,,ZATWIERDZAM'' ……………. dnia …………..

...............................................

(stanowisko służbowe)

...........................................................................

(stopień imię nazwisko)

Data ………………………..

PLAN - KONSPEKT

Do przeprowadzenia zajęć z kształcenia obywatelskiego

z …………….. w dniu ………………. r.

I. TEMAT: /7/ Patriotyzm i tożsamość narodowa.

II.CEL:

1. Uczyć szkolonych żołnierzy pojęcia patriotyzmu.

2. Uczyć szkolonych żołnierzy pojęcia tożsamości narodowej.

III.FORMA/METODA: wykład

IV.CZAS: 2 x 45 min

V.MIEJSCE: świetlica

VI. ZAGADNIENIA:

1. Istota patriotyzmu.

2. Polski patriotyzm na przestrzeni wieków.

3. Na czym polega patriotyzm dzisiaj.

VII. LITERATURA:

1. J. Groskrejc, Obszary i dziedziny wychowania wojskowego, "Wojsko
   i wychowanie", nr 2(2001), s. 36;

2. L. Wełyczko, Wychowanie w wojsku, "Wojsko i wychowanie", nr 4 (2002), s. 46;

3. D. Kocięcka, M. Palimąka, Stosunek młodzieży do patriotyzmu, "Wojsko
   i wychowanie", nr 10(1993), s. 36-39;

4. Z. Gazda, Patriotyzm społeczeństwa a obronność kraju, "Wojsko i Wychowanie", nr 4 (1995), s. 57-60;

5. Z. Ciećkowski, Rozważania o patriotyzmie, "Wojsko i wychowanie", nr 5 (2000), s. 90-93;

6. Encyklopedia Powszechna PWN - 1999r;

7. Kociecka L. „ Młodzież - patriotyzm - obronność.” Warszawa 1988r.

8. Malinowski L. „Barwy patriotyzmu”, Warszawa 1987.

Przebieg zajęć.

Lp.	Zagadnienie i jej treść	Uwagi
1.	2.	3.
1.	ROZPOCZĘCIE ZAJĘĆ - meldunek; - sprawdzenie obecności; - temat i cel zajęć;	Przyjmuję meldunek od starszego grupy, sprawdzam obecność, podaję temat i cel zajęć, zwracam uwagę na dyscyplinę. Czas: 5 min
2.	CZĘŚĆ GŁÓWNA ZAGADNIENIE 1 Istota patriotyzmu. Patriotyzm - miłość do ojczyzny, własnego narodu, połączona z gotowością do ofiar dla niej, Z UZNANIEM PRAW INNYCH NARODOW I SZACUNKIEM DLA NICH. Patriotyzm dzisiaj jest pojęciem zapomnianym lub rozumianym niezgodnie ze swoja definicja. Jeszcze nie tak dawno nasi przodkowie potrafili oddać życie za ojczyznę. I była to prawdziwa miłość do kraju, chęć uzyskania niepodległości i lepszego bytu. Do tej pory słyszymy od naszych dziadków i pradziadków o wojnie i o tym ze miłość do ojczyzny jest ważna i widzimy ich oburzenie gdy odpowiadamy ze jest nam obojętny nasz kraj. Co prawda teraz również wielu młodych uważa się za patriotów. ale w jakim sensie? Czy w takim samym jak nasi dziadkowie którzy ginęli za wolność i za biało - czerwona flagę? Patriotyzm objawia się głównie w popieraniu narodowej drużyny piłkarskiej. Można to zaobserwować na meczach międzynarodowych kiedy to kibice maja wymalowane flagi swojej ojczyzny na koszulkach, czapkach, samochodach a nawet twarzach i są skłonni zabić za swoja drużynę. Przyjrzyjmy się najpierw terminologii oraz różnym sposobom odnoszenia się do ojczyzny. Słowo „patriotyzm” pochodzi od greckiego słowa „patriotes” czyli rodak. „Patrios” to ktoś pochodzący od tego samego ojca, a „pater” to ojciec. Patriota to ktoś, kto okazuje szacunek i miłość wobec swojej ojczyzny, a także — w razie potrzeby - gotowość poniesienia dla niej ofiar i wyrzeczeń. Ponadto patriotyzm przejawia się w poczuciu silnej więzi emocjonalnej, społecznej, kulturowej, religijnej z własnym narodem, z jego historią i tradycją, z jego wartościami i aspiracjami. Przeciwieństwem patriotyzmu są postawy skrajne: nacjonalizm i kosmopolityzm. Nacjonalizm to postawa, która polega na idealizowaniu i wywyższaniu własnego narodu. Zwykle wiąże się z tym nienawiść do innych narodów, pogarda, zaczepna wojna, dążenie do podboju, dominacji, a nawet zupełnej zagłady innych narodów i ojczyzn. Nacjonalizm jest przejawem fanatyzmu, a uleganie takiej postawy rodzi wrogość i nienawiść. Skrajny nacjonalizm — przynajmniej w Europie - nie jest obecnie zbyt groźny, gdyż dotyczy niewielkiej liczby ludności, a ponadto jest zdecydowanie zwalczany jako „niepoprawny politycznie”. Z tego względu znacznie groźniejsza w naszych czasach jest druga skrajność, którą nazywamy kosmopolityzmem i która traktowana jest przez większość lewicowych polityków oraz środków przekazu jako ideał, jako postawa bardzo „poprawna politycznie” i zachwalana. Słowo „kosmopolityzm” pochodzi od greckiego słowa „kosmopolites”, czyli „obywatel świata”. Kosmopolita to ktoś, kto nie czuje więzi ze swoją ojczyzną i kto uważa, że żadna tego typu wspólnota nie jest potrzebna. Przejawem kosmopolityzmu jest naiwnie rozumiana „tolerancja” oraz slogany o nie narzucaniu innym narodom własnej kultury i tradycji. W efekcie w Europie widać coraz więcej emigrantów z innych kontynentów, którzy zachowują swoją tożsamość narodową i swoją więź z ojczyzną, np. muzułmanie, którzy poprzez swoje stroje, wiarę religijną i solidarność narodową przenoszą część swojej ojczyzny do Europy. W tym samym czasie europejscy kosmopolici zatracają swoje korzenie, kulturę i świadomość narodową. Tymczasem tak, jak nie można kochać wszystkich ludzi na świecie, jeśli najpierw nie nauczymy się kochać naszych bliskich i samych siebie, tak też nie można być dobrym obywatelem świata, jeśli najpierw nie jest się dobrym obywatelem własnej Ojczyzny i jeśli nie następuje coraz dojrzalsza integracja z własnym narodem. ZAGADNIENIE 2. Polski patriotyzm na przestrzeni wieków. Tak, jak nie można w sposób konkretny i dojrzały kochać ludzi, których nie znamy, tak też nie można kochać i wspierać ojczyzny, jeśli jej nie znamy lub jeśli nie rozumiemy jej aktualnej sytuacji i potrzeb. W żadnej dziedzinie życia ignorancji nie można pogodzić z miłością i troską. Z tego względu ważnym przejawem patriotyzmu jest interesowanie się własną ojczyzną, dobra znajomość jej historii i kultury, tradycji i wartości, a także obecnych uwarunkowań i potrzeb. Czytanie mądrych publikacji na ten temat, rozmowy o tradycjach i zwyczajach, znajomość wysiłku i dorobku poprzednich pokoleń Polaków, poznawanie życiorysów wyjątkowych rodaków, respektowanie świąt narodowych, znajomość dat i wydarzeń istotnych dla losów ojczyzny to postawy, bez których patriotyzm nie byłby możliwy. Na przestrzeni wieków zmieniało się samo znaczenie pojęcia ?ojczyzna?, różnie definiowano też patriotyzm w zależności od przyjętego światopoglądu, opcji politycznej, przynależności do grup społecznych itd. Niemniej, ojczyzna to jeden z najczęstszych motywów naszej literatury, która przedstawiła tysiące przykładów patriotycznych postaw, walki o niepodległość oraz patriotyzmu czasu pokoju, powtarzała apele o ratowanie zagrożonego kraju, wskazywała konflikty między interesem jednostki a dobrem ojczyzny, manifestowała tęsknotę za nią. Obowiązki obywatela ojczyzny, głębokie przywiązanie do rodzinnego kraju są tematem nowożytnej literatury od czasów renesansu. Jakie są typy patriotów? Sposób, w jaki bohaterowie literaccy wyrażali miłość do ojczyzny, zależał zawsze od momentu dziejowego, w jakim przyszło im żyć. W czasach pokoju patrioci żądają reform i piętnują postawy szkodliwe dla kraju. W czasie wojny idą walczyć. W czasie niewoli konspirują, przygotowują powstania, także walczą. W Polsce nie brakowało ludzi którzy oddawali życie za sprawę. Stanisław Starzyński potrafił zmobilizować armię aby stawiła czoło nadciągającej nad Warszawę armii. Za swój patriotyzm zapłacił najwyższą cenę, prawdopodobnie w Dachau. Polacy wielokrotnie wręcz zadziwiali Niemców swą odwagą i nieugiętością, mjr Henryk Sucharski - głównodowodzący oddziałami na Westerplatte wytrzymał wraz ze swymi ludźmi broniąc placówki dużo dłużej niż by się ktokolwiek spodziewał, okazując przy tym wiele męstwa. Zarówno Rosjanie jak i Niemcy starali się wyniszczyć Polskę, mordując głównie ludzi wykształconych w obawie że mogli by im zaszkodzić. Niemal natychmiast polskie podziemie zorganizowało szkoły w których uczono wszystkiego a nie tylko rzeczy potrzebnych w usługiwaniu Niemcom. Szare szeregi ryzykując życie aby obronić większość prowadziły wraz z AK akcje dywersyjno-sabotażowe. ZAGADNIENIE 3. Tożsamość narodowa Każda ojczyzna istnieje w postaci państwa, które przybiera określoną formę ustrojową. Zagrożona jest ta ojczyzna, w której ustrój polityczny jest niesprawiedliwy, w której ludzie sprawujący władzę są skorumpowani, niekompetentni lub nieudolni, w której źle działają podstawowe instytucje i służby państwowe (parlament, rząd, samorządy, policja, poczta, komunikacja, system oświaty, ochrona zdrowia, itd.). Z tego względu stopień społecznej i politycznej świadomości oraz dojrzałości obywateli jest istotnym wyznacznikiem sytuacji danego narodu i jego ojczyzny. Współczesny patriota to ktoś, kto wnosi pozytywny wkład w sytuację społeczną i polityczną w swojej ojczyźnie. Wymaga to najpierw krytycznej obserwacji rzeczywistości, by przeciwstawiać się zagrożeniom i niepokojącym zjawiskom w sferze społecznej i politycznej. Patriota to ktoś, kto rozumie, że nie służy dobru ojczyzny modne obecnie bezkrytyczne ubóstwianie demokracji, budowanej bez podstawowych wartości jakimi są: bezwarunkowa ochrona ludzkiego życia, troska o godność i rozwój każdego obywatela, uczciwość, odpowiedzialność, sprawiedliwość i solidarność społeczna. Patriota to ktoś, kto rozumie, że nie można budować dobra ojczyzny w oparciu o naiwnie rozumianą tolerancję czy nieodpowiedzialną demokrację, która prowadzi do korupcji, niesprawiedliwości, ubóstwa milionów rodaków, a nawet do ukrytej dyktatury, gdy politycy przypisują sobie prawo decydowania o tym, kto jest w danym państwie chroniony prawem, a kogo można legalnie zabić, np. w postaci aborcji czy eutanazji. Patriota to ktoś, kto rozumie, że demokracja jest dobrym ustrojem dla ojczyzny i państwa jedynie wtedy, gdy w tej ojczyźnie większość obywateli to ludzie światli, odpowiedzialni, kompetentni, ludzie sumienia, którzy rzeczywiście szczerze troszczą się o dobro wspólne. Stąd ważnym przejawem patriotyzmu jest krytyczne analizowanie ustroju i zachowań ludzi rządzących, demaskowanie wszelkich przejawów zła w wymiarze społecznym i politycznym, kontrolowanie władz państwowych i samorządowych oraz ustanawianych przez nich praw, a także osobisty, pozytywny wpływ na życie społeczne i polityczne poprzez odpowiedzialne uczestnictwo w wyborach oraz zaangażowanie się w życie wspólnoty lokalnej. Patriota to ktoś, kto potrafi wraz z osobami podobnie myślącymi organizować skuteczne grupy nacisku, które sprawdzają na ile państwo chroni obywateli przed wszelkimi zagrożeniami, np. przed przestępczością i demoralizacją, na ile jest rozsądnie zorganizowane, na ile wspiera mądrą edukację, stwarza obywatelom szansę na solidne wykształcenie, chroni i promuje rodzinę oraz podstawowe wartości, takie jak miłość, prawda i odpowiedzialność. Z tego względu postawa patriotyczna, czyli mądra troska o ojczyznę jest ostatecznie nie tylko troską o los naszych rodaków, ale także troską o los nas samych i naszych bliskich. Jest też pozytywnym wkładem w rozwój i dobro innych narodów. Przypomina nam o tym ten nasz Rodak, z którego jesteśmy najbardziej dumni i od którego możemy uczyć się dojrzałego patriotyzm. Właśnie on - Jan Paweł II - przypomina nam, że „człowiek swoją głębszą tożsamość ludzką łączy z przynależnością do narodu, swoją zaś pracę pojmuje także jako pomnażanie dobra wspólnego wypracowanego przez jego rodaków, uświadamiając sobie przy tym, że na tej drodze praca ta służy pomnażaniu dorobku całej rodziny ludzkiej” (Elementarz Jana Pawła II dla wierzącego, wątpiącego i szukającego”, WL Kraków 2001). Sposób wyrażania patriotyzmu jest dosyć oczywisty w sytuacjach skrajnego zagrożenia ojczyzny, np. w obliczu ataku ze strony wroga, wielkich katastrof czy klęsk żywiołowych. Patriotyzm polega wtedy na ofiarnej obronie ojczyzny oraz na okazywaniu solidarności własnym rodakom. W polskiej tradycji — ze względu na uwarunkowania geopolityczne i bolesną historię — wielu Polaków rozumie patriotyzm głównie, a nawet wyłącznie, jako zbrojną obronę granic, udział w postaniu narodowym czy przystąpienie do oddziałów partyzanckich, aby walczyć z najeźdźcą. Tymczasem w warunkach pokoju i niepodległości przejawy miłości ojczyzny są z reguły mniej heroiczne i oczywiste, ale chyba równie trudne. Patriotyzm na co dzień to bowiem solidne wypełnianie podstawowych obowiązków obywatelskich, jak np. pełnienie służby wojskowej, płacenie podatków, ochrona środowiska, własności i zasobów naturalnych własnego kraju, aktywna troska o honor ojczyzny i dobre imię rodaków.	Zagadnienie prowadzę w formie wykładu. Podaję definicję omawianych zagadnień. Zwracam uwagę na opanowanie podstawowych pojęć dotyczących tego zagadnienia. Podaję literaturę gdzie można znaleźć informacje dotyczące tematu zajęć. Zagadnienie prowadzę w formie wykładu. Omawiam zagadnienie wykorzystując prezentacje multimedialną. Zwracam uwagę na opanowanie podstawowych pojęć dotyczących tego zagadnienia. Zwracam uwagę na zainteresowanie tematem. Zadaję pytania sprawdzające stopień jego opanowania zagadnienia
3.	ZAKOŃCZENIE ZAJĘĆ - Omówienie zajęć; - Meldunek; - Postawienie zadań na samokształcenie;	Omawiam przebieg zajęć. Zadaję pytania kontrolne. Wystawiam oceny. Przyjmuję meldunek od starszego grupy o zakończeniu zajęć. Czas: 5min

OPRACOWAŁ:

………………………….

DOWÓDCA ÓDCA
1 DYWIZJONU

---