Podczas nauki anatomii posługujemy się zwykle kośćmi, które został poddane maceracji. Maceracja polega na działaniu bakterii gnilnych nisz czących wszystkie miękkie części kości. Należy pamiętać, że wygląd takie kości różni się zasadniczo od kości znajdujących się w żywym organizmie. Ciężar nie wymacerowanego kośćca wynosi przeciętnie u mężczyzn ok.11 kg, a u kobiet ok. 10 kg i stanowi ok. 14% ciężaru ciała.
Każda kość składa się z czterech elementów tworzących biologiczn całość:

• z tkanki kostnej

• z okostnej

• z chrząstki stawowej

• ze szpiku kostnego.

Oglądając przekrój dowolnej kości można wyodrębnić dwie warstwy o różnej konsystencji. Zewnętrzna warstwa kości, o ścisłym utkaniu, nazywan jest istotą zbitą (substantia compacta), natomiast warstwa wewnętrzni o utkaniu beleczkowatym - istotą gąbczastą (substantia spongiosa). Na wyraźniej istota gąbczasta występuje w nasadach kości długich, a istota zbił - w ich trzonach. Układ beleczek w istocie gąbczastej nie jest przypadków lecz są one uporządkowane zgodnie z przebiegiem linii nacisku i naprężeń.
W kościach płaskich, w ich cienkich miejscach często nie ma istoty gąbczastej, a dwie blaszki istoty zbitej zlewają się tworząc całość.:

- Okostna (periosteum) jest błoną włóknistą obficie unaczynioną i unerwioną, pokrywającą kość ze wszystkich stron, z wyjątkiem powierzchni stawowych. Składa się z dwóch warstw: zewnętrznej, zawierającej włókna klejodajne i sprężyste, oraz wewnętrznej, bogatej w elementy komórkowe {osteoblasty), nazywanej warstwą rozrodczą. Procesy regeneracji kości (uzupełnienie ubytków czy zrastanie się po złamaniu) rozpoczynają się właśnie c warstwy rozrodczej okostnej.

Szpik kostny (medulla ossium) wypełnia jamę szpikową ijamki w ist< cię gąbczastej. Rozróżnia się dwa rodzaje szpiku kostnego: szpik kostr żółty (medulla ossium flaua) i szpik kostny czerwony (medulla ossium n bra). Pierwszy rodzaj składa się głównie z komórek tłuszczowych i wysti puje w jamach szpikowych kości długich, natomiast drugi wypełnia przestrzenie między beleczkami kostnymi istoty gąbczastej. Szpik kostny czerwony wytwarza czerwone ciałka krwi (erytrocyty) oraz ziarniste krwinki białe (granulocyty). U noworodków występuje wyłącznie szpik czerwony W miarę wzrostu organizmu zachodzi proces stłuszczania szpiku w trzonach kości długich; w efekcie u osób dorosłych ilość szpiku czerwonego i ź ó tego jest mniej więcej taka sama

Osseina - Komórki kostne leżą w jamkach kostnych i otoczone są międzykomórkową substancją organiczną zwaną osseiną. Zawiera ona sole minerału wśród których znajdują się: fosforan wapnia (85%), węglan wapnia (11%) fosforan magnezu (1,5%), zasadowe sole sodu i potasu (2%), chlorek wapnia (0,5%), fluorek wapnia (0,5%). Zawartość soli wapnia i fosforu decyduje o twardości i wytrzymałości kości na obciążenia.

Należy zwrócić uwagę na bardzo istotną cechę charakterystyczną kości, mianowicie na ich biologiczną plastyczność. Kości dostosowują swój kształt do warunków w jakich się znajdują i pracują. Mają zdolność przebudowy swej struktury stosownie do zmian w wielkości i kierunkach działających na nie obciążeń mechanicznych.

Rodzaje kości

W szkielecie dorosłego człowieka występuje 206 oddzielnych kości. Ich liczba zmienia się wraz z wiekiem, wynika to ze zrastania się poszczególnych części kości u ludzi młodych i ze zrastania się niektórych kości u osób w wieku starczym.
Podział kości ze względu na ich kształt przedstawia się następująco:

• kości długie (ossa longa). Większość ich wchodzi w skład kończyn. Zbudowane są z trzonu (corpus) i dwóch nasad (epiphisis) - bliższej i dalszej, biorąc za punkt odniesienia oś pośrodkową ciała. W trzonach tych kości znajduje się jama szpikowa;

• kości płaskie (ossa piana). Zalicza się do nich kości sklepienia cza^ ki, łopatkę, mostek, kości biodrowe;

• kości krótkie (ossa breue). Są równomiernie rozwinięte we wszy kich kierunkach (np. kości nadgarstka, stepu);

• kości różnokształtnne (ossa multiformia). Nie dają się zaliczyć wyżej wymienionych grup (np. kręgi);

• kości pneumatyczne (ossapneumatica). Zawierają puste przesta nie wyścielone błoną śluzową (np. kość szczękowa, czołowa).