7 Archaniołów

"A oto imiona świętych aniołów, które strzegą. Uriel, jeden ze świętych aniołów czuwających nad światem i Tartarem. Rafał, jeden ze świętych aniołów, który czuwa nad duszamy ludzkimi. Raguel, jeden ze świętych aniołów, który mści się na świecie ciał świetlistych. Michał, jeden ze świętych aniołów, strzegący umysłu, który zajmuje się najlepszymi spośród ludzi oraz Chaosem. Saraquel, jeden ze świętych aniołów, który troszczy się o dosze tych, którzy grzeszą w duchu. Gabriel, jeden ze świętych aniołów, który zajmuje się Rajem, i wężami, i Cherubinami. Remiel, jeden ze świętych aniołów, którego Bóg wyznaczył do strzeżenia tych którzy powstają" Księga Enocha by anioly

Gabriel

Jest aniołem zwiastowania, zmartwychwstania, miłosierdzia, zemsty, śmierci i objawienia. W chrześcijaństwie obok Michała i Rafała /Rafaela/ jest jednym z trzech znanych z imienia aniołów Starego Testamentu. Jest również zwiastunem przyjścia na świat Zbawiciela. "[...]Bóg posłał anioła Gabriela do miasta galilejskiego, zwanego Nazaret" /Łk. 1, 26/. W Księdze Daniela /rozdz. 8/, Daniel pada na twarz przed Gabrielem, który tłumaczy mu znaczenia wizji barana i kozła. Anielskie imię Gabriel występuje także w wielu innych świętych pismach. Mahomet twierdził, że to właśnie Gabriel (Dżibril), anioł wyposażony w "140 par skrzydeł", podyktował mu, sura po surze, cały Koran. W tradycji islamu Gabriel jest duchem prawdy. Według legendy żydowskiej Gabriel był aniołem, który z rozkazu Boga zniszczył grzeszne miasta (między innymi Sodomę i Gomorę). Według Talmudu /Sanhedryn 95b/, to właśnie Gabriel rozgromił wojska Sennacheryba "za pomocą naostrzonej kosy, przygotowanej w dniu Stwo rzenia". W Talmudzie Gabriel jest także aniołem, który powstrzymał Waszti przed zjawieniem się nago na uczcie wyprawionej przez króla Ahaszwerosza, dzięki czemu zamiast niej królową została Estera. Kabaliści utożsamiają Gabriela z "mężem w białych szatach".

Rafał lub Rafael

W tradycji pobiblijnej Rafał jest jednym z trzech Archaniołów. Po raz pierwszy pojawił się w Księdze Tobiasza, gdzie jest towarzyszem i przewodnikiem młodego Tobiasza podczas jego wędrówki z Medii do Niniwy. Dopiero u kresu podróży Rafał wyjawia Tobiaszowi swoją prawdziwą tożsamość "Ja jestem Rafał, jeden z siedmiu aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański". W Księdze Henocha /opowiadającej m.in. o upadku Aniołów - notka z 14 lipca/ Rafael jest "jednym z czuwających" i przewodnikiem po szeolu /tj. piekle/. W literaturze apokryficznej Rafał jest jednym z aniołów, którzy zasadzili rajski ogród Eden. Poza tym pojawia się głównie jako uzdrowiciel, grzebie umarłych /Abla i Adama/. On również miał podarować po potonie Noemu "księgę mądrości". Rafael piastuje wiele wysokich stanowisk: jest regentem Słońca, wodzem chóru cnót, gubernatorem Południa, strażnikiem Zachodu, księciem drugiego nieba, nadzorcą wieczornych wiatrów, stróżem Drzewa Życia w Edenie, jednym z sześciu aniołów skruchy, a także aniołem modlitwy, miłości, radości i światłości. Przede wszystkim jednak, jak wskazuje już samo jego imię, jest aniołem zdrowia. W tradycji katolickiej Rafał jest również aniołem podróży oraz aniołem pocieszycielem męczenników za wiarę. Według XV-wiecznego okultysty, Trithemiusa von Spanheima, jest on jednym z siedmiu aniołów Apokalipsy. Dość niespodziewanie (być może dlate go, że był przewodnikiem po szeolu), na ofickiej tablicy astrologicznej Rafał został przedstawiony jako ziemski demon, "podobny do węża". Na obrazach takich malarzy, jak Botticini, Lorrain, Pollajuolo, Ghirlandaio, Tycjan czy Rembrandt, Rafał jest przedstawiany z kosturem pielgrzymim i rybą w ręku; jako uskrzydlony święty, spożywający wieczerzę z Adamem i Ewą; jako "towarzyski duch"; jako "sześcioskrzydły serafin", a także jako jeden z siedmiu aniołów obecności Bożej.

Uriel

Jego imię znaczy: "ogień Boży" lub "światło Boga".
W literaturze pozakanonicznej jest jednym z najwyższych rangą aniołów; wg różnych źródeł: serafin, cherubin, regent Słońca, płomień Boży, anioł obecności, władca TARTARU (Hadesu), archanioł zbawienia oraz anioł światłości. W etiopskiej Księdze Henocha anioł "sprawujący władze nad gromem i trwogą".
W Życiu Adama i Ewy, Uriel jest aniołem skruchy. Jak przypuszcza Anscar Vonier Uriel jest duchem, który stał u bram raju utraconego z mieczem ognistym w dłoni. W apokryficznym Życiu Adama i Ewy anioł ten jest jednym z "cherubinów strzegących bram raju", o których wspomina Księga Rodzaju 3. Imienia Uriela wzywano w starożytnych litaniach.


Jak głoszą legendy, Uriel był jednym z aniołów, który pomógł pogrzebać Adama i Abla; aniołem, który walczył z Jakubem w Penuel; pogromcą wojsk Sennacheryba; aniołem, którego Bóg posłał, aby ostrzegł Noego przed zbliżającym się Potopem. Wypada jednak zaznaczyć, że wszystkie te wyczyny tradycja przypisuje także innym aniołom. Zdaniem Louisa Ginzberga określenie "Książę Światłości" w esseńskiej Regule Zrzeszenia odnosi sie do Uriela.
Wg niektórych źródeł Uriel był aniołem, który wprowadził Ezdrasza w arkana wiedzy niebiańskiej, tłumaczył proroctwa oraz wyprowadził Abrahama z Ur. W tradycji późnego judaizmu Uriel zajął miejsce Fanuela "jako jeden z czterech aniołów obecności".
Był także wymieniany jako anioł września oraz anioł stróż wszystkich urodzonych w tym miesiącu.
Wg Barretta, Uriel sprowadził na ziemie alchemię, boską sztukę, oraz dał ludziom kabałę, klucz do mistycznej interpretacji Pisma, wietegon (wg innych źródeł, uczynił to Metatron). Imię Uriela wypisywano na amuletach mających pomagać ludziom w zgłębianiu Tory, ponieważ reprezentuje on światłość Bożej nauki. W Zoharze Uriel jest "chorążym drugiej chorągwi wojsk niebiańskich" oraz jednym z czterech aniołów stojących przy Tronie Chwały.
Pomimo sławy, jaką się cieszył, Uriel był jednym z aniołów, których kult został oficjalnie potępiony przez papieża Zachariasza podczas synodu rzymskiego w 745 r. (ten sam los spotkał m.in. Raguela i Tubuela).
W "Diable kulawym" Lesage'a Uriel jest demonem. W judaizmie natomiast jeszcze dziś spotyka sie ślady kultu świetego Uriela. Współcześni Żydzi przed snem odmawiają modlitwie zawierającą słowa: W imie Pana, Boga Izraela, niech Michał stanie po mojej prawicy, Gabriel po lewicy, Uriel przede mną, Rafael za mną, a ponad głową przebywa obecność Boga.
Imię Uriela, jak sie uważa, pochodzi od imienia proroka Uriasza. Spośród współczesnych sądów o Urielu ciekawa wydaje sie opinia Curry'ego, który nazwał tego anioła "pobożnym, ale niezbyt spostrzegawczym fizykiem wyznającym filozofie atomistyczną".

Metatron

W piśmiennictwie nie kanonicznym Metatron jest najwyższym rangą hierarchą niebiańskim, pierwszym (a także ostatnim) z dziesięciu archaniołów świata berija. Zwany jest królem aniołów, księciem Bożego oblicza lub Bożej obecności, kanclerzem niebios, aniołem przymierza, wodzem aniołów służebnych. W niebie Metatron jest "przewodniczącym sądu niebios"; na ziemi troszczy się, aby ludziom nie zabrakło pożywienia. Znaczenie imienia Metatron jest niejasne. Eleazar z Wormacji twierdził, że pochodzi ono od łac. metator (mierniczy lub prekursor). Hugo Odeberg wysunął hipotezę, że imię to jest po chodzenia hebrajskiego i stanowi "metonimię określenia "mały JHWH". W myśl interpretacji Odeberga Metatron to "ten, który przebywa najbliżej Tronu Bożego". Przekazywane przez tradycję 72 imiona Boga zdają się odpowiadać 72 imionom Metatrona; Suria, Tatriel, Sasnigiel, Lad, Jofiel - to tylko niektóre z nich. W Talmudzie i Targumach anioł ten jest pośrednikiem między sferą ludzką i boską. W ziemskim wcieleniu Metatron był patriarchą Henochiem, choć według Tanhuna Genesis pierwotnie był aniołem Michałem. Większość autorytetów talinudycznych sprzeciwia się jednak utożsamianiu Metatrona z Henochem. Metatron bywał utożsamiany z aniołem, z którym Jakub walczył w Penuel (Rdz 32), stróżem (Iz 21, 11-12), a także z Logosem, Urielem, a nawet Samaelem. Według niektórych źródeł, to właśnie o Metatronie mowa w Księdze Wyjścia (23, 20-21): "Oto Ja posyłam anioła przed tobą, aby cię strzegł w czasie twojej drogi i do prowadził cię do miejsca, które ci wyznaczyłem. [...] imię moje jest w nim". Według kabały, Metatron był aniołem, który prowadził dzieci Izraela przez pustynię. W literaturze okultystycznej, jest bratem bliźniakiem (lub przyrodnim bratem) anioła Sandalfona. Według hebrajskiej Księgi Henocha Metatron jest najwyższym (pod względem wzrostu) aniołem niebios; jest także najpotężniejszym z aniołów, jeśli nie liczyć "ośmiu wielkich książąt, noszących imię swojego króla, JHWH". Jak głosi żydowska legenda, po wstąpieniu do nieba Henoch zamienił się w anioła Metatrona. "Bóg włożył swą własną koronę na głowę He nocha i dał mu siedemdziesiąt dwa skrzydła, a do tego niezliczoną ilość oczu. Ciało jego prze mieniło się w płomień, ścięgna w ogień, kości w żar, oczy w lampy, włosy w promienie światła". Wezwany, Metatron zjawia się jako 'słup ognia, a jego twarz promienieje blaskiem jaśniejszym niż słońce". Bywa też utożsamiany ze 'Sługą Pańskim" z Księgi Izajasza 53, w którego cierpieniach i śmierci teologia chrześcijańska upatruje zapowiedź męki Chrystusa. Zohar nazywa Metatrona laską Mojżesza, z której 'z jednego końca wydobywa się życie, a z drugiego - śmierć". W Traditions of the Jews Eisenmengera, Metatron jest najwyższym rangą aniołem śmierci, które mu Bóg każdego ranka wydaje polecenia od nośnie do dusz, które mają być tego dnia 'zabrane" do nieba. Polecenia te Metatron przekazuje następnie swoim podwładnym, Gabrielowi i Samaelowi. śród licznych misji i czynów przypisywanych Metatronowi wymienić należy powstrzymanie ręki Abrahama, kiedy ten sięgnął po nóż, aby złożyć ofiarę z syna (ocalenie Izaaka przypisywano także Michałowi, Zadkielowi, Tadielowi, oraz "aniołowi Pańskiemu", o którym mówi Księga Rodzaju 22,11-15). Według Talmudu Awoda Zara 3b, Metatron pomaga Bogu w nauczaniu młodzieży. Podczas gdy Bóg poświęca tej pracy ostatnie trzy godziny dnia, Metatron pelni tę funkcję przez resztę doby"

Michał

Jego imię oznacza "któż jak Bóg" W tradycji biblijnej i pobiblijnej, w literaturze chrześcijańskiej, żydowskiej i muzułmańskiej Michał jest zgodnie uważany za najpotężniejszego z aniołów. Wywodzi się on z mitologii Chaldejczyków, którzy czcili go jako bóstwo. W tradycji żydowskiej Michał jest wodzem chóru cnót i archaniołów, księciem Bożej obecności, aniolem skruchy, sprawiedliwości, miłosierdzia i uświęcenia; jest także władcą czwartego nieba, aniołem opiekuńczym Izraela, stróżem Jakuba, pogromcą Szatana. W Biblii Michał jest księciem aniołów, wspierającym Izraela w walce z Persami, a także zapowiedzianym obrońcą narodu wybranego (ludu Bożego) w czasach ostatecznych. W Apokalipsie św. Jana(12, 7-9), Michał jest wodzem zastępów niebiańskich walczących ze Smokiem (Szatanem); w wyniku walki na niebie "został strącony wielki Smok, [...] a z nim strąceni zostali jego aniołowie". Sekretne imię Michała brzmi: Sabatiel. W mitologii islamu anioł ten nosi imię Mika'il. Jako wybawiciel wierzących stanowi odpowiednik Saoszjanta (zbawiciela) z Zend Awesty. Midrasz Raba przypisuje Michałowi autorstwo całego Psalmu 85. Ponadto Michała utożsamiano z aniołem, który powstrzymał dłoń Abrahama, kiedy ten chciał złożyć w ofierze Izaaka. W tradycji żydowskiej, ogień, który Mojżesz widział w płonącym krzewie, miał wygląd Michała, który zstąpił z niebios jako zwiastun Szechiny. Według Talmudu Sara rozpoznała Michała w jednym z trzech "mężów, których gościł Abraham". Legenda głosi, że Michał - wraz z Gabrielem, Urielem, Rafałem (Rafaelem) i Metatronem - uczestniczył w pogrzebie Mojżesza i wówczas tocząc rozprawę z diabłem "spierał się o ciało" Prawodawcy. W tekstach mistycznych i okultystycznych Michał często jest utożsamiany z Duchem Świętym, Logosem, Bogiem, Metatronem. W greckiej Apokalipsie Barucha /apokryf/ Michał "dzierży klucze do Królestwa Niebieskiego" (w tradycji ludowej funkcję tę zazwyczaj pełni św. Piotr). W południowosłowiańskiej wersji tego apokryfu Michał trzyma w ręku nie klucze, ale "ogromną skarbonę, głęboką jako przestworza dzielące ziemię do nieba", w którą anioł ten "zbiera ludzkie modlitwy". Według najwcześniejszych tradycji islamu, Michał przebywa w siódmym niebie "na brzegu Wielkiego Morza, otoczony niezliczonymi za stępami aniołów"; ma szmaragdowe skrzydła i "okrywają go szafranowe włosy, z których każdy ma miliony twarzy i ust, i tyleż samo języków, które w milionie dialektów błagają Allaha o zmiłowanie". W mitologii staroperskiej Michał nosił imię Beszter, 'ten, który troszczy się o wyżywienie ludzkości', wskutek czego bywa utożsamiany z Metatronem. Zgodnie z tą samą tradycją cherubiny zostały stworzone z łez, które Michał uronił nad grzechami wierzących. Chrześcijanie modlą się do św. Michała Archanioła jako anioła dobrej śmierci, który prowadzi dusze zbawionych do 'wiecznej światłości". W tradycji żydowskiej Michał jest "wicekrólem niebios", a zatem pełni funkcję, którą przed swym upadkiem sprawował Szatan. Obok Gabriela, Michał był aniołem szczególnie chętnie portretowanym przez dawnych mistrzów malarskich. Najczęściej jest on przedstawiany ze skrzydłami, jako wojownik Boży i pogromca Smoka (później funkcją tą zaczął się dzielić ze św. Jerzym). Jako anioł ważący dusze w dniu Sądu Ostatecznego (funkcję tę pełni wraz z Dokielem, Zehanpurju i innymi), trzyma w dłoni wagę sprawiedliwości. Fra Filippo Lippi przedstawił Michała na kolanach, ze świecą w dłoni, zwiastującego Maryi jej bliską śmierć. Istnieje legenda o tym, jak Michał odciął ręce "pewnemu niegodziwe mu arcykapłanowi żydowskiemu", usiłującemu wywrócić mary, na których leżało ciało zmarłej Maryi (wskutek interwencji św. Piotra ręce "zuchwałego Żyda" na powrót połączyły się z ciałem). W jednym z rękopisów qumrańskich, Regule Wojny, Michał jest nazywany "Księciem Światłości". Dowodzi on aniołami światłości w bitwie przeciwko legionom duchów ciemności, których wodzem jest demon Belial. W The Legends of the Jews Ginzberga, Michał jest aniołem, który sprowadził Asenat do Palestyny, jako żonę dla Józefa; aniołem, który ocalił towarzyszy Daniela z płomieni; pośrednikiem między Mordechajem i Esterą; aniołem, który zburzył Babilon i który zawiadomił upadłych aniołów o Potopie. Jak głosi legenda, gdy Michał płacze, jego łzy przemieniają się w drogocenne kamienie. W poemacie Longfellowa The Golden Legend Michał jest duchem planety Merkury i "udziela daru cierpliwości". Michał jest też jednym z głównych bohaterów Boskiej komedii Dantego i Raju utraconego Miltona. W literaturze współczesnej pojawia się w powieści Roberta Nathana The Bishop's Wife, oraz w wierszu Williama Butlera Yeatsa Róża pokoju. W roku 1950 papież Pius XII ogłosił Michała Archanioła patronem policjantów.

Razjel

"tajemnica Boga", "anioł tajemnic" "anioł tajemnych światów i wódz najwyższych tajemnic". W kabale Razjel jest personifikacją sefiry Chochma (mądrość), drugiej z dziesięciu świętych sefirot. W tradycji rabinackiej Razjel jest legendarnym autorem Księgi Razjela, "w której zawiera się cała mądrość ziemska i niebiańska". Jakkolwiek prawdziwy autor Księgi Razjela nie jest znany, zazwyczaj uważa się, że był nim jeden z dwóch średniowiecznych kabalistów żydowskich: Izaak Ślepy lub Eleazar z Wormacji. Według legendy przechodziła ona z rąk Adama do Henocha, później Noego, aż trafiła do króla Salomona, który, zdaniem demonologów, właśnie Księdze Razjela zawdzięczał swą wiedzę i znajomość magii. Według midraszy Noe zbudował arkę dzięki wskazówkom zawartym w tej księdze. W Zoharze czytamy, że "w środku Księgi [Razjela] znajdował się obraz Wiedzy służącej do rozpoznawania tysiąca pięciuset kluczy [do tajemnic świata], które nie zostały przekazane Najwyższym Świętym [tj. aniołom]". Z kolei według Targumu do Księgi Koheleta 10, 20, "Każdego dnia anioł Razjel stojąc na górze Horeb rozgłasza sekrety ludzi całej ludzkości, a jego głos rozbrzmiewa po całym świecie". W kabale Razjel jest jednym z dziesięciu (dziewięciu) archaniołów świata berija (kreacji); w świecie tym każda sefira ma swojego archanioła, który nią rządzi; pozostali archaniołowie świata berija to: Metatron, Cafkiel, Cadkiel, Kamael, Michał, Haniel, Rafał, Gabriel i Sandalfon. Według Majmonidesa Razjel jest wodzem chóru erelim oraz heroldem Boga i anielskim doradcą Adama.

Seehiasz

(Sehejasz) - w kabale, jeden z 72 aniołów noszących boskie imię Szemhameforasz. Jest wymieniany jako jeden z dziewięciu aniołów chóru panowań, którego wodzem jest Zadkiel. Seehiaszowi przypisuje się zdolność obdarzania ludzi długim życiem i dobrym zdrowiem.

---