Pozycje
Pozycja zastana
Pozycję tą stosujemy w przypadkach podejrzenia urazów kręgosłupa: polega ona na zabezpieczeniu poszkodowanego bez poruszania go, pamiętając o udrożnieniu dróg oddechowych.
Pozycja autoprzetoczeniowa
Unosimy obie nogi leżącego poszkodowanego, np. za nogawki spodni; uniesione nogi opieramy na krześle, stole lub własnej zgiętej w kolanie nodze; pozycja ta ma na celu poprawę krążenia mózgowego poprzez właściwy odpływ krwi z kończyn dolnych.
Pozycja półsiedząca
Poszkodowanego sadzamy opartego plecami o coś stabilnego, przy niektórych urazach z lekko ugiętymi nogami w kolanach (odciąża to mięśnie jamy brzusznej).
Pozycja leżąca z ugiętymi nogami w kolanach
Stosujemy przy urazach jamy brzusznej i miednicy.
Pozycja boczna ustalona
Stosujemy ją dla zabezpieczenia poszkodowanego nieprzytomnego, z zachowanymi czynnościami życiowymi. np. podczas oczekiwania na przybycie lekarza; ułatwia oddychanie, krążenie, zapewnia drożność dróg oddechowych. Wszystkie czynności wykonujemy bez przechodzenia na drugą stronę poszkodowanego:
bliższą nogę zginamy w stawie kolanowym, a stopę wsuwamy pod kolano drugiej
nogi,
rękę znajdującą się bliżej ratownika układamy wzdłuż ciała. a dłoń wsuwamy pod
pośladek stroną grzbietową ku górze (palce powinny być wyprostowane),
drugą rękę, zgiętą w stawie łokciowym, kładziemy na piersi poszkodowanego, tak aby dłoń spoczywała pomiędzy szyją i barkiem strony przeciwnej,
przewracamy poszkodowanego na swoją stronę jedną ręką ciągnąc za biodro, a drugą asekurując głowę,
kończynę górną, którą uprzednio podłożyliśmy pod pośladek, wyciągamy za ramię do tyłu (chwytając powyżej łokcia),
odchylamy głowę poszkodowanego do tyłu i zabezpieczamy ją drugą ręką, okresowo kontrolujemy czynności życiowe (nie rzadziej niż co minutę).
Pozycja przeciwwstrząsowa
Polega na ułożeniu poszkodowanego na wznak i uniesieniu nóg nad poziom głowy, na wysokość około 30-40 cm.
Każda pozycja wiąże się z zapewnieniem poszkodowanemu komfortu termicznego (czyli dokładnego okrycia kocem lub folią termiczną) oraz psychicznego (rozmawiamy z poszkodowanym nawet jeśli jest nieprzytomny, odwracamy jego uwagę, uspokajamy go, zapewniamy ciągły kontakt wzrokowy i dotykowy); informujemy o wykonywanych czynnościach oraz o tym w jaki sposób może on sam nam pomóc.