Wstęp

Istnieją kolory, w których „do twarzy” jest danej osobie. Dzięki nim wygląda się świeżo i promiennie. W innych natomiast wygląda się blado, sprawia wrażenie zmęczonej. Teoria pór roku jest systemem pozwalającym na dość prosty radzenia sobie z doborem kolorów. Zakład ona istnienie czterech typów kolorystycznych przyporządkowanych wiośnie, latu, jesieni i ziemie wraz z odpowiadającymi im barwami. Każdy typ kolorystyczny może nosić wszystkie kolory, jednakże nie wszystkie ich odcienie do niego pasują- oto podstawowa zasada wszystkich porad dotyczących doboru kolorów. Teoria pór roku opiera się na obserwacji, że barwy zimne i ciepłe zmieniają się w przyrodzie w charakterystyczny sposób wraz ze zmianą pór roku: od ciepłych (wiosennych) poprzez zimne (lato) i ciepłe (jesień) poziemne (zima). Podział ten nie ma nic wspólnego z temperaturami panującymi w tym czasie, a oparty jest na następującej obserwacji:

• wiosną w przyrodzie przeważają barwy pochodne żółtej,

• latem wiele jest kolorów podbarwianych błękitem, który wydaje się wyblakły od upału,

• jesienią przeważają ciepłe barwy ziemi,

• zimą znów przeważają kolory zimne, ale tym razem czyste i kontrastowe.

Drugie istotne stwierdzenie teorii pór roku, to: wszystkie barwy danej pory roku pasują do siebie, gdyż łączy je przewaga żółci lub błękitu. Z tego prostego faktu wynika zadziwiająca harmonia barw, jaka obdarza nas przyroda o każdej porze roku. To właśnie powinno być naśladowane dla zachowania równie harmonijnego wyglądu, poprzez dobór do typu kolorystycznego ubioru czy makijażu. Nie jest to wcale trudne, bowiem, podobnie jak barwy natury, naturalna kolorystyka człowieka, czyli karnacja skóry, kolor oczu i włosów doskonale ze sobą współgrają. A co najważniejsze, również w tym przypadku można wyróżnić cztery typy kolorystyczne: dwie z dominacją żółci i czerwienie (barwy ciepłe) i dwie z przewagą błękitu i granatu (barwy zimne). To uzasadnia wyróżnienie, analogicznie do pór roku, czterech typów kolorystycznych i nazwanie ich wioną, latem, jesienią i zimą

Cała sztuka polega na ustaleniu do jakiego typu kolorystycznego zaliczana jest dana osoba. Ponieważ już wiadomo, że są kolory chłodne i ciepłe, i że podział ten dotyczy również indywidualnego odcienia skóry, istotne jest stwierdzenie czy jest on raczej ciepły (żółtawo- czerwonawy) czy chłodny (błękitno- różowy). Następnie ustala się czy z palety barw ciepłych lub chłodnych pasują bardziej barwy intensywne, czyste, czy pastelowe. W klasycznej analizie kolorystycznej w tym celu używa się kolorowych chust o charakterystycznych dla poszczególnych pór roku odcieniach czerwienie, zieleni, błękitu, żółci, fioletu czy brązu. Oddziaływanie chłodnych i ciepłych odcieni tych kolorów na karnację bez makijażu pozwala zidentyfikować typ kolorystyczny. Gdy odcień pasuje do danego typu kolorystycznego skóra sprawia wrażenie delikatnej i świeżej, wargi zyskują naturalną czerwień, nie wiać podkrążonych oczu lub rozszerzonych naczynek krwionośnych, a oczy błyszczą i nabierają intensywniejszego koloru. Kiedy odcień nie pasuje do danego typu kolorystycznego twarz wydaje się blada i zmęczona, wargi sine, bardziej widoczne stają się rozszerzone naczynka krwionośne i cienie pod oczami , a oczy matowe i bez wyrazu.

Wiosna

KARNACJA Dla karnacji typu wiosennego charakterystyczna jest przezroczysta bladość o delikatnym złocistym odcieniu. Skóra często bywa lekko zaróżowiona. Nigdy jednak nie ma odcienia błękitnego, a tylko ciepły brzoskwiniowy. Takiej właśnie cerze wiosna zawdzięcza swój Świerzy, naturalny wygląd. Wargi również mają ciepły odcień czerwonawy, wyraźnie odróżniający się od lekko niebieskawej barwy warg chłodnych kolorystycznie lata i zimy. Jeśli typ wiosenny ma piegi, to wyłącznie złociste, a nie szarobrązowe. Rzęsy i brwi mają jasny bądź ciemny odcień rudozłocisty, tak jak włosy. Zwykle są od włosów nieco ciemniejsze, nie więcej jednak niż o 1-2 tony. Skóra wiosny, mimo swojej bladości i delikatności, zwykle opala się łatwo, nawet na ciemny brąz. Nabiera wówczas lekko rudawej barwy miodu lub złocistego brązu. Tym wiosna różni się od jesieni, która opala się raczej z trudnością. Oczy typu wiosennego są w kolorze delikatnie błękitnym, szaroniebieskim, szarozielonym, turkusowym bądź jasnym złocistobrązowym.
BARWA WŁOSÓW Najczęstszym kolorem włosów wiosny jest blond. Ma on zawsze odcień złotawy, czasem wpadający w rudawy. Nawe włosy w kolorze od jasnego do średniego brązu mają ciepły złotawo lub rudo złotawy odcień. Czasem włosy są rozświetlone jasnymi naturalnymi pasemkami. Wiosna zawdzięcza złocisty odcień włosów pigmentacji, w której występuje przewaga barwy złocistorudej nad szarobrunatną. Włosy wiosny zawierają jednak mniej barwnika niż włosy jesieni, która także należy do ciepłej gamy kolorystycznej. Dzięki temu wydają się jaśniejsze, bardziej świetliste, nie bywają ciemniejsze niż kolor miodu lub złotego brązu.

Z pośród palety barw czerwonych dla wiosny najbardziej odpowiednie będą czerwienie z lekką domieszką żółci, dzięki czemu doskonale będą harmonizować z ciepłą karnacją i złocistym odcieniem włosów tego typu kolorystycznego. Odcienie te przypominają czyste barwy czerwonych lub łososiowych kwiatów i owoców. Również odcienie zieleni powinny mieć sporą domieszkę żółci, która sprawi, że zieleń będzie harmonizować z delikatną karnacją i złocistymi refleksami włosów. Są to odcienie lekkie i pogodne, co zawdzięczają także dodatkowi bieli. Błękity i granaty, w których najlepiej wygląda wiosna są jasne, pogodne, wesołe, gdyż zawierają domieszkę bieli, dzięki czemu błękit, który jest kolorem chłodnym, wkomponowuje się w ciepły typ kolorystyczny wiosny. Odcienie te obejmujące zestaw od jasnego, delikatnego turkusu aż po promienny chabrowy. Odcienie koloru żółtego adresowane do osoby będącej typem kolorystycznym wiosny są pogodne, delikatne i wesołe, nie mogą być odcieniami byt ciężkimi, rudawymi, ponieważ mimo, iż będą one ciepłe, będą lepsze dla typu jesiennego.  Odcienie fioletu dla wiosny powinny posiadać wyraźna domieszkę czerwieni, przypominając czyste odcienie krokusów, natomiast wszystkie odcienie brązu i beżu, w których korzystnie wygląda typ wiosenny powinny zawierać domieszkę żółtawo- rudawą. Szarości, w których do twarzy wiośnie, sprawiają wrażenie miękkich, ciepłych, mają lekki odcień kremowy lub przypominają nikiel i zwykle są dość jasne, a biel dla wiosny powinna mieć odcień skorupki jajka.

CECHY CHARAKTERYSTYCZNE TKANINY
Miękka, delikatna, lejąca, matowa lub z lekkim połyskiem.
MATERIAŁY
Jedwab, satyna, jedwabny welur, surowy jedwab, krepdeszyn, żorżeta, batyst, dżersej; w wersji eleganckiej: wełna, kaszmir, alpaka, flanela, wielbłądzia wełna, len, gabardyna, tweed, pika, ryps, sztruks, aksamit, koronka, sztuczne futro.
WZORY
Drobne, do średniodrobnych, np. krata, glencheck, drobne paski, niewielka kratka, „kurza stopka”, jodełka, drobne kwiatki.

Lato

KARNACJA
Charakterystyczny dla cery lata jest ton chłodny, co sprawia, że skóra wydaje się niezwykle szlachetna i krucha. Cerę lata niełatwo jednak rozpoznać nie pierwszy rzut oka: spotyka się bowiem trzy jej odmiany: 1. skóra blada, gładka, tzw. cera porcelanowa, 2. skóra dobrze ukrwiona z wyraźnie przebłyskującymi delikatnymi naczynkami o chłodnym odcieniu różowym, 3. cera o jasnym, chłodnym odcieniu oliwkowym, bardzo trudna do zdiagnozowania. W razie wątpliwości należy zwrócić uwagę na następujące cechy, jednoznacznie charakteryzujące typ letni: znamiona i piegi są zawsze szare lub szarobrunatne (nigdy złote lub rude). Brwi podobnie jak włosy, zawsze mają odcień popielaty, nigdy złocisty. Czerwone wargi cechuje delikatny odcień różowy. Lato, z wyjątkiem osób o bardzo bladej, jasnej cerze, bardzo dobrze się opala. Skóra nabiera szlachetnej, chłodnej, oliwkowej barwy, w przeciwieństwie do skóry wiosny i jesieni nie jest zaczerwieniona. Naturalne Kolory oczu dla typu letniego, to: szary, szaroniebieski, niebieskozielony, ciemnoniebieskie, orzechowy lub ciemny piwny.
BARWA WŁOSÓW
Kolor włosów lata ma charakterystyczny odcień popielaty. Doskonale pasuje do chłodnego koloru karnacji, warg i oczu. Odcień popielaty bierze się stąd, że we włosach występuje znaczna przewaga barwnika szarobrunatnego. Typ letni ma jednak znacznie mniej pigmentu niż typ zimowy, również zaliczany do „chłodnych”, co sprawia, że naturalna barwa włosów lata nie bywa ciemniejsza niż średni lub ciemny popielaty brąz. Włosy blond, które u lata również się zdarzają, mają odcień srebrzysto popielaty.

Wszystkie odcienie czerwienie, w których lato wygląda korzystnie mają domieszkę błękitu- czyli koloru chłodnego, przez co doskonale harmonizują z jasną, delikatną, lekko błękitnawa karnacja oraz popielatym kolorem włosów. Odcienie czerwini lub różu są delikatnie rozmyte, przytłumione, znacznie mniej intensywne niż w przypadku zimy. Niebieskie odcienie dla typu letniego sprawiają wrażenie przytłumionych, zgaszonych, rozmytych czy nieco przydymionych. Natomiast odcienie koloru zielonego mają wyraźną domieszkę błękitu, co sprawia, że doskonale harmonizują z chłodnym kolorem typu letniego. Innym charakterystycznym tonem w zieleni dla lata jest szarość, której nawet niewielka domieszka tłumi żywą barwę. Żółty, ponieważ jest kolorem ciepłym, świetlistym, więc tylko bardzo przytłumione i rozmyte odcienie są odpowiednie dla lata. Muszą być to barwy żółci delikatne i bardzo jasne.Odcienie fioletu pasujące do bardzo delikatnego, chłodnego lata maja wyraźną domieszkę błękitu, sprawiają wrażenie lekkich i rozmytych. Podobnie brązy i beże, mają odcień chłodny, niebieskawy, różowawy, lub lekko szary. Są to kolory nie hycające się w ocz, czasem nieco poszarzałe.Typ letni może nosić wszystkie chłodne, srebrzyste odcienie szarości: od perłowych po niezbyt ciemny antracyt. Najlepiej harmonizują one z jasną chłodna karnacja lata, biel natomiast powinna mieć odcień lekko mleczny, a nie kremowy, ani czysty.

CECHY CHARAKTERYSTYCZNE TKANINY
Gładkie, lekkie, lejące o jedwabistym połysku.
MATERIAŁY
Jedwab, satyna, jedwabny batyst, jedwabny aksamit, surowy jedwab, krepdeszyn, mora, szyfon, żorżeta, gaza, jedwabny muślin, tiul, batyst, dżersej; w wersji eleganckiej: wełna, dżersej, kaszmir, alpaka, flanela, len, muślin, popelina, pika, ryps, tweed, sztruks.
WZORY
Drobne, najwyżej średnie, np. pepita, tenis, jodełka, stonowana kratka typu glencheck, drobne kwiatki, drobny paisley, grochy.

Jesien

KARNACJA Typ jesienny może mieć dwa rodzaje cery: 1. skórę gładką o jasnej, ale ciepłej barwie kości słoniowej lub szampana. Jej bladość efektownie kontrastuje z wyrazistym kolorem zwykle rudych włosów; 2. Cerę o intensywnej barwie złocisto beżowej lub brzoskwiniowej. Ma ona kolor bardziej intensywny od „ciepłej” cery wiosny. Nie ma jednak najczęściej typowych dla wiosny brzoskwiniowych rumieńców. Wiele jesieni wykazuje skłonność do piegów i znamion w kolorze wyraźnie rudym lub złocisto brunatnym. Brwi mają taki sam lub niewiele różniący się odcień jak włosy. Oczy jesieni, będących rudymi blondynkami, otaczają nierzadko gęste, jasne rzęsy, co powoduje, że wyglądają mdło. Wszystkie kobiety- jesienie mają wargi o cieplej, intensywnie czerwonej barwie i wszystkie źle się opalają! Słońce powoduje u nich zwykle tylko zaczerwienienie skóry i trzeba go unikać. Naturalnym kolorem oczu typu jesiennego jest bursztynowy, ciemnobrązowy, orzechowy, zielony, turkusowy, turkusowo- błękitny, złocistozielony.
BARWA WŁOSÓW Barwę włosów jesieni cechują intensywne odcienie rude i rudozłote, doskonale zharmonizowane z pigmentami na twarzy i wyrazistą barwą oczu. Tę niezwykłą kolorystykę typ jesienny zawdzięcza dużej ilości pigmentu czerwonego i żółtego, znacznie większej niż u pokrewnej kolorystycznie wiosny o złocistych włosach.

Odcienie czerwieni, w których najkorzystniej wygląda jesień, mają dużą domieszkę żółci, przez co zyskują charakterystyczny połysk podkreślający rudo- złocisty kolor włosów i złociste piegi na skórze. Ciemniejsze tony czerwieni dla tego typu kolorystycznego sprawiają wrażenie ziemistych lub rdzawych. Wszystkie odcienie koloru niebieskiego, w których do twarzy jesieni, są przytłumione, choć głębokie i intensywne. Można w nich zauważyć niewielką domieszkę koloru czerwono- fioletowego, lub zieleni nadającej ton zwany petrolem. Zielenie odpowiednie dla tego typu mają odcień od żółtawego przez ciemnooliwkowy do wręcz „butelkowego”. Są barwami nasyconymi, ciepłymi, przytłumionymi, przypominającymi złotawazieleń jesiennych liści. Odcienie żółte dla jesieni musza być nasycone i promieniujące ciepłem, wtedy pasować będą do jej rudo- złotawego koloru. Żółte barwy dla tego typu kolorystycznego mają wyraźną domieszkę odcienia rudawego bądź lekko oliwkowego, tzw. koloru musztardowego. Z fioletów jesieni najlepiej zaproponować ciepłe nasycone odcienie: śliwkowy, jeżynowy, purpurowo- fioletowy, gdyż mają one dużą domieszkę czerwieni, która harmonizuje z rudozłotym kolorem tego typu urody. Brązy i beże podkreślające urodę jesieni powinny mieć wyraźny odcień żółtawy lub rdzawo- rudy. Szczególnie twarzowe będą nasycone odcienie brązu od ziemistego po rdzawy. Spośród szarości najlepsze będę lekko oliwkowe lub zielonkawe, biel natomiast powinna posiadać wyraźna domieszkę odcienia kremowego. 

CECHY CHARAKTERYSTYCZNE TKANINY
Grubszy splot, miękkie, bez połysku, rustykalne (lekko ciężkie, eleganckie tkaniny mogą mieć lekki połysk).

MATERIAŁY
Ciężki jedwab, surówka jedwabna, koronka, aksamit, brokat, atłas, gruby sztruks, angora, mohair, szetland, bouclè, gruba krepa, tweed, sukno, naturalny len, loden; w wersji eleganckiej: wełna, kaszmir, alpaka, wielbłądzia sierść, dżersej, pika, ryps, popelina, len, gabardyna, tkaniny bouclè, sztuczne futro, sztruks, aksamit, koronka.
WZORY
Drobne, średnie, duże, np. „skóra tygrysia”, kwiaty, tropikalne, wzory ludowe, kontrastowa kratka glencheck, żywe tkaniny w kratkę, paski, kropki.

Zima

KARNACJA Dla cery typu zimowego charakterystyczny jest chłodny, błękitnawy odcień gładkiej skóry. Wyróżnia się dwa rodzaje cery typu zimowego: 1. typ Królewny Snieżki- skóra jest bardzo jasna, sprawia wrażenie transparentnej i czystej, jak szlachetna porcelana. Bladość policzków rzadko ożywiają delikatne rumieńce. Skóra w prawdzie opala się, ale w najlepszym wypadku na delikatny oliwkowy brąz; 2. typ południowy- skóra ma chłodny odcień oliwki, który łatwo pomylić z intensywna kolorystyką jednego z wariantów jesieni. Oznaką, że na pewno mamy do czynienia z typem zimowym, jest następująca zdolność pigmentacyjna skóry: zima opala się dość szybko na intensywny, oliwkowy kolor. Typ zimowy łatwo także rozpoznać po rasowych ciemnych rzęsach i brwiach oraz czerwienie warg, która ma raczej odcień błękitnawy niż żółtawy. Naturalnymi kolorami oczu dla typu zimowego są: lodowy błękit, turkusowy, niebieski, szaroniebieski, szary, czarny, czarno- brązowy i orzechowy.
BARWA WŁOSÓW Ciemnobrązowy, czarno brązowy lub kruczoczarny z naturalnym granatowym połyskiem- oto kolory włosów zimy. Niezwykle wyraziście kontrastują one z porcelanową cerą. Takiego efektu nie osiąga żaden inny typ kolorystyczny. Charakterystyczny dla włosów zimy jest chłodny połysk granatowy lub popielaty.

Czerwień, w której do twarzy jest zimie to barwy intensywne, z domieszką chłodnego błękitu, przez co podkreślają chłodną karnację tego typu kolorystycznego oraz stanowią przeciwwagę kontrastowej kolorystyki włosów, skóry i oczu. Dzięki tej kontrastowości zimie dobrze jest również w kolorach świetlistych- neonowych. Niebieskie odcienie dla typu zimy powinny być chłodne, aż lodowate, czyste i świetliste. Tylko zimie pasować będą typowe chłodne odcienie błękitów i granatów- od jasnych lodowych, po ciemne, niemal czarne granaty. Zielenie typowe dla zimnej gamy kolorystycznej mają lekki odcień niebieskawy. Zima może nosić ubrania w odcieniach od lodowo pastelowych przez żywe niebiesko- zielone po głębokie czarno- zielone. Paleta żółci harmonizujących z wyrazistym, chłodnym kolorytem zimy, obejmuje odcienie od bardzo jasnych, chłodnych, poprzez żywe, świetliste, aż po jaskrawy, neonowy cytrynowy. Ponieważ typ zimowy może nosić wszystkie odcienie zdecydowanie chłodne i czyste. Z pośród fioletów, typ zimowy najlepiej prezentuje się w czystych, chłodnych odcieniach z wyraźna domieszką błękitu lub granatu. Będą to odcienie takie od lodowej pastelowej barwa lila, po ciemny granatowy fiolet. Beże i brązy dla typu zimowego musze mieć chłodny odcień błękitnawy, szarawy lub wpadać w czerń. Zima może nosić wszystkie chłodne odcienie beżu i brązu począwszy od lodowego szarobrązowego, po nasycony czarno brązowy. Spośród szarości zimie będzie do twarzy w chłodnych odcieniach, takich jak srebrzysto-szarawy, antracyt lub czarno- szary. Biel dla zimy powinna być czysta, ostra i klarowna. 

CECHY CHARAKTERYSTYCZNE TKANINY
Gładkie, delikatne, lejące, z lekkim połyskiem lub błyszczące, o widocznej fakturze, ekstrawaganckie, wyraziste.
MATERIAŁY
Atłas, brokat, adamaszek, ducheese, mora, jedwab, surówka jedwabna, satyna, aksamit, tafta, szyfon, koronka; w wersji eleganckiej: wełna, kaszmir, szetland, flanela, gabardyna, len, sukno, pika, ryps, sztruks, tweed, twill, popelina, włókno czesankowe.
WZORY
Drobne, średnie, duże, np. pepita, tenis, zebra, kontrastowe paski, kwaty, kropki, wzory geometryczne we wszystkich wariantach i wielkościach.

Tkaniny i wzory odpowiadające danym typom kolorystycznym

Dobór odcieni dla typu kolorystycznego stanowi bez wątpienia najważniejszy krok do stworzenia idealnej stylizacji kolorystycznej. Perfekcja wymaga jednak czegoś więcej: doboru odpowiedniego splotu tkanin, właściwych materiałów i dodatków. Nie każdemu jest równie dobrze w tkaninach grubych i cienkich, matowych i błyszczących. Choć zły dobór tkanin i dodatków nie sprawia tak niekorzystnego wrażenia, jak nieodpowiednio dobrane kolory, to jednak instynktownie, czuje się, że coś nie jest w porządku. Dlatego przy doborze tkanin należy przestrzegać pewnych reguł, zamiast bezkrytycznie ulegać modzie. Przy ocenie klasyfikacji faktury materiałów bierze się pod uwagę następujące czynniki:

• podział kolorów na ciepłe i chłodne,

• ich pokrewieństwo z barwami podstawowymi: żółtą, czerwoną i niebieską,

• z „ciepłem” kojarzą się podświadomie struktury ziemi, mchu, drewna, liści, piór i futer zwierzęcych. Według teorii pór roku oznacza to, że w przyrodzie powierzchnie o fakturze chropowatej są specyficzne dla jesiennej i wiosennej pory roku, zatem i dla odpowiadających im typów kolorystycznych. Przy tym jesieniom bardziej pasują tkaniny o grubszej, w wiosnom- delikatniejszej fakturze.

• z „chłodem” natomiast kojarzy się gładkie płaszczyzny o prawie niewidocznej fakturze, jak polerowany kamień, lód, śnieg, woda, czy metal, nietrudno więc zgadnąć, że łączy się je z typem kolorystycznym lata i zimy. I rzeczywiście gładkie powierzchnie najlepiej podkreślają urodę chłodnych typów kolorystycznych.

To co dotyczy kolorów i faktur tkanin, odnosi się tym bardziej do ich deseni. Rodzaj i charakter wzorów także trzeba harmonijnie dobierać do danego typu kolorystycznego. Najlepiej oczywiście gdy wszystkie kolory danego deseniu pochodzą z gamy kolorystycznej jednej pory roku. Ale taki szczęśliwy przypadek zdarza się nieczęsto. Zwykle dany wzór łączy w sobie kolory dwóch, a nawet kilku pór roku. Wówczas obowiązuje następująca reguła: o przynależności do danej pory roku decyduje kolor dominujący. Jeśli w deseniu złożonym z 2-3  ciepłych barw wyraźnie przeważa chłodna, czysta czerwień z zimowej gamy kolorystycznej, to tkanina taka jest odpowiednia dla zimy. Jeśli do wzoru w ciepłych, harmonizujących kolorach jesieni wkradnie się dysonans w postaci plamki z ostrego różu, tkanina mimo to odpowiednia dla jesieni. Jeśli wzór jest różnokolorowy, a kolory blisko ze sobą sąsiadują, możemy je odbierać inaczej. Wzajemne nakładanie się barw będzie mniej lub bardziej intensywne, zależnie od wielkości i gęstości wzoru. Przy drobnym wzorze kolory rozmywają się i mogą być odbierane jako zupełnie inny odcień. Z dwóch czy więcej kolorów, z których każdy oddzielnie zdaje się pasować do pozostałych, gdyż pochodzi z tej samej palety, możne powstać ogólne wrażenie barwy zupełnie nieodpowiedniej dla danej osoby. Możliwa jest także sytuacja odwrotna: kolory, z których każdy oddzielnie jest nieodpowiedni, dają w połączeniu barwę, która danej osobie doskonale pasuje. Efekt przenikania się barw w dużych wzorach nie odgrywa takiej roli. Choć i tu sąsiedztwo kolorów ma znaczenie, to poszczególne barwy są zwykle w widoczny sposób rozgraniczone, i to tym wyraźniej, im bardziej kontrastowy i większy jest wzór. Przy takich wzorach trzeba bardzo krytycznie spojrzeć na poszczególne barwy i sprawdzić ich przynależność do określonej palety kolorystycznej. Jeśli nie wszystkie z nich można zaliczyć do rej samej gamy, to przynajmniej większość powinna dać się wyraźnie przyporządkować. Wówczas staną się na tyle dominujące, że akcenty w kolorach „obcych” nie zepsują harmonii całości.