Ad1. WYCH (KSZTAŁCENIE) CIAŁA – genetycznie najstarsza nawiązuje ona do tradycyjnej klasyfikacji rodzajów działalności wychowawczej w zależności od strefy osobowości człowieka (strefa: umysłowa, moralna, estetyczna i fizyczna) „Pierwszorzędnym celem jakichkolwiek lekcji wychowania fizycznego w szkole jest utrzymanie a jeśli to możliwe rozwijanie zdrowia i fizycznych właściwości dzieci”
Wersja tradycyjna (biotechniczna) „… wszystko wychodząc z rąk stwórcy jest dobre, wszystko wyrodnieje w rękach człowieka … ”
Ad2. WYCHOWANIE PRZEZ CIAŁO - „ciało ma być punktem zaczepienia, lecz celem cały człowiek” Oddziaływuje na wszystkie sfery osobowości człowieka poprzez aktywność fizyczną , wpływ czynników naturalnych.
Ad3. KSZTAŁCENIE CIAŁA I WYCHOWANIE - z jednej strony ogranicza ona zrozumienie tego co swoiste dal wychowania fizycznego wyłącznie do ciała, a z drugiej nadmiernie rozciąga zadania ogół (wychowawcze)
Ad4. WYCHOWANIE W TROSCE O CIAŁO – koncepcja ta wyraźnie oddziela to co tradycyjne od tego co współczesne w sposobie patrzenia na istotę i cele wychowania fizycznego.
Etapy ewolucji poglądów na istotę wf:
1 – wychowanie (kształtowanie) ciała,
2 – wychowanie poprzez ciało,
3 – kształtowanie ciała i wychowanie,
4 – wychowanie w trosce o ciało (wychowanie do KF).
Ad.1. Koncepcja wychowania ciała była jawnie i wyłącznie nastawiona na zaspokojenie potrzeb doraźnych człowieka. Wyraźnie tez obarczona ówczesnym sposobem patrzenia na rolę wychowania, wychowanka traktowała jako bierny przedmiot oddziaływań wychowawczych.
Ad.2. „Ciało ma być punktem zaczepienia, lecz celem – cały człowiek”. W myśl takiego rozumowania zamierzano więc oddziaływać na wszystkie sfery osobowości człowieka (fizyczną, moralną, umysłową, estetyczną) poprzez aktywność fizyczną i wpływ czynników naturalnych. Słabością tej koncepcji była naiwna wiara w to, że za pomocą fizycznych środków można wielostronnie i całościowo oddziaływać na człowieka.
Ad.3. Stanowisko kompromisowe pomiędzy wychowaniem ciała a wychowaniem poprzez ciało. W tej koncepcji odczuwano (Z. Gilewicz) konieczność włączenia wf w ramy wychowania właściwego jako pełnoprawnego składnika procesu pedagogicznego. Stąd konieczne stały się zabiegi związane z potrzebą akcentowania związków wf z wychowaniem umysłowym, moralnym i estetycznym. Ta koncepcja jednak z jednej strony ograniczała rozumienie tego co swoiste dla wf wyłącznie do ciała, a z drugiej nadmiernie rozciągała zadania ogólnowychowawcze.
Ad.4. Poczęto stopniowo przenosić swoiste cechy wf ze sfery wyłącznie i często dotąd instrumentalnej (nauczania i usprawniania) również w sferę wychowania właściwego, czyli zamierzonego kształtowania jakiegoś nowego zespołu postaw, przekonań i wartości. Przy czym owe postawy, przekonania i wartości nie odnoszą się już do wychowania i osobowości w ogóle, a poczynają wyznaczać zachowanie człowieka właśnie w dziedzinie dbałości o jego ciało i fizyczne funkcjonowanie. O tym czy mamy do czynienia z wychowaniem decyduje fakt wytworzenia się odpowiednich postaw, przekonań, poglądów i aspiracji. Istotne jest, czy działania nasze dokonały zmiany w świadomości, czy bogatsza stała się osobowość wychowanka, czy zmienił się jego stosunek do ciała, zdrowia, sprawności ruchowej, higieny.