Sprawozdanie

Dnia 1 lipca rozpoczeliśmy praktyki geotechniczne w Nałęczowie. Korzystając z pięknej pogody doktor Gazda postanowił nam pokazać okolice i zabrał nas na trzygodzinną wyprawę po okolicznych terenach. Dostaliśmy mapę na której każdy z nas potrafił odnaleźć naszą lokalizację wraz z wytyczonym szlakiem do pokonania. Obowiązkowo także każdy musiał zaopatrzyć się w wygodne buty do wędrówki.
Wyruszyliśmy z równiny Bełzyckiej na wschód idąc drogą polną usytuowaną w niecce wądołu. Działalność człowieka a przede wszystkim natury uformowała zbocza w sposób dość łagodny. Po kilkuset metrach doszliśmy do lasu, gdzie nasz opiekun wyjaśnił nam jaka jest różnica pomiędzy wądołem a wąwozem i pokazał nam dwa klasyczne wąwozy uformowane przez spływające wody leśne. Widok był typowy dla tej formy ukształtowania terenu tzn. ściany strome z dnem w kształcie litery „ V ”. Co ciekawe, miejsce łączenia wąwozów na granicy lasu było usytuowane poniżej dna wądołu.
Wzdłuż lasu kierując się drogą w kierunku północnym, mieliśmy idealną okazję do wykazania się znajomością rodzajów gruntów. Typowym dla działalności człowieka jest ścinanie skarp i wzniesień dla potrzeb komunikacyjnych czy uprawnych toteż naszym oczom ukazał się profil wierzchnich warstw gruntu. Po stwierdzeniu, że jest to less wykorzystaliśmy nasze wiadomości zdobyte w laboratorium Mechaniki Gruntów: pobraliśmy próbkę o nienaruszonej strukturze i stwierdziliśmy, że da się z niej uformować kulkę, następnie uformowaliśmy waleczek, który jednak zaczął poprzecznie pękać co pozwoliło nam stwierdzić, że jest to glina pylasta.
Mijając las wyszliśmy na okoliczne najwyższe wzniesienie – „Łysą Górę” o wysokości 220m.n.p.m . Pan doktor opowiedział nam o odkrytej przez niego osadzie . Niestety nie ma już po niej ani śladu, wszystkie szczątki spoczywają głębiej w gruncie. Ciekawostką jest lokalizacja. Najwyższy punkt to bezpieczeństwo i dobry widok na okolicę ale nie wiemy skąd mieszkańcy kilka tysięcy lat wcześniej zaopatrywali się w niezbędną do życia wodę bo nie zachowało się żadne źródło.
Pobraliśmy próbkę gruntu, która nie pozwalała nawet uformować kulki co świadczyło o tym że był to pył. Na przekroju dość widoczna była warstwa odwapnionego pyłu.

Po krótkiej przerwie poszliśmy dalej w kierunku małego lasku. Droga była częściej uczęszczana ponieważ częściowo wykopano ją w gruncie, miejscami do głębokości nawet 3 metrów. Coroczne roztopy i wody opadowe pomogły i przed oczami mieliśmy wysokie przekroje przez grunt.



Doszliśmy do skrzyżowania dróg w księżym Dole, przy którym stała kapliczka upamiętniająca bitwę z XVIII wieku. Zostawiajac po prawej stronie Płaskowyż Nałęczowski skręciliśmy na zachód i doszliśmy do pobliskich zabudowań w dolinie rzeki.

Dotarliśmy do ulicy Słowiczej i skręciliśmy na południe. Poruszaliśmy się na początku drogą usytuowaną wzdłuż rzeki, z jednej strony mieliśmy wysokie zbocze doliny, a z drugiej widoki naturalnie biegnącej rzeki. Miejscami było naprawdę ślisko więc każdy musiał zachować szczególną ostrożność.
Pan doktor pokazał nam jedną z ocalałych jaskiń, których jest w tych okolicach wiele. Jaskinia była dość płytka i jak większość tutejszych miała ona dwa wyjścia. Wewnątrz zapoznaliśmy się z budową geologiczną zdobywanej góry.
Po chwili odpoczynku wyszliśmy na otwartą drogę usytuowaną na dnie szerokiej doliny. Kierując się dalej na południe dotarliśmy do okolicznej kopalni piasku. Dla bezpieczeństwa nie wchodziliśmy na zbocza ponieważ były zbyt niestabilne. Wróciliśmy na drogę i doszliśmy do nieczynnego już młyna „ Hipolit ”. Gospodarz pozwolił nam wejść do środka i podziwiać jego kolekcję minerałów i skał. Korzystając z jego uprzejmości mogliśmy zobaczyć na własne oczy kawałki meteorytów, które spadły na ziemię.
Idąc na północny wchód doszliśmy do naszego miejsca docelowego a zarazem początku naszej przygody. Dzień zakończył się, a pogoda na szczęście nam dopisała.