Tydzień IX
CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM/ Duch Święty czyni nas uczniami Chrystusa
Dzień 1
J 12,26
A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec.
Reguła 1. Jest właściwością Boga i Jego Aniołów, że w poruszeniach swoich [w duszy] dają prawdziwą radość i wesele, a usuwają wszelki smutek i zamieszanie, które wprowadza nieprzyjaciel. Jego właściwością natomiast jest walka przeciw takiej radości i pociesze duchowej przez podsuwanie pozornych racji, zawiłości i nieustannych podstępów.
„Duch dobry potężnie wzmacnia siły nowego człowieka, usuwa te wszystkie zakłócenia, które wprowadza do duszy szatan - jeśli trwamy wiernie na modlitwie lub prowadzimy regularnie rachunek sumienia i jest w naszym sercu troska i staranie się przede wszystkim o Królestwo Boże. Dokonuje tego porzez udzielenie nam dobrego rozeznania co do pełnienia woli Bożej i wdraża nas w umiejętność rozpoznania działania złego, potwierdza naszą wytrwałość lub przez bezpośrednie nawiedzenie duszy - obdarza nas pocieszeniem i głębokim pokojem, które są znakami potwierdzającymi, że idziemy dobrą drogą. Takie działanie Boga jest czymś normalnym w duszy, która się Jemu powierzyła. Stan taki określić można słowami św. Jana jako trwanie w światłości, której żadna ciemność nie może ogarnąć”. /O.J.Kozłowski „Śladami Ducha”. Str.62/
Dzień 2
Dz 15, 7-11
Po długiej wymianie zdań przemówił do nich Piotr: «Wiecie, bracia, że Bóg już dawno wybrał mnie spośród was, aby z moich ust poganie usłyszeli słowa Ewangelii i uwierzyli. Bóg, który zna serca, zaświadczył na ich korzyść, dając im Ducha Świętego tak samo jak nam. Nie zrobił żadnej różnicy między nami a nimi, oczyszczając przez wiarę ich serca. Dlaczego więc teraz Boga wystawiacie na próbę, wkładając na uczniów jarzmo, którego ani ojcowie nasi, ani my sami nie mieliśmy siły dźwigać. Wierzymy przecież, że będziemy zbawieni przez łaskę Pana Jezusa tak samo jak oni».
Reguła 2. Tylko Bóg, nasz Pan, daje pociechę bez uprzedniej przyczyny. Właściwością Stwórcy bowiem jest to, że wchodzi w duszę, wychodząc z niej i powoduje w niej poruszenia, pociągając ją całą do miłości swego Boskiego Majestatu. Mówię, że bez żadnej przyczyny, czyli bez żadnego uprzedniego odczucia lub poznania jakiegokolwiek przedmiotu, dzięki któremu taka pociecha mogłaby nadejść [do duszy] za pośrednictwem oddziaływania rozumu i woli.
Reguła 3. Za pomocą jakiejś przyczyny, może pocieszać duszę zarówno anioł dobry, jak zły, ale dla przeciwnych celów: anioł dobry - dla postępu duszy, ażeby wzrastała i postępowała z dobrego ku lepszemu; anioł zły dla czegoś przeciwnego, mianowicie żeby ją pociągnąć do swoich przewrotnych zamiarów i złości.
„Pocieszenie bez przyczyny jest wspaniałą łaską (przeżywaną jako radość; światło; „łzy radości”; łzy i żal z powodu uznania własnej niewierności, nawiedzenie duszy; poznanie woli Bożej…), udzieloną przez Pana Boga człowiekowi. Ojciec niebieski nie jest niczym ograniczony w miłości, udziela swych darów komu chce i jak chce. Tej łaski może udzielić zarówno człowiekowi żyjącemu w grzechu, jak i temu, który przyjął już łaskę nawrócenia i rozpoczął drogą od dobrych wyborów, czynów do coraz pełniejszych, czystych, tj, bardziej zgodnych z wolą Bożą… /O.J.Kozłowski „Śladami Ducha”. Str.89/
„Pan masz i Bóg chce, abyśmy jako Jego dzieci żyli w prawdzie! Prawda ta dotyczy zarówno Jego samego, tzn. poznania tego, kim On jest i co czyni względem nas. Dotyczy także nas, poznania naszego prawdziwego oblicza i tego, jaką postawę przyjmujemy wobec Boga i innych. Ponieważ do natury człowieka należy „stawanie się”, a więc ciągła zmiana, rozwój, stąd odkrywanie prawdy dokonuje się stopniowo. /O.J.Kozłowski „Śladami Ducha”. Str135-136/
Dzień 3
Dz 16, 6-10
Przeszli Frygię i krainę galacką, ponieważ Duch Święty zabronił im głosić słowo w Azji. Przybywszy do Myzji, próbowali przejść do Bitynii, ale Duch Jezusa nie pozwolił im, przeszli więc Myzję i zeszli do Troady. W nocy miał Paweł widzenie: jakiś Macedończyk stanął [przed nim] i błagał go: «Przepraw się do Macedonii i pomóż nam!» "/> Zaraz po tym widzeniu staraliśmy się wyruszyć do Macedonii w przekonaniu, że Bóg nas wezwał, abyśmy głosili im Ewangelię.
Reguła 4. Właściwością anioła złego jest to, że się przemienia w anioła światłości, idzie razem z duszą pobożną, a potem stawia na swoim, to znaczy podsuwa myśli dobre i święte dla takiej duszy sprawiedliwej, a potem krok po kroku stara się dojść do swego celu i wciąga duszę w swoje zakryte sidła i przewrotne zamysły.
„Postępując jako anioł światłości, ukrywa się przed rozpoznaniem. Podsuwa on na pozór dobre do spożycia owoce. Zmierza jednak do tego, by człowiek zanim się zorientuje, że jest zwodzony przez złą myśl, wszedł we współdziałanie z nią w przekonaniu, że postępuje dobrze. Wykazuje przy tym całą swoją chytrość i przebiegłość, mamiąc osobę, która chce postępować w dobrym, jedynie pozorami dobra. Zwykle wchodzi w nasze myśli tam, gdzie się go nie spodziewamy oraz w tę sferę, w której jesteśmy najsłabsi i nieuporządkowani. W początkowej fazie kuszenia nie myślimy, że jest w tym zły duch, nie podejrzewamy jego zwodniczego oddziaływania. Szatan, skrywając się za złą myślą, którą uznaliśmy za dobrą, słuszna czy racjonalną, może zatem iść z nami jakiś czas, wykazując aprobatę dla tego, co myślimy i robimy, wciągając dalej naszą wolę i uczucia w to, co przewrotne i złe. Jego diabelskie zamiary człowiek odkrywa często dopiero po skutkach decyzji, do których nieprzyjaciel przyłożył swą rękę”. /O.J.Kozłowski „Śladami Ducha”. Str.191-192/
Dzień 4
Dz 17, 22-34
«Mężowie ateńscy - przemówił Paweł stanąwszy w środku Areopagu widzę, że jesteście pod każdym względem bardzo religijni. Przechodząc bowiem i oglądając wasze świętości jedną po drugiej, znalazłem też ołtarz z napisem: "Nieznanemu Bogu". Ja wam głoszę to, co czcicie, nie znając. Bóg, który stworzył świat i wszystko na nim, On, który jest Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach zbudowanych ręką ludzką i nie odbiera posługi z rąk ludzkich, jak gdyby czegoś potrzebował, bo sam daje wszystkim życie i oddech, i wszystko. On z jednego [człowieka] wyprowadził cały rodzaj ludzki, aby zamieszkiwał całą powierzchnię ziemi. Określił właściwie czasy i granice ich zamieszkania, aby szukali Boga, czy nie znajdą Go niejako po omacku. Bo w rzeczywistości jest On niedaleko od każdego z nas. Bo w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy, jak też powiedzieli niektórzy z waszych poetów: "Jesteśmy bowiem z Jego rodu". Będąc więc z rodu Bożego, nie powinniśmy sądzić, że Bóstwo jest podobne do złota albo do srebra, albo do kamienia, wytworu rąk i myśli człowieka. Nie zważając na czasy nieświadomości, wzywa Bóg teraz wszędzie i wszystkich ludzi do nawrócenia, dlatego że wyznaczył dzień, w którym sprawiedliwie będzie sądzić świat przez Człowieka, którego na to przeznaczył, po uwierzytelnieniu Go wobec wszystkich przez wskrzeszenie Go z martwych».
Gdy usłyszeli o zmartwychwstaniu, jedni się wyśmiewali, a inni powiedzieli: «Posłuchamy cię o tym innym razem». Tak Paweł ich opuścił. Niektórzy jednak przyłączyli się do niego i uwierzyli. Wśród nich Dionizy Areopagita i kobieta imieniem Damaris, a z nimi inni.
Reguła 5. Musimy zwracać baczną uwagę na przebieg myśli. Jeżeli ich początek, środek i zakończenie jest dobre i jeżeli się ku dobru skłaniają, jest to znak dobrego anioła. Jeżeli jednak z przebiegu myśli, które się nasuwają, wynika ostatecznie jakieś zło, rozproszenie lub mniejsze dobro niż to, którego dusza przedtem zamierzała dokonać, albo jeśli to osłabia lub niepokoi duszę albo wprowadza w nią zamieszanie, a pozbawia jej pokoju ciszy i odpocznienia - jest to wyraźny znak, że pochodzi ona od anioła złego, nieprzyjaciela naszego postępu i zbawienia wiecznego.
Reguła 6. Kiedy nieprzyjaciel natury ludzkiej zostanie odkryty i rozpoznany po swoim wężowym ogonie i złym celu, do którego zmierza, będzie korzystną rzeczą dla osoby, którą ogarnęły pokusy, jeżeli się natychmiast zastanowi nad przebiegiem dobrych myśli, jakie jej podsuwa [zły anioł], i nad ich początkiem, a także nad tym, jak się on stopniowo starał, by spowodować jej odejście od słodyczy i radości duchowej, w której trwała, aż do tego, by ją pociągnąć do swojego przewrotnego zamiaru. Chodzi o to, żeby poznawszy i zapamiętawszy to doświadczenie, strzegła się w przyszłości jego zwyczajnych podstępów.
„Jeśli upadłeś czy coś ci nie wyszło, nie dramatyzuj, ale rozważ jak do tego doszło. Zastanów się zaraz po tym wydarzeniu, jak zostałeś w nie wprowadzony? Jakie było twoje myślenie, od czego się zaczęło i jak przebiegało? Następnie wyciągnij wnioski i zachowaj w pamięci, abyś w przyszłości ustrzegł się przed diabelskimi podstępami”. /O.J.Kozłowski „Śladami Ducha”. Str. 305/
Dzień 5
Dz 19, 1-7
Kiedy Apollos znajdował się w Koryncie, Paweł przeszedł okolice wyżej położone, przybył do Efezu i znalazł jakichś uczniów. Zapytał ich: «Czy otrzymaliście Ducha Świętego, gdy przyjęliście wiarę?» A oni do niego: «Nawet nie słyszeliśmy, że istnieje Duch Święty». «Jaki więc chrzest przyjęliście?» - zapytał. A oni odpowiedzieli: «Chrzest Janowy». «Jan udzielał chrztu nawrócenia, przemawiając do ludu, aby uwierzyli w Tego, który za nim idzie, to jest Jezusa» - powiedział Paweł. Gdy to usłyszeli, przyjęli chrzest w imię Pana Jezusa. A kiedy Paweł włożył na nich ręce, Duch Święty zstąpił na nich. Mówili też językami i prorokowali. Wszystkich ich było około dwunastu mężczyzn.
Reguła 7a. W tych, którzy postępują od dobrego ku lepszemu, dobry anioł działa słodko, lekko i łagodnie jak kropla wody, która spływa na gąbkę, zły - gwałtownie, z hałasem i niepokojem, jak kropla wody padająca na kamień.
„Duch zły nie ustaje w usiłowaniach, aby wtargnąć do duszy wiernej i posiać w niej zamęt. Natrafiając na drobną niewierność - rozpęta wokół niej wielką burzę, żeby tylko doprowadzić człowieka do zwątpienia w miłość Bożą, aby stracił cierpliwość i opanowanie w służbie bliźniemu i zaczął np. tracić czas przeznaczony na modlitwę, poświęcając go na sprawy drugorzędne. Zależy mu, by wierny uczeń Jezusa odwrócił się od słuchania słowa Pana…” /O.J.Kozłowski „Śladami Ducha”. Str.336-337/
7b.Na tych natomiast, którzy przechodzą ze złego w gorsze, wspomniane duchy oddziaływują w sposób odwrotny. Przyczyna tego jest usposobienie duszy przeciwne lub podobne aniołom, o których wyżej była mowa. Kiedy bowiem jest przeciwne, wchodzą one z hałasem, wyraźnie i dostrzegalnie, kiedy natomiast usposobienie duszy jest podobne, wchodzą w milczeniu jak do własnego domu z otwartymi drzwiami.
„Gdyby jednak załamała się nasza współpraca z Panem z powodu naszych zaniedbań i niewierności Duchowi Świętemu, wówczas działanie, jakie podejmuje wobec nas duch przewrotny i zły zgodnie z regułą Ignacego, jest „słodkie, dotyka nas lekko i łagodnie”. Będzie on dostrajał się ze swoimi pomysłami do osoby postępującej od złego ku gorszemu”. /O.J.Kozłowski „Śladami Ducha”. Str.338/
Dzień 6
Dz 20, 7-12
W pierwszym dniu po szabacie, kiedy zebraliśmy się na łamanie chleba, Paweł, który nazajutrz zamierzał odjechać, przemawiał do nich i przedłużył mowę aż do północy. Wiele lamp paliło się w górnej sali, gdzie byliśmy zebrani. Pewien młodzieniec, imieniem Eutych, siedział na oknie pogrążony w głębokim śnie. Kiedy Paweł przedłużał przemówienie, zmorzony snem spadł z trzeciego piętra na dół. Podniesiono go martwego. Paweł zeszedł, przypadł do niego i wziął go w ramiona: «Nie trwóżcie się - powiedział - bo on żyje». I wszedł na górę, łamał chleb i spożywał, a mówił jeszcze długo, bo aż do świtania. Potem wyruszył w drogę. A chłopca przyprowadzono żywego ku niemałej radości [zebranych].
Reguła 8. Kiedy pociecha rodzi się bez przyczyny, to chociaż nie ma w niej podstępu, ponieważ od samego Boga i Pana naszego pochodzi, jak powiedziano, człowiek duchowy, któremu Bóg daje takie pocieszenie, powinien z ogromną czujnością i uwagą rozważyć i odróżnić właściwy czas takiego aktualnie trwającego pocieszenia od następnego czasu, w którym dusza jest jeszcze rozpalona i jest obdarzona dobrem i resztkami minionego pocieszenia. Często bowiem w tym drugim etapie człowiek przez swoje własne rozważania płynące ze związków pomiędzy pojęciami i sądami lub też pod wpływem dobrego lub złego ducha, formułuje postanowienia i opinie, które nie pochodzą bezpośrednio od Boga, naszego Pana. Toteż trzeba się nad nimi bardzo dobrze zastanowić, zanim się na nie przyzwoli i zanim się je wprowadzi w życie.
„Łaski te rzeczywiście są dawane po to, by człowiek nie opuścił już nigdy Boga i Jego misji, w której ma udział na mocy powołania. Ale wierność i wzrost w zjednoczeniu mają się dokonać na Boży sposób, oparte na „mocy z wysoka”, w którą Jezus Chrystus wraz z Ojcem chcą przyoblec swoich uczniów, Apostołów i świadków, a nie oparte na kruchej sile ludzkiej miłości. Choćby w momencie rozpalenia, udzielania się miłości Bożej ludzkiemu sercu, człowiek miał subiektywne przekonanie, że jest gotów na wszystko dla Imienia Pana, że nie ma cienia wątpliwości w Boże działanie, to jednak całkowite zdanie się na Boga, bycie w Jego rękach narzędziem, domaga się pokory i uniżenia”. /O.J.Kozłowski „Śladami Ducha”. Str.373/
Dzień 7
Dz 20, 27-38
(...) bo nie uchylałem się tchórzliwie od głoszenia wam całej woli Bożej. Uważajcie na samych siebie i na całe stado, nad którym Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią. Wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając stada. Także spośród was samych powstaną ludzie, którzy głosić będą przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów. Dlatego czuwajcie, pamiętając, że przez trzy lata we dnie i w nocy nie przestawałem ze łzami upominać każdego z was. A teraz polecam was Bogu i słowu Jego łaski władnemu zbudować i dać dziedzictwo ze wszystkimi świętymi. Nie pożądałem srebra ani złota, ani szaty niczyjej. Sami wiecie, że te ręce zarabiały na potrzeby moje i moich towarzyszy. We wszystkim pokazałem wam, że tak pracując trzeba wspierać słabych i pamiętać o słowach Pana Jezusa, który powiedział: "Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu"».
Po tych słowach upadł na kolana i modlił się razem ze wszystkimi. Wtedy wszyscy wybuchnęli wielkim płaczem. Rzucali się Pawłowi na szyję i całowali go, smucąc się najbardziej z tego, co powiedział: że już go nigdy nie zobaczą.
Potem odprowadzili go na okręt.
„DUCHU ŚWIĘTY STWORZYCIELU
Duchu Święty, Stworzycielu,
Ożywiaj moją modlitwę,
Ożywiaj moje pragnienie
Pełnienia woli Ojca.
Duchu Święty, Stworzycielu, B
Otwieraj moje oczy, by widziały,
Otwieraj moje uszy, by słyszały,
Serce aby czuło.
Duchu Święty, Ożywicielu - przyjdź!”
W tym tygodniu z Podręcznika „Życie w Duchu Świętym” czytamy konferencję pt.: „Chodzić w Duchu Świętym” - str. 185-201. Dla chętnych proponujemy zrobienie medytacji w ciągu tygodnia w oparciu o ten tekst z Pisma Św. lub książki, który najbardziej nas poruszył (tzn. rozradował wewnętrznie lub wywołał opór czy zamieszanie w nas).
Materiały do Seminarium dostępne są także na stronie: http://www.wspolnota.mocniwduchu.pl