1.

• Projektowanie i wykonywanie pomiarów geodezyjnych

• Dokonywanie obliczeń

• Sporządzenie dokumentacji geodezyjnej

• Zakładanie i aktualizacja baz danych

• Sporządzenie zdjęć, pomiary i opracowania fotogrametryczne, grawimetryczne, magnetyczne i astronomiczne związane z realizacja zadań dziedziny geodezji i kartografii oraz krajowego systemu informacji o terenie

2.

• Jednakowy system miar zgodny z międzynarodowym system Si

• System odniesień przestrzennych

• Stały poziom odniesienia wysokości oparty na ustalonym systemie wysokości

• Obowiązujące odwzorowanie kartograficzne i wynikające z niego układy współrzędnych prostokątnych płaskich

• Jednolita na terenie całego kraju podstawowa i szczegółowa trwała osnowa pozioma i wysokościowa

• Jednolite zasady prowadzenia prac geodezyjnych obowiązujące wszystkich wykonawców, ujednolicone za pomocą przepisów prawnych, standardów technicznych, wytycznych technicznych i normach, określających zasady, wymogi dokładnościowe oraz rodzaje, skład i cechy rezultatów, stanowiących produkt końcowy wykonywanych prac

3. Tyczenie w przód- jedna osoba stoi od 3-5 metrów od tyczki A. Osoba stojąca pokazuje pomocniczemu , który stoi przed tyczką B w jakiej odległości za pomocą ruchów dłoni w momencie której tyczka punkt pośredni nachodzi na prosta AB. Zaczyna od Najdalej położonego punktu. Następnie wbija tyczkę w danym miejscu na prostej AB tak aby wszystkie tyczki były w jednej linii prostej. Odcinek AB nie powinien mieć więcej niż 150m.

4.

Odległość AB (DAB) to rzut poziomy długości terenowej (Dt)

Metody pomiaru odległości:

• Metody bezpośrednie- polega na porównaniu długości mierzonego odcinka z długością przymiaru; przymiary długości- taśmy stalowe, ruletki

• Metody pośrednie- polegają na pomiarze bezpośrednim elementów będących w ścisłej zależności matematycznej z wielkością szukaną. Ostateczny wynik pomiaru otrzymamy na drodze rachunkowej;

• Za pomocą konstrukcji geometrycznych

• Za pomocą dalmierzy elektromagnetycznych

• Technika gps

• Za pomocą dalmierzy optycznych

• Metodą paralaktyczną

5. Pomiar długości metodą schodkową ma zastosowanie na terenach pochylonych lub przy pomocy pochyłomierza (gdy jest jednostajny spadek) gdzie mierzymy kąt a następnie odległość po terenie taśmą przez pomiar bezpośredni. Jeden koniec taśmy przykładamy przy ziemi a drugi do tyczki, tak, by taśma była poziomo, następnie mierzymy dwa razy w tym samym kierunku. Wykorzystujemy tyczkę, taśmę i pion sznurkowy.

6.

7. wykład 1 strona 17/18

8. Przedstaw zastosowanie węgielnicy:

• Wystawienie prostopadłej z danego punktu na prostej

• Wyznaczenie rzutów prostokątnych wybrany punkt na daną prostą

• Tyczenie punktów pośrednich na prostej ze środka czyli z wnętrza odcinka

• Wyznaczenie punktów położonych na łuku kołowym

9. Błąd systematyczny :

• poprawka na komparację przymiaru ( poprawka komparacyjna),

• poprawka na temperaturę przymiaru (poprawka termiczna);

• poprawka redukcji pomierzonej odległości do poziomu morza

Błąd przypadkowy:

• błąd przyłożenia taśmy do punktu początkowego oraz do wszystkich kolejnych szpilek

• niedokładne umiejscowienie szpilek

• błąd odczytu końcowego

• błąd spowodowany niejednakowym naciągiem taśmy

10.

• miara długości (m)- metr jest to długość drogi przebytej w próżni przez światło w czasie 1/299792458 sekundy

• miara powierzchni (m2)- pochodne tej jednostki a (ar) = 100 m2; ha (hektar)- 10000 m2= 100 a; km2= 1000000m2= 10000 a= 10 ha

• miary katów

• (radian)- miara łukowa kąta; jeden radian to kąt środkowy oparty na luku równym promieniowi (Ł=R)

• Stopień 1st podział sześćdziesiąty kąta pełnego 1 st= 1/360; 1st = 60’; 1 st= 60’’

• Grad (1G)- podział dziesiętny 1G- 1/400 kąta pełnego; 1G= 100C (minuty gradowe); 1G= 100cc (sekunda gradowa)

11.

M2- podstawowa jednostka miary pola

• a (ar) = 100 m2

• ha (hektar)- 10000 m2= 100 a

• km2= 1000000m2= 10000 a= 10 ha

12.

Radian- miara łukowa kąta jeden radian to kąt środkowy oparty na łuku równym promieniowi

13. zadania

14. kąt poziomy –między dwoma kierunkami (SA, SB) wychodzącymi z jednego punktu nazywamy kąt dwuścienny utworzony przez dwie płaszczyzny pionowe przechodzące przez te kierunki

Kąt pionowy - kąt zawarty w płaszczyźnie pionowej między kierunkiem odniesienia, a kierunkiem na dany punkt terenowy.

15.

Podstawą teodolitu jest spodarka. W spodarce znajdują się 3 śruby poziomujące, za pomocą których poziomujemy teodolit. Trzy śruby poziomujące przechodzą przez trójkątną płytkę sprężynującą. Na środku tej płytki znajduje się otwór z gwintem, do której wkręca się śrubę zaciskową. Do ustawienia teodolitu nad punktem służy pion optyczny, który jest wbudowany w alidadę. Za pomocą pionu optyczno możemy ustawić znaczek centrujący nad punktem. Do ustawienia ostrości znaczka centrującego służy okular pionu optycznego. Pod spodarka znajduje się limbus, który jest kręgiem poziomym z naniesionym podziałem kątowym. W górnej części teodolitu możemy wyróżnić alidadę jako element na której znajdują się pozostałe części składowe teodolitu. Na alidadzie znajdują się dwie libele okrągła i rurkowa które posiada ampułki wypełnione cieczą w których znajduję się pęcherzyk powietrza. Na alidadzie znajduje się sprzęg repetycyjny który sprzęga limbus i alidadę. Po włączeniu sprzęgu wartość kierunku poziomego odczytana na limbusie nie ulegnie zmianie mimo obrotu alidady wokół osi głównej instrumentu. Na alidadzie osadzone są 2 dźwigary gdzie znajduje się luneta. Przy lewym dźwigarze znajduję się krąg pionowy. Luneta to element optyczna za pomocą którego obserwujemy wyznaczony cel. Elementami lunety są obiektyw i okular. Przez okular widziana jest siatka celownicza w postaci krzyża kresek. Przez okular ustawiamy ostrość siatki krzyża kresek. Do ustawienia ostrości widzianego obrazu służy pierścień ogniskujący. Aby dokładnie skierować lunetę na wybrany cel należy najpierw za pomocą ceownika kolimatorowego umieszczonego na lunecie ustawić ją w dowolnym kierunku w sposób przybliżony a następnie wykorzystać leniwki alidady i lunety do precyzyjnego ustawienia lunety. Leniwki służą do powolnego przesuwania siatki celowniczej w płaszczyźnie poziomej i pionowej leniwka lunety. Najpierw trzeba jednak użyć zacisków alidady i lunety. Zacisk alidady unieruchamia alidadę względem spodarki umożliwiając tym samym jej obrót wokół głównej osi instrumentu natomiast zacisk lunety uniemożliwia jej obrót wokół własnej osi. Do odczytania wartości wyznaczonych kierunków służy lunetka systemu odczytowego. Okular lunetki systemu odczytowego służy do nastawienia ostrości systemu odczytowego. Lusterko zapewnia optymalne naświetlenie systemu odczytowego. Na dźwigorze znajduję się również przełącznik kręgu poziomego i pionowego.

16. oś celowa lunety- prosta łączący środek optyczny obiektywu ze środkiem siatki kresek

Parametry optyczne :

• powiększenie lunety- jest to stosunek tangensa kata widzenia obrazu utworzonego przez lunetę(B) do tangensa kata widzenia przedmiotu gołym okiem(alfa)

• jasność lunety- jest to stosunek ilości światła, jakie pada na jednostkę powierzchni siatkówki oka z obrazu przedmiotu widzianego przez lunetę, do ilości światła wysyłanego bezpośrednio przez przedmiot na ta sama jednostkę powierzchni siatkówki

• pole widzenia- wyraża kąt epsilon pod jakim widać ze środka źrenicy wejściowej obszar ograniczony brzegiem przesłony znajdującej się w tubusie lunety

• najkrótsza celowa lunety- jest to minimalna odległość osi obrotu instrumentu od płaszczyzny celowania, kiedy ,można jeszcze uzyskać w lunecie ostry obraz obserwowanego przedmiotu

• regulacja lunety

• nastawienie siatki kresek na ostrość

• nastawienie obrazu celu na ostrość (ogniskowanie)

• sprawdzenie czy nie występuje zjawisko paralaksy jeżeli tak to trzeba usunąć

17. libela rurkowa i okrągła.

Przewaga libelii- jest to kat dupa o jaki należy przechylić libelę aby jej pęcherzyk przesunął się o jedną działkę

Dupa= d/R; dupa’’= d/ R * 206265’’

18.

System odczytowy- mikroskop skalowy

Hz- krąg poziomy

V- krąg pionowy

Wartość nominalna- 1c

Wartość szacunkowa – 20cc

19.

• sprawdzenie pod względem technicznym teodolitu

• sprawdzenie warunków geometrycznych:

• libeli (rektyfikacja)

• kolimacja

• inklinacja

• czynności na stanowisku pomiarowym

• centrowanie teodolitu nad wierzchołkiem mierzonego kąta

• poziomowanie przybliżone (libela okrągła)

• poziomowanie teodolitu za pomocą rurkowej libeli alidadowej

20.

Definicja- występuję wówczas jeśli obraz kresek limbusa nie leży w płaszczyźnie skali. Wówczas obraz kresek limbusa i skali obserwowanej równocześnie nie są jednakowo dokładne

Wykrywanie- okularem lunetki systemu odczytowego nastawiamy na ostrość skali oczekując jednakowej ostrości skali kresek nie są tak samo ostre oznacza to występowanie błędu paralaksy

Rektyfikacja- usuwa się za pomocą soczewki znajdującej się w obiektywie kręgu poziomego zlokalizowanej bliżej miejsca przebicia kręgu poziomego przez promień świetlny

Regulacja lunety:

• nastawienie siatki kresek na ostrość

• nastawienie obrazu celu na ostrość (ogniskowanie)

• sprawdzenie czy nie występuje zjawisko paralaksy

21. przykręcamy instrument śruba sercowa do statywu. dwiema nogami patrząc przez pion optyczny ustawiamy instrument nad punktem, wbijamy nogi statywu z tym samym naciskiem, sprawdzamy czy zeszło z centru, jak tak to poprawiamy. Poziomujemy libelle okrągła za pomocą nóg statywu. (poziomowanie zgrubne) następnie poziomujemy instrument za pomocą libelli rurkowej. ustawiamy ja równolegle do 2 śrub ustawczych, kręcąc w przeciwne kierunki doprowadzamy do górowania, o 90st i kręcimy 3 śruba doprowadzając do górowania, sprawdzamy centr , jeżeli sie zmienił to odkręcamy śrubę sercowa i centrujemy przesuwając instrument. zaciskamy śrubę sercowa, sprawdzamy poziomowanie (śruba rurkowa)

22.

• błąd libelii okrągłej – płaszczyzna główna libeli pudełkowej powinna być prostopadła do osi obrotu instrumentu

• błąd libeli rurkowej- oś libeli alidadowej powinna być prostopadła do osi obrotu instrumentu

• błąd kolimacji- oś celowa lunety powinna być prostopadła do osi obrotu lunety

• błąd inklinacji – oś lunety powinna być prostopadła do osi obrotu instrumentu

• błąd krzyża kresek- poprzeczna kreska siatki kresek powinna być prostopadła do osi obrotu instrumentu

23.

Sprawdzenie:

• poziomujemy instrument przy pomocy libeli okrągłej za pomocą nóg statywu

• ustawiamy libele rurkowa równolegle do dwóch śrub poziomujących, kręcimy śrubkami w przeciwnych kierunkach do momentu kiedy pęcherzyk powietrza zajmie położenie środkowe

• obracamy libele o 90 st przy pomocy trzeciej śrubki poziomującej doprowadzamy znowu pęcherzyk do górowania

• obracamy alidade powrotem o 90 st i sprawdzamy czy pęcherzyk nie wyszedł z górowania

• jeśli pęcherzyk wyszedł w niewielkim zakresie to poprawiamy poziom instrumentu za pomocą dwóch śrub ustawczych

• obracamy alidade o 180 st sprawdzamy położenie pęcherzyka. Jeżeli wyjdzie z górowania to mamy do czynienia z błędem libeli

Rektyfikacja: polega na usunięciu polowy błędu za pomocą śrub poziomujących a druga połowę przy pomocy śrub rektyfikacyjnych

Sprawdzenie kata 2K:

Polega na dwukrotnym celowaniu na ten sam punkt w dwóch położeniach lunety

• Poziomujemy teodolit

• Wyszukujemy odległy wyraźny punkt do celowania tak położony aby oś celowa była w przybliżeniu poziomie

• Celujemy na ten sam punkt i wykonujemy odczyt na limbusie Hz ->KI

• Przerzucamy lunetę przez zenit obracamy alidade o 180 st celujemy powtórnie na ten sam punkt KII

Rektyfikacja:

Sprawdzenie:

• Wybieramy wysoko położony punkt P

• Pod punktem kładziemy poziomą łatę niwelacyjna

• Celujemy na punkt P w pierwszym położeniu lunety

• Przy zablokowanej alidadzie spuszczamy lunetę na podział łaty wykonujemy na niej odczyt OI

• Celujemy na punkt P w Ii położeniu lunety

• Przy zablokowanej alidadzie spuszczamy lunetę na podział łaty i wykonujemy na niej odczyt OII

Jeżeli zbieżność odczytów OI i OII jest obaczona błędem +- 2 m to badany instrument obarczony jest błędem inklinacji

Rektyfikacja: możliwość występuje tylko wtedy gdy można podnosić lub opuszczać jedno z łożysk osi obrotu lunety ze spornikiem lunety. Oś obrotu lunety będzie prostopadła do osi obrotu instrumentu i gdy kreska pionowa siatki pokryje się z odczytem średnim

Sprawdzenie:

• Naprowadzamy boczną część pola widzenia lunety na wyraźny punkt P tak aby jej obraz znalazł się dokładnie na kresce poziomej

• Obrotami leniwki alidady przesuwamy obraz tego punktu na drugi skraj pola widzenia

Rektyfikacja: w razie powstania odchylenia punktu z kreski poprzecznej należy usunąć jego połowę poprzez obrót płytki ogniskowej

24.

Metoda pojedynczego pomiaru:

a) pomiar kata w I położeniu lunety odczytu kierunków

BI = KpI- KlI

b) pomiar kąta w II położeniu lunety odczytu kierunków:

BII- KpII – KlII

c) obliczenie średniej wartości kąta:

B śr= BI + BII/ 2

Metoda kierunkowa:

Z jednego stanowiska (s) mierzymy kilka kierunków (minimum 3)

• Przy pomiarze jednej serii

• I położenie lunety ( kolejność celowania w prawo)

• SA

• SB

• SC

• SD

• SA (zamknięcie do horyzontu)

• II położenie lunety (kolejność celowania w lewo)

• SA

• SB

• SC

• SD

• Przy pomiarze w kilku seriach – obrót limbusa przez kąt K przez liczbe serii (n)

K= 200G/n

25. zadania

26.

• Błędy instrumentalne (systematyczne) (wpływ błędów instrumentalnych na odczyt kierunku na limbusie)

• Wpływ błędu libelii (mv)- mv= V*tg*lambda *sin alfa

27.

28.

29. zadania

30.

• Człowiek- niedokładność ludzkich zmysłów

• Ograniczona ostrość wzroku

• Opóźnienia w reagowaniu na impulsy zewnętrzne

• Instrument niedokładność narzędzi pomiarowych

• Wady materiału z którego narzędzie jest wykonane

• Drobne niedokładności konstrukcyjne

• Zmiany w materiale na skutek zmian fizycznych w środowisku zewnętrznym

• Środowisko niedokładne rozpoznanie rzeczywistego stanu środków zewnętrznych

• Zmiana warunków atmosferycznych (temperatura, wilgotność, oświetlenia, nasłonecznienie)

31.

• Błędy grube (zmyłki)

• Błędy instrumentalne (systematyczne)- źródłami są metody i przyrządy pomiarowe. Charakterystyczna cechą tego błędu jest możliwość całkowitego lub częściowego ich usunięcia z wyniku pomiaru

• Błędy przypadkowe- jest to błąd zmieniający się w sposób przypadkowy co do wartości . przyczyna są niedoskonałe zmysły obserwatora, wpływ warunków zewnętrznych

32.

• Najczęściej występują o wielkości równej 0 lub bliskiej 0

• W przybliżeniach jednakowo często występują błędy o tej samej wartości bezwzględnej błędu lecz o przeciwnych znakach

• Ze zwrotem wartości bezwzględnej błędu bardzo szybko istnieje częstość jego występowania

• W każdym szeregu istnieje błąd o maksymalnej wartości bezwzględnej

33.

Wyznaczenie średniej wielkości spostrzeżenia oraz bledu średniego średniej arytmetycznej [UV]= C

34.

35. zadania

36.

37.

38.

39. zadania

40. poligonizacja- metoda i technologia zakładania osnowy poziomej

Wyniki tych pomiarów oraz znane współrzędne punktów nawiązania ciągów lub sieci poligonowych umożliwiają określenie współrzędnych X, Y punktów poligonowych

41. wykład 03.12.2013

42. sieć poligonowa – stanowi zespół powiązanych ze sobą ciągów poligonowych łączących się w punktach węzłowych

Wykład 03.12.2013

43.wykład 03.12.2013

44. wykład 03.12.2013 kolejność wykonywania działań

45.zadanie

46.zadanie

Rysunek wykład 29.10.13

• Szerokość geograficzna fi- punkt p to kąt jaki tworzy kierunek pionu w danym punkcie p z płaszczyzna równika

• Fi zmienia się w granicach :

• Półkula północna od 0 st do +90 st

• Półkula południowa od 0 st do – 90 st

• Długość geograficzna lambda- punkt p jest to kąt dwuścienny zawarty między płaszczyzną południka zerowego a płaszczyzną południka danego punkty D

• Lambda zmienia się w granicach:

• Od 0 st do + 180 st długość wschodnia mierzona w kierunku wschodnim od południka zerowego

• 0 st do -180 st długość zachodnia mierzona w kierunku zachodnim od południka zerowego

Rysunek 2 i 3 wyklad 29.10.2013 strona 2 i 3

47. wykład 19.11 .2013

48.

Punkt osnowy – jest to punkt który ma położenie wyznaczone w państwowym systemie odniesień przestrzennych na którym wyznaczono wielkość fizyczną dla określonego rodzaju osnowy

Osnowa geodezyjna, grawimetryczna, magnetyczna:

• osnowa podstawowa fundamentalna

• osnowa podstawowa bazowa

• osnowa szczegółowa

49.

Pozioma osnowa geodezyjna:

• podstawowa fundamentalna osnowa pozioma

• podstawowa bazowa osnowa pozioma

• szczegółowa pozioma osnowa geodezyjna

Wysokościowa osnowa geodezyjna:

• podstawowa fundamentalna osnowa wysokościowa

• podstawowa bazowa osnowa wysokościowa

• szczegółowa wysokościowa osnowa geodezyjna

50.

• odnalezienie i zidentyfikowanie punktu

• odtworzenia miejsca położenia punktu

51. mapa- jest to obraz całości lub części powierzchni ziemi a także istniejących na niej zjawisk przedstawionych na płaszczyźnie

Cechy mapy :

• szczegółowość map

• dokładność mapy

• wierność mapy

• kartometryczność mapy

• czytelność mapy

52. skala mapy – jest to stosunek długości odcinka na mapie do odpowiadającej długości w terenie

Przedstawienie : analityczne i graficzne

Obliczenie graficznej: przy użyciu podziałki liniowej bądź podziałki transwersalnej

53.

Ze względu na rodzaj powierzchni odwzorowania:

• płaszczyznowe

• walcowe

• stożkowe

• umowne

ze względu na położenie powierzchni odwzorowania w stosunku do bryły ziemskiej:

• normalne

• poprzeczne

• ukośne

ze względu na rodzaj zniekształceń:

• wiernokątne

• wierno powierzchniowe

• wierno odległościowe

• dowolne

54. Gaussa –

• odwzorowanie to zachowuje bez zniekształceń długość środkowego południka w każdym jego miejscu

• zniekształcenia liniowe i pół w obszarach położonych na krańcach odwzorowania są bardzo duże

• przy opracowaniu map ogranicza się obszar odwzorowania dwoma południkami symetrycznymi wzg południka środkowego oddalonymi od siebie np. 2 st, 3st, 6 st. Takich niezależnych pasów południkowych tworzy się tyle aby pokryć obszar odwzorowania

Quasi- płaszczyzna rzutowania widziana z boku jako prosta. Płaszczyzna rzutowania skośna i sieczna odwzorowanie wiernokątne

Odwzorowanie płaszczyznowe wiernokątne skośne

55.

• geodezyjny układ odniesienia określający geometryczne parametry ziemi stosowany przy wyznaczaniu współrzędnych

• układ i system wysokości w którym wyznacza się wysokości punktów względem przyjętego poziomu odniesienia

• układy współrzędnych płaskich

56.zadanie

57.zadanie

58.zadanie

59.

Mapa zasadnicza- to wielkoskalowe opracowanie kartograficzne zawierające aktualne informacje o przestrzennym rozmieszczeniu obiektów ogólno graficznych oraz elementach ewidencji gruntów i budynków, a także sieci zbrojenia terenu: nadziemnych, podziemnych, naziemnych

Treść mapy zasadniczej :

• część obligatoryjna mapy zasadniczej stanowią:

• punkty osiów geodezyjnych

• elementy ewidencji gruntów i budynku

• granice podziałów ewidencyjnych

• punkty graniczne

• kontury klas bonitacyjnych

• elementy sieci uzbrojenia terenu

• urządzenie inżynieryjno techniczne nadziemnne

• pomierzone linie przebiegu przeszkód uzbrojenia terenu

treść fakultatywne- zbiór otwarty zależny od położeń urzędów instytucji oraz przedmiotów gospodarczych i ich zamierzeń inwestycyjnych

skala:

• 1: 500- dla terenów o dużym stopniu zainwestowania

• 1 : 1000- dla terenów małych miast, aglomeracji miejskiej

• 1: 2000- dla pozostałych zawartych terenów osiedlowych terenów rolnych

• 1: 5000- dla terenów o rozproszonej zabudowie wiejskiej oraz gruntów rolnych i leśnych na terenach gmin

60. zadanie

61.zadanie

62. zadanie

63.

• Metoda graficzna- polega na wyznaczeniu pola figury naniesionej na mapie w oparciu o pomiar graficzny elementów potrzebnych do obliczeń. Pomiary na mapie poprzedza najczęściej podział dane obiektu na proste figury geometryczne. Za pomocą podziałki transwersalnej mierzymy w tych figurach elementy potrzebne do obliczenia pola. Suma pól figur elementarnych jest polem całego obiektu. Czynność tą powtarzamy dzieląc cały obiekt na inne niezależne figury elementarne.

• Metoda analityczna – polega na określeniu pola na podstawie:

• Miar kątowych i liniowych uzyskanych w terenie

• Obliczanie pól prostych figur geometrycznych

• Obliczanie pola wieloboku pomierzonego metoda pomiarów prostokątnych

• Obliczanie pola wieloboku pomierzonego metodą biegunowa

• Współrzędnych X Y obliczonych z wielkości mierzonych

64.

• Dokładność kartowania mapy

• Dokładności graficznego pomiaru da menów na mapie

• Kształtu figury

• Skali mapy

• Stopnia deformacji papieru

65.deformacja liniowa (S)- zmiana delta l długości pewnego odcinka l w stosunku do jego pierwotnej długości wyrażamy w %

S= l-l’/l * 100%= delta l/ l *100 %

l- rzeczywista długość odcinka

l’ aktualna długość odcinka zmieniona na mapie

deformacja powierzchniowa (P)- P%= p%+ q% poprawienie na mapie pomierzonych długości bez względu na deformacje

lp= l’ + l’ * q%/100

pp= p’ + p’ * p%/100

l’ – długość uzyskana z pomiaru na mapie

p’- pole uzyskane z pomiaru na mapie

66. zadanie