Przed 313 [edytuj]

Zabytki architektury sprzed 313 roku, które można powiązać z kultem chrześcijańskim, są nieliczne. Najważniejszą przyczyną był fakt, iż chrześcijaństwo było wówczas nielegalne. Pod pojęciem Kościoła rozumiano zresztą wspólnotę wiernych, a nie konkretny budynek. Do sprawowania obrzędów nie był także potrzebny specjalny budynek; wierni zbierali się w prywatnych domach, przekazywanych na użytek wspólnoty (tzw. domus ecclesiae). Pojedynczych znanych budynków tego typu nie można jednak określić terminem architektury chrześcijańskiej, gdyż były to zwykłe domy, typowe dla danego regionu. Przykładem jest dom w Dura Europos z III wieku, w którego ruinach odnaleziono fragmenty basenu z baldachimem. Pomieszczenie to interpretowane jest jako baptysterium, a zdobione jest częściowo zachowanymi malowidłami, m.in. z postacią Dobrego Pasterza, sceną uzdrowienia paralityka, przejściem Piotra po wodzie. Podobne domy odkryto w Ostii, Lullingston w Anglii, Kirkbize w Syrii.

Po 313 [edytuj]

Po ukazaniu się edyktu mediolańskiego religia została objęta patronatem cesarstwa. Za sprawą Konstantyna Wielkiego, jego matki Heleny oraz wielu ich naśladowców (biskupów i miejscowych wspólnot) powstały liczne budowle.

Fundowane budowle oparte były na rzymskich wzorcach. Przeważały podłużne bazyliki, wzorowane na rzymskich bazylikach handlowo-sądowych. Świątynie chrześcijańskie nie mogły bowiem czerpać z modelu świątyni pogańskiej, ze względu na różne funkcje (w pogańskiej świątyni kult sprawowano na zewnątrz, nie była ona przystosowana do gromadzenia wiernych wewnątrz). Od samego początku występowały także budowle na planie centralnym, związane najczęściej z kultem świętych męczenników (tzw. martyria) oraz baptysteria. Architektura budowli wznoszonych przez rodzinę cesarską była naśladowana w całym imperium. W ten sposób ukształtowały się dwa typy powszechnie przyjętego budynku kultowego:

• bazyliki o 3 lub 5 nawach wydzielonych kolumnadą i przykrytych drewnianym stropem lub więźbą dachową, odkrytą od wewnątrz. W najstarszych obiektach nie występują sklepienia. Najwyższa nawa środkowa zakończona była apsydą, przeznaczoną dla duchowieństwa. Budynki początkowo poprzedzane były dziedzińcem (atrium), z sadzawką (studnią otoczoną krużgankami, początkowo służącą do chrzczenia wiernych). W późniejszych budowlach atrium zanikło, a przedsionek zamknięto drzwiami.

• budowli na planie centralnym – na rzucie koła lub wieloboku, spotykaną początkowo w mauzoleach, od połowy IV wieku także w baptysteriach, a od końca IV w kościołach.

Oprócz nowych budowli przekształcano istniejące świątynie pogańskie, budynki publiczne w obiekty sakralne związane z chrześcijaństwem.

Niewiele wiadomo o dekoracji pierwszych kościołów. Sztuka zdobienia wnętrz rodziła się powoli, zapewne w związku z pewną rezerwą wobec sztuki figuralnej oraz brakiem tradycji w tej dziedzinie. Strona zewnętrzna kościołów była skromna, bogate natomiast były wnętrza, w których stosowano płyty marmurowe do wykładania ścian i posadzek oraz mozaiki - w absydach, na ścianach naw i w łukach triumfalnych.

XIX-wieczna rekonstrukcja wyglądu bazyliki św. Piotra na Watykanie

Wnętrze bazyliki św. Piotra na Watykanie (malowidło ukazujące stan sprzed wyburzenia)

Fundacje konstantyńskie
Z funduszy cesarskich wzniesiono kilka budowli w Rzymie oraz poza nim: w Konstantynopolu, Antiochii, Nikomedii, Trewirze oraz Palestynie (w Betlejem i Jerozolimie). Kwestia fundacji Konstantyna, Heleny i jego potomków w niektórych przypadkach nie jest jednak do końca pewna (np. istnieją wątpliwości, czy bazyliki Agnieszki i Wawrzyńca faktycznie ufundował Konstantyn, czy jego następcy).

• Bazylika św. Jana na Lateranie (San Giovanni in Laterano) w Rzymie, pierwotnie po wezwaniem Zbawiciela - katedra biskupa Rzymu, wzniesiona w latach 313-325. 5-nawowa, nieorientowana. Od strony zachodniej przylegały do niej dwa kwadratowe pomieszczenia (być może zakrystie). Zbudowana została na miejscu koszar gwardii Equites Singulares. Pierwotne mury są do dziś zachowane, choć kościół był przebudowywany od końca XVI do XIX wieku; zmieniony też został wystrój. Od strony północno-zachodniej przylega do niej baptysterium, obecne z V wieku.

• Bazylika św. Piotra na Watykanie - pierwsza na tym miejscu, do dziś zupełnie nie zachowana, gdyż została zburzona w XVI wieku, by zrobić miejsce nowej budowli. Wznoszona była od lat 325-333 do 354-366 na miejscu nekropolii, na której znajdował się pochówek św. Piotra. Nad grobem wzniesiono memorię, usytuowaną w transepcie kościoła - pierwszym transepcie w architekturze kościelnej. Bazylika była 5-nawowa, miała wymiary ok. 122×66m, od wschodu poprzedzało ją atrium.

• Bazylika św. Pawła za Murami w Rzymie

• Kościół Świętego Krzyża Jerozolimskiego (Santa Croce in Gerusalemme) w Rzymie - powstał przed 324 rokiem z inicjatywy Heleny ma terenie kompleksu pałacowego Sessorium w wyniku przebudowy sali pałacowej.

• Bazylika św. Wawrzyńca (San Lorenzo) w Rzymie - bazylika memorialna o charakterystycznym planie, przypominającym rzymski cyrk. Całą budowlę, z wyjątkiem części frontowej, obiega obejście.

• Bazylika św. Piotra i Marcellina w Rzymie - bazylika memorialna o charakterystycznym planie, przypominającym rzymski cyrk. Całą budowlę, z wyjątkiem części frontowej, obiega obejście. Do bazyliki dobudowano mauzoleum Heleny zw. Tor Pignattara.

• Bazylika św. Agnieszki (Sant'Agnese) w Rzymie - bazylika memorialna o charakterystycznym planie, przypominającym rzymski cyrk. Całą budowlę, z wyjątkiem części frontowej, obiega obejście. Przy bazylice wzniesione zostało mauzoleum Konstancji (Santa Costanza).

• Bazylika Apostołów przy via Appia (dziś św. Sebastiana - San Sebastiano) w Rzymie - bazylika memorialna o charakterystycznym planie, przypominającym rzymski cyrk. Całą budowlę obiega obejście.

• Dwie katedry w Konstantynopolu

• Katedra w Trewirze - składająca się z kompleksu budynków z dwoma równoległymi, trójnawowymi bazylikami.

• Złoty Kościół (Oktogon) w Antiochii - cesarska kaplica pałacowa, wzniesiona w latach 327-329 na planie ośmiokąta i przykryta kopułą lub dachem w kształcie ostrosłupa. Wnętrze kościoła zdobiły bogate mozaiki na złotym tle. Z budowli nie zachowały się nawet ruiny, znana jest tylko ze źródeł pisanych.

• Pałacowy kościół w Nikomedii

• Bazylika Narodzenia Pańskiego w Betlejem - zbudowana została pod koniec lat 20. IV wieku. Od strony wschodniej, zamiast absydy, nad grota Narodzenia wzniesiono ośmioboczny budynek, znany dziś tylko z wykopalisk. Sama bazylika została przebudowana za Justyniana, ale konstantyńska struktura murów zachowana jest do dziś.

• Bazylika Grobu Pańskiego (Anastasis) na Golgocie w Jerozolimie - oprócz samej bazyliki wzniesiono cały zespół kilku budowli, połączonych dziedzińcami otoczonymi portykami. W centralnej części, nad grotą, w której matka Konstantyna, św. Helena, odnalazła relikwie Krzyża Świętego, powstała pięcionawowa bazylika. Dalej, za dziedzińcem, stanęła "Anastasis" (gr. Zmartwychwstanie) – budowla na planie centralnym wokół skalnej groty, w której zgodnie z przekonaniem pielgrzymującej matki Konstantyna, znajdował się Grób Pański. Nie ma pewności jak wyglądała ta budowla. Przypuszcza się, że była to rotunda lub duża eksedra. Anastasis był wielokrotnie przebudowywana, niszczona przez pożary i odbudowywana. Obecnie, w świątyni otoczonej kaplicami dla wszystkich wyznań chrześcijańskich przetrwały tylko fragmenty murów z czasów Konstantyna.

Ufundowane zostało także Mauzoleum Konstancji (Santa Costanza), w którym pochowana została córka Konstantyna.

Wnętrze bazyliki św. Sabiny

Plan bazyliki Santa Maria Maggiore w Rzymie

Inne budowle
Oprócz fundacji Konstantyna powstawały także inne kościoły oraz budowle innego typu. W okresie panowania dynastii walentyniańskiej fundacje cesarskie były rzadsze; budowę przejął Kościół. V wiek to okres rozkwitu architektury chrześcijańskiej na ogromną skalę, a w jej ramach pojawiły się pierwsze klasztory.

W IV wieku i na początku V wzniesiono w Rzymie 25 bazylik, nazywanych, tytularnymi, które służyły do odprawiania nabożeństw i celom katechetycznym. Jedną z nich był kościół Santa Pudenziana (św. Pudencjanny) w Rzymie, przekształcony z wcześniejszej sali liturgicznej. W jej absydzie zachowała się najstarsza mozaika z absydy kościoła (patrz wyżej). Innym przykładem jest bazylika św. Sabiny z lat 20. V wieku, w której obok fragmentów dekoracji przetrwały drewniane drzwi (V w.). W 431 roku Sykstus III wzniósł na Eskwilinie trójnawową bazylikę ku czci Maryi - Santa Maria Maggiore, w której zachowała się duża część mozaik, zdobiących ściany nawy głównej oraz łuku triumfalnego; mozaika z absydy jest późniejsza. W drugiej połowie V wieku wybudowany został kościół św. Stefana (San Stefano Rotondo) na nietypowym planie centralnym, z wyższą częścią centralną. Dodatkowo obejście tworzyło krzyż maltański.

Obok kościołów budowano także baptysteria, najczęściej w pobliżu dużych kościołów, jako obiekty do nich przylegające lub wolno stojące. Jednym z najstarszych jest wzniesione już w latach 314-320 baptysterium San Giovanni in fonte na Lateranie. W starożytności w tym miejscu znajdowały się termy Domu Faustyny, które wykorzystano stawiając budowlę w kształcie rotundy z dużym basenem osłoniętym baldachimem. W V wieku baptysterium zostało przebudowane i uzyskało kształt na planie ośmiokąta z obejściem wokół basenu i dachem w kształcie kopuły. Stosowanie planów wielobocznych i owalnych, oprócz kolistych jest charakterystyczne dla budowli na planie centralnym z końca IV i V wieku. Rozwiązania te pojawiają się nie tylko w baptysteriach i mauzoleach ale i w kościołach. Ponadto stosowane są rozwiązania o bardziej złożonej architekturze, np. plan czteroliścia.

Wraz z przeniesieniem stolicy w tym okresie do Konstantynopola i Mediolanu biskup Rzymu uniezależnił się od cesarza. Pogłębiały się różnice między Wschodem a Zachodem w zakresie liturgii i układach architektonicznych budowli.

Architektura poza Italią
Architektura chrześcijańska nie rozwijała się tylko w Italii. Bazyliki w północnej Afryce charakteryzowały się wieloma nawami, włączaniem absydy w ciąg murów dziedzińca oraz umieszczaniem ołtarza w nawie głównej, a miejsc dla duchownych w absydzie. Wiele budowli z czasów wczesnego chrześcijaństwa zachowało się na terenie Syrii, używano tam łatwo dostępnych bloków wapienia. Wiele budowli rozplanowano na rzucie ośmiokąta z przekryciem kopułą. Przejście z planu wielokąta na plan koła uzyskiwano stosując trompy. Przypuszczalnie rozwiązanie to zostało było znane już w Persji. Powszechnie stosowano także przejście z planu kwadratu do koła wykorzystując wycinek sklepienia, tzw. pendentyw. Rozwiązanie to znane było już w starożytnym Rzymie, jednak nigdy nie było stosowane na dużą skalę i w budynkach o znacznych wymiarach. Na trwale wpisało się w późniejsza architekturę bizantyjską. Dla przekrycia pomieszczeń stosowano sklepienia kolebkowe. Na terenie Syrii rozpowszechniła się konstrukcja znana także rzymskim budowniczym, choć rzadko przez nich stosowana. Polegała ona na oparciu płyt sklepienia na równoległych do siebie gurtach dzielących sklepienie na mniejsze pola. W miejscu oparcia żebra (gurtu) na ścianie stosowano pogrubienie w celu przeniesienia obciążenia skupionego w tym przekroju.

Ruiny klasztoru Szymona w Syrii

Odnalezione na terenie Syrii ruiny klasztoru Szymona Słupnika w Kala'at Seman dają obraz budowli rozplanowanej wokół wysokiej kolumny, na której święty spędził znaczną część swojego życia. W centralnej części zespołu powstał budynek osłaniający kolumnę. Zbudowano go na planie ośmioboku z dachem w kształcie niskiego ostrosłupa. Do niego przylegają cztery trójnawowe bazyliki tworząc wspólnie plan krzyża o wymiarach 90 x 80 m. Główna bazylika zakończona została absydą. Dekorację architektoniczną wykonano w postaci przyściennych kolumn i spiętrzonych półkolumn, ślepych arkad, gzymsów i wsporników. Dekorację fryzów i głowic wykonano w postaci zgeometryzowanych motywów roślinnych, fantazyjnych plecionek. Wiele odnalezionych w ruinach motywów jest wspólnych z zastosowanymi w Pałacu Dioklecjana w Splicie.

W Syrii zastosowano również trójdzielne zakończenia naw, polegające na dodaniu do boków absyd pastoforiów. W Turmanin odkryto ruiny kościoła zbudowanego około 480 r. Bazylika została poprzedzona portykiem z galerią zamkniętym po bokach dwoma prostokątnymi wieżami. W zbudowanej w tym samym czasie bazylice w Kharab Sems, dwuspadowy dach opierał się na łukach wspartych na dwóch rzędach kolumn rozdzielających nawy. Rozwiązania tego typu spotykane są w późniejszej architekturze romańskiej.

San Vitale w Rawennie

Czasy Justyniana
Okres rządów Justyniana nazywany bywa złotą epoką. Cesarz, pragnący zjednoczyć dawne ziemie Imperium, był również fundatorem wielu wybitnych dzieł architektury, które jednak, tak jak już to zostało wcześniej powiedziane, bywają zaliczane także do okresu bizantyńskiego. Najważniejszym dziełem jest wzniesiona w Konstantynopolu Hagia Sofia o nowatorskich rozwiązaniach, wzniesiona na planie nawiązującym do bazyliki i wykorzystującym równocześnie rozwiązania z budowli centralnych. Nad całością dominuje ogromna kopuła o średnicy 31 metrów. Wnętrze jest bogato zdobione. W Konstantynopolu zostały wzniesione także inne kościoły: św. Sergiusza i Bachusa, Hosios Polyeuktos (być może fundacja nieco wcześniejsza), Hagia Irene (na miejscu wcześniejszej). Ważnym miejscem cesarskich fundacji była Rawenna, gdzie w latach 540-548 wzniesiono kościół San Vitale, na planie ośmioboku, z centralną częścią wyższą. Wewnątrz zachował się zespół mozaik. Rok później konsekrowano trójnawowy Sant'Apollinare in Classe, usytuowany w porcie Rawenny.

W VI wieku na szeroką skale dokonywano przekształceń pogańskich świątyń na chrześcijańskie.

Sztuka koptyjska to termin przyjęty dla określenia osiągnięć potomków starożytnych Egipcjan, którzy przyjęli wiarę chrześcijańską już w czasach apostolskich. Nazwę – Koptowie wprowadzili najeźdźcy arabscy w odniesieniu ludności zamieszkującej podbite przez nich tereny Egiptu.

Sztuka koptyjska rozwijała pod wpływem późnoantycznej sztuki hellenistycznej i rzymskiej docierającej z Aleksandrii od III wieku. Początkowo związana była z wyznaniami pogańskimi, a później z religią chrześcijańską. Do najstarszych, zachowanych jej przejawów zalicza się stele nagrobne z Kaum Abu Billu datowane na lata 268 – 340 oraz reliefy o symbolice chrześcijańskiej (ryba z krzyżem w pyszczku) z Armat w Górnym Egipcie, datowane na IV wiek. Stele z Kaum Abu Billu cechuje ukazanie postaci z profilu, w pozycji stojącej lub leżącej przy jednoczesnych frontalnym ustawieniu głowy. Relief jest płaski.

Na okres IV – V wiek są datowane liczne znaleziska pochodzące z różnych rejonów Egiptu w postaci kamiennych detali architektonicznych, takich jak kapitele, fryzy ozdobione głębokim, nawet ażurowym reliefem. W tym samym czasie powstały odnalezione w Ahnas płaskorzeźby, na których pokazano różne przedstawienia mitologiczne, np. związane z bachanaliami, wizerunek Ledy z łabędziem i inne. Stele nagrobne z tego okresu cechuje stopniowe odchodzenie od dawniejszych proporcji postaci ludzkiej. Relief staje się bardziej schematyczny. Nadal spotykane są stele pogańskie (np. z przedstawieniem składania darów Izydzie). Na stelach chrześcijan pojawiają się postacie zmarłych w postawie oranta, motywy architektoniczne z fasadami budynków i dekoracyjne pasy na brzegach złożone z ornamentów roślinnych lub geometrycznych. Pojawia się także motyw krzyża egipskiego – crux asanta, wywodzący się z staroegipskiego hieroglifu ankh oznaczającego życie. Ten początkowo pogański, później chrześcijański symbol z czasem utracił swoje religijne znaczenie, przetrwał w sztuce koptyjskiej aż do połowy VII wieku jako stylizowany motyw dekoracyjny zarówno w rzeźbiarstwie, malarstwie jak i tkactwie. Z Egiptu pochodzi też jedyna odnaleziona rzeźba wolno stojąca wyobrażająca Jezusa w postaci Dobrego Pasterza (marmurowy posąg znajduje się w zbiorach Muzeum Grecko-Rzymskiego w Aleksandrii). Charakterystyczny jest także zanik stosowania twardych materiałów, tak popularnych w starożytnym Egipcie. Używano najczęściej piaskowców i wapieni, które pokrywano barwną polichromią.

Najstarsze malowidła ścienne związane ze sztuką koptyjską odkryto w pobliżu osady Dajr Abu Hinnis. Datuje się je na IV – V wiek. Pochodzą z przerobionych na kościół grot skalnych, których ściany pokryto utrzymanymi w konwencji antycznej scenami z Nowego Testamentu. Podobne freski odnaleziono w nekropoli Al-Badżawat w oazie Al-Charidża (Charga) na Pustyni Zachodniej.

Architektura sakralna z IV – V wieku związana jest z wpływami sztuki rozwijającej się na terenie Syrii i Palestyny (sztuka wczesnochrześcijańska Wschodu). Przeważają kamienne budowle w kształcie bazyliki. Przykłady takich rozwiązań odnaleziono w Aszmunein (dawniej Hermopolis Magma) oraz w okolicach Sohag, tzw. Biały i Czerwony Klasztor oraz bazyliki w świątyniach: Hathor w Denderze i Amona w Luksorze.

Pierwsze monastyczne klasztory powstały w Egipcie pod koniec IV wieku. Biały Klasztor (Deir-el-Abiad) został zbudowany ok. 440 r. Bazylikę poprzedzono narteksem i zakończono prezbiterium otoczonym z trzech stron absydami (plan trójliścia). Budowlę otaczał potężny mur o pochylonych i zwężających się ścianach. Całość swoim kształtem przypominała starożytne świątynie egipskie. Budowla w czasach późniejszych była przebudowywana a bazylika nadal służy jako kościół koptyjski. Inną ważną budowlą tego okresu było hypogeum św. Menasa zbudowane na południe od Aleksandrii. Grobowiec później został włączony w trójnawową bazylikę.

Po oficjalnym odrzuceniu przez mnichów kanonów, na których opierała się sztuka hellenistyczna (po soborze chalcedońskim) nastąpił największy rozkwit sztuki koptyjskiej. Przypada on na okres od VI – VIII wieku. Z połączenia wcześniejszych wpływów hellenistycznych, syryjsko-palestyńskich i własnych, rodzimych tradycji egipskich powstają dzieła inspirowane religią chrześcijańską. W architekturze kościoły budowane w osadach i miastach nadal mają absydy, natomiast świątynie monastycznych klasztorów, od połowy VII wieku, zamiast absyd mają trójdzielne prezbiteria zamknięte prostymi ścianami. W pobliżu budowano jednakowe cele. Zanika dekoracja rzeźbiarska w kamieniu. Zastępuje ją relief wykonywany w drewnie oraz przede wszystkim bogate dekoracje malarskie wypełniające całą przestrzeń zdobionej płaszczyzny. Złożone są z ornamentów roślinnych w postaci plecionek, wici, girlandy oraz pejzaży widocznych nad Nilem. Wśród nich krzyże tryumfalne adorowane przez zwierzęta, postacie mnichów i innych osób. Nie ma scen Ukrzyżowania. W absydzie kościoła w klasztorze św. Apollina w Bawit przedstawiona jest scena Wniebowstąpienia, na której Chrystus Pantokrator w aureoli unosi się na tęczy podtrzymywanej przez cztery apokaliptyczne istoty ukazany jest w górnej części obrazu, niżej Matka Boska z Dzieciątkiem pomiędzy apostołami i innymi świętymi. Podobny fresk odnaleziono w klasztorze św. Jeremiasza w Sakkara. Ten typ ikonografii został przejęty i rozbudowany w chrześcijańskiej sztuce nubijskiej.

Malarstwo ikonowe występujące w sztuce koptyjskiej wywodzi się z portretów mumiowych malowanych na cienkich deseczkach techniką enkaustyki lub tempery. Ilość odnalezionych ikon jest niewielka a datowanie znacznie utrudnione. Tematyka ikon koptyjskich jest odmienna od występujących w sztuce Bizancjum. Bywa też niezrozumiała. W zbiorach Muzeum Koptyjskiego w Kairze przechowywana jest ikona, na której dwóch świętych namalowano z głową szakala.

Osobną rolę w sztuce koptyjskiej odgrywają tkaniny. Najbogatsze znaleziska pochodzą z Antioche i okolic Fajum. Pasy, koła tkane z barwnych nici były naszywane na lniane tuniki. Najstarsze tkaniny o początkowo ubogiej gamie barw, są zdobione motywami wspólnymi dla sztuki hellenistycznej. Od VI do VIII wieku tkaniny mają coraz bogatsze kolory a tematyka ornamentów i scen figuralnych jest inspirowana chrześcijaństwem.

Po podboju państwa dokonanego przez Arabów od IX wieku nasiliły się wpływy Syryjskie a później (XII – XIII wiek) muzułmańskie. Zanikają dekoracje figuralne a ich miejsce zajmują ornamenty z stylizowanych wzorów roślinnych i geometrycznych, w których dominuje motyw krzyża.

Architektura przedromańska Italii i Galii [edytuj]

Na terenie Italii i Galii osiedlili się Ostrogoci (Italia – najważniejszym miastem była Rawenna), Longobardowie (północna Lombardia) i Frankowie, twórcy sztuki merowińskiej (na terenie Galii).

Architektura ostrogocka i longobardzka [edytuj]

Królowie Gotów preferowali na swoje siedziby miejsca ułatwiające obronę. Często były to wzgórza lub żyzne doliny. Siedzibę władcy otaczały liczne zabudowania gospodarcze a umacniały je palisady. Wykorzystywano także istniejące już, wcześniejsze, rzymskie budowle oraz naśladowano dzieła cesarzy rzymskich i współcześnie panujących w Bizancjum. Do budowy nowych obiektów wykorzystywano elementy pochodzące ze starszych budowli. Przy wznoszeniu nowych wzorowano się na motywach zdobniczych pochodzących z czasów antycznych oraz wprowadzano własne dekoracje wzorowane na osiągnięciach sztuki złotniczej. W budownictwie sakralnym zachowano wypracowany wcześniej bazyliki oraz budowli centralnej dla baptysterium i martyrium. Architektura Ostrogotów i Longbardów dość szybko uległa silnym wpływom bizantyjskim.

Wśród świeckich budowli wzniesionych przez Ostrogotów zachowało się jedynie Mauzoleum Teodoryka w Rawennie. Wygląd pałacu zbudowanego przez Teodoryka uwieczniony jest w mozaice zdobiącej kościół Sant Apollinare Nuovo w Rawennie.

Do ulubionych dekoracji longobardzkich należy płaska plecionka złożona z ornamentów roślinnych. Zaczerpnięte z wzorów antycznych fryzy z postaciami ludzi i zwierząt przedstawiane są płasko, w mocno stylizowanej i zgeometryzowanej formie. Zewnętrzne ściany dzielono zazwyczaj na mniejsze pola lizenami i arkadkami (układ lombardzki).

Najciekawsze przykłady architektury longobardzkiej zachowały się w Cividale del Friuli w północno-wschodnich Włoszech:

• baldachim nad basenem chrzcielnym w katedrze z ok. 740 r. ozdobiony płaskim ornamentem złożonym z postaci zwierząt i ludzi uzupełnionym fryzem z plecionki

• dekoracja tempietto (oratorium) Santa Maria della Valle (druga połowa VIII wieku) złożona z płaskorzeźby przedstawiającej procesję niewiast. Poniżej fryzu, łuk nad portalem wejścia zdobi płaskorzeźba złożona z owoców i liści winorośli.

Architektura merowińska [edytuj]

W architekturze merowińskiej występują jednocześnie dekoracje naśladujące detale architektury antycznej i w budownictwie drewnianym. Najlepiej zachowanym zabytkiem merowińskim jest baptysterium Sant Jean (św. Jana) w Poitiers. (Zbudowane zostało w IV wieku. W jednym z dwóch prostokątnych pomieszczeń znajdował się basen chrzcielny. Przebudowane w VI i VII wieku, otrzymało dwa boczne pomieszczenia zastąpione w okresie romańskim absydami. Większość elewacji zachowała się z pierwszej, merowińskiej budowli. Górną jej część zdobią ją płaskie pilastry. Przyścienne kolumny we wnętrzu baptysterium pochodzą z starszych, rzymskich budowli. Głowice wykonane w czasach późniejszych wzorowane są na porządku korynckim).

Architektura przedromańska Hiszpanii [edytuj]

Architektura wizygocka [edytuj]

Na początku V wieku Wizygoci utworzyli własne państwo na terenie dzisiejszej Hiszpanii. Pozostawione przez nich budowle charakteryzuje bogate zdobnictwo o różnej stylistyce. Widoczne są dekoracje rzeźbiarskie złożone z wici roślinnych i ornamentów geometrycznych i zwierzęcych. Niektóre detale przypominają wzornictwo wczesnochrześcijańskiej Wschodu i koptyjskie. Spotykane są także wyobrażenia ptaków wykazujące związki z dekoracjami bizantyjskimi i sasanidzkimi. Wśród motywów geometrycznych najbardziej popularne są kompozycje z rozetami i gwiazdami. Styl wykonania płaskich reliefów pokrywających fryzy i kapitele jest wspólny z tzw. stylem longobardzkim. Istotną cechą charakterystyczną dla architektury wizygockiej, nie występującą w sztuce przedromańskiej innych plemion germańskich jest zastosowanie podkowiastych łuków. Łuki o tym kształcie występowały na terenie Hiszpanii jeszcze przed opanowaniem tych ziem przez ludy arabskie.

Najstarszy wizygocki zabytek to kościół San Juan Bautista w Baños de Cerrato, ufundowany przez króla Reccesswinta w 661 r. Niewielki kościółek na planie bazyliki poprzedza prostokątna kruchta. Do transeptu, oprócz prezbiterium przylegały na zakończeniach nawy jeszcze dwa niezachowane, prostokątne pomieszczenia, służące jako kaplice lub pastoforia. Na zewnątrz kościoła zbudowano równolegle do ścian bocznych kolumnadę łączącą się z ramionami nawy poprzecznej i skręcającą w kierunku kruchty. Kolumnada i potrójny plan prezbiterium wskazuje na wpływy Wschodu na architekturę wizygocką. Nawy rozdzielają wewnętrzne kolumny z głowicami wzorowanymi na porządku korynckim z uproszczeniami stylizacyjnymi występującymi także na terenie Galii. Łączą je arkady o podkowiastych łukach. Taki sam kształt nadano łukowi sklepień kolebkowych nad prezbiterium oraz w portalu wejściowym.

Kościół w Santullano w Asturii

Innym ciekawe zabytki to:

• kościół San Pedro de la Nave koło Zamory (przeniesiony do El Campillo podczas budowy zalewu) – zbudowany około 680 – 711 na planie trójnawowej bazyliki z mocno rozbudowaną częścią prezbiterialną, którą tworzą trzy prostokątne pomieszczenia przylegające do transeptu na szerokości trzech naw. Prezbiterium zakończone jest absydą na planie kwadratu. Najciekawszym elementem jest płaskorzeźba zdobiąca kapitele kolumn dostawionych do filarów na skrzyżowaniu nawy głównej i transeptu. Przedstawiono na niej sceny Starego Testamentu – Ofiara Abrahama i Daniel w lwiej jamie (jest to nawiązanie do sztuki wczesnochrześcijańskiej). Na trzech innych głowicach wyrzeźbiono ptaki zjadające winogrono. Głowice ukształtowano w formie ściętych ostrosłupów rozszerzających się ku górze. Nad każdą z nich umieszczono poziomą płytkę impost ozdobiony ornamentem złożonym z wici roślinnej. W splotach wyrzeźbiono niewielkie sylwetki ptaków i innych zwierząt. Płaski, linearny relief świadczy o rozpowszechnieniu się sztuki longobardzkiej, sylwetki ptaków przypominają wzory znane z sztuki bizantyjskiej.

• kościół Santa Maria w Quintanilla rozpoczęty w VII wieku i niedokończony (Półwysep Pirenejski został opanowany przez Arabów) – na uwagę zasługują wbudowane w ściany zewnętrzne rzeźbione ciosy kamienne ułożone w poziome fryzy. Koliste pola tworzy plecionka uformowana z linii przypominających sznur (sznurowa plecionka). Wewnątrz pól wyrzeźbiono rozety oraz wizerunki zwierząt i monogramy. Oprócz ptaków ukazano także skrzydlate zwierzęta przypominające fantazyjne stwory występujące w sztuce sasanidzkiej Persji. Podobne fryzy umieszczono wewnątrz na archiwolcie i impostach łuku tęczowego oddzielającego transept od prezbiterium (ukończono tylko te dwie części kościoła).

Architektura asturyjska [edytuj]

Po zajęciu królestwa Wizygotów przez muzułmanów część ludności przeniosła się w okolice Asturii. W nowym państwie kontynuowano tradycje wizygockie tworząc lokalną sztukę asturyjską. Cechą charakterystyczną budowli asturyjskich jest stosowanie sklepień kolebkowych, często opartych na gurtach, do przykrycia całych budowli, podparcie budowli przyporami, odejście od łuków podkowiastych i zastosowanie łuków podwyższonych, zastosowanie przeźroczy w przegrodzie oddzielającej chór od nawy, płaskie dekoracje rzeźbiarskie o wzorach występujących w architekturze wizygockiej. Często spotykanym elementem dekoracyjnym są bogate malowidła ścienne.

Pod koniec VIII wieku powstawały budowle w okolicach Oviedo a od końca X wieku, po przeniesieniu stolicy, koło León. Najlepiej zachowały się budowle wzniesione na zboczu góry Naranco – kościół Santa María del Naranco oraz kaplica pałacowa króla Ramiro I pw. św. Michała Archanioła (San Miguel de Lillo). Pierwszy z obiektów początkowo pełnił rolę sali królewskiej – aula regia. Była to dwukondygnacyjna budowla na planie wydłużonego prostokąta. Dolna część podzielona była na trzy części. Część środkowa mieściła pomieszczenia straży przybocznej i świty królewskiej, boczne przeznaczone były na królewską kaplicę i łaźnię. Na piętrze mieściła się aula. Po jej bokach zbudowano dwie arkadowe loggie, przez które docierało słońce oświetlające wnętrze auli (tzw. solaria). Łuki arkad nie mają podkowiastego kształtu lecz zostały nieco podwyższone, co sprawia wrażenie większej smukłości całego obiektu. Aula przekryta była sklepieniem kolebkowym. Trzony kolumn pokrywają rzeźbione ornamenty przypominajace spiralnie skręcone liny. Głowice wzorowane są na porządku korynckim. Łuki archiwolt arkad, fryzy i lizeny podkreślone są żłobieniami. Na ścianach, powyżej kolumn podtrzymujących arkady umieszczono medaliony ozdobione roślinnymi dekoracjami. Budynek został przebudowany i służył jako kościół. Pierwotny wygląd przywrócono na początku XX wieku.

Kaplica pałacowa św. Michała zamieniona na kościół San Miguel de Lillo to niewielki budynek podzielony wewnątrz na wąskie nawy. Dla podparcia sklepień przekrywających wnętrze zastosowano zewnętrze przypory. Budowla, przebudowana w XVIII wieku swoim kształtem przypomina kościoły bizantyjskie.

Kościół Santa Cristina de Lena niedaleko Oviedo zbudowany został na początku X wieku. Przekryty został sklepieniem kolebkowym opartym na gurtach. Chór od pozostałej części kościoła oddziela kamienna, arkadowa przegroda. W ścianie powyżej łuków umieszczono kamienne ażurowe płyty – przeźrocza. Trzony kolumn ozdobione są podobnie jak w kościele Santa Maria de Naranco płaskorzeźbą przypominającą liny.

Architektura mozarabska [edytuj]

Na terenach zajętych przez ludność muzułmańska pozostali na nich chrześcijanie nazywani mozarabami. Władcy arabscy pozwalali w początkowym okresie na zachowanie praktyk religijnych. Budowle wzniesione przez chrześcijan na tych terenach określane są mianem architektury mozarabskiej. Cechuje je kontynuacja tradycji wizygockiej z zachowaniem łuków podkowiastych. Łuk sklepień budowanych nad absydami i czasem transeptami ma także przekrój łuku podkowiastego. Z tą różnicą, że jest on smuklejszy od występujących we wcześniejszych łukach wizygockich. Łuk podkowiasty został dodatkowo zastosowany także w planie absyd od strony wnętrza upodabniając je do nisz modlitewnych (mihrabów) występujących w meczetach. Kościoły mozarabskie są najczęściej białe o trzech nawach pokrytych wspólną drewnianą więźbą. Nawy oddziela od siebie kolumnada połączona arkadami. W mniejszych, jednonawowych kościołach stosowano sklepienia kolebkowe. Dekoracja ich jest mocno uproszczona i sprowadza się do zgeometryzowanych kapiteli wzorowanych na porządku korynckim. Pod wpływem architektury mozarabskiej ukształtował się występujący 300 lat później styl zwany mudejar. Jego twórcami byli przede wszystkim Arabowie, którzy pozostali na ziemiach należących w tym okresie już do chrześcijan.

Do zachowanych budowli mozarabskich należą:

• kościół San Miguel de Escalada z IX wieku – jest to trzynawowa bazylika bez transeptu, przykryta więźbą dachową. Każda z naw kończy się absydą o podkowiastym planie od wewnątrz, z zewnątrz połączone są w jedną bryłę o planie obrysie prostokąta. Chór od wnętrza kościoła oddziela poprzeczna przegroda. Nawy oddzielają od siebie dwa rzędy kolumn połączonych arkadami o podkowiastych łukach. Mocno uproszczone korynckie kapitele są jedyną dekoracją rzeźbiarską wnętrza. Z zewnątrz, w 1050 r. dobudowano arkadowy portyk wzdłuż nawy bocznej. Na połączeniu łuków umieszczono delikatne, wypukłe linie zamykające się w trójkątne pola.

• bazylika Cebrián de Mazote to budowla pochodząca z X wieku. Wnętrze podzielone jest na nawy dwoma rzędami arkad o podkowiastych łukach, przekrywa je dwuspadowy, drewniany dach. Nawa poprzeczna przylega do naw podłużnych tylko na ich szerokości. Ramiona kończą płytkie, przesklepione absydy. Na przedłużeniu nawy środkowej dobudowano absydę o wewnętrznym planie łuku podkowiastego a na przedłużeniu naw bocznych absydy na planie kwadratu. Bazylikę poprzedza dobudowane wejście o wewnętrznym planie łuku podkowiastego.

Architektura przedromańska Irlandii, Wielkiej Brytanii i państw skandynawskich [edytuj]

Irlandia i Wielka Brytania [edytuj]

Irlandia nigdy nie dostała się pod panowanie Rzymian. Do czasów chrystianizacji, rozpoczętej wraz z przybyciem św. Patryka w 432 r. na wyspie rozwijała się sztuka celtycka. Przyjęcie nowej wiary wiązało się z zakładaniem licznych klasztorów, które stały się ośrodkami życia kulturalnego. Mnisi irlandzcy dość szybko rozpoczęli działalność misyjną na terenie Szkocji (563) a później Anglii, w której pod koniec VI wieku działali także misjonarze przysłani przez Grzegorza I.

Drewniane klasztory iryjskie założone przez mnichów zostały zniszczone podczas najazdów Wikingów w VIII i IX wieku. Pozostały po nich wysokie, kamienne wieże budowane na planie koła, czasem lekko zwężające się ku górze. Wieże pełniły rolę dzwonnic oraz służyły jako miejsce schronienia podczas ataku najeźdźców. Wokół wież pozostały wysokie (nawet ponad 3,0 m) kamienne krzyże pokryte płaskorzeźbionymi ornamentami w formie plecionki i rzeźby figuralnej. Pionowe ramię często dzielone jest na pola, w których ukazane są sceny biblijne. Przecinające się ramiona krzyża połączone są wykonanym także w kamieniu ażurowym kręgiem. Do najbardziej znanych należą krzyże z Clonmacnoise (Irlandia) oraz krzyże z Bewcastle i Ruthwell w Northumbrii (Anglia).

Skandynawia [edytuj]

Gol stavkirke

Do tradycji przedromańskich zalicza się drewniane kościoły klepkowe (stavkirke) budowane w połowie XII wieku o konstrukcji zwanej słupową lub masztową. Początkowo opierano je wokół wbijanego w ziemię pala, później pale opierano na podwalinach. Układ wnętrza przypomina kościoły bazylikowe, jednak nawy boczne poprowadzone są dookoła nawy głównej tworząc wąski ambit. Budowlę przykrywa stromy, wielopoziomowy dach kryty gontami. Kalenice kończą rzeźby np. smoków. Do kościołów dodawano także niskie podcienie służące, podobnie jak soboty, jako schronienie dla przybywających na msze wiernym. Dekoracja rzeźbiarska oparta została na motywach plecionki. Przykładem takich budowli są zachowane w Borgung, Urnes kościoły z połowy XII wieku. Na terenie Polski, w Karpaczu znajduje się zbudowany w tym stylu kościółek z drugiej połowy XII wieku. Zbudowany został w miejscowości Vang (południowa Norwegia). Na Śląsk przeniesiono go w XIX wieku (otwarty w 1844).

Architektura karolińska [edytuj]

 Osobny artykuł: Sztuka karolińska.

Związana jest z dworem Karola Wielkiego i podjętą przez niego próbą odbudowy imperium rzymskiego. Rozwijała się w okresie od drugiej połowy VIII do XI wieku. Zgromadzone wokół dworu międzynarodowe środowisko artystów i uczonych tworzyło sztukę nawiązującą do tradycji świata antycznego, osiągnięć wczesnochrześcijańskich oraz dokonań plemion germańskich i iryjskich. Najważniejszym i najbardziej znanym zabytkiem jest pałac królewski w Akwizgranie. W skład zespołu pałacowego wchodziła świątynia wzorowana na kościele San Vitale w Rawennie. Była to budowla na planie ośmioboku przekryta kopułą opartą na ośmiu kolumnach. W poziomie parteru wykonano obejście wokół nawy środkowej, nad którym empory otwarte do wnętrza kościoła przeznaczone były dla dworu królewskiego. Na wprost ołtarza, w loży królewskiej zachował się marmurowy tron powszechnie uważany jako tron Karola Wielkiego, jednak postawiony on został dopiero w X wieku i należał do Ottona I. Władca zasiadał na nim podczas odprawianych w poziomie parteru mszy. Do wystroju kaplicy użyto za zgodą papieża Hadriana I marmury z pałacu w Rawennie a sklepienia pokryto mozaikami. Kaplica w Akwizgranie została zbudowana w latach 786 – 800 przez architekta Oda z Metzu, należy do najlepiej zachowanych zabytków architektury karolińskiej. Od kaplicy poprzez atrium poprowadzono długi, drewniany portyk do dwukondygnacyjnego budynku aula regia, w którym mieściły się sale audiencyjne, i prywatne apartamenty cesarza.

Na polecenie przebywającego na dworze Karola Wielkiego biskupa wizygockiego Teodulfa zbudowane zostało ok. 806 r. oratorium w Germigny-des-Prés. Wzniesiono je na planie krzyża greckiego wpisanego w kwadrat. Całe wnętrze podzielone jest arkadami o podkowiastych łukach na dziewięć kwadratowych pól. Ramiona naw środkowych zakończone zostały absydami zachowującymi plan podkowiastego łuku z architektury wizygockiej. Sklepienia części prezbiterialnej ozdobione były mozaikami, z których zachowała się scena na sklepieniu głównej absydy (najprawdopodobniej absyda w części wschodniej sąsiadowała z dwiema bocznymi) z Arką Przymierza.

W opactwie Centuli (w miejscowości Saint-Requier) ok. 790 r. rozpoczęto budowę kościoła opartego na planie krzyża łacińskiego z drugą nawą poprzeczną w części zachodniej. Transept i masyw zachodni w środkowych częściach zwieńczono wysokimi wieżami przyjętymi z tradycji budowli germańskich. Do ramion naw poprzecznych dostawiono okrągłe wieże ze schodami. Utworzony w ten sposób w części zachodniej tzw. westwerk został powtórzony w okresie późnokarolińskim przy budowie kościoła w opactwie Corvey nad Wezerą.

Cennym zabytkiem architektury sakralnej epoki karolińskiej jest plan klasztoru w Sankt Gallen (obecnie na terenie Szwajcarii) założonego przez iryjskich mnichów w 612 r. Pokazano na nim rozmieszczenia poszczególnych budowli wraz z opisem ich funkcji.

Sztuka wczesnopiastowska – nazwą tą określa się sztukę, rozwijającą się na ziemiach polskich w wieku X i do ok. połowy XI. Określenie zostało wprowadzone przez historyka sztuki, prof. Lecha Kalinowskiego i dotyczyło całości zjawisk obejmujących okres przedromański i romański. Najczęściej stosowane jest dla określenia elementów sztuki sprzed najazdu Brzetysława czyli dla okresu przedromańskiego. Dla czasów od restytucji monarchii zazwyczaj używany używany jest termin sztuka romańska.

Przyjęcie chrześcijaństwa związane jest z budową pierwszych kościołów wznoszonych na terenie słowiańskich grodów i początkiem nowego zjawiska na ziemiach polskich, jakim była sztuka przedromańska. Nadal uprawiano znane już wcześniej rzemiosła i zdobiono wyroby tradycyjnymi wzorami. Stopniowo jednak przyjmowano nowe formy, techniki i sposoby zdobienia. Elementy nowe, związane z sztuką romańską, w pierwszym momencie związane były z potrzebami nowego kultu. W tym okresie wśród znalezisk przeważają wyroby sprowadzane z innych warsztatów. Z czasem elementy romańskie przeniknęły do wyrobów związanych z sztuką użytkową. Podobnie w architekturze, pierwsze przejawy sztuki romańskiej są widoczne w budowanych kamiennych świątyniach oraz ośrodkach władzy świeckiej, jakimi były rezydencje władców. Jednocześnie kontynuowane były starsze tradycje wznoszenia grodów otoczonych ziemno-drewnianymi wałami i zabudową mieszkalną znaną przed przyjęciem chrześcijaństwa.

Brak jednolitości stylistycznej spowodował przyjęcie określenia sztuka wczesnopiastowska dla wszystkich zjawisk zachodzących w tym okresie. Żadna z wczesnopiastowskich budowli nie przetrwała do naszych czasów. Prace wykopaliskowe przyniosły podstawową wiedzę o ich wyglądzie, a także pozwoliły na poznanie zachowanych zabytków sztuki wczesnopiastowskiej związanej z rodzimym rzemiosłem i dziełami pochodzącymi z importu. Nowy kierunek sztuki był wzorowany na osiągnięciach sztuki śródziemnomorskiej; czerpał z tradycji przynoszonych przez pierwszych misjonarzy. Stąd w najstarszych budowlach występuje wiele analogii do architektury północnych Włoch i państwa Wielkomorawskiego. Widoczne są także wpływy sztuki karolińskiej, a w okresie późniejszym coraz silniejsze wpływy sztuki ottońskiej. Zazwyczaj przyjmuje się, że ramy historyczne okresu przedromańskiego otwiera moment pojawienia się pierwszych budowli związanych z chrześcijaństwem, a zamyka najazd księcia Brzetysława w 1038. Okres odbudowy państwa rozpoczęty przez Kazimierza Odnowiciela należy już w znacznym stopniu do czasów romańskich.

Palatia w Gieczu, Poznaniu, Ostrowie Lednickim i Przemyślu [edytuj]

• Palatium w Gieczu – budowę rozpoczęto pod koniec X wieku (nie wiadomo, czy starsza jest budowla na Ostrowie Lednickim czy w Gieczu) i nigdy jej nie ukończono. Odsłonięte podczas prac wykopaliskowych fundamenty rezydencji ukazują plan budowli założonej na obrysie prostokąta (35,0 m x 16,0 m) podzielonego na trzy części. Do niej, od strony wschodniej przylegają fundamenty budowli na planie koła o średnicy 16,0 m. Pomieszczenie przylegające do kaplicy ma dodatkowo wydzielony niewielki korytarz. Obecnie w miejscu wczesnopiastowskiego grodu znajduje się rezerwat archeologiczny, w którym nadal prowadzone są badania naukowe. Prace ujawniły pozostałości dwóch niewielkich kościołów zbudowanych w XI wieku w Gieczu. Fragmenty jednego z nich (był to kościół jednonawowy z czworobocznym prezbiterium zamkniętym absydą od strony wschodniej i emporą od strony zachodniej) zostały odnalezione pod murami romańskiego kościoła św. Mikołaja datowanego na przełom XII i XIII wieku. Drugi, także jednonawowy, był położony na terenie Grodziszczka, na północ od palatium. Jego budowa jest datowana na XI wiek (najprawdopodobniej został zbudowany na początku wieku, a rozbudowywany do XIII w.). W pierwszej fazie budowy powstała nawa z wyniesionym nad kryptą chórem zamkniętym półkolistą absydą. Krypta była miejscem kultu relikwii. Podczas rozbudowy dodano od strony zachodniej masyw składający się z chóru zachodniego, nad którym znajdowało się kwadratowe pomieszczenie flankowane dwoma okrągłymi wieżami z wbudowanymi spiralnymi schodami. Obecnie, powyżej ruin kościoła zachowanych w części podziemnej, znajduje się drewniany kościół Jana Chrzciciela z XVII w.

• Palatium na Ostrowie Lednickim – zostało zbudowane podczas panowania Mieszka I i Bolesława Chrobrego. Na podstawie przeprowadzonych badań archeologicznych wyodrębniono trzy fazy budowy i rozbudowy rezydencji zapoczątkowane w latach sześćdziesiątych X wieku. Palatium zostało zrealizowane na planie prostokąta o wymiarach 32,0 x 14,0 m, w którym wydzielono cztery pomieszczenia. Od wschodu przylegała do niego budowla centralna na planie krzyża greckiego, w którego ramionach umieszczono niewielkie absydy, a od strony wschodniej dodano absydę ołtarzową. Krzyż z absydami tworzył w rzucie formę czwórliścia, w którego środku umieszczono cztery filary o zaokrąglonych powierzchniach zewnętrznych podpierające dach lub sklepienie zamykające budowlę. Zdaniem archeologów była to kaplica lub baptysterium (Hipoteza o pełnieniu funkcji baptysterium jest wiązana z odnalezionymi w latach 1988 i 1989 w najstarszej części budowli dwoma zagłębionymi strukturami przypominającymi misy chrzcielne. To odkrycie związane jest także z postawieniem hipotezy o znajdującej się w tym miejscu pierwszej siedzibie biskupa, przed przeniesieniem jej do Poznania.). Podczas rozbudowy datowanej na początek XI wieku w największym pomieszczeniu rezydencji dodano dwa masywne filary. To sugeruje nadbudowę wyższej kondygnacji i umieszczenie nad skrajnym pomieszczeniem sali reprezentacyjnej. Możliwe, że rozbudowa dotyczyła także kaplicy, nad którą nadbudowano wieżę. Trzecia faza budowy (XII w.) wiązana jest z odbudową palatium po zniszczeniach z 1038 r. W tym okresie dobudowano do kaplicy od strony zachodniej kryptę w stylu romańskim.

Prowadzone badania archeologiczne ujawniły w części północnej grodu pozostałości kolejnej budowli – niewielkiego kościoła o jednej nawie z prostokątnym prezbiterium zakończonym półkolistą absydą. Kościółek datowany jest na drugą połowę X wieku. W jego środkowej części nawy znaleziono pozostałości dwóch grobowców.

• Palatium w Poznaniu – zostało odkryte dopiero w 1999 r. podczas badań archeologicznych prowadzonych na poznańskim Ostrowie Tumskim. Obiekt powstał nie wcześniej niż na przełomie lat 40. i 50. X wieku. Najprawdopodobniej jego forma była zbliżona do zabudowań wzniesionych na Ostrowie Lednickim. Jednak obecna faza badań nie pozwala jeszcze na potwierdzenie tej hipotezy. Badania utrudnia położenie obszaru wykopalisk – pod zachowanym gotyckim kościołem NMP.

• Palatium w Przemyślu – poza analogiami innych palatiów wczesnopiastowskich oraz materiałem ceramicznym, który pozwala datować obiekt przemyski między połową X i połową XI wieku, nie ma innych przesłanek archeologicznych pozwalających te ramy zacieśnić. Na podstawie kontekstu historycznego większość badaczy przyjmuje powstanie palatium na koniec panowania Bolesława Chrobrego. Istnieją dwie hipotezy określające funkcję budynku: według jednej z nich była to siedziba księcia ewentualnie biskupa albo (według nowszych ustaleń) monaster klasztoru benedyktynów i przylegająca do niego rotunda. Badania archeologiczne odsłoniły istnienie na Wzgórzu Zamkowym w Przemyślu prostokątnej budowli o wymiarach 34,2 x 15,2 m i przylegającej do niego rotundy na planie koła o średnicy 11,2 m. Do rotundy przylega absyda zbudowana także na planie koła o mniejszej średnicy.

Wawel [edytuj]

Wawel – prace prowadzone na Wzgórzu Wawelskim ujawniły istnienie pochodzących z okresu sprzed panowania Kazimierza Odnowiciela trzech budowli na planie centralnym:

• rotundy dwuabsydowej, tzw. kościoła B (do centralnego walca przylegały dwie absydy umieszczone naprzeciw siebie, w absydzie zachodniej umieszczono emporę),

• czteroabsydowej rotundy Najświętszej Marii Panny (tetrakonchos, w której cztery absydy usytuowane na przecinających się pod kątem prostym osiach; była to najprawdopodobniej rotunda dwupoziomowa z przylegającą do niej od strony zachodniej czworoboczną wieżą i niewielką kolistą wieżyczką schodową),

• jednoabsydowej.

Z okresu panowania Kazimierza Odnowiciela pochodzą pozostałości tzw. Sali o 24 słupach. Budowla ta zaliczana jest do architektury przedromańskiej i uważa się, że pełniła rolę palatium. Najprawdopodobniej była to dwupoziomowa rezydencja, w której aula reprezentacyjna mieściła się powyżej sali o wnętrzu podzielonym na pięć naw przez cztery rzędy po 6 filarów. Z czasów Kazimierza Odnowiciela pochodzi także kościół św. Gereona na Wawelu. Była to budowla trójnawowa z transeptem. Prezbiterium oraz nawy zakończone były absydami. Pod prezbiterium umieszczono kryptę. Odnaleziono także ślady po tzw. budowli czworokątnej o nieznanym przeznaczeniu i stołpie.

Kościoły w Poznaniu i Gnieźnie [edytuj]

Kościoły bazylikowe – oprócz wymienionych już budowli na planie centralnym, wśród zabytków architektury wczesnopiastowskiej natrafiono na pozostałości kościołów budowanych na planie prostokąta. Wiadomo o istnieniu takich budowli na terenie Poznania i Gniezna, ale nieznany jest ich wygląd. Podczas prac wykopaliskowych odsłonięto fragmenty pierwszych kościołów katedralnych zbudowanych na podgrodziach.

• Katedra poznańska została zbudowana przed 968 r. Kamienną bazylikę o długości 48,0 m poprzedzono od zachodu masywem wzorowanym na budowlach ottońskich i karolińskich. W podziemiach katedry widoczne są pozostałości dolnych partii tego kościoła. Wcześniej w tym miejscu została zbudowana budowla na planie czworokąta. Odnaleziona w jej wnętrzu wapienna misa była przez wiele lat utożsamiana z istnieniem w tym miejscu baptysterium i oficjalnym przyjęciem chrześcijaństwa przez Mieszka I. Obecnie hipoteza ta jest podważana przez niektórych badaczy i wymaga przeprowadzenia jeszcze wielu badań weryfikacyjnych.

• Znaczenie katedry w Gnieźnie łączy się ze sprowadzeniem ciała św. Wojciecha. Wiadomo, że istniał w tym miejscu kościół, którego pozostałości są widoczne w podziemiach katedry. Jednak przedstawiana w podziemiach rekonstrukcja kościoła nadal jest tylko hipotezą nie potwierdzoną przez badania archeologiczne.

• Kolegiata w Tumie w swoich fundamentach zawiera pozostałości, założonego prawdopodobnie w roku 997, pierwszego w Polsce opactwa benedyktynów pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny i św. Aleksego fundacji Bolesława Chrobrego. Ślady opactwa odkryto podczas remontu w 1954 roku. W 1140 opactwo przeniesione zostało do Mogilna, klasztor rozebrano, a jego fundamenty zasypano.

Okres wczesnobizantyjski 330 – 843 [edytuj]

Hipodrom – cokół pod obeliskiem przywiezionym z Egiptu

Architektura bizantyjska, podobnie jak inne dziedziny sztuki bizantyjskiej narodziła się w 330 r. wraz z przeniesieniem przez Konstantyna Wielkiego stolicy cesarstwa rzymskiego do Bizancjum, niewielkiej kolonii greckiej nad Bosforem. Cesarz postanowił zbudować Nowy Rzym. W centralnej części miasta, wokół Augusteionu, powstały najważniejsze budowle: gmach senatu, hipodrom, kościół Hagia Sophia oraz pałac cesarski. Jedynym zachowanym elementem tej zabudowy jest obelisk ustawiony w 390 r. budynku cyrku, w którym rozgrywano wyścigi rydwanów. Sprowadzony z Egiptu przez Teodozjusza stanął na cokole ozdobionym marmurowymi płytami. Płaskorzeźby cokołu cechuje symetryczna kompozycja z ustawioną w centrum postacią cesarza. Poniżej, widzowie, tancerze i muzykanci zostali przedstawieni w równych rzędach. To skostnienie obrazu jest wynikiem coraz silniejszych wpływów Bliskiego Wschodu na ceremoniał dworski cesarstwa wschodniorzymskiego. Kościół Hagia Sophia przetrwał w formie nadanej mu podczas rządów Justyniana.

Z pierwszego okresu rozwoju miasta zachowały się ziemne cysterny. Konstantynopol nie miał źródeł słodkiej wody, którą sprowadzano do miasta akweduktami. Na wypadek oblężenia budowano podziemne zbiorniki podzielone rzędami kolumnami na nawy. Kwadratowe pola przekryte były sklepieniami żaglastymi lub krzyżowymi. Aby zwiększyć pojemność zbiorników, stosowano podwyższenie pomieszczenia ustawiając kolumny jedna na drugiej. Większość głowic pozbawiona jest ozdób. Pojawia się nowy element architektoniczny w formie odwróconej piramidy – nasadnik, usytuowany pomiędzy łękiem sklepiennym a głowicą kolumny.

Już w okresie panowania Teodozjusza II widoczne jest w architekturze stopniowe przekształcanie budowli na planie bazyliki. Nawy są krótsze, rozbudowana zostaje absyda i transept. Zmiana proporcji i przekrycie nawy środkowej kopułą to cechy bazyliki ukształtowane w architekturze bizantyjskiej. Tak powstała forma kościoła na planie krzyża greckiego z kopułą nad przecięciem się jego ramion, tzw. kościół krzyżowo-kopułowy. Część centralną od południa i północy otaczają nawy boczne z emporami, od zachodu usytuowany był narteks z emporą a od wschodu umieszczano płytkie prezbiterium z absydą.

Inaczej kształtowano detale architektoniczne. Liście akantu zdobiące głowice są bardziej płaskie i zaostrzone niż w Rzymie czy w architekturze hellenistycznej. Dodatkowo są mocno odgięte. W wielu przypadkach płaskorzeźba wykonywana jest za pomocą świdra. Ciemne tło tworzy negatyw wzoru dając iluzję głębi i ruchu. Kolejną cechą bizantyjskich kapiteli jest wspomniane już zastosowanie imposty. Powstaje w ten sposób podwójna głowica zwana nasadnikową lub impostową. Po połączeniu głowicy z nasadnikiem utworzono nowy typ głowic. Nazywano go głowicą koszyczkową lub głowicą trapezoidalną. Oprócz liści akantu, motywem dekoracyjnym stosowanym do zdobienia kapiteli są różne formy plecionek oraz motywy figuralne w postaci ptaków i zwierząt.

W okresie panowania Justyniana I ukształtował się typ kopuły zwanej kopułą bizantyjską. Charakteryzuje się zmianami wprowadzonymi do sposobu podparcia konstrukcji. Pierścień wsparty na masywnych ścianach zostaje zastąpiony czterema pendentywami przenoszącymi obciążenia z czaszy kopuły na cztery filary ustawione w narożach kwadratu. Odciążenie ścian pozwoliło na doświetlenie wnętrza budowli szeregiem okien wykonanych w ścianach pomiędzy żagielkami.

Zastosowanie cegieł oraz dekoracji z kolorowych płyt kamiennych i mozaiki pokrywającej wszystkie powierzchnie budynku to także cechy charakterystyczne dla architektury bizantyjskiej. We wnętrzach budowli wznoszonych w VI wieku pojawia się ikonostas oddzielający nawę główną od sanktuarium.

Rok 726 rozpoczyna okres obrazoburstwa, czyli ikonoklazm. Sam ruch istniał już wcześniej. Ale dopiero polecenie Leona III nakazujące usunięcie wizerunku Chrystusa znad wejścia do pałacu w Konstantynopolu spowodowało liczne rozruchy. W 730 został wydany edykt cesarski zabraniający kultu obrazów. Zapoczątkował masowe niszczenie ikon, niszczenia lub zamalowywania fresków i mozaik. Tylko nieliczne dzieła sztuki ocalały. Na początku IX wieku miały miejsce nieskuteczne próby przywrócenia kultu obrazów. Okres ikonoklazmu kończą ostre wystąpienia społeczeństwa, czas buntów i zamieszek.

Przykłady architektury wczesnobizantyjskiej:

• Konstantynopol (obecny Stambuł):

  • kościół Hagia Sofia

  • kościół św. Jana Chrzciciela w klasztorze Studios – ufundowany w 463 r. przez senatora Studiusa. Zbudowany na planie bazyliki o skróconych nawach. Nad nawami bocznymi posiadał wykonstruowane empory otwarte w kierunku nawy głównej. Zachowany jako ruina.

  • kościół Hagia Eirene (kościół Bożego Pokoju) – zbudowany został na miejscu pierwszej katedry Konstantynopola. Budowę rozpoczęto w 532 r., po pożarze, który zniszczył wcześniejszą świątynię. Kolejne naprawy i przebudowy miały miejsce w 564 (po następnym pożarze) i 738 po zniszczeniach spowodowanych trzęsieniem ziemi. Zbudowany jako bazylika kopułowa. Szeroka nawa główna podzielona jest na dwie części arkadą. Każda z części nawy przesklepiona została kopułą opartą na pendentywach. Kopułą wschodnia, skonstruowana na planie koła, opiera się na wysokim bębnie oświetlającym wnętrze bazyliki szeregiem okien. Nad zachodnią częścią zbudowano kopułę na planie owalu. Od zewnątrz częściowo zasłonięta ścianami bębna, jest znacznie niższa od kulistej kopuły wschodniej. Nawę główną kończy przesklepiona absyda. Elewację od strony absydy flankują dwie klatki schodowe umożliwiające wejście na empory zbudowane powyżej naw bocznych. Empory są przykryte sklepieniami kolebkowymi a nawy boczne sklepieniami krzyżowymi.

  • kościół św. Apostołów – początkowo zbudowany na planie krzyża jako mauzoleum Konstantyna Wielkiego. Na przecięciu się ramion ustawiono sarkofag cesarza. Justynian, w latach 536-550 rozbudował budowlę wydłużając nawę wejściową. Nad nawami skonstruowano cztery mniejsze kopuły a nad przecięciem się ramion krzyża piątą najwyższą, wspartą na bębnie z oknami oświetlającymi wnętrze kościoła. Kościół nie dotrwał do naszych czasów. W XVIII wieku w miejscu, gdzie stał kościół św. Apostołów zbudowany został meczet. Na planie tego kościoła wzorowano bazylikę św. Marka w Wenecji.

  • podziemne cysterny na wodę: Cysterna bazyliki, Cysterna Filoksenosa, Cysterna Teodozjusza

  • fragmenty murów obronnych

• Saloniki – kościół św. Demetriusza – zbudowany w V wieku jako pięcionawowa bazylika z transeptem. Nawę główną kończy przesklepiona absyda. Dach bazyliki został skonstruowany w postaci odkrytej więźby dachowej. Fasadę zamykają dwie wieże obejmujące narteks. W VII wieku została przebudowana, lecz nie znany jest zakres wprowadzonych wówczas zmian. Ściany wykonane zostały z cegły łączonej z blokami kamiennymi. Okna od góry zamykają ceglane arkady. Kościół został zrekonstruowany po pożarze z 1917 r., który zniszczył połowę bazyliki.

• Rawenna

  • Bazylika Sant'Apollinare Nuovo

  • kościół San Vitale

  • baptysteria Ortodoksów i Arian

Okres średnio i późnobizantyjski [edytuj]

Po przejęciu władzy przez dynastię macedońską rozpoczął się ponowny rozkwit sztuki bizantyjskiej. Budowano wiele nowych kościołów. W okresie średniobizantyjskim największą popularność zdobyło zastosowanie innego rozwiązania bazylik budowanych na planie krzyża greckiego, tzw. quincunx, czyli kościół na planie krzyża wpisanego. Powstał przez wydłużenie ramion i umieszczenie pomiędzy nimi niewielkich, narożnych przęseł na planie kwadratu. W ten sposób w planie kościoła można wyróżnić dziewięć naw. Największa, na przecięciu ramion krzyża, przykrywana jest dużą kopułą. Nawy na ramionach krzyża otrzymują zazwyczaj sklepienia kolebkowe, a nawy narożne sklepienia krzyżowe albo kopuły o mniejszych rozmiarach niż kopuła centralna. Za najstarszy kościół zbudowany na tym planie uważa się kościół Nea w Konstantynopolu, konsekrowany w 881 r. Kształt kopuł ulega też modyfikacji. Są mniejsze, budowane są coraz częściej na bębnach z zachowaniem pendentywów przy przejściu do podpierających je filarów.

Pałac cesarski w Konstantynopolu był zbudowany przy forum – Augustionie już przez Konstantyna Wielkiego. Wielokrotnie przebudowywany przez jego następców, w X-XI wieku został znacznie rozbudowany. Forma zabudowań bardziej przypominała pałace Syrii i Persji niż siedziby dworu w Rzymie. Na powierzchni ok. 400 00 m² rozmieszczono na tarasach pojedyncze budowle połączone dziedzińcami lub galeriami. W sumie zbudowano 8 dziedzińców, 7 westybuli, 23 budynki sakralne, sale tronowe, prywatne apartamenty cesarskie, bibliotekę, łaźnię, hipodrom, pałac służący jako przystań morska i wiele innych sal i pomieszczeń rozmieszczonych wśród ogrodów. Do forum przylegał dostępny dla mieszkańców, kilkukondygnacyjny Chalke. Pałac pełniący rolę westybulu. Mieściły się w nim pomieszczenia gwardii cesarskiej i kościół św. Apostołów. Z Chalke połączony był kolejny pałac Dafne, przeznaczony na audiencje i załatwianie spraw administracyjnych. Składał się wielu reprezentacyjnych sal i dziedzińców otoczonych portykami. Sale tronowe znajdowały się w kolejnych kompleksach pałacowych: Trikonchos i Chrysotriklinos (mieszczący Złotą Salę Tronową) i graniczący z prywatnymi apartamentami rodziny cesarskiej. Sala tronowa zbudowana przez Konstantyna mieściła się w budynku zwanym Magnaura. Zgodnie z zachowanymi opisami, była to trójnawowa bazylika zakończona absydą, w której, na podwyższeniu znajdował się tron cesarza. Wzdłuż stopni prowadzących w kierunku tronu ustawiono 6 posągów złoconych lwów. Jeszcze wystawniejsza była dekoracja Złotej Sali Tronowej. Budynek na planie ośmioboku z przylegającymi do niego absydami przesklepiony był kopułą. W jednej z absyd, na podwyższeniu stał tron cesarza. Za nim ustawiono wykonany ze złota platan, na którego gałęziach umieszczono złote ptaki. Przed tronem stały złote posągi lwów. Podczas ceremonii, dekoracja wprawiana była w ruch, któremu towarzyszyły dźwięki organów, ryk lwów i śpiew ptaków. Unoszący się tron spowijał dym kadzideł. Zachowały się opisy przepychu urządzenia wnętrz, wystawności ceremoniału i życia dworskiego. Do budowy pałacu użyto wielu drogich materiałów. Sklepienia podtrzymywały kolumny z kolorowych marmurów, onyksu. Posadzki, płaszczyzny ścian i sufitów zdobiły reliefy i mozaiki, w które wbudowano wiele drogich kamieni. Ich tematyka opisywała zdarzenia historyczne z udziałem cesarza i sceny rodzajowe. Wielki Pałac został opuszczony w XII wieku. Cesarz przeniósł się w pobliże Złotego Rogu, do pałacu zwanego blacherskim. Z Wielkiego Pałacu oraz z pałacu blacherskiego zachowały się tylko nieliczne fragmenty. W najlepszym stanie przetrwał fragment ruin pałacu Porfirogenetów, na którym widnieją znaki dynastii Paleologów. Niektóre detale architektoniczne zostały wykorzystane przy budowie bazyliki św. Marka w Wenecji (m.in. kapitele, balustrady) oraz Bazyliki Eufrazjana w Poreču na Istrii.

Domy mieszkalne w Bizancjum miały układ podobny do budynków mieszkalnych budowanych w Syrii. Poprzedzały je wychodzące na ulicę portyki, za którymi znajdował się dziedziniec poprzedzający pomieszczenia mieszkalne (w Rzymie pomieszczenia otaczały atrium). Lepiej niż domy bizantyjskie, zachowały się weneckie pałace naśladujące ten typ zabudowy (posiadają one parterowe portyki albo arkadowe galerie na piętrze).

Przykłady budowli powstałych w okresie średnio i późnobizantyjskim:

• Konstantynopol (obecny Stambuł):

  • rozbudowa pałacu cesarskiego

  • Kościół św. Teodora, zbudowany na przełomie XI-XII wieku na planie krzyża wpisanego, powiększony o dodatkowy narteks zewnętrzny przykryty trzema kopułami w XIV wieku. Po zajęciu Konstantynopola zamieniony na meczet, dobudowano minaret.

  • Kościół Nea Ekklesia, wybudowany w 880 roku za panowania cesarza Bazylego I.

  • Klasztor Peribleptu, wybudowany około roku 1030 za panowania cesarza Romana III.

  • kościół Zbawiciela na Chorze. Zbudowany w XII wieku na miejscu wcześniejszego kościoła z IV wieku. Budowla na planie krzyża greckiego z kopułą na skrzyżowaniu ramion (istniejąca kopuła pochodzi z czasów tureckich). Do absydy przylegają dwie niewielkie nawy na planie kwadratu przesklepione małymi kopułami. Poprzedza do narteks wewnętrzny z dwoma kopułami nad skrajnymi przęsłami. Kościół został powiększony na początku XIV wieku o zewnętrzny narteks i kaplicę grobową (Pareklezjon) Teodora Metochitesa, urzędnika dworu cesarskiego. Z tego okresu pochodzą też mozaiki ze scenami z życia Chrystusa i Marii w kopułach narteksu.

• Ateny – kościół św. Apostołów (ok. 1000 r.) i Kapnikarea (1060-1070), zbudowane na planie krzyża wpisanego z jedną, ośmioboczną kopułą nad skrzyżowaniem naw. Ośmioboczny bęben przecinają wąskie okna obramowane arkadami z półkolumienkami w narożach na połączeniu ścian. Elementem dekoracyjnym ścian są pasy cegieł pomiędzy ciosami kamiennymi tworzące zróżnicowanie kolorystyczne.

• Saloniki – kościół Hagia Sophia, zbudowany w VIII wieku, na planie krzyża wpisanego. Nawa środkowa i nawy narożna przekryte zastały kopułami, nawy w ramionach krzyża sklepieniami kolebkowymi. Kościół poprzedzał narteks.

Wpływy architektury bizantyjskiej [edytuj]

Obszar Cesarstwa Bizantyjskiego dość szybko zmniejszył się przede wszystkim na skutek częstych najazdów arabskich. Nie zawsze, wraz z utratą ziem, następował zanik oddziaływania sztuki bizantyjskiej. Klasztor św. Katarzyny zbudowany w IV wieku u stóp góry Synaj przetrwał mimo nie sprzyjających okoliczności. Prześladowania mnichów podczas ikonoklazmu przyczyniły się do ich emigracji (np. na Athos, gdzie powstały liczne klasztory, np. Wielka Ławra), do południowej Italii, Kapadocji). Wraz z nimi przeniesione zostały założenia sztuki bizantyjskiej. Pod jej wpływem była także Rawenna i Wenecja. Republika wenecka, nawet po politycznym uniezależnieniu się od Cesarstwa Bizantyjskiego, podtrzymywała kontakty z Konstantynopolem. Efektem tych związków jest znana bazylika św. Marka. Mistrzowie bizantyjscy byli wielokrotnie zapraszani do udziału w budowie italskich świątyń. Wraz z przejęciem chrztu z rąk biskupów kościoła wschodniego w Bułgarii na terenach dzisiejszej Serbii, Macedonii i Bułgarii powstały liczne cerkwie i klasztory nawiązujące do wzorów bizantyjskich (wpływy te były jeszcze silniejsze w XIII wieku, po zerwaniu kontaktów z Rzymem). Ruś wraz z chrztem przejęła osiągnięcia Bizancjum, uznała je za własne i po asymilacji z tradycjami rodzimego, drewnianego budownictwa, ukształtowała własną sztukę, w której przetrwały elementy sztuki bizantyjskiej.

Zajęcie ziem należących wcześniej do Cesarstwa Bizantyjskiego przez wyznawców islamu wpłynęło także na sztukę islamu.

Architektura romańska rozwijała się w X-XIII wieku w nowo powstających, samodzielnych krajach Europy. Termin "romańska" został wprowadzony dopiero w XIX wieku, naprzód w filologii dla określenia grupy języków wywodzących się z łaciny, później dla sztuki i architektury powstałej po ponownym zainteresowaniu się sztuką starożytnego Rzymu. Okres trwania architektury romańskiej jest umowny i przyjmowany różnie w poszczególnych państwach. Najtrudniej jest określić moment przejścia od architektury wczesnego chrześcijaństwa do romańskiej we Włoszech. Przyjmuje się, że pod tym względem Francja i Niemcy wyprzedziły Włochy. Tak samo mało precyzyjnie określa się moment zakończenia epoki romańskiej. Najwcześniej, bo już w połowie XII wieku, od tego stylu odeszli budowniczowie we Francji, w innych krajach Europy okres romański trwał jeszcze przez prawie cały wiek.

Po przekroczeniu 1000 roku, który wydawał się ludziom żyjącym w na przełomie wieków momentem szczególnym, rozpoczęto na szeroką skalę wznoszenie nowych kościołów. Właśnie budownictwo sakralne odegrało największą rolę w kształtowaniu się nowego stylu architektonicznego, nazwanego stylem romańskim. Kościoły pełniły w tym okresie podwójną rolę: były ośrodkami kultu oraz często spełniały funkcję obronną, dając schronienie podczas oblężeń. Użycie kamienia, jako najczęściej stosowanego budulca i obronny charakter budowli, miały duży wpływ na kompozycję bryły budowli. Kościół romański to budynek złożony z prostych brył (prostopadłościanów, walców, ostrosłupów) o surowym, ciężkim i monumentalnym charakterze. Grube mury i wąskie otwory okienne i drzwiowe, masywne wieże, podkreślają obronność założeń. Rzeźba i malarstwo są podporządkowane architekturze. Ponowne zainteresowanie się architekturą klasyczną i znaczny rozwój sztuki budowlanej, pozwoliły na powstanie wielu monumentalnych dzieł. Nie powielano jednak wzorów antycznych. Na kształtowanie się architektury romańskiej, oprócz architektury starożytnego Rzymu znaczny wpływ wywarła architektura wczesnego chrześcijaństwa i architektura przedromańska, a zwłaszcza dziedzictwo okresu karolińskiego. Zasięg architektury romańskiej przekroczył granice Cesarstwa Zachodniego, obejmując także Europę Środkowo-Wschodnią i Skandynawię. Jej wzorce wraz z krucjatami dotarły także do Syrii i Palestyny. W okresie romańskim po raz pierwszy od czasów starożytnych ukształtował się w miarę jednolity styl, obejmujący swoim wpływem tak duży obszar.

Ogólne cechy charakteryzujące architekturę romańską [edytuj]

Podstawowymi cechami wyróżniającymi architekturę romańską od stylów wcześniejszych i późniejszych to addycyjność brył i separatyzm wnętrz. Pierwszy termin oznacza, że budynek romański składa się z prostych brył geometrycznych (prostopadłościanów, walców i półwalców) zestawionych ze sobą z wyraźnym wyróżnieniem każdej z nich (bez płynnego ciągłego przechodzenia jednej w drugą), nakrytych osobnymi dachami. We wnętrzu odzwierciedla to druga z powyższych cech - poszczególne części przestrzeni (nawy, kruchty, chóry, absydy) mieszczące się w widocznych od zewnątrz osobnych bryłach, są wyraźnie oddzielone od siebie różnicami wysokości, nadprożami, łukami, rzędami kolumn itp.

Plan budynku romańskiego często jest oparty na siatce powielanych kwadratów, a proporcje brył i wnętrz budowli romańskich są oparte na prostych zależnościach arytmetycznych - np. nawa główna zwykle jest dwukrotnie szersza niż nawy boczne, długość nawy bocznej jest wielokrotnością (np. pięciokrotnością) jej szerokości, wysokość naw bocznych jest zwykle połową wysokości budynku, itp.) Niektórzy przypuszczają, że zależności takie są wynikiem teologicznej interpretacji fragmentów Pisma Świętego, głoszącego, że Bóg urządził świat "według liczby i miary".

W budowlach romańskich występuje szereg zdobniczych elementów wystroju charakterystycznych dla tego stylu (gzymsy arkadowe, biforia i triforia, typowe głowice i bazy kolumn i inne).

Budownictwo sakralne [edytuj]

Kościoły romańskie planowane były na rzucie prostokąta lub krzyża łacińskiego z prezbiterium zakończonym półkolistą absydą. Zazwyczaj orientowano je wzdłuż osi wschód-zachód. Były to kościoły bazylikowe lub halowe. Mniejsze budowle czasem rozwiązywano też na planie centralnym – krzyża greckiego lub rotundy. Wnętrze kościoła dzielono rzędami kolumn lub filarów najczęściej na trzy nawy. Nad skrzyżowaniem transeptu z nawą główną często umieszczano wieże, przez które doświetlano wnętrza. (kopuły występowały tylko sporadycznie). Wieże występowały także na zakończeniach naw poprzecznych, po bokach prezbiterium lub fasady. Spotykane są także kościoły dwuchórowe (posiadające absydy z przodu i z tyłu kościoła). W kościołach pielgrzymkowych zazwyczaj wokół prezbiterium budowano ambit z wieńcem kaplic. Spotykane są także kościoły o obejściach zaplanowanych po obwodzie całej budowli: nawami bocznymi i wzdłuż transeptu podzielonego na nawy. Dach rozwiązywano jako więźbę dachową widoczną z wnętrza kościoła albo zasłoniętą płaskim, drewnianym stropem. Najczęściej jednak były to sklepienia kolebkowe nad nawami głównymi oraz krzyżowe nad nawami bocznymi. (Zastosowanie sklepień poprawiało akustykę pomieszczeń, co było istotne przy śpiewach chóralnych w kościołach zakonnych oraz zwiększało bezpieczeństwo budowli w przypadku pożaru). Sklepienia kolebkowe opierano na stosowanych już znacznie wcześniej gurtach – żebrach wzmacniających sklepienie i pozwalających na zmniejszenie jego ciężaru. Sklepienia naw bocznych, po zastosowaniu dodatkowych filarów zagęszczających podział przęseł miały mniejszą rozpiętość. Taki układ konstrukcyjny, w którym na dwa przęsła sklepienia naw bocznych przypada jedno przęsło nawy głównej, nazywany jest systemem wiązanym. Sklepienia opierają się na ścianach i kolumnach lub filarach. Kapitele występujące w okresie romańskim mają kształt kostki z zaokrąglonymi dolnymi krawędziami, kielicha lub odwróconego ostrosłupa. Są pozbawione ozdób lub dekorowane płaskorzeźbą w formie stylizowanych, wywodzących się z korynckich liści akantu, longobardzkich lub iryjskich plecionek oraz motywów inspirowanych postaciami zwierząt (lwów, pawi, gryfów) i scenami figuralnymi nawiązującymi do Nowego i Starego Testamentu. Bazy kolumn złożone z kilku wałków opierających się na płaskim elemencie w kształcie kostki są ozdobione płaskorzeźbą w formie stylizowanych listków lub małych zwierząt na narożach kostki (tzw. szpony lub żabki). Trzony kolumn wykonywano z kilku ciosów kamiennych (w starożytności zazwyczaj były wykonywane z jednego kamienia). W budowlach romańskich zazwyczaj powyżej głowic zamiast architrawu umieszczano gzymsy lub imposty. W budowlach ze sklepieniami krzyżowymi forma podpór staje się bardziej skomplikowana. Żebra i łęki podpierają przylegające do trzonu kolumny cieńsze elementy tzw. służki. Przystawione do ściany mogą schodzić do poziomu posadzki i podpierać się na bazie, albo zakończone znacznie wcześniej zostają osadzone na wsporniku.

W kościołach pielgrzymkowych nad nawami bocznymi budowano empory, które często służyły także jako miejsce odpoczynku dla grup pielgrzymów. Posadzki z płyt kamiennych lub ceramicznych układano w różne wzory, ściany zdobiono freskami. Wąskie okna i drzwi umieszczone w grubych murach poszerzano na zewnątrz przez zastosowanie glifów, tak aby umożliwić łatwiejszy dopływ światła. Okna w wieżach dzielono małymi kolumienkami na dwie (biforium) lub trzy części (triforium). Spotykany był także podział na cztery części tzw. quadriaforium. Wnętrza oświetlały okna umieszczone w kościołach bazylikowych w ścianach naw bocznych i nawy głównej, ponad dachem przykrywającym nawy boczne; w kościołach halowych i z wbudowanymi emporami – pośrednio przez okna umieszczone w ścianach naw bocznych. Doświetlały je rozety umieszczone w fasadzie oraz okna w wieżach nad skrzyżowaniem nawy głównej z transeptem. Drzwi wejściowe umieszczano w ozdobnym portalu zwieńczonym półkolistym tympanonem ozdobionym płaskorzeźbą. Uskoki ściany zamykały otwór drzwiowy archiwoltą. Powierzchnię ścian zewnętrznych urozmaicały lizeny i fryzy arkadkowe (układ lombardzki) oraz skarpy umieszczane w miejscach umieszczenia gurtów wewnątrz kościoła.

Klasztory [edytuj]

Licznie powstające w okresie średniowiecza klasztory budowano powielając wzory wcześniej powstałych obiektów. Układ poszczególnych pomieszczeń i rozwiązanie kościoła wiązało się z obowiązującą zakonników regułą. Benedyktyni zazwyczaj wzorowali się na opactwie w Cluny, zakony cysterskie o znacznie surowszej regule składały się z szeregu pomieszczeń na planie prostokąta o bardzo surowych wnętrzach. Mimo wielu różnic z czasem utrwalił się schemat, w którym do dłuższej ściany kościoła przylegał wirydarz otoczony z trzech stron krużgankami. Po zewnętrznej stronie krużganków umieszczano poszczególne pomieszczenia: najbliżej prezbiterium zazwyczaj znajdowała się zakrystia i kapitularz. Oprócz nich w różnej kolejności znajdowały się: pomieszczenia opata, refektarz, dormitorium i inne sale przeznaczone do pracy. Kuchnia często znajdowała się w osobnym budynku, poza główną częścią obiektu. Oprócz pomieszczeń przeznaczonych dla zakonników budowano także pomieszczenia gospodarcze (stajnie, spichlerze, stodoły) oraz budynki przeznaczone dla osób świeckich goszczących w klasztorze np. podczas podróży, pielgrzymek itp. Całość otaczano murem lub palisadą i fosą.

Budownictwo świeckie [edytuj]

W okresie romańskim budowano feudalne zamki, których najważniejszym elementem był potężny donżon. W nim mieściły się duże pomieszczenia mieszkalne, rozmieszczone na kilku kondygnacjach. Najniżej zazwyczaj umieszczano zbrojownię i spiżarnię. Wyżej, w głównej komnacie, znajdowało się pomieszczenie służące jako jadalnia i sypialnia właściciela zamku, a nad nim pokoje służby. Czasem do wieży dobudowywano niewielką wieżę z schodami. Wieżę otaczała wewnętrzna fosa, za którą umieszczano pozostałe budynki warowni. Całość chronił mur obronny, zazwyczaj wieńczony hurdycjami albo blankami i fosą zewnętrzna.

Zabudowa miejska związana była z ukształtowaniem terenu, przebiegiem szlaków komunikacyjnych, dostępem do wody oraz istniejącą już wcześniej zabudową. Nowo zakładane miasta planowano najczęściej na krzyżowo-szachownicowej zabudowie. Centralne miejsce zajmował najczęściej prostokątny plac, od którego, na przedłużeniu jego boków, odchodziły główne ulice. Powstałe w ten sposób pola dzielono na mniejsze kwartały przy pomocy ulic o drugorzędnym znaczeniu, usytuowanych równolegle lub prostopadle do głównych arterii. Powstałe kwartały przeznaczano pod zabudowę. Od frontu powstawał najczęściej warsztat, a mieszkanie budowano w głębi działki lub na piętrze. Część parceli zajmowały także pomieszczenia gospodarcze związane z warsztatem (magazyn) oraz domem (pralnie, łaźnie, kuchnie) i stajnie dla koni z pomieszczeniami na słomę, siano, wozownie itp. Do budowy domów na terenach o dużych zasobach tego materiału używano kamienia, w innych przypadkach zazwyczaj było to drewno z ewentualnym wypełnieniem cegłą, gliną, kamieniem polnym.

W niektórych miastach, zwłaszcza we Włoszech, zazwyczaj planowano trzy place: ratuszowy, katedralny i targowy. W innych krajach plac kościelny budowano w pobliżu lub na przedłużeniu placu targowego. Przy placu targowym powstawały kramy, w których odbywała się sprzedaż towarów spożywczych i miejscowych wyrobów. Handel mięsem miał miejsce w osobnym budynku, tzw. jatkach. Oprócz nich w miastach budowano także tzw. domy kupców, służące jako składy towarów i miejsca handlu dla przyjezdnych dostawców. Ratusze, poza miastami włoskimi z uwagi na odmienną organizację, zaczęły powstawać dopiero na początku gotyku. Wokół miast budowano umocnienia w formie murów obronnych lub wału o konstrukcji drewniano-ziemnej i palisady. We wnętrzu wału umieszczano konstrukcję z przeplecionych pni (konstrukcja hakowa) zwieńczoną izbicami. Większe grody otaczały podwójne lub potrójne pierścienie umocnień, zwłaszcza od strony spodziewanego ataku.

Szczególne miejsce w historii zajmuje najsłynniejszy most zbudowany w okresie romańskim na wzór budowli rzymskich – most w Awinion na Rodanie.

Rozwiązania materiałowe [edytuj]

Najczęściej używanym materiałem budowlanym w okresie romańskim był kamień, zwykle miejscowy (z uwagi na wysoki koszt transportu) – piaskowiec, wapień, granit i in., głazy narzutowe. Do budowy cokołów, naroży budynków, obramowań otworów okiennych i drzwiowych oraz gzymsów używano starannie obrobionych ciosów. Kostki używano także do budowy lica ścian, jednak wewnętrzną część murów często wypełniano kamieniem łupanym lub polnym i łożyskowym. Cegły używano przede wszystkim w Lombardii, na południu Francji oraz na terenach północnych Niemiec, Polski, Danii i Niderlandach. Jako materiał budowlany została ponownie rozpowszechniona dopiero pod koniec XII wieku. Do łączenia kamieni i cegieł używano zaprawy wapiennej. W Skandynawii, Polsce i na Rusi często wznoszono świątynie, budynki mieszkalne i całe fortyfikacje przy wykorzystaniu drewna jako podstawowego budulca.

Architektura romańska w Europie [edytuj]

Mimo wielu cech wspólnych, architektura romańska w poszczególnych krajach wykazuje pewne cechy szczególne, związane z lokalną tradycją, umiejętnościami artystów i gustami oraz możliwościami fundatorów. Cechy charakterystyczne wraz z przykładami dzieł tego okresu zachowanymi w poszczególnych państwach zostały omówione w osobnych artykułach.

Architektura romańska w Anglii

Tradycyjnie, w Anglii przyjmowany jest nieco inny podział okresu romańskiego na style architektoniczne niż w pozostałych państwach Europy. Czas do bitwy pod Hasting 1066, związany z panowaniem anglo-saskim, zaliczany jest do okresu przedromańskiego, w którym duży wpływ na budownictwo wywierała architektura karolińska propagowana przez francuskich mistrzów. Lata panowania Normanów przypadają na okres rozkwitu sztuki romańskiej na kontynencie. Po 1189 (podawane są także daty: 1170 i 1180) rozpoczyna się nowy etap, nazywany też okresem staroangielskim (Early English), odpowiada końcowej fazie sztuki romańskiej i początkom gotyku.

Styl normandzki, chociaż występował także na Sycylii i w południowych Włoszech, najpełniej rozwinął się w Anglii. Cechują go monumentalne budowle o bogatej dekoracji geometrycznej umieszczanej na słupach, filarach, gzymsach i łękach. Najczęściej spotykane są trójnawowe bazyliki o wydłużonym korpusie i z fasadami flankowanymi dwiema wieżami. Nawy przecina wyraźnie zaznaczony transept (zdarza się stosowanie drugiej, węższej niż transept, nawy poprzecznej). Na przedłużeniu nawy głównej budowano podłużne, prostokątne prezbiterium (kontynuacja czasów anglosaskich). Nad skrzyżowaniem nawy głównej z transeptem stawiano wysokie wieże na planie wieloboku. Nawy boczne od głównej oddzielają rzędy arkad wspartych na masywnych filarach o ozdobnie pofałdowanej dolnej części głowic. Często filary stawiane są na przemian z kolumnami. Powyżej naw bocznych budowano otwarte do wnętrza empory. W ścianach nawy głównej, powyżej zadaszenia naw bocznych, umieszczano rzędy okien. W początkowym okresie nawy przekrywano płaskimi stropami lub więźbami, później pojawiły się sklepienia krzyżowe nad nawami bocznymi.

Styl nowoangielski, często zaliczany do początkowego okresu gotyku, cechuje się zachowaniem romańskiej formy i gotyckiego, ostrego łuku w arkadach oraz stosowaniem sklepień krzyżowo-żebrowych (połowa XIII wieku).

Katedra w Ely, wieża zachodnia

Znane zabytki:

• budownictwo sakralne:

  • katedra Canterbury (zachowały się z tego okresu jedynie fundamenty)

  • katedra w Saint Albans

  • katedra Durham, zbudowana w latach 1093 – 1133. Trójnawowa, jako jedna z pierwszych została przykryta sklepieniem żebrowym.

  • katedra w Ely

  • katedra w Peterborough

  • katedra w Worcester (zachowała się krypta)

  • katedra w Norwich, budowana od 1096r do 1120. Trójnawowa bazylika z nawą poprzeczną. Pierwotnie przykryta drewnianym stropem, w okresie gotyku zastąpionym sklepieniem gwiaździstym. Z okresu romańskiego zachowała się dolna część kościoła (arkady drugiej kondygnacji i okna są już gotyckie).

  • opactwo benedyktyńskie Westminster Abbey, przebudowane w okresie gotyku

  • opactwo cysterskie Fountains Abbey w Yorkshire

• budownictwo świeckie:

  • Przytułek dla starców w Winchester, zbudowany w 1136

  • Biała Wieża zamku Tower, zbudowana w latach 1077 – 1097 z kaplicą św. Jana (Sant John) ukończoną w 1080. Trójnawowa kaplica o długości 17,0 m z obejściem wokół absydy i empory. Nawa główna przekryta sklepieniem kolebkowym i krzyżowym nad nawami bocznymi. Nawy oddzielają od siebie arkady wsparte na masywnych kolumnach o lekko sfałdowanych głowicach.

  • cylindryczne donżony zamków Alnwick, Windsor, Berkeley, Carisbrooke, Pontefract, Durham oraz graniasty z zamku Kenilworth.

Architektura romańska w Europie Środkowo-Wschodniej

Europa Środkowo-Wschodnia to obszar, na który chrześcijaństwo docierało z dwóch kierunków. Wraz z misjonarzami z Bizancjum docierały wpływy architektury bizantyjskiej. Cyryl i Metody przybyli na Morawy w 864 r., ich uczniowie powędrowali w kierunku Chorwacji i Węgier. W 973 r. książę Gejza sprowadził na swoje ziemie duchowieństwo z Włoch i Niemiec. Wraz z ich przybyciem gruntują się wpływy architektury romańskiej. Po koronacji Stefana I na terenie państwa węgierskiego utrwaliły się wpływy kościoła rzymskiego i umocniła się pozycja sztuki romańskiej.

Stanek zabije cię!!! Wśród najstarszych zabytków chrześcijańskich na terenie Europy Środkowo-Wschodniej dominują kościoły budowane na planie koła. Rotundy, jako typ świątyni budowanej na terenie grodu, budowano do końca XII wieku. Większość z nich ma dobudowaną niewielką, półokrągłą absydę, w której umieszczano ołtarz. Późniejsze budowle posiadają także wysoką, zazwyczaj kwadratową wieżę od zachodu. Po przybyciu duchownych ze świata łacińskiego pojawiają się trójnawowe bazyliki z trzema absydami na zakończeniu naw. Wpływy niemieckie owocują budowlami flankowanymi dwiema wieżami od strony wejścia.

Rotunda św. Marcina - Wyszehrad

Przykłady zabytków:

• Chorwacja:

  • pochodzący z czasów przedromańskich kościół św. Donata w Zadarze z początku IX wieku. Jest to rotunda z trzema niewielkimi absydami. Nawa otoczona jest dwukondygnacyjnym obejściem i przykryta kopułą na bębnie.

  • katedra św. Anastazji z XII wieku, fasada bazyliki została ozdobiona szeregiem płytkich arkad wzorowanych na włoskich budowlach (Piza).

• Węgry:

  • benedyktyńskie kościoły: św. Jerzego w Ják z XII wieku oraz w Lébény z początku XIII wieku. Są to trójnawowe bazyliki, bez transeptu z nawami zakończonymi absydami i dwiema wieżami od strony wejścia. W zachodniej części budowli umieszczone zostały empory przeznaczone dla fundatorów kościoła.

  • katedra św. Piotra w Peczu, zachowały się fragmenty wystroju, m.in. fragmenty oprawy cyborium. (Pod panowaniem tureckim zachodnia część kościoła została zamieniona na meczet).

  • katedra św. Wojciecha w Ostrzyhomiu (zachowały się jedynie fragmenty dekoracji rzeźbiarskiej: głowice kolumn i elementy portalu; kościół został zniszczony już w XIII wieku, podczas najazdów tureckich).

• Rumunia:

  • kościół św. Piotra w Herina z przełomu XII i XIII wieku

• Czechy:

  • rotunda św. Jerzego na wzgórzu Řip z XI wieku

  • bazylika św. Jerzego na zamku w Pradze (Hradczany)

  • katedra na Hradczanach w Pradze (z okresu romańskiego zachowały się jedynie fragmenty pierwszych dwóch kościołów (rotundy i bazyliki) widoczne w kryptach królewskich poniżej posadzki katedry św. Wita)

  • rotunda św. Marcina (XI wiek) w Pradze (Wyszehrad)

  • kaplica zamkowa w Chebie

• Ukraina

  • cerkiew św. Pantelejmona w Haliczu z poł. XIII wieku (bazylika, przebudowana w XVI w. na kościół św. Stanisława i na pocz. XXI wieku poprzez dodanie kopuły)

• Architektura romańska w Hiszpanii

• Architektura romańska w Hiszpanii Sztuka romańska przenikała na Półwysep Iberyjski różnymi drogami. Jedna z nich prowadziła przez Katalonię, w której nakładała się na wcześniejsze osiągnięcia sztuki karolińskiej. W okresie późniejszym w Katalonii widoczne są wpływy architektury lombardzkiej (np. kościół San Clemente w Tahull). Druga droga przenikania sztuki romańskiej prowadziła przez Aragonię i Nawarrę, przesuwała się w kierunku Leónu i dalej do Galicji, gdzie znajdował się cel licznych pielgrzymek – grób św. Jakuba w Santiago de Compostela.

• Kościół w Santiago de Compostela istniał już w okresie początków chrześcijaństwa (za panowania Alfonsa Czystego), drugi zbudowano w stylu mozarabskim podczas rządów Alfonsa III Wielkiego (w IX wieku), zniszczony w 997 został wzniesiony ponownie w latach 1078 – 1128. Nowa katedra została zbudowana na planie krzyża łacińskiego. Trzy nawy przecina trójnawowy transept. Prezbiterium zakończone jest absydą. Przez wnętrze poprowadzono ambit, który pozwala na obejście całego kościoła wzdłuż naw bocznych korpusu i transeptu, za prezbiterium i powrót po drugiej stronie świątyni. Nad obejściem zbudowano empory okrążające całe wnętrze kościoła. Wokół obejścia za transeptem dobudowano pięć niewielkich absydek, kaplice umieszczono także przy nawach bocznych transeptu. Nawę środkową korpusu i transeptu oraz prezbiterium przekrywa sklepienie kolebkowe na gurtach, a nawy boczne sklepienia krzyżowe. Wnętrze doświetlają okna umieszczone w wieży nad skrzyżowaniem nawy głównej z transeptem. Kościół został przebudowany w wiekach późniejszych (zwłaszcza w baroku), wnętrze zachowało wiele elementów okresu romańskiego. Zachował się także jeden z trzech portali, tzw. Portal Złotników – Puerta de las Platerias. Po przebudowie kościoła włączono do niego elementy z pozostałych dwóch portali (w XII wieku ufundowany został nowy portal zachodni a w XVIII przebudowano północny). Portal zachodni, tzw. Portal Chwały, zbudowany w latach 1168 – 1188 zdobią rzeźby łączące cechy romańskie i gotyckie.

• Wzdłuż trasy pielgrzymek powstały inne kościoły nawiązujące do architektury katedry w Santiago de Compostela. Należą do nich m.in. kolegiata San Isidoro w León. Zachowały się także fragmenty krużganków klasztoru Santo Domingo de Silos w Burgos, portal kościoła San Vincente w Ávila i górna kaplica Cámara Santa w Oviedo. Wśród dzieł rzeźbiarskich związanych z architekturą zachowały się również: portale kościoła Santa Maria la Real w Sanguesa i klasztoru San Salvador w Leyre (na terenie Nawarry). Przykłady malarstwa ściennego najlepiej zostały zachowane w niewielkich kościółkach w Kastylii, León i w Galicji.

• Charakterystyczne dla architektury romańskiej w Kastylii są kościoły z ośmiobocznymi wieżami nad skrzyżowaniem nawy głównej z transeptem. Wewnątrz ukryte są kopuły oparte na żebrach lub sklepienia krzyżowe. Dostawione z zewnątrz niewielkie wieżyczki pełnią rolę przypór. Najstarsze takie rozwiązanie jest zachowane w katedrze w Zamora (zbudowana w latach 1151-1174). Wieżę przykrywa kopuła oparta na szesnastu żebrach zaznaczonych z zewnątrz "grzebieniami". Kopułę przykrywa kamienna łuska. Poniżej kopuły, w arkadach, umieszczone są okna doświetlające wnętrze. Podobne rozwiązania są widoczne w katedrze w Salamance i kolegiacie w Toro.

• Odmiennie kształtowała się architektura romańska na pozostałej części Półwyspu Iberyjskiego, tzw. kalifatu Kordoba. Obiekty zbudowane na tych ziemiach przechodząc pod władanie chrześcijańskich władców były zamieniane na kościoły. W Toledo taki los spotkał meczet zamieniony na kościół San Cristo de la Luz, żydowską synagogę zamienioną na kościół pod wezwaniem NP. Marii (Santa Maria la Blanca) a wieża Giralda w Sewilli początkowo służyła jako minaret.

Architektura romańska w Niemczech

W architekturze romańskiej w Niemczech widoczna jest kontynuacja wcześniejszych wzorów architektury karolińskiej. Częściej niż w innych państwach Europy Zachodniej budowane są kościoły o układzie centralnym (np. kaplica w Schwarzrheindorf koło Bonn z 1151 r.), ale i tutaj przeważają budowle bazylikowe, najczęściej kryte drewnianymi, płaskimi stropami, zazwyczaj bogato zdobione polichromią. Wnętrze dzielone jest na nawy przy pomocy kolumn o monolitycznych, kamiennych trzonach ustawionych pomiędzy z masywnymi filarami. Po raz pierwszy to rozwiązanie zastosowano w Saksonii, w budowanym od 961 r. kościele Sankt Cyriakus w Gernrode (kolumny ustawiono na przemian z filarami). Rytm ten powtarzano w zróżnicowany sposób (najczęściej można spotkać ustawienie: filar – dwie kolumny - filar) w budowanych później świątyniach. Częstym rozwiązaniem jest zastosowanie dwóch absyd na zakończeniu nawy głównej oraz dwóch transeptów. Czasami w grubości murów dobudowywano mniejsze apsydiole, lub stawiano dodatkowe absydy na zakończeniach ramion transeptu albo przy prezbiterium. Charakterystyczną cechą niemieckich kościołów są wysokie wieże stawiane nad skrzyżowaniem naw, chórem zachodnim i parami na krańcach budowli. Przy zastosowaniu dwóch absyd i podwójnego transeptu wejście do kościoła umieszczano w elewacji bocznej. Fasady zdobią arkadowe fryzy i galerie, oprócz nich pojawiają się także posągi przedstawiające świętych i apostołów.

Do znanych zabytków należą:

• Hildesheim (Dolna Saksonia):

• bazylika Sankt Michael (św. Michała), zbudowana jako kościół klasztoru benedyktyńskiego w latach 1010 – 1033 jako trójnawowa bazylika z dwoma chórami i dwoma transeptami. Do budowli na zakończeniu transeptów przylegają ośmiokątne wieżyczki schodowe. Nad skrzyżowaniem nawy głównej z transeptami umieszczono masywne wieże zbudowane na planie kwadratu. Wnętrze na nawy dzieli rząd filarów i kolumn w rytmie: filar – dwie kolumny – filar. Ich kostkowe głowice w latach 1162 – 1186 ozdobiono płaskorzeźbą. Na zakończeniach naw od strony wschodniej umieszczono półkoliste absydy. Płaskie stropy zostały ok. 1240 r. pokryte polichromią.

• katedra – jednonawowa z transeptem i dwiema masywnymi wieżami od frontu,

• kościół Sankt Godehardt (św. Gotarda) – trójnawowa bazylika z XII wieku, przekryta płaskim, polichromowanym stropem. Chór zachodni flankują dwie masywne wieże. Wokół prezbiterium, na przedłużeniu naw bocznych, zbudowano obejście z trzema niewielkimi absydami.

• Westfalia - katedra w Soest, bazylikowy kościół XII wieku z ogromną wieżą nad wejściem

• Karyntia – katedra w Gurk z XII wieku, trójnawowa z przedłużonymi nawami bocznymi poza przecięcie się ich z krótkim, schowanym w bryle budynku, transeptem. Nawy zakończone są absydami, a portal wejściowy flankują dwie kwadratowe wieże.

• Frankonia:

  • Hirsau, kościół św. Aurelego z XI wieku – trójnawowa bazylika z krótkim transeptem. Nawy boczne przedłużono wzdłuż prezbiterium, które kończy duża absyda. Nawy boczne przykryto sklepieniami krzyżowymi, główną i transept płaskim stropem. Wejście flankują dwie masywne wieże.

  • katedra w Spirze (Speyer), budowana od ok. 1030 do 1061 – trójnawowa bazylika o nawach przykrytych sklepieniami krzyżowymi (początkowo kościół przykryty był płaskim stropem, sklepienia pochodzą z ok. 1090 r.) i przeciętych transeptem. Kościół koronacyjny królów niemieckich. Pod wschodnią częścią kościoła znajduje się królewska krypta. Prezbiterium zakończone absydą. Nad skrzyżowaniem nawy głównej z transeptem umieszczono ośmiokątną wieżę przykrytą kopułą. Cztery wieże schodowe umieszczono po stronie wschodniej i zachodniej. Kościół spłonął w XVII wieku. Po pożarze odbudowany w XIX wieku w stylu romańskim. Podczas odbudowy dodano masywny przedsionek od strony zachodniej.

  • katedra w Wormacji – z XII wieku, dwuchórowa, trójnawowa, z transeptem z sześcioma wieżami (dwie ośmiokątne nad skrzyżowaniem naw i chórem zachodnim oraz cztery okrągłe rozmieszczone parami po stronie wschodniej i zachodniej kościoła). Nawy i transept przekryto sklepieniami krzyżowymi. Chór zachodni kończy wieloboczna absyda. Od strony wschodniej płytka absyda jest częściowo ukryta w bryle budynku. Do prezbiterium przylegają dwa pomieszczenia (zakrystie).

  • katedra w Moguncji zbudowana na przełomie X – XI wieku (katedra konsekrowana w 1009 r., spłonęła w dniu konsekracji; odbudowana w 1036, spłonęła ponownie. Odbudowana została w latach ok. 1100 – 1137). Trójnawowa bazylika z dwoma transeptami i dwoma chórami zakończonymi absydami. Ośmiokątne wieże umieszczono nad skrzyżowaniami nawy głównej z transeptami, mniejsze wieloboczne wieże umieszczono parami na krańcach budowli.

• Limburg an der Lahn – trójnawowa katedra z krótkim transeptem. Nawy boczne przykryte są sklepieniami krzyżowymi, a główna - sklepieniem podzielonym na sześć części. Przęsła kończące transepty przykryto sklepieniem podzielonym na siedem części. Nad skrzyżowaniem nawy z transeptem umieszczono ośmioboczną wieżę, cztery wieże na planie kwadratu rozmieszczono parami przy transepcie i wejściu od strony zachodniej. Malowniczości bryle dodaje jej usytuowanie – na skraju urwiska.

• Lotaryngia - Opactwo w Maria Laach, budowane od 1093 do ok. 1170 (kościół), 1220 – 1230 dobudowano atrium). Kościół należący do benedyktyńskiego opactwa to trójnawowa bazylika o 6 wieżach: dwie masywne nad skrzyżowaniem naw i cztery smuklejsze przy transepcie zachodnim i absydzie wschodniej. Bryłę budowli przecinają dwa transepty, a nawę główną kończą absydy. Od strony zachodniej kościół poprzedza atrium, w obrębie którego znajduje się absyda bazyliki. Elewacje zdobią arkadkowe fryzy i lizeny.

• Nadrenia – Kolonia:

  • kościół Sankt Maria im. Kapitol – budowany od ok. 1015 na planie trójliścia (część wschodnia) przedłużonego w części zachodniej bazylikowym korpusem podzielonym na trzy nawy. Nawy boczne wraz z nawami rozmieszczonymi wokół absyd nawy poprzecznej i absydy chóru tworzą obejście wokół kościoła. Nad nimi umieszczono empory, także tworzące obejście wewnątrz budowli.

  • kościół Sankt Aposteln na Kapitolu, zbudowany pod koniec XII wieku na podobnym planie jak kościół Sankt Maria im. Kapitol. Zamiast obejścia, w grubości muru umieszczono tylko wąską galerię. Od frontu, nad skrzyżowaniem naw i po bokach absydy prezbiterium zbudowano smukłe wieże.

  • kościół św. Gereona, zbudowany został na planie wydłużonego dziesięcioboku (pozostałości budowli z okresu starożytnego Rzymu). W grubości murów umieszczono półokrągłe nisze. Do tej centralnej budowli dodano trójprzęsłowe prezbiterium zakończone absydą.

  • kościół św. Pantaleona

• budowle świeckie:

  • fragmenty fortyfikacji w Friesach (Karyntia) i w Norymberdze

  • fragmenty rezydencji w Goslar, Dankwarderone w Brunszwiku, w Wartburgu.

Architektura romańska w Skandynawii

W Skandynawii architektura romańska rozwijała się w dwóch kierunkach: z jednej strony kontynuowano rodzime tradycje budownictwa drewnianego, a z drugiej, budowano kościoły z kamienia nawiązujące swoją formą do budownictwa Niemiec, Anglii i Francji. W tym okresie zbudowano:

• katedrę w Lund, jest to trójnawowa bazylika, początkowo przykryta drewnianym stropem, z budowli romańskiej najlepiej zachowane są: absyda z arkadową galerią oraz krypta pod prezbiterium i transeptem. Czas jej budowy datowany jest na początek XII wieku. Z pierwszej ćwierci tego okresu pochodzi także sklepienie krzyżowe wzmocnione gurtami. Nie ma zgodności w datowaniu dwóch kolumn ozdobionych płaskorzeźbami postaci je obejmujących (określane jest na czas od początku XII wieku do XIV wieku).

• katedry z emporami w Ripen i Viborgu (Dania),

• kościół klasztorny w Warnhem, sklepiony, z obejściem ale bez wieńca kaplic,

• bazylika w Vestervig, przykryta sklepieniem krzyżowym (Dania),

• katedry w Stavanger i Trondheim, wzorowane na architekturze angielskiej (Norwegia),

• kościół w Ringsaker z nawą główną przkrytą sklepieniem kolebkowym i półkolebkami nad nawami bocznymi,

• kościół w Bergen wzorowany na architekturze niemieckiej,

• kościoły na wyspie Bornholm w formie okrągłych baszt z dobudowanym porostokątnym chórem.

• kościół w Kalendborg (Zelandia), zbudowany z cegły pod koniec XII wieku. Jest to budowla na planie centralnym krzyża greckiego, z kwadratową wieżą w środku i czterema, ośmiokątnymi na zakończeniu naw.

Przykładem budownictwa drewnianego jest kościół o wysoko spiętrzonych dachach zbudowany w Hitterdat w XIII wieku

Architektura romańska we Francji

Architektura romańska we Francji rozwijała się od X wieku do ok. 1140 r., w którym w północnej Francji rodzi się nowy kierunek – gotyk. Cechują ją dość duża różnorodność, stąd często wprowadzany jest podział na poszczególne szkoły.

Szkoła prowansalska [edytuj]

Kościoły zaliczane do szkoły prowansalskiej cechuje silne nawiązanie do tradycji starożytnego Rzymu. Kościoły budowano ze znacznie większych ciosów kamiennych, niż w innych regionach. Trójprzęsłowe wnętrza przykrywano sklepieniami: kolebkowym nad nawą główną oraz ćwierćkolistym w przekroju nad nawami bocznymi. Sklepienia naw bocznych pełniły dodatkowo funkcję przypór dla sklepienia umieszczonego nad nawą główną. Nad skrzyżowaniem nawy głównej i transeptu umieszczano zazwyczaj kopuły na trompach. Światło docierało do wnętrza przez wysoko umieszczone małe okna. Ściany zewnętrzne swoim wystrojem nawiązywały do budowli rzymskich. Zdobiły je kolumny zbliżone do korynckich oraz fryzy dekorowane płaskorzeźbami wzorowanymi na późnoantycznych sarkofagach. Wnętrza kościołów są surowe i prawie pozbawione dekoracji. Do przykładów tej szkoły należą kościoły w:

• Saint-Gilles-du-Gard – budowla z ok. 1060 r., trzyprzęsłowy kościół z fasadą ozdobioną trzema portalami o kompozycji opartej na motywach łuku triumfalnego. Zdobią ją podpierające architraw kolumny o głowicach ozdobionych liśćmi akantu, kanelurowane pilastry, fryz figuralny pod tympanonami, rzeźby w niszach pomiędzy portalami

• Saint-Trophîme w Arles – głowice kolumn zdobią rzeźby nawiązujące do sztuki wczesnochrześcijańskiej

• katedra w Awinionie.

Szkoła langwedocka [edytuj]

• kościół Saint-Sernin w Tuluzie, największy z zachowanych kościołów pielgrzymkowych. Zbudowany z cegły, kamień użyto do wzniesienia przypór, obramowań okien i gzymsów. Jest to pięcionawowa bazylika z trójnawowym transeptem. Obejście poprowadzono wzdłuż naw bocznych i transeptu oraz za prezbiterium, które otacza wieniec kaplic. Korpus kościoła podzielony jest na jedenaście przęseł. Nad skrzyżowaniem transeptu i nawy głównej zbudowano wieżę ukończoną w okresie gotyku. Budowę kościoła rozpoczęto ok. 1080 r., konsekracja całego kościoła miała miejsce 19 lipca 1119 (24 maja 1096 konsekrowano ołtarz główny)

• Sainte-Foy w Conques – budowany od ok. 1050, najmniejszy z zachowanych kościołów pielgrzymkowych. Korpus trójnawowego wnętrza podzielony jest na cztery przęsła. Nad nawami bocznymi korpusu i transeptu umieszczono empory. Prezbiterium otacza ambit z wieńcem kaplic. Wieża umieszczona nad skrzyżowaniem nawy głównej i transeptu pochodzi z XII wieku, dwie wieże flankujące fasadę dodano dopiero w XIX wieku. (Początkowo fasadę wieńczył trójkątny szczyt).

Szkoła owerniacka [edytuj]

Budownictwo Owernii cechuje się kościołami z dwukondygnacyjnymi nawami bocznymi. Dolną część naw przekrywa sklepienie krzyżowe a empory sklepienie półkolebkowe (w kształtach ćwierkoła). Wokół kościołów kształtowano obejścia. Przęsła transeptu w pobliżu wieży nad skrzyżowaniem z nawą główną są podwyższone, co pozwala na umieszczenie w ich ścianach dodatkowych okien. Ściany zewnętrzne zdobią ślepe arkady i kamienny kolorowy wątek wzorowany na budowlach karolińskich. Przykłady:

• kościół Notre-Dame-du-Port w Clermont-Ferrand

• kościół w Saint-Nectaire

• kościół w Saint-Saturnin

• bazylika w Orcival

• opactwo w Issoire

Szkoła Poitou [edytuj]

W rejonie Poitou budowano kościoły o fasadach flankowanych wieżami przykrytymi stożkowatymi hełmami.

• katedra w Angoulême z fasadą z lat 1115 – 1135

• kościół Notre-Dame-la-Grande w Poitiers – zbudowany w XII wieku z fasadą z lat 1130 – 1145. Halowy kościół z fasadą sugerującą bazylikowe wnętrze, ozdobioną bogatą dekoracją rzeźbiarską. Nad łukami trzech portali wejściowych umieszczono figuralną płaskorzeźbę zakończoną arkadkowym fryzem. Nad środkowym portalem znajduje się duże okno, a po jego bokach dwupiętrowo rozmieszczone arkady podparte małymi kolumienkami z rzeźbami w niszach pod jej łukami. Szczyt fasady zdobi mandorla. Wieże flankujące fasadę nie pełnią roli przypór. Zbudowane w formie wiązek kolumn podtrzymujących latarnię otwartą na zewnątrz arkadami (na cmentarzach zachodniej Francji były rozpowszechnione tzw. latarnie zmarłych, do których nawiązuje kształt wież). Wieńczą je stożkowate hełmy przykryte kamienną łuską. Podobny kształt ma wieża nad skrzyżowaniem nawy głównej z transeptem.

• kościół Saint-Front w Périgueux – zbudowany w latach 1120 – 1150 przypomina swoim rozwiązaniem bazylikę św. Marka w Wenecji. Jego rzut oparty został na planie krzyża greckiego, a nawy przykrywa pięć kopuł opartych na pendentywach. W XIX wieku dobudowano neoromańską absydę. Z kościoła romańskiego zachowała się wieża i nawa bez przekrycia.

Szkoła burgundzka [edytuj]

• trzeci kościół opactwa w Cluny (zbudowany w latach 1085 – 1130), zniszczony podczas Rewolucji Francuskiej, następnie rozebrany i sprzedany jako materiał budowlany. Ocalało jedynie ramię zachodniego transeptu. Był to kościół pięcionawowy z dwoma transeptami w części wschodniej- transept zachodni i znacznie krótszy wschodni. Nad skrzyżowaniem nawy głównej i transeptu zachodniego zbudowano potężną wieżę. Dodatkowe wieże wzniesiono nad skrzyżowaniem z nawami bocznymi oraz nad transeptem wschodnim w osi kościoła, nad bocznymi nawami przy transepcie zachodnim i przy fasadzie zachodniej (w sumie zbudowano pięć wież). Do wnętrza prowadził narteks a prezbiterium otaczał ambit z wieńcem kaplic rozmieszczonych w licznych absydach. Niewielkie absydy rozmieszczono także wzdłuż transeptów (w sumie zbudowano 15 absyd). Kościół stał się inspiracją dla późniejszych budowli, ale nie doczekał wiernego naśladownictwa przede wszystkim z uwagi na swój ogrom. Uważa się, że wywarł ogromny wpływ na kształtujący się gotyk.

• kościół Saint-Philibert w Tournus z nawą główną przykrytą kolebkami umieszczonymi prostopadle do osi kościoła. W kościele zachowało się najstarsze w Burgundii sklepienie krzyżowe z przełomu X i XI wieku w przedsionku wcześniejszej, zniszczonej w 1006 r. budowli, na której fundamentach zbudowano w XII wieku kościół zachowany do naszych czasów.

Szkoła normandzka [edytuj]

Bazylikowe kościoły o wysokich nawach głównych umożliwiających umieszczenie w ścianach powyżej dachów naw bocznych dużych okien. Nawy główne z uwagi na ich wysokość i brak możliwości zrównoważenia sił rozporu od sklepień przykrywano drewnianymi więźbami albo w okresie późniejszym sklepieniami krzyżowo-żebrowymi. Fryzy, archiwolty i kapitele zdobi płaskorzeźba o motywach geometrycznych. Fasady z trzema portalami flankują potężne wieże.

• kościóły Saint-Ĕtienne i Sainte-Trinité w Caen

• kościół Saint-Georges-de-Boscherville, 12,0 km od Rouen

Budownictwo świeckie [edytuj]

We Francji mimo wielu zniszczeń powstałych zwłaszcza w okresie Wielkiej Rewolucji pozostało sporo warowni, zamków i fortyfikacji z okresu wczesnego średniowiecza. Do przykładów obiektów świeckich należą:

• zabudowa miasta Carcassonne

• zamek Arques

• zamek Gaillard

• romański ratusz z XII wieku w Saint-Antonin w Langwedocji

• most w Awinion na Rodanie

Architektura romańska we Włoszech

Architektura romańska we Włoszech, początki średniowiecza we Włoszech przypadają na okres wewnętrznych walk, anarchii i niepokojów. Dopiero po objęciu władzy kościelnej przez papieża Grzegorza VII daje się zaobserwować pewne uspokojenie w stosunkach społecznych pomiędzy skłóconymi miastami i rodami Italii.

W architekturze włoskiej tego okresu panuje zastój. Powielane są wzory architektury wczesnego chrześcijaństwa. Największą uwagę przywiązuje się do wystroju wewnętrznego i wyglądu elewacji, która często naśladuje osiągnięcia minionych epok. Nowe kościoły budowane są jako bazyliki z dachem opartym na więźbach dachowych, które niekiedy przesłaniają pułapy. Sklepienia na szerszą skalę zaczęto ponownie stosować dopiero w XII wieku. Do podziału wnętrza na nawy stosowane są zazwyczaj kolumny, wieloboczne filary spotykane są niezmiernie rzadko. Podobnie nieczęsto spotyka się wydłużone nawy poprzeczne i jeszcze rzadziej obejścia (wyjątkiem są kościoły Św. Zofii w Padwie i Św. Stefana w Weronie). Kościoły mają zazwyczaj absydy w osi głównej oraz, zwłaszcza na północy, dodatkowo dwie mniejsze absydy na przedłużeniu naw bocznych. Do pierwszych dzieł z okresu romańskiego należy przebudowa opactwa na Monte Cassino przeprowadzona w latach 1066 – 1071. Na miejscu istniejącego wcześniej kościoła zbudowano od podstaw nowy klasztor wzorowany na zbudowanej w Rzymie bazylice św. Piotra. Romańskie założenia, mimo licznych ingerencji poczynionych zwłaszcza w okresie baroku, zostały zachowane aż do 1944 r.

Kościół San Michele w Pawii

Ożywienie można zaobserwować jedynie na północy, w rejonie Lombardii. Spotykane na tym terenie motywy dekoracyjne nawiązują do architektury niemieckiej (północ kraju popierała władzę cesarską). Fasady rozwiązywane są jako wielopoziomowe, arkadowe galerie. Wejścia poprzedzają portale z dekoracją figuralną widoczną także na fasadach. Kolumny portali często są opierane na rzeźbionych lwach lub innych przykucniętych zwierzętach. Dla rejonu Toskanii charakterystyczne są okładziny elewacji z wielobarwnych kamieni (ten sposób zdobienia stosowany był we Florencji jeszcze na początku renesansu). Na południu Italii istotny wpływ wywiera architektura Bizancjum. W tym rejonie budowane są kościoły na planie podłużnym, krzyża łacińskiego lub centralno-krzyżowym z kopułą wspartą na trompach lub żaglach. Wpływy bizantyjskie widoczne są także w wystroju wnętrza. Powstały w tym okresie: kościół San Sabino (ok. 1100) w Canosa, pięciokopułkowy kościół San Corato w Molfetta i trójkopułkowy San Francesco w Trani. Z tego okresu pochodzi także zbudowana w stylu bizantyjskim bazylika św. Marka w Wenecji.

Do ciekawszych zabytków romańskich należą:

• Lombardia:

  • kościół Sant'Ambrogio w Mediolanie, zbudowany w IV wieku został przebudowany w okresie XI – XII wieku. Z XI wieku pochodzi obecny układ budowli. Najstarszym elementem są trzy absydy i poprzedzające je przęsło. Pod koniec XI wieku przebudowano korpus kościoła z zastosowaniem systemu wiązanego. Nad nawami bocznymi zastosowano sklepienia krzyżowe, nawę boczną przykryto dopiero pod koniec XII wieku sklepieniem krzyżowo-żebrowym (datowanym niekiedy na 1128 r., co zdaniem większości badaczy jest mało prawdopodobne). Z XII wieku pochodzi także kopuła nad przęsłem wschodnim (nad grobem świętego). W 1150 r. zastąpiono wczesnochrześcijańskie atrium nowym z dekoracjami w postaci lizen i fryzów arkadowych. Do kościoła przylegają dwie wieże: Wieża Kanoników z XII wieku i Wieża Mnichów z XV wieku.

  • kościół Sant'Abbondio w Como (1063 – 1095), pięcionawowa bazylika o monumentalnej fasadzie. Rozwiązano ją z zachowaniem podziału lizenami na układ odtwarzający wewnętrzny podział na nawy. Każda część elewacji otrzymała osobne zwieńczenie ozdobione fryzem arkadowym. Zachowane są przylegające do fasady półkolumny, pozostałość po nieistniejącym portyku poprzedzającym wejście.

  • kościół San Michele w Pawii (1100 – 1160), zachował się romański portal w fasadzie kościoła. Jego ościeża i archiwolty pokryte zostały dekoracją z wici roślinnej. Powyżej portalu, na fasadzie, można zobaczyć wyrzeźbiony fryz o motywach figuralnych i zoomorficznych. Portal został wykonany w pierwszej połowie XII wieku przez rzeźbiarzy należących do szkoły Komasków.

  • Kampanila w opactwie Pomposa w Emilii (niedaleko Ferrary), zbudowana w 1063 r. obok istniejącego kościoła stanowi przykład typowej lombardzkiej wieży. Elewację zdobią lizeny i arkadowe fryzy. W sposób ciekawy został rozwiązany układ okien. Cztery najniższe kondygnacje mają po jednym, co kondygnację to szerszym oknie. Od piątej kondygnacji wzrasta nie tylko szerokość, ale i ilość okien aż do czterech na dziewiątej kondygnacji.

  • kościół San Zeno Maggiore w Weronie z zachowanym portalem w elewacji zachodniej z ok. 1138 r. Oprócz typowych dla Lombardii układów lizen, arkad i lwów podpierających jego kolumny, portal zdobią umieszczone po jego bokach dekoracje figuralne w obramowaniach pokrytych wicią roślinną. W kwaterach umieszczono rzeźby ilustrujące Księgę Rodzaju (po prawej stronie) i sceny Nowego Testamentu (po lewej stronie). Po prawej stronie dwie najniższe kwatery wypełniają sceny opowiadające o porwaniu króla Teodoryka do piekła. Brązowe drzwi zmontowane z rzeźbionych płyt pochodzą z XII wieku.

  • katedra w Parmie z dwunastowieczną fasadą umieszczoną pomiędzy dwiema wieżami, ozdobioną arkadowymi galeriami. Dwa poziome rzędy trójdzielnych okien przecina umieszczony po środku portyk z kolumnami opartymi na figurach lwów i przykrywającym go dwuspadowym daszkiem poniżej arkad wyższego piętra. W jego pionowej osi wkomponowano potrójne okno w linii dolnego piętra arkad i duży, pojedynczy otwór w poziomie wyższych okien. Nad nimi, pod linią dachu przykrywającego budowlę, umieszczono arkady okien ukośnie. Całość tworzy harmonijną kompozycję o równomiernie rozłożonych akcentach architektonicznych.

  • baptysterium w Parmie – (XII – XIII wiek) - zbudowane na planie ośmioboku, wewnętrzny podział został zagęszczony do szesnastoboku. W grubości muru umieszczono niewielkie, półokrągłe nisze. Co trzecie pole, zamiast niszy, przypadają wejścia poprzedzone portalem. W osi wejścia głównego, nisza ma plan prostokąta. Wnętrze obiega dwupoziomowa galeria. Budowlę wieńczy szesnastoboczna, żebrowana kopuła z XIII wieku. Elewację zdobią na parterze płytkie arkady, powyżej których umieszczono czteropiętrową kolumnową galerię oddzieloną poziomymi pasami architrawów. W narożach budowli umieszczono przypory.

  • katedra w Ankonie

• zespół obiektów w Pizie: katedra, kampanila, baptysterium i cmentarz Campo Santo. Jeden z najstarszych zabytków romańskich Italii został zlokalizowany na jednym placu.

  • Najstarsza jest katedra, zbudowana w latach 1063 – 1118 na planie krzyża łacińskiego. Wnętrze zostało podzielone na pięć naw przy pomocy monolitycznych kolumn o korynckich kapitelach. Kolumny wsparte są na attyckich bazach, pochodzących z wcześniejszych budowli. Nawa główna przykryta jest drewnianym stropem, boczne sklepieniami krzyżowymi. Nad skrzyżowaniem naw z transeptem umieszczono eliptyczną kopułę. Wnętrze ozdobiono białym marmurem i zielonym serpentynem ułożonym naprzemian w pasy. Podobnie potraktowano elewacje zewnętrzne, dodając w fasadzie dekoracje w kształcie rombów. Portale fasady zdobią kolorowe mozaiki. Najniższą kondygnację zdobią przyścienne arkady okalające kościół, powyżej wykonano arkadowe galerie, wpisując je w fasadzie w bazylikową sylwetkę budowli. Przez zastosowanie nieregularności rozmieszczenia arkad, krzywizn korygujących złudzenia optyczne, osiągnięto efekt niezwykłej harmonii przy jednoczesnej prostocie zastosowanych środków.

  • Stojąca obok krzywa wieża budowana była z przerwami od 1174 r. do 1350. (Przerwy w budowie były spowodowane odchylaniem się wieży od pionu). Jej elewacja została ozdobiona, podobnie jak elewacja katedry – na najniższej kondygnacji przyściennymi arkadami, wyżej arkadowymi galeriami.

  • Budowę baptysterium rozpoczęto w 1153 r., ukończono w 1253. Zostało rozwiązane na planie koła z obejściem i emporą wewnątrz. Elewacje ozdobiono arkadami, do których w okresie późniejszym dodano elementy gotyku – wimpergi i pinakle. Całość przykryto stożkową kopułą, w latach późniejszych zasłoniętą sferyczną powłoką.

  • Cmentarz Campo Santo został zbudowany na planie prostokąta otoczonego szerokimi krużgankami przylegającymi do zewnętrznych murów. Układ budowli zachował się, ale dekoracje pochodzą z okresu późniejszego.

• Florencja

  • kościół San Miniato al. Monte został zbudowany w czasie XI – XII wieku, na miejscu wcześniejszej budowli jako trójnawowa bazylika. Wnętrze podzielone kolumnami o wzorowanych na porządku korynckim kapitelach, przykrywa otwarta więźba dachowa. Trzy przęsła budowli oddzielają od siebie poprzeczne łuki oparte na filarach wzmocnionym półkolumnami. Trzecie przęsło ma podwyższoną posadzkę, pod którą została umieszczona krypta z sklepieniem krzyżowym. Ściany wewnętrzne i elewacje pokrywają inkrustracje z barwnych płyt kamienia ułożone w geometryczne wzory. Podobnie rozwiązano dekorację posadzki. Fasadę zdobi także bogata, bizantyjska mozaika.

  • elewacja baptysterium

• krużganki wirydarzy zbudowane w latach 1215 – 1232 przy rzymskich bazylikach św. Jana na Lateranie i św. Pawła za Murami

• budowle świeckie:

  • wieże mieszkalne w Bolonii: Torre Asinelli (1109) i Torre Garisenda (1110), Pizie i Sienie

  • zamek Castel del Monte w Apulii (1240),

  • ratusz w Piacenzy

Architektura romańska w Polsce

Architektura romańska w Polsce rozwijała się od czasu odbudowy państwa przeprowadzonej przez Kazimierza Odnowiciela, czyli od ok. 1050 do ok. 1250. Jej początki sięgają jednak starszej kamiennej architektury wczesnopiastowskiej z czasów Mieszka I, Bolesława Chrobrego i Mieszka II. Znaczny wpływ wywierały na nią tradycje przyniesione przez przybywających do kraju dostojników kościelnych z Włoch, Francji i Niemiec, a także wzory przenoszone przez zakony o międzynarodowym zasięgu. Kościoły budowano najczęściej z kamienia. Pod koniec XII wieku pojawia się, zwłaszcza na Dolnym Śląsku i w Wielkopolsce, cegła. W okresie romańskim układano ją w wiązaniu zwanym wendyjskim wypartym dopiero pod koniec XIII wieku przez wątek gotycki. Jednak wśród zachowanych zabytków dominuje kamień o różnym stopniu obróbki. Większość budowli z tego okresu została przebudowana w okresie późniejszym (zwłaszcza w okresie gotyku i baroku). Wśród zabytków zachowały się przykłady budowli centralnych, kościołów jednonawowych i trójnawowych, a także zabudowań klasztornych. Budynki przypominają swoją budową figury geometryczne.

Do zachowanych rotund należą:

• Rotunda św. Gotarda w Strzelinie z ok. 1140. W okresie romańskim była to rotunda o średnicy wewnętrznej 6,5 m z dobudowaną podkowiastą absydą o szerokości 3,40 m od wschodu. Do budowy użyto łamanego granitu. W okresie gotyku, od strony wschodniej zbudowano kościół, zburzono absydę, a rotundę przebudowano na dzwonnicę.

• Kaplica zamkowa św. Mikołaja w Cieszynie datowana na XI w. Zbudowana z wapiennej kostki na planie koła z podkowiastą absydą od wschodu. W części zachodniej mieściła się empora, zrekonstruowana na podstawie zachowanych fragmentów w latach 1947-55. Budowla przekryta została kopułą, a absyda półkopułą.

• Rotunda świętego Prokopa w Strzelnie z 1160. Wybudowana z granitowej kostki na planie koła została przekryta kopułą wspartą na żebrach. Prezbiterium na planie kwadratu przekryto sklepieniem krzyżowym. Do wykonania kopuły i sklepienia użyto ceramicznych płytek. Od strony zachodniej do kolistej nawy dobudowano wieżę. W dolnej części wieży wykonano sklepienie żaglaste. We wnętrzu znajduje się odlew tympanonu fundacyjnego wykonany z zachowanych fragmentów zniszczonego podczas działań wojennych w 1945 oryginału. (W Polsce zachowały się tylko trzy romańskie tympanony fundacyjne).

• Rotunda w Stroni k. Oleśnicy, zbudowana w XIII wieku z granitowych, polnych kamieni, na planie koła o średnicy wewnętrznej 10,0 m z dobudowaną od strony wschodniej podkowiastą absydą.

• Rotunda św. Jana Chrzciciela w Grzegorzowicach (woj. świętokrzyskie), zbudowana pod koniec XIII wieku lub w pierwszej połowie XIV wieku, na planie koła o średnicy wewnętrznej 6,30 m z emporą w części zachodniej i absydą od strony wschodniej.

• Kaplica zamkowa w Legnicy, budowla centralna zbudowana ok. 1200-1230, na planie dwunastoboku z prezbiterium na planie kwadratu. Zachowały się fundamenty i dolna część murów oraz fragmenty rzeźbionych detali architektonicznych.

Kościoły jednonawowe i bazyliki [edytuj]

Na terenie Polski zachowały się także liczne przykłady kościołów jednonawowych oraz trójnawowych bazylik. Cechuje je dość znaczne zróżnicowanie. Obok często spotykanych na terenie Śląska budowli pozbawionych wież, występują także kościoły z jedną lub dwiema wieżami usytuowanymi od strony zachodniej, albo z jedną wieżą umiejscowioną pomiędzy nawą a prezbiterium. Ten typ rozplanowania kościołów był kontynuowany na Dolnym Śląsku w okresie gotyku. Jeszcze inaczej rozwiązano układ kościoła w Pożaryszczu (powiat świdnicki). Przy bokach nawy, przed prezbiterium, umieszczono dwie wieże zbudowane na planie podkowiastym. Całość tworzy plan krzyża o zaokrąglonych ramionach. Większość budowli zachowanych na Pomorzu Zachodnim ma bardzo oszczędny układ – nawa bez dobudowanego prezbiterium, bez wieży (w Brzesku k. Pyrzyc, w Swobnicy) lub z pojedynczą wieżą od strony zachodniej (w Czelinie k. Chojny, w Kamieniu Pomorskim). W pozostałych rejonach kraju spotyka się budowle o zróżnicowanych układach. Do innych przykładów kościołów jednonawowych należą:

• Kościół św. Idziego z przełomu XI-XII wieku w Inowłodzu k. Rawy Mazowieckiej. Prezbiterium od wschodu zamknięte absydą a od strony zachodniej cylindryczna wieża, w której w niższej części umieszczono emporę. Górna część wieży służy jako dzwonnica.

• Kolegiata św. Pawła w Kaliszu zbudowana w XII wieku, prezbiterium zamknięte absydą. Od zachodu usytuowano wieżę, a wewnątrz budowli emporę. Zachowane fundamenty, fragmenty murów i witraży.

• Kościół NMP w Górce pod Ślężą (obecnie Sobótka), jeden z najstarszych kościołów Dolnego Śląska, należał do augustianów (kanoników regularnych), przed ich przeniesieniem się do Wrocławia, gdzie zbudowali kościół NMP na Piasku.

• Kościół św. Idziego we Wrocławiu, jedna z najstarszych ceglanych budowli Wrocławia. Jednofilarowe prezbiterium na planie kwadratu zakończono niewielką trójboczną absydą. Zachował się romański portal od strony południowej.

• Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Tulcach, zbudowany w I poł. XIII wieku, jedna z najstarszych budowli ceglanych Wielkopolski, pierwotnie bezwieżowy, posiada nawę oraz niższe i węższe prezbiterium, przebudowywany w XV i XVI wieku, rozbudowany w 1784, zachował częściowo cechy romańskie.

• Kościół św. Katarzyny w Świętej Katarzynie k. Wrocławia, zbudowany z cegły w II poł. XIII wieku.

• Kościół św. Michała w Tyńcu pod Wrocławiem, z końca XII wieku, z prostokątnym prezbiterium zakończonym wieloboczną absydą. Z okresu romańskiego zachowało się sześć kolumn narożnikowych z głowicami ozdobionymi płaskorzeźbami o motywach roślinnych.

• Kościół św. Mikołaja w Wysocicach k. Miechowa, zbudowany na początku XIII wieku, z kwadratową wieżą i emporami we wnętrzu od strony zachodniej. Należy do lepiej zachowanych wiejskich kościołów obronnych. Od strony południowej zachował się romański tympanon ze sceną Narodzenia.

• Kościół św. Jana Chrzciciela w Prandocinie k. Miechowa, budowla fundacji możnowładczej z pierwszej połowy XII wieku. Wieża obronna od strony zachodniej została zbudowana powyżej półokrągłej absydy na planie ośmiokąta. Od strony wschodniej umieszczono absydę ołtarzową.

• Kościół św. Jana Jerozolimskiego za murami w Poznaniu, ceglany, zbudowany pod koniec XII wieku jako jednonawowy z kwadratowym prezbiterium. Zachował się romański portal od strony zachodniej.

• Kościół św. Wojciecha w Krakowie, jeden z najstarszych kościołów krakowskich. W okresie romańskim miał nawę zbudowaną na planie 6,50 x 7,00 z niewielkim kwadratowym prezbiterium.

• Kościół Imienia Najświętszej Marii Panny w Inowrocławiu, z dwuwieżową fasadą zachodnią i prostokątnym prezbiterium zakończonym półkolistą absydą. Pod emporą od strony zachodniej wczesnoromańskie sklepienie krzyżowe. Zbudowany jako trójnawowa bazylika, przebudowany w okresie gotyku, zrekonstruowany po pożarze w stylu romańskim jako kościół salowy.

Przykłady kościołów bazylikowych:

• Druga katedra na Wawelu, zachowała się krypta św. Leonarda pod chórem zachodnim oraz dolna część murów wież. Nadbudowano na nich wieżę Srebrnych Dzwonów oraz wieżę Zegarową. Krypta św. Leonarda była zbudowana przed 1118 (jest to rok zapisany na grobie biskupa Maura, który został pochowany w krypcie). Wnętrze krypty podzielone jest kolumnami na trzy nawy zakończone jedną absydą. Kolumny o kostkowych głowicach podpierają sklepienie krzyżowe.

• Romańskie katedry w Poznaniu i w Gnieźnie, zachowały się jedynie dolne partie w podziemiach tych katedr oraz Drzwi Gnieźnieńskie.

• Katedra w Płocku z połowy XII wieku, zbudowana jako trójnawowa bazylika o nawach przykrytych sklepieniami krzyżowymi w systemie wiązanym. Od strony zachodniej zbudowano dwie wieże. Fundator katedry, biskup Aleksander zamówił dla niej rzeźbione, brązowe drzwi. Ich oryginał znajduje się w portalu soboru św. Zofii w Nowogrodzie Wielkim.

• Kolegiata św. Marcina w Opatowie, z ok. połowy XII wieku, dwuwieżowa bazylika transeptowa; fasada zachodnia przebudowywana kilkakrotnie jeszcze w okresie romańskim. Jedna z najlepiej zachowanych w Polsce brył romańskich.

• Kościół Świętej Trójcy i Najświętszej Marii Panny w Strzelnie z zachowanymi w jej wnętrzu romańskimi kolumnami, z których najcenniejsze są kolumny z dekoracją figuralną przedstawiającą personifikację cnót i przywar. Do cennych zabytków należy także zachowany tympanon fundacyjny kościoła (umieszczony obecnie nad wejściem do kaplicy św. Barbary) oraz późnoromański portal północny z ostrołukowym, trójlistnym tympanonem.

• Kolegiata Świętych Piotra i Pawła w Kruszwicy – bazylika pułapowa z transeptem i pierwotnie dwiema wieżami od strony zachodniej oraz emporą we wnętrzu kościoła. Do transeptu przylegają niewielkie półkoliste absydy na przedłużeniu naw bocznych oraz prostokątne prezbiterium zakończone absydą na przedłużeniu nawy głównej. Po bokach prezbiterium umieszczono dwie niewielkie kaplice z absydami od wschodu (w sumie od strony wschodniej znajduje się pięć absyd). W fasadzie południowej znajdują się dwa skromne portale.

• Kościół św. Andrzeja w Krakowie, z nawą poprzeczną umieszczoną w obrysie korpusu i dwiema wieżami od strony zachodniej. Mimo późniejszych zmian zachowany jest romański wygląd bryły kościoła.

• Kościół NMP w Czerwińsku, zbudowany w pierwszej połowie XII wieku przez kanoników regularnych. Bazylika bez nawy poprzecznej z wydłużonym prezbiterium zamkniętym, podobnie jak nawy boczne, absydami. Od zachodu umieszczono dwie czworoboczne wieże. Portal o bogatej dekoracji rzeźbiarskiej wykonano w piaskowcu. Na kostkowych kapitelach kolumn zachowały się wizerunki herosów walczących ze smokami. Archiwoltę zdobi ornament spiralny, z plecionki złożonej z palmet i wici roślinnych. We wnętrzu, prezbiterium od naw oddziela wyższa od pozostałych arkada międzynawowa.

• Kościół NMP na Piasku we Wrocławiu, opactwo kanoników regularnych zbudowane w połowie XII wieku. Z romańskiej budowli zachowały się zarysy fundamentów pod gotyckim kościołem oraz tympanon fundacyjny.

• Kościół św. Wojciecha w Kościelcu k. Proszowic, zbudowany ok. 1240 jako trójnawowa bazylika z bocznymi emporami otwartymi do wnętrza kościoła potrójnymi oknami. Nawy pod emporami przykryte sklepieniami krzyżowymi. Nad emporami i nad nawą główną umieszczono drewniany strop.

• Kościół św. Jakuba w Sandomierzu, zbudowany został pod koniec pierwszej połowy XIII wieku, na przełomie okresu romańskiego i gotyku. Jest to ceglana bazylika pułapowa z wydłużonym, trójprzęsłowym prezbiterium. Wpływ gotyku widoczny jest w kształcie ostro zakończonych łuków międzynawowych arkad. Do ciekawszych detali należy portal północny wykonany z profilowanych kształtek ceramicznych, najprawdopodobniej pokrytych kolorową glazurą.

Opactwa [edytuj]

Duży wpływ na rozwój architektury romańskiej miały budowane opactwa. Najwięcej budowli zostało zrealizowanych przez cystersów. Do zachowanych, często tylko fragmentarycznie, zespołów należą:

Opactwa benedyktyńskie:

• w Tyńcu pod Krakowem, założone w XI wieku z bazylikowym kościołem o nawach zakończonych trzema absydami.

• w Mogilnie ufundowane przez Bolesława Śmiałego w 1065 roku z kamiennym, bazylikowym kościołem pw. św. Jana Ewangelisty.

• na Ołbinie we Wrocławiu, opactwo pw. Panny Marii i św. Wincentego ufundowane pod koniec XII wieku. Z kościoła zachował się bogato rzeźbiony romański portal, który przeniesiono w 1546 do gotyckiego kościoła św. Marii Magdaleny we Wrocławiu. Jedna z archiwolt oraz dwustronnie rzeźbiony tympanon fundacyjny znajdują się w Muzeum Architektury i w Muzeum Narodowym we Wrocławiu.

• kolegiata NMP w Tumie pod Łęczycą. Zbudowany w połowie XII wieku pułapowy, bazylikowy kościół z emporami i dwoma chórami. Od strony zachodniej dwie wieże, od wschodu absydy kończące nawy boczne i prezbiterium. Od zewnątrz do ścian zewnętrznych naw bocznych, na wysokości przęseł poprzedzających absydy, dostawiono dwie niewielkie cylindryczne wieże. Z okresu romańskiego zachował się portal w ścianie północnej z tympanonem z płaskorzeźbą Madonny z dwoma aniołami. Głowice kolumn i archiwolta ozdobione są ornamentem roślinnym.

Opactwa cysterskie różnią się pomiędzy sobą, w zależności od tego czy były zakładane przez zakonników wywodzących się z Morimond we Francji, czy z Niemiec. Zakonnicy z Burgundii początkowo osiedlili się w Jędrzejowie, później założyli filie w Sulejowie, Wąchocku, Rudach k. Katowic. Budowane przez nich kościoły to trójnawowe bazyliki o nawach sklepionych krzyżowo. Jednemu przęsłu nawy bocznej odpowiada jedno przęsło nawy środkowej. Cystersi przybyli z Niemiec zakładają pierwsze opactwo w Lubiążu. Ich filia powstała w Mogile pod Krakowem, zbudowali także kościół w Henrykowie nad Oławą. Także z Niemiec pochodził zakon cystersek, który osiedlił się w Trzebnicy. Kościoły budowane przez cystersów przybyłych z Niemiec to trójnawowe bazyliki o sklepieniach krzyżowych w układzie wiązanym (jednemu przęsłu nawy głównej odpowiadają dwa przęsła naw bocznych).

• Archiopactwo cystersów w Jędrzejowie zostało ufundowane w 1140. W miejscowości istniał już wcześniej jednonawowy kościół, który został rozbudowany przez zakonników w stylu późnoromańskim. Kościół NMP i św. Wojciecha został ukończony w 1210, była to trójnawowa bazylika z mocno wydłużonym transeptem. Po bokach prezbiterium zbudowano dwie kaplice na planie prostokąta. W okresie gotyku świątynia została przebudowana.

• Opactwo cystersów w Sulejowie – kościół NMP i św. Tomasza Kantuaryjskiego, zbudowany w latach 1177-1230 jest najstarszą budowlą opactwa. Do budowy użyto ciosów kamiennych i cegły. Nawy, transept i kaplice umieszczone po bokach prezbiterium przykryto sklepieniami krzyżowo-żebrowymi, których łęki opierają się na służkach. Od zachodu zachował się portal i rozeta. Z zabudowań klasztornych zachowały się także fragmenty XV-wiecznych murów obronnych z basztami, kapitularz i fragmenty krużganków.

• Koprzywnica – kościół NMP i św. Floriana został zbudowany w latach 1186-1218. Cztery przęsła trójnawowej bazyliki, transept, prostokątne prezbiterium i przylegające do niego dwie kaplice na planie kwadratu przykryto sklepieniami krzyżowo-żebrowymi o lekko zaostrzonych łukach. Z romańskiej zabudowy zachował się układ przestrzenny kościoła oraz kapitularz z dwoma kolumnami podpierającymi sześć pól sklepień krzyżowych.

• Opactwo cystersów w Wąchocku – kościół NMP i św. Floriana zbudowany został w XIII wieku z szarego i czerwonego piaskowca ułożonego w poziome pasy na elewacji budowli. Ten dekoracyjny element nawiązuje do motywów architektury romańskiej występującej we Włoszech. W zabudowań klasztornych zachował się kapitularz o sklepieniu krzyżowym podzielonym na dziewięć pól i podpierające je romańskie kolumny.

• Opactwo cystersów w Lubiążu – kościół NMP i św. Jakuba zbudowany w latach 1163-1208, przebudowany w okresie gotyku oraz w baroku został zniszczony podczas II wojny światowej. Początkowo była to trójnawowa bazylika z transeptem przykryta sklepieniem krzyżowym w układzie wiązanym. Z tej budowli zachowały się jedynie fragmenty romańskiej kolumny.

• Henryków – kościół NMP i św. Jana Chrzciciela został zbudowany na przełomie okresu późnoromańskiego i wczesnego gotyku. Trójnawowa bazylika z prezbiterium i obejściem była wyjątkiem wśród budowli wznoszonych przez zakon cystersów z Lubiąża – nie miała sklepień wiązanych. Zniszczona w znacznej części przez pożar już w połowie XIII wieku i XV wieku, została odbudowana w stylu gotyckim i przebudowana w okresie baroku.

• Opactwo Cystersów w Mogile pod Krakowem – kościół NMP i św. Wacława został zbudowany w pierwszej połowie XIII wieku z dwubarwnej cegły i ciosów kamiennych. W zbudowanym nieco później klasztorze zastosowano już gotyckie łuki.

• klasztor cystersek w Trzebnicy z kościołem św. Bartłomieja został zbudowany w latach 1203-1219 na planie trójnawowej bazyliki przykrytej sklepieniami krzyżowymi w układzie wiązanym. Prostokątne prezbiterium i przylegające do niego kaplice zakończono półkolistymi absydami. Kolumny wykonano z piaskowca a mury i sklepienia z cegły. W okresie gotyku przebudowano południową kaplicę, którą połączono z prezbiterium wczesnogotyckim portalem z tympanonem ozdobionym płaskorzeźbą przedstawiającą adorację Madonny z Dzieciątkiem. W okresie baroku romańska budowla została mocno przebudowana, ale zachował się jej pierwotny układ. Z okresu romańskiego pochodzi także portal Dawida ukazujący króla grającego królowej Betsabe na lutni. Obecnie w zabudowaniach pocysterskich mieści się sanktuarium św. Jadwigi.

Architektura gotycka

[edytuj]

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukajTermin architektura gotycka odnosi się do stylu w architekturze europejskiej okresu późnego średniowiecza, od około połowy XII do początku XVI wieku. Za wzorcowy przykład budynku gotyckiego uważa się gotycką katedrę, choć w rzeczywistości był to również okres rozwoju architektury świeckiej (mieszczańskiej i rezydencjonalnej). Architektura gotycka w zamierzeniu jej twórców miała w doskonały sposób odzwierciedlać boską naturę i wielbić Boga. Strzelista i ogromna bryła kościoła stała się symbolem czasów, w których religijność łączyła w sobie wyprawy krzyżowe i pragnienie wzniesienia się ku Bogu. W bryle dominują kierunki pionowe. Ich powtarzalność w bliskim sąsiedztwie, rozczłonkowanie bryły, delikatna dekoracja tworzą budowle ekspresyjne i lekkie. Barwne światło przenikające do wnętrza przez wysokie witraże stwarza wrażenie uduchowienia, a powtarzające się we wnętrzu wertykalne linie i znaczna odległość do sklepienia kieruje wzrok ku górze.

Etymologia nazwy stylu [edytuj]

Nazwa "gotyk", "gotycki" została użyta po raz pierwszy w połowie XV wieku przez L.B. Albertiego. Było to pejoratywne określenie opisujące wytwory kultury uważanej za prymitywną i barbarzyńską. Negatywną ocenę stylu gotyckiego potwierdził Giorgio Vasari w XVI w. Dla ludności italskiej gotyckie formy architektoniczne były równie obce i niezrozumiałe, jak poprzedzający go romanizm. Zatem architektura i styl gotycki nie mają żadnego historycznego związku z plemieniem Gotów.

Styl gotycki był nazywany także stylem ostrołukowym. Jednak i to określenie nie jest właściwe. Ostry łuk występował nie tylko w architekturze gotyku. Występował już (i to wcześniej) w stylu romańskim oraz w architekturze islamu.

Historia powstania [edytuj]

Gotyk powstał około 1120 roku we Francji, następnie był stopniowo przejmowany przez pozostałe państwa (najwcześniej, ok. 1175 przez Anglię, po 1200 roku przez Niemcy). Miejscem narodzin gotyku był region Ile-de-France, jednak pewne rozwiązania konstrukcyjne umożliwiające jego powstanie (np. sklepienie krzyżowo-żebrowe) zaczęły pojawiać się już na przełomie XI i XII wieku w Normandii (Évreux, Jumièges, Lessay), północnych Włoszech (kościoły w Rivolta d'Adda i w Mediolanie) i Anglii (katedra w Durham, lata budowy 1093-1128). Łuk ostry pojawia się np. w Burgundii, m.in. w sklepieniu kościoła benedyktynów w Cluny z przełomu XI i XII wieku. Etapy bezpośrednio poprzedzające ukształtowanie się architektury gotyckiej mogą ilustrować kościoły klasztorne w Saint-Germer-de-Fly (dep. Oise) i Saint Martin-des-Champs (Paryż).

Łuk ostry, złożony zazwyczaj z dwóch odcinków kół, wraz z rozwojem gotyku staje się niejednokrotnie coraz bardziej skomplikowany. W Anglii pojawił się tzw. łuk Tudorów, łuk przybiera postać tzw. oślego grzbietu, a nad niewielkimi otworami występuje tzw. łuk kotarowy. Sam fakt pojawienia się coraz ostrzej budowanego łuku nie jest najistotniejszą cechą gotyku. Większe znaczenie miało odejście od przestrzeganej wcześniej rygorystycznej zasady wiążącej wysokość strzałki łuku z jego rozpiętością. Zmianie ulega także sposób konstruowania sklepień krzyżowych przez zastosowanie żeber podpierających kolebki. To z kolei, w połączeniu ze zmianami kształtu łuku, pozwala na znaczną dowolność w kształtowaniu rozwiązań sklepień przekrywających nawy. Dla odciążenia filarów część sił przenoszących się ze sklepienia przerzucono za pośrednictwem łęków na stawiane poza obrysem bryły kościoła tzw. wieże sił. Po raz pierwszy takie rozwiązanie zastosowano we Francji w XII wieku, w opactwie St-Denis pod Paryżem podczas przebudowy katedry przeprowadzonej w latach 1140 – 1144 według projektu opata Sugera. Części zrealizowane za życia opata obejmowały dwuwieżową fasadę zachodnią z przedsionkiem i część wschodnią (obejście prezbiterium). Ideą Sugera było stworzenie ziemskiego odpowiednika Niebieskiej Jerozolimy, budynku o wysokim stopniu linearności i przenikniętego światłem, inspirowanego pismami Pseudo-Dionizego Aeropagity. Cienkie kolumny, okna z witrażami i ogólne wrażenie wertykalizmu i lekkości złożyło się na architekturę, której elementy ulegną nasileniu w ciągu dalszego rozwoju stylu gotyckiego.

Charakterystyka [edytuj]

Gotyk w architekturze i sztuce – ilustracja z "Petit Larousse Illustre", 1912

Trójkondygnacyjny podział elewacji wewnętrznej kościoła w klasycznym gotyku – Bazylika w St. Denis

Budownictwo sakralne [edytuj]

W okresie gotyku najczęściej budowano kościoły na planie trójnawowej bazyliki, chociaż zachowało się także wiele przykładów zastosowania rozwiązań halowych. Bazyliki i hale mają znacznie wydłużony kształt i zakończone są podłużnymi prezbiteriami. Układ wzbogacają obejścia i wieńce kaplic. Fasadę zamyka jedna lub (częściej) dwie wieże. Czasem spotykane są także rozwiązania, w których zastosowano dwie wieże na zakończeniach transeptu albo obok niego. W Anglii powtarzane jest rozwiązanie znane z okresu romańskiego – wieża na skrzyżowaniu nawy głównej i poprzecznej. Wznoszone kościoły często odznaczały się ogromnymi rozmiarami. Wysokość wież często przekracza 100,0 m (np. kościół w Salisbury – 123,0 m, w Ulm – 161,5 m) a sklepienia nawy głównej wznoszą się średnio 20-30 m nad poziomem posadzki. Rozmach wiąże się nie tylko z rozwojem sztuki budowlanej, ale także z rosnącą pozycją mieszczaństwa, które w wielu przypadkach było fundatorem budowli stawianych w poszczególnych miastach. Skromniejsze kościoły powstawały przy ośrodkach zakonnych hołdujących regule ubóstwa. Cechą najbardziej charakterystyczną dla gotyckich kościołów jest ich ogrom i strzelistość. Gotyckie kościoły były budowane niejednokrotnie przez dziesiątki lat. Zmieniająca się niekiedy sytuacja materialna fundatorów powodowała przerywanie budowy niedokończonych wież (stąd w wielu gotyckich kościołach wieże mają różną wysokość) i wystroju elewacji. Dzieła kończono czasem po latach, w innej epoce i w innym stylu.

Gotyk podkreśla wertykalizm budynku i cechuje się szkieletową budową. Zastosowanie łuków przyporowych, ostrych łuków w elementach konstrukcyjnych i sklepień krzyżowo-żebrowych pozwoliło na prawie całkowite wyeliminowanie ściany, zastąpionej przez okna wypełnione witrażami. Masywne filary stosowane w romanizmie zmieniły się w gotyku w pęki służek, których przedłużeniami stały się żebra sklepienne. Część obciążeń przenoszonych przez żebra sklepienne przerzucono powyżej dachów na dobudowane z zewnątrz wieże sił zwieńczone ostro zakończonymi sterczynami. W budowlach halowych siły te przejmowały skarpy. Podparcie sklepień na żebrach pozwoliło na wprowadzenie sklepień żebrowych przekrywających pola o dowolnym kształcie. Udoskonalenie techniki pozwoliło na bardziej racjonalne wykorzystanie przekrojów żeber. Trójkątne pola sklepień krzyżowo-żebrowych dzieli się na mniejsze trójkąty i tak pojawia się sklepienie gwiaździste, ukośnie przecinające się żebra układają się w sklepienie sieciowe (siatkowe), ułożenie wysklepek pod różnymi kątami tworzy sklepienie kryształowe. Różny, często zawiły układ żeber, prowadzi do konstrukcji wielu odmian sklepień żebrowych o fantazyjnym rysunku. Całości wrażenia dopełniała dekoracja rzeźbiarska, pokrywająca kapitele kolumn i służek, zworniki (klucze) w miejscu przecięcia się żeber, konsole podpierające służki, a także fasady zewnętrzne, w szczególności koncentrująca się na portalach zwieńczonych trójkątną wimpergą i w galerii królewskiej. Krzywizny zdobią czołganki (żabki), szczyty wieńczą kwiatony, w portalach miejsce półkolumn często zajmują rzeźby królów i proroków (tzw. portal królewski). Wśród ornamentów rzeźbiarskich pojawiają się motywy roślinne i zwierzęce. Artyści chętnie sięgają do rodzimych wzorów, wykorzystując powszechnie znane kształty np. winorośli, bluszczu, liści koniczyny, dębu czy najzwyklejszych polnych kwiatów. Motywy roślinne przeplatają się z wizerunkami ptaków i innych zwierząt. Nie obce są fantazyjne stwory w postawie wyprostowanej, albo skulone (maszkarony), niekiedy pełniące rolę rzygaczy. Rzeźbę cechuje realizm i coraz wyraźniejsza ekspresja. Obróbka detali rzeźbiarskich jest niezwykle staranna, nie ma znaczenia, czy element architektoniczny będzie mógł być podziwiany przez widza, czy też umieszczony wysoko ponad ziemią pozostanie niewidoczny w swoich szczegółach. Artysta tworzył na chwałę Boga. Szczyt zdobią niewielkie wnęki zwane blendami, których wnętrze często pokrywane jest tynkiem, a czasem urozmaicane podziałem przy pomocy laskowania. Ściany dodatkowo zdobią wielobarwne freski. Najważniejszym elementem wnętrza są rozbudowane ołtarze szafiaste, a całość wzbogaca wielobarwne światło wpadające do wnętrza przez kolorowe witraże wbudowane w okna podzielone na mniejsze pola maswerkami, których układ stawał się coraz bogatszy i bardziej skomplikowany. Pod koniec gotyku (XV w.) rozbudowano go do stylu zwanego flamboyant (gotyk płomienisty).

Specyficzna odmiana gotyku, tzw. gotyk redukcyjny, rozwinęła się na terenach, na których przeważało budownictwo ceglane (północne Niemcy, Polska i kraje bałtyckie). Przykładami budowli reprezentujących tę odmianę mogą być kościoły Mariackie w Stralsundzie i w Gdańsku.

Świeckie budownictwo epoki gotyku: Brama Holsztyńska w Lubece

Rozbudowa miast i siedzib władców to przede wszystkim doskonalenie ich funkcji obronnych, które musiały zabezpieczyć ich mieszkańców przed coraz to doskonalszymi technikami oblężniczymi. Okres gotyku to nie tylko udoskonalenie machin oblężniczych, ale i w jego schyłkowym okresie pojawienie się artylerii. Mury obronne wieńczy krenelaż, a obronę ułatwiają hurdycje, zastąpione w XIV wieku machikułami. Nad poszerzonymi fosami buduje się najczęściej mosty zwodzone, podnoszone w całości lub w części przy murach. Po podniesieniu stanowią dodatkową osłonę bram. Przedpole chronią budowane barbakany połączone szyją z bramami w murach obronnych. Na znaczeniu tracą donżony. W drugiej połowie XV wieku, w dolnej partii murów pojawiają się otwory strzelnicze dla ustawionej po jej wewnętrznej stronie dział artyleryjskich.

Coraz większe znaczenie w zabudowie miast mają ratusze, siedziby władzy miejskiej. W budowlach wznoszonych po północnej stronie Alp przeważa układ, w którym na parterze lokowane są hale targowe, a piętro zajmują biura i pomieszczenia obrad rajców. Wraz z rozwojem pełnionych funkcji budowle są rozbudowywane. W podziemiach coraz częściej lokowane są więzienia i izby tortur, a w nadziemnych częściach budowli sale sądownicze. Miejskie zbrojownie początkowo lokowano także w pomieszczeniach ratusza. Z czasem przeniesiono je do osobnych budowli zwanych arsenałami, a amunicję do prochowni. W miastach leżących w pobliżu szlaków handlowych pomieszczenia handlowe w ratuszach szybko stają się zbyt małe. Stąd często pojawiają się osobne budowle pełniące tę funkcję. Ponadto bogate cechy rzemieślnicze budują swoje własne hale mieszczące również biura, sale zebrań i pokoje gościnne.

Na obrzeżach miast powstają szpitale, budowane najczęściej przez bractwo Św. Ducha (rzadziej zajmują się tym inne zakony). W szpitalach oprócz jednej czy też dwóch izb dla chorych mieści się kaplica, sale dla zakonników i pomieszczenia gospodarcze.

Domy bogatszych mieszczan w końcowej fazie gotyku to budowle złożone z dwóch części połączonych niewielkim dziedzińcem. Część frontowa mieści na parterze pomieszczenia przeznaczone dla klientów, a na piętrze izby mieszkalne właściciela. Za podwórkiem, w części tylnej, lokowane są zazwyczaj na parterze składy, stajnie, wozownie. Piętro zajmują pomieszczenia dla służby. Początkowo były to budynki drewniane w całości lub budowane z kamienia albo cegły, w części dolnej z piętrem w konstrukcji drewnianej. Powtarzające się pożary zmusiły do zastąpienia drewna materiałami niepalnymi.

Rozwiązania materiałowe [edytuj]

System przyporowy gotyckiego kościoła

Nadal istotną rolę w budownictwie odgrywał kamień. Zwłaszcza elementy konstrukcyjne przenoszące znaczne naprężenia ściskające musiały cechować się dużą wytrzymałością oraz odpornością na działanie czynników atmosferycznych. Żebra łęków i filarów systemu przyporowego umieszczone po zewnętrznej stronie budowli były narażone na opady deszczu i mróz. Zwłaszcza w tych miejscach lepiej sprawdzał się ściśle dopasowany kamień. Stosowana w tych miejscach cegła była nie tylko mniej odporna, ale także podczas wznoszenia budowli wymagała więcej czasu i cierpliwości z uwagi na zastosowanie do jej łączenia wolno twardniejącej zaprawy wapiennej. Jej mniejsza wytrzymałość powodowała z kolei zwiększenie przekrojów, a wrażliwość – konieczność jej zabezpieczenia okładzinami z płyt kamiennych. Zachowały się także budowle, w których przy pogrubionych filarach międzynawowych i zmniejszonej smukłości nawy głównej, ukrywano łęki oporowe pod zadaszeniem. Na terenach uboższych w kamień znacznie częściej sięgano do cegły jako głównego materiału, a budowle stawiano w układzie halowym. Cegła zdobiona jest różnobarwną polewą (stalowoczarną, brunatną, zieloną lub czerwoną). Układa się ją w wielobarwne wzory zdobiące obramowania np. portali lub płaszczyzny ścian. Od tego tła często odcinają się tynkowane blendy urozmaicające szczyty budowli.

Za najwcześniejszą budowlę w stylu gotyckim w Polsce uważa się kaplicę św. Jadwigi w Trzebnicy (1268–1269). Dużo gotyckich zabytków znajduje się w Krakowie, Wrocławiu, Toruniu, Chełmnie, Gdańsku, Malborku i Poznaniu.

• Bazylika Mariacka Wniebowzięcia NMP w Gdańsku

• kościół NMP na Piasku we Wrocławiu

• kościół NMP i katedra na Wawelu w Krakowie

• zamek krzyżacki w Malborku

Najważniejsze budowle w stylu gotyckim [edytuj]

• klasyczne katedry francuskie w Chartres, Amiens, Paryżu, Reims, Bourges, czy Rouen, a także w Beauvais

• katedry angielskie w Salisbury, Ely, York, Wells, Lichfield

• Sainte Chapelle w Paryżu

• zamek papieski w Awinionie

• kościoły w Lubece i Stralsundzie

• katedra w Kolonii (ukończona w XIX w.)

• kościół św. Sebalda w Norymberdze

• kościół NMP w Trewirze

• katedra św. Wita w Pradze

• katedry włoskie: katedra w Sienie, Orvieto, Florencji, Mediolanie

• ratusz w Leuven

• kościół św. Anny w Wilnie

• Kościół Mariacki w Krakowie

Architektura gotycka w Anglii

Fasada kościoła w opactwie Westminster

Katedra w Salisbury

Podobnie jak architektura romańska, gotyk w Anglii dzielony jest nieco inaczej, niż w innych krajach europejskich. Początki tego stylu są wspólne dla Anglii i północnej Francji, a dokładniej – Normandii. Początki gotyku przypadają na końcową fazę okresu zwanego dawnym angielskim lub staroangielskim (Early English), który trwa od ok. 1189 (można spotkać także datę 1170 i 1180) do ok. 1270. W tym czasie dokonania architektów są wspólne dla Anglii i Francji. Okres drugi nazywany dekoracyjnym (Decorated) przypada na lata od ok. 1270 do ok. 1350. Okres ostatni, tzw. wertykalny lub pionowy (Perpendicular), zamyka styl gotycki po roku 1500.

W pierwszej fazie zachowany został romański układ kościołów, w których zastosowano ostre łuki i sklepienia krzyżowo-żebrowe. W fazie dekoracyjnej następuje duży postęp w obróbce kamieniarskiej. Żebra sklepienne, służki, zyskują bogatsze profilowanie. W sklepieniach wprowadzono dodatkowe podziały, które nadają im bardziej dekoracyjną formę. Także otwory okienne stają się bardziej ozdobne przez wprowadzenie bogatszych podziałów rozbudowanymi maswerkami. Okres wertykalny cechuje znaczne nagromadzenie wąskich, prostokątnych pól w elewacji. Porządkują i podkreślają je wprowadzone linie poziome, które jeszcze mocniej podkreślają pionowość tych płaszczyzn. Otwory okienne dzielone są maswerkami także na wąskie, pionowe powierzchnie. W sklepieniach żebra tworzą skomplikowane podziały, układające się w wachlarze. Sieć żeber sklepiennych często łączona jest z laskowaniem zdobiącym ściany, tworząc skomplikowany, koronkowy wzór.

W okresie gotyku budowane w Anglii kościoły mają zazwyczaj układ trójnawowej bazyliki o znacznie wydłużonym, prostokątnym prezbiterium. Długi korpus kościoła przecinają dwu- lub trójnawowe transepty o ramionach znacznie wychodzących poza obrys naw bocznych. Spotykane są też dwie niezależne nawy poprzeczne, z których dłuższa oddziela nawy od prezbiterium, a krótsza przecina prezbiterium. Za prezbiterium, w osi kościoła, budowana jest zazwyczaj na planie prostokąta duża kaplica Mariacka (Lady Chapel). Wysokość tej kaplicy nawiązuje do wysokości naw bocznych, a często umieszczone w jej wnętrzu filary dzielą ją na trzy nawy. Nad skrzyżowaniem nawy głównej i poprzecznej zazwyczaj budowana jest potężna wieża. Fasadę flankują dwie inne masywne wieże, niekiedy wysunięte poza obrys korpusu kościoła.

Kościoły budowane w Anglii mają nawy główne niższe w stosunku do ich długości, niż te, które budowano we Francji. Przez to bryła kościołów angielskich sprawia wrażenie cięższej. Profile żeber, mimo mocnego rozczłonkowania, także są dość szerokie, przez co wydają się masywne. Lekkości wnętrzu dodają ostro zakończone łuki okien i arkad międzynawowych. W budowlach angielskich spotykany jest ciekawie wyglądający profil filarów. Przylegające do nich służki bywają wykonane niezależnie od głównego trzonu i dostawione do niego. Ten drogi sposób obróbki kamieniarskiej został w czasie późniejszym zaniechany.

Ciekawostką stylu gotyckiego w Anglii jest stosowanie ozdobnych otwartych więźb dachowych zamiast sklepień dla przykrycia reprezentacyjnych sal zamkowych i klasztornych. Przykładem takiego rozwiązania jest skonstruowana w 1399 r. więźba przykrywająca salę Ryszarda II w Pałacu Westminsterskim.

Znane zabytki:

• budownictwo sakralne:

  • katedra w Canterbury zbudowana w miejscu istniejącej wcześniej i zniszczonej przez pożar w 1174 budowli romańskiej. Pierwszym budowniczym był Wilhelm z Sens, architekt francuski. Pracę rozpoczął w 1174 r. od budowy prezbiterium. Po czterech latach zastąpił go Anglik o tym samym imieniu, który ukończył je w 1185. Jego niskie obejście otwiera się na chór arkadą ostro zakończonych łuków. Budowę korpusu kościoła rozpoczął dopiero w ok. 1379 Henry Yewele. Korpus o długości 57,0 m ukończono w 1411 (długość całego kościoła wynosi 158,0 m). Wysoka wieża nad skrzyżowaniem nawy głównej z transeptu została zbudowana w latach 1490-1503 przez Johna Wastella.

  • katedra w Chichester, zbudowana pod koniec XII wieku (pierwszy kościół zniszczony przez pożar w 1186 został w krótkim czasie odbudowany). Jest to budowla o niewielkich rozmiarach, z pojedynczą nawą poprzeczną i smukłą wieżą nad skrzyżowaniem naw. Początkowo jednonawowa, przekryta sklepieniem krzyżowym na planie prostokątów, z dwoma wieżami od frontu (wieża północna nie została ukończona) i kaplicą Mariacką w osi budowli. Dwie nawy boczne zostały dobudowane na przedłużeniu ścian zamykających wieże.

  • katedra w Lincoln, przebudowana ze zniszczonej przez trzęsienie ziemi w 1185 r. budowli romańskiej, z której pozostały jedynie dwie wieże od frontu przebudowanego w XIII wieku. Katedra ma dwie nawy poprzeczne: dwunawową w korpusie i jednonawową przecinającą prezbiterium. Nad skrzyżowaniem naw zbudowano wysoką, trzecią wieżę. W środkowej części fasady znajduje się głęboka ostrołukowa arkada z portalem i dużym oknem. Sąsiaduje ona z dwoma niższymi wnękami z portalami bocznymi, nad którymi przebiegają poziome pasy ozdobnych arkad. Nad środkową wnęką zbudowano niewielki szczyt. Nawę główną przykrywa ozdobne sklepienie z długim żebrem przebiegającym wzdłuż osi kościoła (żebro główne) i dochodzącymi do niego żebrami poprzecznymi, które schodzą na filary. Wnętrze od północy łączy się z ośmiobocznym kapitularzem przykrytym sklepieniem z przeplatającymi się żebrami, które zbiegają się w części centralnej na pojedynczym filarze.

  • katedra w Wells, zbudowana w latach 1180-1425 bazylika z potrójną nawą krzyżową i dwoma niskimi wieżami od frontu. Wieże tylko w niewielkim stopniu są wyższe od elewacji nawy głównej. Kompozycja frontu z podziałem poziomym na dwie kondygnacje, poprowadzonym przez wprowadzenie gzymsów obejmuje wieże i elewację korpusu katedry. Linie poziome równoważą pionowe podziały sześcioma przyporami i powtarzalnymi detalami architektonicznymi w postaci nisz, arkad i wimperg. Środkową część fasady wieńczy szczyt ozdobiony dwoma rzędami rzeźb, z których wyższy przedstawia postacie apostołów.

  • katedra w Salisbury, trójnawowa bazylika z trójnawową kaplicą Mariacką zbudowana w latach 1220-1258. Budowlę przecinają dwie podwójne nawy krzyżowe. Nad transeptem przecinającym korpus w połowie długości wznosi się na 123,0 m wieża (najwyższa w Anglii). Od strony południowej do kościoła przylega czworoboczny dziedziniec otoczony krużgankiem zbudowanym w okresie 1263-1284, z którego można przejść do ośmiobocznego kapitularza.

  • katedra w Peterborough, zbudowana w okresie romańskim, rozbudowana w XIII wieku zyskuje nową elewację z dwoma wieżami oraz nowe, prostokątne w planie obejście prezbiterium zamiast półokrągłej absydy

  • katedra w York, jeden z największych kościołów angielskich. Powstała z przebudowy kościoła romańskiego. Obecnie najstarszą częścią jest nawa poprzeczna. Korpus został przebudowany w latach 1261-1324, a prezbiterium i kaplica Mariacka w XV wieku. Do budowy wież sił i łęków oporowych użyto drewna.

  • katedra w Gloucester, której krużganki i sklepienie nawy głównej należą do trzeciej fazy (Perpendicular) gotyku w Anglii.

  • opactwo Westminsterskie w Londynie, przebudowane w latach 1245-1265 z budowli romańskiej. Główna część kościoła zaliczana jest do okresu dekoracyjnego. Jest to trójnawowa bazylika, w której wysoką nawę główną przykrywa sklepienie krzyżowo-gwiazdowe, a o połowę niższe nawy boczne – sklepienia krzyżowe. Część strychowa zbudowana nad nawami bocznymi otwiera się do nawy głównej rzędem triforiów, nad którymi umieszczono okna oświetlające wnętrze budowli. Łęki oporowe zostały poprowadzone w dwóch kondygnacjach. Najstarszą częścią kościoła jest trójnawowy transept i prezbiterium zbudowane w 1245 r. Prezbiterium zamyka pięć boków dziesięciokąta z ambitem, do którego przylega pięć podkowiastych kaplic. Pod koniec gotyku (w latach 1502-1512) wyburzono środkową z nich i w tym miejscu zbudowano dużą grobową kaplicę Henryka VII. Kaplica ta to właściwie niewielka bazylika z wielokątnym zamknięciem i przylegającymi do niego kaplicami. Nawę przykrywa sklepienie wachlarzowe.

• budownictwo świeckie:

  • Uniwersytet w Oxford

  • Uniwersytet w Cambridge, najbardziej znana jest Kaplica King's College. Zbudowana w latach 1446-1515 w stylu wertykalnym. Kaplica o długości dochodzącej do 90,0 m przykryta jest ozdobnym sklepieniem o skomplikowanym układzie wachlarzowo rozłożonych żeber, zbiegających się nad filarami. W ścianach, pomiędzy filarami, umieszczono ogromne okna z witrażami.

  • Stokesay-Castle w hrabstwie Shropshire

  • ratusz w Londynie, zbudowany w 1411, zburzony w 1940

Architektura gotycka w Europie Środkowej

Zamek Chillon

Architektura gotycka na tereny Europy Środkowej docierała z obszaru Francji, Niemiec a także Włoch. Pierwsze formy gotyku przyniosły ze sobą klasztory, nie sposób jednak nie doceniać wielkiej roli, jaką odegrali panujący w poszczególnych krajach.

Czechy [edytuj]

W Czechach już w XIII wieku powstają pierwsze kościoły wzorowane na gotyku francuskim:

• praski kościółek św. Salwadora należący do zakonu klarysek

• zabudowania klasztorów cysterskich w miejscowościach Zlatá Koruna, Vyšší Brod

Jednak największe osiągnięcia architektury gotyckiej zapoczątkował rozkwit kraju pod panowaniem Luksemburgów w XIV wieku. W 1344 r. rozpoczęto budowę katedry św. Wita na Hradczanach. Pierwszym jej budowniczym i autorem projektu był Mateusz z Arras. Po jego śmierci dzieło kontynuował Piotr Parler, który w latach 1370 – 1385 ukończył prezbiterium, nakrywając je sklepieniem sieciowym. W okresie średniowiecza ukończono jeszcze tylko część transeptu, kaplicę św. Wacława i Złotą Bramę. Tu także można zaobserwować nowatorskie rozwiązania Piotra Parlera. Niektóre z żeber sklepienia zostały "oderwane" od podniebienia, dodatkowo obciążone ozdobnymi arkadkami albo skierowanymi w dół zwornikami. Pracę Parlera przerwały w 1419 wojny husyckie.

Inne znane zabytki gotyckie związane z mecenatem Karola IV to:

• kamienny Most Karola łączący brzegi Wełtawy, na jego krańcach zbudowano wieże obronne. Wieżę od strony Starego Miasta zbudował pod koniec XIV wieku Piotr Paler. Od strony Małej Strany (Malá Strana) znajdują się dwie wieże: niższa romańska, pozostałość po wcześniejszym moście św. Judyty oraz wyższa, gotycka, którą zbudował w 1464 na wzór staromiejskiej Matyáš Rejsek.

• zamek Karlštejn z kaplicą Świętego Krzyża (kaple sv. Kříže) znajdującą się w Wielkiej Wieży z bogatym, trochę przypominającym bizantyjskie, wystrojem wnętrza (zdobi je ok. 2200 szlifowanych kamieni oraz ok. 100 obrazów tablicowych Mistrza Teodoryka, nadwornego malarza Karola IV).

• kościół św. Jakuba w Kutnej Horze z 1330 r.

Po zniszczeniach spowodowanych wojnami husyckimi, kolejny okres świetności w architekturze nastąpił pod panowaniem Władysława Jagiellończyka. Okres późnogotycki pozostawił po sobie wiele wspaniałych sklepień o efektownych, krzywoliniowych żebrach oraz głęboko załamanych wysklepkach. Z pierwszej połowy XVI wieku zachowały się:

• w zamku na Hradczanach:

  • Sala Władysławowska ze sklepieniem zaprojektowanym przez Benedykta Rejta

  • Schody Jeździeckie

• w Kutnej Horze - katedra św. Barbary, budowana od 1388 według projektu Parlera, przekryta sklepieniami o fantazyjnie przeplecionych żebrach, zaprojektowanymi przez Benedykta Rejta. Nad nimi umieszczono dachy o nieco wklęsłych połaciach, nadający świątyni niespotykany charakter (prace budowlane zostały przerwane w 1421 przez wojny husyckie, budowę ukończono dopiero w XIX wieku).

• w Bechynĕ – kościół franciszkanów z wspaniałymi sklepieniami kryształowymi

Austria [edytuj]

Do sąsiadującej z Czechami Austrii gotyk docierał wraz z zakonami dominikańskimi, franciszkańskimi i cysterskimi. Najważniejszym zabytkiem jest jednak wiedeńska katedra św. Szczepana, zbudowana na miejscu starszej, romańskiej świątyni. W 1304 rozpoczęto budowę gotyckiego prezbiterium, a w 1359, na polecenie księcia Rudolfa IV, rozpoczęto przebudowę korpusu, budując trójnawowy, halowy kościół, przykryty charakterystycznym dachem z glazurowanych płytek. W bryłę kościoła włączono romańskie Wieże Pogan, zamykające fasadę zachodnią oraz Bramę Olbrzyma – portal po stronie północnej. W romańskich wieżach znajdują się dwie gotyckie kaplice z rozetami ozdobionymi delikatnymi maswerkami. Nawy kościoła przechodzą w prezbiterium, a zamykają je zbudowane na planie połowy ośmioboków absydy. Na wysokości ostatniego, poprzedzającego prezbiterium, przęsła naw, umieszczono dwie wieże. Ukończona została w 1433 tylko wieża południowa, jej wysoka (137,0 m) sylwetka jest charakterystycznym elementem panoramy miasta. Budowę wieży północnej przerwano w 1511, a w 1578 zwieńczono ją renesansową kopułą. We wnętrzu kościoła zachowała się gotycka ambona z 1515 r., dzieło Antona Pilgrama.

Węgry [edytuj]

Początki architektury gotyckiej na Węgrzech związane są z postacią króla Beli III. Podjęta przez niego budowa nowej siedziby w Ostrzyhomiu (węg. Esztergom) zaowocowała zbudowanym w latach 1185 - 1196 zamkiem królewskim i katedrą. Z budowli pozostały tylko nieliczne fragmenty, głównie rzeźb zdobiących w przeszłości wnętrza. Największy rozkwit sztuki gotyckiej związany był z odbudową państwa zniszczonego najazdem mongolskim w latach 1241 - 1242. Pod rządami króla Beli IV przebudowano zamki w Budzie i Wyszehradzie. Z tego okresu pochodzą kościoły w Sopron - św. Ducha z XIII w. oraz franciszkański z XIII - XV w., Segedyn (Szeged) - franciszkański z XV w., Nyírbátor. Pod panowaniem Beli IV znajdowały się także

• ziemie Siedmiogrodu (Rumunia), gdzie zbudowano zamki i około 300 obronnych kościołów (np. w Prejmer, Biertan). W Sybin (Sibiu) powstał bazylikowy kościół oraz ratusz (Stary Ratusz). Zachowały się także kościoły w Braszowie (Czarny Kościół) oraz w Sebeş.

• dzisiejsza Słowacja ze zbudowanym w Koszycach kościołem św. Elżbiety

• oraz Chorwacja z zachowanym portalem kościoła św. Marka w Zagrzebiu oraz kościołem św. Tomy w Zadarze.

Bitwa pod Mohaczem zakończona zwycięstwem wojsk tureckich kładzie w 1526 r. kres trwania gotyku na ziemiach węgierskich. Większość zabytków z tego okresu została zniszczona lub przebudowana podczas panowania tureckiego.

Szwajcaria [edytuj]

Do Szwajcarii gotyk przynieśli cystersi. Katedry budowane pod koniec XII wieku wzorowano na architekturze północnej Francji. Zbudowana w latach 1180 - 1232 katedra w Lozannie swoją bryłą przypomina wczesnogotyckie katedry w Laon i kościoły burgundzkie. W XIII - XVI wieku rozbudowano katedry w Bazylei, Genewie i Zurychu. Niejednorodne stylistycznie budowle mają cechy od romańskich do późnogotyckich. Wiele kościołów, budowanych "na raty" nawet przez ponad 100 lat, prezentuje zachodzące w tym czasie zmiany w stylu (np. kościół św. Franciszka w Lozannie z lat 1270-1387 z wieżą z 1400 roku). W większych miastach budowano okazałe ratusze (np. w Bazylei) i inne budowle użyteczności publicznej. Najważniejszym i najbardziej znanym zabytkiem budownictwa obronnego jest zamek Chillon, zbudowany w XIII wieku przez hrabiów Sabaudii na skalistej wysepce przy brzegu Jeziora Genewskiego (obecnie w rejonie Montreux). Warto wspomnieć również zamek w Vufflens niedaleko Morges z początku XV wieku z ogromnym, wysokim na 60 m kwadratowym donżonem i ceglanej architekturze nawiązującej do tradycji piemonckich oraz zamek z XIII-XV wieku w Rolle o oryginalnym założeniu na planie trójkąta - oba budowane przez członków dynastii sabaudzkiej.

Architektura gotycka w Hiszpanii

Katedra w Palma de Mallorca

Wewnętrzny dziedziniec zameku Bellver w Palmie de Mallorca

Do Hiszpanii, podobnie jaki do wielu innych państw, architektura gotycka dotarła z Francji. Pierwsze budowle w tym stylu pojawiły się już w XII w., a czas trwania tradycji gotyckich sięga końca XV w. Styl ten z czasem przyswoił sobie wiele elementów z szkoły flamandzkiej i nadreńskiej, a po mariażu z domem Plantagenetów widoczne są także wpływy idące z Anglii. Budowniczowie hiszpańscy wykorzystali także dawniejsze świątynie Arabów i Żydów, dostosowując je do potrzeb chrześcijaństwa. Gotyk w Hiszpanii, spotykając się regionalnymi tradycjami mauretańskimi, wytworzył tzw. styl mudejar, który przetrwał do okresu renesansu, przechodząc początkowo w fazę zwaną plateresco. W końcowej fazie gotyku, z połączenia mudejar z francuskim gotykiem płomienistym powstał styl zwany izabelińskim (od imienia królowej hiszpańskiej Izabelii Katolickiej).

Cechą charakterystyczną hiszpańskiego gotyku jest bogata dekoracyjność architektoniczna i często inny niż we Francji układ przestrzenny katedr.

Początki gotyku na terenie Hiszpanii związane są z działalnością zakonu cystersów i kontaktami władców i biskupów katalońskich z południem Francji (z Langwedocją i Prowansją) oraz kastylijskich z rejonem Andegawenii i Burgundii. Budowane w XII i XIII w. klasztory o układzie romańskim były niejednokrotnie przykrywane sklepieniami krzyżowo-żebrowymi. Do tego przejściowego okresu należą kastylijskie katedry w:

• Sigüenzy z fasadą zachodnią z dwiema masywnymi wieżami obronnymi,

• Ávili zamkniętą od strony prezbiterium cylindrycznym murem zwieńczonym trzema kondygnacjami blanek,

• Ciudad Rodrigo o nawach przykrytych czysto gotyckim sklepieniem (bez gurtów).

Do najstarszych zabytków architektury gotyckiej znajdujących się na terenie Hiszpanii należą:

• katedra w León, budowana od ok. 1254 r. (fundamenty absydy są nieco starsze) na wzór katedr francuskich z Amiens i Reims. Od strony zachodniej fasadę z trzema portalami flankują dwie wieże. Środkowy portal dzieli filar z rzeźbą Białej Madonny z 1270 r. Prezbiterium otacza wieniec pięciobocznych kaplic. Najcenniejszy jest zespół witraży o łącznej powierzchni ok. 1200 m² (najstarsze z nich zachowały się w rozecie fasady).

• katedra w Burgos, trójnawowa bazylika z transeptem, której budowę rozpoczęto w 1221 r. z inicjatywy króla Ferdynanda III i biskupa don Mauricio. Nawy przykryto sklepieniami krzyżowymi, a na skrzyżowaniu w XVI w. zbudowano ośmioboczną wieżę wspartą na trompach (cecha charakterystyczna dla gotyku w Hiszpanii). Dopiero w XV w. ukończono fasadę z dwiema wieżami zwieńczonymi ażurowymi hełmami nawiązującymi do gotyku niemieckiego i ośmioboczną kaplicę (Capilla del Constable) w stylu izabelińskim. Capilla del Constable zaprojektował Simón de Colonia. Jej gwiaździste sklepienie z ażurowym manswerkiem w środkowej części nawiązuje do architektury islamu a ośle grzbiety łuków ściennych są jedną z cech charalterystycznych dla stylu izabelińskiego. Wnętrze katedry w Burgos zdobią dekoracje nawiązujące do stylu flamboyant i mudejar. Kaplice boczne dobudowano w okresie późnego gotyku. Do katedry przylegają krużganki z XIV w.

• katedra w Toledo zbudowana w latach 1227-1497 pięcionawowa bazylika i podwójnym obejściem zbudowanym na przedłużeniu naw bocznych. Do wnętrza od strony zachodniej prowadzą trzy portale, a od strony południowej Portal Lwów – dzieło Juana Alemána z 1466 r. Nawy boczne mają zróżnicowaną wysokość (zewnętrzne są niższe), a duże okna umieszczone w ścianach nawy głównej i transeptu znakomicie doświetlają bogato zdobione wnętrze. Ogromny ołtarz od nawy głównej oddziela lektorium. Od strony północnej do katedry przylegają krużganki obiegające wirydarz.

Historia kościoła w Cuence (konsekrowanego w 1208) to przykład wykorzystania istniejącej już świątyni mauretańskiej i dostosowania jej do potrzeb chrześcijaństwa. Prace zostały przeprowadzone przez architektów sprowadzonych przez żonę Alfonsa VIII, Eleonorę z rodu Plantagenetów. Stąd w katedrze można dostrzec wiele szczegółów wspólnych z gotykiem angielskim i normandzkim.

Katedra w Barcelonie budowana od 1298 do ok. 1450 to trójnawowa bazylika przecięta krótkim transeptem, którego ramiona tylko w niewielkim stopniu wychodzą poza obrys naw bocznych. Prezbiterium okala obejście z wieńcem kaplic. Na zakończeniach transeptu zbudowano masywne wieże. Trzecia wieża, podparta trompami, ustawiona została na pierwszym, od strony zachodu, przęśle nawy głównej (zamiast na skrzyżowaniu naw). Przypory umieszczono w obrysie budowli. Ich ściany oddzielają od siebie kaplice przylegające do naw bocznych. Inne są też proporcje naw, z których główna tylko w niewielkim stopniu przewyższa nawy boczne. Nad niskimi kaplicami umieszczono empory. Wnętrze katedry oświetlone jest rozproszonym światłem przedostającym się przez okna kaplic. Podobnie rozwiązano system przyporowy w jednonawowej katedrze w Gironie. Tu także pomiędzy skarpami umieszczono kaplice przylegające do nawy, którą kończy prezbiterium wraz z obejściem (szerokość nawy i prezbiterium z obejściem są sobie równe – 23,0 m, co stanowi znaczną rozpiętość). Dookoła obejścia rozplanowano wieniec siedmiu kaplic, dodatkowo po dwie umieszczono na wysokości przęseł prezbiterium. Wysokość nawy wynosi 34,0 m i przekrywa ją stosunkowo płaskie, kamienne sklepienie. Cechą charakterystyczną budowli katalońskich i aragońskich są wpuszczane do wnętrza przypory pełniące dodatkowo rolę ścian oddzielających boczne kaplice. Przestronne nawy o zbliżonych wysokościach przykrywają spłaszczone sklepienia albo drewniane konstrukcje sklepień pozornych opartych na poprzecznych łukach. Przestronne wnętrza są prostsze, bez nadmiernych dekoracji. Tak rozwiązana została katedra w Palma de Mallorca. Bryła budowli zdominowana filarami, łukami przyporowymi i skarpami kryje wnętrze o szerokiej (55,0 m), wysoko sklepionej nawie. Wnętrze rozświetla światło przechodzace przez wysokie okna w ścianach bocznych i ogromnej, wysoko umieszczonej, rozecie ściany wschodniej.

Katalońskie dzwonnice budowane w formie prostych graniastych wież zdobią tylko okna i niewielkie sterczyny. Przykładem takiej budowli jest Miguelete, dzwonnica katedry w Walencji. Zbudowana w latach 1381-1424 na planie ośmioboku z ostatnią kondygnacją wyposażoną w okna zwieńczone delikatnym fryzem złożonym z wimperg, łuków i maswerków.

Katedry w Salamance (ukończona dopiero w XVIII w.), Segowii (zbudowana w latach 1526-1617), Grenadzie należą już do późniejszego okresu, pomiędzy gotykiem a początkami renesansu.

Największym kościołem gotyckim w Hiszpanii jest katedra w Sewilli. Zbudowana została w latach 1402-1519 na miejscu meczetu, z którego zachowany został minaret przebudowany na dzwonnicę Giraldę. Pięcionawowa bazylika z przylegającymi do naw zewnętrznych kaplicami tworzy przestronne, właściwie siedmionawowe wnętrze. Przykrywa je sklepienie wyniesione nad nawę główną na wysokość 56,0 m. Nawy boczne są niewiele niższe. Prezbiterium zamyka prosta ściana. W latach 1524 - 1526 na skrzyżowaniu naw Juan Gila de Hontañón dobudował latarnię a sklepienie krzyzowe wzmocnił poprzez dodanie dekoracyjnych żeber w stylu płomienistym. Na wystrój architektoniczny składają się detale gotyckie i arabskie.

Oprócz budowli sakralnych w Hiszpanii zachowały się przykłady budowli świeckich. Wśród nich wyróżniają się obiekty obronne:

• alkazar w Segowii

• królewski zamek Bellver w Palmie de Mallorca zaprojektowany przez Pere Silva z pomieszczeniami mieszkalnymi zlokalizowanymi wokół kolistego, wewnętrznego dziedzińca. W sąsiadującej z apartamentami królewskimi, także cylindrycznej wieży, umieszczono pomieszczenia dla strażików.

• zamek królewski Olite zbudowany na początku XV wieku, zdobiony w stylu medejar

• brama w Walencji – Puerta de Serranos prowadząca do miasta od strony północnej, zbudowana w latach 1392-1398 na wzór wejścia do cysterskiego klasztoru w Poblecie

• brama w Toledo

oraz:

• dziedziniec Palau de Generalitat w Barcelonie, otoczony arkadowym krużgankami zbudowanymi w latach 1416-1425

• giełdy handlowe (lonja) w Walencji, Palmie de Mallorca o sklepieniach wspartych na filarach o spiralnych trzonach.

W budynkach mieszkalnych w miastach, zwłaszcza na południu kraju, zachowano układ mauretański - z wewnętrzym dziedzińcem i surową elewacją. Przykładem takiej budowli jest Casa de las Conchas - Dom Muszli, nazwany tak od rzeźbionych muszli zdobiących zewnętrzną elewację budowli. W podobny sposób została rozwiązana elewacja pałacu Infantado w Guadalajara zbudowanego pod koniec XV wieku przez Juana Guasa, jednego z najważniejszych przedstawicieli stylu izabelińskiego.

Architektura gotycka w Niemczech

W połowie XIII wieku na tereny Niemiec z Francji dociera ukształtowana tam architektura gotycka. Jedną z pierwszych budowli zrealizowanych najprawdopodobniej przez budowniczych francuskich w nowym stylu jest prezbiterium katedry kolońskiej, którego plan przypomina rozwiązanie zastosowane w katedrze w Amiens. Wokół prezbiterium powstał obejście wraz z wieńcem kaplic. Przyjęte z Francji rozwiązania konstrukcyjno-architektoniczne powodują odejście od wcześniejszych, romańskich form kościołów z dwoma chórami (muzycznym i kapłańskim), podwójnymi transeptami, bocznymi portalami. W kolejnych dziesięcioleciach, stopniowo, budowniczy niemieccy odchodzą od wzorów francuskich. Gotyk niemiecki, w zależności od obszaru wykazuje nieco odmienne cechy. Na północnych terenach, uboższych w surowce kamienne, przeważają na ogół niewielkie ceglane kościoły halowe. Spotykane są także kościoły budowane z kamienia w układzie jedno- i trójnawowych hal. Na terenach południowych częściej można spotkać budowle z kamienia w układzie bazyliki.

Ukształtowane na terenie Niemiec budowle kościelne cechują się dość znacznymi uproszczeniami – z czasem zanika nawa poprzeczna oraz obejście z wieńcem kaplic. Znacznie skrócone są prezbiteria bezpośrednio, do których dobudowywane są trzy albo jedna kaplica. Umieszcza się je w wielobocznych (zazwyczaj na planie połowy dziesięcioboku lub dwunastoboku) absydach, których wysokość zbliżona jest do wysokości naw bocznych. Zmniejszeniu ulegają okna a nawy, zwłaszcza w kościołach zakonów dominikańskich i franciszkańskich, nie zawsze otrzymują sklepienia. Najbardziej widoczną cechą charakterystyczną brył kościołów są strzeliste wieże. Swoją smukłość zawdzięczają nie tylko proporcjom, ale także architektonicznej dekoracji podkreślającej ich wertykalizm a ażurowym hełmom wykonywanym z kamienia. Rzeźbiarskie dekoracje w okresie trwania gotyku także przeszły ewolucję stopniowo odchodząc od wzorów romańskich, poprzez zastosowanie rozwiązań inspirowanych szkołą francuską do wyraźnych związków z sztuką niderlandzką w północnej części kraju oraz poddania się nurtom mistycznym na południu ("Piękne Madonny") w okresie późnego gotyku. Najistotniejsza cechą rzeźby niemieckiej jest jej znaczny realizm. Zastosowane w architekturze rzeźby, np. jako ozdoba portali, w okresie wczesnogotyckim (Magdeburg, Bamberg, Naumburg) cechuje jeszcze romański układ postaci i ich gestów. W okresie późniejszym rzeźby stają się bardziej realistyczne, komponowane są w sposób uporządkowany – w grupach postaci rozmieszczonych w poziomych, rozdzielonych pasach (np. katedry w Kolonii, Ratyzbonie). W połowie XIV wieku elementy rzeźbiarskie i architektoniczne zaczynają przenikać się tworząc plastyczną dekorację (np. kruchta kościoła NMP w Norymberdze).

Wśród budowli świeckich najbardziej reprezentacyjny charakter miały ratusze budowane w bogatych miastach. Z czasem zmianom uległ ich program funkcjonalny – parter zajęły karczmy lub sale zebrań, zamiast kramów kupieckich, które przeniesiono do osobnych hal. Kamienice mieszczan to najczęściej budowle kilkukondygnacyjne z szczytami zwróconymi w kierunku ulicy i niewielkiego podwórka. Na parterze, oprócz bramy przejazdowej, lokalizowano warsztaty i kramy. Wyżej znajdowały się przeważnie dwie izby – od ulicy zajmowana przez właściciela, pozostali domownicy mieli izby w najwyższej części kamienic. Kamienice w dolnej części budowano zazwyczaj z kamienia, część górna była realizowana w konstrukcji ryglowej. Poszczególne elementy konstrukcyjne często układano w ozdobny ornament. Kolejne kondygnacje zazwyczaj wysuwano z lica ściany tak, aby powiększyć powierzchnię mieszkalną. Klatki schodowe, cylindryczne lub na planie wieloboku z kręconymi schodami lokowano najczęściej od strony podwórza.
Cechą charakterystyczną zachowanych w Norymberdze kamienic są niewielkie wykusze, w których początkowo mieściło się zakończenie domowych kaplic.

Okres gotyku to także budownictwo obronne. Miasta otaczano murami zwieńczonymi blankami. Do miasta prowadziły warowne bramy, z których wiele zachowało się do naszych czasów (np. brama św. Seweryna w Kolonii).

Przykłady zabytków:

• architektura sakralna

  • katedra w Kolonii, budowana już w okresie wczesnoromańskim, w okresie gotyku otrzymuje w pierwszej kolejności (1248 – 1322) prezbiterium. W 1347, po zburzeniu romańskiego korpusu rozpoczęto budowę pięcionawowej bazyliki. Zaplanowano kościół, którego długość wynosi 132,0 m a szerokość w transepcie 74,0 m. W XVI wieku )ok. 1560 r.) część południowa korpusu otrzymała sklepienia i budowę przerwano. Dopiero w 1842, na podstawie autentycznych planów, rozpoczęto remont istniejącej części i budowę brakującej części kościoła. Z tego okresu pochodzi też większa część fasady (środkowy portal to dzieło Petera Fuchs'a z lat 1872 - 1880, po jego prawej stronie zachowały się fragmenty dekoracji z końca XIV wieku). Prace ukończono w 1880. Słynna katedra kolońska wraz z charakterystycznymi, strzelistymi wieżami (159,0 i 146,0 m) od frontu i smukłą iglicą nad skrzyżowaniem naw, pochodzi zatem w swojej przeważającej części z XIX wieku.

  • kościół NMP w Trewirze (Liebfrauenkirche) ma niecodzienny, jak dla budowli gotyckich, układ. Został zbudowany w okresie wczesnogotyckim na planie centralnym a jego sklepienia nie są podparte łękami oporowymi. Plan kościoła to układ krzyża greckiego, którego ramię nawy głównej przechodzi w krótkie prezbiterium zakończone, podobnie jak pozostałe ramiona, połówkami dziesięciobocznych absyd. Pomiędzy ramionami krzyża umieszczono niewielkie kaplice z dwoma absydami. Budowę kościoła ukończono w 1244.

  • kościół św. Elżbiety w Marburgu, zbudowany z ciosów kamiennych w latach 1235 – 1283. Jest to trójnawowa hala z jednowanowym transeptem, którego ramiona, podobnie jak krótkie prezbiterium, kończą absydy zbudowane na planie połowy dwunastoboku. Poszczególne przęsła naw jedyne przęsło prezbiterium otrzymały sklepienia krzyżowe. Fasadę flankują dwie wieże.

  • katedra w Ratyzbonie budowana w latach 1275 – 1534 na planie trójnawowej bazyliki z transeptem w obrysie korpusu (ramiona nie wychodzą poza linię naw bocznych). Nawy boczne i prezbiterium kończą trzy absydy na planie połowy ośmioboku. W ścianach nawy głównej umieszczono wysokie triforia (jest to układ występujący w architekturze gotyckiej w Niemczech sporadycznie). Nawy otrzymały sklepienia krzyżowe. Od strony wejścia umieszczono dwie wieże, zwieńczone dopiero w 1869 r. Poza obrysem naw bocznych, po bokach prezbiterium, znajdują się jeszcze zakrystia i skarbczyk dobudowane w latach późniejszych.

  • katedra w Fryburgu Bryzgowijskim, do istniejącej romańskiej nawy poprzecznej, w XIII wieku dodano korpus bazyliki z bardzo wysoką nawą główną. Od frontu umieszczono wysoką wieżę przykrytą ażurowym hełmem. Prezbiterium z obejściem i wieńcem kaplic zbudowano dopiero w drugiej połowie XIV wieku.

  • kościół NMP w Norymberdze, trójnawowa hala zbudowana w latach 1354 – 1361 z prezbiterium zakończonym wielobocznie. Wnętrze poprzedza reprezentacyjny przedsionek z emporą zbudowany w 1355 r. (był to reprezentacyjny kościół Karola IV Luksemburdzkiego). Cechą charakterystyczną kościoła są kolumny rozdzielające nawy o gładkich trzonach z głowicami ozdobionymi ornamentami roślinnymi i figurkami ludzkimi u nasady żeber sklepiennych.

  • kościół farny w Ulm, określany zazwyczaj mianem katedry, pięcionawowa hala zbudowana w latach 1377 – 1477. Wszystkie nawy boczne, przykryte sklepieniami gwiaździstymi, mają jednakową wysokość, nawa główna przechodzi bezpośrednio (bez transeptu) w krótkie prezbiterium zakończone połową dwunastoboku. Od frontu znajduje się wieża wysokości 161 m. Po jej bokach, w obrysie korpusu, umieszczono dwie kaplice. Dwie mniejsze wieże znajdują się po bokach prezbiterium.

  • kościół NMP w Lubece, budowana od 1276, ceglana, trójnawowa, sklepiona krzyżowo bazylika z trzema kaplicami na planie połowy ośmioboku. Od frontu umieszczono dwie wieże.

• architektura świecka:

  • zamki obronne:

    • Ehrenfels, trzynastowieczny, rozbudowany w XV wieku

    • Miśnia ze sklepieniami z końca XV wieku

    • do tej grupy często zaliczane są zamki krzyżackie znajdujące się na terytorium Polski (np. zamek w Malborku)

  • ratusze w:

    • Norymberdze, zbudowany w latach 1332 – 1340, rozbudowany w latach późniejszych a zwłaszcza w XVIII, XIX wieku

    • Kolonii, z XV wieku, rozbudowany w drugiej połowie XVI wieku

    • Münster, 1335-1395

  • kamienice mieszczańskie, zwłaszcza zachowany fragment zabudowy w Norymberdze.

Architektura gotycka w Polsce

Historia gotyku w Polsce [edytuj]

Na ziemie polskie gotyk dotarł wraz z zakonami dominikańskim i franciszkańskim dopiero pod koniec pierwszej połowy XIII wieku. Pierwsze elementy nowego stylu są widoczne w budowanej z fundacji Iwona Odrowąża w latach 1226-1250 ceglanej bazylice św. Trójcy w Krakowie. W tym dominikańskim kościele, należącym do czasów późnoromańskich, wykonano ostrołukowe łęki międzynawowe. Kościoły dominikańskie i franciszkańskie, budowane w stylu wczesnogotyckim, charakteryzują się zgodnie z regułą zakonu prostotą formy i brakiem wież, witraży i bogatego wystroju. Zazwyczaj długie, prostokątnie prezbiterium, przeznaczone dla zakonników przykrywano krzyżowo-żebrowymi sklepieniami. Korpus oddzielony przez lektorium przykrywano stropem lub otwartą więźbą dachową. Powstają także nieliczne budowle cysterskie. Za najwcześniejszą budowlę w stylu gotyckim w Polsce uważa się kaplicę św. Jadwigi w Trzebnicy (1268-1269), przy kościele św. Bartłomieja w klasztorze cysterek. Kaplica została przebudowana z wcześniejszej, romańskiej kaplicy i połączoną z kościołem wczesnogotyckim portalem. Forma gotyckich kościołów jest znacznie bardziej zróżnicowana niż obiektów powstających w okresie romańskim. Ciekawe obiekty, w dwóch różnych odmianach regionalnych stylu, powstały w Lubiążu, Kamieńcu Ząbkowickim i Henrykowie oraz w Oliwie, Pelplinie i Koronowie.

Na kształtowanie się stylu gotyckiego miały duży wpływ przemiany zachodzące wśród mieszczaństwa. Lokacja miast na prawie magdeburskim i powstawanie nowych ośrodków, których mieszkańcy w okresie rozdrobnienia dzielnicowego czuli się związani przede wszystkim z własnym regionem, a nie całym krajem sprzyjała powstawaniu odrębnych szkół sztuki gotyckiej. Podobnie jak w innych państwach, w polskich miastach także składano zbiorowe zamówienia na budowę nowych kościołów. Niemałą rolę odegrał mecenat królewski. Reforma państwa przeprowadzona w XIV wieku umożliwiła finansowanie wielu inwestycji tego okresu. Okres rządów Kazimierza Wielkiego to czas największego rozkwitu architektury gotyckiej w Polsce. Po raz drugi podobny rozwój miał miejsce w fazie późnogotyckiej, za rządów Kazimierza Jagiellończyka.

Obszar Polski południowej, a zwłaszcza rejon Dolnego Śląska, pozostawał w ścisłym kontakcie z budowniczymi Czech. W rejonie Małopolski, pod patronatem królewskim, rozwijało się budownictwo nazywane stylem dworskim. W tej części kraju najszybciej, także za sprawą mecenatu dworskiego, zagościł renesans (początek XVI wieku). Na architekturę ziem północnych silnie oddziaływały wzorce inspirowane budowlami państwa zakonu krzyżackiego oraz innych miast związanych z Hanzą. Wielkopolska, która utraciła na rzecz Małopolski wiodącą rolę w kraju, nie odegrała w kształtowaniu się tego stylu znaczącej roli. Architektura tych ziem wykazuje wiele związków z zabudową Śląska i Pomorza. Mazowsze, które przyłączyło się do Korony dopiero w 1526, wzorowało się przede wszystkim na sztuce pomorskiej, chociaż i tu widoczne są wpływy szkoły krakowskiej. Na Mazowszu nie wypracowano odmiennych form gotyku. Występujące na tej ziemi budowle cechuje raczej uproszczenie form znanych już wcześniej. Tu też najdłużej (do przełomu XVI i XVII wieku) kontynuowano tradycje gotyckie. W budownictwie drewnianym wpływy gotyku widoczne są jeszcze dłużej.

Występował głównie w rejonie Mazowsza, ale wykraczał też poza jego granice. W wieku XIX został nawet uznany za polski styl w architekturze, dając wzór architektom wielu kościołów neogotyckich. Z racji trudnego dostępu do kamienia zdatnego do obróbki, detale kamienne są tu prawie nieobecne i wszelkie formy zdobnicze ograniczają się do cegły i późniejszych stiuków. W stylu tym budowano jeszcze w XVI w. – najwybitniejszym przedstawicielem jest tu Jan Baptysta Wenecjanin.

Charakterystyka stylu [edytuj]

Architektura gotycka w Polsce opiera się na budownictwie ceglanym. Zastosowanie tego materiału nie pozwalało na budowę kościołów o strzelistych sylwetkach, rozczłonkowanych elewacjach. Ściany pełnią rolę konstrukcyjną, wzmocnione skarpami, wraz z masywnymi filarami, podtrzymują sklepienia. Umieszczane w ścianach okna mają znacznie mniejsze wymiary. Bryła pozbawiona dekoracji rzeźbiarskiej zdobiona jest blendami, których jasny zazwyczaj kolor odcina się od czerwieni muru. To zestawienie kolorystyczne wykorzystywano także do dekoracji sklepień pozostawiając ceglane żebra na tle tynkowanej powierzchni podniebienia. Do zdobienia elewacji używano także cegły glazurowanej. Kościoły halowe zdobiono ażurowymi szczytami, często o skomplikowanym wzorze, zwieńczonymi zazwyczaj sterczynami.

W Polsce, w okresie gotyku, ukształtowały się jego odmiany regionalne.

Gotyk nadwiślański, tzw. szkoła krakowska [edytuj]

W rejonie Małopolski budowle wznoszono z cegły z zastosowaniem ciosów kamiennych do wykonania detali. Kościoły budowane na tym terenie są często dwunawowe. Spotykane są także bazyliki o niezbyt wysokich nawach bocznych. Ich konstrukcję rozwiązywano w sposób uproszczony, z zastosowaniem systemu filarowo-skarpowego. Przypory stawiane przy ścianach nawy głównej wyprowadzano ponad dachy naw bocznych. Najczęściej stosowano także dwudzielne okna i portale.

Gotyk śląski [edytuj]

W ogólnych założeniach gotyk śląski przypomina rozwiązania szkoły krakowskiej (nadwiślańskiej). Tutaj także, oprócz cegły stosowano ciosy kamienne. Jedną z cech charakterystycznych jest usytuowanie wieży – przy skrzyżowaniu nawy poprzecznej z prezbiterium kościoła, po stronie południowo-wschodniej. Dużym osiągnięciem tej szkoły było rozwiązanie sklepienia trójdzielnego (tzw. sklepienie piastowskie) złożonego z dziewięciu tarcz podpartych w pięciu punktach. Na terenie Śląska, w kościołach bazylikowych dość często stosowano systemy przyporowe z ceglanymi łękami poprowadzonymi nad dachami naw bocznych i wieżami sił.

Gotyk pomorski [edytuj]

Ceglane kościoły Pomorza to przede wszystkim hale z potężnymi wieżami zazwyczaj usytuowanymi w osi głównej. Znacznie rzadziej spotyka się bazyliki.

Architektura świecka [edytuj]

Architektura gotycka to nie tylko budownictwo sakralne. W tym okresie przebudowywano także siedziby królewskie i książęce. Poszerzano program funkcjonalny budowli istniejących (np. Zamek Królewski na Wawelu) oraz budowano nowe zamki tworząc łańcuch umocnień. Istniejące grody usamodzielniały się otrzymując nowe prawa lokacyjne (najczęściej na prawie magdeburskim). Obszar miast dzielono siatką zazwyczaj prostopadłych ulic na działki tworząc układ szachownicy. Budynki mieszkalne, w wyższych partiach nadal budowano z drewna lub w technice muru pruskiego. W celu utrudnienia przenoszenia się ognia podczas pożaru, często podwyższano ściany na granicy dwóch sąsiednich działek a dwuspadowy dach otrzymuje połacie skierowane do środka. Fasady domów wieńczono schodkowymi lub trójkątnymi szczytami. Domy bogatych mieszczan czasem otrzymywały bogatszy wystrój w postaci wymurowanych laskowań na tle białych blend. Częściej była to polichromia naśladująca wątek muru, maswerki i wimpergi. Centralnym miejscem był duży rynek, na którym budowano symbol władzy miejskiej i główną strażnicę – ratusz z wysoką wieżą. Wokół ratusza skupiały się inne budynki związane z funkcją organizmu miejskiego – sukiennice, budynek wagi miejskiej, kramy kupieckie i pręgierz. Miasto otaczały mury obronne, czasem pochodzące jeszcze z czasów romańskich. Starsze umocnienia często podwyższano, a proste ich zwieńczenia blankami zastępowano nowocześniejszymi machikułami. Miasta często otrzymywały nowy, drugi pas murów obronnych. Prowadzące do miast bramy poprzedzano w okresie późnogotyckim barbakanami połączonymi z nimi szyją.

Ważne miejsce wśród gotyckich zabytków znajdujących się na terenie Polski zajmują umocnienia zbudowane przez zakon krzyżacki: zamki i lokowane przy nich ufortyfikowane grody.

Przykłady zabytków [edytuj]

Budownictwo sakralne [edytuj]

• kościoły klasztorne:

  • dominikański kościół św. Wojciecha we Wrocławiu, budowany na miejscu wcześniejszej świątyni od 1241. Budowę kościoła rozpoczęto od jednonawowego korpusu. W 1330 ukończono prezbiterium. Wieża usytuowana w południowo-wschodnim naroży, przy skrzyżowaniu prezbiterium z transeptem została ukończona w XIV w. a szczyt przebudowano w XV w.

  • dominikański kościół św. Trójcy w Krakowie, podczas przebudowy w XIV wieku otrzymał ostrołukowe sklepienia kolebkowo-sieciowe z lunetami w prezbiterium oraz sklepienia krzyżowo-gwiaździste w korpusie. Sklepienie nawy głównej podparto systemem filarowo-skarpowym.

  • franciszkańskim kościół św. Franciszka w Krakowie budowany w okresie od XIII-XVI wieku na rzucie krzyża o początkowo nieomal równych ramionach, przedłużonych w późniejszym okresie – w XIV w. jednonawowy korpus a w XV w. prezbiterium, które otrzymało zakończenie na planie połowy sześcioboku. W XVI wieku dobudowano jedną nawę boczną od strony północnej (obecnie kaplica Męki Pańskiej). Początkowo nad skrzyżowaniem naw znajdowała się drewniana dzwonnica, która zawaliła się w 1445. Nową wieżę dobudowano po stronie północnej (rozebrano ją w XIX w. i na jej miejscu postawiono kruchtę). Większa część kościoła spłonęła w XIX wieku. Z czasów gotyckich zachowały się dwa okna w prezbiterium, część krużganków

  • franciszkański kościół św. Jakuba we Wrocławiu (obecnie pod wezwaniem św. Wincentego) z ok. 1240 r., przebudowany pod koniec XIV wieku. Trójnawowa bazylika z długim prezbiterium zakończonym połową ośmioboku i przykrytym ostrołukowym sklepieniem kolebkowym z lunetami. Sklepienie krzyżowe korpusu podparte zostało systemem przyporowym z ceglanymi łękami przyporowymi poprowadzonymi nad dachami naw bocznych i wieżami sił.

• kościoły katedralne

  • Archikatedra wrocławska pw. św. Jana Chrzciciela. Budowę obecnego kościoła, w miejscu wcześniejszych budowli, rozpoczęto ok. 1244 r. od prezbiterium, które zostało ukończone w 1271 r. Ta część kościoła ma jeszcze wiele cech budowli późnoromańskiej. Korpus i kaplicę Mariacką zbudowano w XIV w. a wieże w XV. Katedra była wielokrotnie niszczona pożarami i odnawiana. Po zniszczeniach w 1945 została odbudowana. Jest to trójnawowa bazylika, bez transeptu z mocno wydłużonym prezbiterium i prostokątnym obejściem, w które otrzymało sklepienia krzyżowe. Prezbiterium przykryto sześciodzielnym sklepieniem żebrowym a przęsła korpusu sklepieniami krzyżowymi. Pomiędzy prezbiterium a korpusem usytuowane jest szersze przęsło o planie kwadratu w nawie głównej. Ramiona tego przęsła w obrębie naw bocznych otrzymały sklepienia piastowskie. Kaplica Mariacka, zbudowana za obejściem, z niewielkim własnym prezbiterium także otrzymała sklepienia trójdzielne.

  • Katedra na Wawelu została zbudowana na miejscu wcześniej istniejącego kościoła. Budowę gotyckiego obiektu rozpoczęto w 1320 r. od prezbiterium z prostokątnym obejściem. Po jego bokach usytuowano dwie kaplice: św. Małgorzaty i św. Jana Ewangelisty (nieistniejące). Kaplica Mariacka została zbudowana za obejściem, w osi głównej kościoła. Prezbiterium i obejście przykrywają sklepienia krzyżowe, tylko ostatnie przęsło prezbiterium oraz kaplicę Mariacką przykryto sklepieniami trójpolowymi (tzw. "piastowskimi"). Budowę prezbiterium ukończono w 1346. W latach 1330-1364 zbudowano trójnawowy korpus (nawa główna o wysokości 19 m i nawy boczne 9 m). Sklepienia nawy głównej podparte są za pomocą konstrukcji filarowo-skarpowej.

  • Katedra gnieźnieńska pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny zbudowana na fundamentach budowli romańskiej. Korpus trójnawowej bazyliki powstał w latach 1342-1382. Bezpośrednio do korpusu (bez nawy poprzecznej) przylega prezbiterium z obejściem i wieńcem kaplic zbudowane na planie połowy dwunastoboku. Wszystkie pola przykrywają sklepienia krzyżowe. W nawie głównej podparte zostały przyporami wiszącymi.

  • Katedra w Poznaniu została zbudowana w XIV-XV wieku, na miejscu wcześniejszych budowli. Ceglana, trójnawowa bazylika bez transeptu, prezbiterium z obejściem otrzymały sklepienia gwiaździste rozwiązane na planie prostokąta. Kaplice obejścia zostały przebudowane w okresie późniejszym. Od strony zachodniej, przedsionek kościoła flankują dwie wieże. Katedra była wielokrotnie przebudowywana. Po zniszczeniach w 1945 została odbudowana. Z okresu gotyku zachowała się m.in. rozeta nad portalem.

  • Archikatedra oliwska, odbudowana po zniszczeniach po 1350 r. na fundamentach z XIII wieku. Korpus bazyliki posiada tylko jedną nawę boczną od strony północnej. Prezbiterium z obejściem (bez wieńca kaplic) zamkniętym połową ośmioboku poprzedza nawa poprzeczna. Sklepienia pochodzą z XVI wieku. Nad nawami i prezbiterium wykonano sklepienia gwiaździste a nad obejściem przeskokowe z przesunięciem podparcia o połowę przęsła.

• inne kościoły bazylikowe

  • Kościół Mariacki w Krakowie przebudowany z halowego pod koniec XIV wieku (prezbiterium w 1384 a korpus w 1395). Sklepienie wykonano w XV wieku (wcześniejsze zawaliło się w 1442). Jest to ceglana bazylika z detalami z ciosów kamiennych. Nawy korpusu przykryto sklepieniami krzyżowymi. Przęsła prezbiterium otrzymały sklepienia gwiaździste. Sklepienie nawy głównej podparto systemem filarowo-skarpowym. Fasadę flankują dwie wieże – północna została ukończona w 1478. Zwieńczono ją późnogotyckim hełmem. Budowę wieży południowej przerwano w 1592 i zwieńczono ją hełmem renesansowym. Wewnątrz kościoła znajduje się cenny, gotycki ołtarz, dzieło Wita Stwosza.

  • Bazylika katedralna Wniebowzięcia NMP we Włocławku, powstała w latach 1340-1411. Zbudowana została po zniszczeniu przez Krzyżaków w 1329 r. katedry romańskiej. W 1511 r. ukończona została wieża północna, w 1526 r. – wieża południowa. W końcu XIX w. świątynia została przebudowana w stylu neogotyckim, wzniesiono trzy ostatnie kaplice, skarbiec i kruchtę zachodnią z pierwotnym, XV-wiecznym portalem. W prezbiterium znajdują się gotyckie witraże (22 kwatery) z około 1360 r. – najstarsze w kościele katolickim w Polsce. Do wyposażenia należą m.in. barokowe stalle (1683 r.), potężny 7-ramienny świecznik brązowy renesansowy (1596 r.), krzyż Tumski z lat 1610-1615, nagrobki i epitafia biskupów i kanoników z XV-XIX wieku, m.in. w kaplicy św. Józefa późnogotycki Piotra z Bnina dłuta Wita Stwosza (1493 r.). W kaplicy chrzcielnej stoi srebrny ołtarz z klasztoru w Lądzie, wykonany przez toruńskiego złotnika Jana Letyńskiego w 1744 r. oraz drewniana rzeźba Ostatnia Wieczerza (1505 r.) i obraz Wniebowzięcia NMP (1475 r.). W północnej nawie w neogotyckich ramach obrazy Bartholomäusa Strobla.

  • Kościół św. Katarzyny w Krakowie zbudowany w drugiej połowie XIV wieku, z fundacji Kazimierza Wielkiego. Ceglana, trójnawowa bazylika z dużymi fragmentami z ciosów kamiennych. Sklepienia przykrywające przęsła uległy zniszczeniu. W prezbiterium wykonano sklepienie gwiaździste w XVI wieku a nad nawami korpusu obecnie znajduje się drewniana imitacja sklepienia z XIX wieku.

  • Kościół Bożego Ciała w Krakowie zbudowany ok. 1340-1405 jako trójnawowa bazylika bez transeptu. Korpus łączy się z długim prezbiterium o wysokości równej z nawą główną. Całość przykrywa wspólny, dwuspadowy dach. Sklepienie nawy głównej podparte jest systemem filarowo-skarpowym.

  • pocysterska bazylika w Pelplinie zbudowana w XIII-XIV wieku. Korpus i prezbiterium o prostym zakończeniu mają taką samą szerokość. Rozdziela je nawa krzyżowa złożona z trzech przęseł podzielonych na dwa pasma. Wszystkie pola bazyliki przykrywają sklepienia gwiaździste, najbogatsze w ramionach transeptu (w ramieniu północnym cztery pola sklepienia podparte są jednym, centralnym słupem; w ramieniu południowym tylko trzy pola przęsła znajdują się wewnątrz kościoła, czwarte należy do krużganku klasztoru). Sklepienie nawy głównej podpierają wiszące przypory. Do wschodniej i zachodniej ściany, w linii filarów międzynawowych, dobudowano smukłe wieże. Szczyty obu elewacji zdobią blendy i ceramiczne sterczyny.

  • Kościół św. Jakuba w Toruniu, trójnawowa bazylika z pierwszej połowy XIV wieku. Do naw bocznych przylegają dwa rzędy kaplic umieszczonych pomiędzy masywnymi przyporami. Gwiaździste sklepienie nawy głównej podpierają wiszące przypory zakończone sterczynami. Podobne sterczyny umieszczono nad przyporami w nawach bocznych. Sklepienia kaplic podparte na pięciu wezgłowiach, podzielono żebrami na 10 i 11 tarcz. Nad pierwszym przęsłem korpusu umieszczono wysoką wieżę przykrytą podwójnym dachem czterospadowym i ozdobioną, podobnie jak szczyt wschodni, blendami i ornamentami z glazurowanej cegły.

• kościoły halowe trójnawowe:

  • Kościół św. Krzyża i św. Bartłomieja we Wrocławiu, powstały od 1288 do połowy XIV wieku, dzieło mistrza Wilanda. Ten bardzo wysoki dwukondygnacyjny kościół posiada szereg rozwiązań rzadko spotykanych w architekturze polskiego gotyku, występujących natomiast w krajach zachodnich. Wnętrze budowli podzielone jest sklepieniami na dwie kondygnacje, co jest unikatowe przy tej skali obiektu – dolny kościół św. Bartłomieja i górny właściwy św. Kryża, powtarzający prawie całkowicie jego rzut. Czteroprzęsłowe prezbiterium zakończone jest trójbocznie, analogiczne zakończenia posiada transept o tej samej rozpiętości sklepień. Trzy nawy tworzą halę, przy czym dolna kondygnacja posiada wyłącznie sklepienia krzyżowo-żebrowe, zaś w później ukończonej górnej zrezygnowano z co drugiego filara, wprowadzając w nawie środkowej sklepienia na polach podwójnej długości, zaś w nawach bocznych sklepienia trójdzielne. Dwie wieże (tylko południowa w pełni ukończona) znajdują się w narożach między halą a transeptem. Na południowej wieży zachował się gotycki hełm z 1477. Nietypowe jest również rozwiązanie dachu – nawa środkowa posiada wysoki dach podłużny, wspólny z prezbiterium, zaś nawy boczne – poprzeczne daszki szczytowe, co wraz z wysokimi skarpami i wąskimi oknami podkreśla wertykalny rytm.

  • Kościół św. Janów w Toruniu, w obecnym kształcie odbudowany po pożarze w 1388 i przebudowany w latach 1407-1417. Trójnawowa, czteroprzęsłowa hala z charakterystyczną, masywną wieżą od frontu częściowo zazębioną z nawą główną. Podstawa wieży to kwadrat o boku ok. 16 m. Wieżę zakończono na wysokości ok. 52 m. Na niej powieszono dzwon o masie 7 t (Tuba Dei) Nawy kościoła mają długość ok. 56 m i ponad 27 m wysokości. Przykrywają je sklepienia gwiaździste osłonięte z zewnątrz trzema, równoległymi dachami. Pomiędzy szerokimi skarpami podpierającymi ściany zewnętrzne umieszczono szereg kaplic. Do ostatniego przęsła nawy środkowej przylega prezbiterium zbudowane na planie prostokąta.

  • Kościół NMP w Toruniu, pofranciszkański, zbudowany pod koniec XIII wieku jako jednonawowy. Po przebudowie przeprowadzonej w XIV w. powstała trójnawowa hala o wąskich (szerokość ok. 6,5 m) nawach bocznych dobudowanych do istniejącej nawy o szerokości 11 m. Wewnątrz nawy południowej znajdują się przypory a nawa północna, będąca częścią krużganku klasztornego została przecięta emporą. Przy tak niewielkiej szerokości naw, ich wysokość ok. 27 m czyni z kościoła budowlę o największej w Polsce smukłości. Szczyt kościoła od strony prezbiterium zdobią trzy smukłe wieżyczki z tynkowanymi blendami.

  • Kościół NMP Gdańsku, największy, gotycki kościół Polsce (ok. 105 m długości, 66 m szerokość w transepcie i 28-30 m wysokość naw) i największa ceglana świątynia Europy z okresu średniowiecza. Jest to trójnawowa hala przecięta trójnawowym transeptem (rzut transeptu jest nieco zniekształconym w północno-wschodnim narożu). Pomiędzy przyporami naw bocznych umieszczono rzędy kaplic. Nawy przykrywają bardzo bogato rozczłonkowane sklepienia kryształowe i gwiaździste. Od zachodu do świątyni przylega potężna (76 m wysokości) wieża dzwonna.

  • Archikatedra św. Jana Chrzciciela w Warszawie – budowana od końca XIII wieku. Trójnawowa hala z imponującym, wysokim dachem. Wielokrotnie przebudowywana. Po zniszczeniach wojennych, fasada odtworzona w stylu gotyku nadwiślańskiego.

  • Kościół NMP w Chełmnie, zbudowany w XIV wieku. Jest to trójnawowa hala z krótkim prezbiterium. Kościół przykrywają dwuspadowe dachy. Kalenica dachu nad nawą środkową przebiega wzdłuż osi kościoła. Każde przęsło naw bocznych posiada własny dach o kalenicy prostopadłej do osi dachu nawy głównej. W ten sposób otrzymano w bocznych elewacjach pięć par szczytów ozdobionych laskowaniem z cegły odcinającej się od białego tła. Od zachodu umieszczono dwie wieże, z których ukończono tylko północną. Budowę wieży południowej przerwano na wysokości murów kościoła.

  • Kościół św. Katarzyny w Brodnicy – zbudowany w okresie XIII-XIV wieku, z ciekawie rozwiązanym szczytem wschodnim, zdobionym sterczynami i blendami.

  • Kościół NMP w Poznaniu, a właściwie prezbiterium znacznie większej świątyni. To trójnawowa, dwuprzęsłowa hala przechodząca w trójboczne prezbiterium z obejściem, przekryta gwiaździstym sklepieniem.

  • Kościół Bożego Ciała w Poznaniu, zbudowany w XV wieku jako trójnawowa, pięcioprzęsłowa hala z długim prezbiterium zakończonym połową ośmioboku. Ściany zewnętrzne podpierają schodkowe skarpy sięgające gzymsu. W oknach prezbiterium zachowały się gotyckie laskowania a w ścianie południowe skromny portal, ozdobiony glazurowaną cegłą.

  • Kościół NMP na Piasku we Wrocławiu, klasztorny augustiański, zbudowany na miejscu romańskiej świątyni, jako trójnawowa hala bez transeptu według planów mistrza Pieszki. Prezentuje formy gotyku redukcyjnego. Prezbiterium na przedłużeniu nawy środkowej otrzymało zakończenie czworoboczne, a sięgające zakończenia prebiterium nawy boczne są zamknięte trójbocznie. Nad nawą środkową zbudowano sklepienia gwiaździste. Nawy boczne przykryto sklepieniami trójdzielnymi o dziewięciu tarczach w każdym przęśle. Cała świątynia nakryta jest wspólnym dachem, a prezbiterium nie wyodrębnione w bryle. Elewacja zachodnia całkowicie płaska, bez skarp i zdobień, brak szczytu. Od frontu zaplanowano dwie wieże, ale ukończono tylko wieżę południową. Pierwotny hełm z galerią obronną niezachowany.

  • Kościół pw. św. Doroty, Wacława i Stanisława we Wrocławiu, pierwotnie klasztorny franciszkański ufundowany przez Kazimierza Wielkiego, budowany od 1350 jako trójnawowa, bardzo wysoka hala z długim, pięcioprzęsłowym prezbiterium zakończonym pięciobocznie i przykrytym sklepieniem krzyżowym. W nawie głównej wykonano sklepienia gwiaździste, a w nawach bocznych sklepienia przeskokowe (każde przęsło otrzymało sklepienie podparte w pięciu wezgłowiach, żebra dzielą je na siedem tarcz). Prezbiterium i nawy nakryte osobnymi stromymi dachami (do dziś zachowana średniowieczna więźba dachowa). Niskie wieże na zakończeniu naw bocznych, nie przewyższające dachu. Początkowo wejścia w elewacjach bocznych. Elewacja zachodnia zwieńczona olbrzymim ozdobnym szczytem ceramicznym ze sterczynami.

  • Kościół pw. św. Jakuba i Agnieszki w Nysie, wybudowany w XIV – XV w., jeden z największych gotyckich kościołów w Polsce, posiada charakterystyczny, największy w Polsce dach. Kościołowi towarzyszy wielka (60m) nie dokończona, gotycka kamienna dzwonnica z końca XV w. (planowano ją na 100–120m)

  • Kościół Bożego Ciała w Bieczu – późnogotycki, ceglany kościół ozdobiony zendrówką. Budowę rozpoczęto od wzniesienia prezbiterium (pod koniec XV wieku) a ukończono w pierwszej połowie XVI. W latach późniejszych dobudowano do kościoła renesansowe kaplice. Wewnątrz kościoła znajduje się bardzo cenny ołtarz z 1604 roku w którego centrum zlokalizowany jest XVI-wieczny obraz Zdjęcie z krzyża, z kręgu Michała Anioła (jeden z trzech takich obrazów na świecie). Przy samym ołtarzu znajduje się pulpit muzyczny z 1633 roku, będący jedynym takim zabytkiem w Europie. W prezbiterium stoją też stele, z jednej strony gotyckie, z drugiej późnorenesansowe. Obok kościoła znajduje się późnogotycka dzwonnica z XV wieku.

• Kościoły halowe dwunawowe, podparte w osi korpusu jednym lub kilkoma filarami:

  • Bazylika Narodzenia NMP w Wiślicy z trzema filarami w osi kościoła i prezbiterium zakończonym czworobokiem. Przęsła naw przykryte zostały sklepieniem o żebrach schodzących na wielościenne filary lub zbiegających się w wiązki podparte wspornikami na ścianach zewnętrznych. Niewielki kościół (14 m szerokości i 27 m długości) ufundował Kazimierz Wielki w 1350 r.

  • Kościół św. Krzyża w Krakowie z XIV wieku z korpusem przykrytym sklepieniem palmowym podpartym jednym słupem ustawionym w jego centralnej części. Żebra sklepienia wyprowadzone zostały spomiędzy liści roślinnej obręczy wieńczącej słup. Sklepienie zostało wykonane ok. 1530.

Budownictwo świeckie [edytuj]

Zamki Najbardziej znane gotyckie zamki to:

• w Polsce południowej, m.in. w Chęcinach, Czorsztynie, Niedzicy, Ojcowie, Bobolicach, Kazimierzu Dolnym, Będzinie, Lipowcu, Ogrodzieńcu.

• w Polski północnej:

  • zbudowane przez zakon krzyżacki w: Malborku, Ostródzie, Nidzicy, Brodnicy, Golubiu, Gniewie;

  • lub na ich warowniach wzorowane (najczęściej budowane na dobrach biskupich) w Kwidzynie, Lidzbarku Warmińskim, Olsztynie, Reszlu.

  • zamki na Mazowszu: Zamek w Ciechanowie, Czersku, Liwie.

  • zamki w Wielkopolsce: Zamek w Kole, Sierakowie, Szamotułach, Gołańczy.

Mury obronne i bramy miejskie

• fragmenty murów obronnych, z których najczęściej zachowały się bramy, np. w Szydłowie, Sandomierzu, Krakowie z Bramą Floriańską i jednym z najciekawszych zabytków związanych z umocnieniami miast Barbakanem. Znaczne części murów zachowały się w Stargardzie, Pyrzycach, Byczynie. W Paczkowie mury miejskie są zachowane prawie w całości.

Ratusze

• Ratusze w: Toruniu, Wrocławiu, Gdańsku, Szczecinie. Z ratusza w Krakowie zachowała się tylko wieża.

Kamienice miejskie

• Dom Długosza w Sandomierzu, Najstarszy budynek Uniwersytetu Jagiellońskiego – Collegium Maius, Dom Kopernika w Toruniu.

Architektura gotycka w Skandynawii i Niderlandach

Katedra w Antwerpii

Do krajów skandynawskich styl gotycki, podobnie jak architektura romańska dotarł za pośrednictwem Francji, Niemiec i Anglii. Nadal dominowało budownictwo drewniane. Z tego materiału wznoszono mniejsze budowle a większe budowano z ciosów kamiennych wykorzystując zazwyczaj złoża granitu. Jednak dekoracje rzeźbiarskie, nawet w tym przypadku, najczęściej naśladują motywy stosowane w snycerstwie. Pojawiła się także cegła, najwcześniej, bo już w XII wieku na terenie Danii a w pozostałych krajach Skandynawskich w XIII wieku. Najczęściej spotykaną formą budowli są kościoły halowe, spotykane są także bazyliki.

Znane obiekty:

• katedra w Roskilde, której budowę rozpoczęto w okresie romańskich została przebudowana pod koniec XII wieku. Pozostałością stylu romańskiego są półkoliste łuki okien.

• katedra w Uppsali, budowana od 1287 z obejściem i wieńcem kaplic w części wschodniej i wysokimi (119,0) wieżami od strony zachodniej

• katedra w Trondheim

• katedra w Stavanger

Mimo bliskiego sąsiedztwa z Francją, na tereny Flandrii i Niderlandów gotyk zawędrował dopiero w pierwszej połowie XIII wieku. Wzorowane na architekturze północnej Francji budowle stawiano w pierwszym okresie przede wszystkim z kamienia a pod koniec gotyku najczęściej używano cegły.

Znane obiekty:

• katedra św. Guduli w Brukseli, zbudowana w latach 1226 (lub 1228) – 1280. Jest to trójnawowa bazylika z prezbiterium zamkniętym wielobocznym obejściem, jednak bez wieńca kaplic. Nawy przecina transept. Nawa główna z triforiami przykryta sklepieniami podpartymi dwupoziomowymi łękami. Pomiędzy wieżami sił zbudowanymi w latach 1350-1450 ulokowano kaplice boczne. Fasadę flankują dwie wieże, których budowę przerwano na wysokości 69,0 m w 1518 r.

• katedra w Antwerpii, siedmionawowa bazylika zbudowana w latach 1352-1411. Korpus od prezbiterium oddziela jednonawowy transept. Wokół prezbiterium zbudowano obejście z wieńcem pięciu kaplic. Przy fasadzie zaplanowano dwie wieże. W 1592 r. ukończono wieżę o wysokości 123,0 m od strony północnej, budowę drugiej wieży przerwano w 1474.

• kościoły w Brugii:

  • katedra św. Salwatora, budowana od ok. 1116 r., w dolnej części romańska, o sklepieniu podpartym filarami z schodzącymi do posadzki wiązkami służek

  • kościół Notre Dame

• kościoły w Haarlem, Utrechcie, Dordrechcie zostały zbudowane pod koniec okresu gotyku. Są to przykłady budownictwa ceglanego.

• w bogatych miastach o rzemieślniczo-handlowej tradycji zachowały się również późnogotyckie budynki reprezentacyjne:

  • domy kupieckie i cechowe w

    • Gandawie – zbudowana pod koniec gotyku gildia żeglarzy o schodkowym szczycie i sąsiadujący z nią dom kupców zboża z 1698 ozdobiony barokową dekoracją. Domu mają schodkowe szczyty, charakterystyczne dla gotyckich kamienic budowanych w Niderlandach.

    • Brugii – hale sukienników i kupców zamorskich,

    • Ypres – o masywnej wieży górującej nad szeroką na 133,0 m elewacją budowli. Budowę wieży rozpoczęto już w 1200 r. a w latach 1304-1377 zbudowano dwunawową halę do wnętrza której prowadzi 48 portali. Budynek handlarzy sukna został zniszczony podczas I wojny, obecnie w Ypres znajduje się jego rekonstrukcja.

  • ratusze w Oudenarde, Brukseli, Louvain, Brugii, Gandawie

• zamek w Gandawie

Architektura gotycka we Francji

[edytuj]

Wbrew poglądom włoskich architektów epoki renesansu, którzy twierdzili, że styl gotycki powstał i rozwinął się w Niemczech, korzeni tej formy należy dopatrywać się w doskonaleniu szkoły burgundzkiej i dokonaniach budowniczych opactw cysterskich. Dojrzewająca już od połowy XII wieku forma bazyliki największą doskonałość zyskała w rejonie Normandii oraz w okolicach Paryża (rejon Ile-de-France), gdzie mogła się rozwijać pod patronatem zyskującej na znaczeniu monarchii. Stąd upowszechniła się na inne kraje łacińskiej Europy.

Zapowiedzi nowej epoki widoczne były w romańskim kościele Cluny III w lekkim załamaniu łuków sklepienia kolebkowego, w ostrych łukach międzynawowych arkad, w zastosowaniu łuków przenoszących ponad dachami naw bocznych części ciężaru sklepienia na skarpy i odciążeniu niektórych ścian. Na proporcjach kościoła wzorowano gotycką katedrę w Reims.

W okresie przejściowym, w połowie XII wieku, zbudowano kilka kościołów romańskich o smukłych proporcjach i mocno podwyższonych sklepieniach. Do tych budowli zaliczane są kościoły opactwa w Caen (Saint-Ĕtienne i Sainte-Trinité). Za najstarszą gotycką budowlę uważa się kościół w St-Denis pod Paryżem, w którym po raz pierwszy zastosowano system przyporowy jeszcze nieco toporny, ale już konstrukcyjnie poprawny.

Do wczesnych budowli gotyckich zaliczane są także:

• katedra Notre-Dame w Laon (departament Aisne) – trójnawowa z trójnawowym transeptem i półkolistym obejściem wokół prezbiterium; do każdych dwóch kwadratów sklepień krzyżowo-żebrowych naw bocznych przyporządkowane jest jedno, prostokątne pole nawy głównej przykryte sklepieniem sześciodzielnym;

• katedra Notre-Dame w Paryżu, zbliżona w formie do katedry w Laon, bazylika pięcionawowa krótkim transeptem. Mocno wydłużonym prezbiterium i podwójnym, półkolistym obejściem;

• katedra w Noyon (departament Oise) - trójnawowa

• katedra w Soissons.

Gotyk francuski wypracował formę trójnawowej (czasem pięcionawowej) bazyliki z zazwyczaj półkolistym obejściem (niekiedy obejście rozplanowane jest wokół siedmiu boków dwunastokąta). Do obejścia przylega wieniec kaplic, z których środkowa z czasem staje się znacznie wydłużona. Jest to kaplica Mariacka, która pojawiła się wraz z rozwijającym się w tym czasie kultem NMP. Wnętrza uporządkowane zostają podziałem żeber schodzących ze sklepień po filarach w postaci wiązek żeber i służek niekiedy do samej posadzki. Znacznie wyższe od naw bocznych, nawy główne, siły rozporowe ze sklepień przekazują poprzez system przyporowy, łukami powyżej zadaszenia naw bocznych na wieże sił zwieńczonych sterczynami. Powyżej linii arkadowych łuków oddzielających nawę główną od naw bocznych, w ścianach naw głównych, często umieszczany jest rząd trójdzielnych arkadek. Olbrzymie otwory okienne dzielone są złożonym maswerkiem. Bogato rzeźbione, na ogół dwuwieżowe fasady, w dolnej części zdobią prowadzące do wnętrza trzy portale odpowiadające trzem nawom. Środkowy, główny portal, zazwyczaj jest najbardziej okazały. Często dzieli go filar z przedstawieniem Jezusa Chrystusa lub Matki Bożej albo posąg patrona miasta. Głębokie ościeża portali zdobią figury świętych, apostołów, proroków lub królów. Dekoracja rzeźbiarska występuje także na łukach archiwolt oraz w tympanonach. Częstym zwieńczeniem portali jest ozdobna wimperga. Pas powyżej portali stanowi fryz z postaciami królów. Wyżej umieszczano trzy rozety lub ogromne ostrołukowe okna. Pionowy podział fasad podkreślają dwie skarpy akcentujące wewnętrzny układ bazyliki i podtrzymujące fasadę.

Początek rozkwitu gotyku we Francji przypada na pierwsze lata XIII wieku. Listę najwspanialszych francuskich katedr otwiera budowla wzniesiona w latach ok. 1194–1260 w Chartres. Jest to trójnawowa bazylika (długość wnętrza 137,0 m) przecięta trójnawowym transeptem. Zakończone półkoliście prezbiterium otacza podwójne obejście, do którego przylegają od wschodu trzy duże kaplice. Boki fasady zamykają dwie masywne wieże. Katedra została zbudowana po pożarze wcześniejszego kościoła, którego część murów zachowała się w dolnej części budowli. Północną wieżę kościoła zaprojektował Jean Texier stylu flamboyant w 1513.

Na początku XIII w. przebudowano prezbiterium romańskiej katedry w Le-Mons (departament Sarthe). W latach 1217–1254 przedłużono je i dodano podwójne obejście. Do każdego przęsła obejścia dodano głębokie kaplice, z których środkowa (leżąca na osi głównej budowli), mariańska, jest najdłuższa.

Katedra w Amiens (departament Somme) szczyci się uznawaną za najdoskonalszą pod względem proporcji katedrą zbudowaną w latach 1220 – 1288. Zaprojektował ją Robert de Luzarches, część prezbiterialną ukończyli Thomas de Cormont i jego syn Renard. Korpus trójnawowej bazyliki w połowie długości przecina potrójna nawa krzyżowa (wnętrze katedry ma długość 106,0 m). Pięcionawowe prezbiterium nawę główną ma zakończoną połową dwunastoboku, którego siedem boków okala podwójne obejście. Do niego otwiera się siedem kaplic, z których środkowa, najgłębsza, poświęcona jest NMP. Od frontu budowlę flankują dwie masywne wieże. Cztery kolejne miały stanąć parami na zakończeniu ramion transeptu. Wieże te nigdy nie zostały zbudowane, nie ukończono też zwieńczenia wież zachodnich (miały otrzymać wysokie hełmy. Ukończona została tylko niewielka, smukła wieżyczka nad skrzyżowaniem nawy głównej z nawą krzyżową. Wysokość nawy głównej katedry w Amiens sięga 42,5 m wysokości. Jej smukłe proporcje (3:1) czynią z niej wzór budowli tego okresu. Kolejne próby zbudowania jeszcze smuklejszych obiektów kończyły się katastrofą (Katedra w Beauvais). Wrażenie lekkości wnętrza potęguje prześwietlony pas triforium w części prezbiterialnej. Przeszklenie tych otworów stało się możliwe po zastosowaniu dwuspadowych dachów nad obejściem. Od doskonałości wnętrza odbiegają proporcje fasady. Do 1236 ukończono ją na wysokości pasa z rozetą. Wyższe piętra wież dobudowano w latach 1366–1400 a w ok. 1500 pierwotny podział rozety zastąpiono płomienistym maswerkiem. Znaczna wysokość budowli spowodowała wprowadzenie dodatkowego pasa pomiędzy zwieńczeniem portali a fryzem królewskim.

Podobna w swoim planie do katedry w Amiens jest zbudowana w latach 1210–1300 katedra w Reims (departament Marne). Zaprojektował ją Jean d'Orbais. Trójnawowa bazylika z potrójną nawą poprzeczną i krótkim, pięcionawowym prezbiterium zamknięta jest w części wschodniej obejściem, do którego przylega pięć kaplic. Część wschodnia została ukończona już w 1241 r. Całe wnętrze (wraz z głębokością środkowej kaplicy) długość 141,0 m a wysokość trójkondygnacyjnej nawy głównej osiąga 38,0 m. Wnętrze silnie akcentują linie pionowe. Żebra sklepienia schodzą poprzez pas triforium na półkoliste kolumny. Otwory okienne obejścia i kaplic wzbogacono jednymi z pierwszych laskowa. Katedra słynie z witraży i bogatej, rzeźbiarskiej kompozycji fasady.

W 1225 r. rozpoczęto budowlę katedry w Beauvais (departament Oise). Ta rozpoczęta z rozmachem konstrukcja nie została nigdy ukończona. Od ok. 1240 r. prace zostały mocno spowolnione, dopiero w 1272 r. ukończono prezbiterium. Założona smukłość najwyższej w ówczesnym świecie chrześcijańskim budowla (48,0 m) przekraczała możliwości wytrzymałości materiału. W 1284 runęły sklepienia. Przęsła nawy prezbiterium zostały podzielone przez wprowadzenie dodatkowych filarów. Budowlę zatrzymano na transepcie, ukończonym dopiero w XVI wieku.

Zapał budowniczych i sponsorów, który pozwolił na zbudowanie około 30 wspaniałych kościołów w okresie od połowy XII do połowy XIII wieku, znacznie osłabł. Kolejne lata, aż do ok. 1500 roku, to ledwie 10 nowych budowli. Jedną z ciekawszych budowli rozpoczętych po 1240 r. jest katedra w Tours, ukończona dopiero w okresie renesansu. Fasadę zdobi dekoracja w stylu gotyku płomienistego. W Paryżu na podziw zasługuje także kaplica pałacowa Ludwika IX Świętego zbudowana w latach 1241–1248. Pozbawione ścian wnętrze Sainte-Chapelle ma wysokość 20,5 m. Pomiędzy służkami schodzącymi z żeber sklepienia umieszczono olbrzymie okna, w których znajdują się najstarsze w Paryżu gotyckie witraże.

Geograficznie, znaczna ich większość powstała w środkowej i północnej części kraju. W Normandii powstają budowle projektowane na planie zbliżonym do kościołów środkowej Francji o wnętrzach mających cechy wspólne z budowlami angielskimi. Ściany naw głównych przecinają dwie kondygnacje arkad. Tak zaprojektowano katedrę w Rouen i w Coutance. Katedrę w Strasburgu, w Alzacji cechuje nagromadzenie linii pionowych na elewacji, przypominające fasady kościołów nadreńskich w Niemczech. Ludność rejonu południowo-wschodniego nie zaakceptowała tego stylu w tym samych stopniu. W Albi w departamencie Tarn w 1282 roku rozpoczęto budowę kościoła halowego. Chór ukończono ok. 1330 r., korpus pod koniec XIV w. a wieżę dopiero pod koniec XV w. Ta ceglana budowla nie przypomina innych budowli gotyckich. Jednonawowe wnętrze przykryte jest sklepieniami krzyżowymi. Na zewnątrz nie skonstruowano przypór a ciężar sklepienia przekazywany jest na umieszczone wewnątrz prostokątne filary, zaokrąglone po zewnętrznej stronie murów i zwieńczone powyżej gzymsu cylindrycznymi wieżyczkami strzelniczymi. Pomiędzy nimi umieszczono 23 kaplice zbudowane na planie kwadratu. Do zaokrąglonego planu chóru przylega 5 kolejnych kaplic na planie podkowy. Powyżej kaplic bocznych, do wnętrza świątyni otwierają się rzędy empor. Od strony zachodniej zbudowano potężną wieżę obronną na planie kwadratu z czterema narożnymi wieżycami w jej narożach. Podobne wieże umieszczono także w narożach zachodniej fasady kościoła. Obronny charakter budowli uzupełniają umieszczone pod gzymsem machikuły (pierwotnie mury świątyni wieńczył pełny krenelaż).

Oprócz kościołów budowano także nowe klasztory, często związane z katedrami. Większość z nich została zniszczona podczas Wielkiej Rewolucji. Wśród przynajmniej częściowo zachowanych ciekawe krużganki wokół wirydarza można zobaczyć w Fontfroide oraz w Laon. Na wyspie Mont Saint-Michel w latach 1204–1228 benedyktyni przebudowali swoją siedzibę wznosząc ufortyfikowany zespół zabudowań z kościołem ukończonym w drugiej połowie XV wieku.

Architektura gotyku nie ograniczała się do budownictwa sakralnego. Podczas budowy warowni, pałaców, zamków i budynków mieszkalnych przestrzegano zasad obowiązującego stylu. Jednym z pierwszych pałaców był Luwr przebudowany w latach późniejszych przez Franciszka I. Wygląd tej pierwszej budowli można ocenić tylko na podstawie zachowanej miniatury z XV wieku (miniatura przechowywana jest w zbiorach Muzeum Kondeuszy w Chantilly). Zbudowany na planie prostokąta o wymiarach 100 x 92 m z masywnym, cylindrycznym donżonem pośrodku wewnętrznego dziedzińca. Obronne wieże stanęły na narożach budowli i w jej środkowych partiach. Zamek obiegał mur obronny chroniony fosą. Wszystkie budowle wieńczył krenelaż.

W Awinion zachowane są mury obronne i papieski zamek zbudowany w latach 1349–1368 w miejscu wcześniejszej siedziby biskupiej. Nadal można oglądać przynajmniej fragmenty układów obronnych z zamkami w Arques, Councy, Pierrefonds.

We wczesnym gotyku zmodernizowano mury obronne twierdzy Carcassonne. W 1240 Ludwik Święty założył gotyckie miasto Aigues-Mortes. Zbudowano je na planie kwadratu i otoczono murami. Główne ulice prowadziły w kierunku rynku. W tej ciasnej zabudowie budynki mieszkalne miały wyższe kondygnacje wysunięte nad ulice, tak by powiększyć powierzchnię izb i jednocześnie pozwolić na swobodny przejazd jeźdźca na koniu. W tak utworzonych podcieniach odbywał się ruch pieszych i kwitł handel. W Compiegne, Dreux i Bourges zachowały się budynki ratusza. W miastach budowano niekiedy osobne budowle przeznaczone dla sądownictwa. Przykładem takiej budowli jest gmach sądu w Rouen zbudowany pod koniec XV wieku. W Paryżu zbudowano miejskie pałacyki: Hôtel de Cluny, siedzibę opatów z Cluny oraz Hôtel Tremoille. Ciekawym przykładem budownictwa tego okresu jest również rezydencja skarbnika królewskiego Jacques'a Coeur w Bourges.

Architektura gotycka we Włoszech

Z

Pałac Dożów - fragment elewacji - widok od strony Piazzetty

Architekci włoscy dość często stosowali dekorację złożoną z poziomych pasów dwukolorowego kamienia. Tak konstruowane filary dają efekt odwrotny od obowiązującego w okresie gotyku podkreślania wertykalnego układu budowli. Podobnie rozwiązywane były elewacje frontowe. Do rzadkości należą widoczne z daleka wieże wyrastające z bryły budynku. Wystrój rzeźbiarski budowli włoskich należy do znacznie uboższych. Jedynie głowice kolumn i filarów były bogaciej zdobione, niż pozostałe elementy wnętrza.

Do przykładów zabytków sakralnych z okresu gotyku należą:

• kościoły zbudowane pod panowaniem dynastii andegaweńskiej w Neapolu: San Lorenzo (św. Wawrzyńca) i Santa Chiara) (św. Klary) wzorowane na budowlach francuskich,

• bazylika św. Franciszka w Asyżu zbudowana na planie krzyża łacińskiego

• bazylika Santa Maria sopra Minerva w Rzymie, trójnawowa, na planie krzyża łacińskiego

• kościół Santa Croce we Florencji z widoczną więźbą dachową

• katedra Santa Maria del Fiore, której trójnawowy korpus został zbudowany w okresie gotyku i przykryty sklepieniem krzyżowo-żebrowym zabezpieczonym ściągami nawie głównej i w nawach bocznych (część sił rozporowych sklepienia nawy głównej przenoszą przypory),

• kościół św. Franciszka w Bolonii, sklepiony z łękami oporowymi dodanymi w późniejszym okresie,

• katedra w Sienie zbudowana w okresie od ok. 1284 - 1376, trójnawowa bazylika z kopułą opartą na dwunastokątnym bębnie (już podczas budowy kościoła w jego centralnej części wbudowano sześcioboczny bęben, wyżej przechodzący w plan dwunastoboku). Fasada kościoła z trzema portalami zwieńczonymi wimpergami ozdobiona jest układem poziomych pasów. Wieża kościoła pochodzi z czasów romańskich,

• korpus bazyliki San Petronio w Bolonii, trójnawowy, sklepiony, zakończony niewielką absydą. Budowę kościoła rozpoczęto w 1390 r. Nawę poprzeczną i prezbiterium zbudowano w okresie późniejszym,

• katedra w Mediolanie, często podziwiana przez turystów jako jeden z najlepszych przykładów architektury gotyckiej we Włoszech, tak naprawdę budowana była do 1906. Prace rozpoczęto na polecenie księcia Gian Galezza Viscontiego w 1386 r. Pierwszym architektem pracującym przy tym zadaniu był Simone de Orsènigo. W okresie późniejszym pracowali tu także architekci francuscy i niemieccy. Do 1417 ukończono korpus. Filary przyporowe wieńczą sterczyny z posągami świętych. Wieża na skrzyżowaniu naw i fasada budowane były w okresie renesansu i uzupełniane w XVII i XIX wieku. Ten największy z gotyckich kościołów włoskich ma plan pięcionawowej bazyliki z prezbiterium zakończonym obejściem na planie połowy ośmioboku. Wysokość naw bocznych zewnętrznych jest niższa niż naw bocznych usytuowanych przy nawie głównej. Nad skrzyżowaniem naw z transeptem umieszczono ośmioboczne sklepienie podpierające wysoką wieżę z iglicą i pinaklami. Szeroka (65,0 m) fasada o bardzo bogatej dekoracji ma wiele elementów z okresu manieryzmu, barokowe okna i portale,

• kaplica Santa Maria della Spinoza w Pizie, rozbudowana w latach 1323-1333 to niewielkie oratorium z dwuportalową fasadą ozdobioną niewielkimi, ażurowymi kapliczkami niewielkimi rozetami,

• kościół Santa Maria Novella we Florencji, trójnawowa, sklepiona bazylika o fasadzie przebudowanej w okresie renesansu.

Przy zabudowaniach klasztornych i kościołach we Włoszech zachowały się cmentarze - campo santo, otoczone ogrodzeniami, wzdłuż których budowano krużganki otwarte do wirydarzy. Część takich rozwiązań została przebudowana w okresie gotyku. Przykładem jest zaprojektowane przez Giovanniego Pisano campo santo w Pizie. Zbudowane w latach 1270 - 1463 na planie prostokąta w wymiarach 127,0 x 52,0 m otoczone z czterech stron krużgankami o półkolistych, jeszcze romańskich arkadach, ozdobione delikatnym, gotyckim laskowaniem.

Architektura świecka z okresu gotyku to przede wszystkim budynki o charakterze wyraźnie obronnym. Obronność jest wyraźnie widoczna zarówno w budowlach reprezentacyjnych, zamkach, a nawet w budynkach mieszkalnych. W kraju nękanym ciągłymi konfliktami wewnętrznymi stawiano w miastach prywatne domy z wieżą albo w formie wież, które łatwo było przystosować do obrony. Takie wieże zachowały się m.in. w Pizie, Florencji, Padwie, Weronie. Do dzisiaj zachowały się również fragmenty fortyfikacji np. w Fiesole, Cortonie i Volterze. Jednak najbardziej znane są przykłady budowli reprezentacyjnych:

• we Florencji

  • Pałac Vecchio

  • Palazzo del Bargello zwany też Palazzo del Podesta

  • Loggia dei Lanzi

• w Wenecji

  • Pałac Dożów

  • Ca d'Oro (Casa d'Oro), czyli Złoty Dom, zbudowany przy Kanale Grande w latach 1421 - 1440, ozdobiony delikatnymi maswerkami, widoczne są w nim, oprócz elementów gotyckich motywy bizantyjskie i islamskie

• ratusz w Sienie - Palazzo Pubblico, zbudowany w latach 1297 - 1348 z potężną (88,0 m wysokości) wieżą górującą nad horyzontalną kompozycją całego gmachu,

• zamki:

  • rodu d'Este w Ferrarze budowany od 1385 z licznymi przebudowami, z okresu gotyku zachowały się machikuły,

  • Castel del Monte w Apulii, zbudowany na planie ośmioboku z ośmiobocznymi wieżami w każdym narożniku budowli. Wewnątrz znajduje się ośmioboczny dziedziniec. Zamek zbudowano w latach 1240 - 1250 na polecenie cesarza Fryderyka II.

Architektura renesansu

[Renesans w architekturze stanowił odzwierciedlenie poglądów filozoficznych odrodzenia, poszukujących wzorców w świecie antycznym. Renesans otworzył erę nowożytną w sztuce i trwał od schyłku średniowiecza do początków baroku. Ponieważ różnice czasowe rozkwitu renesansu w różnych krajach są ogromne (np. między Włochami i Europą Północną), nie jest możliwe ustalenie jednolitych dat, w których panował, na ogół przyjmuje się, że rozwijał się on w danym kraju od końca epoki średniowiecznej.

Renesans północny: L. de Key, ratusz w Lejdzie

Architektura renesansu narodziła się we Włoszech, na co początkowo miało wpływ głównie narodowe odrodzenie i przywołanie dziedzictwa cesarstwa. Mimo upadku XIV-wiecznej idei politycznej prąd intelektualny odrodzenia rozwijał się, a architektura zaczęła być powszechnie uznawana jako działalność twórcza indywidualnego architekta, nie zaś usługowa, pomyślana głównie na potrzeby Kościoła.

O ile sztuka i architektura epoki gotyku (tak jak i średniowieczna filozofia) negowały świat doczesny i dążyła do wyzwolenia się od niego, poprzez wzniesienie ku niebu, tak w renesansie starano się ukazywać doskonałość świata ziemskiego. Stąd pochodziło zamiłowanie do form absolutnych i idealnych, przede wszystkim zaś budowli centralnej. Przywołanie starożytnych detali i elementów budynku szło w parze z ponownym odkryciem dzieła Witruwiusza, wedle którego posiadały one analogię do (uważanej za doskonałą) postaci ludzkiej, nie było ono jednak nigdy tak dosłowne, jak w późniejszym klasycyzmie. Renesansowa architektura nawiązywała do form antycznych nie tylko w zastosowaniu detalu i zdobień (porządek, belkowanie), przywoływała też starożytną teorię komponowania przestrzeni i trwała też w nieustannym poszukiwaniu nowych proporcji i środków wyrazu. Architekci dążyli do statycznego, tektonicznego i łatwo pojmowanego kształtowania konstrukcji i artykulacji.

Za twórcę, który zapoczątkował architekturę renesansu uważa się Filippo Brunelleschiego, zaś za pierwsze dzieło nowej sztuki - kopułę (a właściwie sklepienie na planie ośmioboku) katedry we Florencji. Realizacja skomplikowanego dzieła inżynierskiego stanowiła odrodzenie starożytnych umiejętności budowlanych i upodobań estetycznych. Poszukiwania twórcze Brunelleschiego, szczególnie widoczne w kaplicy Pazzich przy kościele Santa Croce (św. Krzyża) we Florencji, oscylowały wokół operowania modułem przestrzennym. Wkrótce inni twórcy, jak Michelozzo i Leon Battista Alberti przejęli zasady nowego stylu, stopniowo coraz bardziej świadomie nawiązując do antyku. Palazzo Rucellai przejmuje wielki porządek z rzymskiego Koloseum. Jednocześnie zdawano sobie sprawę ze sprzeczności między starożytną logiką artykulacji a współczesną strukturą budynku.

Podczas gdy w XV stuleciu we Włoszech architektura renesansu szeroko się rozpowszechniła, na północ od Alp panował nadal styl gotycki. Dopiero w pierwszych latach XVI wieku dzięki mecenatowi władców takich jak Franciszkowi I we Francji i Zygmuntowi I w Polsce włoscy architekci przybyli do krajów Europy Zachodniej i Środkowej. Dzieła nowej architektury obejmowały jednak przede wszystkim detale i niewielkie budowle, orientujące się głównie na architekturę Lombardii i Wenecji.

W latach 20. XVI wieku we Włoszech nastąpiło odejście od harmonijnej statyczności w architekturze. Detale architektoniczne stały się bardziej plastyczne, pojawiające się na gzymsach i balustradach statuy dały stanowiły obcy wcześniejszej fazie renesansu element wertykalnie akcentujący fasady, budynki sprawiały wrażenie lżejszych. Jednocześnie pojawił się jednak przeciwny prąd - manieryzm, który kierował się raczej ku formom ciężkim i patetycznym.

Charakterystyka stylu [edytuj]

Wraz z szerzeniem się idei humanizmu i przesunięciem się ciężaru zainteresowania człowieka na to co świeckie wyraźnie wzrasta zapotrzebowanie na budownictwo świeckie. Mimo budowanej nadal znacznej liczby nowych kościołów powstaje coraz więcej budynków służących zaspokojeniu potrzeb człowieka na ziemi. Szybko wzrasta ilość budowanych pałaców, podmiejskich rezydencji, budynków użyteczności publicznej.

Budynki cechuje zwartość planu, prostota, czytelność i harmonia bryły wyraźnie opartej na ziemi (budynki przestają sprawiać wrażenie odrywania się i wznoszenia ku górze). To związanie budowli z ziemią podkreśla kompozycja, w której przeważają linie poziome. Rytm płaszczyźnie nadają linie schodów, gzymsów, balustrad, które (oglądane z większej odległości) sprawiają wrażenie lekko wygiętych łuków. Dekoracja płaszczyzn zostaje podporządkowana układom konstrukcyjnym. Powrót do detali oraz form stosowanych w architekturze klasycznej nie był jej ślepym naśladowaniem. Architekci korzystali także z osiągnięć swoich poprzedników jakimi byli budowniczowie średniowiecza. Odchodzi się od ostro zarysowanych, gotyckich łuków, które zastępuje się formami półkolistymi. Tak zarysowane łuki odnajdziemy w sklepieniach, arkadach, portykach, a nawet, w początkowej fazie renesansu w obramowaniach okien. Strzeliste wieże kościołów zastępują kopuły, a mury obronne nowy i nieco niższy rodzaj umocnień w formie nasypów ziemnych. Architekci dużo uwagi poświęcają kompozycji swoich dzieł i ich współgraniu z otoczeniem.

Budownictwo sakralne [edytuj]

Ulubioną formą architektów tego okresu był kościół na planie centralnym, chociaż oczywiście nie brakuje dzieł budowanych w układach podłużnych (na planie prostokąta z nawą poprzeczną). Wśród założeń centralnych popularne są rozwiązania opierające się o plan krzyża greckiego, kwadratu, koła lub wieloboku. Ta zamknięta, zwarta i symetryczna forma najlepiej odzwierciedla poszukiwania kształtów zbliżonych do doskonałości. Budowle kryte są zazwyczaj kopułami wspartymi na bębnach albo pendentywach lub konstruowane na planie kwadratu i ścięte po bokach ścianami, czyli sklepienia żaglaste i żaglowe. Pojawiają się rozwiązywane na planie ośmioboku sklepienia klasztorne. Nad tymi formami budowane są latarnie z oknami doświetlającymi wnętrza. Podobnie rozwiązywane jest przekrycie nad skrzyżowaniem naw, chociaż w tym miejscu można spotkać także sklepienie krzyżowe gładkie, bez widocznych żeber. Nad nawami powracają sklepienia kolebkowe, w których konstruuje się lunety pozwalające na oświetlenie pomieszczeń dużymi, prostokątnymi, zamkniętymi półkolem lub kolistymi, pozbawionymi witraży oknami. W połowie XV wieku, Leon Battista Alberti, kierując przebudową gotyckiego kościoła Santa Maria Novella we Florencji wprowadził w rozwiązaniu fasady dwie duże woluty, które pozwoliły na łagodne połączenie ściany środkowej, wyższej nawy ze znacznie niższymi ścianami naw bocznych. To nowe rozwiązanie, zwane "esownicami Albertiego", było często stosowane przy budowie kościołów bazylikowych nie tylko w okresie renesansu ale i baroku.

Przy kościołach budowane są kaplice grobowe. Często są to samodzielne budynki przylegające do bryły świątyni. Kaplice projektowane są na planach centralnych z przekryciem w postaci kopuły na bębnie. Wewnątrz umieszczano sarkofagi przyścienne zdobione rzeźbiarską dekoracją mówiącą o życiu ziemskim zmarłego, o jego dokonaniach i sławie.

Budownictwo świeckie [edytuj]

Już w pierwszym okresie renesansu, we Florencji, zaczyna się kształtować nowa forma budownictwa służącego najbogatszym mieszkańcom miast. Są to pałace budowane na planie prostokąta, z wewnętrznym dziedzińcem, o zwartej i zamkniętej bryle. Początkowo, jeszcze o wyraźnie obronnym charakterze, który podkreślają niewielkie okna umieszczane w najniższych kondygnacjach. Na wyższych kondygnacjach, oparte na linii gzymsu międzykondygnacyjnego umieszczane są nieco większe okna, zamknięte półkolistym nadprożem i podzielone niewielką kolumienką z głowicą wzorowaną na kapitelach korynckich. Twórcze przetworzenie elementów wolut połączonych z liśćmi akantu i wzbogaconych innymi motywami roślinnymi przynosi w efekcie rozwiązanie nazywane głowicą florencką. Wraz z rozwojem renesansu zmienia się wygląd typowego okna. W późniejszej fazie staje się większe i otrzymuje kształt prostokąta a nad poziomą linią nadproża o wyraźnie zaznaczonym belkowaniu umieszczane jest niewielkie zwieńczenie w formie trójkątnego lub półkolistego tympanonu. Boki otworu okiennego flankują dwie kolumienki lub pilastry. Pod oknem umieszczany jest krótki podokiennik wsparty niejednokrotnie na postumentach lub balaskach. Podokiennik jest niezależny od podziałów poprowadzonych pomiędzy poszczególnymi kondygnacjami gzymsami wstęgowymi. Lico elewacji zdobi rustyka, forma dekoracji znana już w starożytnym Rzymie. Boniowanie najsurowsze w dolnych partiach ("na dziko") wyżej przechodzi przez łagodniejszą formę diamentów lub półdiamentów do najbardziej gładkich obróbek na najwyższych kondygnacjach. Elewację wieńczył mocno rozbudowany gzyms koronujący. Wejścia do pałaców, początkowo w formie pojedynczych bram o stosunkowo niewielkich rozmiarach (łatwiejszych do obrony), z czasem uzyskują formę ozdobnych portali naśladujących w szczytowym okresie rozwoju renesansu architekturę łuków triumfalnych a wewnętrzny dziedziniec staje się dostępny z dwóch lub więcej stron. Piętrowe arkady otaczające dziedziniec zapewniają komunikację pomiędzy poszczególnymi pomieszczeniami (nie stosowano jeszcze systemów korytarzy wewnątrz budynku). Dziedzińce były miejscem, w którym koncentrowało się życie mieszkańców pałacu. Obiegające dziedziniec loggie były zazwyczaj otwarte i chronione płaskimi dachami z wyraźnie zaakcentowanym gzymsem wieńczącym. Komunikację pionową zapewniają schody, które w okresie rozkwitu renesansu otrzymują często monumentalną formę (schody wewnętrzne projektowane są zazwyczaj jako kręte lub wachlarzowe). Wnętrza pałacowe przykrywane są drewnianymi, belkowymi stropami. Widoczne belki są zdobione rzeźbiarsko i malarsko, często poprzez wprowadzenie dodatkowych belek otrzymują też formę kasetonów. Wykonywane są także konstrukcje z cienkich desek przybitych do belek, które przykrywane są warstwą tynku na trzcinie. W pomieszczeniach wykonywane są także sklepienia zwierciadlane i nieckowate (przypominające wydłużone sklepienie klasztorne).

Duże płaszczyzny sklepień i sufitów pozwalają na wprowadzenie bogatej dekoracji malarskiej wykonywanej techniką al fresco. Oprócz scen figuralnych wprowadzane są delikatne ornamenty w postaci wici roślinnej splecionej z postaciami mitologicznymi, sylwetkami zwierząt i fantazyjnych stworów. Groteska stała się ulubioną formą dekoracji malarskiej i rzeźbiarskiej. Oszczędnie stosowane kompozycje podkreślają konstrukcję i urozmaicają płaszczyznę. Ściany pomieszczeń pałacowych zdobią obrazy i znane już w średniowieczu gobeliny a ciepła dostarczają kominki i piece kaflowe.

Jeśli pozwalała na to lokalizacja, pałace łączono z ogrodem. Pomiędzy alejkami wytyczonymi wzdłuż jednej lub kilku osi symetrii umieszczano pałacie trawników o geometrycznych kształtach. Ta sama zasada porządkowania w sposób symetryczny i pełen harmonii obowiązywała w kompozycji klombów, sadzonych drzew i krzewów, które dodatkowo przycinano nadając im kształt prostych brył.

Przedstawiciele bogatszych warstw społecznych budowali dla siebie również podmiejskie wille. I tu obowiązywały zasady kompozycji horyzontalnej, uwzględniającej warunki otoczenia. Wille były przeważnie jednopiętrowymi budynkami zaprojektowanymi na planie centralnym lub prostokątnym, w otoczeniu ogrodów.

Nadal budowane są zamki obronne, ale ich forma zmienia się. Są to obiekty rozplanowane zazwyczaj na planie wieloboku foremnego ufortyfikowanego murami z bastionami i fosą. W podobnym kierunku zmierza plan idealnego miasta, który zostaje wykształcony w okresie dojrzałego renesansu. Obniżone mury obronne zostaje obsypane ziemią a wieże zastąpione bastionami. Plan miasta zostaje rozrysowany na planie wieloboku foremnego. Jego centralną częścią jest rynek, od którego, promieniście rozchodzą się ulice. Jednak niewiele tak rozrysowanych planów znalazło swoje urzeczywistnienie. Tak powstało miasto Palmanova w 1593 r. według projektu Vincenzo Scamozziego Palmanova niedaleko Florencji, podobnie zbudowano w Polsce Zamość.

Architekci zwracają uwagę na kompozycję swoich dzieł troszcząc się o ich wygląd w kontekście otaczającej je zabudowy. Istotną rolę odgrywa kompozycja placów a ich nieodłącznym elementem stają się fontanny i pomniki. W miastach, na rynkach, budowane są nowe lub przebudowywane średniowieczne ratusze. Zwartą bryłę ożywiają arkady, dekoracje rzeźbiarskie, boniowanie. Nad budynkiem górują wieże o smukłych proporcjach. Prototypem miejskich ratuszy był florencki Pałac Vecchio.

Balustrady loggii i balkonów urozmaicających bryłę budynków są wykonywane w postaci niewielkich słupków – tralek, w kształcie kolumienki lub dzbana, który występuje w formie pojedynczej (lalki) lub dwóch elementów złączonych na pierścieniu podstawami. Archiwolty arkad we wczesnym renesansie opierają się bezpośrednio na głowicach kolumn. W okresie późniejszym, wraz z wyraźnym odejściem od pewnej swobody w podejściu do kształtowania detali architektonicznych powrócono do oparcia za pośrednictwem impost. Ponad gzymsem koronującym budowane są wysokie, zasłaniające dach, attyki. Górna ich część często bywa wycinana w zróżnicowane zęby a płaszczyzna podzielona pilastrami zdobiona jest płaskorzeźbą. Popularną formą zdobienia staje się technika sgraffito.

Rozwiązania materiałowe [edytuj]

Renesans nie wprowadził nowych materiałów. Nadal używany jest kamień i cegła. Ściany murowane są okładane płytami kamiennymi albo tynkowane. Jako materiał konstrukcyjny przy budowie stropów stosowane są belki drewniane. Drewna i kamienia używa się przy konstrukcji loggii, balkonów i schodów. Nowością są sufity wyprawiane zazwyczaj zaprawą gipsową.

Wybrani przedstawiciele [edytuj]

• Leon Battista Alberti

• Michelangelo Buonarroti (Michał Anioł)

• Donato Bramante

• Filippo Brunelleschi

• Philibert Delorme

• Pierre Lescot

• Pietro Lombardo

• Andrea Palladio

• Giuliano da Sangallo

• Rafael Santi

• Leonardo da Vinci

Przykłady budynków [edytuj]

• Katedra Santa Maria del Fiore - Filippo Brunelleschi - 1420 r. - Florencja

• kościół San Pietro in Montorio - Rzym

• pałac Medici-Riccardi - Florencja

• pałac Rucellai - Florencja

• Villa Rotonda - Andrea Palladio - Vicenza

Architektura renesansu w Niderlandach

Z Na obszarze Niderlandów, zamieszkanych przez ludność pochodzenia germańskiego (na północy) i romańskiego (na południu), renesans pojawił się dopiero w XVI wieku. Ciągłe walki i niepokoje hamowały gospodarkę i sprzyjały rozwojowi architektury. Kierunki napływu nowych prądów, z uwagi na skomplikowaną sytuację polityczną tego regionu, były zróżnicowane. Po zawarciu traktatu utrechckiego w 1579 r. północna część terenu odzyskała niepodległość, a południowa nadal pozostała pod panowaniem hiszpańskim. Ten podział znalazł swoje odbicie w powoli rozwijającym się nowym stylu w architekturze. W prowincjach, które odzyskały wolność i nadal walczyły o jej utrzymanie, bardzo niechętnie odnoszono się do wzorów włoskich i hiszpańskich, dominujących na południu. Jednocześnie trwające prześladowania religijne we Francji i wynikający z nich liczny napływ hugenotów spowodowały na północy przebiegającą powoli adaptację wzorów francuskich.

Ok. 1500 r. pojawiają się pierwsze detale architektoniczne przejawiające nowy styl, dodawane do wciąż gotyckiej architektury. Powstające budowle to przede wszystkim budynki użyteczności publicznej (ratusze, arsenały, hale targowe, domy cechowe oraz kamienice mieszczańskie). Architektura sakralna rozwijała się znacznie słabiej. Reprezentują ją centralne budowle o oszczędnym wystroju wnętrz.

Względy naturalne (niedostatek kamienia, zwłaszcza na północy) sprzyjają rozwojowi architektury ceglanej, z dodatkiem niewielkiej ilości ciosów jako detali w postaci portali, gzymsów, obramowań i naroży budynku. Specyficzne dla architektury tego regionu są ceglane budynki o stromych dachach, wysokich kominach, bogato zdobionych fasadach. Często wykorzystywanym motywem (w Niderlandach i innych krajach germańskich) jest ornament okuciowy, wzorowany na ślusarskich okuciach skrzyń, drzwi, szaf. Charakterystyczne są także słupy kandelabrowe (trzon wyprowadzany jest z formy w kształcie kielicha, a całość przypomina świecę osadzoną w świeczniku).

• Belgia:

  • pałac Namiestnikowski w Malines (1517), gotycki z wewnętrznym wystrojem o cechach renesansowych

  • Kancelaria w Brugii (ok. 1535) z elementami renesansu wprowadzonymi w elewacji (dwa poziomy przyściennych kolumn i belkowania pomiędzy kondygnacjami)

  • pałac biskupi w Liège zaprojektowany przez Erarda van der Marka i Francis Borseta (z kandelabrowymi słupami w podcieniach)

  • pałace w Binche, Boussu, Mariemont zaprojektowane przez Jacques'a Du Broecqua

  • ratusz w Antwerpii (ok. 1565) Corneliusa de Vriendta (Florisa), twórcy wzornika ornamentów

  • pałac Kardynalski w Brukseli (ok. 1564) Sebastiana i Jakuba van Noyena

• Holandia:

  • projekty Lieven de Key: ratusz w Lejdzie (ok. 1597) i dom Cechu Rzeźników w Haarlemie (1602)

  • kościoły w Amsterdamie zaprojektowane przez Henricka de Keysera: Zuiderkerk (Południowy) na planie trójnawowej hali, Westerkerk (Zachodni) na planie bazyliki (ze zmienioną wieżą przez Corneliusa Danckera, po śmierci Henricka de Keysera) oraz Noorderkerk (Północny), zaplanowany jako budowla centralna, najlepiej przystosowany do nabożeństw protestanckich.

Architektura renesansu we Francji

Zachodnie skrzydło Luwru

Długotrwała wojna stuletnia zakończona w 1453 r. zrujnowała Francję powodując jego znaczne zacofanie gospodarcze i kulturowe. Karol VII i Ludwik XI skupili się na stopniowej odbudowie nadal średniowiecznego kraju. Dopiero przedsięwzięte przez Karola VIII i Ludwika XII wyprawy na Półwysep Apeniński spowodowały pierwsze zetknięcie się Francji z nowym stylem, który w tym czasie przeżywał we Włoszech swój rozkwit.

Włoscy artyści sprowadzeni do Francji otrzymywali zlecenia przebudowy i upiększenia siedzib królewskich i magnackich. Zatem początki renesansu we Francji to przede wszystkim architektura dworska w postaci detali uzupełniających i zdobiących średniowieczne siedziby możnych. Wzorowany na włoskim stylu dekoracyjnym renesans we Francji nie był dokładnym jej odwzorowaniem. Dostosowanie do warunków klimatycznych skutkowało zachowaniem stromych dachów, a względy praktyczne narzucały umieszczanie na poddaszach pomieszczeń mieszkalnych. Kunszt kamieniarski francuskich rzemieślników zaowocował bogatym detalem. Trzony kolumn i pilastrów zdobiły głębokie żłobkowania pomiędzy grubymi pierścieniami. Płasko boniowane płaszczyzny ścian, często wykonane z kamiennych ciosów i cegieł tworzyły dwubarwne tło zdobione medalionami, girlandami, kartuszami z herbami. Łuki nad otworami okiennymi i drzwiowymi początkowo pozostawały pod wpływem gotyku płomienistego. W pierwszym okresie stosowany był zazwyczaj łuk koszowy, często spłaszczony, który z czasem zastąpiono łukiem półkolistym.

Francuscy historycy stosują zwyczaj określania poszczególnych stylów od imienia panującego w danym okresie władcy. Stąd warto przypomnieć, kto panował w okresie poszczególnych faz renesansu:

• wczesna faza renesansu – początek XVI wieku, panowanie Karola VIII, Ludwika XII i pierwsze lata sprawowania władzy przez Franciszka I

• rozkwit renesansu – od ok. 1535 – 1574, panowanie Henryka II, Franciszka II, Karola IX

• okres schyłkowy – do ok. 1610 – panowanie Henryka III i Henryka IV.

Wśród zachowanych obiektów, w których widoczne są pierwsze elementy architektury renesansu na ziemi francuskiej warto wymienić:

• gotycki zamek Amboise o renesansowym wystroju wnętrz

• skrzydła zamku Blois

• dom Franciszka I przeniesiony z Moret do Paryża

Z rozkwitem renesansu pojawiali się francuscy mistrzowie. W połowie XVI wieku działali Jean Goujon oraz Pierre Lescot. Efektem ich działalności jest paryski Hôtel des Ligneries (1544 r.), w którym obecnie mieści się Museé Carnavalet oraz początek przebudowy Luwru (od skrzydła południowo-zachodniego). W 1536 r. wrócił z Włoch Philibert Delorme (de l'Orme). W Italii poznał dość dokładnie architekturę starożytną co zaowocowało kilkoma pracami teoretycznymi. Na zlecenie Franciszka I zbudował zamek w Saint-Maur (ok.1540), w Saint-Denis wzorowany na antycznych łukach triumfalnych grobowiec dla niego i jego żony (1547). W 1522 na zlecenie Henryka II buduje dla Diany de Poitiers, faworyty królewskiej zamek w Anet. Rozpoczął przebudowę średniowiecznego zamku w Fontainebleau (jego dziełem jest sala balowa) oraz budowę pałacu Tuilerie.

Jacques I Ducerceau wzorując się na Albertim wprowadził do Francji wielki porządek. Jego prace to przede wszystkim dworskie rezydencje: zamek Charleval, Verneuil-sur-Oise, fragmenty zamku Gaillon. Dla bogatych mieszczan projektował domy w Orleanie. Jego starszy syn Baptiste Ducerceau, po śmierci Lescota, kontynuował przebudowę Luwru oraz (po śmierci ojca) budowę zamku Charleval. Jacques II Ducerceau zbudował wiele reprezentacyjnych pałacyków i domów w Paryżu oraz, wraz z Luisem Métezeau, kontynuował przebudowę Luwru. Jego projekty cechuje połączenie cegły z kamiennymi ciosami, które zdobiły elewacje budynków.

Okres renesansu we Francji zamyka twórczość Salomona de Brosse. Na wzór Palazzo Pitti zaprojektował Pałac i Ogród Luksemburski. Dla gotyckiego kościoła św. Gerwazego (St. Gervasis) w Paryżu zaprojektował trójpoziomową fasadę (1616 – 1621) a dla protestantów w Charenton zbór wzorowany na starożytnej bazylice.

Architektura renesansu w Anglii

[Pierwsze przejawy renesansu w Anglii widoczne są dopiero w połowie XVI wieku, początkowo jako pojedyncze, ozdobne detale wprowadzone w okresie późnego gotyku (pod koniec tzw. stylu Tudorów) a później w okresie panowania tzw. stylu elżbietańskiego(1558-1603). W sztukach dekoracyjnych tego czasu utrzymywały się jeszcze elementy formalne angielskiego gotyku, łącząc się z nowymi formami włoskiego renesansu, które docierały do Anglii za pośrednictwem Włoch, Niderlandów., Francji i Niemiec. Był więc to styl mieszany, ale o wyraźnej przewadze cech narodowych. "Nowinki" włoskie interpretowane były w sposób dość powierzchowny, świadczący o niezrozumieniu zasad sztuki renesansowej. W XVI w. budownictwo sakralne w okresie reformacji niemal całkowicie zamiera. W dekoracji przeważają motywy zaczerpnięte z wzorników Serlia i Vredemana de Vries.

Hardwick Hall

Rezydencja angielska [edytuj]

Schemat rezydencji [edytuj]

Prowadzone przebudowy i modernizacje wiejskich siedzib arystokracji i ziemiaństwa otrzymują nowe rozwiązania. Rezydencja przestała być tylko centrum działalności rolniczej właściciela ziemskiego. Jego dochód coraz bardziej zależał od opłat czynszowych dzierżawców, co zapewniało bezpośredni dopływ gotówki i powodowało całkowitą lub częściową rezygnację z działalności czysto gospodarczej. Chęć utrzymania w łaskach dworu niosła ze sobą obowiązek przyjmowania monarchy lub co najmniej jego wysokich wysłanników, a to zmieniło pałac w rodzaj luksusowego hotelu.

W architekturze angielskiej przez długi czas dominował kamień, szczególnie piaskowiec, ale w epoce Tudorów zaczęły pojawiając sie wzorowane na niderlandzkim budownictwie budowle z cegieł. Charakterystyczna cechą czasów elżbietańskich stały się okna dzielone kamiennymi słupkami, ściśle zgranymi z również kamiennym obramowaniem, zapożyczonym ze sztuki gotyckiej i rozwiniętym. Wyposażenie rezydencji w okna zewnętrzne co było wyrazem myślenia o budynku już nie jako systemu obronnego (dotychczas rezydencje miały na zewnątrz jedynie niewielkie okienka i strzelnice). Nastąpił zatem przeorientowanie topografii budynku. Okna zewnętrzne uczyniły bryłę lżejszą i ciekawsza architektonicznie, pozwoliły na elastyczniejsze wykorzystywanie naturalnego oświetlenia wnętrza.

Inną różnica było zastąpienie wież bramnych ozdobnymi bramami arkadowymi.

Centralna i główną częścią wielkich rezydencji była z reguły od czasów średniowiecza wielka sień, obszerne pomieszczenie ogólne, miejsce gromadzące domowników i ukazujące zarazem, zwłaszcza przy stole jadalnym hierarchię domowników i gości. Jego rola zaczęła się teraz zmieniać. Rozpoczyna sie proces odchodzenia od zbiorowości życia w wielkim hallu. Dawny hall zaczęto dzielić. Część jadalna pana domu znajdowała się w „dais”, rodzaju odrębnej platformy wyłączonej od reszty hallu zazwyczaj za pomocą ozdobnego, drewnianego przepierzenia („timber screen”). Pozostała część domowników jadała w centralnej części hallu. Głównej części budowli umieszczano zazwyczaj reprezentacyjną salę przeznaczoną na bale i uczty. Wewnątrz niej, nad wejściem, budowano emporę dla zespołów muzycznych przygrywających podczas przyjęć. Z głównego hallu na piętro mieszkalne prowadziły reprezentacyjne schody.

Pojawia sie odrębny pokój jadalny, pokoje dzienne i wypoczynkowy oraz galeria służąca najczęściej celom rekreacyjnym, w tym grom sportowym. Poszczególne pokoje dostępne były z długiego korytarza, który pełnił funkcję galerii gromadzącej dzieła sztuki i pamiątki rodzinne.

Charakterystyczne dla rezydencji jako całości były też wysokie, budowane przy zewnętrznych ścianach masywne kominy. W dolnych partiach przechodziły one w kominek, zrazu prosty, potem coraz bardziej ozdobny, stanowiący niezbędny element każdej rezydencji.

Sypialnia pana i pani domu była na ogół na piętrze. Sypialnia opiekunki kuchni, zwykle dalszej lub bliższej przedstawicielki rodziny właścicieli rodziny właścicieli rezydencji, znajdowała się w pomieszczeniu określanym na jako „solar”, tuz nad kuchnią, również na piętrze. Wprowadzenie kominka zaczęło stopniowo zmieniać ten układ, a z nim panujący w rezydencji styl życia, wreszcie jej architekturę. Pozwalało to np. na indywidualizację życia domowego przez umieszczenie kilku kominków w różnych pomieszczeniach. Mieszkańcy odtąd nie musieli dla ciepła skupiać się w jednym centralnym miejscu. To z kole doprowadziło z czasem do zmniejszenia znaczenia wielkiego hallu, czyniąc go rodzajem dużej, powitalnej sieni.

Dodanie bocznych skrzydeł i uformowanie otwartego dziedzińca prowadzi do rozwiązań rzutu budowli opartych na kształcie wzorowanym na literze U. Wysunięcie w środkowej części budowli ryzalitu upodabnia rzut budowli do litery E a wydłużenie skrzydeł bocznych na tyły rezydencji naśladuje kształt litery H.

Drewniane stropy, zazwyczaj kasetonowe zdobiły stiuki i profilowane belki a ściany wykładano różnymi odmianami drewna. Pomieszczenia ogrzewało ciepło dużych kominków o dekoracyjnych formach.

Przykłady założeń [edytuj]

pałac Longleast House

Do przykładów tak rozwiązanych rezydencji należą:

• Burghley House w Northamptonshire,wybudowany między latami pięćdziesiątymi a osiemdziesiątymi XVI w.

• pałac Longleat House (1567) r.

• pałac Charlton House w Wiltshire (1580) r.

• pałac Corsham Court niedaleko Bath (1600) r.

• Shaw House w Berkshire (1581) r.

• Hardwick Hall w Derbyshire, zaprojektowany przez Roberta Smythsona po 1590 r

• Holland House w Kensington (1607) r.

Burghley House

Najwybitniejszym przedstawicielem angielskiego renesansu był wykształcony we Włoszech Inigo Jones, zwolennik palladianizmu. Zaprojektował (w 1617 r.) na zlecenie Jakuba I pałac Whitehall, który doczekał się realizacji tylko w niewielkim zakresie (wybudowana została część nazywana salą bankietową). W 1618 zaprojektował pawilon królowej w Greenwich. Jego dziełem jest także projekt kościoła św. Pawła w Londynie na Covent Garden z 1631 r.

Umownie przyjmuje się, że okres renesansu w Anglii trwa do ok. 1625 r. Lata późniejsze to rozwijanie stylu zapoczątkowanego przez Andrea Palladio. Historyce angielscy zwykli inaczej niż na kontynencie dzielić i nazywać zmieniające się style architektoniczne. W ich ujęciu okres do połowy XVIII wieku zaliczany jest do późnego renesansu a nie do baroku.

Architektura renesansu w Hiszpanii

Przełom XV i XVI wieku to w czas zjednoczenia Hiszpanii oraz początek ekspansji na tereny położone w Ameryce Środkowej i Południowej. Budowa nowego państwa i dopływ środków materialnych (złota) to sprzyjający okres dla rozwoju kultury i sztuki.

Sztuka gotycka w Hiszpanii przetrwała właściwie do końca XV wieku przeradzając się w swoim okresie schyłkowym w mudejar. Połączenie tego stylu z napływającymi z Francji elementami dekoracyjnego flamboyant wytworzyło styl izabeliński, który został tak nazwany od imienia królowej hiszpańskiej Izabeli Katolickiej. Nowinki przyniesione na grunt hiszpański przez przybywających z Włoch mistrzów w połączeniu z stylem mudejar i izabelińskim zaowocowało bardzo dekoracyjną i drobiazgową formą przypominającą wyroby złotnicze, nazwaną plateresco (estilo plateresco), czyli stylem złotniczym. Oprócz bardzo rozbudowanej dekoracji złożonej z wielu drobnych elementów cechą charakterystyczną architektury hiszpańskiej tego okresu jest stosowanie, zwłaszcza w budownictwie świeckim, łuku o linii podkowiastej albo o mocno spłaszczonej linii koszowej (elementy popularne w architekturze mauretańskiej).

Równolegle do plateresco powstają obiekty realizowane najczęściej przez włoskich budowniczych, które zachowują bardziej klasyczną formę (estilo greco-romano). Ten kierunek dominuje od połowy XVI wieku aż do początków XVII wieku. Pod koniec XVI uczniowie Juana de Herrery, zwłaszcza Francisco de Mora, propaguje styl określany jako estilo desornamentado lub herreryjskim. Był to ostatni okres renesansu, który cechował się architekturą surową, prawie pozbawioną dekoracji o monumentalnej bryle. Reakcją na ten styl, niezbyt odpowiadający mentalności hiszpańskiej preferującej kontrastowe kolory i żywą dekorację była architektura baroku.

Architektura sakralna [edytuj]

Renesans w Hiszpanii to przede wszystkim architektura świecka. Budowane na początku XVI wieku kościoły (katedra w Salamance i Segowii) należą jeszcze do gotyku. Jedynie niektóre elementy dekoracyjne ujawniają wpływy renesansowe. Dopiero katedra w Grenadzie, zaprojektowana przez Diego de Siloé w roku 1528 na gotyckim planie, otrzymuje sklepienia oparte na filarach z pilastrami i półkolumnami o korynckich głowicach, oraz posiada renesansową fasadę (ukończoną przez Alonso Cano). Formy renesansowe otrzymują dopiero katedry:

• w Máladze, trójnawowa, z kopułami na żaglach, zaprojektowana przez Diego de Siloé (1538),

• w Jaén zaprojektowana przez Pedra de Vandelvira (1532)

Architektura świecka [edytuj]

• estilo mudejar – większość budowli w stylu przejściowym powstała na południu kraju, w miastach o większych tradycjach mauretańskich. Do przykładów zabytków w tym stylu należą budynki Palacio de las Dueñas i Casa de Pilatos w Sewilli (casa hiszp. – dom).

• plateresco:

  • ratusz w Sewilli (ok. 1527) zaprojektowany przez Diego de Riaño

  • Uniwersytet i Pałac Arcybiskupa w Alcalá de Henares, zaprojektowane przez Rodrigo Gil de Hontanon

  • portal Uniwersytetu Escuelas Menores w Salamance, projekt Alonso de Covarrubias (1532)

• styl klasyczny (estilo greco-romano):

  • zamek Calahorra zbudowany w 1512 r. przez włoskiego architekta Antonio Aprile

  • pałac królewski Karola V zaprojektowany przez Pedro Machuca (1526) w Granadzie, budowla nigdy nie została zrealizowana w całości; dwupoziomowy pałac przylega od strony wschodniej do Alhambry

  • pałac królewski w Toledo – Alkázar, odbudowany po zniszczeniach (ok. 1548)

  • pałac królewski Escorial w pobliżu Madrytu (1563 – 1584) zaprojektowany przez Juana Bautista de Toledo, budowę kontynuował jego uczeń Juan de Herrera

  • pałac w Aranjuez oraz Casa Lonja w Sewilli zbudowane przez Herrerę

Architektura renesansu w Niemczech

Ratusz w Bremie

Początek XVI wieku w Niemczech to okres, w którym władzę sprawował Karol V, który władając olbrzymim terytorium jednocześnie prowadził wojny z Francją i Turcją. Walki trwały także na ziemiach niemieckich. Zerwanie Marcina Lutra z kościołem katolickim i powstanie nowego odłamu religii było główną przyczyną wojny domowej, trwającej z przerwami do 1555 r. (Pokój augsburski). Nie był to zatem okres sprzyjający rozwojowi architektury.

Podziałom religijnym towarzyszy także podział wpływów w architekturze. Wzorce włoskie chętnie są przyjmowane na katolickim południu a protestancka północ odnosi się do nich niechętnie. Jednocześnie należy pamiętać, że gotyk był mocno zakorzeniony w Niemczech. Zatem nie powinny dziwić liczne nałożenia detalu renesansowego na gotycką formę budowli. Podział na renesans katolicki i protestancki najwyraźniej widoczny jest w budownictwie sakralnym. Na południu, w Monachium, pod koniec XVI wieku został zbudowany kościół św. Michała wzorowany na rzymskim kościele Il Gesù. Budowla jednak nie posiada kopuły a dekoracja elewacji została znacznie bardziej rozdrobniona. Przykładem budowli protestanckich są:

• halowy kościół w Wolfenbüttel (1608 r.), o gotyckiej bryle zdobionej detalami wzorowanymi na architekturze niderlandzkiej, zbudowany przez Paula Francke

• kościół we Freudenstadt (1611), zbudowany przez Heinricha Schickhardta na planie zbliżonym do litery L. Jedno z ramion budowli zostało przeznaczone dla kobiet, drugie dla mężczyzn a część kapłańska została umieszczona na połączeniu ramion. Bryła kościoła dość mocno nawiązuje do gotyku.

Cechą charakterystyczną architektury świeckiej dzielnic północnych są smukłe budowle o stromych dachach i bogato zdobionych szczytach. Popularnym motywem zdobniczym jest, podobnie jak w Niderlandach, ornament okuciowy, który tu występuje także jako ornament zwijany (niem. Rollwerk). Pomimo wojen w miastach budowano kamienice, ratusze i arsenały. Budowane i rozbudowywane w tym okresie zamki zachowują swój obronny charakter podkreślony przez cylindryczne wieże zlokalizowane na zewnętrznych narożach, w których często umieszczano schody. Obszerne budowle były rozplanowane wokół przestronnego dziedzińca, wokół którego budowano arkadowe krużganki.

Przykłady zabytków:

• skrzydło wschodnie (połowa XVI w.) i północne (początek XVII w.) gotyckiego zamku w Heidelbergu

• krużganki zamku w Stuttgarcie

• zewnętrzne schody ratusza w Görlitz

• ratusze w: Bremie, Paderborn, Augsburgu

• pawilon dobudowany do ratusza w Kolonii

• arsenał w Augsburgu (ok. 1600) zaprojektowany przez Eliasa Holla

• domy: Funka i Pellera w Norymberdze, dom "Pod Rycerzem" w Heidelbergu.

Architektura renesansu we Włoszech

[Włoskiej mentalności nigdy tak naprawdę nie odpowiadała architektura gotycka. Stąd włoskie budowle tej tak znacznie różniły się od dzieł powstających we Francji i Niemczech. Z chwilą pojawienia się nowych prądów w nauce, kulturze i obyczajach, artyści włoscy dość szybko odeszli od kanonów poprzedniej epoki a okres przejściowy pomiędzy gotykiem a renesansem (prorenesans) był stosunkowo krótki a jednym z niezbyt licznych przykładów zabytków tego okresu jest kościół San Miniato we Florencji, w mieście, w którym narodziła się sztuka renesansu.

Architektura renesansu we Włoszech to prawie dwa wieki historii, podczas której przechodziła różne fazy. Zwyczajowo okres ten dzieli się na trzy etapy:

• wczesny – od około 1420 r. do ok. 1500

• rozkwitu – do ok. 1540

• późny – do ok. 1580.

Wczesny renesans [edytuj]

Renesans korzystając z doświadczeń i rozwiązań konstrukcyjnych dopracowanych w średniowieczu rozwija własną formę i kompozycję dzieł architektonicznych. Włoscy artyści zawsze preferowali harmonię, spokojny rytm i proste, jednoznaczne rozwiązania zarówno bryły jak i wnętrza. W ich projektach często, także w gotyku, pojawiały się detale znane w starożytności. Zatem nie powinno nikogo dziwić, że właśnie Półwysep Apeniński, a ściślej Toskania stała się kolebką renesansu. Architektura renesansu to nadal budownictwo sakralne o wnętrzach rozjaśnionych światłem wpadającym przez znacznie większe niż w okresie gotyku otwory okienne, tym jaśniejsze, że w oknach już nie montowano witraży. Układ bryły niewiele różni się od znanych wzorów a urozmaiceniem są stosowane często rozwiązania centralne. Wnętrza już nie tak strzeliste nadal przykrywane są sklepieniami, kopułami lub drewnianymi stropami. Znacznie większe ożywienie widoczne jest w architekturze świeckiej. Powstaje wiele budowli mieszkalnych: pałaców, rezydencji w miastach i poza jego murami oraz budynków użyteczności publicznej. Budowle tracą swój obronny charakter a ich wnętrza kryją pomieszczenia znaczne większe i jaśniejsze niż w średniowieczu. Posługiwanie się kompozycją i detalem znanym w starożytności nie polega jednak na prostym naśladownictwie. Znane schematy służą jako podstawa do tworzenia własnych, przemyślanych rozwiązań. Podobnie detale architektoniczne tylko w ogólnym zarysie przypominają zachowane zdobienia. Tak zostaje potraktowana np. głowica koryncka, która przetworzona twórczo stałą się motywem często spotykanym we Florencji (tzw. głowica florencka). Podobnie traktowane są inne zdobienia rzeźbiarskie, o znacznie delikatniejszym niż starożytności rysunku. Tematycznie nawiązując do detali starożytnych, złożone z przeplatających się form roślinnych, zwierzęcych tworzą fantazyjne detale wypełniające płaszczyzny.

W XV wieku, inaczej niż w średniowieczu, artyści przestali być anonimowi. Oprócz zachowanych zabytków do naszych czasów przetrwały często szczegółowe informacje o ich twórcach, szkołach i warsztatach, w których powstały. Zatem, począwszy od renesansu, omawiając style architektoniczne nawiązuje się do budowniczych i na przykładach ich dzieł analizuje się ich rozwój. Mówiąc o początkach renesansu, jako pierwszego twórcę wymienia się urodzonego we Florencji Filippo Brunelleschiego. Ten architekt i rzeźbiarz zaprojektował i zbudował Szpital Niewiniątek (Spedale degli Innocenti) w 1419 r. Doceniając jego kunszt powierzono jemu dokończenie budowy florenckiej Katedry Santa Maria del Fiore. Brunelleschi do korpusu bazyliki dobudował od strony wschodniej prezbiterium zaprojektowane na planie ośmioboku, które przykrył ośmiobocznym, dwupowłokowym sklepieniem zwieńczonym latarnią. Ta skomplikowana konstrukcja zrealizowana w latach 1420-1434, doskonale zharmonizowana z gotycką architekturą Arnolda di Cambio została uznana za pierwszą dzieło nowej epoki. Kolejne dwie budowle zaprojektowane przez Brunelleschi to kościół św. Wawrzyńca (San Lorenzo) i bazylika św. Ducha (San Spirito). Pierwszy z nich to trójnawowa bazylika zaprojektowana na planie krzyża łacińskiego z kasetonowym stropem nad nawą główną i żaglastymi sklepieniami nad przęsłami naw bocznych. Nad przecięciem naw wznosi się wsparta na pendentywach kopuła przykryta z zewnątrz piramidalnym dachem. Do ramion nawy poprzecznej przylegają dwie zakrystie: od strony południowej, zbudowana przez Brunelleschiego i od strony północnej, dzieło Michała Anioła. Budowę kościoła św. Ducha Brunelleschi rozpoczął w 1436 r. W tej trójnawowej bazylice nawa boczna okalająca nawę główną i poprzeczną otrzymała sklepienia żagielkowe, nawa środkowa została przykryta stropem a nad jej skrzyżowaniem z nawą poprzeczną Brunelleschi zaprojektował kopułę wspartą na żaglach i niskim bębnie. Kopuła została skonstruowana z 12 korytek (podobnie jak zakrystia w kościele św. Wawrzyńca, lecz tam budowniczy powłokę kopuły podzielił na 16 części). Korytka przechodzą łagodnie w ściany bębna, w której umieszczono okrągłe okienka pod każdym z korytek.

Do znanych budowli zaprojektowanych przez Filippo Brunelleschiego należą także: kaplica rodu Pazzich przy kościele Santa Croce, której budowę rozpoczęto w 1430 oraz Palazzo Pitti. Pałac budowano od 1440 r. do XVII wieku. W efekcie powstało dzieło znacznie odbiegające od pierwotnych założeń.

We Florencji działali także Leone Battista Alberti i Michelozzo. Pierwszym, znanym projektem Alberiego jest wczesnorenesansowy pałac Rucellaich, w elewacji którego po raz pierwszy zostały wprowadzone pilastry na tle boniowanej ściany. Zastosowany porządek spiętrzony i rozdzielenie poszczególnych kondygnacji gzymsami komponuje elewację o mniej rustykalnym charakterze. W latach 1456-1470, pod kierunkiem Albertiego, została przebudowana gotycka fasada kościoła Santa Maria Novella, w której po raz pierwszy zastosował dwie duże woluty, łagodnie łączące fasadę nawy głównej ze znacznie niższymi ścianami fasadowymi naw bocznych. Rozwiązanie to (tzw. esownice Albertiego) było często stosowane zarówno w okresie renesansu jak i baroku. Wśród prac Micelozza di Bartolommeo wyróżniają się: zakrystia kościoła Santa Croce i pałac Medyceuszów (Palazzo Medici-Riccardi), w elewacji którego zastosował stopniowanie boniowania – na parterze rustyka, wyżej gładkie boniowanie o ostro zarysowanych krawędziach markowanych spoin a na drugim piętrze bonie o ledwie widocznych podziałach.

Z Florencji nowe prądy w architekturze zostają przeniesione do Mediolanu. Pierwsze renesansowe elementy pojawiają się w Ospendale Maggiore, w którym przyścienne archiwolty wsparte zostały na korynckiej kolumnadzie (dzieło Antonio Filarete Averulino). Swój ślad w Mediolanie pozostawił także Michelozzo, który zaprojektował w 1456 przykrytą kopułą kaplicę Portinari przy kościele Sant’Eustorgio. Jednak najwybitniejsze budowle tego okresu w Mediolanie zostały zaprojektowane przez Donato Bramante. W 1470 r. zaprojektował nawę poprzeczną z kopułę nad skrzyżowaniem naw w kościele San Satiro oraz zakrystię przykrytą wspaniałym sklepieniem klasztornym na planie ośmiokąta. W latach 1492-1499 Bramante dokończył budowę gotyckiego kościoła Santa Maria delle Grazie. Jego dziełem jest prezbiterium i poprzedzający je krótki transept zakończony półkolistymi absydami przykrytymi półkopułami. Nad kwadratowym skrzyżowaniem umieścił kopułę wspartą na żaglach i niewysokim bębnie. Prezbiterium zakończone absydą otrzymało sklepienie żaglaste.

Rzym pierwsze budowle renesansowe zawdzięcza działalności Giacomo di Pietrasanta, który pracował przy rozbudowie papieskiego pałacu na Watykanie oraz zaprojektował kościół św. Antoniego (kopuła tego kościoła jest pierwszą tego typu konstrukcją zrealizowaną w okresie renesansu w Rzymie). Palazzo Cancellaria oraz kościół San Lorenzo in Damaso to najprawdopodobniej dzieła Albertiego.

W Wenecji dopiero pod koniec XV wieku, po przybyciu Pietra Lombardo i jego synów, Antonio i Tulio, pojawiają się pierwsze budowle renesansowe w swojej formie znacznie odbiegające od florenckich wzorów. W latach 1481-1509 Pietro zbudował pałac Verdramin-Calegri. Jego fasada nawiązywała do innych pałaców weneckich. Urozmaicają ją balkony i loggia wejściowa tworząc lekką i ażurową całość, zupełnie inaczej niż w architekturze florenckiej. W pałacach powszechnie projektowane są stropy kasetonowe, których belkowania konstrukcyjne z czasem zostają ukryte wewnątrz, a sufit zdobią ozdobne belkowania dzielące płaszczyznę sufitu na często nieregularne pola zdobione bogatymi malowidłami. Pałac Dożów w latach 1484-1549 został rozbudowany przez dodanie wschodniego skrzydła zamykającego duży dziedziniec. Prace te były prowadzone początkowo przez Antonio Rizzio i dokończone przez Pietra Lombardo. Krużganki umieszczone na dwóch dolnych kondygnacjach otaczające dziedziniec otrzymały bogate, renesansowe zdobienia. Na piętrze widoczna jest ostrołukowa arkada wsparta na podwójnych, renesansowych kolumnach. Dziełem Pitero Lombardo jest także niewielki, jednonawowy kościół Santa Maria dei Miracoli zbudowany około 1480 r...

Rozkwit renesansu [edytuj]

Umacniająca się rola kościoła i liczne zamówienia ze strony papieży: Sykstusa IV, Aleksandra VI a przede wszystkim Juliusza II ściągają do Rzymu znanych artystów i architektów. Zatem od ok. 1500 r. to Rzym staje się centrum rozwoju renesansu, który wkracza we Włoszech w swój "złoty okres". W architekturze coraz silniejsze stają się dążenia do monumentalizmu w formie i naśladownictwa wzorów antycznych, które przestaje traktować się w sposób dość dowolny. Przestrzeganie klasycznych porządków, ścisłe wzorowanie się na zachowanych detalach a nawet przestrzeganie np. rozstawu kolumn powoduje między innymi odejście od wczesnorenesansowych rozwiązań, Już nie spotyka się archiwolty opartej wprost na głowicach kolumn (teraz wspiera się ona na filarach za pośrednictwem imposty. Rozwiązania architektoniczne portali wzorowane są na zachowanych łukach triumfalnych a obramowania okien ujęte parą kolumn, zwieńczone belkowaniem i tympanonem, podkreślone gzymsem przypominają niewielkie domki nazywane aedicula.

W 1499 do Rzymu przybywa Bramante i buduje niewielką kaplicę – Tempietto na dziedzińcu klasztoru San Pietro in Montorio na Zatybrzu. Zaprojektowana na planie kolistego peripterosu budowla zaowocowała papieskimi zleceniami na rozbudowę watykańskiego pałacu i (w 1505 r.) przebudowę bazyliki św. Piotra. Projekt Bramantego zakładał budowę kościoła rozplanowaną na planie krzyża greckiego z przykryciem pięcioma kopułami – centralną i czterema umieszczonymi pomiędzy ramionami krzyża. Na przedłużeniu osi symetrii poprowadzonych pomiędzy ramionami krzyża Bramante rozmieścił cztery narożne kaplice na planie ośmioboków zwieńczone wieżami. Realizację rozpoczętej budowy przerwała (w 1514 r.) śmierć Bramantego. O kontynuację dzieła zabiegali liczni artyści, z których najbardziej znani to: Rafael Santi, Antonio da Sangallo, Baldassare Peruzzi. Każdy z nich próbował forsować swoje koncepcje zmieniające pierwotny projekt. Dopiero, gdy w 1547 r. zlecenie otrzymał Michał Anioł Buonarroti podjęto prace na większą skalę. Michał Anioł tylko nieco uprościł projekt Bramantego (przede wszystkim zrezygnował z realizacji ośmiobocznych kaplic, skrócił i zwężył ramiona krzyża greckiego). Po wzmocnieniu konstrukcji pod powiększoną centralną kopułą, rozpoczął budowę bębna. Śmierć mistrza tym razem nie przerwała budowy. Kopułę zgodnie z projektem Michała Anioła dokończyli Jacopo Barozzi da Vignola i po nim Giacomo della Porta.

Dzieła Bramantego, w których wyraźnie widoczne są elementy klasyczne podkreślające ich monumentalizm rozpoczęły drugi etap włoskiego renesansu. Ale już twórczość Michała Anioła zmierza w kierunku układów bardziej dynamicznych zwiastuje nową formę renesansu, tzw. renesans dekoracyjny. Stosowane przez niego rozwiązania podkreślające poprzez zastosowane kontrasty dynamikę układu. Wnętrza o ścianach zaakcentowanych wielostopniowymi pilastrami i gzymsami oświetlone zostają światłem, które tworzy malowniczą scenerię podkreśloną wydobytym tymi środkami światłocieniem. Michał Anioł jako pierwszy na taką skalę i w taki sposób świadomie ukształtował wnętrze bazyliki św. Piotra. W podobny sposób zostało ukształtowane wnętrze Biblioteki Laurenziana i kaplicy Medyceuszów we Florencji. Ściany poprzedzielane licznymi kolumnami, ślepymi oknami zwieńczonymi tympanonami, pilastry i zacienione nisze, dwa kontrastujące kolory zastosowanych materiałów tworzą układ sprawiający wrażenie nieustannego ruchu. Michał Anioł dał się także poznać jako urbanista. Plac Kapitoliński rozwiązany na planie trapezu z pomnikiem Marka Aureliusza otrzymał długie schody zabezpieczone balustradą łagodnie podchodzące na wzgórze.

Inne znane dzieła tego okresu to:

• Pałac Farnese, zaprojektowany w 1534 przez Antonio da Sangallo. Budowa była kontynuowana przez Michała Anioła i dokończona przez Giacomo della Porta

• Willa Madama na Zatybrzu, zbudowana przez Gliulia Romano według projektu Rafaela Santi

• Pałacyk Pandolfini we Florencji, projekt Rafaela Santi

• Pałac Benivilacqua w Weronie oraz pałac Grimami w Wenecji Michela Sanmicheli noszące już wiele cech manieryzmu

• Biblioteka św. Marka (Libreria Marciana, Liberia Vecchia) Sansovina w Wenecji

Późny renesans [edytuj]

Od około 1540 r. następuje pewnego rodzaju dwutorowość w podejściu do architektury. Z jednej strony wznoszone są budowle w stylu dekoracyjnym, zapoczątkowanym przez Michała Anioła, o bogatej, rozczłonkowanej bryle i wnętrzu, z drugiej budowle w stylu klasycznym, o tradycyjnej kompozycji z rzeźbiarskimi detalami często podkreślającymi elementy budynku. Różnice pomiędzy stylami nie zawsze są wyraźne, stąd czasem trudno zdecydowanie określić do którego z tych nurtów należy zaliczyć konkretną budowlę.

Giacomo Barozzi da Vignola, uczeń Michała Anioła kontynuował linię stylistyczną zapoczątkowaną przez swojego mistrza. Początkowo samodzielnie kontynuował budowę bazyliki św. Piotra, później otrzymał zamówienie na projekt i budowę rzymskiego kościoła pw. Jezusa (Il Gesù). W latach 1568-1575 powstała prosta, jednonawowa budowla przecięta krótką nawą poprzeczną. Nad nawami Vignola zaprojektował sklepienia kolebkowe a nad ich skrzyżowaniem kopułę wspartą na bębnie i żaglach. Do każdego z czterech przęseł nawy głównej przylegają parami kaplice oddzielone od siebie grubymi ścianami, które podchodząc pod dach kaplic jednocześnie pełnią rolę przypór przejmujących część naprężeń sklepienia nawy. Dobrze rozwiązana akustyka i oświetlenie wnętrza w połączeniu z tradycyjnym, wydłużonym układem kościoła i jednocześnie prostota formy spowodowały upowszechnienie się tego rozwiązania w Europie, nie tylko w przypadku budowli jezuickich. Oczywiście model ten nie był dosłownie kopiowany. Spotykane są rozwiązania, w których zamiast kopuły nad skrzyżowaniem naw umieszczano sklepienia żaglaste, żagielkowe lub krzyżowe a nad kaplicami dodatkowo wprowadzano empory. Budowę kościoła ukończono w latach późniejszych, stąd fasada i wystrój wnętrza należą już do baroku.

W latach 1547-1559 Vignola zbudował pałac Caprarola dla możnego rodu Farnese. Ta rezydencja, położona niedaleko Rzymu została zaprojektowana na planie pięcioboku z kolistym, wewnętrznym dziedzińcem. Jej zewnętrzny obrys nawiązuje do budowanych w tym czasie bastionów podkreślając obronny charakter pałacu. Nie tylko planowanie i realizacja projektów zajmowała Vignolę. Jako teoretyk pozostawił po sobie dzieło "Reguła pięciu porządków architektury" (Regola delle cinque ordini d'aerchitekttura), wydane w 1560 r., które stało było przez szereg lat podstawowym podręcznikiem traktującym o poszczególnych porządkach.

We Florencji w tym okresie działali mistrzowie preferujący mocno umiarkowany styl dekoracyjny. Znane dzieła to:

• ogrodowa część Pałacu Pittich Bartolommeo Ammanati, który wprowadził tzw. "zbrojone" półkolumny (o trzonach rytmicznie, poprzecznie pogrubionych),

• Pałac degli Uffizi Giorgio Vasari.

Najważniejszym przedstawicielem kierunku klasycznego był Andrea Palladio, autor dzieła "Cztery księgi o architekturze" (Il quattro libri dell'architettura) z 1578 r. i twórca nowej szkoły tzw. palladianizmu, często postrzeganego jako przeciwwagę dla baroku. Dzieła Palladio cechuje harmonijność oparta na symetrii, spokojnym rytmie i ostrożnym operowaniu dekoracją opartą na klasycznym detalu. W wielu elewacjach projektuje półkolumny poprowadzone przez całą wysokość elewacji (wielki porządek wprowadzony do architektury już przez Albertiego) nadając budowlom monumentalny charakter nawet przy niewielkiej skali obiektu. Palladio działał w Wenecji i Vicenzy. Najbardziej znane budowle to:

• Bazylika w Vicenzy, przebudowana z ratusza

• Pałace w Vicenzy: Valmarana (1566), Thiene (1556), Barbarano (1570), Capitano (1571), podmiejska Villa Capra (Villa Rotonda)

• Teatr Olimpijski w Vicenzy, zbudowany przez ucznia Andrei Palladia, Vinzenza Scamozziego w 1584, pierwszy stały teatr zbudowany od starożytności,

• kościół San Giorgio Maggiore w Wenecji

• kościół Il Redentore (Odkupiciela) w Wenecji

Architektura renesansu w Skandynawii

Zamek w Kalmarze

Architektura w Skandynawii przez cały okres renesansu zachowała układ i formę wypracowaną w okresie gotyku. Budowane i przebudowywane w tym okresie zamki mają nadal typową dla średniowiecza formę obronną a renesansowe detale wkomponowane są w bryłę budowli. Architektura renesansu to przede wszystkim budowle wznoszone na zamówienie możnych. Zatem jest to architektura dworska. Obiekty sakralne nadal powtarzają wcześniejsze wzory z niekiedy pojawiającymi się elementami nowego stylu.

Znaczny wpływ na architekturę XVI wieku wywarło budownictwo niderlandzkie oraz w nieco mniejszym stopniu niemieckie. Podstawowym materiałem, zwłaszcza w Danii, podobnie jak w północnej części Niderlandów była cegła.

Przykłady zabytków:

• Dania

  • zamek Hesselagergaard (1538)

  • zamek Egeskov (1554)

  • pałac Frederiksborg (1602)

  • zamek Rosenborg (1610) w Kopenhadze

  • zamek Rosenholm

  • zamek Kronborg w Helsingørze (1574 – 1585)

• Szwecja

  • zamek Gripsholm

  • zamek Vadstena (1545)

  • zamek w Uppsali (1547 przebudowany w 1603)

  • zamek Kalmar (1569)

Architektura renesansu w Europie Środkowo-Wschodniej

Architektura renesansu dotarła na tereny Środkowej i Wschodniej Europy z Włoch w XVI wieku. Była to przede wszystkim architektura świecka a budowle sakralne jeszcze przez wiele lat wznoszono w stylu gotyckim. Nowe prądy w sztuce przynieśli mistrzowie często zapraszani na dwory przez możnowładców panujących w tej części Europy.

Węgry [edytuj]

Najwcześniej, bo już w 1490 r., pojawili się mistrzowie z Florencji na dworze węgierskiego króla, Macieja Korwina. Władca powierzył im przebudowę pałaców w Budzie i Wyszehradzie. W latach 1506 - 1507 r. biskup Tamás Bakócz w Ostyrzyhomiu (węg. Esztergom) ufundował kaplicę przeznaczoną na miejsce pochówku dostojników kościoła. Kaplica zachowana w Ostrzehomskiej bazylice uważana jest na najważniejszy zabytek okresu renesansu na Węgrzech. Najazd ziem węgierskich przez wojska tureckie a zwłaszcza przegrana bitwa pod Mohaczem w 1526 r. uniemożliwiło rozwój dopiero raczkującego renesansu na większości ziem. Tylko w Siedmiogrodzie i na obszarze pozostającym pod panowaniem dynastii habsburskiej renesans zdołał przetrwać. Na terenach zajętych przez Turcję większość budowli została zniszczona lub przebudowana. W Siedmiogrodzie, w Alba Iulia (Rumunia w XVI wieku został przebudowany pałac a do katedry św. Michała została dobudowana kaplica Lazoniusa (1512). W Sárospatak, przy średniowiecznych zabudowaniach klasztornych, Péter Perényi rozpoczął budowę wieży mieszkalnej, do niej dobudował wschodnie skrzydło (skrzydło Perényi). Kompleks zamkowy w XVII w. rozbudował György Rákóczi (zamek Rakoczego). Gotycki zamek w Hunedoara (Rumunia) został wzbogacony o renesansowe elementy (np. krużganki pałacowego dziedzińca).

Austria [edytuj]

Do graniczącej z Włochami Austrii renesans dotarł ze sporym opóźnieniem (w XVI wieku) i współistniał i ostatnią fazą gotyku. Architektura renesansowa stosowana była przede wszystkim w restaurowanych i przebudowywanych zamkach i pałacach (np. zamek Rosenberg w Zell am See, adaptowany w XX wieku na ratusz). Do najbardziej znanych zabytków tego okresu należą:

• zamek Schallaburg, położony w odległości 5 km od Melk

• zamek Ambras w Innsbrucku przebudowany w drugiej połowie XVI wieku przez arcyksięcia Ferdynanda II, władcy Tyrolu

• ratusz i Landhauz w Graz

• portal Salvatorkapelle w Wiedniu przy uliczce Salvatorgasse.

Czechy [edytuj]

Nowe prądy w sztuce dotarły do Czech z przede wszystkim Włoch przez Węgry. Wpływ wywarła także architektura niemiecka i niderlandzka poprzez Saksonię. Pierwsze zwiastuny renesansu pojawiły się w architekturze na ziemiach czeskich za panowania dynastii Jagiellonów (pod koniec XV wieku). Były to zazwyczaj detale architektoniczne występujące w budowlach późnogotyckich. Po wstąpieniu na czeski tron dynastii Habsburgów powstały budowle w bardziej czystym, renesansowym stylu. Druga połowa XVI wieku to stopniowe odchodzenie od wzorów włoskich i okres przenikania do architektury rodzimych tradycji. Jednym z pierwszych zabytków renesansu jest usytuowany w ogrodach zamkowych na Hradczanach letni pałacyk królowej Anny Jagiellonki - Belweder. Budowla powstała na zamówienie Ferdynanda I w latach 1534 – 1536. Zaprojektował ją włoski architekt Paolo della Stella a prace kontynuował Bonifác Wohlmut. Na Hradczanach znajduje się także pałac Schwarzenbergów. Rezydencja rodu Lobkowiczów powstała w połowie XVI wieku, wzorowano ją na architekturze toskańskiej. Inne zabytki z okresu renesansu:

• zamki:

  • w Litomyšlu - zbudowany w latach 1568 - 1581, ozdobiony techniką sgraffito i dziedzińcem z arkadowymi krużgankami;

  • w Nelahozevsi, zbudowany w połowie XVI wieku w pobliżu Pragi należący do rodu Lobkowiczów o bogatej, sgraffitowej dekoracji, z salami o kasetonowych stropach;

  • w Pardubicach, przebudowany z gotyckiej twierdzy, z renesansowym dziedzińcem z XVI wieku, ozdobiony techniką sgraffito;

• Telč - miasto na Morawach z renesansową zabudową wokół rynku i kompleksem zamkowym z połowy XVI wieku.

Szwajcaria [edytuj]

Na architekturę Szwajcarii wpłynęły przede wszystkim sąsiadujące z krajem Włochy. Na tereny zachodnie oddziaływała również sztuka francuska. W tym czasie powstały budowle świeckie i sakralne. Do znanych zabytków należą obiekty:

• Lucerna - ratusz 1599 - 1606, przebudowa kościoła Hofkirche

• Fryburg - ratusz (Hôtel de Ville), fontanna Samarytanina

• Lugano - fasada romańskiej katedry San Lorenzo (św. Wawrzyńca) z początku XVI wieku

• Sion - ratusz z połowy XVII wieku

• Genewa - ratusz z XV wieku (Hôtel de Ville) z renesansowym dziedzińcem

• Brig - barokowo-renesansowy zamek Stockalper (Stockalperschloss) z XVII wieku, wybudowany przez kupca Kaspara Jodoka von Stockalpera.

Rosja [edytuj]

W architekturze Księstwa Moskiewskiego, pod panowaniem Iwana III (koniec XV wieku) widoczne są elementy architektury państw zachodnich. Do Moskwy sprowadzono kilku włoskich architektów, którym powierzono prace związane z odbudową niektórych budowli Kremla. Z Bolonii przybył Aristotele Fioravanti. W pierwszej kolejności zapoznał się z rosyjską architekturą Nowogrodu, Suzdala i Włodzimierza. Wzorując się na Uspieńskim soborze Włodzimierza, dodając do niej renesansowe elementy, zaprojektował sobór Uspieński na Kremlu w Moskwie. Cerkiew odbudowana w latach 1475 - 1479 zachowuje tradycyjny układ: wnętrze podzielone na nawy sześcioma filarami i przykrytego pięcioma jednakowymi kopułami. Nad pozostałymi polami architekt umieścił sklepienia krzyżowe. Z podobnym poszanowaniem dla miejscowej tradycji postępowali inni mistrzowie sprowadzeni do Księstwa Moskiewskiego. Twórczość ich wywarła niewielki i krótkotrwały wpływ na architekturę rosyjską zaznaczając się przede wszystkim w zastosowanych detalach architektonicznych. Zabytki renesansu:

• sobór Zwiastowania (Błagowieszczeński) – dzieło budowniczych z Pskowa w latach 1484 – 1489.

• sobór Archanielski zbudowany w latach 1505 – 1508 przez Alevisio Novi z Lombardii. Cerkiew o tradycyjnym układzie bryły otrzymała elewacje, w których podział na pola zarysowany jest przy pomocy korynckich pilastrów a pola na wysokości sklepień wypełniają wachlarzowe dekoracje

• Granowitaja Pałata – budynek o fasadzie ozdobionej boniowaniem w ostre diamenty (stąd nazwa) zbudowany przez Marco Ruffo i Pietro Solari w latach 1487 - 1491

• dzwonnica Iwan Wielki, zaprojektowana przez Marco Bonno w 1508. Początkowo dwukondygnacyjna wieża została podwyższona na polecenie Borysa Godunowa w 1600 r. do 81,0 m, obecnie jest to najwyższa budowla Kremla.

Architektura renesansu w Polsce

Na dwór Jagiellonów pierwsze idee renesansu przeniknęły pod koniec XV wieku. Już w 1470 r. osiedlił się w Krakowie włoski humanista Kallimach (Filippo Buonacorsi), który przebywał na królewskim dworze jako nauczyciel syna Kazimierza Jagiellończyka Jana Olbrachta. Propagatorami humanizmu byli także polscy dyplomaci, którzy zetknęli się z nowymi prądami na europejskich dworach oraz młodzież studiująca na uniwersytetach w Italii. Zygmunt I w latach 1498 - 1501 przebywał na węgierskim dworze swojego brata Władysława Jagiellończyka, gdzie poznał nowe idee. Po objęciu tronu w Polsce (1506) Zygmunt I sprowadził z Włoch artystów. Wpływy włoskie stały się jeszcze bardziej widoczne po ślubie Zygmunta z Boną. Początkowo tradycje średniowiecza i nowe prądy współistniały ze sobą przenikając się nawzajem. Mecenat - przede wszystkim dworu oraz naśladujących króla magnatów, dostojników kościelnych i bogatych mieszczan, a także rozkwit państwa - to czynniki sprzyjające rozwojowi nauki i sztuki. W rozwoju renesansu Polska wyprzedziła Francję i Niemcy.

W architekturze polskiej renesans dzieli się na trzy okresy:

• okres I - 1500 - 1550, nazywany także włoskim; powstające obiekty są zazwyczaj dziełem włoskich artystów pochodzących przede wszystkim z Florencji

• okres II - 1550 - 1600, czas upowszechnienia stylu, początki manieryzmu i uleganie wpływom niderlandzkim

• okres III - 1600 - 1650, manieryzm, pojawienie się elementów baroku

Okres I [edytuj]

W 1499 r. spłonęła część zamku na Wawelu. Aleksander Jagiellończyk w 1504 powierzył odbudowę zamku Rosenbergowi. Najwcześniej (w latach 1502 - 1507) zostało odbudowane skrzydło zachodnie. Po koronacji Zygmunta Starego pracami kierował Franciszek Florentczyk, włoski rzeźbiarz i architekt, który już w latach 1502 - 1505 zaprojektował przyścienną, arkadową niszę nagrobną Jana I Olbrachta w katedrze wawelskiej, w której zastosował łuk triumfalny zamiast popularnego w gotyku baldachimu. Po śmierci Florentczyka (1516 r.) budową zamku kierowali: Bartolomeo Berrecci i Benedykt z Sandomierza. Ok. 1516 r. ukończono budowę skrzydła północnego a w 1536 r. wewnętrzny dziedziniec. W trzech skrzydłach zamku rozmieszczono sale i komnaty poprzedzone od strony dziedzińca trójpoziomowym krużgankiem, czwarte skrzydło, zamykające dziedziniec od południa, nie posiada części mieszkalnej. Jest to ściana kurtynowa z traktem komunikacyjnym. W dwóch dolnych poziomach zamku mieszczą się pomieszczenia gospodarcze (parter) i komnaty mieszkalne zaprojektowane w układzie amfiladowym. Poprzedzające je krużganki wzorowane są na budowlach wczesnoflorenckich z arkadami opartymi na głowicach kolumn. Na trzecim poziomie mieszczą się pomieszczenia reprezentacyjne. Znaczną wysokość pomieszczeń odzwierciedla poziom krużganków o bardzo smukłych kolumnach. W połowie ich wysokości architekt umieścił przewiązki poprawiające ich proporcje a konstrukcję dachu podparł dzbanuszkami, które z jednej strony pełnią funkcję dekoracyjną i pozwalają na lepsze oświetlenie kapiteli kolumn ocienianych okapem a z drugiej poprawiają statykę przekazując obciążenie dachu na centralną powierzchnię głowicy. Dekoracyjność dziedzińca podkreślała barwna polichromia i fryz obiegający ściany krużganków. Pomieszczenia mieszkalne i reprezentacyjne przykryto drewnianymi stropami o profilowanych belkach lub kasetonach. Poniżej malowane pasy z dekoracją figuralną. Obramowania drzwi i okien łączą motywy zdobnictwa późnogotyckiego i renesansowego oraz wzory florenckie.

Zamek Królewski na Wawelu nie jest odosobnionym przykładem przebudowy gotyckiej siedziby w okresie renesansu. W pierwszych latach renesansu przebudowano lub rozpoczęto budowę zamków w:

• Szydłowcu, przebudowany w latach 1509 - 1532 - pierwsza w Polsce loggia widokowa.

• Drzewicy, zbudowany w latach 1527 - 1535

• Ogrodzieńcu, przebudowany w latach 1532 – 1547

• Pieskowej Skale, przebudowany w latach 1542 – 1580.

Budownictwo sakralne w pierwszym okresie renesansu ogranicza się do kaplic dobudowywanych do istniejących już kościołów gotyckich. Najwcześniej została zbudowana najpiękniejsza z nich - Kaplica Zygmuntowska dobudowana w latach 1519 - 1533 do katedry wawelskiej. Zaprojektowana została przez Berrecciego na planie kwadratu. Wnętrze przykrywa kopuła wsparta na ośmiobocznych z zewnątrz i kolistym od wewnątrz bębnie. Przejście pomiędzy wewnętrznymi ścianami a konstrukcją bębna umożliwiają żagle. Wnętrze doświetlają okna umieszczone w bębnie oraz wysokiej latarni. Hełm przykrywa miedziana, pozłacana łuska. Podniebienie kopuły zdobią kasetony wypełnione roślinnymi rozetami. Podział ścian skomponowany w oparciu o schemat łuku triumfalnego podkreślają rzeźbione pilastry i gzymsy. W niszach głównych umieszczono ołtarz i sarkofagi ostatnich Jagiellonów. Mniejsze wnęki boczne przeznaczono na posągi świętych.

Okres II [edytuj]

Nowy styl upowszechnia się w całej Polsce. Biorąc przykład z króla, szlachta, duchowieństwo a nawet bogate mieszczaństwo obejmuje mecenatem artystów. Na terenie kraju, przede wszystkim na Pomorzu, zwłaszcza w Gdańsku pojawia się liczna grupa twórców niderlandzkich. Wśród mistrzów coraz częściej można spotkać polskie nazwiska. Nowe prądy trafiają do warsztatów cechowych. W latach 1527 - 1604 pojawiają się wydane drukiem wzorniki np. Florysa, Hansa Vredemana de Vries, które stają się źródłem poznania nowych prądów dla twórców, którzy nie zetknęli się bezpośrednio z nowym stylem. Czerpane z nich wzory dominują przede wszystkim w architekturze mieszczańskiej. Renesans dostosowuje się coraz bardziej do warunków lokalnych. Widoczne jest zróżnicowanie w zależności od regionu i warsztatu, z którego wywodzą się twórcy.

Architektura tego okresu nabiera coraz wyraźniejszych cech manieryzmu (odejście od wyraźnego przyporządkowania elementów architektonicznych od funkcji konstrukcyjnej, zerwanie z ideą uporządkowania, ładu i harmonii poprzez znaczną dowolność w kompozycji układów widoczną przede wszystkim w ornamentyce o skomplikowanych, bogatych i efektownych zestawieniach). W Polsce wyróżnia się jego trzy odmiany:

• włoski, obejmujący swoim zasięgiem przede wszystkim południe Polski, jego najbardziej znanym twórcą był Santi Gucci

• niderlandzki, obejmujący obszar Pomorza

• kalisko-lubelski, którego najbardziej znane przykłady zabytków zachowały się w Kazimierzu Dolnym.

Już w okresie gotyku pojawiły się wyprowadzane ponad dach osłony. Ozdobne formy nadano attykom w północnych Włoszech. W architekturze polskiej detal ten zostaje znacznie rozbudowany i staje się charakterystycznym elementem polskiego renesansu. W miastach przebudowywane są ratusze, we wczesnym okresie renesansu krystalizuje się układ kamienicy mieszczańskiej. W XVI wieku, zwłaszcza nad Wisłą powstaje szereg spichlerzy związanych z rosnącym eksportem zboża.

Na terenie kraju powstają nowe rezydencje. Wokół wewnętrznego, arkadowego dziedzińca rozplanowana zostaje zwarta, czworoboczna bryła z basztami na narożach. Przykładowe rozwiązania to:

• zamek w Płakowicach w pobliżu Lwówka Śląskiego, zbudowany w drugiej połowie XVI wieku przez Ramfalda Talkenberga z Podskala

• zamek w Brzegu, przebudowany z gotyckiej warowni w latach 1544 - 1560

• Zamek Królewski w Niepołomicach gotycki zamek myśliwski Kazimierza Wielkiego, rozbudowany przez Zygmunta I i odbudowany po pożarze (w latach 1550 – 1571) przez Zygmunta Augusta

• zamek w Baranowie Sandomierskim, zbudowany w latach 1591 – 1606 według projektu Santi Gucciego

• zamek w Krasiczynie

W 1555 r. pożar zniszczył gotyckie Sukiennice. Nowy obiekt zaprojektował Jan Maria Padovano jako długą (ok. 120,0 m), trójnawową bazylikę z kramami w bocznych, niższych nawach. Budowla otrzymała sklepienie kolebkowe z lunetami. Przy krótszych elewacjach zlokalizowano loggie a nawę wyższą zwieńczono attyką. Jej arkadowy podział zwieńczony grzebieniem z szeregu wolut stał się wzorem dla wielu późniejszych rozwiązań. Przy realizacji obiektu z Padovano współpracowali: Stanisław Flak, Włoch Pankracy i Santi Gucci, który najprawdopodobniej zaprojektował maszkarony.

Miejskie ratusze podczas przebudowy otrzymują nowe portale, szersze okna i drzwi a zewnętrzne ściany wieńczy się attykami. Tak przebudowano ratusze w: Tarnowie, Sandomierzu, Chełmie (rozebrany), Poznaniu. Budowane są także nowe obiekty, np. w Szydłowcu, Zamościu.

Domy mieszczańskie budowane najczęściej jako dwukondygnacyjne (w większych miastach wyższe) w poziomie parteru miały najczęściej przejazdową sień, do której przylegały pomieszczenia pracowni rzemieślniczej, kantorka, sklepu itp. Na piętrze mieściły się pokoje mieszkalne a w podwórzu stajnie, magazyny, mieszkania czeladników, kuchnie itp. Elewacje wieńczą rozbudowane attyki. Kamienice zlokalizowane wokół rynku poprzedzone są najczęściej podcieniami. Na Śląsku, Pomorzu i w Wielkopolsce często spotykane są kamienice o elewacjach szczytowych lub półszczytowych.

W dobie renesansu powstają plany miast idealnych. Zrealizowane zostały dwa rozwiązania: Zamość według projektu Bernarda Morando dla hetmana Zamoyskiego oraz Żółkiew (Ukraina) dla Żółkiewskiego. Zamość zbudowany został od podstaw w latach 1579 - 1600 na planie siedmioboku. W centrum zlokalizowano Rynek Wielki z ratuszem a dwa rynki pomocnicze (Rynek Solny i Wodny) w osi północ-południe. Na zachód od centrum, także w osi symetrii, zaplanowany został pałac Zamoyskich i kolegiata (obecnie katedra). Przy ulicach zaplanowanych na siatce prostokątów wybudowano kamienice z podcieniami i attykami (rozebranymi w XIX wieku, częściowo przywróconymi). Całość otoczono siedmiobastionowymi fortyfikacjami. W murach obronnych umieszczono trzy bramy: Janowicką (Starą Lubelską), Szczebrzeską i Lwowską.

Nieco odmiennie niż terenie pozostałej części kraju rozwija się renesans w Gdańsku. Mistrzowie niderlandzcy na grunt Pomorza przenieśli odmianę renesansu, która ukształtowała się na terenie ich kraju pod wpływem renesansu Francji i Niemiec. Rozkwit tego stylu przypada na drugą połowę XVI wieku. Do najciekawszych realizacji tego manierystycznego stylu należą:

• Brama Zielona, zbudowana w latach 1564 – 1568 przez Hansa Kramera

• Brama Wyżynna z wystrojem z płyt piaskowca ozdobionych ornamentem roślinnym, budowę bramy ukończył Willem van den Blocke w 1588 r.

• Arsenał, dzieło Antoniego van Obberghena zbudowane w latach 1602 - 1606 r.

• Ratusz Staromiejski, zbudowany w latach 1587 - 1595, najprawdopodobniej według projektu Antoniego van Obberghena.

Charakterystyczna dla odrodzenia laicyzacja życia przyczyniła się do niewielkiego ruchu budowlanego w architekturze sakralnej. Niewiele buduje się nowych kościołów. Nieco częściej przebudowywane są istniejące, średniowieczne świątynie. Przy nich powstają renesansowe kaplice czasem w miejscu rozbieranych romańskich lub gotyckich albo jako nowe wnętrza przy starszych budowlach. W 1596 r. do kościoła w Niepołomicach zostaje dobudowana kaplica Lubomirskich, zaprojektowana przez Santi Gucciego. W Krakowie kaplica św. Jacka przy kościele św. Trójcy oraz biskupa Zebrzydowskiego i biskupa Padniewskiego na Wawelu. W Kazimierzu Dolnym Jakub Balin odbudował spalony kościół farny św. Jana Chrzciciela i wzbogacił go o kaplice NPMarii, Królewską i Borkowskich (w 1612 r.) Do przykładów zmodernizowanych w tym stylu kościołów należą:

• katedra w Płocku, odbudowana po pożarze przez architektów: Bernardyna Zanobi de Gianotis, Ciniego i Filippo di Fiesole i przebudowana przez Jana Batistę z Wenecji

• kolegiata w Pułtusku, przebudowana przez Jana Batistę

Do nielicznych przykładów nowych budowli powstałych w okresie renesansu należą:

• katedra św. Tomasza w Zamościu - trójnawowa bazylika o kolebkowych sklepieniach z lunetami

• kaplica Trzech Świętych (Jana Chryzostoma, Bazylego, Grzegorza) w zespole Cerkwi Uspieńskiej (Uśpienia NPMarii) we Lwowie na Ukrainie nazywanym też Cerkwią Wołoską, zbudowana ok. 1577 trójnawowa z trzema kopułami i sklepieniami krzyżowymi nad pozostałymi przęsłami łączy w sobie elementy renesansu i tradycyjnej architektury sakralnej obrządku wschodniego.

Okres III [edytuj]

Pożar na Wawelu w 1595 i przeniesienie stolicy do Warszawy (1596 r.) zahamowały rozwój budownictwa w Krakowie. Zastój przeżywa także Gdańsk. Oprócz Polski centralnej rolę wiodącą przyjmuje Lwów. Na sztukę wpływa złożona sytuacja społeczna: znaczny wzrost potęgi magnatów przy jednoczesnych upadku stanu mieszczańskiego, wzrost nietolerancji religijnej i dominująca rola jezuitów. W architekturze dominuje manieryzm, wzory niderlandzkie i pojawiają się elementy wczesnego baroku wprowadzane przez zakon jezuitów. Bogactwo motywów dekoracyjnych nakłada się na częste braki w harmonii kompozycji oraz proporcji bryły.

Do najbardziej znanych przykładów obiektów architektury tego okresu należą:

• manierystyczne elewacje kamienic z początków XVII wieku w Kazimierzu Dolnym:

  • kamienica Celejowska, przy ul. Senatorskiej, ukończona przed 1630 r. Zdobi ją rustykalna dekoracja dwóch kondygnacji mieszkalnych, na tle której wyraźnie widoczne są rzeźbione obramowania okien i bramy. Powyżej wysoka, dwukondygnacyjna attyka ozdobiona w dolnej partii półkolistymi niszami oddzielonymi od siebie pilastrami a w górnej grzebieniem, w którym umieszczono wnęki z rzeźbami przedstawiającymi postacie Chrystusa, Matki Boskiej, Jana Chrzciciela i św. Bartłomieja

  • pod św. Mikołajem i pod św. Krzysztofem, kamienice braci Przybyłów: Mikołaja i Krzysztofa. Dwukondygnacyjne kamienice mieszczą się przy rynku. Gotyckie budynki zostały przebudowane ok. 1615 r. i ozdobione dużymi płaskorzeźbami przedstawiającymi świętych, patronów braci, umieszczonymi na tle boniowanych elewacji wśród innych, bogatych motywów rzeźbiarskich. Powyżej wysokie attyki podzielone gzymsami na dwa poziomy. W niższej części podział i zdobienia attyk są do siebie zbliżone - pola oddzielone pilastrami zdobią płaskorzeźby. Górne części attyk różnią się wyraźnie: kamienica pod św. Krzysztofem zwieńczona jest delikatnym grzebieniem złożonym ze sterczyn o zróżnicowanej wysokości, kamienica pod św. Mikołajem masywniejszą dekoracją złożoną z pól zwieńczonych trójkątnymi tympanonami oddzielonymi od siebie płaszczyznami z fantazyjnym ornamentem.

• Kościół Matki Boskiej Łaskawej ojców Jezuitów w Warszawie z bogatą elewacją, ciekawymi piwnicami, bardzo wysoką wieżą, oraz interesującą kopułą nad absydą.

• Kaplica Myszkowskich w Krakowie z 1614 r., wzorowana na kaplicy Zygmuntowskiej, z zewnątrz ozdobiona boniowaniem a wewnątrz kontrastowym zestawieniem kolorystycznym użytych materiałów.

• zabytki lwowskie:

  • kaplice przy katedrze Wniebowzięcia NMP:

    • wolno stojąca kaplica Boimów (Ogrójcowa), zbudowana w latach 1609–1617 na dawniejszym cmentarzu. Kaplica łączy elementy manieryzmu włoskiego i niderlandzkiego z motywami orientalnymi. Przykryta została kasetonową kopułą i ozdobiona bardzo bogatą dekoracją rzeźbiarską.

    • w wieńcu kaplic, po stronie północnej kaplica Kampianów, zbudowana ok. 1619 według projektu Pawła Rzymianina dla rodziny Kampianów,

  • kamienice przy Rynku:

    • kamienica Królewska (nazywana także kamienicą Korniakta), przebudowana przez Piotra Barbona i Pawła Rzymianina pod koniec XVI w. z dwóch gotyckich kamienic na zamówienie Konstantego Korniakta. Elewacje i arkadowy dziedziniec utrzymane zostały w stylu renesansowym (parter pozostawiono jako gotycki a I piętro przebudowano w stylu empire).

    • Czarna Kamienica (nazywana także kamienicą Anczowskiego lub kamienicą Kijowską), o elewacji z płyt z ciemnego piaskowca o mocno sfazowanych krawędziach w tzw. diamenty, zwieńczona attyką.

Architektura baroku

Sklepienie kościoła św. Mikołaja w Pradze, projekt Dientzenhofera

Kolejny, po renesansie, styl w architekturze nowożytnej nazywany jest barokiem. Wyodrębniony został w latach późniejszych, bowiem twórcy żyjący w tym okresie uważali się raczej za kontynuatorów renesansu. Kierunek ukształtował się w Rzymie z odmiany późnego renesansu nazywanej stylem dekoracyjnym (tzw. barok rzymski). Umowny czas trwania baroku to okres od połowy XVI do połowy XVIII wieku

Styl barokowy w różnych krajach wygląda różnie. Barok w krajach, w których zwyciężyła kontrreformacja, postrzegany jest jako wyraz triumfu katolicyzmu. Inaczej kształtowane są dzieła w krajach protestanckich, w których, przynajmniej w początkowym okresie, było negowane wszystko co rzymskie. Jednak zawsze jest to styl radosny. W państwach katolickich radość ta wyrażana jest obfitością nagromadzonych form materialnych, a w protestanckich poprzez zwrócenie się ku wnętrzu, wyciszenie i intymność życia. Mentalności północy bardziej odpowiadały spokojne, palladiańskie formy.

Barok doczekał się wielu sprzecznych opinii. W XIX wieku historycy niemieccy i angielscy określili go mianem zepsutego renesansu. Jednocześnie nie brak zwolenników tej epoki uznających powstałe w tym czasie dzieła za najpiękniejsze. Do rehabilitacji baroku jako pierwsi przyczynili się historycy sztuki żyjący na przełomie XIX i XX wieku: Cornelius Gurlitt oraz Heinrich Wölfflin. Barok może, ale nie musi budzić zachwytu. Jest to styl pozostający w ścisłej zależności z mentalnością swoich czasów.

Nazwa [edytuj]

Zachodzące na przełomie XVI i XVII wieku przemiany w architekturze ewoluowały w kierunku powstania stylu cechującego się monumentalizmem i dynamiką, kontrastem zestawień form pogłębionym efektami światłocienia i bogatą ornamentyką. Kierunek ten, podobnie jak cała epoka, zostały nazwane barokiem. Geneza tego słowa nie została do końca wyjaśniona. W XVII wieku termin ten oznaczał oryginalność, nieregularność i fantazyjność form, która pojawiła się w sztuce. Nazwa często jest wywodzona z portugalskiego terminu barucca lub z włoskiego barocco określającego nieregularną perłę.

Tło historyczne [edytuj]

Barok to okres rozwoju nauk, zarówno humanistycznych, jak i ścisłych. W tym czasie żyli: Galileusz, Pascal, Newton, Gottfried Wilhelm Leibniz, Kartezjusz. Przeobrażenia dotyczą również struktur społecznych, a zwłaszcza klasy mieszczańskiej, która bogaci się i umacnia swoją pozycję. W wielu państwach widoczne są tendencje władców do utworzenia monarchii absolutnych. Najskuteczniejsza w tej kwestii okazała się Francja.

Zarysowany w okresie reformacji podział Europy nie dla wszystkich państw okazał się trwały. Przy katolicyzmie pozostały Włochy, Hiszpania, Portugalia i Polska. Protestantyzm ugruntował się w Skandynawii i północnych Niderlandach. Od władzy papieskiej uwalnia się Anglia. Pozostałe państwa Europy przeżywają okres wojen religijnych, w wyniku których katolicka pozostaje Francja a w Niemczech umacnia się podział na protestancką północ i katolickie południe. Kościół katolicki po reformach zapoczątkowanych na soborze trydenckim odradza się i stopniowo wyrasta na potęgę. Powstaje zakon jezuicki, którego obecność i działalność w wielu krajach Europy oraz w Ameryce przyczyniła się do upowszechnienia baroku.

Historia [edytuj]

Pierwszych przesłanek baroku można doszukać się już w dziełach Michała Anioła. Ten mistrz renesansu jako pierwszy wprowadził do architektury elementy dynamiczne. Poprzez podzielenie płaszczyzn wielostopniowymi pilastrami, gzymsami, niszami, zastosowanie materiałów w kontrastowych kolorach uzyskuje wrażenie ożywienia wnętrza. Światło oświetlające fragmenty płaszczyzn, sąsiadujące z nimi zacienione elementy detali potęgują wrażenie nieustannego ruchu. Podobne rozwiązania są widoczne w dziełach Bartolomeo Ammanati, Giorgio Vasari, Bernardo Buontalenti i Galeazzo Alessi. Do twórców uznawanych za artystów baroku, jako pierwszych zalicza się uczniów Michała Anioła i jego współpracowników, którzy po śmierci mistrza wspólnie ukończyli budowę kopuły bazyliki św. Piotra – Giacomo della Porta i Domenico Fontana.

Giacomo della Porta, po śmierci Vignoli przeprojektował fasadę i ukończył kościoła Il Gesù w Rzymie. Świątynia zbudowana w okresie kontrreformacji, na zamówienie jezuitów, stała się wzorcem dla wielu kościołów budowanych w okresie baroku. Projekt kościoła Il Gesù, jednonawowy z sześcioma parami bocznych kaplic zamiast naw bocznych, z mocno skróconym transeptem i płytszym prezbiterium zakończonym półkolistą absydą. Nad przecięciem się transeptu i nawy zaprojektowano kopułę wspartą na żaglach. Całość tworzy zwarte, przestronne wnętrze.Kościół Il Gesù należy do okresu przejściowego pomiędzy renesansem a barokiem. Bryła kościoła została zaprojektowana i zrealizowana pod koniec renesansu a jego dwukondygnacyjna elewacja to początki baroku.

Domenico Fontana zapoczątkował nowe podejście do urbanistyki. Już w okresie renesansu można zauważyć pojedyncze projekty rozwiązujące obszar w pobliżu dzieł architektonicznych lub próby wkomponowania budynku w otoczenie. Jednak w okresie baroku widoczne jest podejście do tego zagadnienia na szerszą skalę. Przebudowa Rzymu zrealizowana zgodnie z projektem Fontany zmieniła otoczenie kościoła Santa Maria Maggiore. Odchodzące od bazyliki ulice rozchodzą się promieniście a każda z nich zostaje optycznie zamknięta kościołem lub obeliskiem.

Okres przejściowy trwa w Rzymie do końca XVI wieku. Kolejny wiek to czas rozkwitu baroku. Do czołowych przedstawicieli tego okresu należą Francesco Borromini i Giovanni Lorenzo Bernini. W pierwszej połowie XVIII wieku barok współistnieje z pokrewnym mu rokoko. Jednocześnie pojawia się nowy styl – klasycyzm.

Charakterystyka stylu [edytuj]

Barok, podobnie jak renesans, opiera się na wzorach architektury klasycznej, architekci nadal korzystają z prac Vignoli. Jednak sposób korzystania z tych samych elementów jest inny. W starożytności i renesansie poszczególne formy zestawiano ze sobą zachowując umiar i dążąc do harmonijnej, spokojnej kompozycji. Barok te same elementy przeciwstawia sobie wprowadzając wrażenie ruchu i niepokoju. Kompozycje są dynamiczne, ukształtowane rzeźbiarsko, teatralnie. Podobnie kształtowane są wnętrza o rozczłonkowanych płaszczyznach, wzbogacone rzeźbiarsko-malarskim wystrojem.

Monumentalizm budowli uwydatnia się poprzez zastosowanie kolumn i pilastrów obejmujących klika kondygnacji (wielki porządek). Dynamizm dzieł podkreślają kompozycje złożone z napiętych linii o kształcie łuku, często przerwanych, zwielokrotnione pilastry i gzymsy, które przyjmują formę dekoracyjnej wstęgi. Często występują kolumny o skręconym trzonie lub tzw. zbrojone, czyli o trzonie złożonych z wielu pierścieni o dwóch, różnych średnicach. Z czasem na zwojach trzonu dochodzi dodatkowy element zdobniczy w postaci rzędu perełek lub oplatającej je wici roślinnej. Obramowania drzwi i okien są wyraźnie podkreślone. Bardzo ważną rolę odgrywa dekoracja rzeźbiarska w postaci kartuszy, girland, festonów a nawet pełnej rzeźby. Postacie przedstawiane są zawsze w ruchu, dramatycznych pozach podkreślonych rozwianymi szatami, gestem. Wystrój uzupełniony jest zazwyczaj białą sztukaterią, którą niekiedy fragmentarycznie złocono. Sztukaterię stosowano w postaci odlewanych lub ciągnionych dekoracji rzeźbiarskich. W architekturze barokowej próbowano połączyć wszystkie znane wówczas osiągnięcia.

Popularnym materiałem zdobniczym był stiuk, czyli gips lub wapień z dodatkiem sproszkowanego marmuru, zazwyczaj barwiony w masie i wypolerowany do połysku. Stiuk po stwardnieniu doskonale imituje znacznie droższy od niego marmur. Dekorację uzupełniają malowidła. Zastosowanie iluzji malarskiej, zwłaszcza na sklepieniach, ma na celu zatarcie granicy pomiędzy rzeczywistością a jej wyobrażeniem. Skrajne obszary płaszczyzn pokrywane bywają namalowaną architekturą, która optycznie przedłuża rzeczywistość. Nad postaciami, które sprawiają wrażenie zawieszonych w przestrzeni malowany jest błękit nieba o nieskończonej głębi. Całość stwarza złudzenie odmaterializowania, niwelacji ciężaru sklepienia.

Twórcy baroku korzystając z doświadczeń przodków próbowali przekroczyć granice osiągnięć swoich poprzedników. Jest to styl, w którym próbowano połączyć w jedno różne formy sztuki: architekturę, rzeźbę, malarstwo, muzykę. Teatralnym dopełnieniem architektury świeckiej był rozbudowany ceremoniał dworski a architektury sakralnej wspaniałość liturgii, której towarzyszyła bogata scenografia – przepych szat, ołtarzy, prospektów organowych, uroczyste procesje, koronacje obrazów a nawet teatralne odtwarzanie obrazów w formie misteriów. Wyszukanym gestom towarzyszyły wypowiedzi przepełnione figuralnymi zwrotami, przenośniami. Z tej teatralizacji wywodzą się liczne budowle odtwarzające miejsca święte (np. Kalwaria Zebrzydowska) i rozwój urbanistyki podporządkowujący organizacji uroczystości kompozycję przestrzeni otaczającej rezydencje, kościoły.

Architektura sakralna [edytuj]

W budownictwie sakralnym występują znane z epok wcześniejszych rozwiązania. Budowane są kościoły podłużne, na planie prostokąta (w tym także z nawą poprzeczną na planie krzyża łacińskiego) oraz budowle centralne, na planie koła, wieloboku, krzyża greckiego. Pojawiły się i stały się popularne rzuty poziome oparte na elipsie. W konsekwencji występują sklepienia i kopuły elipsoidalne. Także łuki sklepień klasztornych, kolebkowych, krzyżowych, nieckowych oraz lunet oparte są na krzywej eliptycznej. Elementem dominującym zazwyczaj są wysokie, oparte na bębnie kopuły, zwieńczone wysokimi latarniami, które przykrywa się ozdobnymi hełmami. Elewacje kościołów, na ogół dwukondygnacyjne, o płaszczyznach podzielonych zwielokrotnionymi gzymsami, pilastrami. Zdobione pełnymi rzeźbami umieszczonymi w niszach, zwieńczone tympanonami o liniach prostych lub łukowych i esownicami łagodzącymi przejścia pomiędzy nawami o różnych wysokościach.

Architektura świecka [edytuj]

Budowle świeckie to przede wszystkim reprezentacyjne pałace rozbudowane horyzontalnie, często z bocznymi skrzydłami tworzą plan w kształcie litery U. Barok ukształtował typ pałacu określany jako entre cour et jardin. Budowla była poprzedzona dziedzińcem a za nim rozciągał się ogród i park o geometrycznie zaprojektowanych trawnikach, klombach, krzewach, skupiskach drzew. W ogrodach rozmieszczano niewielkie, ozdobne pawilony i altany. Pałac i jego otoczenie tworzą harmonijny zespół architektoniczny. Elewacje pałaców zdobiono nieco oszczędniej niż fasady kościołów. Elementem mocno rozbudowanym stały się klatki schodowe z rozdzielnymi biegami, czasem o zmieniającej się szerokości.

Zmiany w uzbrojeniu, udoskonalanie artylerii spowodowały już w okresie renesansu konieczność zastosowań innych rozwiązań w budowanych umocnieniach. Nowe fortyfikacje budowane są na dawniejszych przedmieściach. Mają one postać ziemnych umocnień chronionych początkowo bastejami, później wysuniętymi bastionami. Do geometrycznie zaplanowanych rozwiązań narysów fortyfikacyjnych dostosowywane są projekty przebiegu ulic, rozmieszczenia placów, zieleni. Kontynuowane są pomysły na plany miast idealnych, ale realizacja ich w istniejącej zabudowie należy do mało realnych przedsięwzięć.

Najwybitniejsi przedstawiciele [edytuj]

• Giacomo Barozzi da Vignola

• Giovanni Lorenzo Bernini

• Francesco Borromini

• José Benito de Churriguera

• Kilian Ignaz Dientzenhofer

• Johann Bernhard Fischer von Erlach

• Domenico Fontana

• Guarino Guarini

• Jules Hardouin-Mansart

• Johann Lucas von Hildebrandt

• Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff

• Baldassare Longhena

• Carlo Maderna

• François Mansart

• Johann Balthasar Neumann

• Matthäus Daniel Pöppelmann

• Jacob Prandauer

• Tylman van Gameren

• Christopher Wren

• Dominikus Zimmermann

Przykłady dzieł [edytuj]

• budownictwo sakralne:

  • bazylika świętego Piotra i Plac świętego Piotra w Rzymie

  • kościół San Carlo alle Quattro Fontane w Rzymie

  • kościół Santa Maria della Salute w Wenecji

  • Kościół św. Karola Boromeusza w Wiedniu

  • Plac św. Piotra i portyk bazyliki św. Piotra, Schody Królewskie na Watykanie

  • Kościół Opatrzności Bożej w Bielsku-Białej

  • kościół św. św. Piotra i Pawła w Krakowie

  • Kościół św. Anny w Krakowie

  • Kolegiata Poznańska Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i św. Marii Magdaleny (poznańska fara)

  • kościół pielgrzymkowy Vierzehnheiligen

  • kościół w Wies

  • opactwo cystersów w Lubiążu

  • kościół św. Mikołaja na Malá Strana w Pradze

• budownictwo świeckie:

  • pałac wersalski

  • Schönbrunn

  • pałac arcybiskupi w Würzburgu

  • Zwinger

  • pałac Nymphenburg

  • Pałac Krasińskich w Warszawie

  • Pałac Królewski w Casercie

  • Pałac w Wilanowie

  • zamek w Mikulovie

  • Plac Navona z Fontanną Czterech Rzek

  • Fontanna di Trevi

  • Schody Hiszpańskie

Architektura barokowa w Anglii

[edytuj]

John Vanbrugh – Blenheim Palace

Angielski barok, podobnie jak w wielu innych krajach protestanckich, należy do nurtu klasycznego, inspirowanego sztuką klasyczną oraz architekturą Palladio i Vignoli. Historyce angielscy zwykli inaczej niż na kontynencie dzielić i nazywać zmieniające się style architektoniczne. W ich ujęciu okres do połowy XVIII wieku zaliczany jest do późnego renesansu a nie do baroku.

Przejście od okresu renesansu do baroku miało bardzo łagodną formę. Był to czas, w którym dominował palladianizm. Dzieła późnego renesansu i pierwszej fazy baroku cechuje surowa, zwarta bryła o symetrycznych, uporządkowanych elewacjach. Jedynie detal zdradza, że to już inna epoka. Zwieńczenia kopuł, attyk, obramowania portali, lukarn, kartuszy i medalionów cechuje nieco bardziej rzeźbiarska, fantazyjna forma. Mimo to wyjątkiem jest projekt południowego portalu z spiralnymi trzonami kolumn. Portal zaprojektowany przez Nicholasa Stone został dobudowany w 1637 r. do uniwersyteckiego kościoła St. Mary w Oksfordzie.

Po pożarze, który w 1666 r. zniszczył zabudowę Londynu, zlecenie na wykonanie projektu odbudowy miasta otrzymał Christopher Wren. Umownie przyjęto, że jest to początek baroku w Anglii, a Christopher Wren uważany jest za najwybitniejszego przedstawiciela pierwszego okresu baroku w Anglii.

Projekt urbanistyczny odbudowy Londynu sporządzony przez Wrena nie został w całości zrealizowany. Wśród zaprojektowanych 53 kościołów, najbardziej znanym dziełem Wrena jest odbudowa katedry św. Pawła (1675-1710). Pierwotny projekt budowli centralnej rozwiązanej na planie krzyża greckiego nie spotkał się z uznaniem. Zrealizowany został projekt trójnawowej bazyliki z transeptem. Nad skrzyżowaniem naw Wren zaprojektował olbrzymią, trójpowłokową kopułę zwieńczoną latarnią. Nad przęsłami naw umieścił półkoliste kopułki wsparte na żaglach.

Wśród pozostałych projektów budowli Londynu znajdują się m.in.:

• kościół Saint-Mary-at-Hill, Thames Street, (1672)

• kościół Saint-Mary-le-Bow, Cheapside, (1680)

• kościół Saint-Dunstan in the East, (1698)

• kościół Saint-James Garlickhythe, (1674)

Inne projekty Wrena to:

• kaplice uniwersyteckie Pembroke i Emmanuel oraz Biblioteka Trinity College w Cambridge

• Królewski szpital wojskowy w Chelsea

• Szpital w Greenwich (1676),

• Królewskie Obserwatorium Astronomiczne w Greenwich (1675)

• Sheldonian Theatre w Oksfordzie (1664-1668).

Czas panowania Anny Stuart zaowocował pałacowo-parkowymi rezydencjami łączącymi klasycyzującą formę z barokowymi rozwiązaniami przestrzennymi. Castle Howard w Yorkshire (1699-1712) i Blenheim Palace w Oksfordshire (1705-1724) to efekt współpracy Vanbrugha i Hawksmoora.

Uczeń Fontany, szkocki architekt James Gibbs kontynuował palladiańskie formy bryły łącząc je z rzeźbiarską formą detali. Został uznany za najważniejszego budowniczego londyńskich kościołów w pierwszej połowie XVIII wieku. Najbardziej znane projekty to kościoły St. Mary-le-Strand i St. Martin-in-the Fields z wysokimi, rzeźbiarsko rozczłonkowanymi wieżami w fasadach.

Najciekawszym projektem budownictwa świeckiego jest zaprojektowana jako budowla centralna biblioteka Radcliffe (1737) w Oksfordzie.

Najbardziej zbliżone do dzieł włoskich architektów były projekty Thomasa Archera. Podczas podróży po Europie poznał dzieła Berniniego i Borrominiego. W wielu jego pracach widoczna jest inspiracja ich twórczością. Stąd Archer bywa nazywany najbardziej "barokowym" wśród angielskich architektów XVIII wieku. Najważniejsze prace Archera to:

• kościoły St. Paul w Deptford i St. John przy Smith Square w Londynie

• katedra St. Philip w Birmingham

Kolejny, już końcowy etap, w architekturze baroku w Anglii to powrót do twórczości Jonesa, czyli spokojnych, klasycyzujących form palladianizmu z epoki późnego renesansu. Do przedstawicieli tego okresu należą:

• William Bruce – szkocki architekt, kierował rekonstrukcją królewskiego pałacu w Edynburgu – Holyrood Palace, projektant wielu wiejskich rezydencji w Szkocji

• Colen Campbell – szkocki architekt, projektant wielu domów w Londynie i wiejskich rezydencji

• John James – współpracownik Wrena i Hawksmoora

• William Chambers – projektant wielu rezydencji, budowli ogrodowych, londyńskiej rezydencji Somerset Mouse. W swoich projektach łączył palladianizm z elementami sztuki orientalnej.

• William Kent – twórca angielskiego stylu ogrodowego i projektant wiejskich rezydencji.

Architektura barokowa we Francji

[edytuj]

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Historia architektury:
< Architektura renesansowa
Architektura barokowa
Czas trwania: XVI-XVIII w. Zasięg: Europa, Ameryka
... w Anglii ... we Flandrii ... we Francji ... w Hiszpanii ... w Holandii ... w Niemczech ... w Polsce ... w Portugalii ... w Rosji ... na Sycylii ... na Ukrainie ... we Włoszech ... w Skandynawii ... w Europie Środkowej ... w Ameryce Łacińskiej
Palladianizm • Rokoko
Architektura klasycystyczna >

Sorbona – kościół zbudowany przez Jacques'a Lemerciera

Kościół Val-de-Grâce – projekt Françoisa Mansarta

Pałacyk Vaux-le-Vicomte – projekt Louisa Le Vau, ogród André Le Nôtre

Wersal

Ogród wersalski

Pałac Grand Trianon w Wersalu, projekt Hardouin-Mansarta

Do Francji barok zawitał w pierwszej połowie XVII wieku. Największy jego rozkwit przypada na drugą połowę XVII wieku, a na początku XVIII wieku przechodzi w specyficzną odmianę stylu nazywaną rokoko. W 1624 r. Ludwik XIII mianował kardynała Richelieu na pierwszego ministra. Ich wspólne działania doprowadziły do umocnienia władzy monarszej oraz dominacji politycznej i ekonomicznej Francji w Europie. Wzrost dobrobytu społeczeństwa i poczucie własnej wartości owocuje rozkwitem nauki i sztuki. Głównym ośrodkiem był dwór królewski, który otoczył mecenatem wielu artystów. Monarchia absolutna dla podkreślenia własnej wspaniałości potrzebowała wielu dzieł sztuki jako oprawy. Bogactwo i splendor dworu królewskiego stał się wzorcem dla szerokich kręgów szlachecko-mieszczańskich w kraju i innych monarchii w Europie.

Francuscy historycy stosują zwyczaj określania poszczególnych stylów od imienia panującego we danym okresie władcy. Stąd warto przypomnieć, kto panował w okresie poszczególnych faz baroku:

• pierwsza faza – wczesny barok, styl Ludwika XIII, od ok. 1625-1643

• druga faza – rozkwit baroku – styl Ludwika XIV, 1643 – 1715

• rokoko – styl Ludwika XV, 1715 – 1750.

Przejście renesansu w barok we Francji przybrało łagodną formę. W pierwszym okresie widoczne są wpływy włoskie i niderlandzkie. Jednak nowe trendy nie zdominowały francuskiej formy renesansu dekoracyjnego. Właściwie do końca panowania Ludwika XIV przewijały się dwa nurty:

• włosko-barokowy, bardzo powściągliwy, ograniczony do ryzalitowania fasad, stosowania bogatych w formie bębnów i kopuł oraz lunet; tylko wystrój wnętrz cechuje drobiazgowa, rzeźbiarska dekoracyjność,

• francusko-renesansowy, nazywany także "barokiem klasycznym" lub "klasycyzującym", popierany przez rząd i propagowany w otwartej w Paryżu Akademii Architektury (30 grudnia 1671 r.).

Barok w formie wypracowanej we Włoszech nigdy nie zaistniał we Francji, stąd w opinii niektórych historyków francuskich, we Francji baroku nigdy nie było.

Do pierwszych przedstawicieli baroku klasycznego we Francji należą:

• Jacques Lemercier – wykształcony we Włoszech nadworny architekt Ludwika XIII. Jego dzieła cechują się, w porównaniu z architekturą Włoch, znacznym uproszczeniem bryły. Szczególną uwagę kieruje na wygodne rozwiązanie wnętrz i ich bogaty wystrój. Zbudował Richelieu zamek w Poitou (ok. 1627 r.) oraz pałac Cardinal (później Royal) w Paryżu (ok. 1629). Pracował także przy rozbudowie Luwru. Do dzieł sakralnych Lemerciera należą:

  • zbudowany w latach 1635-1656 kościół Uniwersytecki Sorbony. Jest to budynek zaprojektowany na planie krzyża greckiego z dużą kopułą opartą na bębnie i zwieńczoną wysmukłą latarnią. Wnętrze jest połączone z czterema dużymi kaplicami umieszczonymi pomiędzy ramionami krzyża.

  • kościół Sant-Roch w Paryżu.

• François Mansart – architekt królewski, który w swoich pracach starał się propagować rodzime tradycje, a dekoracyjne detale traktować tylko jako uzupełnienie budowli. Do pierwszych jego prac należy przebudowa zamku Blois (1635-1638 skrzydło Gastona Orleańskiego). Znaczącym dziełem dla architektury jest budowa pałacyku Maison-sur-Seine (Maison Laffitte) pod Paryżem (1642-1650), gdzie zastosował rzut poziomy w kształcie podkowy a ogród umieścił za budynkiem. Rozwiązanie to umożliwiło znacznie lepsze oświetlenie wnętrz i z czasem upowszechniło się w całej Europie. Inne projekty Mansarta to pałac De-la-Vrillerie, elewacje pałacu Carnavalet w Paryżu. Do dzieł sakralnych należą: paryskie kościoły NPMarii i Val-de-Grâce (ok. 1645, ukończony przez Lemerciera) – zbudowane na planach centralnych i zwieńczone kopułami.

• Louis Le Vau – rozbudował schemat wiejskiej rezydencji zapoczątkowany przez Mansarta wprowadzając dużą, eliptyczną lub okrągłą salę w centralnej części planu z zejściem do ogrodu. Sala poprzedzona jest od frontu dużym hallem, do którego przylegają dwie klatki schodowe. Rozwiązanie takie zastosował m.in. w pałacyku Vaux-le-Vicomte na zamówienie Nicolasa Fouqueta (1656-1661). Inne dzieła Le Vau to: Hôtel Lambert (1640-1648), Hôtel Lauzun, Collège Mazarin; pracował przy rozbudowie Luwru (od 1655), północnego skrzydła pałacu Tuilerie i Wersalu (1661-1670).

Kierunek włosko-barokowy reprezentuje Charles Lebrun, architekt, rzeźbiarz i malarz. Pracował na zlecenie Ludwika XIV zdobiąc wnętrza pałaców Vax-le-Vicomte (1658-1661), Hôtelu Lambert (1650-1658), Luwru (Galeria Apollina ok. 1680) i Wersalu (Galeria Zwierciadlana, Salony Wojny i Pokoju, architektura ogrodowa oraz nieistniejące Schody Ambasadorów 1678-1690). Jego twórczość to przede wszystkim doskonale skomponowane z wnętrzem dekoracje. Wprowadza gęsty podział płaszczyzn ścian, sufitów i posadzek. Obramowania stolarskie, cokoły, belkowania zdobi precyzyjnymi ornamentami złożonymi z drobnych elementów. Pomiędzy nimi umieszcza obrazy, gobeliny, obicia.

Na zlecenie Ludwika XIV pracował także przedstawiciel baroku klasycznego, lekarz i architekt Claude Perrault. Jego największym dziełem był projekt wschodniej fasady Luwru (1667-1670) utrzymanej w stylu nawiązującym do palladianizmu. Powyżej poziomu parteru, który optycznie stanowi cokół bryły, umieścił kolumnadę w wielkim porządku zwieńczoną ażurową attyką. Płaszczyznę akcentują trzy ryzality umieszczone na narożach i w osi fasady.

Do czołowych przedstawicieli francuskiego baroku należał Jules Hardouin-Mansart. W 1677 r. Ludwik XIV jemu powierzył kierowanie pracami przy rozbudowie Wersalu. Współpracując z Lebrunem w latach 1678-1689, kontynuował dzieło Le Vau nad powiększeniem pałacu. W skrzydle północnym zaprojektował teatr dworski i dwupoziomową kaplicę pałacową (1698-1710). Kaplicę w latach 1708-1710 wyposażył jego uczeń Robert de Cotte. Dziełem Mansarta były także inne, mniejsze budowle, wchodzące w skład zespołu pałacowego:

• Wielkie Stajnie – zbudowane w latach 1679-1689

• Oranżeria 1681-1689

• pałacyk Grand Trianon, zbudowany dla markizy de Maintenon w latach 1687-1688 i ukończony przez de Cotte'a.

Inne, znane dzieła Mansarta to:

• kościół św. Ludwika w Paryżu, zbudowany na terenie obiektu mieszczącego dom i szpital dla inwalidów zaprojektowanego przez Libéral Bruant'a. Kościół nazywany jest powszechnie Tumem Inwalidów (1679-1706)

• rozbudowa pałacu w Saint-Germain-en-Laye (1674-1682)

• przebudowa pałacu w Chantily (1684-1686)

• kościół Notre Dame w Wersalu (1684-1686)

• prace przy modernizacji urbanistyki Paryża – Place des Victoires (1686-1687) i Place Vendôme (1698-1701).

Zespół pałacowo-ogrodowy Wersalu powszechnie jest uznawany za najlepsze dzieło francuskiego renesansu. Ogród został zaprojektowany przez André Le Nôtre, twórcę barokowego ogrodu francuskiego.

Pod koniec baroku wyodrębnił się nowy kierunek nazwany rokoko (j. franc. rocaille – muszla). We Francji jego pierwsza faza określana jest jako styl regencji (regence) a późniejsza, dojrzalsza forma stylem Ludwika XV. Nowe tendencje, które pojawiły się zwłaszcza w architekturze wnętrz, wiązane są ze swobodną i beztroską atmosferą dworów Filipa Orleańskiego i Ludwika XV oraz fascynacją sztuką chińską, której dzieła w tym czasie masowo sprowadzano do Europy.

Architektura rokoko znacznie odbiega od surowszego nurtu klasycyzującego baroku, nie przypomina także rzeźbiarskich form ukształtowanych we Włoszech. Charakterystyczne cechy rokoka to przede wszystkim lekkość i swoboda kompozycji. Architekci rozwiązują płaszczyzny ścian i sufitów jako całość. Powierzchnia ścian dzielona jest na poszczególne, pola (panneau) w postaci prostokątów, których naroża są często zaokrąglone. Pola otrzymują obramowania z delikatnie rzeźbionych ornamentów w postaci linearnych, często asymetrycznie skomponowanych plecionek, wici, arabeski o motywach inspirowanych światem roślinnym, kształtem muszli i falującej wody (rocaille). Pomiędzy poszczególnymi polami wkomponowane są płaszczyzny drzwi z supraportami, okien i luster, które także otrzymują ozdobne ramy. Dolną część ścian pokrywa się boazerią a pola podziału wypełniają malowidła lub ozdobne tkaniny. Dominuje pastelowa paleta barw o kolorach jasnoróżowych, kości słoniowej, jasnoliliowej, błękitnej, jasnozielonej, białej, złotej i srebrnej. Lekkie meble o dekoracyjnych profilach i porcelanowe drobiazgi dopełniają wnętrze tworząc pogodny nastrój. Najbogatszymi elementami elewacji stają się ślusarskie detale balustrad, krat i ogrodzeń.

Na dworze Filipa Orleańskiego działał niderlandzki architekt i dekorator wnętrz Gilles Marie Oppenordt. Jego prace są związane ze zmianami wystroju wnętrz pałacu w Villers-Cotterêts oraz kilku kościołów w Paryżu. W swoich projektach w miejscu pilastrów i belkowań wprowadził ozdobne, zawiłe elementy sztukatorskie w postaci dekoracyjnych pasów, girland, festonów. W podobnym kierunku podąża także Robert de Cotte.

Czołowym przedstawicielem rokoko był Juste Aurèle Meissonier. Projektant funkcjonalnych rozwiązań domów mieszkalnych i bogato dekorowanych wnętrz. W jego pracach występują sale o zaokrąglonych narożach i balkony o falujących liniach. Ozdobą płaszczyzn są asymetryczne ornamenty przechodzące z wici roślinnych w linie o niesprecyzowanym kształcie układające się w skomplikowane kratki, koronki, muszelki. Zaprojektował także fasadę kościoła St-Suplice w Paryżu. Ta praca, jako zbyt odbiegająca od zrównoważonych fasad francuskich budowli, nie została zrealizowana.

Architektura barokowa w Hiszpanii

[

Filippo Juvara – rzydencja San Ildefonso koło Segowii

Do Hiszpanii barok dotarł z Włoch na początku XVII wieku. Był to okres niezbyt pomyślny dla Hiszpanii. Długotrwałe wojny z Francją, Niderlandami i Anglią, utrata dominacji na morzu, korupcja i nadużycia urzędników to tylko niektóre z przyczyn upadku gospodarczego kraju. Po powstaniu Republiki Zjednoczonych Prowincji, której miasta zdominowały handel kolonialny w Europie zachwiał się ostatni filar gospodarki hiszpańskiej. Stagnacja gospodarcza, brak potrzebnych reform w kraju i słabość władzy nie sprzyja ukształtowaniu się silnej warstwy mieszczańskiej. Sztuka XVII i XVIII wieku rozwija się pod mecenatem kościoła i arystokracji.

Pierwsze lata XVII wieku to kontynuowanie tradycji Herrery. Architekt Juan Gómez de Mora, uważany za prekursora baroku w Hiszpanii, buduje kościoły początkowo jeszcze o wyraźnych cechach architektury Herrery: la Encarnación w Madrycie (1611-1616) oraz w Salamance (1617) dla zakonu jezuitów z barokową fasadą. (Clerecía, obecnie kościół św. Ducha Espíritu Santo). Kościół dla zakonu cystersów ufundowany przez kardynała Bernardo de Sandoval w Alcalá de Henares został zaprojektowany na rzucie elipsy i zwieńczony kopułą. Dzieło to w całości należy do baroku.

Barok rozgościł się architekturze hiszpańskiej już na dobre w latach dwudziestych XVII wieku. Powstają bogato zdobione budowle. Kręcone słupy dekorowane girlandami, wielokrotne pilastry i gzymsy wprowadzające podział płaszczyzn, płaskorzeźby, fryzy, kartusze, wokół otworów okiennych i drzwiowych sute obramowania, na powierzchniach ścian, cokołów, pilastrów, sklepień i wnęk drobny i gęsty ornament zaczerpnięty z występującego okresie renesansu estilo plateresco i mnogość rzeźb figuralnych o ekspresyjnym wyrazie to podstawowe cechy hiszpańskiego baroku. W połowie XVII wieku dodatkowo nakładają się na te cechy wzory i formy zdobnicze zaczerpnięte z Meksyku. Północne rejony Hiszpanii wypracowują tzw. barok płytkowy. Jest to forma zdobienia powierzchni fasad przy użyciu drobnych i płaskich elementów w postaci medalionów, tarcz, wolut i lizen. Przedstawicielem tego kierunku był Domingo Antonio de Andrade, budowniczy m.in. wieży zegarowej w południowej fasadzie katedry Santiago de Compostela, tzw. Torre del Reloj lub Torre da Barenguela. Katedra otrzymała także nowy portal Quaintana zaprojektowany przez Josè de la Peña del Toro (zbudowany w latach 1658-1666) zachodnią fasadę (Obradoiro) dobudową przed istniejącą, romańską. Projekt fasady sporządził Ferdynand Casas y Novoa, zrealizowany został dopiero pod koniec jego życia (w latach 1738-1749). Elewację poprzedzają wspaniałe, czterobiegowe schody pozwalające na organizację nabożeństw przed licznie zgromadzonymi pielgrzymami.

W początkowym okresie baroku działał jezuita Fray Francisco Bautista. Jego dziełem jest zbudowana około 1620 r. katedra San Isidoro del Real w Madrycie. Projekt wzorowany na rzymskim Il Gesù, z fasadą flankowaną dwoma wieżami. Kościoły jezuitów, rodzimego i prężnie działającego zgromadzenia w Hiszpanii były bardzo często budowane w tym kraju. Stąd, ich architektura, stanowi ważny wkład w rozwój baroku w Hiszpanii. Kościoły przeznaczone dla ogółu wiernych w Hiszpanii zazwyczaj były planowane na rzucie prostokąta, oparte na architekturze kościoła Il Gesù i częściej niż w innych krajach Europy z dwoma wieżami akcentującymi ich fasady (np. kościół w San Sebastian. Świątynie budowane jako budynki wchodzące w skład zgromadzeń i prowadzonych przez nie uczelni to najczęściej budowle centralne, koliste lub eliptyczne, wieńczone kopułą wspartą bębnie (np. bazylika św. Ignacego w Loyoli (Azpeitia).

Nieco później, w połowie XVII wieku, rozgłos zdobywają dwaj architekci: Alonso Cano i Francisco de Herrera (syn sewilskiego malarza Francisco de Herrera). Alonso Cano na polecenie króla Filipa IV od 1652 r. pracował przy budowie renesansowej katedry w Granadzie. Przeprojektował fasadę kościoła w stylu architektury barokowej. Elewacja otrzymała dwie wieże a płaszczyzna pomiędzy nimi została ozdobiona trzema ogromnymi wnękami. Najbardziej znaczącym dziełem Francesco Herrery jest projekt trójnawowej bazyliki Nuestra Señora del Pilar w Saragossie (1681 r.). (Prace przy budowie bazyliki zostały rozpoczęte ok. 1675 pod kierownictwem Felipe Sáncheza. Jednak jego projekt został zmodyfikowany ok. 1680 r. przez Herrerę).

W 1688 r., w Walencji, Juan Batista Viñes rozpoczął budowę kościoła Santa Catalina. Z kościoła ocalała tylko wieża zbudowana na planie sześciokąta. Naroża podkreślone są półfilarami, które w piątej kondygnacji zastąpiono spiralnymi półkolumnami. Całość wieńczy ozdobna latarnia. Viñes był prawdopodobnie projektantem portalu kościoła parafialnego (św. Augustyna) w Vinaroz (prowincja Castellón). Fasada katedry w Walencji została przebudowana w pierwszych latach XVIII wieku przez rzeźbiarza Ignacio Vergarę i niemieckiego architekta Conrada Rudolfa. Projekt nawiązuje do zasad typowych dla Borrominiego.

Największą indywidualność w hiszpańskiej architekturze baroku reprezentują dzieła rodziny Churriguera: José i jego synów José Benito, Alberto i Joaquina (najbardziej znani są José Benito i Alberto). Wprowadzili do architektury styl o bogatej ornamentyce łączącej tradycyjne elementy plateresco z dekoracją zaczerpniętą z baroku włoskiego i flamandzkiego oraz formy inspirowane sztuką prekolumbijską w Meksyku, zwłaszcza Azteków i Majów. Powstał styl przeładowany detalami, w którym płaszczyzny pokrywano bogatą, splątaną i ruchliwą ornamentyką zatracając jednocześnie pierwotną bryłę budowli. Pracowali często wspólnie. Ich projekty znalazły wielu naśladowców, zwłaszcza w południowo-amerykańskich koloniach Hiszpanii (churrigueryzm).

W Hiszpanii José Benito zaprojektował pałac w Madrycie dla Goyeneches’a oraz od podstaw plan urbanistyczny miasta Nuevo Baztán koło Aranjuez wraz z założeniem pałacowo parkowym (1709). Najbardziej znanym jego dziełem jest ołtarz w dominikańskim kościele San Esteban w Salamance, Twórczość Alberto związana jest przede wszystkim z Salamanką, gdzie pracował przy budowie katedry i zaprojektował Plaza Mayor, uważany za jeden z najpiękniejszych w Hiszpanii. W stylu churrigueryzmu Luis de Arévalo i Francisco Manuel Vásquez zaprojektowali wystrój zakrystii kościoła kartuzów w Granadzie (1727-1764). Dzieło to jest uważane za jeden z najcenniejszych zabytków barokowych w Hiszpanii. Ciekawym przykładem dekoracji jest także fasada pałacu markiza de Dos Aquas w Walencji. Portal, projekt Hipolita Roviro i Ignacia Vergary przedstawia personifikacje dwóch rzek Walencji Turii i Júcar. Nad drzwiami umieszczono figurkę Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogatym, rokokowym obramowaniu.

Po okresie wybujałej ornamentyki następuje uspokojenie i dekoracja budowli powoli ulega ograniczeniom. Na przełomie XVII i XVIII wieku Vincente Acero otrzymał zlecenie na projekt odbudowy spalonej katedry w Kadyksie. Powstaje trójnawowa budowla przecięta nawą krzyżową, z obejściem z dwoma kopułami (nad skrzyżowaniem naw i prezbiterium) i fasadą z dwoma cylindrycznymi wieżami.

Na budownictwo świeckie największy wpływ wywarł Filippo Juvara, który ostatnie lata swojego życia spędził w Hiszpanii. Zaprojektował pałac królewski w Madrycie (zbudowany po jego śmierci) o wnętrzach w stylu rokoko i fasadę ogrodową królewskiej rezydencji San Ildefonso koło Segowii (1735). Pałac w Madrycie zaprojektowany przez Juvarę, zgodnie z życzeniem monarchów, miał być wzorowany na paryskim Luwrze. Po śmierci Juvary, jego projekt na polecenie Filipa V Burbona został zredukowany przez Sacchettiego, następce Juvary.

Architektura barokowa w Niemczech

[

Po niespokojnej pierwszej połowie XVII wieku na ziemiach niemieckich zapanował pokój. Wojna trzydziestoletnia, która trwała w latach 1618-1648, zakończyła się, a księstwa wyodrębniły się jako niezależnie państewka. Ugruntował się podział na protestancką północ i katolickie południe. W zrujnowanych gospodarczo krajach dopiero po 1650 roku nastąpiło lekkie ożywienie w budownictwie, a wraz z nim zaczął upowszechniać się ów styl – barok. Jeśli wziąć pod uwagę rozdrobnienie polityczne i rozłam religijny, to nie powinno dziwić zróżnicowanie w rozwoju tego stylu architektonicznego na terytorium niemieckim.

W budownictwie sakralnym kościoły katolickie początkowo rozwiązywano na planie trójnawowej bazyliki z elewacją frontową dość często flankowaną dwiema wieżami. Nie zawsze projektowano nawę krzyżową i stosowano kopułę nad skrzyżowaniem naw. W drugiej połowie XVII wieku coraz częściej pojawiają się układy centralne o wydłużonym planie i bogatej dekoracji. Koniec XVII wieku zaowocował budynkami o giętych elewacjach o silnie profilowanych obelkowaniach, rzeźbiarsko traktowanych hełmach i latarniach, fantazyjnie rozczłonkowanych obramowaniach otworów i gęsto profilowanych pilastrach i łukach sklepień, dekoracyjnie potraktowanych kartuszach, medalionach, wspornikach. Budownictwo zborów ewangelickich, długo skromne, o układach podłużnych i centralnych, z wolna się zmienia, a w XVIII wieku zaczyna nawet przypominać architekturę krajów katolickich.

Wraz z normalizacją gospodarczą kraju ożywa również budownictwo świeckie. Powstają nowe rezydencje magnackie, przebudowywane są istniejące. Pałace wzorowane są na układach francuskich, w których budynek główny z dwoma bocznymi skrzydłami poprzedza dziedziniec, a ogród w stylu francuskim lokalizowany jest za budynkiem. Tak samo wystawnie projektowane są pałace biskupów. Domy mieszczańskie otrzymują nowy wystrój. Nadal, zwłaszcza na północy, występuje ornament zwijany i sporadycznie chrząstkowy. Szybko rozpowszechnia się płaski ornament taśmowy. W XVIII wieku coraz częściej stosowany jest ornament rokokowy, modelowany w gipsie (sztukateria), inspirowany wzorami francuskimi.

Kraje północno-zachodnie i zachodnie [edytuj]

Około 1690 roku w Bremie francuski architekt, Jean Baptiste Broebes, zbudował budynek Giełdy (Handelsbörse). Ciekawiej reprezentują się dorobek Paula du Ry, francuskiego emigranta działającego w Hesji. W 1690 dla cysterskiego klasztoru Haydau (w gminie Morschen) projektuje nową oranżerię. W latach 1698-1710 realizuje ambitne zadanie zbudowania od podstaw w Kassel (Hofgeismar) Nowego Miasta (Carsdorf) dla Hugenotów. Oprócz planu przestrzennego i projektów budynków mieszkalnych w 1704 buduje nowy, protestancki kościół. Zaprojektował także w Kassel miejski pałac dla landgrafa Karola. Budynek powstał w 1714, już po śmierci Paula. Pracami kierował jego potomek. Obecnie w budynku mieści się Brüder Grimm-Museum, muzeum z pamiątkami po braciach Grimm.

Ernst Georg Sonnin to kolejny architekt pochodzenia francuskiego. Jego działalność związana była z Hamburgiem, gdzie brał udział w odbudowie szeregu budowli. Za najważniejsze z jego przedsięwzięć uważa się projekt odbudowy kościoła św. Michała. Współpracując z Johannem Prey zbudowali protestancki kościół założony na planie centralnym krzyża greckiego z wewnętrzną emporą o fantazyjnie wygiętej linii.

Kraje północno-wschodnie [edytuj]

Pierwsze elementy baroku pojawiły się w architekturze za sprawą przybyszów z Holandii. Największą rolę w Berlinie i jego okolicach odegrali:

• Michael Mattias Smids z Bredy, współpracował z Memhardtem przy budowie fortyfikacji, Stajni Książęcych i wielu innych budynków w Berlinie, zamku w Oranienburgu i Poczdamie.

• Johann Gregor Memhardt z Linz, wykształcony w Holandii (przed przyjazdem do Berlina zapoznał się z architekturą holenderską m.in. w Hadze). W Berlinie projektował zamek (obecnie zamek nie istnieje), pracował przy rozbudowie zamku w Oranienburgu, autor projektu rozbudowy Poczdamu (1661) i projektant zamku w Poczdamie.

• Johann Arnold Nering, (Nehring) niemiecki architekt wykształcony w Holandii, współpracownik Memhardta i Smidsa, budował Berliński Arsenał (po jego śmierci prace ukończył Andreas Schlüter), pracował przy budowie części fortyfikacji i zamku w Berlinie, zaprojektował oranżerię na terenie Lustgarten (1685), protestancką kaplicę zamkową w Köpenick, plac Gendarmenmarkt, pałac Charlottenburg (Nering projektował od 1695 najstarszą część pałacu, ukończoną w latach 1701-1713 przez Eosander von Götthe, tzw. Nering-Eosanderbau), pracował przy rozbudowie starego zamku w Poczdamie.

• Andreas Schlüter, niemiecki architekt (ur. w 1660 r.) i rzeźbiarz, początkowo współpracował z Neringiem przy budowie Arsenału (jego dziełem jest rzeźbiarska dekoracja budynku, m.in. cykl Umierający wojownicy 1696), projektant Starej Poczty (1701-1704) w Berlinie.

• Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff, architekt i malarz, twórca późnobarokowych dzieł o spokojnej, klasycyzującej bryle i rokokowych wnętrzach. Jego najważniejsze prace to gmach berlińskiej opery (1741), pałace w Charlottenburgu (1740-1742), Sanssouci (1745-1747), Rheinsbergu i starego zamku Poczdamie (z kompleksu zachował się jedynie budynek stajni królewskich).

• Johann Gottfried Büring, budowniczy działający pod koniec rokoko, najbardziej znany jest jego udział przy budowie niektórych budynków w kompleksie Sanssouci, np. Chińskiego Pawilonu, Nowego Pałacu oraz Galerii Obrazów.

Kraje południowe [edytuj]

Architektura baroku w południowej części terytorium Niemiec prezentuje się znacznie bogaciej niż na północy. Powstają dzieła, w których odzwierciedlają się wpływy architektury włoskiej szkoły Borrominiego, Berniniego i jezuickiej architektury sakralnej oraz francuskiej architektury zespołów pałacowo-parkowych. Wystrój wnętrz został zdominowany francuskim rokoko, które także wpłynęło na ukształtowanie architektonicznej bryły budowli i jej rzeźbiarską dekorację. Na zlecenie arystokracji świeckiej i kościelnej pracowali architekci włoscy i francuscy. Oprócz nich, w dość krótkim czasie pojawiło się wielu znanych artystów pochodzenia niemieckiego. Do najbardziej znanych należą:

• Enrico Zucalli, włoski architekt był jednym z pierwszych reprezentantów baroku na południu Niemiec. Od 1663 r. pracował wraz z bolońskim architektem Agostino Barelli przy budowie kościoła Teatynów w Monachium. Do projektu Barelliego dodał dwie wieże od frontu i kopułę nad skrzyżowaniem naw. Pracował przy rozbudowie pałacu Nymphenburg (wraz z Giovanni Antonio Viscardi, najstarszą część pałacu zbudował Barelli) oraz pałacu Schleissheim w Monachium oraz pałacu (Kurfürstliches Schloss Bonn, obecnie budynek Uniwersytecki) i dworku w Bonn. Sporządził także plany przebudowy klasztoru w Ettal (na ich podstawie odbudowano zniszczony pożarem klasztor po śmieci architekta).

• Giovanni Antonio Viscardi, włoski architekt zatrudniony na dworze bawarskim. W jego pracach wyraźnie widoczne są wpływy szkoły Borrominiego. Uczestniczył przy realizacji prac Enrico Zucalli. Kierował także przebudową cysterskiego klasztoru Fürstenfeld. Najciekawszą jego pracą jest projekt monachijskiego kościoła św. Trójcy w Monachium (1711-1718). Zastosował tu kopułę bez bębna, konstrukcję, która rozpowszechniła się na południu Niemiec.

• rodzina bawarskich architektów i budowniczych, pracujących nie tylko w Niemczech ale także na terenie Czech, Austrii:

  • Georg Dientzenhofer, wprowadził do budownictwa sakralnego na południu Niemiec ciekawe rozwiązania oparte na planie centralnym. Zaprojektował kaplicę odpustową Trójcy Świętej w Waldsassen na rzucie trójkąta równobocznego z przylegającymi do jego boków trzech półkoli. Wnętrze kościoła obiega niskie obejście a bryłę akcentują wysokie i smukłe wieże zlokalizowane w wierzchołkach trójkąta. Z bratem Johannem Leonardem pracował przy budowie kościoła św. Marcina w Bambergu, którego architektura jest wzorowana na rzymskim Il Gesù.

  • Johann Dientzenhofer, projektował kościoły, w których śmiało konstruowane, elipsoidalne sklepienia przenikały się. Przykładem takiej budowli jest kościół w Banz w Bad Staffelstein (powiat Lichtenfels). Inne jego dzieła to: katedra i pałac w Fuldzie, pałac w Kleinheubach, pałac Weissensteina w Pommersfelden, kościół w Litzendorf.

  • Johann Leonhard Dientzenhofer, uczestniczył w rozbudowie benedyktyńskich opactw w Banz i św. Michała w Bambergu oraz nowego pałacu biskupa w Bambergu (do renesansowej rezydencji dobudował dwa skrzydła).

• Balthasar Neumann, niemiecki architekt z okresu późnego baroku, pracował przy budowie i rozbudowie wielu kościołów, opactw i zamków np. pałac w Bruchsal, pałac Augustusburg w Brühl, dla którego zaprojektował wspaniałą klatkę schodową, kościoły w Gössweinstein, w opactwie w Neresheim (jednonawowy w układzie podłużnym o przęsłach przykrytych owalnymi sklepieniami), Steinbach, klasztor i kościół benedyktyński w Münsterschwarzach w Schwarzach nad Menem, powiat Kitzingen, opactwa w Banz, w Schöntal, kościół pielgrzymkowy Czternastu Wspomożycieli w Vierzehnheiligen (jednonawowy, ze sklepieniami na planie koła i owalu) Dom pod Sokołem – Falkenhause w Würzburgu (z elewacją o bogatej, rokokowej dekoracji), pałac Poppelsdorfer w Bonn. Najbardziej znane jego projekty to rezydencja biskupa i kaplica rodziny Schönborn przy katedrze w Würzburgu.

• Dominikus Zimmermann, architekt niemiecki, znany przede wszystkim jako projektant wnętrz, licznych ołtarzy, ambon i innych dekoracji. Zbudował rokokowe kościoły, zaprojektowane na rzucie elipsy, w Steinhausem (Bad Schussenried) 1727-1733 i w Wies (Steingaden, powiat Weilheim-Schongau) 1745-1754. Przy wystroju wnętrz współpracował z bratem Johannem Zimmermannem. Jego inne dzieła to: przebudowa kartuzji w Buxheimie – kościół, kaplica św. Anny (1713-1727), budowa kościoła NMP w Günzburgu (1735-1740), przebudowa franciszkańskiego klasztoru w Maria Medingen w Mödingen (1716-1725).

• François de Cuvilliés starszy, bawarski architekt wnętrz urodzony we Francji, przedstawiciel rokoko. Jako nadworny architekt elektorów Maksymiliana II i Karola VII i pracował nad wystrojem wnętrz monachijskiej Rezydencji – Pałacu Królewskiego i znajdującego się w skrzydle pałacu teatru dworskiego Cuvilliés-Theater 1751-1753. Dla zespołu pałacowo-parkowego w Nymphenburgu zaprojektował pałacyk myśliwski Amalienburg (1734-1739). Jego dziełem jest także monachijski Pałac Holstein z sztukatorską dekoracją Johanna Zimmermanna (obecnie rezydencja biskupa) i fasada kościoła Teatynów (1765-1768). W Bonn pracował nad wystrojem wnętrz pałacu Brühla i bramą wjazdową pałacu elektorskiego (Koblenzer Tor) obecnie budynek należy do kompleksu zabudowań uniwersyteckich, w Brühl pracował nad wystrojem wnętrz zespołu pałacowego (Augustusburg i Falkenlust). Wraz z braćmi Zimmermann, Dominikusem i Johannem, zajmował się dekoracją pomieszczeń pałacu Nymphenburg.

• Johann Georg Starcke, niemiecki architekt, który pracował w Dreźnie i jego okolicy. W swoich pracach łączył elementy baroku francuskiego i włoskiego. Zaprojektował Ogród Włoski z pawilonem (1669) oraz pałac na terenie drezdeńskiego Grossen Garten (1678-1683). Brał udział w pracach związanych z przebudową zamku królewskiego Residenzschloss1691-1693, ujeżdżalni dworskiej w Dreźnie i budynku Starej Giełdy w Lipsku (1678-1683).

• Matthäus Daniel Pöppelmann, niemiecki architekt późnego baroku. Studiował we Włoszech, gdzie zainteresował się twórczością Fontany. Poznał też prace austriackiego architekta Johanna Hildebrandta. Pöppelmann w swoich projektach wprowadzał bogatą, symetryczną ornamentykę, która zbiżała jego twórczość do rokoko. Pracował w Berlinie, przy przebudowie zamku, Dreźnie i okolicach oraz w Warszawie. Najsłynniejszym dziełem Pöppelmanna jest drezdeński Zwinger (1711-1728). Wewnętrzny dziedziniec (o pow. ok. 1 ha) z ogrodem w stylu francuskim okala galeria oraz jedno i dwukondygnacyjne pawilony. Brama prowadząca na dziedziniec została zaprojektowana w formie łuku triumfalnego i wieńczona wielką koroną (stąd jej nazwa Kronentor – Brama Koronna). Pöppelmann pracował także przy budowie lub przebudowie innych obiektów: w Dreźnie – pałac Taschenberg (1711-1715), pałac Japoński (1715), pałac w barokowych ogrodach Grossedlitz, pałac Pillnitz koło Drezna (1720-1723), pałac w Moritzburgu (1723-1733). Zaprojektował również drezdeński most Augusta – Augustusbrücke (1727-1731).

• Georg Bähr, architekt niemiecki pracujący przede wszystkim w Dreźnie. Jego najważniejszym projektem była budowa luterańskiego kościoła Frauenkirche (kościół Mariacki) (1726-1743). Kościół został zaprojektowany na planie centralnym i zwieńczony wysoką kopułą z ciosów. Schody prowadzące na kolistą emporę zostały umieszczone w czterech ryzalitach przylegających do bryły budowli. Inne prace Bähra to Hotel Saski (Hôtel de Saxe) w Dreźnie, kościoły w Loschwitz (Drezno) (1705-1708), Schmiedebergu (w pobliżu Altenbergu) (1713-1716) i Forchheim (1719-1726.

• Gaetano Chiaveri architekt włoski, pracował w Niemczech, Polsce i Rosji. Efektem jego działalności w Niemczech są drezdeńskie budowle: Pałac Maksymiliana i katolicki kościół dworski – Hofkirche (1739-1751). Budynek katedry został zaprojektowany na planie bazyliki o podwyższonej nawie środkowej i półkolistym obejściu. Fasadę o giętych liniach akcentuje smukła, czterokondygnacyjna, ażurowa wieża z cebulastym hełmem.

W XVIII wieku zapanowała moda na niewielkie pałacyki i pawilony ogrodowe lokalizowane na terenie rozległych założeń ogrodowych i parkowych. Do największych budowli o tym charakterze należą rokokowe pałace w pobliżu Stuttgartu:

• Monrepos, budowany od 1760 przez Philippe de la Guêpière. Pałac na wodzie Monrepos to jeden z wielu obiektów założenia parkowo-pałacowego w Ludwigsburgu; barokowy zespół budowli powstał na zlecenie Eberharda Ludwika Wirtemberskiego i był wzorowany na francuskim Wersalu. Główny obiekt – rezydencja, zbudowany przez Johanna Friedricha Nette i Donato Giuseppe Frisoni, był gotowy w 1733. Letni, myśliwski pałacyk Favorite, powstał w latach 1717-1723 według projektu Donato Giuseppe Frisoni.

• Solitude (1764-1775), zbudowany na zlecenie Karola Eugeniusza Wirtemberskiego przez Friedricha Weyhinga, Philippe de la Guêpière i Reinholda Ferdinanda Heinricha Fischera ok. 12,0 km od Ludwigsburga.

Ciekawym przykładem barokowej urbanistyki jest projekt zabudowy Karlsruhe w Wirtembergii. Miasto zostało założone w 1715 r. przez Karola Wilhelma. Centralnym punktem planu stała się wieża ocalała z średniowiecznej zabudowy obronnej (na szczycie Turmberg w Durlach). Do wieży dobudowano pałac a od niej, promieniście, wytyczono 32 aleje parkowe. Do zespołu pałacowo-parkowego początkowo przylegało niewielkie osiedle, które dało początek miastu.

Architektura barokowa w Europie Środkowej

Wnętrze kościoła klasztornego w Muri

Do Środkowej i Wschodniej Europy barok dotarł z obszaru Włoch, Francji i Niemiec. Tereny dzisiejszej Austrii, Węgier (dzisiejsze państwo węgierskie w XVII wieku nadal było podzielone pomiędzy Turcję i Habsburgów, którzy stopniowo odzyskiwali panowanie na tym terytorium), Chorwacji (część obszaru Chorwacji była pod panowaniem Turcji) i Czech podobnie jak południowe obszary Niemiec, pozostają we władaniu Habsburgów. Zatem i styl barokowy w architekturze rozwija się w nich podobnie jak i na terenie południowych Niemiec. Jedynie Szwajcaria była formalnie niezależna od cesarza rzymsko-niemieckiego (do 1798 r., czyli do momentu podboju Związku Szwajcarskiego przez Francję), ale i tutaj, w sztuce, widoczne są wpływy południowo-niemieckie. Na ziemiach pozostających pod panowaniem Habsburgów, zatem i na Dolnym Śląsku, tworzą swoje dzieła znani architekci np. członkowie rodziny Dientzenhoferów, Gaetano Chiaveri. Pojawiają się także nazwiska rodzimych twórców.

Austria [edytuj]

Mecenat cesarski i poparcie udzielane przez arystokrację zaowocowało rozwojem budownictwa sakralnego i pałacowego. Powstają nowe i rozbudowywane są istniejące kościoły i klasztory. Wśród architektów działających na zlecenie arystokracji austriackiej przewija się wielu włoskich artystów. Nową fasadę Hofburgu zaprojektował Philiberto Lucchese (1668). W 1667 r. Carlo Carnevale buduje założony na planie owalu kościół dla zakonu serwitów. Jednak najważniejsze dzieła baroku powstały w Austrii pod koniec XVII i na początku XVIII wieku, w czasie, w którym Wiedeń stał się centrum artystycznym cesarstwa. Barok na ziemiach Austrii cechuje dekoracyjność i monumentalizm mający podkreślić znaczenie cesarstwa. Wzorowany był na sztuce włoskiej. W drugiej połowie XVIII wieku pojawia się styl zwany terezjańskim (od imienia Marii Teresy) i stanowił odmianę późnego baroku o dekoracjach wzorowanych na stylu rokoko (do przykładów wystroju wnętrz w tym stylu należą m.in. wnętrza pałacu Schönbrunn).Do najważniejszych architektów tego okresu należą:

• Johann Bernhard Fischer von Erlach, niemiecki architekt wykształcony we Włoszech. Pracował w Austrii, na terenie Moraw (rozbudowa zamku Althäu we Wranow, fontanna Parnas w Brnie - Zelný trh) i Wrocławia (projekt kaplicy Elektorskiej Bożego Ciała w kościele św. Jana Chrzciciela). Jego najważniejsze projekty to:

  • kościół św. Karola Boromeusza w Wiedniu (1716-1739, ukończony przez Josepha Emmanuela, syna Johanna), zbudowany na wydłużonym planie centralnym z nawą główną w kształcie elipsy zwieńczoną także eliptyczną kopułą na wysokim bębnie. Kościół poprzedza szeroki, sześciokolumnowy przedsionek zwieńczony tympanonem z dwoma długimi skrzydłami. W końcowych częściach skrzydeł zlokalizowano przejazdy, nad którymi umieszczono wieże. Centralną część fasady dodatkowo flankują dwie dzwonnice wzorowane na rzymskich kolumnach Trajana i Marka Aureliusza. Trzony kolumn pokrywają płaskorzeźby ze scenami z życia św. Karola Boromeusza. Kolumny nawiązują do słupów Herkulesa strzegących zachodnich krańców Europy. Jest to aluzja do zwierzchnictwa dynastii Habsburgów nad innymi władcami Europy.

  • kościoły w Salzburgu: kolegialny (1696-1707), św. Trójcy (1694-1702) o fasadzie wzorowanej na rzymskim kościele św. Agnieszki za Murami Santa Agnese fuori le Mura przy placu Navona, Urszulanek oraz szpital św. Jana

  • liczne pałace projektowane na zamówienie dworu cesarskiego i arystokracji. Projekty Johanna Bernharda Fischera charakteryzowały się podłużną fasadą z ryzalitem środkowej części, w którym znajdowała się duża, owalna, reprezentacyjna sala. Dolną część fasady zdobiła rustyka podkreślająca lekkość wyższych kondygnacji. Ich dekoracja oparta była na wyraźnym podziale pionowymi, szerokimi pilastrami i poziomymi gzymsami i fryzami. Całość ożywiały kompozycje rzeźbiarskie umieszczane przy portalach, środkowych oknach lub w centralnych częściach zwieńczenia elewacji. Wśród wielu pałaców zbudowanych przez tego architekta, najbardziej znane to:

    • pałac cesarski w Schönbrunn po Wiedniem (1669-1749), w skali swojego założenia nawiązywał do paryskiego Wersalu, ale podczas zrezygnowano z pierwotnego rozmachu.

    • pałac zimowy księcia Eugeniusza Sabaudzkiego (1697-1698), dalej budowany w latach 1702-1724 przez Johanna Lucasa von Hildebrandta

    • pałac Trautson (1702-1705)

    • pałac Batthanów-Schönbornów (1698-1706)

    • pałac Schwarzenbergów (1697-1715) przebudowany z rezydencji księcia Mansfeld-Fondi

  • Hofburg - Zimowa Ujeżdżalnia Dworska, zbudowana na miejscu zajmowanym wcześniej przez apartamenty Maksymiliana II (ukończona w 1729), Kancelaria Cesarska i Prunksaal (Cesarska Biblioteka, projekt Johanna Bernarda i jego syna Josepha Emanuela Fischera von Erlacha.

• Johann Lucas von Hildebrandt, architekt pochodzenia niemieckiego, urodzony i wykształcony we Włoszech. Jego najważniejsze prace to liczne pałace (także na Węgrzech i w Czechach):

  • Belweder – Dolny (1714-1716) i Górny (1720-1723) pałac zbudowany na zlecenie księcia Eugeniusza Sabaudzkiego

  • pałac Daun-Kinsky (1709-1713) w Wiedniu

  • przebudowa pałacu Mirabell dla arcybiskupa Salzburga

  • przebudowa opactwa benedyktyńskiego w Göttweig (w pobliżu Krems an der Donau)

  • kościół św. Piotra w Wiedniu, zbudowaniu od 1701 r początkowo przez Gabriela Montaniego, od 1703 przez Hildebrandta, portal jest dziełem Andreasa Altomontego, syna włoskiego malarza Martina, który także brał udział w budowie tego kościoła.

• Jacob Prandtauer:

  • brał udział w przebudowie opactwa w Sankt Florian, katedry w Sankt Pölten, opactwa w Garsten

  • projekt karmelitańskiego kościoła Sankt Paten

  • przebudowa opactwa benedyktynów w Melk, najbardziej znane dzieło Jacoba Prandtauera. Nad barokizacją zespołu pracował od 1701 r. Dostosował architekturę do ukształtowania terenu i krajobrazu, tak aby uzyskać jak najbardziej efektowny widok na położoną na wzgórzu budowlę. Ta dbałość o kompozycję jest jedną z cech charakterystycznych projektów Prandtauera.

• inni, nieco mniej znani architekci tego okresu to:

  • Matthias Steinl, Joseph Munggenast - pracowali nad przebudową opactwa w Dürnstein, Klosterneuburg (wraz z Antonio Beduzzi), w Zwelt (współdziałał z nimi także Prandtauer);

  • Johann Hohenberg von Hetzenberg – projektant glorietty w zespole pałacowym Schönbrunn.

Czechy [edytuj]

Pierwsze barokowe budowle postały na terenie Czech na początku XVII wieku. W Pradze, dla gminy luterańskiej w 1613 r. rozpoczęto budowę kościoła Matki Boskiej Zwycięskiej (Kostel Panny Marie Vítězné) a Albrecht von Wallenstein zbudował swoje pałace: na Małej Stranie (od 1625 r.) i w Jičínie (do istniejącej budowli, w latach 1624-1633 dobudowano barokowe skrzydło). Na przełomie XVI i XVII w. rozpoczęto także przebudowę w stylu barokowym zamku w Mikulovie.

Rozkwit baroku przypada czas kontrreformacji. Do Czech zawitali artyści z Włoch, Austrii, Niemiec i Francji. Czeski hrabia Humprecht Jan Černín zlecił budowę wspaniałej, praskiej rezydencji Francesco Carattiemu (1669 r.). Carlo Lugano w latach 1666-1668 dla Černína buduje niewielki pałacyk myśliwski niedaleko Sobotki. Jan Baptista Mathey dla Wojciecha Wacława ze Szternberka (Václav Vojtěch ze Šternberka) buduje w latach 1679-1685 niewielki pałacyk w Troi (Trojský zamek). Wnętrza budowli wzorowanej na włoskich willach zdobił holenderski malarz Abraham Godin. Inne, znane dzieła Mathey’a to kościół św. Franciszka w Pradze i odbudowa (w latach 1685–86) cysterskiego klasztoru w Plasach niedaleko Pilzna.

W stylu barokowym odbudowany został także klasztor na Strahowie. Klasztorny kościół Wniebowzięcia NM Panny został odbudowany po bombardowaniu w 1742 przez Anselmo Lurago. Zbiory biblioteczne mieszczą się m.in. w barokowej Sala Teologii.

Na początku XVIII wieku Most Karola został ozdobiony posągami dłuta Brauna i przedstawicieli rodziny Brokoff - Jana, Michała i Ferdynanda.

Najbardziej znani architekci tego okresu działający na terenie Czech to:

• Johann Bernhard Fischer von Erlach, budowniczy pałacu Clam-Gallas w Pradze.

• Kilian Ignaz Dientzenhofer, projektant praskich kościołów św. Mikołaja na Małej Stranie, św. Mikołaja na Starym Mieście, św. Jana Nepomucena, św. Karola Boromeusza na Starym Mieście, św. Tomasza na Małej Stranie, św. Małgorzaty w Břevnovskim klasztorze benedyktynów, pałacu Goltz-Kinských i pawilonu Villa America oraz zabudowań klasztoru benedyktynów w Kladrubach.

• Christoph Dientzenhofer, wraz z bratem budował kościół św. Mikołaja na Małej Stranie, projektant kościoła św. Marii Magdaleny (obecnie w budynku mieści się muzeum) i Lorety w Pradze.

• Jan Blažej Santini-Aichel, czołowy przedstawiciel niespotykanego w innych krajach stylu nazwanego barokowym gotykiem, który łączył elementy gotyku i baroku. Barokowy gotyk pojawił się na początku XVIII wieku wraz z rekatolicyzacją ziem czeskich. Podczas odbudowy kościołów i klasztorów do istniejących budowli dodawano nowe elementy, na w miarę dobrze zachowanych murach konstruowano nowe sklepienia dekorowane w stylu nawiązującym do gloryfikowanych czasów Karola IV. Santini-Aichel, architekt pochodzenia włoskiego, odbudował kościół Wniebowzięcia NMPanny (1703-1707) i kostnicę w Sedlcu (w Kutnej Horze, w latach 1707-1723 kontynuował odbudowę klasztoru w Plasach, w latach 1712-1726 zbudował kościół Wniebowzięcia NMPanny dla klasztoru w Kladrubach. Trójnawowy kościół uznawany jest za szczytowe osiągnięcie tego architekta. We wnętrzu kryje fantazyjne sklepienia nawiązujące do architektury Benedykta Rejta. Ostrołukowe formy i pinakle pojawiają się przy kopule z latarnią, fasadzie i we wnętrzu. Inne dzieła Santiniego to m.in.: odbudowa kościoła w Želivie, budowa kościoła pokutnego św. Jana Nepomucena na Zelené Hoře w pobliżu Żdżar nad Sazawą).

Słowacja [edytuj]

Na tereny Słowacji objęte panowaniem Habsburgów barok dotarł dopiero na początku XVIII wieku. Był to czas kontrreformacji i popieranej przez Austrię rekatolizacji zależnych od nich terenów. W propagowaniu nowego stylu znaczącą rolę odegrał kościół katolicki, zwłaszcza zakon jezuicki. Barok był popierany także przez szlachtę, zwłaszcza pochodzenia węgierskiego, sprzyjającą rodzinie władcy. Nowe prądy w architekturze nie cieszyły się zbytnią popularnością wśród społeczeństwa, które poparło ruch reformatorski. Barok rozwijał się pod wpływem architektury Austrii i Czech.

Przykłady zabytków:

• Trnawa:

  • bazylika uniwersytecka, zbudowana w latach 1629-1637 według projektu Antonia i Pietra Spazzich;

  • kaplica dobudowana do kościoła św. Mikołaja, zaprojektowana przez Johanna Lukasa von Hildebrandta na planie ośmioboku;

  • kościół i klasztor klarysek – zespół budowli przebudowany w okresie baroku.

• Šaštín-Stráže - bazylika z 1764 r. w zespole klasztornym zbudowanym przez paulinów; prace nad budową kościoła rozpoczął w 1736 r. Ján Damianiho, kontynuował, wprowadzając zmiany do pierwotnego projektu Matej Vépy. Ołtarz główny z 1760 r. jest dziełem Františka Antona Hildebranta.

• Bratysława:

  • kościół Trynitarzy wzorowany na wiedeńskim kościele św. Piotra,

  • kościół Kapucynów z początku XVIII wieku,

  • kościół Braci miłosiernych, wczesnobarokowy, zbudowany ok. 1692 r. na wzór Il Gesù,

  • pałac magnacki Grassalkovicha, zbudowany jako letnia rezydencja hrabiego Antala Grassalkovicha ok. 1760 r. najprawdopodobniej na podstawie projektu Andrása Mayerhoffera,

  • Letni Pałac Arcybiskupi przebudowany z renesansowej rezydencji w połowie XVIII w.,

  • pałace Esterhazych, Kutscherfelda, rokokowe pałace Balassych i Mirbachov.

• Koszyce – uniwersytecki kościół Jezuitów ukończony w 1681 r. o surowej, kamiennej elewacji i wnętrzu wzorowanym na rzymskim kościele Il Gesù.

• Podoliniec - kościół i klasztor Pijarów (obecnie Redemptorystów) zbudowany w latach 1642-1648 na podstawie projektu wiedeńskiego architekta Pochsbergera.

• Nitra:

  • zespół klasztorno-kościelny pijarów zbudowany na początku XVIII w.,

  • katedra św. Emerama przebudowana w okresie baroku z trzech kościołów, górna część katedry, pierwotna gotycka, zyskała bogaty barokowy wystrój.

• Jasov – późnobarokowy kompleks klasztorny zakonu norbertanów zaprojektowany przez Antona Pilgrama, zbudowany w latach 1750-1766.

• Bernolákovo – pałac zbudowany w latach 1714-1722 naprawdopodobniej na podstawie projektu J. B. Fischera von Erlach.

Węgry [edytuj]

Burzliwa historia, wieloletnie wojny niszczyły nie tylko pojedyncze obiekty ale całe miasta. Tylko nieznaczna część zabytków powstałych przed XVIII wiekiem miała szansę przetrwać. Stopniowe przechodzenie ziem pod panowanie Habsburgów i obudowa kraju sprzyjała rozwojowi architektury. Barok na terenie Węgier był zdominowany wpływami austriackimi i włoskimi. Przykłady zabytków:

• Győr – miasto spalone podczas wojny pod koniec XVI wieku, odbudowane w XVII i XVIII wieku, najciekawsze obiekty to:

  • kościół św. Ignacego (Szent Ignác templon), zbudowany przez jezuitów (obecnie należy do benedyktynów) w latach 1634 – 1641 na podstawie planów Baccio del Bianco zainspirowanych kościołem Il Gesù

  • kościół Karmelitów (Karmelita templon), obiekt wzorowany na rzymskim Il Gesù zaprojektował karmelita Martin Wittner (Athanasius). Budynek na planie elipsy z wieżą nad prezbiterium powstał w latach 1721-1725.

  • Dom Opata (Apátúr-ház)

  • pałac Zichych (Zichy-palota)

• Eger

  • kościół Minorytów (Minorita templon), jednonawowa budowla o wygiętej w łuk elewacji z obrazem Jánosa Krackera w ołtarzu głównym

  • kościół franciszkański zbudowany w 1755 r.

  • rokokowo-barokowy budynek Liceum (obecnie Uniwersytet im. Károlya Eszterházyego) zbudowany w latach 1765-1785

  • pałac biskupi (Érseki palóta) z połowy XVIII wieku

• Tihany – kościół w opactwie benedyktyńskim zbudowany w latach 1719-1754 z barokowymi rzeźbami Sebestyéna Stulhofa

• Zirc – bazylika Wniebowzięcia NMP w opactwie cystersów, zbudowana w latach 1732-1742

• Budapeszt

  • kościół św. Anny w Budzie

  • kościół Franciszkanów w Peszcie

  • Óbuda - rokokowy pałac Zichych (Zichy-kastély) zbudowany w latach 1746-1757, barokowy kościół parafialny

• Fertőd – pałac Esterházych (Esterházy-kastély) ukończony w 1770 r.

• Gödöllő – pałac Grassalkovich (Grassalkovivh kastély) zbudowany w latach 1744-1747 według projektu Andrása Mayerhofera

• Tata - pałac Esterházych (Esterházy-kastély) zaprojektowany przez Jakaba Fellnera w 1764 r.

• Ráckeve - pałac Eugeniusza Sabaudzkiego, zbudowany na podstawie projektu Lukasa von Hildebrandta w latach 1702 - 1750

Szwajcaria [edytuj]

W Szwajcarii w okresie reformacji zagościł i umocnił się protestantyzm w części kraju podczas gdy, zwłaszcza południe i część środkowa, pozostały przy katolicyzmie. Pomimo takich zróżnicowań Szwajcarii udało się zachować neutralność podczas wojny trzydziestoletniej. Brak zniszczeń i związanej z tym konieczności odbudowy nie wymusiły konieczności odbudowy kraju. Dodatkowo nadal żywe tradycje renesansu są przyczyną powstania nielicznych obiektów budowlanych w stylu baroku. Na architekturę nowych przebudowywanych budowli miały wpływ trendy pochodzące z obszaru objętego panowaniem Habsburgów i francuskiego rokoko.

Przykłady zabytków:

• Lucerna – jezuicki kościół św. Franciszka Ksawerego został zbudowany w latach 1666-1677 w oparciu o projekt Heinricha Mayera i Christopha Voglera. Przy jego wznoszeniu pracowali m.in. Michael Beer i Michael Thumb.

• Solura

  • katedra św. Ursusa zbudowana w latach 1762-1773 według projektu Gaetano Matteo Pisoni. Przy współpracy z Paolo Antonio Pisoni, włoskim rzeźbiarzem Francesco Pozzi (wykonawcą sztukaterii) i malarzem Domenico Corvi

  • jezuicki kościół zbudowany w latach 1680-1689 w oparciu o projekt Heinricha Mayera.

• Einsiedeln – przebudowany zespół klasztorny benedyktynów z kościołem zaprojektowanym przez Caspara Moosbruggera i zbudowanym w latach 1719-1735)

• Sankt Gallen

  • katedra zbudowana w latach 1755-1767 przez Petera Tumba i Johana Michaela Beera

  • sala biblioteki opactwa zaprojektowana przez Petera Thumba (1758-1767

• Engelberg – przebudowa (1729) zespołu klasztornego benedyktynów

• Delémont - kościół św. Marcela zbudowany w latach 1762-1767

• Locarno - kościół Chiesa Nuova

Architektura barokowa w Ameryce Łacińskiej

Po podboju Ameryki, hiszpańscy i portugalscy konkwistadorzy rozpoczęli działalność kolonizacyjną. Budując wprowadzili na te obszary znaną sobie architekturę europejską. Nie było to jednak proste przeniesienie wzorów. Realizatorzy obiektów musieli się zmierzyć z odmiennymi warunkami od klimatu pustynnego po lasy tropikalne. Występują tu wysokie temperatury, silne, nawiewające piach wiatry i padają ulewne deszcze. Jest to obszar aktywności sejsmicznej. Zatem wymagania w stosunku do konstrukcji budowli są nieco inne, niż e Europie. Także dostępność materiałów budowlanych jest inna. Budowniczowie dysponowali mniejszą ilością kamienia, który wielokrotnie zastępowali drewnem, ale innych gatunków niż dotychczas używane.

Obszar Nowego Świata został podzielony przez papieża Aleksandra VI pomiędzy Hiszpanię a Portugalię. Posiadłości Hiszpanii to początkowo:

• Wicekrólestwo Nowa Hiszpania, założone w 1532 r. obejmujące Meksyk i kraje Ameryki Środkowej

• Wicekrólestwo Peru, założone w 1542 r. obejmujące pozostałe ziemie zdobyte przez Hiszpanię w Ameryce Południowej. W latach późniejszych wydzielono z niego Wicekrólestwo Nowej Granady (1717) obejmujące Kolumbię, Panamę, Ekwador i Wenezuelę oraz Wicekrólestwo La Platy (1776) obejmujące Argentynę, Boliwię, Paragwaj i Urugwaj.

Do Portugalczyków należała dzisiejsza Brazylia.

Architektura osadników to bogate wille i pałace urzędników państwowych i władz kościelnych, klasztory i kościoły misyjne, gmachy urzędowe. Wobec bezwzględnej polityki eksploratorów, pogoni za złotem, ucisku ludności tubylczej, osiągnięcia kulturowe rdzennej ludności idą w zapomnienie. Tylko nieliczne elementy sztuki prekolumbijskiej zachowały się jako wątki zdobnicze w wyrobach rzemieślniczych: strojach, sprzęcie domowego użytku. Wspaniałe budowle albo zostały zdewastowane (materiały z rozbiórki wykorzystywano do budowy nowych obiektów) albo przebudowane i dostosowane do potrzeb religii chrześcijańskiej. Wiele zapomnianych obiektów skryła dżungla. Budowle osadników były wzorowane na stylach hiszpańskich i portugalskich, jednak nie były ich prostym odzwierciedleniem. Pierwsze budowle łączą w sobie elementy gotyku i renesansu. Dość szybko barok zyskał popularność. Bogate zdobnictwo opierało się na stylach mudejar, plateresco, izabelińskim i manuelińskim. Zatrudnienie miejscowych rzemieślników zaowocowało włączeniem motywów rzeźbiarskich tradycyjnych dla ludności indiańskiej. Konstrukcja budowli oparta na przestrzennych, skrzyniowych rozwiązaniach nawiązywała do wzorów prekolumbijskich. Podobnie jak przerywany rytm ornamentu, stosowanie kontrastowych barw i faktur nakładanych na płaskie powierzchnie ścian. W architekturze Ameryki Łacińskiej splatają się różne formy sztuki europejskiej i sztuki prekolumbijskiej tworząc specyficzne, zróżnicowane zjawisko. Każde z większych miast było samodzielnym centrum sztuki wypracowującym własne wzory.

Przybywający do Ameryki zakonnicy należeli do zakonów, których reguła zobowiązywała ich do pracy i nauczania. Jako pierwsi pojawili się franciszkanie, dominikanie, augustianie. W drugiej połowie XVI wieku jezuici. Zakonnicy byli nie tylko misjonarzami nowej wiary ale także nauczycielami wprowadzającymi na kolonizowanych terenach europejskie metody uprawy ziemi, rzemiosła i sztuki. Najszybciej i w największej ilości powstawały nowe klasztory i kościoły. Klasztory zazwyczaj miały charakter obronny. Na dużym dziedzińcu otoczonym murami w centralnej części umieszczano krzyż. W narożach dziedzińca znajdowały się niewielkie, otwarte kaplice. Niewielkie pomieszczenia mieszkalne przeznaczone dla kilku zakonników nie zajmowały zbyt wiele miejsca. Najważniejszą budowlą były duże kościoły, często bez dzwonnic (dzwony umieszczano w ścianach frontowych, powyżej linii dachu). Do kościołów przylegały niezadaszone kaplice albo podwyższenia przeznaczone dla przybywających do sanktuarium pielgrzymów. Było to nawiązanie do indiańskich tradycji, zgodnie z którymi ceremonie były organizowane na odkrytych dziedzińcach. Pierwsze budowle konkwistadorów powstały w Santo Domingo. W latach 1512 – 1541 zbudowano gotycką katedrę z portalem po stronie zachodniej zdobionym w stylu plateresco. Z pozostałych kościołów pierwszych osadników w San Domingo oraz pierwszej świeckiej budowli – pałacu Diego Kolumba – Casa del Almirante zachowały się tylko ruiny.

Wicekrólestwo Nowa Hiszpania [edytuj]

Po podboju Meksyku i zdobyciu azteckiego miasta Tenochtitlán Hiszpanie rozebrali większość budowli i świątynie a na gruzach, z wykorzystaniem pozyskanych materiałów, zbudowali stolicę Nowej Hiszpanii – Ciudad de México. Urbanista Alonso Garcia Bravo zaprojektował Ciudad de México na planie regularnej, prostokątnej siatki ulic. W centrum zlokalizował plac o znacznych rozmiarach a przy nim umieścił katedrę z pałacem biskupim, pałac gubernatora i ratusz. Miasto zostało podzielone na cztery dzielnice z zachowaniem schematu zburzonej, azteckiej metropolii i biegnących równolegle do ulic sieci kanałów. Powstało ogromne miasto o regularnie wytyczonych, szerokich ulicach i rozległych placach z dominującymi nad niską zabudową mieszkalną monumentalnymi kościołami. Taki schemat stosowano przy budowie innych miast Nowego Meksyku. Do rzymskich tradycji nawiązywał nie tylko schemat miast ale także budowa akweduktów dostarczających wodę miastom budowanym na meksykańskim płaskowyżu.

Budowane w miastach katedry niekiedy nawiązywały do stylu Herrery albo, znacznie częściej, do obronnych kościołów klasztornych. Były to najczęściej monumentalne, trójnawowe budowle z rzędami kaplic przylegających do naw bocznych. Często kryte sklepieniami kolebkowymi lub płaskimi kasetonowymi stropami. Stosowano także sklepienia żebrowe. Nad skrzyżowaniem naw z transeptem o ramionach mieszczących się w prostokątnym korpusie budowli umieszczano kopułę. Rzadko spotykane rozwiązania na planie centralnym reprezentuje kaplica del Pocinto w Villa de Guadelupe (Ciudad de México), zaprojektowana przez Francisca de Guerrero y Torresa (1779 – 1791).

Barok w Ameryce Łacińskiej nie wprowadził nowych rozwiązań przestrzennych, skupiając się na dekoracji fasad i wnętrz. Bogate zestawienia detali i ornamentów, podkreślone kontrastem jaskrawych barw miejscowych kamieni, cegieł i barwionych, glazurowych płytek, zaciera granice pomiędzy poszczególnymi elementami fasad. Wewnątrz stiuki i rzeźbione w drewnie dekoracje pokrywają całe płaszczyzny ścian i sklepień. Bujność detalu podkreślają złocenia i barwna polichromia. Ekspresji dodaje oświetlenie – przyciemnione wnętrza bocznych naw i kaplic oświetlonych przez niewielkimi, wysoko umieszczonymi oknami oraz rozświetlone nawy główne i prezbiteria, w których bogata dekoracja ołtarzy, ścian i sklepień mieni się feerią barw i detali. Kolejną cechą baroku Ameryki Łacińskiej są przeogromne ołtarze, których retabulum zostaje rozbudowane na boczne ściany. W Meksyku dekoracja w formie retabulum występuje także na fasadach kościołów.

Przykłady zabytków:

• katedra w Ciudad de México, budowana od 1573 r. według projektu Claudio de Arciniega; przylegająca do niej zakrystia z fasadą zaprojektowaną przez Lorenzo Rodrigueza w formie retabulum (1749 – 1768;

• bazylika w Villa de Guadalupe (1695 – 1709) zaprojektowana przez Pedro de Arieta i kaplica del Pocito projekt Francisca de Guerrero y Torresa (Ciudad de México);

• kościół jezuicki San Martin w Tepotzotlán z bogato zdobioną fasadą zbudowaną w latach 1760 – 1762;

• kościół pielgrzymkowy Nuestra Señora de Ocotlán niedaleko Tlaxcala 1745 – 1760 z portalem z białego kamienia w formie retabulum umieszczonym pomiędzy dwoma wieżami z czerwonej cegły. Wieże wieńczą górne, dwupoziomowe, bogato rzeźbione partie wykonane z białego kamienia;

• kościół Santa Prisca y San Sebastian w Taxco (1751 – 1758), zaprojektowany przez Diego Durán Berruecosa i Juana Caballero;

• fasada kościoła Santísima Trynidad zaprojektowana przez Lorenza Rodrigueza (1755 – 1783) w Ciudad de México;

• fasada kościoła San Francisco w Puebla (1743 – 1767)

• kaplica del Rosario w klasztorze San Domingo (Puebla)

• fasada i wnętrze kościoła Santo Domingo w Oaxaca

• kościół Nuestra Señora da la Mercem w Antigua Guatemala z białym ornamentem na kolorowym tle pokrywającym całą fasadę. Kościół był wielokrotnie niszczony trzęsieniami ziemi już w XVIII wieku; ostatnio w 1979 r.

Wicekrólestwo Nowa Granada [edytuj]

Obejmuje tereny, na których nie było monumentalnych przykładów architektury prekolumbijskiej. Jest to obszar, na którym architektura konkwistadorów znacznie mocniej jest związana z twórczością Herrey, niż budowle Meksyku. Dominowały ornamenty związane z hiszpańskim manieryzmem i dekoracjami inspirowanymi stylem mudejar. Najstarszym obiektem zbudowanym przez zakonników jest franciszkański zespół klasztorny w Quito (1535 – 1609) w Ekwadorze, z fasadą zaprojektowaną przez Jodocusa Ricke. Jezuicki kościół La Comañia w Quito (1605 – 1689) to przykład zastosowania sklepienia kolebkowego z lunetami. Podniebienie sklepienia pokryto skomplikowanymi ornamentami w stylu mudejar. Odbudowany po trzęsieniu ziemi w 1755. W latach 1722 – 1765 otrzymał portal wzorowany na rzymskim baroku (zbudowany przez jezuickich architektów: Leonhard Deubler i Veranzio Gandolfi z Mantui).

W Kolumbii nie ma zbyt wielu przykładów architektury baroku. Fasadę katedry w Tunji zdobi portal Bartolomea Carrióna zainspirowany architekturą Palladia. Wnętrza kolumbijskich kościołów otrzymywały zazwyczaj bogatą dekorację nawiązującą do wzorów manieryzmu, gotyku i mudejar, które pokrywały gęstą siatką drewniane stropy (np. kościół Santa Clara w Tunji).

Wicekrólestwo Peru [edytuj]

Na ziemiach należących do wicekrólestwa Peru architektura dość szybko przejęła wiele z tradycyjnej sztuki plemion indiańskich. Pierwsze ośrodki, w których osiedlili się kolonizatorzy zlokalizowane były w pobliżu jeziora Titicaca. Jako budulec wykorzystywano miejscową, suszoną cegłę adobe. Naroża budynków wzmacniano kamieniem. W kamieniu rzeźbiono portale. Prostą, geometryczną bryłę budowli zdobiły kontrastujące płaszczyzny – gładkie i z dekoracją w stylu zbliżonym do plateresco i mudejar.

Ważnym ośrodkiem założonym już w XVI wieku było Cusco. Na gruzach inkaskiej świątyni zbudowano klasztor Santo Domingo. Katedra w stylu Herrery zbudowana (1598 – 1668) to trójnawowy kościół halowy z kaplicami przylegającymi do naw bocznych. Przykryto ją gotyckimi, żebrowymi sklepieniami. Świątynię zaprojektował Francisco Becerry. W latach (1651 - 1657) otrzymała barokowy, trzypoziomowy portal (uważany za pierwsze barokowe dzieło Peru). Katedra stała się wzorem dla jezuickiego kościoła La Compañia (1651 – 1668) z portalem w formie retabulum (dzieło Diego Martineza z Oviedo) i kościoła San Pedro w Cusco oraz katedry San Francisco w Limie. Klasztor w Limie został założony w 1546 r., kościół zniszczony przez trzęsienie ziemi otrzymał nową, barokową fasadę odbudowaną (w latach 1669 – 1674) według projektu Constanina de Vasconcelos i Manuela de Escobara. Sposób wykonania konstrukcji sklepienia kościoła San Francisco różni się od metod znanych w Europie i jest charakterystyczny dla tego rejonu. W pierwszym etapie nad nawami wykonywano konstrukcję z plecionej trzciny. Na nią narzucano warstwę masy, która po związaniu zachowywała elastyczność. Taki rodzaj konstrukcji, tzw. quincha, był bardziej odporny na trzęsienia ziemi niż tradycyjne wykonane sklepienia.

W Limie do dekoracji ścian wykorzystywano ceramiczne azulejo układane we wzory inspirowane sztuką islamu. Orientalne motywy widoczne są także w pałacu Torre Tagle (1735).

W Arequipie (Peru) jako budulca używano łatwych w obróbce skał wulkanicznych. Zagrożenie sejsmiczne wymusiło niską zabudowę o solidnie rozbudowanych, masywnych dolnych partiach. Przykłady barokowych budowli w Arequipie: kościół jezuitów (1595 – 1698), portal rezydencji Casa del Moral.

Dekoracja kościołów w wicekrólestwie Peru koncentrowała się przede wszystkim na zdobieniu portali i nastaw ołtarzowych. W stolicy Boliwii, La Paz, portal kościoła San Francisco zdobi misterna płaskorzeźba, w której wyraźnie widoczne są wpływy sztuki indiańskiej. Motywy z prekolumbijskiej mitologii przeplatają się z miejscową roślinnością tworząc bogaty ornament. Taki sposób zdobienia bywa określany jako nazwą mestizo.

Portugalska kolonia - Brazylia [edytuj]

Portugalia, do której należało terytorium Brazylii, skolonizowała nadmorski (o szerokości ok. 100 - 200 km) pas lądu. Podobnie jak w koloniach hiszpańskich budowano przede wszystkim klasztory i kościoły. Zakładane miasta rozwijały się jednak inaczej niż pod rządami Hiszpanów. Nie budowano ich według wcześniej nakreślonych planów. Zazwyczaj wokół kościoła stawianego np. na wzgórzu powstawały place i ulice o nieregularnych kształtach i przebiegu dostosowanych do warunków lokalnych, zgodnie z ukształtowaniem terenu.

Kościoły w Brazylii planowano na ogół jako bazyliki przykryte drewnianymi stropami. Skromne fasady, w których dominowały duże okna pozbawione były ozdobnych portali. Wrażenie świeckości potęgowały występujące dość często balkony, dwuspadowe dachy, brak kopuł nad skrzyżowaniem naw i niskie wieże. Gładkie powierzchnie fasad dzielone są pilastrami i gzymsami a rytm podziału podkreśla kolorystyka. W XVIII wieku pojawiają się woluty i elementy rokoka . Do dekoracji używa się ceramicznych płytek azulejo.

Do najwcześniejszych przykładów architektury baroku należy kolegium jezuickie w Salvador (1652 – 1672) z jednonawowym kościołem wzorowanym na rzymskim Il Gesù. W Salvador znajduje się także franciszkański klasztor z kościołem São Francisco. Ściany krużganków klasztoru ozdobione są płytkami azulejo ułożonymi w obrazy o tematyce biblijnej i mitologicznej. Jest to największy na świecie zespół takiej dekoracji.

Najciekawiej reprezentuje sie architektura baroku w stanie Minas Gerais. Budowane w tym stanie niewielkie kościoły planowane były jako jednonawowe z wąskimi korytarzami po bokach prezbiterium (z upływem czasu korytarze stają się coraz węższe a w końcu zanikają). Wąskie (ok. 10 - 15 m szerokości) fasady z portalami i szczytami zdobionymi formami zbliżonymi do rokoko flankowano dwoma niskimi wieżami. Układ naw z czasem przybrał formę owalu lub wydłużonego ośmioboku a fasada poprzez stosowanie wież na kolistym planie odchodzi od frontalnych rozwiązań. Z architekturą minas Gerais związani są:

• Antonio Francisco Pombala, autor ostatecznej formy kościoła Nossa Señhora do Pilar w Ouro Préto

• Aleijadinho (Antonio Francisco Lisbona), wybitny rzeźbiarz i architekt, autor nowatorskich rozwiązań przestrzennych. Jego prace to:

  • kościół São Francisco de Assis w Ouro Préto, zbudowany w latach 1766 - 1794

  • kościół do Carmen w Ouro Préto

  • dekoracja rzeźbiarska kościoła Bom Jesus di Matosinhos w Congonhas

• Manuel Francisco do Aranjo, projektant kościołów Rosario w Ouro Préto i São Pedro w Marianie.

Architektura barokowa w Polsce

Kościół Opatrzności Bożej w Bielsku-Białej

W Polsce, podobnie jak w innych krajach europejskich, barok przypada na czas kontrreformacji i długoletnich wojen. W przypadku Polski były to walki z Szwecją, Rosją, Turcją oraz powstań kozackich: Kosińskiego, Nalewajki, Chmielnickiego.

Etapy baroku w Polsce można podzielić na główne okresy pokrywające się z czasem panowania władców:

• z dynastii Wazów, nazywany stylem Wazów, barok wzorowany na twórczości Berniniego, w tym okresie wczesne formy baroku współistnieją z okresem późnego renesansu (manieryzmem)

• okres panowania Jana III Sobieskiego, w którym barok stał się stylem dominującym; oprócz wzorów włoskich widoczna jest odmiana baroku klasycyzującego

• czas panowania władców saskich, okres późnego baroku, w którym dominują wzory włoskie i rokoko francuskie i drezdeńskie.

Początki baroku w Polsce [edytuj]

Architektura sakralna [edytuj]

Barok pojawił się pod koniec XVI wieku, w okresie dominacji w architekturze polskiej stylistycznej formy późnego renesansu z przewagą manieryzmu. Prekursorami nowego stylu byli jezuici, sprowadzeni do Polski w 1564 r., cieszący się poparciem dworu i magnaterii. W Polsce, podobnie jak w innych krajach Europy, pierwsze barokowe kościoły, budowane przez architektów – zakonników, były wzorowane na rzymskim Il Gesù. Do tego typu realizacji powstałych w ówczesnych granicach Rzeczypospolitej należą:

• kościół w Nieświeżu (1584-1593), zbudowany przez Giovanniego Bernardoni jako trójnawowa bazylika z kopułą nad skrzyżowaniem nawy głównej z transeptem i dwoma parami kaplic przylegających do naw bocznych. Kościół został ufundowany przez Mikołaja Krzysztofa Radziwiłła Sierotkę a prace związane z jego budową zostały podjęte w 1582 r., jeszcze przed ukończeniem kościoła Il Gesù;

• Kościół św. Wojciecha i św. Stanisława Biskupa w Kaliszu, trójnawowa bazylika z emporami, dzieło Bernardoniego (1592-1597);

• kościół św. Piotra i Pawła w Krakowie, rozpoczęty przez Józefa Britiusa (Józefa Brizio), budowany Bernardoniego i ukończony w latach 1605-1619 przez Trevano, trójnawowy z trzema parami kaplic i kopułą nad skrzyżowaniem naw;

• jednonawowy kościół w Jarosławiu (1591-1594), dzieło Britiusa,

• kościół pojezuicki (obecnie katedra) w Lublinie, budowany (1586-1604) według planów Bernardoniego,

• kościół św. Piotra i Pawła, pojezuicki we Lwowie, zbudowany w latach 1610-1630,

• kościół św. Teresy w Wilnie, trójnawowy z niezbyt wysoką kopułą zbudowany w latach 1635-1650. Nie ma pewności, kto był jego projektantem, choć dość często wymieniany bywa Jan Józef Urlach. Rozwiązanie fasady to najprawdopodobniej dzieło Konstantego Tencalli,

• Kościół św. Kazimierza w Wilnie zbudowany w latach 1604-1618 przez Pawła Bokszę na podstawie projektu Jana Frankiewicza. Jest to budowla o szerokich i wysokich nawach - środkowej i poprzecznej z kopułą osadzoną nad ich skrzyżowaniem. Kościół był kilkakrotnie przebudowywany. W połowie XVIII w. pracami przy odnowie kościoła kierował Jan Krzysztof Glaubitz. W tym czasie wieże otrzymały późnobarokowe hełmy (przebudowy koniec XIX w. obniżono wieże i zdjęto barokowe hełmy). Dzisiejszy kształt kopuły, wzorowany na mitrze książęcej, został zaprojektowany przez Tomasza Żebrowskiego.

Charakterystyczną formą budownictwa sakralnego okresu baroku były sanktuaria pozwalające wiernym na odbywanie zakrojonych na szerszą skalę procesji, zwłaszcza nabożeństwa Drogi Krzyżowej. Poszczególne jej stacje – kaplice lokalizowano wśród lasów, na większych, często pagórkowatych terenach. Pierwsze sanktuarium tego typu w Polsce zbudowano na zlecenie Mikołaja Zebrzydowskiego w Kalwarii Zebrzydowskiej. Bernardoni sporządził projekt klasztoru i kościoła Matki Boskiej Anielskiej. Rozpoczęte przez Bernardoniego dzieło kontynuował Paweł Baudarth, złotnik i architekt z flamandzki. Wybudowany w latach 1603-1609 kościół, niewielki, jednonawowy kościół z kwadratowym prezbiterium dość szybko okazał się zbyt mały dla pomieszczenia przybywających na Kalwarię pielgrzymów. Podczas rozbudowy kościoła nawę zmieniono na prezbiterium a od strony wschodniej dobudowano nowy korpus. Mistrz z Antwerpii jest także projektantem szeregu niewielkich i zróżnicowanych kaplic Drogi Krzyżowej, takich jak:

• zbudowane w latach 1605-1609 – Ratusz Piłata, na planie krzyża greckiego (1605), Dom Kajfasza, na rzucie elipsy; Pałac Heroda, zwieńczony kopułą; Dom Annasza, na planie trójkąta; Ogrójec – kaplica na planie pięcioboku; Kaplica Pojmania, Kościół Grobu Pana Jezusa, wzorowany na kaplicy Jerozolimskiej;

• do 1617 r., powstały: Kościół Grobu Matki Bożej, Domek Matki Bożej, Wieczernik, Kaplice I i II Upadku, Kaplica Serca Maryi.

Do budowli wczesnobarokowych należy bernardyński klasztor z bazyliką w Leżajsku, zbudowany w latach 1618-1628. Podobnie jak klasztor w Kalwarii Zebrzydowickiej założenie cechuje pałacowo-obronny charakter. Projektantem obiektu był włoski architekt Antonio Pellaccini. Klasztor został zbudowany na planie czworoboku otaczającym wirydarz, z niewysokimi pawilonami na narożach. Prace związane z wystrojem wnętrz zostały wykonane przez zakonników. Całość została otoczona murem obronnych z basztami.

Na podkrakowskich Bielanach zbudowano klasztor kamedułów. Pierwszą fazę budowy klasztornego kościoła wiąże się z osobą Walentego von Säbischa. W latach 1618-1630 kościół otrzymał dwu wieżową fasadę zaprojektowaną przez Andreę Spezza. Jednonawowy kościół, wzorowany ma świątyniach jezuickich, to jednonawowa budowla, bez transeptu, z trzema parami kaplic. Kolejne dwie kaplice przylegają do prezbiterium. Budynek stanął pośrodku czworobocznego dziedzińca zabudowanego z trzech stron budynkami z pomieszczeniami administracyjno-gospodarczymi. Pustelnie zostały zlokalizowane za kościołem.

Do budowli wczesnobarokowych należy także karmelicki klasztor w Czernej. Wewnątrz zabudowań klasztornych został zlokalizowany kościół zaprojektowany na planie krzyża greckiego a jego nawy wydzielają z dziedzińca cztery niewielkie wirydarze.

W Nowym Wiśniczu został zbudowany karmelicki klasztor oraz kościół parafialny (1616-1621), przy budowie którego pracował Maciej Trapola.

Zupełnie odmienne rozwiązanie reprezentuje kolegiata św. Józefa w Klimontowie (1643-1650). Zaprojektowana przez Laurentiusa de Sent (architekt z południowej Szwajcarii, znanego pod nazwiskiem Wawrzyńca Senesa), na planie elipsy z dwupoziomową nawą otaczającą wnętrze świątyni. Do prostokątnego prezbiterium przylegają dwie boczne kaplice. W 1732 została ukończona elipsoidalna kopuła na bębnie z oknami doświetlającymi wnętrze kościoła. Także z XVIII wieku pochodzą dwie wieże dobudowane do fasady świątyni.

Do budownictwa sakralnego należą także kaplice rodowe, znane już wcześniej, budowane są nadal w czasie baroku. Do przykładów tych zabytków należą:

• kaplica królewska Wazów na Wawelu, zbudowana w latach 1664-1676. Z zewnątrz wzorowana na sąsiadującej z nią kaplicy Zygmuntowskiej, wewnątrz dekorowana czarnym marmurem i licznymi symbolami śmierci mówiącymi o przemijaniu życia na ziemi i jego znikomości. Mauzoleum swoim surowym wystrojem dobrze oddaje atmosferę kontrreformacji;

• kaplica św. Kazimierza w Wilnie, zaprojektowana przez Tencallę, zbudowana w latach 1623-1636 na planie kwadratu z kopułą wspartą na bębnie.

• kaplica św. Katarzyny, mauzoleum Zbaraskich w dominikańskim kościele św. Trójcy w Krakowie, zbudowana na planie prostokąta z elipsoidalną kopułą na żaglach w latach 1627-1633. Projekt kaplicy przypisywany jest Tencalli, prace budowlane nadzorowali Andrea i Antonio Castelli.

Architektura świecka [edytuj]

W architekturze świeckiej wczesnego baroku w Polsce przeplatają się formy manieryzmu z elementami nowego stylu. Największe różnice widoczne są w programie funkcjonalnym budowli. W ufortyfikowaniu systemy bastionowe definitywnie zastępują znane z wcześniejszych wieków mury obronne, pałacowe fasady urozmaicają ryzality.

Do pierwszych realizacji w tym okresie należą:

• odbudowa północnego skrzydła zamku wawelskiego, (od 1602 r.), pod kierunkiem Jana Trevano; umieszczone w skrzydle apartamenty Zygmunta III poprzedza Sala Pod Ptakami z dekoracyjnym kominkiem ozdobionym herbem Wazów. Pokoje poprzedzają monumentalne Schody Senatorskie;

• przebudowa Zamku Królewskiego w Warszawie (1600-1619, Matteo Castello, Jakub Rotundo, Andrzej Wegner Abrahamowicz). Plan przebudowy obejmował dobudowanie do istniejącej budowli trzech skrzydeł, które wyodrębniły nieregularny, pięcioboczny dziedziniec. W środkowej części jednego ze skrzydeł wybudowano wysoką (60, m) wieżę zegarową. Podczas potopu szwedzkiego zamek został zniszczony (1655);

• przebudowa zamku Ujazdowskiego w Warszawie, podmiejskiej rezydencji królewskiej (1619-1624); dwukondygnacyjna budowla z wewnętrznym, arkadowym dziedzińcem i narożnymi, trzykondygnacyjnymi basztami na planie sześcioboków usytuowanymi w narożach założenia. Fasadę wschodnią (od strony Wisły) urozmaicała arkadowa loggia;

• pałac Biskupów Krakowskich w Kielcach, zbudowany w latach 1637-1641) przez Tomasza Poncino, dwukondygnacyjna budowla z wyższymi o jedno piętro sześciobocznymi basztami, bez wewnętrznego dziedzińca, z arkadowymi loggiami przy elewacji frontowej i tylnej;

• rozbudowa zamku Kmitów w Nowym Wiśniczu, (1615-1621) na zamówienie Stanisława Lubomirskiego; autorem projektu był najprawdopodobniej Maciej Trapowa, który ufortyfikował średniowieczny zamek nowym, pięciobocznym narysem bastionowym; na wewnętrznym dziedzińcu zamkowym umieścił przy ścianie północnej – trzykondygnacyjny krużganek, po stronie południowej – zewnętrzną klatkę schodową a po stronie wschodniej – kaplicę grobową przykrytą kopułą wspartą na żaglach. W kurtynie wschodniej systemu fortyfikacyjnego umieścił bramę wjazdową;

• zamek Ossolińskich Krzyżtopór pod Ujazdem, zbudowany w latach 1627-1644 przez Wawrzyńca Senesa jako palazzo in fortezza. Wewnątrz pięciobocznego narysu bastionowego Senes wkomponował budowlę z trapezowym dziedzińcem poprzedzającym pałac i położonym dalej od bramy wjazdowej, eliptycznym, paradnym dziedzińcem z krużgankami. Zamek został zniszczony podczas wojny (1650-1655) i nigdy nie był odbudowany;

• w latach 1635-1640 Wilhelm Levasseur de Beauplan i Andrzej del Aqua zbudowali na zlecenie Stanisława Koniecpolskiego zamek w Podhorcach (teren dzisiejszej Ukrainy), ufortyfikowaną rezydencję o charakterze pałacowym (tzw. palazzo in fortezza). Budowla zaprojektowana na planie kwadratu o boku 55,0 m, z czterema mocno wysuniętymi bastionami i wewnętrznym dziedzińcem. Trzypiętrowe, północne skrzydło z wysuniętymi trójściennymi ryzalitami w osi fasady stanowi część reprezentacyjną. Pozostałe, parterowe skrzydła w formie kazamat mieściły magazyny i pomieszczenia dla służby i załogi zamku.

Okres rozkwitu baroku [edytuj]

Zakończenie wojny szwedzkiej i podpisanie pokoju w Oliwie częściowo uspokoiło sytuację na terenie Rzeczpospolitej. Większa aktywność w architekturze jest widoczna dopiero po objęciu tronu przez Jana III Sobieskiego. Do najwybitniejszych artystów tego okresu należą: Tylman z Gameren, Holender wykształcony we Włoszech, Francesco Solari, oraz Jan i Jerzy Catenazzi.

Architektura sakralna [edytuj]

Nie ma jednego typu budowli charakterystycznych dla tego okresu. Budowane są kościoły na planie centralnym lub prostokątnym, zazwyczaj z dominująca kopułą. W ogólnym zarysie nawiązują do dzieł włoskich począwszy od typu kościoła rozpowszechnionego przez jezuitów po architekturę wenecką - Baldassare Longhena kościół Santa Maria della Salute. Często spotykane są rozwiązania elewacji o klasycyzujących formach, nawiązujące do prac Palladia.

Największy wpływ na ukształtowanie się architektury tego okresu miał Tylman z Gameren. Do jego prac należą projekty:

• kościoła Sakramentek pod wezwaniem św. Kazimierza w Warszawie ufundowany przez królową Marysieńkę; zbudowany na planie krzyża greckiego z ośmiobocznym wnętrzem przykrytym kopułą a dokładniej sklepieniem klasztornym wspartym na bębnie z wieńczącą je latarnią (1688-1692)

• warszawskiego kościoła Bernardynów na Czerniakowie; zaprojektowanego także na planie krzyża greckiego. Centralna nawa w formie kwadratu została zwieńczona kopułą wspartą na żaglach i obudowaną na zewnątrz ośmiokątnym tamburynem. Do kościoła przylega duże, ośmioboczne prezbiterium z relikwiarzem św. Bonifacego, 1687-1692

• kościoła św. Anny w Krakowie (1689-1703). Kościół zbudował Francesco Solari. Tylman opracował projekt budowli trójnawowej z kopułą na żaglach i bębnie umieszczoną nad skrzyżowaniem naw z transeptem. Elewacja flankowana dwiema wieżami zwieńczonymi hełmami to dzieło księdza Sebastiana Sierakowskiego. Wystrój rzeźbiarski wnętrza został opracowany przez Baltazara Fontanę.

• przebudowy fasady kościoła św. Krzyża w Rzeszowie (1702-1707)

• Kaplicy Królewskiej w Gdańsku (1678-1681)

• odbudowy kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Węgrowie (1703-1706), praca zrealizowana przy udziale architektów Carlo Ceroniego i Jana Reisnera.

Francesco Solari współpracował z Tylmanem przy budowie kościoła św. Anny w Krakowie. Jego samodzielną pracą jest zbudowany w latach 1682-1695 jednonawowy kościół św. Franciszka Salezego w Krakowie (kościół wizytek). Do budowy kościoła zainicjowanej przez biskupa Jana Małachowskiego zaangażowano także architektów polskich - jezuitę Stanisława Solskiego i Ludwika Grabiańskiego.

W tym samym okresie działali także Jerzy i Jan Catenazzi. Do dorobku Jana należą między innymi:

• kościół NMP (filipinów) na Świętej Górze w pobliżu Gostynia zbudowana na wzór weneckiego kościoła Santa Maria della Salute. Zresztą projekt bazyliki opracował twórca weneckiego pierwowzoru - Baldassare Longhena. Jest to centralna budowla zwieńczona kopułą osadzoną na bębnie. Pracami przy jej budowie kierował Jerzy Catenazzi, początkowo sam, później pracował wspólnie z bratankiem Janem (1675-1698. W latach 1726-1728 bazylika została ukończona przez Pompeo Ferrari, który osadził na bębnie kopułę zwieńczoną latarnią.

• kościół św. Mikołaja w Lesznie, zbudowana ok. 1680. Jest to budowla jednonawowa z wysokimi kaplicami bocznymi przylegającymi do nawy głównej. Całość tworzy wrażenie kościoła halowego. Dzieło Catenazziego ukończył Pompeo Ferrari.

• Kolegiata Poznańska Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i św. Marii Magdaleny w Poznaniu (Catenazzi pracował przy tym projekcie w latach 1696-1701), kościół budowany wcześniej przez Bartłomieja Wąsowskiego i ukończony przez Pompeo Ferrari.

• Kolegium jezuickie w Poznaniu (1701-1733).

• kościół św. Jana Chrzciciela, pocysterski w Przemęcie (1651-1690).

• kościół reformatów w Woźnikach (od 1706), prace kontynuował Pompeo Ferrari.

• kościół cystersów w Obrze (1701-1707).

• odbudowa klasztoru cysterek w Owińskach (ok. 1703).

• kościół parafialny w Białczu Starym (1696-1717).

W Wilnie działają polscy lub spolonizowani architekci, wśród nich, na pierwszy plan wysuwa się Jan Zaor. Najważniejszym dziełem w dorobku tego architekta jest projekt kościół św. Piotra i Pawła na Antokolu w Wilnie, zbudowany w latach 1668-1675. Bogata sztukatorska dekoracja to dzieło Pietro Pertiego i Giovanniego Gallego.

Architektura świecka [edytuj]

Na zamówienia magnatów i rodziny królewskiej budowane są nowe i przebudowywane istniejące zamki i pałace. Część z nich przetrwała do naszych czasów, inne zostały zburzone lub przebudowane. W 1677 r. Jan III Sobieski zainicjował budowę pałacu w Wilanowie. Zadania podjął się Augustyn Wincenty Locci. W latach 1681-1682 nadbudowano piętro i rozciągnięto fasadę dodając galerie z niskimi wieżami. Dziesięć lat później, w części środkowej umieszczono dużą, reprezentacyjną salę. Skrzydła boczne zostały dobudowane po 1720 r. Nad wystrojem budowli pracowali Andrzej Schlüter, Louis Silvestre, Claude Callot, Michelangelo Palloni, Jerzy Eleuter Siemiginowski.

Jedną z najważniejszych postaci architektury świeckiej w tym okresie czasu, podobnie jak w architekturze sakralnej, był Tylman z Gameren. Pozostawił po sobie wiele projektów i dzieł, które miały znaczący wpływ na rozwój architektury baroku. Jego styl charakteryzuje elegancja klasycyzującej formy i oszczędność detalu. Jedynie w projektowanych przez niego małych formach architektonicznych, takich jak epitafia, katafalki, pozwala sobie na większe nagromadzenie detali z dużą domieszką wzorów niderlandzkich. Pierwsze jego dzieła były związane z architekturą obronną. Pracował przy budowie twierdz i umocnień dla hetmana polnego koronnego Jerzego Sebastiana Lubomirskiego. Rozgłos przyniosły jemu projekty rezydencji i pałaców magnackich w typie pomiędzy dziedzińcem a ogrodem (fr. entre cour et jardin). Zazwyczaj były to budowle o prostopadłościennej bryle. Symetrię fasad podkreślały niskie wieże przylegające do krótszych boków budynków. W osi symetrii mieściła się duża sala łącząca wejście frontowe i ogrodowe. Było to miejsce reprezentacyjne, w którym łączyły się ciągi komunikacyjne prowadzące do pozostałych pomieszczeń.

Do najważniejszych jego dzieł architektury świeckiej należą:

• pałac Krasińskich w Warszawie o symetrycznej bryle i monumentalnej, podkreślonej wielkim porządkiem elewacji z dekoracjami Schlütera,

• przebudowa zamku w Rzeszowie,

• przebudowa pałacu Lubomirskich w Dąbrowie Tarnowskiej,

• pałac Lubomirskich w Lublinie,

• pałac Czapskich w Warszawie,

• pałac Paca-Radziwiłłów w Warszawie,

• przebudowa pałacu Branickich w Białymstoku,

• barokowa przebudowa pałac Brühla w Warszawie,

• rozbudowa pałacu prymasowskiego w Warszawie,

• pałac w Nieborowie,

• pałac Bielińskich w Otwocku Wielkim (1693-1703),

• Marywil, zespół urbanistyczny skupiony wokół pięciobocznego placu, wokół którego zbudowano ciąg budynków mieszkalnych z częściami handlowymi. Na wprost wjazdu na plac umieszczono kaplicę Matki Boskiej Zwycięskiej. Projekt kaplicy nawiązywał do kościoła św. Kazimierza (Sakramentek) w Warszawie. Ta lokalizacja podkreślała osiową kompozycję całego układu,

• pałac Gnińskich znany też jako zamek Ostrogskich w Warszawie,

• przebudowa fortyfikacji zamku w Łańcucie (1667) i dodanie hełmów do zachodnich wież.

Osobny rozdział historii architektury tego okresu to ostateczne ukształtowanie charakterystycznej dla krajobrazu Polski sylwetki dworu polskiego. Parterowy budynek z mansardowym dachem o planie, którego symetrię podkreślały ryzality i ganek wejściowy przetrwał w tej formie do XX wieku. Jedynie wyposażenie i dekoracja wnętrz ulegała modyfikacji, zależnie od obowiązujących trendów w sztuce.

Okres późnego baroku [edytuj]

Po śmierci Jana III Sobieskiego, w Polsce, coraz wyraźniej widoczne są problemy wewnętrzne. Anarchia, prywata rodów magnackich, podporządkowanie monarchiom państw sąsiednich i skuteczne torpedowanie prób przeprowadzenia reform stają się przyczyną stopniowego upadku państwa. W tym czasie władzę w kraju sprawują Stanisław Leszczyński oraz królowie sascy - August II i August III. Na architekturę tego okresu największy wpływ wywarły wzory saksońskie, wypracowane w oparciu o szkołę włoską i francuską.

Architektura barokowa we Włoszech

Barok został zapoczątkowany w Rzymie i wywodzi się bezpośrednio z odmiany późnego renesansu zwanego stylem dekoracyjnym. Do pierwszych architektów tworzących w tym stylu zalicza się:

• Giacomo della Porta, który przeprojektował elewację kościoła kościoła Il Gesù czyniąc ją bogatszą od wizji Vignoli. Kościół został zbudowany na zamówienie jezuitów w okresie kontrreformacji i stał się wzorem dla wielu kościołów budowanych w okresie baroku.

• Domenico Fontana, budowniczy dwupoziomowej Loggi Laterana przy bazylika św. Jana na Lateranie oraz autor projektu przebudowy Rzymu, m. in. układu ulic przy bazylice Santa Maria Maggiore.

• Carlo Maderna, autor przebudowy elewacji kościoła Santa Suzanna w Rzymie (1603), którą wzorował na fasadzie kościoła Il Gesù. Jego najbardziej znaną pracą jest kontrowersyjna rozbudowa bazyliki św. Piotra. Michał Anioł zaprojektował budowlę opartą na planie centralnym. Papież Paweł V nakazał poprzedzić budowlę trójnawową bazyliką. Korpus poprzedzony szeroką i wysoką fasadą zasłonił istniejący budynek i znaczną część bębna kopuły.

Po pierwszym okresie rozwoju stylu następuje tzw. złoty wiek baroku. Architekt i rzeźbiarz Giovanni Lorenzo Bernini otrzymuje zlecenie "naprawy" wizualnego odbioru bazyliki św. Piotra. Bernini w latach 1655 - 1667 poprowadził budowę eliptycznego placu św. Piotra. Plac otacza kolumnada złożona z 284 kolumn ustawionych w czterech rzędach. Wieńczy je attyka ozdobiona posągami świętych. W centralnej części placu Bernini umieścił egipski obelisk. Dwie symetrycznie rozmieszczone fontanny uzupełniają zabudowę i jednocześnie prowokując do zatrzymania się i spojrzenia w kierunku bazyliki z perspektywy, która umożliwia oglądanie prawie całej kopuły. Baldachim nad ołtarzem głównym we wnętrzu bazyliki oraz prowadzące do pałacu papieskiego Schody Królewskie (Scala Regia) to także znane dzieła Berniniego.

Prace Berniniego związane są także z przebudową Rzymu. Jego fontanny nadal zdobią place tego miasta. Plac Barberini zdobi fontanna Trytona (około 1637), na dochodzącej do placu ulicy Vittorio Veneto - fontanna Pszczół delle Api (1644), na Plac Navona znajdują się Fontanna Czterech Rzek i Fontanna del Moro (1648 - 1652). Najbardziej znaną jest Fontanna di Trevi.

Do wybitnych architektów tego okresu należy także Francesco Borromini. Jego prace różnią się nieco od dynamicznych, klasycznych w formie dzieł Berniniego. Są bardziej malownicze, niespokojne, o skomplikowanych układach przestrzennych. Początkowo pracował z Carlo Maderną i Berninie m.in. przy budowie bazyliki św. Piotra. Jego samodzielną pracą jest projekt rzymskiego kościoła San Carlo alle Quattro Fonatane (św. Karola u Czterech Źródeł) o giętej w planie fasadzie. Kościół został zbudowany na planie koła wydłużonego dwoma trapezami i przykryty kopułą z latarnią w latach 1638-1641, fasada została ukończona ok. 1667. Kolejne jego dzieła to projekt kościoła San Filippo Neri 1650 (oratorium filipinów) oraz kościół San Ivo alla Sapienza 1660. Kościół San Ivo został zbudowany na planie sześcioboku jako zamknięcie wewnętrznego dziedzińca Uniwersytetu. Nad wklęsłą fasadą kościoła wznosi się kopuła wsparta na bębnie z czterema wypukłymi absydami. Latarnię powyżej wieńczy bogato zdobiony hełm.

W połowie XVII wieku jezuici budują w Rzymie kościół świętego Ignacego (San Ignazio) wzorując go na planach kościoła Il Gesù. Budowla została wzniesiona w latach 1626 - 1675. Dekorację ścian i sklepień wykonał pod koniec XVII wieku jezuicki malarz - iluzjonista Andrea Pozzo.

W północnych Włoszech tworzyli Baldassare Longhena i Guarino Guarini. Longhena był związany z Wenecją. W 1630 zaprojektował kościół Santa Maria della Salute. Jego projekt uzyskał akceptację i został zbudowany w latach 1631 - 1687. Jest to centralna budowla na planie ośmioboku przykryta potężną kopułą wspartą na bębnie. Druga, mniejsza kopuła na żaglach przykrywa prezbiterium. Kościół otacza sześć kaplic z elewacjami zwieńczonymi trójkątnymi tympanonami. Kolejne projekty Longheny to m.in. fasada kościoła Santa Gustina (1640), kościół Santa Maria ai Scalzi (1646), fasada kościoła Sana Salvador (1663). Do najważniejszych przykładów architektury świeckiej Longheny należą pałac Pesaro (1679) i Rezzonico.

Guarino Guarini działał przede wszystkim w Turynie. W jego projektach jest widoczna inspiracja twórczością Borrominiego. Guarini stosował rozwiązania o skomplikowanych układach przestrzennych. Fantazyjne układy żeber w kopułach nawiązują do francuskiego gotyku. Pierwszy projekt Guariniego to Dom Teatynów (ok. 1641 r.). Do ciekawych dzieł należą: oparty na planie centralnym turyński kościół San Lorenzo (ukończony w 1687), kaplica S. Sindone przy katedrze (miejsce przechowywania całunu) oraz Pałac Carignano.

Ostatni okres włoskiego baroku, zwłaszcza w północnych rejonach kraju, cechuje znaczne uleganie wpływom francuskim. Architektura tego okresu staje się znacznie spokojniejsza, zatraca dynamizm. Uznanym artystą przełomu XVII i XVIII wieku był Filippo Juvara, nadworny architekt króla Sabaudii Wiktora Amadeusza II. Jego projekty otrzymują zróżnicowane formy: od klasycyzujących - zespół klasztorny i kościół pod Turynem Superga, do rokoka - Palazzo Stupinigi. Do jego realizacji należą: przebudowa Palazzo Madama, budowa turyńskich pałaców: Palazzo Biorco della Valle, Palazzo Richa di Corosolo.

Wpływ rokoka widoczny jest także w znanej rzymskiej budowli Francesco de Sanctis i Alessandro Specchi zaprojektowali Schody Hiszpańskie, których budowę ukończono w 1726.

Architekci z Włoch działali prężnie w całej Europie, a zwłaszcza w Rzeczypospolitej (Giovanni Trevano, Pompeo Ferrari, Jakub Fontana, Franciszek Placidi i wielu innych).

Architektura klasycystyczna

Klasycyzm – w architekturze styl wzorujący się na formach architektonicznych starożytnego Rzymu i Grecji. Rozwinął się w połowie XVIII wieku jako reakcja na formalny przepych architektury baroku i rokoko.

Nazwa klasycyzm oznacza w architekturze nawiązanie do architektury klasycznej. Analogiczny termin Klassizismus występuje w języku niemieckim, podczas gdy m.in. we Francji i Anglii określa się ten okres jako architekturę neoklasyczną. Termin architektura neoklasycystyczna w odniesieniu do klasycystycznej jest natomiast błędem, gdyż mianem neoklasycyzmu określa się klasycyzujące tendencje od końca XIX wieku.

Historia [edytuj]

Architektura klasycystyczna miała swe źródła w dwóch prądach architektonicznych: francuskim klasycyzującym baroku i związaną z nim tradycją racjonalistyczną oraz w angielskim malowniczym stylu (picturesque), związanym z rodzącą się potęgą imperium.

Już w początkach XVIII wieku można zauważyć prąd w architekturze europejskiej sprzeciwiający się tendencjom architektury barokowej i rokokowej. Najsilniej zaznaczył się on w palladianizmie Wysp Brytyjskich, gdzie barok nigdy nie osiągnął takiego bogactwa jak na kontynencie. Również architektura skrzydła Luwru zbudowanego przez Claude'a Perrault, pałaców w Berlinie a nawet fasada bazyliki św. Jana na Lateranie w Rzymie (Alessandro Galilei) posiadają cechy klasycyzujące.

Wiedza o dorobku kulturowym starożytnych rosła w miarę upływu czasu. W 1755 do Rzymu przybył niemiecki historyk Joachim Winckelmann, który opracował pierwsze syntetyczne dzieje sztuki starożytnej("Myśli o naśladowaniu dzieł greckich w malarstwie i rzeźbie") oraz sformułował najważniejsze cechy i pojęcia dotyczące sztuki antycznej w terminach "szlachetnej prostoty i spokojnej wielkości". Rok później pojawiły się grafiki Giovanniego Battisty Piranesi obrazujące starożytności rzymskie, następnie ukazały się ryciny Stuarta i Revetta. Po nich ukazywały się również inne dzieła artystów klasycystycznych, które miały duży wpływ na rozwój sztuki i architektury XVIII w. Znaczny wpływ nań miał także rozwój mieszczaństwa i nowe zadania dla architektów i urbanistów - budynki użyteczności publicznej, takie jak teatr i publiczny plac o charakterze reprezentacyjnym, dla którego szukano wzorca w agorze i forum. W latach 60. i 70. XVIII wieku klasycyzm przenikał do dalszych państw europejskich, obok podstawowego prądu, opartego zwłaszcza na architekturze greckiej, wytwarzając różne lokalne szkoły. W Niemczech najbardziej zaznaczyła się tradycja Schinklowska, dążąca do nadania budynkowi zdyscyplinowanej lecz lekkiej struktury.

Po upłynięciu zasadniczego okresu klasycyzmu około 1815 trwał on przez cały wiek XIX jako jeden ze stylów historycznych. Dwudziestowieczne tendencje klasycyzujące nazywane są neoklasycyzmem.

Cechy architektury klasycystycznej [edytuj]

• stosowanie porządków architektury antycznej

• projektowanie ulic, dzielnic, miast w nowym stylu

• wzorowanie się na starożytnych budowlach greckich i rzymskich oraz na niektórych budowlach odrodzenia;

• kopiowanie elementów architektury starożytnej;

• budowle wznoszone na planie zwartym, koła lub prostokąta;

• stosowanie kolumnad i kolumnowych portyków ze zwieńczeniem w kształcie tympanonu; pilastrów, dużych okien; tympanon przeważnie dekorowany płaskorzeźbą;

• dążenie do uzyskania efektu harmonii, zrównoważonej kompozycji, stosowanie symetrii;

• w opozycji do baroku przeważają fasady o liniach prostych bez wygięć i skrętów;

• oszczędne stosowanie zdobnictwa; jeżeli się pojawiają, są to uskrzydlone postacie lwów z ludzkimi głowami, orły, wieńce, wazony, girlandy z róż, kokardy, hełmy, tarcze, skrzyżowane sztandary nawiązujące do tradycji cesarstwa rzymskiego;

• rozwój budownictwa użyteczności publicznej, takiego jak: urzędy, teatry, szpitale, szkoły, zakładane wówczas muzea;

• pałace – duże, niskie, wydłużone, na planie prostokąta z wysuniętą częścią środkową ozdobioną portykiem;

• we wnętrzach wielkie, podłużne, jasne sale, chętnie malowane na biało, płaskie sufity; okna duże, kwadratowe;

• kościoły – często budowane na planie koła, przykryte kopułą.

Wybrani przedstawiciele klasycyzmu [edytuj]

• Francja: Jacques Germain Soufflot, Jean François Chalgrin, Charles Percier;

• Anglia: Robert Adam, Robert Smirke;

• Niemcy: Karl Friedrich Schinkel, Leo von Klenze, Carl Gotthard Langhans, Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff;

• Włochy: Giovanni Battista Piranesi;

• Polska: Stanisław Zawadzki, Dominik Merlini, Jan Chrystian Kamsetzer, Szymon Bogumił Zug, Jakub Kubicki, Antonio Corazzi, Efraim Szreger, Chrystian Piotr Aigner, Wawrzyniec Gucewicz