Etyka dla jednych jest dziedziną filozofii, a dla innych jest odrębną nauką, posiadająca swój własny przedmiot badań i określoną problematykę badawczą. Przedmiotem etyki jest moralna powinność działania, czyli to w jaki sposób postępować, jak podejmować decyzje, aby nasze działania, zarówno te zamierzone, jak i wykonane były w zgodzie z pewną powinnością moralną. To jest, aby nasze działania były moralnie słuszne. Oczywiście w zależności od tego na gruncie jakiej etyki się znajdujemy to wówczas diametralnie różne mogą być nasze odczucia, co do tego, co jest moralnie słuszne, a co nie jest moralnie słuszne. Rozważając kwestie etyki, a polityki stańmy na gruncie etyki chrześcijańskiej, gdyż jest ona w naszym kręgu kulturowym najpowszechniejsza. To etyka, której jednym z ojców jest św. Tomasz z Akwinu, a współcześnie uprawiana była i wcielana w życie przez zmarłego niedawno papieża Jana Pawła II (zainteresowanych odsyłam do ich bogatej myśli). Polityka jest tą aktywnością działalności ludzkiej, w której łatwo zatracić działania moralnie słuszne, a przyjąć za swą dewizę w postępowaniu jedynie utylitaryzm, czy hedonizm. To jest ideologie przynoszące jedynie pozorne korzyści, czy faworyzujące jednych, a dyskredytujące innych. Ludzi zajmujących się polityką obowiązuje swoista etyka zawodowa, to jest przestrzeganie pewnych sztywno określonych zasad. Wśród nich fundamentalne to odpowiedzialność za podejmowane decyzje, dbałość o dobro swego kraju i jego obywateli, uczciwość, honor. Nie należy polityki traktować jako międzypartyjnej walki. A często tak się zdarza na dzisiejszej scenie politycznej, że polityce nie tyle myślą o dobru całego narodu, co raczej o własnych osobistych, czy partyjnych korzyściach. Zachowania te zdecydowanie są nieetyczne, choć jak pokazują realia coraz powszechniej praktykowane. Inne nadużycia ze strony polityków równie często powszechnie praktykowane to: korupcja, nepotyzm, zasłanianie się immunitetem zamiast poddawanie się karze po dokonaniu różnych mniejszych, czy większych wykroczeń. Etyka w polityce zakłada również odpowiedzialność za słowo, to jest przede wszystkim dotrzymywanie obietnic, głównie tych wyborczych, co politykom nie przychodzi łatwo. (oczywiście pewnym rozgrzeszeniem ich w tej mierze jest to, ze nie wszyscy mierzą siły na zamiary, czy sytuacja po wygranych wyborach wygląda inaczej niż by się to wydawało). Aby polityka była etyczna politycy powinni uświadomić sobie i postępować zgodnie z takim prawidłem, ze nie władza jest najważniejsza i wszelkie płynące z niej przywileje, ale dobro państwa i osób będących jego mieszkańcami.
W encyklice Veritatis splendor z 1993 r. Jan Paweł II wskazuje na zasady, którymi powinno się kierować w polityce: (…)uczciwość w kontaktach między rządzącymi a rządzonymi, jawność w administracji publicznej, bezstronność w rozstrzyganiu spraw publicznych, poszanowanie praw przeciwników politycznych, ochrona praw ludzi oskarżonych w procesach i sądach doraźnych, sprawiedliwe i uczciwe wykorzystanie pieniędzy publicznych, odrzucenie niegodziwych metod zdobywania, utrzymywania i poszerzania władzy za wszelką cenę - to zasady, które znajdują swe najgłębsze źródło, a jednocześnie uzasadnienie wartości osoby, w transcendentnej wartości osoby i w obiektywnych nakazach moralnych, dotyczących funkcjonowania państw (…). Gdy zasady te nie są przestrzegane, zanika sam fundament politycznego współistnienia, a całe życie społeczne wystawiane jest stopniowo na ryzyko, zagrożenie i rozkład. O relacjach na linii: polityka - etyka traktuje również dokument „Zasady etyki poselskiej”, w którym zawarte są reguły, jakimi powinien kierować się każdy parlamentarzysta. Należą do nich: bezinteresowność, kierująca się interesem publicznym; jawność w podejmowaniu decyzji; rzetelność w sprawowaniu swoich funkcji i wykonywaniu obowiązków, dbałość o dobre imię Sejmu oraz odpowiedzialność za powzięte decyzje i działania.