W WERONIE – NORWID

1. WPROWADZENIE

W utworze tym Norwid przypomina los największych kochanków literatury światowej – szekspirowskich Romea i Julii. Utwór ten znajduje się w zbiorze Vade-mecum. Jest to rozmowa między cyprysami, a ludźmi uczonymi, czyli między uczuciem przyrody a rozumiem człowieka. Dyskusja ma miejsce w Weronie, w mieście, w którym rozegrała się szekspirowska tragedia „Romeo i Julia”.

2. TREŚĆ

Widzimy jak niebo, będące symbolem stałości i nieprzemijalności, zadumało się nad losem człowieka, jego tragedią oraz potęgą miłości. Naszym oczom ukazuje się obraz spadającej gwiazdy, która staje się głownym tematem sporu. Dyskusja toczy się wokół tego, czym jest owa gwiazda? Według cyprusów jest „łzą znad planety”, czyli symbolem współczucia, jakie okazuje niebo (Opatrzność) człowiekowi i jego niedoli. Natomiast wg ludzi jest to jedynie kamień, meteoryt – zwykłe zjawisko fizyczne.

Norwid zderza w swym utworze przekonanie, iż miłość Romea i Julii jest opłakiwana przez naturę, która współcierpi, z przeświadczeniem o obojętności natury na losy człowieka. Ostatnia zwrotka wiersza jest wieloznaczna, w dużej mierze dzięki zawartej w niej ironii („A ludzie mówią, i mówią uczenie, Że to nie łzy są, ale że kamienie, I - że nikt na nie nie czeka!”). Ironia ta skierowana jest nie tylko ku „uczoności”, ale również ku obojętności współczesnych poecie ludzi.

3. KSZTAŁT ARTYSTYCZNY.

Na uwagę zasługuje budowa utworu „W Weronie”, która jest oparta o zasadę aluzji literackiej. Norwid historię nieszczęśliwych kochanków potraktował symbolicznie, a swą uwagę skierował głównie na ciszę i spokój, które nastąpiły po nieszczęściach. Skontrastowane ze sobą zostały przemijalność tego, co stworzył człowiek (gruzy, rozwalone bramy), z trwałością sfery uczuć, która przejawia się we współczuciu okazywanym człowiekowi przez naturę.

Wiersz składa się z czterech zwrotek trzywersowych. Występują w nim rymy, epitety, wykrzyknienia, personifikacje.

ALUZJA LITERACKA – odwołanie się do innego tekstu, stylu lub zjawiska literackiego za pomocą określonych sygnałów, rozpoznawalnych dla odbiorcy (np. przywołanie tytułu, sformułowań). Stanowi ona komentarz do utworu, instrukcję do interpretacji.