TIG ( tungsten inert gas)– metal spawa. nietopliwą ele. wolframową w osłonie gazów obojętnych takich jak argon, hel lub mieszanki argonu i helu. Łuk jarzy się pomiędzy ele wyk z wolframu lub wolframu z dodatkami (tor, lantan, cer ) a spawanym materiałem. ele wolfr (palnik TIG) jest dołączana do ujemnego bieguna (minusa), a zacisk "masy" do dodatniego bieguna (plusa) spawarki. Powoduje to wydzielanie większej ilości ciepła w miejscu powst spoiny a nie w ele (elektrony przepływają od minusa do plusa). Zakres natężenia prądu-10-300A, napięcie 10 – 30 V,prędkość spawania 0,12 – 0,21 m/min[potrzebne źródło,średnica elektrody 0,5 – 6,4 mm, natężenie przepływu gazu ochronnego 7 – 20 l/min Zalety:najlepsza ze wszystkich metod spaw jakość połączeń,możliwość zrobotyzowania,spawanie elementów o szerokim zakresie grubości (jedyna metoda do napawania i spawania artystycznego detali poniżej 1 mm grubości; tylko w trybie impulsowym z łukiem prowadzącym służącym do lepszego celowania w miejsce wykonania spoiny),możliwość spawania we wszystkich pozycjach wady: mała wydajność w przypadku spawania ręcznego (w praktyce rekompensowana jakością spoin) ,konieczność stosowania dodatkowej osłony przed wiatrem przy spawaniu w przestrzeni otwartej.

Zgrzewanie - trwałe łączenie części urządzeń lub konstrukcji z metalu lub z tworzyw sztucznych. Polega na rozgrzaniu stykających się powierzchni tak, aby przeszły one w stan plastyczny i dociśnięciu ich. Uplastycznieniu ulega tylko niewielka objętość na granicy styku.W zależności od stosowanej metody zgrzewania najpierw następuje docisk, a potem rozgrzewanie, albo odwrotnie, najpierw rozgrzewanie, a potem docisk. Rodzaje zgrzewania: elektryczne oporowe,gorącym powietrzem, tarciowe,ultradźwiękowe,indukcyjne. Zgrzewanie Ele opor składa się z 3 faz. 1: Element dociska się elektrodą, włącza prąd o duzym natężeniem. Na skutek przepływu pradu wydziela się ciepło na pow styku która ma duzo większy opór elektr niż opór elem łączonych. Na rozorz pow zaczna się tworzyc strefa roztopionego uplastycznionego metalu zwana jadrem zgrzejnym. 2. Im większe ciepło tym większy rozrost jądra zgrzeiny. Rozgrzany metal uplastycznia się, a dociskająca siła może spowodować jego odkształcenie, co jest normalnym efektem ubocznym tej metody. 3.Po wyłączenia prądu jądro zgrzeiny osiąga max wielkość,ale zgrzeina pozostaje nadal pod dociskiem elektrod, rozpoczyna sie proces krzepnięcia (rekrystalizacji) metalu w jądrze zgrzeliny. Elektrody -wykonane ze stopu miedzi, dobrze przewodzi prąd i ciepło. Materiał elektrody powinien być łatwo obrabialny, odpowiednio twardy, wytrzymały i nie zgrzewać się z materiałem łączonych części. Czoło elektrody może być płaskie i kuliste. Zgrzewarka Trzy główne zespoły:1.Zespół energetyczny, 2.Zespół dociskowy, 3.Zespół sterowniczy

Lutowanie – metoda łączenia elementów metalowych za pomocą metalowego spoiwa zwanego lutem o temperaturze topnienia niższej niż temperatura topnienia łączonych elementów. Istotne jest, aby zarówno lut, jak i elementy lutowane, osiągnęły temperaturę lutowania (wyższą od temperatury topnienia lutu), w przeciwnym przypadku mogą powstać wadliwe złącza zwane zimnymi lutami lub zimnymi stykami. Podstawową różnicą między lutowaniem a spawaniem jest to, że w przypadku spawania temperatura procesu jest tak wysoka, aby stopić i materiał dodatkowy, i brzegi elementów spawanych.Podczas lutowania powierzchnia łączonych metali nie zostaje stopiona, a trwałe połączenie następuje dzięki wystąpieniu zjawiska kohezji i płytkiej dyfuzji. Lutospawanie - to proces łączenia metali (głównie żeliwa) pośredni pomiędzy lutowaniem twardym a spawaniem. Połączenie uzyskuje się wyłącznie przez stopienie lutu (bez nadtapiania łączonych metali), natomiast technika procesu i sposób przygotowania krawędzi łączonych przedmiotów są podobne jak przy spawaniu. Topnik (odtleniacz) - substancja ułatwiająca lutowanie (miękkie i twarde) poprzez chemiczne oczyszczanie łączonych metali. Powszechnie stosowane topniki: chlorek amonu lub kalafonia do lutowania lutem cynowo-ołowiowym, kwas solny lub chlorek cynku do lutowania powłok ocynkowanych, boraks do lutowania twardego metali żelaznych.Topnik spełnia trzy funkcje:usuwa tlenki i zanieczyszczenia z lutowanych pow. zapobiega powstawaniu nowych tlenków podczas lutowania poprzez odcięcie kontaktu z powietrzem. ułatwia topnienie i zwiększa płynność lutu. Najpopularniejsze zastosowania lutów to elektronika i jubilerstwo. Lutowanie stosuje się do łączenia miedzi i jej stopów, cynku, stali, aluminium i jego stopów.