśli, że wbrew oświadczeniu S. M., złożonemu w trakcie kontroli w dniu [...], że nie przywozi się już na bazę odpadów, w trakcie kontroli, a także później nastąpił wywóz śmieci z bazy, przy czym przywożone śmieci i odpady na nielegalnie zorganizowane składowisko w S są tam składowane, sortowane wydzielając odór, który następnie jest przenoszony na teren gospodarstwa rolnego J. i A. P, a co więcej odpady te stwarzają zagrożenie dla zwierząt domowych przez przedostawanie się gryzoni. Autorzy skargi podali, że J. P. była kilkakrotnie hospitalizowana ze względu na zagrożenie zdrowia i życia "w warunkach zatruwania środowiska", a także że kilkakrotnie zwracali uwagę Starostwu na problem niesprawności samochodów Spółki, które powodują intensywne zadymianie spalinami ich gospodarstwa. Skarżący podnieśli, że w decyzji SKO znak: [...] błędnie stwierdzono, że spółka "A" posiada zezwolenie na sortowanie odpadów, podczas gdy sortownia mechaniczna składu została zlikwidowana. Powyższa okoliczność została również potwierdzona w protokole pokontrolnym Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska gdzie ustalono, że odpady są ręcznie sortowane. Ze względu na poddawanie odpadów procesom przeładunku, zakres prowadzonej działalności wykracza poza warunki określone w decyzji Starosty z dnia [...]. Autorzy pisma z dnia [...] wskazali, że SKO ignoruje stanowisko Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska, który w dniach [...] podtrzymywał wniosek o ograniczenie powyższej decyzji. Ponadto zarzucili, że mimo iż kontrola pod kątem zadymiania spalinami nie wykazała przekroczonych norm, jednak zakres badań nie obejmował kumulacji spalin, różnych warunków atmosferycznych w dłuższym przedziale czasowym. Na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Kielcach w dniu 26 czerwca 2009 r. A. P. oświadczył, że nie domaga się cofnięcia zezwolenia na zbieranie i transport odpadów, a jedynie tego, aby na wysypisko w S. nie były odpady te przywożone. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację przedstawioną w pisemnych motywach zaskarżonej decyzji. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Skarga jest częściowo zasadna, ale nie z przyczyn w niej wskazanych. Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną. Stosownie natomiast do treści art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na decyzję, stwierdza jej nieważność w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach. Zgodnie z tym ostatnim przepisem organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która między innymi wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że zaskarżona decyzja w części, w jakiej po uchyleniu decyzji organu I instancji - uchyla ostateczną decyzję Starosty z dnia [...] i orzeka o odmowie cofnięcia PPUH " A" Spółka Jawna M.S., M.J. z siedzibą w S., gm. C., zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie transportu odpadów, udzielonego decyzją Starosty z dnia [...]- została wydana z rażącym naruszeniem prawa, o jakim mowa w art. 156 § 1 pkt 2 kpa. Postępowanie w wyniku którego doszło do wydania zaskarżonej decyzji toczyło się w trybie wznowienia postępowania administracyjnego uregulowanego w art. 145 - 152 kpa. Granica takiego postępowania jest wyznaczona zakresem rozstrzygniętej decyzją ostateczną sprawy administracyjnej. Wykroczenie poza granice wskazane w art. 145 § 1 k.p.a. przez rozpoznanie sprawy nie zakończonej decyzją ostateczną bądź sprawy, która nie była w ogóle przedmiotem postępowania administracyjnego, stanowi rażące naruszenie prawa będące podstawą stwierdzenia nieważności decyzji (Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 czerwca 1992 r., SA/Wr 534/92, ONSA 4/93 poz. 92). W niniejszej sprawie przedmiotem oceny organów administracji w trybie wznowienia była sprawa zakończona ostateczną decyzją Starosty z dnia [...] umarzającą postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów, udzielonego decyzją Starosty z dnia [...]Przedsiębiorstwu "A" S.C. M. S. i J, S. Wbrew treści zaskarżonej decyzji SKO z dnia [...], wskazana decyzja Starosty z dnia [...] nie dotyczyła umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie transportu odpadów (które to zezwolenie również zostało udzielone tą samą decyzją Starosty z dnia [...] Przedsiębiorstwu Produkcyjno- Usługowo- Handlowemu " A" S.C. M.S. i J, S.), lecz tylko umorzenia postępowanie administracyjnego w sprawie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów. Taką więc ostateczną decyzją Starosty z dnia [...] zakreślone zostały granice sprawy rozstrzygniętej w trybie wznowionego postępowania zakończonego kontrolowaną decyzją. Stosownie do takiego zakresu przedmiotowego ostatecznej decyzji Starosty z dnia [...] strony złożyły w dniu [...] wniosek o wznowienie postępowania w sprawie umorzenia postępowania w sprawie cofnięcia zezwolenia na zbieranie odpadów. Niewadliwie również w takiej właśnie sprawie Starosta postanowieniem z dnia [...] wznowił postępowanie administracyjne, a następnie decyzją z dnia [...] uchylił ostateczną decyzję Starosty z dnia [...] i jednocześnie orzekł o odmowie cofnięcia Przedsiębiorstwu Produkcyjno- Usługowo-Handlowemu " A" S.C. M.S. i J, S., zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów udzielonego w/w decyzją Starosty z dnia [...]. Oczywiste omyłki zawarte w decyzji Starosty z dnia [...] polegające na orzeczeniu o uchyleniu decyzji z dnia [...] (zamiast z dnia[...]) umarzającej postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów (zamiast tylko w zakresie zbierania odpadów), nie mogły zmienić zakresu rozpoznanej przez ten organ sprawy, skoro rzeczywista treść decyzji ostatecznej Starosty z dnia [...] była inna, niż wskazana w punkcie I decyzji Starosty z dnia [...] Starosta nie mógł więc uchylić własnej decyzji w części, której w niej nie było. Poza tym stanowcze rozstrzygnięcie decyzji z dnia [...] zawarte w jej punkcie II dotyczyło już tylko odmowy cofnięcia PPUH " A" S.C. M.S. i J., S, zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie tylko zbierania odpadów. Mimo tak jednoznacznie zakreślonych granic sprawy administracyjnej rozpoznawanej w II instancji przez SKO, organ ten po uchyleniu zaskarżonej decyzji Starosty z dnia [...] orzekł o uchyleniu ostatecznej decyzji Starosty z dnia [...] umarzającej postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów, udzielonego decyzją Starosty z dnia [...] Przedsiębiorstwu Produkcyjno- Usługowo- Handlowemu " A" S.C. M.S. i J., S. i jednocześnie o odmowie cofnięcia Przedsiębiorstwu Produkcyjno- Usługowo-Handlowemu " A" Spółka Jawna M.S., M.J. z siedzibą S, gmina C., zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów udzielonego w/w decyzją Starosty z dnia [...]. W części więc dotyczącej zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie transportu odpadów, organ II instancji orzekł mimo tego, że to zezwolenie w ogóle nie było przedmiotem postępowania zakończonego ostateczną decyzją Starosty z dnia[...], a wznowionego w niniejszym postępowaniu. Organ II instancji przekroczył więc w tej części granice sprawy poddanej jego osądowi, co spowodowało konieczność stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w tej części jako rażąco naruszającej prawo, o czym Sąd orzekł na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kpa. W pozostałej części skarga nie miała uzasadnionych podstaw i podlegała oddaleniu. Po wyjaśnieniu w uzasadnieniach wyroków WSA w Kielcach z dnia 29 marca i 23 sierpnia 2007 r. w jakim stadium postępowania winna nastąpić ocena istnienia interesu prawnego skarżących w postępowaniu w sprawie cofnięcia zezwolenia Przedsiębiorstwu " A" na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów, właściwy w sprawie organ I instancji wznowił postępowanie w sprawie i po przeprowadzeniu postępowania co do przyczyn wznowienia właściwie ocenił, że A. P. i J. P., którzy nie brali udziału w postępowaniu zakończonym decyzją Starosty z dnia[...], jako bezpośredni sąsiedzi nieruchomości, na której prowadzona jest działalność objęta zezwoleniem z dnia [...], posiadają przymiot strony w postępowaniu dotyczącym cofnięcia tego zezwolenia. Pogląd taki został również zaakceptowany przez organ II instancji i nie był kwestionowany przez żadną ze stron. W związku więc z zaistnieniem przesłanki wznowienia postępowania określonej w art. 145 § 1 pkt 4 kpa zasadne było uchylenie dotychczasowej decyzji Starosty z dnia [...] i rozstrzygnięcie o istocie sprawy na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 kpa. Zasadnie również organ II instancji zastosował przepis art. 138 § 1 pkt 2 kpa. Ze względu bowiem na oczywistą omyłkę co do daty uchylonej decyzji Starosty zawartą w osnowie decyzji z dnia [...] oraz z powodu zmiany formy prawnej funkcjonowania przedsiębiorstwa S. i J. M., uchylenie zaskarżonej decyzji organu I instancji i orzeczenie co do istoty sprawy było konieczne i przyczyniło się do zwiększenia czytelności decyzji organu II instancji. W związku z zaistnieniem podstaw wznowieniowych do uchylenia decyzji ostatecznej z dnia [...] i koniecznością wydania rozstrzygnięcia co do istoty sprawy, zadaniem organów administracji było wyjaśnienie, czy zaistniały w sprawie podstawy do cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów udzielonego w punkcie I decyzji Starosty z dnia [...] Przedsiębiorstwu Produkcyjno-Usługowo-Handlowemu " A" S.C. M.S. i J, S. Podstawa prawna dla rozstrzygnięcia takiej sprawy znajduje się w art. 30 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. Nr 39/07 poz. 251 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem jeżeli posiadacz odpadów, który uzyskał zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku, unieszkodliwiania, zbierania odpadów, lub prowadzący działalność w zakresie transportu odpadów, narusza przepisy ustawy lub działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem, właściwy organ wzywa go do niezwłocznego zaniechania naruszeń (ust. 1). Jeżeli posiadacz odpadów, o którym mowa w ust. 1, mimo wezwania, nadal narusza przepisy ustawy lub działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem, właściwy organ cofa to zezwolenie w drodze decyzji bez odszkodowania (ust. 2). Z treści przytoczonego przepisu wynika, że warunkiem cofnięcia zezwolenia, o jakim mowa w art. 30 ust. 1 ustawy o odpadach, jest uprzednie wezwanie posiadacza odpadów do zaniechania naruszeń oraz zignorowanie go przez dalsze naruszanie przepisów ustawy lub działanie niezgodnie z wydanym zezwoleniem. Zarówno naruszenia, jak i wezwania do ich zaniechania, o których mowa w tym przepisie mogą dotyczyć przepisów ustawy (przy czym chodzi tu o ustawę o odpadach), jak i warunków udzielonego zezwolenia. Ponieważ celem wezwania z art. 30 ust. 1 ustawy o odpadach jest umożliwienie posiadaczowi odpadów zaniechania dalszego popełniania naruszeń, to skutek w postaci cofnięcia zezwolenia może nastąpić tylko w razie niezaniechania tych naruszeń, do których usunięcia posiadacz odpadów został wezwany. Przy odmiennej wykładni cel wskazanej regulacji nie mógłby być osiągnięty, bo posiadacz odpadów mimo ścisłego i niezwłocznego zastosowania się do wezwania mógłby nie uniknąć cofnięcia zezwolenia w razie stwierdzenia, że narusza inne warunki zezwolenia lub przepisy ustawy, do których zaniechania w ogóle nie został wezwany. Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, że PPUH " A" było dwukrotnie wzywane w trybie art. 30 ust. 1 ustawy o odpadach do zaniechania naruszania warunków zezwolenia z [...]. Pierwsze wezwanie z dnia [...] dotyczyło niezwłocznego zaniechania naruszania warunków decyzji z dnia[...], przy czym w samym wezwaniu nie określono jakie konkretnie naruszenia tych warunków przedsiębiorcy zarzucono. Z uzasadnienia tego wezwania oraz z powołanego w nim protokołu oględzin z dnia [...] (k. 57 akt organu I instancji) wynika jednak, że wezwanie dotyczyło usunięcia nieprawidłowości polegających na niewłaściwym, bo niezgodnym z udzielonym zezwoleniem magazynowaniu gruzu, papy i opon. Z kolei z wezwania z dnia [...] wynika, że dotyczyło ono natychmiastowego zaniechania naruszania warunków decyzji Starosty z dnia [...] poprzez: zabezpieczenie terenu przedsiębiorstwa przed dostępem osób postronnych i zwierząt oraz zaprzestanie poddawania odpadów o kodzie 20 03 01 - niesegregowane odpady komunalne, procesom ręcznego lub mechanicznego segregowania odpadów, które mogłyby zmienić ich charakter fizyczny lub chemiczny. Z porównania tych wezwań wynika, że oba dotyczyły działań niezgodnych z wydanym zezwoleniem, ale nie takich samych. Cofnięcie zezwolenia udzielonego PPUH " A" w trybie art. 30 ust. 2 ustawy o odpadach mogło więc nastąpić tylko w razie stwierdzenia po dacie doręczenia przedsiębiorcy tych wezwań dalszego działania niezgodnego z wydanym zezwoleniem polegającego na niewłaściwym magazynowaniu gruzu, papy i opon lub(i) niezabezpieczeniu terenu Przedsiębiorstwa przed dostępem osób postronnych i zwierząt oraz niezaprzestaniu poddawania odpadów o kodzie 20 03 01 - niesegregowane odpady komunalne, procesom ręcznego lub mechanicznego segregowania odpadów, które mogłyby zmienić ich charakter fizyczny lub chemiczny. A contrario stwierdzenie innych działań niezgodnych z wydanym zezwoleniem lub stwierdzenie naruszenia przepisów ustawy o odpadach, nie mogło stanowić podstawy do cofnięcia przedmiotowego zezwolenia. Wnikliwe postępowanie wyjaśniające przeprowadzone w sprawie przez Starostę wykazało, że PPUH " A" po dacie doręczenia wezwań z dnia [...] nie dopuściło się wskazanych działań sprzecznych z udzielonym mu zezwoleniem na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów. Żadna bowiem z kontroli przeprowadzonych przez pracowników organu I instancji na okoliczność stwierdzenia realizacji przez PPUH " A" warunków udzielonego zezwolenia z dnia [...] nie wykazała naruszenia tych warunków zezwolenia, do których zaniechania przedsiębiorstwo to zostało wezwane. W szczególności nie stwierdzono w czasie tych kontroli faktu segregacji odpadów komunalnych niesegregowanych, ani też niewłaściwego magazynowania gruzu, papy i opon. Stwierdzono natomiast, że w halach i na zakładzie panował porządek. Analogiczne wnioski wynikły również z ustaleń poczynionych przez organy obu instancji na podstawie innych postępowań dotyczących działalności PPUH " A". Chodzi tu o pomiary i kontrole przeprowadzone przez Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska, a także o opinie o PPUH " A", jakie uzyskał organ I instancji od Powiatowego Inspektora Sanitarnego, Prezydenta Miasta i Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Żadne z tych postępowań, ani też żadna z tych instytucji nie stwierdziła łamania przez PPUH " A" warunków decyzji Starosty z dnia [...]. Ubocznie należy też wyrazić pogląd, że nawet zarzucane w skardze, a nie potwierdzone wystarczającymi dowodami segregowanie odpadów komunalnych, nie mogłoby być podstawą do cofnięcia przedmiotowego zezwolenia. Zgodnie bowiem z ustawową definicją zbierania odpadów zawartą w art. 3 ust. 3 pkt 23 ustawy o odpadach, rozumie się przez nie każde działanie, w szczególności umieszczanie w pojemnikach, segregowanie i magazynowanie odpadów, które ma na celu przygotowanie ich do transportu do miejsc odzysku lub unieszkodliwienia. W świetle takiej definicji oraz w kontekście treści przedmiotowego zezwolenia obejmującego prawo magazynowania odpadów na terenie bazy spółki " A" w S. w celu zebrania uzasadnionej ekonomicznie partii transportowej (ale nie dłużej niż 3 lata), nie można by uznać, że segregowanie tych odpadów w celu oddzielenia odpadów do odzysku bądź do unieszkodliwienia jest równoznaczne z niedozwolonym w świetle udzielonego zezwolenia poddawaniem ich procesom technologicznym, które mogą zmienić ich właściwości fizyczne lub chemiczne. Odnosząc się do zarzutów zawartych w skardze oraz w piśmie przygotowawczym z dnia [...] należy stwierdzić co następuje. Okoliczności dotyczące początkowego nieuznawania skarżących za strony wznowionego postępowania administracyjnego toczącego się w sprawie cofnięcia PPUH " A" zezwolenia na działalność w zakresie zbierania odpadów nie miały dla rozstrzygnięcia sprawy żadnego znaczenia, ponieważ ostatecznie w całym postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją (tj. zarówno przed I jak II instancją) byli oni stronami i korzystali z pełni praw z tym związanych. Zarzuty dotyczące decyzji z dnia [...] nie mogły być przedmiotem rozważań w niniejszym postępowaniu, gdyż przedmiotem kontroli sądu nie była tamta decyzja udzielająca PPUH " A" zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania i transportu odpadów, lecz decyzja odmawiająca cofnięcia tego zezwolenia. Z tej samej przyczyny Sąd nie mógł odnieść się do decyzji Burmistrza Gminy i Miasta C. z dnia [...] wydanej na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 i 6 oraz art. 9 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. Nr 132/96 poz. 622 ze zm.) oraz do Zarządzenia Nr 31/07 tego samego organu z dnia 30 marca 2007 r. w sprawie wymagań, jakie powinien spełniać ubiegający się o uzyskanie zezwolenia na świadczenie usług w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, opróżniania zbiorników bezodpływowych i transportu nieczystości ciekłych z terenu Gminy i Miasta w C. Sposób postępowania przez PPUH " A" z odpadami komunalnymi poza terenem bazy położonej w S., a także rozliczenia z tym związane nie mogły być również przedmiotem analizy organów w niniejszym postępowaniu dotyczącym zaniechania naruszania warunków zezwolenia z dnia [...] na bazie w S.. Postępowanie prowadzone przez właściwe organy administracji, tj. Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska i SKO w trybie art. 362 Prawa Ochrony Środowiska nie mogło mieć również wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy. WIOŚ zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (t.j. Dz. U. Nr 44/07 poz. 287 ze zm.) jest organem powołanym do kontroli przestrzegania przepisów o ochronie środowiska oraz badania i oceny stanu środowiska. Zgodnie natomiast z art. Art. 362 Prawa ochrony środowiska, jeżeli podmiot korzystający ze środowiska negatywnie oddziałuje na środowisko, organ ochrony środowiska może, w drodze decyzji, nałożyć obowiązek: 1) ograniczenia oddziaływania na środowisko i jego zagrożenia; 2) przywrócenia środowiska do stanu właściwego(ust. 1). W decyzji, o której mowa w ust. 1, organ ochrony środowiska może określić: 1) zakres ograniczenia oddziaływania na środowisko lub stan, do jakiego ma zostać przywrócone środowisko; 1a) czynności zmierzające do ograniczenia oddziaływania na środowisko lub przywrócenia środowiska do stanu właściwego; 2) termin wykonania obowiązku(ust. 2). Z zestawienia przytoczonych przepisów z treścią art. 30 ustawy o odpadach wynika, że zakres przedmiotowy czynności podejmowanych przez wymienione organy administracji publicznej jest różny. Dlatego wynik postępowania toczącego się w sprawie nałożenia na PPUH " A" obowiązku ograniczenia oddziaływania na środowisko w trybie art. 363 Prawa ochrony środowiska, nie ma wpływu na niniejsze postępowanie. Ubocznie tylko można dodać, że jak wynika z oświadczenia złożonego na rozprawie w dniu [...] postępowanie w tamtej sprawie nie zostało zakończone decyzją ostateczną, gdyż decyzją SKO z dnia [...] decyzja Starosty z dnia [...] umarzająca postępowanie administracyjne w sprawie nałożenia obowiązku ograniczenia negatywnego oddziaływania na środowisko została uchylona do ponownego rozpatrzenia. Podnoszone przez skarżących przekroczenie norm hałasu oraz zadymienie przenikające do środowiska z terenu PPUH " A" nie mogły wpłynąć na rozstrzygnięcie sprawy, ponieważ wezwania wystosowane do PPUH " A" na podstawie art. 30 ust. 1 ustawy o odpadach nie dotyczyły zaniechania tego typu działań. Dlatego też nawet ewentualne przekroczenie norm hałasu czy zadymienia, (które jednak nie zostało stwierdzone w czasie pomiarów przeprowadzonych przez Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska, ani Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego), nie mogłoby spowodować cofnięcia przedmiotowego zezwolenia. Uwzględniając powyższe rozważania należy stwierdzić, że skoro podniesione w skardze i w piśmie z dnia 23 czerwca 2009 r. zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod rozwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę w pozostałej, nieobjętej stwierdzeniem nieważności części, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi