Leon J. Wisniewsky

KONT@KT

Jeśli to naprawdę Bóg stworzył ludzi,

to przy nim spędził trochę więcej czasu.

ONA: Obudziła się znowu przed budzikiem. Już nawet się nie dziwiła. W czasach przed nim nigdy jej się to nie zdarzało, teraz było to już codziennością.

Dzisiaj był poniedziałek! Uśmiechnęła się do siebie.

Tak bardzo tęskniła za nim w czasie tego weekendu…

Już niedługo będzie znowu w biurze, włączy komputer, przeczyta mail od niego - bo on zawsze pisał - i zrobi się jej tak dobrze.

Cichutko wysunęła się z łóżka i poszła do łazienki.

Stała pod prysznicem i zastanawiała się, czy chciałaby, żeby on tutaj teraz był i widział ją nagą.

Wiedziała, że spojrzałby tylko raz na nią swoimi zamyślonymi oczami i zapamiętałby wszystko. Nie, teraz nie powiedziałby nic zupełnie, ale za kilka dni napisałby jej, że ma trzymilimetrowy pieprzyk pod prawą piersią i że on jest słodki, że jej lewa kość biodrowa bardziej wystaje niż prawa i on chciałby kiedyś uderzyć o nią czołem, i że sutki jej piersi są bardziej brązowe niż sobie wyobrażał i gdy już jej robiłoby się ciepło i dobrze od tych niesamowitych komentarzy, to on sprowadziłby ją na ziemię pisząc, że nie powinna w żadnym wypadku myć się tym mydłem, bo ma za wysokie pH.

Dlatego nie była jeszcze całkiem pewna, czy chciałaby, żeby on ją teraz widział. Postanowiła, że nie będzie teraz „analizować tego pożądania” i że zrobi to w biurze, znacznie później, gdy już przeczyta mail od niego, porozmawia z nim na ICQ, wypije piwo i będzie robiło się - lub będzie jej już - „błogo”.

Uwielbiała myśleć o takich rozterkach właśnie w takim stanie.

Nie powie mu oczywiście o tym.

Jest pewna, że gdyby mu powiedziała, to byłby jeszcze czulszy niż jest, czym prowokowałby ją do pisania „miłosnych listów”, a i tak na końcu napisałby jej, że nie wolno „wstrzymywać się z takimi analizami”, bowiem nawet jeśli jej jest teraz błogo w tym biurze, to z pewnością nie jest naga, a to zmienia dramatycznie postać rzeczy

Z zamyślenia wyrwał ją jej mąż, który wszedł właśnie do łazienki. Przypomniał jej, że jeśli jeszcze dłużej będzie zajmować prysznic, to z pewnością spóźnią się do pracy.

Miał rację. Zupełną. Jak zawsze, nawet gdyby nie miał.

Wytarła się szybko ręcznikiem i naga pobiegła do szafy w sypialni.

Od momentu, kiedy już na samym początku z tą jego rozbrajającą bezczelnością zapytał ją, jaki kolor bielizny ma na sobie, zaczęła myśleć o tym każdego ranka, kiedy się ubierała.

Oczywiście nie powiedziała mu, bo było to dla niej zbyt intymne. Kiedy jednak okazało się, że jego ulubionym kolorem jest zielony, jakoś tak „przypadkowo” kupiła trzy komplety w różnych odcieniach zieleni.

Postanowiła, że dzisiaj założy ten ciemnozielony, najbardziej sexy, z zapinką stanika z przodu i z koronkowymi majteczkami o nieprzyzwoicie wysokim wycięciu.

Jakoś tak czuła, że to byłby jego ulubiony.

I to wcale nie dlatego, że jej mąż patrzył na nią tak dziwnie, gdy czasami siedziała w sypialni tylko w tej bieliźnie robiąc makijaż.

Lubiła ten moment, gdy wchodziła do biura. Od dawna już rzadko nie była pierwsza. Było cicho i była sama. Uwielbiała tę samotność w biurze, odkąd go sobie znalazła. Zaparzała kawę i kiedy już jej zapach rozchodził się po całym biurze, włączała komputer i gdy modem wybierał numer modemu ich warszawskiego providera Internetu, siadała pełna oczekiwań, jak zadurzona nastolatka, z filiżanką kawy przed monitorem. Uruchamiała program pocztowy i czekała, aż wszystkie maile "ściągną się" z ich firmowego poznańskiego serwera na jej komputer. Potem otwierała po kolei maile od niego i czytała.

I stawało się tak cudownie i romantycznie.

I tak było nieustannie od kilku miesięcy, ale ona wiedziała, ze tak wcale nie musi być. Wiedziała, że wszystko jest ulotne, nietrwałe i trzeba to przeżywać „tutaj i teraz”, nawet gdy to jest tak wirtualne jak ich ta znajomość.

Dzisiaj serwer w Poznaniu nie odpowiadał.

Próbowała co najmniej osiem razy. Nie mogła się doczekać, aż przyjdzie sekretarka i natychmiast zmusiła ja pod jakimś pretekstem do sprawdzenia poczty. Z jej komputera też nie można było połączyć się z Poznaniem.

Była wściekła i rozczarowana. Zepsuli jej ten cały poniedziałkowy poranek, a dla niej poniedziałek rano był od kilku już miesięcy tym, czym dla wielu piątkowy lub sobotni wieczór.

Zadzwoniła do Poznania.

Powiedzieli jej, że ktoś „zaatakował” ich serwer i że pracują nad tym, ale że to jest poważne i że dzisiaj nie naprawią tego z pewnością, bo nie wiedzą nawet dokładnie, co zostało zniszczone.

- Palanty! On na pewno by wiedział, „co zostało zniszczone” już po 10 minutach - pomyślała wściekle.

Zadzwoniła do niego.

- Jakubku, dzień dobry. Tęskniłam za Tobą - wyszeptała.

Nasz serwer w Poznaniu nie działa, więc nie mogłam przeczytać twoich maili, a wiesz, jakie to dla mnie ważne. Wpadłam więc na pomysł, że mógłbyś mi je teraz przez telefon przeczytać. Jeszcze nigdy tego nie robiłeś. Wiesz, że będzie mi dobrze, gdy to zrobisz. Zrobisz to, prawda? - zapytała.

Przez kilka sekund nic nie odpowiadał, a potem powiedział coś, co ją zaniepokoiło:

- Nie przeczytam ci ich, bo nie mogę.

- Jakubku, ale przecież napisałeś je do mnie i wysłałeś, prawda?

- Oczywiście, że napisałem i wysłałem, ale... potem... potem zmieniłem zdanie - powiedział.

Przez chwilę analizowała to zdanie i nagle wiedziała.

- Jakub! Czy ty, przepraszam, gdy już zmieniłeś zdanie, jak ty to delikatnie i sprytnie nazywasz, to wykończyłeś serwer w Poznaniu żeby i on „zmienił” zdanie i mi ich nie doręczył? - zapytała zdenerwowana.

- Nie, nie wykończyłem… Ale tylko dlatego, że nie umiałem. Wykończył go mój kolega Jacek z Hamburga. Wybacz mi, proszę. Kiedyś ci to wytłumaczę.

Było jej przykro, czuła się zraniona przez niego, w zasadzie po raz pierwszy, od kiedy zaistniał w jej życiu.

- Co było w tych mailach? - zapytała podniesionym głosem.

Natychmiast wiedziała, że było to najgłupsze pytanie, jakie mogła zadać.

- Nie odpowiadaj. To było idiotyczne pytanie. Zadzwonię do ciebie później. Teraz muszę się uspokoić.

Odłożyła słuchawkę.

Nic już nie było tak, jak kiedyś, „przed nim”.

Jak ona w ogóle żyła „przed nim”?

Facet wysyła mail do niej i potem rozkłada cały komputer, żeby ona go nie mogła przeczytać. Kto robi takie rzeczy, kto zadaje sobie tyle trudu, kto wpada w ogóle na takie pomysły?

ON: Budził się rano i myślał o niej. Nie pamięta dokładnie, kiedy to się zaczęło, ale od kilku tygodni było tak niezmiennie. Niepokoił go trochę cały ten nastrój, w jaki wprawiały go te myśli. Czuł rodzaj wyczekiwania i odczuwał taki dziwny smutek. Nagły ucisk w piersiach lub to nagłe niekontrolowane uczucie wzruszenia, gdy w radiu ktoś śpiewa o miłości, a on akurat wypił już trochę wina. To było nowe. Kiedyś zauważał w radiu tylko wiadomości.

Wkradła się niepostrzeżenie w jego życie. Od pierwszej chwili, gdy zaistniała, była niezwykła. Nigdy nie zapomni tego popołudnia, gdy pracując nad swoim programem nagle kątem oka zauważył na monitorze swojego komputera, że ktoś przesłał mu wiadomość używając ICQ. Otworzył ją i przeczytał:

„Jestem jeszcze trochę zakochana resztkami bezsensownej miłości i jest mi tak cholernie smutno teraz, że chcę to komuś powiedzieć. To musi być ktoś zupełnie obcy, kto nie może mnie zranić. Nareszcie przyda się na coś ten cały Internet. Trafiło na Ciebie. Czy mogę Ci o tym opowiedzieć?”

Poraziła go tą szczerością. Pozwolił. Nie opowiedziała mu w końcu i tak to się zaczęło.

Dzisiaj też obudził się z myślą o niej i uśmiechnął się do siebie.

Był poniedziałek! Będzie z nim przez całych pięć dni.

Zaczynał się wrześniowy słoneczny dzień w Monachium. Postanowił, że przy tej pogodzie pojedzie do biura skuterem.

Kiedyś, „przed nią” nigdy nie zauważyłby tego zdarzenia, zatopiony w swoich myślach o algorytmach, genetyce i ostatnim „dokuczliwym” błędzie w jego programie. Dzisiaj jednak zauważył i był tym w dziwny sposób podniecony.

Jeszcze na przedmieściach, na jednym ze skrzyżowań stanął obok srebrzystego mercedesa z odkrytym dachem. Już to samo było trochę dziwne o tej porze dnia i przy tym chłodzie. Kierowcą była kobieta. Mogła mieć około 30 lat. Ubrana w granatową, plisowaną, bardzo krótką spódniczkę i obcisłe kremowobiałe body, trzymała w lewej dłoni puszkę coli light, którą sączyła przez długą zieloną słomkę. Miała duże podłużnie owalne słoneczne okulary ze złoceniami na oprawkach. Na siedzeniu pasażera leżała rakieta tenisowa przykryta częściowo ekskluzywnymi katalogami mody. Na wąskim skórzanym siedzeniu za nią leżały porozrzucane w nieładzie plastikowe opakowania od płyt kompaktowych. Zatrzymał się tuż obok niej. Na skuterze był zawsze pierwszy w kolejce przy światłach na skrzyżowaniu. Czekając na zielone światło nagle przechyliła się do tyłu, aby podnieść płytę z tylnego siedzenia. Spódnica uniosła się przy tym i nie można było nie zauważyć, że jej body przy zapinkach między udami ma kolor spódnicy! Ona trwała w tym wychyleniu i przebierała płyty CD na tylnym siedzeniu tak, jakby znała ich tytuły poprzez dotyk, a on wpatrywał się w te zapinki i starał się ze wszystkich sił skupić na tej myśli, że takie zapinki to bardzo praktyczne rozwiązanie. Nagle odwróciła głowę w jego stronę, ich okulary spotkały się. Uśmiechnęła się do niego rozsuwając wargi. Zaskoczony, odchylił gwałtownie głowę w zawstydzeniu czując się przy tym jak mały chłopiec przyłapany na podpatrywaniu przez dziurkę od klucza swojej kąpiącej się nagiej starszej siostry. Na twarzach innych kierowców wokół jej kabrioletu widać było poruszenie.

Światło zmieniło się na zielone, ale zanim ruszyła, zdążył to zauważyć pierwszy raz. Nie był jeszcze jednak pewien. Zaczął się wyścig o najlepsze miejsce przy niej na następnych światłach. Cieszył się, że zdecydował się dzisiaj na skuter. Nawet jeśli przyjedzie ostatni, i tak będzie miał miejsce zaraz „przy scenie”. Nie, nie mylił się! Przy każdych kolejnych światłach sutki jej piersi przykrytych obcisłym kremowym body coraz bardziej się odciskały. Oczarowany wpatrywał się w te piersi zza swoich ciemnych okularów i zastanawiał się, czy to chłód tego poranka, czy to jej głód, czy to może oni, kierowcy?

Otwierając drzwi swojego biura usłyszał telefon. To była ona. Musiało się coś stać. Przedtem dzwoniła do niego tylko jeden raz. Kiedy jednak wyszeptała to „tęskniłam za tobą”, niepokój minął i wrócił mu erotyczny nastrój tego niezwykłego poranka. Zastanawiał się właśnie, jak dowiedzieć się od niej, czy też ma takie body, z zapinkami między udami, niekoniecznie kremowe, gdy ona nagle zapytała go o ten eMail z soboty.

Nie spodziewał się tego. Nie przyszło mu do głowy, że Jacek poproszony o zdjęcie tego jednego jedynego maila „zdołuje” cały komputer. Jak zna Jacka, to na pewno mu powie, że „zrobił to dla pewności”.

I chociaż jeszcze nigdy nie widział jej źrenic, wyobrażał sobie, że muszą być ogromne i szczególnie piękne, gdy mówi to wyjątkowe zdanie:

"Wiesz, że będzie mi dobrze, gdy to zrobisz. Zrobisz to, prawda?"

Nie zrobi tego. Nie przeczyta jej tego tekstu.

Dla tych źrenic właśnie. Chciałby przecież chociaż raz je zobaczyć.

ONA: Nie umiała jeszcze tego nazwać, co się z nim działo. To nie było „zakochanie”. Wiedziała, że przy zakochaniu nie ma aż tak silnych objawów. Chociaż nagle zdała sobie sprawę, że mogła się mylić w jego przypadku.

Kiedyś próbował jej wyjaśniać wszystko, co dzieje się w mózgu osób dotkniętych „gwałtownym uczuciowym powikłaniem”, ogólnie znanym jako miłość, za pomocą swojej chemicznej teorii miłości. Według niego nie miało to nic wspólnego z szaleństwem, namiętnością i zauroczeniem. Brzmiało raczej jak raport laboranta. Sprowadzał wszystko do hormonów, dopaminy i odpowiedniego garnituru genów. Starał się ją przekonać, że można być szczęśliwym dzięki jakimś czarodziejskim „inhibitorom wychwytu zwrotnego serotoniny”. I chociaż brzmiało to jak wyrwany z kontekstu fragment tytułu jakiejś okropnie nudnej pracy doktorskiej, wiedziała, że cokolwiek to było, ona dowie się dokładnie, co to znaczy. Chociażby po to, żeby się upewnić, że on nie ma racji. Gdy pisał to wszystko do niej, czuła się szczęśliwa i wiedziała na pewno, że żadne inhibitory nie mają z tym absolutnie nic wspólnego.

Słuchała tych tekstów - a w zasadzie czytała je - zgadzała się z naukową możliwością ich prawdziwości, ale nigdy w nie uwierzyła w nie do końca.

Nie mogła. Byłoby to równoważne z wiarą, że muzyka Chopina to tylko perfekcyjnie zaprogramowana sekwencja uderzeń w klawisze.

W to nie mogłaby nigdy uwierzyć.

Poza tym od kilku tygodni wiedziała na pewno, że Jakub jest i tak najbardziej romantycznym mężczyzną, jakiego spotkała w swoim życiu.

Jeśli to naprawdę Bóg stworzył ludzi, to przy nim spędził trochę więcej czasu.

Nagle poczuła, że go uwielbia bardziej niż kiedykolwiek.

Zadzwoniła jeszcze raz.

- Jakubku, czy nie mogłeś zniszczyć tego maila bez niszczenia całego serwera?

- Teraz nie będę cię miała cały poniedziałek, a tak się cieszyłam i czekałam. Czy ten twój kolega może im teraz pomóc szybko to naprawić w tym Poznaniu?

Odłożyła słuchawkę i nagle wiedziała dokładnie, co zrobi.

Wzięła dyskietkę z ICQ, zamówiła taksówkę i kłamiąc powiedziała sekretarce, że się źle czuje i musi iść do lekarza oraz że jeśli nie wróci przed 17, to żeby wyłączyła jej komputer.

Taksówkarzowi kazała się zawieźć do tego nowo otwartego hotelu, o którym wszyscy ostatnio opowiadali. W recepcji zapytała, gdzie jest opisywana we wszystkich warszawskich gazetach Internet Café. „Kawiarnia” okazała się kilkoma komputerami w rogu klubu nocnego na pierwszej kondygnacji podziemia hotelu.

Gdy tam weszła, była dopiero 10 rano.

Był to ekskluzywny klub nocny z barem, który był jego centralnym punktem, małym parkietem do tańca i stolikami otoczonymi wysokimi, ciężkimi krzesłami wykładanymi zielonym pluszem. Światła były przyciemnione. Klub był zupełnie pusty, a za barem stał młody barman z przekrwawionymi od kaca oczami wycierający do sucha kieliszki. Był mniej więcej w jej wieku. Typ latynoskiego kochanka, z czarnymi błyszczącymi włosami przylizanymi do tyłu żelem. Był ubrany w czarny, bardzo obcisły podkoszulek z napisem „możesz mnie mieć” w języku angielskim i wyglądał, jak gdyby zatrzasnęło się nad nim solarium na minimum 4 godziny. Było widać po jego reakcji, że nie spodziewał się nikogo w poniedziałek rano o tej porze i że mu wyraźnie przeszkodziła „wylizywać rany” po wczorajszej nocy. Gdy podeszła do baru, zmierzył ją obojętnym wzrokiem od stóp do głów zatrzymując jedynie, przez ułamek sekundy, oczy na jej ustach.

Zapytała o Internet.

Zaprowadził ją bez słowa do komputerów. Stały na małych ciężkich stolikach z drewna, z tymi samymi ogromnymi zielonymi krzesłami. Przy niektórych stały jeszcze pełne popielniczki, niektóre miały klawiaturę poplamiona wyschniętym czerwonym winem i nagle z pewnym rozbawieniem zauważyła też, że na jednym z monitorów były wyraźne ślady krwistoczerwonej szminki odciśniętej ustami.

Genialne! Czy ona też czasami nie chciała coś takiego zrobić?

Na przykład wtedy, gdy Jakub nagle w trakcie jednej z jego opowieści na temat Internetu ni stąd, ni zowąd, zupełnie bez kontekstu napisał: „Pragnę Cię tak bardzo teraz…”. Zrobiło się jej wtedy tak czule. Ale tylko na chwilę. Zaraz potem czuła, chociaż wtedy długo nie chciała przyznać się do tego nawet przed samą sobą, że tak naprawdę chciałaby, aby właśnie wtedy dotknął ustami jej piersi.

Barman zauważył jej nagłe zamyślenie, chrząknął głośno i włączył dla niej komputer stojący dokładnie naprzeciwko baru. Gdy zaczynał tłumaczyć jej, jak posługiwać się myszą, zmierzyła go tylko wzrokiem i powiedziała, że ma się nie trudzić, że doskonale da sobie radę bez jego kursu dla początkujących.

Wrócił za bar obrażony, patrząc na nią podejrzliwie.

- Czy macie ICQ na tych komputerach? - zapytała.

Po jego wzroku wiedziała, że nie miał zielonego pojęcia, o czym mówi. Zaczął kłamać, opowiadając o tym, że „czekają właśnie na nową wersję”, a ona zastanawiała się, dlaczego mężczyznom tak trudno przychodzi przyznać się, że jest coś, czego nie wiedzą, gdy wie o tym kobieta.

Postanowiła nie pytać go, czy może zainstalować ICQ sama.

Wsunęła dyskietkę, którą przyniosła ze sobą i zaczęła instalować.

Przez cały czas patrzył na nią podejrzliwie spoza baru.

I wtedy przyszła jej do głowy ta niesamowita myśl.

Tak, to jest ta niezwykła konstelacja!

Ten klub, to, co stało się z tym serwerem w Poznaniu, jej nastrój, i jej dzisiejszy stan wyobraźni.

Podeszła do baru i powiedziała:

- Czy mógłby mi pan przynieść do stolika przy komputerze litrową butelkę gazowanej wody mineralnej, 4 plasterki cytryny, dwie słomki do picia, cappuccino z podwójną porcją amaretto w środku oraz butelkę czerwonego wytrawnego wina i dwa kieliszki?

Widziała to jego zdziwienie, ale skinął tylko głową i zapytał:

- Przepraszam, do której płaci pani za komputer?

-Do 16.30. I proszę mi zamówić taksówkę na 16.45.

Wróciła do komputera i wysłała eMail bezpośrednio na jego pager pisząc:

- Jakubku, przyjdź na ICQ najprędzej jak możesz. Powiem Ci wszystko o sobie, co będziesz chciał.

Ta niezwykłość tego, że to w ogóle technicznie jest możliwe, już jej nawet nie dziwiła. Ale wdzięczność światu za tę mądrość ludzi nie przemijała w niej. Dzięki tej mądrości miała przecież jego.

Za chwilę komputer dał jej znać, że on już jest.

- Kochanie, skąd się wzięłaś??? - zapytał.

- Nie mów mi, że Poznań już się „podniósł”?

- Nie podniósł się. To ja się podniosłam. Za bardzo tęskniłam za Tobą i za bardzo się cieszyłam na ten poniedziałek, żeby dać to sobie odebrać jakiemuś padniętemu serwerowi w Poznaniu. Jestem w Internet Café w klubie nocnym w nowym hotelu w Warszawie i będę tu z tobą do 16.30. Siedzę w pobliżu baru, za którym stoi oszołomiony ze zdziwienia barman, piję wodę mineralną z cytryną i zamówiłam butelkę czerwonego wina, którą zaraz otworzę. Oprócz barmana, który się zupełnie nie liczy, jesteśmy sami, tylko i ja.

I nie czekając wcale na jego reakcję, napisała to nieprawdopodobne zdanie:

• Jakubku, ja ci podrzucę za chwilę wszystkie dane o sobie, a Ty mnie proszę uwiedź.

• UWIEDZIESZ MNIE DZISIAJ W TYM KLUBIE ????????????

• Zrób to proszę. Jeszcze nigdy nie byliśmy razem w klubie nocnym, sami i z alkoholem w mojej krwi. I możemy długo nie być po raz drugi. Otwórz butelkę czerwonego wina, które na pewno masz, zamknij na klucz drzwi od twojego biura i przypomnij sobie, że jest poniedziałek rano. Przecież poniedziałek rano to nasz najlepszy czas. Czekamy na niego zawsze bardzo długo i stęsknieni.

Przerwała pisanie i krzyknęła do barmana:

• Czy mógłby pan włączyć w końcu jakąś muzykę?!

• Najlepiej B.B. Kinga... proszę - dodała.

On już pewnie się niczemu nie dziwi, ten barman - pomyślała.

Za chwilę dookoła niej w całym tym mrocznym i nagle tak przytulnym klubie był blues.

-Jakubku, więc żeby Ci było łatwiej i żebyś miał te same szanse, co wszyscy, to Ci podam wszystkie najważniejsze dane o sobie. Mam dzisiaj ciemnozielony koronkowy stanik rozpinany z przodu, czarną obcisłą bluzkę z trzema guziczkami ściąganą przez głowę, jestem wyjątkowo piękna, bo okres mi się skończył dwa dni temu, mam ciemnoczerwona pomadkę na ustach i gdy dotykam warg palcami, to już mnie mrowi. Poza tym w powietrzu jest blues Twojego ulubionego B.B. Kinga i ja mam takie niesamowite myśli na myśli, że nawet moja własna podświadomość się rumieni. Masz przecież wszystko, czego potrzebujesz. Klawiaturę, Internet i te swoje pragnienia. I moje pragnienia też masz. ZACZYNAJ wreszcie!

W klubie rozbrzmiewał jej ulubiony kawałek "Dangerous mood" śpiewany przez Kinga z Joe Cockerem, a ona rozpięła wszystkie trzy guziczki bluzki, nalała wina do pełna, usiadła wygodniej na pluszowym krześle, położyła wolno dłonie na klawiaturze i spojrzała w monitor. On zaczynał pisać jej te wszystkie czułości, na które tak czekała, a ona zastanawiała się, jak to się stało, że akurat dzisiaj założyła właśnie tę bieliznę. Podnosząc kieliszek z winem przez sekundę spojrzała poza monitor. Barman stał nieruchomo, wpatrując się w nią z otwartymi ustami i wydawało się jej, że nie oddycha, aby niczym nie zakłócać tego, co się tutaj właśnie zaczynało dziać.

---