narracja autorska( pełna jakby

autorska wiedza o świecie przedstawionym)narrator

nie należy do świata przedstawionego nie został bahterem.

Narracja personalna: relacja prowadzona przez samego bohatera

Należy do świata przedstawionego jest postacią fikcyjną

Jak analizować narratora:

Całościowa strategia informacyjna narratora

zakres wiedzy sposób jej ujawniania, stopień uwzględnienia

różnych punktów widzenia statyczność bądź dynamiczność

centrum czasoprzestrzennego z którego prowadzona jest

narracja, związek miedzy bohaterami i wydarzeniami, słowa sądy

istnieni lub brak komentarza, sposoby sterowania uwaga i opinią

odbiorcy, sposób stopniowania napięcia, przedstawianie fabuły

formy podawcze.

Oda – utwór liryczny, który charakteryzuje się

wzniosłością tematu i

stylu, sławi ideę, wydarzenie lub czas. Zwykle cechuje ją

także zbiorowy podmiot wypowiedzi. Należała do

najpopularniejszych form poezji klasycznej.

Hymn (z greckiego hýmnos – pieśń pochwalna) – uroczysta

i podniosła pieśń pochwalna o apostroficznym charakterze

wypowiedzi, komponowana na cześć bóstwa, szczególne

j osoby, wydarzenia, ojczyzny (kraju), a także idei.

Sonet, kunsztowna kompozycja poetyckiego utworu

literackiego złożona z 14 wersów zgrupowanych

w dwóch czterowierszach i dwóch tercynach.

Forma ukształtowana we Włoszech w XIII-XIV w., głównie w

twórczości Dantego Alighieri i F. Petrarki.

Tren, lament, płacz żałobny, nenia, utwór poetycki wywodzący

się z poezji żałobnej antycznej Grecji. Pierwotnie pieśń

obrzędowa, później ważny element greckiej

tragedii. Wyrażała żal z powodu czyjejś śmierci,

rozpamiętywała myśli i czyny zmarłego, sławiła jego zasługi.

Pieśń, utwór poetycki należący od starożytności do

klasyki poezji. Powiązana z muzyką i tańcem,

w najstarszej tradycji antycznej występowała

jako część składowa obrzędów religijnych,

uchodząc za najstarszą formę poetycką

naszego kręgu cywilizacyjnego. Bliski związek

pieśni z muzyką istniał także w poezji średniowiecznej

, zwłaszcza w liryce trubadurów oraz minnesingerów

i przetrwał w twórczości ludowej.

elegia (łc. z gr. elegeía od élegos ‘pieśń żałobna, lament’)

1. lit., staroż. gr. i rzym. utwór poetycki pisanydystychem

2. elegijnym gł. o tematyce żałobnej, wojennej,

3. miłosnej, biesiadnej i mitologicznej.

4. 2. lit. smutny, melancholijny utwór liryczny

5. . 3. muz. kompozycja muzyczna w poważnym tonie

tragedia (łc. tragoedia z gr. tragoidía tragedia;

dosłownie: koźla pieśń, powstała prawdopodobnie

z dytyrambu ku czci Dionizosa śpiewanego

przez śpiewaków ubranych w koźle skóry,

upodabniające ich do satyrów od tragoidós

‘tragik; śpiewający koźlą pieśń’) 1.

lit. utwór dramatyczny, który

przedstawia dzieje bohaterów skazanych na ni

euchronne niepowodzenie, uwikłanych w konflikt

dwóch racji, nie dających się pogodzić.

2. przen. nieszczęście, wielkie przeżycie

wzbudzające rozpacz, cierpienie;

Dramat, z greckiego dráma –

(„działanie, akcja”), jeden z trzech głównych

(obok liryki i epiki) rodzajów literackich,

traktowany często jako gatunek sztuki syntetycznej,

wielotworzywowej – zarówno literackiej, jak i teatralnej.

Powieść, podstawowy gatunek epiki cechujący się

swobodną kompozycją i obejmujący obszerny materiał

społeczno-obyczajowy, historyczny, psychologiczny

. Ma zazwyczaj rozbudowaną fabułę.

Stopień autonomii wypowiedzi: Dominacja mowy zależnej,

wyrażne graficzne i stylistyczne oddzielenie jej od dizlogów

bądź monologów bogaterów, upodobnienie mowy

narratora do mowy bohaterów(stylizacja)łączenie formy zależnej

i niezależnej w mowę pozornie zalezna i niezależna.

Stopien spójności relacji narratora ciągłośc relacji brak dygresji,

relacja z wyrażnie wydzielonymi dygresjami,

dygresyjność nieciągłość i fragmentaryczność

jako dominująca chcecha narracji.

Zakres wiedzy narratora wszechwiedza narratora

( połaczona z wszechobecnością i komentarzem)

wiedza ograniczona do tego co

mógłby wiedzieć postronny świadekwiedza

taka jaką ma bohater, wiedza mniejsza

od tej którą mógłby mięc bohater,

Umiejscowienie narratora względem swiata

przedstawionego

konsekwentne stosownaie zewnętrznej perspektywy, dystans

, czasowe przybieranie perspektywy głownego bohatera,

osobowego filara, technika punkt,ów widzenia

, zmienność fokalizaji

, lub wybór jednej osobowej perspektywy.

stopień indywidualizacji wypowiedzi narratora, brak oznak

osobowości narratora, narrator cichy, pozostający jedynie

relatorem, sporadyczne sygnały emocji, wartościowania,

światopoglądu, obecnośc wyrazistych cech osobowych

w stylu narracji, jawność przekonań i komentarza.

Sposób kształtowania zawartości, fabularnej

narracja skupiona na zdarzeniach liniowym i spójnym

przebiegu akcji, osłabione wiązania fabularne,

podkreślanie epizodów i rozbudowanie motywów

statycznych, narracja i skoncentrowana na scenach

i sytuacjach albo sądach, na pojęciowych bądź

słownych zależnościach, spójność asocjacyjna

, bądź tematyczna tekstu, afabularność,

Stopień rzeczywistości, figuratywności języka

styl rzeczowy informacyjny narracji,

skupienie się na zależności

miedzy wydarzeniami i na właściwościach osób

oraz przedmiotów, wyraźne zaznaczenie perspektywy

plastyczne zmetaforyzowane,

zróżnicowane perspektywicznie,

i dynamiczne ukazywanie świata przedstawionego,

pokazywanie świata jako wiązki wrażeń oparcie

relacji na językowym współbrzmieniu, asocjacjach,

metaforach, kontrastach, symbolice,

zaskakujące zmiany perspektywy, poetycki model prozy,

Napięcie miedzy mówionym

i pisanym stylem tekstu narracji

narracja nieoficjalna mówiona, spontaniczna, narracja swobodna

korzystjąca z różnych, odmian polszczyzny ale z przewagą języka

ogólnego, narracja prowadzona za pomocą języka ogólnego

pisanego, narracja pisana językiem wyszukanym, ozdobnym oficjalnym.

Mowa zależna zależy od narratora, czyli kogoś kto relacjonuje

pośredniczy w przekazywaniu informacji

Mowa nie zależna słowa bohatera, stuprocentowo

należy do mówiącej postaci.

Monolog wypowiedziany, forma narracji Która

stanowi monolog bohatera bedacy wypowiedzią skierowaną

nie tylko do drugiej osoby, ale także zawierający relacje na

czyjeś słowa, odpowiedzi na zadane pytania,

Monolog wewnętrzny zapis myłśli postaci literackiej

w formie mowy niezależnej, lub pozornie zależnej

Strumień świadomości odmiana monologu

wewnętrznego odmiana monologu wewnętrznego,

zapis odtwarzający spontsanicznie, asocjacyjnie, charakter

myślenia oraz odczuwania świata.

Instrumentacja głosowa (nagromadzenie określonych

dźwięków samogłoskowa konie

kopytami, spółgłoskowa wzgórze na drożnym

aliteracja rozpoczęcie wyrazów od tej samej litery

archaizmy, kolokwializmy, wulgaryzmy, zapożyczenia,

anafora powtórzenie tego samego wyrazu na początku

kolejnych zdań epifora powtórzenie na końcu

zeugma jedno orzeczenie do budowy zdania podrzędnie

złożonego, apostrofa zwrot, pytanie retoryczne, wyliczenie,

animizacja ożywianie nadanie cech ludzi zwierzat rosłin,

animalizacja nadanie cech typowo zwierzęcych,

personifikacja uosobienie, antropomorfizacja nadanie

cech pojedynczych (zachowań), depersonifikacja

zabranie cech ludzkich, oksymoron słowa

o przeciwstawnych znaczeniach, synestezja łączenie

różnych zmysłow, hiperbola przesadnia, peryfraza omówienie

zastąpienie jakiegoś słowa kilkoma innymi, metonimia

(skrót myślowy np.wypić kubek)

Ze względu na temat liryka refleksyjna,

Patriotyczna, polityczna, funeralna, religijna,

Opisowa, miłosna, autotematyczna

Liryka bezpośrednia, (liryka wyznania)

Liryka przedstawiająca Liryka opisowa,

liryka sytuacyjna i narracyjna

Liryka medium(roli i maski

Liryka podmiotu zbiorowego i apelu,

(liryka inwokacyjna)