Kody transmisyjne

Kod transmisyjny powinien posiadać następujące cechy:

• brak składowej stałej

• niski poziom widma gęstości mocy w pobliżu częstotliwości w =0

- te dwa ograniczenia wynikają z faktu, że urządzenia transmisyjne źle przenoszą składowe o niskich częstotliwościach

• koncentracja widma gęstości mocy w jak najwęższym paśmie

- zapewnia niski poziom pozapasmowych składowych widma co obniża poziom przesłuchów międzykanałowych, a także pozwala podnieść szybkość transmisji ponad jej wartość teoretyczną, przy niewielkim poziomie interferencji międzysymbolowej (niewielkim pogorszeniu jakości transmisji)

• możliwość odtworzenia elementowej podstawy czasu

- wynika z faktu, iż do odbioru jest konieczna synchronizacja z nadajnikiem. Jest to ułatwione jeżeli w sygnale momenty taktu są zaznaczone przez zmianę polaryzacji impulsów. Zatem jest pożądane aby widmo kodu zawierało prążki
, gdzie
, T � czas trwania bitu.

Kod TTL (unipolarny, RZ)

�1�- sygnał, �0�-brak sygnału

Kod bipolarny (NRZ)

�1�- sygnał, �-1�-brak sygnału

Bipolarny kod różnicowy

�1�- zmiana sygnału, �0�-brak zmiany

Kod Millera

0-> impulsu prostokątne zminiające polaryzację dla kolejnych 0; 1->bipulsy, obowiązuje zasada zachowania polaryzacji przy przejściu 1->0 lub 0->1

p=0,5

Manchester (Kod bifazowy)

�1� � para impulsów, dodatni i ujemny, oba o tej samej amplitudzie i połówkowym czasie trwania, �0� � polaryzacje tych impulsów są przeciwne.

Kod duobinarny

p=0,5

Kod duobinarny zmodyfikowany

p=0,5

Kod AMI

0� to zerowy poziom sygnału, �1� to przemienne impulsy dodatnie i ujemne

Kod HDB-3

Każdy ciąg czterech zer 0000 zastępowany jest 000V lub B00V, tak by pomiędzy sąsiednimi impulsami V znajdowała się nieparzysta liczba impulsów B (V �impuls o polaryzacji zgodnej z poprednim impulsem, B �impuls o polaryzacji przeciwnej z ostatnim impulsem) Widmo jest takie samo jak w kodzie AMI

CMI

�1� poziom przeciwny do poprzedniej �1�; �0� zmiana poziomu w połowie taktu od A1 do A2