Pediatria wykład 6

PEDIATRIA WYKŁAD 6

ZAKAŻENIA GÓRNYCH I DOLNYCH DRÓG ODDECHOWYCH U DZIECI:

CZYNNIKI EGZOGENNE WPŁYWAJĄCE NA WYSTEPOWANIE CHORÓB DRÓG ODDECHOWYCH U DZIECI:

CZYNNIKI INFEKCYJNE:

CZYNNIKI ŚRODOWISKOWE:

CZYNNIKI EKONOMICZNO-BYTOWE:

NAJCZĘSTSZA ETIOLOGIA OSTRYCH ZAKAŻEŃ DRÓG ODDECHOWYCH:

Wirusy: A, B, C, RS, grypy

Bakterie: Gram +, streptococcus pneumoniae, streptococcus pyogenes, staphylococcus aureus

Gram – haemophilus influenza, klebsiella pneumonia, w tym atypowe: mycoplasma pneumonia, chlamydia pneumonia, legionellae, rickettsiae

Pierwotniaki: pneumocistis carini

Grzyby: candida, aspergillus

Konsekwencją zapaleń jest uszkodzenia nabłonka dróg oddechowych z upośledzeniem jego funkcji ochronnej, zaburzeniem transportu śluzowo-rzęskowego, obrzękiem, przekrwieniem i nadmierną produkcją wydzieliny.

Mediatory stanu zapalnego uwalniane w odpowiedzi na infekcję powodować mogą skurcz oskrzeli i późniejszą nadreaktywność drzewa oskrzelowego.

OBJAWY:

NIEŻYT NOSA:

Nieżyt nosa zwany popularnie katarem jest wynikiem nadmiernie wyrażonej reakcji błony śluzowej nosa na czynniki sprawcze, którymi mogą być zarówno patogeny wirusowe, bakteryjne, grzybicze, jak również wszelkiego rodzaju czynniki fizyczne. W praktyce ambulatoryjnej najczęściej spotykanym nieżytem nosa jest zapalanie błony śluzowej na tle wirusowym.

Objawy:

Diagnostyka obejmuje głównie dokładne badanie podmiotowe, z uwzględnieniem charakterystycznych objawów.

W różnicowaniu należy brać pod uwagę nieżyt nosa towarzyszący innym chorobom ogólnoustrojowym, objawy towarzyszące alergii, nowotwory nosa i zatok przynosowych oraz ciała obce nosa

Leczenie w większości przypadków nie wymaga stosowania antybiotyków doustnych, wystarcza leczenie miejscowe – stosuje się oczyszczanie nosa, leki obkurczające błonę śluzową nosa (krople do nosa lub doustne preparaty pseudoefedryny), leki przeciwzapalne, przeciwgorączkowe.

NIEŻYT GARDŁA:

Objawy:

W przypadku zapalenie gardła diagnostyka obejmuje poza badaniem podmiotowym badanie jamy ustnej, gardła, palpacyjne badanie węzłów chłonnych oraz w celu identyfikacji patogeny wymaz z gardła

Leczenie – zwykle objawowe (jak w nieżycie nosa + leki miejscowo odkażające np. w postaci roztworów)

ZAPALENIE PIERŚCIENIA CHŁONNEGO GARDŁOWEGO – ANGINA:

Ogólne ostre zapalenie tkanki limfatycznej gardła wraz z otaczającą błoną śluzową,

W skład pierścienia chłonnego gardłowego (pierścienia Waldeyera) wchodzą: migdałki podniebienne leżące na granicy jamy ustnej i gardła w cieśni gardła, migdałek gardłowy wyrastający ze sklepienia części nosowej gardła, migdałek językowy na nasadzie języka, migdałki trąbkowe na tylnej ścianie gardła.

Zakażenia wirusowe stanowią ok 70% angin u dzieci.

W obrazie klinicznym dominuje przekrwienie i rozpulchnienie migdałków z surowiczym wysiękiem w kryptach oraz towarzyszącymi objawami ogólnymi: podwyższoną temp, bólami mięśni, stawów, głowy, katarem, przekrwieniem spojówek.

Leczenie nie wymaga stosowania antybiotyku. Zaleca się środki miejscowo odkażające i znieczulające w postaci płynu do płukania gardła, aerozolu, tabletek do ssania.

Anginy bakteryjne – dominują zapalenie wywoływane przez streptococcus pyogenes, który odpowiada za prawie 90% wszystkich infekcji bakteryjnych migdałków.

Ze względu na możliwość wystąpienia odległych powikłań w postaci gorączki reumatycznej, zapalenia mięśnia sercowego szczególną uwagę zwraca angina wywołana paciorkowcem beta-hemolizującym grupy A.

Potwierdzeniem bakteryjnego pochodzenia anginy jest wynik posiewu z gardła, szybki test lateksowy, miano ASO.

Objawy anginy paciorkowcowej pojawiają się nagle jako silne bóle gardła utrudniające połykanie i promieniujące do uszu, wysoka gorączka, dreszcze, ból głowy, ogólnie osłabienie. Miejscowo dochodzi do przekrwienia łuków podniebiennych, ropnych, żółtawych nalotów w krpytach migdałkowych. Występuje bolesne powiększenie węzłów chłonnych szyjnych, głównie podżuchwowych, rzadko pojawia się kaszel. Leczenie wymaga stosowania antybiotyków, stosuje się penicylinę.

ZAPALENIE ZATOK PRZYNOSOWYCH:

Jest to zapalenie błony śluzowej wyścielającej zatoki przynosowe powstałe na skutek zakażenia, alergii lub zmian anatomicznych powodujących zaburzenia ich wentylacji i drenażu, towarzyszące zawsze nieżytowi błony śluzowej nosa,. Początek choroby jest nagły i towarzyszy mu nieżyt błony śluzowej nosa.

Lokalizacja bólu:

Objawy:

W badaniu przedmiotowym obrzęk, przekrwienie błony śluzowej nosa, nadmierna ilość wydzieliny w nosie oraz części nosowej i ustnej gardła, bolesność przy ucisku.

Leczenie zmierza do:

OSTRE ZAPALENIE NAGŁOŚNI:

Uważane za stan zagrożenia życia. Z reguły wywołane przez haemophilus influenzae.

Objawy:

Konieczna bezwzględna hospitalizacja na oddziale posiadającym możliwość natychmiastowej intubacji i intensywnej terapii.

Postępowanie polega na zapewnieniu dziecku spokoju, pozostawieniu w pozycji siedzącej.

Konieczna jest gotowość do natychmiastowej intubacji w razie potrzeby.

Podaje się antybiotyki, podawanie leków objawowych (przeciwobrzękowe, przeciwzapalne) i zapewnienie dobrych warunków wentylacji.

PODGŁOŚNIOWE ZAPALENIE KRTANI: choroba wywołana przez wirusy grypy, paragrypy, Adeno lub Echo.

Największą zapadalność obserwuje się u dzieci do 3 r życia ze względu na podatność luźnej tkanki łącznej okolicy podgłośniowej.

Objawy: szczekający kaszel, chrypka, stridor wdechowy

Leczenie zwykle objawowe. Leki przeciwzapalne, przeciwobrzękowe, przeciwhistaminowe, inhalacje z NaCl, spokój.

ZAPALENIE OSKRZELI:

Choroba łagodna i samoograniczająca się.

Występuje zwykle po kilku dniach infekcji nieżytowej nosa i gardła, pojawia się suchy, a następnie produktywny kaszel z odksztuszaniem dużej ilości wydzieliny.

Czynnikiem etiologicznym są wirusy (RSV, parainfluenzae, odry, różyczki)

Leczenie objawowe:

ZAPALENIE OSKRZELIKÓW:

Najczęściej dotyczy niemowląt, szczyt zapadalności – od drugiego do szóstego miesiąca życia. Najczęściej w miesiącach zimowych i wczesnowiosennych.

Leczenie – choroba wirusowa, polega na postępowaniu objawowym (między innymi nawilżanie otoczenia dziecka)

ZAPALENIE PŁUC:

Ostry stan zapalny końcowego odcinka dróg oddechowy, przebiegający z gorączką, kaszlem i dusznością. 10-20% zakażeń układu oddechowego.

Etiologia najczęściej wirusowa. Wirusy torują drogę infekcjom bakteryjnym przez niszczenie nabłonka oddechowego, hamowanie fagocytozy.

Istnieją różne kryteria podziału zapaleń płuc, uwzględniając różne czynniki np.:

Typowe zapalenie płuc:

rozwijają się bardzo szybko szczególnie u niemowląt i małych dzieci.

Klinicznie: duszność, gorączka, sinica.

U najmłodszych odruch kaszlowy jest słabiej wyrażony, a gorączka nie musi występować.

Leczenie:

Atypowe zapalenie płuc:

W leczeniu stosuje się antybiotyki makrolidowe.

Szpitalne zapalenie płuc: pojawiają sę 48 godzin po przyjęciu chorego do szpitala, którego nie było w okresie inkubacji w chwili hospitalizacji pacjenta.

Odpowiadają za to pałeczki gram ujemne.

JAK ODRÓŻNIĆ ZAKAŻENIE BAKTERYJNE?

Podsumowanie

Leczenie zakażeń układu oddechowego, w tym dolnych dróg oddechowych z wyłączeniem okresu noworodkowego z łagodnym przebiegiem nie wymaga antybiotykoterapii ze względu na domniemaną etiologię wirusową

Jeśli stan ogólny jest ciężki – włączamy antybiotyki.


Wyszukiwarka